He's wearing Prada! Don't shoot!

_____Oczywiście, że zauważył, gdy kociak postanowił ugryźć go. Niestety, nigdy nie będzie mu to dane… No przynajmniej nie w tym momencie, bo Yuri nie unikał kontaktu czyichś zębów z jego skórą w łóżku. Do pościeli im jednak daleko, a ochroniarz całym swoim ciałem i duchem zmierzał pomęczyć tego tutaj przed nim. Widział zmiany w jego mimice, gdy marszczył brwi lub próbował coś zdziałać, nie uzyskując nic. Cóż, gdyby można było go aż tak łatwo przestawić, na pewno nie uważaliby go za tak niebezpiecznego. W tej pozycji, w której teraz byli, mógłby spokojnie zjechać palcami niżej, łapiąc za kość żuchwy i zmiażdżyć ją, zwykłym uściskiem jednej dłoni. To nie byłby pierwszy raz, wystarczyło go trochę wkurzyć za mocno, teraz jednak, pomimo irytacji i powierzchownego rozbawienia, nie był zły. Jego agresja nie miała na celu skrzywdzić nikogo, przynajmniej w jego mniemaniu. Każdy inaczej określał krzywdę i dla jednym mógłbyś nią siniak, tak dla Yuriego było nią stracenie czegoś. Noga, ręka, ząb, krew… życie. Słodziak nic nie tracił, a jego starania, gdy złapał za nadgarstek Rosjanina, były co najwyżej porównywalne do starań dziecka. Ani myślał puszczać tą śliczną twarzyczkę, nawet jeśli miały zostać czerwone ślady na jego jasnej skórze.
_____Widział, jak zastanawia się nad odpowiedzią, co znaczyło, że myślał. Nawet zapatrzony i lekko gniewny nie tracił z oczy twarzy Samuela mającej jasno wypisane, że rozważą każdą z opcji. Bawiło go to, a wiadomo, że nie można jednocześnie być agresywnym i wesołym przy zdrowym stanie umysłu, tylko czy on był zdrowy? Nawet jeśli dał opcję wyboru, wiedział, że nie były one ciekawe. Gdyby wybrał tabletki, nudne, ale okej, to wiedziałby, że myśli trzeźwo, a jego urojenia się wymyślone. Inaczej miałby pewność, że nie działają i odrzuciłby je z biegu. Gdyby wybrał jego penisa… No to była chyba najbardziej ciekawa opcja, ale Yuri nie był zainteresowany wmuszaniem w ledwo przytomnego człowieka swojego penisa, nawet za jego pijacką zgodą. Opcja czwarta, to akurat było coś co on musiał zrobić. Obejrzeć to nagranie, żeby wiedzieć, że wykonali robotę jaką mieli. Przemoc w końcu była zawsze dobrym rozwiązaniem. Opcja z palcami, która wybrał kociak okazała się właściwie najbardziej słuszna, bo Yuri westchnął znudzony i puścił swojego szefuńcia patrząc na niego jakby właśnie go zawiódł.
– Siadaj przy kiblu. Idę po wodę. Wypijesz litr i możesz iść spać. – powiedział i skierował się do wyjścia pozostawiając go samego w łazience. Nie oczekiwał sprzeciwów i nie zamierzał ich słyszeć. Oczywiście, telefon zabrał ze sobą. Później obejrzy to nagranie. Zamknął za sobą drzwi i przeszedł do holu głównego, gdzie zobaczył nadal leżące plackiem zwłoki i czarną wręcz plamę na jego dywanie. Przewrócił oczami wybierając numer w telefonie. Przeszedł obok zmarłego jakby nigdy nic i skierował się do kuchni, gdy w końcu, po dwóch sygnałach, ktoś odebrał. – Mam trupa na dywanie. Lubię ten dywan.
– Oh, mi także się świetnie spało. – zaśmiał się z nutą irytacji głos po drugiej stronie. Yuri nie odpowiedział, poczekał aż rozmówca sprawdzi kto dzwoni. Zajęło to jakieś trzy sekundy, przez które stał już ze szklanką koło zlewu. – Przepraszam najmocniej, Panie Yuri.
– Hm. – mruknął odkręcając wodę. – To, kiedy wymienisz mi dywan?
– Pojawię się z ekipą za pół godziny. – odpowiedział głos przyjmując poważny i elegancji ton, niczym na spotkanie z prezydentem. – Czy czegoś jeszcze Pan potrzebuje?
– Zestawu do płukania żołądka? – zaśmiał się lekko, wyłączając zlew i biorąc do ręki wielką szklankę pełną wody. Miała jakieś 400ml. Dwie takie wystarczą. – Zamiast tego, przywieź mi kawę.
– Ha… – rozmówca nie potrafił pojąć co się działo po drugiej stronie słuchawki. – Zrozumiałem.
_____Yuri nie musiał słyszeć nic więcej. Rozłączył się i odwrócił na pięcie z zamiarem powrócenia do pomieszczenia, gdzie zostawił kociak. Szczerze, nie miał nadziei, aby niebieskowłosy grzecznie pozostał przy toalecie. Właściwie spodziewał się, że wyjdzie z łazienki i trafi od razu do łóżka, a następnie zmusi swoimi zaprzeczeniami do użycia siły i wmuszenia w niego wody, którą mu obiecał. Rosjanin nie rzucał słów na wiatr, jak powiedział, że litr wody to przynajmniej połowę z tego wpuści w jego gardło. Chociażby siłą, ale przeleci. Głównie, żeby zmusić żołądek do pracownia dalej. Odpuścił sobie, patrząc na zachowanie Kofiego, żeby dostał coś wartego jego większej uwagi. No i na pewno nie przedawkuje nic… Co nie znaczy, że ciemnowłosy nie spędzi tej nocy pilnując go jednym okiem. Tak, na wszelki wypadek, bo co jak co, ale podpisał się pod papierkiem, który mówił coś o tym, że kociak nie powinien umrzeć. Przeszedł przez sypialnie nie widząc, aby ktoś zajął łóżko, wszedł więc głębiej. Do łazienki, gdzie zetknął się z czymś… ciekawym.

_____Dźwięk wody był jednoznacznym wyznacznikiem, że Samuel powinien być w łazience. Przynajmniej dla normalnego człowieka. Yuri nie był normalny. Spotkał się z sytuacjami, gdzie takie proste rozumowanie kosztowały kogoś rękę, nogę i jedną nerkę. Przez głowę przeszła mu jeszcze myśl, że młody chłopak postanowił utopić się w umywalce, lecz nie przyśpieszyło to jego kroków. Potrzebujesz trochę więcej niż minuty pod wodą, żeby to osiągnąć.  Po co więc zwiększać tempo, gdy może go odratować w razie czego? Oparł się o framugę ramieniem i prychnął słysząc słowa, które padły z ust kociaka. Wiedział, że jest ostro najebany, ale jeszcze przed chwilą dobrze kojarzył co się dzieje. Skąd nagle taka zmiana? No… w tym momencie ochroniarz nie zamierzał wchodzić i przerywać. Obrócił się lekko, aby nie stać całym swoim ciele w świetle i przerywać to przedstawienie. Tak, miał szklankę z wodą w ręku, ale co z tego? Domknął drzwi, aby jednak ukryć swoją obecność. Zamierzał skorzystać z tego przedstawienia. Niebieskowłosemu widać uderzyły promile do krwi, bo zachowywał się jak pijany. Yuri nie potrzebował być dalej przekonywany, że to były zwykłe pigułki gwałtu. Nie wiedział co takiego robi, ale słyszał dźwięki, a każdy kolejny w połączeniu z jego bujną wyobraźnią sprawiał, że jedno powstrzymywał się od śmiechu, obejmując wolną dłonią swoje usta, aby powstrzymać mimikę twarzy i przez przypadek nie wydobyć z siebie jakichś dźwięków. Takie sytuacje sprawiały, iż zaczynał myśleć poważnie nad pozostawieniem go przy życiu. W końcu był zabawny! Śmieszny! A takie rzeczy każdemu poprawiały humor. Niestety, nie mógł pozwolić mu nie wiadomo, ile szaleć w łazience. Przecież za chwilę mają być ludzie, żeby posprzątać ciało i nie może go zostawić w takim stanie samego. Rozruszał mięśnie twarzy, aby pozbyć się przyklejonego wręcz na stałe rozbawienia. Już poważny otworzył drzwi i zajrzał do łazienki. To co zobaczył było zaskakujące, ale już trzymał w środku swojego roześmianie pracując przy okazji nad mięśniami brzucha w ten sposób. Nie zamierzam komentować tego przestawienia. Westchnął ciężko słysząc słowa kociaka.
– Cokolwiek. – odpowiedział na stwierdzenie Samuela podchodząc bliżej ze szklanką wody. – Widać nie mogłeś na mnie poczekać i postanowiłeś pić z kranu jak zwierzę.
_____Odsunął ręką wystawione w jego stronę szczotkę do kibla, robiąc to machnięciem ręki. Nie spodziewał się, że trzymał ją tak słabo, lecz nie pokazał po sobie nic, gdy wyleciała z dłoni kociaka i upadła na posadzkę. Po pomieszczeniu rozszedł się dźwięk, który zakłócił chwilową ciszę. Postawił szklankę z wodą na blacie koło umywalki i zakręcił kran, aby nie leciała z niego woda. Nie przeszkadzało mu płacenie rachunków za przelanie mnóstwa litrów wody, ale w tym sposób chciał jasno pokazać swój przekaz. To przedstawienie trzeba skończyć. On już się nabawił, a szefuńcio powinien iść spać. Następnie złapał za nadgarstek kociaka i podał mu do ręki szklankę z wodą, którą miał wypić nie przejmując się faktem, że jego uścisk mógł być trochę za mocny.
– Wypij to. – rzucił czując, że złapał za szkło. – Jak tylko pozbędziesz się zawartości masz drogę wolną do łóżka.
_____Oczywiście nie oczekiwał, że zachowa się rozsądnie. Był pewny, że upuści szklankę, która znalazła się w jego dłoniach albo wykona jakąś inną czynność. Po jego niezadowolonej twarzy widział brak współpracy. Yuri jednak nie należał do osób mających w słowniku coś takiego jak „poddawanie się” lub „ustępowanie”. Wcześniej widząc wyraźną niechęć słodziaka mógł uwierzyć, że faktycznie ma problemy z odruchem wymiotnym. To nie oznacza żadnej taryfy ulgowej w kwestii wody i wypicia jej. Diva postanowiła robić w jego kierunku niezadowolone miny po czym przechylić szkło i wylać wodę na podłogę z uśmiechem na ustach. Rosjanin westchnął lekko. Nie zaskoczył go. Złapał za gardło prawą dłonią i nie przejmując się ciałem pod wpływem alkoholu, zmusił do położenia się na umywalce, wkładając jego głowę pod kran. Na pewno nie będzie bolało go to teraz, nawet jak zrobił mu siniaka swoim brakiem delikatności. Zachowywał się jakby ciało kociaka było workiem ziemniaków. Lewą ręką złapał za nadgarstek, który trzymał cały czas szklankę i ścisnął go, kciukiem nacisnął na nerwy. Jak można się spodziewać, szklanka wylądowała na podłodze tłukąc się. Yuri nie był zainteresowany możliwym szkłem na podłodze. Puścił nadgarstek, nie posiadający teraz żadnej broni mogącej zakłócić jego spokój działania. Odkręcił wodę, która z ciśnieniem spadała na twarz kociaka.
– No daje, pij. – na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. – Wcześniej nie miałeś z tym problemu.
_____Nie czekał długo, żeby szefuńcio sam zareagował i otworzył usta. Cały czas trzymając go za gardło, zmusił go drugą dłonią do otworzenia ust. Nogą, kolanem, opartym o szafkę z blatem, podtrzymywał ciężar ciała kociaka, bo inaczej byłby blisko uduszenia przez własną masę i jego nacisk, aby utrzymać go w miejscu. W końcu nikt nie znosi takich czynności spokojnie. Gdy poczuł pod skóra dłoni, cały czas ściskającej gardło niebieskowłosego, że przełyka wodę, na jego twarzy pojawił się zadowolony uśmiech.
– Widzisz. Nie dało się tak od razu.
_____Zadowolony ze swojego dzieła, z osiągnięcia celu, zakręcił wodę i puścił szyję Samuela. Widząc czerwony ślad po swojej dłoni na jasne szyi, postanowił złapał go za bliższe mu lewe ramię i poprowadzić w ten sposób do sypialni. Minął wielkim krokiem rozbitą szklankę, ciesząc się lekko, że posiadają buty na nogach. Nie chciał za chwilę wyciągać szkła ze stóp szefuńcia. Bycie niezadowolenie w takim momencie było dość… normalne, ale nie zmieniało planów. Yuri rzucił Samuela na łóżko z dość dużą lekkością. Już wcześniej czuł, że chłopak nie ma za dużo mięśni. W tym momencie usłyszał dźwięk dzwonka i kliknął pod nosem. Spojrzał katem ona na łóżko z kociakiem.
– Idę zająć się tym. Jak wrócę masz spać.
_____Powiedział na odchodne i wyszedł z pomieszczenia. Po kościach chodziło mu uczucie, że kociak nie posłucha i pewnie będzie zamierzał robić wszystko tylko nie to co powinien. Podszedł do głównych drzwi i otworzył je bez większego sprawdzania kto taki może za nimi stać. Miał pewność, że to ludzie od niego. Jak zwykle, nie dostał niczego innego niż się spodziewał. Nie witał ich, nie przepraszał i nie ustępował drogi. Zaraz po otworzeniu drzwi, odwrócił się na pięcie i przeszedł do salonu, gdzie znalazł swój dywan, kanapę oraz trupa, który był tutaj cały dzień. Stanął z boku i sięgnął po fajkę, którą odpalił. Czy przejmował się zapachem tytoniu wsiąkniętym w ciuchy nieboszczyka albo własne ściany? Nie. Ani trochę. Chciał zapalić więc to właśnie robił. Przyszło pięć osób, ubrani w typowo sportową odzież z workami i innymi materiałami do posprzątania tego burdelu.
– Co z moim dywanem? – spytał wypuszczając dym z ust. – Naprawdę go lubię.
