[ CHILDREN OF EDEN ]

────────────────────────────────────────────────

I    F              W    E               W    E    R    E                B    O    U    N    D              F    O    R                H    E    L    L
L     E     T                I     T               B     E              ────────────────────             H     E     L     L


N     O                      M     O     R     E                    F     A     L     S     E                       H     E     A     V     E     N
────────────────────────────────────────────────
C A I N E       ──      boy  raised   by  sun,   eden's  soldier   &   believer,    son  of  muriel
S E C H M E T      ──     lost  soul  from  the 7th  circle,  kair  follower,  born  in nazareth

k n o w n     a s      s e c h m e t                a b o u t    2 2    y / o              b o r n      i n      n o d        ⎯⎯⎯⎯       n a z a r e t h
7 t h     c i r c l e                                                                                                                                           k a i r      f o l l o w e r
p a l e                     s l e n d e r                  a b o u t    5    f t     1 1    i n c h                    d e a f    o n     t h e     l e f t      e a r

 ▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃

a  n  d         a  n  y  t  h  i  n  g         c  o  u  l  d         h  a  p  p  e  n          i  n          t  h  e  s  e         c  a  t  h  e  d  r  a  l  s         w  e         r  o  a  m
w  h  e  r  e            s  h  a  d  o  w            p  e  o  p  l  e            d  a  n  c  e             a  n  d             t  r  a  d  e             t  h  e  i  r            g  l  a  n  c  e
a      n      d                                           w      a      l      k                                           h      o      m      e                                            a      l      o      n      e
▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔

       Caine wie, że mieszkańcy Nod ciężką pracą odwdzięczają się Nowemu Edenowi za ochronę, a kiedyś przyjdzie dzień, w którym odkupią swoje grzechy i wszyscy zamieszkają na górze. Propaganda przedstawia tych ludzi jako żyjących skromnie, ale szczęśliwie. Caine myśli o tym, kiedy piloci zniżają lot. Krajobraz, który widzi przez iluminator statku wygląda jak wywleczony na powierzchnię obraz Piekła, jak coś z koszmaru, co nigdy nie powinno ujrzeć światła dnia. Są jeszcze za wysoko, żeby mógł dostrzec ludzkie sylwetki. A może nikogo tam nie ma. Czuje jak zasycha mu w ustach.
       – Ruszaj się! – krzyczy ktoś obok niego, tak głośno, że aż podskakuje w miejscu, ale na szczęście szybko przechodzi dalej. Ruchy żołnierzy są szybkie, uporządkowane, przygotowują się do lądowania.Więc to jednak jest Nod, myśli Caine i szybko pochyla głowę, gdy sięga po hełm. W całej tej jasnej przestrzeni statku nie sposób się ukryć. Ma dużo szczęścia, że nikt go nie rozpoznał, ale to przecież nie takie nieprawdopodobne, powtarza sobie.  Nie fotografowano go z ojcem tak często jak Gabriela i Michaela. Gabe jest uroczy, ma siedem lat i złote loczki, idealnie nadaje się do ocieplenia wizerunku polityka. Michael natomiast jest idealnym następcą ojca, ma tę samą stanowczość zapisaną w linii ust i jest uwielbiany równie mocno. Prasa nie kocha drugich synów, dlatego Caine nie martwi się tak bardzo, mimo to sztywnieje cały za każdym razem, kiedy ktoś zagląda mu w twarz. Na szczęście wśród żołnierzy nie ma nikogo, kto mógłby go znać. Ojciec zapraszał do siebie tylko najwyżej postawione osobistości, żaden z tych ludzi nie miał wcześniej się do niego zbliżyć. Przynajmniej to sobie powtarza.
        Statek ląduje nie do końca gładko i dosyć powoli, jakby podłoże było nierówne. A może powodem jest słaba widoczność; niebo zakrywają posiniałe chmury i nawet samo powietrze na zewnątrz wydaje się gęste i nieprzejrzyste. Żołnierze ustawiają się w dwóch szeregach i Caine robi to samo. Wie jak powinien się zachowywać, przeszedł szkolenie, jak przystało na syna admirała, ale stres spowalnia i rwie jego ruchy. Czeka aż będzie mógł założyć hełm, biały i zakrywający twarz. Wtedy na pewno go nie poznają. Wszystko ma zaplanowane, już od dawna, choć w dość mętny sposób. Wysiądzie z żołnierzami i wymknie się w odpowiednim momencie (a co jeśli odpowiedni moment nie nadejdzie?), porzuci gdzieś mundur, żeby nie rzucać się w oczy (jego ubrania pod spodem są białe, nie miał dostępu do bladoniebieskich uniformów służby) i sprzeda to, co zdołał ze sobą zabrać i ukryć w niewielkich kieszeniach munduru. Ma ze sobą trochę pieniędzy, ale wie, że raczej wiele mu z tego nie przyjdzie. Na dole stosuje się handel wymienny, powrót do starych praktyk prostych ludzi. Caine wierzy, że uda mu się znaleźć jakiś skromny kąt, potem pracę. Nie jest pewien co mógłby robić, może uczyć dzieci…? Teraz jednak, kiedy patrzy przez iluminator w drzwiach, ma jeszcze więcej wątpliwości. Bierze głęboki wdech, który nic nie daje, poza kłującym bólem w okolicach mostka.
Drzwi  podnoszą się bezdźwięcznie i żołnierze idą do przodu, zapinając hełmy. Takie mają tylko oddziały, którzy patrolują Nod- są szczelne i mają w środku filtry powietrza. Caine nigdy wcześniej nie miał w ręce podobnego, dlatego ma problem ze swoim, o kilka sekund za długo siłuje się z zatrzaskiem.
       – Coś nie tak, młody?
Zna ten głos. Zamiera i w tej sekundzie mężczyzna poznaje jego. Ojcze nasz, któryś jest w niebie,
       – Caine, syn Uriela. Czy twój ojciec wie, że tu jesteś? – Wysoki żołnierz zastępuje mu drogę. Caine nie pamięta jego imienia, ale to nie ma znaczenia. Nic już nie ma znaczenia. Ojciec się dowie.
święć się imię Twoje; przyjdź Królestwo Twoje,
Nic nie mówi i spuszcza wzrok, a mężczyzna przysuwa się i chce go chwycić za ramię, nie mocno, tylko dla pewności. To oczywiste, że Uriel o niczym nie wie. Caine dostrzega, że większość żołnierzy już wyszła, stoją w niewielkiej odległości od statku i czekają na rozkazy. Wywija się jak węgorz, jego kurtka żołnierza zostaje w ręce mężczyzny.
bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi.
Wyskakuje ze statku i ledwo rejestruje otoczenie, i tak niewiele by zobaczył w takiej ciemności. Kilku żołnierzy podnosi broń i chyba słyszy wystrzał (o mój Boże), ale nie jest pewien, po prostu biegnie dalej.
– Nie strzelać, nie strzelać! – wrzeszczy któryś z nich.
Gdyby go postrzelili zapłaciliby za to życiem, to byłaby hańba dla całej rodziny. Caine śmieje się bezgłośnie, brakuje mu tchu, biegnie tak szybko jak nigdy w życiu. Śmierdzące powietrze pali mu płuca, słyszy tylko dudnienie – swoich stóp o pokruszony beton i serca o swoje jeszcze nie do końca zrośnięte żebra. A potem dociera do niego, że nie da rady biec w nieskończoność. Ale nie może się zatrzymać, postanawia, że będzie biegł aż padnie z wycieńczenia. Chciałby zobaczyć minę swojego ojca, kiedy przekażą mu wieści. Pański syn wypluł płuca w Nod. Bardzo nam przykro.
         Już prawie nie ma siły biec i nagle ktoś go łapie. Ręce Boga. Bóg popycha go mocno i Caine wpada na kogoś, zdziera łokcie i kolana, brudzi białą koszulę. Podpiera się rękami i przez moment dyszy jak ryba wyrzucona na brzeg, a potem podnosi wzrok i zamiera w przerażeniu. Postać, która się nad nim pochyla ma potwornie zdeformowaną twarz. Jednak trafił do Piekła. Nie krzyczy tylko dlatego, że nie ma tchu. Zamyka oczy na kilka sekund, a kiedy je otwiera, zdaje sobie  z tego, że ten człowiek coś mówi, ale słowo wydaje mu się obce. Sechmet. Przygląda się jeszcze raz chłopakowi o jasnych włosach i dociera do niego, że to żaden potwór. Po prostu ma… Bliznę na twarzy. I jest niewiarygodnie brudny. Caine przenosi wzrok na drugiego chłopaka, tego, który go uratował. Niewiele widzi w półmroku, ale nie podoba mu się to, co mówią. Nie jest w stanie wstać, jeszcze nie, ale siada i prostuje plecy.
       – Dziękuję – mówi wyraźnie i marszczy brwi. Nie słyszy już żołnierzy, ale wygląda na to, że wpadł w nowe kłopoty. Drży i żałuje, że zostawił kurtkę na statku. Teraz mu zimno, poza tym miał tam większość swoich łupów wykradzionych z domu ojca. Teraz niewiele mu zostało na wymianę.
       – Ja… – Błyska białymi zębami w szybkim, nerwowym uśmiechu. Nie wie co powiedzieć. Nie podoba mu się, że jeden z nich blokuje przejście. Fraza „nie szukam kłopotów” wydaje mu się wyświechtana i bezsensowna. Uciekł z domu ojca, oczywiście, że szuka kłopotów. Wstaje z wysiłkiem, powoli. W swojej bieli jest boleśnie widoczny na tle brudnych budynków i ciemnego nieba.
       – Nie szukam kłopotów – mówi cicho i kładzie rękę na żebrach. Coś musiało się przesunąć przy upadku, możliwe, że zrosną się krzywo. Caine niewiele wie o Nod, przynajmniej niewiele prawdy, ale nie jest naiwny i szybko myśli. Tutaj raczej nie uświadczy lekarza. – Po prostu pozwólcie mi przejść.
        Nie da im rady, może gdyby lepiej znał teren i gdyby prawie nie zwijał się z bólu. Jeśli będą chcieli go skrzywdzić to zrobią to, jest tego świadom. Nie patrzy im dobrze z oczu. Mimo wszystko Caine oblicza szanse. Obaj są od niego niżsi i wychudzeni, raczej niewyszkoleni, ale może być ich więcej w okolicy, w końcu szczury żyją w stadach.

