Jasna łuna światła słonecznego przebija się przez jasnopurpurowe zasłony niewielkiego salonu, nagrzewając niby płynnym ciepłem wynajmowaną przez Nam-Ho kawalerkę. Pogoda dzisiejszego dnia dopisuje, nie jest nazbyt parno, ani wietrznie by wyszczubić nos poza mieszkanie i zmierzyć się z wyzwaniami nowego dnia. Na szczęście w przypadku tego młodego aktora, siedzącego obecnie przy kuchennej wyspie; o motywację nigdy nietrudno. Najprawdopodobniej musiałby być związany, niezdolny do ruchu, aby jakkolwiek zmusić go do pozostania pośród czterech ścian w cichej samotności. Zwłaszcza w tak ważny dla niego dzień!
          Po długich miesiącach chodzenia na castingi, które nie obfitowały ostatnio w sukcesy; pojawia się szansa nie do przegapienia, a tego dnia wypada ich pierwszy wspólny odczyt skryptu oraz pierwsze ćwiczenia przed planem filmowym. Nam-Ho jest świadomy, że reżyser wciąż patrzy na niego dość sceptycznie, ze względu na to, że chłopak nigdy wcześniej nie miał styczności z dramą boys love, oczywistym jest więc, że musi tym razem przyłożyć się nawet bardziej niż zwykle. Wątki homoromantyczne nie stanowią dla niego prywatnie żadnego problemu, jest za to zdania, że jako aktor, wciąż wzbijająca się po szczeblach kariery gwiazda, po tej ekranizacji nabędzie nowe predyspozycje, które pozwolą mu dalej rozwijać skrzydła. Ogólne postrzeganie dramy jest w jego oczach bardzo dobre, podoba mu się rola, którą będzie musiał odegrać, ponieważ główny bohater ma totalnie niezbieżny charakter z nim samym, a więc stanowi ciekawe wyzwanie. Aczkolwiek pojawia się jeden niesprzyjający mankamenty, który Nam-Ho aktualnie głośno obmawia z przyjaciółką, pobijając poranną kawę.
          — Szlag mnie chyba tam trafi! —  wyrzuca z siebie wyniośle, podnosząc się na moment z krzesła, aby zaraz niespokojnie na nie opaść z cisnącym się na usta westchnieniem. Tematem rozmowy jest nie kto inny jak Yoo Shin, który dostał drugą główną rolę, a który jest może tyle co ogromnym rywalem, co po prostu osobą, której Nam-Ho nie umie znieść w swoim otoczeniu. Chwilę później w słuchawce słyszy rozbawienie przyjaciółki i nie zdziwiłoby go, gdyby aktualnie kręciła głową z dezaprobatą, wciąż zakopana po uszy w pościeli – jak można się spodziewać, przez dość wczesną porę.
         — Wiedziałeś przecież, że to nieuniknione. Oboje jesteście aktorami, któregoś dnia tak czy inaczej spotkalibyście się na planie filmowym —  mruczy Yunjin, choć to i tak nie przekonuje zbulwersowanego chłopaka. Przybranie maski na twarz podczas przebywania w towarzystwie Yoo to najprostsza rzecz, którą może się bronić, jednakże czuje w kościach, że całodobowo może to okazać się nie najlepszym rozwiązaniem.
          — Tak, tak… Ale byłoby o stokroć przyjemnie gdyby grał… Nie wiem… Drzewo? A nie główną rolę! Potrafisz sobie wyobrazić, że… Że ja i on? No wiesz? Słabo mi się robi na samą myśl —  marudzi dalej, dopijając chłodną już kawę, która towarzyszy mu każdego poranka. Przeczesuje jeszcze mokre po prysznicu kosmyki włosów do tyłu, wyrzucając ze swojej głowy wyobrażenie, które mogłoby nieść za sobą dreszcze obrzydzenia. Może sceny pocałunków byłby w stanie jakoś przeżyć, ale dotyk…? Scen zbliżeń, z którymi zapoznał się podczas pierwszego czytania skryptu jest całkiem sporo, ku uciesze przyszłych widzów, a nieszczęściu samego Nam-Ho.
