Familia, czy to wystarczy?

Mogłoby się wydawać, że człowiek, który zajmuje się zabijaniem innych będzie prowadził bardzo nienormalny tryb życia, a może nawet z powodu wyrzutów sumienia nie zmruży oka w nocy. Pewnie tak jest… Gdy ktoś czuje się winny. Ayden nigdy nie czuł, że pozbywając się kogoś zrobił coś złego. Jego powody zawsze były racjonalne i każdy słysząc je na pewno nie uznałby go za szaleńca, a raczej za osobę nad zbyt ostrożną.
Co więc mogła zrobić źle kobieta, która teraz leżała pobita przed Aydenem? Mężczyzna siedział kilka metrów dalej na drewnianym, zdecydowanie nie wygodnym krześle i patrzał jak dwóch mężczyzn, ubranych w czarne garnitury spogląda na niego oczekując na dalsze rozkazy. W tym ciemnym, brudnym pomieszczeniu to właśnie oni przed chwilą zadali kilka ciosów kobiecie, która sobie naskrobała. Cóż… bądźmy szczerzy, zrobiła tylko i aż jedną rzecz źle – postanowiła pochwalić się przyjaciółce, że zamierza porzucić chemikalia do drinków podawanych w barze. Nic nadzwyczajnego, tylko pigułki gwałtu. Jej powód? Ostatnio nic się ciekawego nie działo w klubie.
Normalnie Ayden, szef wszystkich szefów z okolicy nie zajmowałby się czymś tak nudnym i przyziemny, gdyby ten klub nie należał bezpośrednio do niego. Nikt inny nie operował tym miejscem, tylko on. Było to też miejsce gdzie można było go znaleźć żeby załatwić interesy o mniej legalnej naturze w tej części kontynentu. Nie mógł pozwolić, żeby barmanka robi mu chlew z lokalu dla własnej frajdy. Za kogo się ta pizda miała? Życie jej i jej całej rodziny nie wystarczyłoby żeby wyrównać rachunek gdyby faktycznie przeszła do czynów. Złote oczy spojrzały na zegarek umieszczony na prawym nadgarstku. Dochodziła już godzina, żeby odebrać Xaviera ze szkoły. Czy robił to codziennie? Idealną odpowiedzią byłoby tak, jednak nie zawsze miał czas. Wstał z krzesła i kiwnął palcami do chłopaków jasno instruując ich co mają zrobić. Nie będzie miała łatwego końca, Ayden nie załatwiał interesów tej natury polubownie.
Wyszedł z pomieszczenia wchodząc na korytarz pełen podobnych do siebie drzwi. One wszystkie prowadziły do cel, w których przetrzymywani byli ci, którzy jeszcze nie trzeba było zabijać lub ci, którzy zasłużyli na coś gorszego od śmierci. Ayden przechodząc się samotnie po tych korytarz przypominał sobie dlaczego nie ma wrogów – wszystkie zmienne i możliwości zawsze były w jego ręku. Budynek nie przypominał nic niezwykłego. Zwykła willa za miastem jakich pełno. Nad ziemna część kompleksu przypominała hotel dla pracowników, których zadaniem było sprawiać, że życie tych poniżej jest najgorsze jakie może być. Zanim zdążył wyjść z budynku został przywitany mnóstwo razy ignorując wszystkie słowa. Przed samymi drzwiami zobaczył kobietę w białym kombinezonie z miską i niszczarką. Ayden oddał jej swoje rękawiczki i w zamian otrzymał kolejną parę. Myśląc o tym, że właśnie ta kobieta uratowała go od trzymania przy sobie czegoś brudnego dłużej niż trzeba po raz pierwszy od godzin otworzył usta.
- Dostaniesz podwyżkę. Zgłoś się do sekretarza – rzucił i wyszedł zakładając nowe rękawiczki. Tym razem czarne. Czy zamierzał powiedzieć coś więcej? Nie. Nikt nie musiał wiedzieć dlaczego postanowił poprawić jakość życia kobiety. Wsiadł do samochodu i rzucił do kierowcy – Szkoła.
Kierowca nie musiał wiedzieć nic więcej. Od razu zmierzał czarnym opancerzonym mercedesem do szkoły, którą uczęszczał Xavier. Była to dość długa trasa, zwłaszcza z przedmieścia do centrum. W końcu jego ukochany syn nie mógł chodzić do byle jakiej placówki, nawet jeśli była bardzo blisko domu. Szkoła, która została wybrana do jego nauki musiała spełniać szereg obostrzeń, w tym rodzina Alderman musiałabyś głównym udziałowcem, aby Aydem mógł w każdym momencie wkroczyć i zrobić porządek gdyby coś się wydarzyło. Mężczyzna wysłał SMS do syna, aby poinformować go o swojej obecności. Gdy dojechali pod szkołę okazało się, że mają jeszcze chwilę czasu do zakończenia zajęć. Mafioz był wstanie poczekać. Nawet godzinę. Na szczęście nie było aż takie potrzeby. Czarny samochód zaparkował pod bramą szkoły i czekał na pojawienie się Xaviera. Zwłaszcza robił to kierowca, który będzie musiał wysiąść i otworzyć mu drzwi.

_____Myśląc o tym, że za chwile zobaczy dzieciaka uśmiechnął się pod nosem. Wyciągnął tablet, który był przechowywany w jednej ze skrytek. Cały czas z pogodną miną zaczął sprawdzać maile. Jakby nie patrzeć większość z nich dotyczyła tej bardziej biznesowej części jego imperium, jednak musiał je odczytać. Zasada była jedna, jeśli otrzymał informacje i odesłał maila z literą A, oznaczało to akceptację. Ayden wiedział, że gdyby miał odpisywać całymi zdaniami marnowałby o wiele za dużo czasu. Kierowca widząc w lusterku uśmiech szefa dostał zimnych dreszczy, bardzo szybko odwracając wzrok. Logicznym było, że człowiek wożący Aydena nie jest przeciętnym obywatelem, lecz nawet on, który wskoczy żeby wziąć kulkę za niego będzie czuł się niekomfortowo widząc szczęśliwy uśmiech na twarzy swojego szefa – bardzo niebezpiecznego człowieka, które częściej widzi z krwią niż z miłym wyrazem twarzy.
_____Mężczyzna oderwał wzrok od monitora dopiero gdy usłyszał otwierające się drzwi. Podniósł wzrok i zobaczył, że kierowca wysiada z samochodu. Był to znak dla niego – wylogował się z poczty, zamknął system tableta i schował go na miejsce. Widząc jak zbliża się jego syn, zdjął rękawiczki i odłożył je między sobą, a drzwiami, aby nie rzucały się w oczy Xaviera… no i nie stały na jego drodze. Otworzyły się drzwi i został przywitany wpadającym światłem oraz uśmiechem swojego syna. Przytulanie się było między nimi raczej normalne, nawet jeśli chłopak miał już 16 lat, dla Aydena był cały czas pisklakiem, którym trzeba się opiekować. Jego ukochanym synem i nie wyobraża sobie żeby miał przyprowadzić kobietę do domu… Zwłaszcza gdy uśmiechał się do niego tak miło. Myśl, że miałby się tak radośnie uśmiechać do jakieś cipy, która złamie mu później serce… Ayden zmarszczył czoło, lecz słysząc pytanie Xaviera odepchnął czarne myśli.
_____- Rozwiązałem parę małych kłopotów – widząc, że chłopak siedzi bardzo blisko wyciągnął rękę i zapiął go w pasy bezpieczeństwa – A jak tobie? Coś ciekawego?
_____Oczywiście mężczyzna jego pokroju doskonale wiedział co takiego działo się w szkole i z jej funduszami. Nie oznaczało to, że miał pojęcia o czym rozmawiały dzieciaki czy jakie pytania będą na sprawdzianie. Ayden nie miał aż tyle czasu żeby sprawdzać takie pierdoły, poza tym wierzył, że nie musi aż tak kontrolować Xaviera, że chłopak sobie sam poradzi.
_____W czasie gdy oni miło spędzali czas, kierowca spokojnie zamknął drzwi, wsiadł za kierownicę i zmierzał do ich domu – posiadłości Alderman, w której mieszkali razem wraz z szeregiem służących. Kobiet i mężczyzn każdego rodzaju skóry i wyglądu, bo Ayden nie patrzył na to kim są lub byli, a na to, że pozostaną lojalni aż do śmierci. Jako, że ta lojalność dotyczyła także innych członków rodziny przed ich przybyciem, w gości, pojawiła się kobieta o złotych oczach i długich czerwonych włosach - Renee Ayanna Alderman. Ciocia, bo tym była dla Xaviera, wpadła z wizytą i w tym momencie powoli popijała herbatę w jednym z wielu salonów, a przed nią leżał list. Zaproszenie, które miała przekazać dwóm mężczyznom.

_____Oczywiście słuchał tego co mówił do niego jego syn. Oczywiście zadawał też dodatkowe pytania. Miało to na celu kilka rzeczy w związku z odpowiednim wychowaniem, lecz Ayden robił to z innego powodu – lubił jak Xavier do niego mówił. Nieważne o czym, dopóki usta mu się nie zamykały było dobrze. O dziwo, gdyby usłyszał choćby jedno złe słowo z ust kogoś innego byłby skłonny obciąć mu język. W przypadku jego syna – im więcej tym lepiej. Tak zasłuchany w dość trywialne pytania i odpowiedzi dotarł do domu, gdzie zostali poinformowani o niespodziewanym gościu. Ayden wiedział, że jego siostra nie przyjechałaby od tak z wizytą. Zadaniem Renee była kontrola poczty. Dosłownie, utrzymywała się na tym, że kontrolowała całą pocztę rodziny, sprawdzała jej bezpieczeństwo, treść oraz poufność. Na tą chwilę robiła to od dobrych kilku lat i jeszcze nigdy nie popełniła znaczącego błędu. Czasem zapomniała poinformować o przyziemnych listach czy jakiejś zapodzianej paczce. Bądźmy szczerzy – nikt w tej rodzinie nie robił zakupów online, żeby otrzymywać paczki. Kto miałby więc przejmować się zagubioną paczką od nieznajomego?  
_____Podążył za służbą ubierając przy tym swoje rękawiczki na nowo. Niestety, Renee nie była dla swojego brata aż tak zaufaną osobą. Zwłaszcza po tym co zrobiła w przeszłości. Wszedł do pomieszczenia jako pierwszy i usiadł na środku kanapy, naprzeciwko swojej siostry. Nie przywitał się z nią, lecz Renee wstała i przywitała się z lekkim uśmiechem następnie przyjmując powitanie od Xaviera. Gdy wszyscy usiedli, kobieta przysunęła pod Aydena czarną kopertę ze złotą pieczęcią wykonaną z wosku– to była ich pieczęć więc nadawcą mógł być tylko ktoś należący do rodziny. Na tą chwilę rodzina Alderman składała się z Aydena, jego rodziców, ojca oraz matki, oraz dwójki rodzeństwa. Najbardziej obcą osobą, w całej rodzinie z nazwiskiem Alderman była żona jego starszego brata, który siedział po drugiej stronie kontynentu i oddawał się sztuce. Ayden wiedział, że jego starszy brat miał dzieci, jednak chyba nigdy ich nie widział… albo nie pamięta.
