theme song

                                          Wyrzuty sumienia wskazują na duszę,
                             której łatwo narzucić jarzmo.

JAVIER

        Czarna Toyota Camry toczy się w niespiesznym tempie po nadmorskiej drodze prowadzącej wprost do domu znanego reżysera, który zaprosił Natana wraz z jego agentem do swojej ekskluzywnej posiadłości na małe przyjęcie. Czasu mają w zapasie, jako że młody aktor emanując wszem i wobec swoim podekscytowaniem, zebrał się o godzinę za wcześnie; zresztą lubi być punktualny i zazwyczaj bierze pod uwagę możliwość wystąpienia niespodziewanego korka czy wypadku na drodze. Wpatrzony w przyciemnianą szybę, dusi w sobie ciche westchnienie, które spowodowane jest pogodą, tym wysoko zawieszonym na niebie słońcem, prażącym zewsząd ziemię, oplatając promieniami suche trawy prowadzące stromym stokiem klifów po samo morze.  
        W Toronto średnia amplituda temperatur w ciągu roku waha się pomiędzy dwudziestoma paroma stopniami latem i minus czterema stopniami zimą, co też wskazuje jasno na fakt, że Pearce niekoniecznie przyzwyczajony jest do ciepłoty panującej bliżej równika, choć wprawdzie na stałe przeprowadził się z chłodnej Kanady do stanów jeszcze w młodym wieku nastoletnim. Jego rodzice nie do końca popierali jego aktorskie zapędy, a przynajmniej dopóki nie zaczęły one przynosić rezolutnych wyników. A mimo wszystko Natan w pogoni za marzeniami w wieku siedemnastu lat wyprowadził się do ciotki do stanów, nie odwracając się za siebie - byle by nie dostrzec zawodu i rozgoryczenia na twarz swojej matki, które wówczas były najprawdopodobniejszą emocją, z którą kobieta mogła się podzielić.
        W końcu docierają na miejsce i już przez szybę idzie dostrzec tłum fotoreporterów zebranych pod domem reżysera. Kiedyś Pearce z pewnością uznałby to za zadziwiające, jednak obecnie kwestia tego, w jaki sposób prasa pozyskała cynk o dzisiejszym spotkaniu, nie tłoczy w głowie aktorka ogromnej zagwozdki. Wysiada z samochodu w towarzystwie swojego menadżera. Alain jest nieco wyższym od niego, krępym mężczyzną, którego twarz z pozoru wiecznie wyraża niezadowolenie. Po dłuższej obserwacji można dostrzec, że ów mimika spięta jest na twarzy przez wyraźnie podkreślone kości policzkowe oraz krzaczaste, od dawna nieregulowane brwi.
        — Nie oglądaj się za siebie, chodźmy do środka — mówi Alain, łapiąc Natana za ramię, aby zaraz ustawić się za nim, gdy przechodzą po ogrodzie nasadzonym egzotycznymi roślinami wprost do drzwi wejściowych posiadłości. Otwiera im mężczyzna w garniturze, który również odbiera ich odzienia wierzchnie i narzuca trajektorię chodu na obszerny salon, w którym ulokowani są goście, jak również sam gospodarz, który szybko wychwytuje ich wzrokiem. Natan odmawia sobie lampki szampana, wiedząc że w takim towarzystwie, gdzie libacje są na porządku dziennym, najpewniej na jednej by się nie skończyło, a zresztą przybywa w charakterze pracy, to tym bardziej nie przystoi.
        — Dobrze pana widzieć, panie Pearce — wita donośnym głosem mężczyzna, uśmiechając się szeroko. Ich rozmowa początkowo krąży w temacie małych sukcesów, które dotąd Natan zdobył na swojej drodze młodego karierowicza. Stopniowo wrzucane są również wzmianki na temat jego możliwych predyspozycji, które uwypukli gra w filmie, przez który toczy się samo przyjęcie. Aktor na wszelkie zapytania odpowiada skromnie, nie unosząc się pychą, jako że nigdy nie spoczywa na laurach i wierzy, że przy każdej nowej ekranizacji może się czegoś nauczyć. Jakby nie było zazwyczaj przychodzi mu pracować z całkowicie innymi ludźmi, tudzież nie daje się oswoić myślą, że obecna uciecha na twarzy reżysera, będzie mężczyźnie towarzyszyć przez cały plan filmowy.
