Nieskończona biblioteka

_____ Gigantyczne regały, nad którymi znajdowały się kolejne regały i tak ustawione w potrójne kolumny sięgały tak daleko aż światło zapalonych lamp pokazywało ich brak końca.  Między tymi regałami i kolumnami, które powtarzały się w każdą stronę chodził mężczyzna ubrany w luźno związaną rzymską togę. Chodził znudzony, lecz nie zgarbiony i przyglądał się półkom, które każda miała swój numer. Były to lata wydania konkretnych książek. Przechodził się tak dłuższy czas obserwując zapełnione regały szukając czegoś, aż doszedł do wielkiego korytarza, który na środku posiadał gigantyczną świecącą na zielono kulę. Dawała on światło i ukazywała drogę powrotną. To miejsce to nieskończona biblioteka, pozbawiona czasu, zbiór całej wiedzy, która powstawała oraz jedyne połączenie między kilkoma niezależnymi od siebie światami.
_____ Zielona kula, która rozświetlała halę ukazywała na końcu pomieszczeń cztery możliwe drogi. Na północ, prowadząc do hali drzwi, miejsca, gdzie możliwe było jedyna wyjście z tego miejsca. Na południe prowadząc do zbioru ksiąg zawierających wszystkie spisane słowa każdego z połączonych światów. Na zachód, gdzie znajdowały się kwatery oraz środowisko do życia dla zwierząt. Każdego gatunku, który istniał i zniknął. To miejsce było schronieniem dla wymarłych gatunków. Sposobem, aby je zapamiętać. Wschód z tego miejsca był odgrodzony. Jako jedyny posiadał drzwi i uniemożliwiał zajrzenie w głąb. Orion, strażnik tego miejsca, sam nie lubił tam chodzić. W końcu znajdowały się tak rzeczy, które zostały stworzone przez człowieka, zarówno te które ratowały jak i te, które miały zabijać.
_____ Opiekun nie przyszedł tutaj rozczulać się jednak nad tymi narzędziami, lecz dlatego, że ktoś przerwał jego lekturę. Czytał ostatni tom romansów, które powstały w świecie numer trzy. Jako że świat numer trzy nie miał imienia, a przynajmniej nikt go nie spisał, to używał numerów, które zapisał nad drzwiami w hali. Zarówno on jak i inne rozumne stworzenia, które zamieszkiwały to miejsce podjęli wspólnie taką decyzję. W końcu jakoś musieli rozróżniać poszczególne miejsca, prawda? Świat numer trzy był pozbawiony tego co nazywa się „fantastyką”, więc ich wyobraźnia zawsze była interesująca. Podróżowali między planetami, odkrywali coraz to nowszą technologię, lecz nie znali podstaw magii. Wszyscy było techniką. To przez ich wynalazki, Orion został zmuszony do stworzenia drzwi do wschodniego korytarza. Niektóre z ich wybryków były dość głośne. Zakłócały jego spokój.
_____ Orion był połączony z tym miejscem, wiedział o każdej zmianie jaka nastąpiła w tym miejscu. Nieważne czy to pojawiła się nowa książka lub zwierzę czy może mają nowego gościa. Wiedział więc, że mieli nowego obywatela, nie wiedział jednak jaka będzie reakcja nowego gościa. Przeszedł przez centrum i wszedł do Hali Drzwi, gdzie znalazł leżącego, dość mocno rannego, człowieka. Spojrzał na numer drzwi, pod którymi leżał. Pięć. Ah. Ten świat był zawsze kłopotliwy. Podniósł poturbowanego mężczyznę i przeniósł go do kwater mieszkalnych. Posiadali tutaj pomieszczenia dla zabłąkanych dusz, bo nie raz zdarzało się, że ktoś wpadł.
_____ Aby człowiek dostał się do biblioteki musiał posiadał klucz. Tym kluczem mógł być przedmiot lub umiejętność jaką można zdobyć. W każdym świecie powinien istnień tylko jeden duplikat, a w świecie piątym był to dosłownie klucz. Złoty klucz, który wyglądał bardzo antycznie, bez zdobień czy błyskotek. Bez tego, niemożliwe jest wyjście z biblioteki. Poza tym klucz może posiadać tylko jedna osoba naraz i umożliwia on wyjście jednej osobie. Jego nowy gość był posiadaczem Złotego Klucza więc miał możliwość wyjścia skąd. Tylko dlatego Orion postanowił zaopiekować się tym człowiekiem. Położył go na wielkim łóżko w pokoju o numerze pięć, który pasował do klimatu i czasu świata numer pięć. Za ruchem nadgarstka na jego dłoni pojawiła się apteczka, z której wyjął opatrunki i zaczął zajmować się nieprzytomnym. Rozebrał górę stroju, aby porządnie założyć opatrunki. Sprawdził nogi za ranami lub uszczerbkami, ale gdy nie zauważył nic groźnego - odpuścił sobie dalsze rozbieranie pacjenta. Został w pokoju kartkę w języku, który powinien zrozumieć.


_____ Nie bawił się w żadne gierki, po prostu nie zamierzał sprawdzać cały czas czy człowiek się obudził. Przy drzwiach będą czatować dwa zwierzaki, prawdopodobnie psowate różnej rasy, które poinformują go, gdyby osobnik postanowił zrobić coś głupiego i zignorować jego wiadomość. Jako że to miejsce nie liczy czasu - nie ma dnia i nocy, nie ma możliwości sprawdzić, ile dni ktoś był nieprzytomny. W końcu czas nie płynie, tylko stoi w miejscu. Orion wie tylko kiedy mijają lata, nic innego go nie interesuje. Nie musi liczyć minut i godzin swojego życia. Jego czas się nie skończy. Siedział więc w swoim pokoju, jeśli tak to można nazwać, czytał nowe wydania książek, aż zauważył, że jego gość się obudził. Zamknął książkę, odłożył ją i czekał co takiego zrobi jego gość.

_____ Czekanie na obudzenie się gościa, nie było długie czy męczące. Było kolejną czynnością, którą wykonywał po raz kolejny. Już nie liczył, ile faktycznie osób, gdy po raz pierwszy pojawiało się w bibliotece, było w opłakanym stanie. Zwykle otrzymanie wejściówki niosło ze sobą prawie śmiertelne konsekwencje, czasem nawet trafiały się trupy. Wtedy, zwykle, musiał sam otworzyć drzwi do świata i wrzucić przedmiot z powrotem. Nie chciał, żeby przedmioty, które dawały dostęp do tego zasobu wiedzy były przetrzymywane w tym miejscu. Orion czuł wewnętrzną potrzebę, aby nie posiadać tych przedmiotów w swojej obecności. Może też z tego powodu, czuł chęć, aby mężczyzna szybko obudził się, wszedł w posiadanie klucza, schował go przed jego oczami w kieszeni i wyszedł z Biblioteki. Cóż… nie zamierzał wyganiać rannego, ale miał potężną chęć, żeby sobie poszedł.
_____ Pozostawione przed drzwiami pokoju zwierzaki, to były dwaj przodkowie psów, wilki, które zapoczątkowały dwie różne rasy wilków w świecie trzecim. Oczywistym jest, że gość mógł ich nie znać, w końcu… wymarły bardzo dawno temu. Za czasów, których pewnie jego przodkowie nie pamiętali. Ich genom był tak pierwotny i stary, że w tym miejscu, w bibliotece, spędzając kolejne tysiące lat z Orionem nauczyły się porozumiewać mentalnie. Połączyły się z systemem, którym był Opiekun Biblioteki i w ten sposób dawały radę prowadzić konwersację. Nie tylko z Orionem, ale też z każdym innym zwierzęciem, które było wystarczająco stare, aby osiągnąć ten stan. Mężczyzna nie wiedział jak dochodziło to czegoś takiego i jakie były wymogi podłączenia się pod tą wspólną świadomość zdolną do rozmów z innymi.
_____ Wyglądem przypominały wilki, takie które goście mógł znać ze swojego świata, lecz o wiele większe, bardziej umięśnione oraz z wystającymi kłami nadającymi im bardziej demoniczny wygląd. Jeden z nich o jasnym futrze, drugi o ciemnym. Ich mądre złotawe oczy spoglądały na człowieka, który otworzył drzwi myśląc o wyjściu z pokoju. Prawdopodobnie mógł dostrzec przed sobą coś na wzór barierki wykonanej z czarnego metalu, a za nią skwer wypełniony mniejszymi zwierzętami. Nie przypominały w większość i niczego co znał, lecz pośród nich kręciły się osobniki, których wygląd w znacznym stopniu pokrywał się z tym czego mógł doświadczyć, a może nawet i zjeść w swoim świecie. Był to blok świata 3, czyli pewnie na drzewach mógłby dostrzec pierwszego zmarłego krewnego wiewiórki czy jakichś ptaków.
_____ Biblioteka posiadała sześć tak samo wyglądających półokręgów, które wypełnione były pomieszczeniami, w których żyły zwierzęta. Każde z nich miało swoje miejsce, odpowiedni klimat. Wśród tego znajdowało się piętro zajmowane przez pokoje przygotowane dla ludzi. Nigdy nie było to zapełnione bardziej niż do dwóch pokojów, jednak przygotowane było ich 15. Jakby biblioteka oczekiwała, że kiedyś będzie tutaj większy ruch. Półokręgi były zupełnie od siebie niezależne, ponieważ każdy świat miał inne zasady działania oraz inne kierunki ewolucji. Nie można było trzymać wielkiego robaka jedzącego całe planety koło ognistego konia jedzącego mięso z ludzi, prawda? Przynajmniej zdrowy rozsądek podpowiadał, że nie było to odpowiednie. Chociaż każde z przebywających tutaj zwierząt nie miało złych intencji oraz było pozbawione cech, które sprawiały, że były wstanie przetrwać.
_____ Pół okręgi były zamknięte wielką ścianą, w której znajdowały się równie wielkie drzwi. Gdy nowy gość postanowił wypowiedzieć jego imię, Orion pojawił się właśnie pod tymi drzwiami. W powietrzu pojawiły się iskierki, złote symbole, które bardzo szybko stały się całym człowiekiem, bo tak wyglądał. Spojrzał na otwarte drzwi od pokoju, na dwa strzegące zwierzaki i jakby skoczył w przestrzeni znalazł się przed gościem nie dając żadnego sposobu na zrozumienie jak to zrobił. Orion wiedział co zrobił, zmienił koordynaty swojego ciała przesuwając się na bardziej odpowiednie miejsce do przeprowadzenie rozmowy z gościem. Miejsce wcześniejszego pojawienia się było faktem, że jego kwatery znajdowały się daleko, a on nie pamiętał, gdzie znajduje się jego gość dokładnie więc nie ryzykował i przeteleportował swoje ciało najpierw pod wielkie drzwi.
