Awake and Alive

         – Nieźle – skwitował słowa dziewczyny i łypnął w skrzynkę z prowiantem. Nie było tego wiele – dla ich dwójki, bo gdyby tę wyprawę odbywał w pojedynkę, w zupełności by mu to wystarczyło. Nie miał zamiaru malować trawy na zielono i nakładać na nos różowych okularów, było chujowo i liczył na to, że dziewczyna też zdaje sobie z tego sprawę.
         Mieli o tyle szczęścia, że pogoda nawet dopisywała, ale pomału zaczynał zbliżać się zmierzch i Ethanowi bardzo zależało, żeby dostać się do pierwszej kryjówki w jak najkrótszym czasie. Prowadziła do niej jedna bezpieczna droga, którą podążał za każdym razem, gdy musiał opuścić strefę. Od swojego ostatniego wypadu niewiele się zmieniło. Budynki pokrywała ta sama roślinność, co parę dni temu. Niektóre z wejść do kamienic pokrywały odnogi grzyba, które wyglądały jak neurony w mózgu. Kiedyś Ethan podczas jednej z wyprawy chciał wejść do sklepu porośniętym takim gównem i od razu tego pożałował – w ciągu chwili razem z Joshem zostali otoczeni przez zarażonych w stadium pierwszym i drugim. Było ciężko, ale oboje wyszli z tego prawie bez szwanku dzięki dobremu celowi, zwinnych nadgarstkach i niemalże tanecznych ruchach, którymi podczas walki się uzupełniali. Tęsknił za tym i będzie mu tego najpewniej brakować.
         Mimo rozmyślań nad tym i owym nie tracił czujności. Miasteczko poza strefą nie było mocno oblegane przez zarażonych, można je było spotkać w mniejszych skupiskach, po parę sztuk, tak akurat rekreacyjnie, kiedy miało się ochotę rozwalić komuś głowę. Jednak niczego nie można było być pewnym. W piwnicach, podziemnych garażach, tunelach – tam nie było już tak kolorowo. Powinien wcześniej rozrysować sobie mapę, ustalić ścieżki, którymi będzie podążał, tak, żeby, jak najmniej narazić siebie i swoją przesyłkę. Środek do celu, do Emilly.
         Nie zważając na to, czy dziewczyna jest tuż za nim, czy obok, stanął nagle, kiedy dostrzegł, że tunel, którym mieli przedostać się do centrum miasta, był zablokowany ogromną cysterną i innym złomem. Nagle poczuł, jak coś buchnęło w jego plecy, o tyle jej pech, że miał na sobie plecak wypełniony paroma puszkami, bronią i manierką, którą kiedyś zabrał jednemu Łowcy.
         – Temu – wskazał dłonią na zablokowaną drogę, pozwolił sobie też przewrócić oczami, no bo jednak ogromna cysterna, to nie stokrotka na łące, którą można przypadkiem nadepnąć, bo się jej nie widziało.
         Ethan przetarł dłonią twarz, jakby pomału zaczynało doskwierać mu zmęczenie. Nie wiedział, czy to rozczarowanie spowodowane wyprawą, czy był zmęczony jej towarzystwem. Ona pewnie nawet nic nie zawiniła, taki już był, nie ufał ludziom, może z czasem, za jakieś tryliard kilometrów, kiedy odstawi ją do strefy plus parę lat później.
         – Dobre pytanie księżniczko – zaczął, odwracając się w jej stronę. Dopiero teraz tak naprawdę spojrzał na nią dłużej niż przelotne parę sekund, odkąd została przekazana w jego ręce. Była… ładna, ale z doświadczenia wiedział, że to nie zwiastuje nic dobrego. Żadnych blizn, oznak, że była kiedykolwiek, w jakimkolwiek niebezpieczeństwie, że musiała stawić czoło zarażonemu. Jakby trzymana w smoczej wieży – księżniczka. Spuścił głowę i zsunął plecak z ramion, przykucając przy nim na chwilę. Czegoś szukał, w międzyczasie wyciągnął wodę i przekazał dziewczynie, żeby mogła się napić.
         – To nam trochę komplikuje sprawę, będziemy musieli ominąć tunel, przez co nadrobimy trochę drogi. Do najbliższej kryjówki jest… – wyciągnął swoją potarganą biegiem czasu mapę, nieco zmechaconą i sklejoną taśmą z jakimiś, tylko jemu znanymi zapiskami. Wstał, położył mapę na masce najbliższego samochodu i gestem dłoni przywołał dziewczynę do siebie. – Jesteśmy tu – wskazał punkt. – Musimy się udać tu, w linii prostej jest to około trzydziestu do czterdziestu minut drogi, ale w tym przypadku – spojrzał na cysternę. – Musimy trochę nadrobić drogi – zatoczył kolisty ruch z jednego punktu do drugiego. – Z tym już trochę gorzej, bo niedługo zacznie się ściemniać. Wierz mi, nie chcesz być na zewnątrz, kiedy słońce zajdzie za horyzont.– spojrzał na dziewczynę, głęboko wwiercając się w jej oczy. Nie żartował, miał nadzieję, że w tym spojrzeniu i ona to wyczuje. Nie był złośliwy, mimo że mogła go tak odebrać, no może był, odrobinę, ale to jaki był, pozwoliło mu przetrwać w najbardziej beznadziejnych sytuacjach, w jakich mógł się znaleźć. – Możemy też zmienić nieco koncepcję i udać się do tego wysokiego budynku, o tam, widzisz? – wskazał dłonią wieżowiec. – To jest biurowiec, dołem bym nie ryzykował, kto wie jakie gówno się tam czai, ale powinniśmy dać sobie radę wdrapać się na wyższe piętro, gdzieś tak w połowie powinno być bezpiecznie, będziemy mogli tam przenocować.
