Niespodziewane Skutki Uboczne

         Poranek nie rozpoczyna się tak, jakby sobie tego życzył. Słońce leniwie wychodzące zza widnokręgu, nie wkrada się wąską smugą przez okno wprost do jego łoża, choć tego obecnie pragnąłby najbardziej. Rozpocząć dzień bez porannej katastrofy, która wyciągnęła go z komnaty wprost na żwirową przestrzeń dziedzińca o bladym świcie. Stoi przed czwórką rzezimieszków z założonymi na piersi rękami, szczękę ma zaciśniętą na tyle mocno, że linia żuchwy zdaje się być wyraźniejsza niż zwykle, a ciemnobrązowe skupione spojrzenie doszukuje się wyjaśnienia. Głucha cisza przygniata młodych kultywatorów, którzy ze skruchą wbijają tępe spojrzenia w ziemię, pochylając głowy przed swoim mistrzem.
         — Wydaje mi się, czy nie mówiłem, że macie uważać przy studiowaniu tej techniki? — pyta, sprawnie kryjąc pod chłodną barwą głosu, ogarniającego go zdenerwowanie. Tylko garstka osób, które znają go osobiście jest świadoma tego, jak wielkie problemy w panowaniu dla złością ma Hu Yin, nawet jeśli lata praktyki pomagają mu w ukryciu tego pod maską obojętności — wewnątrz płonie żywym ogniem. — Nie jesteście jeszcze na tym poziomie, by być w stanie wykonać Absolute Life Purple Flame. Cieszmy się faktem, że nie została z was tylko kupka popiołu — mówi dalej, a w jego zdanie wkrada się niemal niewyczuwalna nuta sarkazmu,  stąd i trudno stwierdzić czy obrócenie się w drobny mak jest prawdziwą rzeczą, czy wplecioną metaforą. Jakby nie było, studenci stając na równi z odpowiedzialnością są zmuszeni przyznać mu rację, o niej świadczą też poobijane twarze, na których raz po raz pojawiają się grymasy bólu, płynące z widocznych na ciele ran.
        Absolute Life Purple Flame jest jedną z technik wyższego szczebla, o której zaledwie informacja płynie z jego ust podczas zeszłego wykładu. Nie jest zatem nauką, jaką stara się wówczas przekazać, zadając młodszym do nauki jej starszą i łatwiejszą wersję. Dopiero po opanowaniu podstaw i świadomego podejścia do sprawy, można by rozważyć studiowanie wnikliwiej danego tematu. Jednak widocznie zapalczywość, brak cierpliwości i chciwość wobec posiąścia absolutnej władzy w tym starciu bierze przewagę, stawiając ich w obecnej sytuacji.
        — Mistrzu… Nie śmiem podważać twojego słowa — rzuca najodważniejszy ze studentów. Podnosi delikatnie głowę, jednak po nawiązaniu kontaktu wzrokowego znowu pochyla ją stronę ziemi. — Będziemy uważniej przykładać się do zajęć! — woła inny głos, przemawiający za wszystkich, skupionych na placu ich wspólnego zakątka piekła. Powierzchnia w większości wyłożona jest grubą warstwą żwiru, który wbija się w ręce i kolana poszkodowanych uczniów, ale Yin nie widzi dla nich łaski.
          — Kara was nie ominie. Dzisiaj nie będzie wykładów, odpocznijcie i przekażcie reszcie, aby zajęli się kultywacją. Zapytam Starszego Hao w waszym imieniu, czy będzie skory was wyleczyć — rzuca po dłuższej, niemal już gęstej ciszy, po czym odchodzi. Jego przyjaciel należy do wybrednych osób, stąd i Hu Yin nie ma wątpliwości, że może nie mieć ochoty na przyjęcie paru niesfornych uczniów w Bambusowym Tarasie.
          Jego czarne jak smoła włosy falują, gdy stawia spokojnie kroki, a wyłaniające się nad budynkami słońce dodaje im nieco jaśniejszych refleksów. Oczy za to zdają się nieobecne, pochłonięte tłumionym nadmiarem emocji, które nie odnajdą swoje ujścia na posesji Szczytu Półksiężyca. Dusi w sobie również pragnienie powrotu na dziedziniec, aby zaprezentować studentom prawdziwą potęgę techniki Absolute Life Purple Flame i dobrze, że na to nie przystaje. Targanie się na emocje, nigdy nie przynosi niczego dobrego w skutkach.
           Bambusowy Taras majaczy w oddali, gdy schodzi po licznych schodach w dół ze swojej góry. Wizyta widnieje na liście niesprzecznie koniecznych — nie tylko ze względu na studentów, którzy dają mu tudzież dobry powód; ale również z racji kończącego się zasobu pigułek uspokajających, za pomocą których jest w stanie utrzymać swój gniew w wystarczających ryzach. Zachowanie twarzy na własnym terenie jest dla niego najważniejsze, gdyż trzyma mu podległych pośród twardych granic, a to też w większości czasu przynosi mu spokój i ukojenie. Utrata pozycji, do której roszczy sobie prawa wywołać może niepotrzebne nikomu zamieszanie, płynące z wybuchowego temperamentu Yuana, o który niewielu jest go w stanie posądzić.
           Po upływie niezliczonego czasu dociera do serca sekty Tian Shi, widocznie tętniącego życiem. Po rozległym dworze przechadzają się ucieszeni uczniowie, jakby tknięci radosną nowiną — stanowiąc całkowite przeciwieństwo studentów Szczytu Półksiężyca. Może też dlatego, sam Yin czuje się niczym niepasujący element układanki. Nie kwapi się w założenie na twarz bardziej przyjaznej maski, niż ta towarzysząca mu przez całą drogę grobowa mina, gdy zbliża się do dwójki kultywatorów.
           — Gdzie znajdę Starego Hao? — pyta bez ogródek, kiwając głową, gdy ci witają się z nim. Będąc całkiem częstym gościem Bambusowego Tarasu jest już rozpoznawalny, stąd i młodsi wiedzą, z kim mają do czynienia. Niepogoda ducha, którą emanuje Hu Yin mimo wszystko nie zmywa uśmiechów z ich twarzy. Słowem i gestem wskazują mu odpowiedni kierunek, a gdy odchodzi do jego uszu dopada coraz więcej nazw roślin, które niczego mu nie podpowiadają.
           Aby trafić do ogrodu jest zmuszony przejść przez gabinet i laboratorium, w których według wytycznych powinien natknąć się na przyjaciela. Aczkolwiek miejsca te pozbawione są żywej duszy, choć jej niedawna obecność jest w nich wyczuwalna, wraz z zapachem kwitnących kwiatów, tak pasującym do Liang Mei. W końcu staje u podnóża ogrodu, wpatrzony w porastającą go roślinność, która z niewyjaśnionych powodów nasyła mu obrazy bambusowego lasu pochodzącego z rodzinnej sekty. Zatem jest to też jedyne miejsce, w którym daje się omotać odległym wspomnieniom, tym wiążącym się zarówno ze szczęśliwą, jak i tragiczną w skutkach młodością. Jako że soczyście zielona trawa, na której zwykł uczyć się w towarzystwie swoich braci i sióstr, przed jego odejściem zostaje splamiona szkarłatem krwi.
           Ogrodowa ścieżka prowadzi go w stronę osłoniętego roślinnością zbiornika wodnego, którego nie zwykł na co dzień widywać. Nigdy nie przyszło mu na własną rękę zapuszczać się tak daleko w zielenic, ani w towarzystwie Meimei. Niespodziewanie dochodzi do niego dźwięk, który w pierwszej chwili uznaje za dziwny, choć zdecydowanie należący do bliskiego mu przyjaciela. Przyspiesza więc kroku, mając z tyłu głowy wrażenie, że może dziać się coś złego, choć i co mogłoby spotkać Hao w jego własnej, prywatnej przestrzeni? Zwłaszcza będąc chronionym przez oddziały wielu innych uzdolnionych kultywatorów.
