crimson echoes

    Już kiedy usłyszał enigmatyczną nazwę Forks to miał w głowie pewne wyobrażenia na temat tego jak miasteczko może wyglądać. I chociaż jego przełożony, Richard, wyraźnie podkreślił, iż nie jedzie do miejsca, gdzie kręcono Zmierzch to jednak umysł Kostka przyćmiewały wizje niebieskawego-zielonego krajobrazu pełnego ciemnych drzew. Cóż, większość tych fantazji o nowym miejscu zamieszkania niewiele różniła się od jego fantazji. Wjeżdżając do mieściny jedną z niewielu ulic dwupasmowych zwrócił uwagę na różnorodne domy pamiętające jeszcze wojnę secesyjną. Duże ogródki, mnóstwo wysokich krzewów służących za ogrodzenie, niebo zasnute gęstymi chmurami. Wcześniej co nieco czytał o Forks-ale-nie-to-ze-Zmierzchu, ponoć pogoda tam rzadko kiedy była lepsza. Wilgoć, rzadka mgła, częste deszcze. I chociaż wiele osób z własnej woli raczej nie zrezygnowałoby ze słonecznych plaż na rzecz równie przygnębiających krajobrazów, to Constanty na taką zmianę nie mógł narzekać. Zawsze lubił przebywać w otoczeniu klimatu pasującego do gotyckiej muzyki.
    O samym przeniesieniu dowiedział się miesiąc wcześniej. Richard zazwyczaj nie owijał w bawełnę, lecz długo unikał niezręcznej rozmowy chodząc po biurze jak na szpilkach. Do uszu głównego zainteresowanego dotarły nawet plotki o rzekomym zwolnieniu, więc zaczął nieco panikować wyczekując dnia ostatecznego. Teoretycznie nie było powodu dla którego ktokolwiek miałby dać mu do ręki wypowiedzenie, praktycznie dość często wchodził w konflikty z resztą współpracowników. Jakby ktoś się uwziął to mógłby natrzaskać kilka stron obfitych skarg, jednak szef w końcu rozwiał wszelkie wątpliwości zapraszając Duke’a na przysłowiowy dywanik. Siedząc w niewygodnym krześle uważnie słuchał opowieści o dawnym przyjacielu Richarda, który miał problem z narastającą falą przestępstw w swoim słodkim Forks. Większość tamtejszych dziadów z biura szeryfa nie musiało nawet na służbie wyjmować broni, co najwyżej brali w kajdanki awanturującego się pijaka i przymykali na wytrzeźwiałce.
    — No i widzisz, Kostek, sprawa zrobiła się poważna jak jedna mieszkanka zmarła w dziwnych okolicznościach. Szeryf Harmon odnawia kontakty z dawnymi znajomymi, żeby móc stworzyć nowy zespół z samych doświadczonych ludzi. Długo myślałem nad tym czy w ogóle kogoś mu oddać, właściwie tylko Ty mógłbyś sobie pozwolić na zmianę miejsca zamieszkania tak nagle, na czas bliżej nieokreślony. — i skubany miał rację. Constanty nie miał rodziny, partnerki, mieszkanie wynajmował, na własność posiadał tylko samochód, więc w samym Trenton nic go nie trzymało. Na przemyślenie wszystkiego dostał niespełna tydzień. Propozycję przeniesienia ostatecznie przyjął, dogadał się z właścicielem skromnej kawalerki, a kiedy zamknął miesiąc w obecnej pracy, po prostu zapakował tyłek w auto gotów przeżyć nową przygodę.
     Zaparkował pod hostelem, którego wizytówkę podarowano mu przed wyjazdem. Niski standard, równie niskie ceny, nie mógł narzekać. Wszedł do budynku z połowicznie działającym neonem nad drzwiami, gdzie zastał wybitnie znudzoną recepcjonistkę z twarzą pełną biżuterii. Ach, ten piercing, wiele razy intensywnie myślał nad kolczykiem w nosie, czy zwykłych w uszach, acz gdy tylko podsuwał taki pomysł byłej narzeczonej to dostawał po głowie. Chociaż po rozstaniu może w końcu zrobi jakiś krok ku odważniejszemu wizerunkowi… Przyglądał się dziewczynie w milczeniu trochę zbyt długo, bo odchrząknęła wyraźnie zirytowana dziwacznym przybyszem.