        Caine nie jest przyzwyczajony do tego, żeby obcy odnosili się do niego w taki sposób jak ci dwaj. Jest coś… może nie bezczelnego, ale dziwnie swobodnego w ich postawie. Wyobrażał sobie ludzi Nod jako dużo bardziej pokornych. To wszystko go szokuje, cały ten nowy świat. Jest zagubiony i rozdrażniony, dlatego kiedy brunet pyta go dokąd pójdzie, Caine zaciska szczękę. Nie wie, nie wie, nie wie! Mylił się. Pomylił się straszliwie. Jest wściekły na niego, a jeszcze bardziej na siebie. „Nie bądź w swym duchu porywczy do gniewu, bo gniew mieszka w piersi głupców.” Ale czyż Caine nie jest największym głupcem?
        –  Zdaje się, że to ciebie nie dotyczy – oznajmia chłodno i zaraz krzywi się z bólu. Powinien był z tym wszystkim poczekać aż żebra mu się zrosną, ale był w pośpiechu.
        Sposób w jaki chłopak unosi brew i ustawia się w przejściu naprawdę niepokoi Caine’a. Kiedy podchodzi bliżej, lepiej dostrzega jego twarz, bladą cerę i bardzo ciemne oczy. W Nowym Edenie ceni się inny typ urody; najpiękniejsze dzieci to te płowowłose, o jasnych tęczówkach i złocistej skórze. Kiedy idą, to jakby anioły zstępowały z nieba. Caine jeszcze nie widział takich ciemnych oczu jak u tego chłopaka, ma wrażenie, że są mroczniejsze niż niebo nad nimi. To sprawia, że czuje się nieswojo. Próbuje go wyminąć, lecz napotyka opór, którego się nie spodziewał. Chce coś powiedzieć, sam nie jest pewien co, ale metalowy pręt jest szybszy od słów, wybija z niego całe powietrze w towarzystwie cichego jęku. Bywało gorzej, to prawda. Potem będzie się modlił, żeby żebro nie przebiło płuc, ale jedyne o czym może teraz myśleć to ten obezwładniający ból. Powinien się tego spodziewać, zawsze. Nigdzie nie będzie inaczej. Zaprawdę jest głupcem.  Patrzy w górę, na chłopaka, który go uderzył. Caine nawet nie zauważył kiedy upadł. Jest (tchórzem) starszy, silniejszy, powinien był dać sobie z nimi radę. Ból promieniujący aż do mostka przypomina mu, że już na to za późno. Nie podoba mu się, że ten ciemnowłosy odsyła młodszego. Uważnie śledzi wzrokiem wędrówkę prętu, z jednej ręki do drugiej, ale nie wygląda na to, żeby kolejne ciosy miały nadejść w najbliższym czasie. Przymyka oczy.
        Dotyk na ramieniu sprawia, że Caine się wzdryga, nie mocno, ale obcy na pewno to czuje.  Pójdzie z nimi? Rozgląda się, jakby poraz pierwszy widział swoje otoczenie, a potem ponownie patrzy w oczy obcego. Znowu groźby.

Jest taki zmęczony.