           Będąc już u celu, choć osłonięty rosłym drzewem, dostrzega Liang Mei, w sytuacji, której nie spodziewa się być świadkiem. Marszczy brwi, rzucając krótkie spojrzenie na niedbale odrzuconą, zdobioną maskę, którą ten zwykle nosi na twarzy, choć Yin nigdy nie zrozumie po co. Po co kryć tak piękną twarz, będącą wręcz wizytówką, by móc przywieźć jeszcze większej duszyczek w nieskromne progi Bambusowego Tarasu. Białe długi włosy, zarumienione policzki i mętne spojrzenie, oddane przyjemności, która rodzi się poprzez drobną, męską dłoń w zbereźnym akcie. Pierwszy szok mija z twarzy Yuana, który nigdy nie posądziłby cnotliwego Mei o dotykanie się w samotności; zastępując go sprośną myślą o dołączeniu. Nie ukrywa, że przyjaciel jest dla niego atrakcyjny, o czym świadczy tak długie doglądanie jego poczynań, z cichym pragnieniem włożenia też dłoni do własnych spodni. Złość mija w zastraszającym tempie, zamieniając się w inną, totalnie nie zbieżną emocję, choć równie silną.
           Nie dba o bycie zauważonym, gdy podchodzi bliżej zbiornika z psotnym uśmiechem na twarzy, kucając tuż przy jego krawędzi. — Pierwszy raz? — pyta z rozbawieniem, spoglądając na starszego mężczyznę, wyglądającego na totalny bałagan. — Wyglądasz jakbyś potrzebował pomocy — stwierdza, drocząc się widocznie. Podekscytowanie rośnie, w miarę zażenowania Liang Mei jego obecnością przy zbiorniku.  I szczerze Hu Yin nie spodziewał się, że obserwowanie go w tym stanie, gdy wciąż pomruki spowodowane niewygodnym problemem wydostają się spomiędzy rozchylonych ust; będzie niosło tyle przyjemności. W klasyfikacji zdecydowanie zajmuje podium, hen wyżej, niż doświadczenia, które przynosi z okolicznych burdeli.
            — Jeśli ładnie poprosisz, może się zdecyduję — dodaje jeszcze, wchodząc w ubraniach do zbiornika, aby zaraz zbliżyć się do mężczyzny. Z jego twarzy można odczytać pewność siebie, płynącą na równi z rozbawieniem sytuacją, choć oczy niedawno gniewne, obecnie wyrażały podniecenie. Gdyby zabłądzić dłonią pośród ciemnych szat, można odczuć tego twarde dowody. — Jestem ogromnieee  ciekaw, co cię do tego doprowadziło — rzuca świszczącym szeptem, zjeżdżając wzrokiem po mokrej szacie, przyklejonej do klatki piersiowej mężczyzny, aż po trzymaną przez niego męskość. — To jak Meimei? Pomóc ci z tym? — pyta, ujmując jego podbródek dwoma palcami, podczas gdy druga dłoń powoli rozchyla przemoczone szaty.

         W jego oczach atrakcyjność Mei nie rodzi się głównie z aparycji. Z białych i lśniących, długich włosów, w które zaplata palce, pociągając delikatnie kosmyki w tył. Białej jak śnieg, niemal porcelanowej karnacji, skąpanej obecnie purpurowym rumieńcem wstydu. Czy delikatnie umięśnionego ciała, pragnącego grzesznego dotyku, przed którym wiecznie się wzbraniało. To właśnie upartość przyjaciela, odstępstwo od przyjemności i marszczenie brwi na zbereźne żarty, które nigdy nie przestają opuszczać ust Yina, podnoszą efekt zainteresowania. Liang Mei dotąd jest mu całkowicie niedostępny, odpychający możliwe zbliżenie między nimi, do których Yuan od zawsze zdaje się podchodzić żartobliwie, bez bezpośredniego stawiennictwa na fizyczny akt.
         Stąd też ciepło emanujące z ciała pod jego dłonią i żar płynący z jasnych oczu jest dla niego niezrozumiały, tak jak i szeptem rzucone błaganie o pomoc. Przez chwile ma wrażenie, że się przesłyszał, jednak dłonie lekarza szybko wyprowadzają go z niedowierzania. Górna część jego szaty opada na lustro wody, odsłaniając karmelowe, umięśnione ciało, gdzieniegdzie pokryte bliznami po startych dotąd pojedynkach, a blada dłoń sięga do wybrzuszenia wciąż okrytego materiałem spodni.
         – Skoro tak ładnie prosisz – mruczy, choć zmartwienie całkowicie nie opuszcza jego głowy. Stwierdzenie, że niecodziennym jest widzieć Meimei w takim stanie, obecnie staje się prawdziwą rzeczą, czymś co nie powinno się wydarzyć, a dla Hu Yina zbyt dobrym, aby to przerwać. Podejrzewa, że gdy załatwią sprawę, wraz z wytłumaczeniem przyjdzie mu zrozumieć.
         Gdy dłoń starszego zaciska się mocniej na jego przyrodzeniu, spomiędzy ust wydobywa się zduszone sapnięcie, przywracając automatycznie rozbawiony uśmiech. Z wiedzą, że jest w stanie odrobinę wykorzystać sytuacje, łapie Mei za szyję przyciągając do żarliwego pocałunku, który swą gwałtownością nadaje również tempo ich zbliżeniu. Całuje i podgryza jego wargi, atakując je również językiem, który bez problemu wdziera się do środka, przejmując całkowitą dominację. Przy tym też poluźnia uścisk na krtani, nie chcąc doprowadzić przyjaciela do szybkiego omdlenia, które przy narzuceniu nadmiaru odczuć na pierwszy raz – jest całkiem prawdopodobne. Nie minie chwila, a jego twarda męskość również zostaje wypuszczona, spośród plątaniny mokrych szat. Wtem ociera się nią o przyrodzenie lekarza, a niemal elektryzująca bliskość posyła dreszcze na jego ciele.
         – Musimy wyjść ze zbiornika, inaczej będziesz miał otarcia – szepcze gardłowo, kiedy się od siebie odsuwają. Jego głos obecnie zdaje się być jeszcze niższy, a bas rozgnieżdża się w membranie jego strun głosowych. Łapie przyciśniętego do kamieni Mei za uda, aby podnieść go i przenieść na brzeg zbiornika. Nie odrywa przy tym ust od jego szyi, starając się przy tym nie robić śladów, choć pragnienie pozostawiania po sobie pamiątki, jest silniejsze. Stąd też odsłaniając w całości ciało mężczyzny, sięga ustami do jego sutka, którego podgryza, tak jak i skórę wokół pozostawiając małe, krwistoczerwone malinki. Nikt inny ich w tym miejscu nie dostrzeże, choć i tak istnieje prawdopodobieństwo, że Liang Mei go później za nie zabije.
          – Nie byłbym zdziwiony gdybyś powiedział, że nacierasz ciało wonnymi balsamami. To wręcz niemożliwe smakować tak dobrze – nęci słowem, napawając się widokiem bałaganu, który sam tworzy. A niebawem ma być jeszcze lepiej, do czego też wiedzie ich droga pragnienia, kumulująca w podbrzuszu coraz większe ciepło. Mimo otrzymania całkowitej zgody, co do dalszych poczynań, utrzymuje kontakt wzrokowy, ściągając spodnie przyjaciela, pozostawia go w końcu całkiem nago, błagającego o dotyk w chwili, gdy Yin robi się mokry od samego patrzenia.