- Nie mam pojęcia jak długo. Czas tutaj płynie inaczej względem twojego świata. - odpowiedział na pytania, bo nie zamierzał ukrywać niczego czego nie musiał. A było kilka rzeczy. Nie ruszył się na zaproszenie człowieka, nie zamierzał wchodzić do jego kwatery. - Ten pokój jest twój, dopóki przebywasz w tym miejscu. Posiadając klucz jesteś wstanie wyjść. Masz do tego prawo, nie musisz go zdobywać. Masz jakieś pytania?
_____ Orion westchnął w duchu. Wiedział, że człowiek będzie miał mnóstwo pytań. Pewnie takich typowych i niczym go nie zaskoczy. Widział to i tłumaczył już nie pierwszy raz. Tym razem będzie tak samo. Zrobi co jego, człowiek będzie chciał się wzbogacić na tym miejscu, weźmie coś i wyjdzie, albo będzie chciał uciekać próbując ukraść coś co należy do tego miejsca. Imię czy zawód nowego gościa nie miały znaczenia, nie zamierzał zapamiętywać tego. Ten człowiek okaże się taki sam jak inni, chociaż teraz jest tak… głupio odważny. Zwykle ludzie, gdy znajdują się w nieznanym sobie miejscu zachowują się w określony sposób. I na pewno nie są tak odważni. Bardziej nieufni, chciwi. Orion nie zamierzał jednak notować sobie tego. Człowiek jak każdy inny, nic nie zmieni, a raczej zostawi po sobie bałagan do posprzątania. Żeby tylko nie chciał zabrać statków powietrznych do swojego świata. Mimo wszystko trzeba było dbać o czasoprzestrzeń i rozwój konkretnego świata.
- Możecie już iść. - odezwał się do psów mentalnie spoglądając na nie. - Gość jest teraz pod moją obserwacją.
- Myślisz, że długo zostanie? - odezwał się pierwotny wilk o jasnym umaszczeniu - Mam nadzieję, że tak.
- A ja mam ochotę, żeby szybko sobie poszedł - czarny wilk zaczął iść w stronę swojego pomieszczenia spoglądając jeszcze w ostatnim momencie na Oriona. - Mam nadzieję, że nie będzie chciał cię zabić jak poprzedni
_____ Słysząc to Orion tylko uśmiechnął się lekko i pogłaskał głowę jasnego wilka, który został przy nim jeszcze chwile. Wraz ze zdjęciem dłoni z głowy zwierzęciem, jego spojrzenie wróciło na gościa. Będzie musiał teraz odpowiadać na jego pytania. Pewnie dotyczące powrotu do domu. Cóż… Poprzedni gość, pochodził z innego świata co prawda, lecz nie był przyjemny i chciał zabić Oriona myśląc, że tak dostanie całe to miejsce na własność. Dość szybko się przekonał, że to nie takie proste. Zabicie Opiekuna w tym miejscu było niemożliwe, gdyby było pewnie mężczyzna już dawno skończyłby swoje życie.

____ Zadowolenie nigdy nie przychodzi z gośćmi, ani też z nimi nie uciekało. Orion wyczuwał pod skórą problemy i sam ten fakt, sprawił, że nie mógł rozluźnić się do końca przy nowym gościu. Nie wyglądał jak bojące się zwierzę, ale gdyby ktoś dotknął jego ramion czy nóg - poczułby kamień, aniżeli ciało człowieka. Miał jakieś pojęcia jak wygląda życie w świecie, który przeżył już jedną zagładę. W końcu, świat, z którego pochodził nowy właściciel klucza nie należał do tych spokojnych. Ludzie żyjący w miejscu, gdzie nic nie powinno żyć na pewno są inni od normalnego człowieka. Gdyby taki istniał, oczywiście. Nie wiedział czego spodziewać się po nowym, ale na razie był bardzo głośny i za mało przerażony jak na fakt, że znajdował się w nieznanym sobie miejscu. Właściwie, niepokoiła go reakcja jaką przedstawiał. Nie była naturalna i poprawna.
- Oprowadzić? - Orion zastanowił się jak przedstawić kim był. - Dla ciebie jestem strażnikiem i sercem tego miejsca. Biblioteka jest jak moja ręka, przedłużenie mojego ciała. Chociaż moja rola to opiekowanie się tym miejscem, a nie strzeżenie go. Mam pilnować, żeby goście, tacy jak ty, nie zrobili czegoś głupiego.
____ Tak, dokładnie. Co prawda miał pilnować, żeby odwiedzający to miejsce goście nic nie zrobili, ale tylko pilnować. Nie obchodziło go co stanie się ze światem, do którego wyniosą zdobytą wiedzę. Nie zamierzał też nikogo powstrzymywać przed zabraniem wiedzy czy własnych notatek, jeśli sami wniosą papier do biblioteki. Chyba właśnie skutkiem takie łagodnego postepowania są katastrofy i zniszczenia we wszystkich podłączonych do tego miejsca światach. Nie wszystkie przełomowe osiągnięcia są wynikiem faktu, że ktoś mocno się starał. Czasem to zwyczajny wieczór z odpowiednią książką w tym oto miejscu. Czy tłumaczenie tego da coś nowemu przybyszowi? Orion miał wrażenie, że mogło tylko namieszać, ale był zbyt leniwy na późniejsze sprostowania. Wpatrywał się w podłogę zastanawiając się nad tym co takiego mógłby pokazać. Wszystko? To za dużo. Żaden człowiek nie ma aż tyle czasu, żeby zobaczyć i obejrzeć wszystko. Mówimy tutaj o wszystkich zapiskach wiedzy, które powstały w kilku wielkich światach. Jego dłoń lekko podtrzymywała podbródek, gdy dostrzegł rozwiązanie i podniósł głowę spoglądając na czarnowłosowego. Postanowił odpowiedzieć mu na drugie pytanie i od razu przejść do rzeczy.
- Nie jestem wstanie oprowadzić cię po całości. - podszedł kilka kroków do chorego gościa, kucnął przy nim. Jedną ręką położył na ramię, drugą zasłonił mu oczy. W ciągu chwili, Yootaro mógł tylko poczuć lekki chłód otaczający jego ciało, a następnie - zmianę podłoża, na którym siedział. Orion zabrał rękę i wstał odsłaniając przed czarnowłosym miejsce, do którego go zabrał. - To jest centrum.
____ Wstał i podszedł do ogromnej kuli, która przyćmionym światłem oświetlała tylko pobliskie miejsce. Gdy opiekun podszedł o delikatnie dłonią dotknął kuli, jakby uruchomiona, wyciągnięta ze snu, podniosła się i swoim białym światłem rozświetliła cztery wielkie łuki. W jednym z tych łuków stały wielkie drzwi, pozostałe ukazywały głębokie ciemne korytarze. Yootaro za pewnie nie był wstanie dostrzec co dokładnie znajdowało się w korytarzach. Nawet jeśli wpadało tam światło wydobywające się z kuli, nie potrafiło przedrzeć się przed ciemność.
- Nie wstawaj, nie będziesz chodzić. - odwrócił się do Yootaro i spojrzał na swojego gościa. Był chory, ranny, nie wypadało zmuszać go do chodzenia. - Zamierzam pokazać ci jak wygląda biblioteka, prosto do twojej głowy. Nie możesz od tak spacerować po tym miejscu. Zmusza mnie to do ponownego dotknięcia twojego ciała.
____ Powoli podchodził do Yootaro. Głównie, aby dać czas drugiemu na odpowiedź, chociaż nie zamierzał brać jej pod uwagę, nawet jak powie nie. Byli w centrum, bo stąd będzie najłatwiej ukazać mu, wizję tego miejsca, Biblioteki. Wyciągnął dłoń i położył ją na głowie niższego od siebie mężczyzny… Przynajmniej miał nadzieję, że to się nie zmieniło w jego świecie i nadal są dwie płcie. Wraz z dotknięciem, przed oczami gościa mogła się pojawić czarna przestrzeń, która wymusiła na nim zamknięcie oczu. Orion widząc to, także zamknął oczy i zaczął pokazywać to miejsce przy okazji opowiadając o tym co widzieli.
____ Opiekun zabrał Yootaro przed pierwszy łuk, znajdujący się po prawej stronie. Mogli dojrzeć, że patrzą nawet na siebie, z lotu ptaka. Człowiek mógł zobaczyć ciągnące się w otchłań, nieskończenie wysokie regały stały naprzeciwko siebie tworząc nieskończenie dalekich rzędy. Wszystkie półki pełne książek, oznaczonych latami, a same alejki były podpisane gatunkami wiedzy oraz światem, z którego pochodziły. Orion nie pytał się czy gość zamierza zwiedzać tak szerokie i dalekie zakamarki. Nie było mu to potrzebne i no patrząc z góry można było dostrzec jak im głębiej zaglądając między poszczególne regały, rzędy przestawały być proste i równe.  
- To są wszystkie zapisane rzeczy, które stworzył twój gatunek oraz każdy inny, który żył przed tobą. - nie musiał mówić, że dotyczyło się to także innych światów. Były takie, gdzie zapisywanie wszystkiego był normą, a istniały takie, które nie posiadały pisma, a zbiory wiedzy to głównie obrazki. - Radziłbym, podczas twojego pobytu, nie wchodzić za głęboko między regały. Nie są tak przejrzyście ułożone jak się wydaje. Można to porównać do labirynty.
____ Złożoność ustawienia coraz to głębszych regałów wynikała głównie z faktów, że tematyki zapisanej literatury nie była już klarowna, a przenikała się i łączyła. Biblioteka w ten sposób reagowała na niesamowicie zmieszanie. Orion, który znał to miejsce jak swoją kieszeń i mógł się bezpiecznie teleportować do swojego lokum nie był zagrożony, lecz gość… krucha istota posiadająca ograniczony czas… mógł się zgubić, a Orion na tą chwilę nie byłby wstanie go szybko znaleźć. Wiedział, że pojawił się w bibliotece, bo otworzyły się drzwi, to była bardzo wyraźna zmiana energii. Stąd jego szybka reakcja na gościa. Gdy już mamy gościa, osobę, której egzystencja zakłóca spokojny przepływ energii - nie było pewności, że Orion byłby wstanie bezpiecznie znaleźć zgubionego człowieka. Chyba, że zawoła po niego. Niestety, postanowił mu o tym nie przypominać. Nie zamierzał bawić się w opiekunkę i biegać za nim cały czas. No i… Orion czuł na plecach, że gdyby przypomniał o tym Yootaro, ten wołałby go co chwilę. Oznaczało to zero spokoju.
