H&C

Przez ułamek sekundy zwątpił w to czy Orion zareaguje i go obroni. Kątem oka widział przeciwnika, a będąc w połowie wykonywania ruchu który miał zapobiec kolejnej już fali płonących grotów nie mógł tego przerwać. Szczęk stali upewnił go jednak w tym, że białowłosy czuwał nad nim, a jego serce zabiło z ulgi, umysł za to skarcił się za brak wiary. Orion był szkolony, był świetny w tym co robił i już pokazał jak wielkim wachlarzem umiejętności dysponował. Jemu pozostało jedynie nauczyć się zaufania i popracować nad zgraniem jeżeli oczywiście w przyszłości mieliby się częściej w boju spotykać. Miał chęci, miał do niego szacunek, a to stanowiło solidne podstawy do tego żeby zarówno rozkazy  przyjmować jak i wydawać. Mogliby być naprawdę dobrzy w tym co mieli robić w przyszłości, może zyskaliby taki poziom porozumienia który on miał z Ezrą?
Na razie jednak o tym nie myślał upewniając się w tym, że cały ogień który z nieba spadł na wioskę został przez niego ugaszony. Dwukrotnie wszystko sprawdził, starał się wyczuć najdrobniejsza iskrę która mogła gdzieś zabłądzić, a gdy okazało się, że skutecznie odparł atak, szybko sięgnął po swoje ulubione sztylety. Dwa ostrza wbite w jedną, obłą rękojeść. Ułożone w kształt litery „s”, obosieczne. Przecudowny wynalazek Kraju Ognia którym zranił pierwszego osobnika który to raczył zanieść się na Oriona. Do samego białowłosego doskoczył w chwili gdy tylko miał taką możliwość i stając do niego plecami rozejrzał się po całym polu walki.
Sigma walczyła jak jeden organizm od którego nawet oni nie odstawali. Mimo braku wspólnych treningów, osobowości i styl walki nadawał się do stosowanego przez Thora tempa co wprawiło go w chwilowy zachwyt. Szybko jednak musiał skupić się na swoim bardziej bezpośrednim otoczeniu bo przewaga w postaci dwóch przeciwników na osobę wyłoniła się z szalejącej wichury szybko stając z nimi w szranki. Szczęk stali, głośne oddechy, stosowana magia wszystkich czterech żywiołów. Jego płomienie lizały każdego kto za mocno się do nich zbliżył po to by po chwili skuwał wszystko lód Oriona. Walka należała nie tylko do trudnych co niewątpliwie do spektakularnych.
Ostatecznie zasapany, z przeciętą ręką i coraz mniejszymi pokładami energii tak samo magicznej jak i fizycznej rozglądał się po malejącej aczkolwiek wciąż natarczywiej liczbie wroga.
- Ile ich do licha jest. – Mruknął czując za sobą Oriona który również w ramach sekundowego odpoczynku oparł się o niego. Posapali sobie chwilę po czym jeszcze raz ruszyli w bój. Wtedy też Finni usłyszał coś przypominającego wystrzał z armat.
Jeden. Drugi. Trzeci.
- Orion?! – Krzyknął tracąc go z pola widzenia, odepchnął od siebie jakiegoś małej postury napastnika niespecjalnie zrywając z jego szyi znak klanu gdy nagle, z mgły i zawirowań śniegu, wyskoczył Kot, niczym rasowy Tygrys, łapiąc go mocno za szyję i krzycząc coś… coś…
LAWINA!!
Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie, objął Oriona który trzymał go kurczowo starając się chyba użyć magii w jakiś rozsądny sposób. Nacierające jednak na nich zwały śniegu nie poddawały się tejże logice i po chwili uderzeni przez tą falę porwani zostali, tak Sigma, oni i ich wrogowie, w stronę znaczącej niecki w której kiedyś, przed tym jak teren się zapadł, mieściła się pierwotnie osada.
Szum, krzyki, gwałtowne oddechy po czym ciemność. Zimno otulające ich z każdej strony i ten ciężar. Później ponownie światło, zobaczyli kawałek nieba i wracali do swojego zimnego piekła.
Wyłaniając się gdy kolejne fale, większe i mniejsze bryły lodu i śniegu mu na to pozwalały, nabierał gwałtownie powietrza. Trzymał cały czas Oriona, kilka razy przyciągali się do siebie po czym, robili wszystko żeby się nie puścić! Utknął ponownie na dłużej w tej ciemności i zimnie. Dopiero gdy jego płuca zaczęły piec od braku kolejnych wdechów żywioł okazał swą łaskę i znowu nabrali powietrza ratując swoje życia. W kolejnej jednak chwili uderzył mocno o coś twardego całą powierzchnią swojego ciała, plecami i głową.
W tym też momencie całkowicie go zamroczyło.

Poruszony nagle przez Louriela temat sprawił, że on chwilowo zaprzestał robienia czegokolwiek i jedynie pytająco błądząc wzrokiem po całej twarzy gada po chwili posłał mu półuśmiech. Nie do końca rozumiał dlaczego Lusiu widział to w ten sposób, dla niego to Orion był bohaterem który wyciągnął go z żałości życia w gwardii, nie kłócił się jednak chcąc w tym momencie poruszyć nieco inną kwestię – mianowicie trudy wspólnego życia jego i Finnegana. Jako ich przyjaciele nie potrafili patrzeć na to jak naburmuszeni chodzili koło siebie, mijając się w czymś co powinni robić razem. Już wcześniej chciał żeby Ori porozmawiał z gadem i spróbował się czegoś dowiedzieć ale w chwili gdy został z tym sam, nie zamierzał odpuścić. Owszem, ostatnio było trochę lepiej ale nadal, nie było tak dobrze jak w momencie w którym tu przyjechali. Chciał więc dowiedzieć się, może spróbować jakoś podpowiedzieć, zrobić cokolwiek co pomogłoby im wrócić na drogę pełną wzajemnego szacunku, zaufania i zwyczajnej harmonii. Wtedy obydwaj byli zwyczajnie szczęśliwi, a on miał lżejsze serce.
Zanim jednak zaczął snuć swoje domysły w tej kwestii, zaczepiając go może mało delikatnie ale zwyczajnie skutecznie, jego umysł wrócił do problemu który kazał im się w dniu dzisiejszym tutaj zjawić, a który nadal pozostawał bez dokładnego rozwiązania. Ich domowy duch pojawił się w zatrważająco szybkim tempie, a on przypominając sobie to co mówił książę o wymierzaniu kary w momencie zdobycia przez nich niepodważalnych dowodów, zaczął mieć nieprzyjemne ciarki na plecach. Cesarz nie wydawał się zły, ba! Wszystko to co mówił i robił w ich kierunku było pełne opiekuńczości i ciepła. Nie wątpił jednak, że swoją pozycję zajmował słusznie i potrafił zagrzmieć tak głośno, że krańce kraju chowały się za wielkimi zaspami. Obawiał się więc być ewentualnym świadkiem takiego wydarzenia chociaż kusiło, oj ciekawość właśnie dogryzała mu równie mocno co determinacja.
Jeden ruch głowy sprawił, że gwałtownie użył magii ognia. Otaczając zamkniętego w bańce ducha pierścieniem ognia sprawił, że powietrze zaczęło falować z temperatury jakiej nagle dostało. Przy tym pilnował żeby absolutnie żadnego miejsca w mieszkaniu nie zniszczyć, Orion by go chyba wtedy… wolał nie myśleć co. Skupił się więc na płynącym w jego żyłach cieple, na tych iskrach pobudzających serce do szybszego bicia, na wyostrzającej się spostrzegawczości i zmysłach do tej pory wykorzystywanych przez niego do ochrony tyłów.
- Jesteś pewny? – Zapytał gdy dostał polecenie wycofania magii, a gdy wymienili się jeszcze spojrzeniami, kiwnął powoli głowę robiąc krok do tyłu, tym samym uspokajając płomienie. To co go mocno zaskoczyło to brak sylwetki ducha. Znał ją już, mógł dokładnie opisać ale obecnie, nie było po niej śladu. Niemożliwe! Przez chwilę jego serce zabiło szybko ze stresu, przez niepowodzenie ale zaraz Lusiu kazał się mu zbliżyć. Spojrzał więc na plamę wody na razie nie łącząc faktów. Dopiero gdy to zostało powiedziane na głos, mocno się zdziwił.
- Magia? Dlaczego więc nie mogłem… – Chciał zapytać o pewien brak efektów w starciu z magią ognia ale nie zdążył. Tupot czyichś stóp rozniósł się gwałtownie po mieszkaniu, dokładnie tak jakby ktoś chodził po dachu bądź bardzo niskim poddaszu. On od razu zadarł głowę i śledząc dźwięk spojrzał w stronę drzwi.
- Mag wody, ucieknie nam. – Zawołał i porywając jedynie płaszcz który nijak nie zdążył przeschnąć wybiegł prosto w zamieć mrużąc przy tym oczy. Widział jak zakapturzona, czarna sylwetka przemyka się w stronę jednego zaułka, wtedy też zatrzymał się i wykonując ruch jakby naciągał strzałę na cięciwę, mając przy tym wyuczoną i doprowadzoną do perfekcji pozycję strzelecką, wypuścił ognisty grot który stykając się z sypkim śniegiem przed postacią, sprawił że ta pisnęła i upadła na tyłek. Wielka kula ognia wyparowała tak szybko jak się pojawiła ale huk i efekt pozostał. On ponownie wykonując ten sam ruch chciał ponowić atak, sprowadzając postać na kolana, dopóki zdobył przewagę i mag nie atakował. Tym razem wycelował w środek głównej ulicy z podziwem obserwując jak z wody dookoła postaci zaczyna tworzyć kształt niczym żywy, wielkiego smoka. Gdy ten otworzył swoją paszczę w niemym ryku kolejna strzała przecięła powietrze sprawiając, że woda zagotowała się i prysnęła na boki całkowicie już strasząc maga który skulił się niczym żółw przed tworem Louriela.