        Mimo wszystko korzysta z jego pomocy, kiedy pomaga mu wstać. Robi wszystko, żeby nie krzyknąć z bólu, ale z jego ust i tak wydobywa się ciche stęknięcie. Wreszcie staje na nogach. Słyszy coś na zewnątrz, jakby w oddali, ale tutaj echo dziwnie się niesie. To wyrywa go otępienia.
        – Pójdę. – Kiwa głową niechętnie.
        Na zewnątrz panuje niemal taki sam mrok jak w środku. Caine nie wie, jak oni mogą tak żyć. W tym strasznym świecie ludzie muszą być okrutni, żeby przetrwać, myśli i patrzy na swojego porywacza. To słowo, to wszystko, wydaje mu się abstrakcyjne. Jak sen. Koszmar.
        – Dokąd mnie prowadzicie?
        I tak nie ma gdzie iść, ten chłopak ma rację. Może go nie skrzywdzą, przynajmniej nie bardziej niż dotychczas. Myśli szybko, analizuje, przelicza i ocenia. Wnioskując po ich nędznym wyglądzie zależy im na pieniądzach. Nie wprost oczywiście, tutaj nie ma waluty, ale Caine wie ile mogą za niego dostać. Nie chce wracać do ojca i zrobi wszystko, naprawdę wszystko, żeby tego uniknąć, jednak zdaje sobie sprawę z tego, że jeśli zostanie tutaj, wśród tych wąskich uliczek, może spotkać go coś bardzo złego. A na pewno nic dobrego. Nawet nie wiedziałby jak zdobyć jedzenie. Może nie będzie tak okropnie. To znaczy, na pewno będzie, ale być może uda mu się uciec. To niemożliwe, żeby tak było wszędzie. Pewnie to jakaś gorsza dzielnica. Miał po prostu pecha, jak zwykle. Jego myśli znów galopują z szaloną prędkością, nie słucha tego, o czym rozmawia tamta dwójka.
        Idą dość długo, ale nie ma pojęcia ile dokładnie. Może trochę krócej niż godzinę. Nie ma zegarka – zostawił go w kurtce. Stara się nie myśleć o tym wszystkim co razem z nią stracił, jednocześnie jednak nie chce zwracać uwagi na otoczenie, choć każdy podejrzany odgłos sprawia, że zamiera w pół kroku na ułamek sekundy. Jego towarzysze nie wydają się zaniepokojeni. Skupisko zapadłych dachów tworzy poszarpaną linię horyzontalną i Caine skupia na niej wzrok. Ma czas na przemyślenie swojej sytuacji. Powinien zebrać jak najwięcej informacji, teraz jest jak dziecko we mgle. Nie jest jednak pewien od czego powninien zacząć. Może jednak lepiej byłoby gdyby uważniej słuchał ich wymiany zdań.
        – Jesteście braćmi? – po pewnym czasie pyta ciemnowłosego chłopaka. (Sechmet, tak na niego mówi tamten. Nie słyszał wcześniej tego słowa, ale imię Caine'a też jest dziwne, pechowe.) Do tego, który go uderzył nie chce się na razie odzywać, raczej z ostrożności niż z powodu żywionej urazy. Caine prędko przebacza, tego nauczyło go życie, inaczej byłby tak zgorzkniały, że do niczego by się nie nadawał. Prawdę mówiąc nie wyglądają na braci, ale ten starszy okazuje w stosunku do młodszego specyficzny rodzaj troski, który przywodzi mu na myśl Gabe'a. Tak bardzo nie chciał go zostawiać, ale wiedział, że nie ma prawa go zabierać. Mały jest tam bezpieczny, w przeciwieństwie do niego.
        W końcu docierają na miejsce. Caine nie wie czego się spodziewał, ale na pewno nie czegoś takiego. Budynek jest dość wysoki, o grubych murach pokrytych pleśnią i graffiti. Wygląda odstręczająco, ale przez to wpasowuje się idealnie w architekturę tego upiornego miasta. Może kiedyś to był szpital albo budynek urzędu, okna ma małe i teraz prawie wszystkie pozbawione szyb. Niektóre są zakryte brezentem. Caine przełyka ślinę. Może tylko domyślać się co go tam czeka. Rzuca szybkie spojrzenie starszemu chłopakowi, jakby szukał u niego pomocy, co jest niedorzeczne. Nie po raz pierwszy zastanawia się nad ucieczką, ale wie, że w tym stanie nie ma szans. Poza tym to nie tak, jakby za zakrętem czekało na niego coś lepszego. Ten spacer otworzył mu oczy. Jeśli to gorsza dzielnica, to jest naprawdę ogromna, chyba większa od Edenu. Budynki na horyzoncie nigdy się nie kończą, wszystkie ponure i sprawiające wrażenie opuszczonych. Teraz Caine stoi przed jednym z nich i z środka dobiegają go głosy. Uszkodzone żebra bolą go coraz bardziej z każdym przyspieszonym uderzeniem serca. Sięga dłonią do srebrnego krzyżyka na łańcuszku, schowanego pod koszulą, ale powstrzymuje się w ostatnim momencie. Jeszcze byliby gotowi mu go zabrać.

