Alteros

Choć nagłe wejście rodzicielki Abla powinno należeć do sytuacji stresujących i nieprzyjemnych to Cedrik był rozbawiony i w pełni rozluźniony. Rezultat ich szczerych rozmów go cieszył, udało mu się dowiedzieć odrobinę więcej o jego magu i ich relacji. Choć cały ten kontrakt miał być zwykłym spłaceniem długu, to Podległy z jakiegoś powodu się starał i angażował, naprawdę chciał zadbać o więź między nimi. Jednak czy jedyną pobudka była poprawa ich połączenia? Nie przyznałby się przed sobą, ale zaczynał lubić blondyna, w życiu nie miał lekko, a więc i nie miał okazji mieć kogoś takiego jak Abel. Nie dało się tego nazwać, czarodziej mu pomógł, a teraz dał dach nad głową i swego rodzaju bezpieczeństwo. Ciemnowłosy pierwszy raz mógł położyć się spać bez strachu, bez niepokoju i obaw, że ranek będzie jego ostatnim. To sprawiało, że był przeszczęśliwy, w końcu mógł być sobą, beztroskim sobą, pomyśleć o głupotach, a nie jedynie o przetrwaniu.
Mina jaką miał Abel była zachwycająca dla Cedrika, wyjątkowo satysfakcjonująca, w końcu dobrze się bawił. Nigdy nie sądził, że życie może mu się tak ułożyć.
- Mały? Oj… mój biedny nieświadomy magu, ale bez obaw w odpowiednim czasie doświadczysz i tego oświecenia…- stwierdził pełnym współczucia tonem, choć jego uśmieszek wyraźnie sugerował coś bardzo konkretnego i niegrzecznego.
Słysząc dzwonek do drzwi Cedrik jedynie spojrzał w tamtym kierunku. Zapewne matka Abla nie była zadowolona z tego hałasu, jednak całe szczęście nie uraczyła ich kolejnymi odwiedzinami. Podległy spokojnie poczekał na swojego czarodzieja, aż ten przyniesie torby z jedzeniem jakie dla nich zamówił. Sam zapach pobudzał zmysły, które u ciemnowłosego były bardzo wyostrzone.
Zaproszenie blondyna przyjął bez zwłocznie, ale po swojemu je zinterpretował. Siadł tuż obok czarodzieja, po czym wygodnie się położył i ułożył głowę na jego udach.
- Pokarmisz mnie? Przysłuży się to naszej kruchej wiezi… a przecież zasłużyłem, dzielnie dla ciebie walczyłem… a Nemezis to nie taki pikuś pragnę podkreślić - stanowczo negocjował będąc przy tym wybitnie przekonywującym. Lubił blondyna i uwielbiał się z nim droczyć, czuł się w jego obecności swobodnie, a reakcje blondyna niebywale go bawiły i kusiły. Po prostu nie potrafił tak siąść obok i zwyczajnie zjeść, nosiło go. Miał wiele energii, którą otrzymał tego dnia od maga, więc na jego nieszczęście zużywał ją na droczenie i przymilanie się do niego. Wymownie uchylał usta oczekując porcji posiłku jaka powinna do nich wlecieć za pośrednictwem blondyna.
- Tego makaronu bym najpierw spróbował albo w sumie wybierz, zjem co mi dasz, w końcu mogę na tobie polegać i wiem, że podasz mi coś smacznego - nie dał zgonić się z kolan wygodnie na nich rozłożony oczekiwał karmienia, o które stale się domagał.

 Droczenie się z Ablem coraz bardziej bawiło Cedrika, przynosiło mu to mnóstwo zabawy i śmiechu. Same miny jakimi mag strzelał w jego stronę były warte tych paru poświęconych chwil na żarty.
 Wygodnie rozkładając się na jego kolanach w pewien sposób badał na ile może sobie pozwolić, jakie granice posiadał czarodziej, w końcu nie znali się. Ich krótka znajomość dopiero rozkwitała puszczając pierwsze pędy, jednak daleko było im do dojrzałych roślin, o pięknych kwiatach i mięsistych rozłożystych liściach. Wiele było przed nimi, a tak drobne zaczepki ułatwiały choć odrobinę przełamanie pierwszych lodów. Spędzili ze sobą już kilka dni, jednak podczas nich nie mieli wiele okazji by ze sobą tak szczerze porozmawiać. Dzisiejszy wieczór był zdecydowanie przełomem w tej kwestii.
 - A ty co? Książę na białym koniu? - prychnął lekko rozbawiony tym przytykiem i porównaniem. Jakby się zastanowić coś w tym nawet było. Cedrik długie lata był niczym ta księżniczka uwięziona w wieży i pilnowana przez strasznego krwiożerczego smoka, oczekująca swego rycerza, którym jak widać okazał się być Abel. To on pomógł mu uciec z ”wieży”, w której tak długo tkwił.
 Jedno zwykłe hasło, a uciszyło Cedrika, przynajmniej na chwilę odpuścił sobie żarty i zaczepki pod adresem blondyna. Zamyślił się i oczekiwał uproszonego posiłku. A kiedy ten już trafił do jego ust z zadowoleniem powoli przeżuwał delektując się każdym otrzymanym kęsem. Jedzenie przepięknie mu pachniało, a smak dorównywał tej węchowej uczcie, było po prostu wyborne. Podległy nie miewał okazji do żywienia się wcześniej takimi daniami, dlatego doceniał każdy kęs. Po prostu rozpływał się przy tych wszystkich smakach i mimowolnie pomrukiwał podczas przeżuwania, przymykając oczy.
 Dopiero kiedy mag zaczął mówić jedna z powiek uchyliła się nieco by pozwolić ciemnowłosemu zerknąć na Abla. Chłopak brzmiał na zmartwionego, widać było, że sporo o tym wszystkim myślał. Przejmował się.
 Podległy przeżuł i przełknął otrzymany wcześniej kęs i łagodnie uśmiechnął się do blondyna.
 - Abel czuję, że się przejmujesz… a nie masz czym, spójrz na mnie…- subtelny uśmiech nie schodził z twarzy podwładnego kiedy mówił. Sięgnął dłonią do brody maga, a po skierowaniu jej w swoim kierunku ułożył mu dłoń na policzku otulając go swoją ciepłą ręką.
 - Dowiodłeś już, że jesteś silnym magiem, a będzie tylko lepiej, nasza więź się wzmacnia sam musisz to czuć. Eliminacje będą dla nas Pikusiem, a sam turniej niczym specjalnym… nie ma szans by spotkać tam kogoś na poziomie Nemezis, więc nie masz czym się przejmować…- jego głos był kojąco spokojny za to spojrzenie przenikliwe i ciepłe.
 - A nawet ja pokonam, tylko daj mi jakiś czas na treningi - zaśmiał się w tym momencie żartując dla otuchy. Tych słów ani trochę nie był pewny, choć chciałby tego, by sprostać oczekiwaniom Abla i może naprawdę jeśli przyłoży się do swojego rozwoju bez osiadania na laurach da radę? Kobieta wyglądała na potężną z resztą jej energia na to wskazywała, jednak sam Cedrik nie należał to pierwszych lepszych. Wiedział, że jego zdolności były unikatowe, wręcz niespotykane, dlatego stale zachowywał je w tajemnicy. Co nadal go zdumiewało blondyn nawet o to nie pytał. Raz na samym początku zapytał czy włada ogniem, a kiedy Podległy ukazał mu ogień, elektryczność i regeneracje stwierdził, że się przechwala i zakończył temat nie powracając już nigdy do niego. Czy naprawdę nie wzbudziło to jego zainteresowania, widać było, że Louis od razu zaczął to analizować i ciekawe czy doszedł  do prawdy, czy jednak nie. Tak czy siak, nawet kiedy nauczyciel podkreślił tak istotny fakt jak cztery wypatrzone zdolności Abel dalej nie pytał. Ciekawe co będzie kiedy dopatrzą się, że Cedrik posiada nieco większy komplet, to co do tej pory im ujawnił dotyczyło ognia, elektryczności, regeneracji i większej wydajności organizmu, szybkość, siła. W końcu to co ujawnił było tym co podkradł innym, tak jak możliwość czytania zdolności innych. A posiadał jeszcze własne pierwotne umiejętności. Empatyzm, który jak dotąd raczkował, jedyne co Cedrik potrafił za pomocą tej umiejętności to odczytanie aktualnej emocji innej osoby, nie podejmował się nawet prób zmiany nastroju, a co dopiero zmiany emocji, uczucia czy pragnienia. No i absorpcja, zdolność, w którą większość populacji nawet nie wierzy. A przez to sam Cedrik nie zna jej możliwości, ile mocy może przejąć? Czy ma to jakieś ograniczenia? Handlarze wiele lat szukali informacji na ten temat, by wycisnąć z niego jak najwięcej. Metodami prób i błędów wypracowali w nim to co umiał teraz, jednak ile może jeszcze mieć?
 Para granatowych spokojnych oczu wpatrywała się ciepło w zielone tęczówki maga, po żarcie o pokonaniu Nemezis czarodziej usłyszał krótki chichy śmiech, po którym podległy zabrał dłoń z jego policzka, jednak się nie podniósł. Poczuł ogromną ochotę zbliżenia się do blondyna, ucałowania jego warg, jednak dzisiejszy wieczór był już dla nich wystarczający, dlatego nie chcąc dodatkowo stresować chłopaka zdusił w sobie tę chęć i spojrzał w kierunku kolejnego dania.
   - Nie możesz się martwić, bo to by znaczyło, że we mnie nie wierzysz, a przecież jestem świetny, więc zmień tę minę i podaj mi o to…- dodał i wskazał upatrzony kąsek skinieniem głowy, której nie zamierzał zabierać z kolan maga.