- Zamierzasz mi powiedzieć o co chodzi? – spytał sięgając po zaproszenie – Nigdy nie wpadasz bez wcześniejszej informacji.
- Nasz ojciec postanowił zebrać nowych partnerów biznesowych i postanowił, że twoja obecność może mieć znaczenie w powodzeniu możliwych negocjacji związanych z zakupem broni przez Państwo A. – Renee oparła się i założyła nogę na nogę – Jego bliscy współpracownicy uważają, że twoja obecność to jak grożenie bronią atomową, a nie złagodzenie sytuacji. Czy nie uważasz, że to idiotyzm?
- Renee – jego głos był ostrzegawczy – Nie znasz się ani na polityce, ani na technologii wojskowej jak ojciec. – uśmiechnął się lekko, jednak nie był to miły uśmiech, raczej pełen ukrytej złości – Widać ludzie na około ojca dawno mnie nie widzieli na oczy, żeby mówić takie pierdoły.
- Według mnie po prostu nie boją się śmierci – prychnęła – Jestem pewna, że wierzą, że ojciec stanie po ich stronie.
_____Ayden mruknął lekko pod nosem słuchając siostry i otwierając list. Nie było w nim napisane nic ciekawego. Głównie data – dzisiejsza, miejsce zgromadzenia – dom rodzinny no i oczywiście czas – rozpoczęcie o godzinie 19. Przyjęcie starych zgredów, którzy myśleli, że coś jeszcze znaczą. Zignorowałby to przyjęcie, gdyby nie dwie rzeczy – słowa siostry i jego syn. Zerknął kątem oka na Xaviera, który wyraźnie słuchał ich rozmowy. Był już na tyle duży, że można go pokazać społeczeństwu i lepiej zacząć od domowej imprezy aniżeli wielkiej hali biznesowej. Ayden nie wiedział na ile chłopak pamięta twarze ważnych ludzi, lecz na pewno zapamięta je, gdy stanie z kimś twarzą w twarz.
- Nie uważasz, że ojciec przesadza? Posiadamy już wszystko, dlaczego postanowił rzucić się na ciężki sprzęt informacyjny zamiast normalnej broni, czołgów, innej drobnicy postanowił sprzedawać metalowe konstrukcje zakłócające przesył informacji. – Renee cały czas kontynuowała swój wywód. Jej opinia o całej sprawie wylewała się litrami – No i Państwo A ma przecież poważny konflikt zbrojny z Krajem B. To jest wchodzenie w politykę i bawienie się z rzeczami, nad którymi tato nie zapanuje.
_____Złotooki nie zamierzał dłużej słuchać jednostronnej opinii swojej siostry, która bądźmy szczery, nie znała całej prawy. Mógł tylko śmiać się w duchu. Cały ten konflikt między krajami i problemy zbrojeniowe wynikały z jednej problemu – druga strona miała coś co chcieli i ich chciwość nie pozwalała im odpuścić. Położył list na stole tym sam uciszając swoją siostrę jednym gestem.
- Nie musisz się tym przejmować. Ojciec nie myśli w tym momencie o polityce, a pokazaniu, że coś jeszcze potrafi. – wstał z miejsca siedzącego – Możesz już wracać do swoich obowiązków.
_____Siostra nie była najbardziej zadowolona, ale przyjęła to w milczeniu. Wiedziała, że przekonała brata do pojawienia się na spotkaniu oraz może nawet do odsłuchania rozmów między zainteresowanymi stronami. To jej wystarczyło. Nikt nie był bardziej potężnym mężczyzną w okolicy. Tata nie zrobi nic głupiego, a nawet jeśli – Ayden może to naprawić. Pożegnali się przed drzwiami, a gdy Renee zniknęła z pola widzenia mężczyzna odwrócił się do pytającego syna.
- Dzisiaj jest przyjęcie u dziadków. – zdjął rękawiczkę i położył rękę na głowie syna i zniszczył mu trochę fryzurę z uśmiechem na ustach – Zabieram cię ze sobą. O osiemnastej bądź gotowy.  
_____Ayden przed przyjęciem musiał zrobić jeszcze kilka rzeczy. Zwłaszcza jak będzie musiał słuchać jazgotania ludzi, którzy nie znają się na niczym i nie wiedzą niczego wartościowego. Od kiedy to niby informacji z telewizji są tymi, na które patrzymy podczas wykonywania transakcji na miliony? Jego ojciec nie był lepszy, lecz zobaczy co takiego wymyślił tym razem. Poszedł do swojej sypialni rzucając tylko do służącego, że zamierza się umyć oraz że mają przygotować mu branie na wieczór. Oczywiście jedyne adekwatne – smoking. Wszystko poniżej tego było brakiem taktu. Po skończeniu szybkiej kąpieli usiadł z nowymi dokumentami przy kominku w swoich pokoju przechodnim między sypialnią, a gabinetem. Czarny szlafrok i mokre włosy nie przeszkadzały mu zupełnie w przeczytaniu i zaznaczeniu co mu się nie podobało. Niestety, Ayden nie potrafił przejmować się tym, że papierki może będą mokre jak skapnie woda z jego włosów. Im szybciej to skończy tym lepiej. Zwłaszcza, że zbliżała się 17, a on musiał się ubrać. Cóż, za chwilę pojawi się służba, która zrobi wszystko za niego, żeby wyglądał najlepiej jak się da.

______ Jak na zawołanie. Do drzwi jego pokoju zapukała grupka służących. Nigdy nie „obsługiwała” go jedna osoba. Dwójka mężczyzn, kamerdynerów, zajmowała się ubraniem go, dotykając tylko przez rękawiczki. Kobiety za to zajmowały się jego włosami, twarzą i ogólnie ogarnięciem po wszystkim. W tym jego roznoszeniu wody wszędzie po kąpieli. Ayden był zbyt nieczuły, aby przejmować się emocjami i zdaniem ludzi, którym płaci, aby zajmowała się jego domem. Ich zadaniem było posprzątać po nim. Za to im płacił. Służba, którą była zatrudniania przez rodzinę Alderman składała się z dwóch typów ludzi – Ci, którzy robili za służbę od pokoleń oraz ci, którzy jednostkowo zgłosili się na to stanowisko. Nieważne jednak, do której grupy się należało, trzeba było przejść szereg testów. Cóż… pracowali dla człowieka, który mógł być zaatakowany w każdym momencie, a gdzie lepiej zaatakować niż na jego dom? Służba musiała być na to gotowa, tak samo jak na wiele innych losowych sytuacji jakie mogą się wydarzyć.
______ Ubranie smokingu trochę różniło się od normalnego garnituru. Głównie przez dodatkowe akcesoria, która trzeba było mieć na sobie. Ayden mógł tylko powtarzać sobie w głowie, że cały czas jest to lepsze niż zakładanie fraku. Pasek, aby wysmuklić sylwetkę. Muszka odpowiednio złożona. Szelki, aby przytrzymać spodnie. Biała koszula. Ten mężczyzna nie bawił się na szczęście w kolory, więc jego dominującym był czarny. We wszystkim co było dozwolone. Reszta pozostała biała. Oczywiście, osoba pokroju Aydena nie mogła pozwolić sobie na zwykłe pójście na imprezę rodzinną. Pod marynarką, do szelek był przymocowany pistolet. Najzwyklejszy Glock, bo nie chodziło tutaj o siłę rażenia, a możliwe zabezpieczenie swojej osoby. Kobiety patrząc się jak kamerdyner podaje mu pistolet wzdrygały się w miejscu, widać doświadczyły już co się dzieje, kiedy Ayden używa broni. Gdy chwilę później podeszły do niego, aby ułożyć włosy nie były uśmiechnięte, a bardzo spięte.
______ Pięć minut przed osiemnastą, Ayden pojawił się przed drzwiami wejściowymi i widząc swojego syna siedzącego w salonie, wziął rękawiczki od służącej. Pora się zbierać. Tym razem nie zamierzał bawić się włosami Xaviera. Jednym z powodów był fakt, że trzeba byłoby je później poprawić, a nie mieli na to czasu. Niestety, mężczyzna nie czuł problemu spóźnić się trochę, jednak układanie włosów, które zostały potarmoszone na wszystkie strony potrafi zająć więcej czasu niż to warte. Wyszli razem z domu i wsiedli do czekającej na nich czarnej limuzyny. Jak zwykle – nie mogli jechać byle czym. Drzwi do samochodu otworzył im kierowca i czekał aż Ayden wejdzie, zamknął za nim drzwi, podszedł z drugiej strony i otworzył drzwi dla Xaviera. Gdy obaj znajdowali się już w samochodzie, mężczyzna usiadł za kierownicą i ruszył spod domu.
- Hm… – Ayden usłyszał pytanie syna i zastanowił się przez chwilę, po czym otworzył usta – Nie odzywasz się jako pierwszy. To oni muszą cieszyć się na twój widok, podlizywać się tobie. Nigdy w drugą stronę. - Zerknął na swojego syna i dodał jeszcze kilka słów, które mogą przydać się Xavierowi. – Nigdy nie całuj ręki kobiety, nigdy nie podawaj ręki jako pierwszy, nigdy nie odwracaj tułowia w czyjąś stronę, gdy mówi do ciebie, aby stać w nim twarzą w twarz.
______ Co na celu miały te wszystkie zasady? Głównie to, że Xavier był przedłużeniem woli Aydena, w momencie, gdy pojawiają się razem na takich przyjęciach. Gdyby chłopak wyszedł z inicjatywą rozmowy czy przywitanie jako pierwszy oznaczałoby to, że Ayden ma pozytywne intencje lub plany względem jakiegoś człowieka. Odwrócenie się do kogoś twarzą mogło być oznaczą, że ktoś jest mu równy stanowiskiem. Na tym przyjęciu nie będzie nikogo takiego. Nawet była głowa rodziny Alderman, ojciec Aydena, nie był na tej samej pozycji co on. W tym świecie, młodzi mieli więcej do gadania, gdy chodziło o zbieranie koneksji. Jeśli ktoś chciałby zaszkodzić rodzinie, oczywiście uderzyłby w Xaviera. No i ostatnie – całowanie kobiety w rękę. Ayden po prostu nie zamierzał pozwolić jakiegoś przypadkowej kobiecie z przyjęcia, żeby miała nieodpowiednie myśli o jego synie. Zwłaszcza, że takie całowanie w rękę mogło być pokrętnie odczytywane, a te kobiety czytały za dużo romansów. Ayden miał na to dowody, a nawet wiedział więcej niż chciał, co im tam w głowie siedziało.
