You are my universe

    Tej nocy, jak i przez kilkanaście poprzednich, Jimin nie mógł zasnąć. Nie wiedział, dlaczego to tak było. Ostatnimi czasy stresował się w bardzo dużym stopniu, a i to nie miało swojego podłoża. Przecież nie działo się w jego życiu nic, co mogłoby ten stres powodować. Cały czas przewracał się w łóżku z boku na bok. Po kilku takich razach wstał i otworzył na oścież okno w swoim pokoju, by napuścić do środka świeżego powietrza. Nie był to specjalnie dobry pomysł, biorąc pod uwagę fakt, że na zewnątrz wcale nie było ciepło, ale najlepszy na jaki mógł wpaść. Otulił się szczelnie błękitnym swetrem, który leżał na oparciu krzesła, stojącego przy biurku. Księżyc świecił jasno, a jego okrągły kształt wyraźnie odznaczał się na ciemnym niebie. Odetchnął głęboko i wrócił do łóżka, szczelnie otulając się kołdrą. Minęło parę minut, kwadrans… Wciąż jednak nie mógł zmrużyć oczu. Pomyślał, że być może przydałoby mu się kupić jakieś leki nasenne bądź uspokajające na właśnie takie sytuacje. Zaczynał się frustrować ciągłym stresem i tym, że nie mógł zasnąć, a przez to w oczach zbierały mu się łzy. Chciał odpocząć, być gotowym na następny dzień, a takie rzeczy znacznie mu to utrudniały.
    Minęło jeszcze trochę czasu, nim w końcu udało mu się jakkolwiek odprężyć i zasnąć.
    Następnego dnia, tak jak przewidywał, był niewyspany. Nie podobało mu się to zdecydowanie, ale starał się nie przejmować. W końcu to tylko raz, prawda? Co tam, że już któryś w tym miesiącu…
    I tak mijały kolejne dni i kolejne. W końcu faktycznie poszedł zakupić leki uspokajające, jednak te nie zdawały się na zbyt wiele. W przeddzień wolnego czasu czuł się tak samo, mimo że powinien być zrelaksowany, w końcu, HEJ WOLNE.
    Wyciągał akurat książki ze swojej szafki szkolnej, kiedy poczuł, jak ktoś wiesza mu się na ramionach, a zaraz potem mocny uścisk.
- Jiminnie! – Oczywiście był to Taehyung – przyjaciel Parka od wielu lat. Byli w tym samym wieku, przez co zawsze lądowali w tych samych klasach, a kiedy przyszło do wyboru profilu w liceum – i tak byli w jednym oddziale ze względu na podobne zainteresowania. Dzięki losowi, kiedy musieli razem spędzać czas, w końcu się zaprzyjaźnili. Wcześniej raczej się kłócili na przykład w piaskownicach.
- Cześć Taehyungie – Przywitał go Jimin. Westchnął cicho i schował swoje rzeczy do plecaka.
- Wpadniesz jutro? Zrobimy sobie maraton filmów! – zaproponował rówieśnik. - No proszę! – Zrobił nawet szczenięce oczy. Park poczuł nagły przypływ złości, mimo że przyjaciel nie naciskał na niego jakoś bardzo.
- Taehyung, przestań – powiedział ostrzegawczym tonem. - To, że mam czas wolny od szkoły nie znaczy, że nie jestem zajęty – warknął. W tym samym czasie złość ustąpiła. Aż zrobiło mu się głupio. Taehyung patrzył na niego tylko smutnym wzrokiem. - Przepraszam Taehyungie, nie chciałem… Jasne, że do Ciebie przyjdę. Ale wieczorem, dobrze? Po południu mam trening... – Zaczął szybko. Musiał przeprosić przyjaciela, bo inaczej zjadłyby go wyrzuty sumienia. Miał nadzieję, że ten mu wybaczy ten nagły wybuch.
    Taehyung wydął usta w dzióbek, patrząc po Parku od góry do dołu.
- No nie wiem… A co będę z tego miał? – Zapytał podejrzliwym tonem, dalej mierząc go spojrzeniem.
- Hm… Kupię Ci paczkę żelków? – Jimin zaproponował ulubiony słodycz swojego przyjaciela. Między nimi jeszcze przez jakiś czas toczyła się cisza.
- Niech ci będzie... – odparł brązowowłosy powoli, nieco podejrzliwym tonem. Zaraz jednak rzucił się znów Parkowi na ramiona. Czarnowłosy przytulił przyjaciela. Później jeszcze Kim wziął swoje rzeczy i razem ruszyli na zajęcia tuż po tym, jak usłyszeli dzwonek oznajmiający początek zajęć.

    Park Jimin dosłownie nie mógł usiedzieć ze stresu, który towarzyszył mu przez parę ostatnich dni, ale w końcu, kiedy minął już wolny czas odetchnął z ulgą. Zastanawiał się skąd u niego takie wahania nastrojów. Przecież nie działo się nic przez co miałby odczuwać tak silne emocje. W końcu jednak, powracając do szkoły nareszcie czuł ulgę. A do końca roku jeszcze trochę zostało…
    Nareszcie jednak nadszedł też dzień, kiedy wszystkie jego „problemy” wyparowały. Nie tylko cieszył się, czuł euforię, ale i swego rodzaju zwycięstwo. Wtedy już mógł spać spokojnie i wyspał się za wszystkie te dni, kiedy nie był zdolny by to zrobić. Choć jego szara rzeczywistość wciąż trwała, czuł, jakby przed nim zaczynało się coś zupełnie nowego.
    Nawet Taehyung wyczuł zmianę w nastroju Jimina po tylu dniach i cieszył się niezmiernie, że odzyskał swojego starego przyjaciela. Wyściskał go, jak tylko skończyli zajęcia, a na wieczór udali się do kina. Oceny były już wystawione, więc tak naprawdę obecność w szkole była tylko formalnością. Wakacje zbliżały się wielkimi krokami, a oni już planowali jak je spędzą. Chłopiec o czarnych włosach, wśród których odznaczały się rude końcówki wiedział, że na pewno będzie pracował dorywczo. Chciał zapracować na swoje zachcianki i być może zaoszczędzić trochę pieniędzy na studia. Co prawda miał je zaczynać dopiero za dwa lata, o ile wszystko pójdzie zgodnie z planem, jednak nie była to wcale tania rzecz. Im więcej odłoży teraz, tym łatwiej będzie mu później. Taehyung z kolei planował dalej żyć na rachunek swoich rodziców, przecież pieniędzy nigdy mu nie brakowało. Też jego matka wraz z ojcem dbali raczej o to, by korzystał ze swojej młodości, aniżeli martwił się czymś, czym nie powinien w tak młodym wieku. Jimin bardzo uwielbiał Panią Yoo i Pana Kim, a tylko bardziej kochał i doceniał swoich rodziców, którzy byli w stanie wychować zarówno jego, jak i jego brata, kiedy momentami wcale nie było łatwo.


