Alteros

Stał już spokojnie słuchając Abla. Nie dziwił się, że ten chciał powrócić do domu, obaj wytrzeźwieli i mieli poprawniejszy osąd sytuacji. To miejsce nie było bezpieczne, a skoro ktoś zaatakował, mógł chcieć dokończyć dzieła. Mogli teraz na nich gdzieś czyhać, czekać licząc, że jego mag właśnie umiera. Przetarł twarz dłonią, by się otrząsnąć.
- Dobrze, wrócimy... - zapewnił blondyna, że jest przychylny tej decyzji, choć miał obawy przed opuszczeniem tak zaludnionego miejsca. Mieli do przejścia kilka przecznic, a nie mieli pojęcia, czy handlarze tam na nich nie czekają. W końcu zadali bardzo silny cios, który tylko dzięki szczęściu udało im się odeprzeć. Trzeźwo patrząc na sytuację, Abel mógł właśnie zginąć, oni próbowali go zabić tak podstępną metodą. Pokazywało to, że nie cofną sie przed niczym, ale i też, że obawiali się bezpośredniego starcia z Cedrikiem, dlatego uciekali się do takich sztuczek i podstępów, by uniemożliwić mu użycie zdolności. W końcu jakby stracił maga straciłby całą magię byłby bezbronnym facetem jak przez te długie lata niewoli bądź uciekania przed nimi. A patrząc na jego siłę bazową, wystarczyło osłabić jego maga, by ten nie był w stanie dostarczyć mu wystarczającej do obrony energii. Nic więc dziwnego, że celem ich ataku był czarodziej nie podległy, chcieli zminimalizować własne straty i ryzyko. Choć wybitnie denerwowało to Cedrika, widział w tym logikę i rozumiał ich działania. Jednak i tak zaciskał swe dłonie silnie na ramionach jakby chciał je zmiażdżyć, był zły, ze ktoś ośmielił się zaatakować jego maga, jego czarodzieja, partnera... a praktycznie i przyjaciela. Nie wiedział czy w ten sposób mógł nazywać Abla, w końcu był jedynie jego Podległym... jednak on traktował go jako przyjaciela i był jedynym objętym tym mianem przez ciemnowłosego.
Kiedy Abel wstał Cedrik jedynie spojrzał na niego kątem oka, jednak ryzyko upadku zaniepokoiło podległego i zwrócił się do maga w celu przytrzymania go, co blondyn przyjął chętnie i od razu. Podtrzymując czarodzieja słuchał tego co do niego mówił. Ich więź była bardzo specyficzna, nabierała siły, trwałej jednak cienkiej, moc więzi wzbierała powoli i systematycznie, jednak bardzo powolnie.
Zaczął się nad tym zastanawiać, wtedy Abel przyznał się do tego, że go lubi, drobny i subtelny uśmiech wykwitł na twarz Cedrika, który powrócił myślami do teraźniejszości, jednak nie dane mu było odpowiedzieć. Jego usta zostały zajęte zupełnie czymś innym niż słowem mówionym. Był zaskoczony, jednak się nie opierał i z początku niepewnie po chwili pozwolił sobie na pogłębienie pocałunku, by podkreślić tym, że cieszył się z jego słów i z tego, że był cały i zdrów.
Po wszystkim oparł swoje czoło o to blondyna i łagodnie się uśmiechnął wpatrując z takiego bliska w wiosenną zieleń.
- Przymknąć oko, no niech będzie... - nie potrafił nawet ukryć swojego rozbawienia i tego, że mu się to spodobało, nadal wspierając czarodzieja wyprostował się i spojrzał w kierunku wyjścia z pomieszczenia.
- Dobrze, nasze rzeczy powiny być na stosie z fantami... pewnie dalej grają więc chodźmy tam... trzeba też znaleźć Yuki i Sento, by ich poinformować, że się zmywamy i pożegnać... - dodał i powolnym krokiem ruszył w stronę drzwi.

 Cedrik czuł sie dobrze, a po tym jakże zaskakującym pocałunku ze strony Abla wręcz był uskrzydlony. Sam nie wiedział dlaczego tak zareagował, ale słowa blondyna go niezwykle ucieszyły. Możliwe że związane było to z jego obawami, że mag go zostawi, a ten zamiast tego powiedział, że chce wzmocnić ich więź. To była rewelacyjna wiadomość dla niepewnego swej sytuacji Podległego. W końcu bał się, że czarodziej zrezygnuje, że wycofa się z  ich kontraktu, po tym jak zostało narażone jego życie.  
 Ciemnowłosy zyskał nieco pewności, ale ta nie zaślepiła mu obiektywizmu, zostali zaatakowani, musiał więc być czujniejszy. Nie mógł nawet na krok opuszczać swojego czarodzieja. Nie mógł pozwolić, by ktoś się do niego zbliżył i ponowił atak. W ten czy inny sposób. Musiał go chronić, taka w końcu była powinność Podległych. Chronić swych panów, magów. Choć Abel był inny, choć w realnym rozrachunku był jego panem, Cedrik nie czuł się jak jego własność, Abel wprowadzał naprawdę przyjemną zdrową relacje partnerską, czuł się jak jego przyjaciel. A tym bardziej chciał o niego zadbać, chciał zapewnić mu bezpieczeństwo.
 Kiedy natrafili na Yuki i Sento ich stan był dość zabawny, jednak kiedy Abel wspomniał o tym, że chce wracać zaczęły się pytania.  Cedrik milczał wolał nie zdradzać im szczegółów wydarzeń, nie miał pojęcia czy blondyn chciał im o tym mówić. Wolał te decyzję pozostawić w rękach swojego maga.
 Dlatego cierpliwie poczekał, aż ten zdobędzie ich ubrania, a potem narzucił na siebie spodenki i koszulkę.  Pokręcił jedynie głową z politowaniem widząc, że ma pomóc Sento. Nie miał jednak z tym problemów, pomógł chłopakowi, a potem bez gadania wziął go na barana, tak jak to uczynił Abel z Yuki. Co prawda dał radę tylko dzięki swojej rasie. Podlegli naturalnie mieli mocniejsze ciała od magów czy ludzi, ciemnowłosy nawet nie musiał korzystać ze zdolności zasilanych magią, by sobie poradzić z niesieniem pijanego rudzielca. Wolał go nieść niz prowadzić slalomem przez korytarze, a potem drogę powrotną.
