The Echoes of the Past

Hyunjun siedział przy swoim biurku w pokoju nauczycielskim, wyraźnie zafrapowany, wpatrując się w ekran telefonu. Nowy semester zaczynał się za tydzień, póki co szkoła była więc praktycznie pusta, jeśli nie liczyć pochylonych nad papierami nauczycieli, przygotowujących się do spotkania Rady Pedagogicznej mającego odbyć się za kilkadziesiąt minut. Na biurku Ahn’a piętrzyły się papiery, plany lekcji, ulotki uniwersytetów... Wszystkie ładnie posegregowane i poukładane w zgrabne, zbyt dokładne wręcz kupki, ale Ahn w tej chwili nie zwracał na nie uwagi, choć miał tego poranka naprawdę sporo do zrobienia.
Źródłem jego rozproszenia był SMS od najmłodszej szwagierki. Haesun znowu umówiła go z kolejną „znajomą”, aranżując spotkanie w najelegantszej z trzech restauracji jakie mieli w Sudong. Od kiedy zredukowała godzinypracy z powodu ciąży, tych „znajomych” do przedstawienia Hyunjun'owi było coraz to więcej, a on już nie wiedział jak odmawiać... Wykorzystał chyba wszystkie dostępne wymówki. Naprawdę nie był pewien co robić. Nie mógł im powiedzieć, ale z drugiej strony... To było naprawdę męcząc. Ale tutaj... Nie mógł żyć inaczej. Jego ojciec nigdy by tego nie zaakceptował. Mieszkańcy miasteczka tym bardziej – zostałby wyklęty, jak parę lat od niego starszy Do Kyuwon, który zdecydował się przywieść swojego chłopaka na Chuseok parę lat wcześniej. Senior Do wyrzucił go z domu, a potem... Potem było tylko gorzej.
Nie, już lepiej było chodzić na te wszystkie randki i z uśmiechem przepraszać, mówiąc, że nie jesteś zainteresowany, niż narażać się na takie traktowanie. Żył w konserwatywnym kraju. Bardzo konserwatywnym kraju. W mieście było trochę inaczej, i rzeczy zmieniały się powolutku, w ślimaczym tempie na lepsze. Ale tutaj? Bycie... innym oznaczało społeczne wykluczenie w najlepszym przypadku i publiczne zlinczowanie w najgorszym.
Nie bez powodu Do Kyuwon nie wrócił do Sudong od lat.
-Panie Ahn, proszę na chwilę wstąpić do mojego gabinetu –młodego nauczyciela z ponurego zamyślenia wyrwał głos dyrektora. Dyrektor Cha, niewysoki, łysiejący mężczyzna po sześćdziesiątce stał przy jego biurku, wbijając w Ahn’a sceptyczne spojrzenie małych, przebiegłych oczek zza szkieł okularów. Najwyraźniej zauważył, że młody nauczyciel odpłynął gdzieś myślami i wyraźnie nie był z tego powodu szczęśliwy.
Jun westchnął cicho. Semestr się nawet nie zaczął, a on już lądował na dywaniku... Co najpewniej oznaczało, że przywalą mu jakąś dodatkową robotą. Pracował w szkole od roku i wiedział dobrze, z doświadczenia, że dyrektor Cha nigdy nie skraca twojej listy obowiązków. Oj nie. Ma w zwyczaju tylko do niej dodawać.
Powoli podniósł się ze swojego miejsca i zgarnąwszy po drodze notatnik, gdyby musiał coś zapisać, szybko podążył za dyrektorem, wychodząc na długi, pomalowany na brzydki odcień żółtego korytarz. Dystans dzielący ich od położonego parę drzwi dalej gabinetu niestety nie był bardzo długi i lada chwila już do niego wchodził.
W środku dość ponurego pomieszczenia, urządzonego w staromodnym stylu, który najpewniej pamiętał poprzedni wiek, oprócz zajmującego miejsce za ciężkim biurkiem dyrektora, znajdował się młody, wysoki mężczyzna. Ten definitywnie nie był tutejszy.
-Jak ogłaszałem wcześniej, w końcu udało mi się zciągnąć do naszej szkoły nauczyciela angielskiego zza granicy... To jest pan Skeens,  z Anglii –starszy mężczyzna wspominał coś o tym wcześniej, na ostatnim zebraniu Rady Nauczycielskiej. Był z siebie wyjątkowo dumny – od lat próbował i żaden zagraniczny nauczyciel nie chciał przyjechać do Sundong. Nic dziwnego – miasteczko było nieduże i położone daleko od jakichkolwiek atrakcji. Nie było tu nic ekscytującego - ot, parę malowniczych szlaków i stara świątynia na pobliskiej górze.
-Panie Skeens, to Ahn Hyunjun, najnowszy dodatek do naszego grona pedagogicznego. Uczy historii i jest wychowawcą klasy pierwszej „b”-dyrektor najwyraźniej nie zamierzał się przejmować faktem, czy ten po koreańsku mówi, czy nie, chociaż najpewniej już wiedział jak się sprawy mają w departamencie międzyjęzykowej komunikacji, w przeciwieństwie do swojego podwładnego... Nie miało to większego znaczenia. Dyrektor Cha uczył japońskiego – jego repertuar języków obcych ograniczony był do dwóch i wydawał się sądzić, że samą telepatią jest w stanie przekazać znaczenie swoich słów.
-Miło mi pana poznać –Ahn grzecznie się ukłonił, stając obok nowego nauczyciela.
-Pana angielski jest całkiem niezły, prawda panie Ahn?- młody nauczyciel skinął tylko głową w odpowiedzi. Mówił po angielsku – co prawda stosunkowo wolno i z delikatnym akcentem – ale definitywnie biegle. Stosunkowo często go używał. Miał przyjaciół za granicą i lubił czytać prace w oryginale, także półświadomie cały czas ćwiczył.– Studiował pan za granicą na tym samym uniwersytecie co pan Skeens... Chciałbym więc, żeby oprowadził go pan po szkole.
