Back to our world

t  h  e  m  e        s  o  n  g



Pochodzą z dwóch różnych światów. [X] musi ocalić przynajmniej jeden z nich.
[Y]  może  mu  w  tym   pomóc   -   tylko   jak   ma   nauczyć   słonia   stepować?
Słowa   przepowiedni   mówią   jasno.   Nadchodzi  coś   gorszego,   niż  władza
okrutnego       głupca.      [X]      jest     ostatnią     nadzieją     na     lepsze    jutro.

KARTA NADAL W BUDOWIE

Zabębnił palcami o kierownicę, patrząc na gimnazjalistów wybiegających z budynku szkoły. Też kiedyś chodził do tego gimnazjum. Można powiedzieć, że przetarł Harveyowi ścieżki, ale jeśli trafił na choć jednego nauczyciela, który go uczył, to… Och, biedny Harv.
Drzwi po stronie pasażera otworzyły się i na siedzeniu pojawił się wspomniany Harvey. Ledwo zamknął drzwi i już sięgnął po leżącą na tylnym fotelu deskorolkę. Curtis uśmiechnął się pod nosem, zapuszczając silnik. Upomniał brata o zapięcie pasów. Odpowiedział mu poirytowanym „zaraz”. Ach, te nastolatki. Jechali we względnej ciszy. We względnej, bo jak zwykle, chodziło radio. Bracia Bonney mieli zupełnie różny gust muzyczny i nigdy nie mogli dojść do porozumienia czyją kasetę (bo w gruchocie Curtisa nie było wejścia na płyty CD) będą słuchać, więc w ramach kompromisu słuchali lokalnej stacji radiowej. Tym samym, cierpieli obaj.
- Tylko wróć przed dziewiętnastą, bo mi ojciec urwie łeb, giermku! – zawołał do brata, wysadzając go pod parkiem.
Harvey coś odkrzyknął, machając mu przez ramię środkowym palcem i pobiegł żwirową ścieżką. No tak. Zero szacunku do starszego braciszka. Niewdzięczny bachor. To on go odbiera ze szkoły i podwozi do parku, i to kompletnie nielegalnie, bo przecież Harvey ma szlaban, a on tak? Aż sam się prosi, żeby odkręcić mu kółka w tej deskorolce. Ciekawe jak pokaże mu faka ze złamaną ręką.
Wrócił do domu, zaparkował przy ulicy i spojrzał na zaniedbany parterowy domek. Przydałoby się go odmalować. I wypielić trawnik. Może powinien zasugerować ojcu, że może mu z tym pomóc? „Hej, tato. Kup farbę, to pomaluję dom. A, i jakieś grabki! To Harvey wypieli ogródek!”. Ta, raczej nie. Poczuł się zmęczony na są myśl. A poza tym, to jak się zmruży oczy, to prawie nie widać. Tak, zdecydowanie.
Wyciągnął z kieszeni kluczyki i otworzył skrzynkę na listy, widząc przez plastikowe okienko, że coś jest w środku. Akurat jego komórka w tym momencie zabrzęczała, informując o nowej wiadomości. Jedną ręką wyciągnął listy, a drugą wyjął telefon. To Mike. Pytał czy ma plany na wieczór. Schował urządzenie, zamknął skrzynkę i wszedł do domu. Po drodze przejrzał nadawców przesyłek. Rachunek, rachunek, coś ze szkoły młodego, list od cioci Cindy… O, coś do niego! Trochę zdziwił go fakt, że nie było żadnego nadawcy. Pewnie jakaś reklama albo inne gówno. Nie podali adresu zwrotnego, żeby nie mógł ich zwyzywać. Jednak zdziwiło go jeszcze bardziej, gdy wyczuł, że w kopercie jest coś.. Hm… Twardego? Nie było duże.
Nawet nie zdjął butów, ani nie wszedł w głąb mieszkania. Rozerwał kopertę i zajrzał do środka. List i wisiorek. Zajął się najpierw naszyjnikiem. Był to dosłownie łańcuszek z niebieskim kamieniem oplecionym czymś w rodzaju drutu.
- Nawet ładny. – mruknął pod nosem, przekładając błyskotkę do wolnej ręki i rozłożył list.
Im dłużej czytał, tym pewniejszy był, że to jakiś żart. Jakaś magiczna kraina, jakiś zły król i ciemiężony lud…? To reklama jakieś nowej gry fantasy? Książki? Filmu? Curtis zastanowił się, czy przypadkiem nie zarejestrował się ostatnio do jakiejś dziwnej grupki na facebooku albo gdzieś indziej. Nic nie przychodziło mu do głowy.
„Nasz świat czeka na Ciebie, Bohaterze” – co za bzdura, do diabła? Bonney już miał zgnieść kartkę i zapomnieć o całej sprawie, bo widocznie ktoś tu sobie robi jaja albo próbuje uprawiać marketing, kiedy trzymany przez niego wisiorek błysnął jasnym światłem. Uniósł go wyżej, ramieniem starając się osłonić oczy przed jasnym światłem. Poczuł lekki podmuch wiatru i usłyszał, że pozostałe listy, które położył na szafce przy wejściu, zleciały na podłogę.
- O kurwa... – sapnął, patrząc szeroko otwartymi oczami na… O Boże, co to właściwie było? Dziwo, które przed nim się znalazło, do złudzenia przypominał mu portal z jakiejś bajki. Po środku niebieskiej łuny znajdowało się okno na inny świat; tajemniczo, nieco złowrogo wyglądający las – Jebany las na środku przedpokoju… Stary to mnie serio zabije. – stwierdził do siebie i wyciągnął dłoń ku portalowi, wiedziony ciekawością. Ręka zniknęła mu po nadgarstek – Łaaa! – wydał z siebie niemęski odgłos, cofając rękę. Poczuł śmieszne mrowienie w kończynie.
Jeszcze przez chwilę patrzył zlękniony, ale i zaintrygowany na dziwną rzecz przed sobą, a następnie… Przeszedł przez nią w myśl zasady „nie powinienem tego robić, ale jebać!”. Zacisnął oczy, czując jak śmieszne mrowienie przechodzi przez całe jego ciało. Następnie poczuł dziwne rwanie w okolicach żołądka, a potem, Jebs!, wylądował plecami na czymś twardym.
Powoli roztwarł oczy i rozejrzał się wokół. Las. Był w lesie, który widział w portalu. A jeśli o nim mowa – nigdzie nie widział drogi powrotnej. Świetnie. Po prostu świetnie…
Podniósł się z ziemi, stając na nogach i wcisnął list do kieszeni spodni, a naszyjnik zawiesił na szyi. Wzdrygnął się na chłód łańcuszka. Sprawdził komórkę, ale nie działała. Miał nadzieję, że nie zepsuła się przy upadku.
Niepewny siebie i nieufny wobec otoczenia, ruszył przed siebie, szukając szczęścia.