      Caine czuje na sobie spojrzenie Sechmeta i ostrożnie je odwzajemnia. Naprawdę nigdy nie widział tak czarnych oczu. Ludzie w Edenie mają szare, niebieskie, fioletowe. U Sechmeta tęczówka zlewa się ze źrenicą, ma oczy jak kruk albo wiewiórka. Patrzenie w nie wyprowadza Caine’a z równowagi, dlatego musi szybko odwrócić wzrok. Ma wrażenie, że nawet kiedy tak jak teraz stoi nieruchomo, brud przylega do niego, oblepia go całego od stóp do głów i przenika przez ubranie. Pewnie tak jest, tutaj samo powietrze jest dziwnie poszarzałe i gęste, ciężkie od pyłu. W połączeniu ze złamanym żebrem sprawia mu to niemałe trudności z oddychaniem, jednak nie garbi się wcale, ani nie oddycha przez usta. Od zawsze jest w nim jakiś zimny, twardy rdzeń, który trzyma go prosto, a teraz jeszcze sprawia, że urasta w nim coś na kształt postanowienia.
        Nie porusza się, stoi jak żona Lota, samotny słup soli na drodze, i przesuwa się nieco dopiero, kiedy słyszy walenie w blaszane niby-drzwi. Robi pół kroku do tyłu, raczej odruchowo niż z chęci ucieczki; dźwięk, który wydaje przesuwany kawałek blachy jest dla niego zaskakujący po tak długim czasie wsłuchiwania się tylko we własne bicie serca. Ten jasnowłosy, Thot, wchodzi pierwszy, a Sechmet patrzy na niego wyczekująco, więc Caine podąża za młodszym chłopakiem. Słyszy zgrzyt wracającej na swoje miejsce blachy i bierze nieco głębszy wdech, aż ponownie czuje kłucie w żebrach. Jest wdzięczny Bogu za ten ból, kotwicę w rzeczywistości.
        Wnętrze budynku jest tak samo ciemne i odrażające jak świat na zewnątrz, ale Caine ledwo to rejestruje. Właściwie nie spodziewał się niczego innego. Nie wie jak stara jest kobieta stojąca przed nim, ale jeszcze nigdy nie widział tylu zmarszczek na jednej osobie. Zauważa, że oczy w jej zniszczonej twarzy są niemal łagodne. Za nią dostrzega kilka sylwetek i jest niemal pewien, że większość z nich to dzieci.
        Wzmianka o ubraniach go zaskakuje. To brzmi tak, jakby planowali, że zostanie tutaj dłużej niż kilka godzin. W dodatku kobieta przed nim wreszcie zdaje sobie sprawę z tego skąd przybył i Caine czuje się w jakiś sposób winny, choć sam nie jest pewien czego. Swojego pochodzenia? Obecności tutaj? Przecież nie jest tu z własnej woli. Chwila przeciąga się i kiedy w końcu pada pytanie o jego imię, odpowiada na nie bez zastanowienia.
        — Caine, syn Uriela.
Automatycznie podał imię swojego ojca, tak jak to jest w zwyczaju. A jeśli to ma jakieś znaczenie? Czy wiedzą kim jest Uriel? Nie, raczej nie. A nawet jeśli, czy jego własny wygląd nie zdradził o nim więcej niż cokolwiek innego? Przyciska dłoń do żeber. Nie, to nie ma znaczenia, postanawia wreszcie. Głos w jego głowie jest zdystansowany i zimny, brzmi bardziej jak Michaela niż jego własny. To go uspokaja i wreszcie jest w stanie rozróżnić twarze w tłumie. Dobrze zauważył, większość z nich jest naprawdę młoda. Mimo to nie czuje się ani trochę mniej zaniepokojony.
        Na słowa Sechmeta nastąpiło pewne poruszenie i teraz dziewczynka, może trzynastoletnia, podbiega do niego i coś mu podaje, rzucając mu szybkie, sprytne spojrzenie i cofając się błyskawicznie. Ubrania dla Caine’a, tak mu się przynajmniej wydaje, w Edenie nawet służba nosi się lepiej. Ostrożnie przejmuje je od Sechmeta.
        — Dziękuję. — Jest nieco zdezorientowany, ale mówi szczerze. Nie powinien nosić swojego uniformu, jego zdradziecka biel już zwróciła na niego niepotrzebną uwagę. Jest wdzięczny i ma poczucie, że jest winien im jakieś wyjaśnienia. Jednocześnie przez to wszystko przebija wrażenie, że jego powody są niewystarczające i śmieszne; tak mu się wydaje, kiedy patrzy na ich przerażająco zapadnięte twarze. Mimo to nie żałuje tego co zrobił.
        — Jestem z Nowego Edenu — mówi zmęczonym głosem, jakby recytował wyuczoną formułkę, kolejny ustęp z Biblii. To oczywiste, ale oczywistym jest również, że musi to powiedzieć. — Opuściłem dom ojca, jestem pewien, że żołnierze mnie poszukują.
Dopiero po wypowiedzeniu tych słów dociera do niego, że mogły zabrzmieć jak zawoalowana groźba. O, tak, powinni bać się ludzi Uriela, ale chyba nikogo nie czekała gorsza kara niż jego, Caine'a, syna marnotrawnego. Już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników.
        — Wybaczcie, nie czuję się dobrze. — Ponownie przyciska rękę do boku i tym razem nie może się nie skrzywić.
        Nie kłamie, ma zawroty głowy, a żebra nie przestają go boleć, ale tak naprawdę najbardziej osłabia go strach. Jego lęk od zawsze jest z nim, nieustający i nieugięty. Myślał, że jeśli wyślizgnie się ojcu, to przygniatające go do ziemi uczucie zelżeje, ale ono tylko przybrało na sile. Nadal mogą go znaleźć, nie ma co do tego złudzeń. Spodziewa się najgorszego w każdej sekundzie, czujny jak dzikie zwierzę. Ten strach przed ojcem zapewnia mu pewną odporność na inny rodzaj lęków, bo jest tak paraliżujący, że przesłania wszystko inne, jednak w połączeniu z bólem jest prawie obezwładniający i Caine chwieje się na nogach, nie może nic na to poradzić. Ten zimny, twardy rdzeń w nim kruszy się powoli, a on nie ma już siły na cokolwiek, nawet na to, żeby się bać, ale to wcale nie znaczy, że przestaje.