         Schował mapę z powrotem do plecaka i obiecał sobie, że jak tylko znajdzie chwilę czasu na postoju, przeanalizuje ją wzdłuż i wszerz, żeby obrać jak najlepszą trasę, chociaż nawet mimo planu doskonałego, nie będzie mógł przewidzieć, czy gdzieś na drodze nie będą się czaić na nich podobne niespodzianki. Zarzucił plecak na ramię i skinął głową na dziewczynę, po czym wspiął się na niewielką górkę, z której wyszedł na jedną z głównych ulic. W oddali było słychać trzaski – to podniszczone budynki, pomału zaczynały się sypać, drzewa pękały, a zarażeni grasowali w podziemiach.
         Szli już jakiś czas, a docelowy budynek zaczął być na wyciągnięcie ręki. Mieli już schodzić z drogi, kiedy Ethanowi mignął jakiś cień. Nie był to zarażony, oni głównie poruszali się bez większego celu, chyba że usłyszeli jakiegoś człowieka, którego w tym momencie postanowili zaatakować. Był to ktoś inny, a pytanie nie brzmiało kto, tylko ilu ich było.
         – Szybko! – rzucił w stronę dziewczyny i przykucnął przy porzuconym, obrośniętym trawą i chwastami samochodzie. Wyciągnął pistolet i skinieniem głowy wskazał na brunetkę, licząc, że zrobi to samo. – Strzelałaś już z tego? – zapytał, ale nim usłyszał odpowiedź, do ich uszu dotarł dźwięk, jakiś krzyk, oddalony o parę metrów.
         – Wyłaźcie, to zastanowię się, czy darować wam życie.
         Był sam, tyle chłopak mógł stwierdzić, pokładając się pod samochodem i obserwując ilość par butów lawirujących po ulicy. Grabieżca – pomyślał. Nie byli zbyt przyjemni, ale też należeli do tej grupy, która potrafiła głównie gadać. Zależało im na broni i prowiancie, a tego Ethan na pewno nie pozwoli sobie zabrać. Odwrócił się do dziewczyny i przyłożył palec do ust. Był na tyle blisko, że czuł, jak targane wiatrem brązowe włosy smagają go po twarzy. Wyczuł pastę do zębów, której użyła rano oraz delikatne mydło, którym pachniała jej skóra. On nie mógł sobie pozwolić na takie luksusy, musiała wystarczyć mu woda, więc pewnie dziewczyna nie miała takich samych doznań, czując jego przepoconą koszulkę. Niedaleko nich przeleciał kamień, dość mały, najpewniej kopnięty. Ethan wychylił się nieznacznie zza samochodu, kilka samochodów dalej czaił się mężczyzna, średniej postury, z dość specyficznym wyrazem twarzy – chciał im zrobić krzywdę, to było jasne i nic by go przed tym nie powstrzymało. Złapał Jill wolną dłonią za nadgarstek i widząc, jak tamten idzie prawą stroną, ten przemknął lewą do następnego samochodu, za którym mogli się schować.
         – Posłuchaj Jill – powiedział spokojnym, nieco przyciszonym głosem. Pierwszy raz też odkąd wyruszyli, zwrócił się do niej tak, jak mu się przedstawiła. – Poczekasz tu na mnie, dobrze? Jeśli usłyszysz jakiś szelest, cokolwiek, nie wahaj się, strzelaj – tłumaczył, jak małemu dziecku, ale dzięki temu miał nadzieję, że dziewczyna go posłucha. – Od tego zależy twoje życie, zrozumiałaś?
         Mógłby dać sobie rękę uciąć, że widział, jak dziewczyna skinęła. Wziął to za znak, że zrozumiała, nie wiedząc czemu, poczuł delikatną ulgę. York przeczłapał się do kolejnego samochodu, chciał zajść gościa od tyłu, ten najpewniej planował zrobić to samo, bo gdy tylko chłopak wychylił się, żeby przejść krok dalej, spotkał się twarzą w twarz z oprychem.
         Nie wiedział dokładnie, co usłyszała dziewczyna. Szarpaninę, krzyki, wyzwiska, aż w końcu padły dwa strzały. Oprych padł na ziemię, Ethanowi udało się trafić go w szyję, więc teraz leżał na ziemi i się wykrwawiał, próbując złapać oddech, łapał się za gardło, jakby w czymś miało mu to pomóc. Chłopakowi też się dostało, na szczęście dla niego było to tylko ramię, niewielkie draśnięcie, jedno z wielu, jakie przyszło mu doświadczyć w ciągu kilku lat. W plecaku miał apteczkę, lecz nie miał czasu, by opatrywać sobie rany, wyliże się, jak zawsze. Najbardziej wkurwiła go dziura, którą typek zrobił w kurtce, lubił ją, była wygodna i praktyczna.
         Spokojnym krokiem zbliżył się do samochodu, za którym zostawił dziewczynę. Licząc, że ona nadal tam jest.