    I te dwa lata, kiedy uczył się pilnie w liceum, często spotykając się z przyjacielem, minęły mu jak z bicza strzelił. I chciałby uprzeć się, że nigdy nie czuł niczego podobnego, ale stres związany z egzaminami końcowymi niemalże zmiatał go z planszy. Owszem, czuł to już wcześniej, ale teraz zdecydowanie mocniej. Panikował przed ostatecznym sprawdzianem z wiedzy tak bardzo, że nie spał i płakał po nocach, z czego to drugie potrafiło uderzyć go nawet za dnia. Nie miał apetytu, na siłę wciskał w siebie jedzenie, jakie podstawiano mu pod nos. Żeby jakkolwiek odpocząć wychodził na spacery, które trwały maksymalnie pół godziny, ponieważ nie chciał marnować więcej czasu, który mógłby poświęcić na naukę. Wręcz zakuwał zarówno za dnia, jak i w nocy, skoro i tak nie mógł odlecieć do krainy Morfeusza. Cały czas chodził zmęczony z dłońmi, które trzęsły mu się niemalże przez cały czas. Już nie mówiąc o tym, że wlewał w siebie całe litry czarnej kawy z cukrem (bo bez niego nie byłby w stanie znieść jej gorzkiego smaku), by jakkolwiek pobudzić się do działania. Ostatnie dni przed egzaminem były dla niego niczym piekło, z którego nie potrafił się wydostać. Ledwie zasnął na dwie godziny, a już musiał wstawać, by stawić się w szkole i sprawdzić swoją wiedzę.
    Tuż po egzaminie popłakał się, teraz już jednak czując ulgę. Taehyung przytulał go w kącie korytarza, chroniąc przed spojrzeniami innych licealistów, również kończących tę szkołę. Po paru minutach otarł jednak łzy i uśmiechnął się szeroko do Tae.
    - Idziemy na lody? – zapytał energicznie.
- Jasne! – odparł młody Kim. Zaraz też ruszyli w wybrane miejsce. Spędzili ze sobą kolejne popołudnie w swoim krótkim jeszcze życiu.
    Kiedy przyszedł dzień odebrania wyników egzaminów, Jimin znów był w takim stanie, że łzy co chwilę napływały mu do oczu. Obgryzał nawet paznokcie, czego zwykle nie robił, ale nie był w stanie się powstrzymać. Od tych liczb zależeć miało całe jego życie w niedalekiej przyszłości. Kim już zadowolony trzymał swoje papiery, pochwalił się nawet, że zdobył całe siedemdziesiąt dziewięć procent. Park za to wciąż czekał i czuł się, jakby miał zaraz otrzymać wyrok śmierci przed sądem. Słysząc swoje imię i nazwisko wstał oraz w tym samym momencie poczuł, jak uginają się pod nim kolana. Podparł się o oparcie jednego z krzeseł i wziął głęboki oddech. Podszedł do nauczycielki z zamglonym wzrokiem. Odebrał kartkę papieru, która zaważyć miała na wszystkim. Pociągnął nosem i udał się z powrotem na swoje miejsce. Dopiero kiedy usiadł odważył się zerknąć na swój wynik. Serce niemalże wyskoczyło mu z klatki piersiowej. Dziewięćdziesiąt cztery procent! Znów poczuł przypływ radości. Nigdy nie czuł takiej ulgi jak teraz (no może oprócz tego jednego razu, jakieś dwa lata wcześniej). Miał ochotę wstać i zatańczyć na środku klasy, ale odetchnął parę razy głęboko, by nie wybuchnąć i poczekał aż wszyscy odbiorą swoje dokumenty.
    Kiedy opuścił wraz z przyjacielem budynek szkoły, ten zaproponował, by pójść na imprezę do jednego z ich szkolnych kolegów, Park jednak odmówił. Nie przepadał za takimi wydarzeniami, poza tym wolał tego wieczoru posiedzieć w domu, przy herbacie i poczytać książkę. Piekło się właśnie skończyło, a on będzie miał jeszcze wiele okazji, by pójść na jakąś imprezę. Oczywiście, czuł się nieco przygnębiony na myśl, że nie zobaczy już raczej swoich znajomych ze szkoły, raczej tylko garstkę z nich na uniwersytecie, może część, kiedy wracał będzie na święta do domu… Większość jednak rozjedzie się na wszystkie strony Korei Południowej i świata.
    Pożegnał się z Taehyungiem i poprosił go o relację z imprezy, jak tylko się jutro spotkają.

    Wakacje, które się rozpoczęły były dla Jimina pracowite. Nie dość, że znów zarabiał w swojej pracy dorywczej, to jeszcze musiał stale podróżować ze swojej wsi do Seulu. Najpierw musiał zawieźć na uniwersytet swoje dokumenty, kiedy okazało się, że go przyjęli i musiał dopełnić formalności. Oczywiście wybrał się tam ze swoim przyjacielem, który przybywał tam w tym samym celu, co on. Jakiś miesiąc później znów wspólnie udali się do Seulu, tym razem po to, aby obejrzeć mieszkanie, które sobie upatrzyli na wynajem i, jeśli wszystko będzie w porządku, podpisać umowę z właścicielem. Potem przyszedł czas przeprowadzki i pożegnań z rodzicami.
    Przez życie w ciągłym pośpiechu rok akademicki dla chłopców, a szczególnie dla Jimina, rozpoczął się szybciej, niż się spodziewał. W dodatku już pierwszego dnia zajęć biegł przez kampus spóźniony na wykład. Potrącił nawet kogoś, ale nie miał czasu mu się przyjrzeć. Rzucił jedynie krótkie i szybkie „przepraszam”, po czym pobiegł dalej nie oglądając się za siebie.

    Początek studiów była dla Jimina bardzo produktywny. Dawał z siebie wszystko na zajęciach, uczył się po nich, by odpowiednio móc się zaprezentować na uczelni przed wykładowcami. Do tego odnalazł w Seulu odpowiednią szkołę tańca, mogącą dostosować jego poziom. Na razie znajdował się między średnim a zaawansowanym, jak na standardy jednej z najlepszych studiów tanecznych w stolicy. Przez to też aktualnie miał zajęcia indywidualne, które miały na celu podniesienie jego poziomu do grupy najwyższej. Miał je sześć razy w tygodniu, czyli o dwa więcej niż team, do którego miał wkrótce dołączyć. Cena bólu mięśni i częstych skurczy na uczelni, mniejszej ilości czasu na naukę oraz odpoczynek była tego warta. W szkole poznał także Hoseoka, z którym szybko złapał kontakt i często ze sobą rozmawiali, kiedy już mijali się na korytarzach, czy mieli dłuższe przerwy podczas zajęć. Wciąż jednak nie mieli zbyt wielu czasu, by gdzieś ze sobą wyjść i porozmawiać przez dłuższy okres niż piętnaście minut. Albo raczej Jimin nie miał go zbyt wiele przez dużą ilość zajęć. A jeszcze szukał pracy, by móc się bardziej usamodzielnić na studiach…
    Taehyung na uczelni również miał mniej czasu, jednak nie aż tak bardzo, jak Park. Nie szukał on pracy, ani nie przykładał się jakoś specjalnie do nauki. Poznał on za to wiele nowych osób, z którymi często gdzieś wychodził i wracał późnymi wieczorami lub nawet nocami, nieraz pod wpływem alkoholu. W tym czasie przekonał on również Jimina do tego, by przefarbował włosy. Użył on na to takiego argumentu, iż skoro zaczynają nowy rozdział w swoim życiu, to można to jakoś uwiecznić. Chim, jak to go nazywał Tae, z początku bardzo się wahał, ale potem coś go tknęło i zgodził się niemalże jak za pstryknięciem palców. I tak oto stał się drobnym blondynem, choć z umięśnionym ciałem. Wyglądał niczym aniołek, a kiedy ubierał na siebie luźne, najczęściej za duże ubrania, wyglądał jak bardzo słodki chłopiec, prawie jak dziecko. W takich ubraniach czuł się najlepiej i nie miał zamiaru tego zmieniać. Na studiach też nie wymagali jakiegoś szczególnego dress code’u, choć jakkolwiek by tego wymagano na jego kierunku. W końcu do muzeum nie pójdzie w nieeleganckim stroju, a w takowym w przyszłości może pracować.

