Dawno temu w Chinach...

Ischigo jako Kultywator
Dijira jako Rycerz
Hummany jako Sędzia
Satomi jako Bard

|| Qiang RuJiang | 强 如江 ||
|| 21 lat | 24.03 | 175 cm ||
|| wątły | niezbyt postawny  | wychudzony ||
|| szatyn | kasztanowe oczy | długie włosy ||
|| wystające kości jarzmowe | smukłe palce ||
|| znany w okolicy jako bard | nie ma rodziny ||

||   Ma doskonały słuch muzyczny, potrafi pięknie śpiewać oraz nałożyć makijaż   ||
||   Dawniej trudził się każdą pracą, która pozwalała mu przeżyć następny dzień  ||
|| W końcu zrozumiał, że nie ma sensu ufać ludziom i że każdy dba tylko o siebie ||
||  Nie potrafi pisać ani czytać - chyba że swoje imię, bo kiedyś ktoś mu pokazał  ||
|| Zazwyczaj gra na Yueqin, które komuś ukradnie lub akurat wpadnie mu w ręce ||

||   Swoje Erhu nosi zazwyczaj obwiązane tkaniną i przyczepione na plecach   ||
|| Nielicznym udało się usłyszeć, jak na nim gra - często przebrany za kobietę ||

| Luo Gen | 19 lat | sekta Shan Feng |Numer jeden szczytu Yuomao |mistrz: Shen Songshu |
| Broń: Pędzel - Mengyanse (Kolor marzeń) i Miecz - Jinshen yongqi (Rozważna odwaga) |
| Wzrost: 174cm | Włosy: Brązowe, zwykle spięte w koka pędzlem | Oczy: Ciemnorązowe |

|Szczyt Yuomao specjalizuje się w amuletach i zaklęciach, Shen Songshu jest twórcą większości znanych dzisiejszej kultywacji zaklęć i wzorów.|
|Luo Gen jest jednym z pierwszych uczniów Shena Songshu ich początki były wyjątkowo trudne.|
| Chłopak  ma  ogromny   talent  do  rysowania .  Jego  obrazy  zdobią cały  szczyt  Yuomao . |
| Walki mieczem nauczył się stosunkowo niedawno i choć bardzo szanuje Cai Yinxing, nie uznaje go za swojego prawdziwego mistrza.  |
| Jest bardzo sumienny i honorowy. Chce wszystkim udowodnić, że nie jest już dzieckiem i nie potrzebuje niczyjej opieki. Samodzielny i pracowity, ma niepodzielną uwagę. Nie potrafi robić dwóch rzeczy na raz. Rzadko sam z siebie przyjmuje czyjąś pomoc.|

Xia Wang Ran nie był zainteresowany tymi całymi „zawodami”. Uznawał pomysł cesarza za absurdalny, wyjątkowo dziecinny i mało rozważny – odciągał utalentowanych ludzi od ich zwyczajnych zajęć i i tak w gruncie rzeczy nie miał wiele rozwiązać. Definitywnie nie chciał brać w tej szopce udziału i jeśli miał być szczery poważnie rozważał odmowę pojawienia się. Co prawda to w jego przypadku mogłoby zaowocować dekapitacją za odmowę cesarskiemu rozkazowi, ale to nie tak, że jego życie obecnie miało jakiś większy sens, więc w gruncie rzeczy nie robiłoby mu to większej różnicy. Ba! Może przyniosłoby swego rodzaju ulgę, nawet jeśli była to bezsensowna, mało honorowa śmierć... To nie tak jednak, że miał jakiekokolwiek resztki honoru, więc taki koniec wydawał się wręcz adekwatny.
Problem stanowił ojciec, który brutalnie go zaszantażował jeśli o uczestnictwo idzie.
Ku niechęci wszystkich zaangażowanych, Wang Ran wciąż był częścią rodziny Xia. A jako część rodziny Xia musiał utrzymywać pozory, nawet jeśli przez ostatni rok skutecznie tego unikał. Minister Xia może i zaczął patrzeć na niego z coraz większą i większą pogardą, i szacunek i aprobata, na które jego najmłodszy syn tak ciężko pracował przez ponad dekadę, być może całkiem zniknęły, ale mimo wszystko wciąż byli związani więzami krwi. Xia Wang Ran był kiedyś jednym z atutów swojego ojca, ale teraz stał się jedną z jego słabości, jako że pd kiedy rok wcześniej Drugi Książe, Yi Wen, oficjalnie został uznany za zdrajcę, jakiekolwiek powiązanie z nim rzucało złe światło na czyjąś karierę. Minister miał teraz uosobienie takiego powiązania pod swoim dachem i gdyby to powiązanie miało jeszcze teraz oznajmić,  że odmawia udziału w cesarskich zawodach, pan i władca mógłby stracić resztkę cierpliwości i postawić byłego dowódcę swoich wojsk przed sądem wojskowym. Minister Xia, może i zaczął patrzeć na swojego syna jak na porażkę, ale nie zamierzał pozwolić mu zginąć z powodu głupoty, to po pierwsze. Po drugie musiał bronić własnej pozycji i nie mógł mieć zdrajcy w rodzinie.
