challanges

OMEGA - Kurokocchin & Kass - ALFA

Spojrzał na przyjaciela, gdy ten zabrał głos, kiwając delikatnie głowa z uśmiechem. Akurat to czy Alexy rzeczywiście miałby opory, aby na własną rękę podjąć się wyzwań, Max postanowił zostawić do własnej refleksji. Cordas zawsze jawił mu się jako naprawdę odważna osoby, która kiedyś niejednokrotnie realizowała z nim niejedne, nieraz głupawe pomysły. I stąd pod odpowiednią motywacją alkoholu według Evansa wszelkie opory Alexy'ego szybko opuściłyby klatki przyzwyczajeń. Chociaż zagłębiać się w to bardziej nie chciał, tak samo jak i być świadkiem, gdy przyjaciel robiłby coś podobnego z kimś innym. Max był z lekka egoistą, ponieważ znali się już od naprawdę długiego czasu i nie potrafił wyobrazić sobie momentu, w którym ktoś wszedłby bezczelnie z buciorami między nich, niszcząc tą piękną przyjaźń.
— Typowy Andreas. Przyszedł do klubu, aby się nami opiekować, jak to na mamę grupy przystało. Nie wątpię, gdyby z tego powodu ignorował swoje własne instynkty — zaśmiał się niepocieszony Evans, to było naprawdę przykre. Dlatego bardzo się cieszył, że Gauthier w końcu znalazł trochę czasu dla samego siebie i swoich potrzeb. O ich dwójkę nie musiał się martwić, jako że zamiast rozrabiać na mieście, zmęczeni imprezą i nieco podpici, wracali w dobrych humorach do mieszkania.
— Dobra myśl — odparł, co do napisania Andresowi wiadomości, co też pozostawił Alexy'emu. Nie było potrzeby, aby oboje zaspamili mu całą skrzynkę, jeszcze sam by się niepotrzebnie zmartwił. Wrócił się w kierunku przyjaciela, aby wyjść z pojemnika parę frytek, które zaraz zmieszał z konsumowanym cheeseburgerem. Swoją drogą jedzenie było naprawdę zarąbiste! Powinni od teraz częściej stąd zamawiać! — Myślę, że może być teraz dość zajęty i szybko nie odpisze — rzucił, a w jego słowach tkwił oczywistych podtekst. Szczerze wątpił, żeby Andres z tamtym alfą poszli grać w gry mobilne, albo te na konsoli. Stąd i szybkie odpisanie na wiadomość pozostanie w ich marzeniach.
— I tak niespecjalnie wypatrzyłem kogoś na kim mógłbym zawiesić wzrok. No może prócz tych dziewczyn, które lizały się tańcząc... To było gorące — zauważył, przywołując to wspomnienie z chwili, gdy wykonywali drugie wyzwanie tego wieczora.
I tak kontynuując pogaduszki dotarli do swojego mieszkania, które równie ciche i puste nigdy nie było. Max przechodząc przez próg potknął się ściągając obuwie, przez co zatoczył się delikatnie na Alexy'ego z cichym śmiechem na ustach. Plecami przy okazji zapalił światło. — A właśnie, żeby tradycji nie stało się za dość, idziemy razem po prysznic? — spytał, rozbudzając się nieco, choć jak dotąd marzyło mu się jedynie zanurzenie w ciepłej pościeli.

         Nie wiedział czy powinien się cieszyć z faktu, zostania nowym ulubieńcem według fanów aplikacji. Z jednej strony było w stanie mu to zapewnić, że z nikim innym Alexy nie stanie w takiej sytuacji, w jakiej znalazł się dzisiaj w klubie. Acz z drugiej strony, obawiał się co jeszcze ci fani mogli wymyślić, aby dostać pełną dawkę uciechy i móc za nią wypłacić kwotę.

         Trudno stwierdzić co go tchnęło do zaoferowania wspólnego prysznica, jednak jak by nie było, nie zamierzał się tym przejmować. Biorąc przykład z przyjaciela, również udał się do swojego pokoju, z którego zabrał spodenki jedynie spodenki do spania, które zaraz odnalazły sobie miejsce na prace w łazience.

