Wrong bride at the altar

        Od samego rana w domu Williamsów rozchodziły się głośne hałasy. Całe zamieszanie oczywiście tworzyły kobiety, nie wiedząc w którą stronę najpierw biec. Makijaż, fryzura, ubranie, a tu dodatki i tysiąc innych rzeczy na głowie, które niepotrzebnie sobie dokładały, aby jak najlepiej wyjść przed rodziną McDavidsona. Rodzice dwojga dzieci stawali dosłownie na głowie, żeby wszystko skończyło się jak najlepiej. Cóż, ojciec robił wyśmienitą robotę, znikając w piwnicy, aby czasem nie trafić na nadjeżdżający Intercity zwany żoną, a jednocześnie matką jego pociech. Blond kobieta, rozdwojona wewnętrznie stanęła w pewnym momencie na środku korytarza patrząc na ciągnące się w górę schody, skąd miała przyjść Hanna. Jednak nie widząc jej nigdzie, wróciła do kuchni, pakując drobne przysmaki własnej roboty, aby poczęstować rodzinę McDavidson. Szukała męża, ale nie po to, by pomógł, a żeby zwyczajnie się rozładować w swym stresie. Zegar tykał, a nikt jeszcze nie był gotowy do wyjścia.
       Natomiast powód tego całego zamieszania w panice poszukiwał walniętego cholera wie gdzie telefonu. Na szczęście zjawił się wybawiciel z tej całej opresji. Elliot z nadal zaspaną miną wyczłapał się z łazienki, trzymając w dłoni wibrujące ustrojstwo. Złapał swoją siostrę, gdy niczym huragan wpadała kolejno do pokoi, przewracając wszystko na swej drodze do góry nogami.
      - Ratujesz mi życie Elliot! Jak ja cię kocham - objęła w niedźwiedzim uścisku młodszego brata, odbierając od niego zgubę. Od razu przepatrzyła nowe wiadomości, wystukując na szybkiego odpowiedzi i pognała na dół, kiedy matka po raz setny wywoływała ją imieniem.
       - Jak ja uwielbiam rodzinne wypady - blondyn roześmiał się, znikając w swoim pokoju, aby ubrać coś na siebie lepszego niżeli typowe dzinsy z bluzą. Postawił na schludną koszulę i wyjściowe spodnie. Nie chciał pocić się w garniturze. Do tego marynarki strasznie uprzykszały życie. Poza tym to nie on miał wyglądać. Był tylko dodatkiem, uzupełnieniem obrazka. Tłem eksponującym centrum jakim była siostra. To był jej dzień. Spotkanie rodziców Ethana, którego Elliot nawet nigdy nie widział na oczy. Niezmiernie cieszył się szczęściem Hanny, bo dzięki temu zaaranzowanemu małżeństwu będzie mogła spełnić swoje marzenia. Pójdzie na studia, dostanie świetną pracę, a gdzie w tym wszystkim był brat? Miał za zadanie wspierać Alfę i tego się trzymał, choć w duchu nieco jej zazdrościł. Gdyby nie urodził się Omegą, może to on byłby tym szczęściarzem? Nie miałby problemów w znalezieniu pracy, a rodzice byliby o wiele spokojniejsi na starość. No cóż, nie miał zamiaru rozwodzić się nad tym zbyt długo. To nie tak, że był wstanie zmienić cokolwiek, cofnąć się w czasie i zmienić strukturę swojego ciała. Koniec końców nie mógł nawet narzekać za bardzo na swoje życie.
      - Elliot! Za pięć minut jedziemy! - z zamyślenia wyrwał go głos siostry.
      - Już schodzę! - krzyknął, zapinając ostatni guzik koszuli, a jej końce wcisnął do spodni. Poprawił jeszcze na szybkiego włosy przed lustrem i zbiegł na dół, mierząc siostrę z góry na dół. - Świetnie wyglądasz - uśmiechnął się ciepło. Ołówkowe spódnice świetnie eksponowały smukłe nogi blondynki, a opanowany, surowy wyraz twarzy idealnie rozświetlała beżowa bluzeczka. Widać było, że przy dodatkach modziła matka, dorzucając swoją drogą kopertówkę. Elliot miał pamięć do takich drobiazgów i dobrze wiedział, jakie rzeczy miały obie w swych szafach.
      - Dziękuję, ale się stresuję - wcisnęła swe stopy do wysokich, czubatych szpilek, ubierając na siebie długi płaszcz, który trzymał ojciec. Był cienki, ale świetnie pasował jako wisienka na całym torcie.
      - Dobrze dzieci, wychodzimy - kobieta poprawiła jeszcze krawat mężowi i cała czwórka wyszła z mieszkania prosto do auta. Hanna ciągle nawijała o spotkaniu, doradzała się rodziców jak powinna się zachować. To nie tak, że nie znała etykiety. Była w niej o wiele lepiej oebznana od Elliota. On, mógł śmiało zostać nazwany prostym chłopakiem. Ciekaw był jak wygląda Nathan i jego cała rodzina, ale nie spodziewał się jakiegoś wielkiego zainteresowania jego osobą. Omegi były dyskryminowane w wielu gronach, a rodzina McDavidson była wyśmienitym tego przykładem. Pasowała im Hanna. Była ładna, ale przede wszystkim była Alfą i choć zajście w ciąże nie było wysokie, gwarantowało to urodzeniem kolejnej Alfy.
       - Mamo, nie spaliłaś tych ciasteczek, prawda? - starsza siostra niepewnie patrzyła na zawiniątko w dłoniach rodzicielki, któe chciała wręczyć w geście drobnego upominku.
       - Raz mi się zdarzyło zapomnieć, a wy już będziecie mi wypominali do końca życia? - zająkała, lekko odwracając się do tyłu, na co oboje zachichotali. Cała czwórka miała dobry humor. Być może w ten sposób rozładowywali swój stres. Może byli świadomi wartości swej córki i wiedzy jaką jej wpajali przez te wszystkie lata. Cóż, nic raczej nie mogło pójść nie tak, prawda?
      Gdy dojechali na miejsce, ojciec poprowadził swoją rodzinę do restauracji, wpuścił wszystkich kolejno, zostawiając z samego przodu swą żonę oraz dzieci, zamykając węzyk swoją osobą. Jasnowłosa od razu rozpoznała rodzinę McDavidsona, jak zarówno Nathana, któy bardzo wyróżniał się na tle pozostałych gości. Z subtelnym uśmiechem podeszła do stolika, gdzie oczekwiano ich i przedstawiła się, wręczając upominek. Zaraz po niej to samo zrobiła Hanna oraz ojciec, gdy Elliot podawał rękę jako ostatni, tam gdzie było "wolne". Najpierw rodzice. Ojciec Nathana miał pewny siebie uścisk dłoni, żona zdawała się wiedzieć czego chcę, a jej przenikliwy wzrok ujął za serce blondyna. Na sam koniec Omega miał za zadanie poznać samego narzeczonego siostry. Jako członek rodziny chciał wiedzieć z kim będzie miał do czynienia w przyszłości o ile faktycznie coś z tego wszystkiego wyjdzie. Wzrok Elliota pierw wylądował na dłoni chłopaka, którą sobie uścisnęli, a elektryzujący dreszcz nagle obezwładnił całe ciało Omegi. Powoli sunął oczyma wyżej, a źrenice coraz mocniej się powiększały, lekko drżąc. Gdy ich spojrzenia zetknęły się wzajemnie, Elliot poczuł jak traci głos. Czas stanął w miejscu, a jedyna rzecz jaka się liczyłą, to usłyszeć głos Nathana. Nigdy nie czuł czegoś podobnego. Lekko zawstydzony, uśmiechnął się do ciemnowłosego, dość sztynwo i nerwowo.
      - Witam, jestem Elliot - odchrząknął, uciekając wzrokiem w bok, jakby szukał ratunku u swej siostry, aby wyciągnęła go z opresji, ale czy faktycznie tego chciał?
       Usiedli na wolne miejsca, każdy wziął do ręki Menu podane przez kelnera i rozpoczęła się wymiana zdań między dwoma rodzinami. Omega jedynie patrzył w listę dań, potajemnie zerkając w stronę Ethana izastanawiając się, czy czasem nie zostanie przyłapany na tym. Nie odzywał się nieproszony. Wolał, aby siostra zgarnęła jak najwięcej punktów, ale ostatecznie, gdy była takowa okazja, pochalił ją, aby nie było, że jest jakimś skończonym odlutkiem i czarną owcą.

        Gorący oddech omiótł czerwone ślady na szyji od drobnego przyssawania się do niej. Czuł bardzo dokładnie każdą malinkę, które pulsowały żywym ogniem otumaniając głowę Elliota. Podtrzymywał się drżącymi rękoma o umywalkę w restauracyjnej toalecie, modląc w duchu, aby nikt nie wszedł do środka. Zapewne widok jaki by dostrzegli zwaliłby z nóg nie tylko gościa, ale i samego blondyna. Ze wstydu, ale i podniecenia, które wypływało na jego maślanej twarzy. Spocony, zdyszany spoglądał na swe odbicie w lustrze i było mu niezmiernie wstyd za siebie. Jak ktoś mógł tak bardzo na niego wpłynąć, aby sam pozwolił na takie coś? Na obmacywanie się w publicznej toalecie? Nawet nie wiedział kiedy Nathan zaszedł go od tyłu, wciskając swe dłonie pod ubranie.
