Player X wants to enter your world

  Od chwili w której budzik wyrwał mnie ze snu i rozkazał otworzyć oczy, dokładnie znałem zapełniony ponad granice grafik danego dnia. 6 - obowiązkowe wspólne śniadanie, tak aby ojciec mógł zjeść z nami przy jednym stole. Od 7 do 8:30 czas wolny, który tak naprawdę oficjalnie był przeznaczony na naukę, potem chwila na szykowanie się i wyjście do szkoły. Nie narzekałem. Ta część dnia była najbardziej znośna. Na zajęciach musiałem jedynie notować, a przerwy zapewniały mi chwilę wytchnienia i wyciszenia się w bibliotece. Problemy zaczynały się dopiero po powrocie i obiedzie, który już spożywałem sam z Matką. A chwilę później musiałem pędzić na korepetycje, które dopiero niedawno udało mi się ograniczyć dzięki osiągnięciu perfekcyjnych ocen z matematyki do jedynie trzy godzin fizyki, dwie chemii. Odpadły mi kolejne dwie godziny, które znów w oczach moich rodziców były czasem na samodzielną naukę. To właśnie tych parę godzin, jak i kilka zabranych z czasu przeznaczonego na sen, były moją małą wolnością.

— Do zobaczenia Kochanie. — Mężczyzna o ciemnej karnacji schylił się znacznie, aby ucałować blady policzek mojej matki. — Pamiętaj, żeby sobie powtórzyć materiał na dzisiejsze zaliczenie.
  Ostatnie słowa skierowane były już do mnie i jednocześnie były klasycznym pożegnaniem w stylu mojego Ojca.
— Pamiętam. Dlatego lepiej już pójdę do siebie. Miłej pracy.
  Po tych słowach obróciłem się na pięcie i wróciłem do swojego pokoju, który wreszcie mogłem zamknąć na klucz. "Chciałem się skupić" - cudowna wymówka, która zagwarantowała mi działanie zamka moich drzwi. Zasiadając przy biurku, uśmiechnąłem się krzywo na samo wspomnienie lat błagania i proszenia o ten mały przywilej.
  Ale nauka mogła poczekać, w końcu miałem przeznaczoną na nią większą część dnia. W tamtej chwili chciałem jedynie trochę się odprężyć i wyżyć w jednej z ulubionych gier. Znałem ją na wylot, przechodząc ją dobre siedem razy, ale za każdym razem czymś mnie zaskakiwała. Drobną interakcją między postaciami, którą przegapiłem, lub misją, która aktywowała się dzięki nigdy wcześniej nie wybranej opcji dialogowej. Ale niestety zdawało się, że w końcu udało mi się wyczerpać wszystkie możliwości. Szybko skoczyłem na forum, żeby upewnić się co do swoich podejrzeń, które niestety zostały masowo potwierdzone.
  Zrezygnowany osunąłem się na oparciu krzesła, zerkając na stos książek zalegających na biurku. Z nudów prawie po jedną sięgnąłem, ale właśnie w tym momencie na ekran wskoczyła jedna z tych irytujących, nieproszonych reklam. Odruchowo przesunąłem myszką aby ją zamknąć, ale moją uwagę przykuła znajoma grafika. Reklama była z gry którą miałem skomplikowaną relację. Fabuła i misje były naprawdę ciekawe, a grafika jeszcze lepsza, ale mechanika sprawiała, że niemożliwym było wykonanie niektórych zadań samodzielnie i zmuszała do utworzenia drużyny. A ja nie byłem w tym najlepszy nawet w rzeczywistości. Została mi jeszcze jednak jedna cenna godzina na ulubioną rozrywkę... Po chwili namysłu, zacisnąłem powieki i postanowiłem po raz kolejny dać tej grze szansę.
  Powitany widokiem na wciąż niezdobyty przez graczy zamek, od razu poczułem znajome podekscytowany wyzwaniem. Uwielbiałem testować wszelkie mechaniki przeróżnych produkcji, ale to właśnie te, które wymagały ode mnie samego dużego wkłady bywały najlepsze. Jak cudownym byłoby uczucie podbicie ostatniego piętra Zamku i to samodzielnie rozwiązując jego zagadkę. Jasne była możliwość stworzenia kilku kont i grania równocześnie, ale był to zbyt żmudny proces. I na dłuższą metę nieopłacalny.
  Nie minęła chwila, a w końcu miałem przed sobą postać swojego drowa wojownika z ogromnym, dwuręcznym mieczem na plecach. Miał klasycznie białe włosy, skórę w odcieniu zimnego błękitu i czerwone oczy. Wiem, oryginalny nie byłem, ale hej - ważne że mi się podobał. Zwłaszcza w ciemnej zbroi ze smoczymi motywami, którą zdobyłem z jednego z eventów. Ale moja radość skończyła się szybko, jak tylko zerknąłem na listę zadań i to jedno, na którym stanąłem. Zrobiłem już wszystkie solo na jakie pozwalał mi mój obecny poziom i w końcu przyszło na to, które tak naprawdę wymagało grupy do ukończenia. Przynajmniej dwuosobowej.
