The sinners and the saints

Na dworze było piekielnie gorąco. Z pewnością w całej sytuacji nie pomagał fakt, że w wiosce zachodniej dzielnicy przeważały budynki i ulice – drzewa były tu rzadkim zjawiskiem, dlatego wszystko dookoła wydawało się być nagrzane do czerwoności. Gabriel czuł, jak pot oblepia jego koszulkę: dziś zrezygnował z czarnej, skórzanej kurtki, w której zazwyczaj przebywał i dziękował za to bogom, bo nawet on miał pewną wytrzymałość, jeśli chodziło o ciepło. Jego ręka sięgnęła mokrego czoła i przetarła je, a pozostałości potu wytarł o swoje nieco znoszone już spodnie. Nie było to zbytnio praktyczne czy może higieniczne, ale w tym upale wszystko wydawało spadać na drugi plan.
Nie przewidywał dzisiaj ani jednego, krótkiego spotkania rady. Wszystko wydawali się omówić na ostatnim, które obywało się zaledwie trzy dni temu. Jednakże Reth wyjątkowo nalegał, że ma do przekazania ważną informację – taką, która nie nadaje się do przekazania w inny sposób niż tylko twarzą w twarz – dotyczącą tematu zawioskowego. Więc spotkanie zostało oznaczone jako pilne i dlatego cała rada, składająca się w obecnym momencie z trzynastu wyjątkowo różnych osób, zmuszona była stawić się dziś, za równo pięć minut, w starym mieszkaniu. Nie był zadowolony – ten dzień należał do tych, w których nikt nie powinien wypełzać poza próg własnego domu. Brunet na sama myśl o wciśnięciu się do starego budynku, gdzie nie można zainstalować klimatyzacji, a gdzie wiatraki i wentylatory tylko wydawały się mieszać ciepłe i gorące powietrze, wzdrygał się i wzdychał. Choć rada była w posiadaniu jeszcze dwóch innych budynków, znacznie nowocześniejszych i wygodniejszych, to stare mieszkanie było czymś w rodzaju ich domu bezpieczeństwa. Od tego starego, rozpadającego się mieszkania w równie starym i rozpadającym się bloku zaczęło się wszystko związane z radą. Do tego pomieszczenia rada przychodziła najczęściej, choć Gabriel nie był pewien, czy na pewno chodziło o samą nostalgię. Na jego – wszyscy członkowie, który miel się dziś pojawić na spotkaniu, mieli stosunkowo tę samą odległość do pokonania do tego budynku. W dwóch innych przypadkach, niektórzy musieliby nadłożyć więcej drogi. Dlatego też i pewnie wszyscy skazani są na cierpienia związane z gorącem w starym mieszkaniu.
Westchnął, gdy wreszcie sięgnął klamki mieszkania numer jedenaście znajdującego się w żółtym, trzypiętrowym budynku. Słyszał głosy dobiegające zza hebanowych drzwi, pomimo tego, że nie potrafił rozróżnić ich właścicieli czy tego, o czym właśnie dywagowano. Jednakże cokolwiek właśnie było przekazywane, musiało zbudzić wiele emocji – normalnie nikt nie podnosił na tyle głosu, by było je słychać na korytarzu. Gabriel nie zwlekając ani sekundy dłużej, otworzył drzwi i popchnął je w ten sposób, by z hukiem uderzyły o obitą ścianę w korytarzu. Brunet normalnie wszedłby zdecydowanie bardziej kulturalnie do pomieszczenia, jednakże nie był pewien, czy cokolwiek o czym rozmawiają osoby znajdujące się w mieszkaniu, było przewidziane dla jego uszu. Był w końcu trzecim najmłodszym członkiem rady, a czasem to sprawiało problemy. Może miał rację - głosy od razu przycichły, pozostawiając tylko szum przesuwanych przedmiotów i krzeseł.
Wynurzył się zza ściany i jego wzrok od razu skierował się w stronę szyb, które zasłonięte były ciemnymi, złoto-żółtymi zasłonami. Ku własnej uciesze, mylił się – wentylatory i wiatraki chodziły z pełną mocą, ale w pomieszczeniu było całkiem chłodno. Wreszcie zaczął zwracać uwagę na osoby znajdujące się w mieszkaniu – nie spodziewał się ogromnej ilości osób, ale jedynie piątka uczestników oraz on sam to było mniej niż przypuszczał.
