I'll show you how to live

Deszcz padał, odbijając się od różowej parasolki. Kropla za kroplą rozpryskiwał się na jasnym materiale, spływając  w dół na zakończeniach parasola. Ukryty pod nim młody mężczyzna żwawo dreptał za sporo niższą kobietą, starając się uchronić ją przed deszczem. Na pierwszy rzut oka było widać, że ta dwójka jest spokrewniona. Chociaż chłopak był wyższy i mógł się poszczyć roztrzepaną, blond czupryną, ta dwójka miała podobne rysy twarzy i właściwie identyczne, jasne, odziedziczone po matce oczy.
W dłoniach targali zrobione w pobliskim supermarkecie zapasy. W końcu dotarli do swojego celu – stosunkowo nowego bloku. Makoto trochę się zdziwił, bo po szybkim dzwonku do drzwi Keiko nawet nie czekała, aż te się otworzą – wręcz przeciwnie, po prostu wparowała do środka. Szybko złożył parasolkę i zostawił ją przed wejściem, żeby wyschła, a potem wszedł do środka za dziewczyną, grzecznie sięgając buty w korytarzu.
Trochę wcześniej słyszał o Kotegawie Shuyi – był to długoletni przyjaciel jej siostry i rok wcześniej był w poważnym wypadku, który przykuł go do wózka. Dawniej był fotografem, ale teraz zajmował się robieniem jakiś projektów... To właściwie tyle, bo z Keiko ciężko było cokolwiek wyciągnąć. Przyciągnął się z nią głównie dlateego, że był ciekawy, z kim jego siostra spędza tyle czasu.
-To moja wina, jęczałem jej od dawna, żeby przedstawiła mi swojego tajemniczego amanta –oznajmił, gdy wyżej wspomniany, najwyraźniej niezadowolony z obecności niespodziewanego gościa, pojawił się w salonie. Kikuchi przez moment przyglądał mu się z wyraźnym zainteresowaniem – mężczyzna wydawał się odrobinę zarośnięty i jakoś tak niezdrowo blady, ale poza tym... Był całkiem przystojny.
-Makoto! Na litość boską, tyle razy ci mówiłam, że Shuya i ja... To nie... To nie tak –Keiko bezkompromisowo trzasnęła młodszego brata w ramię, także ten podskoczył. Miała już dość tego żartu... Bo chłopak, jak na porządnego dorosłego przystało, wciąż uwielbiał dogryzać jej w dokładnie taki sam sposób jak dekadę wcześniej.
-A ja tyle razy ci mówiłem, że biorąc pod uwagę fakt, że jesteś tu codziennie, to raczej temu nie wierzę...-Makoto szybko przetarł zaparowane okulary o rękaw bordowej bluzy z kapturem, który miał na sobie.
-Miło mi pana poznać, Kotegawa – sama-grzecznie ukłonił się mężczyźnie, szeroko się do niego uśmiechając.
-Naprawdę zacznę cię przedstawiać jako wrzód na tyłku –syknęła Keiko, kręcac z głową z niedowierzaniem. Byli dorośli, na litość boską!
-Ja też cię kocham-odpowiedział wesoło, a potem słysząc, że mężczyzna nie ma żadnego powodu do uśmiechu, zaraz znowu się wtrącił.
-Zawsze znajdzie się jakiś powód!-przynajmniej według filozofii życiowej Kikuchiego.
-Na przykład kiedy Makoto śpi i nie odzywa się przez pięć sekund... Wybacz mu, jest trochę nadaktywny...
-Nie jestem nadaktywny. Jestem optymistyczny i energiczny... A to jest różnica –nie miała bladego pojęcia ile momentami wymagało to wysiłku. Mogło się wydawać, że Makoto jest wiecznie szczęśliwym promykiem słońca, że wrócił z powrotem do swojego normalnego siebie, że śmierć Daiji’ego  nie odbijła się na nim specjalnie... Ale prawda była z goła inna. Po prostu nie było tego po nim widać.
-Nie złość się Shuya, przyprowadziłam go tylko dlatego, że ojciec jest na urlopie i myślałam, że pourywają sobie głowy... Pomoże mi trochę ze sprzątaniem i powynosi śmieci, w domu tylko siedzi w swoim pokoju jak bezużyteczny pasożyt –Kikuchi Makoto. Lat dwadzieścia pięć. Absolwent Uniwersytetu Tokijskiego, studia ukończone z wyróżnieniem, staż zrobiony w prestiżowej firmie prawniczej  - na pierwszy rzut oka człowiek ze świetlaną przyszłością. W rzeczywistości, rok po skończeniu dyplomu – zatrudniony na pół etatu pracownik sklepu osiedlowego i na pełen etat, kocia mama. Ostatnią aplikację o „poważną” pracę wypełnił... Z miesiąc temu.
Keiko powiedziała po części prawdę – relacja między jej bratem, a ojcem była dosyć napięta ostatnimi czasy. To jest od kiedy głowa rodziny dowiedział się od przyjaciela, że jego syn pojawił się na rozmowie o pracę nie tyle nieprzygotowany, co wyraźnie niezainteresowany i wdał się w ideologiczną kłótnię z panelem zatrudniających. Jiro zdał sobie sprawę wtedy, że Makoto nie tyle „nie może” znaleźć pracy, co raczej, aktywnie się do tej niemożności przyczynia. Od tego momentu, kłócili się właściwie cały czas i nie raz, nie dwa kończyło się na poważnej awanturze.
Ale... To była tylko część prawdy. W rzeczywistości (a może i przede wszystkim), chciała też, wprowadzić kogolwiek nowego do życia przyjaciela. Shuya siedział w swoim mieszkaniu całkiem sam, a ona była jego jedynym kontaktem ze światem... Chciała to zmienić. I miała nadzieję, że Makoto, ze swoim głośnym stylem bycia, ze swoją bezkompromisowością i optymizmem, pomoże jakoś rozjaśnić szare dnie Shuyi. Kto wie, a nóż widelec, jakoś to wyjdzie.
–Chodź tu młody, lepiej  najpierw  pomóż mi rozkładać zakupy-zakomenderowała.
- Tak jest, wasza wysokość –chłopak wykonał leniwy salut i pomaszerował do wysepki kuchennej, zabierając się za wyciąganie rzeczy z toreb i odkładając je na właściwie miejsca pod dyrektywą siostry.