          –  Sprawdźmy czy tutaj też smakujesz tak dobrze – dodaje, po czym rozsuwa jego nogi, chyląc się między nie. Przejeżdża językiem po całej długości członka, choć to nie on jest celem jego zainteresowania. Mimo wszystko pozostawiając mokry dotyk, daje starszemu chwilę, aby przyzwyczaić się do nowych doznań. Tych, dotąd niezmierzonych, zanim toruje sobie drogę do dziurki, którą nagina palcem, czując schodzący się w tym miejscu puls. W pierwszej chwili chce jeszcze coś powiedzieć, jednak dość już droczenia się, najwyższy czas przechodzić do aktu, który ujarzmi ciepło, skumulowane i związane wstążką pożądania.
           – Otwórz usta i naśliń je dobrze – rzuca, wracając do wcześniejszej pozycji i przystawia palce do ust przyjaciela i chwyta ich członki drugą ręką, która pociera je miarowym tempem.

        Yinowi nie można odjąć doświadczenia, które nabywa od paru setek lat, w stosunkach głównie czerpanych z okolicznych burdeli i nawet stawienie się w takiej sytuacji z osobą, której daleko od tego towarzystwa, wciąż nie zmienia obecnego położenia. Wynikiem braku zachowaniu równowagi między własnym tokiem myślenia, a rzeczywistym działaniem jest fakt, jaką Mei roztacza wokół siebie aurę. Przez to też trudno mu podjąć decyzję czy przejść bezpośrednio do konkretów czy droczyć się dalej, byleby móc odrobinę dłużej podziwiać buzię skąpaną w soczystym rumieńcu, niepewne ruchy ciała, nie odnajdującego się w akcie przyjaciela. Na jego ustach pojawia się szerszy uśmiech, gdy słyszy słowa, które nieporadnie przechodzą przez ściśnięte gardło starszego kultywatora. Pod gardłowym sapnięciem kryje przeciągły chichot, który powstaje wobec racjonalnego tłumaczenia. Co do prawdziwości sformułowania nie ma przeciwwskazań, jednakże jego słowne igraszki nie mają na celu uzyskania takiej odpowiedzi. Wypowiadając je, chce uzyskać niezrozumienie w szklanych oczach przyjaciela, chce się karmić tym brakiem doświadczenia, które zresztą bez większego problemu otrzymuje. Coś w tym braku obeznania go pociąga, jednak nie ma chwili, by móc poświęcić czas na rozmyślanie nad tym; zwłaszcza, gdy ma przed sobą istne arcydzieło.
         Jasne ciało skąpane jest w zroszonych kropelkach potu, które spływają po odsłoniętej klatce piersiowej, aż do dołeczka w okolicach miednicy. Choć to nie na nich skupia się wzrok, jako że bezwstydne spojrzenie zjeżdżające na dół, kieruje się automatycznie na pochwycone w męską dłoń członki, pocierane o siebie w miarowym tempie. Odczucie jest elektryzujące, co rusz przesyła prąd dreszczy biegnący od podstawy męskości; pomiędzy kroplami wody i potu; przez kręgosłup; rozprowadzając przyjemność po każdym mięśniu, a może i już płynie ona we krwi, która schodzi się do miejsca początku tej ścieżki.
         Za sprawą uniesienia wzroku z powrotem na twarz przyjaciela, jego członek drga w dłoni, pulsując nawet bardziej. Głównie przez wyobrażenie, w jakim niebie może się znaleźć, jeśli tylko wykorzystując sytuacje zamieni swoje palce, właśnie na niego. Wyobrażenie; że wypełnienie tych słodkich ust nasieniem spływającym gładko z kącika ust na brodę, jest zbyt dobre, aby mogło stać się prawdziwe. W końcu to Meimei potrzebuje pomocy i na czele potrzeb stoi sprawienie mu przyjemności, nie samemu sobie. Przypomina mu o tym ponętnie zamglone spojrzenie, wyczekujące pochwały.
         – Cholera... Nie patrz na mnie w ten sposób – mówi, przygryzając wargi. Obecnie jego własny głos również ciężej przeciska się przez gardło, mieszając się z sapnięciami, których utrzymanie na uwięzi wcale nie okazuje się takie proste. Wyciąga palce z ust Mei, odnajdując dla nich miejsce tuż przy mokrej od wilgoci dziurce, zanim łączy ich usta w gorącym pocałunku. Nie spodziewa się, że tym razem Hao postara się włączyć do zabawy. Nieumiejętność, która przepływa przez to działanie, przyprawia Yina o uśmieszek, gdy pozwala im zaczerpnąć im tlen z nieregularnego, ciężkiego oddechu. – Uroczy – szepcze, zanim łączy ich usta ponownie, bez ceregieli przechodząc do rozciągania. Pierwszy palec wchodzi bez oporu, goszcząc się pomiędzy zaciskającymi się na nim, wilgotniejącymi ściankami. Nie mija długi czas, nim dołącza do niego drugi, z początku powolnie, badając teren, z czasem przyspieszając tempa.
          Usta mężczyzny smakują owocami, jakby cała jego aura skąpana jest w najróżniejszych kwiatach; doprowadzając Yina do wonnej ekstazy. Choć aktualnie i dźwiękowej. Nie śmie wątpić, że po drodze temu w wytworzeniu nowego uzależnienia. To jak próbowanie dotąd zakazanego owocu, który z wiedzą i myślą ma smakować dobrze i ku zadowoleniu tak właśnie jest. – Nie zasłaniaj ust, chcę cię dobrze słyszeć – mruczy mu do ucha, gdy rozłącza ich usta. Nie dość mu jednak pieszczot, stąd wargi znów lądują na klatce piersiowej, którą sowicie kąsa, oznaczając nowymi, czerwonymi malinkami, które nie sposób będzie zakryć białą, zwiewną szatą. – Boli? –  pyta, próbując przecisnąć przez dziurkę trzeci palec, jakby chcący się upewnić, na ile może sobie pozwolić. Pod tym względem trzeba przyznać, że sytuacja jest dla niego nowa, jako, że zazwyczaj unika gry wstępnej. Ta teraz jest dedykowana jedynie Liang Mei.
            W końcu wyciąga palce, oblizując je ze wzrokiem sprośnie skonfrontowanym z mężczyzną, aby zaraz założyć trochę własnej śliny na członka. Ten też szybko odnajduje swoje miejsce, tuż przy dziurce, na którą ostrożnie napiera. Nie łatwo mu jest się skontrolować w obecnej sytuacji, będąc twardym do granic możliwości, za sprawą symfonii dźwięków, które docierają do jego uszu, przy każdym najmniejszym działaniu. To zbliżenie jest zdecydowanie zbyt dobre, wybija poza skalę wszelkich dotąd przeprowadzonych, być może ze względu na jego odmienność, a może przez samego, zwykle nieosiągalnego intymnie kultywatora. Myśl, że jest jego pierwszym… Bezcenne.
          Wsuwa się z początku ostrożnie, jednak szybko traci panowanie, gdy ścianki automatycznie zaciskają się na jego męskości. Jest otumaniony przyjemnością, przez co też jego wzrok robi się zamglony, a palce dotąd dociśnięte do bioder mężczyzny, aktualnie boleśnie się w nie wbijają. Wyprowadza mocne pchnięcia, dociskając ich do siebie, a ciepłe wnętrze, które go otacza sprawia, że pragnie je coraz bardziej zgłębiać, doświadczając znanej, choć całkowicie nowej ekstazy, w całości pokrytej woalką euforii. Posiadanie roznegliżowanego, oddanego przyjemności Meimei pod sobą, jest urzeczywistnieniem wszystkich sprośnych żartów, które przez lata rzucane są między nich, przez samego Yina. Jego dłoń znowu odnajduje miejsce na krtani starszego, dociskając go do soczyście zielonej trawy, rozpostartej wokół zbiornika. Płonie z dominacji nad obecnie kruchym w jego dłoniach kultywatorem i przez adrenalinę błądzącą wraz z dopaminą w jego żyłach, nie myśli czy robi mu przy tym krzywdę. Jak na siebie wystarczająco długo dba o takie szczegóły, w którymś momencie musi nadejść ich kres.
