60 kg P r o s z ę !

    Prawie się zaśmiała na jego uwagę dotyczącą niemożności skurczenia się. Cóż o tym mógł zapomnieć. Nawet nie wiedziała, czy jakiś  mutant miał taką zdolność. A nawet jeśli miał, to nie miała okazji nigdy go ujrzeć na oczy.
   - Masz za duże wyobrażenia co do mutantów. Ale to całkiem zrozumiałe, nie znasz nas. To samo mogę ja powiedzieć o ludziach. Choć po tym co widziałam, jak się domyślasz, nie mam najlepszego zdania- wyjawiła, co nie powinno być dla niego niespodzianką. Nadal trzymała się dość blisko niego na kanapie. Nie była zachwycona  wiadomością, że poza trzymaniem noża w ręce nie umie nic więcej.
   - A i ten nóż bywa kapryśny w twoich rękach, Archie. To stanowczo za mało byś zapewnił nam jakoś przetrwanie. Wybacz, jestem po prostu szczera- przyznała, nie kryjąc, że była gotowa na kolejny potok ironicznych uwag z jego ust.  Na jego kolejne słowa skrzywiła się, wstając  lekko z kanapy. Odruchowo bawiła się krawędzią koszulki, którą na sobie miała.
   - Trochę tu za mało miejsca na prawdziwy trening nie uważasz? Możesz wpaść na meble i coś sobie zrobić. Ale nauka kilku chwytów powinna być prostsza.  Choć też nie jestem ekspertką w tej dziedzinie. Co nieco umiem,  jednak musisz być skoncentrowany. Bo inaczej nic nie zapamiętasz- dodała, rozglądając się po pomieszczeniu. Było naprawdę nieduże, stąd też jeszcze raz oceniła jego szanse.  Uśmiechnęła się jednak znikomo do mężczyzny.
   - To kiedy chcesz zacząć? Teraz? Czy  jak przestaniesz się tak ciągle na mnie gapić tym zaskoczonym wzrokiem?
Sama zastanawiając się  w myślach, od czego  powinni zacząć. Raczej coś  prostego by pokazał, czy nadąża.

   Nigdy wcześniej nie trenowała z człowiekiem i nie wiedziała na, ile może sobie pozwolić. Bo co jeśli jego granica bólu jest  znacznie wcześniej niż jej? Mutanci  potrafią spychać myśli o bólu  i żyć z nim jak z wiecznym towarzyszem. Nie miała pojęcia  czy tutaj coś takiego w ogóle jest możliwe. Jedno było jasne niczym dzień. Nie zamierzała go uszkodzić ani żadnej z jego cennych rzeczy. Lodówka to był zwykły wypadek, po prostu się wystraszyła. Co nie powinno nikogo dziwić, skoro nie była stąd i jeszcze jej wiedza nie była  na zadowalającym poziomie. Zapał  Archiego do treningu wyraźnie ją ekscytował. W końcu się na coś przyda i nie będzie tkwić  bezużyteczna, gapiąc się w sufit przez okno lub ten telewizor tę nazwę tego sprzętu też zapamiętała. Mężczyzna stanął naprzeciwko niej, ciekaw czego zacznie go uczyć.  Na pewno wcześniej nie miał szans poddać się takiemu sparingowi. Rozejrzała się, oceniając przestrzeń, po czym podeszła do kanapy zrzucając poduszki na podłogę.
  - Na wszelki wypadek, bo może mnie lekko ponieść. A wolę uniknąć u ciebie nieprzewidzianych kontuzji- oznajmiła,  szykując się już poważniej do treningu. Podeszła do niego i położyła dłonie, na jego nadgarstkach lekko zaciskając. Powodując, że skóra na pewno zaczęła mu delikatnie cierpnąć.
   - Twoje pierwsze zadanie, uwolnij ręce i lekko mnie odsuń, bym nie mogła znów cię dotknąć- zaczęła od czegoś prostego. Przynajmniej dla mnie. Z tym nie miał problemu. Uśmiechnęłam  się nieco drapieżnie, tym razem łapiąc go za łokieć, klinując go drugą ręką. Wydawał się być tym lekko zaskoczony.
  - Jak tak cię trzymam, spróbuj się uwolnić, unosząc rękę do góry i spróbuj zrobić  to samo mi, co ja tobie-  wydała mu polecenie. Celowo się z nim nie szarpała. Na to znajdzie się czas, to już nie było wcale takie łatwe. Ale… zaklinował ją po dość długiej chwili. Tylko trochę za mocno go odepchnęła i wylądował na jednej z poduszek.
  - Wybacz, ciężko mi ocenić na, ile mogę sobie pozwolić. Na tę chwilę radzisz sobie całkiem nieźle. Ale nie jest to etap, z którego byłabym zadowolona- dodała, obserwując mężczyznę.
  - Wspominałeś, o zakupach zdaje się, jestem ciekawa, co można u was dostać. Poza moją rasą oczywiście- na wspomnienie o tym skrzywiła się delikatnie.