Czy magowie z natury byli filozofami? To jak rozmyślał blondyn tego dowodziło, stale się czymś przejmował, był zdecydowanym przeciwieństwem swojego Podległego, który nie lubił się martwić. Stres był niezdrowy i on cenił sobie spokój ducha, przeżył niewyobrażalne piekło, więc przyziemne problemy były dla niego niczym błahostki. Nie rozumiał obaw swego czarodzieja, jednak nie wyśmiewał ich na swój dziwaczny sposób starał się mu pomóc. Odciągnąć od zmartwień, mało to jednak marny skutek. Na chwilę obecną sobie odpuścił skupiając w pełni na posiłku, którego forma ogromnie mu odpowiadała. Nie spodziewał się, że wyjdą mu takie podchody, a tu proszę, mag był naprawdę ugodowy i uczynny, a fakt że Cedrik to wyłapał nie wróżyło nic dobrego, ponieważ ciemnowłosy był niczym pies, któremu pozwolisz raz wejść na kanapę, a zanim się obejrzysz kanapa będzie należeć do psa i to ty będziesz na niej gościem.
Cedrik jedynie przewrócił oczami, kiedy Abel w pełni pominął ich całą rozmowę stwierdzeniem, że powinni się kłaść. Typowy filozof, przeanalizował sobie wszystko w głowie, ale nie podzielił się swymi wnioskami z rozmówcą. Cedrik jednak nie ciągnął go za język. Leniwie i bez pośpiechu zszedł z jego kolan i przeciągnął się z przeciągłym pomrukiem, któremu towarzyszył trzask kilku kości. Mlasnął oblizując usta po czym bez najmniejszego pośpiechu skierował się na nadmienione łóżko, rozłożył się w nim wygodnie i obserwował blondyna, który krótką chwilę krzątał się po pokoju.
Kolejne słowa czarodzieja Cedrik przyjął z lekkim zamyśleniem, czyżby blondyn dalej rozmyślał o turnieju i ich przygotowaniu do niego? Westchnął ciężko po czym obrócił się w jego stronę, gdy już obaj leżeli ukryci pod kołdrą.
Chwilę przyglądał się jego twarzy, on naprawdę zamierzał tak zasnąć, z głową pełną rozmyślań, przecież on nie wypocznie. Nie było szans na zregenerowanie organizmu i sił, kiedy zużywał je na stres i zmartwienia, nie mógł zasnąć w takim nastroju, Podległy przecież musiał ściągnąć uwagę i myśli czarodzieja na coś błahego.
- Abel… a gdzie mój buziak na dobranoc? - mruknął dosyć cicho, jednak doskonale wiedział, że blondyn go słyszy, jednak nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Dlatego też przesunął się bliżej maga i szturchnął go.
- Abel…- mruczał cicho i nieinwazyjnie by nie usłyszał tego nikt inny niż nawoływany. A kiedy w odpowiedzi został ochrzaniony jedynie szerzej się uśmiechnął.
- Abel… wiem, że chcesz tego buziaka… no mój Abelku.. przecież zasłużyłem…- szelmowski uśmieszek nie schodził z jego ust. A by zmusić blondyna do jakiejkolwiek reakcji przysunął bliżej niego nogę i pogładził go wzdłuż łydki, leżał przy tym wygodnie podpierając jedna dłonią swoją twarz i obserwując Abla, którego brwi i mimika wyrażały więcej niż tysiąc słów. Dzięki czemu Cedrik miał pewność, że jego mag przestał rozmyślać o dołujących go sprawach.

Cały dzień był przepełniony różnorakimi atrakcjami w głowie Cedrika nie mieściło się, by pozwolić zakończyć go w tak dołującej atmosferze. Jego mag nie mógł zasypiać zamartwiając się tym co przyniesie im przyszłość, co przyniesie im turniej. Podległy był przekonany, że dadzą sobie radę i chciał odwieźć blondyna od trosk. Nie miał jednak zbyt wielkiego pola do popisu, musieli być cicho, więc jedyne na co sobie pozwalał to głupie żarty. Zaczepki, które miały odrobinę podirytować czarodzieja.
Nie spodziewał się jednak, że zadziałają tak skutecznie. Szerzej otworzył oczy w zdziwieniu kiedy Abel stanął na równe nogi, było to błyskawicznie i nad wyraz energiczne jak na zmęczenie w jakim byli. Kącik ust uniósł się lekko na myśl o sukcesie. Był z siebie zadowolony, bo w końcu udało mu się poruszyć coś w chłopaku.
Sam Cedrik jednak nie ruszył się ze swojego miejsca, dalej rozciągnięty leżał na boku i podpierał twarz dłonią. Obserwował maga spokojnie i bez większych emocji wpatrując się w jego dłonie i usta, wiedział, że ten rzucał jakieś zaklęcie. Jednak nie obawiał się go, w końcu cóż mógł mu uczynić? Czuł znacznie większą ciekawość niż obawy. Ciemne tęczówki podążały za złotymi nićmi, wyglądało to dość pięknie, interesująco i hipnotyzująco. Dopiero kiedy coś oplotło jego nadgarstki uniósł lekko brwi spoglądając na dłoń podtrzymującą jego twarz i uderzył głową w poduszkę, gdyż dłoń ta została pociągnięta do tyłu. Co to miało być? Chwilę temu zdziwione brwi teraz ściągnęły się w irytacji, już szykował plan odegrania się na czarodzieju, nawet uchylał usta by się odgryźć, ale te zablokowane zostały nicią. Zakneblowano go. W szoku spojrzał na Abla po tym jak i jego nogi unieruchomiono i przygwożdżono do materaca. Leżał teraz na plecach i patrzył prosto na blondyna, który nadal czarował.
Widząc piórko Podległy jedynie ciężko westchnął i przewrócił oczami, nie robiło to na nim wrażenia, jednak otwarcie nie wyśmiewał maga. Najzwyczajniej w świecie nie miał łaskotek, jego skóra nie należała do tych wrażliwych na dotyk, wychowany był w ciężkich warunkach, do których ciało dobrze się przystosowało.
Podwładny jednak nie chciał psuć zabawy swemu magowi, a niech ten się bawi i cieszy, w końcu to chciał sprowokować i był zadowolony, że mu się udało. Prychnął pod nosem i z nie wyrażającą niczego miną czekał na dalszy bieg wydarzeń. Najwyżej poudaje trochę dla uciechy Abla.
Pióro musnęło jego skórą tuż pod szyją, a on aż zmarszczył brwi, czemu tak wyraźnie to odczuł? Powinno być to dla niego ledwie odczuwalne, a załaskotało i smyrało, na tyle bardzo, że czuł potrzebę podrapania się w tym miejscu, a nie mógł. Szarpnął za kajdany, ale te ani drgnęły, dobrze go trzymały, a nie mógł hałasować, więc jego możliwości do ucieczki były mocno ograniczone, co złośliwie podkreślił Abel.
Pióro zaczęło wędrować po różnych wrażliwych miejscach, a Cedrik dowiedział się czegoś nowego o sobie. Nie miał pojęcia jakim cudem, ale miał łaskotki… Był to dla niego szok. A sytuacja przestała być tak dla niego zabawną. Był uziemiony. Dosłownie i w przenośni. Musiał przyjąć na siebie irytację i gniew swojego maga, który sam na siebie ściągnął głupimi zaczepkami. A mając w pamięci, że muszą zachować ciszę z powodu rodziców blondyna, atak ten zaliczał się do prawdziwych tortur. Nie mógł swobodnie wydrzeć się na czarodzieja, musiał wszystko zdusić w sobie. Nawet śmiech, od którego drżało całe jego ciało, a twarz poczerwieniała. W kącikach oczu pojawiły się pojedyncze łzy, pragnął uciec od narzędzia szatana jakim było dla niego pióro, ale to podążało niczym magnez za uciekającym ciałem. Wił się przez to, testując elastyczność swego ciała i mięśni, jednak trzymające go kajdany nie dawały zbyt wielkiego pola do popisu.
Moment, w którym czubek pióra zatoczył koło wokół jego sutka był szokujący dla Podległego. Przez ciało przeszedł niebywale silny dreszcz, a sutki zareagowały natychmiast co ogromnie zawstydziło mężczyznę, dodając mu dodatkowej czerwieni na polikach. Jak dotąd odbierał to jako zabawę, jednak kiedy pomyślał o tej sytuacji w sposób sprośnych igraszek nie miał pojęcia czy poczuł przerażenie czy podniecenie. Odczuwalne ciepło w podbrzuszu nie miało szans przeistoczyć się w coś konkretniejszego, przez stale drżące i napinające się mięśnie brzucha.
Nie miał pojęcia ile trwały te tortury, ale kiedy otrzymał opcję oswobodzenia się z nich przyjął ją, jaka ona by nie była. Choć czuł ogromną, ciężką do opanowania chęć odegrania się na czarodzieju, zgodził się na jego warunki odpuszczenia. Jednak odpuścić miał dzisiejszej nocy, niech ten podstępny mag poczeka, on niczym drapieżnik poczeka na inną okazję na swą ofiarę i zaatakuję w najmniej oczekiwanym momencie!
Kiedy tylko kajdany zniknęły z jego nadgarstków i kostek, a knebel rozpłynął się, ciemnowłosy odskoczył energicznie uciekając od swego oprawcy. Przykucnął na podłodze nieopodal łóżka i próbował wyrównać oddech, z ogromnym speszeniem patrzył się na maga. Wilgotna od potu skóra zdradzała zmęczenie, tak zwykła czynność, a tak go wymęczyła. Czerwone od zawstydzenia i wysiłku policzki aż piekły. Po chwili konsternacji Cedrik odchrząknął i wstał, uważnie obserwował poczynania maga i jeszcze kilka chwil mu się przyglądał kiedy ten położył się spać. Nawet słysząc równy oddech długi czas nie poruszył się z miejsca. Był po prostu w szoku tym co zaszło.