 Opcj, którą wybrał wydała mu się zdecydowanie prostsza. Dlatego też wysłuchiwał głupkowatych komentarzy Sento i po prostu szedł za Ablem. Większośc drogi milczał skupiony był na swoim zadaniu i przede wszystkim na obserwacji terenu. Nie brał przez to udziału w rozmowach i żartach jakie toczyły się miedzy niesionymi pijanymi uczniami.   Cedrik musiał zachować czujność i ostrożność, wiedział, po prostu wiedział, że handlarze będa gdzies w okolicy, pewni tego, że jest bezbronny.
   Powietrze na zewnątrz było chłodne jak na lato, które panowało. Jednak dzięki swej  świeżości pomagało Podległemu myśli zebrać.  A zmysły wyostrzyć i choć te skutecznie zadziałały  i po wykryciu ewentualnego zagrożenia chciał zmienić ich trasę niewiele to pomogło.  Czuł, że ów aury ruszyły, by zagrodzić im drogę.  Cedrik szedł pewnie spojrzał tylko na Abla, by jego stan skontrolować, mag wyglądał dobrze. Dlatego gniew nieco przysłonił Podległemu osąd i kiedy wyszli zza zakrętu na drugim końcu chodnika stało trzech mężczyzn. Ich miny im nie sprzyjały, choć te szybko swój wyraz zmieniły. Jeden z nich jakby chciał ruszyć w ich kierunku, jednak wtedy najwyższy z tego grona go dłonią wstrzymał i spojrzeniem uczniów zmierzył.  Powietrze jakby cięższe się stało, napięcie wzrosło, a Cedrik szykował sie do puszczenia ze swych pleców pijanego Sento i ruszenia do obrony Abla, a być może do ataku?  Instynkt nim teraz kierował.
 Chwila niemiłosiernie się dłużyła, a kiedy napastnicy zaczęli się oddalać serce Cedrika jakby uderzyło boleśnie w piersi. Napięcie z niego zaczęło schodzić, jednak nie mógł sie rozluźnić, nadal stał twardo, jego ciało było naprężone i gotowe do reakcji, a to w mięśniach wywoływało aż ból.  Nie ruszył się, nawet nie drgnął dopóki ci nie zniknęli za winklem.
 - A co to miało być? Goście ewidentnie dawno nieporuchali! - rzucił rozbawiony Sento, a Cedrik nawet nie drgnął, jemu do śmiechu nie było, bo poznał tych mężczyzn.

Mimo, że oboje byli już w mieszkaniu Abla, w jego pokoju, to nadal Cedrik czuł niepokój. Nie potrafił się uspokoić i wyciszyć swej wzmożonej nadmiernie czujności. Tak jakby ktoś zaraz miał wejść do domu albo zwyczajnie przejść pod nim. Stał więc przy oknie opierając dłonie o parapet i obserwował. Wyglądał na zmęczonego, ale pobudzonego, powieki były w pełni podniesione, po to by granatowe tęczówki mogły wodzić po tym co za szybą.
Dopiero słowa maga dały radę przebić się przez świadomość Podległego, gdyż na jego wiercenie nie reagował w ogóle.
Obejrzał się przez ramię wysłuchując, a kiedy jego imię zostało podkreślone powoli obrócił swe ciało i oparł lędźwiami o parapet, ramiona krzyżując na piersi. Imię i ta przerwa... była to nieprzyjemna chwila napięcia, podczas której palce Cedrika zacisnęły się mocniej na ramionach. Tak ułożone ręce pomagały mu panować nad emocjami, czuł się niczym odgrodzony murem od uczuć i od innych osób. Dlatego stał niczym niewzruszony posąg i słuchał Abla wpatrując się w jego twarz.
Dopiero kiedy ten powiedział wszystko dłonie Podległego się rozluźniły i oparły o parapet w celu odepchnięcia od niego sylwetki. Ruszył on powoli w stronę czarodzieja.
- Abel przemyśl to dobrze... - zaczął - Dla mnie nie ma znaczenia czy teraz czy po turnieju... oni nie odpuszczą... więc zastanów się, czy chcesz się narażać... miałeś dziś próbkę... to nie są żarty, ani zabawa... oni chcą odzyskać swój towar... i nie przebierają w środkach... - mówił szczerze. Nie chciał odchodzić, jednak źle się czuł z myślą, że naraża blondyna.
- Nie przejmuj się mną, myśl o sobie... - sam nie spodziewał się, że w taki sposób przywiąże się do maga. Z początku jego podejście było dość egoistyczne, miał maga, miał moce, mógł się bronić. Zależało mu jedynie na bezpiecznym lokum, nie obchodziło go, w jaki sposób narażał Abla. Nie potrafił darzyć czarodziei szacunkiem czy sympatią po tym jak widział, w jaki sposób traktują oni Podległych, jak ci są dla nich jedynie przedmiotami, towarami, obiektami zakładów i umów. Dzięki Ablowi jego spojrzenie się zmieniło, poznał kontrakt od zupełnie innej strony niż mógł się spodziewać. Blondyn choć nieświadomie zyskał sympatię Cedrika, a wraz z nia szła troska.
Ciemnowłosy siadł obok maga, który próbował nieudolnie pozdejmować z siebie wciąż wilgotne ubrania. Pomógł mu w zdjęciu koszulki, która łatwo nie odpuszczała, po czym oparł łokcie na kolanach i westchnął ciężko zamyślony patrząc przed siebie.
- Podciągnąłem się... no i stale moja siła wzrasta... ale nawet mimo to, nie mogę dać ci gwarancji, że dam radę cię ochronić... mogę jedynie zapewnić, że zrobię ku temu wszystko co w mojej mocy... - powiedział szczerze i spojrzał w stronę blondyna.

Wsłuchał się w głos maga, obserwował jak ten wstał i stanął tuż przed nim. No tak blondyn faktycznie był magiem, czarodziejem, istotą o magicznych zdolnościach, z której energii korzystał sam Podległy. Kompletnie zapominał o tym fakcie, dlatego nie dyskutował, po prostu siedział spokojnie wysłuchując tego, co miał mu do powiedzenia.