Sprawa wydawała się wygrana, mag klęczał przed smokiem trzęsąc się na widok siły ich magii jednak Ezra nie tracił czujności, dopóki go nie pojmą nie mógł być niczego pewien. W tym też momencie jakaś cząstka chęci przetrwania gorejąca w sercu ich napastnika kazała mu ich zaatakować. Postać podniosła się i wykonując szybkie ruchy zarówno rękami jak i nogami, wycelowała i puściła prosto w nich gorącą parę.

***

Otaczający go chłód i nieprzenikniona ciemność dudniły mu w uszach i powodowały drżenie mięśni, delikatne mroczki unosiły się w ciemności pod zamkniętymi powiekami, a coś ciężkiego tkwiące mu na piersi sprawiało, że z trudem oddychał. W umyśle powtarzał sobie jednak żeby brał spokojny wdech i wydech, żeby się nie denerwował bo pochopny ruch mógł tylko pogorszyć złą sytuację. Ciężar na nogach był bowiem bardziej uciążliwy niż ten na reszcie ciała przez co sugerował, że coś go nieźle przygniotło. Nie chciał jednak na razie patrzyć co. Miał wrażenie, że głowę mu zaraz rozsadzi, a ciepła plama na ziemi nie napawała optymizmem, najpewniej się przeciął.
Pierwsze dźwięki zaczęły do niego docierać jak przez wodę. Zmarszczył brwi, próbował w myślach odnaleźć twarz pasującą do głosu i dopiero pierwsze uderzenie i szloch tchnęły go na tyle żeby spróbował ruszyć dłonią. Ta niczym nieskrępowana powędrowała w górę i macając plecy na wysokości łopatek leżącego na nim Oriona pogładził go spokojnie.
- No już, nie bij mnie. – Poprosił niemrawo dopiero w tym momencie otwierając oczy. Pierwsze na co trafił to dziurawy strop pewnie przysypany śniegiem. Z wielkiej wyrwy w dachu co jakiś czas spadały większe i mniejsze fragmenty lodu co sprawiło, że się skrzywił. Zamrugał więc i spróbował spojrzeć w dół. Biała czupryna była tym co niewątpliwie zaczęło go napawać optymizmem. W dodatku to, że ten dość żywiołowo się wiercił! Żył i nic nie zagrażało jego życiu. Pogładził go więc po głowie bawią się chwilę jego włosami. Miał strasznie zmarznięte dłonie.
- Orion. Ori, słuchaj mnie. Nic mi nie jest. Uspokój się. – Poprosił drapiąc go cały czas po głowie po czym przytulił nieco mocniej do siebie. – Nie wierć się i bierz głębokie spokojne oddechy, za chwilę spróbujemy wstać i wrócić do nich. – Obiecał mu pewnym tonem po czym wziął drugą rękę pod swoją głowę. Z łatwością trafił na ranę na którą się skrzywił, na palcach pozostał szkarłat krwi jednak nie było mu niedobrze i wątpił żeby to był poważny uraz. Kontynuował więc badanie otoczenia.
Delikatnie się unosząc pozwolił się pewniej objąć po czym spojrzał na przygniecioną nogę Oriona wygiętą pod dziwnym kątem. Od razu pogładził go po włosach upewniając się, że ten nie będzie patrzył. On nie był tak mocno uwięziony. Wystarczyło odwrócić nogi bokiem i powinno się mu udać wyśliznąć. Optymistyczna wizja jak chodziło o uwolnienie przyjaciela.
Dając im jeszcze kilka długich minut leżenia na zimnej podłodze uspokoił ich na tyle żeby mogli zacząć działać. Plan był prosty, on schodził nieco niżej, podważał deskę nogami, a Orion w tym czasie się wyczołgiwał. Pierwsze i drugie podejście były jednak mocno nieudane. Dopiero za trzecim razem gdy on po dobrym kwadransie przepalił belkę zwisającą z sufitu był w stanie ją ruszyć i tym samym Oriona uwolnić. Zaraz też się spod niego wyczołgał i pomógł go dowlec pod ścianę tak żeby ten usiadł.
- Tylko mi nie mdlej, wszystko jest dobrze. – Poklepał go po policzku co dało dokładnie taki efekt jaki chciał osiągnąć, Orion spojrzał na niego z politowaniem. Od razu się więc do niego uśmiechnął i niechętnie rozdzierając materiałową koszulkę która stanowiła pierwszą z miliona warstw jakie miał na sobie, przywiązał mu kawałkiem materiału do nogi deskę w celu usztywnienia złamania. Później ruszył w poszukiwaniu drewna na opał. Znaleźli bowiem miejsce, prześwit w suficie przez który było widać szalejącą zamieć, który wcześniej niewątpliwie był kominem. W tym miejscu rozpalił ognisko i siadając koło niego znowu pomacał się po głowie gdzie krew już zasychała.
- Co to w ogóle było? – Zapytał nie znając wcześniej takiego pojęcia jak „lawina” i do końca nie rozumiejąc co i dlaczego w nich uderzyło.
- Myślisz… że wszyscy przeżyli? – Zapytał zdejmując gadzi płaszcz i po przykryciu ich obu skrzyżował ręce na piersi i oparł się policzkiem o jego ramię. – Ale się walnąłem, głowa mnie boli, pięć minut na sen. – Poprosił zamykając oczy i po zwabieniu jednego płomyczka pod płaszcz żeby przyjemne ciepło ich obu otuliło, ziewnął.
Stosowanie techniki Ezry władania magią ognia było bardziej skomplikowane niż potencjalnie się mu wydawało. Stworzenie stabilnej strzały, którą naciągało się na równie stabilną cięciwę łuku, wszystko stworzone z magii, było wyzwaniem nie tylko polegającym na tym, że miał kiepskiego cela. Ale! Siedzieli tutaj już trzeci dzień i jak z wodą sobie poradzili – Orion zabronił jeść śnieg za to topienie go w znalezionym naczyniu które wcześniej wyparzyli wychodziło im świetnie – tak żołądki zżerał im głód. Dnia poprzedniego zauważył natomiast zająca.
Biała kupka futra trzymała od nich dystans i specjalnie nie miał go jak sięgnąć inaczej niż właśnie strzałą. Musiał przy tym ostro potrenować na ustawionych na feralnej belce śnieżkach po czym tak! Udało się mu zwierzaka zabić. Ile go to jednak nerwów kosztowało… wiedział Orion! Ten sam który tkwił pod ścianą od kiedy tylko tu wpadli z tak feralnie połamaną nogą, że nie dało się go ruszyć. Tyle szczęścia, że kość nie wydała się przemieścić, a szybkie usztywnienie zapobiegło potencjalnemu krzywemu zrostowi. No tyle co przestał być mobilny, a sam Finni nie specjalnie wiedział jak się stąd wydostać.
Opiekając równomiernie szaraka oślinił się na zapach coraz intensywniej rozchodzący się w domku, jednocześnie zastanawiał się nad ponownie poruszoną kwestią.
- Nie mam jeszcze pomysłu. Jedyne potencjalne wyjście wydaje się przez dach ale to za wysoko żebym mógł Cię tam bez liny wciągnąć. Z drugiej strony jeżeli Sigma przeżyła to w końcu ktoś zauważy dym, palimy przecież ciągle ognisko. – Wyjaśnił Orionowi dając mu całą nogę samemu biorąc dla siebie podobnie duży kawałek. Usiadł zaraz po turecku koło niego i życząc mu smacznego poprawił płaszcz którym przykryta była połamana noga. Co jakiś czas sprawdzał czy krew w niej bez problemu krąży i upewniał się żeby się nie wyziębił.

[justify]
Styl i szybkość walki Louriela idealnie zgrały się z jego reakcjami. W momencie gdy zjawy stworzone z pary wodnej otoczyły ich ścisłym kręgiem, puszczał w nie płomienie chcąc rozgonić magiczne twory. Podniesienie gwałtownie temperatury skutkowało, a oni ramię w ramię szybko upewnili ich przeciwniczkę w tym, że są zwyczajnie lepsi.
Nie minęło bowiem dziesięć minut jak pochwycona oszustka została zakuta w lodowe kajdany i za sprawą szybkiego ruchu jego nogą sprowadzona na kolana przed księciem. Jedno sprawne uderzenie pod jej kolano sprawiło, że ta upadła, ciężar lodu zrobił swoje po czym on stojąc wyprostowany przed Lusiem uśmiechał się połowicznie z dumy dla ich odkrycia. Walka nie była wyzwaniem ale powiązanie całego zajścia, zrozumienie z czym mają do czynienia, był z nich zwyczajnie dumny za tą logikę. Przerastało to już wielu przed nimi, a tymczasem im zajęło kilka dni. Pierwszy raz się tak czuł, gdzie jego umysł został równie mocno nakarmiony co ciało, jego pomysłowość pobudzona równie skutecznie co magia gorejąca w sercu.