– Wydaje mi się, że jest do uratowania, lecz musimy go zabrać i spróbować w laboratorium.
_____Odezwał się jeden z zakapturzonych sprzątaczy. Yuri tylko zaciągnął się słuchając jak zaczyna mu tłumaczyć pochodzenie tego naturalnego dywanu ze skóry niedźwiedzia i jak będzie wyglądał proces czyszczenia z zaschniętej krwi. Czy się tym interesował? Nie, ale lepsze to niż cisza, która tylko podnosiła ciśnienie krwi ze stresu reszty pracowników. Już wystarczyło, że co chwilę zerkali na niego jakby miał się zaraz odpalić i wyciągnąć broń. W normalne sytuacji… pewnie uznałby to za podejrzane i faktycznie strzelił. Znał jego te mordy, one się go po prostu bały.

_____Czy spodziewał się posłuszeństwa od pijanego, nie myślącego logiczne i możliwe wkurzonego kociaka? Oczywiście, że nie, ale głupio liczył na chociaż trochę pomyślunku. W końcu przed chwilą się postawił i zobaczył jak to się skończyło. Nikt normalny nie będzie dwa razy skakał w ogień. Słuchając tak idioty mówiącego cały czas o chemikaliach, które miał głęboko w … no właśnie. Jego twarz jasno zdradzała znudzenie, lecz w oczach pracownika widział swego rodzaju zachwyt, że jednak ktoś go słucha. Może też, myślał, że jest w tym momencie bohaterem, skoro Yuri nie wyciągnął gnata i nie zastrzelił kogoś jeszcze?  Chłopcy w tle radzili sobie doskonale wykonując sprawnie swoje czynności. On natomiast wysunął papierosa spomiędzy warg i wypuścił leniwie obłok dymu strzepując popiół na podłogę z bardzo starego i drogiego drewna. Nie przerywając nawet na sekundę jednostronnego dialogu młodziaka, zaciągnął się ponownie i przeniósł spojrzenie w kąt oka. Stał tak, że nie miał dokładniej wizji na drzwi, ale wiedział, że ich nie zamknął. Zastanawiało go. Kiedy zainteresowany szefuńcio postanowi wyjść z sypialni, nie mogąc usiedzieć na swoich kształtnych pośladkach chwili dłużej?
_____Nie musiał czekać długo. Nie marnując jego czasu, nie wytrzymując więcej niż pięć minut w samotności. Kąciki ust Rosjanina powędrowały wyżej, szybko opadając. Czy był zadowolony z takiego obrotu sytuacji? Na pewno ratowało to jego znudzenie, a to uwielbiał zawsze, ale jak wynagrodzić takiego nieposłusznego kociaka? Udawał, że nie widzi jak pokracznie przemieszczał się coraz bliżej, ignorując go zupełnie. Grupa sprzątająca natomiast faktycznie została zaskoczona, gdy zauważony przez jednego z nich, postanowił ukazać się w swojej całej okazałości wszystkim. Po twarzach Yuri wywnioskował, że nie wiedzą co z tym zrobić. On nie reagował, a oni bali się zrobić co by chcieli w takiej sytuacji. Nie oni byli tutaj szefem, w tym momencie, decyzję musiał przekazać im ukrywający za tytoniem mały uśmiech, zabójca. Ten jednak nie komentował żadnych słów rzuconych w przestrzeń, w końcu podejmował teraz w głowie bardzo ważną decyzję. Wyciągnął papierosa z ust, pozbył się dymu i gdy chciał ponownie zanurzyć go między ustami, podszedł do niego niebieskowłosy, patrząc na niego jakby był bardzo zły. Cóż, w oczach Yuriego był co najmniej zabawny i może trochę uroczy z tym ”agresywnym” spojrzeniem. Nie zamierzał zbytnio reagować, ale gdy Samuel postanowił rzucić notkę o opuszczaniu lokalu, westchnął ciężko i złapał go mocno za ramię. Wolną ręką zgasił fajkę o bluzę stojącego koło nich chłopaka pozostawiając na niej wypalony czarny ślad.
– Gdzie się niby wybierasz. – rzucił ostrzegawczo, ale nie czekał na szarpanie się ze strony kociaka, które na pewno nastąpi. Totalnie ignorując przeciwskazania ze strony niebieskowłosego, odwrócił się do wpatrzonych w nich pracowników. – Won.
_____Jego głos nie był głośny, ale stanowczy i zimno. Każdy z nich opuścił co trzymał, pozostawiając całą resztę roboty tam, gdzie była i szybkim krokiem, wręcz biegiem wyszli z domu. Nie mieli pojęcia, ile będą czekać na zewnątrz, czy dostaną po całej sytuacji więcej sprzątania albo kim był ten niezbyt umięśniony chłopak pozostawiony sam na sam z Yurim. Z jednej strony modlili się, aby niebieskowłosy się opanował i nie dawał im jeszcze jednego trupa do posprzątania. W końcu pamiętają, ile mieli roboty po tym jak ktoś uniósł głos na tego człowieka.
_____Co natomiast zrobił Rosjanin? Pociągnął po raz kolejny tego wieczoru chłopaka za sobą. Usiadł na kanapie, zaraz koło plamy z krwi i przerzucił wierzgającego się kociaka przez kolana. Jedna dłoń położona między łopatkami przyciskała go do nogi i uniemożliwiała jakieś wielkie ruchy tułowie. Nie przeszkadzało mu, że wierzgał się, machał rękoma i nogami. Nie mógł w ten sposób przeszkodzić mu w jego celu. Prawą ręką złapała za spodnie i jednym zgrabnym ruchem zerwała je wręcz z Samuela zmuszając do ukazania przed nim jego jędrnych pośladków. Normalnie takie sytuacje w jakiś sposób by go podniecały, ale fakt, że prawdopodobnie jego szefuńcio nic nie będzie pamiętał, wyraźnie obniżało jego ekscytację zabawą jaka ma mieć miejsce. Poza tym zachowywał się teraz jak bachor, które należało ukarać, a nie sprawiać przyjemność przez zadawanie przyjemnego bólu. Cały czas rzucający się niebieskowłosy, mimo ograniczonych ruchów, dostał pierwsze uderzenie. Prosto w środek. Pozostawiając czerwony ślad na obu półkulach. Nie użył do tego całej swojej siły, robiąc jakby testowe uderzenie. Reakcja jaką otrzymał zdradziła mu jednak, że pewnie na takim poziomie nie powinien się utrzymać. Kolejne uderzenie wymierzone w lewy pośladek, pokazało mu śliczny efekt końcowy. Widział swoją dłoń, która wręcz idealnie wypełniała dostępną powierzchnię jasnej skóry. Czerwony ślad został wymierzony z większą siłą, jasno słysząc syknięcie dobiegające od Samuela. Zadowolony z siebie przejechał delikatnie opuszkami palców po zostawionym śladzie i wykonał jeszcze jedno takie samo uderzenie. Następnie wykonując dokładnie to samo dla prawej półkuli. Widniejący przed nim dość czerwonawy obraz jasno kreował w Yurim przeświadczenie, że jeśli jeszcze trochę się postara – kociak nie będzie wstanie jutro usiąść na dupie. Prychnął lekko cały czas czując jak niesfornie się wierzga trzymany w dość upokarzającej pozycji. Kolejne zetknięcie jego dłoni z pośladkami, z większą siłą, z głośniejszym dźwiękiem aktu, rozchodzącego się po przestrzeni. To było sześć uderzeń i dopiero czuł, że kociak powoli się uspokaja. Czy on zamierzał jednak skończyć? Nie. Z takim samym rozmachem wykonał kolejne cztery uderzania, by dojść do okrągłej liczby dziesięciu. W tym momencie, szefuńcio przestał już zachowywać się z aroganckim nastawieniem.
– To, gdzie chcesz iść? Jeśli powiesz mi, że zamierzasz opuścić ten dom tego wieczoru… – położył dłoń na czerwonej skórze gładząc ją lekko, po czym uszczypnął miejsce, które posiadała najbardziej intensywny kolor. -… to dostaniesz kolejne dziesięć, ale tym razem każde ci liczyć i dziękować.

_____Dokonanie właściwego wyboru w ciężkiej sytuacji jest bardzo trudną decyzją. Kociak podjął tego wieczoru już kilka złym wyborów. Najpierw nie wypicie wody, później opuszczenie pokoju, kiedy miał po prostu iść spać. Szczęśliwie, trzeci wybór tego wieczoru okazał się dobry, o czym go od razu dowiedział z ust Yuriego, który przy okazji zabrał swoją dłoń z jego pleców dając mu pole do manewru. Następnie zgrabnie złapał go pod pachę jak ciężki pakunek. Nie był jednak na tyle ciężki, aby Rosjanin wydawał z siebie jakiekolwiek dźwięki wskazujące, że było to ciężkie zadanie. Spojrzenie jakim obdarzył go w tym momencie, przez te pełne łez oczy, można uznać za urocze, ale tylko gdy prosiło cię o więcej. Nieważne czy to pieniędzy, przyjemności i krwi wrogów. W takim momencie, w jakim znajdowali się oni, wzbierało w Yurim tylko znudzenie. Dlaczego postanowił zanieść ”pobitego” do jego sypialni? Żeby zminimalizować możliwość, że rozmyśli się w połowie oraz aby po prostu mieć pewność, że przez przypadek nie trafi do szafy pełnej broni. Nawet jeśli chwilę temu wymierzył mu małą karę za głupie pomysłu to nie chciał strzelać mu prosto w piękne czółko za dotykanie broni.
_____Po pozostawieniu kociaka rzuconego na łóżku, opuścił sypialnię i podszedł do drzwi wejściowych. Otworzył je zobaczył stojących w kółeczku chłopaków, którzy grzecznie czekali na jego polecenie, że mogą już wrócić. Widząc go stojącego w drzwiach z uniesionymi brwiami w formie swego rodzaju rozbawienia lub zaskoczenia.
– Czy możemy już wracać do pracy? – spytał jeden z nich delikatnie wyrzucając słowa z ust. – Czy mamy więcej roboty?
_____Chyba każdy z nich chciał o to spytać. Fakt, że jakiś chłopak, pewnie w wieku podobnym do nich, postanowił postawić się Yuriemu, mówiąc coś o wracaniu do domu, a potem miał odwagę krzyczeć coś o gwałcicielach i rozkazywaniu… Każdy z nich już się przeżegnał. Nie, bo szkoda jakiegoś tam człowieka. Szkoda ich! Mają więcej roboty niż chcieli mieć. Gdy więc dostali westchnienie ze strony maszyny do zabijania i znudzenie domyślili się, że ich pytania po prostu nie były właściwe. Idąc niczym małe kaczuszki za wielkimi plecami Rosjanina dotarli do salonu. Bez nowych plam! Bez ciała! Wymienili szybko między sobą spojrzenia i rzucili się do pracy.
– Tylko ciszej. – prychnął lekko przypominając sobie, dlaczego kociak nie mógł wcześniej zasnąć. – Niech tym razem się nie obudzi.
_____Każdy z nich zamarł na moment, przypomniał sobie słowa niebieskowłosego samobójcy, a następnie widząc twarzy Yuriego… postanowili kontynuować swoją pracę najciszej jak się dało. Dokończenie tego zadania zajęło im jakieś pół godziny więcej, po czym żegnając się cichym ukłonem w jego stronę wyszli na palcach pozostawiając go samego ze sobą. Dla pewności zajrzał do sypialni, z której usłyszał tylko stabilny rytm oddechów. Zamknął więc drzwi i skierował się do swojego łóżka. Zrzucił z siebie ubranie wkładając je do kosza, Broń, telefon, portfel oraz nóż położył na pościeli. Przebrał się w czarny T-shirt i dresy. Musiał, jak zawsze, spać w czymś z czego nie będzie musiał się przebierać, gdy przyjdzie pora na szybkie opuszczenie pomieszczenia. Nóż oraz telefon włożył pod poduszkę, a broń w specjalne zrobione dla niej miejsce ze strony, z której normalnie nie spał. Rozejrzał się jeszcze przez okno dla pewności i położyć spać… na chwilową drzemkę, bo tak właśnie doczuje ten spoczynek.
_____Wstał o wiele za wcześniej jak na normalny dzień roboczy, lecz to wszystko przez jeden telefon, którego wibracje spod poduszki zawiadomiły go, że jest sprawa do załatwienia. Wyciągnął go i spojrzał na nieprzyjazną dla człowieka godzinę, a potem na plik wysłane do niego przez Kai’a. Widać znaleźli już wszystkie informację o chłopaku. Dzisiaj będzie mógł pójść polować na głowę wczorajszego napastnika. Pewnie szefuńcio się ucieszy z tej informacji. Nie do końca z innych, które może mieć teraz w głowie. Yuri wstał z łóżka, wziął szybki prysznic i nie przebierając się zbytnio zszedł na dół, gdzie w rogu jadalni z widokiem na salon i kuchnię, rozsiadł się wygodnie i przeglądał wszystkie dane jakie otrzymał. Nie miał pojęcia, ile czasu minęło, ale w jego wizji pojawił się drepczący przed siebie kociak w fatalnym stanie. Mógł się tego spodziewać. I to nie tylko dlatego, że miał na szyi naszyjnik w kształcie jego uścisku. Zajęło mu chwilę wypatrzenie ciemnowłosego, do którego odezwał się bez większych problemów, jakby wczoraj nie został przez niego dość agresywnie potraktowany. W jakiś dziwny sposób zaimponowało to mężczyźnie, bo z takim nonszalanckim zachowaniem następnego dnia się jeszcze nie spotkał. Yuri nie zamierzał za to przepraszać, on nigdy nie przeprasza. Robił co chciał, a potem zabijał konsekwencje. Słysząc jego jasne i klarowne pragnienia, postanowił ruszyć się z miejsca i być dobrym gospodarzem. Sięgnął po szklankę, napełnił ją sokiem pomarańczowym i wyciągnął z szuflady tabletki na ból głowy oraz na kaca kładąc cały zestaw na blacie.