Także minister zagroził synowi bezpardonowym odcięciem od resztek funduszy, utratą dachu nad głową i... Obiecując, że jeśli Wang Ran  weźmie udział w tej całej maskaradzie, to zacznie dyskretnie działać w rządzie na rzecz pośmiertnego przywrócenia dawnej pozycji Drugiego Księcia. I jak dwie pierwsze groźby nie przyniosły żadnego efektu, tak ta ostatnia obietnica sprawiła, że Wang Ran koniec końców się zgodził. Nikt jednak nie mówił nic o wygranej, tylko o uczestnictwie, co oznaczało... Że musiał tylko się pojawić i przez rok szlajać się po świecie. Nic więcej.
Dlatego właśnie był w cesarskim pałacu, po raz pierwszy od swojego przeklętego powrotu do stolicy.
- Yi Wen definitywnie by nie chciał, żeby jego ojciec uciął mi głowę.- pomyślał Wang Ran, rozglądając się dookoła. Wokół niego kręcił się barwny, różnorodny tłum. Szlachcie, kultywatorzy, żołnierze – wszyscy zostali wezwani by wziąć udział w zawodach, także sala bankietowa pełna była ludzi o różnorakim pochodzeniu.
- Yi Wen również by nie chciał, żebyś zapijał się na śmierć, a z tym nie masz jakiś większych problemów – podpowiedział jakiś cichy głosik w jego głowie, ale ten jak zwykle Xia zdecydował się zignorować i zamiast tego ruszył przed siebie, klucząc pomiędzy zgromadzonymi.
Wang Ran wyglądał w tej chwili dużo bardziej reprezentacyjnie niż tego poranka, gdy jego osobisty służący, czternastoletni Ying znalazł go w stajni i brutalnie obudził poprzez oblanie kubłem lodowatej wody. Większość siana zniknęła z jego włosów i były teraz zaczesane w elegancki, wysoki (i prawie suchy) kucyk. Miał na sobie czyste ubrania (chyba po raz pierwszy od tygodnia) -  czarną szatę o prostym kroju, wyszywaną delikatną, srebrną nicią. Wyglądał prawie jak „dawny” Xia Wang Ran, ten którego Ying tak bardzo podziwiał, ten który pewnie potraktowałby rozkaz cesarza jako prawdziwe wyzwanie i byłby gotowy dać z siebie wszystko... Ale tak szybko jak ktokolwiek spojrzał w jego oczy, tak szybko wiedział, że to definitywnie nie był tamten nadaktywny bohater, tak skłonny by udowodnić swoją wartość i zapracować na szacunek tych dookoła niego. Jego oczy... Wydawały się dziwnie puste. Wręcz martwe, jakby mężczyzna był tylko pustą skorupą. Cóż, może taką nie do końca pustą, bo nagle wyraźnie zaczęła w nich błyszczeć irytacja.
Ledwie parę metrów dalej, dwójka wyrostków – patrząc, na ich ubrania – jeden z miejskich strażników i kultywator, była właśnie zaangażowana wyjątkowo głośną kłótnię, a ich wrzaski głośno niosły się po całym pomieszczeniu. Normalnie pewnie by ich zignorował, tylko że... W skroniach wciąż łupało mu niemożebnie – kacowy ból głowy praktycznie rozsadzał mu czaszkę, a głośne dźwięki tylko go pogarszały. Pozostawało mu jedno – parkę jakoś uciszyć, ruszył więc w ich kierunku, po drodze z cichym westchnieniem sięgając za pazuchę, zza której wyciągnął ozdobną, srebrną piersiówkę. Żył według zasady „najlepszym lekiem na kaca jest więcej alkoholu” i na pewno nie zamierzał angażować się w burdy na trzeźwo, także potrzebował wspomożenia.
Już otwierał usta, gotowy rozpocząć gadkę o ważności manier i (przede wszystkim) świętego spokoju, gdy młody strażnik nagle zamachał dłońmi i stała się rzecz tragiczna. Pokryta srebrnymi wzorami piersiówka, została wytrącona z rycerskiej dłoni i wyleciała w powietrze, co Ran mógł tylko bezsilnie obserwować... Nie spadła jednak bezpośrednio na podłogę, co to, to nie... Zamiast tego zderzyła się z czyimś torsem, jakby w zwolnionym tempie rozlewając się mokrą plamą po ciemnych szatach i roztaczając dookoła mocny, wyraźnie alkoholowy zapach.
-Cholera! –głośne przekleństwo rozbrzmiało w pomieszczeniu, od razu zwracając uwagę ludzi dookoła na Wang Ran’a – także wyrostka, który właśnie popełnił poważny błąd. Bardzo poważny błąd. Xia był skonsternowany – nie był pewien czy powinien najpierw zrobić strażnikowi z czterech liter jesień średniowiecza, czy może zająć się ofiarą, która doznała wątpliwego zaszczytu zapoznania się z jego porannymi procentami... Koniec końców zdecydował się na to drugie, na jesień średniowiecza nigdy nie było za późno.
-Bardzo pana przepraszam –odwrócił się w stronę poszkodowannego mężczyzny. Tamten był wysoki, prawie tak wysoki jak sam Wang Ran, ale w pórównaniu do tego ostatniego, zbudowanego jak smukła tyczka, szerszy w barach i bardziej postawny. Nie wyglądał jednak na wojownika – wydawał roztaczać wokół siebie taką dziwną, prawie nienaturalną aurę spokoju, a jego ubrania wskazywały na to, że przynależał do mniszej braci. To jest, jeśli mnisia brać miała w zwyczaju roztaczać wokół siebie woń gorzelni, a to raczej nie było często spotykanym zjawiskiem.