- Przeciwników też trzeba dobierać z głową. Zgubiła Cię Twoja zachłanność, przestałaś uważać i trafiłaś na kogoś o bardziej błyskotliwym umyśle niż Twój, zaślepiony. – Dodał jeszcze od siebie, a gdy Louriel kazał ją podnieść, nie patyczkował się. Traktował ją jak zbrodniarza którym niewątpliwie była i biorąc ją tak żeby musiała iść cały czas pochylona, z łatwością mógł nią manewrować. Zanim jednak odeszli, zgasił ogień w mieszkaniu i zamknął je sądząc, że jeszcze tam tego dnia wrócą. Skoro zaczęli malować mogliby skończyć, mieli jedzenie i gdzie spać, no i chciał z nim porozmawiać. Mieszkanie było do tego odpowiednim miejscem.
Skierowanie swoich kroków do pałacu poza stresem kobiety która zaczęła się mocno zapierać, i jego napawało zmartwieniem. Już wielokrotnie miał do czynienia z wściekłymi władcami, a dotąd pozytywny obraz Lothusa którego i tak się bał, odpowiadał mu. Nie chciał byś świadkiem ani tym bardziej przypadkową ofiarą, a widząc strach jakim właścicielka mieszkania się wykazywała czuł, że jego serce było coraz bardziej niespokojne. Nie pokazywał tego jednak po sobie, a po wprowadzeniu jej do gabinetu cesarza ponownie zmusił ją do zejścia na kolana, przytrzymując żeby nie zechciała uciec, samemu w tym czasie głęboko się skłonił i opuścił głowę. Targnięcie przyzwyczajeniem wygrało z tym, że starał się inaczej żyć.
Pierwsze wyjaśnienia jakie poczynili sprawiły, że mina dotąd spokojnego i ciepłego Lothusa stała się bardziej uważna, chłodna. Kobieta zaczęła się bardzo gorączkowo tłumaczyć i w tym samym momencie ich towarzystwo wzbogaciło się o jeszcze jedną osobę, niosącą wszystkie dowody jakie do tej pory zgromadzili. Wszystkie mapy, raporty i sprawozdania z wysłania strażników. Na skinienie Louriela podszedł pomóc, ustawiając pionki w zapamiętanych miejsca, grupując raporty pod akty własności nieruchomości co było niezbitym dowodem na to jaki proceder prowadziła.
Również na prośbę księcia wyjaśnił jak wyglądało przeprowadzanie z Orionem remontu, potwierdził wszystko co było zawarte w raportach, a co oparte było o jego doświadczenia po czym ponownie usunął się pod drzwi obserwując coraz bardziej spanikowaną kobietę. Nie dziwił się jej bo kara była, dotkliwa. Nic jednak nie miała wspólnego z katuszami cielesnymi ale sumienie, ono musiało ucierpieć równie mocno co potencjalna godność. Oddanie wszystkich pieniędzy, praca na rzecz ofiar, pewnie wejdzie w to jeszcze kwestia przeprosin. Pozwolił sobie w tym momencie podnieść spojrzenie na cesarza i chociaż jego lodowate spojrzenie przerażało, w jego oczach błyszczał ogromny podziw dla tej mądrości.
Później kobieta została wyprowadzona, a on nie ruszając się ze swojego miejsca zamknął ponownie drzwi do gabinetu. Później ze zmartwieniem obserwował to co działo się z cesarzem. Zmęczony mężczyzna opadł na kanapę i bawiąc się włosami gada zapewniał, że nic mu nie jest. Jego oblicze jednak było wykończone, a on poczuł wyrzuty sumienia, że tyle im to zajęło. Mogli się sprężyć, mogli zaplanować to inaczej niż na tak późno wieczorem. Na pochwałę ponownie się skłonił i opuścił spojrzenie nie wiedząc co teraz ze sobą zrobić. Nadal nie lubił tu przebywać i być ciągle poddawanym tej ojcowskiej opiekuńczości. Nie znał jej i chociaż sprawiała, że było mu ciepło na sercu, nie wiedział jak na nią reagować.
Szczęśliwie, stan cesarza poprawił się odpowiednio szybko i już po chwili opuścili pałac. On biorąc głęboki oddech spojrzał z dumą na Lusia po czym zaśmiał się cicho.
- To było niesamowite, wiesz? Świetnie sobie poradziliśmy! – Przyznał z dumą gdy szli w spokojnych opadach śniegu prosto do mieszkania. Gdy natomiast do niego weszli od razu zapalił ogień w kominku, przed nim znalazły się oba przemoczone płaszcze. Po podkasaniu rękawów Ezra od razu ruszył do kuchni chcąc przygotować jakąś przekąskę.
- Noc pełna malowania, dobrego jedzenia i spokoju. Co Ty na to? – Zaproponował z kuchni przy okazji rozważając jak zacząć z nim temat nurtujący. Zanim to jednak nastąpiło, dał im chwilę na ogromne chwalenie siebie wzajemnie za rozwiązaną akcję, chrupanie zapiekanek i malowanie ściany – już bez żadnych przygód.
Po tym gdy Ezra spokojnie ogrzał ścianę na tyle żeby farba przeschła w znacznie szybszym niż standardowe tempo, przewietrzyli i rozsiedli się w salonie wypełnionym już poduszkami, czekającym na niski stolik który Orion obiecał mu już odpowiednio przetestować, mag ognia zaczął zajadać potrawkę która do tej pory dusiła się w garnku na małym ogniu.
- Chciałem z Tobą o jednej rzeczy porozmawiać ale kompletnie nie wiem jak zacząć. – Przyznał spoglądając na niego gdy wsysał z głośnym cmoknięciem domowe kluseczki. Czując na sobie zainteresowanie Lusia spojrzał na niego przepraszająco po czym uśmiechnął się delikatnie.
- Widzę, że ostatnio jest lepiej ale się martwię. Co się dzieje między Tobą i Finneganem? – Zapytał prosto z mostu targnięty zwyczajną troską. – Kłócicie się później godzicie, jest chwilę spokojnie i znowu nie rozmawiacie ze sobą całymi dniami. Boli was to, a mnie tym bardziej, nas obydwu. Miało być dobrze, a tymczasem nie umiecie ze sobą żyć…
Słysząc słowa Ezry, Louriel poczuł że zrobiło mu się okropnie głupio. Miał rację, miało być dobrze i choć ostatnio naprawdę było lepiej, cóż… zazdrość nadal gdzieś w nich była. I choć teraz Lusiu chciał po prostu, by Finni wrócił i choć nadal nie podobała mu się ta myśl, wolał by spotykał się z tą całą Izką, ale był blisko domu, niż żeby tłukł się gdzieś w zamieci…
- Ja… ugh, jak tak teraz myślę, to aż głupio się przyznać – westchnął, drapiąc się z zażenowaniem po policzku. – Ale to przez zazdrość. On się wkurzał o Rafaela, a ja o tę jego Izabellę – wyznał, wiedząc jakie to było głupie, w obu przypadkach.
Odpowiedź jaka padła uspokoiła go w tym, że mogli porozmawiać, a Louriel nie zbuntuje się i nie wyjdzie. Uśmiechnął się więc do niego i odwracając w jego stronę głowę westchnął cicho.
- Ja wiem. Jest ciężko pozbyć się takich głupich myśli. Mnie też się czasem wydaje, że tylko jestem dla Oriona przeczekaniem przed znalezieniem kogoś normalnego. Po co mu ktoś tak nieobyty? – Zapytał nieco markotniejąc. Czasem miał takie wrażenie, że chociaż świetnie im było razem, nie do końca do siebie pasowali przez swoje skrzywienie społeczne. – Ale może byśmy jakoś spróbowali to zmienić? Żebyście znowu spokojnie żyli? Przedstawić mu Rafaela nieco bliżej? Finni by się odnalazł w szachach. – Przyznał kombinując jakieś rozwiązanie na co oberwał łyżką. Cmoknął na to niezadowolony. – Za co?
- Za głupie gadanie, głąbie – prychnął Lusiek, przewracając oczami. - Gdyby nie ty Orion nadal siedziałby w Akademii czekając na moje rozkazy, jakbym był jakimś guru, albo Smok wie kim. To dzięki tobie w ogóle zaczął myśleć, że może cokolwiek robić w swoim życiu poza sprzątaniem po mnie – zauważył, patrząc mu poważnie w oczy. - A co do Finnegana i Rafaela… ja nie wiem, czy to jest dobry pomysł, Finni jak tylko go dojrzy na korytarzu to się wpienia. – westchnął, pakując sobie łyżkę zupy do ust.
- Niby masz rację ale musimy to jakoś rozwiązać. Bo może to kwestia takiego samego strachu? Przecież się kochacie. Jak tylko wróci musicie szczerze coś ustalić i cokolwiek to będzie, pomożemy wam tak jak wy wcześniej nam.
Życie po skutecznie rozwiązanej sprawie wróciło do swojego leniwego tempa chociaż Ezra musiał przyznać, że tylu rozrywek i błyskotliwego towarzystwa nie otrzymywał jeszcze nigdy w życiu. Trzymali się w trójkę zapewniając w zimowe wieczory i Rafaelowi towarzystwo, grali uczyli się albo dyskutowali na tak różne kwestie, że niekiedy nie umiał zafascynowany oderwać się do późnych godzin nocnych. Owszem, nadal zdarzało im się z Lusiem dostawać handry, leżeli razem w łóżku i zajadali się słodkościami ale później, znajdowali w sobie motywację i zaangażowanie, najczęściej dzióbnięci przez drugiego mistrza magii wody. Tego dnia było podobnie. Po tym jak nauczył się grać w szachy, a raczej cały czas poznawał zawiłe zasady tej gry – dodatkowo utrudnionej bo na szachownicy pozwalającej grać trzem graczom na raz – i siedzieli przy kominku rozmawiając i przesuwając kolejne pionki, nie spodziewali się, że do akademii zawita sam cesarz. On wychylając się z fotela szybko ponownie się w nim schował szybko dojadając ciasteczko które wepchnął całe do ust. Wiedział, że to kiepski pomysł ale prędzej sądził, że ich opluje gdy go rozśmieszą, a nie że sam Lothus ich zaszczyci.
