A cup of uncertainty

Ona - Carandian
On - Himiko

● ● ●





● ● ●
D A N E   P O D S T A W O W E
Jessica “Jess” Castain     27 lat     Wraca na zadupie po 8 latach w Nowym Jorku
Pochowała rodziców kilka miesięcy temu i w końcu formalnie przejęła ich biznes
Z natury jest markotna i wulgarna             Niechętnie dopuszcza innych do siebie
Ma alergię na orzechy i pierdolenie od rzeczy                Z rodziny ma tylko babcię
Farbowane na czarno włosy     173 cm      Amatorka mocnego makijażu i tatuaży

------------------------------------------------------------------------------------


Naveen Reeser

***

     Czuł na sobie spojrzenie Hopkins, jak nikogo innego. Zupełnie tak, jakby oceniała każdy jego ruch i słowo. Po krótkim opieprzu od właścicielki i komentarzu starszej pani, bez słowa poszedł szukać tej cholernej zmiotki, której nawet nie mógł namierzyć. Najwyraźniej był taką bezużyteczną kupą gówna, że nie był w stanie znaleźć nawet cholernych przyrządów do sprzątania. Po jego krótkiej wojnie, Jess jednak, nieco milszym tonem, zapytała czy potrafi używać ekspresu kolbowego.
    Cóż za idiotyczne pytanie padło z jej strony, pomyślał Navy, obruszając się z początku tylko we własnej głowie. Nie potrafił tego robić. Właściwie nie miał pojęcia jak używa się czegokolwiek w kawiarni i z pewnością nie potrafiłby być nawet miły dla klientów, którzy zamierzali w ciągu dnia odwiedzić to miejsce. Doskonale wiedział, co myślą o nim wszyscy mieszkańcy tego miasta, z jego rodzicami na czele. Oceniali go nawet ci, którzy praktycznie nigdy nie przeprowadzili z nim żadnej rozmowy. Wyuczył się więc po prostu ignorowania albo bycia niemiłym. Był to pewnego rodzaju mechanizm obronny, który pomagał uporać mu się z krytyką czy złośliwością.
     Wreszcie kiwnął głową i podszedł z Castain do tej nieszczęsnej maszyny. Przyglądał się uważnie jej krótkiej instrukcji i zdawało się, że nie może to być jakoś specjalnie trudne. Zresztą on nawet nie pijał kawy, raczej stawiał na hektolitry napojów energetycznych albo alkoholu, kiedy akurat miał na to kaprys. Niemniej, gdy zaproponowała mu samodzielnie przygotowanie kawy, kiwnął głową, bez zawahania się zgadzając. Jeśli miał tu pracować, to musiał umieć robić choćby kawę. Choć Jess wyglądała, jakby kilka dni wcześniej opuściła kryminał, to raczej była rozsądna i wiedziała, że nie ma co go uczyć pieczenia ciast.
     Przez chwilę patrzył na ten ekspres, jakby było to zadanie jego życia, jednak po chwili chwycił czystą filiżankę do espresso i zrobił wszystko według jej zaleceń. Udało się. Następnie zajęli się większymi kawami, takimi jak latte czy cappuccino. Spienianie mleka w dzbanku było równie proste, co wszystkie poprzednie czynności. Był nawet z siebie dumny, bo ta maszyna nie wyglądała na coś całkiem łatwego. Prawdopodobnie, gdyby postawiono go pod nią bez wcześniejszych wyjaśnień, to trzy przyciski wcale nie byłyby takie oczywiste. Nawet staruszka popijająca spokojnie swoją kawę nie komentowała niczego. Patrzyła się tylko w ich stronę z kpiącym uśmiechem, jednak Naveen udawał, że nie widzi nawet cienia tych paskudnie uniesionych kącików ust.
   – Okej. Powiedzmy, że potrafię robić kawy, co dalej? – Zapytał, chwytając w dłoń ostatnią z filiżanek i przysuwając ją nieco do swojej twarzy. – Co właściwie z nimi teraz zrobić? Mam je po prostu wylać?