        Jęknął rozgorączkowany na kolejny dotyk mężczyzny, a nogi ugięły się pod jego własnym ciężarem. Czuł wyraźnie jak pulsacje stają się coraz częstrze i nie tylko w jego spodniach, ale i Alfy. Jego interes między swoimi pośladkami był tak pociągający, że bez namysłu cisnął się jeszcze mocniej, aby lepiej przylegać, aby lepiej czuć ciało narzeczonego siostry. Spuścił głowę, mając wrażenie, że zaraz zemdleje, ale Nathan nie odpuszczał, chwytając w dłoń brodę blondyna, przeszywając go spojrzeniem w odbiciu lustra, a kolejne słowa Alfy tak mocno wstrząsnęły Omegą, że ten nagle zbudził się w swoim łóżku zlany potem. Oszołomiony i wpatrzony w biały sufit zacisnął pięść na swej koszulce do spania. Leniwie przekręciłgłowę, spoglądając na godzinę i odetchnął, ciesząc się w połowie, iż był to tylko głupi sen. Strasznie realistyczny, ale sen. Faktem jednak było, że Elliot śnił o sprośnych rzeczach z przyszłym mężem Hannah. To było nie do pomyślenia. Gdyby ktoś się o tym dowiedział, straciłby najpewniej głowę przez samą dziewczynę, a nawet swych kochających rodziców. Ociężale usiadł na łóżku, patrząc na stan swoich slipków i jedynie skrzywił się z własnej, męskiej głupoty. Nie poznawał siebie samego odkąd zobaczył mężczyznę. To, jak reagował na jego słowa, jak interesował się odpowiedziami Nathana w restauracji. Musiał w połowie uciec do łazienki, aby odetchnąć. Czy to z powodu nadchodzącej ruji? Być może.
        Zamyślony spojrzał na dłoń, którą jeszcze parę dni temu dotknął Alfa w specyficzny sposób. Przyjemny dreszcz w tamtym momencie przeszedł przez jego ciało, pozostawiając blisko nieokreślony wyraz twarzy. Naprawdę starał się opanować, zachować naturalnie, ale mimowolnie uśmiechnął się szerzej, jeszcze szczerzej nizeli do całej reszty rodziny. Do tego pomiział kciukiem dłoń! A Elliot miał słabość do mizianka!
        - Przecież to narzeczony mojej siostry - westchnął, opamiętując się z tego wszystkiego. Czas by zamknąć ten rozdział w szkatułce i zakopać ją głęboko pod ziemią, tak aby o niej zapomnieć. W końcu Elliot kochał swą rodzinę, Hannah wielokrotnie uratowała mu tyłek przed okropnymi Alfami, więc był jej to winien.
        - Elliooot - z dołu jak na zawołanie usłyszał głos blondynki, więc ostatecznie wyczłapał się z łóżka i ogarnął siebie, a potem zszedł na dół, wysłuchując planu zajęć na dziś. Nathan miał przyjechać z dokumentami, rodziców nie było, więc Omega wziął się za sprzątanie mieszkania. Alfa musiała jeszcze dokończyć parę swoich własnych spraw. Najmłodszy w rodzinie nigdy nie dociekał co tak naprawdę robi siostra. W sumie nawet go to nie obchodziło.

        - Hannah, idę do sklepu. Chcesz coś? -  spytał, gdy ubierał na siebie buty.
        - Gumy do żucia - krzyknęła, wychylając się z łazienki, aby lepiej było ją słychać i blondyn wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Minęła godzina, a upierdliwy dźwięk dzwonka rozbrzmiał po całym domostwie. Gotowa już Hannah zeszła na dół, zaglądając przez judasza na stojącą sylwetkę. Uśmiechnęła się pod nosem, poprawiając jeszcze odstające włoski na czubku głowy i otworzyła drzwi Nathanowi, zapraszając do środka.
        - Rodziców nie ma w domu. Napijesz się czegoś? - spytała, czekając aż rozbierze się z ubrań i zaprosiła Alfę do salonu, który połączony był z kuchnią. Długowłosa zaszła za małą wyspę, wstawiając wodę na kawę.
        - Słyszałam od rodziców, że zaszły małe zmiany w umowie - zagaiła, wielce zainteresowana powodem takich zmian. Umowa nie była wcześniej zła. Oferowano jej bardzo duzo, a sama była gotowa znieść męki, aby urodzić Alfę dla Nathana. Była gotowa poświęcić bardzo wiele dla spełnienia swych marzeń. Choć wiele, to małe niedopowiedzenie.
        - Częstuj się. Mama jak zwykle upiekła ciasto. Jak tak dalej będzie, wszyscy nabawimy się cukrzycy - zachichotała delikatnie, stawiając talerzyk z słodkościami na stolik kawowy, a zaraz potem resztę napojów. Ledwo usiadła, poprawiając spódnicę, aby jej nie wygnieść, a do domu wszedł brat. Nogą pomógł sobie zamknąć drzwi, zrzucił buty i wszedł do salonu, na chwilę zatrzymując w progu.
        - Witam - skinął głową, obdarowując ciepłym uśmiechem Nathana i od razu wylądował z torbami zakupów na blacie kuchennym. - Myślałem, ze zdąze przed Tobą - podrapał się po swej czuprynie, wyciągając kolejno zakupy. - Może zostaniesz na obiad? Jeśli oczywiście nic nie jadłeś - zaproponował, kiedy Hannah nurkowała nosem w dokumentach. Musiała je dokładnie przeczytać. To nie tak, ze nie ufała rodzinie Nathana, ale jednak ostrożności nigdy nie za wiele.

        Hannah niezmiernie cieszyła się w duchu, bardzo szczerze, iż w domu nie było rodziców. Dzięki temu nie musiała wyciskać z siebie pokładów zbytecznej energii, aby być może zadowolić alfę podczas rozmowy i zmianach w umowie. Wystarczyło minimum uśmiechu oraz pozytywnego nastawienia by zgrywać podekscytowanie wizyty. Tak naprawdę, długowłosa miała ochotę wziąć w ręce kartki papieru, przelecieć szybko po nich kątem oka i pozostawić swój podpis w odpowiednim miejscu. Jakby nie było, miała świadomość w co brnie i uświadamianie sobie tego przez drukowane pismo było dla niej zbędne, jednakże naprawdę interesowały ją zmiany, na które wpadła rodzina McDavidson i kto za tym wszytkim stał. Pod tą gęstą czupryną prostych niczym struna kosmyków tliło się dodatkowe pytanie. Co na spotkaniu rodzin przyczyniło się do zmiany decyzji? Jednakże zdawałą sobie sprawę, iż ciekawość ta nie zostanie zaspokojona, dlatego z tak sporym zainteresowaniem wyszukiwała ewentualnych druczków, bo jednak licho nie śpi, kiedy do mieszkania wpadł niczym huragan Elliot.
        Omege rozbawiło zaskoczenie na twarzy Alfy. Nie mogąc się powstrzymać od cichego chichotu, zakrył usta swą dłonią, w której zaś trzymał dorodną pomarańcz.Z energią i pełnym zapałem wypakował wszystkie rzeczy, pozostawiając te najbardziej potrzebne na blacie kuchennym. Przyjrzał się im, delikatnie dumiąc, czy faktycznie obiad będzie wystarczająco odpowiedni na podniebienie Nathana. Ukradkiem zerknął w jego stronę, jak popijał kawę z gorącego kubka.
        - Dość często zajmuję się posiłkami, kiedy wszyscy pracują. Hannah również ma do tego smykałkę - nie mógł nie pochwalić swej starszej siostry. W końcu to ona przez większość czasu będzie tematem głównym w najbliższych miesiącach. Jak nie jeszcze dłużej. Elliot wyciągnął z jednej z szuflad fatuch, zawiązując go luźno za plecami i spiął upierdliwie opadającą grzywkę czarną spinką na czubku swej głowu. Chwycił za nóż i od razu zabrał za krojenie warzyw do gularzu jaki obrałsobie za cel, a jego uwaga co rusz uciekała w stronę dwóch alf siedzących i debatujących nad papierkowością. I nagle, bez namysłu, wtrącił się widząc odzienie Nathana.
        - Wygodnie Tobie w tych ubraniach? Wiesz, jeśli chcesz możesz się rozebrać - po ostatnich słowach, dosłownie sekundę później zrozumiał jak dwuznacznie mógł brzmieć i miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zniknąć, wyparować za sprawą jednego pstryknięcia palcem, a zamiast tego jego poliki zalała kolejna dawka szkarłatu, gdy poczuł na sobie spojrzenie Nathana. To nie tak, że biznesowy strój był brzydki, nie pasował do alfy, ale zdawał się bardzo niewygodny. Przynajmniej z pozoru, bo jednak Nathan wyglądał w tym doprawdy seksownie. Wręcz jakby biznesowe stroje były na niego stworzone.
         Zaklinając siebie w duchu, wrzucił wszystkie pokrojone warzywa do garnka z gotującym się bulionem, po czym zabrał za obrabianie mięsa, gdy Hannah postanowiła odratować nieco głupiutkiego braciszka z opresji. Westchnęła, jakby lekko wymęczona dawką informacji, odkładając wcześniej podrzucone pod sam nos papiery na stolik kawowy. Rozciągnęła się leniwie z cichym piskiem, czując przyjemne rozluźnienie w ramionach.
