Bloody Kisses

    Przemierzała korytarz liceum wyprostowana, patrząc przed siebie. Czuła spojrzenia uczniów na sobie. Nic dziwnego. Wiedziała, że ludzie w tej wiosce są bardzo przesądni i podejrzliwi. Szczególnie ostatnio, kiedy to zaczęło dochodzić do brutalnych morderstw. Była nowa w tym miejscu i wiedziała, że dla ludzi jest główną podejrzaną. W końcu wszyscy tutaj znali się od dziecka, wręcz od pieluchy i ufali sobie wzajemnie. Ona stanowiła obcy element.

    Odrzuciła swoje białe włosy w tył. Weszła do klasy wraz z dzwonkiem, który podrażnił jej słuch. Po części jednak była już do tego przyzwyczajona. Żyła tyle lat, że jeden głośny dźwięk w tę czy we w tę nie robił jej już różnicy.

    Otworzyła zeszyt, a kiedy nauczyciel wszedł do klasy – zaczęła notować. Wbrew temu, ile lat miała, była raczej wzorową uczennicą, a przynajmniej się starała. Mimo tego, że była stara i jej wiedza była spora, nauka wciąż gnała do przodu. Lubiła się uczyć. Tak naprawdę była to jedyna ciekawa rzecz, jaka ostatnio ją spotykała.
Na zewnątrz padało tego dnia. Niebo było zachmurzone, jakby płakało. W tym momencie miało ono kolor jej oczu, przez co uśmiechnęła się pod nosem.

    Kolejny dzwonek. Tym razem na przerwę. Uczniowie wysypali się z sal, a ona wraz z nimi. To ją tylko różniło od innych, że w porównaniu do nich nie miała kolegów czy przyjaciół, z którymi mogłaby porozmawiać lub pośmiać się i powygłupiać.

    Przysiadła przy jednym ze stolików na stołówce, jednym z bardziej oddalonych od reszty i przede wszystkim od ludzi. Zamiast jednak wyciągnąć coś do jedzenia, jak jej „rówieśnicy”, wyjęła z plecaka książkę. „Dracula” Brama Stokera. Lubiła klasyki literatury, szczególnie właśnie horrory. Otworzyła ją na jednej ze stron i zaczęła czytać.

    „Cudzoziemiec na obczyźnie jest nikim; ludzie go nie znają, a nie znać, znaczy nie szanować.” - Och, cóż za ironia losu – pomyślała, wywracając przy tym oczami. Czasem los bardzo lubił płatać jej figle, takie właśnie niewinne, jak ten tutaj.

    Czytała w ciszy książkę, nie przejmując się tym, co szeptali o niej inni, mimo iż ich szepty dochodziły do niej bez przeszkód. Z biegiem lat nauczyła się je ignorować, przez co często pozostawała głucha na otaczający ją świat pomimo świetnego słuchu. Właśnie przez to w pierwszej chwili zupełnie nie zauważyła chłopaka, który się do niej zbliżył. Zwróciła na niego swoje spojrzenie dopiero, gdy usłyszała jego głos tuż przed sobą. Patrzyła na niego swoimi przenikliwymi błękitno-szarymi oczami. Analizowała jego wypowiedź. Oczywiście, doskonale znała cytat, od jakiego rozpoczął ich rozmowę. Poprawiła się na krześle, siadając na nim prosto. Nie wiedziała, jakie ma zamiary. Była przez to ostrożna w stosunku do jego osoby. Wieki życia nauczyły ją, by ograniczać swoje zaufanie do innych.

    - Niestety muszę Cię rozczarować. Należę do mroku, całą sobą – odpowiedziała mu własnymi słowami. Była to prawda i jednocześnie ostrzeżenie dla chłopaka, by zrezygnował z jakichkolwiek relacji z nią, póki jeszcze mógł. Dla nich obojga było to bezpieczniejsze, przynajmniej według niej samej. Nie miała jednak zamiaru być niegrzeczną w stosunku do niego, choć zastanawiało ją, dlaczego zdecydował się do niej przysiąść. Nikt inny jak do tej pory tego nie zrobił. Tak samo, jak i nikt inny nie miał ku niej przyjaznych intencji. Była raczej atrakcją, tematem do plotek. Traktowali ją prawie jak trędowatego, odchodząc na boki, kiedy tylko ją widzieli. Musiała przyznać, że ten chłopak z heterochromią odstawał od reszty. Uścisnęła dłoń, jaką wyciągnął w jej stronę.