– Do wyboru, czego potrzebujesz. – rzucił i podszedł do lodówki, z której wyciągnął gotowce do mikrofali w dwóch rodzajach. Wrócił do barku kładąc wybór. – Masz do wyboru to albo poczekać 15 minut aż młodziak przywiezie jakieś kanapki z knajpy. – słysząc jasny wybór swojego szefuńcia kiwnął tylko głową i postanowił dodać ważną informację. – Mam informację potrzebne, aby złapać wczorajszego strzelca. Zawiozę cię do pracy i zajmę się znalezieniem go. Później przyjadę po ciebie i zrobię wam spotkanie.
_____Właśnie zrobił coś, czego normalnie nie można się po nim spodziewać. Wytłumaczył swój dzisiejszy plan zajęć komuś. Może nie dokładnie, może bez czasu i miejsca, ale chociaż przedstawił czego można się spodziewać, a to już było bardzo dużo w jego książce. Wypowiedział te słowa głównie, aby dać do zrozumienia Samuelowi, że już dzisiaj będzie mógł napluć na twarz człowiekowi, który popsuł jego biurko. W tym momencie sięgnął po telefon i otwierając zdjęcia pokazał mordę wczorajszego młodziaka, który spudłował tak prosty strzał. Nie wyglądał on na starego zboczeńca. Raczej ledwo zrobionego członka gangu lub mafii. Oni wszyscy prezentowali się w oczach przechodnia tak samo. Yuri jednak widział w nim charakterystyczne cechy amerykańskiego gangu.

_____Otrzymując dość klarowną odpowiedź ze strony niebieskowłosego, schował gotowce do lodówki. Czy były przeznaczonego dla niego? Tak i nie. Ich istnienie w tym miejscu miało swoje podłoże w zwykłym fakcie, że mają długą datę ważności, nie zepsują się, jeśli sobie pojedzie i wróci w niewiadomym odstępie czasu. Zawsze będzie coś do zjedzenia dla umierającego z głodu. Świeże składniki i produkty podatne na zepsucie wchodziły do jego diety tylko gdy jadł żarcie z restauracji lub knajp. Chociaż w Ameryce nawet wtedy nie masz pewność czy nie połykasz gotowca tylko dodatkowo doprawionego. To był jeden z powodów, dla których nie przesiadywał tutaj dłużej niż musiał. Chwycił za telefon i wykonał telefon ignorując kociaka na stole cieszącego się z informacji o znalezieniu strzelca. Szybko rzucił kilka haseł kątem oka widząc jak uciekającego z pomieszczenia szefuńcia.
– 10 minut. – dodał, gdy chłopak w słuchawce powtórzył jego zamówienie. – Ani sekundy dłużej.
– Al!Ugh – Yuri kojarzył ten dźwięk. Przyjmujący jego szybkie zlecenie postanowił powiedzieć coś w stylu, że to nie wykonalne, albo nie możliwe, a ktoś inny go uciszył. Nawet słusznie. – Zrobimy wszystko co w naszej mocy.
_____Ten głos należał do kogoś innego, przesadnie miłego, jakby chciał gasić pożar z klientką wołającą po managera. Cóż. Mruknął, że przyjął do wiadomości i rozłączył się po czym poszedł się przebrać w coś bardziej odpowiadającego do wyjścia do ludzi. Nawet jeśli możliwe pobrudzi się dzisiaj krwią… W dużej ilości. Wszystko zależy, jak wyjdą rozmowy i kim w grupie jest szukany chłopak. Czarny garnitur jak zwykle leżał na nim dobrze, zaraz później zszedł przed drzwi wejściowe. Otworzył je równo 10 minut po telefonie i stał tak zasapany chłopak z ciepłym pakunkiem. Rosjanin dał mu pieniądze, o wiele więcej niż potrzebował na opłacenie rachunku, przyjazd tutaj. Starczyłoby na jakieś operacje plastyczne dla jego dziewczyny. Oczy zmęczonego chłopaka zrobiły się bardzo duże jak pojął, ile właśnie dostał pieniędzy.
– Reszty nie trzeba.
_____Rzucił i zamknął drzwi przed nosem. Nie lubił słuchać sprzeciwów. Położył kanapki na stole i sprawdził ich zawartość. Nic nie przykuło jego uwagi więc sprawiając, że wyglądały idealnie jak na początku, usiadł i zaczął jeść, gdy tylko usłyszał jakieś dźwięki po domu. Widać szefuńcio skończył się ogarniać. Podczas jedzenia nie odpowiedział na komentarz. Właściwie dopiero przypomniał sobie, że wystąpiło coś takiego. Yuri zupełnie zapomniał, że szkło na podłodze jest problemem dla normalnego człowieka. Później przyjdzie sprzątacza i zajmie się tym wszystkim więc tylko prychnął lekko pod nosem do samego siebie. Coś takiego jak poranione stopy nigdy nie zagrzałyby miejsca na jego sumieniu. Właściwie ciężko co dało radę. Może to jak zabił kobietę w ciąży maltretując ją wcześniej, o była słabym punktem mężczyzny, który niestety, uważał, że Yuri nie będzie do tego zdolny i wybrał pieniądze zamiast bezpieczeństwa żony. Nadal, pozbył się wyrzutów sumienia, gdy tylko zakopał jej ciało, dał rodzinie kobiety anonimowo trochę pieniędzy na pozbieranie się po straci i po krótce w liście wytłumaczył sytuację. Oczywiście, zrzucił całą winę na męża, faceta nie zdolnego do prawidłowych wyborów. Co prawda już wtedy nie żył, ale mieli kogo nienawidzić.
_____W drodze do biura gazety starała się przypomnieć sobie, ile miał lat, kiedy miało miejsce to zdarzenie. Dopiero po tym jak odstawił kociaka do biura zdał sobie sprawę, że miał wtedy jakieś 15 lat. Z lekkim zaskoczeniem na twarzy, nie wierząc w samego siebie, że przeżył 20 lat bez wyrzutów sumienia, dojechał do ubogiej dzielnicy Nowego Jorku – Bronx. Obszar największej nędzy w kraju, gdzie można znaleźć wiele gangów, przestępców i broni. Czy ci podrzędni zjadacze chleba z bronią pod kurtką mogli znać Yuriego? Nie, ale okoliczny lider świadka przestępczego na pewno. Jeśli nie to się dowie. Jechał swoim za drogim samochodem, przemierzając ulice aż dojechał do pewnej uliczki pełnej domków jednorodzinnych. Widząc, że znalazł właściwy adres, zatrzymał się przed białym zadbanym domem, wyróżniającym się nieznacznie spośród okolicznych. Największą różnicą był pomarańczowy mustang stojący na podjeździe. Rosjanin nie interesował się samochodami, więc nie podzielał zainteresowania grupki ciemnoskórych mężczyzn śmiejących się między sobą w kółeczko widocznie rozmawiając o samochodzie. Dopiero dźwięk zamykanych drzwi zwrócił ich uwagę i odwrócili się dostrzegać wysokiego mężczyznę, w czarnym garniturze. Jego postawa, nastawienie, wyraz twarzy i to co mogli dostrzec w szarych oczach sprawiało, że nie byli wstanie podejść bliżej, wypytać o to czego tutaj szuka.
– Gdzie jest wasz szef? – rzucił widząc, że jak przystało na ciemnoskórego człowieka, nie byli na tyle aroganccy, aby podchodzić bliżej jak wyczuwają zagrożenie. – Mam kogoś do znalezienia.
– Szef? Masz na myśli Rydera Johnsona? – jeden z grupki, poprawiający swoje okrągłe okulary na nosie, zapytał wychylając się z grupki. Widząc, że nieznajomy kiwnął mu potakująco, postanowił mówić dalej. – Dopiero wrócił z objazdu okolicy. Nie przyjmuje teraz gości.
– Powiedz mu, że Petrovich chcą z nim porozmawiać i jeśli nie spotka się ze mną, rozpocznie się rzeź za brak subordynacji.
_____Yuri rzucił groźbą, która miała pełne poparcie w rzeczywistości. Każda większa osoba w świecie przemocy w pewnym momencie, gdy urośnie odpowiednio, dowiaduje się, na kogo trzeba uważać, jakie nazwiska są niebezpieczne. Petrovich posiadało w takich sytuacjach większą moc niż Caldwell. Pewnie dlatego, że byli pełnoprawną mafią. I tą kontrolującą więcej niż świat publiczny i to zwłaszcza ten zachodni, może wiedzieć. Słysząc jego słowa każdy z nich spiął się, połowa sięgnęła po broń, nie wyciągając jej jednak, a tylko odwracając się do okularnika, który przestał się chować za innymi.
– Jestem Ryder. W czym mogę pomóc rodzinie Petrovich? – odezwał się. Był niższy od grupy, która go otaczała. Z informacji jakie uzyskał Yuri, dostał pozycję faktycznego przywódcy tej dzielnicy przez swoje zdolności do podejmowania szybkim decyzji. Był dobrym liderem, nie wojownikiem. Patrząc jak na czole pojawia mu się kropla potu, Rosjanin szybko wywnioskował, że tylko udaje opanowanego. Gdy zobaczył, że jego nieznajomy nie odpowiada, rozejrzał się po twarzach swoich ludzi i kliknął językiem, bijąc ich po łapach. – Uspokój cię się, kurwy.
– Wejdziemy do środka. – Yuri ruszył do drzwi domu, a zdezorientowany Ryder ruszył za nim, a gdy stanął wystarczająco blisko, ciemnowłosy dodał cicho. – Musicie mi wydać jednego człowieka. Nie chcesz chyba sprzedać swoich ludzi przy innych.
_____W tym momencie, zdziwienie, które pojawiało się na twarzy niższego mężczyzny szybko zniknęło zastąpione poważnym wyrazem twarzy. Na czole pojawiło się większe skupienie, próbował przypomnieć, co takiego się wydarzyło bez jego zgody, udziału i sprowadzając bratvę na jego plecy. Wprowadził go do domu, w którym od razu musiał uciszyć piszczącą kobietę chcącą w pierwszej chwili nakrzyczeć na gościa. Gdy zobaczyła jednak białego i groźnego mężczyznę, zrobiła krok w tył gubiąc słowa. Ryder podbiegł do niej, rzucając jakimiś spojrzeniami, po czym ruchem ręki zaprosił Yuriego do pomieszczenia przypominającego gabinet. Bez większego namysłu, Rosjanin usiadł na krześle, które pewnie w normalnej sytuacji było przeznaczonego dla czarnoskórego. Ten przełknął tylko ślinę i usiadł na krześle po drugiej stronie biurka.  
– Tomas Flitch, mieszkaniec Bronxu, twojego rewiru, członek twojego gangu. – rozpoczął Yuri widząc, że człowiek nie ma zielonego pojęcia co takiego się stało. – Strzelał wczoraj do szefa gazety modowej, który jest pod naszą ochroną.
_____Nie dobierał bardziej okrężnych słów i nie przejmował się zbytnio faktem, że użył określenia „chroniony przez nas”, co świadczyłoby o tym, że kociak jest ważny dla całości Petrovichów. Na razie był zabawką i zajęciem czasu dla Yuriego, a to już robiło go ważnym w oczach sporej części ludzi. Jego bracia na pewno byliby pierwsi, aby porwać niebieskowłosego i zamknąć go w klatce, żeby tylko Yuri po niego przyszedł i przy okazji wypił herbaty. Sprawa więc małego wygięcia rzeczywistości, nie była ważna o ile okaże się skuteczną drogą do celu. Widząc jaśniejącą twarz czarnoskórego, wiedział, że przekaz był udany. Faktem było, że nie mogli wiedzieć o ich ochronie, ale która wielka rodzina będzie informować wszystkich i wszystko o swoich zamiarach. Gdy Ryder cały czas nie otwierał usta kalkulując jak wydostać się z tej sytuacji, Yuri nie zamierzał marnować czasu.
– Wydaj mi go, powiedz od kogo wziął zlecenie i będzie po sprawie. – westchnął lekko i oparł się plecami o materiał. – Jeśli zamierzasz współpracować, na tym skończymy.
– M-Mogę wierzyć w twoje słowa? Twoi przełożeni mogą zmienić zdanie… – wyszło spomiędzy drżących warg. Wojna z rodziną kontrolującą dystrybucję broni to nie przelewki. – Lu-ludzie zmieniają zdania.
– Nie w tym wypadku. – widząc na sobie nie ufne oczy spod okularów postanowił się przedstawić. – Ja, Yurij Petrovich mówię, że bez mojej zgody nic się nie zmieni.
_____Niecałą godzinę później, na kolanach przed nim leżał związany chłopak. W wieku pewnie dorównywał kociakowi. Patrzył na niego przerażony z wielkimi oczami pełnymi łez. Prawdopodobnie bolały go żebra, w które został kopnięty kilka razy przez innych członków grupy. Ryder powiedział im, że Tomas zdradził grupę narażając ich na wojnę z inną mafią za kilka dolarów i pozbycie się pewnego człowieka. Nie mając więcej nic do załatwienia w tej norze, zabrał związanego i zakneblowanego blondyna. Wrzucił go do bagażnika nie przejmując się, że mógł sobie coś zrobić czy nie i odjechał zabierając dziecko do miejsca, gdzie mógł mu wyrządzić trochę krzywdy. Pozostawione na podjeździe twarze członków gangu wyrażały swego rodzaju uspokojenie, że sytuacja została rozwiązana pokojowo. Ryder jednak stojąc z dzienniczkiem w ręki szukał czegoś. Po przekartowaniu kilku stron znalazł w końcu to czego szukał. Skojarzył imię oraz nazwisko, ale nigdy nie widział twarzy. Teraz, patrząc na drzewo genealogiczne oraz na stare zdjęcie miał pewność. Westchnął z wielką ulgą. Widząc jego zachowanie zaczęli zadawać pytania czy dobrze się czuje, czy wszystko okej. Machnął do nich ręką.
– Właśnie udało nam się zaspokoić smoka. – powiedział wzdychając po raz kolejny i widząc, że jego ludzie nie rozumieją co takiego miało miejsce. Krzyknął do nich. – Ten człowiek to śmierć w czystej postaci. Jak go kiedyś zobaczycie módlcie się, żeby nie przyszedł po was!