        — A właśnie, kto zagra drugą główną rolę? — pyta z nieukrywaną ciekawością, a widząc zaskoczenie w oczach reżysera, szybko łączy fakty, które sprowadzają się do tego, że Alain pominął jeden wątek; albo i starał się ukrywać tą prawdę najdłuższej jak tylko się da.
        — Już przybył, tak więc zaraz wszystko będzie wiadome, panie Pearce — mówi, a gdy Natan ogląda się za siebie, niemal oczywistym zdaje się, że musi dostrzec rzekomego antagonistę tego wątku. Jego dotąd skromna i wesoła mina, przeobraża się w usilnie krytą szczerą nienawiść, która płonie żywym ogniem w błyszczących ciemnobrązowych oczach szatyna. — Ah, jest pan, panie de Leon! — woła zaraz reżyser, przyprawiając Natana o gęsią skórkę na karku, jak chcieli go przesadnie uświadamiać, że rzeczywiście stoi twarzą w twarz ze swoim rywalem.
        Za dalszym zaproszeniem gospodarza przechodzą w spokojniejsze miejsce, w tym też czasie zostaje mu podarowany świszczący szept ze strony Javiera, który ani nie ułatwia całej sytuacji. Zresztą, gdyby zaczął, z pewnością nie byłby sobą. Natan zaciska szczękę, pozostając nieco w tyle, aby wziąć głęboki wdech, podczas gdy agent de Leona wkracza między ich małą bitewkę, ponieważ prawdziwa wojna tego nie nazwie; najprawdopodobniej takowa będzie miała miejsce dopiero po opuszczeniu bogatego domostwa.
        Jako rywal na dobrym poziomie nie jest skory, nie odpowiedzieć na tą słowną zaczepkę, którą obdarował go de Leon. A jak już o wchodzeniu w drogę mowa, Natan przyspieszając tempa, niby to przypadkiem szturcha Javiera w drzwiach, przechodząc przez nie jako pierwszy. Nie odwraca się do tyłu, aby zobaczyć jego minę, może i przez to, że na sam jego widok, robi mu się niedobrze.
        W międzyczasie, gdy menadżerzy rozmawiają z reżyserem, w ich ręce zostają złożone dwa materiały skryptu. Natan dziękuję z przyklejonym na twarz lakonicznym uśmiechem, który zostaje obcięty wzrokiem przez Alaina, którego brwi zdają się na moment jeszcze bardziej krzaczaste, niż na ogół są. Odnajduje dla siebie miejsce na kanapie znajdującej się w rogu gabinetu, aczkolwiek nie zaczyna od przeglądania skryptu. Wpatruje się przez moment tępo w szerokie plecy de Leona, próbując sobie przypomnieć pierwszą chwilę, w której się poznali. Szybko odpuszcza, jako że jedyne co jest w stanie wykopać ze wspomnień to to, że nie przypadli sobie do gustu od pierwszego wejrzenia. A żeby wymienić rzeczy, które nie pasują mu w Javierze, nie starczy im wszystkich dni w kalendarzu.
        — Czy to już dobry moment, aby wspomnieć, że ta współpraca nie wyjdzie nikomu na dobre? — mruczy, bardziej do siebie, niż do Javiera, z którym krzyżuje spojrzenie. Normalnie pewnie wpatrywali by się w siebie do ostatniego żywego, jeszcze gdyby wzrok mógł zabić, to już w ogóle! Jednak skrypt stoi na piedestale aktualnych potrzeb, dlatego też przewraca oczami i wlepia wzrok w kartki. Początek zaczyna się nieźle, jako że tli się w Natanie nadzieja, że będą grali przeciwko sobie - co też nie stawiałoby najmniejszego nacisku, jako że negatywne emocje to jedyne jakie w obecności de Leona, Pearce umie z siebie wykrzesać.