______ Droga do posiadłości rodziców przebiegła dość prosto i szybko. Może dlatego, że Ayden nigdy nie planował mieszkać jakoś bardzo daleko od nich. W końcu nie miało to żadnego celu. Budynek, do którego przyjechali ogrodzony był wysokim kamiennym płotem z czarnymi metalowymi elementami. Tak, aby człowiek nie planował przez niego skakać. Wjechali przez automatycznie otwierającą się bramę i przejechali dobre 200 metrów zanim dotarli do głównego budynku kompleksu. Przejeżdżając drogą z kostki między drzewami nie można było dostrzec jak wielkie to wszystko było. Sama posiadłość przypominała Pałac Katarzyny w Carskim Siole, jednak o zdecydowanie mroczniejszych kolorach. Ayden powinien tutaj mieszkać, tak samo jak cała reszta rodziny, jednak mężczyzna zdecydowanie nie zamierzał dzielić dachu z rodziną.  Jego czujnik niebezpieczeństwa nie zgadzał się na to. Podpalenia, rozbój, możliwy zabójstwo. Ta stara i pokoleniowa posiadłość nie była ani trochę bezpieczna i zabezpieczona. Podjechali prawie pod drzwi wejściowe i drzwi otworzyły się jednocześnie z dwóch stron. Byli to kamerdynerowie rodziców, którzy zajmowali się gośćmi. Obaj widząc podjeżdżający samochód Aydena dostali już palpitacji serca, jednak chcieli dobrze wypełnić swoją robotę. Teraz, patrząc mężczyźnie w oczy przy otwarciu drzwi – prawie popuścił w spodnie.
- Chodź – Ayden wysiadł mijając prawie omdlałego służącego i rzucił za siebie – Pamiętaj, żeby iść krok za mną.
______ Rzucił synowi jako ostatnią uwagę, jednak nie odwrócił się do niego. Nikt jednak nie był wstanie poruszyć się w tej sytuacji, tylko Xavier. Mężczyźni obezwładnieni strachem jego obecności nie ruszyliby palcem. Przed Aydenem podchodzącym do budynku, otworzyły się drzwi i po wejściu do holu zostali zaprowadzeni do głównej Sali balowej, gdzie większość gości już na nich czekała. Można nawet powiedzieć, że byli niespodziewanym gościem, który zmieni cały klimat imprezy. Wśród ludzi bawiących się teraz w Sali balowej była tylko jedna kobieta, ubrana na czerwono, która mogła spodziewać się ich obecności. I w tym momencie tego wyczekiwała. Tej ciszy i strachu rozlewającego się po głośnej Sali, gdy zobaczą twarz Aydena wchodzącego do pomieszczenia. Na szczęście kobieta, Renee, nie musiała długo czekać. Oparła z kieliszkiem szampana w ręku, oparta o pilar w rogu pomieszczenia, widziała, jak otwierają się drzwi, a w nich stoi Ayden, a za nim schowany Xavier. Ludzie zaczęli odwracać się w kierunku drzwi, muzyka ucichła i wszyscy zwrócili uwagę na nowego członka imprezy, w pierwszej chwili ignorując obecność drugiego, tuż za nim. Jako, że Ayden nie zamierzał się odezwać jako pierwszy, gospodarz wyszedł z tłumu z kieliszkiem i podszedł do swojego syna z uśmiechem.
- Nie spodziewałem się, że obaj się pojawicie! – jego głos jasno wskazywał na zaskoczenie i lekkie przerażenie, lecz nie było tak kłamstwa czy próby ukrywania czegoś. – Skoro tutaj jesteś to zakładam, że przedstawisz wszystkim Xaviera.
______ Ayden odsunął się lekko, aby ojciec, Raymond Arthur Alderman, mógł lepiej przyjrzeć się wnukowi. Kątem oka widział, jak podchodzi do nich Renee. Zapewne z zamiarem zabrania Xaviera, aby Ayden mógł porozmawiać z Raymondem o „interesach”.

______ Rozmowa z ojciec nie była ulubioną czynnością Aydena, ale na pewno będzie musiał poświęcić temu chwilę swojego czasu. Widział jak wszyscy na około przyglądali się w tym momencie ich interakcji. Próbowali ocenić na ile Ayden i Xavier są ze sobą zżyci, jaki jest jego syn. Czy Raymond cały czas poleca na Aydenie. Mieli wiele pytań i szukali każdej możliwej luki, aby później wbić szpilę jak nikt się nie spodziewa. Stał nie wtrącając się w rozmowę syna z dziadkiem, a widząc, że Renee chce zabrać Xaviera kiwnął lekko głową. Dlaczego? Widział, że chłopak czeka na jego pozwolenie. Idea całego zajścia sprawiała, że Ayden czuł ukłucie w klatce piersiowej. Nie miał jednak czasu zastanawiać się nad tym co to mogło znaczyć.
– Twój syn wyrósł szybciej niż się spodziewałem. – westchnął Raymond – Ile ma już lat? Nie czas poszukać mu jakieś partnerki?
– Szesnaście – odpowiedział ojcu wymijając go i zmierzając do pomieszczenia obok, gdzie siedzieli i czekali na staruszka jego partnerzy biznesowi. Ayden odwrócił się i spojrzał na swojego ojca – Nigdy nie odezwiesz się więcej na temat parterki Xaviera.
______ Raymond widząc twarz swojego syna wiedział, że nadepnął na minę. Niestety, nie miał, jak tego naprawić, miał tylko nadzieje, że nie wydarzy się nic co sprawi, że Ayden zachowa się nierozsądnie. Było o to wyjątkowo łatwo, zwłaszcza teraz gdy już podniósł mu ciśnienie. Nieumyślnie podniósł sobie poziom trudności. Starszy mężczyzna wiedział doskonale skąd wzięła się niechęć syna do zaplanowanych związków, lecz jego język powiedział swoje zanim zdążył pomyśleć. Ayden wszedł do pomieszczenia i usiadł na czele stołu, które było wolne. Prawdopodobnie z myślą o jego ojcu, który zamknął drzwi i stanął za nim jakby nigdy nic. Członkowie spotkania widząc, że mężczyzna przyszedł na Ball wiedzieli, że jest tutaj, aby powiedzieć im coś czego pewnie nie chcą usłyszeć. Złotooki jednak nie odzywał się. W końcu, dwunastu zasiadającym przy wielkim stole, wstało jeden za drugim i ukłoniło się w pas.
– Witamy Szefa. – niemal jednym głosem przywitali się – To zaszczyt widzieć pańskie oblicze w tym dniu.
______ Była to wcześniej wyćwiczona mowa, używana zawsze, lecz wystarczająco dobra, żeby przeszło. Ayden nie kazał im stać w ukłonie długo. Machnął ręką, a Raymond rzucił, że mogą usiąść. Ich szef miał w tym momencie złe przeczucie, więc nie zamierzał obwijać w bawełnę. Słowa, które opuściły usta mężczyzny sprawiły, że całe mieszczenie zamarło. Przeczucie mężczyzn z wcześniej było sprawdzone. Przyszedł tutaj, aby pokazać im ich miejsce. Trzy zdanie zawierające informację o tym co chcą zrobić, dlaczego chcą to zrobić i dlaczego się to nie uda. Następne trzy zdania o tym, co teraz zrobią w związku ich głupimi ambicjami, co zrobią dla niego za uratowanie ich tyłków i rzucone na odczepkę pożegnanie wraz z jednym rozkazem – rozejść się. Ayden wstał z fotela i wpatrywał się w złość, zażenowanie, strach i inne emocje wypisane na twarzach obecnych. Zostali złapani za rękę zanim wcisnęli czerwony przycisk wypuszczający bombę. Bombę, która zabiłaby ich wrogów, ale też ich samych. Złotooki poklepał po ramieniu ojca, który przyglądał się temu wszystkiemu w szoku. Ominął go i wyszedł z pomieszczenia.
______ Oczywiście. Jego przeczucie nigdy go nie zawodziło. Bardzo szybko namierzył Xaviera w tłumie. Otoczonego kobietami, które wpatrywały się w niego jak w zwierzynę. Aż robiło mu się niedobrze. Widząc, że Renee odeszła do kółeczka, w pierwszej chwili miał ochotę podejść do niej i ją uderzyć za bycie nierozsądną, lecz było coś ważniejszego. Później sprezentuje jej prezent, którego nie zapomni. Pewnym krokiem podszedł do swojego syna, a będąc coraz bliżej słyszał słowa napawającego o jeszcze gorsze samopoczucie. Gdyby spojrzenie mogło zabić… suka, która postanowiła odezwać się o tamtej kobiecie już dawno by nie żyła. Ayden złapał syna za talię i przysunął do siebie tym samym odsuwając od kobiety robiąc jak najwięcej przestrzeni między nimi. Następnie, podniósł rękę wyżej zakrywając ucho syna. Nie chciał, żeby został ogłuszony na dobrą chwilę przez to co zamierza zrobić.
– Mówisz za dużo dla swojego dobra – powiedział oschle i wyciągnął broń, którą odbezpieczył i wymierzył w kobietę. Zanim ktoś zdążył zareagować, Matilda posiadała dziurę w swojej pięknej buzi. Ayden celowo strzelił w dolną część czaszki. Kobieta upadnie i będzie bardzo mocno krwawić, lecz ma szansę na przeżycie. – Kto jest jej mężem?
______ Puścił swojego syna, Xavier nie potrzebował już być tak blisko niego. Ayden zabezpieczył broń i schował ją jakby nigdy nic. Oczywiście, byli teraz w centrum uwagi. Krew rozlewała się po marmurowej podłodze, goście w szoku starali się ukryć swoją obecność. O dziwo, nikt nie krzyczał przestraszony oprócz jednej osoby – postrzelonej. Tylko ona, w bólu, jeszcze żywa, lecz szybko się wykrwawiała. Goście przyjęcia stali i wpatrywali się w scenę, która miała miejsce. W połowie wiedzieli, że to się wydarzy, z drugiej mieli nadzieję, że to tylko sen. Ayden nie był osoba, którą można prowokować, a widać właśnie poznali temat, który bardzo szybko go prowokuje. Z tłumu wyszedł starszy człowiek z siwą brodą i kieliszkiem szampana. Poszedł do dwójki mężczyzn oraz rannej, ukłonił się i zaczął mówić.