  Trening nie spełnił jej oczekiwań, mimo że go pochwaliła, to jednak jej opinia na temat jego umiejętności pozostawiała wiele do życzenia. Mogła jeszcze chwilę potrenować, ale wolała nie zamęczać swego towarzysza. Zważywszy na to, że miał się jej jeszcze do wielu rzeczy przydać. Oraz udzielić informacji na wiele interesujących ją tematów.
    – To, czy  przeceniam twoją siłę i umiejętności wolę zachować dla siebie. Jednak możesz być pewien, że tych osłabionych mięśni u ciebie tak nie zostawię- zapewniła Archiego. Dała tym jasno do zrozumienia, że  ten trening na pewno powtórzą za dzień lub tydzień, ale na pewno do niego wrócą. 
Zaintrygowana zerknęła na kawałek papieru z wydrukowanymi produktami. Czyli tak to tu wygląda? U niej  nie było  czegoś takiego to, co każdy wyhodował czy zebrał, było jego i jego rodziny ewentualnie czasem się dzielili gdy było naprawdę ciężko. Pojęcie  „sklepów” czy „zakupów”  nie było czymś, co znała.
    - Rozmawiać na odległość? Czy to czasem niekolejne narzędzie do kontrolowania?- spytała go  niezbyt zachwycona.  Mutanci nie  lubili tego typu rzeczy. Ona nie była wyjątkiem w tej regule.
Skinęła głową, pozwalając mu zająć się  tym, czym miał zamiar. Sama poszła do łazienki na krótką drzemkę. Wstała ponad godzinę później wracając do  Archiego, który szukał czegoś w szafie. Wyjął duży płaszcz. Ekscytacja pojawiła się na jej twarzy.  Wzięła płaszcz do ręki…kolejna warstwa materiału. Nie przepadała za tym, ale go założyła.
       - Spokojnie, życie mi jeszcze miłe. Więc możemy iść- oznajmiła, wychodząc z nim z domu. Zarzuciła szczelniej płaszcz, obserwując ludzi. Gwar tego miejsca ranił jej uszy, jej oddech lekko przyspieszył. Bo poczuła znany zapach…zapach mutantów.  Nie myliła się, paręnaście metrów od nich było stoisko z narządami, takich jak ona. Płuca, czy serce, za dużo tego a ona nie mogła zwracać na siebie uwagi.

- Lepiej mnie stąd odsuń. Jeśli nie chcesz, by sprzedawca skończył z dziurą  w czaszce- szepnęła do Archiego. Ten posłuchał jej, za co była mu wdzięczna. Pora przywyknąć, że ten widok będzie często widzieć. Szli dalej ulicą, te pojazdy samochody faktycznie były szybkie.  Wszystko ją tu ciekawiło.
-  A jak to się stało, że tu mieszkasz? Tu się urodziłeś?- zdecydowała się wypytać go o niektóre fakty z jego przeszłości. Sam też mógł zadawać pytania.
- Szkoda  mi trochę mej biżuterii. Jakby nie patrzeć dziwnie się czuję  z gołymi palcami- dodała, uważnie się im przyglądając. Zatrzymała się i rozejrzała dyskretnie.
- Nie patrz w lewo, ale chyba ktoś nas śledzi od jakichś dwóch ulic-  uprzedziła szeptem Archiego

   Zakupy z Archiem były czymś  nawet interesującym. Przyglądała się sprzedawcom oraz ludziom ich otaczającym. Mimo że czuła się inna, to nie okazywała tego, by nie wzbudzać podejrzeń. Archie bardzo jej pilnował, by nie sprowadziła na nich problemów. Dostali wszystko, co potrzebowali. Trochę  się obawiała na jak długo starczy im pieniędzy i jak szybko się  z nim skontaktują. Gdyby mogła, pomogłaby, ale niestety na ten moment nie było  to możliwe. Uprzedziła go tak szybko jak dostrzegła  podejrzaną aktywność, jednego z ludzi. Może to jej instynkt? A może miała nosa?  Ważne, że mężczyzna jej uwierzył  i poprowadził  w  znaną mu najwyraźniej stronę. Liczyła na to, że zgubią potencjalnego osobnika. Po jakimś czasie zdecydował się opowiedzieć jej  na interesujące ją pytanie. Skinęła głową gdy szli dalej, uważając czy ktoś ich nie śledzi.
     - Wiesz może to i lepiej, że tak żyjecie? Z drugiej strony nie wiadomo, jakby was potraktowano, tam na powierzchni. Znam różne przypadki i nie zawsze kończyły się pozytywnie. Rząd chce mieć, nad wami kontrolę tak to czuję- zauważyła to co mogło być konkretną przyczyną. Mógł się z nią zgodzić albo i nie. 