         —  Ahh… Nigdy nie zrozumiem, dlaczego tak bardzo za nim nie przepadasz! Yoo to naprawdę fajny facet. A jeśli już widzisz w tym taki wielki problem, to może nie wiem… Wyobraź sobie kogoś innego na jego miejscu, nie chcesz chyba by wyszła z tego totalna klapa, nie?  —  Słowa Yunjin przywołują go do porządku, w końcu Yoo Shin nawet jeśli stanowi dla niego główny problem, wciąż nie może spowodować, aby drama stała się całkowitym fiasko. Zostanie wyrzuconym z hukiem z planu filmowego i późniejsze stanie w reflektorach ze złą sławą to dopiero największy koszmar.
         — Po czyjej ty stronie stoisz?! — warczy nieprzyjemnie, choć słychać po jego głosie, że powoli schodzi z tonu, nie mogąc skonfrontować się z równie ciężką porażką.
         — Po niczyjej. Ogarnij się i zacznij się zbierać, bo się spóźnisz, a ja idę spać dalej — rzuca Yunjin zanim się rozłączy zostawiając Nam-Ho samego sobie. A ten nie chcąc zatopić się niepotrzebnie w myślach, włącza muzykę na słuchawkach, idąc osuszyć mokre kosmyki oraz później ubrać się w coś bardziej wyjściowego, niż domowy dres.

          W towarzystwie menedżera przyjeżdża w umówione z reżyserem miejsce, można powiedzieć, że jest o czasie, choć spoglądając na ekipę emanującą nieopodal, prawdopodobnie jest jednym z ostatnich obecnych. Już wysiadając z samochodu na jego ustach pojawia się szeroki, zawadiacki uśmiech, z którego jego mimika jest wszystkim znana. Ogarnia spojrzeniem plan ćwiczeń, spodziewając się że po pracy związanej z kwestiami, przejdą wprost na plan zdjęciowy, mający reklamować nadejście nowej dramy.
          — Jak zwykle spóźnieni — mruczy pod nosem Mingyu, będący od tych paru lat menedżerem Nam-Ho. Jest on niewiele starszym od niego, acz naprawdę kompetentnym mężczyzną, który zawsze dopina swoją pracę na ostatni guzik. I tym razem od momentu, w którym wsiedli do samochodu nie szczędził sobie pogadanki o tym, że można Kimowi naliczyć małe spóźnienie, które przez seulskie korki zostało oczywiście spotęgowane.
          — Wcale nie jesteśmy spóźnieni, mamy jeszcze dziesięć minut zapasu czasu — odpowiada, spoglądając na zegarek błyszczący na lewym nadgarstku. Mogli by ten temat prowadzić w nieskończoność i może właśnie chcąc uniknąć nadchodzącej pogadanki, wyprzedza Mingyu, kierując się wprost do ekipy przed nimi, tym samym do reszty aktorów. Obiera taktykę usilnego ignorowania Yoo Shina , aby nie psuć sobie humoru z samego rana, jednakże konfrontacja wisi w powietrzu.
          —  Kogo moje oczy widzą, Hee-jinnie~ Jak zawsze wyglądasz zniewalająco — rzuca na przywitanie do aktorki, która gra trzecią główną rolę, będąc antagonistą całego wątku. Przez to, że jest wiele wyższy od kobiety, ta zmuszona jest unieść wzrok do góry, a jej uśmiech poszerza się na widok Nam-Ho. Co prawda nie znajdą się zbyt dobrze, ale spotykając pierwszy raz przy odebraniu skryptu od reżysera, nawiązali bardzo dobry kontakt. No może pomijając moment, w którym Hee-jin nazwała go małostkowym flirciarzem.
         — Widzę panu spóźnialskiemu humor dopisuje — parsknęła, zakładając ręce na piersi, na co Nam-Ho automatycznie przewraca oczami. Totalnie nie może zrozumieć, dlaczego wszyscy wytykają mu spóźnienie, skoro nie przyszedł po czasie. Chociaż i czuje na sobie brzemię, że mógł pojawić się o wiele wcześniej, gdyby nie był zaaferowany rozmową z Yunjin, o tym jak bardzo nie przepada za Yoo, czającym się teraz prawdopodobnie za jego plecami.