         – To ja... – powiedział spokojnie. – Jesteśmy bezpieczni, na ten moment. – dodał. Teraz liczył się czas, musieli czym prędzej dostać się do wieżowca. Te strzały rozniosły się echem po najbliższej okolicy, więc jakaś hołota na pewno to usłyszała i to tylko kwestia czasu, jak się tu pojawi.

         – To nic, tylko draśnięcie, nie ma potrzeby… – powtarzał wciąż i wciąż, ale dziewczyna zdawała się go nie słyszeć, była w amoku, szoku? Ethanowi ciężko było to określić. Dotychczas nie spędzał z dziewczynami zbyt wiele czasu, a jeśli to robił, było o wiele przyjemniej niż przeprowadzanie ich przez zniszczony, oblegany przez zarazę świat. W dodatku laski, z którymi przyszło mu mieć do czynienia, były… inne, mniej delikatne, potrafiły zadbać o siebie. Posłusznie zsunął z ramienia kurtkę i pozwolił Jill zająć się draśnięciem, czuł, że nie wiadomo jak się jej przeciwstawi, w tym starciu nie ma szans na wygraną.
         Czy piekło? Cholernie. Ethan po kontakcie gazika nasączonego spirytusem z jego świeżą ranę, wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby, wydając przy tym lekki gwizd, po czym odetchnął z ulgą, kiedy w końcu brunetka zabrała od niego swoje ręce. Swoją drogą zastanawiał się, skąd u niej te umiejętności, sam osobiście polałby ranę tanim alkoholem i przewiązał brudną szmatą, zamiast się cackać w jakieś oczyszczanie i inne rzeczy. Niemniej, był jej wdzięczny za fachową obsługę, więc w ramach podziękowania skinął nieznacznie głową, kiedy wsuwał rękę do rękawa kurtki.
         Po dotarciu do budynku liczył, że obejdzie się bez większych niespodzianek, ale czym bez nich byłoby życie survivalowca? Szczęście w nieszczęściu, że udało im się przemknąć przez licho oświetlony parking, zamiast piwnicami, które pewnie były pełne zarażonych. Na parkingu o dziwo nie natrafili na nikogo, widocznie ostatki promieni słonecznych przeszkadzały im w spokojnej szarży.
Spojrzał na Jill, kiedy wspomniała o lęku wysokości. Fakt, mogła wspomnieć o tym wcześniej, pewnie zaradziłby coś innego, wybrał inny, mniej wznoszący się ku niebu budynek, albo cokolwiek innego. Westchnął ciężko.
         – Musisz mówić mi o takich rzeczach, wtedy pomyślimy nad innym rozwiązaniem – wspomniał jedynie. Nie znał jej, nie wiedział kompletnie nic, kiedy rozmawiał z jej ojcem o zleceniu, nie znał nawet wieku „przesyłki”, więc w żaden sposób nie mógł się przygotować na tę wyprawę. Musiał działać spontanicznie, pytanie tylko, na ile ta spontaniczność nie wyjdzie mu bokiem.
         Gdy w końcu udało im się przebrnąć przez – jak się domyślał – salę konferencyjną, napotkali kolejną przeszkodę. Kiedy Ethan złapał za klamkę, poczuł, że coś blokuje drzwi od drugiej strony. Planował je wyważyć, chociaż spróbować, ale Jill wtedy wpadła na inny pomysł. I wcale nie ukrywał, że mu się to nie podobało, bo kto wiedział, co się za tymi drzwiami znajduje, nie mogli mieć nigdy stuprocentowej pewności. Jednak nie miał co za bardzo z nią dyskutować, więc dając jej do zrozumienia, że mogą to zrobić inaczej, podsadził ją, tak jak poprosiła i założył ręce na piersi.
         Wziął jej plecak i zaczął krążyć koło wejścia, nasłuchując co dzieje się za drzwiami. Wyłapywał najmniejsze dźwięki – przesuwane meble, które dość zwinnie szurały po podłodze, więc stwierdził, że musiało być to coś niewielkiego. Później było gorzej, mebel, który zastawiał drzwi musiał być ciężki. Kiedy Jill go przesuwała, Ethan miał wrażenie, że walczy tam z czołgiem i zaczął się coraz bardziej niecierpliwić. Po chwili dotarły do niego odgłosy szamotaniny – zarażony, pomyślał szybko i zaczął się rozglądać po pomieszczeniu. Kilka razy próbował uderzyć w drzwi, żeby je wyważyć, ale coś jeszcze mu tam zawadzało. Myśl Ethan, myśl – ganił sam siebie, za tę nieporadność, w której się teraz znalazł. Mógł ją zatrzymać, a teraz najprawdopodobniej leży martwa w drugim pokoju.
         – Kurwa! – ryknął i ze wściekłością kolejny raz wbił się w drzwi, które tym razem ustąpiły. Wypadł na korytarz i zobaczył leżącą na podłodze dziewczynę, całą we krwi, a obok niej zarażony z nożem między oczami. Wyciągnął nóż i wsunął go do tylnej kieszeni spodni, a następnie podszedł do Jill. Coś w nim tak buzowało, że gdyby nie to, że była dziewczyną, najpewniej dostałaby solidny wpierdol. Pochylił się nad nią i kiedy zauważył, że jej klatka piersiowa się unosi, zaciśniętą pięścią z całej siły uderzył w podłogę. – Co ty kurwa sobie myślałaś? – wycedził przez zaciśnięte zęby. Mógł oczywiście powiedzieć, że dobra robota Jill, spisałaś się i powaliłaś zarażonego, ale w tym momencie, adrenalina przejęła nad nim kontrolę.