    Nagle weszli do jakiegoś  pomieszczenia, które okazało się lombardem. Pracownik łypał na nich podejrzliwie. Nie rozumiała tego zaintrygowana podeszła do gablot. Były tam wystawione rzeczy, które jak powiedział jej Archie nie mogła ich sobie wziąć. Były tu łańcuszki, zegarki, pierścionki.
   - Zobaczę, czy znajdę tu to, czego szukam- wyszeptała, rozglądając się, zauważyła podobny pierścionek do tego co nosiła. Podeszła do pracownika lombardu. Na początku chciała użyć swoich syrenich mocy, ale szybko z tego zrezygnowała.
   - Mógłby  mi pan  pokazać ten pierścionek? Jeśli można?- spytała z wymuszoną uprzejmością. Tamten tylko coś mruknął  i podszedł  do gabloty. Po czym  wyjął go, by położyć na blacie. Sięgnęła po niego, przyjrzała mu się rozczarowana.
   - Dziękuję. Jednak to nie jest ten, którego szukam. Trochę  szkoda- nieco rozczarowana. Wzięłabym go nie słuchając Archiego, gdyby należał on do mnie.  Nic innego nie rzuciło mi się  w oczy. Podeszła do swojego towarzysza.
   - Proszę bardzo. Czyli jednak nic nie kupujecie?- spytał znudzonym głosem sprzedawca.
 Na co  dostał potwierdzenie.
    - Znasz inne tego typu miejsca? Tu niestety nie widzę nic konkretnego- spytała go zaciekawiona. Nadal czuła, że coś jest nie tak. Choć nie potrafiła tego wyjaśnić. Zaczęło jej się robić  gorąco w tym płaszczu.
    - Gorąco mi się robi- to było, pewnego rodzaju ostrzeżenie byśmy stąd już wyszli. Bo usunięcie tego płaszcza z jej ciała mogło się naprawdę źle skończyć...

   Nie kryła rozczarowania gdy Archie powiedział jej, że nie zna więcej tego typu miejsc. Trzeba będzie ich poszukać. Bo wierzyła, że w którymś z nich znajdzie to co straciła. Mile ją zaskoczył tym, że chciał jej pomóc. Może nie był jednak taki zły? Musiała to przyznać, że nadal miewała małe wątpliwości co do niego. Ale był jedynym człowiekiem, na którego mogła tu  liczyć. Zaczynała też rozumieć, choć z niemałym trudem, że ludzie tutaj chcą tylko przetrwać.
   - Dzięki, że chcesz, chociaż pomóc mi szukać tej biżuterii. Nie spodziewałam się czegoś takiego po tobie. Jednak umiesz zaskakiwać- była z nim szczera. Sama nie wiedziała, co się mogło z nią stać. Nie stali już zbyt długo w lombardzie po jej  słowach. Archie dobrze zauważył, że było to ostrzeżenie i może przez przypadek wywołać zamieszanie.
   - Chodźmy, na dworze jest trochę chłodniej- zgodziła się z nim i wyszli na ulicę. Na co odetchnęła z ulgą. Był ku temu jeszcze jeden powód.
   - Nie wyczuwam już, by ktoś nas śledził. Miałeś dobry pomysł, by dodatkowo gdzieś przeczekać. Mamy na tę chwilę spokój- oznajmiła, by Archie też był znacznie spokojniejszy.  Słysząc ponownie jego  przeprosiny odnośnie jej biżuterii, pokręciła delikatnie głową.
    - Przyznają szkoda, że nic z niej nie znaleźliśmy. Jednak muszę sobie radzić bez niej. Nie martw się już tym. Wyślij, co masz, do wysłania- wskazała na to co miał jeszcze do zrobienia. Potem zapewne udadzą się do domu. 
Ale Archie miał inny pomysł, wysłuchała jego propozycji niezwykle uważnie. Niezwykle ją to ciekawiło jej oczy, lekko zabłyszczały.
   - Dobrze, pokaż mi to miejsce. Z chęcią je zobaczę. Nadal niewiele wiem o tym miejscu- zgodziła się, ale nagle zamarła. W mig wepchnęła go pod ścianę, gdzie schowali się za jednym z budynków. Kątem oka dostrzegła,  na płaszczu mijanego ich mężczyzny jakiś symbol. Kiedyś go widziała. Dopiero gdy się oddalił ,uznała, że musi wyjaśnić swoje zachowanie.
   - Znasz ten symbol, który miał on na płaszczu? Już go kiedyś widziałam, ale nie pamiętam gdzie- spytała go gdy już mogli udać się w swoją stronę.  Coś tu było nie tak.  Przecież nigdy nie była w tym miejscu, a  to wydało się jej znajome, ale dlaczego? Zdawała się być tak zamyślona, że teraz nie doszłoby do niej żadne pytanie ze strony jej towarzysza.