We deserved a better goodbye

            Poranek nie należał do najłatwiejszych. Wczorajsza noc była dla Lucy totalnie nieprzespana. Może to z ekscytacji a może z jakiegoś niepokoju, który towarzyszył blondynce od kilku dni. Już nie mogła się doczekać spotkania ze swoim przyjacielem z dawnych lat. Co prawda często dostawała od niego listy, ale to zdecydowanie nie było to samo niż spotkanie z żywym człowiekiem twarzą w twarz. Była bardzo ciekawa czy Steven Weasley się w jakiś sposób zmienił. Miała wrażenie, że ona pozostała taka sama. Cicha szara myszka, która nie ma zbyt wielu przyjaciół, a wszelakie społeczne kwestie załatwia jedynie w pracy, przy ludziach chorujących na smoczą ospę czy grypopryszczkę. Plus był taki, że chyba ona sama była lubiana. Przynajmniej nigdy nie słyszała żadnych skarg od pacjentów czy też przełożonych. Wręcz przeciwnie – wszyscy byli zadowoleni z jej pracy.
           Siedziała właśnie w kuchni i rozmyślała nad drugą sprawą, która zaprzątała jej głowę. Lysander już od kilku miesięcy zachowywał się dziwnie. Często nie wracał na noc, był nerwowy, zamyślony… Już od dłuższego czasu nie potrafiła z nim normalnie porozmawiać bez kłótni. Martwiło ją to. Rozumiała, że jego praca nie należała do najłatwiejszych. W końcu był Aurorem. Strzegł porządku w czarodziejskim świecie, tropił czarodziejów posługujących się czarną magią, a z tego co wiedziała było ich dosyć sporo ostatnimi czasy. Jednak wydawało jej się, że coś go dręczyło, a ona za nic nie mogła z niego wyciągnąć co.
              Z zamyślenia wyrwał ją dopiero dźwięk piekarnika. Uchyliła delikatnie drzwiczki i od razu w całym domu rozniósł się zapach świeżo upieczonej szarlotki. Lucy uwielbiała piec i używała do tego zazwyczaj tradycyjnych, mugolskich metod. Tak naprawdę magia pomagała jej jedynie w ogarnięciu bałaganu. Tak więc machnęła różdżką i kuchnia była jak nowa.
               Wtem usłyszała dzwonek do drzwi. Drgnęła nieznacznie zastanawiając się czy to już na pewno ta godzina na przybycie gości. Odwiązała fartuszek i schludnie go poskładała odkładając na bok, po czym weszła do holu i uchyliła drzwi. Nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu widząc przed sobą znajomą twarz przyjaciela.
                 -Steven! Jak dobrze cię widzieć – powiedziała wesoło przytulając rudowłosego na powitanie. Spostrzegła za nim jeszcze jednego chłopaka i od razu domyśliła się, że musiał być to Mato – jego przyjaciel, o którym pisał jej w listach.
                -Ty pewnie jesteś Mato. Ja jestem Lucy, miło cię poznać – rzuciła uprzejmie ściskając jego dłoń.
                 -Wchodźcie, wchodźcie. Rozgośćcie się – przepuściła ich w drzwiach, a następnie zaprowadziła do salonu. Od razu pokroiła ciasto, zaparzyła herbaty i cały zestaw postawiła na niedużym stoliku.
                  -Nie wierzę, że tu jesteś. Minęło tyle lat. Co u ciebie? – spytała.
                Kilkanaście minut później usłyszeli odgłos otwieranych drzwi.
                -Lys? To ty? – Lucy wychyliła się zerkając na korytarz.
              -Ta… - usłyszała odpowiedź brata, który zaraz pojawił się w progu wejścia do salonu. Zatrzymał się gwałtownie widząc kto siedzi na ich kanapie i wyraźnie pobladł. Czy on właśnie widział ducha? Co prawda Lucy kiedyś wspominała, że jest w kontakcie ze Stevenem i miała jakiś plan, aby go zaprosić ale nie sądził, że to będzie właśnie dziś.
               -Mamy gości – powiedziała blondynka, a Lysander rzucił jej spojrzenie w stylu „co ty nie powiesz?”. Nie miał pojęcia jak powinien się teraz zachować, ani co zrobić.
              -Mam parę rzeczy do roboty. Nie będę wam przeszkadzał – wypalił po czym odwrócił się na pięcie i ruszył na piętro do swojego pokoju. Zrobiło mu się gorąco i przestał panować nad swoim oddechem. Nie miał pojęcia co się z nim działo, ale musiał się natychmiast uspokoić. Jak mogła mu nie powiedzieć o jego wizycie tutaj? Wziął kilka głębokich wdechów, ściągnął koszulkę, bo miał wrażenie, że materiał parzy jego skórę. Włożył słuchawki włączając muzykę tak, aby tylko ona teraz zajmowała jego myśli, po czym chwycił dłońmi drążek wiszący pod sufitem i zaczął się podciągać.
            Tymczasem Lucy westchnęła ciężko widząc reakcje brata. Miała chociaż nadzieję, że normalnie się przywita, a nie ucieknie jak dzikus przy pierwszej lepszej okazji.
              -Przepraszam za niego. Nie wiem co się z nim dzieje ostatnio – powiedziała cicho.