_____Dojechał do małego domku na tyłach jeden z posesji należących do Petrovichów w Nowym Jorku. Była to wielka nowoczesna posiadłość, z dużą ilością kuloodpornego szkła i betonu przez co jakiekolwiek ataki snajperskie na mieszkańców nie były dobrym pomysłem. Przesiadujący tutaj przed całym kompleksem ludzie szybko poznali jego samochód rozstępując się wręcz, gdy wjeżdżał na posesję. Nie mówiąc za wiele podrzucił im chłopaka z informacją, że wróci dzisiaj go torturować i mają przygotować pomieszczenia na to. Wszyscy bez pytań kiwnęli głową, że rozumieją. Nie dlatego, że nie posiadali więcej pytań, po prostu widząc znudzenie na twarzy Yuriego nie zamierzali ryzykować życiem odpowiedzi na ich ciekawość. Zabrali pakunek od niego, a ten odjechał do centrum. Gdy w końcu zaparkował pod biurem gazety… był niesamowicie znudzony. Nie tylko korkiem czy szukaniem miejsca, bo akurat obu nie było. Raczej faktem, że musiał robić takie nie entuzjastyczne i nudne rzeczy jak łapanie kogoś. Chciał, aby lider Bronxu nie wydał od tak swojego człowieka albo aby ci jego imbecyle wyciągnęli broń. Miałby wtedy powód do rozrywki. Chyba jedyne co mu zostało w tym momencie to obejrzenie nagrania z wczorajszego wieczoru. Zupełnie o nim zapomniał, bo jednak ten były przyjaciel z plusem kociaka nie był ważny w żaden sposób. Przynajmniej dla niego, a kto inny go obchodził?
_____Wszedł do biura przez główne drzwi. Ludzie już zaznajomili się trochę z jego obyciem, zwykle dość zimnym i nie przyjemnym, ale dopóki się do niego nie odzywasz – nic się nie dzieje. Przynajmniej tyle udało im się wywnioskować przez ten tydzień, który go znali. Minął ich, wszedł do winy i gdy udał się do gabinetu kociaka, aby go zabrać, został poinformowany przez sekretarkę o jakimś imieniu, że go tam nie ma. Dopytał, gdzie go znajdzie… nie na głos, ruchem mimiki twarzy. Jego pytający wyraz twarzy sprawił, że kobieta otworzyła usta i poinstruowała go jak dojść do Sali. Słuchał tego z zerowym zainteresowaniem, ale zapamiętaj informacje. Ustaliwszy, że to właśnie tutaj wszedł z buta zupełnie nie przejmując się tym, iż coś przerywa. Szybko spotkał się ze słowami szefuńcia, który z uśmiechem przyprawiającym go o niesmak w ustach, kazał mu usiąść. Prawdopodobnie, gdyby był mniej znudzony, podszedłby i uderzył w jego słodką buźkę, żeby nie rozkazywał mu, ale… znudzenie i lenistwo przejęło teraz kontrolę. Samo spotkanie znów… nie wzbudzało w nim nic ekscytującego. Chyba najzabawniejszy był w tym fakt jak kociak próbował udawać, że wszystko jest dobrze, ale jednak nie zauważył, że chodzi w specyficzny i trochę nienaturalny sposób. Nogi go bolą? A może tyłek? Oparł się łokciem o stół i zasłaniając usta położył głowę wpatrując się niczym predator w zwierzynę w niebieskowłosego, wypatrując odpowiedzi na swoje pytanie. W końcu, całe spotkanie dobiegło końca, a Rosjanin cały czas miał pytanie w głowie. Fakt jednak, że nie usiadł ani razu na swój fotel mógł wskazywać zdecydowanie na bolącą dupę.
– Jest na miejscu, z którego będę mógł się go łatwo pozbyć. – odpowiedział i wstał z fotela. Skoro szefuńcio był wolny to spokojnie mogli udać się od razu na zabawną część dzisiejszego dnia. Spojrzał co takiego miał na sobie niebieskowłosy i zaczął się zastanawiać. – Lubisz te ciuchy, czy możesz je ubrudzić? – gdy poznał odpowiedź tylko kiwnął głową i poszedł do wyjścia z pomieszczenia. – To zbierajmy się, ktoś czeka na nas.
_____Pozwolił kociakowi ogarnąć się do końca, znał w końcu jego plan ogarnięcia się do wyjścia. Widział go już kilka dni z rzędu. Westchnął lekko, gdy w końcu mogli iść do samochodu. Szczęśliwie zaparkowanego całkiem blisko. Przejazd do jednego z domów rodzinnych nie był bardzo skomplikowany, dopóki nie wyjeżdżasz z miasta i zaczynasz krążyć po strzeżonych osiedlach z wielkimi willami. Gdy w końcu dojechał pod miejsce, gdzie wcześniej zostawił przesyłkę, kociak mógł dostrzec zalesioną willę z kilkoma sportowymi samochodami stojącymi na dużym podjeździe. Każdy z nich miał właściciela. Ludzie zarządzających ich interesami po tej części USA. W większość domy Petrovichów i Caldwellów znajdują się w Staten Island, ale nie zamierzał korzystać z mostu, który był zupełnie zakorkowany. Nawet jeśli miał trzy opcje… każda miała taki sam efekt końcowy. Wysiadł z pojazdu i zanim miał okazję odezwać się do kociaka w sprawie tego, gdzie są, został zawołany.
– Брат убийца! – krzyknął starszy mężczyzną z siwą gęsto brodą, przyjemnym uśmiechem w bardzo dobrym granatowym garniturze podkreślającym jego niebieskie oczy. - Как приятно видеть вас в гостях.
- Не радуйся слишком рано – odpowiedział z małym uśmiechem na ustach. Prychając na mężczyznę podchodzącego do niego z otwartymi ramionami. - Я здесь, чтобы мучить кого-то
- Мальчики сказали мне так раньше – starszy włożył dłonie w kieszenie wiedząc, że nie będzie wstanie przytulić na przywitanie Yuriego. Pewnie nigdy nie będzie miał takiego prawa. Zauważył jednak coś ciekawego i przechylił głowę przyglądając się Samuelowi. - Это что?
- Моя новая игрушка – odwrócił się i jego spojrzenie także wylądowało na niebieskowłosym. - Пакет, который я оставил раньше, это парень, который хотел его убить.
_____Na te słowa starszy mężczyzna kiwnął głową, że rozumie o co chodzi. Także by nie lubił, gdyby ktoś strzelał do jego nowej kochanki. To przynajmniej miał wypisane na twarzy, gdy zgadzając się ze słowami Yuriego, przytakiwał. Następnie wymieli jeszcze kilka zdań i zostali zaproszeni do środka.

_____Słysząc kociaka wtrącającego się do rozmowy, obaj mężczyźni spojrzeli na niższego od nich. Nie wydawał się zadowolony, jak kobieta, której nie dano zajęcia podczas rozmowy biznesowej. Przynajmniej w oczach Gregoriego, tak to wyglądało. Był szefem tego regionu, Nowego Yorku. Nie samego miasta, a także całego stanu, w którym się znajdowali, ale nie tylko. Wszystko ponad Nowym Yorkiem leżało w jego jurysdykcji. Z Maine włącznie. W środku czekali na nich inni szefowie większych regionów, dokładniej – otaczających ich stanów. Życie było jednak przelotne i łatwo można było stracić swoją pozycję robiąc coś nie odpowiedniego, dlatego się nie odezwał chociaż swoją kochankę już by uderzył. Był mężczyzną z ciężką ręką, bo każdy musi znać swoje miejsce. Stąd przez jego oczy przebiegł niebezpieczny błysk, ale wiedząc kto stoi koło tego niewychowanego bachora, wiedział, że szybciej odetnie sobie rękę niż może coś zrobić. Należał do rodziny Petrovichów od pokoleń, a cały ten obszar uzyskał od dziadka za pozwoleniem Tsara kilka lat temu. Normalnie, powinno nazywać się tak najsilniejszego z całej rodziny, głowę i szefa. W ostatnich latach było inaczej. Tsarem, które pozwolenie musieli otrzymać w czasie wojny nie był Ivankov Petrovich, a jego drugi syn – Yurij. Nawet nie Nicolai, który zostanie następnym szefem jako pierworodny, a jego młodszy brat!
– Nie marnujmy czasu.
_____Słysząc zimny ton ciemnowłosego zabójcy Gregory obudził się ze swojego zamyślenia i zaprosił gości do środka. Yurij był młodszy od niego, młodszy od wszystkich w środku, lecz z nich wszystkich był najważniejszy. Hierarchia siły i braterstwa była jasna. Nawet jeśli zdanie Gregoriego liczyło się na całym wschodnim wybrzeżu jaki i w kraju, to przy zdaniu Tsara… nie miało znaczenia. Przeszli się po korytarzu rozmawiając o pierdołach, aż doszli do salonu.
- Вы ведете себя как свиньи! Царь здесь! – powiedział głośno Gregorie, łapiąc uwagę dwóch mężczyzn, którzy zareagowali na jego słowo bardziej intensywnie. - Скажи привет!
_____Yuri nie przejął się tym wybrykiem tylko kątem oka uważnie obserwując kociaka, który mógł zrobić coś głupiego, bo jednak zachowywał się wczoraj jak bachor i nigdy nie wiesz, kiedy znowu mu odbije. Wolał, aby nie skakał przy tych ludziach, o dziwo jednak, skupił się bardziej na swoim zakładniku i strzelcy, które szybko rozpoznał. Pierwszy w kolejce, niczym po uścisk prezydenta stanął przed nim w miarę wysoki mężczyzna z blizną przy oku i brązowymi włosami. Kostya, a dokładniej Konstantin, bo tak się nazywał, był bossem mafijnym oddziału mającego pod sobą Pensylwanie, Ohio, obie Virginie oraz wszystko inne co stało między nim, a terem Gregoriego. Kojarzył go, bo z blizną i prawie rozszarpaną ręką przyleciał kiedyś do jego domu rodzinnego, do Moskwy, aby dostać pozwolenie na zabicie zdrajcy, przez którego stracili ówczesnego szefa tego regionu. Była to zwykła walka uliczna, pewnie nikt by się nie pofatygował, żeby prosił aż „ich” o zgodę, a zrobiłby to co musi i potem powiedział jak wyglądał sytuacja. Jednak przyjechał i poznał wtedy Yuriego, piętnastoletniego chłopaka, który dostał tytuł Tsara, bo dzierżąc snajperkę nie miał sobie lepszych, a na odległość pół metra był śmiertelny dla każdego.
– Царь – powiedział Kostya i ukłonił się lekko, a za nim drugi mężczyzna, podobny do niego, prawdopodobnie jego syn. - Я рад видеть тебя в добром здравии
- Это твой сын? – spytał kładąc spojrzenie na wyższym, ale bardzo z twarzy podobnym chłopaku. Kostya podniósł wzrok i kiwnął potwierdzająco. - Как его зовут?
– Косьма Филя Георгий – odpowiedział ojciec, kładąc dłoń na ramieniu syna, który podniósł wzrok i patrzył na Yuriego jak na idola. - Его любимая история - это наша встреча и убийство предателя.
- Он не говорит по-русски? – spytał Gregori wchodząc do rozmowy, który miał już dosyć tego zapoznawania się. Głównie ze zwykłego bycia małostkowym, bo on nie mógł sobie porozmawiać na zewnątrz. - Царь здесь, чтобы мучить этого члена
_____W tym momencie skinął na siedzącego na krześle, związanego mężczyznę, a do rozmowy przyłączył się kolejny głos. W języku angielskim, z akcentem amerykańskim. Wszystkie spojrzenia, skupiły się na Samuelu, który chyba nie taki miał zamiar. Stał na szczęście w taki sposób, że nie czuł na sobie spojrzenia odbijającego się od barków Yuriego, za którym stał. Prychnął lekko, gdy dotarło do niego co powiedział kociak. Jakby ktoś taki mógł mu uciec. To tylko dzieciak, który ma za dużo do stracenia i jego nieszczęście, że postanowił dorobić sobie na strzelaniu do Samuela.
– Możesz. – odpowiedział i czując jak spojrzenie Kosmo, młodego chłopaka podąża za jego niebieskowłosym przechodzącym obok nich do związanego. – Kosmo nauczy się czegoś, będzie nam pomagał w zabawie.
_____Rzucił i także ruszył podchodząc bliżej, bo co jak jego ofiara postanowi odgryźć sobie język jak droga będzie wolna? Taśma to jedno, ale w środku znajdował się kawałek materiału zwinięty w kulkę, która miała uniemożliwić samobójstwo. Bez taśmy, może ją wypluć. I jak nie wydawał się za mądry, to jednak mógł być szybki. Inną opcją zawsze było ugryzienie kociaka. Na to też nie zamierzał pozwolić. Jak czyjeś zęby będą zdobiły jego skórę to tylko jego. Odwrócił się w stronę grupki, która stała gotowa na jakieś polecenia. Zwłaszcza Kosmo, który cały czas wpatrywał się to raz w niego, to raz jego spojrzenie zjeżdżało w bok. Na szczęście nic takiego nie miało miejsca więc Yuri od razu zignorował wszystko inne związane z tym chłopakiem.
– Przynieście narzędzia. – nie wskazał na nikogo konkretnego. – Начнем с основ. Космо увидит, что происходит, когда вы не думаете о том, что делаете.
_____Te słowa, a dokładniej ich znaczenie nie trafiło do dzieciaka, który rozumiał widać rosyjski tylko połowicznie. Doskonale trafiło jednak do pozostałych ludzi, bo zrobiło się już ich trochę więcej. Dorośli mafiosi z okolicy, wszyscy byli członkiem jego rodziny – Petrovichów. Nie nazwiskiem, a więzami krwi, braterstwem.  Dwójka ludzi poleciała po zestaw, który przyda im się. Poza zwykłymi „sztućcami” do wyciągania informacji, druga osoba była potrzebna do małego generatora, bo jednak popieszczenie człowieka prądem po jakiejś części ciała zawsze poprawiało humor.
– Proszę. – powiedziała nieznana mu twarz podając w dwóch rękach torbę. – Narzędzia. Zaraz przyjdzie Ivan z generatorem.