        — To będzie największy hit tych czasów, zwłaszcza z mając w obsadzie równie dwóch zdolnych aktorów — rzuca donośnie reżyser. Następne słowa Natan zdaje się słyszeć jakby spod wody, kiedy zostaje obwieszczona tematyka i parę nieskromnych detali zawartych na kartkach skryptu, do których obydwaj jeszcze nie dotarli.  

        Tępym spojrzeniem przesuwam po skrypcie, będąc coraz mniej pewnym czy aby na pewno chce w tym uczestniczyć. Odgrywanie scen miłosnych z Javierem skręca go od środka i jest świadom, że gdy tylko ich twarz znajdą się niebezpiecznie blisko siebie – z łatwością przejdą do rękoczynów. Mimo wszystko obecność sławnego reżysera i przesłanka zmianie bycia postrzeganym jako czarny charakter po ostatnich produkcjach rzutuje jasnym blaskiem na jego karierę. Alain z pewnością chciałby, żeby Natan pomyślał o sprawie przyszłościowo, zamiast zasłaniać się uprzedzeniami do drugiego aktora. W dodatku już teraz znajdują się w świetle reflektorów, o czym świadczy tłum reporterów zebrany przed podjazdem bogatej willi, najpewniej czekający na wzmiankę, w związku z tą dla nich dość niespodziewaną wizytą dwóch sławnych aktorów. Odmowa zagrania w filmie niesie za sobą konsekwencje i stąd też Natan nie wątpi, że mogą postawić go w jeszcze gorszym świetle.
        – Do jutra damy panu odpowiedź – odzywa się za niego Alain, trącąc Natana łokciem, jako że ten całkowicie zawiesił się na swoich przemyśleniach, dopiero po chwili odzyskując kontakt z rzeczywistością. Kartuje jeszcze parę stron, próbując powstrzymać obezwładniający do dreszcz obrzydzenia, wczytując się w scenę zbliżeń między bohaterami. To będzie albo wielka klapa, albo tak jak sądzi reżyser – hit wszech czasów.
        – Również wezmę udział – odpowiada z nagła, gdy wszyscy kierują się w stronę wyjścia z gabinetu, aby wziąć udział w przygotowanym przez właściciela domu przyjęciu. Alain ogląda się za siebie, z dumą spoglądając na aktora, czego jak można się spodziewać nie zobaczy w oczach Javiera. – Tak jak pan wspomniał, będzie to dobrze rzutowało na moją opinię publiczną, a przy tym, jakże bym mógł odmówić panu współpracy. Nie jeden chciałby zostać osobiście przez pana wybranym, nie śmiałbym zmarnować takiej szansy! – rzuca, uśmiechając się pogodnie. Wstaje wówczas z kanapy, oddaje skrypt w ręce agenta, który skrzętnie chowa go do swojej torby oraz podchodzi do reżysera, aby uścisnąć jego dłoń.
        – Znakomicie! Proszę się dobrze bawić na przyjęciu – odpowiada mężczyzna, prowadząc Natana i Alaina w stronę drzwi gabinetu, a zatem też do bogato udekorowanego salonu. Po swojej małej przemowie, motywowanej głównie faktem, że realia nie dają mu większego wyboru w kwestii owego filmu; czuje, że niebywale suszy go w gardle. I z tego też tytułu sięga po lampkę szampana, którą wcześniej postanowił sobie odmówić.
        – Takiego obrotu spraw bym się nie spodziewał. Co cię skłoniło do tak szybkiego podjęcia decyzji? – pyta Alain, wracając do Natana od stołu z przekąskami; unosi przy tym jedną brew do góry, wiercąc aktorowi dziurę w brzuchu, gdy ten zbyt długo milczy, wyglądając na paparazzich zebranych u podnóża egzotycznego ogrodu.