    — Och, przepraszam, zamyśliłem się. Chcę wynająć pokój dla jednej osoby, na miesiąc póki co, zapłacę z góry. — z westchnieniem męczennicy wystukała coś  na klawiaturze laptopa wydającego dźwięki podobne do kosiarki, po czym położyła na blacie kluczyk z metalową zawieszką z numerkiem. Do ręki dostała odliczoną gotówkę, a “natrętny” gość ruszył w swoją stronę podziwiając przy tym wzorzystą wykładzinę pokrywającą każdy centymetr trzeszczącej podłogi. Na beżowych ścianach dostrzegł kilka mniejszych obrazów, reprodukcji tych znanych powszechnie na całym świecie
   Drzwi do pokoju otworzyły się z głośnym jęknięciem. W środku zastał sporej wielkości łóżko, dwie szafki nocne, telewizor z tzw. dupą i wejście do osobnej łazienki. Położył dwie torby ze swoimi rzeczami pod ścianą od razu sprawdzając, czy aby na pewno w jego noclegowni jest czysto. O dziwo nie znalazł śladu kurzu, pościel na łóżku pachniała świeżością, w łazience też nie znalazł nic niepokojącego. Zadowolony postanowił zażyć odświeżającego prysznica, nie wiedział tylko, że podczas przyjemnej kąpieli ktoś będzie do niego natrętnie wydzwaniać.
    — Kto mi zawraca dupę o tej godzinie? — mruknął do siebie, gdy złapał w dłoń telefon. Przejrzał powiadomienia, a pośród nich znalazł wiadomość z zaproszeniem na wieczorne spotkanie na miejscowym posterunku policji. Obecność obowiązkowa. Duke zdążył już zapomnieć o fakcie zapowiedzenia się dzień wcześniej. Nieco naśladując spotkaną wcześniej recepcjonistkę, westchnął i ociężale zaczął wyciągać ubrania z jednej z toreb. Pół godziny później stał przed lustrem ubrany w kwiecistą koszulę w pastelowych barwach, czarnych spodniach mocno opiętych na nogach, całość stylizacji zwieńczył pierścieniem z niebieskim kamieniem półszlachetnym. Mrugnął zaczepnie do swojego odbicia zaskoczony tym jak świetnie wygląda po tak męczącej podróży. Przynajmniej we własnej opinii.
    Do biura szeryfa nie szedł długo, przeszedł zaledwie dwie ulice. Posterunek wyglądał jakby błagał o jakąś sensowną renowację. Budynek był widocznie stary, po wielu przejściach, idealnie kontrastował z nowoczesną knajpa typu fast food tuż obok. Wszedł do środka nie licząc na zbyt wiele, choć tym razem dał się miło zaskoczyć w miarę przyjemnym wystrojem. Przeszedł przez jasny korytarz szukając jakiejś żywej duszy. Znalazł ją w dużym pomieszczeniu stanowiącym centrum siedziby policji w Forks. Blondynka z błękitnymi oczami ukrytymi za oprawkami w krwistym, czerwonym kolorze zajmowała biurko w kącie. Trzy monitory, pionowa myszka, solidny sprzęt. Podszedł nieco bliżej próbując dojrzeć nad czym właśnie pracowała. Nim jednak zdążył cokolwiek podglądnąć, ani tym bardziej powiedzieć, ta obróciła się na krześle biurowym i podskoczyła gdy zobaczyła przed sobą męską, kompletnie obcą postać.
    — O matko, ale mnie wystraszyłeś! — położyła dłoń na klatce piersiowej biorąc przy tym kilka głębszych wdechów.
     — Bardzo przepraszam, nie chciałem przeszkadzać. Mam widzieć się z szeryfem, Constanty Duke. — pokazał kobiecie odznakę. Gdy już uspokoiła oddech, wyjawiła swoje imię podając mu przy tym rękę. Lorelai Keaton. Przez głowę mężczyzny przeszła krótka myśl o tym jak bardzo atrakcyjna była, choć próbował unikać intensywnego lustrowania postury przyjemnej dla oka informatyczki.