           – Gdybyś wiedział, że to takie dobre, nie wzbraniałbyś się przed tym tak długo – rzuca, ni to pytając o zdanie, ni do końca informując o stanie rzeczy. Wolną dłonią łapie nogę starszego mężczyzny, na której niedługo później odnajdują się jego usta, tworzące więcej kąśnięć i malinek. Jeszcze trochę czasu i Liang Mei pochłonięty będzie nimi w całości, cały oddany Hu Yinowi. – Cały mój – mruczy Yuan pod nosem, zwalniając tempa, tylko po to, by miarowymi uderzeniami, wchodzić głębiej… Bliżej końca.

          Rozpuszczone czarne włosy falują ciemną kaskadą, oplatając umięśnione ciało, gdy Yin wyprowadza mocne pchnięcia, docierając przy tym do najgłębszych zakamarków mokrego wnętrza. Po minie towarzyszącej pochłoniętemu przyjemnością Mei łatwo dochodzi do wniosku, że w końcu znajduje się w miejscu, którego wypełnienie jest wplatane między ich myśli od samego początku. Oboje oblani potem, ogłuszeni symfonią spragnionych dźwięków, poruszają się niczym jeden organizm – w całkowitej symbiozie, dążąc do nadchodzącego spełnienia. Chwilowy grymas na twarzy przyjaciela nie unika jego spojrzeniu, jawiąc się tuż po zmienieniu tempa, najprawdopodobniej wybijając starszego ze ścieżki ku przedwczesnemu szczytowi.
          - Wytrzymaj jeszcze trochę – sapie, unosząc mężczyznę do siadu i zmieniając przy tym ich dotychczasową pozycję. Dłonie Yina automatycznie odnajdują miejsce na pośladkach kultywatora, dostosowując ruchy odpadania do następnych głębokich pchnięć, wzburzających wodę chłodnego zbiornika, w którym połowicznie się obecnie znajdują. Miętosi obydwie półkule palcami, aby w najmniej spodziewanym momencie wymierzyć ostre uderzenie w prawy pośladek, a ten pod wpływem działania nabiera rumianej barwy, rozprowadza przesiąknięte słodkim bólem dreszcze; a także pozostawia na jego własnej dłoni mrowienie.
          Reakcja, którą dostaje zadowala go na tyle, że na ustach pojawia się psotny uśmieszek, który znika wypchnięty przez nadchodzące nieubłaganie spełnienie. Zapiera się na kamieniach rozmieszczonych przy zbiorniku, agresywniej wchodzącą biodrami na przód, penetrując dosadnie pulsujące wnętrze. Nim rozlewa się między zaciśnięte na jego przyrodzeniu ścianki, wymierza jeszcze jedno uderzenie w pośladki i łączy ich usta po raz ostatni. Jęki rozkoszy rozlewają się między ich wargami, nie wychodząc już poza obręb ich wspólnej intymnej chwili. Choć Hu Yina w ogóle nie zdziwi fakt, jeśli w ekstazie i nieprzejęciu donośnością zbereźnych dźwięków przekroczyli, w którymś momencie granice bambusowego ogrodu.
          Pozostaje w środku, oddychając głęboko w drodze unormowania przyspieszonego oddechu, po czym obejmując przyjaciela ramionami kładzie się pośród trawy. Mei nie ma przy tym większego wyboru, niż położyć się na jego klatce piersiowej, powracając do zdrowych zmysłów. Yin osobiście nie ma większej ochoty, aby po tym wszystkim odsunąć się na bok. Jest świadom, że wraz z końcem zbliżenia, pęka bańka mydlana, w której pozwala się na moment zamknąć. Niemożliwe, aby Hao sam z siebie motywuje stosunek odbyty między nimi, a więc jest konkretny powód, który za tym wszystkim stoi. A który niebawem też powinien przeciąć głuchą ciszę. Ani trochę go to nie pociesza… Szczerze chętny jest zatrzymać czas i pozostać w tym miejscu i w tej pozycji trochę dłużej. Choć jeśli powód będzie istotny, to istnieje że skrycie wymarzona chęć na powtórkę, nie pójdzie w zapomnienie.
          - Jak się czujesz? - pyta, przeczesując dłonią białe kosmyki, równie rozproszone po całym ciele kultywatora, co wcześniej jego własne. Wysuszone od wody, sklejone potem i resztkami spermy przywodzą myśl o potrzebie wzięcia gorącej kąpieli.
          Nie czeka na poprawnie sklejoną odpowiedź, odczuwając ból kręgosłupa poprzez bycie przygniecionym do nierównej nawierzchni. Toteż zmusza go do delikatnego przewrócenia Meimei na murawę obok oraz wyślizgnięcia się koniec końców z jego wnętrza, które uwolnione zaczyna wytaczać z siebie lepką zawartość. Zmęczony, odsuwa od siebie sprośną chęć wylizania go do czysta, z wiedzą, że po tym wszystkim, prędzej spotka się z napiętą pięścią, niż zawstydzonym wyrazem twarzy.
          Po dłuższej chwili podnosi się z ziemi, okrywa ciało kultywatora swoją szatą i wbrew wszelkim wyrzeczeniom bierze starszego na ręce, aby przenieść go do pokoju. Wierzy, że przy ich poziomie kultywacji Hao nie będzie mieć większych problemów z poruszaniem się po stosunku, a mimo to pewien pokład dominacji w nim pozostaje, tym razem uwydatniając opiekuńczość.
          - Masz ogromne szczęście, że to ja cię znalazłem. Wyobraź sobie, że każdy inny najpewniej pędziłby teraz, aby zniszczyć twoją reputację – parska pod nosem, starając się samemu nie wyobrażać sobie możliwości, że każdy inny po tym stosunku czułby się równie zaangażowany i uzależniony co on sam.
          Świecąc golizną bardziej niż przykładem daje przyjacielowi chwilę na ogarnięciem mętnym umysłem wydarzeń, które miały niedawno miejsce. Kieruje się wówczas z powrotem w okolice zbiornika, aby zebrać resztę dowodów ich obecności w tym miejscu. W całej swojej bezwstydnej okazałości nie przejmuje się, że może zostać dostrzeżony przez niechcianego gapia. W końcu tak czy inaczej nie w jego gestii pozostanie się z tego tłumaczyć. Wróciwszy do pokoju rzuca białe szaty na łóżko, zaś bogato zdobioną maskę układana na szafce, licząc że Meimei przypominając sobie o niej, nie wzbudzi w sobie chęci ukrycia tej pięknej twarzy. Yin lubi widzieć ją w pełni okazałości, a obecnie nawet bardziej tą towarzyszącą chwilom spełnienia.
         - A więc dowiem się w końcu co doprowadziło cię do takiego stanu? - pyta, taksując nagiego mężczyznę wzrokiem. Na śnieżnobiałej skórze w miejscach niezakrytych ciemnym materiałem, gdzieniegdzie jawią się czerwone malinki i ślady kąśnięć. Purpurowe sińce na krtani powstałe od nacisku dłoni również odznaczają swego rodzaju piętno. Yuan spoglądając trzeźwym okiem na bałagan, do którego się przyczynił, nie potrafi powstrzymać rozczulonego uśmiechu, choć ten zapewne szybko zniknie, gdy tylko starszy przejrzy się lustrze.