        - Bardzo podobają mi się zmiany standardu życia - bo jednak nie miała ochoty wąchać zapachu alfy podczas "tych" dni. Wszystko wszytkim, ale to nie miłość miała połączyć tę dwójkę, a wspólny interes. Rodzina McDavidson chciała dziecko, nie byle jakie, a alfe, zaś ona przyzwoitą przyszłość. Choć granica czasowa nie do końca jej odpowiadała i w duchu skrzywiła się na tą wizję, to jednak racjonalnie potrafiła to zrozumieć. Nigdy nie mają gwarancji, iż zajdzie w ciążę, a po co marnować więcej czasu? Dlatego musiała dać z siebie wszystko i urodzić dziecko, albo chociaż wykorzystać przychylność rodziny, biorąc przez te pięć lat ile się da.
       - Pójdę po długopis - nie widząc nic ciekawszego, wstała z kanapy i podreptała niespiesznie na górę. Elliot wiedział, że nie wróci zbyt poprędku. Siostra zawsze kładła takie rzeczy w inne miejsca, więc minie dopiero kwadrans zanim wróci z zadowoleniem odnalezienia skarbu. Wszystko byłoby nic, gdyby nie chwila nieuwagi omegi, który zapatrując się na wyjście z pomieszczenia, pociągnął dalej nóż, o te parę centymetrów za daleko, za głęboko i szybko w odruchu puścił ostrze, krzywiąc z bólu. Wyciągnął palec do góry, odsuwając go od mięsa, aby go nie zakrwawić i syknął, przeklinając siebie w duchu za taką nieuwagę. Cóż, dość często to się zdarzało. Wystarczyła chwila nieuwagi i Elliot lądował z śladami walki po kuchennym gotowaniu.
       - Jak zawsze - jęknął w niezadowoleniu, bo naprawdę starał się nie zrobić nic kompromitującego, ale im bardziej ktoś się stara, tym szybciej takie coś wychodzi. Odkręcił zimną wodę i zamoczył zraniony palec, aby ulżyć sobie piekącego bólu i dać czas na pomyślenie, gdzie schowane były plastry.

        Całkowicie pogrążony w swoich myślach, spoglądał na strumień zimnej wody, który trafiając na wystawiony palec, rozpryskiwał pojedyncze krople na wszelakie strony, barwiąc przezroczystą ciecz w różany odcień krwi. Elliot naprawdę nie potrafił zrozumieć, dlaczego właśnie dzisiaj musiał pochwalić się swoimi zdolnościami w kuchni. Swą nieostrożnością oraz dwiema lewymi rękoma. Jeszcze parę dni temu był dumny z samego siebie, iż tyle czasu konczył bez szwanku po krojeniu mięsa, czy też warzyw. Jednak dzisiejszego popołudnia los musiał zrobić mu na przekór przed narzeczonym siostry. Z całym tym szumem w głowie nawet niezauważył, kiedy Nathan wstał z kanapy, niwelując dystans między salonem, a kuchnią. Dopiero jego głos, gdy przedarł się przez ścianę myśli i ostrożny dotyk spowodował ocucenie blondyna. Z całego tego zaskoczenia podskoczył w miejscu, nieodrywając stóp od podłoża, walcząc z odruchem odwrócenia się do rozmówcy. Wiedział, że skończyć się to mogło jeszcze gorzej, a nie chciał wyjść na ostatniego, beznadziejnego Omege na tym świecie. Wystarczająco miał już przechlapane.
      - To nic takiego - wytłumaczył, aby nie wzbudzać niepotrzebnej paniki. W końcu to nie on był dzisiejszego dnia ważny. Nie trzeba było wzywać karetki, chociaż gdy William coraz dłużej spoglądał na cieknącą krew zaczynał powoli w to wątpić. Nie lubił widoku tej okropnej, życiodajnej posoki. Być może powodem była przeszłość chłopaka i słabe zdrowie z czasów dzieciństwa. Minimum raz w tygodniu odwiedzał szpital i zawsze wizyta kończyła się pobraniem krwi. Niby nic wielkiego, ale nie w przypadku Elliota. Nieszczęśliwie, mimo wielu prac fizycznych, tych domowych, na jego rękach nie dało się dostrzec żył. Wszystkie idealnie pochowane, niewyczuwalne pod opuszkami palców. Były one tak słabe, że często pękały i Omega kończył z conajmniej dziesięcioma śladami po igłach. Czasy te były tak traumatyczne, iż po dziś dzień widząc krew, potrafił dostawać paniki, a zaraz po tym mdlał. Teraz było podobnie, ale obecność Alfy nieco rozpraszała uwagę jasnowłosego. Na szczęście wszystkich.
        - A nie mówiłem? - pilnował siebie bardzo dokładnie, aby ani jedno słówko nie wydawało się podejrzliwe, gdy dukał je ze swych ust. Nie wiedział, czy mężczyzna robił to celowo, czy nie, jednak delikatny masaż wokół rany i na niej samej był przyjemnie relaksujący, ale zdecydowanie nie na miejscu. Gdyby siostra to widziała z pewnością nie byłaby zbyt radosna. Omega śmiało mógłby wyobrazić swoje zwłoki nadziane na kij i dyndające nad ogniskiem. Doprawdy, niepocieszający widok.Elliot nadal był zbyt młody, aby umierać od takiej głupoty, a mimo to nie protestował od bliskości Nathana.
       Ukradkiem odetchnął z ulgą, gdy McDavidson odsunął się, sięgając po kawałek papieru. Blondyn korzystając z okazji zakręcił wodę, bo ileż można jej marnować, po czym przyjął płatek, owijając nim palec, zaciskając go delikatnym uściskiem drugiej ręki.
       - Szczerze, nie mam pojęcia. Mama zawsze ją przynosi i zawsze odnosi w inne miejsce - roześmiał się dość niepewnie w odpowiedzi na pytanie ciemnowłosego, śledząc z jaką gracją Alfa zgarnia zapodziany kosmyk za ucho. Jakby wielokrotnie uczył się tego przed lustrem. Wyglądało to tak absurdalnie naturalnie i interesująco, iż Elliot od razu uciekł wzrokiem. Nie tylko z tego powodu. Z góry w tym samym czasie zeszła starsza siostra, nie kryjąc zainteresowania zaistniałą sytuacją. W końcu po co było wstawać Nathanowi z wygodnej kanapy, aby dogonić ją w przejściu? Od samego początku nie zdawał się być mocno zaangażonawy przyjazdem, a także umową. Co prawda znał każde zawarte w niej słowo, ale mimo wszystko jego wzrok nieustannie był nieobecny, co nie uszło Hannah uwadze. Co do takich spraw była bardzo spostrzegawcza. Przynajmniej tak jej się zdawało.
       - To co... zwykle - urwał, unosząc palec tak, aby długowłosa mogła zobaczyć prowizoryczne opatrzenie, którym teatralnie pomachał w powietrzu. Nie mogła powstrzymać się od przewróceniem oczami i z powrotem wlazła na górę, czując iż dziś trening pośladków miała odhaczony. Nie minęła chwila, a Hannah zeszła na dół z pokaźną paczką. Położyła ją na blacie kuchennym i wypakowała z niej połowę zawartości, dokopując do wody utlenionej oraz plastrów. Widać było, że przedmioty schodziły jak ciepłe bułeczki, a powodem tego wszystkiego był nie kto inny jak sam Elliot.
       - Zajmę się tym - Alfa nie przyjmując do siebie skarg złapała za dłoń brata, uważnie przyglądając rozcięciu, a potem chwyciła za buteleczkę. - Tylko mi tu nie mdlej - kątem oka spojrzała podejrzliwie na blondyna, który spiorunował ją oburzony wzrokiem, a potem syknął czując upierdliwe szczypanie. Piana momentalnie wytworzyła się na palcu, skapując do kranu. Widać było, że Hannah nie pierwszy raz zajmowała się raną. Bez oporu, czy zastanowienia wytarła wacikiem ranę, a potem zakleiła plastrem, nie za ciasno, ale i nie za luźno. - Mam zająć się obiadem? - spytała, na co Omega od razu pokiwał przecząco głową.
       - Nie przeszkadzajcie sobie, dam radę. To tylko draśnięcie - roześmiany podrapał się z tyłu głowy i wrócił do gotowania. Nie zawracając już dłużej nikomu głowy, nakrył nieco do stołu, wyciągnął talerze z sekcji tych specjalnych na wypadek gości i nałożył odpowiednią porcję dla każdego, a gdy wszystko było już gotowe, poprosił, aby usiedli.
        - Mam nadzieje, że będzie smakowało - powiedział, siadając na wolne miejsce. Cały czas patrzył aż każdy zamoczy dzioba w daniu, aby na własne oczy upewnić się, że nie spartolił, a dopiero potem zaczął jeść. Co prawda sprawdzał smak z dziesięć razy przed podaniem, ale jednak stojąc w oparach aromatów wszystko smakowało inaczej, a samą pracą najadł się w połowie, dosłownie skubiąc przygotowane jedzenie.