- Jeśli potrzebujesz znaleźć coś konkretnego… - jego głos kierowany prosto do świadomość nie wymagał, żeby otworzył usta. - Najlepiej spytaj, nie szukaj sam. Napatrzyłeś się ? Idziemy dalej.

_____ Strażnik biblioteki był bardzo dobry w ignorowaniu. Zarówno spojrzeń, intencji oraz słów. Nawet jeśli usłyszał coś czego nie chciał - potrafił przymknąć oko lub zakryć swoje uszy. Znał koncept wstydu, nauczył się, że ludzie nawet jeśli zdają sobie sprawę ze swoich pragnień nie zawsze będą podążać za nimi, albo stając przed nimi pokryją się czerwienią z zażenowania, że ktoś odkrył co skrywali pod skórą. Za ciemnymi oczami posiadającymi w sobie pożądanie. Podobne uczucia przelatywały w oczach jego nowego gościa, Yootaro. Nie tak intensywne jak zdołał zobaczyć u innych, lecz istniały, a on ignorował je. Nie tylko dla swojego spokoju sumienia, ale głównie z powodu ran, które mogłyby się otworzyć, gdyby coś się wydarzyło z ciałem mężczyzny.
- Co by się stało… - Orion w sumie wiedziała co się stanie, ale czy powinien mówić całą prawdę? Ah, co go obchodzi co się stanie ze światem. - Możesz wynieść prawie wszystko, a na miejsce rzeczy, którą opuściła bibliotekę powstanie nowa, identyczna kopia, jednak coś co opuściło bibliotekę nigdy nie może tutaj wrócić i wszystkie konsekwencje zostaną na twojej głowie jako sprawcy zamieszania.
_____ Już kiedyś był świadkiem sytuacji, że jeden z gości postanowił opuścić jego dom z darem dla swoich ludzi. Niestety, wybrał sobie prezent, który zniszczył jego świat. Jego cywilizacja nie była przygotowana na robaka pożerającego całe planety, który zaraz po zawitaniu do świata postanowił zniknąć i rozpocząć swoje żerowanie na planecie, na której się znalazł. Wziął go, bo był uroczy i włochaty. Cóż… Orion go nie powstrzymywał, bo to co się dzieje za drzwiami nie należy do jego obowiązków. Na dobrą sprawę, zabranie z biblioteki czegoś z innego świata, nie kończyło się dobrze. Ani razu nie widział szczęśliwego zakończenia.
_____ Orion stanął w miejscu, gdy pojawili się w korytarzu drzwi. Wpatrywał się w reakcję swojego gościa. Stała w końcu przed nim teraz najbardziej niebezpieczne miejsce całej biblioteki. Drzwi do innych światów. Nie każdy był gotowy do zamieszkania, w niektórych były tylko istoty zdolne do niszczenia. Znajdował się także jeden świat pełen ciemności, w której egzystowała tylko jedna istota - bóg i stwórca tamtego świata. Bardzo nieprzyjemny typ. Zanim Yootaro złapał za drzwi, bo wyglądał jakby chciał. Orion stanął między nim, a drzwiami spoglądając w dół prosto na twarz chłopaka jakby czytał jego myśli
- To nie jest twój świat. - odezwał się, lecz szybko zdał sobie sprawę, że jego ton był bardzo niemiły i postanowił się trochę poprawić. Wytłumaczyć - Ten świat jest niebezpieczny dla ciebie. Nie mieszkają tam mili ludzie, a ty jesteś ranny.
_____ W normalnym przypadku złapanie projekcji astralnej jaką teraz dla nich robił, było niewykonalne, lecz mówimy o Orionie. Wziął dłonie Yootaro w swoje, o dziwo o wiele większe. Jasnowłosy dopiero teraz zauważył, że nie jest takich samych rozmiarów jak jego gość. Nie mógł długo patrzeć na ich dłonie i zastanawiać się nad tym więc przeniósł ich do ostatniego miejsce, które powinien zobaczyć. Wielka hala. Pełna przedmiotów. Między rzeźbionymi kolumnami znajdowały się przedmioty, podpisane, z numerkiem z jakiego świata pochodziły. Orion nie raz szukał tutaj czegoś normalnego, lecz nie znalazł nic takiego. Biblioteka wybierała tylko te najważniejsze i najbardziej niepowtarzalnego z wyrazków. Pierwszy statek między gwiezdny. Napęd wodny do cięcia metalu. Tiara najpotężniejszej księżniczki. O dziwo większość rzeczy to skarby narodowe, sztuka oraz wynalazki. Zwykle te niebezpieczne. Coś tak prostego jak szafa czy krzesło - nie znalazło tutaj miejsca. Chyba, że było „przeklęte” i miało swoją historię. Światło rozświetlającego to miejsce nie należało do jasnych. Przedmioty oświetlone były odgórnie przez światło gwiazd przebijające się w szklanym suficie oraz od spodu od słabych lampek pozwalających odczytać tabliczki.
- Gdy będziesz odwiedzał to miejsce sam - puścił dłonie Yootaro - Chciałbym, abyś uważał. Większość przedmiotów znajdującej się w tej sekcji są głośne, zabójcze i trudne do kontrolowania.
_____ Oznaczało to, że jakiś błąd oznaczał zniszczenia eksponatów na około. Orion w sumie obawiał się chyba najbardziej, że człowiek postanowi zabrać jakąś bombę lub niebezpieczne stworzenie do swojego świata. Dopóki znajdowali się tutaj, można było wszystko naprawić. Jeśli jednak wyjdzie z tym do siebie… Może nigdy nie wrócić albo gorzej - zniszczy cały swój świat.
- Gdy znajdowaliśmy się przy sercu widziałeś duże zamknięte wrota. - obrócił się stojąc bokiem do Yootaro - Serce jest za tym drzwiami.
_____ Położył rękę na wielkich wrotach, które zaczęły się otwierać jakby nie były wykonane ze stali i bardzo ciężkiego kamienia. Przez powstałą szparę można było dostrzec ich ciała stojące tak jak je zostawili. Na twarzy Oriona pojawił się uśmiech, kiedy zaczął iść w stronę swojej fizycznej powłoki ciągnąć na siłę Yootaro ze sobą. Nie mógł zostawić go samego astralnie. Niezależnie czy chłopak zamierzał stawiać opór czy nie - strażnik miał tutaj przewagę i wykorzystał ją aż dostał to czego chciał. Powrót obydwu do ich ciała. Otworzył oczy i spojrzał na czarne włosy przed nim. Tak. Wypadałoby spytać. Nawet jeśli nie chciał.
- Masz jakieś pytania? - założył, że całkiem sporo. - Teraz mogę na nie swobodnie odpowiedzieć.

_____ To co robił Orion nie było do końca magią, a raczej umiejętnością, której mógł używać dowolnie. Dlaczego więc skończył cały proces i wrócili do materialnego ciała? Ze zwykłej obawy. Ciało bez swojej eterycznej egzystencji bardzo szybko obumiera. Jako że organizm Yootaro nie należał do biblioteki, nie obowiązywały go zasady i podtrzymywanie jego jestestwa. Strażnik nie mógł więc, z czystym sumieniem, pozostawić Yootaro poza jego ciałem i pozwolić na dalsze rozglądanie się po miejscu. Teraz, przebywając już tam, gdzie stali, przed zielonym sercem rozświetlającym całość hali. Dla Oriona to miejsce było centrum całego jego świata i gdy obudził się po raz pierwszy - znajdował się właśnie tutaj. Oczywiście, patrząc na wielkość i zakrzywienie przestrzeni w tym miejscu, trudno mówić o geograficznym centrum, ale kto by zwracał na to uwagę.
_____ Kiedyś zdarzył się gość, który widząc serce, tą zieloną sferę, postanowił zniszczyć ją przedmiotami z hali wynalazków. Oczywiście nie udało mu się to. Z bardzo prostej przyczyny, bowiem jedną osobą, która może wpłynąć na sferę jest Orion, nic innego nie potrafi wywołać na tej kuli żadnej reakcji. Jakby wszystko inne faktycznie nie istniało. Zarówno celowanie i strzelanie pociskami jak i próby przesunięcia. Gdyby ktoś postanowił rzucić się na źródło zielonego światła - kula stanie się hologramem przepuszczając gościa przez swoje ciało. Jakby nie chciało być za wszelką cenę dotykane. Orion spojrzał na osobę siedzącą przed nim. Miał nadzieję, że ten gość nie będzie bawił się w kotka i myszkę z sercem, próbując za wszelką cenę dotknąć go.
- Wykonałem drzwi do Hali Wynalazków w najcięższego znanemu mi materiału. - rozpoczął odpowiadać na pierwsze pytanie patrząc z nostalgią na wynik jego długich starań. Przez myśl przebiegły mu lata jak z pasją drążył kamień i zmuszał bibliotekę do ciągłego uzupełniania zasobów. - Otworzenie całych wrót jest dla ciebie niewykonalne z twoich ludzkim ciałem, ale możesz wejść do środka, jeśli zapukasz w drzwi. Rozchylą się na tyle, abyś mógł się przedostać do środka i zamkną za tobą.
_____ Postanowił od razu poinformować go, że drzwi się zamknął. Zostały skonstruowane tak, aby nie pozwoliły wydobyć się potężnemu hałasowi, jaki potrafił rozbrzmiewać po całej konstrukcji. Każdy mógł wejść do środka, ale drzwi się zamkną za nim. W końcu nie mógłby pozwolić, aby wielki huk wydobywał się dalej.
- Masz na myśli drzwi numer 1964? - spytał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi, wiedział, że dokładnie o to chodzi Yootaro. - Wyobraź sobie miejsce wypełnione tylko wodą, a w tej wielkiej przestrzeni pływają wielkie stworzenia, które polują na siebie nawzajem.
_____ Tym w skrócie był świat za tamtymi drzwiami. Same drzwi nie istniały. Żeby dostać się stamtąd do biblioteki Yootaro musiałby wypłynąć na powierzchnię, znaleźć jedną istniejącą wyspę na całym świecie i zanurkować w oczku wodnych znajdującym się na niej. Tak, na dnie, znajdował się czarny portal, który był połączony z daną parą drzwi. Człowiek, który uczy się pływać i nie oddycha pod wodą nie znajdzie tam dla siebie miejsca. Pomijając fakt, że na pewno coś go zje. Mógł mu opowiedzieć co dokładnie się tam znajduje, lecz jego gość postanowił zatopić go w pytaniach o inne rzeczy. Poświęcenie większej ilości czasu na opisywanie światów nie miało teraz sensu. Jak będzie chciał to się dopyta.