         — Skoro mamy już wszystkich, to możemy zaczynać! — woła scenarzystka, a równocześnie jedna z osób, która mają przeprowadzić z nimi dzisiejsze ćwiczenia. Nam-Ho kiwa głową na Hee-jin pokazując tym samym, aby szła pierwsza. Pozostawianie aktorki samej na końcu pochodu gryzie się z jego dżentelmeńskim kodeksem. — Jeśli czytaliście chociaż skrypt w domu to praca przebiegnie nam o wiele szybciej! — dodaje zaraz kobieta, związując włosy w kucyk, zanim zaczyna czytać wstęp, który prowadzi ich do pierwszej sceny związanej z Nam-Ho, a dokładniej mówiąc przybycia Lee Yubina do szkoły po wygraniu olimpiady matematycznej.
          — Mam nadzieję, że przećwiczycie dzisiaj też sceny pocałunków — mruczy pod nosem Hee-jin, spoglądając to na Nam-Ho, to na Shina, co oboje są w stanie usłyszeć. Trudno stwierdzić jaką konkretnie reakcje ma to wywołać, ale jednocześnie jest to moment, w którym Nam-Ho pierwszy raz tego dnia spogląda na rywala, czując pierwszą rzeczywistą niechęć do tej sytuacji.

          Ćwiczenie skryptu przed rozpoczęciem pierwszych nagrań zawsze jawi mu się jako dobra zabawa. Szczególnie, gdy występuje z aktorami, których dobrze nie zna. Jest to idealny moment na wyczucie aktorów i stworzenie podstaw współpracy, zwłaszcza że na planie filmowym chcąc nie chcąc będą na siebie skazani. I szczerze zapoznanie się z Hee-jin stawia obecnie na piedestale. Uważa, że mile widziane jest, aby mieć szansę pokazać się jej z lepszej strony prywatnie, łatka flirciarza poza żartami nie jest mu ani trochę na rękę To cudowne wyobrażenie niestety przerywa mu Shin Yoo, któremu ze względu na rozpoczynającą się scenę nie może się odgryźć.
          Przechodzi do odgrywania swojej części, gdy Lee Yubin wchodzi w trzeciej scenie, konfrontując się z Hyunem i Ga-In, graną przez Jinnie. Po powrocie do szkoły po wygraniu olimpiady, wpierw spotyka się w sekretariacie z kadrą nauczycielską, która gratuluje mu sukcesów, podczas gdy na korytarzu oczekuje go grupka bogatych dzieciaków z Ga-In na czele. Yubin naiwnie wierzy, że jego osiągi w nauce pozwalają mu przynależeć do grupy i przez długi czas nie dostrzeże w tym niczego podejrzanego.
          — Yahh! Nie sądziłem, że mogę kiedykolwiek spodziewać się takiego orszaku powitalnego! — woła z dziecinną radością, mierzwiąc włosy z tyłu głowy, a gdy na jego ustach pojawia się uśmiech, w policzkach dostrzec można delikatne dołeczki. Jego oczy spoczywają wpierw na dziewczynie i po jego świecących się oczach nietrudno stwierdzić, że Ga-In jest totalnie w jego typie. Dodatkowo również jest totalnie poza zasięgiem. Gdy przenosi spojrzenie na Hyuna, mruży oczy, aż w końcu uśmiecha się znowu, łącząc fakty po tym, co przekazał mu nauczyciel.
           Wedle skryptu sunie nogami do przodu, aby złapać za rękaw odwróconego do niego bokiem Hyuna, nie wyrażającego zainteresowania przedstawieniem tworzonym przez Ga-In. Tym też skutecznie zwraca na siebie uwagę, po tym puszcza rękaw chłopaka, kłaniając się energicznie z przeprosinami na ustach.
          — Ahh, przepraszam. Jesteś Park Hyun, prawda? Nazywam się Lee Yubin, nauczyciel mówił, że jesteśmy razem w klasie. Miło mi cię poznać! Mam nadzieję, że będziemy się dogadywać!