- Witaj, Gabrielu – wybrzmiał głęboki, znajomy mu głos. Mężczyzna wciśnięty był w jedno z czternastu krzeseł ustawionych wokół okrągłego stołu. Jego sylwetka wyróżniała się wśród innych osób – był wyjątkowo umięśnionym, wysokim i barczystym mężczyzną. Gdyby Gabriel nie znał go od swojego dzieciństwa, trząsłby się za każdym razem, gdy ten się odzywał. W odbiorze jego osoby na pewno nie pomagały również naprawdę liczne tatuaże. I choć Riel był ostatnią osobą, która mogłaby oceniać kogoś za tatuaże, ale Rethen pokryty był nimi od głowy aż po czubek palców u stóp. Cały ten obraz kojarzył się z kimś problematycznym, niespokojnym, a w istocie było dosyć odwrotnie. Postawny mężczyzna był jedną z bardziej szanowanych anomalii, jednym z ważniejszych członków rady. – Czekaliśmy na Ciebie, bo dzisiejsze spotkanie będzie krótkie, aczkolwiek ważne.
Brunet zbliżył się do jednego z krzeseł znajdujących się bliżej wyjścia z pokoju i usiadł, przysuwając się lekko do stołu. Jego wzrok padł na pozostałe osoby – złapał z każdym z nich kontakt wzrokowy w geście przywitania, a następnie powrócił by wpatrywać się w Rethena. – Tylko tyle nas będzie na tym – rozpoczął kąśliwie – jakże ważnym spotkaniu dotyczącym czegoś pozawioskowego? Myślałem, że ma być to pilne i że obecność jest obowiązkowa – Dodał, stukając palcami w drewno. Cała sytuacja wydawała się być co najmniej dziwna, niecodzienna dla rady. Nie podobało mu się, że jest najmłodszą osobą wśród obecnych. Nie podobało mu się to, że reszta wiedziała o czymś, czego on miał się dopiero dowiedzieć. Wzdrygnął się, zasiadając wreszcie prosto, dostosowując się do swojego humoru. Dobre samopoczucie go opuściło w sekundę – coś było nie tak.
- Babuszka Leraje poinformowała nas o pewnych ustaleniach – rozpoczął Rethen – i żebyśmy się zrozumieli, my również nie jesteśmy zadowoleni z obecnej sytuacji. My również – zaakcentował – nie mieliśmy pojęcia o tym wszystkim do momentu dzisiejszego poranka. A później szybko zdecydowaliśmy i nasz wybór padł na Ciebie. – Dokończył, utrzymując ciągle kontakt wzrokowy z brunetem. Normalnie tak długie wpatrywanie się w siebie mogłoby być niezręczne, ale Gabriel przyzwyczaił się w ciągu ostatnich lat do wielu niezręcznych chwil związanych z byciem w radzie.
- Ale zamierzacie mi powiedzieć o co dokładnie chodzi? – Zerknął na zegarek na lewej ręce – O szesnastej muszę zjawić się u mojego obecnego pracodawcy, by przekazać ostatnie dokumenty. A to wymaga podróży poza dzielnice, więc muszę się, moi kochani, wyrobić – rozejrzał się po pozostałych osobach ze swoim wybitnie ostrym wyrazem twarzy. Miał nadzieję, że złowroga mina obudzi w części osób jakieś reakcje. Nie spodziewał się ich po Rethenie, ale dwie kobiety obecnie znajdujące się w mieszkaniu lubiły go, choć w większości czasu wyczuwał w nich strach skierowany w stosunku jego lub jego mocy. Nikt jednakże nie zareagował na jego drobne pogróżki.
- Gabriel – postawny mężczyzna zwrócił mu uwagę, zupełnie jakby karcił go za dzieciaka. – Wyrobimy się ze wszystkim. Dzisiaj cię tylko informujemy, jutro dostaniesz więcej szczegółów, bo my również ich na razie wiele więcej nie mamy. – Na wytatuowanej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, Riel nie potrafił go odczytać do końca, pomimo dobrej ich znajomości. – To powiązane jest z zabójstwami – mężczyzna rozpoczął cicho, jakby z szacunku do osób, które zmarły w ostatnim czasie. – Okazuje się, że to coś więcej niż początkowo myśleliśmy i zaczynamy mieć problemy – kontynuował, podnosząc się ze swojego krzesła. Podszedł do ściany, gdzie trzymali ławę. Mężczyzna chwycił jedną z teczek i wyjął jej zawartość. Kilka sekund później stał już przed brunetem i rozkładał liczne kartki, zdjęcia i świstki. – Możesz zapoznać się z częścią dzisiaj, z resztą w kolejnych dniach. Jednakże – wypuścił zmęczone westchnięcie – to naprawdę poważna sprawa i oczekujemy od ciebie pełnego zaangażowania.