-Nie lepiej by było poprosić panią Park albo pana Nam? W końcu oni uczą angielskiego...-to nie tak, że Ahn miał coś bardzo przeciwko. Po prostu miał dużo do zrobienia. To był jego pierwszy rok wychowastwa, do tego miał dokończyć plany lekcji i przygotować propozycje scenariuszy na pierwsze spotkanie kółka. To jedno. Drugie... Skoro pan Skeens miał uczyć angielskiego, najlepiej było, żeby od początku konsultował się z innymi nauczycielami przedmiotu, żeby wytłumaczyli mu jak, co i jak u nich działa.
Ale że dyrektor Cha był ich takim prywatnym, szkolnym dyktatorem – wiedział, że nie ma sensu dyskutować, także na delikatnej, uprzejmej sugestii się skończyło.
-Niby tak, ale pan Skeens – dyrektor Cha zabawnie przeciągał nazwisko obcokrajowca, przez co brzmiało ono praktycznie nierozpoznawalnie. –Na pewno będzie czuł się bardziej komfortowo w towarzystwie rówieśnika, a pani Park i pan Nam są bardzo zajęci przygotowaniami do rozpoczęcia roku i organizacją jesiennego festiwalu.
-A ja niby nie jestem zajęty?-pomyślał sobie Jun, ale... Był najmłodszy. Oczywistym wręcz było, że to jemu przypadną wszelkie dodatkowe zadania, nawet jeśli miał sporo na głowie. Nie mógł wprost sprzeciwiać się przełożonemu, nawet jeśli ten przełożony miał w zwyczaju odpuszczać mu więcej niż reszcie, przez względu na to kim był ojciec nauczyciela.
-Rozumiem –powiedział zamiast tego, decydując, że dla świętego spokoju najlepiej będzie nie uzewnętrzniać poprzedniej myśli na głos.
Na szczęście dyrektor na tym zakończył swoje przywitanie i Hyunjun, razem z nowym anglistą mogli wyjść na korytarz.
-(a*)Jeszcze raz miło mi pana poznać. Hyunjun Ahn-na rzecz Brytyjczyka zmienił kolejność imienia i nazwiska. W Azji Wschodniej zazwyczaj przedstawiano się najpierw nazwiskiem, a potem podawano imię, w przeciwieństwie do zachodniej kolejności. - Uczę historii– uśmiechnął się przyjemnie, szczerze. Tak czy siak, dyrektor miał rację – byli w podobnym wieku. A biorąc pod uwagę tak, że średnia wieku grona pedagogicznego wypadała na ponad czterdziestkę,  z Do – Yum’em nie mógł zadawać się otwarcie przez wojnę prawną jaka toczyła sie pomiędzy matematykiem, a siostrą Ahn’a, a dwie młodsze nauczycielki fizyki i biologii były miłe, ale nieco zbyt intensywne, jeśli ktoś pytałby go o zdanie (a nikt nie pytał)... Cóż, miło będzie poznać kogoś nowego.
Poza tym ten zaczynał nową pracę, był w nowym miejscu, po spotkaniu z nieco grubiańskim dyrektorem... Hyunjun chciał miło go przywitać i pomóc w aklimatyzacji. Dobrze pamiętał jak zdenerwowany był półtora roku wcześniej, kiedy zaczynał tu staż... A przecież chodził tu do liceum i znał większość nauczycieli. Praca w zupełnie nowym środowisku musiała być jeszcze gorsza.
-(a) Jak ma pan jakieś pytania to proszę się nie wstrzymywać. Kiedy przyjechał pan do Sudong? Zdążył się pan zadomowić? –skoro stare plotkary jeszcze go nie wywęszyły, to pewnie nie minęło zbyt dużo czasu.
-(a)W ogóle mówi pan po koreańsku, czy nasz drogi dyrektor Cha po prostu nie wziął tego pod uwagę? –pytał, bo jeśli mężczyzna nie mówił... To na pewno będzie mu ciężko. W Seulu, czy innym dużym mieście, nieznajomość języka byłaby problemem, ale jakoś pewnie dałoby się ją przeskoczyć, mimo stanu edukacji językowej w kraju (która była... dość słaba i nastawiona głównie na testy), ale w Sudong? Właściwie na palcach można było policzyć tych powyżej trzydziestki, którzy znali jakikolwiek język obcy, a młodzież ledwie coś dukała. Społeczność była też dosyć zamknięta i mocno konserwatywna nie podchodząc zbyt przyjaźnie do ludzi z zewnątrz... Mogło być nieciekawie.


*będę oznaczała literką (a), kiedy Hyunjun przechodzi na angielski, koreański będzie bez oznaczeń[/i][/b]

Korytarz był pusty, więc słowa niosły się po nim delikatnym echem. Już niedługo miał tętnić życiem, wypełniony głośnymi rozmowami nastolatków... Hyunjun naprawdę nie lubił przychodzić do szkoły kiedy była pusta. Wydawała mu się taka nienaturalnie cicha. Trochę jak z horroru, albo zegoś w tym stylu, jakby każdy głośniejszy dźwięk mógł wywołać wilka z lasu, jakiegoś potwora, gotowego odgryźć ci głowę w każdej chwili.
Ahn nie mógł doczekać się rozpoczęcia roku. Ojciec ostatnio chodził nerwowy i wyjątkowo łatwo było nadepnąć mu na odcisk. Większość wakacji Hyunjun spędził niańcząc swojego najmłodszego bratanka, starają się zejść głowie rodziny z drogi – pojechał też na tydzień do Seulu odwiedzić przyjaciół, odetchnąć...  Jeden więcej powód, dla którego, powrót do pracy go ekscytował, jako że łatwiej miało mu być uniknąć potencjalnych konfliktów z rodzicielem.
Zresztą, jak miał  być szczery, naprawdę lubił tą robotę. Lubił uczniów, lubił pracować z młodzieżą... Czuł się trochę tak jakby dokładał jakąś małą cegiełkę do ich przyszłości. I nawet jeśli nie zawsze było łatwo, nawet jeśli momentami żałował, że nie wybrał innej ścieżki, to... W gruncie rzeczy uważał swój wybór kariery za dobry.