      Uważnie ogląda zmurszałe ściany ponad głową Sechmeta,. Na plecach nieustannie czuje wzrok tych dziwnych ludzi, a na mostku chłód srebrnego krzyżyka. Postanawia powierzyć swój los Bogu, tak jak zawsze to robił, ale z doświadczenia wie, że Bóg czasem ma ważniejsze rzeczy do zrobienia i on sam musi o siebie zadbać, na tyle, na ile potrafi. Przynajmniej już nie martwi się tak bardzo tym, że rozpoznają go ze względu na ojca; naprawdę wygląda na to, że to straszne imię nic im nie mówi.
        Sechmet ponownie się odzywa i Caine wraca wzrokiem do jego twarzy, szczupłej, bladej i zupełnie dla niego nieczytelnej. Gdy stwierdza, że żołnierze się tutaj nie zapuszczają, syn Uriela unosi lewy kącik ust w czymś na kształt sztywnego ćwierćuśmiechu. On sam jest żołnierzem, choć po prawdzie nie przybył tu z własnej woli. Nie zamierza jednak mówić tego na głos. W zdawkowych wyjaśnieniach Sechmeta dotyczących jego obrażeń jest coś śmiesznego; to brzmi tak jakby Caine został uderzony przez przypadek albo z własnej winy, a na pewno nie z ich inicjatywy. Mimo to się nie śmieje, tylko przygryza wnętrze policzka z bólu. Apis, jak nazwał ją Sechmet, wygląda na nie do końca zadowoloną z tego jak tamci się z nim obeszli i to daje Caine’owi jakąś nadzieję, niewielką i skromną, taką, którą łatwo jest ukryć. Jej rzeczowy pragmatyzm nieco go uspokaja, lecz swojej pozornej bierności nadal pozostaje czujny i wychwytuje imię “Horus”, już po raz kolejny tego dnia.
         Podąża za Sechmetem, posłuszny, napięty, wyczulony na najmniejszy dźwięk. Mimo wszystko w głębokim półmroku czuje się bezpieczniej niż w centrum uwagi obcych, skupia się na tym, żeby wyrównać rytm swoich kroków i oddechu.
        Nie zna otoczenia, lecz jego oczy szybko przyzwyczają się do ciemności. Nagle zapalone światło oślepia go i zaskakuje; mija kilka sekund zanim odzyskuje ostrość wzroku. Pomieszczenie niczym nie różni się od poprzednich, może z tą różnicą, że tutaj wszechobecna wilgoć jeszcze gorzej wpłynęła na stan murów. Jeszcze przez moment widzi blednące powidoki, a w tym czasie Sechmet wydaje mu polecenia i zaczyna tłumaczyć działanie prysznica. Caine pozwala sobie na skinienie głową na znak, że zrozumiał, choć ma wrażenie, że tamten nie zwraca na to uwagi. On natomiast zwraca uwagę na wszystko i dostrzega szybki uśmiech Sechmeta. Przez moment patrzy za nim, kiedy wychodzi, a potem szybko zrzuca swoje przybrudzone ubranie. Ma wrażenie, że biała tkanina go parzy.
         Ostrożnie postępuje według instrukcji, ale czynność wcale nie jest skomplikowana i Caine szybko wślizguje się pod wodę. Jest tak zimna, że na krótki moment zapiera mu dech w piersiach, ale chyba właśnie tego mu było trzeba. Myje się szybko, odliczając sekundy w myślach. Uznaje, że Sechmet nie żartował.
        Kiedy jest już po wszystkim zakłada ubrania, które dostał. Ich brudny materiał przykleja się do jego wilgotnej skóry w nieprzyjemny sposób, jednak Caine prawie nie zwraca na to uwagi. Spodnie i bluza są proste i ciemne, ale choć nie ma przy sobie lusterka, domyśla się, że to żadne przebranie. Nie przypomina mieszkańca Nod i gdyby jakiś patrol się tu zapuścił, poznaliby go natychmiast.
        Swoje stare ubrania bierze ze sobą, ale waha się przy butach. Są najlepszej jakości, skórzane i na grubych podeszwach, dlatego postanawia je zatrzymać. Tłumaczy sam sobie, że to nie chciwość czy przywiązanie do rzeczy materialnych, tylko zdrowy rozsądek i pragmatyzm. Gdyby miał uciekać…
        Wychodzi z łaźni i wręcza Sechmetowi swoje starannie złożone ubrania. Nie zależy mu na nich. Domyśla się, że zrobią z nich jakiś użytek, zwłaszcza, że materiał w niczym nie przypomina tego szorstkiego i zniszczonego, który Caine ma teraz na sobie. Zdążył już zrozumieć, że jego dalsze losy rozstrzygnie nieobecny Horus i ma jeszcze nadzieję, że uda mu się go przekonać, sam nie wie do czego. Nie wyobraża sobie, że mógłby tutaj zostać, ale nie wie też gdzie indziej mógłby pójść. Cała jego wiedza o Nod okazuje się bezużyteczna, przez tyle lat poznał tylko kłamstwa i przypowieści, nieświadomy tego, co znajdowało się pod jego stopami. Żołnierze czasem rozmawiali między sobą o tym, co widzieli na patrolach, ale za każdym razem milkli w towarzystwie Caine’a. Zawsze wydawało mu się, że traktują go z rezerwą ze względu na pozycję jego ojca i w pewnym sensie miał rację — teraz jest pewien, że Uriel ukrywał prawdziwy stan rzeczy przed nim i innymi Edeńczykami z zaangażowaniem i wirtuozerią godnymi szlachetniejszej sprawy.
        Odgarnia wilgotne włosy z czoła i ponownie podąża za Sechmetem przez mroczne korytarze. Caine nie czuje się ani trochę bardziej swobodnie, ale to nie ma znaczenia. Jest taki zmęczony. Pomieszczenia, które mijają w przeważającej większości nie mają drzwi, a cały budynek wygląda, jakby został zdemolowany w równej części przez siły natury i ludzkie ręce.
        Na schodach wyprzedza ich dwójka dzieci, chudych i szybkich jak źrebaki. Wbiegają do pomieszczenia, do którego prowadzi go Sechmet. Widok rozłożonych na ziemi materaców prawie nie wzbudza w nim zdziwienia. Czego innego mógłby się spodziewać? Kilka razy sypiał w koszarach i choć warunki tam były zdecydowanie lepsze, postanawia, że podejdzie do tego w podobny sposób. Asceza umacnia ciało i duszę.
         Zdaje sobie sprawę z tego, że milczał przez cały ten czas, z umysłem przytępionym przez ból i zmęczenie.
        — Mimo wszystko dziękuję. — Uśmiecha się blado, mając na myśli swoje złamane żebro. Gdyby Sechmet go wtedy nie pochwycił, zrobiliby to żołnierze. Jego wyrok na razie został odroczony. Rozgląda się po pomieszczeniu i ponownie widzi wpatrzone w niego pary ciemnych oczu.
        — Jak wielu was tutaj mieszka? — pyta szczerze zaciekawiony, kiedy Sechmet toruje im drogę do jednego z materaców. Jest pewien, że nie są rodziną, więc musieli razem stworzyć wspólnotę i Caine zastanawia się co leży u jej podnóża. Na pewno wola przetrwania, jednak dostrzega, że większość z nich to jeszcze dzieci, to znaczy, że musieli je przygarnąć i zajmować się nimi w granicach swoich możliwości. Caine nie jest w stanie pojąć jak Nowy Eden może świadomie zezwalać na ludzką krzywdę, na cierpienie dzieci. Czuje miażdżące poczucie winy i chciałby im jakoś pomóc, jednak w tym momencie sam znajduje się na ich łasce i wie, że to kara od Boga. Nie, nie kara, znak. Możliwość odkupienia swojej ignorancji i błędów swojego ojca. Może właśnie to on, Caine, im pomoże. Takie niegodne życie nie prowadzi do zbawienia. To nagłe objawienie dodaje mu energii.
        — Czy możesz powiedzieć mi coś o Horusie? Jestem ciekaw kim jest człowiek, z którego zdaniem tak się liczycie — wyjaśnia, opierając się o ścianę. Wilgotny kosmyk włosów ponownie opada mu na czoło i Caine ma nadzieję, że pożyje na tyle długo, żeby zacząć martwić się tym, jak je skrócić.