    Było to dość spore marnotrawstwo produktu, ale nie sądził, by te próbne kawy miały jakkolwiek inaczej skończyć. Ludzie przychodzili tutaj po ciepły, świeży napój, a nie po zimny, stojący pół dnia na wystawie. Musiał przyznać, że sam miał ochotę się jej napić. Świeżo zmielone ziarna pachniały zupełnie inaczej, niż kawa zakupiona w markecie, zmielona w gigantycznej fabryce, zanieczyszczającej środowisko. Wiedział jednak, że smak by go nie usatysfakcjonował.
  – Możemy wziąć filiżanki, usiąść, wypić kawę i omówić naszą współpracę. Jest to upierdliwe, ale muszę przygotować ci umowę – jej słowa zostały wypowiedziane zupełnie naturalnie. Na tyle, że zapomniał już o tym, jaka była dla niego jeszcze chwilę wcześniej.
     Właściwie, to nie taką ją pamiętał. W przeszłości była blondynką, nosiła ładne, dziewczęce sukienki i właściwie była dość urokliwą personą w okolicy. Miał ochotę wypytać ją o to co się stało z tą grzeczną i ułożoną Jess, jednak wiedział, że to nie jest odpowiedni moment. Zresztą, to spowodowałoby zapewne pytania również z jej strony, na które nie miał ochoty odpowiadać. Westchnął więc tylko i nie odstawiając filiżanki, którą trzymał w dłoni, skierował się do najbliższego stolika, nie szczędząc sobie wzięcia po drodze garści saszetek z cukrem i śmietanki. Czarnowłosa właścicielka ruszyła zaraz za nim.
      Usiadła naprzeciwko niego, ze swoim napojem, a on nawet nie patrzył jej w oczy. Otwierał po kolei każdą saszetkę z cukrem, wsypując ją do swojego naczynia i obserwując proces zapadania się słodkiego pyłu pod taflę ciemnej cieczy. Nawet Hopkins chyba uznała, że nic ciekawego ją nie czeka, bo pożegnała się z czarnowłosą, wychodząc wkrótce na zewnątrz.
  – Zatem opowiadaj – mruknął Reeser, wkładając łyżeczkę do filiżanki i wreszcie podnosząc wzrok na swoją nową szefową. – Chociaż nie sądzę, żeby było co. Nie obchodzi mnie stawka, jaką mi dasz, chcę tylko móc się utrzymać i zainwestować w to, co jest dla mnie ważne. Obiecuję się też nie spóźniać. Dzisiaj zatrzymała mnie jebana starucha, nie potrafiąca trzymać psa na smyczy…
  – Rozumiem, postaram się za długo nie pamiętać o tym dzisiejszym spóźnieniu – z jej ust wydobyło się westchnięcie. Po chwili wyciągnęła telefon z kieszeni, by włączyć notatnik. – Na start dostaniesz minimalną płacę, ale przewiduję system premiowy uzależniony od utargu. Poza codziennymi obowiązkami potrzebuję pomocy z robieniem zdjęć w lokalu podczas pracy, żebyśmy mogli to umieścić na jakimś Instagramie.
     Naveen spojrzał na nią z lekkim zaskoczeniem. Umieszczanie swoich biznesów w sieci nie było niczym nadzwyczajnym w tych czasach, jednak nie sądził, by jej się to udało. Clacton było dość małą, nadmorską miejscowością. Turyści raczej odwiedzali większe miasta dookoła. Nawet, gdyby bardzo chcieli, to raczej nie dadzą rady sprawić, aby ich miasteczko stało się popularniejsze, a zwłaszcza ta zapomniana przez wszystkich kawiarnia.
   – Jasne, zrobienie zdjęć, to nic trudnego, ale musisz być nastawiona na to, żeby nie oczekiwać cudów. Nikt tu nie przyjedzie tylko po to, żeby wypić kawę. Wiem coś o tym – wzruszył ramionami, upijając łyk swojej kawy. Skrzywił się nieco na jej smak, który wciąż przebijał się przez kilogramy niezbyt rozpuszczonego na dnie cukru. – W każdym razie; będę robił to, czego będziesz ode mnie oczekiwać. Nie zamierzam sprawiać ci problemów, a jeśli będę problematyczny na jakiejkolwiek płaszczyźnie, to mnie po prostu wykopiesz. Już i tak jestem pogodzony ze swoim przeznaczeniem.
     Wstał, chwytając filiżankę i bezceremonialnie wylewając ją do pierwszego lepszego zlewu. Była okropna, a on słodząc ją, wcale sobie tym nie pomógł. Po chwili drzwi otworzyły się, zapewniając im pierwszego klienta, pomijając nieznośną Hopkins.

