60 kg P r o s z ę !

U F N Y  |───────────────█─────────────────────────|  P O D E J R Z L I W Y
E M O C J O N A L N Y   |─────────────█───────────────────|  L O G I C Z N Y
S A M O L U B N Y  |────────█──────────────────────────|  A L T R U I S T A
I N F A N T Y L N Y  |────────────────█────────────────────| D O J R Z A Ł Y
Z A B A W N Y  |──────────█──────────────────────────────|  P O W A Ż N Y
L E N I W Y  |───────────────────────█───────────────|  E N E R G I C Z N Y
O S Z C Z E D N Y  |─────────█─────────────────────────|  R O Z R Z U T N Y
S Z C Z E R Y  |──────────────────█───────────────────────| F A Ł S Z Y W Y

   Dała się złapać, bo miała dość uciekania tamci i tak nie odpuszczali. Nie pamiętała jakim cudem natknęła się na kolejnych przeklętych  łowców  na takich jak ona. Czy miała szansę się znów ukryć? Nie oczywiście, że nie jeden strzał  i runęła nieprzytomna na ziemię.  Dostrzegła jeszcze kątem oka, jak  nie tylko poza nią złapali z dwanaście innych osób. Może i nie byli zwykłymi ludźmi, ale też mieli prawo żyć. Jak słusznie dostrzegła, nie podzielali jednak tej ,opinii polując na nich, jak na dziką zwierzynę. Czy czasy aż tak się zmieniły? A może to ona nie dostrzegała istoty problemu?  Wątpiła, by ci łowcy byli rozmowni.  Poza tym traciła już zupełnie przytomność. Tam, gdzie się znalazła, ciężko było nazwać znanym miejscem. Tutaj było inaczej, bardziej hałaśliwie co krzywdziło jej  wrażliwe uszy. Nie rozumiała,  co to wszystko znaczyło. Słyszała, dlaczego na nich polują, ale  nie wierzyła w coś takiego. Kręciła głową gdy  kolejni mutanci po prostu znikali z jej świata. Wmawiali, że po prostu wyemigrowali, szukając lepszego miejsca,  tak tym lepszym miejscem miał być talerz ludzi. Teraz już miała pewność, że tak się skończy i jej żywot gdy jakiś człowiek podszedł do lady sklepu, w którym się znalazła i po prostu ją wskazał. Strach? Panika? Nie  tego nie odczuwała za często, tym razem była to też ciekawość, która osłabła w momencie znalezienia się w ciemnym worze. Nie mogąc, z niego wyjść.  Znalazła się,  pewnie w jakimś domu. Sądząc, po obcym zapachu, tak innym od tego, na dworze. Ku jej zaskoczeniu  mężczyzna … nie wiedział, co ma z nią zrobić? Patrzyła na niego fioletowymi oczami.
  - Skoro nie wiesz, co ze mną zrobić to może  mnie przykryjesz? Jest  mi zimno- powiedziałam  w tym samym języku co  on. Co go… jeszcze bardziej zaskoczyło.  Dotknęła dłonią splątanych włosów.
  -  Tylko nie zemdlej, takie przypadki też się podobno zdarzały- dodała,  chcąc jakoś utrzymać go przytomnego.  Nie przestała go obserwować z największą uwagą. Chciał ją zabić, nadal miał taki zamiar czy  tak go zaskoczyła, że zmienił zdanie? Nie ruszyła się z  wanny, wolała nie ryzykować, że mężczyzna naprawdę zemdleje. A  ona nie umiała opiekować się ludźmi nawet jeśli by chciała.

 Prawie zaśmiała się, widząc, jak szybko pognał  w stronę drzwi. Naprawdę aż tak bardzo zaskoczyło go, to, że go rozumie? Jak dla  niej nie było to nic nadzwyczajnego. Może i była mutantką, ale też miała wiele cech wspólnych z ludźmi. Śmiała się w duchu na myśl o tym  jak reagują inni ludzie, gdy ich jedzenie  zaczyna do nich gadać w ich języku. A ilu nie zdążyło, bo skończyło z nożem w krtani?  Ona też by zapewne podzieliła ten sam los  gdyby nie to, że odważyła się odezwać, by  zobaczyć jego reakcję. Mile ją zaskoczyło to, że  przykrył jej ciało, bardziej oczekiwała  kolejnej próby zabójstwa. Chłopak jednak  odzyskał trochę charakteru, znowu grożąc jej ostrzem. Fioletowe tęczówki nie przestały go obserwować. Poprawiła koc, by  bardziej zakrywał jej  ciało.  Była zmuszona się  odezwać, wyjaśnić co nieco czyż nie?