- Nie istnieje zaklęcie, które tłumaczyłoby tobie wszystkie języki światów na twój jeden. Wymagałoby to nałożenia go bezpośrednio na ciebie, a twoje ciało by tego nie wytrzymało. - Orion wtopił swoje niebieskie ślepia w gościa. - Twój mózg by umarł z przegrzania. Co do ciąganie mnie za sobą. Dopóki jesteś jedynym gościem nie mam aż tyle do zrobienia, lecz nie mam ochoty chodzić wszędzie za tobą. Jeśli jakaś książka cię bardzo zainteresuje, na początku całego regału znajdziesz bardzo grubą książkę. To jest tłumacz. Pozwoli przetłumaczyć ci każdą książkę z danego regału na twój język.
_____ Yootaro nie był pierwszym gościem w całej historii tego miejsca, ale jednym, który pojawił się po dość długim czasie. Orion już wcześniej zajął się całą sprawą tłumaczenia. Kombinował też z zaklęciami i magią oraz umiejętnościami. Nic nie pozwalało tłumaczyć aż tylu języków. Dawał sobie radę w zakresie jednego świata, lecz nie wszystkich. Nawet najpotężniejsza intelektualnie rasa jaka istniała we wszystkich światach nie poradziła sobie z takim zadaniem. Ich mózg dosłownie przegrzał się i wyłączył. Na tej podstawie strażnik wiedział, że to samo stanie się z mózgiem Yootaro.
- Jedzenie… - Tak. Nie posiadał kuchni. Spojrzał w przestrzeń zastanawiając się jak rozwiązać ten problem. Zajęło mu to dobrą sekundę. - Mam mnóstwo owoców, które można jeść. Co do mięsa czy potraw... W razie czego jestem wstanie je stworzyć.
_____ Nie podobała mu się ta idea, ale była najlepsza. Po jego twarzy można było dostrzec, że nie jest chętny, aby je tworzyć. To była ostateczność. Chciał tego uniknąć za wszelką cenę. Zwykle odwiedzający szybko chcieli wrócić do swojego świata. W ostateczności, gdy musieli tutaj zostać - Orion karmił ich owocami i tworzył dania, o których czytał w książkach. Nie każdy świat posiadał jednak książki kucharskie i bądź co bądź. Mówimy tutaj o osobie, która nigdy nie musiała jeść czy się załatwić. Smak jaki miał odtworzyć z niczego - nie był najlepszy. Oczywiście, Orion był przekonany, że dałby radę poprawić się, gdyby dostawał porady lub jakiekolwiek recenzje. Większość gości jednak była zadowolona z faktu, że mogła przeżyć jeszcze jeden dzień i nie umrzeć z głodu. No, ale wybierali zawsze owoce. Te z ich świata, tak dla bezpieczeństwa.

_____ Bądźmy szczerzy… Orion nie miał pojęcia co takiego siedzi w głowie jego gościa. Wpatrywał się w twarz Yootaro, która wyraźnie dawała mu znać, że myśli o czymś głupim. Jakby rozmarzony o możliwościach. Strażnik wiedział, że nieważne co takiego stworzyło się w jego głowie - rzeczywistość tamtego świata jest zupełnie inna. Może te jego wynalazki i nowe kreacje stworzone w jego głowie istniały w jednym z innych światów. Orion prawdopodobnie znalazłby coś pasującego, gdyby tylko wiedział co się dzieje w tej głowie. Im dłużej wpatrywał się w tą twarz i słyszał co wychodzi z jego ust tym mniej rozumiał. Nie był do tego przyzwyczajony. Sprawiało to, że na dnie jego serca powiało się niekomfortowe uczucia. Nie znał jednak jego przyczyny ani jak się nazywa.
- Mam nadzieję, że gdy ten czas nastąpi, uda ci się opuścić to miejsce w jednym kawałku. - odpowiedział z kamienną twarzą na dziwne ruchy jego gościa. Widać trzeba będzie zbadać go jeszcze raz albo sprawdzić czy nic nie wpadło mu do oka. Przynajmniej jego słowa i pytania miały jakiś sens. Wysłuchał swojego gościa do końca i otworzył usta spokojnie opowiadając. - Wszystkie owoce są w swoim idealnym stanie, nie ma czegoś takiego jak złe lub niedojrzałe sztuki. Najlepiej żebyś jadł owoce ze swojego świata. Drzwi numer pięć.
_____To zdanie doskonale opisywało nie tylko samą bibliotekę, ale też wszystkie rośliny, które dawały kwiaty i owoce. Każda była w swoim idealnym stanie. Tak samo książki, zwierzęta, wynalazki. Oczywiście - zdarzały się okazy pisemne, które miały na sobie ślady użytkowania. Był to specjalny zabieg, ponieważ pozostawienie śladów krwi lub innych fluidów było konieczne. Zwłaszcza gdy istniała tylko jedna kopia czegoś, a ta została skalana krwią autora. Służyło to jako wieczny dowód czyjejś zbrodni. Przynajmniej tak odbierał to Orion i w to wierzył. Zabójca pozostawiający po sobie krwawy ślad, o którym nie ma pojęcia. W końcu prawdziwe dzieło zostało zniszczone, spalone lub skruszało pod wpływem czasu lub czynników zewnętrznych.
_____Usłyszał słowa swojego gościa, Yootaro, o zmęczeniu i bez większego namysłu zrobił kilka kroków do przodu i podnosząc go niczym księżniczkę bardzo szybkim ruchem przetransportował ich prosto do jego pokoju. Pewnym krokiem znalazł się przy samym łóżku i położył go delikatnie. Nie siadał na łóżku, aby wpatrywał się w oczy. Odszedł w kierunku najbliższego wolnego blatu i ruchem ręki zmaterializował górę owoców, które chory mógł kojarzyć. Głównie z powodu, że należały do jego świata. Za równe te, które już nie istniały jak i te, które jeszcze tam cały czas były. Dlaczego zrobił to wszystko i to jeszcze bez wcześniejsze słowa? Zaraz po słowach o odpoczynku zrozumiał, że był nie dość dobrym gospodarzem. Z lekkimi wyrzutami sumienia widocznymi po jego zmarszczonych brwiach, westchnął. Dla zewnętrznego obserwatora wyglądał na złego. Cóż. Nie był.
- Wyjdź z pokoju, dopiero jak twoje rany wydobrzeją. - nie spojrzał na niego, podszedł do drzwi dając ulotną nadzieje, że faktycznie potrzebuje wyjść z tego pomieszczenia. Jakby nie mógł od tak tutaj wejść. Jakby Yootaro mógł zachować coś takiego jak prywatność nawet gdyby Orion bardzo tego nie chciał. - Mam nadzieję, że nie skonasz gdzieś między półkami.
_____Wyszedł z pomieszczenia i rozejrzał się po całym holu. Widział przed sobą to samo co zwykle. Rzędy pokoi wypełnionych zwierzętami ze świata, w którym wychował się Yootaro. Było tutaj wszystko co mógł potrzebować do spokojnego odpoczynku. Niestety, strażnik wiedział, że chłopak nie będzie leżał spokojnie i odpoczywał. Czuł to. Wiedział całym swoim jestestwem. To będzie bardzo kłopotliwy gość. Zanim jednak zdążył porządnie odetchnąć poczuł obecność. Nową, lecz dobrze mu znaną. Jeden z jego ulubionych gości postanowił zawitać ponownie w progach skarbnicy wiedzy. Orion nie mógł pozostawić go samemu sobie. Zwłaszcza, że posiadał teraz tak kruchego osobnika pod opieką jak Yootaro.
_____Przy zielonej kule, centrum tego miejsca, stała postać. Czarna. Wyglądała jakby ktoś zarzucił płachtę, wielki materiał, na człowieka i kazał jej udawać ducha. Ciemność, która wychodziła jednak z tej postaci była tak głęboka, że można byłoby pomylić ją z samą próżnią. O kierunku, w którym spoglądała cała ta postać wskazywały złote ślepia zatopione wraz z białymi znakami z jednej strony bezkształtnej istoty. Orion przetransportował się kilka metrów od swojego nowego gościa wpatrując się w niego od tyłu, gdy złote ślepia nagle przeniosły się na tył swojej głowy nie obracając swoim ciałem i zmrużyły się. Całą hale wypełnił bardzo głęboki, basowy odgłos. Postać mówiła, jednak w żaden zrozumiały dla ludzi sposób.
- Tak. Mi też miło ciebie znów widzieć. - Orion posłał postaci uśmiech i podszedł kilka kroków bliżej. Miał teraz bardzo dobry humor, lecz jednocześnie skrywał w sercu ogromną ilość stresu. - Zakończyłeś kolejny cykl. Cieszę się, że postanowiłeś wpaść przed kolejnym snem.
_____Ze strony postaci wydobył się kolejny odgłos, na który strażnik zareagował tylko śmiechem. Szczerym. Od serca. Dawno się tak nie uśmiał. Dokładnie od 3 829 lat liczonym czasem świata Yootaro. Tyle tym razem spał i marzył osobnik przed nim. Kim był? Jednym z pierwszych gości tego miejsca i jedną z niewielu faktycznie nieśmiertelnych i nieprzemijających postaci jakie poznał w swoim świadomym życiu Strażnik. Nazywał się Wiecznym Marzycielem, chociaż tym razem jego „wieczność” trwała więcej niż 4 miliony lat licząc czas jaki spał w swoim świecie. W każdym z istniejących i połączonych z biblioteką światów czas płynął trochę inaczej. Głównie chodziło o jego szybkość. Świat Yootaro, piąty, był bardzo wolny w porównaniu do światów, które posiadały aktywnych stwórców i niszczycieli.
_____W sercu jasnowłosego kiełkowało ziarno zwątpienia. Cieszył się na obecność swojego przyjaciele, bo tak mógł go nazwać, jednak jednocześnie wiedział jak groźny jest dla jego innego gościa. Yootaro do tej pory zabłysnął na tyle swoją dziwnością, że Orion zapamiętał go. Chociaż na chwilę gościł w jego świadomości. Nie chciał, żeby spotkał tą istotę. Stworzyciela. Co prawda nie jego świata, lecz blisko. W końcu świat numer jeden znajdował się bardzo blisko czasoprzestrzeni świata numer pięć. Gdyby bardzo chciał Wieczny Marzyciel byłby wstanie wpłynąć na istniejący tam świat. Poza biblioteką, poza możliwą kontrolą strat ze strony Oriona… Nie mogli dłużej stać tutaj. W holu. Z tyłu głowy miał to głupie uczucie, że Yootaro nie usiedzi na tyłku za długo i postanowi dalej wędrować. Tym samym wpadnie na nowego gościa i zrobi się zamieszanie. Ruchem dłoni zaprosił swojego gościa w stronę jego domu - półokręgu wypełnionego pokojami należącymi do gatunków świata numer jeden.