-(a) Rozumiem… Gdyby miał pan jakieś pytania, albo problemy, proszę się nie wstrzymywać. Mieszkam tu praktycznie całe życie, także dobrze znam okolicę - nie licząc czterech lat studiów, Ahn spędził w Sudong całe życie. - To małe miasteczko, więc praktycznie każdy zna każdego... Jest dosyć specyficzne, ale z czasem się pan przyzwyczai-wciąż się uśmiechał. Skeens wydawał się nieco rozproszony, acz uszczęśliwiony faktem, że w końcu się może z kimś porozumieć. Ech... Hyunjun’owi było naprawdę szkoda młodego nauczyciela.
Zwłaszcza, że, jak Ahn się spodziewał, był otoczony barierą jezykową, którą będzie musiał jakoś przeskoczyć.
- (a) Na naszym zadupiu angielski niestety nie jest szczególnie dobrze znany... Zwłaszcza wśród starszej generacji-starszej generacji, która była tutaj w większości. Młodzież wyjechała do dużych miast, za pracą. Przyjeżdżali na wakacje, na urlopy. Czasami wracali – najczęściej gdy spotkali się w mieście z jakimś dużym rozczarowaniem, stracili pieniądze albo chcieli wychowywać dzieci w spokojniejszym miejscu. Pewnie, była grupa, która jak rodzeństwo Ahn, została, ale pewnie jakieś trzy czwarte klasy Hyunjun’a z liceum szlajało się gdzieś po kraju. Byli też nowi – ci co przyjechali do pracy w fabryce, albo na farmach... Ale w gruncie rzeczy, nikt tu znajomości języków obcych nie potrzebował, nie licząc urzędników w fabryce, którzy robili interesy z za granicą.
- (a)Niech się pan nie przejmuje dyrektorem Cha. Próbował ściągnąć do naszej szkoły zagranicznego nauczyciela języka od kiedy ja chodziłem tu do liceum, a to było dobrą dekadę temu... Nikt nie chciał tu przyjechać i pozycja jest pusta od wieków, więc nieważne co pan zrobi, jest pan bezpieczny. Jakby to powiedzieć... Jest pan dla niego obecnie swego rodzaju osobistym triumfem, więc dopóki nie morduje pan małych kotków, zwolnienie panu nie grozi –dopiero teraz przyjrzał sie Szkotowi dokładniej. Ten był parę centymetrów wyższy od Hyunjun’a, szczupły, z wąską, przystojną twarzą i elegancką fryzurą. Ech, nawet jeśli nie znał słowa po koreańsku to definitywnie miał być popularny w okolicy.
-(a) Poprosił mnie, żebym pokazał panu szkołę i wytłumaczył co i jak tu działa... Najpewniej nie chciało mu sie wszystkiego powtarzać jeszcze raz, a ja aktywnie próbuję unikać spędzania w jego gabinecie większej ilości czasu niż jest to absolutnie potrzebne, więc mam nadzieję, że wybaczy mi pan ucieczkę stamtąd w trybie błyskawicznym... Zwłaszcza, że jego przemowy zazwyczaj sprowadzają się do „pracuj ciężko, tu jest dodatkowa lista obowiązków, nasza szkoła jest super – wspaniała”. Jeśli musi pan z nim jeszcze coś załatwić, na pewno znajdzie się dzisiaj jeszcze czas –parodię tonu dyrektora miał opanowaną do perfekcji. Jeśli ktoś się jeszcze nie zorientował – Hyunjun był dość gadatliwy. To jest jak już otworzył usta i miał coś do powiedzenia – nie miał w zwyczaju kłapać kłapaczką byle kłapać, ale jak już zaczynał to... mówił dużo.
- (a) Dał mi dla pana jakieś papiery, proszę-podał mężczyźnie teczkę z materiałami do przejrzenia, które dyrektor wręczył mu nna krótko przed opuszczeniem gabinetu. Nie był pewien co dokładnie się w niej znajdowało, ale zakładał, że dyrektor przygotował się na  ewantualność  niemożności komunikacji. Przynajmniej taką miał nadzieję. - (a) Większość powinna być po angielsku, ale gdyby coś potrzebowało tłumaczenia, to mogę pomóc –zaoferował. Już postanowił, że pomoże jakoś mężczyźnie zaaklimatyzować się w szkole, a przetłumaczenie paru stron nie było zbyt dużym problemem. Ot, zajęcie na wieczór.
Mimo faktu, że cała rodzina Ahn’a mieszkała w mieście i miał sporo znajomych, młody mężczyzna był w gruncie rzeczy... Naprawdę samotny i jego wieczory były raczej długie i puste. Choć był powszechnie lubiany przez większość ludzi dookoła, fakt, że przez większość czasu czuł się tak, jakby wszystkich okłamywał zaczynał ciążyć mu coraz mocniej. Gdyby kogoś zapytać o zdanie, nikt by się z nim nie zgodził, ale w głębi duszy czuł się tak, jakby między nim, a resztą był taki dystans, którego nie dało się przeskoczyć. Niewyczuwalny dla innych, ale boleśnie jasny dla niego. I im więcej czasu mijało od jego przeprowadzki po studiach, z powrotem do domu, tym jaśniejsze stawało się to uczucie... I z tego tytułu był ostatnimi czasy nieco bardziej wycofany, niż miał to dawniej w zwyczaju i wieczory, zamiast w barze, wolał spędzać w domu, na kanapie przed telewizorem.
- (a) Jeśli to panu pasuje, najpierw pokażę panu jak to to wszystko u nas wygląda, a potem przedstawię pana anglistom? Na pewno wytłumaczą lepiej niż dyrektor czy ja, jak przedstawiają się sprawy w departamencie nauczania... Za godzinę mamy Radę Pedagogiczną –spojrzał na zegarek na nadgarstku. W sam raz czasu, żeby oprowadzić Skeens’a po szkole i wszystkim go przedstawić.