Kolejnym faktem, który dostrzegł były zapewnienia Abla, faktycznie słyszał je już wiele razy, a mimo to poddawał te decyzję wątpliwości, choć ten nigdy nie dał mu do tego pobudek. Ciężko było mu zaakceptować coś takiego, stabilność była mu obca. A bezpieczeństwo było niczym fikcja. Jednak właśnie to otrzymał od Abla, stabilność i bezpieczeństwo, a w dodatku wiele więcej, bo jak po chwili usłyszał, zyskał przyjaciela.
Nie był w stanie ukryć łagodnego uśmiechu na twarzy, która jakby się rozpogodziła, uspokoiła, wyrażała opanowanie, ale i równowagę, spokój i zaufanie. Bo zaczynał ufać. Choć nie znał tego uczucia, myślał, że było ono właśnie tym co w chwili obecnej poczuł.
- Tak... powinniśmy im powiedzieć... - przyznał rozważnie nie odrywając oczu od twarzy Abla. A kiedy ten oddalił się w stronę szafy, jedynie podążył za nim granatowym spojrzeniem.
Koszulkę złapał, jednak nie zmienił ją z tą mokrą noszoną na swym ciele. Podniósł się niespiesznie z krawędzi łóżka i obserwował mały pokaz zdolności maga. Uśmiechnął się subtelnie i ciepło, po czym położył dłoń na ramieniu niższego chłopaka stojąc przed nim.
- Dziękuję... - rzekł szczerze patrząc prosto w szmaragdowe oczy.
- A teraz koniec tych ckliwostek... - dłoń z jego ramienia przełożył mu na podbródek i delikatnie skierował twarz blondyna ku górze sam się przy tym pochylając. Złączył na moment ich usta w krótkim, jednak żarliwym i namiętnym całusie. Po którym niespiesznie się odsunął i sam skierował do szafki, która przydzielił mu Abel, po to by wyjąć nieco wiecej ubrań i skompletować strój na noc. A kiedy to zrobił powoli do wyjścia się skierował.
- Pójdę się przemyć z tego chloru... - stwierdził swobodnie - chcesz dołączyć? - dodał swawolnie. Zdecydowanie podpuszczał blondyna, jednak jeśli ten by się skusił, nie pogardziłby towarzystwem.

Powrót do szkoły był dla Cedrika pełen napięcia. Doskonale wiedział, że w tej klasie siedzi ktoś kto podał Ablowi truciznę. Dlatego ciemne tęczówki Podległego uważnie wodziły po obecnych uczniach, choć był w tym wszystkim dyskretny, nie chciał by ktokolwiek zauważył jego spojrzenia.
Temat lekcji niezbyt go ciekawił, wolał skupić się na odnalezieniu truciciela, a w tym celu obserwował reakcje uczniów, szukał tych najmniej zainteresowanych zajęciami. Widać było zaangażowanie co poniektórych, a więc zdawał sobie sprawę z tego, że pionek handlarzy będzie mieć ważniejsze sprawy na głowie niż planowanie dni otwartych dla szkoły.
Nie zwrócił nawet uwagi na to kiedy Sento wystrzelił w jego stronę papierową kulką, ta pozostała w jego włosach, aż do momentu kiedy zajął się nią Abel, tym samym ściągając uwagę Cedrika do ich rozmowy. Oczywiście jednym uchem słuchał tego o czym mówili, by być w temacie, jednak jak do tej pory zwyczajnie się nie włączył do dyskusji.
- Dopóki nie każecie mi zakładać spódnicy i robić za kelnerkę to godzę się na wszystko. Czy to kafejka czy inne przedsięwzięcie jestem za. Kafejka jest przyjemnym sposobem, jednak jeśli chcecie coś spektakularnego, można zrobić pokazy zdolności jakieś ala przedstawienie, na pewno znajdziecie masę chętnych na pokazanie się... - odparł nawet zmuszając się do dłuższej wypowiedzi i wymyślenia czegoś od siebie, by nie być tak całkowicie biernym.
- O! I byłoby można postawić rurę i wtedy dałbyś taki pokaz! Że nie wierzę, by ktoś się oparł dołączyć do grona uczniów! - wystrzelił Sento jawnie nawiązując do niedawnej imprezy i ich zakładu, w który Cedrik dość mocno się zaangażował. Jednak teraz jedynie spiorunował rudzielca spojrzeniem.
- Jeśli nie masz nic lepszego do zaoferowania niż moja półnaga dupa to nie wróży zbyt dobrze poziomowi... - odparł w końcu z typowym dla siebie spokojem, a nawet po chwili się uśmiechnął sam tym rozbawiony.
- Ale wyobrażacie sobie miny grona nauczycielskiego? - no i tu trafił w punkt, bo Podległy już nie wytrzymał i się zaśmiał.
- Dobra namówiłeś, nawet na to pójdę... - stwierdził w żartach z uśmiechem.

Granatowe spojrzenie Podległego padło na ich koleżankę, która próbowała sobie w sposób perfidny pożartować. Cedrik jednak nie traktował tego jako złośliwości, doskonale rozumiał czym podyktowane było zachowanie dziewczyny, a konkretnie, że zazdrosna była ona o jego kontrakt z Ablem i z tego też powodu po prostu uwielbiała wbijać mu tak drobne igiełki, choć te zwykle były dość nieudolnie wymierzane. Podobnie było i tym razem, nie zrobiło to na Cedriku większego wrażenia, wręcz lekko go rozbawiło.
- Ciężko mi stwierdzić czy po takim występie zasiliłyby się szeregi uczniowskie o sporą część dziewcząt czy może właśnie chłopaków... - zaśmiał się pamiętając dobrze o swojej specyficznej urodzie i tym jak reagował sam Abel na jego ciało w damskich ubraniach bądź męską część publiki podczas imprezy czy to podczas ich tańców czy gry w butelkę. Zaskakującym dla niego był fakt ilu magów było biseksualnych. A przynajmniej takich zgrywało, dla Podległych nie było to nic wyjątkowego, był to może swego rodzaju mechanizm obronny, by nie utknąć w męczącym kontrakcie. W końcu Podlegli nie miewali zwykle wyboru co do kontraktów. Wszystko zależało od tego jakiemu magowi wpadli w oko, czy czarodziejce czy czarodziejowi.