-Widział pan w ogóle jej poprzednich chłopaków? Myślę, że o „guście” można tutaj poważnie dyskutować-rzucił chłopak złośliwie. Ech...Rzadnego z tych debili nie lubił! No dobra. Może jednego, czy dwóch. Związki Keiko zwykły niespodziewanie się zaczynać i jeszcze bardziej niespodziewanie kończyć, także na dobrą sprawę, zazwyczaj koniec następował, zanim Makoto czy rodzice zdołali się do nowego amanta przyplątać. Jej najdłuższy związek potrwał z rok? Ech... Mogłaby w końcu sobie znaleźć kogoś na stałe.
-Makoto!-nie odgryzła mu się. Jeśli idzie o wszystkie inne tematy to pewnie by to zrobiła, ale od śmierci Daiji’ego życie romantyczne Makoto było swego rodzaju tematem tabu. Nikt o nim nie mówił. Nikt. Rodzina, przyjaciele, znajomi... Jakby wszyscy bali się, że same wspomnienie o zmarłym wywoła jakieś duchy.
-On zawsze jest taki przewrażliwiony? –zapytał, kiedy za Kotegawą zamknęły się balkonowe drzwi. Odłożyli już większość zakupów na ich miejsce i Keiko zaczęła się krzątać, ścierać skórze.
-Shuya wiele przeszedł –odpowiedziała tylko.
-To niekoniecznie tłumaczy bycie takim nieprzyjemnym...  Jesteś zbyt wyrozumiała-kiedy ludzie ładują się w jakąś sytuację, często nie widzą, że utknęli w jakimś bagnie. Kikuchi po prostu martwił się  o siostrę. Nie chciał, żeby jej życie towarzyskie ograniczało sie do jakiegoś ponuraka, który tylko się na nią krzwi.
-Przyszedłeś tu mnie krytykować, czy pomóc?
-Po prostu się martwię, okej?-chciał dla Keiko jak najlepiej.
-Wiem. Doceniam, młody... Ale wiem co robię –
-Skoro tak mówisz –wrzucił ramieniem. Temat dobiegł końca. Makoto wyraził swój niepokój, ona to zarejestrowała. Nie zamierzał dłużej truć jej czterech liter – teraz zamierzał potruć cztery litery komuś innemu – tak, żeby druga osoba w tym równaniu również zarejestrowała, że jest ktoś, kto od teraz, kiedy już zapoznał się z sytuacją, będzie trzymał na niego oko.
Chociaż... Jeśli miał być szczery, naprawdę szkoda mu było faceta. Z tego co dowiedział się od siostry i wyciągnął z ich krótkiej interakcji, ten wydawał się... całkiem poddać po wypadku. Jego oczy były takie nieprzyjemnie puste, i jakby nie do końca „tutaj”. Rozumiał, dlaczegog Keiko tak do niego przychodziła... Pewnie nie miała serca zostawić go zupełnie samego. Rodzeństwo i w tym przypadku było do siebie podobne – oboje byli mięczakami, którym łatwo było serce miękło na widok ludzkeigo cierpienia.
-Onee-chan naprawdę się o pana martwi, wie pan? Rozumiem, że nie jest panu łatwo i że nie prosił pan, żeby wisiała panu nad głową, ale... Jej naprawdę zależy. Mógłby jej pan czasem trochę odpuścić – Makoto stanął obok mężczyzny, patrząc w dół, na szarą, zaciągniętą deszczem ulicę. Zwyczajowy uśmiech na moment zniknął z jego twarzy, zastąpiony wyjątkowo poważnym jak na niego wyrazem. Jeśli miał być szczery – martwił się trochę o Keiko. Większość swojego wolnego czasu spędzała u przyjaciela, najwyraźniej decydując się z własnej woli zostać kim na kształ gosposi i opiekunki.
W tej chwili praktycznie nie miała własnego życia towarzyskiego... I jeśli ten niewdzięczny ponurak tak cały czas się do niej odzywał, to nie ważne czy facet siedział na wózku czy nie, Makoto inaczej sobie z nim porozmawia! Nie żeby zamierzał się znęcać nad kimś w mniej fortunnej sytuacji fizycznej, ale awanturę zawsze mógł wywołać, nawet jeśli szkoda mu było mężczyzny... Keiko definitywnie nie dało sie przekonać do zmiany podejścia – już łatwiej będzie sprawić, żeby ponurak był trochę... mniej ponury.
-Chce pan parasol? Zostawiłem na korytarzu....-nie wyglądało na to, żeby Kotegawie śpieszyło się do środka, a  w takim tępie jeszcze się pochoruje i co?

-A właśnie, że nie mam, dzisiaj nie pracuje-Kotegawa wydawał się Makoto... Ciężkim, nieprzyjemnym człowiekiem. Nie był do niego szczególnie nieprzyjemnie nastawiony – była to raczej obiektywna obserwacja na podstawie kilku interakcji przeprowadzonych z mężczyzną. Ech – z takim podejściem musiało być mu naprawdę ciężko. Kiedy na wszystko patrzysz z negatywnej perspektywy, życie potrafi być naprawdę nieprzyjemne.
Makoto jednak odpuścił. Nie miał zamiaru kłócić się z mężczyzną, czy na niego napadać. Nie było to w jego stylu. Najzwyczajniej w świecie przykro mu się robiło, kiedy patrzył na kogoś kto całkowicie stracił całą radość z życia. On sam uważał, że nie ważne jak ciężka i nieprzyjemna jest sytuacja, w życiu pozodtawało jakieś takie... piękno. Jakieś radosne refleksy. Coś z czego można było czerpać szczęście. Bez tego życie byłoby nie do zniesienia.
Nie mówił już nic więcej. Po prostu wrócił do środka i zabrał się za pomaganie siostrze. Ona gotowała, on sprzątał. Wyniósł śmieci, starł kurze, pozamiatał i odkurzył dywan w salonowej części mieszkania. Nie było dużo do roboty. Pedantyczna Keiko sprzątała je praktycznie codziennie, ale Makoto się dostosował – zleciła mu też zrobienie paru rzeczy, których sama nie mogła. Przeniesienie jakiś ciężkich pudełek i wytarcie jakiś wysokich przestrzeni, żeby nie musiała wchodzić na stołki.