– Hm. – Yuri kiwnął głową i kiwnął palcem do Kosmo, który szybko podszedł do niego, a Rosjanin bez uprzedzenia wepchnął mu torbę w ręce. – Rozłóż na stole i przysuń bliżej. – potem spojrzał na kociaka i przypomniał sobie, co takiego powiedział mu w biurze. Odwrócił się więc do innego przypadkowego człowiek i powiedział. – Zabierzcie go, żeby się przebrał w coś co można spalić. – odwrócił wzrok do Samuela. – Zrób to szybko i zaczniemy zabawę.
_____ Wysoki, łysy mężczyzna w ciemnym garniturze z koszulą, która ledwo mieściła jego bicepsy i tors, podszedł do nich. Bez dotykania i zostawiając przestrzeń między sobą, a Samuelem bez słowa wyprowadził go z pomieszczenia. Yuri nie przejmował się tym czy coś mu zrobią. Jeśli faktycznie są na tyle idiotami, aby dotknąć go, oni usiądą na tym krześle za chwilę, zaraz po tym szczeniaku, który był blisko posikania się.

_____Obserwował, jak wyprowadzają kociaka z jego pola widzenia i nie przejmował się tym zbytnio. Polecenie było dość proste i zgrabne. Miał się przebrać i tutaj wrócić. Nie mogli nic w tym zjebać. Kosmo podszedł i podsunął ze sobą wysoki stół, na którym wyłożył narzędzia. Po tym całym ułożeniu widać było, że nigdy tego nie robił. Widząc lekko uniesione brwi Yuriego, większość zaśmiała się z tej sceny. Rzucając między sobą komentarzami na temat tego, że Kosmo ma jednak jaja ze stali, aby podać Tsarowi źle ułożone przybory. Nikt jednak nie przechodził za daleko z żartami, a koło młodego chłopaka zjawił się starszy gangster poprawiając układ i tłumacząc, dlaczego tak, a nie inaczej się ułożone narzędzia. Mógł tylko prychnąć pod nosem, gdy widząc tą scenę. Nie spodziewał, że Kosmo tego nie umie. Wypadało, żeby jednak potrafił takie rzeczy. Przynajmniej według jego wiedzy i pamięci. Atmosfera była tutaj bardzo rozluźniona, dopóki wśród tłumu wszystkich gapiów i świadków tortur jakie mają się wydarzyć – pojawił się dryblas, który miał pilnować jego kociaka. Yuri podniósł rękę do góry z otwartą dłonią zatrzymując wszystkie dźwięki w pomieszczeniu. Każdy ucichł wpatrując się w niego. W jego zimne oczy, zmarszczone czoło oraz bardzo agresywny wyraz twarzy.
- Царь?
_____Odezwał się Gregorie. Jego ton był bardzo niepewny. Gdy niewzruszony tym Yuri opuścił swoją dłoń i podszedł do łysego dryblasa wyciągając zza swojego paska broń. Wszyscy spięli się. Włącznie z mężczyzną, który miał teraz czarnego glocka przyłożonego do skroni i wiedział, że nie mógł wykonać żadnego błędnego ruchu czy powiedzieć żadnego błędnego słowa. Nie tylko dlatego, że broń była zagrożeniem. Kątem oka widział drapieżne spojrzenia wszystkich. Znał tych ludzi, lecz w momencie, kiedy coś się nie spodobało temu ciemnowłosemu przed nim, czuł, że stracił w ich oczach wszystko. Został sam, przed osobą, która nazywali monarchą.
- Ты! – padła krótkie słowo nasycone podejrzliwością i agresją. - Где мой котенок?
– Chodzi o tego chłopaka? – łysy mężczyzna czując jak po plecach spływa mu pot zadał pytanie, które czuł, że jest bardzo oczywiste. Widząc jak Yuri tylko uniósł głowę jakby mówił „tak”, postanowił kontynuować. – Zostałem go w pokoju, żeby się przebrał.
– Samego? – ton głosu nie brzmiał zbyt dobrze, a z każdą chwilą bez odpowiedzi temperatura spadała jeszcze niżej. Dryblas zaczął kiwać głową na tak bojąc się otworzyć usta. – Dlaczego?
– Przyszedł Maxim i powiedział, że „przejmie tą sprawę”
_____Yuri nie potrzebował wiedzieć więcej, glock odsunął się od głowy mężczyzny, którego imienia nigdy nie pozna, a ten odetchnął z ulgą zamykając oczy. W tym momencie, poczuł przeszywający go ból, który sprawił, że nie ustał na nogach i osunął się na posadzkę. Z tej pozycji widział bardzo wkurzoną twarz ciemnowłosego widząc w nim jakiegoś diabła, chwilę potem mdlejąc. Rosjanin odwrócił się w tym momencie do Gregoriego cały czas utrzymując swojego niezadowolenie. Poza tym widać było po nim, że czekał na jakieś wytłumaczenia. Gospodarz otarł czoło w haftowaną chustkę czując, że szykuje się dla niego bardzo duża strata.
– To mój syn. Maxim.
– Dlatego od tak ten matoł odszedł od drzwi? – zadał kolejne pytanie kopiąc krwawiącego mężczyznę w brzuch. Nie zrobił do tego dużego zamachu, raczej jako pokazanie o kogo mu chodziło. – Idziemy.
_____Rzucił i skierował się w stronę, gdzie zniknęli. Zaraz za nim ruszył Gregorie i Kostya, którzy byli tutaj najbardziej rozpoznawalnymi ważnymi ludźmi. Yuri otwierał każde drzwi po kolei nie przejmując się tym co zastał w środku, aż w końcu trafił na pewne białe drzwi, przed którymi nikt nie stał, a za nimi słychać było szamotaninę. Gdy zamierzał otworzyć drzwi usłyszał słowa, mające taką moc, że cała trójka zesztywniała natychmiastowo. Starszy mężczyzna, zacisnął zęby rozpoznając głos swojego syna. Yuri natomiast wiedział, że zabije chłopaka tak czy tak. Przynajmniej za odzywanie się w ten sposób do jego kociaka. Otworzył drzwi z impetem od razu sprowadzając uwagę faceta, który wcale nie był podobny do Gregoriego. Nie zastanawiał się długo, od razu strzelił w bark, ten dalszy, tak, aby na pewno nie zrobił nic głupiego i na pewno puścił Samuela.
– Блядь! – krzyknął i chciał otworzyć usta, aby krzyczeć w stronę Yuriego, lecz zobaczył wycelowaną w siebie broń oraz stojącego zaraz obok ojca. – Tato!
– Nie masz prawa mnie tak nazywać! – Gregorie odkrzyknął do dzieciaka, który zupełnie nie rozumiał sytuacji. Yuri, więc strzelił do niego jeszcze raz. Tym razem w udo. – Tsar…
_____Ciemnowłosy nie ugiął się słysząc ton starszego mężczyzny. Podszedł do krwawiącego i bardzo pijanego faceta, złapał go za szyję ściskając ją i odrzucając go z daleko od niebieskowłosego. Westchnął lekko widząc w jakim stanie się znajduje. Nic mu nie zrobili… poważnego. Nadal jednak polecą za to głowy. Zgarnął delikatnie łzy spływające z oczu przestraszonej ofiary zdarzenia. Następnie rozwiązał pasek i odrzucił go na bok od razu łapiąc za nadgarstki i sprawdzając w jakim są stanie. Szybko rzucił okiem na ogólny stan kociaka i nie odrywając od niego oczu zaczął mówić do dwójki mężczyzn znajdującej się tutaj razem z nim. Postanowił zrobić to po angielsku, żeby jego płaczący szefuńcio też wiedział co się dzieje.
– To twój jedyny syn?
– Tak.
– Inne dzieci?
– Tak. – w tonie mężczyzny słychać było, że nie czuł się komfortowo wiedząc jakie będzie następne pytanie. Musiał tylko odpowiedzieć… przez zaciśnięte zęby. – Córka.
– Dziewica?
_____Gregorie spojrzał na Kostye, który posyłał mu spojrzenie jakoby on także był zdrajcą w tej całej sytuacji. Obaj mężczyźni doskonale wiedzieli do czego ta rozmowa dążyła. Nie mogli też dalej przeciągać tej rozmowy.
– Tak. Może być żoną Szefa.
– Kosmo zrobi z Maximem to co Samuel będzie chciał, ale go nie zabije. W przyszłość twoja córka, Gregorie, wyjdzie za Kosmo. Połączymy wasze okręgi w jedno.
_____W całości tej wymiany głos Yuriego pozostał zimny, bez emocji i pełen gniewu. Tego ponad granicą ognia i agresji. Głębszy. Dawno ktoś nie potraktował tak luźno jego poleceń. Widać będzie musiał się częściej udzielać wśród rodziny, skoro tak mało ludzi go zna.  Dopiero teraz wstał z kucaka koło kociaka i spojrzał na nich. Kostya przyjął informacje jak rozkaz, Gregorie nie mógł się trochę z tym pogodzić, ale… normalna osoba będzie szukała winny i jest tylko jeden. Przeniósł swoje spojrzenie na zszokowanego i krwawiącego Maxima, który przeklinał po rosyjsku pod nosem.
– Zabierzcie go i przywiążcie do krzesła. Zawołajcie wszystkich. Widać byłem dla was za miły, skoro ignorujecie moje polecenia. – wpatrywał się cały czas grymas bólu niedoszłego gwałciciela. Oh, nawet nie wiedział, ile jeszcze bólu go czeka za to co chciał tutaj odstawić. Jako że Yuri nie zamierzał pozostawić kociaka tutaj, tak ubranego, a mieli jeszcze coś do zrobienia. – Przynieście nowy zestaw ubrań, taki pasujący na niego.
_____Rzucił nie dodając więcej szczegółów. Podszedł i wziął Samuela w ramiona niczym małe dziecko i przeniósł do innego pomieszczenia. Sypialni znajdującej się kawałek obok. Tak samo sterylnej w swoim wystroju. Może miała więcej koloru przez prześcieradło w kolorze jasnoniebieskim. Zamknął za sobą drzwi nogą i posadził niedoszłą ofiarę gwałtu na łóżku najdelikatniej jak umiał od razu kucając przed nim.
– Czego potrzebujesz?

_____Gwałt sam w sobie nie był czymś koło czego Yuri przechodził bez zastanowienia. Raczej łamał rękę i odstrzeliwał palce. Nie chodziło tutaj o próbę udawania, że był dobrym człowiekiem, a o zwykły fakt, że jeśli postawisz swoją matkę, siostrę, brata czy chłopaka na miejscu ofiary to masz ochotę pluć sobie w brodę, że nie zareagowałeś. Co więc dziwnego w reagowaniu? W przeszkadzaniu i stawaniu w obronie? Zabawa w udawanie niezgody, a faktyczne twarde „nie” potrafiła być cienka. Rosjanin nie lubił przekraczać tej granicy w żadnym momencie. Nawet jeśli jego kutas prosił się o uwagę. W końcu, jeśli jesteś mężczyzną jesteś wstanie zająć się sam swoim problemem, nie wciągasz w to innych. Teraz takim problemem okazali się jego ludzie. Nie do końca po jego władzą, bo kontrolował to starszy brat, lecz jego wpływy nie były małe. Idea, że jakiś dzieciak może wejść w butami i zignorować jego rozkaz bardzo podrażniła mu ego i podniebienie. Gdyby nie obecność nieporadnego i zaczerwienionego jak niewiasta szefuńcia, Yuri pewnie już dawno tutaj nie było.
_____Pytanie, które padło w stronę kociaka nie uzyskało odpowiedzi, gdy zamiast słów otrzymał pukanie do drzwi. Ochroniarz odpowiedział stanowczym tonem, że mogą wejść. We framudze pojawił się jeden z chłopaków Gregoriego. Ze stertą ubrań na ramieniu. Czarne dresy, najzwyklejszy zestaw, ale mieli pewność, że rozmiarowo będzie pasował na niebieskowłosego.
– Coś jeszcze przygotować? – spytał chłopak, w jego oczach lekkie zgubienie. Yuri dostrzegł je. – P-panie Petrovich?
– Jak będę coś potrzebował, wezmę Gregoriego. – odpowiedział i wziął swoje spojrzenie z mafiosa kierując na stertę ubrań koło kociaka. – Mam nadzieję, że tym razem rozmiar będzie pasował.
– Oczywiście. – wyrzucił z siebie bardzo szybko. – Postaraliśmy się o to.
– Tak mówisz? – Yuri wstał na równe nogi i odwrócił się do chłopaka, który od razu zesztywniał w ramionach jakby zaraz miał zostać uderzony. – Idź.
_____Po tych słowach, chyba chłopak nie zrozumiał w pierwszej sekundzie o co chodzi, lecz otrząsnął się i kiwnął głową szybko znikając z pomieszczenia i pozostawiając ich samych. Rosjanin bacznie obserwował cały ten proces, aż utrzymał zamknięcie zamka. Dopiero wtedy odwrócił się do siedzącego na łóżku kociaka, który podawał mu właśnie koszulkę. Chwycił za nią prawie odruchowo z lekkim zdziwieniem w oczach zastanawiając się o co takiego chodzi. Nie powinien się po prostu ubrać? Po co mu to podaje? Gdy padły jednak dość jednoznaczne słowa, nie poprzedzone żadnym „proszę”, prychnął pod nosem gubiąc swoje zdziwienie. Nie rozumiał w takiego chce się bawić jego kociaka, ale niestety nie mógł w tym uczestniczyć. Ręką, w której trzymał materiał, złapał za nadgarstki wystawione w górę jakby faktycznie miał zająć się ubieraniem siedzącego przed nim mężczyzny. Kładąc kolano na łóżku pochylił się do przodu lądując nad leżącym teraz na pościeli niebieskowłosym, trzymając jedną dłonią jego nadgarstki nad głową, a drugą, lewą dłonią, poprawił grzywkę, aby dobrze go widział.
– Kociaku.
_____Rozpoczął przysuwając się bliżej. Stając w nim twarzą twarz. Ich usta odsunięte od siebie kilka centymetrów. Oczy wpatrujące się w rozszerzone gałki Samuela. Następnie przesunął się w bok, prosto koło ucha, aby bardzo dobrze go usłyszał. Mówiąc spokojnym, lecz pewnym siebie głosem.