Kiedy Abel wymówił jego imię Podległy jedynie spojrzał uważniej w jego kierunku, jednak nie dowiedział się niczego więcej, gdyż nauczyciel polecił im spisanie propozycji i doniesienie ich do jednego puedłka, gdzie zostaną przejrzane i wstępnie przesiane.
Cóż Cedrik nie wykazał się kreatywnością i najzwyczajniej w świecie poparł propozycję Abla i Yuki wpisując na swoją karteczkę kafejkę.
Wraz z innymi cierpliwe poczekał, aż nauczyciel upora się ze wszystkimi karteczkami i te najciekawsze bądź najcześniej występujące wypisze na tablicy.
Ciemnowłosy jedynie skinął głową widząc ich pomysł kafejki był praktycznie pewien, że to zostanie wybrane, jednak ostatnia pozycja wydała mu się dość intrygująca, a raczej nie jemu. Kto w ogóle na to padł?
- Tańce...- usłyszał gdzieś z tyłu szepty dziewczyn, które zaczynały coś między sobą dogadywać, a wręcz żartować. Podległy miał dziwne wrażenie, że czuje na swoich plecach wwiercające się w nie spojrzenia, a wraz z rozchodzacymi się szeptami tych spojrzeń było jakby coraz więcej.
Beznamiętnie spojrzał w kierunku Abla, a potem w stronę Yuki i westchnął bezsilnie.
- Tylko ty mogłaś wpaść na tak szatański pomysł, przecież wiesz jak się to skończy... - powiedział i obejrzał się kątem oka za siebie, jednak wtedy rozmowy z tyłu jakby na moment ucichły, dlatego spojrzenie ciemnych tęczówek powróciło na Yuki.
- By pomysł trafił na tablicę musiał się powielić, a więc tańce nie miały jednego pomysłodawcy... - wybroniła się z szatańskim uśmieszkiem. Cedrik nie miał pojęcia czy to właśnie Yuki to wymyśliła czy nie, ale doskonale wiedział, że będzie forsować ten właśnie podpunkt, po to by mieć szanse za jakiś duecik taneczny z Ablem.
- To może jednak postawimy ci tę rurę - dodał rozbawiony sytuacją Sento i zarechotał pod nosem.
- A przed chwilą marudziłeś, że będziesz musiał brać udział w przygotowaniach i montażach ciężkich rzeczy - stwierdził unosząc jedną brew.
- Jak to perspektywa się zmienia od punktu widzenia - odparł rudzielec dalej się śmiejąc.

 Wybór jaki został przed nimi postawiony, nie należał do najprostszych. Kiedy Cedrik został pociągnięty do tymczasowego męskiego sojuszu, wysłuchał argumentów, którymi dysponował Sento. No fakt... wymyślanie, projektowanie i tworzenie strojów do domu strachu wydawało się dość męczące, zwłaszcza, że musieliby później robić za takich przebierańców i obsługiwać ów dom strachów. Dużo pracy,  Musieli to mądrze rozegrać.  Kawiarenka w tym zestawieniu wychodziła znacznie lepiej. Cedrikowi naj mniej wymagające wydawały sie Przepowiednie, jednak skoro chłopaki woleli postawić na Kawiarenkę nie miał z tym problemu.  Podległy chciał jedynie uniknąć pokazu tanecznego, bo pokaz magii dotyczyłby jedynie magów, więc on jako Podwładny miałby święty spokój, a to również była bardzo kusząca opcja, zobaczyć swojego maga na scenie.
 Całe szczęście głosowanie było anonimowe, ponownie wyjęli karteczki i wrzucali swoje głosy do jednej wspólnej urny stojącej na biurku nauczycielki.
 Cedrik dość długo się zastanawiał i choć chłopaki by go nie poparli swój głos oddał na Pokaz magii, pokusa ujrzenia takiego pokazu była zbyt duża, by z niej zrezygnował. Podniósł się i jak inni wrzucił swój głos, powracając na miejsce. Teraz musieli jedynie poczekać, aż nauczycielka otworzy pudełko z głosami i zacznie je przeliczać.
 Kobieta okazała się z tym dość skrupulatna i by uniknąć pomyłki bądź ewentualnych protestów i podważania jej kompetencji. Wyjmowała karteczkę po karteczce, wynik z niej od razu umieszczając na tablicy tuż obok wymienionych wcześniej kategorii z pomysłami.
 Kawiarenka, Pokaz magii jak i Pokaz taneczny szły łeb w łeb, pozostawiając daleko z tyłu Przepowiednie jak i Dom strachów.  Z chwili na chwilę, karteczek ubywało, a zwycięzca wciąż nie był jasny.
 Punkt dla Kawiarenki i kolejne dwa dla Pokazu tanecznego i w ten sposób oba pomysły przegoniły pokaz magii, na co Cedrik jedynie mlasnął pod nosem, nie chciał pokazywać większych emocji.  
 Jednak kiedy wszystkie głosy się skończyły, a Kawiarenka wciąż remisowała z Pokazem tańca jawnie już zmarszczył brwi, bo co mieli teraz losować między tymi dwoma pomysłami?
 Tak by się było można spodziewać, nauczycielka miała jednak inny pomysł.
 - Dobrze, mamy remis, a więc musicie stworzyć Kawiarenkę z tanecznymi pokazami, może tańczący kelnerzy? Albo występy w menu? To już zostawiam waszej kreatywności. - oświadczyła po czym jak gdyby nigdy nic powróciła do dalszej części zajęć i zaczęła wybierać osoby odpowiedzialne na koordynację nad przygotowaniami. Ktoś w końcu musiał zostać kozłem ofiarnym tego pomysłu.

Podejście nauczycielki było dość oczywiste choć i mocno nieodpowiedzialne. A raczej nieprofesjonalne. Kobieta jak najszybciej chciała zakończyć ważny temat i przejść do swoich zajęć. Nie interesowała się istotnymi faktami organizacyjnymi nad którymi zapewne powinna czuwać. Ta najzwyczajniej w losowy sposób zrzuciła z siebie odpowiedzialność na uczniów. Dwójka wyznaczona jako organizatorzy w bardzo losowy sposób nie miała lekkiego zadania. Całe szczęście klasa wykazała się zrozumieniem i zgodnie stwierdzono, że spotkać się trzeba po wszystkich zajęciach, by omówić szczegóły projektu na dni otwarte.