         Musieli iść dalej. Skoro był jeden, prawdopodobieństwo, że będzie ich więcej, znacznie się zwiększyło. Nie mogli się zatrzymywać. Jeśli Ethan dobrze pamiętał, na tym piętrze był korytarz, prowadzący na taras niższego, sąsiedniego budynku. Gdyby im się udało przedostać, stamtąd mogliby przejść jeszcze dalej, byle jak najskuteczniej ominąć główne drogi, które idealnie odsłaniały ich położenie. Może udałoby im się znaleźć jakiś jeżdżący samochód, jednak to były tylko marzenia, już dawno wszystkie samochody, które były dostępne w okolicy, miały albo rozładowany akumulator, albo spuszczone z baku paliwo.
         Pomógł wstać Jill i przetrzymał ją nieco. Nadal był wkurzony, ale na reprymendy przyjdzie czas później – priorytet: spieprzać stąd jak najszybciej. Wzdłuż ściany, jak najcichszym krokiem przesuwali się do przodu. Gdy dotarli do rozwidlenia korytarzy, usłyszał to charakterystyczne klikanie. Wsłuchał się bardziej, żeby wyłapać czy jest ich więcej, ale gonił go czas, bo dźwięk zdawał się zbliżać. Najprawdopodobniej jakieś cholerstwo usłyszało huk wyważanych drzwi. Odwrócił się w stronę dziewczyny i dostrzegł w ścianie wnękę służącą za miejsce do gaśnicy przeciwpożarowej, złapał ją za ramiona i wcisnął się z nią tam razem, prawie natychmiast zasłaniając jej usta dłonią. Czuł na ciele jej przyśpieszone bicie serca, a w oczach widział jedynie strach. W jego nie było widać nic, oprócz małych iskierek kurwików. Nie mógł dopuścić, by sytuacja sprzed chwili powtórzyła się – już nigdy.
         Wstrzymał powietrze, gdy Klikacz znalazł się na tym samym korytarzy, na którym chowali się z Jill. W tej sytuacji ratowało ich jedynie to, że te stwory były totalnie niewidome. Niewidome, ale miały wyostrzony słuch, więc Ethan dbał o to, by nie wydostał się z ich ust nawet najdelikatniejszy szmer. Gdy ten tylko ich minął, wysunął się lekko i wyciągnął z kieszeni nóż, który wcześniej zabrał spomiędzy oczu poprzedniego zarażonego, po czym wepchnął mu go w sam środek potylicy. Ten padł, a im dało to chwilę czasu, by przedostać się na drugą stronę korytarza i wejść do pomieszczenia, w którym mogli się schronić.
         Gdy tylko zamknęli drzwi, York rozejrzał się po pomieszczeniu i zweryfikował je, jako pomieszczenie socjalne, w którym pracownicy biurowca spożywali śniadanie – albo przynajmniej część pracowników. Pusty już automat na napoje, metalowy stół, który zajmował większą część podłogi, parę blatów i szafek, czajnik i ekspres do kawy, w dodatku nie najlepiej tam pachniało, ale jakoś nie miał zamiaru wybrzydzać.
         – Odsuń się – powiedział do dziewczyny i przechylił stół tak, by ten blokował klamkę. Nie obawiał się zarażonych tylko ludzi. Następnie nieco przesunął automat na napoje – o dziwo, kiedy były puste, nie stawiały aż takiego oporu. Spojrzał na kolejne drzwi, które znajdowały się w pomieszczeniu, uchylone, dostrzegł lustro, więc nawet będą mieli gdzie się wysikać, jak najdzie ich taka potrzeba: luksus – pomyślał.
         Jak tylko skończył rozstawiać wszystko dookoła, przypomniał sobie, że nie jest tu sam. Nabrał w płuca powietrze i nerwowo je wypuścił.
         – Życie ci niemiłe do cholery? – zapytał dziewczyny, nawiązując do głupoty, którą zrobiła. – Nie będę narażał swojego życia, kiedy ty swoje masz w dupie, jasne? Nie zgrywaj bohaterki, bo to nie o to tu chodzi – dodał, po czym oparł się plecami o ścianę, na której było duże okno wychodzące na panoramę miasta. – Ta droga będzie od nas wiele wymagała, może nie jestem idealnym towarzyszem, wierz mi, że ty też, ale kurwa, obiecałem twojemu ojcu, że cię dostarczę do bezpiecznej strefy, to mi nie utrudniaj zadania – zakończył, zsuwając z ramion kurtkę i odkładając ją na plecak, po czym sam zsunął się po ścianie i usiadł na podłodze, opierając głowę o chłodną ścianę za nim.

         Wstał… Zmrużył oczy, kiedy Jill puściły nerwy i nie spuszczał z niej wzroku do czasu, aż nie skończyła. Już miał zapytać, czy skończyła, wiedząc doskonale, że to rozpętałoby kolejną falę, która najpewniej skończyłaby się dość burzliwą wymianą zdań.