Ruszył korytarzem, skinąwszy na mężczyznę, żeby ten podążył za nim, już wizualizując w głowie trasę ich wycieczki krajoznawczej, planując zajść do pokoju nauczycielskiego na koniec, żeby  dokonać prezentacji i pokazać mu jego biurko.
-(a) Swoją drogą... Z ciekawości muszę zapytać. Dlaczego tutaj? Niech nie zrozumie mnie pan źle, po prostu... Nie jest to pierwsze miejsce, o którym pomyślałbym, gdybym chciał uczyć za granicą – historyka naprawdę ciekawiło, dlaczego ten zdecydował się przeprowadzić akurat do Sudong. Tyle było bardziej atrakcyjnych miast w kraju, do których mógłby się wybrać... Dlaczego padło na małe miasteczko w środku niczego?[/color]

-(a)Propozycję podtrzymuję z pełną świadomością potencjalnych konsekwencji –miał dziwne wrażenie, że propozycji pomocy żałować nie będzie, nawet jeśli miał się od Skeens’a „nie odgonić”. Mężczyzna, na pierwszy rzut oka i po pięciominutowej rozmowie nie wydawał się problematyczny. Cóż – jego przystojna twarz mogła stać się problemem, bo jeśli Hyunjun miał być ze sobą zupełnie szczery, ta była całkiem w jego „typie”, ale nie był taki powierzchowny! I był zdeterminowany uniknąć jakichkolwiek crushy w miejscu pracy, bo te...  Potencjalnie mogły nieprzyjemnie utrudnić mu życie. Poza tym był profesjonalistą.
Dlatego atrakcyjność nowego nauczyciela zamierzał zignorować.  Jak na profesjonalnego profesjonalistę przystało.
Ehym. Wracając. Nie wydawał się problematyczny, a raczej spokojny i pooukładany, więc Ahn na prawdę sobie wyobrazić kłopotów z jego strony, chociaż jak wiadomo pozory mogą mylić. Zresztą, chciał po prostu pomóc angliśie się zaaklimatyzować.
-(a) Kiedy jest się po drugiej stronie świata od wszystkiego co się zna, nieważne jak człowiek czuje się w nowym miejscu i tak będzie tęsknił za domem... Studiowałem rok za granicą, więc dobrze rozumiem-nawet jeśli naprawdę lubisz miejsce, w którym mieszkasz, brakuje ci tego co znany, brakuje tego, co w domu... Na obczyźnie najprostsze rzeczy sprawiają, że tęsknisz za domem.
W czasie swojego rocznego pobutu w Szkocji, Hyunjun tęsknił nie tylko za domem, ale za głupotami, za koreańską kuchnią, za lasami, za gorącym parnym latem, za swoją momentami irytującymi krewnymi... Za patrzeniem w puszczę dookoła w nadziei, że kiedyś może wypatrzy ją.
-(a)Niech pan przestanie, nie musi mi się pan niczym odwdzięczać. Mi też miło oderwać się  czasem od mojej zwyczajowej rutyny, także to żaden problem –nie potrzebował żadnej odpłaty czy rewanżu i ich nie oczekiwał. W końcu tylko wypełniał swoje obowiązki – jako pracownika szkoły i kolegi z pracy. Nic specjalnego, ot zwyczajowa uprzejmość. Może i angażował się nieco bardziej niż większość ludzi, którerym szef przedzielił podobne zadanie, ale wynikało to raczej z jego przyjaznej natury niż przebiegłości czy oczekiwania jakiś przyszłych korzyści. Lubił się dogadywać z ludźmi w swoim otoczeniu i tyle.
Hyunjun potraktował  zresztą. swoją rolę jako przewodnika bardzo poważnie. Zaczął od pokazania angliście klas w szkole i stołówki. Po drodze tłumaczył, mówiąc, że szkoła ma plus minus czterystu uczniów – zarówno z Sudong jak i okolicznych wiosek, stąd niewielki internat w pobliskim budynku, dla tych którzy musieli dojeżdżać naprawdę daleko. Była jedną z dwóch szkół średnich w okolicy – drugą było położone na przedmieściach technikum. Pomieszczenia były przypisane do konkretnej klasy – w przeciwieństwie do niektórych państ na zachodzie, to nauczyciele zmieniali pomieszczenia, w których uczyli co godzinę, a uczniowie  na stałe zostawali w tych samych. Sama szkoła miała parter i dwa piętra i zbudowana była raczej w staromodnym stylu. O ile Ahn się nie mylił, budynek postawiony we wczesnych latach osiemdziesiątych i choć był remontowany od czasu do czasu, to w gruncie rzeczy wciąż w gruncie rzeczy niewiele się zmienił. Na parterze oprócz klas znajdowała się stołówka i gabinet pielęgniarki, na pierwszym piętrze gabinety administracji, dyrektora i pokój nauczycielski, a na drugim piętrze rezydowała biblioteka i gabinet szkolnego psychologa. Oprócz tego obok szkoły było spore boisko i hala sportowa, na której odbywało się większość apeli, lekcji wf i treningi szkolnych dróżyn sportowych („nasza damska drużyna siatkówki wygrała w zeszłym roku prowincjalne mistrzostwa i pojechała na zawody krajowe... dyrektor ma nadzieję na podobne osiągnięcia w tym roku”).
-(a)Ależ ja jestem wścibski, co?-zaśmiał się cicho, jakby sam do siebie, widząc początkowe zmieszanie mężczyzny jego pytaniem o powód przyjazdu do miejscowości. Przerwał na chwilę swoją wycieczkę krajoznawczą – zatrzymali się akurat  –(a)Proszę mi wybaczyć, po prostu z natury jestem ciekawski... Doyum – hyung... Pozna go pan, to jeden z matematyków... twierdzi, że za jakieś pięćdziesiąt lat, skończę jak babcia – osiedlowa – kamera, spędzając emeryturę na stalkowaniu sąsiadów. Coś w tym jest, ale trochę przesadza... Ja tylko lubię... rozumieć –nie dość, że był ciekawski, to jeszcze momentami brakowało mu filtra i miał tendencję do zalewania ludzi informacjami. Ot, klasyczny przykład gaduły. To nie tak, że nie potrafił trzymać języka za zębami – gdy trzeba było, gdy chodziło o coś ważnego – milczał jak grób, ale jeśli o codzienne, zwykłe rzeczy idzie... Cóż.