   -  A dlaczego miałabym nie rozumieć waszej mowy? Aż tak bardzo się od siebie nie różnimy.  Posiadamy dwoje oczu… no czasem trochę więcej, ale zwykle dwoje. Tak samo ręce jak i  nogi.   Poza tym tyle was  u nas było, że nauka języka nie była zanadto skomplikowana- wzruszyła ramionami.
   - Masz jakieś imię czy mam cię nazywać  niedoszłym rzeźnikiem? Bo akurat to określenie też do ciebie bardzo pasuje- mruknęła, obserwując nóż. Nagle z jej ręki wysunęła się płetwa, która  sprawiła, że wytrąciła mu ostrze z ręki. Zachichotała  rozbawiona.
   - Tak teraz jest o wiele lepiej. Co się boisz?  Nie mam zwyczaju atakować ludzi. Chyba że oni sami się o to  proszą. Póki co nie stanowisz  dla mnie  aż takiego zagrożenia-  Oznajmiła cicho

Prychnęła cicho, poznając jego imię zwykły szary człowiek, ze zwykłym imieniem. I on chciał ją pociąć i zjeść? Na samą myśl o tym miała  trochę  dziwny humor. Bo ani nie było  jej do śmiechu, ani do współczucia. Nie spodziewał się, że pod zwykłą pozornie ludzka skór ą ma płetwy. Cóż miała coś z syreny, to był jej gen, który odróżniał ją od zwykłych ludzi. Wywróciła oczami na jego pytanie.
-  Nie jesteś chyba jednym z tych, co na nas polują. Wyglądasz na słabszego od nich. A skoro tak jest to zjedzenie cię, nie byłoby ani trochę satysfakcjonujące-  powiedziała wprost co myśli.  Spytał o jej imię  mogła mu je podać skoro Archie podał jej swoje, zawsze lepiej przejść na imiona.
- Neira  tak mnie, nazwano, albo raczej sama się tak nazwałam, bo nie pamiętam  swojej rodziny. Trzymałam się z większą grupą takich jak ja i tak żyliśmy-  dodała, by zaspokoić jego ciekawość. Kolejnym  miłym  gestem z jego strony było przecięcie jej  więzów na rękach.  Na początku sądziła, że chce ją jednak zranić, ale zaryzykowała i to się opłaciło. Posłała mu  ledwo widoczny uśmiech.
- Wiesz, łowcy są u nas częstymi gośćmi, dzięki nasłuchiwaniu nauczyliśmy się wielu słów. Byli też ci, co chcieli nas rzekomo poznać. Chyba nie muszę mówić, jak się to dla obu stron skończyło?-  zrobiła sugestywną pauzę po tych słowach. Skrzywiła się na słowo hodowla, to był brak szacunku.
- Nie jesteśmy, żadną hodowlą  żyjemy i oddychamy tak jak wy. Tylko mieliśmy pecha, bo ciągle  jest was nam mało. Smutne, ale cóż prawdziwe-  poinformowała go o tym. Nie miała zamiaru nic więcej na tę chwilę mówić.

 Archie był  nawet zabawny,  nie bardzo 
wiedząc, jak się  ma wobec niej zachować. Najpierw  rozbawił ją  pytaniem  o to czy go zje, o czym nawet  nie pomyślała. Jej oczy rozszerzyły się  gdy zapytał ją, czy jest głodna. Nie spodziewała się, że  zechce ją  karmić. Tym bardziej że wcześniej sam chciał się  nią  pożywić. Musiała przyznać, że była  trochę głodna.