      Przez moment Caine ma wrażenie, że Sechmet nie zareaguje na jego pytanie, ale przemija ono równie szybko, jak się pojawiło. Jego odpowiedź jest tak posępna, jak się tego spodziewał. Tyle dzieci bez matek i ojców, to łamie mu serce.
        Kiedy chłopak dodaje, że nie trzymają tu nikogo na siłę, Caine patrzy na niego z uniesionymi brwiami. Ich dotychczasowe działania nie współgrały z tymi słowami, a łamanie żeber nigdy nie kojarzyło mu się z łagodną perswazją. Mimo to Caine wie, że gdyby bardzo mu na tym zależało, mógłby stąd wyjść. A jednak tego nie zrobi. Chciałby poznać Horusa.
        Dostrzega, że coś zwróciło uwagę Sechmeta i podąża za jego spojrzeniem. Uśmiech zbliżającego się Thotha wydaje się nie na miejscu, jak wszystko na jego pokiereszowanej twarzy, ale Caine skupia swoją uwagę głównie na zawartości hałaśliwego wózka, który tamten prowadzi.
        Widywał już w swoim życiu szczury; najczęściej martwe, jakby wyjęte z kontekstu na czystych chodnikach Edenu. Przybywały na górę w ładowniach statków, skryte między skrzyniami z metalowymi wyrobami z Asztarotu albo kamieniami szlachetnymi wydobywanymi spod czarnej ziemi Syrakuz. Nie sposób było wytępić je wszystkie, przemykały między i pod budynkami, sprytne i odrażające. Kiedyś jeden z nich wskoczył na mensę w trakcie mszy i wtedy Caine miał okazję obejrzeć go z naprawdę bliska; widział jego ostre pazurki wbite w lniany obrus, przypominające paciorki czarne oczka i drgające w świetle świec wąsiki.
        Po raz pierwszy widzi jednak pieczonego szczura, który wzbudza w nim ambiwalentne uczucia, a najsilniejszym z nich, ku jego własnemu zaskoczeniu, jest głód. Podnosi wzrok znad zawartości wózka i łapie ciemne spojrzenie Sechmeta, ale zanim zdąży cokolwiek powiedzieć, Toth podaje tamtemu ręcznik.
        Kiedy Caine’owi wydaje się, że już nic go nie zdziwi, Sechmet zarzuca materiał na jego głowę i zaczyna wycierać mu włosy. Ręcznik jest szorstki, a ręce Nodyjczyka rzeczowe i prędkie, ale jest w tym coś dziwnie relaksującego. Nikt nie robił tego dla niego odkąd skończył siedem lat, więc kiedy Sechmet się oddala, Caine przez moment odprowadza go wzrokiem, zanim podejmuje się wysuszenia swoich włosów do końca.
     Thoth i Sechmet nadal rozdają zawartość wózka (o której stara się nie myśleć), dzięki czemu większość oczu w pomieszczeniu skupiona jest na nich, więc Caine pada na kolana. W takiej sytuacji zwrócenie się do Boga jest naturalne. Jest pewien, że pierwszy Kain też modlił się żarliwie, gdy Pan skazał go na tułaczkę po świecie.
         Kiedy klęka, prawie się przy tym nie krzywi ani nie pochyla się z bólu — wie, że powinien zadbać o to, żeby żebro pozostało jak najmniej naruszone. To przywodzi mu na myśl szósty dzień stworzenia, kiedy Pan wyjął jedno z żeber Adama, by podarować mu towarzyszkę życia. Caine jest ciekaw, co powstałoby z jego własnego boku.
        Beton pod jego kolanami jest przeszywająco zimny i nierówny, ale to dobrze. Caine zwraca się w stronę słońca, a przynajmniej tak mu się wydaje. Tutaj niczego nie jest pewien; w Edenie słońce jest oczywiste i wszędobylskie i może przez to, że tam jest go tak pełno, nie starcza go dla ludzi w Nod.
        Caine modli się o światło dla nich. W Edenie potrafił rozmawiać z Bogiem tak długo, że kolana miał posiniaczone mimo klęczenia na miękkim dywanie; po jego prawej zawsze modlił się Uriel, a po lewej Gabriel. (Michael zawsze po prawicy ojca; to ważne.) Teraz też mógłby spędzić na lodowatej posadzce długie minuty powoli przeistaczające się w godziny, ale zaczyna czuć na sobie zaciekawione spojrzenia.
        Kiedy wstaje kilka kości w jego ciele strzela nieprzyjemnie. Sechmet podaje mu szczura na patyku i Caine po raz kolejny tego dnia szczerze mu dziękuje.
        Czasem on i Gabriel spali w jednym łóżku, zwłaszcza, kiedy któryś z nich miał koszmary. Uriel patrzył na to nieprzychylnie, ale Gabe miał klucz nawet do jego serca — fortecy. Teraz Caine powtarza sobie, że to wcale tak bardzo się różni. Ciemność jest litościwa i zapada szybko, kiedy on leży centymetr od Sechmeta, zastanawiając się jakiej modlitwy nauczyć ich nazajutrz. Wydaje mu się, że nie zdoła zasnąć, bez ustanku spięty w oczekiwaniu, ale jest tak zmęczony, że oczy same mu się zamykają. To dziwne, ale dźwięk ich oddechów
oddechu Sechmeta przy jego lewym uchu
go uspokaja.
        Rano budzi się jako jeden z pierwszych — jest przyzwyczajony do wstawania o świcie, a ponadto żebro i niewygoda cienkiego materaca dają mu się we znaki. Przez moment jest zdezorientowany, ale po kilku sekundach wszystko do niego dociera. Nie jest pewien czy słońce już wstało, ponieważ tutaj nie ma jutrzenki, już o tym wie. Chmury nad Nod są zbyt gęste i zbyt czarne, a doba to po prostu różne odcienie szarości.
          Sechmet i Thoth nadal śpią, a on nie chce ich budzić, więc siada ostrożnie, tak, żeby przez przypadek nie dotknąć któregoś z nich. Z materaca zeskakuje największa pchła, jaką w życiu widział.
        Caine przeczesuje palcami włosy. Kiedy Sechmet i Thoth śpią, wyglądają jeszcze młodziej i jeszcze bladziej, jak przedwcześnie zmarli. Zastanawia się czy nie obudzić któregoś z nich, ale wyręcza go Apis. Nawet nie zauważył, kiedy podeszła; jego oczy wciąż nie są przyzwyczajone do panującego tu półmroku, a to niedobrze.
        — Jak się czujesz? — pyta, wcale nie próbując ściszyć głosu, a Caine ponownie zastanawia się, ile ona może mieć lat. Jej oczy nie wyglądają jak oczy staruszki.
        — W porządku — mówi odruchowo, ale Apis nie odchodzi, tylko podaje mu obity kubek pełen wody. Dziękuje jej skinieniem głowy.
        — Jak twoje żebro?
        — Thoth ma mocny zamach — mamrocze znad kubka, ale Apis go słyszy i nawet się uśmiecha. Zmarszczki wokół jej oczu i ust tworzą ruchomą mozaikę.    
        — To dobrze.
         Cisza, która zapada zwiastuje nadchodzące pytania, więc Caine jest wdzięczny, kiedy Thoth w półśnie gwałtownym ruchem zarzuca ramię na Sechmeta, tak że wybudza ich obu.