Nie myśląc – ciężko myśleć, kiedy głowa pęka ci z bólu, a w krwioobiegu wciąż krążą pozostałości alkoholu po libacji dnia poprzedniego, wytknął do przodu rękę w mało kulturalnym geście, starając się zaatakować wonną plamę własnym rękawem i naprawić szkodę. Jako, że ta metoda nie wydawała się działać, a tylko wyglądała raczej dziwnie i wskazywała na brak manier, po chwili porzucił to przedsięwzięcie i przeniósł swoją uwagę na młodego rycerzyka, odpowiedzialnego za cały ten wypadek.
-Ty! Co się tak gapisz? – nie tylko dzieciak się gapił. Wszyscy dookoła się gapili. Nic dziwnego bo cała scena była raczej osobliwa.–Lepiej idź znajdź coś żeby to naprawić –nie był to bardzo precyzyjny rozkaz, ale Xia, po pierwsze – miał w sobie dosłownie zero cierpliwości; po drugie – właśnie stracił swój zapas alkoholu, więc wybitnie wkurzony, a po trzecie... Nie miał bladego pojęcia jak pozbyć się alkoholu z ubrania nieznajomego bez prania, zamierzał zostawić więc znalezienie rozwiązania głównemu winowajcy.
-Co…-rycerzyk był wyraźnie skonfundowany i niepewny co robić.
-Przyczyniłeś się do wypadku... –fakt, że dzieciak miał czelność w ogóle otworzyć usta, po przestępstwie, które popełnił (niech bogowie opiekują się słodkim baijiu, cześć jego pamięci), tylko bardziej rozsierdził Czwartego Panicza.- Zadośćuczynienie jest na miejscu... Chyba, że chcesz żebym dał ci po głowie przy tych wszystkich ludziach? – Wang Ran nachylił się w kierunku chłopaczka, gotowy spełnić swoją groźbę, ale zanim zdążył złapać go za ucho i je wykręcić (jak planował), ten chyba zdał sobie sprawę z kim ma doczynienia, bo nagle dziwnie pobladł, głęboko się ukłonił, przeprosił i jak wiatr odwrócił się na pięcie, niknąc gdzieś w tłumie.
Jakby nie patrzeć... Xia Wang Ran był bardzo rozpoznawalny wśród wojowników – dzięki wzrostowi, ciemnym ubraniom i piersiówce. Istniała tylko jedna osoba gotowa przemycić alkohol na dwór cesarski, a jej gniew... Cóż, jej gniew był legendarny. Całe miasto huczało od różnorakich plotek na temat czwartego, najmłodszego z synów Ministra Xia. Mówiono, że podobno jest przeklęty (urodzony w Święto Zmarłych, do tego – czwarty syn, a jak wiadomo liczba cztery jest liczbą pechową), że każdy jego sukces zostanie stłumiony porażką, że jego matka jest demonem, a panicz Xia jakąś dziwną mieszanką, że jest niestabilny emocjonalnie i gotowy zamordować każdego kto wejdzie mu w drogę, a jest w stanie zabić małym palcem, kwestionowano naturę jego przyjaźni ze zmarłym księciem, mówiono, że podobno jego pierwsza miłość wyszła za mąż za jego najstarszego brata i stąd jego niechęć do małżeństwa...  A przede wszystkim, że pije co dnia na umór w mało dystyngowanych przybytkach. Ludzie uwielbiali plotkować, a kto był lepszym obiektem plotek, niż ktoś, kto przez pół dekady był obiektem powszechnego szacunku i ideałem bohatera, najlepszym szermierzem swojej generacji, znanym z tego, że nie przegrywa ani pojedynków, ani bitew? Od kiedy uznany za zmarłego w bitwie na Przełęczy Honggu , generał Xia nagle wrócił do domu po wielu miesiącach niewoli u wroga , wyssane z palca historie tylko przybrały na sile i to czy kryło się w którejkolwiek z nich ziarno prawdy było raczej wątpliwe.
Nic jednak dziwnego, że dzieciak, który go zdenerwował, zdecydował się czmychnąć, zamiast przekonywać się na własnej skórze, jak to było z tym morderczym palcem.
-Jeszcze raz przepraszam, panie mnichu –dopiero teraz Ran dostrzegł w ręku tamtego biały skrawek materiału – taki sam, jak ściskał w ręce. Nim jednak zdążył powiedzieć cokolwiek na ten temat...
„Nazywam się Luo Gen i jestem kultywatorem sekty Shan Feng! To dla mnie zaszczyt móc z panami podróżować!”
Przed nimi wyrosła niska sylwetka odzianego na zielono, młodego chłopaka.
Och... Czyli to był kultywator, a mężczyzna na przeciwko musiał być sędzią... Nie ma to jak zrobić świetne pierwsze wrażenie na kimś kto ma zadecydować o wynikach farsy. Po prostu CU – DOW – NIE.
-Naprawdę upadłem tak nisko, że chcą, żebym konkurował z dzieckiem?-pomyślał, mierząc chłopaczka mało przyjemnym spojrzeniem. Ile on miał lat? Z szesnaście? Wyglądał naprawdę młodziutko i miał wesoły, irytujący głosik kogoś niemożebnie optymistycznego, niezaznajomionego z okropnościami tego świata.