    Budzik zadzwonił rano a Jimin za pierwszym razem nawet go nie usłyszał. Następny wyłączył przez sen, nie odnotowując w ogóle tego, iż słyszał jego dźwięk. I tak było jeszcze z następnymi dwoma. Wstał dopiero przy piątym budziku, ledwo otwierając oczy i podnosząc się do siadu. Przetarł piąstką zamykające się powieki i postawił nogi na miękkim dywanie przy łóżku. Na zewnątrz było szaro i ponuro, przez uchylone okno słyszał, jak deszcz wybija swój rytm o szyby. Spojrzał na zegarek i niemalże wyskoczył z łóżka. Powinien był wstać już pół godziny temu!
    Szybko zaczął się ubierać a zaraz potem pognał do łazienki, by umyć zęby i uczesać włosy. Oczywiście Taehyung jeszcze spał, ponieważ znowu wrócił w nocy, a zajęcia miał dopiero na czternastą, podczas kiedy Chim miał je na dziewiątą! Cóż za chamstwo w państwie!
    Nasunął buty na stopy i wbiegł do swojego pokoju po plecak. Na szczęście wszystko miał już w nim przygotowane. Kiedy znalazł się na uczelni, wykłady mijały mu jak z bicza strzelił, z czego już na pierwszym z nich zaczęło mu głośno burczeć w brzuchu, a dłuższą przerwę miał dopiero po drugim z nich. Zjadł obiad, przeglądając notatki na zajęcia z rynku dzieł sztuki.
    Niebawem przyszedł upragniony koniec zajęć, po którym oczywiście pognał do studia tańca. Wraz ze swoim trenerem ćwiczył kolejne kroki, łącząc je w choreografię. Został pochwalony, iż idzie mu coraz lepiej i, że jeśli dalej będzie robił postępy w tak szybkim tempie, to w ciągu miesiąca zostanie przeniesiony do najlepszej grupy. Ucieszyło go to niesamowicie. Przystąpił do kolejnej próby układu. Przymknął oczy, wsłuchując się w muzykę i wystartował, stawiając pierwszy krok na palcach do boku, pochylając głowę  oraz wyciągając ręce w górę. Następnie wykonał piruet, który sprawiał mu trudności, ponieważ miał problemu z dostosowaniem jego tempa do rytmu muzyki. Reszta układu poszła mu już z góry. Usłyszał ciche brawa trenera i wtedy też został poinformowany, że nadszedł już koniec dzisiejszych zajęć. Zebrał więc swoje rzeczy i pożegnał się z mężczyzną. Wyszedł na korytarz, kierując się do szatni. Miał w planach wziąć ciepły prysznic.

    Wziął szybki, ciepły prysznic, który pozwolił mu rozluźnić mięśnie po treningu. Wyszedł z kabiny i przebrał się w świeże, luźne ubrania, które nie ograniczały jego ruchów. Opuszczając szatnię miał wciąż mokre włosy, ale nie bał się przeziębienia. Co prawda na zewnątrz nie było już tak ciepło i często wiał chłodny wiatr, on jednak był przyzwyczajony do takich „wypraw”.
    Kiedy drzwi się za nim zamknęły niemalże dostał zawału. Nie spodziewał się, że ktoś do niego zagada i było to bardzo nagłe wedle jego odczucia. Przez to też chwycił się za serce, odskakując nieco w tył, a jego oddech przyśpieszył. Dopiero kiedy się uspokoił spojrzał na Hoseoka a zaraz za nim na jego towarzysza. Poczuł, jakby prąd przeszedł przez jego ciało. Kiedy ich oczy się spotkały, serce blondyna znów przyśpieszyło, nie mogąc zaznać chwili spokoju. Park nie mógł oderwać od Yoongiego swoich oczu. Stał jak wryty i nie potrafił się ruszyć. Czuł, jakby skądś go znał, ale nie potrafił stwierdzić, gdzie wcześniej mogli się już spotkać.
    Otrząsnął się dopiero, kiedy ręka Mina znalazła się przed nim, wyciągnięta w jego stronę. Potrząsnął głową i uścisnął ją swoją dłonią.
    - Park Jimin, mi również miło... – przedstawił się, a kiedy ich palce rozłączyły się, wolna dłoń powędrowała do jasnej czupryny, którą wprawił w nieład. Czuł, jakby nowo poznany znajomy dystansował się. Może im w czymś przeszkadzał? Nie był tego pewien.
    Zaśmiał się głupio, zawstydzony zaistniałą sytuacją. Dopiero kiedy nastąpiła cisza, wrócił swoim spojrzeniem do Hoseoka. - Tak hyung, też już skończyłem. Ale nie musisz mnie aż tak chwalić, nawet tobie nie dorównuję! – Uśmiechnął się. Choć starał się skupić na twarzy tancerza, co jakiś czas rzucał ukradkowe spojrzenia Minowi.
    - O, naprawdę? To będę musiał kiedyś koniecznie zobaczyć, jak Yoongi-ssi tańczy! Na pewno jesteś świetny, Yoongi-ssi! – Słowa wydobyły się z niego energicznie, a ostatnie z nich skierowane zostały do blondyna. Ze swoim śmiechem dołączył do Junga, ale próbował się przy tym hamować. Uważał, że jego naturalny śmiech zbyt zwraca na siebie uwagę i po prostu nie potrafił go zaakceptować.
    Kiedy się uspokoili, zarumieniony opuścił swój wzrok w podłogę, nie chcąc, by zauważyli jego słabość. Ton starszego przyprawiał go o dreszcze i odnosił wrażenie, że swoim zachowaniem tylko zalazł mu za skórę. Aish, nie lubił sprawiać złego pierwszego wrażenia.
    - Może kiedyś będziesz miał okazję zobaczyć, jak Yoongi hyung daje się ponieść muzyce... – tym razem to Jimin dostał kuksańca, ale dla odmiany w bok. Hobi puścił mu także oczko, udając, że uważa, by Min go nie zauważył. - Swoją drogą idziemy do kina. Chciałbyś może pójść z nami? – Zaproponował tancerz. Jimin nie był pewien, co ma na to odpowiedzieć. Z jednej strony chętnie by z nimi poszedł i się rozerwał, odpoczął, tym bardziej, że wyjątkowo miał wolny wieczór, a z drugiej strony nie chciał jeszcze bardziej drażnić swoją osobą Mina Yoongiego. Oczywiście, Hoseok był tą osobą, która jak coś chciała, to mało kiedy brała pod uwagę zdanie innych. Przeważnie nie miał nic złego na myśli, więc to było jeszcze w porządku, ale Park zawsze myślał o takich rzeczach.
    - A co na to Yoongi-ssi? – dopytał. Nie chciał się narzucać swoją osobą, więc jeśli Min by się nie zgodził, to odmówiłby tego wyjścia i wrócił do swojego mieszkania, zapewne znów siadając do nauki, ewentualnie do jakiegoś serialu, który zaczął wiele dni temu i od tamtej pory go nie kontynuował.