          Prowadzą scenę do końca. Tę, która ma stanowić początek ich romansu kiełkującego sekretnie za plecami Ga-In. Gdy kończy akt, zostawiając w następnej scenie postacie Hee-Jin i Yoo same, aby mogły obmawiać naiwnego Yubina za jego plecami; posyła w kierunku Shina cyniczny uśmiech, zanim siada na wolnym krzesełku. Mingyu podaje mu butelkę z wodą, a Nam-Ho mimo że nie jest spragniony, bierze małego łyczka, przyglądając się pozostałej dwójce aktorów. Choć nie jest przekonany do rywala, dostrzega jaką przyjemność ten czerpie z grania własnej roli i możliwe, że też przez to w do jego głowy wkrada się jedna z najbardziej obrzydliwych myśli.
          Przed dzisiejszym dniem długo ćwiczył, aby idealnie odegrać charakter Lee Yubina. Pracowitego, przesadnie radosnego z życia i bardzo naiwnego ucznia, który wierzy, że osiągnięciami w nauce wzbudzi respekt w oczach kolegów. Choć nieraz słyszy, że horda bogatych dzieciaków zwykła gnębić stypendystów nie może w to uwierzyć, gdyż wszyscy są dla niego tacy mili. Tak i więc nie spodziewa się, że ktoś z nich miałby wbić mu nóż w plecy.
          Po paru godzinach przechodzą w końcu do scen, które najbardziej zainteresują oglądających. Hee-jin schodzi wówczas w cień, mając dla siebie wolną chwilę na lunch, podczas gdy Nam-Ho i Shin starają się nie zgromić wzajemnie spojrzeniami.
          — Ahh, prawie zostaliśmy przyłapani — mruczy konspiracyjnym szeptem, starając się nie roześmiać. Jak czytał tą scenę w domu, również nie był w stanie całkowicie się opanować. Yubin i Hyun w tym czasie ukrywają się w męskiej szatni przed Ga-In, która szuka jednego z nich. Według skryptu mieli znajdować się naprawdę blisko siebie, dlatego też Nam-Ho zbliża się do Shina, przygryzając wargę, zanim zjeżdża wzrokiem na jego usta. — Mam mętlik w głowie, Hyun. I ty jesteś jego twórcą — dodaje, nawiązując kontakt wzrokowy. Pochyla się w jego kierunku, jakby chcąc pocałować drugiego aktora, w końcu na tym też kończy się scena, jednak… — Chyba nie myślałeś, że to teraz zrobię, hm? — mruczy, odsuwając się ze śmiechem na ustach, zanim scenarzystka zdąży go zganić. Niedługo po wcześniejszej aprobacie Hee-jin co do pocałunków, starsza kobieta decyduje, że to nie czas na ćwiczenie aktów fizycznych, a na skupienie się jedynie na aktach słownych.
          — Yoo świetnie ci idzie. Im dłużej o tym myślę, nie mógłbym przepuścić możliwości zobaczenia się z tak znanym i dobrym aktorem. Jestem wielki fanem! — rzuca sarkastycznie, gdy kierują się na swoją przerwę. Zostało im jeszcze trochę aktów, a po nich sesja zdjęciowa, tak więc najwyższa pora, aby zjeść lunch. Niestety nie w towarzystwie Hee-jin, która w tym czasie rozmawia z załogą, pozwalając na to, by powietrze między dwójką aktorów diametralnie zgęstniało.
           — Skoro już jesteśmy na siebie skazani, to liczę na odrobinę współpracy. I mam nadzieję, że podczas scen fizycznych ci nie stanie, tylko to sprawi, że będę tobą bardziej zażenowany niż kiedykolwiek — dodaje zgryźliwie, chcąc wyprowadzić Yoo z równowagi. Jakby to miało sprawić, że ten niespodziewanie zniknie i nie pojawi się na planie filmowym. Z pewnością znaleźliby kogoś lepszego na obsadzenie jego roli. Zresztą rzucanie sobie kłód pod nogi jest chlebem powszednim, od którego najpewniej nigdy nie odstąpi. Chce dodać, że upubliczni równie wstrętne wydarzenie prasie, jednak ze względu na to, że zostałby powiązany z tym skandalem, decyduje się nie dodać tej wstawki.