W końcu mieszkanie – a przynajmniej jego otwarta dla publiczności (czyli rodzeństwa Kikuchi) część – zostało wysprzątane na błysk, a obiad wylądował na stole. Keiko była świetną kucharką (po babci, matka Kikuchich z kolei talentu tej nie odziedziczyła, ciężkie więc było ich dzieciństwo), więc na stole, jak zwykle wylądowały prawdziwie apetyczne rarytasy. Tym rasem padło na oyakodon donburi – danie składające się z ryżu, kurczaka, jajek i szalotki. Dość proste i szybkie, acz pyszne.
-Idź zawołaj Shuyę na obiad –poinsturowała młodszego brata, który właśnie skończył rozkładać talerze i pałeczki.
--Co ja? Posłaniec? Twój służący?-żartował. Oczywiście, że żartował, ale Makoto naprawdę lubił się z nią przekomarzać i jej dogryzać. Z wzajemnością zresztą. Już tak funkcjonoali i jakoś tak to dla nich działało.
-Dokładnie. Pracujesz na pół etatu to masz czas na bycie moim minionem.
-Chociaż ty mogłabyś mi odpuścić-jakby nie kłócił się o to z ojcem cały czas ostatnimi czasy. Jego siostra również nie aprobowała jego wyborów życiowych. Nikt nie potrafił zrozumieć dlaczego Makoto – po dobrych studiach i stażu, nie jest w stanie znaleźć pracy.Można by to tłumaczyć ciężką sytuacją na rynku pracy, zwłaszcza wśród ludzi młodych , ale... Znajomi ojca daliby mu pracę.
Tylko, że Makoto... Nie miał bladego pojęcia co chciał ze sobą zrobić w przeszłości. Poszedł na takie, a nie inne studia, bo wydawały się najlepszą opcją. Ale kiedy je skończył i nagle wszystko zmieniło się w jego pooukładanym życiu, nie miał bladego pojęcia czy chce być prawnikiem. Może obrońcą z urzędu? Ale to tak czy siak nie usatysfakcjonowałoby by rodziców, bo tak nie buduje się kariery...
Nie chciał o tym myśleć, nie chciał się przejmować. Praca w sklepie była łatwa, szybka i przyjemna i w zasadzie to naprawdę ją lubił. Jeśli nie było dostaw, to nie musiał się szczególnie narobić, lubił plotkować ze stałymi klientami i swoich współpracowników i szefa... Nie narzekał.
Rodzina jednak nie była zadowolona... Żeby dłużej o tym nie rozmawiać, czym prędzej opuścił kuchnię i poszedł zastukać do drzwi projektanta wnętrz.
-Panie Kotegawa? Obiad jest na stole –zawołał. Nie chciał wchodzić do środka i siłą wyciągać mężczyzny, ale jeśli byłaby taka potrzeba... Były fotograf i jego siostra mogli sobie tylko na ten temat żartować, ale młodszy Kikuchi tak czy siak by to zrobił. Kotegawa definitywnie powinien był więcej wychodzić, przynajmniej do własnej kuchni, to było widać gołym okiem, także czy to mu się podobało, czy nie, czy to było inwazyjne czy nie, Makoto zamierzał dopilnować, żeby zjadł z nimi obiad.

Kiedy mężczyzna pojawił się w drzwiach, Makoto sprawnie przesunął się do boku, tak żeby ten mógł przejechać koło niego.
-Potrzebowałem wymówki, żeby uciec od nieprzyjemnej rozmowy –wzruszył ramieniem. Nie zamierzał kłamać, nie było w tym ani grama sensu i było to zupełnie nie w jego stylu. –Poza tym Keiko mnie po pana wysłała, a ja wiem lepiej, niż próbować się z nią kłócić... Nie chcę stracić głowy –już i tak cały czas się spierali, i nie mogli wytrzymać pięciu minut bez dogryzania sobie wzajemnie.
I tak jak Kotegawa nie miał apetytu... Tak Makoto pałaszował jak potłuczony. Kęs za kęsem, metodycznie z szybkością godną kogoś biorącego udział w zawodach w jedzeniu na szybko... Aż dziw, że jeszcze się nie zadławił. No ale było PRZE-PY-SZNE. Zawsze nażerał się jak nie wiem, kiedy Keiko gotowała... Dobrze, że nie robiła tego aż tak często, bo by się roztył. Chociaż i tak zrzucił parę kilo w tym roku, także najpewniej w ogóle by mu to nie zaszkodziło, jakby się nad tym zastanowić... Nawet jemu czasami też brakowało apetytu, kiedy miał gorszy dzień.
-Mogę dokończyć jego porcję, skoro nie będzie już jadł? –zapytał bez krztyny zawahania. Jak zawsze bezpośredni (momentami trochę zbyt bezpośredni),  w ogóle się nie wstrzymywał. Jedzenie było pyszne, on wciąż był drobny, a Kotegawa ledwie co naruszył talerz pałeczkami... Nie ma sensu, żeby się marnowało (nie zmarnowołoby się, Keiko po prostu zapakowałaby je na następny dzień, ale to były szczegóły).
-MAKOTO! –Keiko najwyraźniej nie aprobowała braku ogłady brata... A ten byłby bardziej niż szczęśliwy gdyby mógł dokończyć, bo ugotowała w sam raz, a resztki już spakowała w pudełka lunchowe i wpakowała Kotegawie do lodówki. Facet miał stanowczo za dobrze! Nawet Kikuchi żerujący w domu rodzinnym, musiał sobie gotować od czasu do czasu... Chociaż wtedy najczęściej kończyło się na tym, że wcinał ramen.
-Co?-zapytał niewinnie.
-Co z tobą? Już całkiem zamieniłeś się w dzikusa?-ech... Nie każdy mógł mieć jej dystyngowane maniery
-Nic! Zjadłbym jeszcze coś, to tyle...-a na dokładkę nie mógł liczyć, to co miał zrobić... Musiał sobie coś zorganizować. A skoro tak bardzo protestowała, to...
Był w pół ruchu, żeby pałeczkami dobrać się do talerza siostry, kiedy nagle  w pomieszczeniu rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Makoto o mało co nie podskoczył, ale zobaczywszy, że nikomu nic się nie stało.
-To tylko szklanka... Nie ma się czym przejmować-rzucił, zupełnie nie rozumiejąc, dlaczego były fotograf wygląda tak, jakby właśnie doprowadził do jakiejś katastrofy naturalnej, czy czegoś w tym stylu.
