Don't play with me!!

_____Zwykle w piątkowe popołudnie ludzie mają wolny czas, świetnie się bawią, chodzą na imprezy, zaliczają laski w klubie. I pewnie to samo chętnie robiłby Blake, ale właśnie stał z łopata koło swojego brata, który przegrał zakład z drugim bratem i miał zakopać „coś” w ogródku sąsiadki. Czy takiej bliskiej? Nie. Znajdowali się ponad 5km od ich domu. W lesie. Pozbywali się śladów istnienia w ich domu narkotyków. Jakich? Marihuany, którą kupił i używał najstarszy z nich. Dokładnie dwa razy, zanim wydało się, że to robi. Rick znalazł, Nick teraz zakopywał swoje prezenty. Kto by pomyślał, że ma być głową rodziny w takich sytuacjach?
– Nick. – Blake przerwał ciszę mówiąc do faceta w małym rowie. – Nie sądzisz, że kopiesz za głęboko?
– Hm? – mężczyzna spokojnie po trzydziestce podniósł głowę i spojrzał na swojego brata. – Nie. Potem na to podkopiemy kwiatki, więc nie.
_____Skończył dyskusje i zaczął znowu wiosłować szpadlem. Blake już mu nie przeszkadzał, wyciągając z kieszeni dzwoniący telefon i krzywiąc się widząc przychodzące połączenie od matki. Ta kobieta nie mogła dzwonić do niego w żadnej sprawie, która nie była irytująca. Nie w piątek popołudniu, gdy wyszedł z domu z bratem. Westchnął i odebrał telefon tylko po to, aby zderzyć się z falą krzyków, która doprowadziła do odsunięta telefonu od siebie. Między włosko-angielskimi zdaniami rozumiał przekaz całości – „brak obecności”, „nie skończenie szkoły”, „brak przyszłości”, „czy ja cię tak wychowałam”, „pamiętaj, że cię kocham”. I to wszystko była prawda. Na pewno rodzina kochała go mocno i tak, nie było go w szkole przez ostatnie dwa tygodnie. Myślał, że ma już to za sobą. Ostatni dyrektor przyjął dość sporą łapówkę oraz kilka gróźb, żeby zostawić jego obecności tak jak są. Widać… nastąpiła zmiana kierownictwa, gdy go nie było w szkole. Zakończył połączenie po słowach „pamiętaj, jutro jedziesz z nami”, na które niechętnie przytaknął. Nie wiedział, gdzie jedzie, aż tak wyraźnie nie słuchał. Schował telefon i postanowił pomóc bratu, wskakując koło niego do rowu. Musieli jak najszybciej się stąd zwinąć. Szczęśliwie brat nie dopytywał o rozmowę, słyszał połowę, drugiej się dowie w domu, bo jeśli ich matka była wstanie zadzwonić do Blake i krzyczeć to sprawa musiała być na tyle poważna.
_____Gdy tylko dwuskrzydłowe drewniane drzwi się otworzyły, od uszu chłopaków dostał się dźwięk tłuczonego talerza. Z jednego końca domu do drugiego biegły dwie służące, aby posprzątać porcelanę znajdującą się na podłodze. Do uszu Blake’a dochodziły włoskie przekleństwa kierowane w stronę dwójki osób. Rodzice krzyczeli na siebie. Nick położył dłoń na ramieniu młodszego brata i nachylił się lekko.
– Chyba masz przejebane. – poklepał go lekko. – Będę się modlił.
– Jak umrę zobaczymy kto się zajmie twoimi akcjami.
_____Wycedził przez zęby widząc irytujący uśmieszek na twarzy brata, który odpowiedział tylko śmiechem znikając gdzieś w czeluściach domu. Ciemnowłosy nastolatek wiedział, że nie jest dobrze. Rodzice nie kłócą się. Nie gdy chodzi o pieniądze, krew na podłodze czy ranę postrzałową. A jednak coś się stało i Blake musi teraz stanąć z konsekwencjami swoich akcji, które cały czas uważa za właściwe. Zrobił kilka wdechów i wszedł do pomieszczenia, gdzie koło jego twarzy akurat rozbił się talerz na ścianie. Zrobił duże oczy zastygając w bezruchu. W ciągu milisekundy został zauważony i roztrzęsiona matka podeszła szybko do niego przytulając go do siebie.
– Kochanie, nic ci nie jest? – sprawdzając głowę, twarz, szyje dłońmi doszła do wniosku, że wszystko okej i pełna agresji odwróciła się do siedzącego na kanapie ojca, który popalał cygaro. – To twoja wina! Mogłam coś zrobić Blakowi!
_____Oczy dwójki mężczyzn się spotkały i doszli do pewnego konsensusu. Syn przytulił się do swojej rodzicielki zmuszając ją, aby odwróciła się w jego stronę.
– Możecie przestać się kłócić? – spytał cicho. – Przecież lubisz tą zastawę, mamo.
_____Na myśl, że właśnie tłucze swoje ukochane, drogie talerze kobieta zwątpiła w swój gniew, robiąc kilka oddechów i wpadając w płacz. Teraz koło nich znalazł się mąż płaczki, który zabrał ją z ramion syna, znikając za rogiem. Blake rozejrzał się po otoczeniu i widząc te wszystkie zniszczenia mógł zrozumieć, że mógł lekko z czymś przegiąć. Przypominając sobie słowa usłyszane podczas rozmowy telefonicznej zrozumiał o co faktycznie chodziło. Bez brak obecności w szkole mógł nie skończyć szkoły i taka idea bardzo przeszkadzała jego matce, bo każde z nich miało chociaż to liceum, a Blake podobno był najmądrzejszy. Kliknął językiem. Czy to znaczyło, że będzie musiał chodzić do szkoły? Ta idea bardzo mu nie pasowała. Papierek nie zmieni tego, ile wie i ile umie.
_____Zgodnie z umową, na którą zgodził się trochę przez przypadek zjawił się pod jakimś domem, czarny przyciemniany mercedes był prowadzony przez jednego z ludzi jego ojca, który siedział tuż obok. W oczach kierowcy można było zauważyć, że nie rozumie po co tutaj są, Blake mógł tylko odpowiedzieć na to „ja też”. Wysiedli jednak z samochodu, biorąca matkę pod rękę zjawili się pod drzwiami dzwoniąc, jak na normalnych ludzi przystało. Dla młodego nastolatka był to zabawny widok. Zwłaszcza patrząc jak się prezentowali. Jego ojciec, Anthonio, w garniturze droższym od przeciętnego samochodu. Jego matka, Victoria, w czerwonej sukience, idealnie wyrażając swoje pochodzenie. I na koniec on, w zwykłych jeansach i T-shircie, na który zarzucił skórę. Odstawał strasznie, ale nie czuł wystarczającego szacunku do instytucji nauczania, aby ubierać garnitury, poza tym… miał robić za buntownika, prawda? Nieuka i lenia. Przynajmniej starał się tak być postrzeganym w szkole. Niczym jak na autopilocie, robił co mu kazali. Przywitał się, wszedł do gabinetu, został posadzony i wysłuchał przemowy dyrektorki, którą widział po raz pierwszy na oczy. Poprzednio był to mężczyzna, więc chociaż taka zmiana nastąpiła. Zdarzyło się jednak coś nieoczekiwane, nie dostali notki typu „proszę wpłacić pieniądze na to konto” albo „proszę poprawić frekwencję syna” tylko ktoś został zaproszony do pokoju. To.. było zaskoczenie. Aż obudziło Blake’a z autopilota i zaczął przykuwać uwagę do tego co się dzieje. Miał wrażenie, że pakuje się w jakieś gówno. Wyraźnie nie wyrażając aprobaty do propozycji dyrektorki nie miał głosu, zwłaszcza, że odezwał się jego ojciec.
– Zróbmy wszystko co możliwe, żeby skończył szkołę. – te słowa wypowiedziane stanowczym tonem spodobały się mamie, ale nie mu. – Co chce Pani zrobić?
_____Zaraz potem usłyszał tak głupi pomysł, że nie wierzył, iż jest prawdziwy. Korki? Dla niego? Blake zrobił duże oczy, ale jego usta pozostawiały w niewzruszonej linii. Odwrócił się do matki, która wpatrywała się w dziewczynę stojącą przy drzwiach z uśmiechem. Ma brać korki, od jakiejś nastolatki w jego wieku, bo jest dobrym kujonem? Podświadomie wiedział, że rodzeństwo będzie miało z niego niesamowicie dużo śmiechu. Spojrzał na wątłą okularnicę czując, że musi wstać i wyjść, bo coś popsuje. On nie ma czasu na użeranie się z typowi laskami ze szkoły. Urocza i co z tego? Zajmuje mu cenny czas.

_____Słowa, które padły z ust nastolatki były… miłe? Prawidłowe na pewno. Zwłaszcza w oczach Blake, bo on sam nie chciałby się uczyć. Osoba skupiona na czymś innym cały czas byłą najgorszym typem, żeby wmusić w niego wiedzę. I to jeszcze w przypadku, kiedy naprawdę, nie zależało tutaj i nie miał wyciągnąć z tego nic wartościowego. Jedyne co trzymało go przed wyjściem i trzaśnięciem drzwiami było spojrzenie matki, której chyba naprawdę zależało na tej edukacji. Spojrzał na ojca, Antonio, który siedział i kątem oka tylko zerknął na wątłą kobietę w drzwiach. Cóż. Blake miał pewność, że na pewno nie jest zainteresowany nieletnią i to jeszcze nie tak kształtną kobietą, jak jego matka… Przynajmniej nie będzie rzezi po drodze do domu, bo wiedział, że jego włoska rodzicielka była niczym prawdziwy drapieżnik w sytuacjach socjalnych.
_____Bez słowa wstał i wyszedł widząc kiwnięcie głowy od rodziców, którzy prawie go pogonili. Czy nie obawiali się, że zwieje? Co prawda w samochodzie siedział dryblas, ale zawsze mógł pójść na piechotę, a za skrzyżowaniem wsiąść w Taxi albo Ubera. Akurat w tej kategorii, znajdował się jako jeden z lepszych w rodzinie – w uciekaniu i znikaniu, kiedy nikt tego nie zauważył. Zaobserwował rzucone mu ostrzegawcze spojrzenie i westchnął lekko. Widać miał być grzeczny na ten moment. Wsadził dłonie do kieszeni skóry i przewrócił oczami, po czym poszedł za niższą dziewczyną do ogrodu. Nie zamierzał wdawać się w rozmowę, nie chciał zamienić ani słowa z okularnicą, której nie poukłada grzywka krzywdziła jego estetykę. Najchętniej poprawiłby ją, lecz dotykanie kogoś od tak.. było creepy, więc zacisnął tylko dłonie w pięści w kieszeni i w ciszy szedł dalej słuchając, ile to na do powiedzenia nieznana mu laska. Kiedy usiadła, nie zrobił tego samego. Stał i patrzył na nią z góry zastanawiając się jak długo wytrzymana, gdy dotarło do niego pierwsze pytanie, na który prychnął lekko pod nosem.