          Po przerwie przychodzi czas na kontynuacje, a wieczorem przechodzą na sesje zdjęciową. Stają w świetle reflektorów przebrani w mundurki prywatnej placówki, do której uczęszczają ich postacie — wpierw całą trójką, później sesja skupia się głównie na ich dwójce. Fotograf wielokrotnie zmuszony jest powtarzać im, aby okazali sobie więcej namiętności, wobec czego Nam-Ho równie zmuszony jest schować swoją niechęć i dumę w kieszeń. Obejmuje Yoo w czułym i delikatnym uścisku, starając się odrzucić myśl o nadchodzących mdłościach. Jak na dzisiejszy dzień ma zdecydowanie dość, jakichkolwiek kontaktów z rywalem, licząc na to, że ten koszmar się skończy. I nadchodzi ten moment.
           — Koniec na dzisiaj! — woła uradowana końcowymi efektami załoga, pozwalając im się rozejść. Hee-Jin z uwagi na swoje plany, wróciła wcześniej, dogadując się tym samym ze scenarzystką i resztą ekipy. Tak więc ich dwójce pozostaje się rozejść i odpocząć przed nadchodzącymi po weekendzie wyzwaniami. Na nieszczęście ich menedżerzy stoją razem i coś omawiają.
           — Mingyu możemy już jechać? Jestem padnięty — marudzi, siadając na masce samochodu. Jest padnięty i marzy mu się jedynie ciepła kąpiel i pierzyna, w której zaśnie jak małe dziecko. Dzień zdecydowanie byłby przyjemniejszy, gdyby nie musiał w nim uwzględniać obecności Shina. — Już wiadomo, gdzie będzie plan? — pyta, wyciągając rękę po butelkę wody, którą tym razem opróżnia do końca, przeczesując zwichrzone czarne kosmyki.
          — W Namyangju, dokładniej Cheonmasan. Jako że to głównie tam będziecie kręcić, to reżyser uznał, że nie ma sensu, codziennie dojeżdżać z Seulu. Tak więc mam informację, że na dłuższy tymczasowy pobyt dostaniecie pokoje w schronisku. Lepiej, żebyś się dobrze spakował — odpowiada Mingyu, żegnając się z menedżerem Yoo, wsiada do samochodu. Nam-Ho jednak nie rusza się z miejsca, zostając w niemym osłupieniu, po którym jego nienawistne spojrzenie utkwione jest w Shinie. Że też utknie na parę miesięcy na zadupiu w jego towarzystwie! To jest dopiero zrządzenie boskie i kara, za jakie grzechy?!  

              Pchnięty niewidzialnym ostrzem o nazwie Cheonmasan, po powrocie do domu rezygnuje z wieczornego streama, w którym miał odpowiedzieć na pytania swoich fanów, oczywiście uwzględniając wszelkie zastrzeżenia, które przewiduje jego kontrakt. Nieprzychylnie nastawiony do pakowania swoich rzeczy, z wielką niechęcią wyciąga spod szafy dużą czarną walizkę, przeglądając przelotnie garderobę, w poszukiwaniu ubrań, które mógłby ze sobą zabrać. Początkowo wrzuca koszulki dość niechlujnie do walizki, aczkolwiek po chwili opada z westchnieniem na łóżko. Nie cieszy go długometrażowy pobyt w Namyangju w towarzystwie swojego największego rywala. A przede wszystkim fakt, że najpewniej na złość im wszystkim, umieszczą ich w tym samym pokoju. Lecenie po kosztach na totalnym zadupiu, w które Bóg już dawno nie zagląda jest mu dość znajome. Przywodzi wspomnienia z drugiej ekranizacji, w której brał udział. Zapyziały hotel na obrzeżach Incheon, lotem z nisko budżetówki.
              Pewność, że na jego ustach nie zawita uśmiech, gdy tylko odnajdzie swój pokój na miejscu planu filmowego jest spowodowany rozmową, jaką przeprowadził w samochodzie ze swoim menedżerem. Mingyu otwarcie przed nim wówczas przyznaje, że niechęć jaką pałają do siebie główni aktorzy staje się momentami wręcz namacalna. Co z grubsza, nie podoba się reżyserowi. Jakby inaczej – zdecydowanie lepiej wypada współpraca, w chwilach gdy obsada nie kopie pod sobą dołków przez cały dzień. Stąd albo będą dzieli ich wspólnie pogrzebać, albo jakimś nikczemnym sposobem pogodzić. Może wciąż jednak ma czas, żeby się wycofać?