     — Zbieramy się właśnie w sali konferencyjnej, za 15 minut mieliśmy zaczynać. Jestem na razie ja, Gerald, nasza cudowna patolog, Kelsey i… Czekamy jeszcze na jednego faceta, też został przeniesiony do Forks. — wyjaśniła prowadząc Kostka na miejsce spotkania. Po drodze pomachała do jakiegoś policjanta pijącego kawę na korytarzu. Duke zazwyczaj nie stresował się interakcjami z innymi ludźmi, ba, uwielbiał poznawać nowe osoby, tylko tym razem czuł na plecach nerwowy dreszczyk.
    — No, przywitaj się. — Lorelai bezceremonialnie popchnęła przybysza w progu dając mu wejść pierwszemu. Cały segment z przedstawieniem swojej osoby poszedł dość gładko, choć szeryf Harmon niespecjalnie krył zdziwienie wybranym przez Kostka strojem. Cóż, Constanty nie potrafił nosić się elegancko, jednak wszyscy prędzej czy później przechodzili z tym do porządku dziennego.
    W związku z czekaniem na jeszcze jedną osobę, pozwolił sobie obejrzeć przygotowaną tablicę stojącą na środku dość ciasnej salki. Oglądał chaotycznie rozłożone zdjęcia z miejsc, gdzie doszło ostatnio do przestępstw, które w Trenton pokrótce streścił mu Richard. Dwie kradzieże, wybite okna w samochodzie, podpalona ciężarówka, właściwie nic niezwykłego. Poza jedną rzeczą. Najwięcej miejsca na białej, płaskiej powierzchni zajmowała sprawa zmarłej kobiety. Denatka w średnim wieku, znaleziona w swoim domu przez zmartwioną sąsiadkę. Gotów był zadać kilka pytań, skoro już tak siedzieli w milczeniu, lecz usłyszał na korytarzu czyjeś kroki ewidentnie zmierzające ku sali konferencyjnej.

    Kiedy tak już siedli gotowi wysłuchać o ostatnich wydarzeniach w Forks, czuł na sobie czyiś wzrok i miał szczerą nadzieję na to, że należał do Lorelai. Oczywiście nie był nią zainteresowany w żaden niewłaściwy sposób, najzwyczajniej w świecie roztaczana przez kobietę aura przypadła mu do gustu w kontekście zwykłej znajomości. Kostek nigdy nie pasował do grona kobieciarzy, lubił czasami spojrzeć, przymrużyć powieki w zachwycie nad żeńskim pięknem, acz bez przekraczania granic. Od wielu lat pozostawał wierny byłej narzeczonej, którą swoją drogą wziął za partnerkę przypadkiem, pasowali do siebie i tak jakoś wyszło. Po rozstaniu zrozumiał też jedną drobną kwestię - potencjalny flirt był bardziej ekscytujący z mężczyznami. Kilka razy odlepił oczy od przemawiającego szeryfa chcąc sprawdzić, czy blondynka faktycznie podziela jego uwagę. Napotkał tylko jej nieporuszony profil.
     O głupotach przestał myśleć, gdy szeryf skończył tematy przestępstw mniejszych przechodząc płynnie do morderstwa. Constanty jeszcze w Trenton przejrzał akta tej konkretnej sprawy zdziwiony tym jak niewiele informacji zdobyto z miejsca zdarzenia, a jednocześnie w pewien sposób podziwiał sprawcę, który potrafił zabić z zimną krwią nie zostawiając po sobie śladów, przynajmniej  na pierwszy rzut oka. Patrząc na zdjęcia załączone do kilku stron dokumentu zrozumiał jak bardzo tutejsza policja nie wiedziała jak do sprawy podejść, zdawały się być przypadkowe i dopiero po intensywnym wpatrywaniu zdołał cokolwiek z nich wywnioskować. A to wciąż było niewiele.
    Na wzmiankę o dywanie uniósł zaskoczony brwi. Oczywiście, że coś musieli pominąć, i oczywiście musiało to stanowić rzecz bardziej istotną niż zdjęcie wgniecenia na kanapie zostawionego przez dość szeroką w biodrach denatkę. Westchnął odrobinę poirytowany. Przy morderstwach potrzebowali każdego najmniejszego drobiazgu mogącego dołożyć cegiełkę przy tworzeniu profilu sprawcy, z kolei ten dywan… Ciężko było nazwać drobiazgiem skoro mógł ich przybliżyć do poszukiwanego przestępcy.