        Sto tysięcy. Sto tysięcy dolarów odbijało się echem w głowie omegi, a jego oczy błyszczały jak te zielone banknoty. Nigdy nie widział takiej sumy, nigdy tyle nie zarobił przez cały rok, a tu, Nathan jakby nigdy nic wspomniał o tak sporej sumie. Elliot potrafił zrozumieć wymogi ślubu, że idzie na niego dość sporo pieniędzy, ale z pewnością nie aż tyle. Owszem, nie znał się zbytnio na tym, ale obracając swą twarz w stornę siostry, widział jej zaskoczoną minę. Nie dało się tego ukryć. Oniemiała, zastygła w bezruchu zastanawiając się, czy aby na pewno dobrze usłyszała. Poszerzone źrenice drżały, a koniuszki palców odpowiadały lekkimi drganiami na przebłyski myśli. Powoli trzeźwiała z transu w jaki wpadła. Oboje musieli wyglądać komicznie, jeszcze bardziej przypominając rodzeństwo. Elliot zaś prawie nie opuścił łyżki, którą mieszał gotowy już gularz. Stan ten jednak nie trwał długo. Elliot podał do stołu i na spokojnie zjedli obiad. Podczas pożegnania jedynie przytaknął o wzmiance środowego wypadu. Osobiście blondyn wolał unikać takich miejsc, ale w sumie nie miał nic lepszego do roboty. Po wszystkim posprzątał w kuchni oraz umyłzniesione przez siostrę naczynia. Cały ten czas milczeli. Beznamiętność na twarzy Hannah zdradzała Elliotowi, że jednak intensywnie myśli nad wszystkimi informacjami, jakby szukała irytującej luki, przeszkody na jej drodze, choć ani jednej nie było.
       Kolejne dni mijały spokojnie, aż do wspomnianej środy, gdy omega przed wycieczką na zakupy, jako piąte koło u wozu, umówił się z przyjacielem na łyżwy.
      - Nie zrozumiem wyższych sfer, a tym bardziej twojej siostry - Blaise stał przy wejściu na lód, podpierając się o barierkę, zdecydowanie wyglądając na znudzonego. Uważnie przypatrywał się jeździe omegi, gdy ten robił Lutza. Zgrabnie lądując, przemknął przed nosem Alfy, zataczając koło, ostatecznie kończąc przy jego boku. Szybko, prawie strasząc mężczyznę. Z szerokim uśmiechem spojrzał prosto w ciemne oczy Blaisa.Omega czuł się przyjemnie wymęczony, a stargnione myśli pozostawił na lodzie.
      - Jeśli siostra ma okazję spełnić swoje marzenia to postanowiłem ją w tym wspierać - zszedł na gumową podłogę, siadając wygodnie na ławce i zaczął walczyć z ściąganiem łyżw.
      - To nie jest naturalne. Nie bez powodu alfy łączą się z omegami - przewrócił oczami, obracając się plecami do barierki. Nadal opierając się o nią, lecz łokciami, lustrował blondyna.
      - Więc czemu omegi są tak traktowane? Blaise, każdy dobrze o tym wie, że omegi są poniewierane. Tylko przeszkadzają - Elliot nie owijał w bawełnę. Choć znał zdanie blondyna, to nie podzielał tego zbytnio. Omegi były od zawsze gorsze. To przypomniało mu o czymś bardzo istotnym. Niedługo nie będzie mógł wychodzić z domu, dlatego przydałyby się zakupy. Chipsy i biała czekolada brzmiały bardzo dobrze.
      - Po prostu są słabością alf - podszedł bliżej, mierzwiąc czubek głowy Elliota i zabrał od niego mokre łyżwy. - Poza tym po co ty im tam jeszcze? W jubilerskim? - zabrzmiał dość dziwnie w oczach Williama, ale nie drążył tematu. Alfa czasem tak miał.
      Kończąc się przebierać, wrzucił wszystkie przemoknięte rzeczy do torby i wspólnie wyszli na zewnątrz. Elliot wypił gorącą czekoladę nim Blaise spalił papierosa, a potem grzecznie odwiózł go pod dom, gdzie zastał obcy samochód. Omega wiedział, że Nathan zjawił się już po siostrę, a to oznaczało, iż on sam był lekko spóźniony.
      - Dzięki Blaise, do następnego - wyszedł w pośpiechu z auta, machająć na pożegnanie przyjacielowi.
      - Do później i daj znać jak było! - krzyknął jeszcze przez otwartą szybę i odjechał dopiero, gdy omega zniknął za zamkniętymi drzwiami. Z szybkim krokiem wpadł na korytarz zaglądając do salonu i odetchnął z ulgą widząc jak obie alfy jeszcze siedzą na kanapie.
      - Całe szczęście. Przepraszam, wezmę tylko prysznic i jestem gotowy - uśmiechnął się przepraszająco, widząc jak siostra ukradkiem piorunuje go wzrokiem. Wbiegł na samą górę, rzucił plecak w kąt razem z łyżwami i wyciągnął z szafy czarne ubrania. Nie patrzył czy pod prysznicem leciała zimna, czy ciepła woda. Czas grał najważniejszą rolę. Dokładnie się obmywając, aby nie śmierdzieć. Wycierając się do sucha użył perfum, z których normalnie nie korzystał i gotowy ciskając portfel do tylniej kieszeni spodni zszedł na dół. Z nadal lekko wilgotnymi końcami włosów.
      - Gotowy? - Hannah spytała, wstając z kanapy, a Elliot skinął głową. - Przepraszam Nathan, ale brat często zapomina o czasie, kiedy staje stopą na lód
      - Ja również przepraszam, że na mnie czekaliście - omega od razu załapał co miał zrobić, choć wcześniej już pokazał swoją skruchę. Nie mniej jednak dziwił się lekko, iż nie postanowili jechać bez niego. Jego jasne tęczówki przemknęły na twarz Nathana, czując jak lekko się rumieni. Przy nim zawsze czuł dyskomfort, a raczej niezręczność. Postawa alfy, wzrok i okulary, które świetnie mu pasowały... Elliot na samą myśl przełknął ślinę, puszczając starszą siostrę przodem do wyjścia.

        Elliot wsiadł na tyły samochodu pozwalając swojej siostrze, jako kobiecie oraz przyszłej żonie Nathana zasiąść z przodu, obserwując okolice i ciesząc dogodnościami ekskluzywnego auta. Sam blondyn nie miał co marudzić na siedzenia. Były wygodne i podgrzewane choć nie dołączał do lekkiej rozmowy o niczym między dwoma alfami. Wolał, aby sprawy między nimi same się toczyły, a on zwyczajnie słuchał połowicznie, oglądając widoki za szybą.
       Zauroczony całą otoczką przyjęcia gości przed sklepem, omega nie krył swojego zachwytu i zadowolenia. Co innego Hannah, która wszystko przetwarzała w ukryciu. Owszem, była zadowolona, lekko zakłopotana obsługą i tym jak delikatnie się z nią obchodzili, ale chłodny wyraz twarzy nie zdradzał uczuć starszej siostry. Cała trójka nie zatrzymała się przy standardowych gablotach wśród zwykłych klientów. Zakłopotanie Elliota coraz bardziej było zauważalne, gdy inni ciekawscy goście śledzili ich kroki, póki nie zniknęli za drzwiami kolejnej sali. Blondynowi aż oczy zaświeciły widząc staruszka, wokół któego rozchodziła się otoczka bogatego wnętrza, a samo przywitanie się z alfą było radujące serce. Omega poczuł dziwne ciepło, a uśmiech zmięknął. Mimo to szybko się opamiętał, gdy ominęła go siostra, aby również przedstawić się nieznajomemu.
      - Mnie również miło. Jestem Hannah - brawurowe wyczucie alfy pozwoliło jej w odpowiednim momencie wtrącić swoje trzy grosze, a zaraz po niej, gdy Elliot poczuł spojrzenie włąściciela jedynie przytaknął na powitanie. Skromnie i cicho, aby nie przeszkadzać w tak istotnym dniu. Cały czas zastanawiał się co on tu właściwie robił. Był tka naprawdę zbędny w towarzystwie tak doświadczonych osób, ale siostrze się nie odmawia. Chciała usłyszeć zdanie młodszego brata, którego kochała tak, jak powinno się kochać rodzinę ze względu na więzy krwi. Siedząc obok siebie z okrutnie podobnym kolorem włosów, lecz odmiennym wyrazem twarzy dostali do rąk katalogi, zaczynając niespiesznie przeglądać wzorce biżuterii. Jedne pomysły były trafieniami w dziesiątke, inne zaś nie, a opinia właściciela bardzo pomagała w ocenie Hannah. Sam Elliot czuł, że dzięki temu czegoś się uczy, ale w pewnym momencie przypomniał sobie o kimś jeszcze. Spojrzał znad gazetki w stronę znudzonego alfy, jednak po chwili jego uwagę zwróciły otwierane drzwi i wejście pomocnika z tajemniczymi wózkami. Ciekawość zawrzała w Elliocie. Wyglądał jakby zaraz miał wystrzelić z kanapy prosto pod białą zasłonę, aby dowiedzieć się co kryła, ale przecież nie wypadało. Z naglącym spojrzeniem patrzył jak sam McDavidson budzi się z zamyślenia i znudzenia.
      Blondyn zamrugał lekko zdezorientowany słysząc słowa właściciela. Nie wiedział z początku co o nich myśleć, ale po chwili oboje mężczyzn jasno powiedziało co chcieli osiągnąć. Omega speszył się, spoglądając na starszą siostrę, która z uwagą się im przyglądała.