_____Nie wiedział co takiego sądziła ta dziewczyna, której… czy on ogólnie znał jej imię? Wiedział tylko, ze była córką dyrektorki i pewnie kujonem. Odpowiedzenie komuś takiemu prawdy mijało się z celem, zresztą, nie musiała znać prawdy. Po co komuś informacja, że każdy nauczyciel został zastraszony, przekupiony albo zwolniony jak się stawiał? W pewien sposób Blake rozumiał jak jego sprawa trafiła aż do dyrektorko, skoro każdy nauczyciel w placówce omijał go szerokim łukiem i nie zadawał pytań. Wypadało jednak jakoś odpowiedzieć, więc…
– Zanim zaczniesz zadawać pytania. Jak ty masz na imię? – zadał pytanie, bo był przekonany, że nie wyłapał, nawet jeśli zostało podane wcześniej. Słysząc odpowiedź, kiwnął tylko lekko głową. – Blake… Casentiro. – przedstawił się, aby utrzymać minimum etykiety i teraz, wiedząc, że rozmawia z jakaś Lucy, mógł odpowiedzieć na jej pytanie, pośrednio, bo przez tą grzywkę nie zamierzał patrzeć w jej stronę. – Możesz się ich spytać. Jestem ciekawy co ci takiego sprzedadzą.
_____Na jego markotnej twarzy przeleciał lekki uśmiech. Mówił prawdę. Był zainteresowany co takiego odpowiedzą jej spytani o niego nauczyciele. On znał prawdę, ale kto się przyzna do tego? Nauczyciel matematyki został zagięty, gdy Blake wytykał mu błąd, potem go pobił pod klubem, gdy kładł łapy na jakiejś lasce nieproszony. Ten od chemii? Albo to była ona… w każdym razie, został przekupiony, aby nie zwracać uwagi. Podobno chodziło o chorobę w rodzinie czy jakiś wypadek. W każdym razie zapłacił w ten sposób za szpital. Każdy pojedynczy dostał cos od niego. Albo traumę, albo hajs. Najlepsze było to, że aby nie pakować samego siebie w tarapaty z prawem – jego bracia wszystko załatwiali. Czyż nie ułatwiali mu życia?
– Nie mam żadnych pytań. Prawdopodobnie wszystkie ustalenia zostaną z góry zaakceptowane lub nie przez moich rodziców. Możesz się jednak spodziewać, że nie zobaczysz mnie w szkole i tak. – odpowiedział dość pewnie siebie. – Godziny lekcji od dłuższego czasu nie pokrywają się z moim planem.
_____I tylko tyle. Nie zamierzał podawać więcej szczegółów tego całego planu. Widząc na twarzy Lucy, że nie jest zadowolona z jego odpowiedzi, mógł tylko zaśmiać się w duchu. Taka mina jej pasowała. Dopiero teraz robiła się ciekawa, nie jak mysz, która chodzi jak robot na życzenie matki. Szybko jednak zgubił obiekt zaciekawienia dostając kolejne pytanie w twarz. Takie, na które odruchowo zmarszczył i czoło, i nos. Wyraźnie nie aprobował takich idei… chociaż w przeszłości były mu całkiem bliskie. Westchnął ciężko i zamierzał zignorować to pytanie. Szczęśliwie ciemnowłosa nie zdążyła dopytywać, kiedy w ogrodzie pojawił się dryblas taty, ich szofer. Został bardzo szybko zauważony przez Blake’a, który machnął w milczeniu ręka na pożegnanie i odszedł w stronę mężczyzny, który zostawił otwarte drzwi z furtki dając mu wyjść pierwszemu. Następnie łysy, ubrany w garnitur zobaczył dziewczynę siedzącą w ogrodzie i ukłonił się lekko, wyrażając tym aktem, że została zauważona. Zamknął za sobą furtkę i skierował się do samochodu, przed którym dyrektorka wymieniała ostatnie słowa z rodzicami. Patrząc po pogodnej mimice wszystkich obecnych, musieli dojść do konsensusu, ale czyim kosztem? Pewnie jego. Zmarszczył brwi i wsiadł do samochodu wraz z dryblasem.
– Blake. Zamierzasz uczęszczać na te zajęcia? – spytał się kierowca spoglądając na jego reakcję w lusterku. – Don co prawda pewnie ma wylane na twoją edukację, bo już robisz dużo dla Familii, ale Pani Victoria… – obaj spojrzeli za okno, na kobietę z podekscytowanym wyrazem twarzy. – Don zrobi dużo, aby ją usatysfakcjonować, a ta niestety, uparła się na szkołę.
– Wiem. – obaj westchnęli w tym samym momencie. – Ale teraz mogę tylko udawać dobrego, potem się zobaczy.
– Potrzebujesz ty ogólnie tej szkoły, co?
– Ja? – spojrzał zaskoczony na kiwającego głową mafiosa i zaśmiał się nagłos. – Oczywiście, że nie.
W tym momencie drzwi od samochodu zostały otwarte, a do środka weszli rodzice wpatrując się uważnie w czekającą dwójkę. Uśmiechy na ich twarzach, od razu spadły, jakby cały czas były sztuczne. Cóż, nikt nie zamierzał robić problemów w takim miejscu, nie było po co. Lepiej więc się po prostu uśmiechnąć, bo sprzątania potem bałaganu zajmie więcej czasu niż to warte.

_____Idea, że został mu wręczony adres była zabawna. Nawet teraz, siedząc przy swoim komputerze, oglądając jak skaczą słupki giełdowe, wolna dłonią bawił się kawałkiem papieru. Był tam raz, oczywiście, że trafiłby z powrotem…, gdyby chciał. Pokój Blake nie był mały. Poza wielkim łóżkiem, osobną i własną łazienką oraz garderobą miał także oddzielne miejsce do pracy. Gdy zażyczył sobie remont na urodziny, dostał go prawie od razu. Może dlatego, z kilku pomieszczeń w pięknej willi, zrobiło się jedno wielkie, bardzo nowoczesne. Zwłaszcza patrząc na kilka ekranów, dysków, komputerów i elektroniki, która walała się w wielu miejscach, nieposprzątana. Gdzieś koło płytek leżały też kaski motocyklowe. Każdy inny. Nad komputerem, bardzo wysoko, znajdowała się półka, na której były jego trofea z zawodów pływackich. Nie jedno czy dwa. Prawdopodobnie gdyby kontynuował tamtą drogą, wygrałby i więcej, ale pieniądze zawsze były dla niego ważniejsze od czegoś tak nudnego jak hobby, które nie przynosiło nic poza zmarnowanym czasem.
– Zamierzasz pojechać na te korki? – zza pleców chłopaka można było usłyszeć pewien głos. Blake obrócił się na krześle obrotowym i odchylił lekko do tyłu spoglądając na stojącą przed nim siostrę. – No co? Tylko pytam
– Nie powinnaś być u swojego męża? – rzucił do niej pytanie i słysząc jak kliknęła językiem, zaśmiał się lekko. – Znowu się pokłóciliście. O co tym razem? Wcześniej chodziło o to, że jakaś jego kochanka nie znała swojego miejsca.
– Ona już nie żyje.
_____Livia, bo tak miała na imię siostra Blake, machnęła dłonią jakby to nie było straszna sytuacja. Ktoś stracił życie, z powodu ich kłótni małżeńskiej. W familiach mafijnych, żona posiadała zupełnie inny status niż jakakolwiek kurwa, których pełno latało za mężczyznami, którzy używali dość często i gęsto. Lojalność do jednego partnera i brak kochanek wśród Made Manów był bliski zeru. Ich pierwszą i jedyną miłością czasem była Familia, to jej oddawali życie i całe swoje serce. Idea, że Don rodziny posiada tylko swoją żonę i żadnych kochanek był… rzadki, chociaż lepiej określić to jako poszukiwanie jednorożca. Blake i Livia zostali jednak wychowali przez taki okaz. Ich rodziców. Nic więc dziwnego, że wydana politycznie za mąż siostra nie mogła pogodzić się na początku z faktem, że jej mąż zdradza ją dość często. Teraz, po dziesięciu latach małżeństwa chyba sobie już odpuściła to w pewnym stopniu. Nadal, pewnie liczyła na miłość jak ze związku ich rodziców.
– Zasłużyła sobie. Skakała z pyskiem do ciebie. – westchnął i odwrócił się do swoich ekranów. – Kto to widział, żeby zwykła dupa rzucała cień na reputację żony.
_____Kobieta poprawiła swoje długie czarne włosy za ucho i uwiesiła się na fotelu, spoglądając na mnóstwo tabelek i wykresów, których nie pojmowała w najmniejszym stopniu.
– To jedziesz czy nie? – spytała ponownie widząc obracającą się kartkę w dłoni Blake. – Zrób to dla rodziców. Z twoją głową zdanie szkoły to nie będzie problem.
_____Chłopak westchnął ciężko i odchylił głowę do tyłu, aby spojrzeń na wiszącą nad nim Livię. Nie mógł nic więcej powiedzieć w temacie i tylko pokiwał głową na tak, po czym zmienili temat rozmowy na jej syna, który niedługo obchodził swoje urodziny. Jako wujek Blake będzie brał czynny udział, chociaż różnica między tą dwójką wynosiła tylko 8 lat. Syn Livii spokojnie mógł być brany za jego młodszego brata, gdyby nie był kropla w krople identyczny do Christophera, jego szwagra. Czas bardzo szybko zleciał, aż ciemnowłosy został wygoniony z domu przez matkę, aby udać się na lekcje. Nie chciał być wożony niczym księciunio, to nie w jego stylu. Wziął więc swój motor, ukochaną czarną Suzuki Hayabusę, która wyglądała jak motocykl z przyszłości. Wybrał się na krótką przejażdżkę, zgodnie z adresem stając przed domem dyrektorki. Westchnął jeszcze raz, ciężko i podszedł do drzwi ściągając kask z głowy. Dzwonek miał tej sam wkurzający ton co poprzednio. Jakby… Blake wolałby nigdy więcej w przyszłości go nie używać. Nie lubił dawać o sobie tak dosadnie znać. Lubił pojawiać się i znikać jak mu się podoba.
_____Nie odezwał się na przywitanie niższej dziewczyny, wszedł do środka i zostawił kask zaraz koło drzwi. Noszenie go byłoby bez sensu. Według przyzwyczajenia ze swojego domu, zamierzał także zostawić buty przy wejściu, ale został powstrzymany, na co wyprostował się tylko z lekkim zmieszaniem na twarzy. Jeszcze jakby siedzieli na dole to mógł zrozumieć, że buty mogą zostać, ale miał iść do jej pokoju, na górę, w butach… Pewnie po dywanie, bo takie podłogi istniały w większości domów w USA. Cóż, to nie jego bałagan to sprzątania, więc przytaknął głową lekko. Poszedł spokojnie za dziewczyną, która chyba miała na imię Lucy, jeśli dobrze pamiętał. Wszedł do małego pomieszczenia, w którym nie było za dużo miejsca, ale patrząc na rozmiar całego domu… wydawał się adekwatny. Zwłaszcza, że spełniał wszystkie potrzeby, które człowiek musiał mieć. Trochę prywatności, łóżko, komputer i miejsce na schowanie ciuchów. To co rzucało się jednak najbardziej w oczy to wręcz sterylny dla Blake’a porządek. Aż cieszył się, że wszedł w butach. Nawet jeśli były czyste, bo były, kto normalny chodzi w brudnym obuwiu.
– Kawy.
_____Odpowiedział krótko i usiadł odsuwając krzesło tak, aby dać sobie dużo miejsca. Nie chciał siedzieć przesadnie blisko kobiety. Kto wie czy nie rzuci się na niego z nożyczkami jak nie odpowie poprawnie na jakieś pytanie. Gdy napił się dostarczonej im kawy, co zrobił ze spokojem, skrzywił się lekko. Amerykanie i ich brak poszanowania, westchnął lekko i odstawił kubek spoglądając na Lucy, która właśnie zadała mu pierwsze pytanie. Chociaż bardziej brzmiało to jak dziwny rozkaz. Nie podobało mu się to. Może chodziło o to albo o słownictwo.