    - Anastasia Beverly Steele, mi również miło. – Przedstawiła się nieco sztywnym tonem i wyuczoną formułką. Ton zachowała jednak chłodny, niezbyt przyjemny. Taka już była – zimna i oschła w stosunku do nowych osób. - Co Cię do mnie sprowadza? – zadała pytanie, chowając lekturę do plecaka i nie spuszczając wzroku z rozmówcy. Zastanawiała się, jaką jest osobą. Wiedziała już, że na pewno jakkolwiek odważną, skoro przełamał stereotyp mieszkańca tego miasteczka.

      Ktoś inny zapewne speszyłby się samym jej spojrzeniem. On jednak nie dość, iż sam w sobie był upartym człowiekiem, jeszcze jakiś czas temu przestał się przejmować wszelkimi opiniami otoczenia. Przestało mu zależeć. Jednak nie miał zamiaru siedzieć z założonymi rękoma. W tym mieście musiało się coś zmienić. Dziewczyna z ich szkoły zniknęła. Z dnia na dzień. Prawie jak Reagan, choć jej plakaty nie wisiały na korytarzach, a tej nowej ofiary już tak.  Była to według niego wina innych ludzi. W miejscu, gdzie sąsiadka wie, jaki masz kolor kapci oraz co jadłeś na podwieczorek, takie przepadnięcie bez śladu było prawie niemożliwe.
      Czuł, nie wiadomo skąd, że Anastasia ma z tym coś wspólnego, lecz nie w taki sposób, jak wszyscy sądzili. Nie chodziło tylko o jej urodę, chociaż ta oczywiście była bezdyskusyjna. Obudził się w nim instynkt obrońcy - gdyby nikt nie zająłby się nową uczennicą, ta również mogłaby zaginąć. Poza tym nikt nie zaangażował się emocjonalnie w relację z nią. Dlatego poza rodziną, co do której nie wiedział nawet czy ją w ogóle ma, żaden mieszkaniec Luneville nie płakałby za jej odejściem. Wydawało mu się to naprawdę przykre i miał do tego osobisty stosunek. Dlatego do niej zagadał, a potem nie chciał odpuścić.
      - Czyli mają rację? - Wykazał nieszczery smutek - Tylko wiesz. Z czasem oczy przyzwyczajają się do mroku. - Nie zraził go ton jej wypowiedzi. Był trochę zaślepiony własnym poczuciem sprawiedliwości. Zobaczył kątem oka jakiś ruch w ich stronę, lecz nie zwrócił na niego chwilowo uwagi. Może tylko mu się wydawało, ale wszyscy rozmawiali jakby ciszej i obserwowali każdy ich gest.
      - Właściwie nie miałem zamiaru ci przeszkadzać w lekturze, ale chciałem cię gdzieś zaprosić. - Pochylił się w jej stronę, jakby zdradzał jej sekret - W piątek gramy mecz z bałwanami z sąsiedniego miasta. A potem zazwyczaj organizujemu małą... imprezkę. Miejsce zmienia się z roku na rok. Tym razem Nigel udostępnia swój domek w lesie. Przyjdziesz, prawda? Chciałem... utrzeć nieco nosa tym naszym bufonom. - Wskazał głową w stronę stolika, do którego poszli jego znajomi, lecz wtedy usłyszał chrząknięcie nad swoją głową i nieco zaskoczony odchylił się na swoje miejsce.
      - Cal, kochanie, co ty wyprawiasz? - Blackett wyglądał na zażenowanego tymi słowami. Obok ich stolika, stały dwie dziewczyny ubrane bardzo podobnie do siebie. Czyli Alison i jej ,,przyboczna''. Słowa i może mogłyby brzmieć niewinnie, gdyby nie jej wrogie spojrzenie w stronę Anastasii - Jesteśmy tam. Nie musisz siedzieć z   n i ą.
      - Mhm. Właśnie miałem zamiar iść. - Na dowód tych słów podniósł się o rękach na stoliku. Spojrzał jednak intensywnie w stronę nowej dziewczyny. Puścił do niej oczko - To jaka jest twoja odpowiedź? - Wyraźnie rozgniewał właśnie swoją ,,wybawczynię'' - oczywiście w jej rozumowaniu. Koleżanka Alison trzymała w ręku tacę ze spaghetti na talerzu. Nim Cal zareagował, zawartość wylądowała prosto na Anastasii.
      - Ups! Niezdara ze mnie - powiedziała blondynka. Calum przeczuwał co się święci i natychmiast zerwał się w miejsca, aby stanąć pomiędzy nimi.