    Przytaknął cicho na słowa blondyna, nie chcąc już bardziej się pogrążać w jego oczach. Nie chciał też się z nim kłócić, bo mimo że ten twierdził, iż talentu nie ma, to jednak najwidoczniej czegoś się uczył. Jimin mógł przecież przedstawić swój punkt widzenia, postanowił jednak zamilknąć na niemalże całą trasę do kina. Odnosił wrażenie, że drażni swoją obecnością Yoongiego i zastanawiał się, czy nie zrezygnować z wyjścia, bo „coś mu wypadło” i ładnie za to przeprosić.
    Kiedy dotarli na miejsce, nie zdążył nawet powiedzieć czegokolwiek, a już został posłany po przekąski razem z Jungiem. Na dźwięk swojego imienia z ust najstarszego z nich, wzdrygnął się w wyniku dreszczu, jaki przebiegł przez jego ciało. Nie spodziewał się go teraz usłyszeć.
    Westchnął cicho. Czuł się trochę jak taka sierotka Marysia, ponieważ starsi stale wszystkim się zajmowali. Czerwonowłosy pociągnął go w stronę baru. Jimin rozejrzał się po ofercie, jaka była przedstawiona na ścianie.
    - Hyung… Na pewno musisz ty płacić? – zapytał, robiąc przy tym słodkie oczy. Nie chciał obciążać budżetu obu swoich znajomych. Przecież sam miał też swoje pieniądze, więc czemu miałby być dla nich balastem? Hoseok w odpowiedzi potargał włosy Jimina z przyjaznym uśmiechem.
    - Nie martw się Jiminnie, to żaden problem, a to my cię zaprosiliśmy – odpowiedział nieco wymijająco, ale dał tym jasno do zrozumienia Parkowi, że to starsi zajmą się kosztami tego wyjścia.  Kolejne westchnięcie dobyło się z ust najmłodszego. Wybrał przekąski w postaci popcornu i nachosów, co by obu starszym chłopakom w razie czego wszystko pasowało. Mu samemu było obojętne, co będzie jadł, ponieważ lubił obie te rzeczy.
    Niedługo potem, razem z przekąskami, wrócili na miejsce, w którym stali początkowo, gdy Yoongi odchodził, by kupić bilety. Od razu skierowali się na salę, gdzie zajęli swoje miejsca. Jimin  wylądował po lewej stronie Hobiego. Ten poinformował go kolejny raz, że nie musi im oddawać pieniędzy, przez co nie czuł się zbyt dobrze. Postanowił, że jakoś im się za to odpłaci, skoro nawet nie chcieli słuchać o zwrocie pieniędzy.
    Wsłuchał się w rozmowę między starszymi, dotyczącą tego, o czym ma być film. Wcześniej, po drodze, padł jego tytuł i Jimin dobrze już go kojarzył, choć nie był na nim w kinie. Po prostu dużo reklam rozsianych było po całym internecie. Najmłodszy miał nadzieję, że czas szybko mu minie, ponieważ niezbyt przepadał za gatunkiem filmu, na jaki poszli. Nudziło go to i wolał poważniejsze rzeczy, które potem dawały do myślenia, albo takie, które czegoś uczyły. Wydawało mu się też, że Minowi ten gatunek również nie odpowiadał, ale nie był pewien, czy dobrze zinterpretował jego reakcję.
    Reklamy zaczęły się tuż potem, jak skończyli tę krótką rozmowę. Jimin oglądał je, notując w głowie, na jakie produkcje mógłby się udać, gdyby znalazł w najbliższym czasie parę wolnych godzin. Film rozpoczął się szybciej, niż Park mógłby przypuszczać. Oglądał go z zainteresowaniem, ale czasem krzywił się przy niektórych scenach, ponieważ sytuacje w nich były albo wyolbrzymione, albo wręcz nielogiczne. Momentami kusiło go nawet, by wyjąć telefon i sprawdzić godzinę, czy też wiadomości, ale z grzeczności tego nie robił. Nie chciał, by Hoseokowi, czy też Yoongiemu było przykro z tego powodu, skoro to oni go zaprosili. Chyba najbardziej interesującą go rzeczą było podjadanie co jakiś czas popcornu, który leżał na kolanach Hoseoka.
    Po seansie przeciągnął się w fotelu niczym kot, który właśnie obudził się ze swojej popołudniowej drzemki, w dodatku jednej z wielu. Zebrał śmieci, jakie im pozostały i wyszedł z rzędu. Poczekał, aż Jung z Minem do niego dołączą i zszedł w dół po schodach. Do głowy też przyszła mu myśl, jak mógłby się starszym odwdzięczyć za to wyjście w najbliższym czasie.
    Kiedy byli już poza salą, Hoseok oznajmił, iż musi do toalety i szybko do niej (prawie) pobiegł, w wyniku czego Jimin został sam razem z Yoongim. Panowała między nimi cisza, przez którą młodszy czuł się jeszcze bardziej skrępowany. Czuł, jakby Mina otaczała fala niechęci do niego.
    Rozejrzał się po otoczeniu, próbując udawać, że coś przykuło jego uwagę, ale nigdy nie był dobrym aktorem. Po jednej takiej próbie wywrócił oczami na swoje żenujące zachowanie.
    - Yoongi-ssi… Jak ci się podobał ten film? – Blondyn zadał drugiemu pierwsze pytanie, jakie przyszło mu do głowy, by móc nawiązać jakkolwiek rozmowę.

    Uśmiechnął się do starszego, kiedy ten zaczął mówić, odpowiadając na jego pytanie. Wydawało mu się, że teraz drugi jakkolwiek złagodniał wobec niego, ale może był w błędzie? Zachichotał cicho, kiedy starszy zaraz po tym, jak wydał swój wyrok odnośnie filmu to poprosił Jimina, by ten nic nie mówił Hoseokowi.
    - Jasne Yoongi-ssi, masz to jak w banku! Będę trzymał buzię na kłódkę! – Zapewnił go dość energicznie, po czym na potwierdzenie swoich słów udał, że zamyka usta na zamek i przekręca klucz w nieistniejącym zamku. Wysłuchał uważnie tych paru zdań, które padły z ust Mina, kiwając co jakiś czas głową, by dać mu znak, że nic nie umknęło jego uwadze jak do tej pory. Zarumienił się lekko dopiero wtedy, gdy Yoon odbił pytanie w jego stronę.
    - Wiesz Yoongi-ssi… – zaczął. Znów używał tej oficjalnej formułki dodawanej do imienia, ale nie był pewien, czy może mówić do niego bardziej swobodnie. W końcu znali się dopiero parę godzin, a Jimin nie chciał przeginać. – Atmosfera była bardzo miła. Dziękuję za to zaproszenie z waszej strony. Dobrze się bawiłem, choć tak jak ty uważam, że ten film to zdecydowanie nie moja bajka. W sumie to jesteśmy chyba dość… Podobni? Też wolę dramaty, czy też filmy historyczne – kontynuował swoją odpowiedź. W geście zakłopotania odgarnął swoje włosy prawą ręką do tyłu, przez co jego włosy zmieniły swoje ułożenie. Normalnie popsułby tym sobie pewnie fryzurę, ale jeszcze niedawno był na treningu, przez co nawet jej nie układał. - No i też proszę cię o dyskrecję w tej sprawie. Hobi hyung jest kochany, ale chyba oboje nie chcemy mieć go potem pod tym względem na głowie – Uśmiechnął się szeroko. Potem pewnie na każdym treningu przez najbliższy miesiąc Jimin słuchał by tylko o tym, dlaczego ten film był taki świetny i wyjątkowy. Wolał sobie tego oszczędzić. Poza tym, to on został zaproszony, przez co nie chciał wybrzydzać, a tym samym urazić Junga.
    - Swoją drogą, skoro już przy temacie szeroko pojętej kinematografii jesteśmy… Jaka produkcja jest twoją ulubioną? – Zadał kolejne pytanie. Hoseok i tak jeszcze nie wrócił z łazienki, więc mieli trochę czasu, a skoro nawiązali już rozmowę to szkoda było zmarnować taką okazję na poznanie tej drugiej osoby. Skorzystał również z tego, że prawdopodobnie obracali się w podobnych gatunkowo produkcjach, dzięki czemu być może Park miałby kolejny punkt zaczepienia, jeśli tylko kojarzyłby to, co wskaże starszy.