Im dłużej Kotegawie sie przyglądał, tym głębsze miał wrażenie, że ze stanem mentalnym mężczyzny było coś naprawdę nie tak... Depresja? Przejmowanie się takimi drobnostkami, definitywnie nie było normalne. Makoto nie był psychologiem, ale tak jak się przyglądał... Wiele na to wskazywało. Ech... Naprawdę ciężko mu było patrzeć i zaczynał naprawdę się martwić. W ogóle nie znał mężczyzny, ale ten był bliskim przyjacielem jego siostry, no, i... Chciał pomóc. Nie był pewien jak, ale... Nie lubił patrzeć na ludzkie cierpienie.
-Niech się pan trochę rozchmurzy, to nie koniec świata –dodał, klepiąc mężczyznę lekko po ramieniu. –Przynieść panu coś do przebrania? –zaczął podnosić się ze swojego miejsca, uważając, żeby przypadkiem nie nadepnąć na szkło. Keiko w tym czasie zabrała się za sprzątanie, zmiatając odłamki szkła i wycierając podłogę.
Ech, normalnie by jej pomógł, ale póki co zdecydował się upewnić, żeby smutas za bardzo się nie smucił... Był teraz zmotywowany! Może niepotrzebnie, może nadgorliwie, ale był!

-Mam mu pomóc się przebrać?-Makoto zmarszczył brwi. Nie wiedział dużo o niepełnosprawności, nie wiedział na ile starszy mężczyzna jest sprawny, ale zastali go ubranego i bez pielęgniarki... A to znaczyło, że raczej mógł się ubrać sam, czyż nie? Nie było sensu, żeby Kikuchi przy nim stał, ale nie zamierzał się kłócić z siostrą. Ona i tak by wygrała, a byłaby to tylko strata czasu, więc wzruszywszy ramieniem, podreptał za starszym mężczyzną, niezręcznie stając w drzwiach... Gdyby miał użyć eufemizmu, powiedziałby „delikatnie” zabałaganionej sypialni.
Wyglądało na to, że tutaj nie dotarły sprytne dłonie jego siostry, bo Keiko definitywnie by nie zniosła takiego bałaganu... Prędzej by ją piorun trafił. To pomieszczenie jednak, w przeciwieństwie do reszty w mieszkaniu, jako jedyne wyglądało na to, jakby ktoś rzeczywiście w nim mieszkał. Reszta wydawała się zbyt poukładana, jakby martwa...
-Hm? Pewnie –opuścił swoją tymczasową pozycję pod ścianą i podszedł do mężczyzny. Makoto może i zbudowany był jak patyk, ale był dosyć silny. Jakby nie patrzeć, cztery dni w tygodniu nosił różne pudełka w pracy i rozładowywał dostawy, więc choć zatwardziale unikał siłowni, to był w stanie podnieść starszego mężczyznę bez większego problemu i ostrożnie posadził go na łóżku.
-Chciałem być uprzejmy. Jesteś w podobnym wieku co Keiko, prawda? Także sporo starszy ode mnie –prawie dekadę! To jakby nie patrzeć, spora różnica wieku, chciał pokazać szacunek... Ale jeśli Kotegawie to przeszkadzało, to przestanie i przejdzie na „ty”.
-Nie chcę się jej niepotrzebnie podkładać, ale powiem jej, że dostałem pozwolenie z góry –wychodził teraz na mało kulturalnego obżartucha, prawda? Ech, nie ma to jak dobre pierwsze wrażenie.


Rodzeństwo nie siedziało u Kotegawy dużo dłużej. Keiko dokończyła co miała dokończyć i poszli do domu. Keiko siadła z rodzicami do wieczornej dramy, a Makoto prześlizgnął się ukradkiem na piętro, do swojego pokoju, gdzie naciągnął na uszy słuchawki i uciekł w świat internetowy, grając w swoją ulubioną grę wideo. To był jego zwyczajowy sposób na wieczór, od kiedy wprowadził się z powrotem do rodziców. Pokój wciąż wyglądał identycznie jak w jego czasach nastoletnich, z tymi samymi tandentnymi plakatami zespołów rock’owych na ścianach, z fluerestencyjnymi gwiazdkami na suficie i kolekcją zabawek z dzieciństwa w pudle pod łóżkiem.  Makoto wyprowadził się po pierwszym roku studiów i przez prawie cztery lata mieszkał w malutkim mieszkanku przy uniwersytecie z Daiji’m. Mógł tam zostać, ale po pierwsze czynsz w Tokyo nawet za klitkę był zbyt wysoki dla jednej osoby pracującej za stawkę minimalną, po drugie... Mieszkanko miało w sobie za dużo wspomnień. Dlatego zdecydował się wrócić do rodziców. Jeśli miał być szczery... Naprawdę tego żałował.


Następny tydzień zleciał Kikuchi’emu powolnie. Ta sama rutyna – spanie do dziesiątej, popołudniowa zmiana w sklepie, dom, internet, spać. I tak w kółko. Każdy dzień był podobny – kiedy nie pracował, spotykał się z przyjaciółmi, o ile ci mieli czas. Co nie zdarzało się aż tak często – albo aktywnie szukali pracy, albo już pracowali i ich podejście do życia zaczynało się dramatycznie różnić od tego niezangażowanego w wyścig dorosłości Kikuchi’ego. Nikt już nie chciał imprezować po nocy – wszyscy musieli wstawać z samego rana.
Skończył właśnie zmianę i zamykał sklep, kiedy rozbrzmiał dźwięk jego komórki.
-Makoto!-usłyszał głos swojej siostry, tak szybko jak tylko podniósł słuchawkę.
-Czego chcesz?
-No wiesz ty co? Nie mogę po prostu zadzwonić do młodszego brata?
-Nie dzwonisz, jeśli czegoś nie potrzebujesz. Strzelaj –uśmiechnął się lekko. Mieszkali razem... Nie było powodu, dla którego musieliby regularnie do siebie dzwonić, skoro mogli po prostu porozmawiać w domu.
-Mógłbyś podskoczyć do Shuyi na trochę? Nie skończyłam sprzątać, a coś mi wypadło, poza tym obiad wymaga dokończenia... Tylko na godzinę, żeby wszystko dokończyć–Makoto był zaskoczony. Miał wrażenie że Kotegawa go nie polubił, nie oczekiwał więc, że kiedylwiek znowu wyląduje w mieszkaniu mężczyzny. Ale jeśli Keiko go prosiła, to znaczy, że stało się coś na tyle poważnego, że naprawdę musiała iść. Pewnie chodziło o pracę.