– Ja tylko rozbieram innych i nigdy nie ubieram, gdy skończę z nimi. – następnie odsunął się cały czas bez uśmiechu na ustach wpatrując się w twarz swojego szefuńcia. – Następnym razem, gdy złożysz mi taką propozycję uznam to za zaproszenie, żebym zajął się twoim tyłkiem. – puścił go i wstał na równe nogi zupełnie nie patrząc na chłopaka. – Teraz się ubieraj.
_____Poprawił swój garnitur i spojrzał w bok. Miał wrażenie, że jego przekaz był dość jednoznaczny. Jeśli jeszcze raz zaprosił go tak do ”pomocy” to zajmie się tym na swój sposób. Już raz posiadał te pośladki pod swoją jurysdykcją. Dokładniej, tej nocy, dzień wcześniej. Gdy kociak go nie posłuchał i musiał pokazać mu kto ma więcej do powiedzenia w tym układzie, w tamtym momencie. Uderzenia, które zostawił wtedy nie miały na celu nic więcej niż szybkiego uspokojenia szefuńcia. Nawet się nimi tak dobrze nie zajął, bo jednak Samuel się nie stawiał, a raczej bardzo szybko uspokoił. Po alkoholu był jednocześnie uroczy i nieznośny. Ta myśl przywdziała na jego usta lekki uśmieszek, który rozmył się wraz z pytaniem.
– Ogólnie w przypadku gwałcicieli stosuje się dużo bólu, a później śmierć. Na pierwszym razem polecam wyrywanie paznokci, łamanie palców i wyrywanie zębów i cięcie skóry.
_____Odpowiedział chociaż prawda była taka, że nie miał największych zdolności w torturach. Raczej zabijał dość szybko i skutecznie. Nie lubił się w tym całym sprzątaniu burdelu po krwawych torturach, takich jak przecinanie żył i odwracanie do góry nogami albo innymi kreatywnymi rozwiązaniami zadającymi ból, lecz taki, który trwa bardzo długo. Szczęśliwie w wieku lat 14 dostał swoich sprzątaczy i nie musiał uczyć się jak ogarniać miejsce zbrodni, żeby nie zostawić śladów. Nie wiedział na co zdecyduje się kociak, ale był przygotowany, że po prostu będzie chciał uciąć mu jaja i na tym skończyć. On jednak nie mógł. Maxim wchodząc do tego pomieszczenia zignorował jego rozkaz, a to kosztowało więcej niż jaja i życia.
– Masz pięć minut, żeby się przebrać. Czekam po drugiej stronie drzwi. Potem takiego jakiego cię zastanę zaciągnę, aby przeprowadzić tortury.
_____To nie było ostrzeżenie, a raczej informacja i groźba. Yuri miał już trochę dość tego wszystkiego. To miało być proste zadanie, a już mu wyszło szambo. Teraz trzeba było je ogarnąć i to jeszcze z kociakiem, który pewnie będzie chciał robić wszystko po swojemu. Wyszedł z pokoju i stanął na korytarzu pod drzwiami widząc jak podchodzi do niego Grigorij z Kosmo. Obaj wyglądali jakby mentalnie byli przygotowani na to co zaraz się stanie. Dzieciak miał dzisiaj przejść swoje pierwsze asystowanie w torturach na jakimś nieznanym gościu, a nagle zrobiło się z tego bycie osobistym katem dla chłopaka nie wiele starszego od niego samego. Pewnie razem dorastali. Zwłaszcza, że mafia jest jedną wielką rodziną, braterstwem. Yuri westchnął i spojrzał na chłopaka, któremu widniało przerażenie w oczach. Położył mu dłoń na głowie i poczochrał włosy rzucając szybkie słowa uspokojenia, w jego rodzinnym języku. Rozluźnione ramiona Kosmo i zaciśnięte usta Gregoriego, były wyrazem całej tej sytuacji.

_____Uspokojony Kosmo, nie rozpoczął od razu rozmowy na jakieś poboczne tematy. Rozumiał swoje stanowisko, ojciec przekazał mu skrótowo historię i w głębi duszy pół Rosjanin cieszył się tylko, że nie zrobił głupoty. W końcu ciężko było oderwać wzrok od kogoś tak wątłego i wyglądającego jak pielęgnujący się całe życie ptak. Osoba, z którą przyszedł Tsar, tą którą nazywał „kociakiem”, nie należała do osób, które powinny się odnaleźć w ich środowisku. On był do tego przygotowany cały życie, a cały czas były momenty, gdzie pokazywał miękkie serce.
– Czy… – chłopak postanowił wyrzucić z siebie pierwsze słowa. Miał w końcu pytanie, które chciał zadać. Grigorij i Yuri zwrócili więc na niego uwagę oczekując reszty zdania. – Czy Pan Kociak będzie coś sam robił? Czy wszystkim zajmiemy się my?
– Dobre pytanie. – Grigorij pochwalił z lekkim uśmiechem Kosmo. – Sam chciałbym to wiedzieć.
– To zależy od niego. – Yuri westchnął przekładając więcej ciężaru na ścianę za sobą. – Jak będzie chciał to może. Jak nie to my się tym zajmiemy.
_____Te słowa, wypowiedziane zupełnie bez empatii do sytuacji czy ekscytacji możliwym rozlewem krwi dały dwie sprzeczne reakcje. Grigorij był przerażony. Kosmo był szczęśliwy. Po tym zachowaniu widać było, który z nich patrzył na możliwe problemy, a który na możliwe okazje. Kosmo myślał o możliwości torturowania z Yurim. Starszy grubasek za to o sprzątaniu sceny zbrodni i ciała, które może mieć mnóstwo docisków palców i jeśli coś nie wyjdzie, gdzieś policja coś znajdzie – Tsar przyjdzie po jego głowę tym razem. W końcu ciężko, aby nie dzielić się zabawką, gdy jest zamknięta w więzieniu za morderstwo z okrucieństwem, prawda? W tym momencie z pokoju wyszedł on, ubrany cały na czarno. Nie czekali jakoś długo kierując się do pomieszczenia, gdzie wszystko już czekało. Inaczej nie pojawiliby się po niego. O dziwo. Ku zaskoczeniu wszystkich obecnych Kosmo nie rzucił się na narzędzia jak powinien. Zrobił to niebieskowłosy chłopak z dziwną fiksacją na twarzy. Obecni od razu spojrzeli po Grigorim i Yurim, którzy nie zareagowali zbytnio. Kosmo natomiast, aby chociaż trochę wprowadzić Pana Kociaka w narzędzia podszedł od razu sugerując swoją pomoc.
_____Starszy gangster nachylił się lekko w stronę stojącego koło niego Rosjanina, który z założonymi rękami na piersi nie pokazywał, aby przejmować się tym co się dzieje. Ciemnowłosy przyglądał się uważnie co takiego zamierza robić i w sercu bawiło go, że koniec końców, mimo niezadowolenia sytuacją robił to co mu zaproponował. Powiedział o tych czynnościach, bo przeciwnie względem poglądów ludzi – łamanie palców i wyrywanie paznokci nie było takie trudne i nie była potrzebna duża siła. Właściwie każdy mógł to zrobić. Nie bez powodu ludzie tracili paznokcie przez przypadkowo zgnieciony palec w drzwiach. Wszystko to jednak było nudne. Nie można było zobaczyć na jego twarzy ekscytacji, zaskoczenia, niczego.
– Что мы будем делать, если мальчик поранится? – spytał nagle starszy, między kolejnymi wyciami torturowanego. – Он как будто задыхается от адреналина.
– Hm? – Rosjanin oderwał spojrzenie od zabawnego przedstawienia przed sobą i spojrzał na mężczyznę, który już odciął się od krzyczącego z bólu ledwo pełnoletniego dzieciaka. – Ничего такого. Что ты хочешь делать? Отвезти его в больницу? – widząc pewne wahanie, na usłyszany komentarz, na twarzy Yuriego pojawił się zimny uśmiech. – Думаешь, он может лгать?
_____Mężczyzna z nadwagą chciał odpowiedzieć na to pytanie, lecz szybko zauważył, że jest retoryczne. Po szalonym zachowaniu niebieskowłosej, stukniętej, zabawki Tsara, postanowił po prostu się zamknąć. Nie mógł tego chłopaka nazwać kochankiem, bo Tsar zachowywał się zbyt luźno i na pewno nie przyprowadziłby tutaj swojej dupy, aby oglądał, jak ktoś zostaje rozcinany na kawałki, żeby wydostać informację. W końcu nie ma nic seksownego w dużej ilości przemocy…prawda? Grigorij zaczynał powątpiewać w to stwierdzenie wpatrując się w zszokowane, ale lekko zafascynowane twarze jego chłopaków. Ludzi, którzy mieli dostawać teraz nauczkę, aby nie dotykać nie swoich, trzymać łapy i chuje przy sobie. Może to on był po prostu za stary? Albo to dlatego, że młodzi potrzebują więcej adrenaliny?
– Что, если он поранит себя? Вы не сможете играть с ним столько, сколько захотите. – odpowiedział po chwili cały czas podtrzymując temat. Jego pytań zaskoczyło czarnowłosego, który odwrócił się do Gregoriego w małym szoku opuszczając ramiona. – Царь?
– Я похож на человека, которого волнует, носит ли кто-то повязку на руке? – spytał, a starszy gangster szybko kiwnął na nie. – Тогда, может быть, я выгляжу как человек, который не будет использовать чей-то рот, если ему порежут язык? – znowu, bez zastanowienia, kiwnął na nie. – Тогда что ты делаешь?
_____Nikt by się nie spodziewał, ale Yuri się zaśmiał. Lekko, pod nosem. Grigorij zrozumiał w tym momencie, że właściwie to nie miał o co się martwić. Jego szef, Tsar, nie będzie czekał na pozwolenie, jeśli zamierzał coś zrobił lub czegoś konkretnego chciał. Nawet jeśli nie gustował w gwałcie i stronił od tego, to zasada nie obowiązywała, gdy coś już było jego. W końcu twoja własna zabawka należy do ciebie, kto ma prawo zabronić bawić się z nią? Starszy mafios nie był jedyny w takim rozumienia zasad Yuriego. Większość ich świata rozumiała te zasada tak samo. Gwałt nie był dobry dla reputacji, ale skoro ktoś raz się zgodził – drugie „nie”, nie miało dla nich znaczenia. Nikt u nich nie potraktowałby tego jako gwałt. W tym momencie, z zamyślenia wyrwał go głos Samuela. Grigorij uniósł brwi słysząc słowa, które padły. Nie był w tym sam, większość obecnych nabrała powietrza w płuca oczekując aż szef szefów ustawi małego szaleńca do pionu.  To co myśleli, że nastąpi jednak nie nastąpiło. Tsar nie wyciągnął broni, nie wymierzył w nikogo bronią. Ze znudzonym wyrazem twarzy podszedł do lekko roztrzęsionego Kosmo, który widocznie zmienił swoje zdanie na temat ”Pana Kociaka” i tego czy nadaje się do tego miejsca. Yuri jednak wiedział, że nie było po to rozwiewać jego wyobrazi. Ludzie różnie reagują na przemoc, ale zwykle biorą co im dają. Jeśli mogą bezkarnie wykazać się okrucieństwem, zawsze się do tego posuną. Musiał coś jednak wytłumaczyć szefuńciowi. Podszedł do niego i złapał go dłonią za policzki ściskając trochę twarzy i kierując w swoją stronę.
– Nigdzie nie siadaj na śmiechu, którego krzywdzisz. – powiedział na głos, bardzo zimnym i spokojnym tonem. Po czym puścił twarz kociaka i położył dłoń plecach odsuwając go. – Stań koło Gregoriego i niech ktoś poda ci jakąś ścierkę.
_____Zmarszczył lekko nos mówiąc ostatnie słowa jasno pokazując swoje niezadowolenie związane z faktem, że kociaka był ujebany na każdy możliwy sposób i posiadał na sobie tyle DNA, że zatrzymaliby go na rzeź i nikt nie mówiłby, że mógł być ofiarą. Potem zupełnie ignorując już Samuela założył czarne rękawiczki, które cały czas leżały koło narzędzi, a kociak postanowi pominąć. Kosmo stojący obok przez chwilę nie wiedział co ze sobą zrobić, ale spokojne spojrzenie Yuriego uspokoiło go. Zwłaszcza gdy zobaczył mały uśmiech na kamiennej twarzy.
– Umyj dłonie, załóż rękawiczki, stań po mojej lewej.
_____Wydał polecenie i złapał za długi, cienki, prosty drut zakończony harpunem na końcu. Ten niepozorny przedmiot głównie służył do tego, aby wsadzić go w jakiś mały otwór ciała, otworzyć grota i wyciągnąć szarpnięciem. Idealnie nadawałoby się, żeby włożyć to teoretycznemu gwałcicielowi w penisa, ale Yuri nie był w humorze, aby dotykać czyjegoś fiuta. Kto więc to zrobi? Kosmo. Gdy więc wrócił i był przygotowany do działania dostał polecenie, które wykrzywiło wszystkim twarze. Właśnie z Kosmo. Miał bowiem wyciągnąć penisa Maxima na wierzch. Zacisnął zęby i zrobił to, wykonując polecenia krok po kroku. Gdy sflaczały penis ujrzał światło dzienne Yuri podał młodemu narzędzie do rąk. Wziął je z lekkim wahaniem, aby po chwili dostać kolejną instrukcję obsługi. Dla nieprzygotowanego człowieka, bez znieczulenia, nawilżenia i wspomagaczy, włożenie czegoś w cewkę moczową był najgorszym bólem na świecie. Już nie mówiąc o mężczyźnie, który może mieć więcej niż 3 cm od początku do końca. Maximo co prawda nie był najlepiej uposażony, ale nadal mógł się pochwalić posiadaniem więcej niż te 3 cm. Z każdym ruchem i zagłębieniem się urządzenia, torturowany odkrywał, że złamanie palca wcale nie jest takie straszne. Najlepsze było jednak przed nimi.