          Bo jesteś tylko środkiem do celu – pomyślał, gdy zapytała go, dlaczego jej nie zostawi. Tak było, była przepustką do oddalonej o setki kilometrów strefy kwarantanny. Dość rozbudowanej, w której mieściły się ośrodki badawcze, w które ludzie nie biedowali, jak w pozostałych. Była kartą przetargową. Jeśli doprowadzi ją całą i zdrową, Ethan również znajdzie tam dla siebie miejsce i może odnajdzie Emilly, której szukał już szmat czasu. Wiedział, że żyje, czuł to. Nie mogło być przecież inaczej. Jej matka była biologiem, więc gdy tylko wybuchło to cholerstwo, wojsko od razu zabrało ich do „bezpiecznej strefy”.
         – Bo może kurwa… – zaczął, ale spojrzał jeszcze raz na Jill, która emanowała złością. – A zresztą, pierdole to – dodał, tym samym dając jej do zrozumienia, że nie będzie kontynuował tej wymiany zdań. Westchnął ciężko i odwrócił się do dziewczyny plecami. Spojrzał w dal przez okno na otaczające ich budynki. Kiedy brał to zlecenie, był pewien, że wszystko pójdzie jak po maśle, bez problemu przedostaną się przez miasto do kryjówki A, a później B itd. Droga, z wyjątkiem paru przypadków, na które Ethan był gotowy podczas każdej swojej wyprawy, będzie miła i przyjemna. Jak bardzo się pomylił?
         Przysunął się bliżej drzwi, żeby w razie problemów mieć jak najlepsze pole manewru, albo chociaż słyszeć. Nie zamierzał iść spać, zazwyczaj na takich wyprawach, gdzie przychodzi koczować mu w miejscach, których nie znał – czuwał, a na sen przyjdzie pora zawsze. Zaczął rozmyślać nad najlepszym wyjściem z sytuacji dla nich. Na pewno przydałoby się znaleźć coś, co jeździ: motor, samochód… nawet zwykły rower by go ucieszył. Już miał wizję, gdzie Jill biegnie za jednośladowcem i parsknął cicho pod nosem. Czy by jej to zrobił? Najprawdopodobniej tak.
         Nie spał prawie całą noc. Wydawało mu się, że słyszał za drzwiami jakieś szmery i pomruki, więc nad ranem, gdy tylko promienie słoneczne zaczęły rozświetlać niebo kolorową łuną, przetarł oczy z nadzieją, że wysypie z nich cały piach, który się tam zalęgł. Wyciągnął z plecaka dwa kawałki suchego chleba i niewielkie dwie puszki konserwy, po czym spojrzał na brunetkę i ponownie się zaśmiał. Pewnie była przyzwyczajona do jadania jajek na śniadanie z dwiema kromkami tostów pełnoziarnistych i cholera wie czego jeszcze. Dla tych bogatych szło zawsze to, co najlepsze, a dla pozostałych same ochłapy – podgniłe owoce, albo inne żarcie, którego przydatność do spożycia minęła dawno temu. Jedną puszkę i kawałek chleba położył obok dziewczyny. Jeszcze chwilę przyglądał się jej jak spała, aż w końcu kopnął ją w podeszwę do buta – nie za mocno, ale na tyle, by nią wstrząsnąć.
         – Wstawaj księżniczko, nowy dzień, nowe kurewskie przygody – powiedział, a w jego głosie dało się słyszeć nutkę irytacji. – Przygotowałem dla ciebie iście królewskie śniadanie – dodał, a następnie sam przysiadł pod oknem i otwierając konserwę, zrobił minę, jakby co najmniej miał zaraz zjeść jakiś kawior, czy inne ekskluzywne żarło. – Musisz nabrać sił na kolejne potyczki z biegaczami – skomentował z pełną buzią, kiwając na położone przed dziewczyną jedzenie. Musieli oszczędzać, bo ilość zapasów mieli ograniczoną, także następny posiłek – wieczorem, o ile przeżyją.

        Fakt, nie był to jakiś wybitny posiłek, ale Ethan był przyzwyczajony do jedzenia byle jakiego gówna, tylko po to, aby nabrać sił na potrzebną przeprawę. W tych czasach już dawno przestali dbać o to, co jedzą, o dostarczane do organizmów mikroelementów i tego całego ścierwa, o jakim biadolili w telewizji. Widać nie było to tak bardzo potrzebne, bo ludzie nauczyli się żyć i bez tego. Nie ukrywał jednak sam przed sobą, że zjadłby pieczony kawałek jakiegoś mięsa, czy cokolwiek innego, mógł być to królik, czy jakaś świeżo złowiona ryba, cokolwiek, co nie śmierdziało karmą dla zwierząt.
        Sama droga omijająca tunel nie była łatwa, droga z Jill, była jeszcze trudniejsza, bo oprócz siebie musiał dbać, by jej włos nie spadł z zasranej głowy, mimo że była wkurwiająca i najchętniej wypchnąłby ją za te drzwi od biura, w którym właśnie udało im się schować przed klikaczami, to wziął sobie za punkt honoru, żeby doprowadzić do końca to, czego się podjął. No, chyba że zginie po drodze, to wtedy nie będzie się już musiał o nią martwić - jest to jakieś rozwiązanie.
        – Nie, to się nie dzieje naprawdę. Tu jest jakaś pierdolona ukryta kamera, prawda? – zapytał bardziej w przestrzeń, rozglądając się po budynku. Nie wierzył, że w tak krótkim czasie można mieć tyle razy pecha.