          - Przyda nam się wziąć kąpiel… Na przykład wspólną – rzuca z psotnym uśmieszkiem, zasiadając na krawędzi łóżka, którego posłanie nagina się pod jego ciężarem. Obraca odsłonięte w całej okazałości dla ludzkiego oka ciało w kierunku przyjaciela, po cichu licząc na aprobatą, niżeli pięść skierowaną w jego kierunku.

             Liang Mei bez dwóch zdań nie jest w stanie zrozumieć jego aktualnego stanowiska, nie da się tego stawić pod żadną wątpliwość i to też szczerze nadwyraz nie dziwi Yuana. Tak długo, jak ich chwila intymności motywowana jest działaniem tabletki, a nie czystym pragnieniem, Starszy Hao nie będzie mógł odnaleźć meritum przyjemności i namiętności, które Hu Yin posiadł w tamtym momencie. Nie zwleka jednak z tłumaczeniem - bo tłumaczenie swojego poglądu tudzież niczym nie różni się, od wywodu o roślinności, z którą wyszedł do niego przyjaciel.
             Obserwuje spod lekko uchylonych powiek, jak Meimei odsuwa się od niego znacząco, aby sięgnąć po miskę z wodą oraz jakiś specyfik, który szczerze nie przykuwa na długo jego uwagi. Jedynie uśmiecha się półgębkiem, mając w pogotowiu następny kąśliwy żart, dotyczący tego, że starszy kultywator jest przygotowany na każdą ewentualność, nawet w tej sytuacji. Nie spodziewa się jednak zostać zaatakowanym, dlatego też woda podrzucona w jego kierunku gładko spływa po jego twarzy i bez uchylone z zaskoczenia usta wpływa do ich wnętrza. Hu Yin kaszle cicho, uderzając się pięścią w klatkę piersiową, po czym podnosi urażone spojrzenie na przyjaciela.
             – Gdybyśmy patrzyli na mój punkt widzenia z tego samego miejsca, uznałbyś to za naprawdę proste. Ale masz rację, przesadziłem – przyznaje się, nie widząc już najmniejszej chęci do wprowadzenia kolejnego żartu do ich rozmowy. Woda w bali wciąż jest gorąca i najchętniej spędziłby tu wieczność, delektując się zarówno ciepłem, jak i towarzystwem alchemika, jednak obowiązki czekały znacznie dłużej, niż początkowo zamierzał. Mimo wszystko nierozsądnie jest winić chwilę przyjemności, wobec zaniedbania powinności. – Popęd seksualny jest jak najbardziej naturalną rzeczą, czymś co jest mi znane, a póki mam wystarczające pokłady energii - owszem nie mam dość. Nietrudno się do niego przekonać, kiedy nie jest spowodowany pigułką, to przyjemność, której należy się w pełni oddać. Wtedy jest najlepsza – kontynuuje, uśmiechając się pod nosem.
             Cieszy się, że intuicja go nie zawodzi, jako że rzeczywiście skutek uboczny zrodzony zostaje z powodu rzadkiej rośliny. Aczkolwiek sytuacja bawi go z jeszcze innej perspektywy, jaką w istocie jest alchemia. Może przez fakt, że nigdy nie posiada się w smykałce co do spraw medycyny, jednakże ile lekarzy, tyle historii o wypadkach w trakcie tworzenia. Hu Yin nie jest szczególnym fanem omyłkowości, która płynie z tej dziedziny, która tak jak i w tłumaczeniu Liang Mei opiera się na domyśle. Tak odmiennie od drogi, którą stąpa Yuan. Sztuki walki orężem są jasne i klarowne, nie ma tu mowy o pomyłkach czy skutkach nie do przewidzenia. Choć nieraz pozostawia rany, którymi napiętnowane jest całe jego ciało. Toteż sprawia, że nie głosi swoich opinii głośno, nie jest chętny na zwady, jeszcze nie teraz.
             – Jeszcze przydadzą mi się pigułki na uspokojenie – rzuca, gdy w końcu odpuszczają balę. Przywdziewa się wówczas w zmiętą czarną szatę, odruchowo prostuje ją dłońmi, choć nie przynosi to oczekiwanego efektu. Będzie więc zmuszony odwiedzić swoją komnatę, zanim wyjdzie na spotkanie swoim uczniom. –  Ah, jeśli skutki uboczne wrócą, wiesz gdzie mnie znaleźć – dodaje z rozbawieniem, starając się nie kontynuować już drażliwego dla MeiMei tematu.

             Wracając do Szczytu Półksiężyca cieszy się zdecydowanie lepszym humorem, niż przy drodze w przeciwną stronę, a przy tym zaopatrzony w pigułki uspokajające nie jest zmuszony martwić się własnymi napadami złości na dłuższy czas. Już na wstępie dostrzega paru niesfornych uczniów, kręcących się na placu, którzy po dostrzeżeniu go kłaniają się i znikają za murami budynku w popłochu. Wzdycha cicho pod nosem, nie pewien czy kiedykolwiek znajdzie się coś, co dostatecznie ustawi ich do pionu.
             Przechodzi w końcu do swojej sypialni, gdzie ściąga z siebie pogniecione szaty, na świeże, nie mniej czarne niż poprzednie, dostrzegając przy tym na opalonym odznaczające się ślady po paznokciach Meimei. Spodziewa się, że te nie będą towarzyszyć mu na długo, jednak nie dostaje czasu, aby rozważać o przeszłych sprawach, ponieważ dochodzi do niego przeciągłe pukanie do drzwi komnaty. Zamyka oczy, wypuszcza powietrze ze świstem, zawiązuje szatę i kieruje się do wyjścia.
             – Wybacz, mistrzu. Przyszedłem z informacją, że lider sekty Błękitnego Lotosu czeka od niedawna w gabinecie. Nie podał powodu przybycia – mówi uczeń, stojący w drzwiach. Po ranach na rękach, które młodszy szybko zakrywa naciągając rękawy, Hu Yin kojarzy go jako jednego z porannych rozrabiaków.
             – Dziękuję. Przekaż reszcie, że Starszy Hao przyjmie was po południu na leczenie – odpowiada, po czym kieruje się w stronę gabinetu. Przybicie Xia Nai’a, lidera Błękitnego Lotosu zdaje mu się równie nie do pomyślenia, co widok który zastał w ogrodzie Bambusowego Tarasu. Czymże zasługuje sobie na ten zaszczyt? Nic nie przychodzi mu do głowy, aczkolwiek nie sądzi, że może to być miła pogadanka. Mężczyźni co prawda nie mają ze sobą na pieńku, aczkolwiek relacji między nimi nie można w pełni nazwać ani dobrą znajomością ani bezwzględnym szacunkiem. Starszy Xia patrząc na Hu Yina zawsze ma w oczach coś z typowej starszyźnie konsternacji, pewnej ocenie, aczkolwiek pozostawionej bez widocznej dygresji.
             – Widzę, nie od dziś lider sekty Szczytu Półksiężyca ma problem z utrzymaniem rygoru nad swoimi wychowankami – powitany tymi słowami, czuje jak dotąd utrzymywany humor maleje w zastraszającym tempie. Na jego twarzy niemal pojawia się grymas, jednak skrzętnie ukrywa go za beznamiętną maską, nie dając się sprowokować. Nie sądzi też, że starszy kultywator odwiedza go, aby rozmawiać w tym temacie.
             Xia Nai jest od niego wiele starszy, właściwie różni ich zaledwie pięćdziesiąt lat, które w mniemaniu Yuana nie są ogromną przepaścią, a jednak mężczyzna sprawia wrażenie podniosłego, wzbudza tym niechcianą trwogę, co do której Hu Yin nie ma ochoty się przyznać. Kłania się bez odpowiedzi i zasiada po drugiej stronie stołu, krzyżując spojrzenie z kultywatorem.