Poza tym wychodził z założenia, że im więcej pytań się zadaje, tym szybciej można kogoś poznać. Lepiej było polegać na faktach zasłyszanych bezpośrednio od pytanego niż własnych domysłach, zwłaszcza, że te mogły być błędne i przez to wykwitały nieporozumienia. Także pytał – nawet o głupoty, nawet jeśli nie wypadało i nawet jeśli pytanie te były czasem głupie lub dziwne.
-(a)Nie zawsze w życiu wszystko idzie zgodnie z planem, ale czasem niespodziewane rzeczy przynoszą najlepsze efekty –poza byciem gadułą, Hyunjun był też domorosłym filozofem. W każdym razie, tak jak się spodziewał, Sudong nie było pierwszym wyborem nowego anglisty i było to jak najbardziej zrozumiałe. Gdyby było inaczej (chyba, że ten miałby jakiś inny, tajemniczy powód), historyk pomyślałby pewnie, że ma do czynienia z wariatem.
Jako jednak, że teraz już wiedział z czym pracuje, zdecydował się nie dobijać leżącego i spojrzeć na całą sytuację z nieco bardziej pozytywnej perspektywy.
-(a)Poza tym Seoul nie umywa się do naszej wiochy... Mamy dużo świeższe powietrze! I wszędzie da się dojść w maks pół godziny, bez potrzeby kiszenia się w metrze... Mniej ludzi, mniej zanieczyszczeń, mniej samochodów, więcej traktorów, warzywka z własnego pola w warzywniaku –wyliczał zalety życia na wsi, wyraźnie żartując. On sam z jednej strony naprawdę lubił małomiasteczkowe życie, a z drugiej... Ciągnęło go do życia w mieście, do tego poczucia wolności, które mu towarzyszyło, do chodzenia do barów i klubów, do teatrów i kin. Jego dosyć dziwnych, szalonych przyjaciół. Z drugiej... Kiedy mieszkał w mieście, naprawdę brakowało mu wszystkich wymienionych.
-(a) A może raczej i wieś i miasto mają swoje atuty? To dwa różne doświadczenia –wzruszył ramieniem. Przechodzili między kolejnymi pomieszczeniami i Ahn zdecydował, że pokazał juz Szkotowi wystarczająco dużo podobnych do siebie klas,. Jako że zobaczyli już większość innych pomieszczeń, zanim pójdą do pokoju nauczycielskiego, zdecydował się zatrzymać w swoim ulubionym miejscu w szkole.
-(a)A to… -otworzył kolejne drzwi. –(a)Jest moje ulubione pomieszczenie. Jeśli nie jestem w pokoju nauczycielskim, albo nie mam dyżuru, to tu mnie własnie można znaleźć. Prowadzę kółko muzyki i tańca tradycyjnego... Pokazałbym panu inne pokoje klubowe, ale mam klucze tylko do tego. Część z nich i tak spotyka się w klasach, ale nasz samorząd szkolny, ma pokój piętro wyżej, a gazetka szkolna urządziła się w piwnicy, obok składziku sprzątaczek.
Pomieszczenie było niewielkie i dosyć zagracone. Po  środku znajdował się spory stół, na którym obecnie rozłożone były maszyny do szycia i bele materiału. W kącie parę foteli i kanap oraz spora szafa,  a obok – olbrzymie d. Na ścianach – kolorowe platy reklamujące występy w różnych miejscach, tradycyjne instrumenty i przede wszystkim – mnóstwo zdjęć. Czarno – białych, kolorowych, robionych profesjonalnymi aparatami i telefonami, ustawionych i z zzaskoczenia. Na scenie w czasie występu, na jakiejś górskiej wyprawie jako część„bonding activities” – wszystkie zdjęcia przedstawiały Hyunjun’a i członków kółka, którym się opiekował. Kółko w teorii zajmowało się śpiewem i teatrem tradycyjnym, ale od kiedy Ahn przejął opiekę nad uczniami w nim biorącym udział – robili też więcej rzeczy. Wolontariat tu i ówdzie, piesze wycieczki od czasu do czasu, organizowali wieczorki poezji koreańskiej dla seniorów raz na tydzień... Na co uczniowie i opiekun akurat mieli pomysł i ochotę.
To była jego ulubiona część pracy – dogadywał się naprawdę dobrze ze swoimi podopiecznymi w kółku i miło było oglądać jak podumierająca wcześniej organizacja odżywa i jak dzieci mogą się spełniać, nawet jeśli chodziło o coś co młodzieży zazwyczaj nie interesowało. Pewnie, większość nie zaczynała z pasji – przyszli bo kółko prowadził Ahn  - a on chodził za nimi i jęczał, bo rodzice im kazali, bo potrzebowali zajęć dodatkowych, żeby wychowawca nie wisiał im nad uchem, a te wyglądały na minimum wysiłku i tak dalej i tak dalej - ale pod koniec roku ta pasja zaczęła wyraźnie się pojawiać i... Hyunjun był na prawdę z siebie dumny. Co prawda jego kółko nie dawało nikomu dodatkowych punktów w aplikacjach na studia, ale dawało możliwość znalezienia talentu, pielęgnowania tradycji i ich rozwijania, dawało tym, którzy tego potrzebowali ucieczkę od problemów w domu (choć o tej roli nigdy nie wspominał) i...