***

Pierwszy dzień jego pracy był stosunkowo nudny. Klientów mieli mało, większość nawet pewnie nie sądziła, że zamknięty przez dłuższy czas lokal wróci do żywych. Pod koniec pracy Navy pomyślał, że rozhulanie reklamy w sieci może nie będzie nawet takim najgorszym pomysłem. Gdy tylko miał chwilę, a szefowa mu pozwoliła, wychodził zajarać przed budynek. Wtedy też przeglądał instagrama czy facebooka, dochodząc do wniosku, że naprawdę idzie rozbujać biznes na tego typu portalach. Nawet, jeśli pochodziło się z małej miejscowości. Nie widział siebie w tej pracy dłużej, niż kilka miesięcy maksymalnie, ale wiedział, że przez ten czas postara się zrobić wszystko, co w jego mocy, by pomóc to miejsce rozhulać. Musiał też pamiętać, żeby nie żreć hydroksyzyny w środku nocy. Obiecał się nie spóźniać.
     Wyszli razem z kawiarni, a Jess przekręciła klucze w zamkach, zamykając drzwi. Oboje mieli zapewne wolne popołudnie, więc mężczyzna postanowił to jakoś wykorzystać. W końcu wiele lat się nie widzieli, a przydałoby się chyba porozmawiać też trochę prywatnie. W ciągu dnia oboje raczej skupili się na mniejszych i większych obowiązkach, a także na jego szkoleniach. Nie mieli czasu wrócić do przeszłości.
   – Ten pomost, na którym siedzieliśmy w średniej dalej stoi, chociaż się trochę rozpada – mruknął trochę od niechcenia, opierając się ramieniem o ścianę budynku i obserwując jej ruchy. – Nie chciałabyś wrócić na jeden wieczór do starych czasów? Kupimy wino, jakieś śmieciowe żarcie. Chętnie posłucham co robiłaś przez ostatnie lata, kiedy cię tu nie było.
      Mimo wszystko był nastawiony raczej na odmowę. Castain zdecydowanie nie wyglądała na kogoś, kto chciałby w ogóle być w tym mieście, a co dopiero na kogoś, kto chciałby spędzać z nim czas poza pracą. Nawet jego zatrudnienie wiązało się raczej z tym, że na gwałt potrzebowała pracownika, a on akurat się napatoczył. Mimo to, propozycja Reesera była szczera i nie zamierzał ukrywać się z tym, że chętnie by z nią porozmawiał.