_____Gdy w końcu cały przyrząd został włożony, przynajmniej na tyle, na ile mógł. Kosmo został poinstruowany przez Yuriego, aby pociągnął lekko do siebie. Chłopak był zgubiony w pierwszym momencie, ale myśląc, że skończyli z tym, postanowił tylko kiwnąć głową i pociągnął drut do siebie. W tym samym momencie z ust zmarnowanego już mężczyzny wydał się agonalny wręcz krzyk. Nie zemdlał jednak, był cały czas przytomny. Kąciki ust Yuriego w tym momencie uniosły się lekko do góry widząc, że mężczyzna starał się przeżyć to wszystko i nie stracić swojej godności, chociaż nie będzie to trwało jeszcze długo. Kosmo przerażony dźwiękiem jaki wydobył się z ust Maxima odwrócił się przerażony w stronę Tsara i widząc jego wyraz twarzy przełknął ślinę. Mógł tylko kontynuować wyciąganie przedmiotu, a z każdym milimetrem słyszał coraz głośniej krzyczącego mężczyznę. O wiele mocniej niż wcześniej, jakby ktoś rozcinał go od środka. To się w sumie działo. Haki znajdowały się teraz w tkankach torturowanego i z każdym pociągnięciem rozcinały wnętrzności w tak wrażliwym miejscu jakim były narządy płciowe. Ukrwione, unerwione. Na pewno nie będzie wstanie potem używać swojego penisa, nie, żeby była do tego potrzeba.
– Wyciągnij przyrząd i możesz go zabić. – westchnął ponownie znudzony i zrobił kilka kroków w bok. Do siedzącego i wpatrującego się ze łzami w oczach w to co dzieje się człowiekiem obok. Yuri położył dłoń na ramieniu chłopak i zobaczył, że ten od razu zaczął się moczyć. – Oh. To będzie szybkie.
_____I jak się okazało, faktycznie było. Celem Yuriego nie było zabicie tego chłopaka, ale niestety, teraz kiedy widział morderstwo Maxima, musiał zostać wyeliminowany. Yuri jednak zaproponował chłopakowi, że w zamian za wszystkie informacje jakich potrzebuje, nie będzie cierpiał. W końcu Rosjanin nie był specjalistą w zabijaniu, aby bawić się godzinami w torturowanie. Chłopak bardzo szybko wyśpiewał co trzeba było. Imię osoby, która kazał mu strzelić: Jonathan Roy, człowieka, który dał mu broń i pociski: Rodney Norris oraz kobietę, która dostarczyło portret kociaka: Eve Barker. Z tych imion wszystkie poza ostatnim mogło nic nie znaczyć dla Samuela. Dla Yuriego żadne z nich nic nie znaczyło. Grigorij jednak znał te imiona. Nawet bardzo dobrze. W tym momencie odsunął się od niebieskowłosego i podszedł do Tsara, który zgrabnym ruchem nadgarstków skręcił dzieciakowi kark. Nie dając czasu na łzy, lamenty czy wierzganie się.
– Царь – odezwał się prawie konspiracyjnie. - Я должен сообщить вам кое-что. Мы можем поговорить наедине?
_____Nie zadając więcej pytań, kiwnął głową zdejmując rękawiczki i wskazał gestem dłoni kociakowi, aby także poszedł za nimi. Gdy znaleźli się w mniejszym pokoju przypominającym gabinet, drzwi się zamknęli. Grigorij odstąpił miejsca Yuriemu, którzy wolał usiąść naprzeciwko starego mafiosa aniżeli za wielkim biurkiem w obracanym fotelu, kawałek od nich. Znudzony i zdecydowanie niechętny do współpracy Yuri nie był idealnym rozmówcą więc na czole siwiejącego gangstera pojawiła się kropla potu, ze stresu, bo miał do przekazania nie do końca kolorowe wieści.

_____Jak można było się spodziewać po szefie, bossie i donie mafijnym, nie był człowiekiem, którego łatwo zaskoczyć lub przekonać do czegoś, Grigorij jednak… dzisiaj nie czuł się jak tej odważny, poważny i dominujący nad innymi mężczyzna. Zwłaszcza poczuł to widząc zakrwawioną szmatę w swoich rękach, która została rzucona przez zabawkę. Tą, której właściciel nie był kimś z kim mógł wygrać. Nadal… Czy jego miejsce w hierarchii nie było wyżej niż to? Miał pod sobą tysiące ludzi, zarabiał miliony. Czy musiał przejmować się tym co zrobi Tsar, gdy po prostu jebnie jego zabawkę za niezachowywanie się w odpowiedni sposób? Grigorij spojrzał w bok na niebieskowłosego, niższego chłopaka. W jego oczach zagościło niebezpieczny cień, lecz po chwili ktoś dotknął jego ręki, jakby chciał zabrać brudny ręcznik. Wyciągnięty ze swoich destrukcyjnych myśli spojrzał na jednego z jego chłopców. Z pokornym spojrzeniem, ciemnoskóry chłopak w czarnym garniturze czekał aż otrzyma zabrudzona szmatę. Grubszy facet przeklął pod nosem w swoim języku i oddał materiał wracając do oglądania przedstawienia i tortur swojego syna. Cóż.. Już nie. Wyrzekł się go w momencie, gdy postanowił pokazać swoją arogancję i zafascynowanie czyjąś dupą.
– Nie mam powodu, aby ci odpowiadać. – co prawda mężczyzna wrócił na ziemię, ale cały czas nie miał dobrych uczuć względem Samuela. – i w tym tempie nigdy nie będę ich miał.
_____Chwilę po tych słowach, zdając sobie sprawę ze swojej sytuacji, pognał do Yuriego. Teraz, siedząc na fotelu w swoim własnym gabinecie i mając maszynę do zabijania przed sobą… nie wiedział od czego zacząć. Jonathan Roy i Rodney Norris nie byli ważnymi ludźmi. Nie należeli do ich grupy, właściwie to byli pomniejszymi gangsterami, którzy chcieli własnymi siłami zabłysnąć. Jak na złość, jeden z ich ludzi jakiś czas temu ubił z nimi umowę. Wtedy się tym nie przejmował, bo co kilka broni i magazynów może zrobić w skali całej armii i opancerzenia, które oni posiadali? Teraz, Tsar siedział przed nim, bo strzelali do niego z tej właśnie broni. Jako specjalista od broni na pewno znał swoje pociski, to co jest wypuszczone do armii, a co do nich na rynek. Na czole pojawiły mu się krople potu, a on widząc jak Rosjanin coraz mocniej się niecierpliwi zaczął mówić.
- Некоторое время назад один из моих капитанов заключил сделку с двумя молодыми гангстерами. Их звали Джонатан Рой и Родни Норрис. – rozpoczął swoją historię czując od razu na sobie skupione spojrzenie Yuriego. Wpatrywał się w niego czekając na kontynuację. Grigorij tylko przełknął ślinę. - Соглашение заключалось в том, чтобы отдать им одну улицу и продать несколько единиц оружия.
– I z tej broni strzelali? – spytał po angielsku, bo jak był zbyt leniwy, aby tłumaczyć całą historię, tak chociaż na tyle mógł wtajemniczyć kociaka, który widocznie się nudził, chociaż powinien mieć już dość rozrywki na dzisiaj. – Wycofaj się z tego układu i zrobisz obławę na tą dwójkę.
– Ich też chcesz torturować?
_____Zadał pytanie spoglądając na Samuela, który zachowywał się jakby nie słuchał, ale czuł, że uważnie zbiera informacje. Starszy mafioso wiedział, że w przyszłości nie chce spotykać z tym człowiekiem. Nie rozumiał jego zjebanego charakteru, nie podobało mu się, że zachowywał się jakby był najważniejszy i zrobił sobie notkę w głowie. Jeśli w przyszłości, chociaż na chwilę, znajdzie się moment, kiedy Tsar znudzi się tym dzieckiem, złapie go i pokaże, gdzie jego miejsce. Teraz jednak, gdy był pod jego ochroną, raczej nikt go nie będzie chciał ruszyć.
– Nie. – odrzucił lekko i wstał z fotela. – Możesz ich zabić na miejscu. Tą kobietę też.
_____Obojętność czarnowłosego była bardzo wyraźna i dość znana, lecz nadal zaskoczyła Grigoriego. Rozumiał skąd wychodził Yuri, ale przed chwilą zrobił taki pokaz siły z maltretowaniem jednego ze swoich, bo położył łapy na pieprzonej zabawce, a ludźmi, którzy mieli pociągać za sznurki już nie zamierzał się zajmować. Yuri podchodził do tego trochę inaczej. Nie miał pojęcia co to za ludzie, ale nie byli ważni, a wraz z ich śmiercią niestety, skończy się w sumie jego robota. Przynajmniej na to by wychodziło, bo nikt nie będzie chciał zabić kociaka. Przynajmniej przez chwilę. Co nie znaczyło, że nikt nie będzie chciał zabić go. Przez twarzy Yuriego przebiegł bardzo szybki i nikły uśmieszek. Odwrócił się i podszedł o szefuńcia łapiąc go niczym bagaż za pas i przerzucając przez ramię jak worek ziemniaków. Dlaczego tak? Bo to był najszybszy sposób, aby stąd wyjść.
– Pozbądźcie się szybko ciał. – rzucił do zebranych w salonie, niczym sępy wpatrujące się w martwe mięso. Od razu podnieśli głowy i spojrzeli na niego, a później na kociaka na jego ramieniu. Dostrzegł ich wzrok. – Nie przejmujcie się nim. Zadzwonię do Nicolaia.
_____To imię postawiło zaskoczonym i zdezorientowanych chłopaków do pionu. Rosjanin jednak nie przejmował się nimi i skierował się do samochodu, gdzie wrzucił kociaka na siedzenie pasażera i zamknął mu drzwi tuż przed nosem. Następnie obszedł samochód i wsiadł z drugiej strony. Znajdowali się dość daleko od domu obu z nich. Westchnął ciężko z wyraźnie znudzonym wyrazem na twarzy. Potrzebowali teraz alibi. Tak, na wszelki wypadek. Przed tym jednak, obrócił się na bok, kładąc dłoń na siedzeniu obok i wpatrując się w niebieskowłosego szefuńcia.
– Mam nadzieję, że nie jesteś aż takim debilem, aby nie wiedzieć, że potrzebujesz alibi. – powiedział mając swego rodzaju pewność, że Samuel uważał, iż to on mu je zapewni. – Przyczyniłeś się dzisiaj do morderstwa i siadając na tym śmieciu mogłeś zostawić swoje ślady. – kontynuował wywód, które… nie chciał wcale robił, ale czuł, że jak ktoś mu tego nie powie to krytyk nie zrozumie. – Zero wyjazdów i wychodzenia z domu. Zakładam, że umiesz się zająć sobą bez mieszania w to innych ludzi i robienia zadymy.
_____Jego ostatnie słowa, mogły nie być do końca zrozumiałe, ale nie mówił nic więcej. Po prostu włączył silnik samochodu i ruszył w tylko mu znanym kierunku. Było bowiem miejsce, gdzie zamierzał zostawić kociaka na ten wieczór. Miejsce, które robi za najlepsze alibi dla niepozornego członka społeczeństwa. Yuri był wyjęty spod prawa, jego szefuńcio jednak nie i niech tak zostanie. Pokaz, który zaprezentował jednak dzisiaj został w głowie Rosjanina. Sprawił, że chciał zadawać pytania, a to było bardzo rzadkie… W końcu pytania i ciekawość to objaw zainteresowania.

_____Gdzie się wybierali? Do miejsca, które pozwoli odetchnąć trochę Yuriemu, który był już poirytowany wystarczająco mocno na wszystko co się dzisiaj wydarzyło. Jednym z punktów był fakt, że szefuńcio nie umiał się zachowywać odpowiednio do sytuacji. Rosjanin nie wiedział nic o rzucaniu ręcznikiem w Gregoriego, bo pewnie zlałby za to dupę kociakowi, niestety, nie miał tej wymówki, bo zwyczajnie zajmował się wtedy facetem przed nim i instruował Kosmo w kolejnych poczynaniach. Istniał jednak fakt, że postanowił samemu, w jakimś dziwnym szale pozostawić wszędzie swoje DNA. A potem jeszcze w samochodzie powiedział mu, że nie jest idiotą! Wszystko wskazywało na to, że był debilem. Nawet jego własne obrażone zachowanie, jasno mówiące, że ciemnowłosy trafił w punkt.
_____Zaparkowali samochód i Yuri wyskoczył nie zastanawiając się czym kociak idzie za nim czy nie. Weszli do baru, który kojarzył się mu z najzabawniejszymi wspomnieniami jakie można mieć. Usadowił się w swego rodzaju loży w kącie pomieszczenia dając niebieskowłosego sygnał, że to tutaj. Zauważył, że dwójka siedząca przy barze patrzy w ich stronę, a gdy spojrzenia się spotkały, szybko ukłonili się lekko. Widać został rozpoznany. Kącik ust uniósł mu się do góry i prychnął lekko, przywracając swój poprzedni wyraz twarzy. Nie był tutaj od dawna, bo jednak dawno nie potrzebował alibi. Idealne wykonywał swoją robotę więc na co komu potwierdzenie, że gdzieś z kimś był, skoro nawet nie będą wiedzieli, że to on? Teraz jednak… usiadł i oparł się wpatrując w rozglądającego się szefuńcia. Gdy jednak w pewnym momencie postanowił rzucić zamówienie, Rosjanin aż miał ochotę zaśmiać się na głos. Zwłaszcza gdy na tym nie skończył i tylko kontynuował swoją wypowiedź. Barman słysząc zamówienie Samuela przekierował swoje pytające spojrzenie na Yuriego, który widząc jego minę postanowił powiedzieć czego faktycznie potrzebują. Nie chciał straszyć tego człowieka, dzielnie pracującego z przestępcami.
Jesteśmy tutaj od czterech godzin. Daj nam pokój, bo spędzimy kolejne dwie. – przeniósł swój wzrok na kociaka. – I niech będzie butelka rumu.