Nie dopytywał się – zgodził się i jakieś pół godziny później stawał przed drzwiami Kotegawy.

Makoto, po dobrej godzinie tłuczenia się w komunikacji miejskiej, w końcu dobił do mieszkania Shuyi. Był zmęczony – nie tak totalnie, ale wyładowywał tego dnia dostawę, więc bolały go mięśnie jego wątłych ramionek i kręgosłup. Normalnie po długiej zmianie w pracy, by nie wychodził, a zamiast tego wrócił do domu i rozciągnął się na łóżku, z laptopem, oglądając jakiś serial...
Zamiast tego jechał robić za zastępczą kurą domową, z listą rzeczy do dokończenia w mieszkaniu Kotegawy, którą siostra wysłała mu SMS’em. Na całe szczęście ze stacji metra do mieszkania byłego fotografa nie było daleko i ledwie parę minut po wyjściu ze stacji, dzwonił do jego drzwi. Niby nie padało – ale pogoda nie była najlepsza. Było dość zimno – jesień powoli się zaczynała i duszne, letnie dni odchodziły w zapomnienie.
-Bry wieczór –rzucił na powitanie, kiedy starszy mężczyzna otworzył przed nim drzwi i Kikuchi wślizgnął się do środka mieszkania. –Jestem prawie pewien, że moja obecność tutaj nie jest paląco potrzebna –mężczyzna wydawał się całkiem samodzielny, po prostu Keiko trząsła się nad nim jak jajkiem.
-Ale przecież nie będę się z nią kłócił... Poza tym jedzenie wszędzie indziej niż w domu, z moim ojcem jest lepsze. Mamy trochę na pieńku –wyjaśnił wesołym tonem. Tsa, pewnie nie każdy pojawiłby się na wezwanie starszej siostry w mieszkaniu praktycznie obcego faceta, ale po pierwsze – Makoto naprawdę nie chciał siedzieć w domu, po drugie wydawało mu się, że Kotegawa potrzebuje towarzystwa kogoś, kto... Nie jest tak intensywny jak Keiko.
-O ile się nie mylę, coś już zaczęła robić... Kazała mi dokończyć, ale jeśli mam być szczery, nie wiem co z tego będzie. Spróbuję, ale jestem kuchennie upoślodzony, więc na twoim miejscu poważnie bym się zastanowił nad tym co chcę zamówić –podwinął rękawy szarego golfu, który miał na sobie i ruszył w stronę kuchni, zaglądając do lodówki, gdzie czekały na niego posiekane warzywa i zamarynowane mięso. W rice – cookerze czekał już ugotowany ryż... Prosty stir – fry z kurczakiem – nawet Makoto powinien był sobie poradzić. Prawda? PRAWDA?
Cóż, tak jak powiedział, spróbuje swoich sił. Najpierw jedzenie, a potem sprzątanie... Musiał
-Jak ci minął dzień?  Robiłeś coś ciekawego? Keiko mówiła, że zajmujerz się projektami wnętrz... To brzmi całkiem ciekawie! Ooo... I widzę, że coś czytasz... Dobra ta książka?–zalał mężczyznę potokiem wymowy, myjąc ręce w kuchennym zlewie, po czym zabrał się za szukanie patelni, w poszukiwaniu patelni. Kotegawa nie wydawał się rozmownym typem, ale hej, przecież nie będą siedzieć całkiem w ciszy, prawda? To by było strasznie niezręczne... Kikuchi tak po prostu nie potrafił.
-Ja musiałem rozładować sam całą dostawę w sklepie, bo dzieciak oczywiście opuścił pół zmiany... Szef naprawdę powinien go zwolnić –przyziemne, codzienne rzeczy. Bezpieczne tematy. Nie wiedział o czym innym rozmawiać ze starszym. Nie wiedział czym się ten interesuje, ani co robi w wolnym czasie... To jest oprócz czytania, bo wypatrzył książkę na kolanach tamtego. On sam uwielbiał literaturę – od dziecka pisał opowiadania, a od kiedy skończył staż to starał się pisać własną książkę... Szło mu powoli, ale regularnie posuwał pracę do przodu... To mu przypominało, że powinien był dokończyć rozdział przed końcem tygodnia, bo taki sobie narzucił termin. Ech... Trzeba będzie przysiąść.
Nie zamierzał mu przeszkadzać długo – zamierzał zrobić swoje i zwinąć się do domu, tak żeby Keiko nie miała czego się czepiać. Zorientował się ostatnim razem, że mężczyzna nie przepada za jego obecnością, więc nie chciał mu się specjalnie naprzykrzać. To jest naprzykrzać bardziej niż już się naprzykrzał... Ten jednak nie wydawał się jakoś szczególnie zdenerwowany, że Kikuchi przyszedł, więc chyba nie było aż tak źle, a przynajmniej taką miał nadzieję. Jakby coś mu się bardzo nie podobało, to po prostu nie otworzyłby drzwi, czyż nie? Właśnie![/color]

-W wieczory w tygodniu moi znajomi albo są zajęci robieniem nadgodzin, albo na oficjalnych wyjściach z szefostwem, albo w domu, zbyt zmarnowani pracą, żeby się socjalizować –tsa – może nie wszyscy znaleźli pracę w kancelariach, czy jako prokuratorzy, ale w większości, cokolwiek nie robili, byli raczej poważniej nastawieni, jeśli idzie o ich kariery niż Makoto. Dlatego... Zazwyczaj spotykali się w weekendy. Pewnie, ciągle poznawał jakiś nowych ludzi, gadając z kim popadnie, ale ciężej mu było... Zdobywać prawdziwych przyjaciół.Znajomi to jedno, ale Kikuchi... Miał problem tak naprawdę się otworzyć. Wciąż był miły i pozytywny, wciąż gadał z kim popadnie i o czym popadnie, ale tak naprawdę... Trzymał dystans. –Jak mam być z tobą zupełnie szczery, to jakbym miał jakieś plany, to pewnie by mnie tu nie było. Ale nie miałem planów, więc jestem –lepsze to od siedzenia w domu. Ech... Może powinien się przeprowadzić? Może gdzieś na wieś, albo do mniejszego miasta? Tam mógłby sobie pozwolić na wynajem jakiegoś małego mieszkanka i żyć cicho i spokojnie według własnych zasad... Ale to była duża decyzja. A trwał w impasie z ojcem głównie dlatego, że nie potrafił podjąć decyzji.