– Daj mi kartkę i długopis. – wystawił dłoń w jej stronę, po chwili dodając. – Tylko idioci zapamiętują regułki.
_____Widział jak rzuciła mu nieprzyjemne spojrzenie, ale otrzymał co potrzebował i zapisał na kartce sześć twierdzeń. Pomyślał chwilę i zaczął pisać. Rozpoczął od rozpisania równań dla trzech praw Newtona, bo nie było nic prostszego, a potem zaszalał. Równanie Einsteina z tensorem krzywizny Ricciego, równanie Schrödingera zależne od czasu z jednostką urojoną i stałą Plancka oraz równanie Bernoullego słyszące do wyliczania energii jednostki masy płynu. Czy się popisywał? Trochę tak, ale bardziej chciał zobaczyć minę dziewczyny. Co jak co, ale fizyka to matematykę z dodatkami. Dla niego nie było nic prostszego. Oddał jej kartkę z uśmieszkiem na twarzy.

_____Zamierzał spokojnie przesiedzieć swój czas na tych korkach, słuchać jej, nie odzywać się za mocno, odpowiadać i przenudzić się, po najniższej linii oporu. Nie było potrzeby, aby dawać z siebie coś. Na końcu podejdzie do egzaminów i po prostu w końcu coś napisze. To już da mu zaliczenie, bo Blake nie był znany z zostawiania błędnych odpowiedzi. Raczej puste pola albo poprawny wynik. Nic pośrodku. Jakby marnowanie tuszu na chociażby bazgroły to było za dużo dla testu, nauczyciela i kartki papieru. Spojrzenie dziewczyny, która wpatrywała się w niego ze zmrużonymi oczami prawdopodobnie miało być groźne, ale wydawało się śmieszne co najwyżej. Nie prychnął, jednak, chociaż chciał. Jakby zdawał sobie sprawę, że nawet jeśli ugryzienie mrówki nie gryzie to zrzucanie ich z siebie marnowało czas. Może jego brak reakcji sprawił, że zajęła się jego odpowiedziami, które na pewno były poprawne. Blake był zainteresowany czy kujonka znała wszystkie z nich. Nie był to poziom amerykańskiego liceum, to na pewno. Raczej studiów inżynierskich, ale siedząc w podręcznikach pewnie przygotowywała się do pójścia na uczelnie. Słysząc zadowolenie w jej głosie, skrzywił się lekko. Nie napisał tego wszystkiego, aby uzyskać coś tak taniego jak jej aprobatę. Tej Lucy, córki dyrektora. Chociaż idea, że rozpoznała wszystko, trochę go zaskoczyła.
_____Westchnął ciężko opierając się na krześle i kiwając potakująco głowo. Przy okazji wyciągnął telefon z kieszeni kurtki, kładąc go koło siebie. Nie spodziewał się żadnych informacji, ale prawda była taka, że nigdy nie wiedział, kiedy faktycznie będą go potrzebować. Nawet jeśli nie był członkiem mafii, był synem Dona, miał swoje obowiązki. Przeleciał wzrokiem po kartce, która została mu przysunięta. Wzorki, regułki, nic nowego. Cóż… znudzony zleciał wzrokiem na bok, nie spodziewał się jakichś zaskoczeń tego wieczoru. On sam nie dałby czegoś potencjalnie trudnego chłopakowi, który zszedł na złą drogę i nie chodził do szkoły. Spędził długo słuchając na zmianę z czytaniem. Szczęśliwie, okularniczka nie wymagała od niego wkładu własnego. Mógł więc traktować ten czas jak zaprzepaszczenie go na rzecz nudnego filmu, powtórki z podstawówki albo… odpoczynku od pracy? W pewnym momencie, pozostawiony sam z tekstem, kątek oka zobaczył wiadomość tekstową, która napisana szyfrem, wyświetliła się na monitorze wyciszonego telefonu. Od razu rozumiejąc przekaz, nie zamierzał spędzić więcej czasu w tym miejscu.
– Wychodzę. – rzucił, prawie znikąd. Stąd może słowa dziewczyny, miały jakiś sens…, dopóki nie powiedziała o szkole. Zmarszczył brwi. – Naprawdę sądzisz, że szkoła da ci cokolwiek? - spytał chociaż nie zamierzał czekać na odpowiedzieć. – Mam dość i wychodzę.
_____Właściwie, nie spodziewał się myślenia po osobie, która pewnie w wolnym czasie zapamiętywała regułki z kolejnego podręcznika. Jej zachowanie, wyraźnie nie wchodziło w normy społeczne, jakby myślała, że jej słowa mają jakąś moc. Nie odpowiedział na jej pytanie, wiedząc, że gdyby z jego ust wyszły słowa mówiące prawdę – ciemnowłosa nigdy by ich nie przełknęła, kontynuując martwy argument. W oczach Blake była zapatrzona w swoje ideały i trzymała się ich tak kurczowo, że nigdy nie pozbędzie się przekonania o tym. Widząc jednak jej minę, nie mógł zwyczajnie zacisnąć zębów i wyjść, nie mówiąc nic.
– Powinnaś zastanowić się nad sobą i swoim zachowaniem. – brzmiał trochę jakby prawił jej kazanie, ale może dlatego jej odpowiedzieć, która padła z ust nieprzefiltrowana… wydawała się wiarygodna. Skrzywił się lekko. – Czyli co, jesteś przegrywem, który siedzi zamknięty w pokoju i nie ma znajomych i zainteresowań?
_____Rzucił i niestety, nie zachował się mądrze, mówiąc co faktycznie myślał w tym momencie. Bycie przegrywem nie było czymś złym… w teorii. To jednak nie było to coś co powinno wyjść od niego. Jeździł na motorze, nosił skórę, nie chodził do szkoły i miał mnóstwo pieniędzy zarobionych nielegalnie. Czy nie był definicją złego typa, na którego trzeba uważać? No.. brakowało mu tatuaży. Miał chociaż tyle samoświadomości. Nie mogąc więc obronić swoich słów ani im zaprzeczyć, pokazał na telefon w ręku.
– Wychodzę. Mam co robić. – skierował się do drzwi. – Nie musisz mnie odprowadzać. Znajdź sobie hobby.
_____Następnie, aby zakończyć te zajęcia bez Lucy krzyczącej zza jego pleców, wymienił jej prądy oraz wszystko co mieli znaleźć na następnych kartkach. Mówiąc bez przerwy, niczym litanię w kościele. Gdy tylko skończył, wyszedł z pokoju i minutę później opuszczając także dom dziewczyny. Wsiadł na swój motor podnosząc wzrok na dom i wzdychając lekko. W innej sytuacji, pewnie by został, rozegrał to normalnie, ale tym razem nie miał na to czasu. Ani na kłócenie się z nią, ani na pozostanie w środku. Odjechał zmierzając w stronę portu, gdzie zaparkował przed otwartym magazynem, mijając jeszcze w kasku grupkę dryblasów w garniturach. Nie zatrzymali go, rozpoznając kask, który zostać ściągnięty kilka sekund później. Blake z lekko zaintrygowanym wyrazem twarzy podszedł do swojego brata i spojrzał na to, w co wpatrywał się on. Otwartą skrzynkę, w której znajdowała się zakneblowana kobieta.
– Kto to? – spytał nie mając do końca pewności, że chciał się mieszać. Postanowił posłać jednak w eter swój pomysł. – Córka jakiegoś idioty?
– Hahaha, blisko. – zaśmiał się Nick. – Młoda żona naszego rywala.
_____Mający lekko ponad trzydzieste mężczyzna spojrzał na swojego młodszego brata, który posyłał mu pytające spojrzenie. Tłumaczenie, które dostarczył mu nie było wystarczające, aby poukładał sobie wszystko w głowie. Cóż, Blake nie wiedział wszystkie co się działo w rodzinie. Zwłaszcza gdy chodziło o broń, narkotyki i kobiety. Zajmował się tylko liczbami, zwykle na komputerze. Mało, kiedy doświadczał tego co kryło się za tymi cyferkami.
– Pamiętasz Buccariego? – rzucił i widząc kiwnięcie, zaczął mówić dalej. – Debil wziął sobie tą oto kobietę za żonę dwa dni temu. – Nick kopnął drewnianą ściankę skrzyni. – Ma być naszym zabezpieczeniem na wypadek gdyby chciał się wtrącić w nową dostawę.
– Rozumiesz go? – Blake wrócił swoim spojrzeniem na przerażoną kobietą, która patrzyła na nich niezbyt świadoma tego co się wydarzy. – Przecież ta kobieta nic nie znaczy. Jakby to była jego krew to jeszcze, ale młoda żona?
– Właśnie o to chodzi. – mężczyzna wystawił dłoń w bok, a jeden z mężczyzn wyciągnął broń, pistolet, podając do jego dłoni. Ten natomiast od razu wystawił go w stronę brata. – Nie chcesz mieć dzisiaj swojego pierwszego zabójstwa? Masz już osiemnaście lat, możemy zacząć proces inicjacji.
_____Blake wziął broń, zastanawiając się w sercu czy faktycznie było mu wolno. Wiedział, że to nastąpi prędzej niż później. Zabije przeciwnika rodziny i kilka innych rzeczy, włącznie z przysięgą. Normalnie nie wahałby się aż tak mocno, lecz to ojciec musiał wprowadzić go do rodziny, nie Nick. Poza tym… miał 18 lat, ale to nadal było za mało. Musiał mieć przynajmniej 20. Taki był kodeks. Być znany przez członka rodziny przez 20 lat i za jego pośrednictwem zaproponowany jako kandydat. Westchnął i oddał broń bratu, który na to czekał, z uśmiechem.
– Dlaczego jej nie zabijesz? – spytał, jakby nie znał odpowiedzi. – Spokojnie ukryłby ten fakt za plecami ojca.
– Wiem, ale i masz Familia podąża od pokoleń według książki. – uśmiechnął się lekko. – Musze mieć dwadzieścia lat i musi to zrobić ojciec.
_____Nick z uśmiechem na ustach, zadowolony z młodszego brata, odbezpieczył broń i bez zawahania strzelił w związaną kobietę. Nie chodził o to, że jej życie było ważne, bo nie było. Będzie wiadomością do jej męża, żeby nie kombinował niepotrzebnie. Poza tym, Blake nie został tutaj zawołany z takiego błahego powodu. Chodziło o coś innego, do czego przeszli zaraz potem – nowego towaru, który trzeba ukryć.

_____Pralki, ziemniaki i każdy innymi mało interesujący towar, który przepływa zwykle bez kontroli przez granicę. Mnóstwo kontenerów, nigdy nie trzymając się jakiegoś schematu, aby nie został zamierzonym. Co jest zabawne to właśnie brak ciągłości jest czymś co trzeba zwykle mocniej kontrolować i planować niż jakiś zachowany porządek. Ludzie, w końcu kochają wzorce, powtarzając najczęściej odpowiedź B jako prawidłowa na egzaminach, czy uśmiechając od ucha do ucha na idealnie położone kafelki. Na pytanie więc, co potrzebowali od Blake’a, aby wyciągnąć go z korków, odpowiedzieć była jasna. Chłopak spędził na tym całą noc, kładąc się do łóżka około piątej nad ranem, mając z tyłu głowy, że za chwilę będzie musiał wstać i posiedzieć nad kursami. Niestety, to na niego nie zaczeka. Giełda, kursy, przekładanie akcji z kąta w kąt… Obudził się o 10. Zdecydowanie później niż chciał, ale pięć godzin snu to też nie był wynik, przez który by krzyczał.  Nie myśląc o szkole, o lekcjach czy innych problemach związanych z nauką, dostał tackę z jedzeniem od gosposi i patrząc na dziwnie chwiejne kursy, przełykał kolejne kawałki.