             – Starszy Xia, co cię do mnie sprowadza? Nie sądzę, aby to było kwestią, którą zamierzasz ze mną omówić – mówi, ostrożnie dobierając słowa, gdy mężczyzna skanuje jego ciemne spojrzenie i bez emocjonalną maskę. Te też pytanie budzi lawinę, której całkowicie się nie spodziewa. Xia Nai uśmiecha się kącikiem ust, jednak ten uśmiech szybko niknie, a zastępuje go zimna powaga, która odzwierciedla również powagę problemu, z którym przychodzi im się mierzyć.
             – Mogę powiedzieć, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Jednakże problem dotyczy nas obojga … – Początek wypowiedzi budzi w nim dozę ciekawości, zwłaszcza że nie przypomina sobie, aby mógł być wmieszany w ten sam konflikt co lider Błękitnego Lotosu. Jednak z każdym następnym słowem wszystko się wyjaśnia, a przy tym buduje nowe spostrzeżenia, wobec których Hu Yin nie może już zachować całkowitej obojętności. Z opowieści starszego mężczyzny wynika, że paru jego uczniów pod namową kilku wychowanków Szczytu Półksiężyca narobiło kłopotów w Lianhua zeszłej nocy. A to łatwo uzupełnić o myśl, że rany na ciele jego wychowanków nie do końca biorą się z ćwiczenia techniki bardziej wymagającej niż ich ich obecna kultywacja. W jego oczach jawi się to kłopotem nie do przeskoczenia, a przynajmniej nie od razu.  
             Względem użytej techniki nie może się mylić, doskonale zna rany, wykonane  przez Absolute Purple Flame. Sytuacja wymusza na nim poważną rozmowę z wychowankami, wpierw, aby dojść do prawdy na temat tamtej nocy oraz motywu, który nimi przewodził, a dopiero później naprawianiem szkód w mieście. To będzie pracowity tydzień.  

                 Od wizyty Xia Nai’a przechadza się nerwowo po komnacie, nie mogąc zapanować nad ogarniającą go złością. Pigułka uspokajająca dopiero zaczyna działać, jednak nie jest w stanie usadzić go na miejscu i nakłonić do stoickiego podejścia do sprawy. Dopiero przed przybyciem uczniów udaje mu się na tyle opanować, a chłodna energia powolnie rozprowadza się po jego ciele. Sytuacja tak czy inaczej jawi mu się makabrą, gdy pozyskuje pierwsze informacje. Pomimo że ogarnia kilkorgu uczniów, w rozmowie przeważa głos Mao Laia, przewodzącym wczorajszemu wypadowi do Lianhua. Yuan bardzo dobrze zna chłopaka, a szczerze powiedziawszy słuchy o nim dotarły do niego, jeszcze zanim przyjął Mao do swojej sekty. Młodszy jest niemal lustrzanym odbiciem z jego własnych młodzieńczych lat, zanim przygniotła go masa treningów i chłodna ojcowska restrykcja. Hu Yin idąc więc po rodzicielskich śladach pragnie ustawić młodego kultywatora do pionu, aczkolwiek im więcej słów pada między nimi, pozwala mu wyczuć, że mają przed sobą jeszcze daleką drogę.
                 Potrafi sobie wyobrazić, dlaczego Mao Lai nakłonił kolegów i podopiecznych sekty Błękitnego Lotosu do wieczornego wyjścia na festyn w Lianhua. Młodzi przytłoczeni ciężarem wiedzy i zajęć poddali się woni ciepłych ciasteczek ryżowych i chwili relaksu, mając nadzieję, że wypad ujdzie im płazem. A przynajmniej według słów Laia, to miał być spokojny wieczór, który w późniejszych wydarzeniach przeobraził się w koszmar. Yin tym razem wysłuchuje ich w spokoju, przyjmując każdy najmniejszy fragment w dozie stoickiego spokoju, a gdy zapada dłuższa cisza, zabiera głos.
                 – A więc… Zostaliście oskarżeni o kradzież artefaktów wystawianych na bazarze, po czym uciekliście z miejsca zdarzenia na rzecz śledzenia mężczyzn, których o to podejrzewaliście? – pyta, na co uczniowie w ciszy kiwają głowami - A następnie wplątaliście się w nie wyrównany pojedynek z tymi kultywatorami? – Znowu wtórują mu kiwnięcia, chociaż już mniej pewne niż moment temu. Stara  się nie wydać z siebie westchnienia, które przy panującym napięciu najprawdopodobniej brzmiałoby jak niewyartykułowany, bliżej niepodobny do niczego dźwięk.
                 - Naprawdę to nie by zaczęliśmy, a za pomysłem śledzenia tych kultywatorów stoją uczniowie Błękitnego Lotosu! – rzuca Xueyan, zwieszając głowę.
                 - Ach, właśnie. Nie wiem czy to ważne dla sprawy, dopytywali o naszego mistrza, gdy się przedstawiliśmy – rzuca Mao Lai, krzyżując spojrzenie z Yuanem, który automatycznie marszczy brwi. Już wcześniej dochodził do wniosku, że jego uczniowie wracając, mieli przekazać mu wiadomość. Świadczy o tym między innymi technika, którą zostali potraktowanie. Absolute Purple Flame. Dotąd użył ją dwa razy poza nauką w rodzinnym dojo i trudno jest mu sobie przypomnieć, czy ktoś konkretny mógł być z tymi przypadkami związany. Musi się nad tym głębiej zastanowić.
                 - Zajmiemy się tym – mówi, kiwając na uczniów ręką i  tym samym odsyłając ich do wyjścia. A przynajmniej, dopóki nie przypomina sobie o jeszcze jednej kwestii. – Dzisiejszą noc spędzicie pod Wodospadem Shenwei, jak już mówiłem rano, kara was nie ominie – dodaje, a zaraz odwracają się do niego twarze z pomrukiem niezadowolenia. Mimo odległości, która między nimi panuje, Hu Yin podejrzewa, że ta wieść przyprawia ich o dreszcze na ciele oraz strach przed nieznanym.
                 Wodospad Shenwei jest częścią legendy – choć trudno nazwać ją znaną, niektórzy dochodzą nawet do wniosku, że została ona wymyślona przez samego Hu Yina, aby nastraszyć podopiecznych przed podobną temu karą. Jest również jedną z wód, które spływają w dół góry Szczytu Półksiężyca. Skrywa za sobą ciemną jamę, po której grasują dusze mistycznych stworów, gdy tylko ktoś zakłóci ich spokojny sen swoim towarzystwem. Yuan osobiście nigdy nie potwierdził czy wierzenia są prawdziwe – nie robi też tego w tym momencie, jedynie wysyłając dwóch przykładnych uczniów za skazanymi na karę, aby dopilnowali wykonywania kary. Najpewniej sam wyruszyłby w krok za nimi, przysiadając pod osłoną nocy na konarach jednego z rosłych drzew, jednak obecnie ma parę spraw do załatwienia.

                 Przez noc układa plan działania, wyznacza miejsca, w których warto byłoby się czegoś dowiedzieć, aby o poranku z kilkorgiem uczniów udać się do Lianhua. Pośród nich odnajduje się również styrany potyczką pod wodospadem Shenwei, Mao Lai. Minę ma nietęga, aczkolwiek świadom jest, że ze wszystkich podopiecznych to właśnie on jest najlepszym przewodnikiem po wydarzeniach tamtego wieczora.