Powód jego pojawienia się długo wisiał nierozstrzygnięty w powietrzu.
Oni obydwaj zaproszeni do gabinetu gada długo nie rozumieli co się dzieje chociaż on zaczął się stresować tym ogólnym spokojem władcy. Lothus bowiem poprosił o herbatę, spokojnie poczekał aż ta się zaparzy i nalał sobie porcję. Później usiadł w fotelu pozwalając Lourielowi siąść naprzeciwko, a jemu dwukrotnie powtarzając żeby też zajął miejsce. Odmówił jednak stojąc nieco za fotelem czekał. Czekał. Cierpliwie czekał. Po to żeby ostatecznie opaść na siedzenie, wciskając się tyłkiem obok równie wstrząśniętego wiadomością o lawinie gada.
Ich kochane kluski zaginęły bez wieści.

   

Tracący z każdą godziną resztki wytrzymałości Orion stanowił ogromną motywację dla niego aby wydostać się z tego miejsca. Oczywiście, energię pożytkował po równo pomiędzy srogi ochrzan białowłosego mówiący mu dobitnie o lojalności wobec przyjaciela, a próbami znalezienia drogi ucieczki. Oczywiście, tej niestandardowej.
Dom w którym się ostatecznie znaleźli targnięci siłą lawiny okazał się bowiem pozostałościami po gospodzie. W prawdzie ta nie miała jednej ściany która to wbita obecnie w lód stanowiła potencjalną drogę wspinaczki ale wielką przeszkodą była wysokość. Strop takiego budynku zawieszony był zdecydowanie za wysoko żeby w ogóle myśleć o próbie podsadzania się, podstawiania sobie pod nogi czegokolwiek co mogliby tutaj znaleźć, tym bardziej w momencie gdy Orion tak cierpiał. Dlatego też wysilał obecnie wszystkie szare komórki krążąc z jednego końca pomieszczenia do drugiego, przyglądając się wielkim bolom drewna umieszczonym to w pionie to w poziomie. Zastanawiał się czy którąkolwiek mógłby spróbować przepalić żeby stworzyć im swego rodzaju rampę. Niestety. Każde silniejsze targnięcie wiatrem utwierdzało go w przekonaniu, że naruszanie i tak ledwo stabilnej konstrukcji nie należało do rozsądnych pomysłów. Kombinował więc dalej cały czas zerkając w stronę wielkiej wyrwy w suficie z której padał w jedno miejsce lekki puch.
Piątego dnia jedzenia królików i palenia bezużytecznych mebli zawieja na zewnątrz znacząco się uspokoiła. Stojąc pod sławetną dziurą zerkał w stronę śpiącego Oriona. Widział, że było z nim coraz gorzej. Gdy ten odpoczywał robił mu chłodne kompresy na czoło, a jego serce szalało z niepokoju o kilka najbliższych dni. Postanowił więc wykorzystać okazję i zużyć nieco magii. W prawdzie nie mógł się nijak podsadzić, wypchnąć jej impetem ale mógł korzystać z nowo wyuczonej sztuczki z łukiem. Z drobnymi poprawkami na strzały które ostatnio uczył wybuchać. Nie były to spektakularne fajerwerki ale ich huk był na tyle potężny, że powinien dotrzeć do uszu odsieczy. Bo głęboko wierzył, że ta właśnie dzisiaj rozpoczęła wielką misję odnalezienia ich. Z dwóch powodów był tego pewnym: raz że cesarz by całą Sigmę za jaja powiesił jakby wrócili bez nich, dwa – nie wróciliby bez nich. Bez Oriona nie przeszliby przez wzmożoną śnieżycę.
Przygotowując się do skumulowania wiązki magii wykonywał typowe ruchy dla magii ognia, intensywne uderzenia, koliste ruchy, postawa mocno oparta na nogach które ugięte w kolanach sprawiały, że była stabilniejsza. Ostatecznie lekko przykucnął wystrzeliwując pierwszą strzałę. Jego oczy w tym momencie jarzyły się intensywną poświatą, a gdy był pewien, że nie naruszy pokrywy śniegu leżącej na „dachu” gospody, sprawił że strzała wybuchła. Huk jaki w pierwszym momencie do niego dotarł sprawił, że zadrżał niespokojny. Nie chciał wywołać kolejnej lawiny, chciał pomocy.
Druga strzała lecąca wysoko w spokojne, pokryte szarawymi chmurami niebo już nieco mocniej wywarzył. Zrobiła więcej światła niżeli huku, a gdy był w trakcie naciągania trzeciej usłyszał zbawienne „wstrzymaj ogień”. Jego oczy pełne nadziei spojrzały w górę, wydał z siebie głośny okrzyk:
- Tu! Na dole! – Machnął rękami gdy ciemna postać pojawiła się w dziurze i prawie dostał zawału gdy ta zniknęła. – Nie! Wracaj! – Jęknął będąc gotowym wypuścić kolejną strzałę gdy usłyszał ten sam śmiech który ostatnimi czasy przysparzał go o wieczną irytację, a teraz był jak miód dla uszu.
- Zira! – Zaczął podskakiwać machając do niej rękami. W razie jakby nie widziała go tak dokładnie aby być pewną, że to on.
- Papużko! Masz Kota?!
- Mam! Połamany i sam nie wyjdzie! Szykujcie dużo liny i Piru w pogotowiu! – Odpowiedział na co ona ponownie jeszcze zniknęła po to by wspomnianą linę za chwilę mu rzucić. A mu, aż łzy zamajaczyły w oczach. Przez chwilę autentycznie się bał, że tu wszyscy zginą, że Sigma zginęła, że czeka ich śmierć w męczarniach.
- Porządnie go przywiąż, idzie w pierwszej kolejności! – Usłyszał polecenie Thora na co kiwnął głową i wracając do ich prowizorycznego obozowiska, porządnie opatulił Oriona gadzim płaszczem, upewnił się, że noga jest sztywna po czym pogładził go po policzku.
- Wracamy do domu tylko wytrzymaj jeszcze trochę. – Poprosił biorąc go na ręce jak księżniczkę po czym wsadził go w odpowiednio przygotowane „siedzenie”. Upewnił się przy tym, że nie spadnie po czym zaczął instruować ich w jakim tempie mają go wyciągać żeby się mu już nic nie dało.
Gdy Orion był na górze on odwrócił się jeszcze za siebie i gasząc ogień zgarnął całe jego ciepło do siebie po czym łapiąc za linę zaczął się po niej sprawnie wspinać. Jak wiele radości przysporzyła mu silna ręka Kowala która złapała go za przedramię żeby wyciągnąć, jak spokojny poczuł się widząc całą Sigmę w komplecie i to wcale nie tak uszkodzoną.
- Ale nam stracha napędziliście. Nas lawina poniosła poza wioskę i się odkopaliśmy i nagle was nie było. – Wyjaśnił Kowal klepiąc go po plecach na co on szczerze się uśmiechnął.
- Nie wiem jak tu wpadliśmy ale trochę delikatniej, chyba sobie żebra połamałem przy upadku. – Poprosił.
- Nie dziwię się, niezła wysokość. – Skomentowała Zira na co on kiwną głową na zgodę. – Ale szczerze, bez tych Twoich strzał to byśmy was chyba nie znaleźli. – Dodała na co on wreszcie spokojnie rozejrzał się po płaskim morzu bieli które ich otaczało. W prawdzie gdzieniegdzie spod śniegu wystawały dachy, kominy albo belki drewna ale to jak szukanie igły w stogu siana.
- Ważne, że daliśmy radę, wszyscy. Czy możemy do wioski? Orion od dwóch dni gorączkuje. – Poprosił zatroskany na co Thor momentalnie zarządził powrót gdzie, już na miejscu w bezpiecznej karczmie, Finni stał się cieniem Oriona. Ciągle przy nim siedział, był, sprawdzał jak się ma, czuwał czy śpi spokojnie i jest mu wygodnie. Przemył mu twarz, szyję i kark żeby było mu bardziej komfortowo, a później nie dał się za żadne skarby wygonić. Spał koło niego samemu też musząc złapać porządny oddech przed drogą powrotną.
W jej trakcie jakby pogoda chciała zrekompensować im to czego doświadczyli. Zamieć ustała, prószył śnieg pozwalający na nawigację i szybsze przemieszczanie się. On siedząc w saniach ponownie przytulał do siebie młodego który wreszcie postanowił obdarować świat swoim złotym wzrokiem. W tamtej chwili Finni miał wrażenie, że wyciśnie mu flaki nosem, tak mocno musiał go wytulić.
Tego  ranka Ezra nie podnosił się z łóżka długo po wybudzeniu się. Mimo intensywnych prób przed koncertami poprosił o kilka dni wolnego tłumacząc ciężką sytuację jakiej doświadczył. W prawdzie wątpił, że ktokolwiek mógł zrozumieć ból jaki czuł w momencie świadomości, że najważniejsza dla niego osoba nie wiadomo czy żyje i gdzie jest, a on może się tego do końca życia w ogóle nie dowiedzieć ale wolne dostał. I pożytkował je na próby zebrania się w sobie.