_____Barman stracił swoją pytającą minę wiedząc już doskonale o co chodziło. Kiwnął głową nie odzywając się ani słowem, po czym przyniósł chwile później na tacy kluczyk i dwie szklanki i butelkę rumu. Yuri chwycił za butelkę oraz kluczyk, szklanki zostawiając, aby Samuel wziął, jeśli poczuje potrzebę na szkło. Dla niego mógł ciągnąć prosto z butelki. Na to samo wychodziło. On i tak pić nie zamierzał. Podszedł do dużego obrazu koło ich miejsca i popychając je lekko otworzył przejście na drugą stronę. Zza dziurą w ścianę można było zobaczyć całkiem nowoczesny korytarz i szereg pokoi. Dźwiękoszczelnych, kuloodpornych. Bez kamer, bez podsłuchów. Ten bar na przodzie działał jako bar tylko w godzinach nocnych, lecz też bardzo wąskich i wyznaczonych. O każdej innej porze robił za przejście i wejście od miejsca, gdzie, które tworzy ci alibi na pobyt. Potwierdzone przez trójkę ludzi, która akurat była wtedy w barze – barmana oraz dwójkę gości. To miejsce było tak potrzebne w okolicy i tak często uczęszczane, że cała ulica należała do jednego człowieka, który posiadał kamery, które w zależności od potrzeb gościa zmieniają nagranie w odpowiedni sposób. Czasem poprawiają godzinę, czasem porę dnia. Im większa zmiana tym więcej się płaci, ale akurat o pieniądze się Yuri nie martwił.
_____Podszedł do drzwi z numerkiem odpowiadającym temu na kluczu w ręku i wszedł do środka. Dwie kanapy, TV, mała łazienka za drzwiami, minibarek i lodówka w rogu. Miejsce, aby przeczekać kilka godzin. Niestety TV nie było na Internet czy na kabel, a po prostu do obejrzenia filmów postawionych z boku. W kolekcji pudełek znajdziesz filmy akcji, kino zagraniczne, stare horrory czy porno. Każdego po jednym czy dwie sztuki.
– Usiądź, gdzie chcesz, mamy dwie godziny do zmarnowania. – usiadł ciężko na jednej z kanap i postawił butelkę na stolik przed sobą. – Jeśli chcesz możesz sobie puścić film. Internet i sieć tutaj nie działają. Od kiedy wjechaliśmy na ulicę przestaliśmy być wykrywani, ale to będzie naprawione przez właściciela.
_____Nagłe zniknięcia z sieci nie są czymś dobrym i mogą prowadzić do podejrzeń. No… Yuri się wykręci z tego, ale Samuel może mieć problem więc lepiej byłoby, gdyby zachowywał się jakby nie miał wymówki i musiał pozbyć się dowodów swojego uczestnictwa normalnymi sposobami. Zresztą, dawno go tutaj nie było. To już dobre kilkanaście lat jak musiał korzystać z usług tego przybytku. Wtedy miał chyba ze sobą drugą żonę Kai’a, którą ukryli w tym miejscu. Nie w tym pokoju, w innym, ale Yuri miło wspomina czas, kiedy pizda myślała, że ucieka od potężnego męża z jego młodszym bratem. Nawet w ekscytacji i euforii jakby się udało chciała, aby ją przeleciał w tym miejscu. Cóż, zabójca nie zwykł wtedy odmawiać takim propozycją. Teraz… by się zastanowił, chociaż patrząc na jego ostatnie życie seksualne… Będzie musiał zostawić kociaka zamkniętego w domu i wyjść się samotnie rozerwać. Wrócił na ziemię przypominając sobie o czymś.
– Chciałeś grać w jakąś grę, tak?
_____Podniósł się z prawie leżącej pozycji, ściągnął marynarkę i położył ją obok, po czym wyciągnął broń, telefon oraz portfel i wyłożył je koło alkoholu wraz z kluczykami do samochodu. Nie lubił mieć nic na sobie, gdzie kładzie się spać. No… zakładał z góry, że granie z kociakiem nie będzie ciekawe. Podwinął rękawy koszuli sprawdzają czy nie ma na nich nigdzie krwi i wrócił spojrzeniem do kociaka.
– Twoje zasady są nudne. Jeśli chcesz się czegoś ode mnie dowiedzieć musisz mi dać coś więcej niż jakieś informację z twojej przeszłości. – na jego twarzy pojawił się mały uśmieszek. W końcu Rosjanin był za stary na numery w stylu „kiedy się pierwszy raz całowałeś” albo inne debilne pytania, które kociak może zadać. – Zwykłe prawa i wyzwanie sprawdzi się o wiele lepiej.

_____Rosjanin nie posiadał planów na najbliższe dwie godziny, może się zdrzemnie? No, w samotności na pewno była taka opcja. Miał jednak przy sobie człowieka z motorkiem w dupie, chyba, nie sprawdzała. Spodziewał się, że nie usiedzi w miejscu, spokojnie odpoczywając. Krótka chwila bez Internetu. Może na to nie wyglądało, że Yuri nie zamierzał od tak spuścić oko z kociaka, obserwował go ukradkiem, trochę zastanawiając się co takiego działo się w jego głowie gdy na kucaka przeglądał stare kasety. Jeszcze bardziej zaciekawił się, co odnalazł tam niebieskowłosy gdy nagle zaczął przyglądać się mu, jakby kombinował. Z dnia na dzień, ten człowiek, w oczach zabójcy stawał się coraz bardziej jak kot. W końcu na ekranie TV pojawił się jakiś film, Yuri go nie kojarzył, ale nawet nie czuł potrzeby. Na świecie było dużo rzeczy, nagrań, filmików, kaset, których nie wiedział, albo nigdy nie zobaczy. W tym momencie przez jego oczy przeleciał cień przypominając sobie o jednym takich, które spoczywało na jego telefonie. Do tej pory nie zajrzał, a powinien. Chociażby, żeby potwierdzić czy robota została poprawnie wykonana.
– Prawda. – rzucił spoglądając na poekscytowane niebieskie tęczówki.
_____Spodziewał się, że mając okazje, ledwo dorosły chłopak zacznie wypytywać od razu o największe sekrety, albo rzuci tekstami w stylu „twoja największa słabość”. I o ile coś takiego istniało, to każdy z wrogów oraz przeciwników Yuriego wiedział, że koniec końców taka informacja na nic im się nie przyda kiedy zapadnie w jego głowie wyrok o śmierci człowieka. Poza tym, kto ma na tyle jaj, aby żeby zrobić przykrość jednemu zabójcy rzuci się osoby chronione mocniej od prezydenta? Każda słabość Caldwella, jego rodzina, nie należała do łatwych celów. Szybciej wysadziłoby się jego dom. To tez by zabolało… przynajmniej normalnego człowieka.
– Zadajesz niewłaściwe pytanie. – uśmiechnął się lekko, lecz ten uśmiech nie dochodził do zimnych oczu, które spoglądały na kociaka. Zaśmiał się i odpowiedział lekko. – Wszystkim do czego potrzebny byłby ci ochroniarz.
_____I nie było to kłamstwo w żadnym wypadku. Morderstwa, zabójstwa, napady, ataki terrorystyczne, kradzieże, testowanie broni… czasem na ludziach. Jego najpopularniejszym zadaniem, w USA, było testowanie broni dla Armii. Amunicji i pistoletów produkowanych przez Caldwellów, uzupełniających puste dłonie każdego żołnierza. Z drugiej strony, kiedy nie robił za żołnierza do zadań specjalnych robił… za zabójcę do zadań specjalnych, dla rodziny, od strony ojca. Petrovich, główna rodzina obejmującą swoimi mackami matkę Rosję. Czasem w ich szeregach nie było tak idealnego i wykwalifikowanego mordercy jak Yuri. Nie bez powodu nosił tytuł Tsara. Wojna i pokój miała zależeć od niego.
– Odpowiedziałem na pytanie. Teraz twoja kolej. – położył dłoń na karku i ruchem ręki, mocnym chwytem przechylił głowę na jedną i drugą stronę rozluźniając mięśnie, przy okazji wydając z siebie chrupot. Czyżby był już na tyle stary? Zmarszczył brwi. – Prawda czy wyzwanie?
_____Nie musiał czekać długo na odpowiedź. Taką, której w sumie się spodziewał. Prychnął widząc jak poważnie podchodzi do tego kociak. Czyżby bał się, że przegra? Ale o nic się przecież nie zakładali więc nie było nic do stracenia… No cóż. Skoro był taki ”pobudzony”, to Yuri zamierzał dać mu idealne zadania.
– Na glebę i rób pompki. – na jego twarzy pojawił się uśmiech, który tym razem sięgał jego jasnych oczu. – Chcę zobaczyć przynajmniej pięćdziesiąt.

_____Małe wątłe ciało, leżące na ziemi i z wyraźnym gniewem w oczach spoglądające na niego. To nie pierwszy raz, kiedy Yuri dostał przed swoje oczy takie widoki, ale chyba po raz pierwszy bawiło go to. Lekko, w środku, w sercu. Normalnie tacy ludzie, przytrzymani jego nogą, żyli bardzo krótko, ich gniew nie miał wpływu na nic. A co w takim razie z humorami tego tutaj przed nim? Może patrząc na liczbę procentową – nie były równe zeru, ale Rosjanin nie zamierzał robić nic na przekór sobie, aby ten gniew gdzieś przekierować lub rozpuścić w powietrzu. Najwyżej zamieni go w strach. To wychodziło mu zawsze najlepiej.
_____Pompki same w sobie nie były wyzwaniem, zwłaszcza w takiej ilości. To było tylko pięćdziesiąt. Jedna poprawna seria według jest standardów. Problem taki, że on ich nie robił na podłodze, tak zwyczajowo. Już dawno był, poza tym poziomem. Ogólnie.. to całkiem dawno nie był na siłowni, tak, żeby trenować z innymi ludźmi. Pewnie dlatego, że nie potrzebował tego, a poza tym – zwykle lepszym rozruszanie kości zapewniało mu wojsko, gdzie kładąc kilku wojskowych na glebę dostarczał im lekcji, a samemu sobie rozrywki.
_____Gdy wrócił na ziemię i przestał pustym spojrzeniem przyglądać się podnoszącemu i opadającemu ciałku, zauważył, że chyba ma już dosyć. A na pewno nie zrobił wystarczająco dużo powtórzeń. Widział uniesiony tyłek, jakby kociak nie rozumiał, że pozycja została stworzona, aby być optymalną… Widać dwa pośladki ubrane w dres mu ciążyły. Nic dziwnego, że je wypiął. Trzęsące się dłonie oraz ramiona były niczym zegarek odliczający do północy, jasno pokazywały Yuriemu granicę ciała chłopaka przed nim. Chyba jednak największą frajdę miał z tego całego potu, sapania i jęczenia, gdy przez zaciśnięte zęby zamierzał zrobić chociaż jedno więcej powtórzenie. Z pewnego punktu widzenia było to urocze, że kociak tak się starał. Koniec końców jednak nie mógł liczyć na nic innego jak porażkę. Upadł płasko na zimną podłogę tylko po to, aby podnieść się i cały czas ze wściekłym spojrzeniem podejść do niego i mówić kolejne groźby. Czy ciemnowłosy zamierzał pójść mu na rękę z realizacją tego co urodziło się w małej główce, czerwonej ze zmęczenia? Heh. Głupie pytanie.
_____Wzrokiem śledził jak gardło niebieskowłosego przełyka porcję rumu jakby to była woda. W środku zastanawiał się czy będzie wstanie odezwać się po takiej dawce alkoholu na wysuszone gardło, ale nie musiał się tym długo martwić, bo został zaatakowany wręcz od razu z pytaniem, którego mógł się spodziewać.
– Pytanie – odpowiedział bez większego namysłu, nie zamierzał sprawdzać co mu szefuńcio wymyśli do zrobienia. Poza tym był zbyt leniwy, aby robić „milion pompek”, bo coś na tym poziomie mógłby usłyszeć teraz z ust kociaka. – Kolor oczu?
_____Podniósł głowę znad ekranu telefonu i unosząc jedną brew do góry. Wyłączył ekranu smartphone i westchnął ciężko następnie patrząc znudzony na człowieka przed nim. Pochylona nad stołem, chyba powoli trafiały do niego procenty, bo myślał, że mrużąc oczy utrudni zadanie Yuriemu. Cóż, Rosjanin znał poprawną odpowiedź na to pytanie, taką, o którą na pewno nie chodziło kociakowi. W końcu nie wiedział, nie mógł znać wszystkich szczegółów. Położył telefon na stoliku i położył dłoń na karku niebieskowłosego, który znajdował się na wyciągnięcie ręki wychylając jego pozycję bliżej do siebie i przeniósł rękę, palcami podróżując po skórze, do podróbka, który uniósł samemu udając, że faktycznie zastanawia się nad trafną odpowiedzią. Po chwili milczenia puścił go i wstał.
– Muszę się przyjrzeć się z bliska.
_____Na jego twarzy wylądował uśmiech, mały, lecz fakt, iż nie dochodził do oczy mógł dać Samuelowi znak, że wpakował się w coś. Cóż, nie dostał dużo czasu na reakcję, bo bardzo szybko został złapany przez ochroniarza, który zabrał go do małej łazienki i przygwoździł między sobą, a stojącą umywalką. Złapał go za podbródek zmuszając, aby patrzył przed siebie i przybliżył ich oboje do lustra.
– Widzisz? W ten sposób skanuje się gałkę oczną w zamkach. – rozpoczął temat mówiąc spokojnie, a jego oddech uderzał o skórę szyi kociaka. – Gałka oczna ma więcej punktów identyfikacyjnych od odcisków palców. Jej wszystkie kolory są jak materiał, dla.te.go. – powiedział nachylając się do odbicia, aby zobaczył wyraz twarzy swojego szefuńcia. – Ma twój kolor, niepowtarzalny i nie podobny do nikogo innego.
_____Yuri nie patrzył na twarz kociaka przed nim, a na jej odbicie przy okazji dostrzegać także swoje. Wyglądał jakby chciał kogoś zabić, chociaż może bliżej temu spojrzeniu było po prostu do drapieżnika, który dostał w swoje łapy uciekającą gazele i teraz zamierzał się bawić? Niezależnie co było prawdą, Yuri postanowił, rozbawiony tą sytuację, kontynuować ich grę. Co lepszego mieli do roboty?
– Teraz twoja kolej. – powiedział i puścił podróbek, lecz nie odsunął się, cały czas przyciskając mniejsze ciało do zimnej umywalki, która sięgała mu na wysokość tali. – Więc? Prawda czy wyzwanie? Ja odpowiedziałem na twoje pytanie, prawdziwie.