        Przeniósł wzrok na dziewczynę i pokiwał głową. Nie było innej drogi ucieczki i oboje doskonale o tym wiedzieli, nie mieli też czasu, by zastanawiać się, czy droga na dół jest właściwa. Prychnął cicho pod nosem. Chwilę zawahał się, czy powinien atakować klikaczy, czy pomóc Jill puścić balustradę. Ostatecznie, nim tamci zdążyli przebrnąć przez drzwi, Ethan nałożył na głowe kaptur i przeszedł przez barierkę, gdzie stanął bezpośrednio za brunetką.
        – Jill… – powiedział cicho, w miarę możliwości opanowując swój głos. – Teraz delikatnie odwróć się w moją stronę i obejmij mnie z całej siły - dodał. Czuł, że przytulanie się do niego to ostatnia rzecz, o której dziewczyna teraz marzy, ale skoro mieli przeżyć, nie mieli wyboru. Jemu też nie była ta cała sytuacja na rękę, ale dał słowo jej ojcu, że się o nią zatroszczy, a kto jak kto, ale Ethan York, dotrzymuje słowa. Ochraniając ją swoim ciałem, asekurował, by noga jej się nie ześlizgnęła. Wbrew pozorom nie było to tak wysoko, ale rozumiał, że osoby z lękiem wysokości miały tendencje do wyolbrzymiania swoich leków. Dopiero gdy poczuł dłonie Jill na swoich plecach, puścił jedną ręką poręcz i przycisnął do niej dziewczynę, by i on mógł się przygotować. Akurat w momencie, w którym przycisnął głowę dziewczyny do swojej klatki piersiowej, dwóch klikaczy udało się pokonać drzwi do pomieszczenia. Chłopak przeklął pod nosem i obejmując dziewczynę, z całej siły przyciskając ją do siebie, odchylił się do tyłu.
        Huk roztrzaskanego szkła odbił się echem po okolicy. Ethan się czuł, jakby przydzwoniła w niego jakaś ciężarówka. Bolały go nogi, ręce, o plecach nie wspominając. Wydał z siebie cichy jęk bólu, kiedy otworzył oczy. Dookoła leżały odłamki szkła, a Jill leżała na nim.
        – Jill - wychrypiał, próbując poruszyć ręką, żeby odgarnąć jej włosy, zamiast tego musiał sięgnąć po pistolet i z pozycji leżącej wycelować w zmierzającego w ich stronę biegacza, a później drugiego.
        Znajdowali się na pierwszym, maksymalnie drugim piętrze. Gdy Ethan usłyszał dobiegające z drugiej strony głosy, nie zdążył zareagować, gdy zobaczył pochylającą się nad nim znajomą twarz.
        – Rajciu! - powiedziała ciemnoskóra, krótko ścięta dziewczyna. Ethan dobrze ją znał, kilka razy uratował jej dupę. Była… niezrzeszona, nie należała do żadnej grupy, nie należała do żadnej strefy, była po prostu wolna, ona i kilkoro innych osób, z którymi tworzyła tzw. „klan”.
        – Imani… - powiedział cicho.
        – Myślałam, że czołgi przedostały się przez naszą barierę, takiego hałasu narobiliście - stwierdziła, drapiąc się delikatnie po głowie. – Chodźcie, tu nie jest bezpiecznie.
        Pomogła im się podnieść i zaprowadziła do swojej nory, tak zwykła mówić na schronienie, które udało jej się stworzyć w jednej z piwnic budynków przy głównej ulicy. Nikt normalny nie zapuszczałby się w te rejony, ale nie Imani, ona była… dzikuską, w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Razem ze swoją bandą napadali na konwoje Świetlików oraz na członków Fedry, byli pewnego rodzaju myśliwymi. Na szczęście dla Ethana, żył z nimi w dobrych stosunkach, dzięki jednemu wydarzeniu, gdzie Imani odłączyła się od grupy, i trafiła na gniazdo klikaczy. Nie uszłaby z życiem, gdyby nie Ethan i Josh oraz parę granatników.
        Pomieszczenie nie należało do największych, ale były w nim podstawowe rzeczy, które pozwalały zachować jakiś poziom. Parę świec, których ogniki tańczyły w różnych kątach, kosz z zapasami, baniaki z wodą, jakaś prycza, zapewne wygodniejsza od zimnej podłogi w biurowcu, ponadto walało się tu od groma szmat, które zapewne miały służyć wygłuszeniu pomieszczenia.
        – Zaskakujesz mnie – powiedział chłopak do ciemnoskórej, gdy ta podała mu dwa metalowe kubki z parującą jeszcze herbatą w środku. Ethan przekazał jeden Jill, spoglądając na nią badawczym wzrokiem. Być może była na niego zła, być może już się do niego więcej nie odezwie, być może jest w szoku. Przeniósł wzrok na Imani, gdu ta usiadła obok niego, podkulając nogę. – Wygodne macie te kanapy tutaj - chłopak się zaśmiał, od razu tego żałując, gdy poczuł przeszywający ból w żebrach.
        – Wiesz, kiedy chcesz przetrwać, nie ma co się szczypać – powiedziała Imani. – Wtedy nie patrzysz na nic, tylko bierzesz wszystko, by tobie żyło się lepiej, ale przecież doskonale to rozumiesz, nie? – spojrzała na chłopaka, a ten jedynie skinął głową. – To Emilly? – zapytała, tym razem wskazując na siedzącą Jill.