Zarówno z nim jak i z Lusiem długo rozmawiał Lothus. Tak samo tamtego dnia gdy był dla nich czuły jak przejęty nieszczęściem swoich dzieci ojciec jak i każdego dnia kolejnego. Przychodził regularnie, martwiąc się o nich, próbując podnieść na duchu na tyle żeby chociaż próbowali normalnie funkcjonować. O ile o jakiejkolwiek normie można było mówić. Jeszcze niedawno cieszyli się z każdej upływającej godziny który miała ich przybliżyć do ponownego bycia z Finnim i Orionem i nagle całe to wyobrażenie pękło jak mydlana bańka.
W tym wszystkim najgorsze było chyba to, że nie zdążyli się po prostu sobą i życiem nacieszyć. Przecież śmierć każdemu z nich by w końcu spojrzała w oczy ale może po ułożeniu pewnej harmonicznej całości, tysiącu ciepłych wspomnień, byłoby zwyczajnie łatwiej? Ze łzami w oczach przewrócił się na drugi bok trafiając nosem między łopatki Louriela. Chwilę walczył ze sobą po czym gdy dwie krople zniknęły w materiale gadziej koszulki przytulił się do niego porządnie, zamykając ponownie oczy. Już wcześniej wydawało się mu, że zamieszkał w tej sypialni, od czasu tej fatalnej wiadomości było to już pewne.
Gdziekolwiek się zjawiali byli razem, obydwaj prawie całkowicie milczący i ze wzrokiem wbitym gdzieś w dal. Jedli tylko dlatego, że poza cesarzem ogromnie przejął się nimi Rafael który potrafił długimi wieczorami po prostu być: siedząc z nimi, czytając coś na głos. Normalnie Ezra byłby tak samo wdzięczny jak tym skołowany, teraz jednak nie specjalnie umiał cokolwiek wyrazić.
Dotarcie do stolicy było najcudowniejszym momentem tej misji. Wreszcie pełne bezpieczeństwo, masa informacji którymi musieli podzielić się z cesarzem. Okazało się, że on podczas ataku zerwał z szyi napastnika jakiś medalion, który Thorowi wyjaśnił absolutnie wszystko. Jemu może niekoniecznie, przynajmniej nie w chwili w której myślał tylko o powrocie do Akademii, zakopaniu się w łóżku z najseksowniejszym gadem świata i nie wychodzeniu przez dwa dni. Będzie się dawał całować i rozpieszczać do granic możliwości zanim podejmie kolejną próbę bycia odpowiedzialnym i błyskotliwym żołnierzem. A widząc minę Oriona, nie on jedyny. PO tym czasie najpewniej przetrawi wszystko to o czym blondyn mówił w trakcie ich powrotu i może nawet coś od siebie dorzuci. Może.
Wyprawa do Akademii odbyła się w nieco większej niżeli zakładał ilości. Cała Sigma miała zostać ulokowana we włościach Lusia ze względu na większą ilość pokoi gościnnych co wszyscy przyjęli z ogromną aprobatą. Podobnie jak opowieści o wyśmienitym jedzeniu z pobliskiej karczmy, cieple i ciszy. Naturalnie po tym jak pierwszym przystankiem w mieście okazał się być pałac. Zdali cały sprzęt, a dowódca Sigmy poprosił o audiencję u cesarza. Gdy natomiast Lothus we własnej osobie przyszedł ich przywitać, zatrzymał ich na moment przed przejściem do gabinetu z Thorem i obdarował pełnym ulgi uśmiechem. Obydwaj zareagowali zdziwieniem, nie rozumiejąc początkowo tego wytchnienia ulgi, jedynie zapewniając, że jak tylko się przywitają będą do pełnej dyspozycji władcy. Nie zrozumieli rozbawionego skwitowania, że będzie to nieprędko. Czyżby ich drogie drugie połowy aż tak tęskniły? Natchnęło ich to tylko do gnania do domu jak na skrzydłach.
Wchodząc do ciepłego i cichego holu oni od razu zaczęli zdejmować ciuchy. Płaszcze mokre od śniegu zawisły w przeznaczonym do tego miejscu, obiecali że zaraz pokażą reszcie gdzie mają iść chociaż Kowal zaczął się śmiać, że mógłby w takim miejscu nawet na podłodze leżeć i by się wyspał. W ten sposób rozpętała się dyskusja dotycząca całego wystroju i atmosfery tego miejsca przez co zrobił się niemały szum.
Pierwszym który na nich zareagował był Rafael. Przywitali się z nim, a on podobnie z ogromną ulgą wyjaśnił im gdzie Ezrę i Louriela mogą znaleźć. W tym czasie w jego stronę została skierowana prośba o ulokowanie wszystkich i… na tym się skończyło. Finnegan czując dość gwałtowne uderzenie spowodowane wskakującą na niego koalą poleciał do tyłu i tylko przez fakt tego, że za nim stała Zira i Kazuma którzy popchnęli go w przód nie wylądował pod ciężarem Louriela na ziemi.
- Perełko, nie tak gwałtownie. – Poprosił rozbawiony natychmiast się reflektując i poprawiając go siebie w ramionach. W tym też momencie nie rozumiał dlaczego poczuł na szyi krople łez, z tego bełkotu mało co mógł wywnioskować przez co cmoknął lekko niezadowolony i niosąc go z powrotem do sypialni wolał z nim porozmawiać gdzieś bardziej na osobności, gdzie będzie mógł go wycałować i się normalnie przywitać. To natomiast co kazało mu sądzić o wydarzeniu się tu jakiegoś nieszczęścia odnalazł w zaszklonych oczach Ezry który do Oriona podszedł zdecydowanie spokojniej ale gdy już do niego przywarł, najpewniej też za szybko nie puści. Wtedy też białowłosemu rzucił pytające spojrzenie chociaż w złotych oczach widział podobne zmieszanie które on czuł. Czyżby wieść o małym wypadku tak szybko dotarła? Z jednej strony możliwe ale z drugiej skąd by mogli wiedzieć?
- Nic mi się nie stało, to drobny wypadek przy pracy. Ale nie będziemy mogli jeść królika przez jakiś miesiąc. Nie płacz proszę. – Szeptał mu do ucha gdy znalazł się w nieco bardziej ustronnej części korytarza, gdzie mógł oprzeć Lusia plecami o ścianę i nieco przymusić go do spojrzenia sobie w oczy.
Ezra w ogóle nie przejmował się masą ludzi, którzy ze zdziwieniem patrzyli na ich dwójkę wyłaniającą się z odmętów ciemnej sypialni. Po prostu widząc Oriona czuł jak mocno chce mu się płakać, musiał do niego podejść, a gdy tylko złapał część jego ubrania w palce, wepchnął dłonie pod jak najgłębszą warstwę i wtulając się w niego mocno powoli dawał upust temu wszystkiemu co od kilku dni w nim siedziało. Podniesiony w ogóle nie oponował, przełożył tylko ręce w jego włosy i chowając się w jego szyi dał ze sobą robić co i gdzie tylko Orion tego zapragnie. Byleby mu pozwolił przy sobie być.
- A-ale nam napędziliście st-strachu. – Wydukał w jego szyję delikatnie go całując w słoną od jego łez skórę. – T-tak się baliśmy. Ju-już was nigdzie nie puszczamy. – Dodał gładząc go jedną ręką po plecach, próbując sprawdzić czy z nim wszystko było w porządku. Chociaż ważniejsze było przytulanie.

Chwycenie w ramiona Louriela, nawet jeżeli ten rzucił się na niego z impetem i zdawał się postanowić za ich dwójkę, że stworzą tymczasową, pełną symbiozę było dokładnie tym o czym marzył od kilku dni. Poczucie spokoju i pełnego bezpieczeństwa, świadomość bycia w domu, przy swoim narzeczonym, wszystko to przełożyło się na ciepły uśmiech ale i ogrom zmęczenia jaki poczuł. Dodatkowo to zmartwienie. Czuł jak kurczowo się go gad trzyma, jak drży z emocji. Teraz był już pewien, że ten wiedział o lawinie ale przecież nic się nie stało. W ogóle nie musiał wspominać o tym wypadku. Przecież najważniejsze było tu i teraz. Dlatego też, gdy odszedł i zaczął obdarowywać go tysiącami ciepłych gestów, uważając na to żeby chwila ta nie rozpadła się jak porcelanowa filiżanka, wodził błyszczącymi oczami po całej jego twarzy i nie mógł się za długo opierać chęci całowania go. W prawdzie postawił na motyle muśnięcia, ścieranie mokrych dróg po łzach, gładzenie po policzku ale to było dokładnie to co chciał mu przekazać, dokładnie tak jak po tych wszystkich ciężkich chwilach Lusiu na to zasługiwał.
Ciepło Oriona powoli acz skutecznie sprawiało, że się rozluźniał. Łzy spływały mu po policzkach z coraz większymi odstępami, a dotąd spazmatyczny oddech uspokajał się. Zabrany na górę, nie podniesiony, odsunął się od jego piersi przyglądając się mu badawczo. Nie miał jednak okazji zapytać bo całowany, najpierw wolno i delikatnie ale z każdą kolejną chwilą namiętniej, rozpalając płomień w jego sercu, po pierwsze się uspokoił, a po drugie odetchnął. Gdy miękkie usta odsunęły się od tych jego, a Orion zauważył, że wypadałoby się zająć sławetną – jak zaraz się dowiedział – Sigmą, jego wzrok był mętny, a uśmiech typowo budyniowy.