Naven Reeser

        Nie spodziewał się ani trochę, że Jess zgodzi się na wspólne spędzenie popołudnia. Jak było wspomniane; nastawił się raczej od początku na odmowę, więc zamrugał kilkakrotnie powiekami, a na jego twarzy zagościł cień uśmiechu. Spuścił głowę, by przypadkiem jego dobry nastrój nie został zbyt dobitnie zauważony i zaraz po tym obserwował już tylko plecy swojej koleżanki, która ruszyła w stronę najbliższego sklepu.
      Mógł wybrać wino, rzeczywiście, ale jemu naprawdę było wszystko jedno. Proponując ten rodzaj alkoholu nie miał na myśli nic konkretnego, ani nie czuł w ustach żadnego smaku. Może jedynie na wspomnienie wiśniowego sikacza nieco zmarszczył czoło. Ten smak był znany również jemu i to była ta najniższa półka, nie mająca prawa w ogóle istnieć. Nie, żeby wszystkie inne wina stojące na półce tuż nad nim, były jakieś awangardowe czy wybujałe smakowo. Były tylko trochę lepsze, ale przynajmniej nie cofało się od nich już po wzięciu kilku łyków. Czarnowłosa zdecydowała się na to białe, z matką boską na etykiecie i musiał przyznać, że to był jeden z lepszych wyborów, jakie mogła podjąć, bowiem jak na tani alkohol, to było niezwykle wyrafinowane, przynajmniej w jego opinii.
     Chciał wyciągnąć już telefon i zapłacić za wszystko, jednak kobieta skutecznie go w tym uprzedziła. Nie odzywał się, mając po prostu nadzieję, że kiedyś będzie mógł jej się za to odwdzięczyć. Zakupy upchnęła w torbę, a kiedy ledwie przekroczyli próg sklepu, komentarz z ust sprzedającego padł niespodziewanie, niczym martwy ptak z drzewa trzy dni temu, tuż przed jego mikroskopijnym balkonem. Oboje go zignorowali, zmierzając w jedynie sobie samym kierunku.
     Naveen nie mógł tego zrozumieć, choć był wystarczająco pogodzony i przyzwyczajony do tego, że zawsze będzie budził kontrowersje. Amator tatuaży, który z braku miejsca robił już zwykłe cokolwiek, byle żeby poczuć igłę pod swoją skórą nie mógł być odbierany inaczej, niż kryminalista albo dziwak. To nie była nawet wina małego miasta, tak przynajmniej sądził. Społeczeństwo Clacton wciąż było zamknięte w dziwacznej bańce, w której oceniało się każdego, kto nie raczył kupować ubrań w secondhandzie na rogu Rosemary Road i High Street. Jakby bycie unikatem, jednocześnie było największym przekleństwem i grzechem tego świata. W końcu cudzy wygląd był największym problemem dwudziestego pierwszego wieku.
     Zgodnie z prośbą Jessici, zaprowadził ich na pomost. Tak, jak powiedział. Spróchniałe drewno i brak jakiegokolwiek zainteresowania tym miejscem sprawiało, że niegdyś piękny pomost, wyglądał teraz jak ruina. Wiecznie mokry, pokryty coraz to większą warstwą brudu, szlamu i mchu był raczej jedynie przykrym wspomnieniem starych czasów, niczym więcej. Zasiedli więc na pniach po ściętych drzewach, przeprowadzając krótką rozmowę odnośnie korkociągu i finalnie radząc sobie z zapalniczką. Kobieta przejęła od niego butelkę, sącząc z niej porządnego łyka na samym wstępie.
  – Daj spokój, nie pierwszy raz pijemy z tej samej butelki – mruknąwszy, wzruszył ramionami. Kiedy wysunęła butelkę w jego stronę, zupełnie nie zważając na ślad jej szminki, sam napił się alkoholu, nie żałując sobie ani kropli. – Więc… Co u ciebie? Jak widzę, bardzo dużo się zmieniło – przyznał, mierząc ją przez moment wzrokiem.