- SozyarUnshamWulbeZannehMonyanZubdudeShonodarWublogaanDugyiussudDolira - słowa wydobywające się z nieistniejących ust Wiecznego Marzyciela docierały do Oriona jakby słyszał historię. Odgłos słów był bardzo wyraźni. Tak samo zrozumiały jak wcześniej, lecz bardziej kształty przez ciche echo, które zniknęło. - SoggumAlnesMolmomBuolneHaomdesSaegtensonYolnolehZammucod MabbafalShobleged
_____Złote ślepia istoty podążały za Orionem, a jego ciało unosiło się i bezszelestnie zmierzało za swoim przewodnikiem. Obaj wiedzieli, że strażnik doskonale rozumiał opisy, które słyszał. W końcu to był też jego pierwszy język. Właśnie w tym momencie, przez kolejne i kolejne pełne zdania docierała do niego historia, jaka tym razem zawitała w jego śnie. Strażnik miał pełną świadomość co się działo w tych snach, lecz nadal lubił słuchać tego samego z ust Wiecznego Marzyciela… Gdyby nie stres, że zaraz wparuje na nich czarnowłosy gość.

_____Czy to było szczęście w nieszczęściu, czy Orion powinien iść zacząć grać na loterii, a może to znaki od jakiegoś bóstwa, że powinien zacząć wróżyć przyszłość? W każdym razie jego najgorsze uczucie się spełniło jak tylko usłyszał głos Yootaro. Krzyczał za nim, szukał go. Strażnik widząc jak biegnie do niego w głowie miał dwie wizję. Wieczny Marzyciel będzie niepocieszony i zrobi coś głupiego, albo Yootaro zrobi coś głupiego i jasnowłosy nie będzie miał co zbierać z pięknej marmurowej podłogi biblioteki. Gdy jego gość postanowił stanąć przy nim i złapać wręcz za niego, poczuł to co już wiedział. Ludzie są bardzo kruchym gatunkiem. Łatwo ich zabić więc trzeba na nich uważać.
– Wybacz mi na chwilę. – odezwał się do Wiecznego Marzyciela w jego języku.
_____Jako że biblioteka tłumaczyła od razu jego słowa na zrozumiały dla gościa język Yootaro nigdy nie będzie miał problemu ze zrozumieniem tego co mówił, ale czy zrozumie jego czyny?  Położył swój wzrok na przyklejonym do jego nagiego torsu Yootaro. Na jego uśmiechniętej twarzy nie było widać strachu czy zmartwienia, jednak oczy go zdradzały. Czuł się jak rodzic czekający aż jego dziecko z nożem w ręku zrobi coś głupiego. Do takiej sytuacji nie powinno dojść, lecz już tutaj są. Strażnik postanowił zrobić co mógł zanim jego gość powie za dużo. Zabierze go po prostu z tego miejsca. Z korytarza prowadzącego do zbiorowiska stworzeń świata pierwszego. Złapał ciemnowłosego za dłonie, aby zdjąć je ze swojego ciała.
– Zabiorę cię do mojego pokoju, poczekaj tam na mnie. – widząc w jakim stanie jest Yootaro, że nie rzucił się od razu ze swoim niewyparzonym językiem na Wiecznego Marzyciela liczył, że da się spokojnie wysłać. Żeby jednak nie kusić losu nie czekał na jego odpowiedź – Zaraz do ciebie przyjdę.
_____Powiedział i przeteleportował chłopaka pozostawiając samemu ze starym przyjacielem w korytarzu. Ciemnowłosy znalazł się za to faktycznie, w pokoju Oriona. Miejscu, gdzie przebywał, kiedy nie podróżował zaglądając co się dzieje po kątach tego nieskończonego zamkniętego świata. Była to hemisfera, ukazująca pod swoją szklanką kopułą nocne niebo wypełnione gwiazdami i różnymi zjawiskami astronomicznymi. Yootaro zapewne kojarzył gwiazdy czy ciała niebieskie jako coś statycznego pojawiąjącego się nocą nad chmurami. Tutaj, ten nocny widok był bardzo żywy. Przelatujące gwiazdy, pojawiające się słońce kończące swój żywot i rozbłyskujące, komety i deszcze spadających gwiazd. Geometrycznie patrząc pokój należący do Oriona znajdował się na szczycie biblioteki, a ona sama znajdując się na złączeniu mnóstwo różnych światów ukazywała widok galaktyki z wielu miejsc naraz. Na pewno jakiś kawał tego widoku należał do miejsca, z którego pochodził zabójca, lecz ciężko powiedzieć, gdzie dokładnie trzeba spojrzeć.
_____Kształt hemisfery z założenia nie posiadał początku i końca, jednak znajdowały się dwie pary drzwi ukazujące możliwe końce. Jedne drzwi prowadziły do łaźni, która przypominała bardziej wielki basen wypełniony gorącą wodą aniżeli typową łazienkę. Drugie drzwi były zamknięte na klucz, aby nikt nie zaglądał co się znajduje za nimi. Na środku pomieszczenia znajdowało się wielkie owalne łóżko z zestawami poduszek na węższych końcach, z narzuconymi kocami i kapami o jasnych kolorach, puchate w dotyku. To co jednak mogło najbardziej zwrócić uwagę to bałagan. Na około łóżka znajdowały się całe sterty książek i pergaminów. Niektóre otwarte, niektóre położone na siebie tworzyły małe wieże. Każda na inny temat, od innego autora z innego świata. Miały ze sobą jedno wspólnego, były najnowszymi informacjami o danym świecie. Tym co się działo w środku i zostało spisane. Czyjeś pamiętniki, gazety opowiadające ważne wydarzenia czy nowe pomysły na broń. Wszystko z czym chce się zapoznać Orion zanim odłoży w zapomnienie na półki biblioteki.
_____Aby nie dać Yootaro za dużo czasu na zaglądanie po zakamarkach jego pokoju, odwrócił się do przyjaciela i zaczął prowadzić go ponownie. Na szczęście, ta wieczna istota, nic sobie nie zrobiła z obecności innego gościa.
– YigyamBublohBommarOnil – te słowa sprawiły, że strażnik zatrzymał się w miejscu i obejrzał przez ramię na lewitującą postać, która kontynuowała. – MenyonzourZogtufeWazniassaoAnlundih.
– Doskonale wiesz, że do tego nie dojdzie. – odpowiedział gubiąc swoją udawaną pogodną minę.
– GomelNumoHenbiehYugtolDaelbeUmlulodObdussah – Złote znaki na twarzy stworzyciela poruszały się jasno oznaczając jego dobry humor, którego nie mógł odwzajemnić Orion słuchając jego wypowiedzi. – UgyuShoznerGonyiWussah EnloZilnuafulDuonshaondrosEgyofoUhladeWubnuahal.
– Nie zamierzam się powtarzać. – ciężki głos wskazywał, że mimo dobrego humoru istoty, wiadomość nie należała do pogodnych. – Nie dojdzie do tego, a nawet jeśli… – jego oczy pociemniały. – Nie dopuszczę, aby spełniła się ta twoja przepowiednia. Wiesz, że nie masz mocy nade mną.
– SheggarRaunbar
_____Na te słowa kontynuowane lekkim piskliwym dźwiękiem, Orion tylko westchnął. Nie zamierzał dalej ciągnąć tej wymiany zdań. Wieczny Marzyciel widział już wiele istnień ludzkich i wiele zniszczył. Jego przepowiednie opierają się na doświadczeniu, a nie faktycznych zdolnościach widzenia przyszłości. Zwłaszcza tutaj, w Nieskończonej Bibliotece. Jedynym miejscu między światami, gdzie twoja pozycja nie ma znaczenia. Odstawił swojego przyjaciela do jego miejsca, do komnaty wypełnionej jego istotami, które w końcu mógł dotknąć i zbadać własnymi zmysłami po czym od razu udał się do swojego pokoju. Zastanawiał się co takiego przez tą chwilę zrobił Yootaro. Miał tylko nadzieję, że nie ruszał jego książek. Jasnowłosy poukładał je w odpowiedniej kolejności, aby wszystko miało sens i przyczynę. Nie posiadał teraz humoru, żeby bawić się w ponowne układanie ich.
– Yootaro. – rzucił w pustkę zanim jeszcze rozejrzał się za swoim gościem. – Co takiego mam zobaczyć?

_____Jego pokój był cichy. Spodziewał się Sajgonu, wybuchu bomby i ogólnie krzyków złości, że odesłał chłopaka w taki sposób z miejsca, gdzie się znajdował. Wiedział też, że nie będzie wstanie się dobrze wytłumaczyć więc – zmiana tematu była najlepszym na co wpadł. Yootaro był hiperaktywny w oczach Oriona więc może zapomni o tej sytuacji albo najlepiej skupi się na tym ptaki i tyle.  Podszedł do łóżka słysząc odpowiedź ciemnowłosego i spotykając jego spojrzenie na sobie. Cóż. Już nie raz je widział i mógł tylko westchnąć w sercu. Nie miał pojęcia o czym takim myślał teraz jego gość. Nie mógł pojąć jakimi torami przebiegał jego proces przyczynowo skutkowy. Podszedł bliżej widząc jak chłopak zaczyna trząść głową, jakby zapędził się za daleko ze swoimi myślami.
– Jeśli jesteś wstanie go złapać możesz go ze sobą zabrać. – powiedział powtarzając swoje wcześniejsze słowa, a potem zdał sobie sprawę, że może nie o to chodziło. – Mam ci powiedzieć co to za ptak…?
_____Spytał, ale nie był pewien do końca czy o to chodziło. Jego słowa też były raczej ciche, jakby pytał samego siebie pod nosem ze zmrużonymi oczami. Z tym człowiekiem nigdy nie było pewności, że dobrze myśli, że o to właśnie chodziło. Gdy dostał jednak natłok słów na twarzy od razu zrezygnował z rozmyślenia nad możliwościami o co mogło mu chodzić i odpowiedział na pytania, które lądowały przed nim. Poczekał aż skończy wpatrując się jak kładzie się próbuje sięgnąć nieboskłonu. Podążając za wzorkiem gościa także spojrzał do góry na gwiazdy. Jego ulubione miejsce w całym tym miejscu, dlatego zrobił sobie z tego miejsca swój pokój. To co właśnie widzieli przed swoimi oczami to niebo nieskończonej ilości światów, które zlewały się ze sobą w tym miejscu. U szczytu całej struktury Nieskończonej Biblioteki. Zwykle, gdy ludzie patrzyli w niebo, nic się tam nie działo, a spadająca gwiazda była wydarzeniem. Tutaj spadało ich mnóstwo, pojawiały się planety i przelatując blisko samego sklepienia, sufitu pomieszczenia, wędrowały dalej. Tylko tutaj widać było upływ czasu. Jedyne miejsce w bibliotece, gdzie Orion czuł czas i jego przemijanie. W oczach wpatrzonych w lecące mgławice można było dotrzeć smutek, a przynajmniej tak to wyglądało. Wrócił spojrzeniem na chłopaka przed sobą który klepał miejsce koło siebie. Westchnął i usiadł na swoim łóżku lekko dalej od ręki Yootaro.