Spojrzał na swoje nadgarstki, które chwilę temu były uwięzione, przełknął nerwowo ślinę to było dziwne. Czuł się dziwnie, niby zły, niby zirytowany, ale w jakimś stopniu tym podniecony. Z głową pełną myśli wziął swój ręcznik i ruszył do łazienki, musiał opłukać się z tego potu. Cały się lepił i nie miał zamiaru w takim stanie kłaść się spać.
Wziął zimny prysznic, woda musiała być lodowata by ostudzić wszystkie emocje i zmyć te wszystkie bodźce z jego ciała.
Jeszcze z wilgotnymi włosami powrócił do pokoju, tym razem założył na siebie koszulkę nocną. Siadł na brzegu łóżka spoglądając na Abla, który pogrążony był już w śnie, westchnął ciężko i uśmiechnął się nikle pod nosem, czyli udało mu się odciągnąć go od dołujących rozmyślań. Przetarł dłonią twarz i położył się, jego ciało było wyczerpane po tym wszystkim, szkoła, walka, trening, przepychanki i teraz jeszcze to. Zdecydowanie wyczerpał limit i marzył o spokojnym śnie, któremu poddał się natychmiast.

Poranna awantura była nieunikniona, dlatego też Cedrik po wejściu do pokoju rodzicielki Abla, nawet nie uchylił powieki udając, że pogrożony jest w głębokim letargu. Zachowanie tchórza, jednak tu chodziło o życie i było trzeba się ratować. Po wyjściu maga ciemnowłosy tylko spojrzał w kierunku drzwi i odetchnął z ulgą, że jemu ta awantura się upiecze. Wygodnie zawinął się w kołdrę i podjął próbę drzemki, jednak słuch miał zbyt dobry, a rozmowa tocząca się na dole była zbyt głośna, by w pełni ją zignorować.
Dalszy przebieg dnia był dość normalny, za normalny dla Podległego. Szkoła, gdzie robił za główna atrakcje żeńskiej części klasy, potem wyjście na lody i wieczorna nauka alfabetu, nie było to takie proste, jednak szło mu lepiej niż przewidywał. Przez brak jakiejkolwiek wiedzy w tym temacie wydawało mu się to czarną magią, dlatego kiedy wraz z pomocą Abla opanowywał kolejne litery, a te przestawały być dla niego nieosiągalnymi tajemnicami humor mu się poprawiał.
Proste życie zaczynało mu odpowiadać, a dni mijały i nim się zdążył obejrzeć nastał czwartek. Dzień ujawnienia list uczestników, nareszcie niepewność zostanie rozwiana, a oni dowiedzą się, do której grupy zostali przydzieleni. Oczywiście Cedrikowi nie robiło to najmniejszej różnicy, jednak dla Abla było widocznie istotne. Mag chciał mieć jak najwięcej czasu na przygotowanie.
Cedrik podczas śniadania i w drodze do szkoły czuł delikatne napięcie, Abel po prostu był spięty, a Podległy po ostatnim ataku na siebie nie podejmował prób rozweselenia go czy odwrócenia uwagi od turnieju.
Po drodze oczywiście spotkali przyjaciół blondyna, jednak i po tym atmosfera się nie rozluźniła. Jego czarodziej nie potrafił skupić się na żadnej rozmowie. Uczucie niepewności i nieznanego udzieliło się nawet Cedrikowi kiedy dotarli do budynku uczelni, to jak mury szkoły były dziś tym przesiąknięte aż przerażało. Jak wielu uczniów stresowało się ujawnieniem list uczestników. Od razu grupa przyjaciół udała się na główny korytarz, gdzie na tablicy z ogłoszeniami miały pojawić się listy turniejowe. Ilość znajdujących się tam uczniów była przerażająca. Jakby wszyscy uczęszczający do tej uczelni po prostu zeszli się w jednym miejscu.
Panująca tu cisza była tak dziwnym zjawiskiem, że ciemnowłosy co chwila upewniał się, że ludzie tu obecni nie zostali poddani jakiemuś zaklęciu milczenia czy zatrzymania czasu. Każdy pogrążony w swoich myślach nie miał ochoty dyskutować z sąsiadami. Moment w którym ogromna tablica zaczęła pobłyskiwać był dla zebranych kluczowy. Dawne ogłoszenia rozmywały się za sprawą jakiegoś zaklęcia, a nowe litery układały się na płaskiej powierzchni, aż w końcu powstały dwie listy. Jedna informowała o liście magów, którzy brali udział w turnieju, a druga przedstawiała zestawienie pierwszych walk. Tam widniały imiona Podległych, którzy będą ze sobą walczyć w pierwszej kolejności i do której tury walk zostali przydzieleni.
Mimo, że korytarz był pełen uczniów, a oni stali daleko z tyłu i tak byli w stanie dostrzec swoje imiona na ogromnej liście. Dla Cedrika ciekawym wydał się fakt, że nie było wiadomo, który Podległy należy do którego z magów.
- Druga tura, może to cię trochę uspokoi…- stwierdził cicho Cedrik, oczywiście jego słowa były skierowane do Abla.
- Kojarzycie tego Niko? - spytał zaciekawiony przyglądając się imieniu Podległego, z którym przyjdzie mu walczyć w pierwszej rundzie. Zastanawiał się, czy aby dobrze odczytał wszystkie litery, jednak lekcje z Ablem przynosiły coraz lepsze efekty.

Grobowa cisza przepadła w zapomnienie tuż po ogłoszeniu wyników. Ekscytacja uczniów nabrała na sile, a dyskusją nie było końca. Zaczęły się również nieprzyjemne spojrzenia pod adresem rywali. Jak widać rywalizacja pobudzała te gorsze strony w młodych magach, a nawet w niektórych Podległych, którzy przekonani o swej sile zaczynali od słownych zaczepek i swego rodzaju zastraszania.
Cedrik spokojnie stał przy swoim magu i jego przyjaciołach, ich dyskusje bawiły ciemnowłosego. A kiedy Sento zaczął żartować z Ablem i zwrócili uwagę grupki dziewcząt, które bardzo szybko przeniosły swoje zalotne spojrzenia na Podległego, mężczyzna uprzejmie odpowiedział im niemo prostym uśmiechem, na co panny zareagowały chichotem, a Sento kolejnymi tekstami.
- Jak hetero mag ledwie jest w stanie mi się oprzeć, to co tu się dziwić uroczym pannom. Cóż taki to już urokliwy jestem…- powiedział z teatralną skromnością wzruszając ramionami.
Dyskusja między Sento a Yuki przeszła obok Cedrika skupił się on dopiero na słowach dziewczyny dotyczących turnieju. Zastanowiło go to i uważniej przyjrzał się uczennicy w mocno oceniający sposób.
- Krytyczna dla siebie jesteś, Podlegli władający wodą kontrują mnóstwo zdolności w tym i mój ogień. Musiałabyś jednak ciężko trenować, kwalifikacje pewnie byś przeszła, jednak dalej zależałoby to od napotkanych przeciwników. W końcu różnie bywa, a walki potrafią być bardzo brutalne. Ciekawi mnie jaki poziom będzie na turnieju, bywają obrażenia śmiertelne? - przedstawił prawdopodobny scenariusz dla Yuki, po czym zastanowił się nad intensywnością walk. Zapytał o ofiary śmiertelne niczym o coś zupełnie normalnego, jakby w każdym turnieju ginęło kilku magów czy Podwładnych, zwłaszcza Podwładnych. Sam przywykł do walk na śmierć i życie dlatego jego pytanie wydało mu się zupełnie normalne i ciekaw był odpowiedzi.
Rozmowa potoczyła się dalej, a pytanie o listę i wyjaśnienia Sento wzbudziły zainteresowanie ciemnowłosego. Tak jak stawiał z początku rudzielec stawiał na ilość nie jakość podległych, nawet ledwie do niego docierały inne możliwości, choć spojrzenie jakim obdarzył Cedrika rozbawiło ciemnowłosego, który zareagował jedynie tajemniczym uśmieszkiem.
Chwilę jeszcze podyskutowali i udać musieli się na zajęcia. Sala czekała na nich w pełni przygotowana, liczba kociołków przyciągała spojrzenia.
Jak dotąd spokojne zajęcia w ławce przerodziły się w prawdziwe wyzwanie dla Cedrika. Dopiero co poznawał alfabet, a miał sporządzić miksturę?! Ogromny ciężar z serca mu spadł kiedy okazało się, że wywar przygotowywany będzie w parach. Na pytanie od Abla uśmiechnął się zadziornie.
- Jeśli masz takie życzenie…- odparł zawadiacko, chcąc zbliżyć się do kociołka przy którym stał blondyn. Przeszkodziła mu jednak w tym Yuki, odgradzając mu drogę dłonią i zajmując miejsce przy magu.
- Ty masz go na co dzień, teraz moja kolei! Pamiętasz Abel naszą umowę? No to się dogadaliśmy! Miłych zajęć Cedrik! - pomachała mężczyźnie, a ten jedynie prychnął pod nosem spoglądając na swojego czarodzieja. Obaj nie mieli tu nic do gadania, dlatego Podwładny wycofał się i zaraz został klepnięty w ramię przez Sento.
- To co działamy z tym kotłem? - zadał pytanie, jednak nim zdążył je skończyć podeszła do nich jedna z diw klasowych.
