Trapped

__________W każdy normalny wtorek o tej godzinie Montgomery siedziałby w bibliotece i pomagałby dzieciom wybrać odpowiednią książkę o pieskach. Zamiast tego leżał rozciągnięty na swojej okropnej a’la sztruksowej, granatowej kanapie, trzymając nad twarzą wytarty egzemplarz Donny Tartt i starając się skupić na fabule Strzygła. Na drewnianym stoliku kawowym z przeszklonym blatem stała zapełniająca się powoli popielniczka i tkwił w niej świeżo zapalony papieros. Wiszący na ścianie telewizor włączony był standardowo na kanale informacyjnym, aby zagłuszać obrzydliwą ciszę bijącą z mieszkania. Ciągle podawali te same informacje „Policja ciągle próbuje uspokoić zamieszki w Nowym Jorku”, „Nieznany wirus zbiera coraz większe żniwo”, „Wojsko zostało zmobilizowane i rozesłane do wszystkich stanów”, „Prosimy zaopatrzyć się w niezbędne produkty i czekać na informacje od władz”.
__________Odkąd zamknięto wszystko i wszystkich wszystko stałego z życiu Adamsa się posypało. Zaczynając od uczelni, przez pracę, a kończąc na samych randkach. Chociaż te już wcześniej w sposób iście diabelski zniszczył mieszkający z nim po sąsiedzku Eden, który wmówił partnerowi Montgomery’ego, że ten już jest nosicielem wirusa HIV i nie warto ryzykować. Chłopak zmył się ekspresowo, a kiedy szatyn wrócił to już go nie było. A zostawił go tylko na chwilkę na korytarzu, żeby dać Cooperowi kość do gryzienia. Nie chciał, żeby pies im przeszkodził w najważniejszym momencie. Wówczas w drzwiach obok zastał tylko Crossfielda i jego niewielki, irytująco atrakcyjny uśmieszek. Od tamtego czasu ich konflikt tylko się zaogniał.
__________― Cooper, piesku… Jeszcze za wcześnie na spacer, przestań się kręcić i się połóż, kochanie ― westchnął Montgomery, przekręcając głowę by spojrzeć na border collie, który popiskując cicho starał się ugnieść pluszową poduszkę. Pies również na niego spojrzał swoimi brązowymi, mądrymi oczami, sapnął niby zmęczony i opadł na legowisko. ― Wiem, ja też bym poszedł do parku z frisbee, ale nie możemy wyjść dalej niż na osiedlowe trawniki ― dodał.
__________Chociaż Cooper nie mógł mu odpowiedzieć, ale gdyby mógł to najpewniej by go zrozumiał. Wydawało się, że on zawsze rozumiał. Właśnie dlatego się cieszył, że adoptował psiego terapeutę. Ten pies zawsze wiedział, kiedy powinien wskoczyć do łóżka i się przytulić lub trzymać się na dystans, a kiedy kręcić się wokół swojego pana po kuchni i dopraszać się w popisowy sposób o kawałek żółtego sera albo szynki. Jeden z najlepszych wyborów w jego życiu… Już nawet miał wrócić spojrzeniem do swojej książki, kiedy rozległo się pukanie. Collie natychmiast poderwał się ze swojego miejsca i ruszył w stronę drzwi, zaczynając entuzjastycznie dreptać w miejscu, merdać ogonem i szczekać przeraźliwie głośno. Montgomery westchnął ze zmęczeniem chwytając dymiącego papierosa z popielniczki i zwlekając się z kanapy, aby otworzyć.
__________Szare dresowe spodnie wisiały nisko na jego wąskich biodrach, a za duży i za szeroki beżowy sweter zakrywał dłonie, zsuwał się z jednego ramienia. Nie spodziewał się dzisiaj żadnych gości. Zwykle ubierał się modniej, ale od kilku tygodni nie musiał się zbytnio przejmować. Jego wyjścia ograniczały się na dobrą sprawę do spacerów z Cooperem. Od jakiegoś czasu również rzadko pozbywał się łańcuszka do okularów, który otrzymał od sześcioletniej czytelniczki zaraz po tym jak zaczął pracować w bibliotece i głównie jej początkowo polecał książki, ponieważ większość dzieci podchodziła do niego z dystansem. Zatem do zauszników przymocowany miał postukujący ciąg różowych i niebieskich, przezroczystych kryształkowych koralików. Żałował tylko, że takiego cuda nie mógł przymocować do swojej paczki fajek, którą zwykle przypadkowo gdzieś zostawiał poza zasięgiem swoich rąk i potem tylko się denerwował, że musi się po nie podnosić. Podszedł boso do drzwi, starając się nogą odsunąć psa na bok i chwycił wyrób tytoniowy w zęby, aby przekręcić klucz i otworzyć dwa nawierzchniowe zamki, które zamontował zaraz po przeprowadzce.
__________Jednak nie spodziewał się zastać w swoim progu tego gościa. Na jego widok uniósł brwi wysoko ponad srebrne oprawki swoich okularów i zaciągnął się dymem, opierając jedną z dłoni na drzwiach. Drugą chwycił fajkę i wsparł ją na futrynie. Zanim jednak zdążył zapytać „Co ty tu kurwa robisz?” odpowiedź na niezadane pytanie nadeszła pierwsza. Po chuj on w ogóle otwierał te drzwi…?
__________― Huh, teraz chcesz mąki ode mnie? Jesteś pewien, że to bezpieczne? ― prychnął, krzywiąc się nieznacznie i wypuszczając powoli dym nosem, a resztę złośliwie wydmuchując w stronę sąsiada. Teraz dopiero przepuścił Coopera w drzwiach, pozwalając mu z ciekawością obwąchać nogi gościa. Niemniej jednak Montgomery zerknął przez ramię w stronę kuchni. Chyba powinien mieć jeszcze jakiś zapas. Ponownie się zaciągnął, kręcąc z lekkim niedowierzaniem głową. Czasami chyba był za miły, a to był jego pierwszy od dawna kontakt z człowiekiem. ― Poczekaj. Jeśli bardzo ci zależy to coś powinienem mieć ― mruknął, łapiąc filtr pomiędzy zęby.
__________Wrócił w stronę mieszkania, zostawiając umyślnie otwarte drzwi. Specjalnie nie zdecydował się zaprosić chłopaka do środka, nawet by zaczekał. Zamiast tego otworzył niską szafkę koło piekarnika, gdzie nadal stało parę opakować z mąką. Odkąd Adams zrozumiał, że lubi piec ciasta to zawsze był przygotowany na wszelką ewentualność. Chwycił pierwszy worek z brzegu, wracając z nim do Edena.
__________― Pewnie, gdybym był miły to bym ci to dał i po sprawie... Sądzisz, że mąka jest za darmo w tych czasach? ― zapytał, uśmiechając się lekko i dopalając powoli papierosa.