- Bardzo za Tobą tęskniłem. – Dodał jeszcze zanim został zabrany na dół, sądząc że będą musieli nieco nabrać między sobą dystansu, zaśmiał się zadowolony gdy został pociągnięty na jego kolana. Od razu skrzyżował nogi w kostkach i wtulając się w niego zaczął się ocierać o zarośnięty policzek. – Nie wyglądasz najlepiej. I strasznie zarosłeś. – Szeptał mu do ucha bawiąc się dłuższymi kosmykami jego włosów. Rzucił mu jeszcze jedno spojrzenie prosto w bardzo zmęczone, złote oczy po czym wrócił do bycia jego małą koalą. Zanim z nim porozmawia, a miał zamiar go dokładnie o wszystko wypytać, musiał się upewnić, że on naprawdę tu był.
Trzymając Louriela w swoich ramionach gładził go każdym jednym palcem, chłonął każdą minę jaka pojawiła się na jego twarzy i ścierał każdą łzę która próbowała uciec po jego policzku. Obrysowywał jego usta, śledził kształt szczęki i uspokajał za każdym razem cichym „ciii” gdy ten zapuszczał się w wyjaśnienia swojego stanu nieco za blisko ponownego płaczu.
- Wróciłem do domu Perełko, cały i zdrowy. – Zapewnił miękko pozwalając żeby ich usta wreszcie się spotkały w najsłodszym i najbardziej elektryzującym pocałunku jakiego nie czuł od dawna. Ten jednak skończył się zdecydowanie za szybko, a wiercący się gad sprawił, że spojrzał na niego ze zmarszczonym nosem.
- Och. Ym, Sigma. Specjalny oddział do którego na tą misję z Orim dołączyliśmy. Cesarz prosił żeby odpoczęli w Akademii. Niedługo dołączy jeszcze nasz, znaczy ich dowódca. – Przyznał nieco niezadowolony z tego, że poświęcana mu pełna uwaga nieco zaczęła maleć. Ba! Całkiem się żachnął jak musiał go postawić, poprawić i nie mógł już na nim wisieć gdy gad zaczął grać porządnego gospodarza. Wtedy to już całkiem miał obrażoną minę, szczególnie widząc jak mocno Ezra przywarł do Oriona, a ten go w ogóle nie odpędzał.
Padające rozkazy każące mu odkleić się od Oriona sprawiły, że spojrzał na gada z ustami wygiętymi w podkówkę po czym zerknął na swoją miłość przekręcając głowę w bok.
- Przemarznięci to nieadekwatne słowo. – Przyznał marszcząc nos na co większość Sigmy buchnęła śmiechem podsuwając lepsze epitety określające ich obecny stan i zapach.
- Tak! Kąpiel! – Zawołał Piru jakby miało to być coś luksusowego po czym pogonił Oriona nazywając go „Kotem” – co sprawiło, że Ezra mocno zmarszczył nos – kierując się w stronę schodów.
- Kocie? Jaki… kocie? – Spojrzał na niego oskarżycielsko, a w jego oczach zamigotała pasja zazdrości. – Już idę Lusiu. A później, zmyjemy z Ciebie ten zapaszek, Kocie. – Szepnął mu do ucha przygryzając je lekko po czym poszedł za Rafaelem patrząc na niego jak smutny szczeniaczek i gdy tylko znaleźli się w jednym z pustych pokoi, podziękował mu za opiekę nad nimi. Obiecał, że się odwdzięczy, chociażby dobrą kolacją i że już wszystko wróci do normy.
Napełnienie i zagrzanie wszystkich balii zajęło im z dobre pół godziny. Nie tyle topienie śniegu co podnoszenie temperatury wody było czasochłonne przy czym uśmiechnął się zadowolony widząc maga ognia, byłą gwardzistkę. Ją zostawili tylko z naczyniem pełnym wody i już mógł wrócić do siebie, już prawie wszedł do pokoju gdy coś go tchnęło. Spojrzał w dół, w stronę drzwi do sypialni Lusia po czym zbiegł po schodach, głośno zapukał, a gdy pozwolono mu wejść zajrzał do środka z oczami zakrytymi ręką.
- Podzielisz się jakimś olejkiem? Wielbłądy ładniej pachną niż oni. – Przyznał, a obrywając mokrą gąbką prychnął celując prosto w głowę blondyna. – A Ty, jak taki wytarzany w gównie!
- To moja warstewka ochronna! – Odkrzyknął mu siedząc już w wodzie i mocząc się.
- Chyba chroniąca przed narzeczonym. – Zaśmiał się, a biorąc od Lusia butelkę przyjemnie pachnącego olejku posłał mu szeroki uśmiech jak na skrzydełkach lecąc do sypialni w której nie mieszkał już od kilku dni. Tam musiał upewnić się, że Orion tam jest, przytulił się jeszcze raz do niego po czym zaczął podgrzewać wodę na jego kąpiel.
- Chcesz mi powiedzieć dlaczego wyglądasz jak przerzuty przez wielką jaszczurkę? – Zapytał ostrożnie, z lubością obserwując ukazujące się jego oczom jasne ciało. Nie przeszkadzał mu gdy powoli zanurzał się w wodzie siedząc na krawędzi balii. Pogładził go po policzku po czym zsunął z siebie koszulkę zostając w samych spodniach.
- Daj, pomogę. – Zaproponował biorąc olejek którym miał zamiar go całego wymasować, odkleić cały ten brud żeby w łóżku miał go w wersji apetycznie pachnącej. A wtedy się przytuli i go nie puści.
- Mam dla Ciebie bardzo dobre wieści. – Przyznał bardzo wolno zaczynając go masować, uciskając zmęczone mięśnie, pożerając go wzrokiem. Nie mógł się opanować i w końcu pocałował go w szyję. – Pozbyliśmy się razem z Lusiem naszego ducha. Już nikt nam nie będzie przeszkadzał. – Szepnął mrucząc cicho gdy jego place wkradły się pod materiał jego bielizny zsuwając ją. Nie minęła chwila, a dołączył do niego w wodzie, trzymając za szyję i leniwie całując. Dał sobie chwilę na nacieszenie się jego ustami po czym wcisnął się za jego plecy nakładając na łopatki gęstą pianę i dalej go myjąc. Wtedy też zauważył kilka zadrapań i marszcząc nos spojrzał na niego nad jego ramieniem.
- Tygrysku, śpisz? – Zapytał ciągnąc go na siebie żeby z podobną starannością zająć się umięśnionym brzuchem. Tak, czerpał z tego ogrom radości ale chyba mu się należało?
Czekając niecierpliwie aż Lusiu wyda polecenia, aż Sigma się rozejdzie, aż uwaga wróci na niego, obserwował posturę Smoka szukając w niej jakiś oznak rozpaczy. Nie wyglądał źle, jego skóra wyglądała na zadbaną, włosy również. Ubrania widocznie wyprasowane i spokój błyszczący w jego oczach. Ten ostatni z lubością obserwował gdy ponownie został objęty, samemu obejmując go w pasie. Niespiesznie zaczął badać palcami jego plecy, kości miednicy po czym złapał dwie soczyste bułeczki.
- Czekałem na tą propozycję. – Wymruczał gardłowo ponownie biorąc go na ręce i niosąc do wspólnej sypialni która… wcale nie wyglądała tak katastrofalnie. Ogólny porządek, tyle co rozkopane łóżko. Uniósł zdziwiony brew po czym stawiając go na ziemi pozwolił żeby mag napełnił wodą balię. Za tą też się stęsknił, a patrząc z nadzieją na kuferek relaksu miał nadzieję, na odrobinę uwagi.
Rozebrany i wsadzony do ciepłej wody od razu zanurzył się cały, mocząc włosy po to żeby zaczesać je do tyłu. Słuchając jak Lusiu mówi, wodząc wzrokiem za tym jak krząta się po pokoju obejrzał się zaraz na drzwi w których pojawił się Ezra. Jego słowa wywołały szybką wymianę gąbek zagłady i uroczych uszczypliwości po czym ponownie zostali sami.
- Louriel, rozbierz się. – Zamruczał kusząco, pożerając go wzrokiem i lubieżnie oblizując usta. – Też chce olejku do kąpieli! – Zauważył zaraz obserwując jak ze szczupłych ramion zsuwają się kolejne warstwy materiału. Skutecznie i zdecydowanie za szybko został podniecony, poprawił się jednak nie chcąc żeby jego ochota na seks go wystraszyła. Przecież nie tylko za tym tęsknił! Pragnął jego uśmiechu, błyszczących oczu i pełni uwagi. A twardy penis to tylko dla niego komplement! Komplement na którym Louriel chyba specjalnie przysiadł, patrząc na niego jak na całkowicie zdominowanego poddanego, na którego miał tyle ochoty, że nie śmiał mu odmawiać.
- Miałbyś do mnie jakieś prośby, ukochany? Bo Twoje oczy aż krzyczą. Nie umiem tylko określić, gdzie i jak głęboko. – Uśmiechnął się do niego łobuzersko ponownie łapiąc go za pośladki które zaczął masować. – Zanim jednak, powinienem się nieco umyć. Żebym Ci smakował. – Przyznał, a czując chłodny strumień intensywnie pachnącego olejku, drgnął targnięty intensywnym dreszczem który obsypał mu pierś gęsią skórką, a przez nieco uniesione biodra sprawił, że się o niego otarł.

Idealny. Jego ciało działało na niego dokładnie tak jak sam gad sobie by tego życzył. Jeżeli chciał go skusić, robił to z łatwością. Jeżeli chciał go zdominować, on tylko błagał o więcej. Jeżeli natomiast chciał go uwieść miał gwarancję tego, że my się to uda. Obecnie, był urzeczony, stęskniony, w podziwie i napalony jak cholera. Każdy odkrywający się kawałek ciała Louriela sprawiał, że jego wyobraźnia coraz bardziej się rozkręcała, zaczynała intensywnie pracować. A on chciał te wszystkie wyobrażenia zrealizować, jednocześnie zapewniając go, że chociaż był debilem to go kochał i miał zamiar kochać po grób.