– To było moją córka, Matilda. – odpowiedział, chociaż wiedział, że nie o to został zapytany. Z jego słów jednoznacznie wychodziło, że odrzucić pokrewieństwo z własnym dzieckiem. Każdy z obecnych mógł go zrozumieć. Jeśli powiedziałby chociaż jedno słowo broniące kobietę – poszedłby na dno wraz z nią i całą swoją rodziną. Ayden nie wybaczał. – Jej mąż nie żyje od szesnastu lat
– Nie umiesz upilnować własnego dziecka. – spojrzał na omdlałą kobietę, która skona za kilka sekund. – Mam nadzieję, że inni członkowie twojej rodziny potrafią się zachować. Krwi nie oszukasz.
______ Starusze bał się podnieść głowę, lecz w miarę szybko między nim, a śmiercią w swojej osobie, stanęła Renee z przerażoną twarzą. Wiedziała, że musi zrobić dwie rzeczy. Pierwszą zrobiła od razu. Upadła na kolana przed swoim bratem, jej piękna sukienka zaczęła nasiąkać krwią kobiety, lecz nie miała czasu się o to martwić. Musiała przejść do drugiej sprawy, którą należało szybko załatwić. Jeśli Ayden zorientuje się, że został ubrudzony krwią tej kobiety - będzie źle. Jeszcze gorzej, jeśli zobaczy, że Xavier także ma na sobie krew osoby, która zasłużyła na śmierć. W oczach Renee, Xavier był kochanym i miłym dzieckiem, które nie znało zła świata. Na pewno musiał być przerażony całą sytuacją i trzęsie się ze strachu.
– Bracie, przepraszam, że musiałeś słuchać słów, które nigdy nie powinny zostać wypowiedziane. – podniosła głowę i spojrzała przerażona na twarz Aydena – Nie uważasz jednak, że lepiej zakończyć ten spór? Wraz z Xavierem macie na sobie krew.

______ Matilde Ferrante zasłużyła na śmierć. Każdy obecny na Sali doskonale to wiedział i nie zamierzał jawnie sprzeciwiać się Aydenowi. Zaczęła mówić o osobie, której istnienie miało zniknąć w niepamięć. To samo w sobie było warte samobójstwa, a ta wariatka postanowiła mówić o tym przy Aydenie. To wydarzenie, 16 lat temu, było jednym z powodów, dlaczego ludzie, wraz z rodziną, tak bardzo boją się mężczyzny. Zabicie kobiety, narzeczonej, którą miał kochać oraz jej całego rodu i wszystkich znajomych. Nikt nie wie, dlaczego i za co Ayden postanowił pozbyć się ich wszystkich. Zwłaszcza patrząc na fakt, że wychowywał dziecko, które mu zostawiła. Tamte wydarzenia i czasy były bardzo krwawe, wielu ludzi straciło życie przez większe i mniejsze spory. Jednym z nich był mąż Matildy. Czy z tego powodu postanowiła podejść do Xaviera i mówić o tym co się wydarzyło lata temu? Może. Tego się już nie dowiemy. Przynajmniej nie od martwej kobiety.
______ Złotooki pozwolił swojej siostrze zabrać syna do najbliższej łazienki, żeby ogarnąć go. On sam nie chciał, żeby wpatrywał się za długo w ciało kobiety. Staruszek podniósł w tym czasie głowę. Większość zebranych już dawno odsunęła się od sceny morderstwa, lecz cały czas pozostałą na Sali. Wyjście z tego pomieszczenia bez zgody Aydena mogło dać mi wyrok śmierci. Stali więc przerażeni mniej lub bardziej i wpatrywali się w mężczyznę czekając na jego reakcję. Ruszył się dopiero kiedy z pola widzenia zniknął Xavier. Spojrzał na zgromadzonych.
– Ta kobieta nie istnieje. Jeśli ktoś jeszcze o tym wspomni, skończy gorzej od tego truchła. – wskazał ręką na ciało leżącego koło niego, zdjął rękawiczki i rzucił nimi w martwą – Możecie iść.
______ Te słowa wprawiły wszystkich w ruch. Udawali, że im się nie śpieszy, jednak każdy z nich bardzo szybko chciał zniknąć z pola widzenia Aydena. Chcieli jak najszybciej być w bezpiecznym miejscu. Z daleko od tego człowieka, który był chodzącą katastrofą. Zawsze pojawiał się znikąd, niszczył marzenia, ambicje i życie po czym znikał, aby nie wiadomo, kiedy powstać przed nimi i zacząć na nowo. Jasno pokazując im, gdzie ich miejsce. Czy mafios przejmował się nimi? Nie ani trochę. W tym momencie w jego głowie kręciła się na okrągło jedna myśl. Skierował się do łazienki, gdzie znajdowała się Renee z Xavierem. Wiedział, że chłopak będzie miał coś do powiedzenia, albo zacznie zadawać pytania. To drugie było bardziej problematyczne. Nie mógł go okłamać, a na niektóre pytania półprawda nie wystarczy.
______ Wszedł i zamknął za sobą drzwi, nie musiał nawet nic mówić. Xavier z jasnym umysłem wyprosił z pomieszczenia trzęsącą się kobietę. Prawda, miła Aydena nie była przyjemna. Renee się nie postarała i wiedziała, że za to zapłaci. Jego siostra jeszcze nie wiedziała co straci, lecz jej brat już wiedział co, kto i jak straci. Nie będzie musiała długo czekać na „nagrodę” za dzisiejsze starania. Szybko wyrwał się z zamyślenia słuchając słów syna. Miał nie być zły? Już mu podnieśli ciśnienie, a on musi je teraz jakoś obniżyć. Czy patrzenie w bezruchu na zajmującego się nim Xaviera pomagało? Tak. Zdecydowanie. Może było to zobaczyć po jego oczach, które nie pajały już taką rządzą mordu. Złapał syna za rękę i opuścił ją na dół, drugą gładząc go po wytartym z krwi policzku.
– Już nie jestem zły – wziął szmatkę z dłoni Xaviera i podszedł do lustra zajmując się ostatnimi plamkami – Ale Renee zapłaci za swój błąd. Pośrednio. Przez swoich kochanków.
______ Kochał całym sercem tego młodego chłopaka, a przynajmniej tak nazwaliby to uczucie normalni ludzie. Niestety, z powodu tego uczucia nie mógł od tak pozostawić tej sprawy. Jego siostra przesadziła ze swoim brakiem wyczucia. Przyszła prosić go o przysługę, a potem odstawia akcję jaka dzisiaj miała miejsce. Wyciągnął z kieszeni telefon i wybrał numer. Nie musiał długo czekać na połączenie.
– Wszyscy, którzy byli dzisiaj na przyjęciu Aldermanów mają być pod obserwacją. – gdy usłyszał odpowiedzieć z drugiej strony słuchawki wydał kolejny rozkaz. – Kochankowie Renee. To samo co zwykle, ale nie kończ.
______ Już nie czekał na kontynuację rozmowy. Zakończył ją i schował telefon. Wyprostował się, wrzucił szmatkę do zlewu i spojrzał na jedyną osobę, które potrafił zaufać. Czy czekać na coś? Tak. Czekał na pytania, lecz czuł, że chłopak może nie spytać się go od razu. Może też starać się rozgryźć zagadkę sam. Na pewno jednak Ayden nie chciał rozmawiać o tym teraz, w łazience, z trupem za drzwiami… No i jeszcze cholera jasna był ujebany krwią! Zobaczył w lustrze zaschła krew na jego marynarce i znowu podniósł sobie ciśnienie.
– Jedziemy do domu. – odpowiedział uspokajając się trochę. Nie chciał znowu wybuchnąć. – Musimy się umyć.

_____ Wyszli z posiadłości Aldermanów w ciszy. Tak samo cicho pojechali do domu. Czy przeszkadzało mu milczenie syna? Tak i nie. Z jednej strony wiedział, że na pewno zapyta wcześniej czy później. Z drugiej strony musiał przemyśleć jak zminimalizować szkody. Ayden nie zamierza powiedzieć mu całej historii. To będzie złe. Bardzo złe. Nawet jeśli ta kobieta była dla niego złem wcielonym i nienawidził jej całym sercem to Xavier nie ma o tym pojęcia. Mężczyzna swoimi myślami zszedł na tor rozmyślania nad całą sytuacją. Wiedział, że wszystko to się wydarzyło z powodu ludzi, którzy pamiętali przeszłość i nie mogli pozbyć się zbędnych sobie do przetrwania uczuć. Chyba będzie musiał im pomóc. Wtedy już nikt nie będzie się pytał i komplementował tamtej zdziry. Innym wyjściem z sytuacji było niewprowadzanie Xaviera w to środowisko. Miał ludzi, którzy spokojnie mogli zająć się tym za niego, a później i za jego syna. Wypadałoby tylko przekazać ich lojalność na chłopaka. Oznaczałoby to też fakt, że byłby zamknięty w posiadłości bez życia i kontaktu ze światem zewnętrznym. Ayden nie mógł zrozumieć, dlatego takie wyjście wydawało mu się bardzo kuszące.
_____ Ludzie w jego domu byli mniej lub bardziej przygotowani na to, że mężczyzna może w każdej chwili wrócić cały we krwi, a tym samym bardzo zły. Byli na to pogotowi, to prawda. Nie znaczy to, że faktycznie zobaczenie ich obu, we krwi, nie wywoła na nich żadnej reakcji. Zresztą, fakt, że Xavier także miał na sobie krew jasno pokazywał, że wydarzyło się coś przez co Ayden ma teraz bardzo zły humor. Mogło to oznaczać także ich śmierć, jeśli zrobią cokolwiek nie tak jak będzie chciał, a o to łatwo. Złotooki nie przejmował się synem, zmierzał do swojej sypialni w jednym celu – zdjąć z siebie zakrwawione ubrania i zdezynfekować siebie. Niestety, Ayden był świadomy, że krew tak łatwo nie schodzić, a ślady mogą pojawić się pod światłem UV. Wszedł do swojego pokoju recepcyjnego i zaczął zdejmować coraz to kolejne ciuchy zmierzając pod prysznic. Nie do wanny – szybki zimny prysznic. Jak wiadomo, krew barwi pod wpływem ciepłej wody, a dla mężczyzny ślady po krwi na jego ciele brzmią jak szybka wizyta za kratkami.