Ech. Naprawdę był z tego zbyt dumny, prawda? Aż tak, że za każdym razem jak wchodził do pomieszczenia zawsze zaczynał tak dziwnie promienieć, nawet jeśli wyraźnie potrzebowało gruntownego porządku i (najlepiej) dodatkowej przestrzeni na składzik.
-(a)Jeździmy po kraju na różne festiwale i inne takie od czasu do czasu... W zeszłym roku udało mi się wynegocjować dofinansowanie od rady miejskiej, więc pojechaliśmy też na parę wycieczek tu i ówdzie –wygładził jeden z materiałów rozłożynych na blacie. Nie musiał pokazywać tego miejsca Skeens’owi, ale chciał, bo... Tak go naszło. Poza tym wykorzystywał każdą nadarzającą się okazję, żeby pochwalić się kółkiem, trochę tak jak rodzice wszędzie wpychający swoje dzieci. Poza tym jako tymczasowy przewodnik, nie mógł pominąć czegoś co stało wysoko na jego liście prioytetów jeśli o szkołę idzie, prawda? Czułby się wtedy tak, jakby nie wypełnił swoich obowiązków poprawnie.
-(a)Co roku mamy w szkolny festiwal parę tygodni po rozpoczęciu roku, więc co bardziej nadaktywne dzieciaki przychodziły w wakacje, żeby robić dekoracje i stroje –wskazał rzeczy na stole. –(a) Powinien pan przyjść na nasz występ... I tak wciskam to każdemu,  z kim rozmawiam... Już parę... No dobra, więcej niż parę... Razy kazano mi się zamknąć na ten temat, więc pracowicie wyszukuję kolejne, potencjalne ofiary. Jak zrobimy oficjalne ulotki, to też panu jakąś wepchnę! –oznajmił wesoło. Owszem, może i został dobry miesiąc, ale przygotowania juz się powoli zaczynały i niedługo miały nabrać pełnej pary.
W przelocie zerknął na zegarek. Sala gimnastyczna będzie musiała poczekać. Jeśli chcieli zdążyć z prezentacją przed radą pedagogiczną, powinni ruszyć do pokoju nauczycielskiego.[/color][/color]

Ahn dyskretnie obserwował reakcję mężczyzny. Nie był pewien, czy pokazywanie mu tego pomieszczenia było dobrym pomysłem, no bo... Ten mógł nie być zainteresowany takimi rzeczami i Hyunjun mógł przekraczać granice „wycieczki krajoznawczej”, ale po prostu lubił się chwalić swoim kółkiem.
Zresztą nie miał czym się martwić. Skeens wydawał się być szczerze zainteresowany i rzeczywiście przyglądał się wyposażeniu pokoju, ich zdjęciom... To wszystko musiało być dla niego nowe – jakby nie patrzeć chodziło o sztuki tradycyjne, nie tak popularne w szerokim świecie.
-(a)Owszem gram. Ten instrument nazywa się geomungo. To sześciostrunowa cytra –wyjaśnił, a jego twarz rozjaśniła się w szerokim uśmiechu. Gra na cytrze była jedną z jego dużych pasji i nigdy nie spotkał kogoś, kto podchodziłby do tego... Tak entuzjastycznie. Hyunjun był więc tym faktem naprawdę zaskoczony, ale było mu z tym naprawdę miło.
-(a)Zanim moja matka wyszła za mojego ojca, była w orkiestrze i grała właśnie na takim... Występowała też sama i jeździła na różne festiwale muzyki folkowej –dlatego właśnie sam zainteresował się grą na lirze. Bo kiedy jednego dnia zniknęła, gdy Hyunjun miał zaledwie siedem lat, to była jedna z niewielu rzeczy jakie wciąż o niej pamiętał. Z biegiem upływających lat, wspomnienia z dzieciństwa powoli się zacierały i momentami Ahn łapał się na tym, że nie pamietał jak wyglądała – nie tak naprawdę, w jego głowie bardziej utrwalony był obraz ze zdjęć w albumie rodzinnym. Jednak wspomnienie muzyki, tego jak uczyła go pierwszych, nieskomplikowanych melodii, prowadząc jego dziecięce palce po strunach.
Te wspomnienia były dla niego niesamowicie cenne i muzyka... W jakiś sposób pomagała mu je kultywować. Dlatego też, jako nastolatek, ku wielkiej dezaporbacie ojca, zdecydował się wrócić do grze na cytrze i poprosił siostrę babci, która dużo wcześniej uczyła jego matkę o lekcje.
-Obiecuję, że jak tylko nadarzy się okazja, to panu pokaże. Nie trzymam go w szkole, tylko u brata, ale na pewno coś da się wykombinować –nie była to pusta obietnica. Naprawdę chciał pokazać Rupertowi jak się na geomungo gra, no bo... Nie mógł mu odmówić, nie kiedy ten tak na niego patrzył. Zresztą, nie chciał. Muzyką i tradycjami należało się dzielić, inaczej umierały.
Mógłby mówić o tym wszystkim jeszcze długo i pewnie zalałby Szkota masą niepotrzebnych faktów, ale niestety czas ich gonił.
-(a)Niestety... Może pan przygotować się na długie,długie spotkanie –na ich nieszczęście, duża liczba nauczycieli lubiła gadać o wszystkim i o niczym i Hyunjun spędzał większość rad nudząc się śmiertelnie.
Tak czy siak musieli pójść do pokoju nauczycielskiego, więc zanim zacznie się rada, chciał jeszcze pokazać mężczyźnie gdziie jest jego biurko, więc pośpiesznym krokiem ruszył korytarzem. Po drodze minęli zainteresowane nowym nabytkiem, panie Lim (ood biologii) i panią Ha (od fizyki). Ahn szybko wytłumaczył, że Skeens to nowy anglista, a potem ruszył do właściwego pomieszczenia.
–(a)O! Tu jest moje biurko –wskazał na niewielką przestrzeń w kącie pomieszczenia. Tam założone wyjątkowo starannie poukładanymi papierami, stało jego biurko, chyba najbardziej pedantycznie zorganizowane w jego pomieszczeniu. -Spędzam tu większość przerw, jeśli nie mam dyżuru, także w razie czego proszę szukać mnie tutaj.