- Hej Cedrik! Może chciałbyś potowarzyszyć mi na zajęciach? Myślę, że razem uwarzymy coś wybuchowego! - zażartowała i zachichotała.
- Hej Madi, oby tylko sala to wytrzymała… i dzięki, ale przecież nie mogę zostawić Sento samego, chyba, że znajdziesz dla niego jakieś miłe i pomocne towarzystwo…- uśmiechnął się czarująco do dziewczyny dobrze wiedząc, że robi tym przysługę rudzielcowi. Choć nie miał najmniejszej ochoty pracować z Madi, kompletnie nie robiło mu to różnicy, bo i z Sento nie chciał pracować, a jego Abel został już skradziony, wiec w takich okolicznościach może i wesprzeć rudzielca.
- MIRA! - pisnęła błyskawicznie urocza blondynka w fikuśnym kucyku, a tuż obok niej pojawiła się jej kompanka, o równie ładnej buźce, ale za to o ciemnych włosach puszczonych luźno na ramiona.
- Potowarzysz Sento? Kiedy podbiorę mu Cedrika? - zapytała wprost, na co dziewczyna zachichotała i skinęła potakująco porywając rudowłosego i tym samym zwalniając miejsce przy kociołku obok Cedrika.
Ciemnowłosy jedynie dyskretnie puścił oczko do czarodzieja i siadł na swoim siedzisku sięgając po księgę i kładąc ją sobie na kolanach. Starał się skupić na zajęciach, jednak jego towarzyszka stale go czymś zagadywała, próbował być uprzejmy, w końcu dziewczyna była bardzo miła, szkoda jedynie, że tak bardzo męcząca i absorbująca.

 Rozkład zajęć może nie przebiegł po ich myśli, jednak mimo tego musieli sobie jakoś poradzić. Cedrik musiał sobie jakoś poradzić, nie mógł przecież pokazać przed Madi, że ledwo czyta. Posłał więc pannie czarujący uśmiech i płynnym ruchem przełożył księgę na jej zgrabne kolana.
 - Czytaj, a ja będę przygotowywać dla ciebie wywar…- kiedy chciał potrafił być uwodzicielski i przekonywujący. A dzięki tej zagrywce upiekł ze trzy pieczenie na jednym ogniu. Dziewczyna była oczarowana tonem, który do niej skierował i ochoczo zabrała się za przeglądanie stron księgi.  
 W ten oto odrobinę podstępny sposób był w stanie ukryć, swoje braki w edukacji, uniknąć wypijania mikstury uwarzonej przez blondynkę i zajęcia jej ust tekstem księgi, a nie plotkami i pytaniami dotyczącymi samego Podległego. Wygodne, a tak proste rozwiązanie.
 - Teraz suszone kwiaty hibiskusa… - powiedziała, a dłoń Cedrika skierowała się nad otrzymane od nauczyciela pudełeczko.
 - To te tutaj? - spytał bez cienia krępacji, by nie wzbudzić podejrzeń dziewczyny.
 - Przecież są podpisane o tutaj…- blondynka wskazała palcem na małe etykiety pod składnikami, a Cedrik tylko westchnął  i pokręcił głową lekko zawiedziony.
 - Owszem, ale jeśli będę czytać je sam, nie usłyszę twojego głosu…- stwierdził, a dziewczyna zachichotała prawie się czerwieniąc i ochoczo przeszła do czytania księgi, a potem dokładnego opisywania składnika, po który miał sięgnąć. Dzięki temu mógł być pewny, że niczego nie pomyli.
 Co jakiś czas jego wzrok uciekał z nad mieszanego kociołka na Abla, posyłał mu co jakiś czas typowy dla siebie zadziorny i tajemniczy uśmiech.
 Na pytanie od maga spojrzał na niego kątem oka i posłał czarujący uśmiech, jednak nie odpowiedział. Podobało mu się, że Abel stale zerkał co robi, jakby się o niego martwił. Dla ciemnowłosego to uczucie było czymś zupełnie nowym i dlatego tak mu się spodobało, było po prostu miłym odczuciem.
 Czas przerwy był dla wszystkich zbawienny. Sam Cedrik obrócił się do swojej koleżanki nim ta wymyśliła gdzie mają razem pójść.
 - To do zobaczenia po przerwie partnerko od wywaru…- podarował jej czarujący uśmiech i wykorzystał moment jej rozproszenia i opuścił pospiesznie salę. Całe szczęście blondynka natychmiast po jego odejściu została otoczona przez grono swoich sobowtórów, które chichocząc rozpoczęły przesłuchanie. Mężczyzna nie rozumiał tego podniecenia ze zwykłej rozmowy, jednak skoro sprawiało im to tyle radości.
 Sam dołączył do swojego maga i jego przyjaciół od razu został obrzucony przez Sento oburzonymi grymasami, na co Cedrik tylko się szelmowsko uśmiechnął.
 - Tak zazdrościłeś mi tego powodzenia u kobiet, że po prostu się z tobą nim podzieliłem. Powinieneś być wdzięczny, przecież Mira to taka urocza dziewczyna, a obdarowała cię całą swoją uwagą. Myślę, że byłbyś przeszczęśliwy, gdyby następnym razem obsiadły cię takie cztery…- jego to był spokojny i niebywale przekonywujący. W końcu uwaga takich panienek to błogosławieństwo, więc o co temu rudzielcowi chodziło? Przecież tak cudownie słuchało się ich trajkotania o paznokciach i kolorach spódniczek, z tegorocznego katalogu mody.
 - Jak wam idzie ten eliksir? Nasz już w sumie musi się tylko uwarzyć i chyba koniec, bo składniki już wszystkie ma… a jeśli nie to Madi zmieni się w żabę… - zażartował i zaśmiał się pod nosem. Jego ton był tak obojętny jakby mówił o tym z czym je kanapkę. Nie miał w naturze troszczenia się o innych, jego interesował jedynie jego mag.
 - Przed zajęciami mówiliście, że walki są kontrolowane,  ale przerwą walkę, jeśli atak skierowany w przeciwnika będzie zbyt silny? Niewiele trzeba by zabić drugiego Podległego, walki z śmiertelnym, brutalnym bądź krwawym zakończeniem są karane? Czy może przeciwnie lepiej punktowane? - pytał z czystej ciekawości zajadając się swoim posiłkiem.

Grono przyjaciół podłapało temat rzucony przez Podległego. Cała trójka zaangażowała się w odpowiedzi i choć były one różne i obejmowały wiele sfer turnieju, to ciemnowłosy chłonął te informacje, w końcu zwycięstwo zwycięstwem, ale liczyły się punkty. To nie był czarny rynek gdzie walczyło się by przeżyć, nie chodziło o zmasakrowanie przeciwnika, a o dobry styl, przynajmniej to zrozumiał Cedrik. Nie tylko czysta siła, ale i technika były ważne podczas turnieju. Obiecał Ablowi zwycięstwo w nim, a więc musiał dołożyć do tego wszelkich starań i podporządkować się zasadom oceniania i systemu zwycięstw jaki tu panował.
- Dzięki… już mniej więcej wiem o co chodzi…- odparł i tuż po tym cała grupa wróciła na zajęcia.
Cedrik zajął swoje miejsce obok Madi, która już na niego czekała. Jego wzrok spoczął jednak nie na dziewczynie, a na ich kociołku, przyjrzał się uważniej gotującej się mazi i zbliżył do niej. Zaciągnął się zapachem kilkukrotnie po czym siadł obok blondynki.
- Czego dosypałaś? - zapytał wprost, nie lubił bawić się w podchody, a jego wzmocnione zmysły od razu wyczuły w zapachu różnicę. Jego mikstura została o coś wzbogacona, jednak nie znał się na składnikach i ich zapachach na tyle by stwierdzić czym ów dodatek był.
- Co? Ale niczego nie dodałam..- odparła blondynka, a jej mimika była naprawdę zdziwiona. Ciemnowłosy spojrzał na kociołek i na to jak wszyscy zaczynają nalewać swych mikstur do kubków, po to by ich spróbować zgodnie z poleceniem nauczyciela. Mandi chciała sięgnąć po kubek, jednak Cedrik ją powstrzymał.
- Na pewno? Ja też niczego nie dosypałem, a zapach mikstury jest inny niż przed przerwą…- mówił konkretnie o co mu chodzi, a kiedy Madi pokręciła przecząco głową rozejrzał się po klasie gdzie część z uczniów kosztowała już swych specyfików.
- Nie pij tego…- dodał krótko i chciał wstać ostrzec Abla, sprawdzić czy i w jego kociołku czuje ten dziwny dodatek. Blondyn jednak zdążył wypić już swój eliksir i właśnie odstawiał kubek. Podległy wstał i uważnie go obserwował, może i przesadzał, być może to tylko efekt uwarzenia w końcu po coś gotowali te mikstury.
Niestety jego intuicja go nie myliła, a uczniowie wokół niego zaczęli przemieniać się w króliki. Małe, puchate, uszate gryzonie, urocze, jednak czy tak właśnie miało być?
Madi rzuciła się na szyję Podległego obsypując jego polik całusami, między którymi dziękowała Cedrikowi za ratunek przed przemianą w futrzaka.
Czyli efekt zkróliczenia nie był oczekiwany. Spojrzał w kierunku nauczyciela, który starał się uspokoić swych uczniów i wymknął się z Sali. Cudownie dzień do dwóch? Zrezygnowany i odrobine rozbawiony podszedł do Abla męczonego aktualnie przez Yuki i pochylił się nad ich kotłem nic sobie nie robiąc, z dalej wiszącej na nim dziewczynie pełnej wdzięczności za ostrzeżenie.
Zaciągnął się zapachem i lekko zmarszczył nos.