_____ Wyszedł spod prysznica, zdezynfekował się odpowiednim środkiem. Ubrał szlafrok, nie przejmując się ideą chodzenia z mokrą głową. Przeszedł z łazienki do swojej sypialni i zauważył stojących w rzędzie kamerdynerów. Mieli ze sobą kilka rzeczy, które bardzo chętnie zobaczy w tym momencie. Dokumenty do podpisania, akta ludzi z dzisiejszego wydarzenia oraz informacje o zmarłej tego wieczoru kobiecie. Jego ciekawość nie pozwoliła mu nie sprawdzić, dlaczego postanowiła odezwać się w tej sprawie i zaryzykować swoim życiem. Na pewno nie była aż tak głupia. Usiadł na sofie w kącie sypialni ze stosem papierów na około siebie i pogrążył się w lekturze. Nie zajęło mu długo dotarcie do setna sprawy. Mąż Matilde Ferrante przed swoją śmiercią stał po przeciwnej stronie barykady, w trakcie wojny zmienił stronę na przegranych. Ayden już teraz wiedział, że zrobił to z powodu własnej ambicji. Chciał stać na szczycie nie robiąc nic, a tylko przeskakując z kwiatka na kwiatek. O dziwo nie zginął z ręki Aldermanów, a z ręki rodziny Grante. Ludzi, przez których mężczyzna musiał pójść na wojnę totalną z całym półświatkiem. Matilde postanowiła poruszyć temat o córce rodu Grante, aby wywołać w Xavierze reakcję i zrobić głupie porachunki z rodziną, która już nie istniała. Między dokumentami znajdowało się zdjęcie kobiety, Annabell. Jego byłej narzeczonej i matki Xaviera. Wpatrywał się w czarnobiałe zdjęcie i zastanawiał, gdzie ludzie widzieli podobiznę do tej szmaty. Nie wyglądali w żadnym stopniu podobnie. Heh… Ayden zaśmiał się do siebie i rzucił papierami o stół. Gdyby Xavier wyglądał jak ta kobieta prawdopodobnie już dawno by nie żył. Mężczyzna nie miał dobrego humoru. Już nie chodziło o całe dzisiejsze zdarzenie, a o fakt, że ktoś go nie posłuchał i cały czas istnieją dowody na istnienie tej kobiety. Czy nie kazał lata temu spalić i zniszczyć wszystkiego? Czy jego słowa, były aż tak mało warte? Kopnął stół, na którym leżały dokumenty. W połowie szklany blat roztrzaskał się na malutkie kawałki, a papiery rozsypały się po podłodze. Cały czas był zły i nie zamierzał się powstrzymywać.
– Służba! – krzyknął, a gdy w drzwiach pojawiła się przestraszona kobieta wydał kolejny rozkaz. – Posprzątaj to. Spal wszystkie dokumenty.
Nie zważając na to co zrobił kobieta usiadł na łóżku i z telefonem w dłoni zadzwonił do człowieka, który powie mu coś co chce teraz usłyszeć. Nie czekał długo na połączenie, jak zwykle. Głos po drugiej stronie słuchawki był ochrypły od płaczu. Widocznie jego ludzie nie czekali za długo.
– Dziękuję – odezwał się doskonale mu znany głos kobiety. – Już nigdy nie dopuszczę do takiej sytuacji.
– Masz mi coś jeszcze do powiedzenia? – spytał czekając na konkretne słowa. – Wiesz co masz powiedzieć.
– Przepraszam. – nie udawała aroganckiej w tym momencie, gdy przed jej oczami leżały ciała martwych kobiet. Każda z nich była jej dobrze znana. – Zapewniam cię bracie, że już nigdy nie zostawię go bez nadzoru w mojej obecności.
_____ Ayden tylko mruknął pod nosem i rozłączył się rzucając telefon obok siebie na łóżko. Czy był cały czas zły? Tak, ale mniej. Na tyle, że nie zabije tej ociągającej się ze sprzątaniem pokojówki. Spojrzał, jak zbiera wszystko. Była szybko w swojej pracy, lecz nadal za wolna dla niego. Koniec końców zakał jej zostawić całą resztę rzeczy jak leży. Poczeka do jutra. Teraz miała mu zniknąć z pola widzenia. Na całe to nieszczęście, wśród porozrzucanych papierów było zdjęcie Annabell, ukryte pod innymi dokumentami. Nieszczęsna służąca nieumyślnie zapomniała o najważniejszej rzeczy. Ayden, siedząc na łóżku nie widział tego. Chyba nikt tego nie zauważy z tej pozycji. Położył się na łóżku w dość zaciemnionym pokoju i zaczął się zastanawiać o co spyta go syn. Musiał zrobić kontrolę strat i to taką, żeby uspokoić swoje uczucia i nie przekazać informacji jakich nie powinien. Niestety, nie dane mu było zastanowić się nad tym dogłębnie. Usłyszał ciche pukanie do drzwi. Wiedział, że na pewno nie służba. Oni w tym momencie nie znajdowali się nigdzie blisko. To mogła być tylko jedna osoba, a ją musiał dzisiaj zobaczyć – Xavier. Dał pozwolenie na wejście i na nowo usiadł na łóżku z pozycji leżącej. Ani trochę nie miał ochoty rozmawiać i było to po nim widać. Najchętniej uciekły od tej dyskusji i można było to wyczuć każdą częścią jego ciała.
– Umarła, bo powiedziała za dużo. – wstał i odszedł od syna. Nie mógł siedzieć koło niego, wręcz go nosiło. – Kobieta, która się urodziła nie jest twoją matką. Jeśli chcesz matkę jestem wstanie w tym momencie wykonać telefon i znaleźć kobietę, która zostanie moją żoną i twoją matką! Tego chcesz?
_____ Ayden nie zdawał sobie sprawy jak agresywnie mogło zostać odebrane jego zachowywał. Wiedział jednak jedno – rozmowa o tej suce to ostatnie czego potrzebował, ba! Chyba po latach nadal mu nie przeszło. Cały czas nie była dla niego niczym więcej niż duchem przeszłości, o którym widać nie pozwolą mu zapomnieć. Może jeśli znajdzie sobą nową kobietę skupią się na niej? Załatwienie chłopakowi matki było łatwym zadaniem. Zbyt łatwym. Nie jedna skusi się na układ, że za wyglądanie przyzwoicie i siedzenie cicho dostanie pieniądze na rozrzutność, majętny stan życia i inne pierdoły.
– Jak w tym domu, pod moim dachem znajdzie się kobieta, którą będziesz musiał nazywać matką to przestaniesz pytać się o ludzi, którzy już nie żyją? – zapytał dobitnie. Jego oczy pociemniały. Hamował się przed krzykiem czy przed wybuchem złości, lecz jego nie malejącej wrogości nie dało się tak łatwo hamować. - HA! Tego nawet nie można nazwać człowiekiem. Była zwierzęciem. Niewarta życia. Ta szmata, jedyne co dobrego zrobiła w swoim życiu to urodziła ciebie!
_____ Niejedna osoba mogłaby spytać się co takiego musiała zrobić ta kobieta, że nawet po swojej śmierci znajdował się człowiek, który rozszarpałby ją jeszcze raz. Nawet jeśli już raz zrobił wszystko, żeby była najgorszym stworzeniem na tym świecie. W oczach Aydena pojawił się przebłysk pomysłu, a każdy rozsądny wiedział, że pomysły powstałe pod wpływem nieuzasadnionej złości nie są dobrymi pomysłami. Ayden w ciągu tych kilku sekund do szedł do wniosku, który na pewno zmroziłby serce Xaviera. Mężczyzna nie czekał na odpowiedzi syna, nie chciał słuchać ani przeprosin od niego, ani kolejnych pytań. Wyszedł z własnej sypialni i trzasnął drzwiami. Skierował się do swojego gabinetu, gdzie na biurku poza laptopem znajdowała się spory stos teczek. Co takiego było w tych teczkach? Otóż, propozycję małżeństwa. W końcu Ayden był kawalerem do wzięcia i to tym, którego chcesz mieć po swojej stronie. Nawet jeśli za cenę własnej ukochanej córki.

_____ Usiadł za swoim biurkiem i krzyknął do służbę. Oczywiście, pojawił się jeden kamerdyner, ale ten, który powinien się pojawić. Ayden nie miał humoru, ale też powoli dochodził do niego fakt, że teoretycznie pokłócił się z synem. Chyba po raz pierwszy, a przynajmniej to pierwszy raz, kiedy on podniósł głos na chłopaka bezpośrednio. Zwykle, gdy był niezadowolony i podnosił głos było to spowodowane faktem, że coś się wydarzyło i jakoś uczestniczył w tym jego syn. Ayden nadal czuł się zbyt zły, aby przejmować się ideą pojednania z synem. Czuł, że jeśli poszedłby dzisiaj lub jutro, znowu zostaną mu zadane niewygodne pytania.
– Wśród dokumentów, które mi daliście znajdowało się zdjęcie tej kurwy. – jego głos mógł w tym momencie mrozić krew w żyłach. Był zły, lecz nie kipiało z niego gniewem. Jego spojrzenie teraz mroziło, to był zupełnie inny poziom złości – Wydaje mi się, że wszy, którym płace za wypełnianie moich poleceń nie potrafią nawet tego.
_____ Kamerdyner, który pracował tutaj już od lat doskonale wiedział co powinien zrobić. Wiedział też, że mężczyzna nie skończy na jednym zdaniu. Na pewno polecą głowy, od ich efektywności zależało, ile. Ukłonił się lekko i czekał na dalsze słowa Aydena. Szczęśliwie, nie czekał długo. Może dlatego, że był już późno lub dlatego, że Aydenowi siedziały teraz w głowie inne problemy.
– Masz znaleźć to zdjęcie. Prawdopodobnie jest albo u tej pokojówki, która sprzątała lub w moim pokoju przy papierach. Upewnij się, że je znalazłeś i przynieś. Następnie przejrzyjcie wszystko w tym domu i wyślijcie informacje do wszystkich, którzy mogą coś mieć. – Ayden sięgnął po pierwszą z teczek leżących obok. – Robimy jeszcze jedną czystkę.
– Panie Aydenie – w końcu kamerdyner zdobył się odwagę, żeby otworzyć usta – Czy zamierza Pan na nowo zacząć przyjmować propozycję małżeństwa?
_____ Złotooki nie odpowiedział, kiwnął tylko głową. Widać on, sam, to było za mało dla Xaviera, który wyraźnie potrzebował kobiety w swoim życiu. Nie zamierzał bawić się w swatkę dla swojego nastoletniego syna i szukać mu osoby do łóżka. To byłoby obrzydliwe. Musiał znaleźć mu matkę. Ogólna idea krowy robiącej co chce z jego synem, bo rozłożyła nogi był obrzydliwy i napawał go odrazą. Pozostała więc druga opcja. Jak będzie miał kobietę, którą nazwie matkę skupi się na niej, a Ayden w końcu będzie mógł zapomnieć o tej suce i całym gównie dostarczonym mu pod drzwi z niewiadomej przyczyny. Nawet dzisiaj, po latach nie rozumiał, dlaczego Annabell była tak jaka była. Może to dlatego, że nie chciał zrozumieć, bo jeszcze jego uczucia do niej uległyby zmianie. Nie mógł do tego dopuścić. Wpatrywał się w opis informacji zawartych na kilku kartach. Takie propozycje małżeństwa lub partnerstwa kierowane do niego były tworzone z myślą o tym, że rodziła Alderman miała dość wyjątkowo proces wyboru małżonków. Ich zasady były inne. Od tak próżnych rzeczy jak dziewictwo kobiety do poziomu genetycznego, gdzie poddawano badaniom DNA. Głównie chodziło o choroby i recesywność cech wyglądu. Zarówno kobieta jak i mężczyzna, który chciał dołączyć do rodziny Alderman musiał spełniać wszystkie wymagania. Dopiero wtedy patrzono na takie rzeczy jak charakter czy zainteresowania. Ojciec Aydena, Raymond, podczas wybierania swojej żony patrzał na to, ile chciała mieć dzieci, bo to było dla niego ważne, jej charakter mógł być chujowy – obojętnie. Z tego powodu Annabell została narzeczoną Aydena – nikt nie spojrzał na jej charakter.