                  Pierwszym punktem zaczepu staje się bazar, na którym wszystko się zaczęło. Sprzedawca od razu rozpoznaje rzezimieszków, z którymi miał do czynienia zeszłego wieczora. Wystarczy chwila, a tęgi mężczyzna wychodzi zza swojej lady, zacierając ręce, jakby szykując się, by dorwać złodziejaszków towaru.
                  - A więc tu jesteście złodzieje! Za grosz wstydu i poczucia odpowiedzialności! Nie ujdzie wam to bez konsekwencji! - woła mężczyzna, zbliżając się do ich grupy. Młodsi kultywatorzy cofają się przy tym o krok, mając nadzieję, że Hu Yin się za nimi wstawi, choć spoglądając trzeźwym okiem na sprawę, trudno tu prosić się o jakikolwiek ratunek dla tonącej już od wczoraj reputacji.
                  - O proszę, a ciebie tu wczoraj nie widziałem! Jesteś za tą chołotę odpowiedzialny? - pyta grubiańsko sprzedawca, zatrzymując się tuż przed Yuanem, który mierzy go w ciszy zimnym spojrzeniem. Być może w innej rzeczywistości wybuchłby gniewem za to jawne znieważanie jego uczniów, jednak w obecnie nie wynikło by z sytuacji nic, co miałoby jakiekolwiek superlatywy dla sprawy. Tudzież wątpi też, że byłby w stanie wejść w polemikę na poziomie z podrzędnym sprzedawcą.
                  - Byłbym wdzięczny, gdyby przedstawił mi pan wydarzenia zeszłego wieczora - mówi, całkowicie ignorując zadane pytanie.
                  - Co tu dużo wyjaśniać?! Ukradli artefakt z mojego stoiska i uciekli! - rzuca dalej podniosłym tonem mężczyzna, kiwając głową na grupę studentów, którzy gotowi są kłócić się ze sprzedawcą. Nim jednak dochodzi do sporu, Yuan kontynuuje.
                  - Jestem gotów świadczyć za ich niewinnością, niezależnie od tego jak sytuacja wyglądała z pana punktu widzenia. Postaram się odzyskać pana zgubę do końca tego tygodnia.
                 Mężczyzna zdaje się nie być do końca zadowolonym z tego rozwiązania. Pomrukuje nieprzyjemnie pod nosem, jednak w ostateczności zgadza się, pod warunkiem, że Yuan zapłaci mu za utracone dobra, w razie niewywiązania się z umowy.
                  - Gdyby nie ta ucieczka sprawę dałoby się rozwiązać w łatwiejszy sposób - rzuca w stronę uczniów, gdy przechadzają się wzdłuż uliczek Lianhua, które przygotowuje się do następnego dnia festiwalu.
                  - W tym wypadku nie wiedzielibyśmy kto rzeczywiście za tym stoi - mruczy Mao Lai pod nosem, jednak odwraca wzrok, gdy Yuan zwraca się w jego kierunku. - Tak czy inaczej dołożymy wszelkich starań, aby rozwiązać tą sprawę.
                  Te nastawienie wtóruje im cały dzień, który poświęcają głównie na śledzeniu retrospekcji zdarzeń oraz przepytywaniu ludzi, którzy mogli być potencjalnym źródłem informacji. Nim jednak udaje im się dojść do czegoś sensownego nad miastem zapada zmierzch, zmuszając ich tym samym do znalezienia sobie miejsca w noclegowni. Nazajutrz kontynuują poszukiwania, w trakcie których dołącza do nich dwójka uczniów sekty Błękitnego Lotosu. Jeszcze trochę i Hu Yin byłby gotów uwierzyć, że Starszy Xia przysyła im posiłki do roboty. Jednakże z ich ostatniej wspólnej rozmowy wynikło, że Yuan nie jest w stanie utrzymać studentów własnej sekty w ryzach, co tej rzuca światło na fakt, że całe poszukiwania mogą paść z kretesem bez odrobiny nadzoru. Ta myśl wwierca się w podświadomość kultywatora miecza, powodując zalążki rosnącej irytacji.
                  Mimo czterech pomocnych dłoni ich poszukiwania w ciągu następnych dwóch dni wciąż stają się fiaskiem, a koniec tygodnia i wywiązanie się z zawartej umowy nadchodzi wielkimi krokami. W końcu więc Hu Yin dochodzi do wniosku, że najwięcej będą w stanie zdziałać w momencie gdy się rozdzielą. Tudzież Yuan zatrzymuje rozbrykanego Mao Lai’a przy swoim boku, nie chcąc ryzykować by ten wpakował się w kolejne kłopoty.
                  - W pełni szacunku, mistrzu, ale nie potrzebuje niańki. To był jednorazowy, w dodatku całkowicie niespodziewany wyskok! Poniosłem już konsekwencje za swoje działania - marudzi Mao Lai za jego plecami, gdy wychodzą na obrzeża Lianhua. Hu Yin wiedziony jest tu instynktem oraz dziwną strużką energii, która zagęszcza się przy wejściu do okolicznego boru.
                  - Też tak kiedyś mówiłem, dlatego doskonale wiem, że trzymanie cię przy swoim boku to najlepsze z możliwych rozwiązań - odpowiada, podążając utartą ścieżką. Im więcej czasu spędzają we wspólnym towarzystwie, tym większe podobieństwo Yuan odczuwa między nimi. Może sprawi to również, że łatwiej znajdzie sposób, aby skutecznie ujarzmić chłopaka i jego dotychczasowe oraz przyszłe rozboje.
                  - No ale… - kontynuuje Lai, jednak urywa słowo wpół zdania. - Czy to..? - pyta nieskładnie, spoglądając to na swojego mistrza, to na widok przed nim.
                  - Ślady demonicznej kultywacji? Owszem - odpowiada. Zastanawia się czy mają one jakiś związek z kradzieżą, w którą są zamieszani jego uczniowie. W tym przypadku sprawa zaczęłaby obracać się po całkowicie innych torach, zmuszających go jednoznacznie do powiadomienia o sprawie liderów innych sekt. Jeżeli się nie mylił i atak kierowany jest w jego stronę, reszta sekty Tian Shi mogła oberwać rykoszetem. Zwłaszcza, gdy mieli do czynienia z demoniczną kultywacją. Prawa miała jednak wyjść na jaw w swoim czasie.

                  - Wpadliśmy na trop! - woła Xueyun, gdy wszystkie grupy spotykają się z wieczora pod noclegownią. Odciągają jednak rozmowę na czas ciepłego posiłku, tak potrzebnego w po długim dniu poszukiwań. Jedni widać umierali z nudów, drudzy zaś mieli popołudnie pełne wrażeń, acz tak czy inaczej zmęczenie dosięga każdego oblicza. Po wymianie informacji przy późnym obiedzie kładą się spać, jednak nie wszyscy. Natrafienie na demoniczną energię gnębi Hu Yina na długo przed tym, nim zapada w sen. Rozważa wówczas wszelkie komplikacje, które mogą stanąć na ich drodze.
                  Ostatniego dnia wedle wskazówek Xueyana udają się na najdalej oddalone krańce Lianhua, gdzie też zeszłego dnia widziany był jeden z mężczyzn, będący częścią kultywatorów. Tego dnia zostaje również wyłapany z tłumu przez Mao Laia i doprowadza ich do reszty swojej bandy, która zdaje się Yuan’owi dziwnie znajoma. Mimo wszystko nie jest w stanie sobie przypomnieć skąd…
                  - Kogo moje oczy widzą, czy to nie sławny Yuan Hu Yin? - pyta zawadiacko jeden z mężczyzn. Charakterystycznie wyróżniajacą go cechą jest łatka na oku, najpewniej zakrywająca brzydką bliznę. I toteż jest źródłem poczucia, że już kiedyś dobywali mieczy naprzeciw sobie. - Dobra robota - mówi dalej, przebiegając spojrzeniami po uczniach, których zacięte miny świadczyły, że byli gotowi do kolejnej walki. A to mogła stać się dla nich równie bolesna w skutkach, co zeszłego tygodnia.