- Dodano wam do wywaru to samo co nam… - stwierdził i przyjrzał się uważniej Ablowi, naprawdę wyglądał uroczo.
- Pilnuj go, nie wiadomo czy cokolwiek rozumie… lepiej by nam się nie zgubił… ja pójdę po Sento…- polecił Yuki i delikatnie kładąc dłoń na ramieniu blondynki zmusił ją do puszczenia swojej szyi.
- Cieszę się, że nic ci się nie stało, ale muszę iść po Sento…trzeba zająć się tymi, którzy padli ofiarą tego żartu, pomóż swoim koleżanką…- oznajmił uprzejmie, a blondynka dalej oszołomiona całym zajściem jedynie pokiwała głową. Cedrikowi tyle wystarczyło szybko oddalił się od dziewczyny kierując prosto na rude futro w rękach Miry.
- Czyli i jego zfutrzyło… pozwól, że go zabiorę…- nie miał serca tak katować zwykłego królika, dziewczyna, która go trzymała zamiziałaby go na śmierć. Podwładny szybko pozbierał ubrania rudzielca po czym trzymając je złożone w kostkę polecił by Mira położyła na nich królika. Panna z bólem serca rozstała się z gryzoniem, którego zabrał Cedrik. Wrócił on do swojego maga i położył króliczego Sento na krześle obok Yuki, po czym zaczął składać i ubrania Abla.
- Yuki puść go na chwilę, w sensie posadź na kolanach…- poprosił co dziewczyna wykonała z oburzonym fuknięciem, ewidentnie nie podobało się jej, że przeszkodził jej w pieszczotach z królikiem.
- Dobra chłopaki, jeśli mnie słyszycie i rozumiecie to podnieście się i pokiwajcie głowami…- kucnął i odezwał się do królików, wolał mieć pewność czy do czynienia ma ze zwykłymi królikami, czy jednak magowie zachowali swoją świadomość a jedynie otrzymali nowe formy.

Cedrik uważnie przyglądał się jasnemu królikowi oczekując jakiejkolwiek reakcji na swoje pytanie. Niestety jedyne co otrzymał od futrzaków to bobka i mycie grzbietu. Westchnął ciężko, no jakby ten królik tak inteligentnie na niego patrzył, ale jednak całkiem odebrało im rozum.
- Czyli wychodzi na to, że zwykłe gryzonie, tym bardziej trzeba ich pilnować…- oznajmił nieco zrezygnowany i siadł na podsuniętym przez siebie krześle.
Długo musieli czekać, a wieści jakie przekazał im nauczyciel całkowicie rozczarowały Podległego. Zamierzano tak ich zostawić, nikt nie przyszedł ich odczarować, „bo powinno minąć za jakiś czas”, świetne wieści… wybitna postawa grona pedagogicznego. A co z uczniami przemienionymi w króliki? Czy w ogóle zainteresują się nimi? Jak niby mają trafić do domów? Całe szczęście w tej kwestii uczniowie mieli nieco więcej rozsądku od nauczyciela prowadzącego i każdy zaczął przygarniać króliki jako tymczasowe pupile. Sam Cedrik przed wyjściem upewnił się, że żaden z nich nie został pozostawiony sam sobie.
Nie pozostało im nic innego jak wrócić do domów. Ciemnowłosy tylko przystał na słowa Yuki, która postanowiła zająć się Sento, by on mógł wziąć Abla. Spakowali wszystkie rzeczy i opuścili szkołę udając się ich standardową trasą do domów.
Cedrik nie należał do rozmownych osób, zwykle dyskusję napędzał Sento jakimiś swoimi żartami, w obecnym zestawieniu Podległy nie miał o czym rozmawiać z uczennicą, a więc ich droga przemijała dość cicho, co jakiś czas wymieniali się informacjami dotyczącymi królików, by wiedzieć jak się nimi zająć.
W połowie trasy, Yuki postanowiła jednak się przełamać, mężczyzna poczuł, że cos się święci, jednak nie zapobiegł temu i dał się jej zebrać w sobie i wypowiedzieć. A słysząc pytanie przewrócił oczami lekko rozbawiony.
- Męczy cię to co? - spojrzał zadziornie na dziewczynę, ta rozmowa wydała mu się ciekawsza od dyskusji o suchej sałacie czy pogodzie.
- Bez obaw, dalej możesz marzyć o waszym pierwszym razie. Abel to bi zgrywający heteryka usilnie pragnący kobiety. A ja jestem Podległym, a nie dziwką by się oddać komuś kto się mną brzydzi… czy tam sobie to wmawia, bez znaczenia… - odparł będąc do bólu szczerym jak to miał w swej naturze.
Kolejne pytanie, które padło z ust uczennicy w pełni rozbawiło Cedrika, mężczyzna nawet nie powstrzymał śmiechu.
- Ty tak na serio? Dlaczego? Bo spierdalajac z czarnego rynku brałem co się trafiło, nie miałem możliwości wybrzydzać… Dupe mi uratował godząc się na ten kontrakt, dlatego w ramach rewanżu mam mu wygrać ten wasz turniej…- stwierdził spoglądając na dziewczynę. Nie miał pojęcia czy wiedziała czy właśnie się wygadał, jednak nie miało to dla niego znaczenia. Kobieta nie sprawiała problemów, więc czemu teraz by miała. Sam przez chwilę przypomniał sobie moment ucieczki, czemu wtedy wybrał Abla a nie Sento? Czemu przyciągnęło go do mizerniejszego blondynka, niż postawnego rudzielca? Czuł większy potencjał i wiedział, że jeśli ktoś mu pomoże to właśnie on… choć nie miał pojęcia dlaczego… w końcu uciekając minął wiele osób…
- Ale jeśli tak cię to ciekawi, to cenię jego bezinteresowność. Nie wiem czy jest głupi czy naiwny, ale pomógł obcemu, a teraz mi zaufał. On nawet nie wie jakie posiadam zdolności i o to nie pyta.. Nie wiem co nim kieruje, ale właśnie to w nim cenię.. - dodał, by w pełni nie zignorować i wyśmiać pytań dziewczyny. W końcu trochę ja kosztowało wyduszenie tego z siebie, przeszli już połowę drogi, a pewnie męczyło ją to jeszcze w murach szkoły.
- No i ma takie cudne zielone oczęta, no po prostu zakochałem się w nich..- palnął teatralnie naśladując dziewczyny przez, które ostatnio jest stale oblegany. Zaśmiał się pod nosem, musiał coś zrobić, by przełamać te poważną atmosferę zwierzeń.
- A jak jest z tobą? Pewnie tylko czekasz aż zniknę. Powiedź tak szczerze będziesz go dopingować w walkach? Czy raczej trzymać kciuki bym przegrał. W końcu jego wygrana zależy ode mnie, a im szybciej odpadniemy tym szybciej odejdę…- rzadko kiedy budziła się w nim ciekawość, jednak skoro już rozmawiali i padały różne pytania, chciał zobaczyć co dziewczyna odpowie, teraz bez dodatkowych słuchaczy, wiadomo przy chłopakach mogła się krępować i udawać niewiniątko, więc czy teraz wyjdzie z niej diablica?

Kiedy uczennica przetrawiła wszystkie odpowiedzi i zaczęła na nie reagować Cedrik co jakiś czas obdarzył ją przelotnym raz dłuższym raz krótszym spojrzeniem. Po wszystkim lekko się uśmiechnął pod nosem i następnie westchnął, by sprostować wszystko co usłyszał.
- Yuki wiem, że nie chciałaś mnie urazić. Zwyczajnie może i jesteśmy z tej samej rasy, jednak z zupełnie innych światów i te światy inaczej nas ukształtowały. Diametralnie się różnimy, dla ciebie jak i Abla kontrakt to odnalezienie swojej połówki, partnera w życiu, oczekujecie w tym bliskości. Ja nie, dla mnie to czysta umowa, wpojono mi walkę, a że nawet ja lubię to mi to odpowiada, dobrze czuje się walcząc. W kontrakcie nie szukam kochanka, ten kontrakt jest spłaceniem zaciągniętego długu. A Abel tak jak mówisz zaakceptował mnie, ale nie jako łóżkowego partnera, a gladiatora do walk. To moja rola w tym kontrakcie, więc się jej trzymam… nie oczekuję od niego niczego więcej i tak wiele dostałem. Różnica między nami jest taka, że ty jesteś potencjalną partnerką, ja jestem bronią… taka kolei rzeczy… - ton mężczyzny nie wyrażał większych emocji, był w pełni pogodzony z realiami. Pojmował rolę Podległych w świecie magów, a jedynym na czym mu zależało to spokój. Mógł dla kogoś walczyć, jednak na swoich warunkach, nie sprzedany jak pies w kagańcu. A dzięki Ablowi zaczął wierzyć, że normalne zdrowe kontrakty też potrafią istnieć. Nigdy nawet nie marzył o tym, by być dla kogoś ważnym, by być obdarzonym troską bądź uczuciem. Oczekiwał jedynie szacunku, chcąc być traktowanym w tym wszystkim jak człowiek.
Reakcja Yuki na informacje o czarnym rynku uświadomiła Cedrika o niewiedzy dziewczyny. Uśmiechnął się krzywo, lecz spojrzał na nią przychylniej.
- Nie przepraszaj, normalne, że nie wiedziałaś skoro nie pytałaś… Jeśli dobrze pamiętam, to wpadłaś pokrzyczałaś i wyszłaś..- zaśmiał się pod nosem, miał talent do odwracania kota ogonem, chciał oczyścić chłopaków z ewentualnych zarzutów.