      - Mi? Ale nie trzeba, ja... - chciał się wywinąć z tego pomysłu. Nie miał nic przeciwko popatrzenia sobie na pięknie błyszczące w tym świetle zegarki, które swoją drogą z pewnością były cholernie drogie, ale czemu miałby jeden dostać? Był tylko bratem. Drugoplanową postacią. Wątpliwości rozwiała Hannah, machając do niego zachęcająco, aby nie myślał nad tym za wiele i korzystał póki mógł. Uległ więc, rozluźniając swe spięte ramiona i wszedł zaraz, lekko niepewnie do drugiego pokoju, zerkając jeszcze przez ramię na jasnowłosą, która została z szefem, aby wybrać ostatecznie biżuterię.
      Elliot podszedł do wózków, lustrując każdy z nich po czym zerknął na Nathana z lekkim uśmiechem.
      - Dziękuję, nie musiałeś - patrzył prosto w oczy alfie, nie mogąc się od nich oderwać, ale łapiąc się na tak bezczelnym zachowaniu, syzbko wrócił do spokojnie leżących świecidełek.
      - Chciałbym nie za duży... żeby nie wystawał za nadgarstek i wskazówki świeciły w ciemności - nie wiedział na ile mógł sobie pozwolić, opuszkami palców dotykając ostrożnie szkiełka jednego z zegarków.
      - Jak myślisz Nathan, który będzie mi pasował? - spytał, unosząc wzrok w stronę przyszłego męża siostry. Jak to okrutnie brzmiało. Tak niedorzecznie. Jakby właśnie odczekał swoją kolejkę po ulubiony kawałek ciasta, a osoba przed nim go właśnie zgarnęła, bo tak. Bo się należało. Bo była lepsza i szybsza.

      Poczuł się lekko zażenowany swoimi podziękowaniami, bo jednak Nathan miał w tym wszystkim sporo racji. Jeszcze nic nie zrobił, a omega słał mu takie, a nie inne słowa. Blondyn zachowywał się jak mały szczeniak, szara myszka, jak jakaś ofiara, która ciągle przeprasza i dziękuję, choć nic nie zrobiła, ani nie dostała. Omega miał ochotę spoliczkować samego siebie. Jakoś przy alfie nie potrafił się zrelaksować, myśleć tak jak przystało na osoby wyższych sfer, ale nie ma co się oszukiwać. Elliot był zwykłym Kowalskim, który nigdy nie mógł nawet pomarzyć żeby zostać tak obsłużony w prywatnym pomieszczeniu dla "Vipów", a teraz stał tu tak w obecności ciemnowłosego przyjemnie ślącego w jego kierunku uśmiech. Młodzieniec czuł potrzebę odwzajemnienia się za tą - chyba - przyjacielską przysługę. W sumie, to dłuższy czas zastanawiało blondyna. Dlaczego Nathan chciał zrobić tak przyjazny gest w jego kierunku? Może dla McDavidsona te kilka cyferek nie robi większej różnicy, może woli spędzić czas daleko od drugiej alfy i zwyczajnie był jego sposobem na ucieczkę. Jednak Elliot cichutko w swoim serduszku liczył na coś jeszcze, większego i niedorzecznego, za co rodzina najpewniej by go udusiła, ale on przynajmniej spełniłby swój ostatni sen o okularniku. Ten mało przyzwoity.
      Nadal wlepiając swe błyszczące paczałki w tarczki rozmaitych modeli zegarków, westchnął ukradkiem na wzmiankę, że jednak będzie musiał zrezygnować z fluorescencyjnych wskazówek, które tak mu się podobał. Jednak to na tle całęgo budynku jubilerskiego zdawało się jakąś śmieszną zabawką, a nie drogą ozdobą na nadgarstek. Elliot czuł jak coraz bardziej się pogrąża. Miał ochotę przeprosić, za co również później samego siebie w duchu skarcić, ale nim to zrobił, Nathan wyrwał go z zamyślenia, sięgając po rękę, aby sprawdzić, czy jeden z zegarków będzie mu pasował.
      Blondyn poczuł jak pnący się dreszcz od koniuszków palców po samo ramię i jeszcze dalej podnosi kolejno włoski przypominając przy tym sunącą do brzegu morksą falę. Delikatny rumieniec wylał się na jego policzki ze wstydu, iż tak zareagował. Jeszcze na oczach innych. Jeszcze przy Nathanie! Jeszcze z siostrą za ścianą! Ukradkiem zerknął w stornę ciemnowłosego, który zdawał się tego niezauważyć, więc odetchnął z ulgą, przyglądając ozdobie znikającej po chwili tak szybko jak się pojawiła. Osobiście, Elliot uważał, iż zegarek był naprawdę ładny. Nie znał się na modzie, nie wiedział jak dopasowywać takie drogie cholerstwa. Najpewniej szczęśliwy byłby z jakiegokolwiek z nich. Nosiłby go z dumą, że jest od alfy, ale on zdawał się brać swą misję bardzo poważnie do siebie, szukając czegoś innego, bardziej pod omegę. Chłopak uśmiechnął się delikatnie, widząc jak przyszły narzeczony starszej siostry z zadowoleniem oddaje się przyjemności wyboru odmiezacza czasu. Z pewnością było to lepsze od wyszukiwania wzoru na biżuterie, dodatku tak istotnego, dopełniające całą kreację. Sama myśl o tym przypomniała Elliotowi jak Hannah z matką przeglądały do późnych godzin suknie, ich rodzaje. Nigdy nie myślał, że jest coś takiego jak styl ksieżniczki, czy na literę A czy na rybkę. Słysząc ich dialog, spokojnie można było wysnuć nie mały kabaret. Zdecydowanie faceci nie powinni zaglądać do tych drzwi kobiecego świata. Wybór zegarków naprawdę zdawał się czymś bardziej ekscytującym.
      - Ach, nie, wszystkie są śliczne - zamrugał powiekami w nie lada zaskoczeniu, gdy chwilę później McDavidson wyskoczył z nietypową, tak abstrakcyjną propozycją kupienia wszystkich pięciu zegarków. Przecież to majątek! Elliot nie wiedział, czy w ogóle on sam tyle zarabiał przez rok, a on chciał... w sumie, stał przed człowiekiem, który oświadczył kolosalny budżet na ślub. Mniej niż połowa spokojnie wystarczyła na zrobienie nie małego widowiska.
      Blondyn westchnął, nie mogąc przestać się uśmiechać z dwóch powodów. Jednym była jego głupota i fakt, iż za bardzo wszystkim się przejmował zamiast po prostu korzystać z oferowania prezentu. Nie grzecznie byłoby odmówić. Ba! Nawet nie chciał, ale skromność Williamsa nie pozwalała mu chwycić wszystkich do ręki. Po drugie: Nathan był bogaty, udowodnił to już na wiele sposób, więc Elliot nie powinien się tym przejmować. Choć to w jaki sposób się obchodził do zieloncyh papierków lekko irytowało blondyna. Zwyczajnie nie przywykł do otaczania się osobami, które na wszystko stać.
      - Siostra ma niesłychane szczęście - złapał za dłonie Nathana, całkowicie ignorując Tomiego. Zrozumiał, że skoro ciemnowłosy zostawia tutaj tyle pieniędzy, to zwyczajnie nie może zrobić czegoś nie na jego rękę. Dlatego poczuł się bezpiecznie, wręcz bezkarnie. - Aż jej zazdroszczę - dodał cicho, w pomruku, nie odrywając spojrzenia z pięknych tęczówek mężczyzny. Dopiero teraz dostrzegł jak całkiem inaczej zachowuje się w obecności zdala od drugiej alfy. Jak znudzona, smętna mina zmienia się, oferując tak niedorzecznie dla omegi drogi prezent. I nawet jeśli się mylił, miał to gdzieś.
      - Wezmę te trzy - snując po skórze alfy, wskazał palcem na zegarki, każdy o innym kolorze tarczki, dwa z bransoletą i jeden skórzany. - Ale chciałbym... - już nieco mniej pewny siebie, uciekł na moment wzrokiem w bok, wracając po chwili z powrotem na Nathana, dając się pochłonąć tym oblanym czernią źrenicy oczom. - Jeden taki... całkiem od ciebie - czuł jak zawstydza się coraz mocniej z ledwością powstrzymując rosnące w sobie ciśnienie. - Żebym mógł... - uśmiechnął się, bardziej kpiąco, że nie może wydukać z siebie normalnie pełnego zdania, a jeszcze parę sekund temu miał tyle odwagi. Cóż, gdy chodziło o przebywanie przy Alfie, Elliot miałochotę uciec, jakby Nathan był ogniem, a sama omega lodem. Choć czuł przyciaganie, ochotę ogrzania się przy nim, wiedział, że to nie skończy się dobrze. Kurczowo zacisnął swe palce na dłoniach ciemnowłosego, zbierając w sobie resztki potrzebnej odwagi.
        - Żebym mógł codziennie nosić... - i przypominać sobie ten dzień, miło. dokańczając swą myśl, poczuł jak coś w nim pęka, a chwilę potem drobinki zapachu omegi rozeszły się w powietrzu subtelnym, delikatnym i słodkim zapachem. Spanikował, zamarł na moment patrząc na Nathana i jego reakcję. Naprawdę chciał się powstrzymać, ale ta chwila, przesiadywanie u boku alfy była zbyt ekscytująca. Od samego początku emocje wzbierały się w nim, a teraz, osiągając swój limit, przy małej nieuwadze, bańka pękła.
      - Ja... może wybierzmy coś teraz tobie, Nathan. Siostra pewnie jeszcze nie skończyła z biżuterią, więc... mamy sporo czasu - na poznanie się lepiej... Ach, Elliot błagam, przestań! Karcił się w głowie, panikując coraz mocniej i mocniej, czując jak policzki coraz bardziej przypominają dojrzewające maliny.