    - Tak przez ten cały czas nie jadłam praktycznie niczego - wyszeptała, z zainteresowaniem co takiego przygotuję na posiłek. Udał się, by przygotować  jedzenie. Nie miała  pojęcia, ile leżała w tej wannie. Gdy do niej wrócił, podniosła się, szczelniej  okrywając kocem. Co nie było  łatwym zadaniem. Bo materiał  zsuwał się  jej z ciała,  prawie odkrywając biust. Dodatkowo  nie była  bardzo niska. Jak na kobietę  z mutantów była  dość  wysoką  osobą. Zadał  kolejne pytanie, naprawdę go to wszystko interesowało? Czy tylko chciał być miły?  Sięgnęła po sztućce, by zacząć jeść. Nie było to aż tak dobre. Podejrzliwie zerknęła na posiłek.
    - Nie jest to zbyt apetyczne. Jedzenie  tam, gdzie mieszkałam, miało więcej smaku. Wątpię  byś  tutaj uraczył się  czymś  takim - jadła jednak dalej.
    - Co do tego jak żyłam, cóż  zwyczajnie mogę  rzec. Pracowałam  przy zbiorach nic ciekawego. Moje miejsce  zamieszkania  nie było specjalnie przeludnione. Łowcy skutecznie o to zadbali. Na przykład  teraz pojmali na wasz talerz  dwunastu  moich znajomych - dodała, uważnie  obserwując  jego reakcje. Czy była  złośliwa? Może  trochę, ale miała  do tego pełne  prawo. Nikt nie mówił, że  będzie miał z nią  łatwo. Skończyła  jeść, by po chwili samej zapytać.
  - W sumie to nic o tobie nie wiem. Nie jesteś  łowca, nie masz ich zapachu. I tylko dlatego masz szczęście, bo gdybyś nim był, ta płetwa łatwo by przewierciła  twój  brzuch na wylot - uświadomiła go,  jak bardzo  udało mu się  tego uniknąć.

   Zwracał jej uwagę, jakby już byli bardzo dobrymi znajomymi. A do tego było im bardzo daleko. Ona w sumie  powinna uświadomić  Archiego, że takie coś  robi się u niej tylko w stosunku do rodziny lub przyjaciół. Nie wiedziała, jaki tu panuje  stosunek wobec siebie  nawzajem. U niej wydawało się to bardziej skomplikowane.  Uznała, jednak że to zachowa dla siebie, o ile sam o to nie zapyta. Skrzywiła się  delikatnie. Poprawiając płomienne włosy. Mimo że  były ciemno czerwone to wydawały się czasem  płonąć.
    - Powinieneś mi podziękować za byciem szczerą. Jest to jedna z moich najlepszych  cech. A podobno mam ich jeszcze kilka - wzruszyła,  lekko ramionami Nie przejmując się  niezręcznością sytuacji. Sugestia  by zakopali topór wojenny, nawet ją zaciekawiła. Czy oni byli na jakieś wojnie? Czy to było tylko zwykłe ludzkie wyrażenie? Pierwszy  raz  usłyszała coś takiego. Uśmiechnęła  się  ledwo widocznie. Udając, że  wie, o co chodzi.
    - Myślę, że  możemy  przynajmniej  spróbować  jakoś  ze  sobą  dogadywać. O ile nie zrobisz nic niestosownego - upomniała go, by miał się  na baczności. Mimo że nie wykorzystała swej płetwy,  to ta perspektywa  bardzo ją  kusiła. Zmrużyła lekko oczy, nie wierząc  w jego słowa. Ona wiedziała, że  łowcy  istnieją.
    - Jesteś naiwny czy tak bardzo ograniczony? Myślisz, że jak się tu pojawiamy? Sami z siebie dla kaprysu? To chyba oczywiste, że skoro wcześniej  zbyt wiele o nas nie widziałeś, to musiał być tego jakiś  powód - chciała  mu zdjąć te ciemne klapki z oczu. By sam  wszystko  zrozumiał. Jego pracę  skwitowała tylko lekkim skinieniem głowy. Nie miał ciekawej  pracy, cóż zwolnienia  zdarzały się nawet u mutantów, czyli było coś wspólnego. Zaintrygował  ją  kolejnymi słowami. Nawet  bardziej  niż to okazała.