      Woda ma nieco mulisty posmak, ale Caine jest za nią wdzięczny. Byłby gotów oddać Sechmetowi swój kubek, lecz Apis przepędza tamtego i jest w tej scenie coś, co każe mu się uśmiechnąć. To dziwne, ale Caine prawie nie czuje się jak intruz, a panująca między tymi ludźmi familiarność go uspokaja.
        Apis przyjmuje rolę opiekunki ze swobodą i naturalnością, która wskazuje na wieloletnie doświadczenie. Kiedy oznajmia, że wyjdą na zewnątrz, Caine zastanawia się czy nie zaprotestować — w końcu jest poszukiwany — jednak dochodzi do wniosku, że wszyscy doskonale o tym wiedzą. Poza tym prawda jest taka, że chciałby rozprostować swoje obolałe kości i zobaczyć fragment świata, do którego trafił.
        Podczas przesuwania blachy złamane żebro jest jak cierń w jego boku, ale Caine  nie zdradza dyskomfortu, kiedy cofa się, żeby złapać powietrze. Dobrze jest coś robić. Powinien ćwiczyć, żeby utrzymać kondycję fizyczną, ze złamanym żebrem czy bez.
        Kiedy wychodzą na zewnątrz, prawie wszystkie dzieci natychmiast lgną do Apis. To sprawia, że z tyłu jego serca pojawia się coś na kształt tęsknoty za czymś, czego nigdy nie zaznał.
        Dziewczynka, którą widział już wcześniej, ta o wielkich, smutnych oczach łapie Sechmeta za rękę. Przez moment Caine ma wrażenie, że wyciągnie chude palce również do niego, ale tego nie robi, więc on tylko się do niej uśmiecha, jakby zapewniał ją, że wszystko jest w porządku.
        Spogląda w górę i napotyka uważne spojrzenie Sechmeta. Kiedy tak na niego patrzy, Caine czuje się jakby o czymś zapomniał, chociaż to zupełnie irracjonalne. Chciałby się odezwać, ale przy Sechmecie często waha się zbyt długo, niepewny czy chciałby go o coś zapytać czy coś mu opowiedzieć
        Zamiast się odezwać, odwraca wzrok i rozgląda się wokół, rejestrując wszystkie odcienie szarości tutejszego poranka. Przebywanie na zewnątrz to dla niego zarówno źródło niepokoju, jak i pożywka dla jego narastającej ciekawości. Kiedy Apis zadaje mu pytanie, dopasowuje swój krok do jej tempa. Rzeczywiście, Sechmet może być w jego wieku — jego oczy są śmiertelnie poważne, ale zmarszczek ma niewiele więcej niż sam Caine.
        — Dwadzieścia dwa — odpowiada z bladym uśmiechem. Ma ochotę zapytać ją o to samo, bo nigdy nie widział kogoś o tak pobrużdżonej twarzy, jednak wie, że to byłoby niegrzeczne.
        Sechmet w przeciwieństwie do niego nie ma takich zahamowań, jednak Caine wcale mu się nie dziwi i nie ma mu za złe bezpośredniości. Sam czuje, że jest im winien coś na kształt wyjaśnienia. Przez moment nie mówi nic, tylko patrzy przed siebie, a potem w górę, na swojego ojca i na Boga. Widzi tylko nieprzejrzyste niebo.
        — Musiałem odejść — mówi powoli. Nie wie co jeszcze mógłby dodać. Odkąd lata temu jego matka zasłabła na umyśle, był traktowany gorzej niż służący najniższej rangi. Czy to wystarczający powód? Ludzie giną z głodu, dzieci muszą łapać szczury, żeby przetrwać.
        Patrzy na Sechmeta. Nie potrafi wyobrazić go sobie w białym uniformie, otoczonego przez czyste niebo albo kolorowe wnętrza domów bogobojnych ludzi.
        — Nie miałem… gdzie iść. To była jedyna droga.
To prawda, nikt w Edenie by go nie przyjął. To byłaby obraza dla jego ojca, ukrywanie przed nim jego syna.
        Chciałby im wszystko wyjaśnić, ale to długa, nudna historia, która rozpoczęła się w dniu jego narodzin, a może nawet wcześniej. Wie, że do powrotu Horusa będzie musiał ułożyć w głowie odpowiednie słowa, jednak teraz nie wie nawet od czego powinien zacząć. Ta nieumiejętność odnalezienia własnego głosu zaczyna go frustrować.
        Patrzy w dół, znów na dziewczynkę, którą prowadzi Sechmet. Chciałby im wszystkim pomóc, choć sam może tak niewiele. Na nadchodzący czas pozostaje mu jedynie bycie silnym w wierze.
        W myślach przesyła do Boga prośbę, ale nie słyszy odpowiedzi, tylko coś na kształt odległego uderzenia. Przez kilka sekund nasłuchuje, ale hałas jest bardzo odległy i nikt obok niego nie zwrócił na niego uwagi. Być może zaczyna słyszeć rzeczy, których nie ma, tak jak jego matka. To byłoby najgorsze— oszaleć w tej niegościnnej krainie. Widział w swoim życiu kilku obłąkanych ludzi, którzy wybiegali w noc ku krawędzi Edenu, rozkładając niespokojne ręce jak ptaki skrzydła, by już nigdy nie powrócić. Caine czuje, że gdyby teraz pobiegł przed siebie tymi wąskimi uliczkami, między na wpół zapadnięte w sobie budynki, też nie odnalazłby drogi powrotnej.
        — Mój ojciec jest złym człowiekiem — mówi to po raz pierwszy w życiu, ale słowa mają orzeźwiający smak prawdy. — Myślę, że w końcu zabiłby mnie, gdybym nie uciekł. — To również nie jest kłamstwo. Czasem miał wrażenie, że nienawiść i zawód jego ojca są tak potężne, że byłby w stanie to zrobić. Nie chce mówić więcej przy dzieciach, ale czuje ulgę, że powiedział to na głos. Wbrew swoim słowom uśmiecha się do Sechmeta, ponieważ ojciec mógł go zabić, ale tego nie zrobi, bo Caine był szybszy i znalazł w sobie odwagę, żeby uciec, a teraz zrobi wszystko, żeby pomóc im i sobie.