        – Nie! - Ethan natychmiast zaprzeczył. Znał Imani już jakiś czas, a ich drogi niejednokrotnie się skrzyżowały, więc zdążyli opowiedzieć sobie to i owo. – To jest… – zawahał się na chwilkę. – Jill… Muszę dostarczyć ją…
        – Pierdolisz? – przerwała mu, wlepiając w niego oczy. – Ty kretynie, ja rozumiem broń, żywność, cokolwiek, ale człowieka? – przewróciła oczami.
        – To nie tak, kurwa – żachnął się. – Obiecałem jej ojcu, dobrze zapłacił… I no, tak, jesteśmy w drodze do Seattle.
        – Ja pierdole, Ethan, ty jesteś głupi jednak – Imani nie kryła się ze swoimi opiniami. W pewnym sensie chłopak był jej za to wdzięczny. – Za jakieś dwie godziny przyjdą chłopcy, mamy samochód, będziemy mogli odstawić was na drugi koniec miasta. Tymczasem, tam jest prysznic, prowizoryczny, ale powinien wystarczyć, żeby chociaż trochę się odświeżyć - przeniosła swój wzrok na Jill, jakby bardziej mówiła do niej, niż do Ethana.
        – Dziękuję - powiedział chłopak, na co ciemnoskóra pokiwała przecząco głową.
        – Podziękujesz, jak przeżyjesz - puściła mu oczko i zniknęła za jedną z kotar.
        Korzystając z okazji, przysiadł się do brunetki i spojrzał na nią z troską, chyba pierwszy raz odkąd w ogóle na nią spojrzał, w jego oczach można było dostrzec coś innego niż przebiegłe kurwiki.
        – Wszystko w porządku? - zapytał, wyciągając do niej dłoń, by odgarnąć jej włosy z twarzy za ucho. Takie gesty nie były w jego zwyczaju, ale gdzieś miał to poczucie odpowiedzialności, no i może nie był dla niej najmilszy ostatnio. Jednak to wszystko wymagało czasu, musieli się dotrzeć, i lepiej, gdyby to zrobili prędzej niż później.

            Skinął głową na słowa dziewczyny. Nieco mu ulżyło, że nic się jej nie stało – gdyby dowiózł ją w dwóch kawałkach, albo chociaż trochę nadszarpniętą, szlag trafiłby wynagrodzenie i wszystko, co ona mu zapewniała. Żył z dnia na dzień, a ta transakcja miała zasilić go niezłą sumką. Poza tym, jeśli coś się stanie, a ona po drodze zginie, Ethan nie będzie miał wstępu do strefy, więc tak czy siak, musiał dbać o jej zdrowie bardziej niż o swoje.
             – Zaproponowałbym ci wspólną kąpiel, żeby nie marnować tyle wody, ale jeszcze by ci się spodobało i miałbym problem – puścił do niej oczko i wyciągnął z dłoni kubek, odstawiając go na pobliski stolik, który czarnoskóra zrobiła z jakiejś skrzynki na owoce. – Idź pierwsza, ja jeszcze zamienię parę słów z Imani – spojrzał na Jill i gdy już miała się odezwać, przerwał jej. – Nic mi nie jest, idź – powtórzył, po czym podniósł się z fotela, wciągając powietrze przez zaciśnięte zęby. Bolało jak skurwysyn.
            Nie znosząc słowa sprzeciwu, wskazał Jill drogę do łazienki, a sam ruszył w stronę Imani, która właśnie dłubała coś przy radiu.
             – Jakieś wieści? – zapytał, gdy jej ręka przekręcała gałką w lewo i w prawo.
             – Żadnych – odpowiedziała cicho, spoglądając przez ramię Ethana, jakby chciała się upewnić, że są sami i nikt ich nie podsłuchuje. – Słuchaj, Ethan – zaczęła w końcu, a głos ściszyła do konspiracyjnego szeptu. – Ja rozumiem, że potrzebujesz hajsu, że chcesz być wyzwolony, ale kurwa, zdajesz sobie sprawę, na jakie ryzyko się narażasz, ją? – wskazała ręką na miejsce, w którym znajdowała się łazienka. – Gdybym teraz was nie znalazła, najprawdopodobniej byście tam zginęli, chcesz ryzykować własnym życiem?
             – Naprawdę jestem ci wdzięczny za ratunek, ale pozwól mi działać po swojemu – przeczesał nerwowo włosy palcami. – Ja naprawdę…
             – Nie, nie przemyślałeś tego, jesteś zaślepiony własnymi pobudkami, narażasz swoje i jej życie dla laski, która najprawdopodobniej nie żyje, albo zapomniała o twoim istnieniu! – Imani nie kryła irytacji.
             – Gówno kurwa wiesz! – Ethan, podniósł głos i wzdrygnął się, gdy usłyszał za sobą szelest. Spojrzał na Jill, która najwyraźniej wzięła sobie za punkt honoru oszczędność wody. Westchnął i przewróciwszy oczami, wyminął dziewczynę, znikając za kotarą łazienki.