-Hmmm... Od razu widać, że Keiko nie opowiadała ci o moich... Interesujących wyczynach kulinarnych. Nie byłbyś wtedy taki optymistyczny –wskazał pałeczkami na mężczyznę w niby to oskarżający sposób. Na ich szczęście wyglądało jednak na to, że tym razem wszystko szło jak zaplanowała jego siostra i nawet anty-talet Makoto nie mógł tego zepsuć... A przynajmniej na to wyglądało.
-Skąd ta zmiana? Siostra pokazywała mi kiedyś twoje zdjęcia... Były naprawdę dobre, dlatego pytam –Makoto wciąż pamiętał, dlatego musiały wywrzeć na nim wrażenie. Trochę dziwnie, że ktoś kto spędził tyle czasu budując karierę, w czymś co było jego pasją, tak po prostu zrezygnował. Znudziło mu się? Każdy może się wypalić, ale... To było smutne no! Jako niespełniony pisarz, Makoto zawsze się przykro robiło, kiedy ktoś po prostu się poddawał. –Nie musisz odpowiadać, jeśli jestem zbyt wścibski –nie chciał poruszać jakiś nieprzyjemnych tematów.
-Myślisz, że w większości książek, piszą bohaterów jako denerwujących, tylko po to, żeby czytelnik bardziej się przywiązał do postaci pobocznych? Czy to zabieg raczej nieświadomy? –zapytał. W zasadzie to ciekawe czyż nie? Chociaż może chodziło o to, żeby główny bohater został zapamiętany na stałe? Łatwiej jest zapamiętać coś co jest denerwującego niż nijakiego, jakby się nad tym zastanowić. On sam uważał, że Nijiko, jego własny główny bohater jest raczej sympatyczny, ale kto wie, jakby odebrał to potencjalny
-Mhm. Parę razy w tygodniu. Póki co. W teorii to taki tymczasowy układ dopóki nie znajdę czegoś innego... Całkiem lubię tą pracę, nawet jeśli dostawy bywają ciężkie, zwłaszcza, że mój współpracownik nie przyszedł – nie miał mu tego za złe. Dopóki nie zdarzało sie to cały czas, był gotowy wybaczyć, nawet jeśli miał dać nastolatkowi po głowie i to porządnie, kiedy zobaczy go następny raz.
-Nah. Po prostu nawet ja nie jestem w stanie zepsuć tego, co przyszykowała Keiko –zaśmiał się cicho. Na szczęście stir fry robiło się szybko i był już praktycznie gotowy. Wystarczyło tylko rozłożyć ryż na talerze i przykryć miksturą warzyw i mięsa, co też zaraz zrobił, po czym postawił oba talerze na stole w kuchni i zajął jedno z miejsc na krześle. –Smacznego –oznajmił wesoło, mając nadzieję, że ich obu nie otruł. Keiko wtedy wyciągnęłaby go z grobu i zabiła drugi raz, jak nic. Nie zdziwiłby się, gdyby się okazało, że martwi się bardziej zdrowiem swojego przyjeciala niż młodszego brata. Alas, to nic nowego, tak to już było z rodzeństwem.

-Hmmm... To jest mój zasadniczy problem. Nie wiem co chcę ze sobą zrobić. Skończyłem prawo i zrobiłem staż w kancelarii, ale... Wiem, że to stabilna, dobrze płatna kariera. Myślę, że mógłbym pracować jako obrońca z urzędu albo w prawie rodzinnym, ale mój ojciec... Powiedzmy, że chce żebym poszedł w jego ślady, albo zajął się prawem korporacyjnym –mógłby się uprzeć. Gdyby tylko potrafił się zdecydować i objąć jakąś ściężkę, to by się uparł. Ale nie potrafił i nie był pewien, czy to jest coś czego naprawdę chciał, czy tylko coś, co by mu nie przeszkadzało. –Lubię pisać, ale ciężko z tego zrobić karierę, więc –wzruszył ramieniem. Z Daiji’m mieli plan – skończyć studia, trochę popodróżować, a potem Daiji miał kontynuować studia, a Makoto znaleźć pracę, na którą ojciec by nie narzekał. Ale ze śmiercią Daijiego, wszystkie te plany przestały się liczyć. Może wcześniej takie życie by go satysfakcjonowało – miał Daiji’ego, tak długa jak praca miała być stosunkowo interesująca, nie miał nic przeciwko w zaspokojaniu ambicji Kikuchi’ego seniora. Ale bez Daiji’ego... Po prostu nie widział sensu.
Jego plany na życie zwaliły się równie niespodziewanie i gwałtownie jak domek z kard pod wpływem silniejszego podmuchu wiatru. I jakoś... Jeszcze ich nie odbudował. Wiedział, że powinien, że powinien wyznaczyć sobie jakiś cel, że siedzenie u rodziców w zawieszeniu do niczego nie prowadziło. Ale logiczna świadomość tego faktu to jedno, a rzeczywiście zabranie za robienie czegoś w tym temacie, to drugie.
Mężczyzna miał rację. Zaskakująco spod jego ręki tym razem wyszła jadalna potrawa, więc przynajmniej żaden z nich nie zostanie otruty. I dobrze, bo Mariko by mu tego nie wybaczyła i miałby przerąbane.
-Najwyraźniej miałem dzisiaj szczęście –bo jeśli był zupełnie szczery, to zgadzał się z ewaluacją swojej siostry jeśli idzie o jego umiejętności kulinarne. Dlatego właśnie unikał gotowania jak nie wiem i robił to tylko raz na ruski rok, co najpewniej nie poprawiało jego umiejętności, ale cóż.. Nie wszystko da się lubić. Miał inne hobby, choć najpewniej nie równie przydatne.
Przez chwilę jadł w milczeniu, słuchając mężczyzny.