    Czas ich gonił, osoba odpowiedzialna za tak makabryczną zbrodnię mogła zaatakować ponownie, bez modus operandi byli jak bez ręki. Duke przerwał milczenie budzące w zebranym towarzystwie specyficzny, ciężki dyskomfort.
     — Ten dywan jest bardzo charakterystyczny, sprawca mógł go nabyć od jakiegoś rękodzielnika, albo sam prowadzi taką działalność. Sprawdziliście aukcje internetowe z Forks i okolic? — zapytał lustrując wzrokiem każdego po kolei, wzrok dłużej zawiesił na Cedricu mając dziwne poczucie, że przynajmniej raz w życiu miał okazję go spotkać.
     — Tak, nic podobnego nie znaleźliśmy, ale… Czasami nastolatki z naszego liceum chodzą na targ i rozstawiają małe stoiska z rękodziełem, żeby sobie dorobić do kieszonkowego. Kojarzę z pięć takich osób, tam jeszcze nikogo nie wysłałem. — Harmon złapał w dłoń marker i podszedł do białej tablicy na kółkach, dużo mniejszej od tej przeznaczonej na dowody z miejsc zbrodni. — Dobrze, ustalmy jakiś plan działania. Trzeba sprawdzić targ, za dwa dni przesłuchanie córki zmarłej… — mamrotał pod nosem wypisując wypowiedziane słowa. Przy tak prostej czynności wyglądał dziwnie nieporadnie, jak zagubione dziecko. Constanty coraz lepiej rozumiał dlaczego tak desperacko potrzebowali w Forks pomocy osób z doświadczeniem.
     — Szeryfie, powinniśmy jeszcze raz przeszukać dom denatki. Morderca musiał jakoś stamtąd wyjść, co nie? Poza tym świeże oko na miejscu zdarzenia nie zaszkodzi. — Kostek wykonał ruch dłonią wskazując najpierw siebie, potem siedzącego obok Kraussa. Szeryf przyznał mu rację i poprosił milczącą całe spotkanie Kelsey o przyniesienie kluczy do domu zamordowanej kobiety.
    W oczekiwaniu na miejscową lekarkę medycyny sądowej, telefon Harmona zaczął wydawać głośne dźwięki sygnalizując, że ktoś próbuje się do niego dodzwonić. Mężczyzna spojrzał na wyświetlacz zmieniając wyraz twarzy z obojętnego na całkowicie zirytowany. Przeprosił wszystkich siedzących w sali konferencyjnej, po czym wyszedł z pomieszczenia pośpiesznie odbierając połączenie. Constatny, Cedric oraz Lorelai zostali sami.
    — Cholera, od samych tych zdjęć mi niedobrze. — informatyczka pierwsza rozdarła panującą ciszę odwracając się na krześlę tak, żeby być zwróconą twarzą do nowych nabytków posterunku w Forks.
    — Nie widziałaś wcześniej trupa? — Duke podjął temat patrząc z zaciekawieniem na blondynkę, która pokręciła głową.
    — Oczywiście, że widziałam, nie siedzę na tym zadupiu całe życie, po prostu…W Forks wszyscy się znamy, to naprawdę nieprzyjemne oglądać koleżankę własnej babci przygotowywaną do sekcji zwłok. — zmieszany Kostek przeprosił za dość nieczułe pytanie. Dopóki nie został uświadomiony to ani przez jedną sekundę nie pomyślał, że ktokolwiek z policyjnego zespołu mógłby znać denatkę. W tak małym miasteczku powinno być to rzeczą oczywistą.
    — Dobrze, dość o nieprzyjemnościach. Wypadałoby się w końcu przedstawić. Jestem Lorelai Keaton, a… — przerwała wypowiedź skierowaną do Cedrica patrząc na otwierające się drzwi. — A to jest Kelsey Poole. — dodała ignorując krzyki szeryfa dobiegające z korytarza. Z pojedynczych słów docierających do sali konferencyjnej dało się wywnioskować, że właśnie tłumaczył dlaczego siedzi cały dzień w pracy.
     — Żona mu znowu suszy głowę. — ton głosu lekarki był wybitnie beznamiętny. Podała Cedricowi do ręki klucze do domu denatki jakby celowo olewając Constantego, który siedział nieco bliżej.