- Torturujesz mnie? Czy starasz się sprowokować? – Zapytał jak ten kręci seksownie biodrami, jak patrzy na niego wygłodniałym spojrzeniem i jak ostatecznie, gra niewiniątko! Jak on tak mógł? Gdy on miętosił w najlepsze jego krągłe pośladki ocierając się pomiędzy nimi penisem domagającym się sporej ilości prawdziwego, pełnego miłości seksu.
Masaż który rozpoczął się na jego piersi sprawił, że nieco mocniej się wynurzył i rozkoszując się każdą zaczepką zaczął mruczeć. W tym czasie najchętniej by się zaczął odwdzięczać ale od chwili gdy jego ciało zanurzyło się w ciepłej wodzie, opadł z sił. Jego oczy chociaż błyszczała w nich ochota były lekko zamglone ze zmęczenia, a jego uśmiech chociaż szczery to niezwykle leniwy.
- Wbrew logice, to że otacza Cię śnieg nie oznacza, że otacza Cię woda. – Wymruczał uśmiechając się coraz szerzej gdy z taką dbałością się nim Louriel zajmował. Aż przypomniał się mu pierwszy pielęgnacyjny raz, który rozpamiętywał do teraz, w związku z ogromem przyjemności jaki mu dał. Teraz było dokładnie tak samo, o ile nie lepiej! Długie ciepłe palce dotykały go dokładnie tak i dokładnie tam gdzie było mu najlepiej przez co nieco mimowolnie, coraz chętniej ocierał się o jego pośladki. – Chodzi mi o kąpanie się. Nie bardzo mieliśmy jak. – Dodał w gwoli wyjaśnienia toru jakim obecnie płynęły jego myśli. Wiedział przy tym doskonale, ze brud przylgnął już do niego warstwą, zużyją teraz ogrom mydła, będzie musiał się ogolić i dopiero jak poczuje lekki materiał swoich ciuchów z Kraju Ognia, będzie wiedział, że jest gotów do pokazania się Lourielowi takim jakiego go lubił. Do tego czasu, nie wątpił że ten znajdzie w nim kilka niepasujących elementów.
- Podoba Ci się taka broda? – Uśmiechnął się łobuzersko i uchylając jedną powiekę spojrzał na jego zniesmaczoną minę. Prychnął rozbawiony na jej widok i łapiąc go w pasie wcisnął brodę w zagłębienie jego szyi żeby go nieco połaskotać, posmyrać, podrażnić. Perlisty śmiech jaki przy tym usłyszał skutecznie rozgrzał jego serce i wzbudził falę łaskoczących motylków w żołądku.
- Ale się stęskniłem. – Wtulił się przy tym policzkiem w jego pierś i dając sobie dokładnie umyć włosy, po tym jak pozbył się piany rozejrzał się natomiast za swoją brzytwą która zazwyczaj leżała na toaletce.
- Jak tylko skończymy to się ogolę. – Obiecał całkowitym przypadkiem, nieplanowanie, ale najpewniej ze względu na ilości mydła i olejku w wodzie wchodząc samą główną w niego. Uniósł przy tym lekko brew po czym posłał mu uroczy uśmieszek i wyciągnął po to żeby znowu delikatnie go spenetrować. – Och, jak dobrze. – Zamruczał mu do ucha które lekko przygryzł, a gdy Louriel naparł na jego pierś dłońmi każąc się mu przytulić i całując go tak jakby miała to być ich ostatnia okazja, mrucząc przy tym tak urocze komplementy, że wchodzący coraz pewniej i głębiej penis zaczynał pulsować. Łechtał jego ego dokładnie w taki sposób jak lubił to najbardziej.
Nie trwało długo gdy nieco zmienili pozycję, seksu bowiem obydwaj pragnęli intensywnego, pełnego głębokich pocałunków ale i silnych pchnięć. Pełnej penetracji, splecionych języków i głośnych westchnięć. Ruchów bioder, oplatania nogami i wylanej wody na podłogę. Nie trwało długo jak zaczął mu donośnie jęczeć do ucha, jedną ręką obejmując go w pasie, a drugą próbując go równie intensywnie stymulować.



Rozpoczęcie rozmowy o lawinie i wszystkich wydarzeniach o których albo raport nie mówił dokładnie albo jego umiejętność pojmowania okazała się bardziej zaburzona niż sądził sprawiła, że poczuł ogromne zmartwienie. To gwałtownie urosło słysząc o połamanej nodze. Miał przecież świadomość, że już jedną nogę Orion miał mocno uszkodzoną, nie w pełni sprawną i chociaż nie stanowiło to żadnej przeszkody dla tego żeby był ideałem w boju i magii, przyprawiało go to o siwiejące włosy. Spojrzał więc na niego wzrokiem spłoszonej sarenki i dopiero przytulony i wycałowany, zapewniony o udzieleniu profesjonalnej i kompleksowej opiece, uspokoił się.
- Przyprawisz mnie kiedyś o zawał, jak nic. – Westchnął obejmując go porządnie, przerywając na chwilę całą pielęgnację jego zmęczonego ciała. Wycałował go przy tym porządnie i wracając do dokładnego mycia słuchał go dalej z ogromną uwagą, nie mogąc nacieszyć się dźwiękiem jego głosu ale i nie powstrzymując się przed licznymi emocjami które wywołane były tymi wszystkimi przeżyciami jego Tygryska.
- Teraz będziesz mógł spać ile tylko będziesz chciał. Mam w prawdzie dla Ciebie małą niespodziankę ale może poczekać, skoro czekała już tyle czasu. – Obiecał dobierając się do jego dłoni, później przez ramię do szyi. Wymył też dokładnie jego posklejane włosy zaczynając mówić o tym co im się udało zrobić.
- Nasz duch był zaawansowaną kreacją stworzoną przez maga wody, notabene Lenorę. Chciała… nas wypłoszyć i odkupić mieszkanie za bezcen. Oszukała tak już wiele osób za co stanęła przed cesarzem, została skazana i możemy… się wprowadzać. Z czego przyznaję, zanim doszliśmy do odpowiednich wniosków nieźle się naszukaliśmy. – Przyznał nieco nieśmiało, zerkając zaraz na niego czy go słuchał. Niekoniecznie jednak słuchał, na co na jego ustach pojawił się rozczulony uśmiech.
Oczywiście dokończył kąpiel po czym delikatnie głaszcząc jego policzek wybudził go z krótkiej drzemki.
- Ten Twój mag ziemi musi Ci podawać jakieś końskie dawki. – Przyznał rozbawiony rozkładając przed nim ręcznik, dając jasno do zrozumienia, że może już wyjść i wskoczyć w piżamę. – Chciałbyś pójść na kolację czy prosto spać? Mogę też Ci przynieść do łóżka. – Zapewnił z ogromną chęcią, zaczynając emanować dziecięcą niecierpliwością. Już chciał leżeć pod kołdrą, wtulać się w umięśnioną pierś i chociażby go miał nie słuchać, szeptać mu co robił przez te kilkanaście dni samotności. Gdy rano natomiast się obudzi chciał go koniecznie mieć przy sobie, wytulić się i wyszeptać wyczekiwane „dzień dobry”.
Ubrany i siedzący na łóżku Orion był widokiem rozczulającym. Lekko zaspany, z mokrymi włosami które on starał się doprowadzić do porządku, pachnący olejkiem i błagający wszystkie smoki i inne bóstewka o drzemkę. Niemniej, podziwiał też jego determinację żeby pójść na kolację na której rzeczywiście za chwilę się stawili. Ubrani w typowe dla siebie ubrania, z typowo domowym podejściem i beztroską. Zajęli swoje miejsca przy stole w jadalni przy którym siedziała już  równie czysta Sigma powoli zabierająca się do zamówionych pyszności. On natomiast, nie zwracając specjalnie na nikogo uwagi, zaczął nakładać dwie porcje gdzie jedną postawił przed Orionem.
- I zaraz będziesz mógł iść spać. – Zapewnił zaczesując mu kosmyk włosów za ucho, zwracając przy tym uwagę na kobietę która zdziwiona się mu przyglądała.
- Gdzie służyłeś? – Zapytała go nagle sprawiając, że jego mina stała się bardziej… ezrowata.
- A co to za różnica skoro to zamknięta przeszłość?
- A, bo dziwię się, że ktoś tak… niepozorny był Gwardzistą.
- Niepozorny. To skamleli rekruci w pałacu. – Zanucił na co jej brew uniosła się jeszcze wyżej.
- Niemo….
- Koniecznie chcesz się przekonać? – Zapytał tak lodowatym tonem, że ta wyprostowała się na swoim miejscu, a jej wzrok stał się bardziej uważny. Właśnie podrapała zabliźnioną ranę i została potraktowana jak idiotyczny żółtodziób. Chociaż wątpił żeby będąc w Sigmie była nikim czemu wyraz dał jednym spojrzeniem Thorowi.
- Wolałbym o tym nie rozmawiać. Nie jestem już Gwardzistą chociaż pozostałem magiem ognia. A skoro służyłaś wiesz dobrze jak błędnym jest ignorowanie potencjału przeciwnika. Nie tacy jak ja wycierali podłogę takimi jak Ty.