_____Gdy ktoś spytał go o to jak minął mu dzień, była tylko jedna odpowiedź – cudownie. Wzbogacił się o więcej niż powinien, czując się przy okazji jak człowiek, który właśnie zrobił wszystko co musiał i.. nie miał w co włożyć ręce. Widząc prezentującą się na zegarku godzinę postanowił zrobić coś, do czego nie sądził, że się posunie. Odszedł od komputera zanim nastąpiło zamknięcie wszystkich transakcji. Westchnął i rozprostował plecy, wyciągając się lekko do tyłu. Pokręcił głową i obejrzał się po pomieszczeniu, gdzie na każdym możliwym blacie leżały pierdoły – kable, małe chipy, dyski zewnętrzne… nawet lutownica zaraz obok jego małego projektu. Wiedział, że pomoc domowa nie rusza jego rzeczy pod groźbą obcięcia ręki, jeśli coś zmieni swoje miejsce, w końcu za dużo było tutaj informacji, ale nadal. Musiał posprzątać. Chociażby dla samego siebie. Otworzył drzwi balkonowe wprowadzając trochę świeżego powietrza do środka i chwytając za pusty karton, zaczął pakować wszystko do środka. Oczywiście znając swój możliwy pedantyzm w przyszłości, od razu w miarę segregował kable do kabli, a nośniki danych do przeznaczonego im miejsca.
_____Wychodząc zadowolony z pokoju natknął się na jedną z pracowniczek, która niosąc kosz z praniem, widząc go przed godziną 16, wychodzącej z pokoju, z przerażeniem krzyknęła i opuściła co niosła na ziemię.
– Hej. – Blake odezwał się lekko marszcząc brwi. – Co to za reakcja?
– P-Przepraszam.
_____Kobieta pozbierała się szybko, z opuszczonym na ziemię wzrokiem, zebrała wszystkie rozrzucone ciuchy i zniknęła z korytarza szybkim krokiem, jakby uciekała przed nim. Pech chciał, że idąc spokojnie za nią, także na dół, wyglądał niczym śledzący ją psychopata. Zwłaszcza gdy napotykając się na inne osoby przebywające w domu otrzymał podobną reakcją. W mniejszym szoku, lecz identycznie, niepotrzebnie, dramatyczną.
– Co jest z wami? – spytał rzucając lekko, gdy usiadł na kanapie przed włączonym TV, gdzie akurat dwójka członków rodziny oglądała z Rickiem powtórkę meczu. Przekierowane spojrzenia w stronę Blake, dały mu sygnał, aby wytłumaczył o co mu chodzi. – Wszyscy zachowują się jakby zobaczyli ducha na mój widok.
– Która godzina? – Rick rzucił w odpowiedzi.
– Chwila po drugiej.
– … to, dlaczego nie jesteś u siebie w pokoju? – starszy brat puścił zaskoczone spojrzenie do młodszego. Po chwili poprawiając się w odpowiedzi. Specjalnie, gdy Blake nie rozumiał ich min. – Zwykle do szesnastej nie wychylasz się, jakbyś był jakimś skazańcem. Ludzie widząc cię o określonych porach i nigdy w innych. Chyba, że wystąpił problem, ale to wtedy znowu – wskazał dłonią na chłopaka. – Nie chodzisz zadowolony. Więc?
– Co więc? – spytał, zatapiając się w fotel. – Nic się nie stało, po prostu miałem dobre efekty i skończyłem szybciej.
– Ooo! – odezwała się łącznie trójka mężczyzn.
– To dobrze! – Rick wręcz wstał z miejsca, z ekscytacją czekając na numerki, które w takich momentach mówi Blake. – Ile tym razem?
– Piętnaście – nie mógł powstrzymać się od małego uśmieszku na twarzy. – Wszystko na czysto
_____Nakładając intonację na ostatnie słowo wprawił zebranych w szok i lekki krzyk. Jakby właśnie ktoś strzelił gola przeciwnej drużynie. W końcu zarobione przez Blake’a pieniądze to fundusze na przyszły rozwój całej rodziny, zakup broni, środki na czarną godzinę. Siedział i śmiał się z grupkę przez chwilę, dopóki nie pojawiła się nad nim matka, pani tego domu, z założonymi rękami przyglądając się grupce śmiejącej się szczęśliwie z czegoś. Victoria, w długie ciemnej sukience nie czekała długo, aby się odezwać.
– A co z twoimi zajęciami? – mimo, że do uszu mężczyzn doszedł miły i przyjemny głos to Blake wiedział, że kobieta chce przekonać go do czegoś. Odwrócił się do niej, lecz nie zdążył odpowiedzieć, gdy padły kolejne słowa. – Zawsze możesz pojechać po nią do szkoły.
– Po kogo? – Rick uniósł brwi zdziwiony w stronę matki, po czym przeniósł spojrzenie na brata. – Kogo?
– Córka dyrektorki, ma mi udzielać korepetycji, żeby zaliczyć egzaminy.
– Ale ty nie potrzebujesz korków. – odpowiedział zdumiony.
– Dokładnie. – znudzony cały temat Blake spojrzał tylko na rodzicielkę. – Jej to powiedz.
– On nie potrzebuje korków. – powtórzył w kierunku matki. – Zresztą ma to dziecko przywieść tutaj? Do domu pełnego broni, dorosłych mężczyzn i tak dalej?
– Czemu nie?
_____Jakby odbijając wszystkie argumenty, logikę, co tylko mogło im wpaść do głowy, Blake wyjechał z domu, zdecydowanie nie przekonany do tej decyzji, aby odebrać dziewczynę ze szkoły i od razu przywieść ją tutaj. Victoria mówiła coś, że zadzwoni i poinformuje o tym, aby dyrektorka nie martwiła się o swoje dziecko. Mężczyźni cały czas jednak uważali, że to zły pomysł. Największy szok prawdopodobnie, w całej tej sytuacji mieli ludzie ze szkoły, gdy dość drogi motor zaparkował przed głównym wejściem i Blake oparty o swój sprzęt, z telefonem w ręku, czekał przed drzwiami na zakończenie się ostatnich lekcji. Widząc jakieś 10 minut do końca, wysłał wiadomość do Lucy.


_____Nie wiedział czy go zignorowała, czy może nie sprawdziła telefonu, ale równo 15 minut po wiadomości, wszedł do szkoły, z jasnym celem – znalezieniem dziewczyny i nie marnowaniem tutaj minuty dłużej. Pamiętał rozłożenie korytarzy i co prawda nie wiedział, gdzie znaleźć okularnice, ale ludzie ułatwiali mu robotę, rozchodząc się niczym woda dla Mojżesza. Nie potrzebował więc więcej niż kilku kroków do zlokalizowania Lucy. Podszedł do niej, stojącej przy szafce z kimś i nie przejmując się zbytnio tym co będzie później.
– Mam nadzieję, że zapomniałaś telefonu, żeby mnie ignorować. – oparł się o zamkniętą obok szafkę i westchnął trzymając w ręku kask, który wyciągnął w jej stronę od razu. – Chodź. Jedziemy. Twoja matka już wie. – nie czekał długo, zwłaszcza widząc jak wolną reakcję miała. Ściągnął jej okulary łapiąc za łączenie szkieł i wcisnął kask z westchnięciem. – Pośpiesz się.

_____Całość dobrze się zaczęła. Przyszedł, znalazł ją, dał kask, założyła go zaraz po tym jak pożegnała się z koleżanką, którą Blake obczaił od dołu do góry w ciągu sekundy. Brunetka, ubrana… normalnie? Na pewno jakoś widowisko, ale przeszłoby w oczach jego matki. Nie wyłapał jej imienia, ale chyba nie musiał tego wiedzieć. Ciekawiło go z kim takim przyjaźni się okularnica, ale nie aż tak. Teraz jednak prowadząc ją do motocyklu – nie miała to więc znaczenia. I gdyby nie miał dobrego humoru, to pewnie słowa, które usłyszał na pewno by mu ten humor poprawiły. Lubił, jak ludzie przyznawali się do błędu. Zwłaszcza, że z ust lasek zwykle wychodziły tylko kolejne problemy, a nie przeprosiny. Chowając swój uśmiech, gryząc się w policzek od środka, odpowiedział Lucy.
– Mam nadzieję. – rozejrzał się po mijanych osobach, które patrzyły na niego z przerażaniem, pewnie słysząc o nim z plotek. – Moja obecność jak zwykle robi zamieszanie.
_____Wsiadł na motor i zaczekał, aż ona zajmie swoje miejsce, a gdy miał odpalać silnik, usłyszał krzyczący w ich stronę głos. Zaparkował legalnie, przestrzegał przepisów, posiadał prawko. Gdy spojrzał w bok, widząc niską blondynkę idącą pośpiesznie w ich stronę, westchnął. Mógł poczuć, że właśnie rozpoczęły się jego problemy. Dlaczego to są zawsze te krótkie i wyglądające jakby nie spojrzały, że z domu wychodzą? Zarówno ona jak i jego przegryw ubierały się podobnie. Wyprostował się słysząc słowa dziewczyny i dostając w twarz pytanie ze strony Lucy. Powstrzymał się od przeklinania przed nosem i ”grzecznie”, jak na siebie, poczekał aż skończą rozmawiać. Lekko ukłuł go w bok, fakt, że odsunęły się kilka kroków dla tej głupiej rozmowy, ale mógł tylko westchnąć i przełknąć swoją gorycz. Wiedział, że nie prezentuje się jako osoba, z którą chcesz mieć do czynienia.
_____Pomógł jej wsiąść na motor układając także jej dłonie na swoim pasie, musiała się gdzieś i czegoś trzymać. Najlepiej – niego, kierowcy. Odpalił silnik, żeby chwilę później być z dala od szkoły. Słyszał komentarz Lucy, ale sprawa była taka, że zwolnił. Nie jechał aż tak szybko jak zwykle i uważał na przepisy. Niestety, jazda na motorze ma to do siebie, że często może się wydawać, że jedziesz szybciej niż naprawdę. Zwłaszcza gdy przyśpieszenie silnika było takie, a nie inne. Dojechali na miejsce w całkiem nienormalnym dla niego czasie. Zajęło mu to więcej niż zwykle, ale zdjął kask, zabrał jej i skierował się do domu zupełnie nie przejmując się dziwnym zachowaniem laski. Słysząc jednak jej komentarz, nie wszedł do środka, a odwrócił się na pięcie w jej stronę.
– Jechałem wolniej niż zwykle. Nie wiem, gdzie patrzyłaś, ale na pewno nie tam, gdzie ja. Następnym razem nie będę uważał na ciebie i przejadę jak mi się podoba.