              — Yunjin-ah! — mruczy do telefonu, wciąż wylegując się bezradnie na łóżku. Przyjaciółka obecnie stanowi dla niego jedyną pomoc mentalną, co do której ma stuprocentową pewność.
              —  Co tak jęczysz, świat się kończy? — odpowiada z pełną buzią, najpewniej spożywając kolację. A że w tle nie ma gwaru, acz w oddali roznoszą się inne głosy, Nam-Ho łatwo dochodzi do konkluzji, że dziewczyna ogląda jakąś dramę.
              — A żebyś wiedziała! Jutro wyjeżdżam na czas nieokreślony na koniec świata — mówi, spoglądając krzywo kątem oka na walizkę, bezradnie ułożoną pod szafą w garderobie.  —  Cheonmasan mówi ci to coś?
              — Oczywiście, to niedaleko Seulu. Odwiedzałam tamte rejony parę razy z ciotką, która mieszka w Namjangyu, nie- czekaj… To związane z filmem, hm? Martwi cię ten wyjazd? — rzuca, zatrzymując dramę, aby czynniej uczestniczyć w rozmowie.
              — Martwi..? Też mi coś, zwyczajnie mi się nie chce. Film jak film, a Shin Yoo? Chciałem dać mu dzisiaj szansę, ale ciężko będzie szła ta nasza współpraca —  mruczy, podnosząc się do siadu. — Nie chce mi się nawet pakować.
              — Aishh, marudo. Pakuj się, żebyś się znowu nigdzie nie spóźnił. Co się stało z tym starym dobrym, przykładnym Nam-Ho, którego znam? — rzuca, sprawiając że mężczyzna przewraca oczami i wzdycha. To nie tak, że z dnia na dzień całkowicie się zmienił, za jego spóźnieniami stoi problem innej natury, o którym póki co nie ma ochoty wspominać.
              — Dobrze, mamo. Jinnie, powiedz mi tylko… Tam, w Cheonmasan jest zasięg, prawda? —  pyta z nadzieją, że z dwojga złego, nawet jeśli nie znajdzie w schronisku internetu, wciąż będzie mieć jakiekolwiek połączenie ze światem zewnętrznym.
              — Jasne, że jest! To nie dziura zabita dechami…

              Tym razem jest w miarę punktualny, z racji rzeczywistego spakowania swojego bagażu zeszłego wieczoru. Dalsza część rozmowy z Yunjin nieco go pocieszyła, choć jego humor zostaje automatycznie zbity do poziomu, gdy natyka się na kogoś z ekipy. Ta też osoba powiadamia, go gdzie będzie spał. Spogląda ze wzrokiem zbitego szczekania na schronisko, które jak dotąd jawiło mu się jako jedne z gorszych opcji noclegowych, a jednak jego najmroczniejszy sen się spełnia i może być jeszcze gorzej.
              — Ja się pytam jakim prawem to właśnie my… a przede wszystkim ja, wylądowałem właśnie tu tutaj? W schronisku już nie ma miejsc? Albo nie wiem, w Namjangyu jest pełno hoteli, nie byłoby lepiej znaleźć nam miejsce w bardziej użytkowych warunkach? — pyta, znajdując się już w okolicy kampera, nie czując nawet, że z każdym następnym słowem coraz bardziej podnosi głos. Nerwy powoli mu puszczają, na szczęście albo i nieszczęście do akcji ratunkowej wkracza Hee-jin.
              — Dzień dobry. Warunki noclegowe nie są najlepsze w schronisku. Trochę wam zazdroszczę, że wylądowaliście poza nim. Gdyby była taka możliwość, chętnie bym się z tobą zamieniła — rzuca kobieta, obdarowując go szczerym uśmiechem, co też szybko ujarzmia jego zdenerwowanie. Macha ręką na ekipę, kiwając głową z dezaprobatą.
              — Nie pozwoliłbym damie spać w takich warunkach, zwłaszcza z Shin Yoo — odpowiada. — Wierzę, że w schronisku będzie wam o wiele cieplej, kiedy nadejdą chłodniejsze wiosenne noce — dodaje, spoglądając w końcu krótko na swój bagaż, a później na Hee-jin, a ta od razu dochodzi do wniosków, które Nam-Ho ma w zamiarze jej zaraz przekazać.