-Czyli w ogóle nie wychodzisz? Siedzisz w mieszkaniu cały czas?-zapytał z niedowierzaniem i takim dziwnym poczuciem grozy. Rozumiał, że mężczyzna nie czuł się komfortowo na zewnątrz, że społeczeństwo nie było najbardziej przyjazne osobom na wózku, ale to prawie tak... Jak siedzieć w więzieniu, no! W ogóle nie wychodził? Przecież mogło od tego paść na mózg. Makoto nie był w stanie pojąć jak Kotegawa był w stanie tak wytrzymać.
-Dlaczego w ogóle się przejmujesz tym, co mają do powiedzenia? Zobaczą i zapomną. A nawet jeśli coś powiedzą... Czemu niby miałbyś brać to do serca? Ludzie lubią gadać. O wszystkich. Zamknięcie się w domu tylko dlatego... Nie myślisz, że tylko sobie szkodzisz?nie rozumiał. I najpewniej nie powinien pouczać kogoś starszego od siebie i wyraźnie w jakiś sposób ztraumatyzowanego (skoro przejmował się aż tak bardzo potencjalną opinią ludzkości), ale najzwyczajniej w świecie nie potrafił pojąć tego toku rozumowania. Makoto był raczej typem aktywnym, który wolał stawiać czoło problem (nie licząc tych związanych z jego nie istniejącym życiem zawodowym).
Takie odcinanie się od świata...
-Jeśli nie chcesz, żeby Keiko z tobą wychodziła, ja mogę pomóc –zaproponował zanim właściwie zastanowił się nad tym co mówi. –Tak po prostu, jakbyś chciał kiedyś wyjść i zaczerpnąć trochę świeżego powietrza –zaoferował. Nie chodziło o karierę tamtego – Makoto rozumiał, że w tej sytuacji robienie zdjęć, nie jest takie łatwe. Ale myślał o takich zwykłych, codziennych wyjściach, chociażby do pobliskiego parku.
Nie znał Kotegawy dobrze – ale był fizycznie silniejszy niż Mariko, nawet jeśli nie wyglądał. Nie miałby raczej większych problemów z wózkiem, czy nawet z podniesieniem samego mężczyzny. Nie chciał się narzucać, ale po prostu przykro mu się robiło, kiedy słyszał, że ten wcale nie wychodzi...

-Balkon definitywnie się nie liczy –Makoto gwałtownie pokręcił głową. Ten facet... Naprawdę odciął się od całego świata. I Kikuchi’emu ściskało się serce jak o tym słuchał. No bo myć może tamten nie miał z tym problemu, ale z perspektywy niezaangażowanego obserwatora, to była naprawdę niezadobra sytuacja.
-Ale… -przygryzł wargę. –Ale na zewnątrzy tyle się dzieje! Ciągle siedzieć w mieszkaniu to jak... Siedzieć w więzieniu –w przeciwieństwie do wielu swoich rówieśników, uwięzionych przed ekranami komputerów, Makoto uważał, że najlepsze co świat ma do zaoferowania, jest na zewnątrz, tam gdzie inni ludzie, w kawiarniach, w klubach, parkach, na festiwalach... Nie potrafił sobie wyobrazić życia w zamknięciu w czterech ścianach. Odebrałoby mu to całą radość z życia i nawet jeśli Kotegawa wydawał się być szczęśliwy w swoim mieszkaniu, odcięty od świata niczym wieża jakiejś cholernej księżniczki z legend.
Tylko, że wyraźnie brakowało jakiegoś księcia na białym koniu, który uwolniłby go z tego własnoręcznie zmontowanego więzienia.
Ale... Makoto widział, że mężczyzna jasno stawia granicę, że zmienia temat, że nie chce o tym rozmawiać, więc odpuścił. Gdyby znał Shuyę lepiej, mężczyzna tak łatwo by się nie wywinął, ale spotkali się ledwie dwa razy. Nie byli blisko i w gruncie rzeczy, Kikuchi nie miał prawa ingerować w życie tamtego, nawet jeśli cała sytuacja wydawała mu się niesamowicie smutna i... niezdrowa. Agorafobia to poważna fobia, jakby nie patrzeć. Nawet jeśli przyszło mu to wyjątkowo ciężko, odpuścił, powtarzając sobie w myślach, że to nie jego sprawa.
Mimo to jednak miał najpewniej porozmawiać o tym z siostrą jak ta wróci do domu i zarobić od niej po głowie, za wpychanie nosa w nieswoje sprawy.
-Niby tak, ale to jednak moi rodzice. Nie chcę ich rozczarować –wzruszył ramieniem. Kochał ich. Nawet jeśli się nie zgadzali, nawet jeśli dużo się kłócili... Chciał sprostać ich oczekiwaniom. Tylko podświadomie bał się, że nigdy nie będzie to możliwe, że po prostu nie jest wystarczająco dobry.
Mężczyzna miał rację. Podążanie za marzeniami byłoby odpowiedzią na wszelkie pytania, ale... Był tylko jeden problem. Makoto nie był pewien jakie ma marzenia. Lubił pisać. Chciał pisać. Ale nie chciał ograniczać się do jednej rzeczy... Nie wiedział czego chce.
Może brzmiało to smutno, ale jego marzenia były martwe i nie wydawało się, żeby cokolwiek miało przywołać je do życia.
-Jeszcze rok temu mógłbym ci dokładnie powiedzieć, czego chce w życiu i co mi się marzy... Ale teraz... Po prostu niczego nie chcę wystarczająco, żeby skupić na tym całą moją uwagę, żeby zmotywować się na tyle, żeby podjąć jakąś konretną decyzję i za nią podążyć, na dobre czy na złe –kto by pomyślał, że Makoto będzie siedział w kuchni przyjaciela swojej siostry, rozmawiając o swojej przyszłości zawodowej. –Nie mam motywacji. I łatwiej jest udawać niezdecydowanie... Nie zrozum mnie źle, kocham pisać, ale... Nie mów Keiko, że tak myślę, bo znowu zacznie się martwić, ale nie sądzisz, że wszystko jest takie... bezsensowne? Ludzie zachowują się tak jakby wybór kariery zawodowej to najważniejsza rzecz w życiu człowieka, ale w obliczu ulotności rzeczy... –zaciął się. Nie był pewien, po co w ogóle to mówi. Wiedział, że nie powinien. Ale gdzieś w tej chwili zniknął ten wiecznie uśmiechnięty, głośny Makoto, którego było widać na codzień, którego wszyscy znali. Zamiast tego wyglądał na takiego raczej zagubionego i przede wszystkim...
