Your Bloody Kiss

  Przemierzała korytarz liceum wyprostowana, patrząc przed siebie. Czuła spojrzenia uczniów na sobie. Nic dziwnego. Wiedziała, że ludzie w tej wiosce są bardzo przesądni i podejrzliwi. Szczególnie ostatnio, kiedy to zaczęło dochodzić do brutalnych morderstw. Była nowa w tym miejscu i wiedziała, że dla ludzi jest główną podejrzaną. W końcu wszyscy tutaj znali się od dziecka, wręcz od pieluchy i ufali sobie wzajemnie. Ona stanowiła obcy element.

   Odrzuciła swoje białe włosy w tył. Weszła do klasy wraz z dzwonkiem, który podrażnił jej słuch. Po części jednak była już do tego przyzwyczajona. Żyła tyle lat, że jeden głośny dźwięk w tę czy we w tę nie robił jej już różnicy.

   Otworzyła zeszyt, a kiedy nauczyciel wszedł do klasy – zaczęła notować. Wbrew temu, ile lat miała, była raczej wzorową uczennicą, a przynajmniej się starała. Mimo tego, że była stara i jej wiedza była spora, nauka wciąż gnała do przodu. Lubiła się uczyć. Tak naprawdę była to jedyna ciekawa rzecz, jaka ostatnio ją spotykała.
Na zewnątrz padało tego dnia. Niebo było zachmurzone, jakby płakało. W tym momencie miało ono kolor jej oczu, przez co uśmiechnęła się pod nosem.

   Kolejny dzwonek. Tym razem na przerwę. Uczniowie wysypali się z sal, a ona wraz z nimi. To ją tylko różniło od innych, że w porównaniu do nich nie miała kolegów czy przyjaciół, z którymi mogłaby porozmawiać lub pośmiać się i powygłupiać.

   Przysiadła przy jednym ze stolików na stołówce, jednym z bardziej oddalonych od reszty i przede wszystkim od ludzi. Zamiast jednak wyciągnąć coś do jedzenia, jak jej „rówieśnicy”, wyjęła z plecaka książkę. „Dracula” Brama Stokera. Lubiła klasyki literatury, szczególnie właśnie horrory. Otworzyła ją na jednej ze stron i zaczęła czytać.

   „Cudzoziemiec na obczyźnie jest nikim; ludzie go nie znają, a nie znać, znaczy nie szanować.” - Och, cóż za ironia losu – pomyślała, wywracając przy tym oczami. Czasem los bardzo lubił płatać jej figle, takie właśnie niewinne, jak ten tutaj.

    Za każdym razem, kiedy pojawiała się, nieważne, w której części liceum, zaraz była na językach wszystkich. Tak samo było i teraz – na stołówce. Słyszała ich głosy, choć oni myśleli, że słowa, które padają z ich ust, wcale do niej nie docierają. Jedyną nowością tego dnia było to, iż jeden z uczniów tej placówki dosiadł się do niej.

    Spojrzała na niego, kierując swoje spojrzenie od dołu do góry. Młody (no a jaki miałby być?) i przystojny. Blond włosy i brązowe oczy. Wpasowywał się w niemieckie ideały z czasów Hitlera, nie ma co. Pewnie podczas II wojny światowej miałby powodzenie wśród wielu Niemek, o ile w ogóle jakimś cudem wylądowałby na tamtych terenach. Domyślała się, że i w szkole posiadał wiele cichych wielbicielek, a być może i dziewczynę. Zapewne zawojuje jeszcze wiele dziewczęcych serc.

    Skinęła tylko głową w odpowiedzi na jego pytanie. I tak już usiadł na skraju stołu bez jej przyzwolenia. Nie dziwiło jej, że wybrał miejsce od niej oddalone na tyle, na ile to możliwe. Przecież ludzie z tej miejscowości nie chcieli mieć z nią do czynienia. Domyślała się, że w pewnym sensie napawa ich strachem. Przecież była obca, w dodatku o niespotykanym wyglądzie, choć wszyscy żyli już w XXI wieku. Niby teraz taki wygląd był na początku dziennym, ale odnosiła wrażenie, iż miasteczko zatrzymało się jakieś dwie do czterech dekad temu w rozwoju. Nie zdziwiłoby jej, gdyby przypadkiem młodzi ludzie opuszczali je przy każdej nadarzającej się okazji.