     Ciągle jakoś nie mógł przyjąć do wiadomości, że osoba, która faktycznie przed nim siedziała, to była ta sama Jess Castain. Wyglądała jak wyrwana z jakiegoś idiotycznego filmu dla nastolatków, ale jednocześnie samym spojrzeniem budziła jego szacunek. Nie bała się tej inności, czuła się w niej dobrze i jeśli to było jej wnętrze, to był pełen podziwu.
      – Co u mnie? – Uniosła brew, zastanawiając się, co powinna powiedzieć. – Moi rodzice postanowili kopnąć w kalendarz i z braku laku wróciłam na to zadupie. Wcześniej osiem lat siedziałam w Nowym Jorku. To mnie trochę… Pokiereszowało.
   – Szczegóły, proszę – skwitował ze spokojem, upijając jeszcze jednego łyka z butelki i podając ją wreszcie jej. Po chwili natomiast wyciągnął z tylnej kieszeni spodni pomiętą paczkę fajek i wyciągnął jednego, odpalając go.
    – Na początku było fajnie. Duże miasto, pełno możliwości – zaczęła, jednak Navy od razu wiedział, że nie będzie to bajkowa historia. Zawsze łatwo było wywnioskować z tonu kobiety, co zamierza wkrótce powiedzieć. – Ale po dwóch miesiącach skończyły mi się pieniądze, które wyniosłam z domu. Musiałam pójść do pracy, bujałam się po nocnych supermarketach i stacjach benzynowych, zaliczyłam przy okazji kilka burzliwych związków. Po czterech latach porzuciłam marzenia o tworzeniu muzyki, nie miałam na to czasu, ani siły. Wszystko pogrzebane, ma teraz tylko skurwiałą kawiarnię i chorą babcię na głowie.
     Mógł się tego spodziewać. Słyszał o tym, że jej rodzice zostali pochowani, a kawiarnia zostaje zamknięta. Nie przypuszczał jednak, że Jessica zdecyduje się wrócić do miasta i przejąć po nich biznes. To było faktycznie zaskakujące, lecz z drugiej strony zwyczajnie dla niego pomocne. Fakt, że otworzyła to miejsce z powrotem, to był dla niego przeogromny fart. Ona nie była z tego szczególnie zadowolona, ale on przynajmniej miał pracę. Pomimo wszystkiego sądził jednak, że chyba i on będzie musiał wkrótce porzucić marzenia o wielkiej karierze artystycznej. Czas mu uciekał, a on zdawał się nie robić nawet żadnego progresu w tej kwestii.
   – Ta, domyślam się, jakie to musi być uciążliwe – wydobył z siebie westchnięcie, obserwując jak ciemnowłosa upija kilka łyków z butelki. W takim tempie wkrótce skończy im się jedyny zapas alkoholu i będzie po zawodach. – Nie zmienia to faktu, że dobrze cię widzieć. Nawet, jeśli nie ma śladu po blondwłosej dziewczynie, zawsze modnie ubranej.
     Na to wspomnienie znów uśmiechnął się lekko. Musiał przyznać przed samym sobą, że często wspominał stare czasy. Od zawsze był uznawany za odmieńca, a Jess bez zawahania kolegowała się z nim i wspierała nawet w najmniejszych błahostkach. Była przy nim jak taki anioł stróż, który zawsze wiedział gdzie uderzyć i co powiedzieć, żeby jego nastrój uległ pozytywnej zmianie.
    – Zdecydowanie za tą nudną, posłuszną blondyną nie tęsknię – wyznała, a Reeser zaciągnął się papierosem, przechylając lekko głowę na bok. – Teraz przynajmniej bardziej czuję się sobą. Zresztą, ty sam przeszedłeś niezłą metamorfozę. Coś poszło nie tak w ostatnich latach?
     Tym razem on zaniemówił na krótki moment. Najchętniej odpowiedziałby, że całe jego pierdolone życie poszło w ostatnich latach nie tak, ale nie chciał chyba płynąć aż tak głęboko ze swoimi opiniami. W sensie, nie było z pewnością tajemnicą, że coś mu jest, ale mieli miło spędzić czas. Nie było tutaj teraz miejsca na to, żeby się żalił na to, jaką jest życiową porażką.