-(a)A to, o ile się nie mylę, jest pańskie. Proszę się rozgościć – podprowadził wyższego mężczyznę do znajdująco się dwa biurka dalej, takiego pustego. Teraz jeszcze musiał przedstawić go anglistom. Pani Park, nieprzyjemna matrona pod pięćdziesiątkę, mierzyła ich mało przyjemnym, surowym wzrokiem znad ekspresu do kawy, nad którym, jak zwykle, sterczała. Pana Nam’a nigdzie nie było widać (ten pewnie jak zwykle miał się spóźnić), więc to pewnie z nią trzeba będzie rozmawiać. Historyka nie napawało to wielkim szczęściem.
-(a)Ach i przyjęte jest, że dzisiaj wieczorem pójdziemy do baru, żeby uczcić pana zatrudnienie... Nie wiem czy dyrektor coś wspominał, ale na pewno na radzie pana zaprosi. I wszystkich innych... Także może się pan na to mentalnie przygotować, bo odmówić... Właściwie się nie da-taka już była koreańska kultura pracy. Oczekiwało się wręcz, że pracownicy po godzinach będą gotowi spędzać czas z szefostwem, z różnych okazji. W szkole było to nieco mniej intensywne niż w korporacjach, ale takie spotkania po godzinach od czasu do czasu wciąż się zdarzały.



Rada rzeczywiście ciągnęła się niemożebnie. Dyrektor ględził i ględził – Hyunjun przemyślnie przysunął się bliżej Skeens’a, żeby to i owo tłumaczyć, bo pani Park, definitywnie nie była gotowa pomagać w tłumaczeniu, jak na starą jędzę przystało, a pan Nam, choć miły i pomocny, miał attention span bardzo rozproszonego trzylatka, mimo faktu, że zbliżał się do emerytury, także dużo pomijał.
Całe spotkanie potrwało do późnego popołudnia i po nim, nauczyciele rzeczywiście udali się na stosunkowo wczesny jak na „wieczorek” zapoznawczy wypad do baru, w którym zazwyczaj udawali się na takie wyjścia. Nie żeby był wielki wybór, w Sudong były dosłownie dwa bary i tylko jeden był wystarczająco duży by pomieścić wszystkich (nie licząc tych, którzy nie mogli uczestniczyć z różnych powodów). Ahn znał to miejsce jak własną kieszeń i był tu wiele razy.
Bar był duży, umieszczony w centralnej części miasta i wyglądał zaskakująco noweczesny. Parę lat temu został kupiony przez parę, która po latach życia w mieście wróciła do miasteczka i został odrestaurowany. Przestronne pomieszczenie było pełne większych i mniejszych stolików, ciemne ściany, kontrastowały z drewnianymi meblami, barem i wstawkami. Na ścianach powieszono stare zdjęcia Sudong sprzed lat. Bar serwował dość szeroki wybór napojów, jednak stawiał głównie na te najbardziej proste, jako że to było to czego oczekiwali mieszkańcy.
Nauczyciele zajęli miejsce przy długim stole w centrum pomieszczenia, także wszyscy siedzieli razem.
-(a)Jakby jutro miał pan trochę czasu, to mogę dokładnie przedyskutować z panem plany zajęć i podstawę programową –zaoferował właśnie Skeens’owi pan Nam. Staruszek mówił po angielsku z ciężkim, koreańskim akcentem, był jednak zrozumiały... I definitywnie byl gotowy zrobić to co obiecywał, a nie tak jak pani Park, unikać zaangażowania.
Tymczasem Hyunjun, który zajął miejsce obok Szkota... Jakby tak oklapł widząc kto siadł naprzeciwko niego.
-Jak ktoś doniesie Borze, że siedziałem naprzeciwko ciebie, hyung, to dostanę po głowie –westchnął, patrząc sceptycznie na swego dawniej najbliższego znajomego z pracy i byłego szwagra Kang Doyum’a. Ech... Naprawdę tęsknił za czasami, kiedy mógł po prostu normalnie porozmawiać z matematykiem, bez obawy, że ktoś na niego doniesie i zostanie pozbawiony uszu albo potraktowany agresywnym napomnieniem werbalnym... Bora ostatnimi czasy cała chodizła na szpilkach.
-Wybacz, że w ogóle egzystuje jeszcze na tym świecie –Kang wywrócił oczami. Urodzony i wychowany w Daegu i przywiany do Sudong potrzebą pracy, mieszkał już tu wystarczająco długo by wiedzieć, że wszędzie tutaj ściany mają uszy. –Lepiej mi polej, a nie się krzywisz.
-Też byś się krzywił, gdybyś wciąż musiał ją codziennie widywać. Dobrze wiesz jaka ona jest-historyk wzruszył ramionami, po czym sięgnął po jedną z butelek soju, które kelnerka właśnie przed nimi postawiła...
-(a)Gdzie moje maniery... Panie Skeens, to jest Doyum Kang, matematyk –tak gadał i gadał, a zapomniał, że powinien ich był przedsawić. –Hyung, to nowy anglista, pan Skeens –odkręcił butelkę i zaczął rozlewać alkohol do małych szklaneczek wielkości tych na shoty, zaczynając od pana Nam’a, który był najstarszy, potem Doyum’a, a potem...
-(a)Pije pan, panie Skeens?-zapytał. Przecież nie będą zmuszać nikogo do chlania, prawda? Może przyjętym było, że wszyscy piją, ale obcokrajowcowi chyba nawet dyrektor byłby gotowy odpuścić.[/color]

Alkohol polewano dość obficie – uczniowie nigdy by nie podejrzewali, że ich szacowne, zazwyczaj bardzo poważne grono nauczycielskie może się tak rozerwać. Szumiały konwersacje, co rusz wybuchały śmiechy – sekretarka, szacowna, przysadna matrona po pięćdziesiątce (stara panna) i pan woźny (owdowiały parę lat wcześniej) tańczyli wolnego do lecącej z głośników piosenki trot. Ech, wyraźnie to było pierwsze pogodzinne zebranie nauczycielskie w nowym roku szkolnym bo wszyscy jeszcze mieli siłę i energię imprezować. Ostatnie powiewy wolności dla wszystkich pracujących w edukacji... Kiedy dzieciaki wrócą do szkoły i uszy wszystkich zaanagażowanych będa obolałe od szkolnego gwaru, a stosy testów do sprawdzenia będą piętrzyły się na biurkach, nikt nie będzie miał siły żeby cieszyć się głośnymi barami.