     — Constanty Duke, niektórzy mówią mi Kostek. — zwrócił się do mężczyzny z lekkim uśmiechem na ustach. Nim ktokolwiek zdążył rozpocząć konwersację, wrócił Gerald widocznie zaczerwieniony na twarzy ze złości.
    — Musimy kończyć spotkanie, jutro dogadamy kolejne szczegóły, powinien do nas dołączyć mój zastępca. A wy… Jak macie ochotę to możecie jeszcze dzisiaj pójść obejrzeć miejsce zdarzenia, ubierzcie tylko jakieś rękawiczki. — Duke spojrzał pytająco na towarzysza niedoli w Forks.

    Może i mógł jakoś zagadać nowego znajomego, jednak słowa błądzące gdzieś pod czaszką nie chciały uparcie przejść Kostkowi przez gardło. Siedział w samochodzie jak skończona mimoza powstrzymując ciekawski wzrok od uważnego badania aparycji Cedrica. Zawsze lubił tak bezczelnie się pogapić, czasami nawet wręcz wywiercać dziury w ciele drugiej osoby swoimi gałkami ocznymi… Tym razem jednak dziwactwa trzymał na wodzy, zupełnie jakby miał dostać po głowie za każde najmniejsze odstępstwo od normy. Dawno nikt tak bardzo nie oddziaływał na specyficzną naturę Duke’a. I chociaż w innych okolicznościach myślałby o tym jak o dużej przeszkodzie, tak w przypadku współpracy w nowym miejscu z pewnością trzymanie chłodnego dystansu daje przestrzeń na lepsze zajęcie się własnymi obowiązkami. Przy Lorelai najpewniej nie potrafiłby odnaleźć minimum skupienia.
     Dom denatki nie był w żaden sposób wyjątkowy. Nora starszej kobiety jakich wiele w Stanach. Z jednej strony napadanie na emerytki zazwyczaj wyglądało najatrakcyjniej, schorowana babcia nie będzie w stanie walczyć, ani stawiać warunków, tylko dlaczego napadać kogoś kto widocznie nie opływał w bogactwach? Constatny zaczął powoli układać w myślach pierwsze założenia na temat zbrodni, chociaż jeszcze nie rozpoczął porządnego badania terenu osnutego ciężką atmosferą. Przystanął obok Cedrica uważnie słuchając jego słów.
      — Niektórzy zostawiają po sobie jakiś symbol, albo drobny przedmiot, chcą podkreślić, że to ich dzieło. Czy to wyzwanie rzucone policji? Możliwe, chociaż czy sprawca byłby aż tak głupi? Dywan nie miał żadnej metki, to raczej rękodzieło, a grupa rękodzielników w okolicy na pewno zawęży mocno grono podejrzanych. Nie wiem czy akurat ta konkretna osoba w ogóle cokolwiek myślała o służbach, kiedy postanowiła zostawić po sobie taką pamiątkę. Może to coś bardziej osobistego? — podrapał się po brodzie lustrując brudną od krwi podłogę. Dawno temu w jego regionie spotkali mordercę, który lubił zabierać jednej ofierze coś, a potem podrzucać to następnej. Wpadł w bardzo głupi sposób, w końcu postanowił nawiązać z policją kontakt telefoniczny i nie zadbał o to, żeby nie było możliwe namierzenie go. W przypadku obecnej sprawy to wspomnienie nie dawało kompletnie nic, w końcu z domu ofiary nic nie zniknęło, choć to jeszcze rzecz jaką powinna jeszcze potwierdzić córka kobiety.
     — Możemy założyć, że sprawca albo był dobrze znany, albo wykonywał zawód wzbudzający powszechne zaufanie. Nie może wyglądać dziwnie, tylko raczej niepozornie, z dobrym pretekstem, żeby wejść do czyjegoś domu i jeszcze dostać herbatę. I wykluczyłbym postawnego mężczyznę, taki raczej bez problemu powaliłby starszą panią, a tutaj… Ewidentnie dawała radę walczyć pomimo dość słabej kondycji. — skomentował podchodząc powolnym krokiem do drzwi wejściowych. Otworzył je i podniósł wycieraczkę. Pod nią leżał klucz. Wyciągnął z kieszeni spodni zapakowane w folię jednorazowe rękawiczki, po czym nasunął je na dłonie.