   Widziała, jak dwie dziewczyny zmierzają w ich kierunku. Obserwowała je bacznie, jednocześnie uważnie słuchając chłopaka.
    - Nawet jeśli się przyzwyczajają, zawsze w mroku na człowieka czyha niebezpieczeństwo, którego i tak nie zauważy – odparła dość poważnym tonem. I na tym skończyła. Czuła spojrzenia wszystkich na sobie i swoim rozmówcy. Chyba, chcąc nie chcąc, we dwójkę dostarczyli im dodatkowej atrakcji. Jakby na co dzień już mieli ich mało…
    Wysłuchała zaproszenia chłopaka na imprezę, jednak nic nie odpowiedziała. Nie zdążyła, ponieważ Alison i Mary już znalazły się za Calumem. Czuła, że to nie może skończyć się dobrze. Czuła niechęć dziewczyn do swojej osoby. Zacisnęła usta, słuchając tego, co miały mu do powiedzenia. Skrzywiła się nieznacznie, gdy jedna z nich zwróciła się do chłopaka per „kochanie”. Doskonale widziała, jak ten był tym zażenowany. Nie cierpiała dziewcząt, które musiały obwieścić, że coś jest ich, nawet jeśli mijało się to z prawdą. Słuchała jednak dalej. Nawet nie ukrywały się z tym, że miały ją za jakąś gorszą. Typowe, szkolne księżniczki, których miała już przez te wszystkie lata po dziurki w nosie.
    Wywróciła oczami i wstała ze swojego miejsca. Nie miała ochoty dłużej oglądać tej szopki. Zebrała swoje rzeczy. Zastanawiała się, czy w ogóle odpowiedzieć młodemu mężczyźnie, skoro i tak miał towarzystwo. Wtedy jednak cała taca spaghetii wylądowała na niej. Zagotowało się w niej i ktoś o bystrym wzroku zauważyć mógł, jak jej oczy chwilowo zaszły czerwienią. Zirytowana zaczęła pragnąć przelewu krwi. Wzięła głęboki oddech, nie chcąc dać się ponieść emocjom.
    Rzuciła swoją torbę na ziemię i postąpiła krok do przodu. Chwyciła chłopaka za ramię i odsunęła go. Zachowywała się dość spokojnie, mimo tego, jak bardzo rozdrażniona teraz była.
    Stanęła twarzą w twarz z dziewką, która śmiała ją poniżyć. Patrzyła jej prosto w oczy, napierając na nią coraz bardziej i bardziej, aż nie przyparła jej do ściany. Widziała strach na jej twarzy. Zacisnęła dłoń na przedramieniu blondynki i pochyliła się nad jej uchem.
    - Skarbie… Nie pozwalasz sobie na zbyt wiele? – zamruczała ze złośliwym uśmiechem na twarzy. W jej, na powrót, niebiesko-szarych oczach widoczne były tańczące ogniki, karmiące się czyimś strachem. - Ślicznie pachniesz – wyszeptała jeszcze, po czym odsunęła się.
    - Następnym razem nie będę taka miła – rzuciła jeszcze. Chcieli przedstawienia to mają. Podniosła swoje rzeczy z ziemi i wyprostowała się niemal na baczność. Srogo spojrzała na Caluma. Nie miała go za złego człowieka, jednak przez niego miała teraz problemy. Chciał dobrze, jednak mu to nie wyszło ze względu na towarzystwo, w jakim się obracał.
    - Stanowczo odmawiam – nawiązała do ich wcześniejszej rozmowy. - Wszyscy jesteście siebie warci – stwierdziła. Nie chciała być dla niego niemiła, ale nie mogła postąpić inaczej. Chciała go do siebie zniechęcić, by mieć spokój. Jej żywot stałby się uporczywy jeszcze z dodatkowymi kłopotami, urojonymi w głowie nastolatek. Jakby już taki nie był…
    Wyszła ze stołówki i skierowała się w stronę swojej szafki. Potrzebowała czegoś na przebranie, a na pewno miała w niej jakiś strój na wychowanie fizyczne. Mimo wszystko nie miała już jednak zamiaru wracać na lekcje. Nie chciało jej się. Niech już ta laska myśli sobie co chce, nawet to, że ją złamała. Dla Anastasii było ważne to, że sama wiedziała, jak naprawdę było.
    Z łazienki wyszła już przebrana i po dzwonku oznajmiającym lekcje. Brudne ubrania schowała do papierowej torebki, którą niosła teraz w ręku. Skierowała się do wyjścia ze szkoły, starając się nie zwracać na siebie niczyjej uwagi.