  Nie chcąc tracić czasu przeteleportowałem się na wymagane miejsce, gdzie ku mojemu zaskoczeniu zostałem uśmierconą postać pośród bestii. Wnioskując po upuszczonej broni była łuczniczką, więc niby zamierzała poradzić sobie z całą zgrają potworów? Nawet ze swoją klasą przystosowaną do zadawania wysokich obrażeń, nie mogłem sobie poradzić, a ta wybrała się na samobójczą misję z dystansowa postacią. Ale postanowiłem tego nie kwestionować, czy nawet nie komentować. Mogła mi się teraz bardzo przydać i oszczędzić kłopotliwego szukania grupy.
  Wybierając silniejszy item ożywiający, rzuciłem go w jej postać od razu stawiając ją na nogi ze wszystkimi odnowionymi zasobami. Cenna rzeczy, żeby tak ją sobie wyrzucać na innych, ale jeśli dzięki niej uda mi się przejść kawałek dalej, to byłem w stanie tyle poświęcić.
— Nait —Jesteś łuczniczką, skup się na słabych punktach.
  Wpisałem krótko na czacie, po czym nie czekając na jej odpowiedź zabrałem się za wykonywanie ulubionej taktyki i zająłem się odciąganiem uwagi mobów i przyjmowanie, lub parowanie ich ciosów. Może i byliśmy małą grupą, ale przy odpowiednim rozegraniu powinniśmy dać sobie radę. Tylko częstotliwość uderzeń krytycznych łuczniczki nie dawała mi spokoju. Tempo nie było na złe, a nawet powiedziałbym, że dobre. Jednak nie takie jak widziałem co u poniektórych graczy, chwalących się swoimi osiągnięciami.
  Skupiając się na bezpieczniejszym łańcuchu umiejętności, nabrałem dystansu i otworzyłem okno jej postaci. Corialova. Nick był ciekawy, ale sam przecież nie miałem czym się pochwalić. Tym na czym bardziej skupiłem się były jej staty, a następnie artefakty gdzie w końcu odkryłem źródło problemu. Jeden z tych które miała wyposażone, był zamiennikiem niższej rzadkości. Szybko otworzyłem swoje inventory i przeszukałem swoją kolekcję artefaktów. Ryzykowałem przy tym odsłonięcie się na obrażenia, ale wiedziałem, że będzie warto. Szybko odszukałem najlepszy artefakt dla łuczniczki, który dawniej udało mi się zdobyć i zaproponowałem jej darmowa wymianę.
— Nait —uzyj go bedzie ci latwiej
  Będąc na skraju wytrzymałości nawet nie siląc się o poprawne pisanie, czy specjalne znaki. Liczył się zrozumiały przekaz i mój szybki powrót do gry, aby dać dziewczynie chwilę na zmianę artefaktu.
  Było naprawdę blisko. Ledwo stałem na dwunastu punktach życia, kiedy kolejna bestia rzuciła się na moją postać, a ja próbując się uleczyć, spóźniłem się z obroną. Ale w tym też momencie złota strzała w efektownym stylu wbiła się między oczy stwora, a następnie eksplodowała powalając ostatniego przeciwnika. O razu wyskoczyło mi powiadomienie o zaliczonym zadaniu.
— Nait —GG. Zatrzymaj artefakt, nie przyda mi się.
  Napisałem obserwując odblokowujące się kolejne ścieżki, do których do tej pory nie miałem dostępu. Problem z goblinami atakującym miasto, łowy, a nawet i zlecenie kurierskie. I nie poszło nam wcale tak źle, jak myślałem. Ale może to dzięki braku wcześniejszego uzgadniania roboty. Zwykle na tym etapie traciłem zainteresowanie wspólnym graniem. Z ciekawości zerknąłem na profil łuczniczki, której statystyki w końcu wyglądały idealnie na jej obecny poziom, który swoją drogą był taki jak mój. A obok szesnastki widniał przycisk dodania do znajomych, a tuż za nim do drużyny - były to jedyne dwie opcje, których nigdy nie użyłem w grze.
  Nagle z tego lekkiego zamyślenia wyrwało mnie ostre pukanie do drzwi. Odruchowo ściągnąłem słuchawki i zminimalizowałem grę.
— Sebastian, chyba nie śpisz? Nie chcesz czegoś przekąsić przed wyjściem?
— N-nie Mamo! Przepraszam skupiłem się i cię nie słyszałem. — Rozmasowałem lekko zaczerwienione powieki. — I dziękuję, ale nie jestem głodny. Niedługo kończę.
— No dobrze. Nie zasiedź się tylko. Pierwszą masz historię.
— Dobrze.
  Po ostatnich słowach uważnie nasłuchiwałem oddalających się kroków, które w końcu zostały stłumione przez piętro, a ja znów mogłem wrócić do gry. Otworzyłem jej okno, a otwarta lewa dłoń od razu wylądowała na moim czole na widok przypadkowo wysłanej do łuczniczki prośby przyjęcia do znajomych.