     — Moja matka tak długo robiła. Zapasowy klucz schowany gdzieś przy drzwiach. Chyba już wiemy jak sprawca wyszedł zostawiając za sobą wszystko zamknięte, nie musiał specjalnie się przy tym wysilać. Wystarczyło zajrzeć w tak oczywiste miejsce. — westchnął podnosząc przedmiot. Nie miał gdzie go schować, jednak nie to uważał za problem - policja powinna była w pierwszej kolejności sprawdzić takie rzeczy, obrzydliwe niedopatrzenie.
     — Nie powinno mnie już dziwić to jak bardzo tutaj wszystko jest robione na pół gwizdka, ale mam wrażenie, że bez nas nie mieliby nawet cienia szansy na ustalenie czegokolwiek przy tym morderstwie. — zamknął drzwi wracając do Cedrica. Miał trochę ochotę przedzwonić do Richarda, żeby go zjebać za przydzielenie do Forks, nawet jeśli nic by to nie przyniosło.
    — A myślisz, że to wszystko może być zamieszane większe grono? Jeżeli trop z dzieciakami na targu do czegoś nas by doprowadził, zastanawiam się czy może nie chodzi o nastoletni zakład. Wiesz, znaleźli cel, samotna babka, namówili najsłabszą jednostkę do morderstwa, kazali zostawić dywan, może nawet porobić zdjęcia. — była to bardzo luźna myśl, chociaż nie taka nieprawdopodobna. Młodociani przestępcy szukający dziwnych wrażeń nie byli specjalną rzadkością, czasami zaczynali od siedzenia w tych mroczniejszych odmętach internetu, a później… Robili coś o co nie posądzaliby ich nawet najbardziej zaangażowani w wychowanie rodzice.
       — Idę do kuchni. — oznajmił odkładając klucz do drzwi na stolik. Pomieszczenie z kuchenką i brzęczącą lodówką było dość małe. Na jednym z dwóch blatów stała otwarta paczka z czarną herbatą, zaś w zlewie gniło kilka zalanych wodą naczyń. Smród skiskłej wody znacząco obrzydził Kostka, jednak zamiast zrobić w tył odwrót przykucnął na chwilę uważnie patrząc na podłogę pokrytą pomarańczowym linoleum. Dostrzegł kilka pojedynczych, krótkich włosów w ciemnym odcieniu. Zdecydowane nie należały do człowieka, przypominały raczej sierść. O tyle było to ciekawe, że denatka nie posiadała żadnych zwierząt.
     — Cedric! Masz jakieś woreczki przy sobie? Chyba coś znalazłem. — zawołał odwracając głowę w kierunku wejścia do salonu.

    Siedział w przykucu patrząc tępo na Cedrica, kiedy ten rozmawiał przez telefon z kobietą trzymającą pieczę nad medycyną sądową w biurze szeryfa w Forks. Cały czas pamiętał ten paskudny moment olania, gdy podała klucz do domu denatki osobie siedzącej dalej jakby celowo chciała pokazać Kostkowi jak bardzo mu nie ufa. Oczywiście doskonale wiedział, że nie powinien w ogóle przywiązywać uwagi do tego czy w tym mieście jest lubiany czy nie, w końcu miał być tak tylko na chwilę, jednak Kelsey zasiała w nim ziarno ciekawości wymieszanej z absurdalną zazdrością o świeżo poznanego mężczyznę. Nie lubił zostawać w tyle i być traktowanym jak powietrze. Cichutko westchnął czekając, aż skończą rozmawiać.
    — Chętnie ucieknę jak najdalej od tego radioaktywnego zlewu. — mruknął wstając na równe nogi. Zdecydowanie zapach zgnilizny na długo pozostanie w nozdrzach Duke’a wyjątkowo przewrażliwionego na punkcie skisłej wody z resztkami jedzenia pamiętającego jeszcze poprzednie pokolenie. Jego była narzeczona często zapominała o naczyniach, które potrafiły gnić w kuchni nawet tydzień, a tłumaczyła zostawienie ich “odpowiednim namoczeniem, żeby na pewno domyć”.