    Śmiech starszego, jaki rozniósł się wokół nich, kiedy Park udał, że zamyka buzię na kłódkę, był bardzo przyjemny dla ucha. Za to kiedy zmrużył oczy, co nie umknęło uwadze Jimina, wyglądał jak kot. Tancerz w duchu przyznał, że jest to bardzo ciekawe połączenie i osobowość Mina pewnie ma w sobie jeszcze wiele niespodzianek, które w trakcie ich znajomości być może będzie dane mu poznać. Właściwie nie mógł się już doczekać kolejnych okazji, kiedy to będzie mógł jeszcze porozmawiać z Yoongim, choć ta jeszcze nie dobiegła końca. Coś przyciągało Chima do jego osoby i nie potrafił wyjaśnić co. Chciał go poznać tu i teraz, każdy najmniejszy fragment, ale wciąż czuł się onieśmielony w jego towarzystwie. Chyba tylko dlatego nie zaczął zadawać mu miliona pytań, a jedynie drążył ten jeden wątek, jakim były ich ulubione gatunki filmowe.
    - Postara się Yoongi… hyung] – spróbował się do niego zwrócić mniej oficjalnie. Dziwnie przeszło mu to przez usta, wszak brzmiało dość miło, jakby jego wargi wypowiadały te słowa od zawsze, jakby tylko do tego były stworzone. Nigdy nie czuł się w ten sposób tylko zwracając się do kogoś. Dla Jimina stanowiło to przedziwną odmianę, acz urokliwą.
    Ożywił się znowu, kiedy blondyn rozpoczął swoją wypowiedź. Dał mu chwilę czasu na zastanowienie się, o którym głośno poinformował. Czekał cierpliwie, aż Yoon kontynuuje wypowiedź, wpatrując się w jego bladą twarz. Widać było po brązowych, ciemnych oczach, iż Min myśli nad odpowiedzią. Ciemne brwi nad nimi przysłonięte były przez blond grzywkę, opadającą bujnie na jego czoło, a usta koloru delikatnego różu zaciśnięte były lekko, przez co górna warga ledwo odznaczała się nad dolną. Linia żuchwy w kształcie litery V jednocześnie była wyraźna i zarysowana, jak i wydawała się idealnie dopasowana do całej reszty swego posiadacza, nie wyróżniała się za bardzo.
    - O! Oczywiście, że kojarzę, hyung! To też moja ulubiona drama! – odpowiedział nad wyraz energicznie, a w jego oczach zabłysły iskierki. Nie spodziewał się, że znajdzie kogoś, kto tak jak on uwielbia tę produkcję. Większość osób, które znał wolała te nowsze produkcje a pozostali uważali, że oglądanie dram to strata czasu lub nawet obraźliwie, że to zajęcie dla kobiet. - Najczęściej tak jak ty włączam jej pojedyncze odcinki lub fragmenty, ale głównie wtedy, kiedy zaczynam coś jeść – zaśmiał się. Teraz jego wypowiedź była już spokojniejsza.
    Spojrzał na Yoongiego. Teraz to on mrużył oczy, a nie Min. Przyjrzał mu się uważnie a jego usta same ułożyły się w następne pytanie:
- Wang Yu czy Ta Hwan? – Zadał to pytanie takim tonem, jakby od odpowiedzi zależało życie ich obu.
    Hoseok wrócił po chwili, od razu usprawiedliwiając się kolejkami do łazienki. Jak dla Jimina wrócił aż zbyt szybko, akurat w momencie kiedy jego rozmowa z Yoonem zaczęła nabierać barw i iść jedynym w swoim rodzaju torem.
    - Zanudził? Teraz to ty wychodzić na największego nudziarza w towarzystwie, hyung – odparł na pytanie Hobiego, przedrzeźniając go i wytykając mu język na sam koniec. Oczywiście nie miało to na celu obrażenia drugiego tancerza, a tylko zażartowanie do niego. Lekka złośliwość jeszcze nikomu przecież nie zaszkodziła, szczególnie, że całkiem dobrze się ze sobą dogadywali.
    Kiedy wyszli na zewnątrz dopadła ich zapadająca ciemność nadchodzącego wieczoru, a zimny wiatr smagał ich ciała. Park otulił się ramionami, ponieważ nie spodziewał się, że będzie mu chłodno i nie wziął niczego więcej do ubrania ze sobą. Okazało się też, że Yoongi mieszka najdalej z nich wszystkich, ale też mieli ze sobą pewien kawałek do przejścia, ponieważ kierowali się w tę samą stronę.
    - Masz rację Hobi! Był naprawdę świetny! A ten pocałunek między Jisoo a Jiwoo! Klasa! – Energia wystrzeliła z niego wobec pytania postawionego przez Junga. Już dawno nauczył się, że im energiczniej się odpowiada, tym bardziej jest się przekonującym. Do tego dodał pierwszy lepszy zapamiętany element z filmu i już osiągał zamierzony efekt. W porównaniu do Mina poszło mu o wiele lepiej w przekonaniu Hoseoka, że film faktycznie mu się podobał.