    - Na górze jest zupełnie  inny świat. Mnóstwo owoców, zbóż  tylko wody znacznie mniej  niż u was. Bywa tak, że deszcz  bywa jej jedynym  źródłem. Żyjemy  podobnie do was. A co do kataklizmu, o którym mówisz. Masz na myśli  coś  konkretnego? - spytała  Archiego. Bo u nich cóż  wolała zachować  to dla siebie.
    - Też nie chcę  zwracać na siebie  uwagi. Ale może być to trudne. Jeśli ktoś  Cię odwiedzi - dodała  po chwili. Nagle usłyszała jakiś  hałas za oknem, dochodził  z dworu. Poderwała się  tak, że  koc zsunął się z niej, pokazując średnich  rozmiarów  biust. Nie przejęła się  tym teraz.
    - Słyszałeś to? Co to było?

   Jakoś sama nie odczuwała zgorszenia przez jej odsłonięty biust. Dlatego tez skrzywiła się lekko, gdy rzucił w nią koszulką. Materiał odbił się od jej ciała i wylądował na podłodze u jej stóp. Samochód? A co to takiego? Można nim kogoś zranić? Bo hałas był bardzo dokuczliwy.  Nie była pewna czy to przez jej syreni słuch, czy przez to, że to zupełnie inny świat. Praktycznie nieznany albo znany tylko z opowieści tych, którzy ich potem pojmali.  Czy chciała to pamiętać? Nie chciała, ale nie mogła też zapomnieć. Byłoby to po prostu niewybaczalne. Cały czas miała go na oku, by w razie czego użyć na nim swej płetwy. Tak nie ufała mu jeszcze na tyle, by porzucić zamiar zranienia go jeśli zmieni zdanie i zatopi w niej swe ostrze. Mimo że mieli, jak to ujął zakopany topór, to nadal mógł mieć taki pomysł.
   - Skoro straciłeś pracę, to musiałeś się domyślać, że coś jest nie tak. Albo któryś z twoich znajomych jest łowca i wolał cię w ten sposób uchronić przed poznaniem niezbyt wygodnej prawdy-  pochyliła się, biorąc koszulkę w dłonie i ubrała ją. Na szczęście zakrywała, co trzeba. Zaintrygowana dyskretnie zerknęła przez szybę na krajobraz z nim.
   - A ten cały samochód, służy wam do krzywdzenia takich jak my? Czy co on robi?  Pierwsze słyszę o czymś takim-  zwróciła się w jego stronę licząc na szczerą odpowiedź Archiego. Ona nie ukrywała praktycznie nic. Przeczesała czerwone kosmyki palcami. Wróciła do podziwiania tego. Co było za oknem. Szkoda, że nie mogła wyjść.
    - Aż tak ciekawskich masz sąsiadów,  u  nas za zerkanie do innych siedlisk już miałbyś amputowaną rękę lub inną ważną część ciała. Co prawda  my mutanci potrafimy żyć bez jednej czy dwóch kończyn, ale nie jest to bajkowy żywot. Tak skończył, mój ojciec był dość…kochliwy-  przyznała niezbyt dobrze go wspominając  jak i rzekomo trójkę przyrodniego rodzeństwa, których nigdy nie poznała.
Nie czuła zmęczenia, jej syrenie geny kazały jej cały czas czuwać.
    - Tak z ciekawości zastanawiasz się, jaką mieszanką ras jestem? Czy od razu się tego domyślasz?

     Informacje o ludzkim świecie ją lekko intrygowały, musiała żyć  w zupełnie obcym środowisku bez rzeczy, które znała i uważała za naturalne.  Archie nie ułatwił jej  tego w żaden możliwy sposób. Niby czemu nie chciał się z nią dzielić wiedzą, którą posiadał? Ona rzekomo musiała mu wszystko mówić a on jej nic?  Gdzie tu  ta cholerna sprawiedliwość? Ach no tak zapomniała przecież jej do cholery nie było. Gdyby istniała, nie polowano, by na takich jak ona i inni czyż nie? Łudziła się, że  tamta dwunastka jakoś ocalała i nie jest na talerzu ludzi. A co jak tylko jej się naprawdę upiekło? O ile tak to można nazwać. Bo kto wie, czy Arcie nie zmieni zdania i nie wrzuci  jej kiedyś do gara? Spojrzała na niego zaskoczona, bo jednak  udzielił jej odpowiedzi na temat, czym jest ten cały samochód.