_____ Tego wieczoru, aż do poranka, cała posiadłość była mocno zajęta. Z dwóch powodów. Jednym był fakt, że nikt nie znalazł zdjęcia Annabell Grante. Drugim był fakt, że większość służących sprawdzała dokumentacje, obrazy, skrytki i schowki po całej posiadłości, aby upewnić się, że nigdzie zostały pochowane jakiekolwiek informacje o zmarłej kobiecie. Skoro uchowało się zdjęcie zawieruszone między dokumenty o zupełnie innej osobie – można było znaleźć cokolwiek w zupełnie niezwiązanych z nią miejscu. W tym czasie Ayden osobiście sprawdzał wszystkie teczki, cały czas w swoim gabinecie. Nie zamierzał długo czekać i zastanawiać się nad tym wszystkim. Bardzo szybko zamierza zorganizować Xavierowi „matkę”. O poranku, kiedy rozeszła się plotka o zdarzeniu na przyjęciu u rodziny Alderman, ich świat uderzyła kolejna ważna wiadomość – Ayden Alderman, zamierza wziąć ślub, aby jego syn uzyskał matkę. Starzy wyjadacze mogli tylko śmiać się pod nosem, że mężczyzna miał zabawne podejście do sprawy, lecz nie zamierzali odpuścić sobie okazji. Każdy patrzał na to jak na okazję, żeby zbliżyć się do niego. W końcu szef wszystkich szefów był młody w wieku, cały czas mógł mieć kolejne dzieci. Mogą w ten sposób uzyskać sobie następcę Aldermanów z ich krwią. Brzmi jak idealny pomysł, gdyby nie fakt, że kobieta „sprzedana” mu jako żona zostanie pozbawiona rodziny. Tak jak miało to miejsce z jego matką i żoną jego starszego brata. Ayden mógł się założyć o potężne pieniądze, że nikt o tym teraz nie myślał. Gdy on około godziny 6 siedział i zajmował się teczkami, w innej części posiadłości było małe zgromadzenie.
– Jeszcze nie znaleźliście nic?! – jeden z kamerdynerów krzyczał na służących – Doskonale wiedziecie, że będzie nas to kosztowało nasze życie!
– Ale szukałyśmy już wszędzie! – pokojówka wybuchła płaczem.
– Może tego zdjęcia nigdy nie było? – odezwała się inna.
– Istnieje. – odezwał się najstarszy z kamerdynerów – Jest to zdjęcie narzeczonej Pana Aydena, którą zabił. Ta kobieta to czyste zło, nic dziwnego, że ryzykujemy życiem, skoro ktoś nie sprawdził dokumentów i przyniósł je pod nos głowie rodziny Alderman.
– Ale co takiego zrobiła?
Zanim kobieta zada więcej pytań jej usta zostały zasłonięte, a w oczach wszystkich widać było strach. Kamerdynerzy, jako że było ich mniej i wiedzieli więcej, znali też trochę więcej prawdy. Głownie, żeby nie nacisnąć na odcisk – Annabell Grante była największym z odcisków. Starszy kamerdyner rozejrzał się i westchnął głęboko. Nie widział nigdzie ani Aydena ani Xaviera.
– Siedźcie cicho i nie pytaj. Ta wiedza skróci twoje życie. – odezwał się do wszystkich obecnych. – Nikt nie chce widzieć, że wasza rodzicielka to diabeł wcielony, dlaczego musimy szybko znaleźć zdjęcie i upewnić się, że Młody Mistrz Xavier nic nie wie.
_____ Służba rozeszła się szybko, aby kontynuować poszukiwania. Oczywiście, kilka osób zamiast szukać informacji zajmowała się normalnym funkcjonowaniem posiadłości, w tym też były posiłki dla mieszkańców. Ayden zaraz po tym jak zjadł śniadanie ulotnił się ze swojego domu nie czekając na Xaviera. Nie chciał jeszcze widzieć jego twarzy co było bardzo dziwne. Każdy widząc jak zmył się ze swojego domu bez interakcji ze swoim synem mógł wywnioskować, że coś jest nie tak. Mężczyzna nigdy nie przejmował się tym co myślą inni. Zwłaszcza teraz, gdy miał co robić. Nie tylko ze względu na tą pokazową żonę, a też przez fakt, że widać musi zrobić trochę chaosu na około siebie. Chyba ludzie zapominali, że był królem wojny, nie pokoju.

_____ Siedział w samochodzie. Jego wzrok wlepiony w cyfry na ekranie tabletu. Przeglądał maile, odrzucał i akceptował propozycję i ignorował telefon, który wibrował cały czas koło niego. Ayden postanowił go nie odbierać. Wiedział doskonale kto do niego dzwoni i tym bardziej nie miał ochoty na rozmowę z tym człowiekiem. W końcu telefon przestał wibrować informując, że rozmówca przestał dobijąc się do niego. Gdy ponownie telefon zaczął tańczyć na fotelu obok niego, zerknął lekko odrywając wzrok od pracy. Rozmowa przychodząca od osoby zapisanej jako „RED”. Ayden westchnął lekko i sięgnął po telefon z zamiarem odebrania połączenia.
– No. – odezwał się zmęczony na samą myśl o tym co usłyszy.
– Moja siostra chce być twoją żoną. – glos po drugiej stronie był zdecydowanie rozbawiony. – Nie mogę wybić jej z głowy tego pomysłu. Uważa, że nadawałaby się na twoją żonę, bo nie boi się tego, że możesz kogoś zabić.
- I co mam z tym zrobić? – Ayden w tym momencie był najbardziej zmęczony problemem jaki wyniknie z tej rozmowy. „RED” nigdy nie zostawiał spraw w taki sposób, żeby on nie musiał po nim sprzątać. – Nie oczekujesz, chyba że się zgodzę.
– Hahaha! – głos w słuchawce wybuchł śmiechem. – Oczywiście, że nie. Nie chcę umrzeć. Szanuje swoje życie. Powiedzmy, że zostanie jedną z kandydatek, a potem ją odrzucisz czy coś?
_____ Mężczyzna nie miał zamiaru odpowiadać ani bawić się w zaprzeczanie. Wiedział, że to nic nie da. Jeśli ta osoba zdecydowała, pewnie tak będzie. Znosił go z kilku powodów i idea, że miał nad nim jakaś kontrolę niesamowicie go irytowała, lecz nic nie mógł na to poradzić. Chyba to ludzie nazywają przyjaciółmi. Nawet jeśli różnili się we wszystkim to mógł dużo powierzyć „RED”. Dojechał pod pewny budynek i kierowca bez zastanowienia wjechał na wielką posesję. Nie był to dom rodu Aldermanów ani też jego willa z więzieniem pod miastem. Było to zupełnie inne miejsce. Ogrodzona murowanym płotem oraz bramą na pilota. Podjazd do samej posiadłości nie był tak duży jak w pozostałych miejscach, które odwiedzał. Widać jednak, że wszystko było monitorowane kamerami. To miejsce, które mógł nazwać legowiskiem starych tygrysów. Ludzi, którzy kiedyś coś znaczy, a teraz myśleli, że nadal posiadają jakąś władzę. Spotykali się tutaj, aby przy alkoholu rozmawiać o ich nieistotnych problemach. Znajdowało się tutaj jeszcze jedna rzecz. Ta, po którą przybył tutaj Ayden.
_____ Wysiadł z pojazdu i wszedł do środka nie przejmując się tym, że wszyscy wpatrywali się w niego przerażeni. Służba, która otworzyła dla niego drzwi i ci w środku, którzy mieli zaprowadzić go do innych gości przybytku. To miejsce z zewnątrz wyglądało jak zwykła posiadłość bogatego człowieka. Nawet posiadali rodzinę, która tutaj mieszkała, aby dawać pozory dla sąsiadów i innych czepialskich z aparatem. Wszystko to służyło jednak do czegoś innego. Leże starych tygrysów – miejsce, w których ludzie, którzy dla spokoju publicznego nie mogą się spotkać, mogli się spotkać. Walki między mafiami, spory z władzą, deale na wielką skalę. Wszystko to było organizowane w takich miejscach jak to. Teoretycznie, miało pomóc zachować szczegóły rozmów i prowadzić ukryte przed innymi handle. Faktycznie jednak wszystko to było kontrolowane przez jednego człowieka – Aydena. Był panem i władcą. Zwykle nie wtrącał się w szczegóły rozmów między ludźmi, ale zawsze były one podsłuchiwane. W ten sposób, gdyby ktoś miał wyjątkowo zły pomysł – mógł odpowiednio zareagować. W końcu jak już stworzyć imperium to teraz przychodzi gorsza część. Trzeba o nie dbać, podbój jest zawsze łatwiejszą częścią procesu.
_____ Wszedł do pomieszczenie z długim stołem, który posiadał tylko jedno wolne miejsce. Na szczycie. Przygotowane i wolne specjalnie dla niego. W końcu wszyscy zgromadzeniu tutaj ludzie byli biznesmenami, z twarzą gangstera. Nie bali się bójki czy wojny między sobą, lecz w swoim życiu zrozumieli, że czasem trzeba przełknąć swoją dumę i pozwolić komuś młodszemu zrobić co chce, żeby przeżyć. Tym młodszym kilka lat temu był Aydenem, a zebranie tutaj są ocalałymi z czystki, jaką przeprowadził podczas wojny. Sojusznicy, których zdrada będzie kosztować ich samych więcej niż Aydena. W końcu tak podpisali dokumenty. W zamian za życie w dostatku i z ambicjami mieli być posłuszni i lojalni w tym i następnych pokoleniach. Gdyby któryś się wyłamał, za jednym słowem Aydena – stracą cały majątek, życie ich rodziny i swoje własne. I nie chodzi o coś łagodnego jak śmierć. Nikt nie umrze, wszyscy będą cierpieć i błagać o koniec. Widzieli już taki przypadek, wiedzą, jak skończą. Nic więc dziwnego, że ci najstraszniejsi ze strasznych bali spojrzeć się w oczy, gdy zdenerwowany wszedł do pomieszczenia. To nie był ten typ gniewu, gdzie rzucasz przedmiotami, a jak upuścisz parę, przechodzi. To był ten gorszy typ, cichy i zimny. Mrożący krew w żyłach. Nie pytali się skąd ten humor, wiedzieli. Ayden usiadł na swoje miejsce i powiedział jedno słowo.