      — Dobrze, spadajmy stąd, wezmę jeszcze tylko ten kluczyk z salonu. Może są na nim jakieś odciski, chociaż realnie wątpię, że ktoś kto nie zostawił zbyt wiele śladów na miejscu zbrodni popełniłby błąd przy tak istotnym przedmiocie. — powiedział bardziej do siebie. Wyminął w progu kuchni mężczyznę skrupulatnie unikając niezręcznego kontaktu fizycznego w ciasnym pomieszczeniu. Znaleziony wcześniej pod wycieraczką klucz leżał dumnie na stoliku. Constanty złapał go w dłoń przykrytą silikonową rękawiczką, planował tak nieść znalezisko, dopóki nie przypomniał sobie, iż jego towarzysz był w posiadaniu stosownych woreczków do przechowywania dowodów w sprawie.
      — Trzymaj, schowaj jeszcze to, zanim zgubię. — zażartowałam wciskając przedmiot Cedricowi. Chwilę później obaj opuścili ciche domostwo. Raczej w życiu codziennym nie tętniło tam życiem, starsza kobieta mieszkała sama, a jednak było coś smutnego w porzuconym przez jej śmierć przybytku. Policyjni partnerzy wsiedli do samochodu ruszając do biura szeryfa, gdzie mieli zakończyć wyjątkowo produktywny dzień.
      Baza mundurowych w Forks świeciła jeszcze większymi pustkami. Zostało tylko dwóch facetów będących na jakiejś nocnej zmianie, wyjątkowo nudnej zważywszy na to, że obaj oglądali po prostu mecz niespecjalnie zwracając uwagę na wchodzących na komisariat. Kostek jakby odruchowo zerknął w kierunku biurka Lorelai, chyba liczył na zastanie jeszcze kobiety pomimo tak późnej godziny. Cedric poszedł odstawić znaleziska z miejsca zbrodni do pieczary Kelsey, Constanty wyjątkowo bardzo nie chciał schodzić do ostoi lekarki. Zamiast tego przystanął za pracownikami Harmona obserwując biegające za piłką postaci na ekranie.
    — A Ty co? Nie na browarze ze wszystkimi? — zagaił jeden z nich odwracając głowę w kierunku Duke’a.
   — Browarze? Nikt mnie nie zapraszał na imprezę. — odpowiedział nerwowo drapiąc się po karku.
    — Nasza serdeczna Okularnica zabrała szeryfa i młodszego aspiranta do baru niedaleko. Piwo paskudne, ale tanie, skoro jesteś nowy to może powinieneś dołączyć. — na tym rozmowa została zakończona. Mężczyźni wrócili do oglądania meczu, z kolei Kostek stał jak kołek myśląc nad tym jaką decyzje powinien podjąć. Wrócić do hostelu, patrzeć w sufit, przeczytać książkę, a może faktycznie pozwolić sobie na towarzystwo przy procentach? Cóż, jeżeli jest szansa, iż nikt nie miałby nic przeciwko to może powinien pójść coś wypić. Swoją drogą zastanowiło go trochę dlaczego szeryf zamiast wrocić do domu, tak jak podprogowo to zapowiadał po kłótni telefonicznej z żoną, poszedł na chlanie.
    — Cedric, ponoć gdzieś niedaleko jest pub i nasi obecni współpracownicy wyskoczyli na piwo. Chcesz ze mną do nich pójść? — zagaił, gdy osobnik z którym przeszukiwał dom ofiary wrócił na powierzchnię, do normalnego świata, mówiąc bardziej z przekąsem. Nie oczekiwał od niego chęci na wspólny wypad, właściwie był wręcz pewien, iż uderzy go stanowcza odmowa, niemniej Kostek wolał zapytać chociażby ze zwykłej przyzwoitości.
     — A, jeszcze jedno, trzymaj moją wizytówkę. Nie wiem jak długo tutaj zostaniemy, więc chyba warto mieć do siebie kontakt. — dodał wyciągając z portfela kartonik ze swoimi danymi. W Trenton każdy pracujący przy zbrodniach większego kalibru dostawał od szefostwa garść typowo biznesowych druczków do rozdawania świadkom. Była to wygodniejsza opcja niż przekierowanie każdego, kto coś wiedział o danej sprawie na średnio działającą infolinię.