- A chłopaki później nie powracali do tematu, tamten dzień był dla mnie mało przyjemny. Uciekałem przed handlarzami, a chłopaki kręcili się przy wejściu na rynek. Byli pierwszymi magami, którzy nie wyglądali jak zwyrole i pojeby, dlatego padło na Abla, ubłagałem go, by mi pomógł, a ten to zrobił. Po zawarciu kontraktu otrzymałem magię, która dała mi możliwość przepędzenia handlarzy… mam nadzieję, że ta historia rozwiewa twoje wszelkie wątpliwości co do warunków naszego zawarcia kontraktu. Nie spotkaliśmy się na lodach i zakochaliśmy w sobie, ani nie poderwałem go na mieście, ten kontrakt jest efektem najzwyklejszego przypadku…- wyjawił prawdę, a przynajmniej jej skrawek. Doskonale wiedział, że dziewczyna zaczęłaby męczyć chłopaków o szczegóły, wiec uznał, że lepiej by usłyszała je od niego. Gdzieś miał, czy Yuki będzie posiadać te wiedzę czy nie, należała do grona najbliższych przyjaciół Abla, a więc miał ją cały czas na oku. Nie obawiał się, że mogłaby narobić mu jakichkolwiek problemów.
- Zdecydowanie masz rację…- zaśmiał się wraz z dziewczyną na wzmiankę o dominującej u Abla głupocie, której efektem była bezinteresowność.
Reakcja Yuki na humorystyczny dodatek dotyczący oczu Abla rozbawił Cedrika, na tyle, że spojrzał w jej stronę z uśmiechem, co nigdy mu się nie zdarza, szczery śmiech był u niego rzadkością. A ten nadawał wielu barw stale stonowanemu wyrazowi twarzy, który mężczyzna kontrolował w każdym calu.
- Pytasz mnie o seks, a zawstydzasz się przy wymienianiu walorów u kogoś? - zaśmiał się ponownie.
- Ujmę to tak, ani trochę nie kryję się z tym, że Abel jest dla mnie atrakcyjny, jestem w końcu bi, w każdym dostrzegę cechy, które mi się spodobają, więc wiesz… równie dobrze mógłbym być twoim Podległym gdybyś była magiem oczywiście. Wiesz ciężko się oprzeć twoim dorodnym piersiom, nie mam pojęcia jak hetero mag na nie, nie poleciał… - wypalił bez najmniejszej krępacji, cóż kobiety mimo swojego zawstydzenia i wyzwisk za bezczelność cieszą się, że ktoś docenia ich walory. A chciał odrobinę zmienić podejście Yuki do siebie, wedle niej Cedrik w pełni skupiał się na Ablu. No i faktycznie tak było, jednak nie musiała tego wiedzieć, spokojniejsza będzie myśląc, że ciemnowłosy stale ogląda się za innymi.
- Wiesz nawet sam Sento nie jest zły, rudzielec ma swój urok, jednak myśl w ilu dziuplach trzymał ptaszka jest zbyt obrzydzająca, jednak wolałbym czegoś od niego nie podłapać…- wypalił w pełni szczerze. Skoro już tak luźno rozmawiali, a dziewczyna sama zaczęła temat, to niech sobie posłucha i następnym razem zastanowi się trzysta razy nim spyta Cedrika o seks i jego upodobania w innych.
- Yuki, ja to zdanie dopiero buduję, dlatego pytam, ale dobrze, że masz takie zdrowe podejście… Patrząc na sytuacje jestem dla ciebie wrogiem numer jeden, intruzem, więc zaskakujące, że będziesz w stanie mnie dopingować podczas walk. To dobrze o tobie świadczy… - stwierdził wyciągając szybkie wnioski. Naprawdę interesującym było podejście Yuki, rzadkie i dojrzałe, dlatego mężczyzna nie żałował przeprowadzonej z nią rozmowy. Wiele słów padło, jednak on nie przywiązywał do nich większego znaczenia, po prostu odpowiadał na proste pytania, tyle ile uważał za nieinwazyjne.
- Cóż nie przywykłem do takich urządzeń, ale kto wie co przyniesie przyszłość…uważaj na tego rudzielca i do jutra o ile wyskoczą z futer…- już żegnał się z dziewczyną, lecz wtedy został ugryziony w palec. Syknął praktycznie bezgłośnie i dał pstryczka królikowi w nos.
- Co za gryzoń kąśliwy… zupełnie jak ludzki odpowiednik.. - prychnął po czym złapał królika i bez wahania położył go sobie na głowie.
- Jak na rękach było ci za wygodnie, to pobalansuj sobie próbując nie zlecieć, może ci się uda, a jak nie, to MOŻĘ cię złapię…- stwierdził i po odpowiednim umieszczeniu gryzącego uszaka poprawił torbę na ramieniu. Czuł jak królik rozjechał się łapkami, a że nie miał zbyt długich pazurów nie drapał i nie przeszkadzało to Podległemu, przypominało raczej dziwaczny masaż głowy. Uznał, że jak królik trochę tak się pomęczy, to w domu będzie na tyle spokojny, że niczego nie wywinie.
Domostwo było puste, z torby Abla wyciągnął klucze, widział już wiele razy jak blondyn otwierał i zamykał dom, wiec po prostu zrobił to samo. Wszedł i za sobą zamknął. W domu nie było nikogo, rodzice Abla zwykle pracowali do późna albo byli w delegacjach, Cedrik średnio to ogarniał. Dlatego przyjmował jedynie fakt ich nieobecności.
W pierwszej kolejności ruszył do kuchni i zrobił sobie kanapki, a Ablowi zaserwował kawałki marchewki, ogórka i sałaty. Wszystko zgodnie z instrukcjami Yuki. Zdjął wreszcie królika z głowy i posadził go na stole przed miską z jedzeniem, a sam siadł obok.
- No to smacznego Abel…- powiedział praktycznie odruchowo i zajął się posiłkiem. Po tym jak obaj zjedli posprzątał nalał trochę wody do miseczki i poszedł z nią oraz królikiem do pokoju maga. Posadził go na podłodze i w rogu pokoju położył miseczkę z wodą.
- Tu masz picie, zaraz naszykuję ci coś w roli toalety…już widzę twoją minę jakbyś sobie sam nasrał do łóżka…- mówił głośno do zwierzaka, tak jakby ten miał go zrozumieć. Zaczął krzątać się po pokoju w poszukiwaniu jakiegoś plastikowego niskiego pudełka, które wypełnił gazetami i postawił niedaleko wody, nie posiadał żwirku czy peletu, by dogodzić gryzoniowi, więc improwizował.
Dzień był dość młody, a wiec by nie marnować czasu po prostu wziął się za trening fizyczny. Stale musiał pracować nad kondycją, przebrał się w luźne spodenki i koszulkę używając podłogi jako swojego miejsca treningowego, wykonywał głównie siłowe ćwiczenia, pompki, brzuszki, deski, przysiady. Jego ciało było przystosowane do wysiłku, dlatego mógł tak przez wiele godzin co też robił, nie mógł przecież wyjść z formy, a ostatnie dni z Ablem były dla niego mocno leniwymi. Po jakimś czasie dość mocno się zgrzał i zrzucił z siebie koszulkę oraz uchylił okno. Co jakiś czas spoglądał na królika, a kiedy ten tylko narobił do prowizorycznej kuwety to szedł to posprzątać i powracał do ćwiczeń. Nie mógł pozwolić by królik wskakiwał do swojego moczu.
Minęło wiele godzin, na zewnątrz zaczęło się ściemniać, a sam Cedrik był zdecydowanie zmęczony, oddech wyraźnie na to wskazywał, siadł na podłodze i zaczął się rozciągać, była to ważna część, której nie mógł pominąć. Ciało musiało być nie tylko silne ale i elastyczne, by walka była najefektywniejsza. Po całym treningu zdecydowanie marzył o prysznicu. To było coś czego pragnął, jednak spojrzał na królika co miał z nim zrobić. Nie mógł zostawić go samego, a co jeśli pod jego nieobecność zaszcza łóżko? Albo zje jakiś mebel bądź instalacje? Drapiąc się po głowie w końcu postanowił zabrać uszaka ze sobą. Złapał go i zaniósł do łazienki, a tam długi czas zastanawiał się co dalej. Czy puścić go luzem? Niezbyt dobry pomysł, a co jak zje dywanik łazienkowy? Stale rozmawiał z królikiem wymieniając wszelkie opcje i swoje pomysły oraz obawy. Już planował zamknąć go pod prysznicem, jednak sam chciał się tam najpierw obmyć, a następnie odmoczyć się w wannie, a nie wstawi królika do mokrego brodzika. Nalał wody do wanny i myślał jeszcze chwilę, jego wzrok zatrzymał się na misce, w chwili natchnienia po nia sięgnął, a potem położył na wodzie, która wypełniała już wannę po brzegi. Uśmiechnął się szyderczo i dumnie kiedy miska zaczęła dryfować, a potem niczym trofeum na piedestale wstawił królika do miski i mógł triumfować, ta nie zatonęła, a leniwie dryfowała po wodzie. Królik bezpieczny i nie ucieknie.
No to teraz mógł wyskoczyć z reszty ubrań i wejść na chwilę pod prysznic by zmyć z siebie najgorszy pot i bród. Kiedy już to zrobił jeszcze mokry wszedł do wanny, woda była przyjemna, rozłożył się w niej na całej długości jedynie ramiona zostawiając wygodnie na jej brzegach. Odchylił głowę i się odprężył. Dopiero kiedy miska podpłynęła na tyle blisko, że stuknęła w jego pierś otworzył oczy.
- Prawie uszaku o tobie zapomniałem… ciepło w łapki? - posłał zwierzakowi ciepły uśmiech po czym ruszył dłonią by pogłaskać zwierzę za uszami. Trwało to dłuższą chwilę uważnie patrzył na oczka futrzaka, chyba nie było mu źle od takich pieszczot.