    Jimin doskonale bawił się w towarzystwie dwóch starszych od siebie mężczyzn. Tak jak Hobiego znał już od dłuższego czasu i zawsze czuł się dobrze w jego towarzystwie, tak przy Yoongim poczuł się, jakby znali się od dawna, choć tak naprawdę, dopiero co tancerz ich sobie przedstawił.
    Podczas drogi do domu cały czas odpowiadał Hoseokowi z entuzjazmem, choć potem raczej już wymijająco, by jego słowa nie były jednoznaczne. Dzięki temu starszy nie wyczuł, iż młodszy nie za bardzo skupiał się na oglądanym filmie. Efekt, jaki Park sobie zamierzył został osiągnięty.
    Niestety albo stety, to on mieszkał najbliżej kina i jako pierwszy rozstawał się ze znajomymi. Podał rękę Jungowi, by się z nim odpowiednio pożegnać.
    - Dziękuję wam za zaproszenie. To był naprawdę miły wieczór – rzekł z szerokim uśmiechem, podkreślając to jedno słowo i w tym samym momencie posyłając Yoongiemu spojrzenie, które tylko ten mógł zauważyć. Zbliżył się do niego, by poprzez żółwika pożegnać się również z nim i wtedy też usłyszał odpowiedź na pytanie, jakie zadał mu jeszcze w kinie. Wyszczerzył się jeszcze bardziej, wiedząc, iż starszy wcale nie zapomniał o tym, o czym wcześniej rozmawiali. Cieszyło go to. Czuł się wysłuchany i właściwie nie było to nic dziwnego, bo Taehyung, nawet jeśli był jego przyjacielem, to jak szło i Empress Ki, zwykle zbywał go oraz udawał, że nie słyszy. Zbyt wiele razy już tego słuchał i tyle.
    - Do zobaczenia! – odkrzyknął Jimin i pomachał chłopakom energicznie na pożegnanie, podskakując nawet w miejscu.
    Wszedł do wysokiego bloku i niemalże biegł po schodach na szóste piętro, gdzie znajdowało się mieszkanie, które wynajmował razem z przyjacielem. Czuł zastrzyk pozytywnej energii tak bardzo, że radość niemalże wybuchała w nim i znajdowała ujście na zewnątrz poprzez jego zachowanie.
    Kiedy wszedł do domu, na kanapie przed telewizorem o dziwo siedział jego przyjaciel. O dziwo, bo równie dobrze mógł w tym momencie być na jakiejś imprezie.
    - Co ty taki szczęśliwy? – Taehyung odwrócił się do niego z kanapy, akurat gdy zdejmował buty.
    - Po prostu mam dobry humor – odparł, nie chcąc na razie zdradzać drugiemu więcej szczegółów. W końcu nigdy nie wiadomo, co może wyniknąć z różnych znajomości. A co jeśli to był pierwszy i ostatni raz jak się widzieli, albo spędzali ze sobą czas? Przecież nie wiedział, jak wypadł w oczach Mina i czy ten w ogóle go polubił. Może tylko udawał sympatię do niego, by nie sprawić mu przykrości?
    Chwilę pooglądał telewizję ze swoim przyjacielem i zjedli razem kolację. Do końca wieczora Park miał wyjątkowo dobry humor, ale dość szybko zrobił się senny, przez co wziął tylko prysznic i udał się do łóżka, żegnając z Kimem tylko krótkim „dobranoc”.
    Następne dni mijały mu bardzo szybko, czas dosłownie przelewał mu się przez palce. Ciągle tylko wędrował z miejsca na miejsce i jego życie toczyło się dosłownie wokół tych paru stałych punktów. Zdążył również znaleźć pracę, przez co ilość wolnych chwil w jego grafiku jeszcze się zmniejszyła. Świat gnał do przodu, a on wraz z nim.

    Spacerował ścieżką wzdłuż rzeki, zmierzając na umówione spotkanie. Miał jeszcze trochę czasu, ale tylko udawał, że się nie śpieszy. Tak naprawdę miał ochotę znaleźć się tam tu i teraz. Szum rzeki towarzyszył mu wraz z delikatnym wiatrem, niosącym ze sobą złote liście, a słońce grzało jego twarz. Był to jeden z tych przyjemnych, jesiennych dni, niemalże idealnych, by wyjść z domu i coś porobić. Wraz z kimś, kto dopełniał cię w każdym calu. Z kimś, z kim twoje serce stanowiło jedną całość.
     Zauważył go z daleka. Blond czupryna, koloru jasnego, zimowego słońca mogła należeć tylko do niego. Podszedł cicho, przecinając drogę przez trawę i zakrył od tyłu jego oczy. Serce tancerza rozpłynęło się na sam dźwięk głosu starszego, a gdy ucałował jeszcze wierzch jego dłoni, zrobiło niebezpieczne salto w klatce piersiowej. Zaśmiał się cicho, cofając do tyłu i od razu ruszył kolejną ścieżką w kierunku brzegu rzeki. Czuł, jakby zawsze tędy spacerowali, jakby park należał tylko do nich.
    Oparł się o barierkę i zaraz poczuł otulające go ramiona oraz nos chłopaka, delikatnie przejeżdżający po jego szyi, na co przez ciało przebiegły mu dreszcze, jednak wcale niewynikające z zimna. Pochylił głowę, wtulając się twarzą w przedramiona drugiego. Była ona tak ciepła… Wydzielała przyjemny zapach dla nosa młodszego. Czuł się przy nim bezpiecznie, jak w domu. Jego ramiona były dla niego schronieniem od wszystkiego złego.
    - Nasze dusze wreszcie stały się jedną… Tęsknota dobiegła końca, najdroższy – wyszeptał w odpowiedzi słowa, które brzmiały tak niepodobnie do niego. Odwrócił się w stronę drugiego, którego ciepło dodawało mu otuchy, a głos stanowił przyjemną kołysankę do snu. Niestety nie zdążył dostrzec jego pięknych, brązowych, kocich oczu, ani nawet twarzy. Jego ramiona zniknęły, tak samo, jak i cały on. Jimin spanikowany rozejrzał się dokoła, ale w pobliżu nikogo nie było. Został zupełnie sam. Poczuł pustkę przepełniającą całe jego ciało. Jego dusza znów utraciła swoją cząstkę, tak istotną, by móc funkcjonować dalej...

    Obudził się płacząc, z poczuciem straty rozdzierającym jego serce. Powstrzymywał szloch, wgryzając się w wierzch własnej dłoni i niemalże dusząc się, nie mogąc złapać powietrza w płuca. Jeszcze nigdy nie czuł się tak rozdarty. Nie pamiętał też, co mu się śniło, jakby ktoś wykasował jego pamięć. To tylko sprawiało, że czuł się jeszcze gorzej. Miał ochotę wyć. Powstrzymywało go tylko to, że Taehyung spał w pokoju obok i mógł się przez to obudzić.
    Uspokoił się dopiero po jakimś czasie. Ułożył się na boku, podkulając kolana pod brzuch. Z jego oczu wciąż ciekły łzy, teraz już jednak o wiele spokojniej. Był tak zmęczony i jednocześnie przerażony… Jakby utracił coś, przy czym czuł, że jest jego miejsce.
    Zasnął chyba tylko dlatego, że był wykończony zarówno całym dniem, jak i płaczem. Następny dzień, tak jak i noc, również nie był dla niego zbyt łaskawy.