     Navy zaśmiał się nerwowo, odgarniając niesforne kosmyki swoich włosów za uszy i wyciągając wolną dłoń po butelkę.
   – Poza tym, że mam problemy ze snem i muszę się faszerować lekami, żeby w ogóle zasnąć, to chyba niespecjalnie. Starzy dalej są chujami, bliźniaki udają, że nie istnieję. Wszystko po staremu – wzruszył ramionami, gasząc wreszcie peta w nieco wilgotnej od jeziora ziemi i po raz kolejny już przechylając butelkę. – Dalej jestem śmieciem bez perspektyw.
     To drugie zdanie wyrwało mu się całkowicie przypadkowo. Przecież nie chciał brnąć w tę rozmowę. Poczuł jednak chyba zbyt wielkie poczucie tego, że powinien być wobec Jess szczery. Nawet jeśli ta prawda bolała jego samego, a ona nie miałaby ochoty tego słuchać. W jego głowie zaimplementowało się dość infantylne myślenie, w którym miał do niej szacunek ze względu na stare czasy. Choć cała ich znajomość trwała przeogromne wieki temu, to nadal miał do tego sentyment, niczym szesnastolatek do byłej dziewczyny.
   – W takim rozrachunku oboje jesteśmy śmieciami bez perspektyw. Pokrzepiające, co?
   – W chuj, naprawdę – tuż po tych słowach, jego usta opuściło kolejne westchnięcie. Jakoś nie poprawiało mu to samooceny. – Ta metamorfoza, to chociaż na lepsze czy na gorsze? Bo z tego, co słyszę, zdanie jest jednogłośne.
   – Jak na moje, to wyglądasz zajebiście, osobowości niestety ocenić nie mogę. Wróć po feedback za miesiąc.
      Tu parsknął szczerym śmiechem. Jego osobowość raczej też się nie zmieniła i dałby sobie rękę uciąć, że za miesiąc faktycznie sama będzie mogła to stwierdzić. Tak, jak powiedział wcześniej. W jego życiu było absolutnie wszystko po staremu, z tą różnicą, że Nathan i Nina nie cieszyli się już na jego widok tak, jak kiedyś.
  – Mam takie samo zdanie o tobie, więc ten feedback będzie konieczny – stwierdził jedynie.
     Miał wrażenie, że nie potrafi z nią już rozmawiać. Jess bowiem zdawała mu się być nieco bardziej zamkniętą w sobie, niż w przeszłości. Poza tym dzieliło ich teraz chyba zbyt wiele rzeczy. Podczas, gdy ona próbowała zdobyć Nowy Jork, on sam siedział w tej dziurze, licząc, że gwiazdka spadnie mu z nieba i załatwi wszystkie jego problemy za niego. Malował te swoje nic niewarte obrazy i czekał nie wiadomo na co. Zdawało się też, że przepaść była między nimi zbyt ogromna. Naveen zmienił się wizualnie, ale Castain zdecydowanie nie była tym samym człowiekiem. Teraz miał przed sobą silną babkę, która walczyła o swoje w każdej sekundzie swojego życia, a on, gdyby tylko zechciał, poddałby się już dawno.
      Niemniej, choć ta rozmowa, póki co, była niezwykle krótka, to napawała go jakiegoś dziwnego rodzaju entuzjazmem. Sprawiał mu radość fakt, że mógł z nią usiąść jak kiedyś, pogadać. Mógł się przyjrzeć każdemu aspektowi tej niegdyś ładnej twarzy, skrywaną teraz pod warstwami mocnego makijażu. Wyglądała dobrze, ale im dłużej na nią patrzył, tym bardziej obraz nowej Jess zakorzeniał się w jego głowie. Na razie wywnioskował tylko tyle, że jeśli chce znowu mieć z nią jakąkolwiek relację, to z pewnością będą musieli poznać się na nowo.
    Osiem lat. To było prawie trzy tysiące dni, kiedy oboje przeżywali swoje życia bez swojego towarzystwa. To nie było coś, co byli w stanie nadrobić w jedno popołudnie. Zresztą… Nie był nawet pewien czy jest sens odbudowywać tę znajomość. Musiał więc nastawić się na to, co zgotował dla nich los. Czas pokaże.