– Zacznijmy od początku. – zamierzał za jednym razem odpowiedzieć na tyle pytań na ile da radę. – Goście zwykle tutaj nie wchodzą, bo nie ma faktycznych drzwi, trzeba się tutaj teleportować, czyli za moim pozwoleniem i zgodą. Jeśli chodzi o książki z twojego świata to musisz powiedzieć mi jak daleko chcesz szukać. Na jaki czas szacujecie te ruiny, o których mówisz. To jest ważne pytanie, bo od tego będzie zależało, gdzie będziemy szukać. – teraz jego wzrok powędrował na stosy poukładanych przez niego książek. – To nowe zapisy o moim istnieniu. Chcę je przeczytać zanim znikną…
_____Jedna z wielu rzeczy, na które nie mógł nic poradzić. Jego istnienie zostaje zapisane jako bóstwo, które zostaje uwiecznione, gdy mieszańcy światów przychodzą do biblioteki. Czasem jest kuszącym diabłem, czasem najwyższym kapłanem. Nieważne jednak co piszą, w momencie, gdy zostanie przez niego przeczytane – znika. Wyparowuje w nicość. Jakby sama biblioteka nie mogła posiadać nic co dowodziłoby jego istnienie. Wiedział jednak, że same te książki nie znikają, a zostają gdzieś przenoszone. Nie wiedział jednak, gdzie. Czuł za to ich obecność wszędzie i nigdzie.
_____W tym samym czasie, w zupełnie innym miejscu, w innym świecie. Pośród zgliszczy palącego się zamku wypełzła kobieta. Z czarnymi rogami na głowie i spojrzeniem pełnym wściekłości. Wpatrywała się w zakończoną wojnę. W zmarłych towarzyszy i to co zostawili po sobie zwycięzcy. Nie zamierzała tak tego zostawić. Nie mogła pozwolić, aby ktoś deptał jej dumę. Dumę wysokiego demona i przyszłej królowej. Zacisnęła zęby i usilnie czołgała się do przodu powoli wykrwawiając się z rany. W pewnym momencie, gdy miała jej świadomość powoli zaczęła zanikać pod jej zmęczonej ciałem pojawił się krąg magiczny. Wielkie światło pochłonęło cały obszar na około niej, a ona sama zniknęła jakby nigdy jej nie było. Gdy obudziła się, na nowo otworzyła oczy, zobaczyła, że stoi przed wielkimi drzwiami wykonanymi z demonicznego metalu, najsilniejszego tworzywa, które było znane ich rasie. Podniosła się siadając i przeklęła czując ból w swojej nodze. Obejrzała się i widząc jak zmasakrowana była, mogła tylko westchnąć. Miała odrobinę magii na sobie więc szybko przystąpiła do leczenie. Gdy w końcu była ogarnięta, wstała i poprawiła swoje czerwone loki za wystające spiczaste uszy. Nie chciała, żeby zasłaniały jej widok tego co miała przed sobą. Jej złote oczy węża z wielką chciwością wpatrywały się w ozdobione drzwi. Nie były to jednak zwykłe zdobienia, a wbite bronie, które nie potrafiły uszkodzić tego portalu. Każda z nich bardziej wyjątkowa od poprzedniej. Co takiego musiało skrywać się za nimi, że wielcy wojownicy nie potrafili dostać się do tego skarbu? Kto go zostawił i jak się tutaj znalazła?
– Królowo – odezwał się głos za nią. Więc obróciła się szybko. – Witaj w świątyni Oriona.
– Oriona? – spytała przyglądając się starcowi o dłużej do ziemi brodzie i zgarbionej posturze. – Masz na myśli Opiekuna? Oriona strażnika Wiedzy?
– Tak. – laska, którą się podpierał została podniesiona, a całe pomieszczenie wypełniło się światłem świec. – To drzwi do całej wiedzy multiwersum. Miejsce, w którym spoczywa Orion.
– Przecież poprzedni bóg demonów kazał spalić to miejsce. Zrównać je z ziemią… – kobieta nie była zła, lecz bardziej zaciekawiona. – Jak udało wam się przetrwać?
– Łaska Oriona nie zna granic. – zaśmiał się. – Miejsce prowadzące do niego nie może zostać otwarte przez niegodnych, a pozostawione przez niego drzwi nie mogą zostać zniszczone. Tylko Bóstwo silniejsze od naszego boga, króla królów, może posiadać taką moc.
– Nic dziwnego, że postanowił zrobić wszystko, żeby się go pozbyć. – zaśmiała się i zrobiła kilka kroków w kierunku drzwi. – Skąd wiesz kim jestem?
– Kto nie znałby jedynej kandydatki na zostanie bogiem demonów? – zrobił kilka kroków w stronę portalu. – Czy zamierzasz spróbować swoich sił i zostać odgórnie wybranym bogiem demonów? Podejmiesz się próby koronnej?
– Próba koronna! – kobieta demon zrobiła wielkie oczy obracając się do niskiego, starego demona. – To legendarny rytuał. Jestem godna podjęcia się go?
– Inaczej nie trafiłabyś tutaj. – na twarzy starca pojawił się uśmiech, lecz nie należał on do radosnych. – Jeśli drzwi się otworzą, a ty otrzymasz koronę demonów od Opiekuna Wiedzy, staniesz się prawowitym Bogiem demonów.
– Moja armia została zniszczona, mój zamek zrównany z ziemią, a mimo to świat postanowił dać mi ostatnią szansę.
_____Szaleństwo w jej oczach, gniew kipiący z jej żył. Podeszła do samych drzwi i położyła na nich dłonie, a następnie popchnęła drzwi, które postanowiły się otworzyć. A światło kpiące z ich wnętrza rozświetliło wszystko obecne. Gdy tylko to zrobiła, w czarnym pomieszczeniu, na wielkim tronie wykonanym z kości, czerwona bestia poczuła dreszcze, które przechodząc przez całe ciało zmusiły ją do zejścia z tronu. Spoglądając na to całe zajście, wszyscy podwładni pochylili głowy zaskoczeni i z ciekawością co takiego się wydarzyło. Czerwona umięśniona bestia nic jednak nie mówiła i patrzyła tylko na tron, który odmawiał mu posłuszeństwa. Tron wykonany z kości innych bogów demonów przed nim. Ze zwłok jego poprzedników uznał jego miejsca za nieodpowiednie…

_____ Zaprzeczenie. Niespodziewane. Jego goście zawsze chcieli jego pomocy. Jego rady. Jego czasu. Jego wszystkiego. Fakt, że ktoś go nie potrzebował. Był nowy? Niespodziewany. Zwłaszcza gdy chwilę wcześniej rzucał się na niego, aby pokazać mu tego ptaka, którego uznał za niezwykle urodziwego. To było nowe. Orion niestety nie był przyzwyczajony do nowości. I do odmowy. Ale to drugie było pomijane. Chwilowo. Przecież nie będzie przekonywać chłopaka, żeby pozwolił sobie pomóc w złapaniu jakiegoś ptaka. Może chociaż mógł pokazać mu, gdzie znaleźć jakąś siatkę albo przysmaki dla tego stworzenia? Zmarszczył lekko brwi i szybko powrócił do swojego znudzonego wyrazu twarzy rozluźniając się. Nie. To nie miało sensu. Po co się przejmować?
_____ Dostał odpowiedź na swoje pytania spoglądając ciemnowłosemu na twarz. Tysiąc lat to bardzo mało. Jakieś piętnaście pokoleń patrząc na długość życia w świecie, z którego pochodził. Zastanowił się przez chwilę i zdał sobie sprawę, że mogą znaleźć aż za dużo informacji o tych całych ruinach. W końcu dla Oriona, każdy świat miał jakąś atrakcję, a świat Yootaro posiadał właśnie owe zniszczone budowle. Czytał nie raz dzienniki podróży odkrywców i poszukiwaczy przygód zaglądających do takich miejsc. Ile było prawdy w takich zapiskach, a ile rozmyślań głupca i teorii spiskowych – nie miał pojęcia i nie jego głowa, aby to weryfikować. Całkiem łatwo będzie znaleźć coś co zainteresuje tego gościa. Posłał sobie zadowolone przytaknięcie w duchu i odwrócił się do Yootaro słysząc jego lekko niepewny głos. Czyżby coś się stało? Zdążyłby zareagować, gdyby chciał, ale chłopak był ranny więc pozwolił mu popchnąć się. Orion skupił swoje spojrzenie na twarzy, której mimiki nie rozpoznał. Czyżby coś się przegrzało w głowie jego gościa? Poczuł, jak łapie go za nadgarstki i teoretycznie unieruchamia. Nie musiał długo czekać na dodatkową informację. Pytania, które tylko bardziej robiły mu mentlik w głowie.
– Za dużo pytań na raz… – odpowiedział cały czas mając małe niezrozumienie sytuacji wypisane na twarzy.
_____ Yootaro zadał mu za dużo skomplikowanych pytań na raz. Czy musiał mu opowiadać jeszcze raz, że są inne światy, które mają inteligentne życie i przychodzą tutaj po porady. I te ważne i te mniej ważne. Wiedząc o jego istnieniu, o istnieniu strażnika tego miejsca, albo właściciela, za którego jest uważany, oczywiście, że będą pisać. Dla niektórych to będą zapiski w pamiętniku, o tym jak spotkali wysokiego blondyna ubranego na biało i pomylili go z bogiem, dla innych będzie to kolejny zapis w księgach, bo rozmawiali z najwyższym kapłanem strzeżącym całej wiedzy świata. Orion miał w ich sercach miejsce i to mu wystarczyło, chociaż smucił go fakt, że wszystkie te zapiski znikały, kiedy się z nimi zapoznał. Tylko w tym miejscu, dopóki ich nie otworzy – istniały wiecznie, według jego wiedzy. Rozumiał ciekawość rannego gościa, lecz informacje o nim samym… nie były czymś łatwym do przekazania.
– Yootaro. – powiedział jego imię bardzo głęboko z nutką emocji, których sam nie potrafił określić.