              — Wypakuj się, spotkamy się wszyscy na lunchu, podczas którego zostanie ogłoszony nasz grafik na nadchodzący tydzień pełen pracy.
              Rozmawiając chcąc, nie chcąc jeszcze przez moment, po którym Hee-jin zawraca do schroniska, pozostawiając zrezygnowanego Kima na starcie z niechcianym przeznaczenie. Wnosi swój bagaż do kampera, odnajdując wylegującego się na łóżku Shina. Na jego widok aż nie ma siły do sprzeczek, dlatego nie odzywa się, otwierając szafę, aby wypakować swoje rzeczy. Są w niej jedynie wieszaki, stąd też zajmuje połowę, wieszając kurkę, koszule i jedne wyjściowe spodnie, aby się nie pogniotły, bądź nie zajmowały dodatkowego miejsca. Resztę zostawia w walizce, którą układa nieopodal tej należącej do rywala.
              — Jak miło cię znowu widzieć, Shinnie —  odzywa się w końcu, a w jego głosie odczuwalna jest nutka sarkazmu. — Jak sądzę nie tęskniłeś, to dobrze… Na pewno nie zatęsknimy ze sobą przez tych parę miesięcy, prawda? — Ironia wgrana w jego struny głosowe podsyca sytuację, która od chwili, gdy wpakowali ich na dwadzieścia cztery doby na dzień do jednej dziury, automatycznie stała się chora.

          Spodziewa się uszczypliwego tekstu ze strony Yoo, dlatego na jego ustach pojawia się delikatny uśmiech. Mogą rzucać sobie kłody pod stopy i wzajemnie się irytować, jednakże trzeba przyznać, że idzie za tym jakaś forma rozrywki. Może nie to, że Nam-ho lubi jakkolwiek gnębić inne osoby – zdecydowanie ten zaszczyt jest zarezerwowany jedynie dla paru nieznacznych jednostek, a obecnie Shin jest jedyną takową w zasięgu wzroku. A przyznanie przed samym sobą, że na swój sposób to coś dobrego nie jest aż tak wymagające, gdy przechodzi mu przez myśl, że mogliby wypełnić przestrzeń kempingu bzdurną przyjaźnią lub chwilowym zawieszeniem broni na czas grania głównych ról. Zdecydowanie druga opcja przechodziłaby z jeszcze większym wstrętem. Choć czas spędzany we wspólnym towarzystwie też postara się zmniejszyć co największego minimum, na jakie będzie w stanie się poświęcić.
        — Biorąc pod uwagę to, ile osób za mną wzdycha… Da się za mną tęsknić — mówi, przypominając sobie wczorajszy stream, który zdecydowanie go w tym przekonaniu utwierdza. Miło jest mieć potwierdzenie, że za własną twórczością posiada tabun fanów, którzy rzeczywiście tęsknią za widzeniem go na ekranie. I to głównie dla nich jest zrobić następny kawał dobrej roboty, który opłynie zadowoleniem i dumą. A jest to osiągnięcie, które dodatkowo podbija mu samoocenę, która rzeczywiście nie jest taka najniższa. Nam-Ho od podszewki wie gdzie jego miejsce, może to kwestia sposobu, w jaki rodzinnie został wprowadzony w świat show biznesu, a może to smykałka do takich rzeczy ugruntuje mu następny sukces. Nigdy całkowicie nie spoczywa na laurach, wiedząc że z każdą nową ekranizacją rozwija się coraz bardziej i może w niedalekiej przyszłości wzbije go to na wyżyny popularności, o której zawsze marzył.  
        Z przemyśleń na nowo wyrywa go głos drugiego mężczyzny, który automatycznie przebija świetlistą bańkę mydlaną, dalece odpędzoną od rzeczywistości. Przejaw wszelkich ambicji gaśnie, niczym zapałka ugaszona pod naślinionym palcami, gdy tępym spojrzeniem spogląda na ziemię, gdzie rzekomo miałby się rozłożyć. Tylko Shin Yoo wie jak sukcesywnie zepsuć mu dobry humor.