      Słowo urocze powodowało, że Elliot miał ochotę skrzywić swoją twarz, nabumruszyć się z wydętymi polikami. Po prostu poczuł jak coś kazało mu walnąć typowego focha, który jeszcze bardziej uwietrzniłby na jego czole łatkę osoby uroczej. W końcu blondyn nie był kimś takiego pokroju. Urocze, czy słodkie mogły być dziewczęta, ale nie on! To była dla niego ujma i choć chciał się złościć na alfę, to zwyczajnie nie potrafił, a to tylko za sprawą reakcji Nathana. Uśmiech ciemnowłosego był doprawdy pociągający i hipnotyzujący w oczach omegi. Do tego okulary. Ach, Elliot tyle by dał, aby móc samemu je poprawić na nosie mężczyzny. Zdecydowanie miał fetysz okularników i był coraz bardziej tego świadom.
       - B-będę czekał - wydukał z spuszczoną głową, która przechodziła samą siebie, dodając do swej kolekcji kolejny, mocniejszy odcień czerwieni.
       Williams uważał, że ta taktyka była świetnym sposobem na uchronienie się przed urokiem alfy, lecz ta hipoteza zaś okazała się piaskiem. Pochylony, czuł jakby alfa zamykał go w kleszczach swych ramion. Zapach perfum roznosił się przyjemną mgiełką. Nie były one zbyt mocne. Aby je wyczuć, trzeba było być blisko niego i ta świadomość odległości między nimi jedynie mocniej rozpalała niebezpieczny ogień w omedze. Elliot pozwolił sobie na chwilowe odpłynięcie. Wyobrażając sobie jak na jego kolanach ląduje głowa śpiącego alfy. Jak chowa swoje dłonie w gęstych i miękkich włosach robiąc mu mały masaż dla obustronnych korzyści. Ta wizja nie miała teraz najmniejszego sensu. Ni jak łączyła się z aktualną sytuacją, ale Willi po prostu nabrał ochoty zgubienia się w czuprynie Nathana. Tak po prostu. Ten osobnik zdecydowanie źle na niego wpływał.
       - Hi - cichy jęk uderzył o zaciśnięte zęby, kiedy poczuł dłoń alfy na swoich plecach. Mimo materiałowej bariery, czuł jak jego dotyk wręcz wypalał ślad, który czuć będzie jeszcze przez kilka ładnych godzin. Jakby nadal nie puszczał, jakby ta dłoń wciąż tam była.
       - Aż strach pomyśleć o twoim budżecie - zwrócił uwagę, patrząc na błyszczące w gablocie zegarki. Było ich tak wiele, że Elliot potrzebował dłuższej chwili, aby wszystkie zlustrować. Nawet nie zwracał uwagi na karteczki z ceną. Nie miał ochoty wyzionąć ducha. Wystarczyła mu świadomość ile Nathan już wydał na niego. Chcąc wybrać jak najładniejsze według niego okazy, niespiesznie zaczął przeskakiwać spojrzeniem to z jednego na drugi, emilinując kolejno zegarki. Jedne posiadały bransolete, inne zaś skórzane paski o rozmaitych kolorach. Niektóre z nich, te o jasnej barwie przydymiane były wokół ciemną obróbką. To bardzo podobało się Elliotowi. Nigdy by nie przypuszczał, że zakupy mogły wywołać w nim tyle emocji i zaangażowania. Wiedział, że teraz znacznie chętniej będzie wychodził z domu na zakupy, zamiast robić je przez internet. Nawet gdyby miał zaciągnąć ze sobą przyjaciela, choć najchętniej zaprosiłby McDavidsona, lecz ten z pewnością miał o wiele ciekawsze rzeczy do roboty. Był człowiekiem biznesu, a ci nie chodzą ścieżkami szarków takich jak Elliot.
       Jeden z zegarków przykuł wyjątkową uwagę Elliota, dlatego sięgnął po niego, a w tym czasie do środka zawitał Tonny. Blondyn spojrzał na niego z zainteresowaniem, słuchając rozmowy między nimi.
       - Mogę poprosić o herbatę? Osobiście nie przepadam za kawą. Jeśli to nie problem - wtrącił się nim sprzedawca znów zniknął za drzwiami, przytakując na prośbę blondyna. Elliot przez chwilę zastanawiał się jak idzie jego starszej siostrze. Czy wybrała co chce nosić na swojej szyji. Ile klejnotów ma błyszczeć, jednak nie przyćmiewająć jej chłodnego piękna. Niestety nie dane mu było długo nad tym rozmyślać. Williams poczuł znów spojrzenie Nathana, więc skierował swe okrągłe oczy w jego kierunku, lekko zadzierając nosa, aby sięgnąć spojrzenia alfy.
       - Zdecydowanie. Dziękuję, nie jestem zbytnio obyty w takich sytuacjach - uśmiechnął się ciepło do narzeczonego Hannah, w głowie mając całkowicie co innego na myśli. W końcu jak niby miał czuć się swobodnie w towarzystwie okularnika? Nie było takiej możliwości. Jednak jeśli mógłby wybierać, wolał zostać sam na sam z mężczyzną niżeli mieć za plecami jeszcze jedną parę oczu.
       Odprowadził wzrokiem Nathana w stronę kanapy, słuchając jeszcze jego uwagi, która spowodowała, że spojrzał na trzymany w dłoniach zegarek. Odłożył go więc na stertę "do kupienia". Pierwszy został wybrany. Jeszcze tylko dwadzieściacztery. Pryszcz. Choć patrząc na to ile potrzebował czasu, zapewne spędziłby przy gablocie pół dnia. Westchnął lekko zrezygnowany swoim brakiem zdolności szybkiego wyboru, znów przeglądając błyskotki. Wybrał już pięć, po nie spełna kwadransie. Co jakiś czas zerkał na Nathana, to na zegarki. Gdyby nie fakt, iż chciał wyobrazić go sobie z ozdobą na nadgarstku, to z pewnością alfa uznałby go za jakiegoś stalkera.
        - Właściwie, to czym się zajmujesz? - spytał, odkładając kolejny zegarek, dumny z faktu, iż coraz lepiej mu szło. - Na spotkaniu rodzinnym było poruszonych wiele tematów, ale nie pamiętam byś się chwalił, co robisz - kątem oka zerknął w stronę Nathana. W sumie, było to pytanie dość ryzykowne. Elliot nie pamiętał połowy spotkania, zapatrzony w alfę. Wszystko wokół niego wtedy było jak za mgłą.
        Z kolejną błyskotką podszedł do Nathana. Usiadł zaraz obok niego, prosząc aby uniósł rękę, by mógł przyłożyć zegarek. Był wrednym egoistą. Skoro nie mógł mieć alfy dla siebie, chciał chociaż wykorzystać ten czas i lepiej go poznać. Nie mógłby skrzywdzić siostry. Nie mógłby oszukać rodziny. Nawet, jeśli przy alfie czuł się tak dobrze. Nawet jeśli ten wywoływał u niego tysiące reakcji chemicznych. To zwyczajnie nie było w porządku względem członków rodziny.
         Pogrążony w swoich myślach niezauważył, że przyłożył zegarek krzywo. Nie trzeba było czekać długo, a siła grawitacji zadziałała, zrzucając przedmiot prosto między nogi alfy. Blondyn spanikował, jeżąc niczym dziki kot, który właśnie napotkał na swej drodze psa.
        - Przepraszam! Nie wchciałem. Ja.. ja już zabieram - dukał spanikowany. Nawet próba Nathana złapania zegarka w locie była daremna przez ręce Elliota, któy również usiłował nie dopuścić do tragedii. Niestety stało się. Jednak to był dopiero początek. Will z pustką w głowie sięgnął ręką po zegarek, stykając się również z nogą Nathana. Ten dotyk zamroził omegę. Z głupim, pustym wyrazem zaskoczenia wpatrywał się w swoją dłoń, tak niebezpiecznie spoczywającą blisko krocza. Czas jakby stanął w miejscu, choć w rzeczywistości płynął dalej. W ten Nathan zrobił coś, czego blondyn całkowicie się nie spodziewał, bowiem złapał go za dłoń, zanim zdążył ją zabrać kładąc swoją i łapiąc, lecz nie zmienił jej pozycji ze spodni.
        - Jeśli będziesz robił takie rzeczy. - podniósł rękę Elliota do ust i przyłożył do niej usta mówiąc nie przerywając kontaktu wzrokowego. - To chętnie zmienię moją panną młodą na ciebie. - i przyłożył usta do skóry, a widząc jak lico omegi spowija soczysty rumieniec, z uśmiechem wypuścił chłopaka. Zegarek nadal leżał tam, gdzie miękko wylądował zaś Elliot trzymając za nadgarstek niedawno usiedlonej dłoni, wpatrywał się w stolik przed sobą, starając kontrolować przyspieszony oddech. W tym momencie do środka wszedł Tonny z tacą, na której stały dwie filiżanki. Zostawił je na stoliku i skinieniem głowy wyszedł, znów zostawiając ich samych.