Nie zapowiadało się to dobrze.
-Xia Wang Ran–odkłonił się lekko, jakby niechętnie. Jego twarz pozostawała chłodna i obojętna. Nie był pewien jak się przedstawić. „Szermierz”? „Generał cesarskiej armii”? „Uczeń Mo Ning’a”? Nie miał teraz prawa do żadnego z tych tytułów, nie czuł się ich godny, także pozostał tylko przy imieniu i nazwisku. Musiało wystarczyć. –Wygląda na to, że będę pańskim przeciwnikiem–o ile w ogóle tak to można będzie nazwać, bo nie zamierzał szczególnie angażować się w bohaterskie czyny, a raczej spędzić następny rok na wizytacjach winiarni i gospód, które napotkają po drodze, także... „Zwycięzcę” w tym przypadku łatwo było przewidzieć, nawet jeśli oznaczało to kolejny kopniak w dogorywającą reputację byłego generała.

Wang Ran definitywnie się nie wyspał (nawet jeśli powitanie mnicha zbył tylko ambiwalentnym mruknięciem), ba!, tego wieczoru nawet nie spał w przeznaczonej mu kwaterze. Nie znosił pałacu cesarskiego, uważając ten  za siedlisko żmij i i tak nie zmrużyłby oka za tymi parszywymi ścianami. Udał się więc w parę miejsc, w których czuł się komfortowo, odbywając pożegnalną rundkę po swoich ulubionych gospodach i spelunkach, noc kończąc w Domu Peonii – ostatnim miejscu w całej stolicy, w którym pozwalano mu pić za darmo...
Głównie dlatego, że Madam była dawną przyjaciółką jego matki,  i choć ta ostatnia ponad dekadę temu uciekła z domostwa Ministra Xia, Madam Li wciąż byla do niej przywiązana. Kiedy Wang Ran podczas jednej ze swoich pijackich eskapad przypadkowo wylądował w jej przybytku, nie miała serca wyrzucić go na zbity pysk. Rozpoznała go od razu – młody mężczyzna był bardzo podobny do matki – wyglądał jak jej młodsza, męska wersja, po ojcu dziedzicząc jedynie wysoki wzrost i szkoda jej było chłopaka. Zresztą Ran nie sprawiał problemów – nigdy nie upijał się agresywnie, nikomu się nie naprzykrzał  - nie był zainteresowany kurtyzanami, tylko wnętrzem butelki, a... Był bardziej skuteczny niż jakikolwiek ochroniarz, którego Madam mogłaby zatrudnić – nie znosił problematycznych klientów i wystarczała obietnica kolejnej butelki wina, by bez większego ociągania się pozbywał się natrętów z przybytku, a kiedy był w dobrym nastroju, sam w sobie był całkiem niezłym, elokwentnym towarzystwem. Zaskarbił tym sobie wianuszek fanów wśród kurtyzan i stałych bywalców i został stałym elementem „wystroju”, także jakiekolwiek próby eksmitacji spotykały się z głośnym protestem.
Xia został w Domu Peonii do świtu – sącząc wino i słuchają muzyki i dopiero gdy niebo zaczęło szarzeć, pożegnał się ze wszystkimi, prosząc Madam by trzymała oko na Ying’a. Wang Ran nie miał teraz wielu ludzi, których mógł prosić o przysługę i choć zostawił służącemu sporo pieniędzy (jak na swoje obecnie dość mierne możliwości finansowe), żeby ten mógł znaleźć jakieś inne zajęcie, to i tak się martwił. Służba w domu państwa Xia mogła być lukratywnym zajęciem dla młodego chłopaka, ale znając najstarszego brata Wang Ran’a ten będzie utrudniał dzieciakowi życie jak tylko się da, tylko dlatego, że nie znosił generała, a wiedział, że ten służącego darzy sympatią... Jako, że Xia i tak się przyczynił do faktu, że rodzice Ying’a stracili już jednego syna, nie chciał, żeby życie tego drugiego stało się męką, stąd jego prośba i uszczuplenie oszczędności.
W każdym razie, choć na miejscu porannego spotkania stawił się o czasie, podróż rozpoczynał bez zmrużenia oka, przez co i czuł się i wyglądał, jak śmierć.
Szerokie rondo słomianego kapelusza przysłaniało drogę, chroniąc przed powoli wspinającym się po niebie, coraz to bardziej naprzykrzającym się słońcem i rzucając cień na zmęczoną, niezdrowo wręcz bladą twarz Wang – Ran’a. (Jak zwykle, można było to wręcz uznać za stan permanentny) zmagał się  z potężnym kacem, ochrona przed promieniami słonecznymi drażniącymi przekrwione oczy była więc błogosławieństwem – uparcie jednak trzymał się swoich czarnych ubrań, nawet jeśli nie były one najbardziej praktycznym wyborem w słonecznej pogodzie.
Przez większość drogi milczał, odpowiadając ledwo półsłówkami, gdy absolutnie musiał, najpewniej przyczyniając się do nieprzyjemnej, niezręcznej atmosfery jaka panowała między współtowarzyszami podróży. Jemu samemu niespecjalnie takowa niespecjalnie przeszkadzała – cisza jak wiadomo jest błogosławieństwem i z ulgą przyjął fakt, że koniec końców i mnich i młody kultywator zdecydowali się odpuścić, jeśli o próby konwersacji idzie.