        – Oni – mówi, nie wskazując na reporterów, choć jego wzrok wciąż jest skierowany w stronę okna. Dopiero po chwili krzyżuje spojrzenie ze swoim agentem. – Gdybym odmówił, po tym jak de Leon tak śmiało ogłosił swoje uczestnictwo, to byłby jeszcze większy hit i pogrążenie mojej osoby, niż zajęcie miejsca w obsadzie. Zresztą bądźmy profesjonalni – mówi, choć na ustach ciśnie mu się westchnienie. Chce jeszcze dodać, że gdyby przyszło mu rozważać nad kwestią wzięcia udziału nieco dłużej, już w domowym zaciszu, podczas czytania skryptu powywijałoby go na wszystkie strony. A z każdą nową sekundą, odpowiedź skłaniałaby się w stronę tej negatywnej. Teraz już nie ma wyboru… I mimo wszystko nie obwieszcza na głos tony wątpliwości rodzącej się w jego głowie, gdyż w takich miejscach jak to – ściany miały uszy.
        – Duma mnie rozpiera, kiedy to słyszę. Dobrze zrobiłeś – mówi Alain, a drobny uśmieszek powstaje na jego wargach, poprzez uniesienie jedno kącika do góry. – I tak jak wspomniałeś, grzechem byłoby nie skorzystać z takiej szansy.
        – Miejmy nadzieję, że się nie pozabijamy na planie…

        Pozostaje z Alainem niemal do wieczora, korzystając ze zorganizowanego przyjęcia. Stara się nie upijać zbytnio szampanem, choć już po pierwszej lampce, kiedy jego wzrok skrzyżuje się z tym de Leona, czuje, że przyda się go zdecydowanie więcej. Tym razem obchodzą się bez personalnej kłótni i w ogóle wchodzenia w większe dyskusje, aby nie zesłać na siebie publicznej kontrowersji. Natan przynajmniej jest coraz mniej chętny na kręcenie się w towarzystwie Javiera, z wiedzą że następnych dniach będą widzieć się zdecydowanie zbyt często.
        Alain w końcu po długich pożegnaniach z reżyserem, odwozi go do domu. Nie bez problemu, ponieważ reporterzy na podjeździe czekali na jakiś komentarz, jednak Pearce trzymając się blisko swojego agenta, odmawia wypowiedzenia się w tym temacie. Aczkolwiek kusi go, aby zarzucić przynętę mediom, że wszystko niebawem stanie się jasne.
        Po godzinie jazdy może już zasiąść w wygodnym fotelu, w swoim apartamencie. Od spożytego alkoholu nieco kręci mu się w głowie, jednak nie jest do dawna, po której nie byłby w stanie podnieść się z łóżka następnego dnia. Wzdycha przeciągle, zastanawiając się, co go podkusiło, aby zgodzić się w gabinecie reżysera. Na pewno jak wcześniej wspomniał media, jednak pojawia się w jego głowie głęboko zakopana myśl, że to przez de Leona, który rzucił słowa o swoim uczestnictwie jako pierwszy. Natan nie chciał być gorszy – to z pewnością był to! Wycofując się w tej jawnej konfrontacji, stałby się polewką dla polemiki oraz samego Javiera, nie mógłby tego znieść.
        Nim kieruje się po prysznic, a potem do łóżka, decyduje się przysiąść na moment ze skryptem, aby dogłębniej się z nim zapoznać. Zapoznaje się z nim spokojnie, starając się czytać jak zwykłą historię, zamiast uzmysławiać siebie samego na każdym kroku, że będzie musiał robić takie rzeczy z Javierem. Pozbawia się w ten sposób wszelkiego obrzydzenia, które wówczas by mu towarzyszyło.
        Skrypt opowiada o historii kryminalnej, zamieszczonej w prywatnej szkole dla bogatych dzieciaków. W niewyjaśnionych okolicznościach na nielegalnie organizowanym ognisku ginie postać, najbliżej związana z dwójką głównych bohaterów. Natan ma wcielić się w byłego chłopaka zmarłego, który został publicznie ośmieszony przed jego śmiercią, stąd też na niego spadną wszelkie podejrzenia… Im bardziej się zagłębia, tym bardziej historia go ciekawi, stąd też przechodzi mu przez myśl, że nie może być przecież tak źle, prawda? Koniec końców zasypia ze skryptem w rękach.