         — Powiedziałbym, że po prostu duże z nas dzieci. Zresztą pewnie nie jesteśmy jedyni, dam sobie głowę urwać, że inni też biorą czasem ze sobą prysznic. Oszczędność wody w tym czasach to dobre przedsięwzięcie zwłaszcza dla naszych rachunków — rzucił, nawijając jak katarynka najpewniej przez upojenie alkoholowe. Nie wiele myśląc również zaczął się rozbierać, nie mogąc się powstrzymać przed chociażby chwilowym rzuceniem oka na przyjaciela. To najpewniej przez nadchodzącą ruję, o której zdążył na moment zapomnieć. W końcu nie patrzył na Alexy’ego w ten sposób i szczerze nie potrafił sobie wyobrazić, aby mogła dojść między nimi do czegoś więcej. To byłoby z pewnością dziwne i zdecydowanie niekomfortowe. Do kabiny wszedł jako drugi, nie mogąc nie prychnąć na słowa przyjaciela.

         — Gdybym chciał cię zmacać, po prostu bym to zrobił. Nie potrzebowałbym zapraszania cię na wspólny prysznic, nie sądzisz? — spytał, śmiejąc się cicho, choć po niewielkim pomieszczeniu echo samo się rozniosło. Woda miała idealną temperaturę do kąpieli, dlatego też cieszył się, że Alexy dobrze ją ustawił, zamiast narażać ich dwójkę na wstrząs termiczny.

        — Wstydzisz się? Od kiedy? — spytał, widząc Alexy odwracał się do niego cały czas tyłem, ani razu nie spoglądając w jego stronę. — Podasz mi chodzisz żel do ciała? — dodał chwilę później, wskazując na pomarańczową tubkę znajdującą się w rogu prysznica, po stronie Alexy’ego.

        Parsknął pod nosem, gdy temat suszonych moreli zostaje pociągnięty przez Alexy’ego nieco dłużej, niż Max sam by się spodziewał. Stwierdził, że nie trzeba było już do tego nic dodawać, dlatego bez słowa pozostał pod prysznicem dłużej niż jego przyjaciel, pozwalając aby ciepła woda dalej obmywała jego ciało. Naprawdę wielka szkoda, że nie mógł stać pod tym strumieniem całą wieczność, zwłaszcza że dzięki temu czuł się trzeźwiejszy. Za długo by się cieszyć sytuacją nie mógł, jako że niespodziewanie woda zmieniała się na zimną, nakazując mu wyskoczyć spod prysznica w mgnieniu oka. Chłodny powiew na skórze mimo wszystko wpada lepiej, niż zimna woda, niegdyś lecąca ze słuchawki, aktualnie ograniczona przez zakręcony przez Maxa kurek.
         – Do diabła z wami, sąsiedzi –  psioczył pod nosem, spoglądając w odbicie lustra, przy którym stał Alexy szorując zęby. –  Takiej rozrywki jak wspólny prysznic, powiadasz? – zaśmiał się, wycierając się swoim ręcznikiem, aby zaraz wciągnąć na siebie szorty do spania. Zaraz też podszedł do umywalki, aby szybko umyć zęby. Krzyżując spojrzenie z Alexy’m, dopowiedział jeszcze.
         – Żartuje. Te wyzwania nie były takie złe, chociaż sam z siebie pewnie bym się na to nie pisał. W sensie wiesz, żeby pobrać tą aplikację. I szczerze myślę, głupio tak byłoby robić je z kimś nieznajomym, więc jak znowu dostaniesz coś w parze, to pisz – rzucił, odwracając wzrok, aby nałożyć pastę na szczoteczkę, a potem zanurzyć ją pod wodą. Tego tematu też już nie kontynuował, nie chcąc aby fraza, która toczyła mu się po głowie, rozbrzmiewając wśród ścian łazienki nie zabrzmiała dziwnie. W końcu, gdyby powiedział głośno, że nie chciałby, aby Alexy robił takie rzeczy z kimś innym, mogłoby to dać dziwaczny wydźwięk. Taki zaborczy, choć Max wcale nie podchodził tak do tej kwestii.
         – Na laptopie u mnie, u ciebie? Czy na telewizorze w salonie? – spytał, przepłukując usta i twarz z pasty. Wyszli w końcu z zaparowanej po sam sufit łazienki, zostawiając lekko uchylone drzwi, aby pomieszczenie nie zaszło wilgocią, a Max skierował się do swojego pokoju, aby zabrać koszulkę, której koniec końców ze sobą nie wziął, albo zgubił gdzieś po drodze, co było całkowicie w jego stylu.
        – Myślę, że jak ukradniemy jedno opakowanie z zapasu popcornu Kadena to się nie obrazi – rzucił, stwierdzając że przekąska na seans to bardzo dobry pomysł. Bo chociaż po zjedzonym cheeseburgerze i frytkach mogą być teraz trochę najedzeni, to kiedy się coś ogląda, ręka sama z siebie nurkuje w misce popcornu. Kto jak kto, ale Max zawsze tego doświadczał. –  Do picia hmm Cola? Fanta? Woda? - spytał z kuchni, wychylając się nieco z nadzieją, że dostrzeże Alexy’ego z odpowiedzią na ustach.