Naprawdę żałował, że nie miał ze sobą konia – ale prawda była taka, że nie kupił żadnego po powrocie do stolicy, używając tylko tych ze stajni ojca, a żaden z nich nie miał zastąpić mu Fengfeng’a... Nie mógł wziąć żadnego z nich ot tak, bez pozwolenia, a o pozwolenie pytać nie zamierzał. Jeśli potrzeba wystąpi, to jakiegoś wierzchowca nabędzie, a jeśli nie... To to było niesprawiedliwe w stosunku do reszty współtowarzyszy, gdyby tylko on jechał konno, czyż nie?
Nie czuł się jednak do końca przekonany tym tokiem myślenia i pod wieczór, kiedy w końcu dotarli do niewielkiego miasteczka, był wybitnie niezadowolony z takiej, a nie innej decyzji. Miał szczerą nadzieję, że tego wieczoru będzie  w stanie poprawić sobie samopoczucie napojem procentowym w jakiejś porządnej gospodzie.
Miasteczko może i gospodę miało... Ale na nieszczęście Ran’a wyglądało na to, że nie jest ona taka porządna, bo gdy tylko się do niej zbliżyli, z wnętrza zaczęły dobiegać dźwięki jakiejś burdy. Najwyraźniej nawet jeden dzień nie mógł im upłynąć w świętym spokoju...  Jako że mający mleko pod nosem pan bohater jak wiatr poleciał (dosłownie )ratować sytuację. Zgodnie z oczekiwaniami. L
-Młodość –Wang Ran pokręcił głową, jakby z niedowierzaniem obserwując szybko oddalające się plecy młodzika. Zapalczywość, gotowość do walki z niebezpieczeństwem, chęć niesienia pomocy... Taki idealizm wyjątkowo Xia irytował, najpewniej dlatego, że przypominał mu jak bardzo naiwny był on sam jeszcze parę lat temu. Jeśli Luo będzie tak rzucał się na pomoc za każdym razem, jak ktoś krzyknie „ratunku”, to to się dobrze nie skończy dla niego samemo. Nie można pomóc każdemu, a ludzie to niewdzięczne bestie... Koniec końców jesteś skazany tylko na siebie, a zaufanie jakie pokładasz w innych wiedzie tylko do gorzkiego rozczarowania.
Wraz z Qian’em dotarli do budynku parę minut po chłopaku i gdy tylko weszli do środka, znaleźli się w środku bojowego rozgardiaszu. Luo Gen walczył z grupką jakiś mało dystyngowanych, obdartych osiłków, na podłodze leżało nieruchome ciało dziecka, na stole równie nieruchoma kobieta. Dość łatwo było odgadnąć co się działo jeszcze chwilę temu, zanim odziany na zielono chłopak zdecydował się wetknąć nos w nie swoje sprawy.
Można by oczekiwać, że Xia ruszy mu na pomoc, skacząc w wir walki, ale zamiast tego... Niby to leniwie oparł się o ścianę gospody,  stając jakieś pół kroku za postawnym mnichem. Dłonie założył na piersi, paradoksalnie jeszcze mocniej naciągnął rondo kapelusza na oczy i wydawać by się mogło, że rozgrywająca się potyczka w ogóle go nie obchodzi. Prawda była jednak taka, że uważnie obserwował to, co się dzieje, a bystry wzrok podążał za ruchami biorących udział w potyczce, półświadomie, odrucho wręcz analizując sytuację. Gdyby wbrew przewidywaniom kultywatorski dzieciak nie jest sobie w stanie poradzić z wataszką łachudrów, był gotowy użyczyć mu pomocnej ręki. Dopiero co wyjechali ze stolicy i nie wypadało, aby chłopak zaliczył porażkę już na starcie. Xia... Rozumiał chęć wykazania się. Rozumiał, że dla niektórych cesarskie wyzwanie, może być czymś znaczącym, okazją do wykazania się umiejętnościami. Nawet jeśli uważał to wszystko za głupotę i nie zamierzał brać w tej głupocie aktywnego udziału, choć stał się zgorzkniały i cyniczny, nie zmienił się aż tak bardzo, żeby stać bezczynnie, gdyby naprawdę źle się działo... W tej sytuacji, z perspektywy poszkodowanych definitywnie działo się źle, ale z perspektywy szlachcica sytuacja była całkowicie pod kontrolą.  Luo radził sobie dobrze, grupka obdartyh osiłków nie była zbyt dużym wyzwaniem, ingerencja Ran’a nie była więc potrzebna i mógł się w spokoju skupić na analizowaniu umiejętności swojego „przeciwnika”. Mimo wszystko... Był ciekawy, dlaczego ktoś tak młody został wybrany do takiego a nie innego konkursu i skoro już przyszło im razem podróżować, to chciał się rozeznać w umiejętnościach chłopaka.
Xia spotykał już kultywatorów nie raz, nie dwa i widział ich w walce, był więc w stanie powiedzieć, że ten był utalentowany. Może i brakowało mu wyczucia i oszlifowania godnego wielkich mistrzów, ale biorąc pod uwagę, że ten był ledwie młodzikiem – nie było w tym nic dziwnego i nawet po tej krótkiej wymianie widać było, że miał potencjał... Te dwie rzeczy zazwyczaj przychodziły nie tylko z treningiem i wiekiem, ale przede wszystkim z doświadczeniem w prawdziwej walce.