Naveen Reeser

    Rozmowa była raczej zwięzła. Żadne z nich nie chciało najwyraźniej rozmawiać odnośnie tego, co robili przez ostatnie lata, jakoś specjalnie szczegółowo. Rozmowa wciąż zdawała się niespecjalnie kleić, przynajmniej do momentu, kiedy Jessica nie spytała swojego kolegi czy nadal maluje.
     O sztuce mógłby rozmawiać godzinami. Odkąd pamiętał biurko w jego pokoju, w rodzinnym domu, pokryte było różnego rodzaju kartkami, mazakami i innymi rzeczami, którymi zajmowali się ludzie, chcący pracować nad rysunkiem. Choć uwielbiał szkicować portrety lub wymyślne sceny, wykreowane przez jego wyobraźnię, tak finalnie nigdy ich nie kończył. Kredki czy markery nie mogły sprostać jego oczekiwaniom. Zawsze w swoich pracach odnajdował mankamenty, które raziły go w oczy, sprawiając, że obrazek lądował w śmietniku, zasypany warstwą resztek jedzenia i innych śmieci, które akurat matka wrzuciła. Trwało to tak do momentu, aż w wieku siedmiu lat nie wynalazł w szafie przeterminowanych farb. To w nich odnalazł zamiłowanie.
      Z biegiem czasu jednak był coraz mniej wspierany w swoich działaniach. Choć z początku rodzice starali się mówić mu, że jest naprawdę utalentowany, tak zniknęło to, gdy skończył zaledwie osiem lat. Wszystkie barwne obrazki, które malował kończyły zgniecione w kulkę i wyrzucone przez matkę. Nie kolekcjonowała ich, tak jak później robiła z rysunkami Niny i Nathaniela. Wręcz przeciwnie. Zaczęła się irytować, a ta złość w końcu zaczęła udzielać się również ojcu. Nie wiedział skąd pałają taką nienawiścią do jego zainteresowań, ale wkrótce to zrozumiał. Będąc dzieckiem pary lekarzy, potrafiących zarobić naprawdę potężne pieniądze, malarstwo było porównywalne do upadku w najgłębszą otchłań. To, co się liczyło, to była opinia, a jak wiadomo lepiej chwalić się dziećmi na studiach prawniczych i weterynaryjnych, niż dzieckiem, które postanowiło zostać światowej sławy malarzem.
    Z chwilowych przemyśleń wyrwał go głos Jess, która wspomniała o tym, że go ubrudziła. Jej palce, oplecione zwyczajną, higieniczną chusteczką, zbliżyły się do jego kącika ust, by za moment ta znalazła się w jego dłoni. Choć ten dotyk był krótki, to sprawił, że poczuł w środku jak się peszy. Ta delikatność nie miała nic wspólnego z ciężkim wyglądem i zachowaniem kobiety. Zupełnie tak, jakby jakiś nic nieznaczący odłamek dawnej Jess wydostał się na zewnątrz, poza fasadę, którą od tak wielu lat budowała. Nie skomentował tego jednak. Kiwnął głową w odpowiedzi, pozwalając jej kontynuować temat jego malarstwa, o którym tak chętnie by mówił. I kiedyś zdarzało się to notorycznie.
     Naveen musiał przyznać, że propozycja dawnej przyjaciółki była kusząca, a nawet inspirująca. Choć na zdjęcia wysłane na Instagramie rzuciła tylko krótkie spojrzenie, to jednak zaproponowała mu, że może na własny koszt powiesić obrazy na ścianach kawiarni. Ciemne oczy błysnęły w ekscytacji, jednak mężczyzna zdecydował się odwrócić wzrok. Nie mógł skorzystać z tej propozycji, to nie było jego miejsce. Nie spodziewał się jednak usłyszeć kolejnej zachęty z jej ust.
   – Nie skłamię, jeśli powiem, że do lokalu zaglądają głównie sąsiadki w podeszłym wieku – zmarszczył lekko brwi, uśmiechając się nieznacznie. – Raczej do porannej kawy nie chciałyby zawieszać oka na nagich kobietach w asyście satanistycznej aury. Nie możesz już w pierwszym miesiącu stracić potencjalnej klienteli – ścisnął w dłoni chusteczkę, wyciągając do przodu zaledwie trzy palce, by kobieta oddała mu butelkę. – Wiem, że moje obrazy zawsze ci się podobały, ale nie są warte przemierzania drogi do bankructwa.
     To była jego szczera opinia. Państwo Castain wiele lat pracowali na to, by ich kawiarnia miała odpowiednią renomę. Choć meble, które zdobiły lokal wewnątrz, już dawno wyszły z mody, to jednak żal byłoby tłamsić to ciepłe miejsce swoimi własnymi, niekiedy chorymi wizjami. Może gdyby ich córka postanowiła całkowicie zmienić wystrój, by faktycznie wyglądał jak wampirza pieczara, to rzeczywiście rozważyłby tę opcję.
      – Masz rację  – westchnęła, zawieszając wzrok na swoich butach. – Po prostu próbuję coś wymyślić, żeby ta  przeklęta kawiarnia miała chociaż odrobinę duszy. Tak czy siak, chętnie popatrzą na twoje obrazy, nawet jak nie zawisną w moim lokalu.
      To było miłe z jej strony. Tym razem uśmiech posłał już bezpośrednio do niej, choć nawet na niego nie patrzyła.
    – Dziękuję, miło mi to słyszeć.
     Porozmawiali jeszcze chwilę o największych pierdołach, pijąc drugą butelkę wina i wkrótce decydując, że najwyższa pora zakończyć to spotkanie. Zwłaszcza, że robiło się już późno, a jutrzejszy dzień zapowiadał się dla Naveena równie przygnębiający, co ten dzisiejszy.