Seks to nigdy nie było wszystko co sobie oferowali ale zawsze stanowiło dopełnienie tego czego nie potrafili sobie inaczej powiedzieć. Owszem, mieli ostatnio swój spektakularny upadek, który opierał się na udowadnianiu sobie wzajemnej dominacji ale obecnie? Nie było po tym śladu. Całował go, dotykał, pogryzał i ściskał z dokładnie tą samą czułością z którą robił to od początku. Szeptał mu do szpiczastego uszka wszystkie te niegrzeczne komplementy i zapewnienia o tęsknocie. Bo przez te kilka dni zrozumiał jak ich wojna była bezcelowa, a miłość – bezgraniczna.
Przygryzając wnętrze policzka wtulił się mocniej w niego pilnując rąk żeby nie dotykać go tam gdzie sobie nie życzył. Chociaż kusiło. Twardy i drgający przy silniejszych pchnięciach penis kusił żeby się nim odpowiednio zająć. Pocieszała go myśl, że jeszcze będzie miał okazję! Wątpił żeby skończyli na tym jednym razie szczególnie gdy dochodząc w ogóle nie stracili na wigorze. PO prostu chwilowo rozpływali się pod targającym ich ciała orgazmie, a później mogli dokończyć kąpiel leżąc jeden na drugim, dotykając swojej rozpalonej skóry i wymieniając słodkie pocałunki.
- Wreszcie w domu, Perełko. – Wymruczał specjalnie ocierając się pokrytą zarostem brodą po jego szyi. Wywołany w ten sposób śmiech i nikłe próby obrony sprawiły, że wylali jeszcze więcej wody ale ile mieli przy tym radochy! Szczególnie, że gdy tylko wyszli i owinęli się puchatymi ręcznikami wystarczył jeden ruch książęcej ręki żeby ciecz zniknęła.
- Wiem, wiem. Po prostu daj się jeszcze trochę poprzytulać. – Zaproponował nie chcąc się spieszyć z ich cudownym rytuałem. Przytulając się do niego nie umiał jednak oprzeć się żeby trochę go nie pomacać. Błądził palcami po jego plecach, ustami po szyi, łapał pośladki, a gdy znaleźli się na łóżku, dopadł łapczywie do jego ust. Wiedział, że powinni iść. Przecież burczało mu w żołądku ale jednak, Louriel go kusił i po chwili zmienili po prostu miejsce swojego obściskiwania się i wzajemnego gniecenia.
- Nie kuś kochanie bo się nie będę w ogóle powstrzymywał. – Zamruczał mu do ucha jeszcze raz atakując jego szyję ostrą brodą. – Chyba jednak się nie będę golił po kolacji. – Przyznał gdy wywołał atak śmiechu i prób ucieczki. Teraz gadowi poszło niego lepiej i przynajmniej odgrodził go od siebie kolanami które on, z premedytacją zaczął całować, patrząc mu przy tym w oczy i schodząc w stronę stóp. Dochodząc do jego kostki wyciągnął delikatnie poza wargi język i zaczął go pieścić przestając tylko na wspomnienie książek.
Początkowo się wyprostował nie rozumiejąc ale soczyste rumieńce na twarzy Louriela nakierowały jego myśli na kiedyś odbytą rozmowę o pozycjach seksualnych które mogliby wypróbować. Uśmiechnął się od razu szeroko i rozkładając jego nogi wgramolił się na niego całując go w usta.
- Bardzo chętnie, będziemy wszystko powoli analizować i odtwarzać. – Zamruczał do niego po czym otarł się o niego kilkukrotnie zanim postanowił wstać. Wyciągnął po tym do niego ręce, a gdy Lusiu wstał, wziął go niczym swoją małą koalę i skierował się w stronę wyjścia z sypialni.
- Idziemy coś pysznego zjeść i będę Cię brał całą noc. – Oświadczył radośnie ściskając jego pośladki zanim wyszli na holl i musiał go postawić.
Ezra słuchając wyniosłego tonu i prychnięć byłej Gwardzistki powoli zaczynał się irytować. Ile razy ktoś go ignorował, a później kończył ze strzałą wbitą w dupsko? Ciężko było zliczyć, podobnie jak wymierzone siarczyste sierpowe i sprowadzenie na ziemię charakterki. Tego ostatniego widocznie potrzebowała jego rozmówczyni, a on patrząc na nią pewnie i nadal podobnie lodowato, zaczął się przy tym niepokojąco uśmiechać.
- Rozumiem. – Oświadczył po chwili. – Niech zgadnę. Służyłaś nad morzem, blisko Kraju Ziemi. Poznałaś całkowicie inną kulturę którą mogłaś oglądać zza granicy i nagle wydaje Ci się, że jesteś lepsza. Pytanie w czym? – Mruknął, a widząc jak jej pulsuje na czole żyłka prychnął rozbawiony nie rozumiejąc jak mogła go dalej ignorować. Służył w pałacu! Miał dostęp do ogromnej ilości informacji, a zważając na pozycję Finnegana i fakt, że ten do pewnego momentu swoje życia nie potrafił czytać – przez jego ręce przewijały się ciekawe dokumenty.
- Jak widać my też się wyrwaliśmy. I to z miejsca o dużo trudniejszej dostępności do wolności.
- Słyszałam o najeździe i zabiciu rodziny królewskiej. – Prychnęła sądząc, że to wyśmienity argument.
- No tak, oczywiście. Przecież wroga armia siedząca w pałacu i przeprowadzająca całodniowe egzekucje wszystkich znaczących osób to pikuś. – Zauważył na co przy stole rozniósł się cichy szmer chichotu i pomiędzy poszczególnymi osobami krótka wymiana zdań. Odezwał się też do niego niejaki Kowal zaciekawiony całą ekspansją.
- Książę Kraju Ziemi zalał pałac ognia krwią? – Zapytał zaciekawiony.
- I tak i nie. Po rozmowie z jaśnie księciem Kraju Wody oszczędził wszystkich nieznaczących krajan. Za to głowy szlachty jeszcze długo po naszym wyjeździe toczyły się ulicami.
- Poznał księcia? – Zdziwił się.
- Tak. I dzięki jego interwencji oszczędzono całą Gwardię. – Wtrącił się zajmując miejsce po prawicy Lusia, cały rozpromieniony, z nieco zamglonym spojrzeniem i budyniowym uśmiechem.
- O czym dokładnie mówimy? – Zapytał nakładając sobie pokaźną porcję wszystkiego tego co zdążył już polubić i co tak mocno mu tutaj smakowało!
- Twój przyjaciel przypomina Star, że im bardziej niepozorny Gwardzista tym groźniejszy. – Odezwała się mocno rozbawiona Zira.
- Gdyby była łucznikiem zaproponowałbym małą rywalizację, byłoby trochę rozrywki przy okazji. – Przyznał na co chwilowo wywołał w tej części stołu dyskusję na temat odprężającego współzawodnictwa. Jednocześnie, jego oczy zwróciły się na Piru z którym rozmawiał nadal otumaniony Orion, na którego z niedowierzaniem patrzył Ezra, a który ostatecznie zwrócił się też do niego i Lusia.
Wygrana w konwersacji która przeszła – sądził, że specjalnie – na nieco inny temat sprawiła, że uśmiechnął się wrednie do siebie zaraz zwracając oczy na Oriona. Ten rozpoczął rozmowę z niskim mężczyzną o jasnych włosach i tym postanowił się teraz zająć chociaż zaraz, cały zrobił się czerwony.
- Orion. – Upomniał go na razie spokojnie, a gdy białowłosy kontynuował tak swobodne opowiadanie o ich łóżkowych wyczynach, których przecież nie było tak wiele! Zrobił się jeszcze mocniej zażenowany. – Orion. – Rzucił bardziej stanowczym tonem dzióbiąc go między żebra, a gdy ten na niego spojrzał, rzucił mu spojrzenie spod przymrużonych powiek wyrażające niedowierzanie.
- Nie przejmuj się Ezra, Piru po prostu jest bardzo empatyczną osobą o głębokim poczuciu swojego obowiązku i każącej ręce sprawiedliwości jeżeli ktoś unika jego super ziółek. – Ostatnie słowa wypowiedział jednocześnie z Kazumą z którym złapał to dziwne połączenie śmiania się z medyka gdy ten oczywiście nie patrzył. Dlatego zamilkli tak szybko jak tylko próbowali dyskutować.
- Spokojnie Piru, jesteśmy sobie wierni i wiemy co robimy. Nie musisz się martwić chyba, że chcesz się dzielić zapasami. – Przyznał z uroczym uśmieszkiem próbując udobruchać przerażającego medyka. – Chociaż w ogóle skąd te podejrzenia! – Dodał rozbawiony na co Zira ponownie parsknęła śmiechem i wskazała Oriona, który rozpływał się patrząc na Ezrę, nadal zażenowanego Ezrę.
- Nie było pytania. – Podniósł ręce w obronnym geście zajmując się chwilowo jedzeniem. Z czego nie omieszkał smyrać gadziego kolana i gładzić wewnętrznej strony uda. Jednocześnie uśmiechał się do niego niewinnie i nawet włączał w rozmowy z Thorem! W końcu też chciał wiedzieć jakie wnioski wyciągnięto z całej tej wyprawy.
Ezra w tym czasie zmieszany odsunął się nieco od Oriona. Wolał nie narazić się na kolejne pytania, na tematy które chciał poruszać tylko w gronie przyjaciół albo najlepiej wcale. W prawdzie nie posiedział tak długo zaraz objęty za dłoń w którą został pocałowany na co westchnął cicho, z rozkoszy.
- Uważaj bo sprawdzimy czy aby na pewno mnie tak kochasz. – Prychnął grożąc mu seksem którego chociaż nie miał zamiaru dzisiaj uprawiać to wcale by nie pogardził. Chociaż patrząc na Oriona, zasnąłby zanim by w niego wszedł.