                  - Zdaje się, że macie do mnie jakiś interes - zauważa, wychodząc przed szereg i w automatycznym odruchu dobywa miecza.
                  - Otóż to. W tych czasach ogromnie trudno wyciągnąć cię poza obszar sekty. Tak więc musiałem posłużyć się mniej subtelnym sposobem - rzuca mężczyzna, posyłając w jego kierunku perlisty uśmiech. - Nie wyglądasz na zadowolonego moim widokiem, a może to blask chwały sprawił, że zapomniałeś moje imię?
                  Widać jego rywal bawi się słowem i sytuacją, rechocząc co jakiś czas wraz z przybocznymi mu kultywatorami. Hu Yin musi przyznać, że w smak mu to nastawienie, a od żabiego śmiechu jeżą mu się włoski na karku.
                  - W normalnej sytuacji najpewniej wyszedłbym ci naprzeciw już wcześniej, wyzywając na pojedynek. Jednakże… Muszę przyznać, że nie ma nic przyjemniejszego, niż marnowanie twojego cennego czasu, Hu Yin - naigrywa sobie dalej mężczyzna.
                  - Przejdźmy do interesów bez dalszego owijania w bawełnę. Wątpię, że zwrócisz skradziony artefakt po dobroci, dlatego rozwiążmy konflikt na łamach walki - rzuca, zaciskając dłoń mocniej na rękojeści. Ma nadzieję, że jego przeciwnik nie będzie się dłużej zastanawiać i bawić w kotka i myszkę. Mimo wszystko nie może ukryć swojej zdziwionej reakcji, gdy wyciąga między nich wspomniany artefakt i rzuca go beztrosko w stronę uczniów Szczytu Półksiężyca.
                  - Cóż to tylko jakiś głupi staroć - mówi znajomy kultywator i starając się wykorzystać moment nieuwagi, zmniejsza dystans między nimi. - A co do pojedynku… myślałem, że nigdy nie zapytasz! - dodaje z ekscytacją wartą szaleńca. Yuan wykonuje unik, krzyżując później ich miecze ze sobą. W trakcie trwania pojedynku Hu Yin musi przyznać, że ma znaczną przewagę w fechtunku, jednakże jego rywal nadrabia swoje braki zwinnością. Mężczyzna na każdy atak odpowiada mu podobnymi technikami, starając się  przedłużyć potyczkę w nieskończoność. Zdaje się przy tym dobrze bawić, jednak zmęczenie powolnie dosięga jego lica. Hu Yin nie ma czasu i ochoty na takie gierki, a dodatkowe przytyki młodszego kultywatora podnoszą stopień irytacji. Należało to skończyć szybko, dlatego nie ogranicza się ani chwili dłużej, używając brutalniejszych technik. Jego przeciwnik pod wpływem zmęczenia staje się wolniejszy, bardziej podatny na zranienia, a przy tym łatwiejszy do pokonania, co z przyjemnością wykorzystuje. Gdy wychodzi na widoczne prowadzenie,  rywala  skłonny do nieczystych zagrywek przesyła znaki do reszty grupy. Wystarczy chwila, by kątem oka dostrzegał lśniący miecz przebijający się przez chmurę dymu powstałą od unoszącego się wokół nich piachu. Zdążyłby zareagować, jednak na scenę wchodzi Mao Lai, wcześniej doglądający sytuacji z boku. Nie mogąc powstrzymać fascynacji, by móc dostrzec swojego mistrza w akcji, pozostał z tyłu, zamiast skierować się wraz z reszta uczniów na bazar, aby przed nastaniem nocy zakończyć konflikt ze sprzedawcą. Natomiast teraz, gdy pojedynek pozbawiony zostaje fair play, wymierza swój miecz w przeciwnika, który nie był pisany do tego pojedynku. Zwłaszcza, że ten nosi widoczne ślady personalnych porachunków.
                  Przedstawienie dobiega końca, gdy Yuan wykonuje technikę, od której wszystko się rozpoczęło. Jego miecz jarzy się fioletową esencją, która pali zarówno spojrzenie na niego skierowaną, jak i szatę, a przy tym też skórę przeciwnika, który nie zdoła podeprzeć się nawet o własne ostrze, nim upada na ziemię. Pod wpływem zderzenia nad ziemię unosi  się następna fala piachu, przed którą Hu Yin osłania się dłonią. Zaś gdy ten opada, zalewa go fala wspomnień. Przepaska zsunięta z oka mężczyzny, pozwala mu dojrzeć jego całej facjaty. Trzeba przyznać, dobrze znanej niegdyś.
                  - Fan Yi Hwang - wypowiada imię, po czym chowa zakrwawiony miecz do pochwy, uznając ten pojedynek za zakończony. Mimo rzuconych zniewaga daruje mężczyźnie życie, najprawdopodobniej z winy sentymentu. I być może w przyszłości chętnie zmierzyłby się z nim ponownie. - Muszę przyznać, że poprawiłeś swoje umiejętności, choć wiele ci jeszcze do mnie brakuje - rzuca już głośniej na odchodne.


                  - To było niesamowite! - kontynuuje swój wywód Mao Lai. Od chwili, gdy spotkali się z resztą uczniów przy noclegowni, aby opłacić pobyt usta chłopaka nie zamykają się nawet na chwilę. Opowiada z pełną ekscytacją o pojedynku oraz o części, w której sam brał udział, a Hu Yin zmuszony był tego postronnie wysłuchiwać przez całą drogę do Szczytu Półksiężyca. Cóż koniec końców zmuszony jest przyznać, że łechce to jego ego, na skutek czego nie może powstrzymać się od drobnego uśmiechu. Ten od początku do końca konfliktowy wypad do Lianhua sprawia, że zdają się sobie bliżsi.
                  - Uśmiechnął się - rzuca szeptem Xueyun, w kierunku reszty; na co Yuanowi zostaje jedynie odchrzaknąć i udać, że nic podobnego się nie wydarzyło.
                  Pozostawała jeszcze kwestia odkrytej wcześniej demonicznej energii, o której z pewnością przyjdzie mu zamienić słowo ze starszym Xia. W tym momencie, jednak potrzebuje klarownego spojrzenia na sprawę, które gwarantuje mu spotkanie się z Liang Mei. I to głównie dlatego zaraz po powrocie i przebraniu się w czystą szatę, jego kroki kierują się w stronę Bambusowego Tarasu.
                 Podczas tej przeprawy myśl o Yi Hwangu nie ginie, wciąż zagnieżdżona gdzieś w odmętach jego podświadomości. Po tym spotkaniu wszystkie wspomnienia o nim zdają się o wiele świeższe i sentymentalne. O człowieku będącym mu niegdyś bliskim; wywodzącym się z rodzinnej sekty, a jednocześnie zdradzonym przez jego odejście.
                  Do komnaty Meimei kieruje się przetartymi szlakami, jednak nie zastaje go w pełni trzeźwego umysłu. Nie musi długo główkować, aby dojść do wniosku, że znowu mają do czynienia z nagłym skokiem libido spowodowanym skutkami ubocznymi zeszłotygodniowej pigułki.
                  - Jak dobrze, że przychodzę w porę zawsze, gdy potrzebujesz mojej pomocy - rzuca nonszalancko, odrzucając wszelkie myśli o rzeczach zbędnych , na rzecz przetworzenia wcześniejszego zdenerwowania i niepokoju w naprawdę przyjemny i potrzebny sytuacyjnie sposób.