   - Nie mogłeś  tak od razu? Słuchaj ,wiem, że pewnie mogę, niektóre odruchy mogą być jeszcze nieskoordynowane. Ale nie robię tego specjalnie. Pamiętaj, że nie tak dawno walczyłam o przetrwanie. Tylko w bardziej dosłownym sensie niż ty-  przypomniała mu o tym, by nie miał jej za złe niektórych nawyków.
   - Samochód bardzo przypomina nasze medruloty. Są one napędzane siarką, którą wydobywamy z grot. Jednak jest to robota tylko  dla mutantów o małych płucach.   Do tej pory nie wiem, jak ją się wydobywa. Uprzedzam twoje pytania- wyjaśniła,  wracając myślami do swoich lat, które  beztrosko minęły. Dopiero teraz zdecydowałam się
  poruszyć temat tej rzekomej katastrofy.
   - Nas też to dotknęło, niektóre mutacje przestały się rozwijać i po prostu umierali. Nie wiem o tym zbyt wiele, jestem raczej obserwatorką, i nie wtrącałam się  w nic jeśli nie dotyczyło to mojej siedziby. Jednak i tam musieli trafić.
Na  jej pytanie, czy wie  jaką mieszanką mutantów jestem, udzielił jej poprawnej odpowiedzi.
  - Owszem masz rację, jestem syreną, ale nie taką zwykłą syreną. Syreny dzielą się na różne podgatunki. Ja jestem syreną górską. Innymi słowy, żyję w górskich potokach czy podwodnych jaskiniach. Jednak moje  zbliżone do ludzkich geny pozwalają mi żyć z dala od nich- wyjawiła mu małą o sobie tajemnicę.
  - Strasznie tu gorąco. Może jednak ściągnę tę koszulkę?- spytała samą siebie,  odsuwając się na tę chwilę od okna. Hałas  znacznie ucichł.

   Nie spodziewała się, że  jej chęć zdjęcia uwierającego ją stroju spotka się z aż tak gwałtownym protestem ze strony jej towarzysza. Zwykle jak coś jej nie pasowało, to się tego pozbywała, teraz nawet nie mogła o tym pomyśleć. Niezbyt się jej to podobało, tak samo jak dotyk palców Archiego na jej skórze, gdy przypadkiem jej dotknął, łapiąc za koszulkę. Zmrużyła oczy,  ogon lekko się poruszył. Jednak  nic nie zrobiła, tylko obserwowała go uważnie.
    - Niech będzie, nie panikuj tak. Po prostu wasze ciuchy są strasznie ciepłe. Nie przywykłam do nich- mruknęła w geście zgody na jego prośbę. Skoro ma z tym aż taki problem, niech mu będzie. Słowa, które do niej skierował, zaciekawiły ją do tego stopnia, że  pozwoliła mu kontynuować gestem ręki.
   - Zobaczymy czy będę mieć powody do wdzięczności. Jak do tej pory dałeś ich tylko dwa, choć lepsze to niż nic. Więc słucham- oznajmiła wyraźnie zaintrygowana. Jednak kolejne słowa Archiego wywołały u niej krótką salwę śmiechu. On na łowcę? Niby jak? Skoro nawet nie wiedział  jakich ludzi biorą.
   - O, czyżbyś mi jednak wierzył, że oni istnieją? Wprawdzie nie wiem za wiele, jednak wątpię, by brali ochotników prosto z ulicy. Masz jakiś konkretny plan?
Chociaż było to lepsze niż tkwienie w tym mieszkaniu, potrzebowali oboje informacji. To było istotne, by naprawdę, dowiedzieć się co tak naprawdę się dzieje.
   -  Nie przepadam za tkwieniem w jednym miejscu. Jednak jeśli mam wybrać między śmiercią a zostaniem tutaj. To nie mam zbyt wielu opcji. Pozostaje mi tylko życzyć powodzenia w dostaniu się do nich- oznajmiła, uważnie go obserwując.