_____Kliknął językiem i wszedł do domu, otwierając wielkie drzwi wejściowe. Za holem, w którym rosły rośliny, przeszli głębiej, aby zobaczyć siedzącą dwójkę przy stole. Rick i Nick oglądali od stóp do głów jak wygląda i jak zachowywała się Lucy. Z jednej strony spodziewali się kujona, z drugiej, gdyby nie wiek, pewnie zainteresowaliby się tym co miała pod bluzką. Niestety, byli włoskimi mężczyznami. Kobiety to była ich pasja. Zwłaszcza te nago. Blake mając to na uwadze kiwnął im tylko głową i skierował się po schodach do góry kierując za sobą Lucy. Następnie jeden szybki obrót w prawo, jeszcze raz w prawo i znaleźli się na jego korytarzu. Wszedł z impetem otwierając drzwi od pokoju i od razu podchodząc do swojego biurka, w większości zajętego przez monitory, klawiaturę i myszkę. Z boku jednak leżał kalendarz, który otworzył i łapiąc za czerwony marker, zaznaczył sobie datę. Sam pokój miał kształt prostokątu, na jednym końcu z drzwiami balkonowymi, z drugiej z szafą z drzwiami do garderoby, a głębiej do łazienki. Później oczywiście, łóżko, kanapa ze stolikiem i dwoma fotelami i przy samym balkonie jego stanowisko pracy.
– Muszę to kurwa zapisać. – prychnął z wyraźnym sarkazmem w tonie. – Dawno tak wiele czasu nie spędziłem na terenie tej budy.
_____Rzucił markerem, zamknął kalendarz go także odrzucając na bok. Odwrócił się do stojącej na środku pokoju Lucy, która rozglądała się po pomieszczeniu i westchnął, cały czas mając zmarszczone brwi. Nie był szczęśliwy, ale nie wygłaszał tego głośno. Oparł się o swoje miejsce pracy i nie zajęło mu długo, aby otworzyć ponownie usta.
– Usiądź, gdzie chcesz i czego potrzebujesz.
_____Mieli się uczyć więc nawet jeśli nie chciał jako dobry gospodarz, powinien zapewnić kobiecie wszystko czego potrzebowała. Poza tym jego włoska krew kazała mu zająć się słabszą płcią, nawet jak widok tych okrągłych okularów, w tym momencie, gotował mu krew.  Jak otrzymał odpowiedź, podał to co miał pod ręką i chciał wyjść, aby zawołać kogoś do przygotowania kawy, ale usłyszeć można było pukanie, po których drzwi się otworzyły, a w nich stanęła jedna z pomocy domowych. Od góry do dołu obejrzała szybko Lucy i z uśmiechem zwróciła się do Blake’a.
– Czy przygotować coś do picia?
– Dwa espresso, ale przynieś cukier i mleko.
_____Powiedział wyraźnie niezadowolony z tego co robi. Kobieta także słysząc to zamówienie zrobiła duże oczy i już chciała zadać pytanie co się stało, lecz jej spojrzenie powędrowało w stronę Lucy i po jej twarzy widać było, że znalazła swoją odpowiedź. Tak. To dziwne zamówienie było wynikiem wizyty „korepetytora” Blake’a. Kiwnęła szybko głowa i zniknęła z pomieszczenia pozostawiając ich samych. Chłopak nie czekał długo, żeby usiąść w pobliżu, oprzeć się wygodnie i wyciągnąć telefon z kieszeni kładąc go na stół. Tak samo jak wczoraj.
– Więc? Co tym razem?

_____Szczęśliwie nie musieli czekać długo, aby zjawiła się kawa na tacy służącej, która zdecydowanie miała to do przygotowania bardzo blisko. Włoch czuł, że sprintem pognała do kuchni, żeby przynieść dwa prawdziwe espresso, aby zaraz potem dołożyć obok cukier i mleko według jego życzenia. Na pewno jego bracia widząc to skrzywili się – Blake widział to w głowie. Doskonale znał ich reakcję na takie brednie. Może byli za starzy, a może zwyczajnie nie potrafili zrozumieć, że dla niektórych Latte, nie oznaczało tylko ciepłego mleka. Pokazał na stolik, gdzie odłożyła wszystko, po czym jeszcze raz przeskanowała Lucy zanim wyszła. Nie wiedział, czy powinien później spytać o chodziło czy nie. W pewien sposób mógł wysnuć wnioski, ale byłyby wystarczająco niegrzeczne samym skanowaniem nieznanej dziewczyny. Na pytanie mógł tylko kiwnąć głową na nie, chociaż… nic do tej pory na to nie wskazywało. Dyskrecja była prawie nie istniejąca, ale takie spojrzenia rzucali tylko tym, które uważali za niewłaściwych gości. To znaczy – nie bali się ich.
_____Sięgnął po swoją kawę i upił łyk gorzkiej i czarnej jak serca domowników. Chyba potrzebował tego, specjalnie, gdy musiał czekać na tą okularnicę pod szkołą, żeby obgadała plotki z kumpelą.  Widział, jak podchodzi do jego stanowiska pracy obserwując wygaszony sprzęt. Na pytanie o NASA zaśmiał się lekko ukrywając uśmiech w porcelanowym naczyni i rzucając lekkie „Coś takiego”, bo tłumaczenie notowań giełdowych, przekładanie obligacji, zmiany w kursach walut na podstawie działań rządów różnych krajów – to było nudne dla kujonki z liceum, która nie operowała milionami jak on. Chociaż na początku były to tylko tysiące, pożyczone od ojca, to później zrobił z tego wyższe kwoty. Poza tym… trzeba posiadać fundusze, które można bezpowrotnie utopić w razie czego. Ryzyko i zwrot, oba były wysokie. Cieszyło go trochę, że wróciła do swojego miejsca i zaczęła wyciągać to z czym przyszła – jego nową wiedzę. Chociaż czy faktycznie? Zmarszczył nos słysząc o robieniu kursów po całym mieście, żeby wozić jej podręczniki. Odstawił filiżankę i prychnął na wzmiankę o podręczniku. Oba tematy były biologiczne, nie jest specjalność, ale coś tam pamiętał… z tych lekcji, na których nigdy nie był. Wziął kartkę papiery, długopis i wyciągnął ciemny dysk, aby użyć jako twardą podkładkę, po czym zaczął tworzyć na białym płótnie co wiedział.
_____Wysłuchał jej uważnie kątem oka patrząc na nią, głowę jednak mając skierowaną na kartkę papieru przed nim. Miał jakieś 75% odpowiedzi jakiej od niego chciała i czuł, że złapanie za podręcznik będzie urażeniem dumy. Bardzo poważnym atakiem. Zwłaszcza, że Blake był nieszczęśliwie zapatrzony na swoją inteligencje, znajomość wzorców i innych pierdół. Napisanie więc procesów uzyskiwania energii w beztlenowcach był prosty. Działanie enzymów? Izi, ale ta cholerna budowa. O co jej chodziło? Był na to jakiś wzór? Robiła sobie z niego żarty? Z tej spirali wyciągnęło go pytanie, które rzuciła w jego kierunku. Uniósł brew do góry nie jednak nie spodziewał się takiego stwierdzenia, ale nie odpowiedział. Nie miał pewność czy to faktycznie wykonalne, ale nie był fanem kłamania w żywe oczy. Później te słowa przychodziły do ciebie z powrotem, żeby ugryźć cię w cztery litery. Poza tym… postanowił nie zastanawiać się dłużej niż musi. Zwłaszcza słysząc jej dziwny śmiech do samej siebie. Aż miał ochotę otworzyć jej głowę i dowiedzieć się jakie chomiki tak grasowały.
– Jestem znawcą schematów. Wkuwanie czegoś na pamięć nie jest dla mnie. – odpowiedział luźno i pokazał swoją kartkę, na której nie przybyło więcej treści niż już miał. – Widzisz to? Moje odpowiedzi. – pochylił się do przodu pokazując na proces beztlenowców długopisem. – Proces to schemat, działanie to też. Widzę to i pamiętam. – westchnął i położył zarówno długopis i kartkę. – Budowa? Nigdy nie będzie mi się chciało tego zapamiętywać.
_____Czy była to odpowiedź na pytanie dziewczyny? Poniekąd, bowiem powiedział z czym sobie radzi najlepiej. Widział niezadowolenie na jej twarzy, ale nie mógł nic z tym zrobić.. Może zaproponować coś innego? Właściwie to według tego powinni zacząć w jego mniemaniu. Zwyczajnego sprawdzenia poziomu. Potem znając miejsca, gdzie mają dziury mogą je uzupełnić. Takie rzucanie tematów do nauki było irytujące spokojnie mówiąc, nie zapominając zwyczajnie o fakcie, że jeśli źle trafią to Blake zna wszystkie pytania i odpowiedzi. Tracą w ten sposób czas i jego i jej. Chociaż nie spodziewał się, żeby okularnica chciała zmienić strukturę ich lekcji sama z siebie. Aż tak jej przeszkadzało, że
– Hej. – odezwał się, żeby zebrać jej uwagę. – Zacznijmy może od zrobienia próbnych SAT’ów? – rzucił pytanie i wypatrywał jej reakcji, lecz zanim się odezwała dodał. – Oboje. Inaczej będziesz się nudzić i zostanę zmuszony zawołać kogoś, żeby cię oprowadził, a to niebezpieczne.
- Skąd ten pomysł, że się nudzę? I co masz na myśli, że byłoby to niebezpieczne?
_____Kliknął językiem, typowa kobieta. Skupiła się na nieodpowiedniej części jego wypowiedzi i teraz patrzyła na niego tymi ciekawskimi oczami i chciała odpowiedzi… A Blake nie mógł od tak powiedzieć prawdy, przynajmniej nie całej. Postanowił więc nazwać rzeczy nie do końca po imieniu, no język angielski posiadał dużo słów i wiele z nich można było zastąpić innymi cały czas trzymając sens wypowiedzi. Nie mógł przecież powiedzieć wprost, że po domu chodzą gangsterzy, którzy należą do rodziny, są podwładnymi ojca i strzelą do każdego dziewczyny, która nie jest prowadzona gdzieś przez innego członka mafii. Służba nie ma prawda prowadzać gości rodziny. Znowu – nie odda jej w ręce matki, siostry, szwagierki, a tym bardziej braci. Ci to nigdy nie będą wstanie trzymać łap przy sobie, co z tego, że Lucy nie była do końca pełnoletnia, jak on. Dla Włochów miłość i seks nie miało nic wspólnego z pełnoletnością.
– Mój dom jest duży, co nie? – westchnął i przewrócił oczami opierając się ciężko naprzeciw Lucy. – Strażnicy cię nie widzieli, mogą uznać za niechcianego gościa i wyjąć broń. Nie ufają służbie, więc chodzenie z jedną z nich nie jest idealne.

_____ „Nic nie mogę z tym zrobić” – to jednak najczęstsza wymówka osoby, która słucha się zasad do ostatniej kropki na kartce, w spisie, w kodeksie. Kto normalny tak robi? Nie kombinuje, nie szuka luk? Blake nie zamierzał się jednak o to kłócić. Nie potrzebował rozhisteryzowanej laski, która strzela focha, że „kim on sądzi, że jest” albo inne takie, bo nie przestrzega jakichś tam zasad. Poza tym, nawet nie mówili o prawie, a o zwykłej umowie między nauczycielami. Te stare zdechlaki i tak nie uważały, że podejdzie do tego poważnie i będzie wypełniał kartki jak przystało na przyzwoitego ucznia. Nie po to zastraszał ich, dawał łapówki i trzymał tajemnice na poczcie. Chciał mieć od nich spokój. Może powinien sprawdzić kto się wygadał? Zrobić mu nalot na dom i uporządkować pewne sprawy? Na przykład zdolności do zamknięcia japy i niewychodzenia przed szereg jak nikt nie prosił. Wrócił na ziemię słysząc pytanie Lucy, które brzmiało zabawnie. W tym domu było więcej broni niż na posterunku policji. W każdej chwili mogli stać się twierdzą zamkniętą przed światem zewnętrznym. Nawet z tak pokaźną ilością szklanych ścian. Wszystko wystarczy odpowiednio zahartować, nawet szkło. Wypadało jednak odpowiedzieć gościowi.