_____ Bliskość dla Oriona nie była czymś dziwnym lub wstydliwym. Może dlatego, że nie rozumiał tego pojęcia za dobrze. Gdy poczuł na sobie jednak spojrzenie chłopaka i usłyszał jego słowa postanowił zareagować. Dość łatwo wyswobodził swoje nadgarstki spod władzy zabójcy i usiadł kładąc dłoń na plecach chłopaka, żeby nie spadł z niego. Jego twarz była smutna i trochę zła. Głównie na siebie. Zapomniał, że ludzie są słabi. Teleportowanie się, w teorii, nie należało do trudnych. Wręcz było bardzo łatwe. Chodziło o zmienienie koordynatów swojego ciała na wielowymiarowej planszy, którą był obecny świat. Ciało nieprzyzwyczajonego do tego procesu na pewno będzie obolałe. Może nawet dojść do obrażeń wewnętrznych czy śmierci.
– Muszę cię bardzo mocno przeprosić. – jego ton był ciężki. Nie zbierało mu się na płacz, ale w głębi pokutował nad całą sytuacją. – Zapomniałem, że ludzkie ciało jest wątłe i kruche. Mogłem cię zabić teleportując cię. – nie zamierzał opuszczać spojrzenia, bo musiał wiedzieć czy Yootaro zamierza go uderzyć albo zrobić coś innego. Wiedział jednak, że nie powinien teraz przerywać, bo chłopak chce wytłumaczenia. – Istota, którą zobaczyłeś w korytarzu to stworzyciel świata. Nosi nazwę Wiecznego Marzyciela. Możesz go uznać za boga, który kieruje wszystkim i ma władze nad wszystkim w swoim świecie. To jest biblioteka i nie powinien zrobić ci tutaj krzywdę nieważne co zrobisz, ale gdy opuścisz to miejsce…
_____ Orion się zawahał. Jego goście nigdy nie kończyli dobrze, zwłaszcza ci ludzcy. Wpadali do Biblioteki, zabierali wiedzę i czasem przedmioty pod wpływem swojej chciwości i znikali. Gdy byli bardzo pozbawieni szczęście trafiali na istoty wyższe. Takie jak Wieczny Marzyciel. Wkurzenie kogoś takiego nie było czymś dobrym. Jeśli tworzysz świat to poruszasz się po innej skali niż istota należącą do jakiegoś świata. Jak łatwo i bez problemu mógłby znaleźć świat, z którego pochodzi Yootaro i namieszać w nim? Czując, że chłopak nie spadnie już z jego kolan, puścił go i wyciągnął książkę z jego dłoni.
– Biblioteka jest miejscem pośrednim między wieloma światami. Dla niektórych z tych światów jestem bogiem, dla innych demonem. – spojrzał na tytuł książki. – Ta tutaj ma opowiadać o mojej osobie jako najwyższym kapłanie. Pochodzi ze świata, w którym wiedza jest najwyższą mocą sprawczą.
_____ Czy była to próba zmiany tematu? Powiedzmy, bo rozmowa o stwórcach podając ich imię zawsze sprawiała, że zostaną poinformowani o tym. Orion nie wiedział jak to działa. Z tego co wiedział, nie był stwórcą biblioteki więc nie mógł zrozumieć tej idei. Rozumiał za to fakt jak bardzo spotkanie ze stwórcą mogło zaszkodzić Yootaro i zamiast zachować się spokojnie, postanowił pozbyć się zagrożenia zanim jeszcze powstało. Zamierzał na nowo otworzyć usta, lecz dostał informacje, że posiadają nowego gościa. Zamknął oczy na chwilę siedząc w bezruchu i nie przejmując się Yootaro przed nim. Zajrzał do korytarza i widząc wysoką, ciemnoskórą kobietę z rogami między czerwoną burzą włosów wiedział po co mogła przyjść. Gdy zobaczył tabliczkę przy drzwiach miał już pewność.
– Mamy kolejnego gościa. – otworzył oczy i spojrzał na Yootaro. – Chcesz ją spotkać? Ten nie ma, jak zabić ciebie lub całego twojego świata.

_____ Na słowa swojego gościa mógł tylko się lekko zaśmiać. W końcu kto normalny stwierdziłby, że uciekanie przed mocą sprawczą stworzyciela światów jest wykonalne i Yootaro nic się nie wydarzy. Pokiwał przecząco tylko gdy spytał się o to co może myśleć i widząc zachowanie ciemnowłosego postanowił zostawić słowa, które utknęły mu w gardle dla siebie. Nie ma co teraz rozpraszać dobrej atmosfery. Zwłaszcza gdy jego przeprosiny zostały mniej lub bardziej rozpatrywane, a Orion zamierzał przyjąć je za przyjęte. Nie kończyło to tematu, ale na razie ładnie go dopinało.
– Nie mam pojęcia jaka jest matematyczna częstotliwość ruchu w sklepie w twoim świecie.
_____ Odpowiedział odruchowo szybko teleportując ich do Sali drzwi, gdzie czekała na nich rozkojarzona kobieta o ciemniejszej skórze. Właściwie, gdyby Orion ubrany na biało stanął koło niej można byłoby rzec, że byli swoimi odwrotnościami. Burza czerwony włosów, dwa ostro zakończone rogi, skóra widząca słońce całe życie. Od razu wiedział, że stoi przed nim członkini rasy demonów, która najpewniej przyszła po koronę. Z zapisków wiedział, że uważają go za coś na wzór strażnika korony sprawiającego, że ze zwykłego króla wszystkich mogą stać się bogami. Prawda kryjąca się za potrzebnym jej artefaktem była jednak troszkę inna. Czy powinien to jej jednak zdradzać? Spojrzał przed siebie na Yootaro zaprzyjaźniającego się na swój sposób z gościem. Mówił do niej, która patrzyła na niego totalnie nie rozumiejąc ani słowa. Orion widział jak zbierała się w niej irytacja z każdym kolejnym czynem i słowem opuszczającym usta Yootaro. Czy powinien to powstrzymać?
– Mówiłem, że nie zabije cię w twoim świecie. – podszedł stając między wkurzoną kobietą, a swoim gościem. – Za twoje bezpieczeństwo tutaj odpowiadam ja.
_____ Mina kobiety od razu nabrała mniej purpurowego koloru, gdy zrozumiała słowa strażnika. Wyprostowała się i zadzierając podbródek do góry niczym władczyni, którą do niedawna była. Miała już się odezwać, lecz spojrzenie, które dostrzegła w oczach blondyna spoglądającego na nią z góry sprawiło, że powstrzymała się od jakichkolwiek słów robiąc krok w tył.
– Pewnie przyszłaś po koronę. – odezwał się do niej, a jej słowa były zrozumiałe zarówno dla niej jak i dla Yootaro. W końcu słowa strażnika były automatycznie tłumaczone dla rozmówcy. – Nareszcie twoja rasa dojrzała do decyzji, aby zrobić to co należało.
– Co masz na myśli? – spytała zaskoczona, z własnego temperamentu podeszła aż pod samą twarz Oriona wpatrując się w niej dociekliwie. – Wytłumacz się!
– Nie ma takiej potrzeby. – odpowiedział odsuwając ją od siebie. Nie był fanem agresywnych ludzi rzucających wyzwiskami, a właśnie takie były z zasady demony. – Jest dokładnie tak jak mówię. Wy, demony, zawsze wysyłacie po koronę samca i nie słuchacie ostrzeżeń. Potem kończycie z kolejną wojną i upadkiem cywilizacji. Wszystko dla chwilowej sławy wśród własnej rasy.
– Robimy to źle… – słowa Oriona widocznie wstrząsnęły kobietą. Wiedziała, że jest jedną z nielicznych kobiet kandydatów jak i to, że zawsze wygrywali mężczyźni przynosząc koronę do ich świata. Szybko więc połączyła kropki wiedząc jak bolesną śmiercią zawsze umierali bogowie. – Chcesz powiedzieć, że korona zawsze należała się kobiecie?
– Cóż… – odwrócił się do Yootaro i kiwnął mu głową, aby podążał za nim, gdy zaczął iść w kierunku miejsca, gdzie powinna się znajdować ta nieszczęsna korona. – Przekonasz się na własne oczy.
_____ Spacer, gdy znasz swój cel, nie wydawał się długi. Dla Oriona. Nie miał pojęcia jak bardzo męczące mogło być to przejście dla Yootaro, który cały czas był ranny, ani do kobiety wykończonej, ale cały czas wstanie czuwania. Strażnik już i tak wybrał najkrótszą drogę wiedząc, że przeniesienie tej dwójki razem nie było wykonalne. Głównie, ponieważ ich ciała miały zupełnie inny skład i jedno z nich by się rozpadło. Nie zamierzał poświęcać swoich gości, żeby tylko zaoszczędzić czasu, którego miał całkiem sporo. W końcu stanęła przed nim ona. Gablota z czarną koroną. Pod przeszklonym pudełkiem, na czerwonej poduszce. Posiadała przed sobą tabliczkę, która tylko Orion był wstanie przeczytać. Była bowiem w języku stwórców, którego nie znała ani kobieta, ani Yootaro. Cóż. Gdyby jednak znał to mogła być niesamowita niespodzianka. Grawerunek w kamieniu instruował strażnika o tym, że każdym nosicielem powinna być kobieta oraz o tym jak bardzo złe skutki będzie miało posiadanie tego przedmiotu na ciele mężczyzny.
– To jest artefakt, po który przyszłaś. Jeśli podniesiesz i będziesz wstanie założyć na głowę, oznacza, że możesz go wziąć i mieć na ramionach cały ciężar tej decyzji.
Odwrócił się do kobiety, która już nie patrzyła na niego, nie słuchała. Jej całe jestestwo skupiało się na czarnej przypalonej kolonie ozdobionej kamieniami, które znała. Krwistoczerwone okrągłe kamienie były nazwany „krwawymi łzami”, ponieważ uronił je bóg umierając i rozlewając swoją krew po ich ziemi dając im rzeki magmy i góry wykonane z twardego materiału. Posiadanie właśnie tych kamieni czyniło ze zwykłego króla, samego boga ich świata. Tego, z którym nie mógł zagrozić nawet obecny bóg demonów. A koronę mógł posiadać tylko jeden demon. Niczym w transie zrobiła krok za krokiem kierując się w stronę gabloty. Gdy dotknęła szła, a to zaczęło się rozpuszczać otrząsnęła się z szoku i spojrzała na Oriona przerażona.
– Zamierzasz ją założyć bez pytania? – rzucił nie przejmując się stanem demonicy. – Każdy poprzedni chociaż spytał co napisane jest na tabliczce.
– Co jest tu napisane? – przełknęła ślinę próbując obrócić to w głupi żart. Umrę w męczarniach?