  - Zgoda, przystaję na ten plan. Miejmy nadzieję, że wypali i nikt nie zorientuje się, że nie mieszkasz tu sam- zerknęła w stronę okna. Nie powinna już dziś do niego podchodzić.
  - Jakbyś pytał o sen, zwykle śpię  do dwóch trzech godzin. I kolejne pytanie gdzie  będę mogła spać?- spytała go, bo wyczuła, że  bierze go powoli zmęczenie. A nie miała zamiaru zmuszać go, by ciągle miał ją na oku.

   Postanowiła mu zaufać, bo nie miała innego wyjścia. Sama nie mogła wychodzić z domu, zdana na człowieka. Do czego to doprowadziło? Do tego, że nie mogła nawet sama, zdobywać informacji co uwierało ją i gryzło w środku. Archie musi być cholernie ostrożny, by  nie został zlikwidowany. Kto wie, jak się to wszystko potoczy? Westchnęła na jego wzmiankę o jej miejscu noclegowym. Wanna lepsza niż zimna podłoga. Choć i tak było jej nadal cholernie gorąco.
   - Strasznie łapiesz się stereotypów odnośnie syren. Nie zapominaj, że nie jestem nią całkowicie. Choć chyba będzie ci się to często zdarzać- mruknęła, uważnie go obserwując. Już myślała, że niczym jej nie zaskoczy a tu niespodzianka z udziałem tekstu o tym, że… co? Przepraszam czy dobrze usłyszała? Ona miałaby w planach go zgwałcić?  Zamurowało ją  na kilka sekund, by po chwili posłać  mu pełne wymowne, spojrzenie.
   - Co do noclegu. Ale mogę, chociaż zachować ten koc? Bo wiesz korzystasz z wanny a syreny nie zawsze lubią gdy mają tam...mokro- uśmiechnęła się nieco zadziornie do niego. Sam zaczął ją jawnie prowokować. Dodatkowo  dla  efektu położyła dłoń  na swych biodrach. Była pewna, że mężczyzna  tylko się tym bardziej zirytuje, zmiesza lub… uzna za szaloną. Co w sumie miałoby trochę sensu. Pozostało tylko czekać do jutra, aż sytuacja się w końcu zacznie zmieniać.  Archie szykował swoje miejsce do spania, ona natomiast patrzyła na telewizor. Wyraźnie zafascynowana tym sprzętem. Nadal nerwowo trzymała się za krawędź koszulki. Obiecała jednak, że jej nie ściągnie. Poszedł się umyć, a potem spać. Co uczyniła i ona zabierając ze sobą koc. Nie spała jednak długo, po dwóch może trzech godzinach wstała z wanny i podeszła do miejsca, które było kuchnią lub jej fragmentem. Nagle z jednego z urządzeń dużego z drzwiami rozległ się podejrzany szum. Przestraszona uderzyła w to ogonem, robiąc w nich nieduże wgniecenie. Co obudziło Archiego, bo stanął zaspany w szoku, co uczyniła.
  - To syczało na mnie, chciało zaatakować- stwierdziła, chcąc się obronić.
Jak się okazało, była to lodówka. Jednak skąd mogła o tym wiedzieć? Nadal czuła się trochę jak przestraszone dziecko. Patrząc, z podejrzliwością, na ten sprzęt. 
  -  Świat ludzi naprawdę bywa lekko przerażający- przyznała, nie wiedząc, ile jeszcze nowości czeka na nią w tym miejscu

   Obserwowała go jak oceniał poniesione szkody. Skąd mogła wiedzieć, że to nie miało zamiaru jej zaatakować?  Czyżby zapomniał, że ten świat jest nadal dla niej obcy? Zachowuje się tak, jakby już miała, wszystko wiedzieć.  A tak do jasnej cholerki nie było! Podniosła na niego wzrok, a jej fioletowe tęczówki rozbłysły tylko w półmroku. On naprawdę potrafił działać jej na nerwy. Postanowiła jednak lekko załagodzić tę sytuację.