– Widać nigdy nie miałaś w domu nic wartościowego – prychnął pod nosem odchylając głowę do tyłu, jakby na białym suficie miał znaleźć odpowiedzi. W głowie przechodziły mu lista wszystkiego co jest ważne i bardzo chętnie zostałoby zabrane z posiadłości, gdyby była okazja. Przez wrogów, przez konkurentów, przez tych, którym brakowało litości. Naprzód jednak kierowała się jednak informacja, która mógł się podzielić. – W gabinecie ojca są informacje, które mogą popsuć karierę polityka. Myślisz, że ktoś może tam wejść, chociażby przez przypadek?
– Mam nadzieję, że ty, chociaż tutaj jej nie trzymasz? Wolałabym, byś uprzedził mnie o czymś takim
_____Wrócił głową do poprzedniej pozycji, bo wyczuł nutkę emocji, których się nie spodziewał w tonie dziewczyny. Zobaczył, jak chowa się za kartką i westchnął cicho w duchu. Zaśmiał się lekko, widząc jak zachowuje się, starać się, udając, że wszystko jest okej. Blake nie raz widział ludzi, którzy powtarzali identyczne gesty. Nawet nieświadomie. Chodziło wtedy o ukrytą broń, możliwe otrucia, tutaj? Blake nie zamierzał zgadywać. Pochylił się, aby zebrać uwagę na siebie. Sięgnął przez stół po kartkę, która zasłaniała swoją twarz, wyglądając zza niej. Wyglądała tak trochę uroczo, co sprawiło, że na jego twarzy faktycznie pojawił się mały uśmiech. Zwłaszcza gdy zabrał jej kartkę i wraz z tym zyskał uwagę.
– Przechowuję tutaj tylko dana warte miliony
_____Rzucił zupełnie nie myśląc o tym, ale skoro już te słowa opuściły jego usta to wstał i idąc dalej w tą melodię podszedł do swojego biurka, chwycił za jakiś dysk przenośny, taki sam jak wszystkie inne, lecz zawartością bardzo się różnił. Miał na nim dzisiejsze dane. Zarobki, które zrobił, bo nie poszedł do szkoły. Jego duma i główny powód arogancji. Czarne kwadratowe pudełko z kilkoma wejściami na kable. Położył je delikatnie na stoliku między nimi, nie gubią tego jak bardzo zadowolony był ze swojego dzisiejszego przychodu.
– To, co jest na nim, jest warte 15 milionów dolarów.
– Ile osób wie, gdzie to przechowujesz? Wiesz, że to cholernie ryzykowne trzymając to w domu? A nie w jakimś bezpieczniejszym miejscu?  Wiedziałam, czułam to, że ten dom nie jest normalny
_____Reakcja, którą otrzymał zdecydowanie różniła się od tego z czym spotykał się normalnie. Brak „Wow”, brak zainteresowania samymi pieniędzmi albo jak się tam znajdują. Okularnica się tylko martwiła, jakby coś mogło się stać. Przecież nawet jakby ktoś wiedział o tym i miał negatywne zamiary, Blake jest wstanie to powstrzymać. Poza samymi danymi potrzebujesz jeszcze jego dostępu. No i może nie był hakerem, ale wydawał zdecydowanie za dużo, aby nikt nie wchodził mu do komputera jak mu się podoba. Zresztą, kto jest na tyle nienormalny, żeby bez przygotowania wchodzić w porachunki z mafią? I to jeszcze z tą rodziną. Nie byli znani od dzisiaj w okolicy, a od pokoleń kontrolowali całą okolicę. Poza tym – 15 milionów to może jest dużo jak na jeden dzień, ale wcale nie tak dużo, jeśli chodziło o wydatki jego rodziny, chociażby patrząc na to jak imprezowała jego matka.
– Mam wrażenie, że panikujesz. Mojej matce takie fundusze starszą jakoś na miesiąc jak powiesz, że ma zorganizować przyjęcie.
_____Lucy nie kontynuowała tego tematu. Bardzo szybko pozostawiła go na rzecz czegoś innego. Więc schował dysk pod stolik, aby nie rozpraszał ich. Chociaż bardziej wiedząc, że ciemnowłosa unikała zwyczajnie tematu, który sprawiał, że czuła się źle. Wybrała jednak dość nieszczęśliwy temat. ”Strażnicy”… Eh. Kiwnął głową na informację, którą mu przekazała. Nie byłby wstanie znieść złej gry na skrzypcach. Ba. Na niczym. Jeśli nie umiesz to chowasz się w piwnicy, przed światem i wychodzisz dopiero jak umiesz. Inaczej każdego uszy skończą ze stróżką krwi. Mogła sobie pomyśleć, że przyznał jej rację względem dyplomu jako plan awaryjne, ale było coś w tym. Dla normalnego człowieka. Blake nie mógł powiedzieć w twarz Lucy, że dla niego i jego rodziny, alternatywa to śmierć. Albo takie życie, albo żadne.
– Jasne, jasne. – wyszło znużonym tonem z jego gardła, prawie jakby mruczał pod nosem, mówiąc na głos. – Będę cię musiał przedstawić w takim razie.
_____Pogrążył się w tym myślach nie przejmując się Lucy, która rozpoczęła jakieś tłumaczenia czy tematy z biologii. Odpłynął zastanawiając się jak wytłumaczyć jej obecność w domu i pewnie chodzenie samopas. Włoch czuł w kościach, że wraz z pozwoleniem i zapoznaniem – będzie latała i zaglądała, gdzie jej się żywnie podoba. Działając wręcz na autopilocie leciał z tym co znajdowało się przed nim. W pewnym momencie, gdy doszły do niego słowa Lucy, podniósł spojrzenie. Zobaczył, jak wykonuje nieskuteczne połączenie telefoniczne i w pewien sposób zaczął się zastanawiać, czy powinien poruszyć ten temat czy nie. Z jednej strony, chyba powinien. Trzeba spojrzeć na fakt co właśnie powiedziała. Roznieść dom. Imię jakieś kobiety. Może to ta siostra co gra na skrzypcach? Wiedział jeszcze zanim zadał pytanie, że dostanie odpowiedź typu „tak, chodźmy”. Widać Lucy miała słaby punkt, jeśli chodziło o rodzeństwo, ale Blake nie rozumiał, czemu od razu taka mała panika po jednym nieodebranym połączeniu.
– Chcesz, żebym cię odwiózł do domu, żebyś sprawdziła tą Amely? – rzucił pytanie odkładając skończone zadania i łapiąc za swoją kawę, która przestygła już trochę.  Czując, że rzuca mu pytające spojrzenie, wiedział, że nie wywinie się od tak z lekcji więc westchnął ciężko i dodał. – Zawsze potem możemy dokończyć u ciebie.
– Aż tak widać, że się niepokoje? – wzrok Blake przykuła kurczliwie trzymana komórka, ale nie odzywał się czekając na kontynuację wypowiedzi i obserwując ją wzrokiem jak wróciła na swoje miejsce. - Myślę, że nie zaszkodzi sprawdzić czy wszystko w porządku. I w sumie masz rację możemy dokończyć ten temat w moim domu.
– W takim razie chodźmy. – odstawił kubek i wstał łapiąc za telefon oraz portfel, a gdy podszedł do kluczy zatrzymał się. Następnie obrócił głowę i spojrzał na Lucy z pytaniem. – Samochód czy motor?
_____W przypływie jakiegoś dziwnego impulsy postanowił spytać. Jakby fakt, że dziewczyna miała rozterkę sprawił, że musi być trochę milszy… Od dziecka był uczony szacunku do kobiet, więc może chodziło o to? Blake WOLAŁ, żeby chodziło o to, bo inaczej zaczynało mu zależeć na humorze przypadkowej laski, którą spotkał trzy razy. Nie sypiał z nią, nie flirtowała z nim i dziwnie się zachowywała. To nie był najlepszy materiał na pozostawianie swoich uczuć. Nieważne czy chodziło o zwykłą przyjaźń czy coś innego. Otrzymując odpowiedź w temacie wyboru dziewczyny, uśmiechnął się lekko pod nosem. „Dobra Dziewczynka” przeszło mu przez myśl aprobując jej wybór.
– Motorem będzie szybciej i unikniemy większość korków o tej godzinie – zaczęła zbierać swoje rzeczy po czym wyszli z pokoju, a Lucy rzuciła w jego stronę kolejną słowa. – Wybacz, że zawracam Ci tym głowę.
– I tak miałem cię odwieść. – odwrócił się przed schodami i spojrzał na nią, wystawiając dłoń, żeby oddała mu plecak. – Po prostu robię kurs trochę szybciej.
_____Nie musiał stać długo, aż oddała mu plecak, który przerzucił przez ramię, aż podeszli do motoru, gdzie schował go pod siedzenie, aby nie jeździła z nim na plecach cały czas. Podarował jej kask samemu także go zakładając i ruszyli, lecz już na pierwszych światłach został zmuszony zrobić coś, czego nie miał w planach. Lucy nie potrafiła trzymać się go jakby zależało od tego jej życie więc złapał ją za ramiona, które lekko trzymały jego ciuchy, po ciągnął ją do przodu, czując jak faktycznie opiera się teraz o niego. Nie komentował tego jednak, bo zaraz potem ruszyli dalej. Całkiem szybko znaleźli się pod domem ani dyrektor, gdzie nie działo się nic niezwykłego? W oczach Blake’a przynajmniej. Wyłączył sprzęt i zabrał kask dziewczynie, która od razu pobiegła do domu. Sam więc, spokojnie, zabrał jej plecak i dumnym krokiem przeszedł przez próg.

_____ Oczywiście musiała się martwić o swój dom, rodzinę. Chociaż dla chłopaka fakt, że nastolatka nie odbiera jakoś… nie brzmiał strasznie. Nie znał się jednak – może ta tutaj zawsze chodziła wszędzie z telefonem, nie chciała go zostawiać bez nadzoru itd. Wtedy tak, nieodebranie brzmi jak straszna zbrodnia. Przeszedł przez próg i rozejrzał się, ale na pierwszym ruch poza złym uczuciem na barkach nic nie przykuwało jego uwagi.
– Blake, chodź tutaj, musisz mi pomóc.
_____Usłyszał z głębi mieszkania i kierując się głosem doszedł do Lucy, która stała w kuchni, w której.. no coś wybuchło. Albo to był pożar, albo ktoś coś celowo podpalił. A może zwyczajnie się spaliło? Odłożył kask na wolnym miejscu, na stole kawałek od sfajczonych miejsc zdecydowanie rozbawiony w środku tym co widzi.
– Oh wow. – wyszło z jego ust, po czym zaśmiał się, bo jednak to tutaj to… no coś cię musiało zabawnego dziać. – Czego potrzebujesz?
– Teraz już wiesz, że moje obawy były uzasadnione. – słyszał w jej tonie, że średnio jej się podobała ta sytuacja, a może jego reakcja? W końcu przymrużyła oczy na niego, jakby chciała zakomunikować, że się irytuje jego dobrym nastrojem. – Musimy jej poszukać, o ile nie uciekła przed konsekwencjami.