        - Czy... masz kogoś? Nie chcę być wścibski, ale... nie wyglądałeś na zachwyconego, kiedy dostałeś wiadomość. Jeśli czas cię nagli postaram się szybciej wybrać resztę zegarków - kątem oka spod kosmyków włosów zerknął na Nathana, bawiąc filiżanką herbaty w swoich dłoniach. - Chociaż wolałbym jeszcze trochę wspólnie tu posiedzieć - dodał, pozostawiająć lekko rozchylone usta, jakby one same składały ciche zaproszenie w stronę Nathana.

      Odpowiedni człowiek na odpowiednim stanowisku - tak pomyślał Elliot, gdy Nathan przedstawił swoją rolę w firmie. Blondyn nigdy nie słyszał o CFO, przynajmniej o skrócie, dlatego bardzo ucieszył się, kiedy alfa od razu bez pytania wyjaśnił o co w tym wszystkim chodzi. Z jakiegoś powodu widział mężczyznę w tym wszystkim. Potrafił wyobrazić sobie jak wertuje slajdy z wykresami przychodów i strat, jak delikatnie marszczy twarz w niezadowoleniu, gdy coś mu się nie spodoba. Przez moment zapragnął usiąść gdzieś z boku i tylko przyglądać się jego pracy, ale wiedział, że tak niedorzeczna rzecz nie ma prawa mieć miejsca. Elliota nigdy nie wpuszczono by do pokoju Nathana, więc nigdy nie miałby okazji zobaczyć jak pracuje.
        - Niesamowite, masz bardzo odpowiedzialną pracę - odpowiedział z ciepłym uśmiechem na ustach, nie odrywając spojrzenia od ciemnowłosego. Jego tęczówki okrutnie przyciągały omegę, a głos przypominał wabiący śpiew syren, które swoją zdolnością przyciągania zabierały swe ofiary na samo dno morskie. Omega czuł się dokładnie jak taki rybak. Bez sił, bez szans przed urokiem alfy i nawet nie miałby zamiaru walczyć z magiczną siłą. Bez problemu oddałby się na pożarcie Nathanowi.
         - He? - zjeżył się na niespodziewane słowa Alfy, gdy wspomniał o starszej siostrze Willama. Oczywiście, dla chłopaka Hannah była bardzo ważna, jako człowek rodziny, ale zarazem przyszła żona Nathana. Nikt nie miał zielonego pojęcia z jakimi myślami bił sie omega, kiedy przychodziło do spotkania obojgu w jednym czasie. To tak, jakby dwa brylanty błyszczące okrutnie jasno przyciągały go do siebie jednocześnie. Z jednej strony miał rodzinę, której nie chciał skrzywdzić ani stracić, zaś z drugiej pociągającego alfę od którego nie potrafił oderwać wzroku i co gorsza miał mokre sny. Nawet, jeśli zdecydował o swoich poczynaniach, to nadal gdzieś gryzło go sumienie, bo zaraz za ścianą była niczego nieświadoma blondynka. Ale przecież Elliot również miał prawo do bycia szczęśliwym! Nawet, gdyby okazało się to jedynie letnią przygodą.
        Lekko roztargniony, bojąc się co ma zamiar zrobić Nathan, obserwował jak z jego drobnych dłoni znika naczynie, które z jakiegoś dziwnego powodu dawało omedze poczucie komfortu i spokoju. To tak, jakby właśnie odebrano mu oaze. Jeszcze odprowadzał naczynie wzrokiem, dopóki nie poczuł na sobie ciepłego ramienia McDavidsona, a potem to okrutnie pociągające spojrzenie, na którym zawiesił na dłużej oko. Dopiero po słowach alfy poczuł, jakby coś w niego uderzyło z impetem, a serce zabiło mocniej, dudniąc aż w uszach. Dech zaparł mu w piersiach, bo jednak marzył o takich słowach, ale jednocześnie lekko pobladł, uwydatniając jeszcze mocniej soczyste rumieńce rozlewające się po same uszy. Wcześniej mógł sobie tylko marzyć, wymyślać, że może podoba się meżczyźnie, ale od razu te myśli bombardował sprzecznościami. W końcu był zwykłym chłopakiem ze zwykłej rodziny. Co takiego niby mógłby w sobie mieć, czego nie mają inni?
        Przez ten cały szok nieświadomie rozchylił delikatnie wargi, dając tym samym lepszą możliwość do złożenia delikatnego pocałunku przez Alfę, co tylko spotęgowało odlecenie omegi w nieznanym kierunku. Stęknął, czując jak żar rozlewa się na delikatnej skórze ust. Każdy dotyk opuszki palca Nathana zdawał się niezwykle delikatny i okrutnie przyjemny. To tak, jakby po ciężkim dniu schował twarz w przyjemnie chłodnej poduszce, niezwykle miękkiej, od której aż nie ma się ochoty odkleić.
        Odwzajemnił niepewnie pocałunek, stękając w usta alfy, gdy ten wtargnął lepkim językiem do wnętrza jego ust. Choć nie miał zbytnio doświadczenia, starał się jak najlepiej wczuć w rytm nadany przez ciemnowłosego. Odpowiadał na każdy gest, mrucząc i stękając, aż w końcu pozwolił się całkiem oddać temu szalonemu uczuciu wyrywającego mu serce z klatki. Sięgnął jedną ręką do ramienia, zaciskając dłoń na materiale drogiej marynarki, drugą zaś pozostawiając na udzie mężczyzny. Błękitne tęczówki zaszkliły się, gdy kolejny raz łapał łapczywie gorące powietrze do ust, pozwalając Nathanowi egoistycznie badać jego ciało, a kiedy ten odsunął się od omegi, Elliot z utęsknieniem i lekko rozmażoną miną pognał kawałek za nim, nie chcąc aby na tym się to skończyło. Zdyszany, czerwony po sam czubek głowy spoglądał na Nathana jakby był na niego zły, ale jednocześnie szczęśliwy.
         - Prędzej mnie zabije jak się tego dowie - roześmiał się cicho, świadom, że nie powinien cieszyć się z zaistniałej sytuacji. Cały czas czuł jak płonie w środku od tego chwilowego uniesienia. Pragnął znów zatopić się w ustach alfy, wpaść w jego ramiona, ale wiedział, że jeśli to zrobi, nie powstrzyma się przed dokończeniem tego w sposób jaki nie raz widział w swoich snach.
        - Ale ja również chciałem znów cię zobaczyć - dodał, nadal usiłując uspokoić bicie serca i wyrównać oddech. - Szczerze powiedziawszy... - nerwowo zaczął bawić się dłońmi, zaraz po tym zakrywjaąc dłonią połowę swojej czerwonej twarzy - Spodobałeś się mi już pierwszego dnia. Jest w tobie coś, co mnie przyciąga - sapnął, wlepiając wzrok w swoje kolana. Kto by pomyślał, że jakiś alfa doprowadzi Elliota do takiego stanu.
        - Ale co teraz zrobimy? Jak siostra zobaczy mnie w takim stanie... nie chcę, aby się dowiedziała. Nie chcę niszczyć jej marzeń, ale nie chcę aby miała ciebie dla siebie - zacisnął pięści na swoich nogach, spoglądając z niesłychaną powagą i uczuciem w stronę alfy.

         Zastygł w bezruchu, gdy Alfa pociągnął go na swoje kolana, aby mieć blondyna znacznie bliżej siebie. Czuł, jak dech zapiera mu w piersi, a gorąc bijący od Nathaniela jest nie do wytrzymania. Mimo to nie uciekał, czując deliaktnie drżące z nerwów uda. Alfa zbyt mocno go onieśmielał. Na myśl o tym wszystkim uśmiechnął się pod nosem, jakby właśnie wyśmiewał sam siebie, opeirając dłonie na klatce mężczyzny, skupiając na tym jak delikatnie się porusza z każdym wciągniętym łykiem powietrza w płuca.
         Zapewnienie ciemnowłosego, że Elliotowi nic nie będzie grozić spowodowało, że zrobiło mu się ciepło na sercu. Blondyna w końcu nie interesowały tak bardzo pieniądze. Owszem, były ważne, aby żyć spokojnie w dobrobycie i niczego sobie nie odmawiać. Aby kogoś zabierać na randki, również potrzebne były zielone dolarki, ale jednak uczucia nie można było kupić. Nie tego prawdziwego, a to ono powodowało to okrutne przyciąganie do alfy, jakie teraz przeżywał omega. Co gorsza nigdy nie czuł się tak fantastycznie u boku kogokolwiek. Nikt nie potrafił na niego wpłnąć tak bardzo samym spojrzeniem czy głosem jak właśnie Nathan.
         - To nie tak. Wiem, że niektóre rzeczy są zależne jedynie od was, ale nie chcę być przyczyną problemów. Rodzina jest dla mnie bardzo ważna - nawet, jeśli nie raz okazywali mniejszy szacunek z powodu bycia omegą. Blondyn kochał swoich rodziców, kochał starszą siostrę i nie chciał uprzykrzać im życia. - Nie chcę też do ncizego ciebie przymuszać - deliaktnie posmutniał, kręcąc głową i zaciskając delikatnie opuszki palców na drogim materiale koszuli Nathana. Nie myśląc nawet o tym, aby z niego zejść. Powoli przyzwyczajał się do tego przytłaczającego ciepła, które otulało go całego.
        Gdy McDavidson wspomniał o roli alfy i omegi, spojrzał na niego z dołu, wbijając wzrok w podbródek i czubek nosa, lecz nie trwało to długo, bo zaraz alfa sięgnął dłonią do gęstej czupryny blondyna, gładząc go deliaktnie po głowie. Elliot stęknął, przymykając jedną powiekę, wpatrując na chusteczkę deliaktnie wystającą jako ozdoba.