Smutnego. Dlatego nie chciał, żeby ten wspomniał o tym Keiko, bo i tak miała za dużo głowie. Nie musiała się jeszcze martwić stanem psychicznym swojego młodszego brata, zwłaszcza, że Makoto miał się całkiem dobrze! Po prostu wygodniej mu było trwać w stanie zawieszenia. Po prostu nie potrafił ruszyć do przodu bez Daiji’ego. Życiem wciąż mógł się cieszyć i się cieszył. Po prostu w inny sposób niż dawniej.
-Mam na myśli to, że to czy napiszę książkę, czy spędzę całe życie w spożywczaku, w gruncie rzeczy nie ma to najmniejszenia znaczenia. I tak wszyscy skończymy dwa metry pod ziemią, czyż nie?-wzruszył ramieniem.
Jako, że w międzyczasie skończyli jeść, podniósł się i zaczął zbierać naczynia. Dosyć paplania o głupotach. Pora na zmywanie.

Słowa Shuyi rezonowały w głowie Makoto przez długi czas po tym, jak opuścił tego wieczora mieszkanie mężczyzny. Ten postawił przed nim zupełnie inny punkt widzenia, niż ten jego rodziców, punkt widzenia, którego chętnie by się uchwycił, gdyby nie wszystko to, co latami wpajano mu do głowy. Gdyby nie potrzebował potencjalnego kapitału, żeby w ogóle wydać książkę, chyba, że miałby niesamowite szczęście...
Ale dało mu to sporo do myślenia – i zdecydował się najpierw skończyć pierwszą wersję książki. I tak została mu tylko połowa do napisania, a że miał większość rozplanowaną, to skończenie tomiku powinno mu zająć ledwie parę miesięcy. Potem wyśle ją do publikacji i w tym samym czasie zacznie na poważnie szukać pracy w kancelarii, żeby w razie czego spaść na cztery łapy i przyznać się do porażki.
To oznaczało... Ciężką rozmowę z ojcem. Koniec końców jednak sędzia Kikuchi przystał na taki układ. Głowa rodziny nie wierzyła w to, że Makoto uda się odnieść sukces w karierze pisarskiej, ale najwyraźniej zdecydował, że zamiast kolejnej awantury, lepiej pozwolić na naturalne rozczarowanie. Parę miesięcy w tą, parę miesięcy we wte, nie miało zrobić większej różnicy, a może nie udana kariera pisarska w końcu naprowadzi chłopaka na drogę prowadzącą z powrotem do obiecującej kariery, w której jego syn mógłby spełniać cały swój potencjał.
Makoto tymczasem rzucił się w wir pisania – i na tym spedzał praktycznie każdą wolną chwilę , zapełniając powoli stronę po stronie i wypijając w procesie niezliczone kubki kawy.
Minęło kilka tygodni, zanim Keiko zdecydowała się wykorzystać Makoto po raz kolejny. Tym razem jednak jej „przysługa”, zakładała jednak zaglądanie do Kotegawy przez cały tydzień, bo kobieta wyjeżdżała na konferencję za granicę na cały tydzień. Najwyraźniej zdecydowała, że jako iż nie zabili się przez jedno popołudnie w swojej obecności, oznacza to, że nie zabiją się przez cały tydzień. Zostawiła więc swojemu bratu, całą gigantyczną listę rzeczy, które według niej musiały być zrobione w mieszkaniu mężczyzny, najwyraźniej zakładając, że Makoto nie tylko nie domyśli się, że należy rozwiesić pranie, ale również, że nie jest w stanie zaplanowac siedmiu obiadów. W stercie papierów była nawet lista zakupów... Nie tylko Kikuchi Senior miał problemy z absolutnym kontrolowaniem wszystkiego. Jego córka odziedziczyła tą samą cechę.
Nieco zaskakując tym samego siebie, zgodził się bez większego zawahania, o ile oczywiście Kotegawa nie miał nic przeciwko. Jednak... Myśl o tym, że mężczyzna siedzi cały czas w mieszkaniu i z niego nie wychodzi, wciąż nie dawała mu spokoju. Naprawdę... Tak nie dało się żyć!
Zdecydował się więc, przez ten tydzień znaleźć sposób na wyciągnięcie tamtego na zewnątrz. Musiał tylko znaleźć sposób, który nie zakładał rozwiązania siłowego, jakoś go przekonać... Może nie od razu wyjście z domu, ale chociażby jakieś spotkanie rady sąsiedzkiej parę pięter niżej, albo...
Skłamałby mówiąc, że ma to do końca przemyślane, ale Kotegawa w pewien sposób pomógł jemu, chciałs się więc odwdzięczyć i pomóc mężczyźnie.
I tak oto, w poniedziałek po pracy, znowu stał przed drzwiami mężczyzny, półświadomie wygrywając „Dla Elizy” dzwonkiem od drzwi.
Misja: Wyciągnąć Kotegawę Shuyę z domu.
Obecny cel: Poznanie dawnych hobby mężczyzny, nie licząć czytania, że dowiedzieć się co na zewnątrz mogłoby go interesować.
I tak. Po drodze, zajrzał do budki ochroniarza i okazało się, że apartamentowiec ma spotkania rady sąsiedzkiej. Ech... Gdyby tylko Kotegawa był zainteresowany takimi rzeczami. Nie wyglądał na typa, którego interesowałyby okoliczne plotki, ani sprawy budynku... Może Makoto powinien poszukać jakiegoś wydarzenia kulturalnego? Albo może... Przekonać go do zwykłej wycieczki do supermarketu? To by mogło zadziałać... Nie zrobił też jeszcze zakupów na cały tydzień, a supermarket był ledwie rzut beretem od budynku, więc...
-Dzień dobry!-rzucił wesoło, kiedy mężczyzna otworzył drzwi. –Wygląda na to, że następny tydzień spędzimy w swojej obecności, z tego co mówiła mi Keiko... Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza!-uśmiechając się szeroko, zaraz wszedł do środka.
-Chciałem ci podziękować, za twoje rady ostatnim razem jak tu byłem... Doszedłem z ojscem do porozumienia. Mamy teraz umowę... W spokoju pozwoli mi dokończyć moją książkę, a jak mi z nią nie wyjdzie, to ja spróbuję pracy w kancelarii –spędzili długi czas o tym rozmawiając, chciał więc dać mężczyźnie update i pokazać, że jest wdzięczny za ich rozmowę.