Powrócono do lekcji, które dość szybko minęły i nadszedł czas klasowego zebrania, które okazało się wyjątkowo gwarne. Cedrik nie brał w tym wszystkim udziału, siedział spokojnie udając zainteresowanie i pozornie słuchając pomysłów, co było od niego stale wymagane przez liczne spojrzenia koleżanek i kolegów z klasy. Jednak on odruchowo kiwał bądź przytakiwał tak naprawdę przyglądając się uczniom i analizując zachowanie każdego z nich z osobna. Tu rozmawiali, zachowywali się naturalniej niż na zajęciach, gdzie wymagana była dyscyplina i cisza. Tu mógł lepiej im się przyjrzeć, a w ten też sposób dedukować, kto z nich był im wrogi. Kto podjął się czynu podania Ablowi trucizny. Starał się ignorować pozory i traktował każdego jak podejrzanego, jednak z upływem czasu w głowie wyeliminował kilka osób. Choć nie mógł mieć pewności, w końcu nawet ci pozornie mili i troskliwi mogli mieć swoje za uszami. Na pewno musiał szukać osób, które były wrogie dla Abla albo zbyt nachalne wobec niego samego. W końcu ktoś nadmiernie klejący się do ciemnowłosego, mógł potencjalnie chcieć go dla siebie zagarnąć. Choć czy nie logicznym był fakt, że handlarze chcieli go dla siebie? Nie oddali by takiego kąska losowemu uczniowi za pomoc, ale mogli obiecać wymianę, inny Podległy za niego. Więc czy skupiać powinien się na magach bez Podległych? A może na Podległych, nie mających szans w turnieju, w końcu jeśli by pozbyli się Abla to i Cedrik wypadłby z turnieju. Cóż jak o tym wszystkim myślał dochodził do wniosku, że bardzo wiele osób mogło chcieć się ich pozbyć, a to nie wróżyło nic dobrego.
Dopiero głos Abla wyrwał Cedrika z zamyślenia i skupił się on uważniej na zebraniu.
Zaskoczony był pomysłem rzuconym przez blondyna i aż uśmiechnął się pod nosem rozbawiony. W końcu specjalne danie? Specjalny taniec? To troszkę podchodziło pod klub nocny, jednak tańce przecież mogły być kulturalne. Dlatego nic się nie odzywał zwłaszcza słysząc entuzjazm całej klasy. Niestety wiedział już w głowie, że przy takim obrocie spraw, na pewno wyląduje w karcie menu. Co po chwili oczywiście się stało. Nawet nie zamierzał z tym dyskutować jedynie przyjął ten fakt. Spojrzał jedynie na Abla, czyli on miał być na kuchni, przynajmniej przy tym całym zamieszaniu będą razem pracować i nie będzie zbyt daleko od Abla. A co ważniejsze niewiele osób będzie mieć do niego dostęp, skoro ukryty będzie w kuchni, a nie na sali obsługując klientów. W końcu w takie dni otwarte może kręcić się tam bardzo wiele osób, a oni musieli być czujni.
Wiele faktów i spraw organizacyjnych zostało dogadanych, oczywiście spotkanie trwało znacznie dłużej niż umówione pół godziny. Jednak zostało uzgodnione wiele.
W drodze powrotnej Cedrik jak zwykle szedł spokojnie u boku swojego maga.
- A kiedy mają być te dni otwarte? - zapytał, bo naprawdę niewiele słuchał a może nawet nie padło to hasło? Jednak jego głowa zajęta była innymi sprawami, by wyłapać tak mało istotny fakt. W końcu lada chwila mieli odbyć trening z Nemezis i Louisem, a to było coś ekscytującego dla Cedrika. Być może ponownie będzie miał okazję podjąć sparingu z piękną Podległą ich trenera? Na samą myśl czuł elektryzujące podniecenie i ekscytację. Nie potrafił ukryć przed sobą faktu, że podczas walki czuł się wspaniale, czuł się wolny i potężny. Lubił to uczucie, dlatego choć obrzydliwym była myśl, że był bronią naprawdę nią był. Był niczym narzędzie do pojedynków. Jednak nie chciał myśleć o sobie w ten spósb, w końcu przy Ablu czuł się inaczej. Oczywiście blondynowi również zależało na zwycięstwie, jednak ciemnowłosy czuł się przy nim inaczej, nie jak przedmiot, a jak ktoś wartościowy i mu równy. Jak jego przyjaciel. Choć czy nie było to zbyt wielkie słowo? W końcu łączyła go z nim jedynie umowa. Jedynie spłata długu. A mimo to odczuwał wobec niego coś na wzór przyjaźni, po raz pierwszy zaczynał komuś ufać i się o kogoś tak bardzo troszczyć.

W końcu nastał wyczekiwany przez Cedrika dzień treningu z Louisem i Nemezis. Podległy wiedział, że wysiłek fizyczny dobrze mu zrobi, pomoże poradzić sobie ze stresami jakie prześladowały ciemnowłosego przez ostatnie dni. Było to nad wyraz męczące, dlatego pragnął by dzisiejszy sparing przyniósł mu nieco ulgi i przyjemnego zmęczenia. Nie spodziewał się jednak takiego obrotu spraw.
Hasło jakie rzucił ich nauczyciel było dosyć intrygujące. Idźcie na całość... do pierwszej krwi... Czy on mówił na serio? Czy wiedział co tu może się wydarzyć kiedy da się taką swobodę dwójce Podwładnych, którzy pragną takiego braku ograniczeń.
Stojąc naprzeciw Nemezis, która ruszyła na niego bez najmniejszego wahania wchodząc w tak agresywny i szybki tryb jakiego Cedrik jeszcze nie widział, wiedział, że słowa Louisa wzięła sobie do serca. Ona naprawdę dążyła do tego by zrobić mu krzywdę. Wystarczyłaby chwila nieuwagi ze strony ciemnowłosego i potężne ciosy napastniczki zmiotły by go z miejsca boju. Zadając druzgoczące obrażenia.