             Choć nie mówi tego głośno, to fakt, że Alexy uznaje go za dobrego kompana w wykonywaniu wyzwań, na jakiś swój dziwaczny sposób łechce jego ego. Uśmiecha się sam do siebie przygotowując popcorn i picie do seansu. W międzyczasie sprawdza wiadomości na czacie, które wskazują na to, że Andres żyje i ma się naprawdę dobrze, tak samo zresztą jak reszta chłopaków, których impreza jeszcze nie dobiegła końca. Co za tym idzie Gauthier prawdopodobnie odpisał też Alexy’emu, żeby nikomu więcej nie przeszło przez głowę, aby się o niego martwić. Kto wie czy masa wiadomości przypadkiem im w czymś nie przeszkodziła…
              Przesypuje popcorn z paczki do dużej czerwonej miski i wedle wskazań przyjaciela dosypuje więcej soli. Sam szczerze nigdy nie zwracał uwagi na to czy przekąska jest wystarczająco doprawiona, choć może to dlatego że w tej kwestii jest całkowitym ignorantem. Stąd też biorąc kęs nie jest w stanie stwierdzić, czy już jest wystarczająco dobre czy przydałoby się jeszcze bardziej posolić. W końcu decyduje się zabrać ze sobą też solniczkę, która może się przydać w razie potrzeby. Z fantą, wodą, miską popcornu i wpakowaną w nią solniczką kieruje się do pokoju Alexy’ego. Nogą otwiera uchylone drzwi, rozstawiając rzeczy na szafce nocnej przy łóżku.
               —  Wybrałeś już coś?  —  pyta, rozsiadając się zauważając dopiero panel pełen filmów i seriali do wyboru. —  Może film? Wiesz jest już późno, jesteśmy trochę zmęczeni po imprezie, jak sądzę. I nie zdziwię się, jeśli któreś z nas uśnie w trakcie  —  śmieje się, po czym dodaje. —  Mam wrażenie, że z serialu nic nie zapamiętamy, jeśli wątki z początku, później się jakoś połączą  —  pakuje się pod kołdrę, tuż obok przyjaciela, próbując ułożyć się tak, aby im obojgu było wygodnie i koniec końców stawiają na jakąś komedię. Zdecydowanie dawka śmiechu nada końcowi tego dnia jeszcze lepszego ładunku.
               W trakcie oglądanie Max co jakiś czas komentuje zachowania bohaterów, momentami nawet nie mogąc przestać się śmiać z głupkowatych akcji. Raz kręci głową z dezaprobatą, raz stara się nie udławić popcornem, ale koniec końców udaje im się dobrze spędzić czas. Nie jest w stanie powiedzieć, w którym momencie dosięga go zmęczenie, przez które powieki chylą się do snu, a które stara się usilnie utrzymać otwarte, aczkolwiek w końcu polega.

              Przez podsunięte do połowy rolety nie jest w stanie powiedzieć, czy godzina o której się budzi należy do tych porannych, czy bardziej popołudniowych. Jedno natomiast jest pewne – w powietrzu unosi się duszący zapach, który kumuluje się pośród czterech ścian nie znajdując ujścia przez uchylone okno. Max czuje jak bardzo jest mu gorąco, przez co też natychmiast się odsuwa od Alexy’ego, wychodząc również spod kołdry. Jest mu trochę słabo i doskonale wie czym jest to spowodowane, a co w dobie alkoholu całkowicie zignorował. Może to właśnie przez spożyte procenty ruja uderza w niego ze zdwojoną siłą i to nawet wcześniej niż sam się tego spodziewa.
             Spogląda na śpiącego betę i uśmiecha się w duchu, naprawdę ciesząc się, że nie czuje tego duszącego odoru feromonów. Dzięki temu przynajmniej jeden z ich dwójki nie będzie miał zepsutego dnia. Wolnym krokiem kieruje się do okna, otwierając je na oścież, po tym wychodzi, przemykając się szybko do swojego pokoju. Gwałtownie otwiera szufladę w poszukiwaniu tabletek, które pomogą mu trochę zbić temperaturę, a kiedy dopada do buteleczki i wysypuje dwie, w końcu połykając je na sucho. Normalnie pewnie wziąłby prysznic, ale ze względu na godzinę ma obawę, że natknie się na kogoś na korytarzu. Stąd też kończy pod własną pierzyną, którą roluję i wkłada pomiędzy nogi, instynktownie zaczynając się o nią ocierać.