I byłby tak pewnie tylko obserwował potyczkę do końca, bez angażowania się, gdyby jeden z rosłych, opasłych osiłków nie przyuważył mnicha i nie zdecydował się zaatakować, najpewniej zakładając, że ten jest towarzyszem kultywatora i łatwym celem, podnosząc w górę swój zardzewiały miecz i pędem ruszając w ich stronę, unosząc ten do ataku.
Martwy sędzia, to żaden sędzia, więc jak mnichowi stanie się krzywda to będzie raban i problem – i tak jak kultywator był wyszkolony w walce wręcz i pomocy nie potrzebował, tak mnich... Mnisi to istoty pokojowe, czyż nie? Nawet jeśli ten zbudowany był jak dąb, to raczej mięśnie te nie były wytworem regularnego treningu w celach wykazywania wyższości siłowej.  Lepiej było nie ryzykować.
Wang Ran westchnął cicho, po czym jednym, płynnym ruchem uniósł kij z drzewa gruszy, którym do tej pory używał jako laski. Ten był długi – sięgał mężczyźnie do podbródka, stosunko cienki i gładki, ktoś wyraźnie uważnie go przyciął i opiłował, przez co powierzchnia była  równa i pozbawiona drzazg. Miecz, który dostał od mistrza i wyjątkowo cenił spoczywał nietknięty w przytroczonej do jego pasa pochwie od kiedy mężczyzna zaczął ekstensywnie pić. Chun Jun nie był narzędziem siepacza. Nie powinien być używany bezmyślnie, na ślepo... Każde życie miało swoją wartość i Xia nie chciał mordować w alkoholowym amoku, nie chciał potem żałować... Żałował i zrobił już wystarczająco niewybaczalnych rzeczy.
Sekundę  później błyskawicznie wyrósł przed mnichem i, zakręciwszy swoją „bronią” w powietrzu, niczym dzidą pchnął ją do przodu, uderzając napastnika prosto w ramię. Pchnięcie może i wyglądało niechlujnie, ale w rzeczywistości było dokładnie wymierzone i bardzo precyzyjne, niosąc ze sobą wielką siłę – zdziwiony tym nagłym atakiem przeciwnik, najpierw odruchowo wypuścił z dłoni broń, przyciskając poszkodowaną dłoń do ciała... Nim biedak dobrze zorientował co się dzieje, kij zmienił pozycję i z wigorem palnął go w prosto w nos, aż buchnęła z niego fala krwi, a potem zatoczywszy miękki łuk, podciął mu nogi, także osiłek wylądował z głuchym dźwiękiem na twardej, drewnianej podłodze, zderzając się z nią czaszką.
Cała ta sekwencja rozegrała się w ułamku sekundy – tak że ciężko było się zorientować co się właściwie stało. Xia mógł się wydawać zbyt wysoki by być w stanie poruszać się w takim tempie – ale lata morderczychh treningów robiły swoje. Styl walki Mo nie opierał się na sile, a na prędkości i zręczności, a jego bazowe postawy i zasady były tak zespolone z ciałem Wang – Ran’a, że nawet zupełnie się nie starając, podświadomie się ich trzymał i nawet w tych paru niechlujnych ciosach kryła się dziwna, brutalna elegancja, wskazująca na wysoką klasę szermierza.
-Wiesz co się stanie jak przycisnę kij odrobinę mocniej, prawda?-zapytał, nachylając się nad powalonym mężczyzną i przyciskając końcówkę kija do jego gardła.
Ten skinął głową, nerwowo przyłykając ślinę.
-Dobrze –bandyta nie zasługiwał na jego uwagę, ani na jakieś wyrafinowane groźby. Xia tylko dawał mu do zrozumienia, że gdyby chciał – ten już by nie żył.
-Pod ścianę, na kolana i ręce do góry –zakomenderował.
Tamten poruszył się powoli, podejrzliwie łypiąc na swojego przeciwnika. Ten mężczyzna, sprawiał, że czuł się wyjątkowo nie swojo i nie miał bladego pojęcia jakim cudem jeszcze nie został zabity, bo niewątpliwie miał przed sobą zabójcę. Lepiej było nie ryzykować, więc oprych zrobił jak mu powiedziano, wahając się jedynie przy podniesieniu rąk do góry... Sądząc po tym, jak bardzo bolało go ramię, najpewniej było porządnie pogruchotane.
-Powiedziałem ręce do góry –syknął bezlitośnie Xia.
Para rąk wystrzeliła w powietrze.
-A ty leć i sprowadź straż miejską –odwrócił się w stronę jednego ze skulonych w kącie budynku wyrostków, rzucając chłopakowi miedziaka. Straż miejska i sądy, choć skorumpowane były lepszą alternatywą niż samozwańcze wyznaczanie sprawiedliwości... Więzienia istniały nie bez powodu, i to w nich powinny siedzieć łachudry tego pokroju.
Choć walka wciąż trwała, panicz Xia stwierdził, że on swoje już zrobił i opuścił swój kij, na powrót stając obok mnicha.