Było to dość przerażające, a jednocześnie podniecające, adrenalina jaka zaczynała krążyć po ciele Cedrika wywoływała przyjemne mrowienie na całej jego powierzchni, pomagała oczyścić strapiony myślami umysł. Doskonale wiedział, ze był rozkojarzony, jednak bieg wydarzeń stopniowo pomagał mu się z tym uporać.
Spadające na niego z góry ostrza były czymś imponującym i choć zagrażały życiu Podległego, ten i tak postrzegał je jako coś majestatycznego. Ta siła ta potęga, coś zaczynała w nim rozbudzać.
Kiedy ostrze Nemezis sięgło jego ciała odskoczył jedynie chwytając odruchowo dłonią za nacięcie na piersi. Szkarłat szybko zabarwił koszulkę w okolicy cięcia. A sam metaliczny zapach wyostrzył zmysły Cedrika. Choć była to jego własna krew wzburzała percepcję, wzburzała zmysły. Jak dotąd co chwila jego spojrzenie lądowało na Ablu, podświadomość nakazywała mu rozwagę, nie mógł przesadzić z poborem mocy od swojego maga. Nie chciał wyrządzić mu krzywdy, jednak zachowanie Nemezis go przymroczyło, zapach własnej krwi przysłonił mu oczy. Sam widok tego jak ona kosztuje tego szkarłatu był otumaniający. Zapragnął rewanżu, zapragnął skosztowania jej krwi, by pokazać na co naprawdę go stać. Bez ograniczania się, bał się o Abla, ale uwierzył w to, że tę chwilę czarodziej wytrzyma. W końcu wytrzymał już tak wiele, stawali sie coraz silniejsi, a więc i on mógł pokazywać coraz więcej swych zdolności.
Jego umiejętności nie dawały mu dostępu do broni tak jak te Nemezis, dlatego musiał wykazać się sprytem i bez wahania podkradł jedno z wbitych w ziemię ostrzy, które nie zdołało go wcześniej sięgnąć, po czym ruszył na kobietę z impetem. Nie dał jej ani chwili na zebranie się po spazmach jakich dostała po skosztowaniu jego krwi. Dobrze wiedział, że w tym momencie nie był to zwykły sparing wiedział również, że i Louis zdawał sobie z tego sprawę.
Ruszył dając zdecydowanie więcej z siebie niż zwykle, kiedy bicz wylądował na jego ramieniu zaparł się stabilnie i nie pozwolił przyciągnąć, a w odwecie wypuścił ze swojego ciała silny ładunek elektryczny, który wykorzystał bicz niczym przewód prowadzący prosto do kobiety, która została potraktowana wyładowaniem, a to w zdecydowany sposób wpłynęło na jej prędkość reagowania, dlatego miał szansę. Tym razem to on zbliżył się do niej i wykorzystując podkradzione jej ostrze zranił ją kolejno odpychając na znaczącą odległość, by dać sobie czas na rewanż i spróbowanie zdobytej ciężko krwi.
Poczuł drżenie na skórze, nigdy nie miał w ustach niczego podobnego, czuł te moc. A ta rozlała się po nim niczym żar wtłaczający potęgę w jego komórki.
Stał chwilę w bezruchu i przymknął oczy, jednak wiedział, że nie może pozwolić sobie na zbyt długa bezczynność, bo kobieta szybko będzie chciała się zemścić.
Bicz ponownie skierował się w jego kierunku, jednak nie dotarł do celu, został zmieciony takim samym atakiem ze strony Cedrika. Bicz uderzył o bicz.
Cedrik stał z zadowolonym uśmiechem trzymając w dłoni kopię broni Nemezis. Machnął nim na pokaz, udawadniając jego autentyczność, a następnie wykonał dokładnie taki sam gest, co wcześniej Nemezis, jednak tym razem to nad nią utworzył się twór wypuszczający z siebie masę ostrzy celujących prosto w kobietę.
Dopiero kiedy pierwsze z nich wbiły się w ziemię do Cedrika dotarło jak potężnej zdolności użył i ziarno strachu zalęgło się w nim. Wzrok natychmiast skierował się w stronę Abla, by skontrolować jego stan. Cedrik w duszy błagał, by mag stał na nogach, by nic mu nie było.

Walka choć niebywale niebezpieczna i wymagająca sprawiła Cedrikowi niewyobrażalną przyjemność, o której nawet nie wiedział. Nie miał pojęcia, że tak wzmożony wysiłek mu tak dobrze zrobi. Ciało choć zmęczone czuło się wspaniale, a co więcej Nemezis cały czas była w pogotowiu do kontynuacji. Całe szczęście przebłysk rozsądku nakazał skontrolować Podległemu stan jego maga, a ten nie był najlepszy.
Pięści Cedrika zacisnęły się w pierwszym odruchu i ciało opanował lodowaty dreszcz, który go natychmiast otrzeźwił. Stworzony przez ciemnowłosego fioletowy bicz w jego dłoni się rozpłynął, zniknęły też wszelakie inne efekty, które wytwarzał podczas walki. Wycofał wszystko. Słysząc słowa Louisa z odruchu spojrzał na białowłosą. Czy ta próbowała go zabić? Nie.. sprawdzała go, chciała osiągnąć jedynie nieznany mu cel. Wyczułby chęć mordu, w końcu jego podstawowa zdolność polegała na odczytywaniu i wpływaniu na emocje innych. Mimo, że nie była zbyt dobrze wytrenowana, to potrafił wyczuc emocję innych osób.
Nie skomentował tej informacji, pozostawił to gdzieś obok siebie, było to dla niego mało istotne. W końcu jakie mogła mieć pobudki, pewnie główną była ciekawość.
Cedrik drgnął dopiero po słowach swojego maga. Prychnął odrobinę drwiąco i stanowczo.
- Rozum postradałeś? - ruszył w ich stronę tym samym w pełni kończąc ten sparing.
- Wytrzymałeś już ogrom, wystarczy nam na dziś... - dodał równie stanowczo, odpuścił nawet chwilowo zregenerowanie swojej piersi. Nie była to żadna poważna rana, nie zaszkodzi jej poczekanie tych paru godzin, aż Abel odzyska równowagę i siły.