_____Dokończyła z westchnięciem, a Blake lekko uniósł brwi zaskoczony tym czego od niego chce. To zdecydowanie nie wchodziło w listę rzeczy, które chcesz robić. U obcej osoby, której nie znał za długo. Nie był się z tym komfortowo stąd jego pytanie, czy aby na pewno, o to jej chodzi. Zwłaszcza, że kurde – mówimy o nastolatce co spaliła kuchnię. Ale to nadal tylko kuchnie, a laska pewnie zamknęła się w łazience z komórką. Spytał więc czy nie mogą do niej zwyczajnie zadzwonić. Skoro jeden nieodebrany telefon sprawił, że przylecieli tutaj w pośpiechu, to musiała go przy dupie trzymać, dosłownie. Dostając jednak odpowiedź i kolejny nieporadną próbę kontaktu, aż chciał przewrócić oczami i wyjść. Faktem było, że słyszeli nigdzie dzwonka po cichym domu, więc może faktycznie jej tutaj nie było? Wzruszył więc ramionami.
– Jak chcesz. Rozejrzę się na dole, ty idź do góry.
– A co boisz się,  co możesz zastać w pokoju nastolatek?
– Obojętnie. – nie zabolały go jej słowa czy ton. Westchnął ciężko i skierował się w stronę schodów. – Mam nadzieję, że nie znajdę syfu na podłodze i pływającej sałaty.
_____Machnął jej jeszcze ręką, gdy usłyszał, że będzie sprawdzała dół. Bądź co bądź – chciał uniknąć zetknięcia się z brudną bielizną na podłodze sypialni jakiejś z dziewczyn. Nieważne której. Ważne, że potem patrząc na nią będzie myślał o jakichś białych majtkach w truskawki, które znalazł na podłodze. No i był mężczyzną, gdyby dom został zaatakowany, lepiej, aby to właśnie Blake był na dole. Był wstanie się obronić, już pomijając przemoc – raczej nikt kto chce przeżyć nie będzie atakował Włocha z symbolem mafii na kurtce od motoru. No… krew w nim się gotowała, ale podrapał się po głowie sfrustrowany i otworzył pierwsze drzwi trafiając do ciemnego pomieszczenia, które rozświetlił włącznikiem. Pokój dość mały, ale co mu tam. Połowiczny syf na blatach, ale szczęśliwie – nie ma podłodze. Nie chciał wchodzić głębiej czy zaglądać po szafach. Musiał jednak zajrzeć dla spokoju sumienia. Potem by się okazało, że może się poparzyła, zemdlała z bólu i umarła wśród swoich ciuchów w szafie. Blake nie rozumiał kobiet, czasem były bardzo nieracjonalne.
_____Zanim jednak zdążył to zrobić usłyszał głos Lucy z dołu, na co zareagował od razu. Idąc za dość głośną rozmową trafił do salonu na dole, gdzie zobaczył widok, który go lekko zszokował. Oparł się o framugę nie podchodząc bliżej. Widać było wyraźnie, że dziewczyna była przed chwilą potraktowana przemocą, a on jako wysoki mężczyzna na pewno byłby potraktowany niczym zagrożenie. Kolejne. Postanowił więc zachować odległość, skrzyżować ramiona na torsie i posłuchać wymiany zdań, która tylko go utwierdziła w fakcie, że tak – przyszedł mężczyzna i zaatakował dziewczyny. Jakiś Marc, były innej siostry i zerwała z nim jakiś czas temu. Dziwne, że typ dopiero teraz się obudził, ale dotykanie kobiet? Kliknął językiem. Jego Włoskie korzenie mówiły mu, aby obciąć facetowi jaja za to. Od kiedy bije się kobiety? Kto ma tyle godności, żeby wymierzyć cios, a potem nie lecieć na kolana, bo kurwa, przez przypadek się stało? Mając to w głowie odpowiedział Lucy trochę cięższym tonem niż zamierzał.
– Może nie powinnaś. – westchnął ciężko i spojrzał na obie siedzące w salonie. – Ale już tutaj jestem i trzeba się upewnić, że mogę was zostawić bezpieczne. – skupił się na Lucy, celując swoimi słowami do niej. Nie wiedział, ile ma obycia z przemocą i pijanymi mężczyznami, ale lepiej, aby nie sądziła, że ma szansę z lecącym sierpowym, bo powiem o dwa słowa za dużo. – Zadzwoń do matki, teraz. Potem dzwonisz na policję co się stało. W razie czego potem macie dowody, żeby wyciągnąć zakaz zbliżania się. – odwrócił się na pięcie i dodając przez ramię. – Chodź, zamkniesz za mną drzwi, obejdę dom, aby się upewnić, że jest okej i pojadę.
_____Zgodnie ze swoimi słowami wyszedł, poczekał aż faktycznie zakluczy za nim drzwi i obszedł dom upewniając się, że wszystko jest okej. Czy jakiś zboczeniec nie siedzi w krzakach? Czy facet nie czeka w samochodzie po drugiej stronie drogi? Mając to wrażenie, że jest okej – wsiadł na motor i odjechał. Wiedział, że zostawił jeden z kasków w domu Lucy, ale mało się tym przejmował. Odda mu go raczej, zresztą, na tą chwilę tylko ona go nosiła. Miał na głowie ważniejsze sprawy niż zapomniany kask. Wrócił do domu i wszedł zastanawiając się jak szybko znaleźć tego gościa. Co prawda zostawił ją z informacją, że ma zadzwonić na policję, aby zbierać dowody, ale sam zajmie się tym ze swojej strony. Lucy nie była jego dziewczyną, nie spali ze sobą, ale zamierzali przebywać ze sobą więcej niż on by chciał – można powiedzieć, że była mniej lub bardziej pod ich protekcją. Jakiś pijaczyna z miasta uderzył jej siostrę. Wiedział, nawet nie powie wszystkiego, a bracia zostawią piwo i pomogą mu ogarnąć sytuację. A kujonka? Nie musi wiedzieć, że coś zrobił. Niech będzie, że policja się tym zajęła. Powiązania z mafią nigdy nie są dobre na liście na uniwerek.

_____ Historia, która wyszła z jego ust w kierunku braci była krótka, ale dość rzeczowa. Był facet, uderzył kobietę, wszedł do środka po drugą, tamta uciekła, facet zwiał. Przekazał, że miał na imię jakoś na M, starszy od jakieś nastolatki więc pewnie pełnoletni i byli ze sobą kilka miesięcy temu. To było mnóstwo informacji, aby kogoś znaleźć. Zwłaszcza kiedy policja miała swoje zasady, a oni swoje. Ich jednak były pisane między liniami prawa i o wiele łatwiejsze do wykonania. Cała rodzina rozumiała jego podejście, kiedy zakomunikował, że trzeba obić typowi twarz za to. Zarówno Nick i Rick, jak i siedząca dalej matka z ojcem. Każdy potwierdził jego postanowienie. W końcu takich sprawę nie warto zostawić policji. Wykonali więc kilka telefonów informując, że poszukują pajaca, który pobił nastolatkę po pijaku w jej własnym domu. Trochę koloryzując historię przy niektórych osobach po drugiej stronie słuchawki, bo jednak barman co sprzedaje informacje na pewno będzie bardziej zainteresowany mocniejszą wersją wydarzeń. Blake nie czekał jednak na rozwój wydarzeń wiedząc, że kto inny będzie po nocy czatował na wyniki. Poszedł spać wiedząc, że jutro czeka go kolejny dzień przerzucania funduszy “rodzinnej biznesu” i bawienie się w mnożenie zysków... a potem te nieszczęsne korki.  
_____ Obudził się rano jeszcze przed własnym budzikiem, głównie przez fakt, że ktoś wleciał do jego pokoju nad ranem. Spojrzał na siedzącego z krzywym uśmiechem Ricka i w połowie zaspany złapał za telefon, żeby zobaczyć która jest godzina, że tak na niego patrzy z oczekiwaniem, jakby chciał coś powiedzieć. Gdy telefon pokazał godzinę 4:36... Nie wkurzył się, chociaż Włoski temperament kazał mu rzucić wianuszkiem przekleństw. Odłożył jednak telefon i odwrócił się na drugi bok ignorując brata.  
- Mi Amore, wiem że nie śpisz, wstawaj bracie. - powiedział pochylając się nad Blakiem, który tylko założył kołdrę na głowę. - Wiem, że to za wcześnie dla ciebie, ale mamy tego typa w piwnicy, haha.
- Sei uno stronzo - wymamrotał pod nosem i wstał do siadu przy okazji odpychając Ricka. - W naszej czy gdzieś indziej?
- Magazyny, nie będzie go do własnej chaty sprowadzać, zwłaszcza, że już go chłopcy obili za rzucanie łapami do panienek.
_____ Nie zamierzał się kłócić, to było jak najbardziej logiczne. Po co przyprowadzać typa do nich jak pewnie chcą go nauczyć, żeby nie podnosił ręki za wysoko, gdzie nie trzeba. Wiedział, że będzie zmuszony wybrać się z nimi do magazynów. Chociaż to “z nimi” to było za dużo powiedziane. Pewnie Nick był na miejscu łapiąc palce, a Rick pojedzie tam z nim zasypiającym na fotelu obok. Blake zarzucił na siebie dres i ziewając szeroko wsiadł do samochodu. Gdy dojechali na miejsce zawiewało zimno od morza, ale chłopak przeciągnął się tylko lekko i otworzyli drzwi zderzając się z krzykiem. Akurat łamali mu ramię, na co tylko ponownie ziewnął niewzruszony.  
- To ten cały Michael? - rzucił podchodząc bliżej z rękami w kieszeniach. - Nie powinien być masywnym typem z górą mięśni czy coś?
- Marc.
_____ Poprawił go Nick, z kubkiem ciepłej kawy w dłoni. Siedział z nogą założoną na nogę na krześle i przyglądał się jak członkowie jego rodziny zajmowali się mężczyzną w nieprzyjemny sposób. Na tą chwile miał połamała lewą rękę, wszystkie palce u prawej dłoni i szli już do niego z wiadrem z wodą oraz ścierą, bo nie ma to jak waterboarding o poranku. Dwie godziny później Marc został wypuszczona na wolność z jasną informacje, że dopóki panienka Silverstone ma kontakty z ich rodziną, ma się nie zbliżać na odległość kilometra od nich. Czy się posłucha? To zależy czy umie myśleć. Na tą chwilę złapał sobie obie dłonie, bo po pijaku wyjebał się z górki i z taką wersją został odwieziony do najbliższego szpitala. Czy policja go tutaj znajdzie? Gdyby tylko szukała to pewnie tak, chociaż pierwszym z miejsc do przeszukania nie są szpitale, a jakieś miejsca, które powinien odwiedzać.  
_____ Blake po tym wydarzeniu wrócił do domu i zdrzemnął się jeszcze chwilę zanim usiadł do komputera i rozpoczął swój dzień pracy zupełnie pogrążając się w liczbach, słupkach i wykresach nucąc sobie nutki z filmików na Youtubie. Nawet nie wiedział, kiedy czas uciekł mu między palcami i musiał jechać do kłopotliwej laski na korki. Zaparkował motor przed domem, tam, gdzie zwykle i został przywitany w drzwiach przez Lucy, która prowadząc go przez dom nie ukrywała, że nie są w idealnych humorach. Weszli do niej do pokoju i usiadł bez większych pytań na miejscu, które zajmował też ostatnio. Chciał się odezwać, ale nie musiał nawet zadawać pytań, ale dziewczyna sama mu wszystko zaczęła mówić, jakby ktoś zwolnił blokadę maszyny losującej. Słysząc jednak jej przemyślenia mógł powiedzieć tylko jedno.  