        - To tylko pięć lat, prawda? - spytał, chcąc mieć pewność, że to naprawdę jedynie umowa i nic nigdy nie połączy tej dwójki poza dzieckiem. A to spowodowało, że omega zaczął niechętnie wyobrażać sobie łóżkowe sceny tej dwójki, czując dziwny, nieprzyjemny uścisk żołądka. Ze wszystkiego oprzytomniał go Nathan, unosząc dłonią podbródek, bawiąc tym samym nabrzmiałymi, czerwonymi ustami. Każdy nowy dotyk Alfy powodował stopniowe fale przyjemności, od których blondyn miał ochotę wręcz drżeć. Jednak myśl o siedzącej za ścianą siostrą cał czas go przed tym powstrzymywał. Przed tym, jak zarówno czym innym, co wręcz błagało o odrobinę uwagi.
        - Dziękuję za tak hojną propozycję, ale na nic mi się wtedy zda twój majątek, Nathanie - uśmiechnął się błogo, obejmując dłoń mężczyzny w swoje włąsne. Znacznie drobniejsze. Bawiąc się palcami, błądził po miękkiej skórze, uciskając kciukami, które od razu były deliaktnie wypychane. Uniósł rękę ciemnowłosego, przykłądając wewnętrzną część do swoich ust i oplótł ją swym ciepłym oddechem, nie odrywając wzroku od ukochanego.
         - Poza tym - zmrużył powieki, ukrywając za nimi część swych błyszczących tęczówek. - Myślisz, że oddałbym się tylko za majątek? - mruknął, muskając delikatnie wargami dłoń alfy. Pozwolił się na moment zapomnieć i całkowicie zrelaksowany przymknął oczy. Prawdę mówiąc, lekko bał się spojrzenia Nathana z powodu tego co przed chwilą powiedział.
         - Może jestem tylko omegą, ale jestem... zaborczy - lekko zawstydzony uciekł spojrzeniem w stronę wcześniej widzianej chusty i zabrał ją ciemnowłosemu, przykładajac do swojego nosa, aby zaciągnąć się zapachem.
         - Cóż, czas minął. Powinniśmy skończyć wybieranie zegarków, nie uważasz? - dodał z niezadowoleniem wypisanym na twarzy i wstał z kolan Nathana, chowając chustkę do kieszeni spodni. Ciurkiem wypił wystygniętą herbatę, bo nie chciał zmarnować czyiś starań oraz czasu jaki zostałwłożony w jej przygotowanie i ruszył w stronę drzwi. Na odchodnę odwrócił się w stornę alfy, poruszając jedynie ustami, tworząc z nich krókie zdanie owiane tajemnicą dla alfy. "Ugryź mnie, jeśli potrafisz" po czym wyszedł z głębokim wdechem by jak najlepiej odegrać rolę grzecznego braciszka starszej siostry. Nadal nie wiedział, w co tak naprawdę się pcha. Właśnie wyznał uczucia narzeczonemu Hannah. Oznajmił, iż chce romansu, że gotów jest ukrywać coś takiego przed własną rodziną, by samemu być szczęśliwym. W końcu, choć raz pomyślał egoistycznie o sobie na tle rodziny.
        - Och, Elliot. Jak dobrze, że jesteś. Chcesz zobaczyć co wymyśliliśmy? - pomachała do braciszka, zapraszając go bliżej do siebie, po czym skrzywiła się, czując zapach alfy.
        - Przepraszam - powiedział, widząć jej reakcję i zrobił krok w tył, patrząc na szkice biżuteri. - Będziesz wyglądała w niej imponująco. Nie, przepraszam. Ta biżuteria jeszcze bardziej uwydatni twoje piękno - poprawił się, widząc jak na beznamiętnej twarzy dziewczyny pojawia się delikatny uśmiech. Ona naprawdę cieszyła się ze ślubu.

          Dzisiejszy dzień uważał za bardzo udany. Starsza siostra była niezwykle zadowolona z zakupów i opowiadała o całym procesie blondynowi aż do domu, gdzie odtworzyła kasetę od nowa, powtarzając wszystko rodzicom. Omega był na tyle szczęśliwy, że słuchanie tego samego w ogóle mu nie przeszkadzało.
         Z myślą jaką zdobycz schowaną miał w kieszeni, wrócił do swojego pokoju, kładąc na łóżku. Schował twarz w poduszkę i niczym mała dziewczynka zaczął zagłuszać za jej pomocą piski szczęścia. Tupając przy tym nogami. Nikt nie mógł wiedzieć skąd to zachowanie. Zapewne, gdyby ktokolwiek chciał rozgryźć tę zagadkę, strzelałby, iż powodem był ślub Hannah. Nic bardziej mylnego. Elliot nareszcie przeżywał swoją pierwszą miłość. Może nawet było to za dużo powiedziane, ale nigdy nie czuł czegoś takiego do Alfy. Do nikogo.  Nawet podczas rui, przechodził ją w miarę normalnie, zamykając w pokoju na parę dni. Odcięcie się od świata było najlepszym sposobem na uniknięcie problemów. W końcu blondyn nie chciałby, aby przeleciał go przyjaciel. Prawdopodobnie nie byłby później wstanie spojrzeć mu prosto w oczy.
         Wyciągnął z kieszeni chustkę należącą do Nathana i zaciągnął przyjemnym, wręcz elektryzującym zapachem, a wyobraźnia od razu przywołała sytuację z sklepu jubilerskiego. Zawstydzony pobladł momentalnie, uzmysławiając sobie co tam właściwie zrobił i z jękiem rozpaczy znów zanurkował twarzą w poduszkę. Jawnie zaprosił Alfę do ugryzienia go. Wyraził pełną zgodę na to. Oszalał? Czy on w ogóle wtedy myślał, co wygaduje? A co jeśli Nathan następnym razem skorzysta z oferty?! Nie wyglądał na takiego, który by się nie zgodził! On chciał nawet oddać po śmierci swój majątek.
        Elliot usłyszał jak mocno i głośno zaczęło bić jego serce na samą myśl jak mogło wyglądać życie ich dwójki. Wychowany był w normalnej, zwyczajnej rodzinie, ale wizja wypoczywania na leżakach lub popijanie zimnych drinków na lodzi zapowiadała się równie ekscytująco.
        - Jestem okropny - uśmiechnął się blado, bo w tym wszystkim szkoda było mu siostry. Jednak ich nie łączyło uczucie, a podpisana umowa. Czy siostra faktycznie miałaby mu za złe, gdyby dowiedziała się o ich romansie?
        Potrząsnął głową, aby nie zadręczać się dłużej głupimi myślami. Przecież nie zmieni to jego postanowienia i chęci przywłaszczenia odrobiny szczęścia dla siebie samego. Jednak... Musiał zrobić coś, czego nigdy nie robił. Umówić się do ginekologa, a ta myśl była przerażająca. Prędzej przebiegły maraton, wypluwając przy tym płuca. Wizyta u kogoś takiego wydawała się omedze wstydliwa. Ktoś miałby go badać w tych miejscach. Zadawać pytania o współżycie... Im bardziej zagłębiał się w możliwe scenariusze, tym bardziej twarz zamieniała się w dojrzałego buraka po sam czubek glowy. JEDNAKŻE! Musiał wypić piwo, które naważył, dlatego poszedł spać z istotnym postanowieniem, przez które nie zmrużył oka.
        Następnego dnia, gdy wszyscy domownicy wyszli, Elliot chwycił za komórkę, chodząc w kółko w salonie, drążąc niemalże dziurę w podłodze. Miał wybrany numer, musiał tylko nacisnąć kciukiem na zieloną słuchawkę, ale palec ani drgnął.
        - Beznadzieja - jęknął sfrustrowany, potykając o własne nogi, a palec sam musnął ekran. - Cholera! - panicznie patrzył na komórkę, a dźwięk sygnału echem obijał się w głowie blondyna, aż usłyszał czyiś głos po drugiej stronie.
        - Gabinet ginekologiczny Susan McNillson. W czym mogę pomóc? - Elliot znieruchomiał, przełykajac gulę w gardle.
        - D-dzień dobry. Z tej strony Elliot Williams. Chciałbym umówić się na wizytę. Najlepiej w tym tygodniu - ledwo panował nad drżącym głosem, z całych sił skupiajac na tym, co mówił przyjemny dla ucha głos kobiety.
        - Momencik, już sprawdzam. Świetnie się składa. Jedna Pani odwołała wizytę. Czy jutro na godzinę dziewiątą Panu odpowiada? - omega przytaknął, orientując się, że przecież recepcjonistka tego nie widzi i zaraz odpowiedział nazbyt głośno i energicznie "tak". Kobieta podziękowała, mówiąc iż będzie wyczekiwać Elliota jutro i rozłączyła się. Blondyn opadł na kolana jakby właśnie wyczerpał wszelakie, dzisiejsze pokłady energii, uśmiechając blado do samego siebie. Udało mu się. Dał radę zrobić termin. Połowę drogi miał za sobą. Musiał tylko, albo aż zjawić się jeszcze na miejscu.
        - Co ja wyprawiam że swoim życiem - szepnął, podnosząc się z miejsca. Nie mógł zostać w mieszkaniu. Nie w takim stanie, więc zbierając z pokoju strój łyżwiarski oraz łyżwy, wyszedł wybierając numer do przyjaciela.