        — Pogrzało cię chyba niezdrowo. Może nie powinieneś przebywać z dużo na słońcu, co skarbie? — rzuca z przekąsem, nawiązując pieszczotliwe słówko do ich ostatniej rozmowy po planie zdjęciowym. Stara się nie szargać sobie nerwów zbyt dotkliwie, żeby przypadkiem od całej tej nerwówki nie dostać starczych zmarszczek. — Wyobraź sobie, że żeby kręcone kadry miały ręce i nogi, powinniśmy być chociaż wyspani; fakt na najlepsze warunki, ani towarzystwo nie jesteśmy skazani, ale trzeba sobie jakoś poradzić — mruczy, siadając w nogach łóżka, odrzucając poczucie z tyłu głowy, które namawia go do dziecinnego zrzucenia mężczyzny na podłogę, aby samemu zająć całą powierzchnię.
        — Wbrew wszelkim twoim wyobrażeniom nie jestem z tych, którzy pchają innym fiuta do dupy, więc wyczyść swój tępy łeb z takich fantazji — mówi, obejmując się ramionami, jakby Shin oskarżał go o kradnięcie kucyków pony z Nibylandii. — Ja rozumiem, że masz całe moje jestestwo w dupie, ale patrząc na ciebie fizycznie nie czuje się zachęcony, aby urzeczywistniać to co masz narypane w głowie — dodaje, podnosząc się z posłania, aby przejść do małej kuchni. Udaje mu się znaleźć mały słoik kawy i mleko w lodówce. Zalewa elektryczny czajnik, aby zaraz wstawić wodę i na całe szczęście szum wrzący z urządzenia zniekształca nieco zwrotną odpowiedź ze strony Yoo, której Nam-Ho szczerze nie chce wysłuchiwać.
        Gdy nalewa kawy do termosu, otrzymuje wiadomość od menedżera na telefon, aby stawić się w schronisku, jako że mieli omówić w końcu harmonogram najbliższych zajęć, a przy tym dowiedzieć się jak nagrywanie kadrów będzie stało godzinowo. To prawdopodobnie najbardziej istotna informacja dla Kima, który do rannych ptaszków zdecydowanie nie należał.
        — Zbieraj graty, mamy przyjść do schroniska — informuje pobieżnie, wierząc że Yoo między słowami rozumie, iż jego niestawiennictwo nie będzie równe temu, że Nam-Ho później przekaże mu szczegóły. Szczerze byłoby mu na rękę, gdyby Shin ośmieszając się, zaspałby pierwszego dnia planu filmowego. Może i dzięki temu kto inny dostałby niechcianą łatkę spóźnialskiego. Nie dopowiada nic więcej, ani w kwestii harmonogramu, ani posiadania kutasów między pośladkami, zwłaszcza że druga opcja skłania się do pierwszych nieprzyjemnych wyobrażeń, na temat spędzania wspólnie nocy. Przed wyjściem narzuca na siebie przeciwdeszczową kurtkę, jako że po przejrzeniu porannej prognozy przed południem w Cheonmasan zapowiada się na drobne opady.
        Po drodze popija kawę, która podana bez najmniejszego grama cukru, podtrzymuje grymas na jego twarzy. Nigdy nie był fanem niesłodzonej, jako że ta bardziej niż gorzka, zdaje mu się po prostu kwaśna i niesmaczna. Jednakże od pierwszej chwili od przyjechania do Namyangju nic nie skłania się do pójścia w odpowiednim kierunku – należało się cieszyć z tego co mieli. Po wejściu do niewielkiego holu, jakby prowadząc się intuicją, skręca na prawo wprost do zatłoczonego bufetu.
        Odnajduje Mingyu przy stole w drobnymi przystawkami, który dość obrotny od rana najprawdopodobniej nie zdołał skonstruować sobie porządnego śniadania, a które obecnie nadrabiał.
        — Dogadaliście się z Shinem? — pyta na wstępie, kończąc przeżuwać ryż z kuleczkami wołowiny na słodko.
        — A słonie zaczęły latać? — odpowiada sarkastycznie, nie chcąc się długo rozwodzić nad rozmową, którą przeprowadził ze swoim współlokatorem jeszcze parę minut temu.