- Mają wywalone. - prychnął rozbawiony tym faktem i wziął książkę leżącą obok do ręki. Zakładał, że właśnie tego mieli dzisiaj się uczyć. Dodał jeszcze od siebie spokojnym tonem. - Przynajmniej, dopóki im nie pogrozisz prawnikiem, albo nie stanie się coś nie odwracalnego.
_____ To była prawda, policjanci na ogół mieli ich w nosie dopóki nie stało się coś ważnego z ich punktu widzenia. Gwałt? Obojętne. Morderstwo? Potrzymaj mi pączka. Na wpół zainteresowany słuchał co takiego mówi w sprawie swojej siostry, przecież to nie tak, że ma jakieś słowo w tej sprawie. Na jego to bardzo dobrze, że z domu nie wychodzi. Niech to limo się chociaż zagoi zanim się wśród ludzi pokaże. Tak, żeby nie było za dużo pytań. Pewnie dla dyrektorki to też nie byłoby wygodne. Słysząc jej pytanie, odpowiedział zgodnie ze swoją wiedzą.  
- To zależy, czego chcesz. Faktycznie postawić policjantów przed sądem? Czy tylko nastraszyć, że będą ich sprawdzali - myślał, że na tym się skończy dyskusja, bo jednak Lucy powinna przemyśleć czego chce. Trochę miał w tym rację, bo poruszyła nagle dwa tematy na raz. - To wystarczy ich zastraszyć. - rzucił pod nosem i, aby nie zadawała więcej pytań postanowił zmienić temat odpowiadając na pytanie dziewczyny. - Nie. Krew mnie zupełnie nie interesuje, chyba że znasz sposoby, żeby się jej pozbyć ze skórzanej kurtki. - tak. Miał jedną taką skórzaną, na której zastygły plamy z krwi i teraz nie chce jej wyrzucić, nie chce spalić, najlepiej chciałby doprać. W jego głowie w tym momencie zadział się pewien proces myślowy, gdzie poprzez skakanie po tematach doszedł do pewnego wnioski, który postanowił potwierdzić z okularnikiem. - Czy ty albo twoja siostra miałyście takich byłych?
- Becky nie. Ja jeszcze nigdy nie miałam chłopaka  
_____ Jakoś spodziewał się takiej odpowiedzi? W pierwszej chwili nie wiedział, która to Becky, ale sortując sobie informację doszedł do wniosku, że nieważne. Bardziej zaciekawiła go reakcja długowłosej. Dlaczego odwracała się jakby właśnie zdradziła największy sekret na świecie? Zmarszczył brwi zdziwiony jej zachowaniem.  
- Ej, ja wcale nie mówię, że to źle czy coś. - odpowiedział wyciągając dłoń i kładąc na ramieniu Lucy. - Jeśli miałabyś mieć taki gust jak twoja siostra to lepiej go nie mieć. - stwierdził prawdę, przynajmniej w jego oczach. - Zresztą mamy dopiero osiemnaście lat, nawet nie jesteś pełnoletnia, żeby się bzykać. Nic nie tracisz.
_____ Westchnął i puścił ją opierając się na krześle ciężko. Nie zamierzał wchodzić w zagadnienia, że on już dawno był po swoim pierwszym razie. Faceci mieli inne zwyczaje, specjalnie ci związani z mafiami. Ciężko, aby nigdy nie widział cycków. Chociażby Internet to uniemożliwiał, bo porno było wszędzie, a on miał na dodatek dwójkę starszych braci, co, gdyby mogli lataliby z fiutem na wierzchu. No i bycie dziewicą akurat w jego kręgach było normą, przynajmniej do ślubu. Włosi niestety lubili, kiedy ich żony nie miały wcześniejszych partnerów. Inaczej nawet najlepsza kochanka mogła być tylko kochanką i niczym więcej.

_____ Seks. Nic innego nie chodziło zwykle po głowie nastolatków. Nieważne czy chodziło o laski czy o gości. U nich testosteron zabierał możliwość logicznego myślenia, że gumka jest potrzebna, u pań - chyba bycie wziętą na imprezie, po alkoholu, dodawało pewności siebie, że ktoś ją chciał. Jeśli więc Lucy zamierzała odrzucać to, z relacji, która nie istnieje po nic innego...
- A co innego chcesz wyciągnąć z relacji w tym wieku? Uczeń liceum nie zarabiał tyle, żeby zabrać cię na wakacje do Europy, może za to kupić ci burgera i zjeść na ławce w parku. I w każdym momencie tego czasu spędzonego razem będzie chciał dobrać się do twoich majtek. - skwitował na ile znał temat, bo jednak tak to wyglądało dla większości kobiet. Facet w wieku lat 18 nie był wstanie zapewnić za dużo poza pięknymi wspomnieniami i średnim seksem w samochodzie na parkingu, bo w domu na rodziców. Kliknął językiem na myśl o tym wszystkim. - Przynajmniej, dopóki nie przestanie myśleć swoim kolegą w spodniach.  
_____ Słysząc jej odpowiedź mógł tylko zastanowić się, dlaczego go o tym wszystkim informowała. Czy jeszcze z jakiś tydzień temu nie była na niego zła za samo egzystowanie i te wszystkie korki? Teraz siedzi sobie tutaj i robi za terapeutę okularnicy, która pewnie byłaby atrakcyjna, gdyby tylko odłożyła podręczniki na bok na kilka sekund. Słysząc kolejne pytanie, odchylił głowę do tyłu, zamykając przy tym oczy. Nie spodziewał się, że będzie jej opowiadał takie rzeczy, ale rozmawianie o ich tradycjach było o wiele ciekawsze od bawienia się z biologią, chemią czy angielskim. Przynajmniej na ten moment, no i nie mógł powiedzieć jej za dużo, bo była na tyle mądra, że zacznie łączyć kropki. W pewien sposób, gdzieś w środku - oczekiwał tego. Chciał zobaczyć, jak wykazuje się inteligencją inną niż ta wyciągnięta z podręcznika, niczym mały detektyw na tropie zbiega.  
- Moja rodzina ma zasady. Kobieta, która nie jest dziewicą przed ślubem, nawet jeśli oddała je mi, nigdy nie zostanie moją żoną. Tradycja. - wyprostował szyję szybkim ruchem i wbił swoje spojrzenie prosto w oczy Lucy, szukając w nich czegoś. Może więcej zaciekawienia, może chodziło o jakaś reakcją odbitą w jej gałkach. - Jak myślisz, będę rozważał związek na poważnie z laską, która prześpi się ze mną na zawołanie?  
_____ Mógł uśmiechnąć się lekko słysząc jej odpowiedź. Była bardzo mądrą dziewczynką, ale takie rzeczy mówi się w łóżku, a nie lasce szukającej miłości jak wynikało z ich dzisiejszej rozmowy. Przewrócił oczami dostając kolejne zdanie o tym jak niską ma własną samoocenę, aż on sam, Blake Casentiro chciał coś z tym zrobić. Chociażby, żeby nie wracać po raz kolejny do tego tematu, ale co niby? Znaleźć jej faceta, w którym się zachowa? Jakoś czuł niesmak w ustach na myśl o takim rozwiązaniu. Zamierzał odpowiedzieć w inny sposób.  
- Hej! Miłość od pierwszego spojrzenia to pożądanie, jak chcesz być z kimś, to go poznaj. - pokazał palcem na siebie, potem na Lucy i tak kilka razy. - Rozmawiaj. - westchnął ciężko. - Możemy przejść do tego materiału czy dalej mam być twoim terapeutą?  
_____ Nie spodziewał się, że zostanie poklepany po ramieniu, ale fakt, że rozbawił lekko dołującego się króliczka był dobry więc nie komentował dalej przechodząc do tematu tych wszystkich powtórek, które pewnie mógł spokojnie zrobić sam. Bardziej jednak niż informacjami o krwi, interesował się zachowaniem Lucy, które stawało się coraz to bardziej letargiczne. Zasypiała wręcz na siedzącą dalej wałkując temat i nie widziała w tym nic złego. Blake, jako empatyczna osoba, bądź co bądź, nie stawiał się odpowiadając na pytania, nawet pomagając jej lekko, aby skończyć szybciej. Kiedy więc w końcu udało się odbić do drugiego brzegu i mógł się spakować nie spodziewał się, że jutro na wolne. Nie dał sobie jednak tego po sobie poznać.
- To ty musisz się wyspać, nie ja.
_____ Prychnął pod nosem i żegnając się z domownikami w drodze do drzwi wejściowych, wyszedł i założył swój kask, zastanawiając się jak spędzi jutrzejsze popołudnie. Mieli się ponownie zobaczyć w okolicach weekendu, a on czuł, że najchętniej spożytkowałby ten czas odsypiając sobie te przedwczesne wstawanie w poprzednich dniach. Wrócił do domu bez większych problemów, machając dłonią do rodziców siedzących w salonie, że jest w ich czterech ścianach i schował się w swoim pokoju. Czwartek miał wolny od Lucy i jej obecności, a w piątek mieli się ponownie zobaczyć. Na samą myśl opuszczały go siły. Nie znali się nawet tydzień, więc dlaczego był już tak zmęczony tym wszystkim? Może przez fakt, że za dużo się wydarzyło? Umył się i położył spać, odsypiając sobie co się dało, a cały czwartek spędzając w dobrym nastroju aż nie dostał wieczorem spóźnionego przypomnienia o jakiejś imprezie, na której chcieli, żeby się pojawił. Nie dlatego, że nie zaliczył roku i coś powtarzał, żeby znać typka. Nic takiego nigdy nie miało miejsca. Po prostu chcieli mieć bogatego bad boya na domówce czy co to było, a Blake, myśląc o korkach z Lucy, które ma w piątek - postanowił ją porwać. Korki miały odbywać się u niego i tak, więc co za problem. Jej matka się nie dowie, dopóki sama okularnica nie otworzy ust.  
_____ W piątek także nie było go w szkole, ale przyjechał jeszcze przed czasem pod dom dziewczyny wiedząc, że powinna być już gotowa. Gdy więc dostała kask i wsiadła na motor, zabrał ja w miejsce, które raczej nie było w planie – gabinet stylistki jego matki i siostry. Kobieta była zbyt dobra dla normalnych śmiertelników, ale zapłacił za to z góry i w razie czego – pomacha okularnicy paragonem przed oczami, żeby nie zmarnowała tego co już zostało zapłacone.  
- Dzisiaj będziemy się towarzysko uskuteczniać. - rzucił do niej z uśmiechem. - Twoja matka się nie dowie jak nic nie powiesz, więc w czym problem? - mówił samą prawdę i Lucy nie mogła zaprzeczyć, zwłaszcza że zaraz potem dodał gwóźdź do trumny. - Narzekałaś, że dużo cię omija, więc w końcu sprawmy, że tak nie jest.
_____ Nie czekał jakoś długo zwyczajnie łapiąc ją za rękę i wciągając do salonu, oddając w ręce uśmiechniętej i przyjaźnie wyglądającej kobiety, która doskonale wiedziała co dalej robić. Blake przekazał jej wcześniej, gdzie się wybierają. Widząc jak bardzo stawia się Lucy, mógł zrobić tylko jedno. Wyciągnął rachunek za stylistkę i pokazał go przed oczami dziewczyny.  
- Już zapłacone, nie ma zwrotów. - rzucił sucho z grymasem na twarzy. - Tak, wiem, marnuje pieniądze, ale skoro ty masz mi pomagać to ja pomogę trochę tobie, a teraz nie marnuj moich pieniędzy i daj się Pani ładnie ubrać na wieczór.