Xia Wang Ran, w końcu, po bardzo długim dniu, osiągnął swój cel. Zasiadł przy stole z dzbankiem alkoholu, znajdując ukojenie w dnie kieliszka. W tej chwili – od momentu, w którym zajął miejsce, a żona karczmarza postawiła przed nimi jedzenie i napitki i wypełnił zawartość swojego kieliszka, osiągnął  stan krótkotrwałego (niestety) equilibrium. Niespecjalnie był zainteresowany jedzeniem. Apetyt stracił dawno temu – większość energi czerpał z płynnych kalorii, a na myśl o większym posiłku skręcało go w żołądku, co najpewniej było jedynym powodem, dla którego nie zamienił się w beczkę, od kiedy zaczął pić w nadmiarze Dlatego tylko niechętnie, bardziej dlatego, że powinien, niż miał jakąkolwiek chęć, od czasu do czasu sięgnał po stojące przed nim dania.
Choć Wang Ran dorastał w luksusie i bogactwie, ale większość lat nastoletnich spędził z pustelniczym mistrzem na zapomnianym pustkowiu, a tych dorosłości na polach bitwy i  w przygranicznych twierdzach, które najczęściej były zbudowane w dość biednych prowincjach. Xia widział więc przymierających głodem ludzi nie raz, nie dwa... Zbyt wiele razy.
Nawet jeśli więc brak manier okazywany przez przebierańca był zatrważający, Xia widział i doświadczył wystarczająco, żeby nie krytykować. W obliczu prymitywnych, najbardziej podstawowych potrzeb, godność zawsze przegra. A biorąc pod uwagę jak wychudzony był chłopak... Cóż, nic dziwnego, że jadł w sposób przywodzący na myśl wygłodniałe, dzikie zwierzątko. Dopóki siedział cicho, Wang Ran nie zamierzał zwracać na niego większej uwagi. Jako znany koneser ciszy i świętego spokoju, z lubością cieszył się tym milczącym posiłkiem, decydując, że mogło być gorzej...
I kiedy tylko tak pomyślał, kolejna tego dnia porcja tego „gorzej” wkroczyła na scenę wszczynając awanturę.
Na początku chciał całą sytuaję zignorować i się nie wtrącać. Obok niego spadły dwa pakunki – jeden z dobytkiem, a drugi z... Instrumentem muzycznym? Xia nieznosił muzyków, szczególnie tych grających na qin. Głównie dlatego, że jego bezużyteczna matka świetnie grała na tym ostatnim, a wszystkie związane z nią wspomnienia były raczej  gorzkie. Yi Wen, który z kolei muzykę uwielbiał, nie mógł tej antypatii pojąć i spędził lata próbując przekonać szermierza do tej formy rozrywki, ale opinia Xia na temat muzyków pozostawała raczej niezmienna – choć potrafił docenić talent i pracę w włożonę w pracę nad kunsztem i ucho miał raczej biegłe jeśli idzie o rozpoznawanie jakości – wciąż był raczej... Uprzedzony.
A jego uprzedzenie wobec pewnego konkretnego muzyka, miało zostać pogłębione faktem, że ten, nie dość, że zaczął się wykłócać  ze starszawym gospodarzem, to jeszcze podniósł się na nogi, o zgrozo!, trzęsąc stołem, co doprowadziło do tego, że zawartość kieliszka Xia rozlała się po stole...
Drobna żyłka na bladym czole szlachcica zaczęła pulsować.
Tak... Głośno. Tak... Przyziemnie. Tak... Mało elokwentnie.
I jakby na domiar złego, Gen zdecydował się wciągnąć „Xia da – ge” w całą tą sytuację... Rycerz miał ochotę dzieciaka w tej chwili utopić. Naprawdę... Ten nie wiedział, kiedy trzymać język za zębami i się nie wtrącać, czyż nie? Gospodarz i tak był wkurzony, a ten angażują się w dyskusję, doprowadził do ascencji starszego pana na kolejny poziom wściekłości.
Wyglądało na to, że jeśli chce odzyskać tak cenione „święty spokój i ciszę”, będzie musiał osobiście zainterweniować.
-Myślę, że ktoś wydzierający się przez ostatnie pięć minut w taki... ordynarny sposób, nie ma prawa mówić o manierach, mości gospodarzu –Xia zabrał głos. Mówił niby to grzecznie, niby to bardzo oficjalnie, ale słowa wypowiadał takim tonem, jakby były najgorszą obelgą. Xia wbijał przy tym intensywne spojrzenie w starszego pana, a tego... Jakby wmurowało. Tak jak wcześniej wkurzony wydzierał się w niebogłosy, tak teraz jakby zabrakło mu słów. Opanowało go dziwne, nie do końca wytłumaczalne przeczucie, że jeśli zwróci się w podobny sposób do Xia, dobrze się dla niego nie skończy i był wyraźnie wytrącony z równowagi, jakoś tracą wigor, który pchał go do tej pory.
–Czy ja wyglądam panu na niańkę?-nie wyglądał. Definitywnie nie wyglądał. Wcześniej wysoki mężczyzna siedział w ciszy i był jakby niezauważalny – ale kiedy zdecydował się odezwać... Gospodarz zaczął się zastanwiać jakim cudem wcześniej nie zwrócił na niego uwagi, bo gdyby to zrobił, pewnie zastanowiłby się dwa razy zanim zareagował tak, a nie inaczej, bo aura, którą roztaczał wokół siebie ten mężczyzna była... Jakaś taka mroczna i wszystko co opuszczało jego usta wydawało się być groźbą.W oczach tymczasem pobłyskiwała mu w odbiorze gospodarza „rządza mordu” w rzeczywistości – bezmierna irytacja.