***

    Następnego dnia, choć do późna oddał się malowaniu, tak jak obiecał, zjawił się w kawiarni punktualnie. Tym razem nie było konieczności łykania tabletek, więc obudził się z samego rana, wyszykował i spacerem ruszył do celu. Jess zdawała się być zadowolona z faktu, że już następnego dnia nie było problemów z jego spóźnieniami. Przygotowała też dla niego umowę, której nawet nie czytał. Po prostu podpisał ją bez zawahania, stając się pełnoprawnym i legalnym pracownikiem tego miejsca.
    Zaczęli od przygotowania gabloty z ciastami. Wszystko musiało być idealnie ułożone, prezentując piękno każdego deseru, jaki tylko się tam znalazł. Miały zachęcać do wejścia i skosztowania, a wiadomo, że im jedzenie ładniej wyglądało, tym bardziej kusiło przechodniów za oszkloną ścianą.
    Od samego rana znów zdawało się, że nie będą mieli zbyt wielu klientów. Z samego rana przyszła Hopkins, którą Jess nazywała ciotką. Mruczała coś pod nosem, ale Navy zdawał się jej nie słuchać. Zajął się swoją robotą. Przecierał nieistniejące kurze, przygotował tej parszywej babie kawę i właściwie to byłoby na tyle. Później, gdy miasteczko zaczęło budzić się do życia nieco bardziej, wpadło do środka parę osób. Matka z dwójką dzieci, które uparły się na owocowe tartaletki i robione na miejscu mleczne koktajle. Jakaś grupka licealistów, która przyszła tylko po latte na odtłuszczonym mleku, a także sąsiedzi wracający z średnio udanego połowu ryb.  
      Ludzie byli tak różni, a Reeser starał się poszukać inspiracji do obrazów z dnia codziennego. Przed snem bowiem pomyślał, że jeśli Jessica nie może zawiesić w kawiarni obrazu, oddającego w pełni jej duszę, to może mógłby z czasem namalować coś, co będzie w jej stylu, jednocześnie nadając blask całemu lokalowi. Nie sądził, by jakoś bardzo udało mu się pójść w beże i zrezygnować całkowicie z czerni, ale uznał, że może to być ciekawe doświadczenie oraz sprawdzenie swoich własnych umiejętności.
     Próbował zwizualizować sobie, gdzie dałoby radę powiesić tutaj płótno. Choć wizja cienkich plakatów brzmiała dobrze, to jednak coś spersonalizowanego wolałby podarować Jessice jako oryginał. Tak intensywnie próbował zobaczyć to oczami własnej wyobraźni, że wyciągając dzbanek ze spienionym mlekiem spod ekspresu, łokciem potrącił cały karton. Mleko zaczęło rozlewać się po podłodze, a on przeklął jedynie pod nosem, mając nadzieję, że umknęło to klientowi, który właśnie odchodził spod lady, by zająć miejsce przy jednym ze stolików.
     Odnalazł w schowku mopa, jednak nim na dobre wziął się za zmycie podłogi, najpierw wziął pierwszą lepszą szmatę, by pozbyć się nadmiaru uporczywej cieszy, wciąż rozpraszającej się po lśniących płytkach. Kucał sobie pod spodem, słysząc, że ktoś znów przekracza próg kawiarni. Dzwonek umieszczony nad drzwiami dotarł do jego uszu niemalże od razu.
    – Dzień dobry  – wysoki i dziewczęcy głos przemówił, gdy osoba ta podeszła do lady. Posyłała uśmiech Jessice, która z politowaniem spoglądała na swojego współpracownika. – Poproszę kawałek ser–  – przerwała wypowiedź, gdy Navy podniósł się z kucek, trzymając w dłoni nasiąkniętą mlekiem szmatkę. Przez moment jeszcze nie spoglądał na kobietę po drugiej stronie, przynajmniej do momentu, kiedy ta nie nazwała go jego imieniem. – Naveen.
   – Lily  – odpowiedział jedynie, a jego oczy wlepiły się w, jak się okazało, znajomą przed sobą.
    Jego dłoń zaciskała szmatkę, z której mleko zaczęło cieknąć mu po całym przedramieniu, mocząc przy tym podwinięty do łokcia rękaw czarnej bluzy. Stali oboje w ciszy wpatrując się w siebie i czekając nie wiadomo na co.
    Niejaka Lily była bowiem byłą dziewczyną nowego pracownika kawiarni. Nie była to jednak jakaś przejściowa miłostka, która trwała niespełna miesiąc. Byli ze sobą ponad rok, jakieś trzy lata temu. Było między nimi jakieś pięć lat różnicy, ale kompletnie nie zwracali na to uwagi. Po paru spotkaniach poczuli coś do siebie i zdecydowali się spróbować, nawet jeśli cały świat miałby mieć z tym problem. Zerwali ze sobą z prostego powodu. Naveen czuł się przez nią zdradzony. Przez bity rok dziewczyna nigdy nie chciała iść z nim do łóżka. Cierpliwie czekał, choć nie zabrakło zachęcania jej słodkimi i czułymi słówkami. Była młoda, rozumiał, że niekoniecznie chce oddawać swoje dziewictwo niepewnej miłości. Przynajmniej do momentu, aż nie przyszedł do niej kiedyś bez zapowiedzi. Rodziców miało nie być, więc chciał jej zrobić niespodziankę. Drzwi do jej rodzinnego domu zawsze były otwarte, więc wszedł do środka i zapukał do jej pokoju, zamierając.
     Dziewczyna siedziała nago, na łóżku, zabawiając się całkowicie sama ze sobą, prowadząc z tego transmisję na żywo. Obserwował ją przez dłuższą chwilę, a kiedy go dostrzegła, wybuchła niepohamowaną złością. Czuł się tak, jakby ktoś uderzył go trzy razy w twarz, a później jeszcze opluł. Lily zamknęła wtedy laptopa z impetem, a on starał się mimo to załagodzić jeszcze sytuację. Próbował otrzymać jeszcze jakieś wyjaśnienia, dlaczego mu odmawiała, podczas gdy puszczała się na kamerkach, by usłyszeć chyba jedne z boleśniejszych słów w swoim życiu. Odmawiała mu, bo leczył się psychiatrycznie, a to ją zniechęcało. Była naiwnie pewna, że choroby psychiczne są zaraźliwe, a ona nie chciała skończyć malując obrazów i łykając kilogramy tabletek.
  – Hm? Jakaś znajoma? – Zapytała po chwili Castain, jednak jej pytanie chyba bardziej skierowane było do niej samej. Obserwowała wyjątkowo osobliwą scenę z niemałym zainteresowaniem. – Wszystko w porządku? – Zwróciła się do klientki, w międzyczasie sprzedając Naveenowi kuksańca w bok.
   – Tak… Poproszę sernik – odpowiedziała dziewczyna, odchrząkując cicho i przez krótki moment spoglądając na Navy’ego. – Coś ci… Coś ci cieknie po ręku.
     Mężczyzna natychmiastowo skierował się w stronę zlewu, wrzucając do niego mleczną szmatę i znów przeklinając pod nosem. Opłukał ręce i na krótki moment oparł się dłońmi o blat przed sobą. Miał wrażenie, że za moment się udusi. Nie chciał jej widzieć, przyprawiała go o mdłości i gdy tylko przypominał sobie jak go potraktowała, to miał ochotę skoczyć pod autobus. Wreszcie zebrał się w sobie, by się odezwać.
   – Jess, daj tej pani pieprzony sernik i niech zejdzie mi z oczu – powiedział jedynie, nie odwracając się w stronę kobiet.