- Przejdźmy do części teoretycznej naszego treningu... - polecił kierując swoje słowa do Louisa i przekładając ramię Abla przez swój kark, by pomóc mu ustać i przejść w jakieś dogodniejsze miejsce, gdzie blondyn będzie mógł sobie spocząć. Cedrik kompletnie nie reagował na reakcje swojego maga, był stanowczy w decyzji, którą podjął, a dla niego dzisiejszy trening, a raczej jego część praktyczna dobiegła końca.

Cedrik doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego zachowanie nie spodoba się Ablowi, a mimo to brnął w tym dalej. Nie chciał odpuścić. Martwił się o swojego maga. Zdawał sobie sprawę z tego ile sił musiało go kosztować utrzymywanie kontraktu z nim, a co dopiero momenty tak intensywnego poboru mocy jak ta z przed chwili. Ten pojedynek faktycznie był ich szansą na przekroczenie pewnych limitów. Z tym, że Cedrik uważał, że już przekroczyli ten limit. W końcu kiedy ich kontrakt był świeży, nawet nie mógł pomarzyć o tak intensywnym użyciu swoich zdolności. Nie w takiej ilości i na takim poziomie. Uświadomiło go to w tym, jak wiele miedzy nimi się zmieniło. Jak ich więź się rozwinęła. Wzmocniła. Nie myślał o tym wcześniej, wiedział, że jest lepiej, ale dopiero teraz to dostrzegł. A wręcz z tego skorzystał. Dlatego nie potrzebował więcej. To był zwykły trening, nie walka turniejowa. To na nie powinni zachować wszelkie siły i na niej się forsować. Po co ryzykować kontuzjami i urazami dla treningów.
Dlatego kiedy Abel wylewał swoją frustrację i żale na niego ten milczał. Mag w pewnym rodzaju był jego panem, wiedział o tym, a fakt, że sam mu sie przeciwstawił nie był niczym dobrym i komfortowym dla czarodzieja. Dlatego przyjmował ze skruchą kolejne fale frustracji i nie dokładał nic więcej do ognia. Nie chciał robić scen przy Louisie i Nemezis. Posadził więc blondyna na ławce sam siadł obok i milczał wysłuchując każdej ze stron.
Dopiero kiedy usłyszał swoje imię, Cedrik z większa uwagą podniósł wzrok na Nemezis. Widział jak zadowolona była kobieta, a takie emocje nie były zbyt częstym widokiem na zwykle obojętnej twarzy. Dość długo nic nie mówił, jej słowa go dość zaskoczyły. U handlarzy słyszał wiele historii o cennych rodach i wyjątkowych linach Podległych. Tych najcenniejszych osobnikach. Jednak czy mógł się uważać za potomka tak szlachetnej krwi? Było to dla niego coś zupełnie nowego i szokującego. Dlatego jedynie słuchał kobiety patrząc na nią i wysłuchując wszystkiego co miała im do powiedzenia.
Przyjął otrzymaną księgę, patrząc na nią ze zdumieniem, przetarł dłonią po jej wierzchu, dwa smoki na okładce robiły na nim wrażenie. W zamyśleniu przejechał opuszkami po wizerunku czarnego smoka. Przełknął nerwowo ślinę... Czy to mogła być prawda?
Z zamyślenia wyrwały go dopiero słowa dotyczące potomstwa, przedłużenia rodu, linii czarnych smoków. Wyjątkowo go to speszyło. Nie miał pojęcia czy ktoś z tego rodu żyję i czy naprawdę sam był jego przedstawicielem. Tym bardziej myśl o takich obowiązkach go speszyła i sprawiła, że głos ugrzązł mu w gardle. Patrzył jedynie zaskoczonymi oczami na Nemezis, która mówiła to tak swobodnie, jakby rozmawiali o pogodzie.
Dopiero kiedy cała uwaga skupiła sie na Ablu, Cedrik miał chwilę na poukładanie myśli i opanowanie swoich emocji. Uspokojeniu ich i wyciszeniu, ponownym przejęciu pełnej kontroli, której zwykle nie tracił.
Ponownie spojrzał na księgę i wysłuchał tego co mówili dalej. Informacja o nadzwyczajnej predyspozycji Abla była kolejną zdumiewającą informacją.
- Czarny Smok i Mag Czarnej Magii.... czy to nie jeden z powodów dla którego zakazano Czarnej Magii? To połączenie... ta moc była bezkonkurencyjna, należała do mistrzów... przerażała i przytłaczała pozostałe kręgi... - zaczął. Miał wybiórczą wiedzę. Sporo podróżował po świecie, wiele słyszał, jednak ciężko było zebrać wszystkie elementy danej historii.
- Masz pewność, że nim jestem? - spojrzał na Nemezis, a widząc jej mimikę i spojrzenie wiedział, że ta była pewna swego osądu. Jej zadowolenie wręcz się z niej wylewało, nie była w stanie ukryć swojej fascynacji i ekscytacji.
Ponownie jego spojrzenie spoczęło na otrzymanej księdze, po czym przyjrzał się uważniej Ablowi i ponownie księdze. Musiał sobie te kilka rzeczy poukładać w głowie na spokojnie.
- Skoro trochę rzeczy się dziś wyjaśniło. To jaki macie dalszy plan treningowy? - zapytał już bardziej dla siebie typowo, spokojnie i konkretnie.

Dużo, bardzo dużo nowych informacji. W dodatku tak ważnych, że mało kto przyswoił, by to od tak. Cedrik należał do spokojnych i opanowanych, a i dla niego było zbyt wiele. Wielokrotnie myślał o swych przodkach, a raczej tego skąd go zabrano. Nie miał pojęcia czy został uprowadzony, czy zwyczajnie sprzedany... przez co pałał niechęcia do swych rodziców, bo jakiś musiał mieć. A skoro byli tak wpływowi jak słyszał, czy to możliwe, że grupka handlarzy dała im radę? Poczuł gniew. Ten minął dopiero kiedy Nemezis siadła obok niego. Jej słowa nieco go przytłoczyły. Dzieci? Był zbyt młody, by myśleć o takich kategoriach życia. Na ten moment nie potrafił zadbać sam o siebie, a gdzie tu mówić o potomstwie.