    Jimin tego poranka musiał wcześnie wstać. Zajęcia miał na ósmą rano, a w studiu tanecznym siedział do czwartej nad ranem, przez co wrócił dopiero koło piątej do mieszkania. Skończyło się tak, że ledwie zamknął oczy, a już zadzwonił budzik, wybudzając go z tej jakże krótkiej drzemki. Jego ciało i mięśnie nie miały czasu na regenerację. Tego poranka wszystko go bolało, miał jednak nadzieję, że przejdzie mu na treningu, kiedy dostanie kolejną porcję ruchu. Ledwo zdążył na zajęcia, po drodze kupując jeszcze kawę w kawiarni pod samą uczelnią. Kiedy tylko dotarł na salę wykładową i rozsiadł się na swoim miejscu, wyjął zeszyt i długopis… Myślał, że zaśnie, a nie mógł sobie na to pozwolić. Musiał utrzymywać dobre wyniki w nauce i na pewno nie mógł sobie pozwolić na utratę dobrej opinii wśród innych studentów, jak i wykładowców.
    Tak naprawdę ledwo przetrwał pierwszy wykład a jeszcze dwa miał przed sobą. Dodatkowo po zajęciach miał udać się do pracy, no i potem znów do studia tańca. Jego grafik był wyjątkowo napięty, w dodatku na tyle, by zapomnieć już o tej jednej, konkretnej nocy.
    Kiedy czekał pod salą na kolejny wykład, podszedł do niego jego dobry znajomy ze studiów – Taemin. Z początku przywitał się z nim tylko i mówił, jakieś nieznaczące pierdoły, przez co Jimin wyłączył się w pewnym momencie. Po prostu nie potrafił się teraz skupić na rzeczach, które nie miały dla niego znaczenia.
    - Co masz takie wory pod oczami? Spałeś ty w ogóle? – zapytał w pewnym momencie rok starszy od niego kolega, wyrywając go przy tym ze stanu zawieszenia. Park zamrugał oczami, wracając do rzeczywistości powoli. Przygryzł swoją wargę. Było mu głupio z tego powodu, że niezbyt słuchał drugiego. Był to brak szacunku. Niestety był zbyt zmęczony, by normalnie funkcjonować. A takich dni miało być tylko więcej…
    - Tak spałem… Jakąś godzinę. – Jimin nie musiał mówić nic więcej. Taemin po prostu wcisnął mu do ręki energetyka o smaku gumy balonowej, który trzymał w ręku i sam popijał do tej pory. Uznał, że potrzebuje go teraz o wiele mniej, niż Park, który ledwo co spał. Lee miał świadomość tego, iż nie jest do najlepsze rozwiązanie, ale wiedział też, że chłopak młodszy od niego tak łatwo nie odpuści.
- Dbaj o siebie – rzekł starszy na odchodne, po czym opuścił Chima, machając mu jeszcze ręką na pożegnanie. W tym samym czasie wykładowca zaczął wpuszczać studentów na salę.

    Z pracy wyszedł chwilę po osiemnastej. Salę w studiu zapewnioną miał na dziewiętnastą, więc nie śpieszył się bardzo, ponieważ metro jeździło co dziesięć minut, a z pracy do studia miał nim zaledwie jeden przystanek. Ze słuchawkami na uszach przemierzał najpierw odległość na stację a potem w pojeździe i od niego do szkoły tańca. Wszedł do środka, witając się krótko z kobietą na recepcji, która dobrze go już znała, przynajmniej z widzenia i od razu skierował się do szatni. Przebrał się szybko i wchodząc na salę, od razu podłączył swój telefon do głośników. Puścił losową muzykę i zaczął swoją rozgrzewkę, co jakiś czas cicho pojękując, gdy mięśnie odmawiały mu posłuszeństwa. Po dziesięciu minutach zabrał się za kolejne próby swojego układu, który pomóc miał mu w przejściu do najlepszej grupy tego studia. Dawał z siebie wszystko, ale czuł, że tego dnia to niewystarczająco. Dzisiaj był po prostu koszmarny i zaczęły nawiedzać go myśli, że ledwo nadaje się do grupy początkującej. Wytrzymywał ledwie pół godziny tańcząc, a już miał dość. Postanowił zrobić sobie przerwę i przejść się do Hoseoka – ten zawsze pełen był pozytywnej energii i Jimin liczył na to, że ten go nią zarazi.
    Wziął ze sobą butelkę wody i wyszedł z sali, w której przebywał, udając się do tej, gdzie zwykle rezydował Jung. Akurat upijał trochę napoju, gdy zorientował się, że osoba, którą chciał odwiedzić nie jest sama, a przez to zachłysnął się. Na szczęście miało to miejsce jeszcze zanim otworzył drzwi do środka, dzięki czemu nikt go nie zauważył.
    Postał za szklanymi drzwiami, obserwując dwóch starszych od niego mężczyzn jak tańczą. Park musiał przyznać, że Yoongi, choć mówił, że nie potrafi tańczyć, to szło mu całkiem nieźle.
    Gdy dobrze znany Jiminowi utwór muzyczny zaczął się kończyć, wszedł po cichu do środka i odstawił plastikowe naczynie na podłogę, by wraz z końcem piosenki zacząć wybijać brawo swoimi dłońmi.
    - Yoongi hyung… Oszukałeś mnie! Mówiłeś, że nie potrafisz tańczyć! – Zrobił minę nadąsanego dziecka. Dosłownie. Zaraz też roześmiał się wesoło. - A tak serio to całkiem nieźle ci poszło, hyung.
- A ja to co?! – Hoseok wtrącił się energicznie, rzucając na szyję Parkowi.
- Tobie to zawsze idzie dobrze, to co mam mówić?!

    Jimin pokiwał energicznie głową, słysząc pytanie Yoongiego, choć tej energii znacznie mu teraz brakowało. Jakoś nie chciał wychodzić w oczach Hoseoka i Mina na kogoś, kto bierze na siebie za dużo i nie daje rady. A mogło to tak wyglądać, biorąc pod uwagę fakt, że studiował dziennie, pracował i jeszcze do tego uczęszczał do szkoły tańca.
    - Naprawdę? Dzisiaj?! – bardzo się zdziwił, przez co lekko uniósł przy tym głos. Przez to też przypominał on skrzekliwy dźwięk, jakby jakaś wściekła wiewiórka uciekła z zoo, albo czemuś jej podobnemu. Miał świadomość tego, iż da się opanować układ taneczny w jeden dzień, ale przeważnie zajmowało to więcej, by opanować go do perfekcji. Wciąż jednak Yoongiemu wyszedł on całkiem nieźle. - Gratuluję hyung. Naprawdę dobrze ci idzie – zwrócił się do blondyna.
    Przed jego oczami zaraz odegrała się scenka między Minem a Jungiem. I jakoś tak przykro zrobiło się najmłodszemu z tej trójki, ponieważ chciał spędzić jeszcze trochę czasu z drugim jasnowłosym chłopakiem, choć nie wiedział, skąd ta chęć się u niego bierze. Czy to niedawno poznana osoba wzbudzała w nim ciekawość, a przez to i pragnienie lepszego poznania?
    Cień uśmiechu zatańczył na twarzy Jimina, gdy okazało się, że Yoon jednak zostaje z nimi i jeszcze trochę potańczy. Jakoś tak miło patrzyło się na ruchy jego ciała. Dość delikatne, a kiedy trzeba mocne, choć minimalnie niezdarne, jak to przystało na początkującego tancerza. Choć może przy Hoseoku wcale już nie tak początkującego?
    Zgodził się na prośbę Hobiego, by z nimi zatańczyć, choć toczył w sobie przez chwilę walkę w związku z tym. Niewątpliwie był zmęczony i przyszedł tutaj, aby zrobić sobie przerwę. Z drugiej strony chciał też „nałykać się” energii drugiego tancerza i móc pójść pracować dalej nad swoją choreografią.
    Obserwował, jak to Jung walczy z odtwarzaczem i przypominał sobie elementy choreografii z momentu, kiedy obserwował tę dwójkę zza szyby. Wtedy też Yoongi zadał mu, zdaje się, kluczowe pytanie.
    - Hm… Może udaje mi się to dlatego, że widzę go tylko w szkole tańca? – odpowiedział cicho pytaniem na pytanie. Głośny okrzyk radości tancerza skończył tę krótką wymianę zdań między nimi. Muzyka zaczęła z początku cicho toczyć się z głośników, ale z sekundy na sekundę była już coraz głośniejsza. Park szybko zajął pozycję na parkiecie, po lewej od Hoseoka. Chwilę potem rozpoczął taniec wraz z pozostałą dwójką.
    Oczywiście, momentami kroki myliły mu się, a czasem też improwizował ze względu na to, że układ ten widział na oczy tylko raz i nie od początku, ale nie szło mu aż tak źle, jak można by przypuszczać. Zdarzało się również, że zmęczone mięśnie ciała odmawiały mu posłuszeństwa, nie chcąc wykonywać bardziej skomplikowanych ruchów, a już nawet nie mówiąc o tym, że wzrok czasem mu się rozmazywał. Doskonale wiedział, że powinien dzisiaj skrócić swój trening i wrócić do domu, odpocząć. Niestety nie mógł sobie na to pozwolić – dostanie się do lepszej grupy wymagało poświęceń.
    Gdy tylko muzyka ucichła, padł na ziemię, ciężko oddychając. Gapił się w sufit, gdy Hoseok podał mu butelkę wody, tę samą, którą przyniósł ze sobą. Z trudem podniósł się do pozycji siedzącej i przyjął napój, cicho dziękując starszemu za pomoc.
    - Zmęczony? – zapytał go Hobi z życzliwym uśmiechem na twarzy.
- Trochę tak… Ale zaraz mi przejdzie! – I jakby na dowód, wstał w tym momencie tak szybko i energicznie, jak tylko mógł. Rozchylił usta, ukazując swoje zęby. Szeroki uśmiech nie schodził z jego twarzy.