             Jego ciało płonie żywym ogniem, sprawiając że mimo uchylonego okna w pomieszczeniu wciąż zadaje się być duszno. Toteż przyprawia go o zawroty głowy i chwilową słabość, która z czasem zostaje opanowana przez tabletki. Co prawda nie całkowicie, choć temperatura – to nieokiełznane ciepło – jest bardziej znośne. Nie zmienia to faktu, że ocieranie się o pościel pojawia się na liście złych posunięć, jako że wzbudza jego przyrodzenie, z czym pomaga sobie ręką, ostatecznie przesmykując się po cichu do łazienki, aby wziąć zimny prysznic. Chłodna woda oblewając jego ciało daje jeszcze większą ulgę, doprowadzając go do stanu większej użyteczności. Początki rui od dawna nie były dla niego tak ciężkie, stąd też trudno mu zarejestrować powód, dla którego uderzyła znienacka i to z taką siłą. Byłoby to bardziej zrozumiałe, gdy spał w pobliżu omegi, prawda? Ale w obecnej sytuacji..? Zastanawia się przez dłuższą chwilę, ale nic konkretnego nie przychodzi mu do głowy, dlatego też kończy prysznic, aby przypadkiem się nie przeziębić. Zbyt długie stanie pod strumieniem płynącym ze słuchawki może doprowadzić do wyziębienia, a to też byłoby dodatkowym dołkiem, którym mógłby pod sobą wykopać w takim stanie.
             Po powrocie do pokoju postanawia się jeszcze trochę przespać, ale nim dobrze zapadnie w sen budzi go głos Alexy’ego, nawołujący na śniadanie. Ma nadzieję, że go nie obudził, wchodząc pędem z jego pokoju, nawet jeśli prawdopodobnie nic większego by się nie stało, gdyby został dłużej. W końcu bety nie czują zapachu feromonów alfy, a przynajmniej w większości przypadków, bo co jak co, aby partner Andresa w nocy obalił tą tezę.
             — Dobrze widzieć cię takiego żywego, kacyk nie dopadł? — pyta, gdy w końcu przechodzi z pokoju do kuchni, w której Alexy przygotowuje posiłek. Siada na krzesełku przy stole, podpierając brodę na ręce, uśmiechając się kącikiem ust. — Wybacz, że wyszedłem, ale dopadło mnie szybciej niż się spodziewałem — śmieje się cicho i w tym samym czasie przechodzi mu przez myśl, że to bardzo dobrze, że trzymali się z Alexy’m razem przez cały czas imprezy. Gdyby skończył tak jak Andres poza domem i to z omegą, to nie byłoby zbyt zabawnie.
             — Pomóc ci z czymś? — pyta, podnosząc się, a gdy podchodzi do Alexy’ego zauważa plasterek na jego ręce. Marszczy brwi, obejmując starszego chłopaka od tyłu, aby spojrzeć mu przez ramię na krojone produkty i musnąć palcami plaster. — Co żeś sobie zrobił, hm? — mruczy, wdychając jego zapach. Co jak co, ale Alexy według niego zawsze ładnie pachnie, jak na betę oczywiście. Choć wcale by go nie zdziwiło, gdyby było to spowodowane szamponem do włosów.
             — W ogóle chyba zasnęliśmy w połowie filmu, co myślisz o tym, żeby któregoś dnia go dokończyć? Jestem ciekawy co było dalej — dorzuca, formułując zdanie w liczbie mnogiej, jakby nie chcąc się przyznać, że odleciał jako pierwszy.