   - A nie możesz jej po prostu odłączyć od  tego tam i znów podłączyć? Zdaje się, że coś kliknęło, jak w nią uderzyłam, może tylko to naruszyłam- wskazała dziwny przewód, który był chyba czymś, co powodowało, że działała? Nie znała się na tym, ale próbowała  zrobić cokolwiek, by nie było aż takiej tragedii.
Szybko jednak porzuciła chęć pomocy, gdy poruszył temat poszatkowania jej. Momentalnie jej miłe jasne intencje zmieniły się nie do poznania. Świsnęła mu ręką, tuż obok ucha szybko się przybliżając. Po czym stanęła lekko na palcach, by  powiedzieć mu coś do ucha.
   - Też miałam okazję cię wykończyć gdy smacznie spałeś. Jednak pamiętam nasz plan, który chcemy zrealizować. Nie drażnij mnie chłopczyku, bo to, że  jestem tu zdana na Ciebie, nie znaczy, że możesz mi grozić. Poza tym wymyśl coś lepszego groźby śmierci, może i są straszne, ale idzie przywyknąć- dodała, nieco ostrzej niż zamierzała .Po czym odsunęła się
   - A tak między  nami tam w worku nie było mojej biżuterii prawda? Miałam dwa pierścionki z górską perłą, mogłaby pomóc gdybyś je sprzedał. Jednak zdaje się, że sprzedawca zachował je dla siebie lub łowcy- dodała, przypominając  sobie o nich. Choć nie wiedziała, jaką by tutaj miały wartość.

  Obserwowała go, jak wyraźnie poddając się, opadł na kanapę. Czy to ona była powodem jego załamania? Jeśli tak to czuła dosłownie minimalne kujące lekkie poczucie winy. Choć nie dała po sobie tego poznać. Syknęła tylko na jego słowa odnośnie wyjścia na zewnątrz. Przecież sam mówił, by tego nie robiła. Czyżby to miała być  ironia w jego wydaniu? Jak tak to wolała już uważać i mieć się na baczności, bo jeszcze dotrzyma słowa i sam ją wygoni z mieszkania na ulicę.
   - Nie chciałam tego, tak wyszło. Czasu nie cofnę, mutanci nie posiadają zbyt wielu mocy. O ile  w ogóle jakieś posiadamy. W naszym świecie też nie jest miło- wyjawiła, by miał świadomość, że u mutantów życie też nie wszystkich rozpieszcza.
   - Szkoda, że ich nie odzyskam, zawsze byłaby to jakaś suma na start, dopóki nie znajdziesz pracy. Sam zakazałeś mi wychodzić, w tej kwestii akurat wolę się słuchać. Lepszy żywy sojusznik niż martwy… podobno- dodała, próbując jakoś  to wszystko ogarnąć. Wtedy też sobie o  czymś przypomniała.
  - Jeśli chcesz tu zamówić tego serwisanta, to gdzie mnie niby byś ukrył w tej klitce? Od razu miałbyś nalot  i byłbyś aresztowany a ja  na pewno zabita- skrzywiła się,  ewidentnie to jej nie pasowało. Westchnęła patrząc na Archiego.
  - Znowu? Cały czas jakieś zasady. Może lepiej pójdę spać?
Zatrzymało ją tylko od tego jedno pytanie chłopaka, w sumie miał prawo nie wiedzieć. Dlatego też podeszła do niego z delikatnym uśmiechem w kąciku ust.
  - Zwykle jadam… ludzi. Niee no bądźmy poważni. Preferuje chłodne posiłki. Czyli  coś na zimno, byle niezamrożone na kość. A jeśli chodzi, o typ jedzenia mogę zjeść wszystko poza  dużą ilością mięsa. Syreny preferują raczej płynne pokarmy- wyjaśniła na tyle na ile mogła. Był ciekaw, ona udzieliła odpowiedzi.
Nim się zastanowiła, co robi, usiadła obok niego, klepiąc lekko palcami po ramieniu. Zwrócił na nią ponownie uwagę i na tym jej zależało.
  - Umiesz strzelać z łuku lub znasz się na samoobronie? Możesz tego potrzebować – jej pytania nie były bez znaczenia. Archie sam powinien wiedzieć, w co się już właściwie wpakował.[/b]