    Z początku myślała, że przesłyszała się, kiedy licealista zwrócił się do niej. Rozejrzała się dokoła, ale w pobliżu nie było osoby, do której mógłby mówić. Westchnęła i obrzuciła go krótkim spojrzeniem. Zaraz powróciła do swojej lektury.

    - Tak, jest ciekawa – odpowiedziała pełnym zdaniem, co i tak było już swego rodzaju osiągnięciem. Mogła rzucić jednym słowem, jednak nie chciała być niegrzeczna. I tak naprawdę na tym skończyła się jej wypowiedź, bowiem nie dość, że nie bardzo chciała do niego zagadywać, to jeszcze w dodatku nawet jakby było inaczej, to nie wiedziałaby, na jaki temat mogłaby zagaić rozmowę. Blondyn był w tym lepszy od niej – taki przynajmniej wniosek wysunęła, patrząc chociażby na to, iż zagadał o książkę. On, jak dla niej, nie miał przy sobie nic szczególnego.

    Wróciła do czytania, lecz zastanawiała się, czy chłopak jeszcze się do niej odezwie. Na pierwszy rzut oka była raczej nieprzystępna i odpychająca, ale on odbiegał od typowego miejscowego dzieciaka i wyłamał się tym samym ze stereotypu, który mówił, że ludzie jej unikają.

    Nawet zabawnym widokiem było dla niej, kiedy zamarł z widelcem w ustach. Aż tak bardzo nie spodziewał się jej odpowiedzi? Zaskoczenie chłopaka sprawiło, że tym razem to ona zaciekawiła się jego osobą. Przez jej twarz nawet przebiegł cień najpierw rozbawienia, a potem ciekawości, przy której zamknęła książkę i odłożyła ją na bok. Pochyliła się w stronę chłopaka, patrząc mu prosto w oczy.
- Ktoś musi być tym „nietypowym”. Chciałoby się rzec, że „we are all mad here”, ale niestety jestem jedyną osobą na tej wiosce, która pasuje do opisu. – Zacytowała „Alicję w Krainie Czarów”, a dokładniej jednego z bohaterów – kota z Cheshire. Było to trochę pokręcone, ale jak na jej, dość wyjaśniła, co miała na myśli.
    Nieoczekiwanie zjawiła się przy stoliku inna dziewczyna, której Any nawet nie kojarzyła. Prawdopodobnie wynikało to z tego, iż mało kto w tej szkole ją obchodził. ”To coś”? Dobre sobie. Anasthasia wywróciła oczami, ze znudzeniem przysłuchując się rozmowie tej dwójki. Nastolatkowie i ich problemy… Zaczęła przeglądać swoje paznokcie, które wydawały się jej ciekawszym tematem niż dramaty tej dwójki. Towarzystwo tej panienki też jakoś nie zachęcało jej do tego, by włączyć się do rozmowy. Na szczęście niedługo potem sobie poszła, spławiona przez chłopaka, który jej towarzyszył.
    - W razie czego potrafię radzić sobie z takimi, jak ona. – Machnęła ręką, gdy blondyn znów się do niej zwrócił. Spojrzała też na butelkę wody, jaką jej oferował, pokręciła jednak głową. - Dziękuję za ofertę, ale tobie bardziej się przyda niż mi. – Jej ton, kiedy odmawiała był grzeczny a nawet przyjazny. Uważała, że to miło z jego strony, iż jej zaoferował zwykłą wodę, ale wiedziała też, że jej na nic się ona nie przyda i pewnie gdyby ją wzięła, to zaraz wyrzuciłaby do kosza, a bardzo nie lubiła, gdy ktoś działał na szkodę środowiska, chociażby w taki właśnie sposób.
    Wyprostowała się na krześle, jakby przeciągając. Odwróciła na chwilę głowę w bok, ale nie spuszczała swojego spojrzenia z młodego osobnika, który uraczył ją swoim towarzystwem podczas tej przerwy. - A tak swoją drogą, wiesz, że to niegrzeczne się komuś nie przestawić? – Zwróciła się do niego, zadając pytanie, według niej, retoryczne. Faktycznie nie poznała jeszcze jego imienia, a domyślała się, że dzięki plotkom on jej godność znał już od dawna.