– Czystka. – To jedno słowo sprawiło, że wszyscy w pomieszczeniu poczuli oddech śmierci na swoich plecach. – Od dzisiaj, dopóki nie usunę wszystkiego co istnieje o niej.
– Oczywiście. – odezwał się starszy, pomarszczony i lekko otyły członek spotkania. – Co, jeśli jednak nic nie znajdziemy?
– Wszyscy co mieliśmy zostało zniszczone lata temu. – odezwał się inny. Szczupły okularnik z wąsem. – Jest duże prawdopodobieństwo, że nic nie znajdziemy.
– Ja znalazłem u siebie w domu. – słowa Aydena uciszyły wszystkie szmery i pomruki. – W dokumentach o nie związanej z nią kobiecie.
– Zrozumiałem. – pod dłuższej ciszy odezwał się jeden z młodszych osób na tym spotkaniu. – Zrobię wszystko, żeby coś znaleźć o niej i zniszczyć co znajdę.
_____ Ten młodszy od innych człowiek, zrozumiał o co chodzi zdecydowanie szybciej od innych. Nie chodziło o pokazanie, że nic nie mają. Właśnie odwrotnie. Mieli skupić się na szukaniu informacji o niej. Mieli znaleźć je i za wszelką cenę zniszczyć to co znajdą. W końcu, gdyby Ayden nie wierzył w ich lojalność ich głowy już dawno by się potoczyły. Nie zamierzał marnować czasu na ludzi, w których nie posiadał najmniejszej ilości wiary czy szacunku. Każdy w pomieszczeniu miał się czym popisać. Czy to chodziło o intelekt czy siłę fizyczną, byli specjalistami w swoich dziedzinach. Czasem tą dziedziną było pozbywanie się ciał, innym razem zdobywaniem środków, jeszcze innym zabijanie.
– Kolejna sprawa – rzucił i oparł się wygodnie w fotelu. – Xavier spytał się mnie o matkę. Chyba muszę znaleźć żonę, która zrobi mu za kobiecą figurę w życiu. Znajdźcie odpowiednie kandydatki. Pamiętajcie o zasadach.
– Rozumiem, że pozbędziemy się rodziny?
– Oczywiście, że tak! – zaśmiał się kobiecy głos. – Nie możemy pozwolić rodzinie tej kobiety żyć.
– Wypadek samochodowy? – spytał ktoś żartobliwie.
– Może otrucie przez tajemniczego przeciwnika działań Aldermanów?
_____ Obecni zaczęli przerzucać się pomysłami i kandydaturami nie zastanawiając się zbytnio co o tym sądzi Ayden. W końcu spotka się z nimi jak już zdecydują. Szukanie kobiety to zadanie, które było zabawą i zajęciem, którego chętnie się podejmą. Było to o wiele lepsze niż szukanie informacji, kiedy usunęli wszystko co się dało. Na tą chwilę świat nie wie, że istniała rodzina Grante. Ile jeszcze można zniszczyć, kiedy nie ma dowodów na nic i na istnienie czegokolwiek? W Internecie nie znajdziesz nic, w największych zbiorach danych fizycznych nie ma nic. Biblioteka? Nic. Akta rządowe? Nic. Gdzie mieliby czegoś szukać, gdy każdy wysiłek jest na próżno? Połowa z tych staruszków wiedziała co takiego zrobiła Annabell, ale nikt nic nie powie tego. Nikt z nich nie spisze tego na papier. Zbyt szanują co mają. W końcu oni sami są pewni, że nie znają całej prawdy. Wiedzą dużo, lecz ci co wiedzieli wszystko już dawno nie żyją. Tylko na podstawie tego można wnioskować, że Ayden próbuje usunąć swoją porażkę lub coś co bardzo mogłoby mu zaszkodzić.
– Kolejne sprawa. – rzucił przerywając miłą atmosferę w pomieszczeniu. – Chyba po raz pierwszy pokłóciłem się z synem. Jak się rozwiązuje kłótnie?
– Kupić prezent? – padła pierwsza odpowiedź, dość niepewna. W końcu Ayden się nie kłócił. Jak coś mu nie pasowało, kazał się tego pozbyć. Fakt, że chce się pogodzić jest wyjątkowy. – Każde dziecko, ma coś czego chce… Na przykład nowy telefon.
– Przecież Panicz Xavier sam kupi sobie telefon, gdyby była taka potrzeba… – odparła kobieta. – Może samochód? Podobno młodzi ludzie lubią kolekcjonować te zabawki i ustawiać w garażu.
– Panicz Xavier jest za młody na prowadzenie samochodu. – spojrzał na Ayden i widząc jego wyraz twarzy dodał szybko – Poza tym to bardzo niebezpiecznie. Co jak sobie coś zrobi?
– Kup mu psa. – mężczyzna siedzący blisko Aydena tymi słowami zwrócił na siebie uwagę. – Psy są przyjaciółmi, można je sobie wychować. Po tresurze na pewno nie zrobią nic właścicielowi, a Panicz Xavier w razie czego będzie mógł nasłać psa, żeby ugryzł napastnika.
– Pies. – powtórzył cicho Ayden.
_____ Jego wyraz twarzy jednoznacznie wskazywał, że zdecydował. Faktycznie, dobra materialne są na tyle dobre, że cieszysz się przez chwilę. Zwierzęta są lepszą opcją, zwłaszcza psy, które może wyszkolić i w razie czego – ugryzą kogoś dla ciebie. Całe spotkanie trwało jeszcze chwilę. Głównie rozmawiali o sprawach istotnych dla biznesu. Przejęcia między firmami, kupna akcji czy antyków, tym czym się aktualnie zajmują i planują. Jako ci najważniejsi i najbardziej decyzyjni, ich słowa i plany na przyszłość jasno kierunkowały i pozwalały przygotować się reszcie na przyszłość w ich biznesach. Takie dzielenie się planami było dozwolone tylko w tym pomieszczeniu pod okiem Aydena. Wtedy, gdyby ktoś postanowił doczepić się na chama do czyjegoś projektu, cała rada stanie ścianą za osoba, która podsunęła pomysł na zebraniu. Kto pierwszy ten lepszy, a jeśli chcesz się dołączyć – musisz to powiedzieć z góry i od razu. Jeśli nie – przygotuj się na zmiany i siedź cicho.
_____ Całe spotkanie trwało dobre kilka godzin. W tym czasie o kawie i ciastkach siedzieli i rozmawiali. W końcu czasem trzeba było się wymienić dobrą radą. Gdy w końcu Ayden wyszedł jako pierwszy oznajmiając zakończenie, reszta zaczęła powoli wstawać i wychodzić. W drzwiach kobieta w średnim wieku złapała starszego mężczyznę za ramię i odwróciła pytając cicho do ucha.
– Co się wydarzyło na przyjęciu Aldermanów? Zginęło kilka kobiet.
– Hehe. – zaśmiał się lekko starszy mężczyzna. – Młoda Alderman nie przypilnowała Panicza Xaviera i gdy był sam Matilde Ferrante postanowiła zacząć chwalić zmarłą sukę. Mistrz to usłyszał. Zabił ją przy chłopaku.
- Tak. – kobieta kiwnęła głową.[/b] – Ale ja się pytam o późniejsze trupy.[/b]
- Aa. – westchnął. – Powiedzmy, że były to ważne osoby, dla ważnych ludzi Renee.
– Nie mam więcej pytań. Doigrała się. – powiedziała kobieta i spojrzała przed siebie na grupę ludzi, z którymi przed chwilą siedziała przy stole. – Renee sobie zasłużyła.
_____ W tym czasie Ayden siedział już w samochodzie i ze spokojem zastanawiałam się, gdzie on teraz znajdzie szczeniaka dla syna. Uderzył go fakt, że po raz pierwszy podniósł głos na swojego Xaviera. Do tej pory jeśli podnosił głos lub krzyczał nie było to kierunkowane w chłopaka, a w innych. Ktoś coś źle zrobił, ktoś go poirytował. Chyba po raz pierwszy jego syna zrobił coś co mu się nie spodobało. Teraz złotooki nie miał pomysłu jak to dobrze odkręcić. Oparł głowę na dłoniach, a łokcie na kolanach. Westchnął ciężko. Kobietę można wziąć na zakupy, pozwolić wydawać pieniądze i się uspokoi. Czasem kupujesz kwiaty albo idziesz do restauracji. Nie mógł zrobić tak z synem. Nie obrzuci go kwiatami. Poza tym w głębi wiedział, że to nie była jego wina. Wszystko wydarzyło się, bo ktoś nie poszanował zasad. Przepraszanie… To było nie do pomyślenia. Nieważne co by zrobił, nie zamierzał przepraszać. Zwłaszcza, że następnym razem zachowa się tak samo i zrobi to samo.

_____ Dzień spędził dość pracowicie, poza spotkanie wśród ludzi, którzy mieli mu doradzać musiał wykonywać jeszcze dość duży kawał roboty papierkowej związanej z resztą jego działalności biznesowej. W końcu nie istniała tylko ta ciemna, nielegalna strona jego działalności, ale też totalnie legalne firmy. Niektóre zajmowały się lekami, inne odzieżą i kosmetykami. Prawdopodobnie, gdyby się postarał bardziej i był ambitny mógłby zrobić na rynku monopol. Niestety, wśród wszystkich jego zainteresowań nie miał czasu rozejrzeć się za psem, postanowił więc wykonać kilka telefonów i ktoś mu doradzi popołudniu. Widać prezent będzie musiał poczekać jeszcze trochę. Poza tym, teraz w jego gabinecie siedziała przed nim kobieta, o krótkich czerwonych włosami. Spokojnie popijałą kawę i z uśmiechem opowiadała mu o tym co ostatnio zrobiła. Ayden uważał wszystkie jej historię za głupie i pozbawione sensu, jednak wiedział, że poza wstawkami o charakterze emocjonalnym - mówiła tylko prawdę.
- I mówisz, że skończyło się tylko na czterech?
- Tak. - kobieta uśmiechnęła się i szybko dopiła kawę do końca. - Cztery tuziny trupów. Mało jak dla mnie.
- Heh… - Ayden mógł tylko wzdychać myśląc o tym, że to nie on będzie po tym sprzątał. Zrobi to ktoś inny. Mąż kobiety. - Henry pozwolił ci na to?