             Ile słyszała i, czy w ogóle powinno go to obchodzić? Przecież w jego profesji nie ma miejsca na sentymenty, w życiu też nie przewoził ludzi, nie żywych bynajmniej. Rozebrał się, czując miejscami piekący ból na plecach. Mocno łupnął w oszklony dach korytarza, to, że nie przebił sobie płuca, ani żadnego innego organu, to był cud. Widocznie jakaś boska ręka czuwa nad jego życiem – jeszcze. Namydlił się jakimś płynem. Nie był to rarytas, prędzej zapachem przypominało płyn do mycia naczyń, jednak darowanemu koniowi…
            Szczypało, gdy woda spływała po jego plecach, czuł przenikliwe szczypanie. Może powinien schować dumę w kieszeń i pozwolić Jill, aby je obejrzała, sam nie miał jak tam dojrzeć, a gdy jakiekolwiek zakażenie się wda w nawet najmniejszą ranę… nie mógł sobie na to pozwolić.
            Po zakończonej kąpieli, która na oko trwała jakieś 10 minut przy najmniejszym zużyciu wody, zebrał swoje ubrania i owinięty w pasie kotarą wyszedł do głównego pomieszczenia. Rozejrzał się, a gdy wzrokiem dojrzał dziewczynę, podszedł do niej.
             – Jill – zaczął łagodnie. – Mogłabyś… – przełknął ślinę. Woda z włosów ściekała po jego twarzy i kapała na odkrytą klatkę piersiową. – Wydaje mi się, że kawałek szkła utknął mi w miejscu, do którego nie mogę dosięgnąć – odwrócił się do niej tyłem, a po chwili usiadł na czymś, co przypominało taboret, a może to był stolik? Niemniej, wysokością nadawało się do tego, by na tym usiąść.
             W tym samym czasie do pomieszczenia weszła Imani, niosąc w dłoniach dwie metalowe miski, z czymś parującym w środku. Pachniało, a Ethanowi jak na zawołanie zaburczało w brzuchu.
            – To fasolka – oznajmiła ciemnoskóra, widząc, jak chłopak węszy nosem w powietrzu. – Zjedzcie najpierw, później zajmiecie się sprawami kosmetycznymi – powiedziała i wręczyła im po miseczce w dłonie. Yorkowi nie trzeba było dwa razy mówić, nawet na chwilę przestało go boleć, gdy tylko poczuł ciepło przenikające jego gardło. Mruknął zadowolony i wepchnął do buzi kolejną łyżkę potrawy. Nie było to nic specjalnego, zwykła fasolka w sosie pomidorowym, której nie jadł chyba od wieków. Był jak szczęśliwe dziecko, które właśnie wygrało drugiego loda z patyczka.
            – Imani – powiedział z pełnymi ustami. – Normalnie cię kocham – wyszczerzył zęby, między którymi można było zauważyć resztki jedzenia. Dziewczyna skrzywiła się, ale parsknęła śmiechem i rozbawiona przewróciła oczami.
             – Słuchajcie, porwaliście się z motyką na słońce, ale nie będę się wpierdalać, Ethan jest dorosły i wie, co robi, chociaż kurewsko mi się to nie podoba – spojrzała na Jill, po czym dodała – Bez urazy oczywiście. Ethan, jak już skończysz paradować z gołym nugusem, chciałabym, abyście podeszli do mnie, pokaże wam mapę, w miarę aktualną, w które zaznaczyłam kolejne punkty, w których byście mogli się zatrzymać – nie ma tam żadnych zapasów, ale na pewno są to na tyle bezpieczne miejsca, że będziecie mogli się bez obaw zdrzemnąć – mówiła, gestykulując przy tym dłońmi. – Mam też zaznaczone punkty, w których ostatnio byli widzeni Szabrownicy, przeniesiesz sobie te kropki na swoją mapę, żebyście się w jakieś gówno znowu nie wpakowali, bo już za miastem, nie będzie miał kto wam dupy ratować, zrozumiano? – spojrzała na Ethana, który wyglądał, jakby w ogóle jej nie słuchał, pochłonięty swoją porcją owsianki. Imani bez ostrzeżenia, trzepnęła go zwiniętą w rulon gazetą, którą wyciągnęła nie wiadomo skąd.
            – Ałaaaa – chłopak jęknął, patrząc na nią spode łba. – Przecież cię słucham – przełknął ostatnią porcję fasolki, którą miał w ustach i wytknął dziewczynie język.
            – Ethan, jesteś obleśny – stwierdziła Imani, pukając się palcem wskazującym w czoło. – Ogarnij się, bo dziewczyna spierdoli, gdzie pieprz rośnie, zanim pójdzie w dalszą drogę z takim niedorozwojem – parsknęła, dając tym samym prztyczka w nos chłopakowi.
            – Masz szczęście, że jestem niedysponowany, bo byś zobaczyła, z jakim niedorozwojem masz do czynienia! – krzyknął za nią, kiedy ta zniknęła w innym pomieszczeniu. – Tak, cała Imani – stwierdził, przechylając głowę w stronę Jill. – Nie bądź zazdrosna księżniczko – puścił jej oczko. Tym razem nie było to złośliwe. Dzięki czarnoskórej miał nawet dobry humor. Zawsze skutecznie mu go poprawiała. I to była jedna z niewielu dziewczyn, która nie chciała mu się wpakować do łóżka, ani żadnemu innemu facetowi. Ethan nawet kiedyś się zaśmiał, że jakby stanęli na piedestale, to wszystkie heteryczki poszłyby do Imani, ona miała w sobie takie coś, taką energię, która przyciągała ludzi. Była pozytywna i mega zaradna.
            – Bierzmy się do roboty, bo zaraz przyjdzie nam się zbierać – powiedział i odkrył jeszcze trochę lędźwie, by dziewczyna mogła spojrzeć swoim okiem na jego plecy.