Wzrok Gabriela skupił się, w pierwszej kolejności, na licznych zdjęciach, które zostały przed nim rozłożone. W ciągu swojego życia, ponad 20 lat, widział wiele ciał. Widział… wiele złowrogości, złości i nienawiści. Widział dobrych ludzi i widział złych ludzi. Widział naprawdę wiele. Ale niektóre zdjęcia były mroczne, budziły w nim odrazę i obrzydzenie. Choć to tylko fotografie, to wydawał się czuć smród tych rozkładających się ciał. Tych ofiar, które ginęły brutalną śmiercią. Wpatrując się w coraz to kolejne zdjęcia, Gabriel zdawał się łączyć ze sobą kropki. Jego dłonie sięgnęły jednej fotografii. Młoda kobieta, może przed śmiercią miała powodzenie wśród mężczyzn z jej długimi blond włosami. Niebieskie oczy były już mętne i zionęły śmiercią. A jej ciało? Pocięte, jakby stanowiło płótno obrazu.
- Nie tylko my znaleźliśmy ciała anomalii? – Zapytał, choć nie oczekiwał odpowiedzi.
- Skontaktowała się z nami organizacja – zaczęła jedna z kobiet, które brunet wcześniej mierzył wzrokiem. Bawiła się swoimi rudymi włosami, okręcając je wokół swoich palców. Jej wzrok uciekał od Gabriela i rozłożonych zdjęć na stole. – Jakiś czas temu. – Dodała niespokojnie. – Porozumiewali się głównie z Leraje oraz Samiginą, bo one przecież przez jakiś czas były w organizacji. Okazało się, że oni też, jak widzisz – jej ręka machnęła w stronę dokumentów leżących na stole – mają pewien problem z umieraniem ich osób. – Umieranie brzmiało w tym kontekście okropnie, dlatego Gabriel skrzywił się. Te ciała, jak i ciała dwóch osób z ich wioski, które znaleźli na przestrzeni dwóch miesięcy, nie powinny zostać nazwane „umieraniem”. Umierało się z przyczyn naturalnych, a wszystkie ciała nie wyglądały, jakby po prostu umierały.
- Zagrozili nam – wtrącił się Rethen – bo oczywiście najłatwiej jest zrzucić własną niekompetencję na inne osoby. – Gniew zabarwił jego głęboki głos. – Organizacja stwierdziła, że sprawcą morderstw jest jedno z nas, mieszkańców wioski. Tej lub innej. I tak, nie mamy pewności, że to nie jest jedno z nas, ale…
- Cóż, całkowitej może nie, ale jest to pewien początek. – Przeszkodził Gabriel. Po pierwszym zabójstwie, które odkryła osoba z wioski we własnym mieszkaniu, które współdzieliła z mężczyzną w średnim wieku,  skonsultowali się z jedną ze specjalnych anomalii. Jej moc była… wyjątkowo przydatna. Mogła wyczuć pozostałości użytej anomalii w pomieszczeniu i określić, czy rozpoznaje je wśród osób, które zna. A potem zmusili ją, by spotkała kolejne i kolejne osoby.
- Nie mamy całkowitej pewności. Ilu z nas widziała? Setkę? Dwieście? Ale masz rację, my sądziliśmy, szczególnie po drugim zabójstwie, że jest to ktoś z zewnątrz. Organizacja… również wyciągnęła ten wniosek. Tylko dla nich z zewnątrz oznacza nas, a dla nas ich.
- Dlatego gdy skontaktowali się z radą i powiedzieli, że niedługo rozpoczną całe śledztwo i proces, by złapać nas, jednego z „tych okropnych szczurów, które powinny już dawno być zamknięte w klatkach” – kontynuowała rudowłosa kobieta – zdradziliśmy, że również i my mamy problem z ciałami. I że może warto się przyjrzeć naszym i ich przypadkom, by uznać, czy może mamy wspólny problem.
- Już mogę stwierdzić po ranach tej kobiety, że jednak mamy wspólny problem, tak? – zapytał Gabriel, ostatni raz zerkając na ciało blondynki. – Wątpię, że to copy cat.
- Tak, a organizacja wprosiła się do nas z propozycją pewnego, lichego sojuszu – dodał Rethen – oni będą rozwiązywać śledztwo, a my mamy zapewnić im wsparcie w postaci osób lub osoby, która będzie współpracować, by pomóc śledzić tropy, które mogą prowadzić do osób w wioskach anomalii.
- Osób lub osoby? – Zapytał Gabriel, czując, że to co zaraz zaproponują, nie spodoba mu się do końca.