-Hyung –Hyunjun przesiadł się na drugą stronę stołu (chwilowo), siadając przy Kang’u. Ignorowali się wzajemnie przez większość wieczoru, bo tak zakładał ich oficjalny plan. Ale jak zwykle w podobnej sytuacji, plan nie do końca działał, po paru głębszych. Tak też było i tym razem. Kang i Ahn przyjaźniali się przez lata – jeszcze zanim  historyk zaczął pracę w liceum i ciężko było wymazać lata przyjaźni tylko dlatego, że Bora nie mogła znieść faktu, że jej brat przyjaźni się z jej byłym mężem.  –Wypij ze mną jednego, co? W imię dawnych czasów ...-otworzył butelkę, wypełniając swój kieliszek i ten matematyka. W imię dawnych czasów.
-Powtarzasz, że to „ostatni raz w imię dawnych czasów” od ponad roku, a potem na każdym wyjściu z pracy kończysz robiąc to samo –Hyunjun nie miał wielu przyjaciół, zwłaszcza nie w Sudong – większość tych, których miał, mieszkała w Seulu, albo za granicą – naprwdę doceniał więc towarzystwo matematyka. Przynajmniej miał z kim jeść lunch’e w pracy. Może nie mieli zbyt wielu wspólnych zainteresowań, ale zawsze znaleźli jakiś wspólny temat do dyskusji i przez lata znajomości naprrawdę dobrze się dogadywali.
-Mam pić ze Scyllą i Harybdą siedzącymi przy tamtym stoliku?-wskazał głową w kierunku stolika przy którym siedziały dwie starsze nauczycielki – pani Lee, ucząca fryzyki i anglistka, z którą miał trochę na pieńku i najczęściej unikał ich jak ognia.
-Racja.
-Ugh… Czuję się jakbym wrócił do liceum przy waszej dwójce. –Ahn nie był zaskoczony, ale było to dość frustrujące. Jego siostra nie należała do najbardziej dojrzałych i miała raczej... wybuchowy temperament, który zresztą był jednym z powodów do rozejścia się pary.
-Przypominam, że ja chcialem podpisać papiery po dobroci-Ahn wiedział. Ale wiedział też, że w jego rodzinie to nie przejdzie. Jego ojciec uważał, że małżeństwo to na zawsze i tak dalej, poza tym fakt, że ktokolwiek mógłby chcieć się rozwieść z jego córką uważał za totalny afront. A kiedy ojciec w coś się angażował... Cóż, rzeczy zawsze zaczynały się komplikować.
-Wiem, wiem... Nie musisz mi przypominać. Wiesz, że moja opinia niewiele się liczy... W końcu złość trochę jej przejdzie, może na tyle, żeby przełknąć moją „zdradę” –Hyunjun nie chciał obierać stron. Kang na przebaczenie i życie w zgodzie po rozwodzie nie mógł liczyć, ale Ahn miał przywileje młodszego brata, także może to jakoś mogło przejść.
Kiedy oboje opróżnili swoje kieliszki, wrócił z powrotem na swoje miejsce obok anglistów.
- (a)Widzi pan panie Skeens, pan Ahn i pan Kang byli najlepszymi przyjaciółmi –zaczął tłumaczyć pan Nam, kręcąc głową jakby z niedowierzaniem.-Kang ożenil się ze starszą siostrą Jun’a i wszystko było pięknie ładnie przez parę lat, tylko, że teraz Kang i Bora, to jest pani Ahn są obecnie zaangażowani w gorzką i bardzo zaciekłą wojnę rozwodową... Także Jun musiał wybrać stronę, więc, a jakże, wybrał siostrę... Jakby w tej rodzinie ktokolwiek miał wybrać inaczej –rodzina Ahn’ów... pojawiała się w plotkach zdecydowanie często, głównie dlatego, że jej głowa była największym pracodawcą w okolicy.
-(a)No, a ja się potem dziwię, że wszyscy szepczą za moimi plecami... Chociaż pan by nie rozpowiadał plotek, co?-Ahn westchnął ciężko. Nie żeby go to dziwiło... Był przyzwyczajony, ale mimo wszystko  –(a)Nie wybrałem żadnej strony. Po prostu unoszę się w pasie ziemi niczyjej, w nadziei, że nie spadną na mnie żadne zagubione pociski
-(a)To nie plotki, to fakty... Poza tym twoje rodzinne dramaty ożywiają miasteczko  chłopcze, nie ma co winić ludzi-też prawda. On i jego najstarszy brat byli nudni, ale Bora i Bareum jak na standardy Sudong byli chodzącymi oryginałami i zawsze ciągneli za sobą jakąś dramę.
-(a)Widzi pan, powinien się pan mnie trzymać... Najwyraźniej jestem nie tylko najlepszym przewodnikiem w szkole, ale i jedyną miejscową atrakcją.




Impreza ciągnęła się jeszcze przez jakiś czas i historyk... Powiedzmy sobie szczerze, Ahn nie miał najmocniejszej głowy i chociaż pił z umiarem, dość mocno się wstawił. Sprawiał jednak niezłe pozory, pozostając w pionie na poziomie komunikatywnym. Nauczyciele zaczęli się powooli rozchodzić do domu i koniec końców Skeens I Ahn wylądowali przed barem.
-Odprowadzę pana, jeśli pan chce... Dość łatwo się tu zgubić po ciemku –zaoferował.