             Na jego twarzy pojawia się delikatny grymas, gdy dociera do jego uszu tłumaczenie ze strony Alexy’ego. Czy to możliwe, że uderzył się na tyle mocno, że wymagało to przykrycia ranki plasterkiem? Rozważa tę kwestię przez moment, po chwili kiwając głową ze zrozumieniem. Jakkolwiek sytuacja się przedstawia, zranienie się w ten sposób jest prawdopodobne! Wraca przy tym do wspomnień ze swojego dzieciństwa, kiedy to co rusz obijając się o meble w domu, kończył cały w plastrach.  
             — Uważaj na siebie, dobrze żeś z bańki nie przywalił w kant — zauważa, uśmiechając się pod nosem. A co do wcześniejszych wypowiedzi, wolał nie wnikać, ani nie wyobrażać sobie sytuacji, w której przyjaciel przykuwałby go kajdankami do ramy łóżka. W swoim obecnym stanie z pewnością mógłby dodać takiemu wyobrażeniu niepotrzebnego erotyzmu, który dopiero po czasie zadziałałby niczym kubeł zimnej wody. Normalnie coś takiego raczej nie wywołałoby niepożądanych reakcji ciała, zdecydowanie prędzej stawiałby na rozbawione proszenie o wypuszczenie z kajdan.
             Przyjmuje od starszego talerz z jedzeniem, nie zwracając większej uwagi na dystans, którego Alexy skromnie stara się zachować. Jeśli już najprawdopodobniej stwierdziłby, że przyjaciel uważa go za zbyt wielką przylepę, jak na ostatnich parę dni. Potencjalnie mówi się, że czułości nigdy za wiele, jednakże w tej kwestii zdecydowanie bardziej liczy się osobisty punkt widzenia osoby bezpośrednio zamieszanej.  
            Nie knuje nad tym zbytnio, nie zadaje też zbędnych pytań, zajmując miejsce przy stoliku. Porcja jajecznicy pachnie smakowicie, dosięgając samą wonią kupek smakowych. Nim się obejrzy z automatu zaczyna szuflować jedzenie, opychając się nią, jakby co najmniej od lat nie widział jedzenia.
             — Ja to tam mam nadzieję, że przyjdzie w dobrym humorze. Jeśli tamten alfa wykopał go z mieszkania po przebudzeniu, to zwykły cham i prostak — mruczy z pełną buzią, naprawdę mając nadzieję, że Andreas dobrze trafił. Coś takiego jak chociażby niezobowiązujące śniadanie z rana już robi naprawdę duży plus do komfortu. Albo tylko on uważał, że przy jednorazowym numerku po klubie, poranne posiedzenie przy kawie, albo rozmawiając, albo w ciszy jest wymaganym minimum, to zakończenia wspólnej przygody.  
             Idąc tym tropem przypomina sobie, jak wiele czasu minęło, odkąd sam znalazł się w takiej sytuacji. Mówienie przy początku rui czy ciągnie go do jednorazowego numerka nie byłoby zbyt komfortowe, ani odpowiedzialne, zwłaszcza że doskonale znał konsekwencje. Aczkolwiek po niej mógłby przemyśleć kwestię, zapewne po dłuższym czasie okaże się, że wypadł z wprawy.
            — O wilku mowa, jak sądzę — mówi, słysząc, że ktoś po cichu przekracza próg domu. Nie zjadłszy jeszcze posiłku do końca, wychodzi do spotkanie współlokatorowi, aby zgarnąć go na rozmowę. Dziwi się, jednak, gdy przychodzi mu skonfrontować się z Kadenem, który jak sądził, powinien już dawno wrócić do domu.  
            — Skradasz się jak złodziej co najmniej — rzuca, opierając się bokiem o ścianę, z rękami założonymi na piersi.
            — Myślałem, że jeszcze śpicie. Andreas wrócił już do domu? Minąłem się z nim godzinę temu — mówi, odpowiadając dużym zdziwieniem, na powstałe po tym wyrażeniu zszokowanie na twarzy Maxa. Może jednak ten alfa wykopał go nad ranem, tak jak wykrakał chwilę temu?  
            — Nie, jeszcze go ni-…
            — Dajcie mi przejść, to była długa i męcząca noc — mówi Andreas, pojawiając się chwilę później w drzwiach, z siatką zakupów. Kto by się spodziewał, że przysłowiowa matka grupy pójdzie z rana na zakupy. To też przy okazji wyjaśnia fakt, dlaczego Kaden minął się z brunetem godzinę temu na mieście.  
            — Uhuhu widzę malinki na szyi! Dobry był czy nie warty wspomnienia? — rzuca Max na starcie.  
            — Onie, nie będziecie mnie teraz męczyć pytaniami — mówi, a Maxa korci, aby złamać tą wypowiedź i zmusić go do mówienia, jednakże posłusznie wraca do zajadania się jajecznicą, zanim ta się ostudzi i będzie niedobra. Jednak później, wraz z Alexy'm na pewno nie odpuszczą ani na chwilę, byleby poznać szczegóły minionego wieczora.