-Chłopak może nie okazał panu wystarczająco dużo szacunku, ale na pańskim miejscu bym tego nie wytykał. Trzymałbym się też daleko od tego chłystka i jego majdanu, bo czy mi się to podoba czy nie, jest aktualnie moim gościem, a to oznacza, że takie zachowanie wobec niego będzie odczytane jako bezpośredni afront wobec mojej osoby-czas na drugą tego dnia rundę rzucania imionami i statusem. Nie była to ulubiona metoda Xia jeśli idzie o rozwiązywania problemów, ale definitywnia najbardziej skuteczna i (co najważniejsze) najszybsza.
-A dobrze pan wie, co się może stać, kiedy obraża pan kogoś o wyższej pozycji, czyż nie?-sugestywny, zimny ton przywodził na myśl tylko... bolesne kary. A za obrażanie szlachcica, zwłaszcza ważnego i wysoko postawione, kary te były wyjątkowo  mało przyjemne. Świat nie był sprawiedliwy – zasady były różne dla bogatych i biednych, a osoby wysoko postawione mogły łatwo nadużywać pozycji i wobec prawa pozwolić sobie na wiele więcej niż przeciętny członek społeczeństwa.
-I na litość bogów, nie ma pan prawa mówić do mnie per „Xia”. Nawet motłoch zna takie bazowe maniery, prawda? – „Xia”... Staruszek słyszał jak strażnicy miejscy wspominali to imię przy aresztowaniu opryszków. Xia Wang Ran... Czwarty panicz Xia. Syn Ministra Finansów. Xia Cangjiang. Generał, który jeszcze niedawno znany był jako obrońca granic cesarstwa... I kochanek zdradzieckiego księcia.
Jeśli ten „Xia” był tą samą osobą, o której huczała plotkarska część kraju... Po plecach gospodarza przeszedł nieprzyjemny dreszcz, a jeszcze niedawno całkiem czerwona twarz, nagle pobladła. Przez gospodę przewijało się wielu ludzi, którzy nieśli ze sobą wiele opowieści, a imię Xia Wang Ran’a przewijało się przez nie, nie raz nie dwa.
Czy on przypadkiem, nie spalił w pojedynkę twierdzy przejętej przez najeźdźców z północy, a potem nie pustoszył ich obozów? Taki człowiek tutaj... Och... Czy ludzie przypadkiem nie mówili, że w ogóle nie ceni ludzkiego życia i jest gotowy zamordować każdego kto stanie mu na drodze?
I czy przypadkiem sam gospodarz... Właśnie tego nie zrobił?
-Proszę o wybaczenie generale! –najrozsądniejszą decyzją, jaka mogła oddalić potencjalną utratę głowy, była zmiana podejścia. Staruszek nagle zaczął więc głęboko się kłaniać i mówić z wyraźnym szacunkiem, ba!, wręcz służalczością. –Nie wiem co we mnie wstąpiło... Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że... Że mam pod swoim dachem kogoś tak czcigodnego –wyglądało na to, że i tym razem rzucanie imionami i wzbudzanie postrachu przyniosło Xia zamierzony efekt. Staruszek wyraźnie zapomniał jak zdenerwowany był i jak bardzo chciał wyrzucić muzyka ze swojego przybytku.
-Skoro teraz zdaje pan sobie z tego sprawę, oznacza to, że pozwoli nam pan pić... To znaczy... Skończyć posiłek w spokoju, prawda?-Xia wygiął usta w czymś co w jego przypadku mogło być uznane za uśmiech, choć w rzeczywistości przypominało krzywe wygięcie ust. Najbliższa rzecz jaką był w stanie z siebie wymusić.
-Tak,  tak, jakże by inaczej... Naprawdę przepraszam, ja... Proszę nie...-naprawdę tak ciężko było załapać iluzję?
Szermierz ściągnął razem brwi, lekko przekrzywiając głowę w stronę lady.
Karczmarz dopiero teraz załapał.
-Zostawię panów samych –rzucił szybciutko, czymychając w stronę zaplecza, a Wang Ran na powrót napełnił swój kieliszek winem z dzbanka. Pakunki przybłędy zostały  w końcu zostawione w spokoju, pozostawione tam, gdzie mężczyzna je rzucił i nie wyglądało na to, żeby karczmarz miał planować znów podjąć próby wyrzucenia chłopaka ze swojej gospody.
-A ty przebierańcu... Sadzaj tyłek z powrotem na ławce i przestań trzęść stołem, bo obiecuję, że połamię ci drugą nogę do kompletu –warknął, w kierunku muzyka posyłając mu mało przyjazne spojrzenie. Gdyby nie on, nie musiałby się mieszać w tą głupią kłótnię i strzępić sobie języka na próżno.
Nie, żeby to była jego pierwsza utarczka słowna z gatunkiem karczmarnym, ale definitywnie był to pierwszy raz, kiedy nie chodziło o rachunki, niszczenie biznesu swoją obecnością i ilość pochłanianego alkoholu...