Choć było mu żal kobiety, on posiadał zdolności regeneracyjne, czy mógł nimi pomóc Nemezis? Może nie jeszcze na tym etapie, ale kiedyś? Sam do końca nie wiedział jak działa jego zdolność, w końcu regeneracja nie należała pierwotnie do niego, jest zdolność innego Podległego. Podwładnego, którego poświęcono, po to by jego samego ulepszyć. Jak to brzmiało... Czuł się wielokrotnie jak przedmiot, a takie czyny jedynie pogłębiały to odczucie.
W końcu niczego więcej od niego nie chciano. Jedynie by walczył, by sie rozwijał, by został idealnym pupilem, dla tego kto da wiecej. A może był już ustalony kupiec? W sumie nie interesowało go to, a i handlarze byli w tej kwestii dyskretni.
- Przeczytam... - odparł krótko, było to jedyne co był w stanie teraz powiedzieć. Nawet kiedy Louis odciągał od jego boku Nemezis średnio zareagował, nie potrafił skupić się na czymkolwiek innym jak na księdze. Był w szoku, po tym co usłyszał. W końcu cały czas myślał, że był po prostu bardziej uzdolnioną jednostką, przez umiejętność jaką posiadał, że to los sprawił, że był jaki był. Nigdy nie myślał o swoich przodkach, jako potężnych. W końcu wszędzie mogą się przydarzyć bardziej uzdolnieni potomkowie. Więc czy Czarne Smoki, by go sprzedały, by uregulować jakieś swoje problemy? Chyba nie znając swej rodziny czuł się lepiej, nie wiedząc, gdzie ukierunkować ów żal. Teraz kłębiły się w nim mieszane uczucia, z czego bardzo wiele z nich było negatywne.
- Chciałbym już wrócić... - wyznał szczerze. Nie był w stanie przyswoić już żadnej wiedzy, ani podjąć sparingu. Potrzebował odpoczynku i chwili prowizorycznej samotności, bo jedynym, którego teraz zniesie był jego mag.
Jak Louis wspomniał mieli walkę za tydzień, musieli się do niej zebrać i oczyścić umysły. Czuł swoje rozdarcie, ale czuł też, że i takie męczyło Abla, nie wiedział, czy było to z jego powodu, czy i czarodziej był w szoku, jednak stawiał na to drugie. W końcu kto miałby spokojne myśli po takich bombach informacyjnych.
Kiedy tylko trening się zakończył oboje mogli ruszyć w drogę powrotną. Cedrik nie był rozmowny, niósł przyciśniętą do piersi księgę i patrzył się przed siebie, jednak jego spojrzenie było dość puste. Dziwnie się czuł, nieswojo. Potrzebował chwili, by ustabilizować swoje emocje, a w tym na pewno pomoże mu zimny prysznic, który planował wziąć tuż po tym jak wejdą do Abla pokoju.
Jak tylko dotarli do domu, Podległy tak właśnie zrobił, położył księgę na jednej z szafek, wziął czyste ubrania i poszedł się przemyć. W końcu po walce, nie należał do najczystszych egzemplarzy.
Zimna woda choć wprawiała ciało w drżenie, po dłuższej chwili je wyciszyła. Ciemnowłosy wyrównał swój oddech, przywrócił sobie spokój. W końcu jaki mógł mieć wpływ na to co usłyszał. To było bez znaczenia. Nieważne kim byli jego rodzie, istotne było to, że teraz był sam, że miał jedynie Abla. I to właśnie na chłopaku powinien się skupić, miał dla niego walczyć. Taka była ich umowa, a więc powinien wziąć się w garść i tak właśnie zrobił. Po opuszczeniu łazienki miał jeszcze wilgotne włosy, jednak niezbyt zwracał na to uwage, wrócił do pokoju i siadł na łóżku spoglądając na blondyna.
- Jak się trzymasz? - zapytał spokojnie, jego równowaga zdołała powrócić.

Podległy spokojnie przyglądał się swojemu magowi. Kiedy ten się zbliżył, ciemnowłosy jedynie sunął się robiąc mu miejsce obok siebie. Jednak nie miał pojęcia co zaraz nastąpi. Oplatające go ramiona były sporym zaskoczeniem, któremu uległ. Z początku otwarte szeroko oczy z czasem zaczęły się przymykać. Sam nie wiedział dlaczego, ale ten gest zadziałał na niego kojąco. Coś tak prostego i z pozoru ckliwego przyniosło mu spokój, który próbował wcześniej sam w sobie odnaleźć.
Dlatego trwał w tym uścisku, po dłuższej chwili sam go odwzajemnił. Ciepło innego ciała było przyjemne, a wsłuchując się w bicie serca drugiej osoby wyciszał swoje myśli. Umysł jakby się oczyścił.
Nie miał pojęcia ile tak siedzieli, jednak kiedy to do niego dotarło odchrząknął i powoli się odsunął, spojrzał niepewnie na Abla po czym w nerwowym, dość speszonym geście przeczesał nadal wilgotne włosy.
- No... ten... dzięki... - zaczął z początku z trudem odszukując słów.
- Trochę ciężko mi się przyzwyczaić do tego, że nie jestem już sam... dlatego dzięki Abel... - zaczął nareszcie odnajdując jakiś sens w swojej wypowiedzi - jakby co i ja jestem dla ciebie... - dodał spoglądając nieco pewniej na blondyna i posłał mu ciepły wdzięczny uśmiech.
Dla Cedrika takie sytuacje były zupełną nowością, nowością, do której zaczynał się przyzwyczajać i nie chciał, by kiedyś mu na nowo tego zabrakło. Jednak znał prawdę. Znał nieuniknioną kolei rzeczy.
- Co myślisz o tym wszystkim co dziś nam powiedzieli? Dość spora bomba... - zaczął i podniósł się z łóżka podchodząc do szafki i biorąc w dłonie księgę pozostawioną na szafce. Trzymając ją w dłoniach powrócił na brzeg posłania i siadł przy magu.
- Niezły bajer... trochę to wyjaśnia... ale i tak mocno nieprawdopodobne... - mówił wpatrując się w okładkę i w końcu decydując się na otworzenie jej i spojrzeniu na pierwsze strony. Pismo mocno go zaskoczyło, słabo, bo słabo, ale je skądś kojarzył. Zmarszczył brwi przyglądając się symbolom i jak na razie je zignorował, patrzył pobieżnie przewracając kolejne strony i wpatrując się w ilustracje.