Orion nie przejął się jednak jej zachowaniem, bo każdy miałby inną reakcję, a z tego co wiedział – każdy bóg demonów, który zdobył koronę stał się najpotężniejszym władcą, lecz nigdy nie mógł mieć dzieci skupiając się tylko na zabijaniu i próbie osiągnięcia wszystkie innego powoli pożerając swoją własną świadomość. Czy ta kobieta myślała, że spotka ją to samo? Jego niebieskie oczy zeszły na tabliczkę, a on postanowił czytają ją dokładnie tak jak jest napisane.
Dla mojej przyszłej matki. Twoje poświęcenie stanie się fundamentem mojego odrodzenia. Powstanę z twojej krwi, w twoim bólu i dla naszego dobra. – skończył czytać główny napis. Tą część, która mogłaby interesować przyszłą matkę stworzyciela ich świata. Czy zamierzał przeczytać jej resztę? Nie. – Poniżej jest ostrzeżenie, aby nigdy nie trafiła w ręce mężczyzny, ponieważ korona będzie żywić się jego mocą sprowadzając na świat tylko więcej tragedii.

_____Mógł się tego spodziewać. Oczywiście, że mógł. Yootaro musiał przeszkodzić w tej drobnej i szybkiej procedurze. Stwórcy nie raz pozostawiali coś po sobie. Nie raz były to artefakty, przedmioty należące do nich albo nawet części ich ciała. Wszystko to czekało tutaj na kogoś kto po to przyjdzie. Wyjątkowe przedmioty, które musiały posiadać swoje miejsce w Nieskończonej Bibliotece. Orion nie byłby wyznawcą wierzenia w przeznaczenie i jego ciągłość, w istnienie czerwonej nitki łączącej ludzi ze sobą, gdyby nie fakt, że poznał istotę przeplatającą taką nić. W tym wypadku, demonica miała dostać koronę, wyjścia z nią do swojego świata i zostać królową, która urodzi dziecko. Ten cały proces miał na celu odrodzenie stwórcy jej świata. Nadanie mu nowego ciała. Rogata kobieta musiała więc uzyskać koronę, wziąć ją i sobie pójść. Problem z faktycznym założeniu jej na głowę był jeden. Musiała posiadać cechy potrzebne do bycia matką bóstwa. Nie każdy to ma. Już nie mówić o zabiciu samej siebie, aby urodzić swojego potomka. Czy strażnik przejmował się co stanie się z kobietą? Nie, tak samo jak nie przejmował się wyglądam jej świata i odrodzenie się bóstwa. To nie była jest sprawa, jego zadania czy jego obowiązek. Chciał jednak wrócić do książek, które miał do przeczytania, a teraz jeden z jego gościa postanowił uderzyć drugiego odpychając od celu po jaki to przyszedł.
_____Zmarszczył brwi na słowa ciemnowłosego. Nie rozumiał do czego się odnosi ani co ma na myśli. Może poza ranami ciała był także mocno uderzony w głowę? To by wiele tłumaczyło. Zarówno jego zachowanie jak i słowa czy spojrzenia, które potrafiły uciec z jego osoby. Gdy demon rzucił się na chłopaka nie zamierzał im przerywać nawet bez groźby i ostrego spojrzenia chłopaka. Miał ich dość. Tego momentu i dwójki zbyt agresywnych, nie myślących racjonalnie istot. Zamknął oczy, aby nie patrzeć co sobie i temu miejscu, robią. Niech się nawet pozabijają nawzajem, pozbycie się ciała zawsze było dla niego najłatwiejszą robotą. Leczenie ran powstałych po takich zderzeniu charakterów nigdy nie należało do łatwy w wyleczeniu. Westchnął ciężko zastanawiając się co takiego zrobił źle, aby spotkać tą dwójkę gości. Do jego uszu docierały przekleństwa rzucane w języku demonicy oraz rozbawione słowa Yootaro. Na pewno siebie nie rozumieli, bo ich rozmowa przebiegałaby inaczej. Nieszczęśliwie, tylko jego bolały uszu w tym momencie. Gdy dobiegły do niego słowa rozbawionego Yootaro otworzył oczy wyraźnie zły. Nie był zadowolony. Wręcz kipiało od niego, a on starał się zachować spokój, którego powoli mu brakowało. Spokoju i cierpliwości. Miał zadowolone rannego człowieka i ranną wkurwioną demonice. Nie chciał żadnego z nich w bibliotece, w tym miejscu, w tej chwili. Czy mógł ich po prostu wyrzucić?
– To był mój błąd. – powiedział przez zaciśnięte zęby robiąc krok w kierunku Yootaro. – Zapomniałem, że ludzie nie są istotami myślącymi racjonalnie. Zachowują się impulsywnie i nie patrzą na konsekwencję swoim czynów.
_____W jego oczach widać było jak bardzo myśli i uważa za prawdziwe to co właśnie powiedział. Biblioteka była miejsce spokojnego zagłębiania wiedzy. W każdym świecie, w każdym czasie, w każdym wydaniu. Wyciągnął dłoń i zabrał broń z rąk Yootaro, który niestety – nie był wstanie wygrać z Orionem na jego terenie, w Bibliotece, gdzie on stanowił prawo. Ani siłowo, ani magicznie. Odstawił włócznię na miejsce i bez wykonywania zbędnych ruchów, rozpoczął proces odnawiania zniszczonej gabloty. Obu. Zarówno dla włóczni jak i dla korony. Niestety, ranni goście nigdy nie byli jego priorytetem, lecz tym razem, chciał dać Yootaro nauczę. Nie mógł zachowywać się w ten sposób w jego domu i oczekiwać, że będzie po jego stronie, odpowiadać na pytania jakby nic się nie stało.
– Yootaro. – odwrócił się i spojrzał na mężczyznę siedzącego na plecach rannej kobiety. – Twoje czyny nie przypadły mi do gustu. Mam nadzieję, że gdy opuścisz swój pokój będziesz gotowy wrócić do swojego świata lub zachowywać się jak poprawny gość tego miejsca.
_____Powiedział i przeteleportował ciemnowłosego do jego pokoju bez większego uprzedzania czy upewniania się, że nic mu się nie stało. Na tą chwilę – miał dość i nie zamierzał się tym zajmować. Jak mu zabrakło dłoni, bo źle go przeniósł to szkoda, ale ludzkie życie i tak jest krótkie więc Orion pewnie nigdy więcej nie będzie miał takiego gościa jak Yootaro, kiedy już opuści to miejsce. Co prawda nie mógł zamknąć mężczyzny w jego pokoju, lecz mógł zamknąć całą strefę zwierząt, w której miał sypialnie. W ten sposób człowiek nie spotka się z tą kobietą, demonem, zanim ona opuści to miejsce. Nie zamierzał ryzykować, że jak tylko się znajdzie w pokoju to wybiegnie i wróci w to miejsce, a pewnie był na to gotowy. Spojrzał na demonice, która od razu wstała, gdy tylko ciężar z jej pleców zniknął.
– Kto to był?! – wydarła się zła na całe to zamieszanie. Została ranna, a miała tylko wziąć coś co jej się należało i sobie pójść. Dlaczego musiała spotkać takie pajaca i nic nie znaczącego dla niej człowieka? – Nie zamierzasz go ukarać za jego zachowanie? Za zranienie mnie?!
– Inny gość Biblioteki – odpowiedział zwięźle i kucnął oglądając ranę, którą odniosła. – Z reguły porachunki między gośćmi nie należą do mojego interesu. Fakt, że przerwałem całe to zajście już świadczy o mojej nadmiernej interwencji. Zrobiłem to tylko dlatego, że miałem dość ważnego niszczenia tego miejsca. Następnym razem pozwolę wam się pozabijać nawzajem.
_____Te słowa zamknęły usta kobiety, która poprawiła swoje włosy próbując udawać nonszalancję. Może rozumiała jego powód, a może wiedziała, że na pewno z nim nie wygra więc nawet nie próbowała zaczynać. Chwilę później cisze rozdzieliło syknięcie z bólu, gdy jej rana była opatrywana. Miejsce, z którego lała się czarna krew została oblane środkiem przyśpieszającym gojenie się ran, a potem nałożył na to miejsce czysty materiał. Skąd go wziął? Przywołał do siebie, jak wszystko inne. Czerwonowłosa nie była zadowolona tym bolesnym procesem opatrywania ran, ale Orion mimo swojej grobowej i wkurzonej miny wykonywał swój mały obowiązek dość skrupulatnie, lecz ani trochę nie było w tym delikatności. Nadal był zbyt zły na to. Następnie wstał, usunął szkło otaczające koronę i spojrzał na przyszłą matkę stwórcy.
– Bierz po co przyszłaś.
_____Nie czekała długo, chwyciła za koronę i założyła ją na głowę, a jej do tej pory jasne białka stały się czarne. Mrugnęła kilka razy i z uśmiechem na ustach chciała się odezwać, ale Orion nie zamierzał dać jej tej szansy. Ruchem ręki pozbył jej się sprzed swojego oblicza. Natychmiast teleportował ją przed jej drzwi informując tym gestem, że ma sobie pójść. Nie będzie jej nic tłumaczył, nie zamierzał robić czegoś takiego jak ostrzeganie. Prawdopodobnie następną osobę z tego świata, która zjawi się u niego jako gość będzie dziecko, które spłodzi na świat. Stwórcy bowiem mają to do siebie, że bardzo chętnie przychodzą w to miejsce. Jakby prowadzenie przez utkaną nić przeznaczenia. Rozejrzał się samotnie po całej tej przestrzeni. Odetchnął głęboko napawając się ciszą. Jego życzeniem dawno temu było coś ekscytującego i nowego. Potrzebował czegoś co sprawi, że jego monotonne egzystowanie stanie się trochę inne. Nie spodziewał się, że kiedy dostanie coś takiego – bardzo szybko będzie miał dość. Po tym dość skromnym czasie spędzonym w obecności hiperaktywnego i nieprzewidywalnego Yootaro – miał dość. Teleportował się do swojego pokoju, zrzucił z siebie białą togę, która zakrywała jego ciało i przeszedł do pomieszczenia obok, w którym miał wielką łaźnię. Wykonana z marmuru i ciemnego kamienia posiadała klimat królewskiej łaźni, a wanna, w której się zanurzył rozmiarem przypominała basen. Przeszedł kilka kroków w wodzie i usiadł na środku w gorącej wodzie opierając się o wystającą na środku skałę. Odsunął głowę do tyłu spoglądając na wiecznie zapracowane niebo, pokazujące mu jednocześnie kilka światów na raz. Wraz z przelotem jednego z gwiazd został powiadomiony, że demonica opuściła bibliotekę, gdyż tylko ona mogła otworzyć drzwi do swojego świata.