    Pokręcił szybko głową na boki, jakby zaprzeczając słowom Hoseoka, gdy ten tylko zwrócił mu uwagę, by uważał. Spojrzał zdziwiony na drugiego w pomieszczeniu blondyna. Był chyba równie zdziwiony, co Hoseok, gdy okazało się, że ich czas minął i tancerz zaraz rozpocznie kolejne zajęcia. Nie wtrącał się w tę krótką wymianę zdań między starszymi. Pożegnał się krótko z Jungiem i wyszedł z sali. Yoongiemu cicho podziękował, gdy ten życzył mu miłego treningu.
    Najmłodszy z towarzystwa udał się na swoją salę treningową i jakoś tak dobry humor go opuścił. Miał świadomość tego, że jego organizm wręcz błaga o odpoczynek, ale nie był w stanie mu na to pozwolić. Z tyłu głowy błąkała się myśl, że cały czas robi za mało.
    Podszedł do odtwarzacza muzyki, by włączyć tę jedną piosenkę, do której tego dnia trenował już wiele razy. Odnosił wrażenie, że zaraz od niej wręcz zwariuje. Mimo to nie poddawał się, a jedynie powstrzymywał od krzyków zirytowania, gdy znowu pomylił kroki w tym samym miejscu.
    Piosenka zdążyła odtworzyć się dokładnie dwa i pół razu. W połowie trzeciego przerwało ją pukanie w szybę. O mało nie dostał przez nie zawału, a przez to też prawie zaliczył spotkanie z ziemią. Nie spodziewał się, iż ktoś będzie próbował mu jeszcze dzisiaj przerywać. Co jeszcze bardziej go zdziwiło? To, że gdy się odwrócił, okazało się, iż osobą, która mu przerywała był Min Yoongi. Z początku spojrzał na niego nierozumnym wzrokiem i ocknął się dopiero, gdy muzyka ucichła. Park skulił się w sobie, słysząc karcący głos starszego. Brzmiał jak rozjuszona kocica, której młode doprowadzają ją już do szału, bo ich zęby są zbyt ostre.
    Jimin już miał zaprzeczyć temu, by wracać do domu, ale blondyn oznajmił, że nie przyjmuje wymówek. Młodszy wtedy po prostu zamilkł i z opuszczoną głową, wziął rzeczy, które miał na sali i skierował się do wyjścia z niej, a zaraz potem do szatni. Wziął dość szybki prysznic, podczas którego poczuł, jak jego mięśnie w końcu się rozluźniają, wyszorował też włosy, uznając, że potem nie będzie już kolejny raz marnował czasu na prysznic tylko posiedzi jeszcze i może poczyta coś na studia. Nie spieszyło mu się jakoś bardzo, do domu miał niedaleko, poza tym uznał, że starszy pewnie tylko go pogonił i już sobie poszedł. Oczywiście, był w błędzie i kiedy wyszedł z szatni, zdziwił się potężnie kolejny raz tego dnia, czy już raczej bardziej wieczora. Uśmiechnął się lekko do starszego, mając jeszcze nadzieję, że zamaskuje trochę swoje zmęczenie. Prysznic na pewno nieco mu w tym pomógł, ale nie był pewien jak bardzo.
    Wyszli razem z budynku, a Jimina od razu owiał chłodny wiatr. Otulił się bardziej kurtką, wykazując się jeszcze większym brakiem rozumu. Doskonale wiedział, że pogoda się psuje, ale jakimś cudem zapomniał o czapce czy szaliku. Westchnął cicho. Chyba jednak wskoczy jeszcze pod ciepły prysznic po powrocie…
    - Spokojnie, nie padnę na żaden zawał. Dostanę się tylko do grupy i zluzuję – oznajmił starszemu, choć pewnie go to nie obchodziło. Chciał jakoś podtrzymać rozmowę, co mogło być trudne, skoro niezbyt się znali. - Też chciałbym dawać z siebie tyle, co Hobi hyung… – wymamrotał pod nosem, zdecydowanie do siebie samego. Potem uświadomił sobie, że pewnie starszy to usłyszał, skoro i on usłyszał mamrotanie drugiego o bezsenności. Nawet nie chciał o to pytać, by nie wtrącać się w nieswoje sprawy, ale chyba ciekawość sprawiła, że pytanie i tak padło z jego ust: - Cierpisz na bezsenność, hyung? – Dopytał dla upewnienia się, czy aby na pewno dobrze usłyszał. Chciał go trochę pociągnąć za język, a jednocześnie nie być zbyt natarczywym. Wciąż czuł dystans do starszego i nie chciał go bardziej irytować swoją osobą. Choć może tylko mu się wydawało, że tak jest? Albo i nie? Raczej daleko im było do tego, by czuć się swobodnie w swoim towarzystwie i może stąd wzięły się odczucia Parka.
    - Swoją drogą, jeśli mogę spytać, co studiujesz, hyung? – To pytanie padło z jego ust bardzo szybko, nim je w ogóle przemyślał. Był ciekawy, czy studiują na tym samym wydziale albo chociaż uniwersytecie. Czy to możliwe, by będąc w tym samym miejscu, nie mieli szans się minąć choć raz? A może się mijali, ale po prostu nie kojarzyli? Jimin tego nie wiedział, ale za to pewny był jednego – Yoongi był bardzo interesującą osobą. Na tyle interesującą, że coś ciągnęło do niego Jimina i pragnął go bliżej poznać, nawet jeśli bał się, że gra Minowi na nerwach.