Mężczyzna zabierał już dłoń przymykając na nowo oczy, wtedy jednak poczuł nagłe poruszenie. Powieki energicznie się podniosły, a jednocześnie z tym poczuł coś ciężkiego lądującego mu na kolanach, w odruchu podgiął nogi, a ów ciężar zsunął się po nich przez uda, kroczę, lądując praktycznie na podbrzuszu, ciemnowłosego, który znacznie zjechał w wannie. Przed oczami nie miał wiele, bo na głowie wylądowała mu miska, dlatego dopiero kiedy ją zdjął ujrzał, siedzącego na sobie okrakiem Abla. Zamarł, jednak podnoszona miska upadła na płytki i był to jedyny dźwięk, który przerwał niezręczną ciszę pomiędzy dwoma golasami.
- Odmieniło cię szybciej niż przewidywali… może zacznę od kluczowego pytania… pamiętasz, że wypiłeś eliksir i zmieniło cię w królika? No to teraz cię odmieniło… masz zajebiste wyczucie czasu…- pierwsze słowa wypowiedział jakby do siebie, jednak dalsza część była zdecydowanie przeznaczona do uszu maga. Cedrik patrzył mu prosto w oczy, z początku był przejęty, jednak widząc, że blondyn jest w jednym całym, dobrze się trzymającym kawałku nie musiał się martwić.
- Jeśli rozumiesz co do ciebie mówię, no to muszę przyznać, że natura nie tak źle cię obdarzyła… - podparł głowę o dłoń, która spoczywała na brzegu wanny, jego wzrok znacząco przesunął się po ciele Abla, była to czysta ciekawość, w końcu skoro już byli w tak dziwnej sytuacji, to czemu miał z niej nie skorzystać, a po drugie jakoś musiał ruszyć szare komórki czarodzieja i upewnić się, że ten myśli już prawidłowo, a nie jak zwierzę.

Nauczyciel poinformował ich, że czar w wyniku, którego część uczniów przemieniona została w króliki trwać będzie przynajmniej dzień, a nawet do dwóch. Czy naprawdę mając tyle godzin chwila przemiany musiała wcelować idealnie w te kilka minut podczas, których Podległy chciał przemyć ciało? Naprawdę czy nie mogło się to wydarzyć podczas wielu godzin jego treningu albo najzwyczajniej po opuszczeniu łazienki albo chociaż wanny… Nie… Abel wybrał sobie moment, który zdaniem Cedrika był najmniej odpowiedni, jednak skoro już się stało, to nie należał do osób biadolących, by marudzić. Z opanowaniem przyjmował wszystko co dawał mu los.
Dlatego też ze stoicką mimiką przyglądał się swemu magowi, który wyraźnie zaczerwieniony odpowiedział zgodnie z jego przewidywaniami. Uśmiechnął się pod nosem.
- No i teraz mam pewność, że móżdżek ci powrócił…- stwierdził szczerze z prawdą wzrok skupiając na twarzy blondyna. Zobaczył ile chciał i nie zamierzał dłużej molestować czarodzieja swoim spojrzeniem. Czując jak ten zaczyna się podnosić nie protestował, cierpliwie czekał podążając za nim spojrzeniem, gdyż woda pozbawiona jakichkolwiek mydlin nie kamuflowała niczego.
Coś jednak poszło nie tak. Unoszące się już pośladki maga gwałtownie siadły na nowo, wręcz mocniej zostały dociśnięte do ciała Podległego, który nie potrafił być obojętny na tak bezpośrednie gesty.
Chciał się poprawić i nieco uciec, jednak mag zbyt się do niego dopasował, rozsiadając. Przełknął nerwowo ślinę wpatrując się w zielone tęczówki, które zdecydowanie znajdowały się za blisko, a czując ciepłe powietrze rozbijające się na jego wargach zmarszczył lekko brwi w niezadowoleniu. Nie mógł przecież się temu poddać, a czuł jak żar rozlewa się po jego podbrzuszu, jak ciało reaguje na tą bliskość, a tej reakcji w tym momencie wolałby uniknąć. Z trudem zachował pozorny spokój, jego mimika nadal wyrażała spokój, jak gdyby siedzieli sobie w pokoju przed filmem, który był średnio wciągający.
- Nie wiem czy robisz to specjalnie, jednak lepiej się tak nie wierć, to co robisz jest całkiem przyjemne, więc jeszcze chwila, a cię posmyram. Rączki mając tutaj…- uprzedził zadziornie podnosząc dłonie opartych o brzeg wanny ramion. Patrzył przy tym blondynowi prosto w oczy, w obecnym stanie wolał nie dokładać sobie bodźców wizualnych, więc starał się opanować wzrok. Jednak nie miał możliwości się odsunąć, a bliskość twarzy i ciepłego oddechu maga wystarczająco wpływały na jego stan. Wolał więc szczerze uprzedzić czarodzieja o tym co zapewne nieświadomie czynił. Nie chciał, by powstały między nimi jakieś nieporozumienia po tak głupiej sytuacji, z której musieli jakoś wybrnąć. Cedrik starał się być opanowany, choć nad reakcjami ciała nie był w stanie panować, z tyłu głowy zastanawiał się czy ułożone na jego piersi dłonie blondyna są w stanie wyczuć, jak jego serce mocno biło, jak tętno przyspieszało, a trwające napięcie jedynie pogłębiało ten stan.

Sytuacja była mało komfortowa. Los chyba uwielbiał stawiać ich właśnie w takich, niezręcznych i krępujących. Cedrik nie miał pojęcia jak wpłynie to na ich relacje, jednak miał nadzieje, że nie osłabi już kruchej więzi. Kontrakty oparte na cielesności bywały mocne, jednak czy trwałe? Podległy nie miał jak tego porównywać, wiedział jedynie, że oni na cielesność nie mają co liczyć, wprowadzała miedzy nich więcej konfliktów i niechęci niż pożytku. Musieli pracować nad swoim kontraktem w inny sposób, by wygrać zmuszeni byli szukać wszelkich metod, które zacieśnią ich więź, które wzmocnią przepływ między magiem a podległym.
Ciemnowłosy wpatrywał się w jasne tęczówki oczekując jakiejś odpowiedzi. Każda mijająca sekunda była dla niego wiecznością pełną oczekiwania. W końcu musiał zwalczać reakcje swojego ciała, a to nie była prosta sztuka. Byli tak blisko siebie, ich ciała nagie i mokre, gorący oddech muskający skórę również niczego nie ułatwiał. Czy musieli być tak blisko? Był w stanie wyczuć najdrobniejsze napięcie mięśni w ciele maga, a te tak drobne ruchy nie pozwalały zapomnieć o bezpośredniej bliskości. Ciężar na nogach również uświadamiał, że sytuacja ta była realna, nie było to przewidzenie czy omam, ten nie byłby w stanie oszukać tylu zmysłów na raz.
Kiedy to wreszcie nadeszła odpowiedź Abla, Cedrik nie był nią usatysfakcjonowany, zmarszczył brwi, a na twarzy pojawił się lekki grymas.
- Ale mnie obojętne to nie jest..- był naburmuszony, no bo przeżywał tu istne katusze podczas prób opanowania organizmu, a blondyn twierdzi, że jemu to obojętne. No tak niech najlepiej wygodniej rozsiądzie się na jego udach zacznie się myć, wiercić, kręcić, bo mu to obojętne, a weź tu człowieku opanuj ciało? Bo przecież jakie będą pretensje jeśli coś wymknie ci się z pod kontroli!
Irytacja aż zawrzała w Cedriku, nie zdążył jednak wyrazić więcej swego niezadowolenia gdyż Abel dziwnie się do niego zbliżył. Ten gest zablokował dźwięk w gardle podległego. Dzieliły ich milimetry, a wzrok blondyna skupiony był na wargach mężczyzny. Czego on od niego oczekiwał w tym momencie? Serce załomotało jakby z piersi chciało wyskoczyć, a usta ciemnowłosego samoistnie się uchyliły eliminując kolejne milimetry dzielące ich usta. Oddech utknął w piersi, a czas na moment się zatrzymał, ich oczy były tak blisko siebie.
Napięcie rosło, a ta niepewność była niczym tortura, ile to mogło trwać? W rzeczywistości była to sekunda bądź dwie, jednak dla podległego mijała właśnie wieczność. Czy da się przeżyć wieczność bez oddechu? Najwidoczniej tak, bo to właśnie się działo.
Nie mógł dalej znieść tego napięcia i ruszył, ruszył w stronę Abla chcąc zlikwidować te ostatnie milimetry. Te jednak nie zniknęły. W tym samym momencie usta maga zaczęły się oddalać, a więc Cedrik zamarł obserwując co się dzieje. Czyżby spłoszył blondyna? I wtedy dostrzegł ten kluczowy przedmiot sięgany zza jego pleców przez czarodzieja. Fala zażenowania i rozczarowania oblała jego twarz. Nie potrafił ukryć czerwieni wstydu, która oblała jego poliki. Pochylił twarz chowając ją w ciemnych kosmykach. Niedowierzał. Co w niego wstąpiło? Gdyby zrobił to chwilę wcześniej… nawet nie chciał myśleć co mogło się wydarzyć.
Nie drgnął kiedy mag zjechał z jego ud i usadowił się na drugim końcu wanny. Jego wzrok omiótł ciało podległego, który jakby w odruchu złączył ze sobą nogi lekko je do siebie przyciągając. Nie należał do bardzo wstydliwych, jednak leżenie okrakiem przed magiem nie było dla niego kuszącą wizją.