- Henry nie ma nic do gadania, kiedy chodzi o moje postanowienia. - postawiła filiżankę na spodek i wstała z kanapy. - Za chwilę będzie moja siostra, mówiłam ci żebyś ją zniechęcił łagodnie do bycia z tobą. Dzisiaj rano. Pamiętasz?
- Twój ton wnioskuje, że nie pamiętam tak trywialnych rzeczy. - odłożył długopis, który cały czas pracował w jego ręku do tej pory. - Twoja siostra już dawno nie dostała porządnie w kość od życia. Ostatnio to było porwanie i żądanie okupu. Jeszcze wcześniej próba gwałtu. Prawie jakby bawiła się w bycie główna bohaterką czegoś. Przez przeszło rok miała spokój i teraz chce zostać żoną gangstera?
- Nie mów tak! - ze śmiechem na ustach rudowłosa wybiegła pozostawiając po sobie otwarte drzwi, przez które do pomieszczenie zajrzał kamerdyner z pewnymi notatkami. Podszedł ostrożnie do wielkiego biurka i podał je Aydenowi do ręki. Gdy tylko spojrzał na zawartość. Kilka linijek tekstu, które tam było podniosło mu ciśnienie. - Proszę się uspokoić, to jeszcze nie jest potwierdzona informacja.
- Mam nadzieję. - powiedział przez zęby. - Inaczej Xavier wróci do nauki w domu.
_____ Zgniótł kartkę i wrzucił ją do kubła na śmieci. Zawarte na tym papierze kilka linijek tekstu wskazywały, że wokół jego ukochanego dziecka kręcą się insekty, które mają marzenia i ambicje. Jako że mężczyzna nie może zabić lub przekupić ambicji młodych ludzi. Ktoś musi tworzyć ten naród za kilka lat. Lepszym i pewniejszym wyjściem byłoby przywrócenie nauczania w domu. Jego dziecko i tak się niczego nie uczy w tej szkole. Chodzi tam tylko marnować czas. Tak to przynajmniej wyglądało dla Aydena. Dawno temu sprawdzał zakres obowiązujący w tej szkole, nic ciekawego. Wszystko już miał i zaliczył w domu. Czemu teraz nagle postanowił bawić się w bycie normalnym dzieckiem? Nie mógł tego zrozumieć, ale uważał to za urocze, że jego syn postanowił poznać innych ludzi. Kontakty są przydatne, dopóki to ty nie jesteście głównym rozdającym karty. Ayden był tym rozdającym karty, a on jego jedynym dzieckiem. Politycy potrzebowali jego pozwolenia, nie na odwrót. Dlaczego więc jego jedyny syn miałby budować przyjaźnie? Coś takiego jak lojalność można kupić pieniędzmi i siłą, a Xavier posiada przynajmniej część jego wpływów. Gdy dobijała godzina piąta i cały czas nie było widać tej całej siostry, mężczyzna postanowił nie bawić się w czekania na nią. Skończył swoją pracę i udało się do kolejnej - przegląd klubów i tych mniej legalnych atrakcji miasta. Wśród nich kilka domów z miłym towarzystwem. Odwiedzanie ich należało do przyjemniejszych zadań niż siedzenie w papierach i sprawdzanie czy ktoś nie próbuje go oszukać na miliony. Sprawy tych mniejszych ludzi były o wiele łatwiejsze do rozwiązania. W końcu zwykle wystarczyły rozwiązania siłowe.
_____ Wrócił do domu około godziny 21. Pachniał wszystkim tylko nie tym czym chciał. Miał na sobie perfumy wielu kobiet, trochę dymu tytoniowego i zapachu alkoholu, chociaż sam nie pił. Przeszedł przez tyle lokali w ciągu kilku godzin, że nie pamiętał już wszystkich nowych twarzy. Widać żadna nie była warta zapamiętania. Jak tylko postanowił krok w drzwiach domu zaskoczył swoją służbę faktem, że nie był sam. Kilka kroków za nim szła kobieta. Miała blond włosy do bioder i niebieskie oczy. Przypominała Annabell, lecz nie posiadała jej oczu oraz znaków szczególnych. Szła spokojnie za nim nie przejmując się reakcją wszystkich obecnych. Jakby ich szok nie był jej powodem. Jakby faktycznie jej tutaj nie było, a tylko obserwowała wszystko niewzruszona. - Pokierujcie Veronice do salonu gościnnego, niech Xavier się nią zajmie. - ruszył po schodach do swoich pomieszczeń sypialnianych. Zobaczył jednak niepewność w oczach jego ludzi i postanowił dodać coś od siebie. - Musze zmyć z siebie ten smród i wrócę.
_____ Veronica, bo tak nazywała się kobieta, była ubrana w czarny, dość obcisły strój, który przypominał mundurek treningowy jakieś oddziału. Jej ciało i twarz nie wskazywały jednak, żeby wiodła ciężkie życie najemnika. Służba miała ciężki problem, żeby zrozumieć jakiego rodzaju gościem jest, jednak nie obijała się i zabrała ją do pokoju gościnnego, w którym podali jej herbatę. W tym samym czasie pokojówka poszła do pokoju Xaviera, aby przywołać go do odbycia swoich obowiązków gospodarza przez czas niedostępności pana domu. Ayden musiał zmyć z siebie cały smród, który docierał do niego. Wiedział, że kobiety pokrywały się mnóstwem perfum, jednak nie był tego fanem. Co dobrego jest w zostawianiu po sobie aż tak wyraźnego śladu? Nic w tym uroczego, raczej same problemy. Chyba, że mężczyźni, z którymi normalnie funkcjonują nie posiadają na tyle czułego nosa, aby rozpoznawać normalnie zapachy. Wziął prysznic, nie przejmował się czasem, na pewno poczekają. Wyszedł, osuszył swoje ciało i rzucił ręcznik na głowę. Ubrał się w jeansy i białą koszulę, bo nie zamierzał już nigdzie wychodzić, a jest u siebie w domu. Garnitur nie był potrzebny. Suszył swoje włosy po raz pierwszy od dłuższego czasu, bo zwykle ktoś to robił za niego. Zszedł na dół i będąc coraz bliżej salonu słyszał coraz głośniejszą burdę, która miała miejsce w pomieszczeniu.

_____ Nie spodziewał się zastać tego co zastał. W końcu, jego kochany syn był raczej ułożony i na pewno nie podniósłby głosu bez powodu. Z drugiej strony znał Veronice, która od lat zajmowała się jego psami. Była kiedyś zabójcą, ale teraz mając jej lojalność nie czuł zagrożenia zostawiając ją sam na sam z synem. Nie raz był świadkiem kłótni, ale zwykle te sprzeczki nie były tak jednostronne. Xavier wyraźnie miał dość wszystkiego, a Veronica patrzyła na niego jakby nie wiedziała co zrobiła. Westchnął. Chyba doszło do jakiegoś nieporozumienia. Spojrzał na kobietę, która nie wiedziała co ze sobą zrobić chociaż jej twarz i postawała była niewzruszona. Przestał bawić się w wycieranie włosów, rzucił biały ręcznik na niski stolik przy drzwiach i wszedł głębiej do pomieszczenia zamykając za sobą drzwi.
- Veronica, wypad. - rzucił i podszedł do swojego syna łapiąc go za nadgarstek i zatrzymując w miejscu. - Z tobą porozmawiam. Teraz.
_____ Kobieta wstała i bez słowa wyszła stając na korytarzu patrząc na lekko przestraszoną służbę. Nie powiedziała im nic, nie miała co. Pokłóciła się z Xavierem Aldermanem w kilku słowach. Nie wiedziała czy to dobrze czy źle, ale na pewno nie po to została tutaj przyprowadzona. Skierowała się do gabinetu, gdzie poczeka na Aydena. Jak zwykle. Usłyszała wyjdź, z pomieszczenia, nie „odejdź na dzisiaj”. Nie została wysłana do domu i wiedziała, że jeśli faktycznie - poszłaby teraz do domu, to miałaby dopiero przekichane.
- Nie pozwólcie nikomu wejść do środka. - rzuciła na odchodne do służby stojące przy drzwiach. - Inaczej stracicie głowę.
_____ To była groźba i przestroga. W końcu, Veronica była jedną z osób, która rozumiała, jak wygląda sytuacja z ojcem i synem. Żyła tylko dlatego, że była zbyt przydatna, aby pozwolić jej umrzeć. A przynajmniej tak to widział Ayden i codziennie starała się dowieść tego. W czasie, gdy Veronica załatwiła im spokój, mężczyzna usiadł i zmusił swojego syna, aby ten także usiadł ciągnąc go za nadgarstek. Nie zamierzał pozwolić mu usiąść obok albo szarpać się z nim. Był większy i silniejszy od Xaviera i jak normalnie to nie miało znaczenia, bo szanował jego wolną wolę, tak teraz - było bardzo użyteczne.  Gdy usiadł na jego kolanach, przytulił chłopaka i zaczął głaskać go po głowie.
- Ta kobieta, Veronica, ma ci załatwić psa. - powiedział prosto do ucha, cicho, prawie szeptając. Wiedział, że może w ten sposób, Xavier skupi się na jego słowach. - Tylko tyle.
_____ Odsunął się lekko, aby spojrzeć mu w twarz. Co prawda szukał kobiety, ale na pewno nie przyprowadziłby jej od tak. No i fakt, że jego ukochany syn od tak zaczął być niegrzeczny względem jego gościa… nie podobało mu się to, jednak nie zamierzał teraz tego poruszać. Miał tylko nadzieję, że ma swój powód i był to dobry powód. Jeśli będzie robił takie akcje w przyszłości to, gdzie poszła cała ta nauka przez lata? Veronica nie była nikim aż tak ważnym czy znaczącym, a Xavier potrafił się zawsze zachować. Skąd więc taka reakcja. Ayden zaczął być lekko podejrzliwy, ale nie dawał tego po sobie poznać. Teraz za cel miał wytłumaczyć sytuację.
- Możesz mi powiedzieć czemu to zrobiłeś? - spytał łagodnym tonem - Normalnie potrzebujesz o wiele więcej czasu, aby się na kogoś wkurzyć.
_____ Na nowo przytulił chłopaka, nie pozwalając mu, aby uciekł. Jakiś czas temu Xavier zaczął stronić od dotykania i ojciec przyjął to jako oznaki dojrzewania i dorosłości, ale w tym momencie - miał gdzieś, że jego syn może nie być przekonany do przytulania swojego ojca. Robił to dla siebie i dla niego. Zwłaszcza, że się pokłócili. Po raz pierwszy. Nie mógł przeprosić, sumienie mu nie pozwalało i dopóki chłopak nie spyta o coś głupiego… nie. Może być głupie, ale niech nie porusza tematu swojej matki. Wszystko tylko nie to.