- Tak, Gabriel. Stwierdziliśmy, że będziesz świetnym kandydatem. I możesz oczywiście odmówić, ale wolelibyśmy, żebyś to ty był tą osobą. – Dopowiedziała kobieta, wreszcie spoglądając mu w oczy. – Jesteś… jedną z najsilniejszych osób w radzie. Jeśli coś by Ci groziło – czy to ze strony organizacji, czy kogokolwiek innego, jesteśmy pewni, że dałbyś radę się obronić i ba, załatwić ten problem. Jesteś inteligentny i… szarmancki. Jesteś wręcz idealnym kandydatem na papierze. Będziesz pewnie musiał trochę poczarować swoim wyglądem i zachowaniem, ale ludzie w wiosce ci ufają. No i jesteś sprytny, znasz również dobrze resztę miasta, poza naszą wioską. Poradzisz sobie. – Słodziła mu rudowłosa. Gabriel przymknął oczy, czując rosnący ból głowy. – Znasz sekrety i wiesz, jak je ukrywać w ten sposób, by inni nie sądzili, ze istnieją. Jesteś najlepszym naszym kandydatem.
- Nim się zgodzę – rozpoczął, wiedząc, że prawdopodobnie wyjdzie z tego budynku z nowym, wyjątkowo upierdliwym zadaniem – chcę zadać kilka pytań. Jak wiecie, muszę z Robin utrzymywać dom, a bawienie się w detektywa czy doradcę nie zapewni mi pensji. Co ze spotkaniami rady? Kto będzie kandydatem, jeśli odmówię? I dlaczego się w ogóle na to zgodziliśmy? Jak wyobrażacie sobie podróże do innych wiosek?
- O której musisz stąd wyjść, by zdążyć do swojego obecnego pracodawcy?– zapytał Rethen. Gabriel zerknął na zegarek i westchnął.
- Trzy godziny.
***  
Słońce nie paliło już jak żywe – po dziewiętnastej niebo zaczęło się chmurzyć, a o dwudziestej zebrał się wiatr, który przyjemnie kąsał gołe ramiona Gabriela. Chłopak siedział właśnie w jednym z ogródków przy restauracji, do której wpadał, by zjadać pyszne kolacje. Dziś zdecydowanie mu to pomogło; nie czuł już pulsującego bólu głowy, a jego kieszenie były pełniejsze o wypłatę od jego byłego już, na ten moment, pracodawcy. Jutrzejszy dzień miał wiele zmienić, może rozpocząć pewien rozdział w jego życiu, którego się nie spodziewał. Organizacja to ostatnie, z czym miał ochotę się zapoznawać w bliższych kontaktach. A pomagać? Westchnął żałośnie, dopijając resztkę piwa z kufla. Niedługo będzie musiał iść na autobus, który podwiezie go prawie pod bramy wioski zachodniej dzielnicy. Ale opóźniał powrót, bo powrót oznaczał niedługo koniec dnia, a jutrzejszy miał sprawiać problemy.
Podniósł się, zerkając na zegarek, by mieć pewność, że na pewno zdąży. Jeśli ominie ten, kolejny będzie dopiero za godzinę, a taksówka wyniesie więcej niżby chciał przeznaczyć ze swojej nowo otrzymanej wypłaty. Zaczął przeciskać się pomiędzy krzesłami pozostałych gości restauracji, wymrukując niekiedy „przepraszam”. Kiedy już wydawałoby się, że się udało wydostać z labiryntu krzeseł i stolików, Gabriel z pełną gracją – a raczej jej okropnym brakiem, przypominając świeżo narodzoną sarenkę w bajkach dla dzieci, potknął się o własne nogi i krzesło kobiety, która nagle podniosła się ze swojego miejsca, energicznie machając do nadchodzącego mężczyzny. Mężczyzny, który widząc rychły upadek bruneta, mocno chwycił go za ramiona i przytrzymał. I jejku, był przystojniakiem. Może to wybaczało energiczną i nagłą reakcje kobiety na rudowłosego, wysokiego mężczyznę.
- Przepraszam – wychrypiał Gabriel, zerkając na pociągłą twarz jego bohatera. Czuł, jak jego uszy czerwienią się. – Zawsze chciałem wpaść w ramiona pięknego mężczyzny, ale nie kiedy się tak spieszę - Gdyby miał więcej czasu, może pomyślałby o czymś bardziej wyrachowanym, czymś bardziej w jego stylu. Nie tak żałośnie nieśmiesznym i niesmacznym. Ale dzisiejszy dzień wypruł z niego wszelkie nuty podrywacza, które w sobie wyhodował. – Wybacz mi i dzięki – wypluł z siebie, kiedy rozgrzane dłonie rudowłosego mężczyzny opuściły jego ramiona. Ostatni raz przesunął wzrokiem najpierw po twarzy i błyszczących oczach jego wybawiciela, a potem kobiecie, której skinął głową i uciekł w stronę przystanku. Czas leciał, a Gabriel szybko zapomniał o całej sytuacji z jego nie-tak-zgrabnym, ale i niedoszłym upadku z restauracji. W końcu zabójstwa, rada i rychła współpraca z organizacją miała się rozpocząć już za trzy dni.