Dalej zażenowany swoim zachowaniem spojrzał na blondyna dopiero kiedy ten odpalił bąbelki. Buzująca woda wywołała nagłe spięcie w podległym, który niezbyt wiedział jak zareagować na takie zjawisko. Dopiero po dłuższej chwili i kolejnych słowach maga ciemnowłosy zaczął powoli się rozluźniać. Woda przyjemnie uderzała o jego ciało, a to zaczynało się jej poddawać.
- No na łóżko sobie nie nasrałeś, wiec jest jakiś sukces…- odparł krótko, próbując dojść do ładu. Przetarł twarz dłonią chcąc ukryć czerwone policzki i próbując przyspieszyć utratę ich koloru. Przecierająca dłoń nagle się zatrzymała, kiedy padło pytanie jakiego się nie spodziewał, spojrzał na maga przez rozchylone palce i zsunął rękę odkładając ją ponownie na brzeg wanny. Odchrząknął nerwowo nie wiedząc co ma odpowiedzieć.
- Kiedy im uciekłem miałem czternaście lat… i szczerze mówiąc prościej było w niewoli. Początek był niewiarygodnie ciężki, było trzeba coś jeść, gdzieś spać, a nie miałem niczego… w dodatku handlarze nie odpuszczają, więc wiecznie podążali za moim śladem łowcy głów. Tacy zarobkowo polują na takich jak ja… Cóż nie jestem z tego dumny, ale musiałem kraść… w slamsach jedzenie nie rośnie na drzewach a tym bardziej pieniądze. A jedynym sposobem jakiegokolwiek zarobku przez takich to prostytucja, coś nie dla mnie… spróbowałem, ale nie byłem w stanie tego robić… Dopiero kiedy udało mi się wydostać z miasta, żyłem na jego obrzeżach, tam da się coś upolować, więc tak jakoś egzystowałem wraz z czasem udawało mi się nawet sprzedać upolowaną zwierzynę. Dużo podróżowałem, nie mogłem siedzieć w miejscu… I pewnie dałbym radę tak długo pociągnąć, niestety pokusiłem się na uliczne walki, na które przypadkiem natrafiłem. Był to łatwy zarobek… niestety byłem głupi i nie przewidziałem, że po tym szybko do mnie ktoś trafi… już po pierwszej walce łowcy wpadli na mój trop… No i wróciłem do handlarzy… czekali aż uzyskam epicentrum mocy, by mnie sprzedać… cóż chwilę przed aukcją uciekłem… a resztę już znasz…- mówił patrząc w bok, nie potrafił patrzyć przy tym Ablowi prosto w oczy. Nie był dumny ze swojego życia i kroków, których musiał się podejmować, by przetrwać.
- Teraz moja kolei… powiedź mi czemu chcesz wygrać ten turniej? Co planujesz dalej? Wiesz już jakim magiem chcesz zostać? - spytał zbierając się w sobie i spoglądając w zielone tęczówki blondyna.

Ciemnowłosy spodziewał się zainteresowania ze strony Abla, jednak nie miał pojęcia jaka będzie jego reakcja na usłyszaną historię, a to co otrzymał w pełni go zaskoczyło. Prostujący się mag już wzbudził czujność podległego podobnie jak pierwsze wypowiedziane przez niego słowo. Dopiero gdy padły kolejne, badawczo spojrzał w kierunku czarodzieja, by przeanalizować jego mimikę, czy mówił on poważnie? Podziwiał? Słowo to było tak obce Cedrikowi, że uznał to za omam słuchowy. Jednak Abel nie skończył i kontynuował swoją wypowiedź, wzrok ciemnowłosego przy bardziej kluczowych słowach lgnął do oczu maga, jednak speszenie sytuacją nakazywało mu ucieczkę wzrokiem gdzieś w kierunku umywalki bądź szafki, na której pozostawił czyste ubrania.
- Dałbyś radę gdybyś musiał…- stwierdził cicho, a kiedy dłoń czarodzieja zbliżyła się do jego twarzy wzdrygnął się lekko, jednak opanował chęć ucieczki i pozwolił się dotknąć, zbyt bardzo ciekaw był co uczynić chce blondyn by tego zaniechać. Opuszki musnęły jego skórę odgarniając z niej mokre kosmyki ciemnych włosów, mężczyzna poruszony słowami i tym delikatnym gestem przygryzł lekko dolną wargę. Słowa o partnerstwie bądź to jak mag wypowiadał jego imię podkreślając, że teraz są razem, łączył ich kontrakt, to wszystko sprawiło, że serce podległego zabiło mocniej, a nieznane ciepło rozlało się po piersi. A zaskoczone oczy wbiły się w twarz czarodzieja, usta mimowolnie uchyliły się od szoku, jakiego doznał mężczyzna. Czy blondyn mówił to szczerze? Nie podejrzewał go o kłamstwa, więc naprawdę tak myślał? Przyjemny żar wręcz łaskotał go w środku, a twarz pełna zdziwienia i niedowierzania ukazała łagodny uśmiech. Nie był w stanie nic odpowiedzieć, nawet nie miał pojęcia co mógłby rzec, więc zwyczajnie wsłuchał się w odpowiedź Abla dotyczącą jego planów i wyborów.
W pełni skupił się na magu, a coraz więcej rzeczy przestawało być tajemnicą. Dowiedział się kilku istotnych faktów o blondynie, uśmiechnął się łagodnie rozumiejąc czarodzieja. Abel chciał po prostu żyć, prosto i wedle wymagań jakie postawili przed nim rodzice.
- Nie możesz być średni we wszystkim, twoja zdolność do kontroli energii na pewno jest znacznie wyższa od przeciętnej, a tym bardziej średniej. Przy tobie dałem radę stoczyć walkę z Nemezis, przy dziewięćdziesięciu procentach magów rzucił bym jeden atak, a oni by padli…- zaśmiał się pod nosem, by uświadomić magowi, że zdecydowanie dawał radę, przynajmniej w tej jednej kwestii, a ile ćwiczeń przed nimi, w końcu byli na samym początku.
- Do czasu poznania mnie? Więc co się zmieniło? Teraz jesteś czegoś pewny? - uniósł lekko brew nie rozumiejąc o co dokładnie chodziło blondynowi. A był zbyt zaciekawiony by pozwolić tematowi odejść w zapomnienie.
- Naprawdę powiedziałem coś tak głupiego? - sam w to niedowierzał i zażenowany przetarł dłonią twarz po czym się cicho zaśmiał pod nosem.
- Sory za moje zachowanie wtedy… byłem mocno zdenerwowany sytuacją, był to ciężki dzień…- wyjaśnił, usprawiedliwiając swoje głupie teksty, w dniu kiedy się połączyli.
- No i tak, czekali aż ukończę dwadzieścia jeden lat, to wiek, w którym podlegli osiągają epicentrum, oznacza to mniej więcej tyle, że najwięcej uzyska się z kontraktu zawartego właśnie wtedy. Pierwsza umowa w dniu epicentrum daje najwyższe prawdopodobieństwo osiągniecia mocnej więzi i uzyskania przemiany u podległego. Wiesz to jak ze zrywanym owocem, gdy zerwiesz zbyt wcześnie jest niedojrzały, a zbyt późno to przejrzeje, trzeba wycelować w idealny moment, by zasmakować tego co w owocu najlepsze, a taki zerwany i przekazywany z ręki do ręki też traci to coś…Właśnie dlatego tyle czekali, liczyli na utarg stulecia… - wyjaśnił bez większego wahania, dylemat dopadł go dopiero po zakończeniu objaśnień. Czy powinien mówić dalej? Zdradzić sedno swojej wyjątkowości? Abel jako jego mag powinien wiedzieć, przez ten czas zdążył już przekonać się o jego dobrych intencjach, jednak czy nie zmienia się one po usłyszeniu prawdy? Przełknął nerwowo ślinę bijąc się z myślami. Jednak to co dziś usłyszał od maga przeważyło szalę.
- Każdy podległy posiada jedną bądź w przypadku tych lepszej klasy dwie zdolności… Jak słusznie zauważył Louis naliczył cztery… a posiadam ich więcej, jednak nie przez wrodzony talent. Mam dwie zdolności jednak jedna z nich umożliwia mi zdobywanie kolejnych. Dlatego tyle ich posiadam. Jestem absorberem przejmuje zdolności innych podległych… przy okazji jestem empatą, ale kontrola emocji słabo mi wychodzi przynajmniej na razie… Dlatego w oczach handlarzy jestem tak cenny, absorpcja zdolności jest tak rzadka, że mówi się o niej w bajkach… Otrzymałem dar jak i przekleństwo, dlatego lepiej trzymać to w tajemnicy tak długo jak się da… Sento i reszta niech myślą, że władam ogniem, na turnieju trochę ich zaskoczymy…- przez cały czas Cedrik był poważny, jednak spokojny i rozluźniony, a jego spojrzenie tkwiło w oczach maga, nie chciał uciekać wzrokiem, chciał widzieć jego reakcję. Dowiedzieć się co czarodziej o tym myślał. Przy wspomnieniu o Sento lekko się uśmiechnął, uświadomił sobie, że dla Abla chyba byłby w stanie się ujawnić. Jako jego Podległy nie bałby się tego co przyniesie przyszłość. Chroniłby go przed niebezpieczeństwem, a w zamian otrzymywał to co do tej pory… coś na kształt własnego kąta, miejca, bezpieczeństwa i przyjaźni.
- Nie chce byś wścibski, jednak ciekawi mnie… czemu nie podjąłeś się kontraktu z Yuki? - ruszył z tematem dalej, bo skoro naszło ich na szczerość to warto było wyjaśnić jak najwięcej kwestii.