    - Miło mi cię poznać, Thomasie – Oznajmiła całkiem miłym tonem. Wbrew wszystkiemu zaczynała jej się jakkolwiek podobać obecność zdecydowanie młodszego chłopaka. Może była jeszcze jakaś nadzieja dla tej wiochy? Kto wie…?
    Nie zdziwiło jej, kiedy stwierdził, że ona nie musi mu się przedstawiać. Mimo wszystko plotki szybko się rozchodziły, a on wyglądał, jakby był w centrum zainteresowania całej szkoły. Zapewne nawet go nie omijały wszystkie kłamstwa zmyślone na jej temat i nie tylko.
    Nie odpowiedziała już na pożegnanie Carvera ani na słowa o wodzie, którą postanowił jej zostawić. Pomachała mu tylko, a potem znów oddała się lekturze, póki przerwa nie dotarła do końca. Później dotarła już na swoje zajęcia, choć jakoś niespecjalnie na nich uważała. Tego dnia głównie miała historię, czyli coś, co od dawna już przerabiała, a nawet była jej sporą częścią. Żyła już przeszło dwa wieki i faktycznie wiele widziała.
    Znużona nie spieszyła się po ostatnim dzwonku. Wręcz przeciwnie. Powolnie wkładała swoje zeszyty do torby. Zanim wyszła z klasy, sprawdziła jeszcze swój telefon, choć zupełnie nic na nim nie miała – ani gier, ani mediów społecznościowych. Z nikim też nie utrzymywała kontaktu. Wszyscy jej bliscy pomarli już dawno, a znajomych nie miała. Czy czuła się samotna? Czasami… Albo nawet często, choć nie przyznawała tego nawet przed sobą. Nie była w stanie nikomu zaufać, szczególnie po wszystkim, co ją spotkało. Od około pięćdziesięciu lat zanurzała się w książki, chociaż w ten sposób zabijając swoje osamotnienie. A czasu, by je czytać miała dużo. Przecież nie musiała spać ani jeść…
    Wyszła z sali jako ostatnia, a na korytarzu nie było już praktycznie nikogo. Logiczne. W końcu wszyscy spieszyli się do swoich domów, by w szkole spędzać jak najmniej czasu. Nie dziwiła się. Sama nie lubiła kiedyś poświęcać czasu na takie rzeczy. Szczególnie, gdy była młodsza… Wtedy uczono ją jedynie robótek domowych… Ach, jaką ekscytacją było dopuszczenie kobiet na uniwersytety. Wtedy zaczęła się rozwijać. Ale teraz już… Umiała wiele. Jedyne, co ją interesowało z nauki w tym momencie, to wszelkie nowe odkrycia i nauki, które je umożliwiały, jak na przykład chemia czy biologia.
    W pewnym momencie zauważyła, jak w jej kierunku zmierza chłopak, z którym rozmawiała tego dnia na stołówce. Pierwszą myślą, jaka pojawiła się w głowie białowłosej było pytanie: udawać, że nie widzi, czy jednak zwrócić na niego swoją uwagę? Po chwilowej walce wewnętrznej zdecydowała, iż to drugie. Coś ją niezmiernie ciągnęło do blondyna. Być może chodziło o to, że zbyt długo już była sama, a on okazał jej odrobinę zainteresowania? Nie. Nie mogło tak być. Była wampirem. Zwierzęciem łaknącym krwi zguby gatunku ludzkiego. Nie mogła być samotna.
    - Potrzebujesz czegoś ode mnie? – zapytała, kiedy znaleźli się już wystarczająco blisko siebie. Popatrzyła mu w oczy i nie spuszczała swojego wzroku w dół, choć wiele dziewczyn na jej miejscu zapewne już dawno by to zrobiło, będąc speszonymi jego przenikliwym, brązowym spojrzeniem. Nie ona. Ona należała do tych odważnych.