      Sechmet wygląda dziwnie posępnie, kiedy patrzy w górę, na niedosięgłe dla nich wszystkich rejony. Teraz niedosięgłe również dla Caine’a i dzięki Bogu, niech tak pozostanie.
        Dla takich jak on jedyna droga i właściwa droga jest tym samym, bo nawet gdyby postanowił skoczyć, wylądowałby prawie w tym samym miejscu, w jednej z wąskich i nieoświetlonych uliczek — jedyną różnicę stanowi fakt, że z głową rozłupaną o stare płyty chodnikowe już o niczym by nie myślał. Może Sechmet znalazłby jego ciało i zabrałby mu buty. Ta myśl sprawia, że uśmiech Caine’a poszerza się nieznacznie.
        Teraz tylko kiwa głową i nieco poważnieje, bo to prawda, że nie ma zamiaru wracać. Właśnie powiedział Sechmetowi, że uciekał przed śmiercią, a jednak nawet nie musi się zastanawiać, żeby być pewnym, że wolałby umrzeć, niż zostać doprowadzonym przed oblicze ojca. To grzeszne myśli i Caine podnosi rękę do serca, żeby się przeżegnać, ale ostatecznie tylko muska swój srebrny krzyżyk opuszkami palców i po chwili opuszcza dłoń.
Zdążył zauważyć, że podniesiona brew Sechmeta oznacza, że chłopak podważa jego słowa, lecz Caine nie bierze tego do siebie. Chłopak popycha Tait w jego stronę i dziewczynka wsuwa chude palce w jego dłoń. Caine lekko ściska jej rękę, a ona odwzajemnia się tym samym. Nie uśmiecha się, ale patrzy na niego z czymś na kształt dziecięcej aprobaty.
        — Bóg mówi nie zabijaj. — Przytakuje Edeńczyk. — Bóg mówi wiele rzeczy.
(Caine zamyka oczy, musi sobie przypomnieć, bo czuje się, jakby czytał tę książkę w innym życiu.)
         — “Jeśli ktoś będzie miał syna nieposłusznego i krnąbrnego, ojciec i matka pochwycą go, zaprowadzą do bramy, do starszych miasta, i powiedzą starszym miasta: “Oto nasz syn jest nieposłuszny i krnąbrny, nie słucha naszego upomnienia.” Wtedy mężowie tego miasta będą kamienowali go, aż umrze.”
        Otwiera oczy. Sechmet nigdy nie był w Nowym Edenie i nie wie jak to jest, jakie to piękne i straszne miejsce, ale przecież mimo to rozumie go w jakiś dziwny sposób. Ich nieszczęścia różnią się od siebie, lecz opadają na ich ramiona podobnie znajomą wagą.
        Plac zabaw wygląda zgoła upiornie, lecz dzieci zdają się zachwycone i Caine stara się spojrzeć na otoczenie ich oczami. Zapewne gdyby nadal miał dwanaście lat, przerdzewiałe huśtawki wydawałyby mu się spełnieniem marzeń. Jako syn swojego ojca nie miał wiele czasu na zabawę.
        Przemyka mu przez myśl co by było, gdyby uciekł wcześniej. Miałby dwanaście albo dziesięć lat i Apis zajęłaby się nim tak jak teraz zajmuje się tą opuszczoną gromadką i może z czasem zapomniałby o swoim poprzednim życiu.
        Jednak nie uciekłby będąc dzieckiem, nawet gdyby ktoś zaoferował mu pomoc. Właściwie zawsze myślał, że jeśli będzie lepszym synem, ojciec stanie się łagodniejszy, ale nigdy nie był wystarczająco dobry, wystarczająco pobożny, wystarczający. Ojciec zdawał się widzieć w nim coś, z istnienia czego sam Caine nie zdaje sobie sprawy i to coś było jego zdaniem godne pogardy.
        Jest gotów zasępić się na nowo, ale Sechmet zadaje mu kolejne pytanie i obiecuje coś na kształt pomocy medycznej. Caine roztargnionym ruchem przyciska rękę do boku. Prawie zapomniał.
        Chciałby dać im coś miłego; ładną opowieść, nie tylko Sechmetowi i Tait. W końcu to jeszcze nie przesłuchanie. Myśli o tych pytaniach, trudnych i osobistych, które mają nadejść wraz z Horusem. Tait zjeżdża na ślizgawce pod czujnym okiem Sechmeta, a Caine patrzy w dal i zamyśla się na moment.
        —  Czasem ma się wrażenie, że można oślepnąć od blasku. Nie ma ucieczki przed słońcem i mało jest pochmurnych dni. Promienie odbijają się od wszystkiego, a mój ojciec uwielbia szklane powierzchnie.
        Ponownie patrzy w górę, jakby stąd mógł dojrzeć to, o czym właśnie mówi.
        — Najbardziej lubiłem ogrody. — Dziwnie jest mówić o tym w czasie przeszłym, ale jeszcze dziwniej w teraźniejszym. To nie tak, że już ich nie lubi, ale czuje się jak gdyby opowiadał sen, a sen opowiada się jak historię. Dociera do niego, że właściwie nie wie, czy ludzie Nod kiedykolwiek widzieli w pełni rozwinięte kwiaty. Na pewno nie tak piękne jak w Edenie. Chciałby podarować jakiś Tait. — I zwierzęta. Mój ojciec ma psa. Nazwał go Salomon. — To okrutna i złośliwa bestia, tresowana w podły sposób, ale Caine patrzy w zaciekawione oczy Tait i wie, że nie ma potrzeby, żeby o tym mówić.
        — Nowy Eden jest dużo mniejszy niż Nod, mogę to stwierdzić już teraz. — Postanawia wrócić do rzeczy bardziej przyziemnych i pragmatycznych, bo Sechmet nie prosił go o bajkę dla Tait, tylko coś w rodzaju wprowadzenia do obcego mu świata. — Każda rodzina ma swój dom, w którym zamieszkuje też ich służba. — Wzrusza ramionami. — Kościoły, kaplice — tego mamy pod dostatkiem.
     Patrzy za siebie na bawiące się dzieci. Wygląda na to, że Apis właśnie godzi ze sobą dwóch urwisów.
        — Myślałem, że tu też będą kościoły — mówi cicho i w jego głosie pobrzmiewa nie tyle zawiedziona naiwność, ile żal.

        To, o czym mówi Sechmet wydaje się Caine'owi dużo ważniejsze niż jego własne opowieści, o rzeczach tak błahych jak słońce czy ogrody.
        — Niemożliwe, że wszędzie jest... tak.
        A może jednak. Sechmet chyba jest dużo mądrzejszy od niego i może rzeczywiście to jest najlepsze miejsce na dole. Może każdy powinien zostać tam, gdzie się urodził.
        Nie. Caine czuje się tutaj jak dziecko bez żadnego pojęcia, jednak pozwala, żeby Bóg pokierował jego dalszymi krokami. ON wie, co jest dla niego najlepsze. Nie umieścił go tutaj bez powodu.
        Syn Edenu zasępia się na słowa o tym, że z kościołów nic nie zostało. Powinny tu być. I każdy obywatel powinien móc przyjść tam po pomoc. Może gdyby Caine znalazł sposób, żeby otworzyć oczy ludziom u góry, oni zwróciliby swoją uwagę na tych nieszczęśników…
        Większość bogobojnych Edeńczyków na pewno wzruszyłaby się losem tych sierot. Pozostałą część… należy skazać. To, co robią tym ludziom w dole, to jakieś zwierzęce okrucieństwo. Nie, nie, to określenie to obraza dla zwierząt. Dzikie bestie zjadają tylko tyle, ile trzeba, żeby nasycić głód, a ojciec Caine’a (bo on na pewno wie o wszystkim, wszechwiedzący i wszechmogący) i jemu podobni bez umiaru rozszarpują ten świat na dole, aż nic z niego nie zostanie.
        Syn Uriela orientuje się, że szczękę ma zaciśniętą jak samotrzask. To ten stary gniew podnosi głowę, ten sam, który w nocy nie pozwala mu zasnąć. Siłą odrywa się od tych nieprzyjemnych myśli i posłusznie podąża za swoim nowym, dziwnym przyjacielem.
        — Gardenie, orchidee, róże… — wymienia nazwy, domyślając się, że Sechmet większości może nie kojarzyć. — Moja matka uwielbiała krzewy. Ja nie lubię róż — mówi dziecinnie. Nie lubi ich, bo przypominają mu o matce w ten smutny, nieprzyjemny sposób; czerwone płatki na tle białych, roztrzęsionych rąk. Groteskowe.
        — Konwalie to moje ulubione. Małe dzwonki.
Dopowiada głupio, a jego usta układają się w miękki półuśmiech.
        Z nieba zaczynają spadać krople wody, duże i ciężkie. Zdaje się, że mijają całe wieki, zanim następna uderzy o ziemię.
        Deszcz hałaśliwie uderza o sprzęty na placu zabaw. Tworzy kałuże w nierównej nawierzchni i zagłusza kroki.
        — W Edenie pada, kiedy to potrzebne. Nie ma niespodzianek — odpowiada na pytanie i otrząsa się, ni to z zimna, ni obrzydzenia.
        Tutaj nawet deszcz zdaje się brudny.
        Wśród uliczek zanurzonych w szarościach trudno jest z daleka zauważyć dwóch mężczyzn w ciemnych, brudnych ubraniach. Jeden z nich, niewysoki, o czarnych włosach wciśniętych pod brudny kapelusz, ma ropiejącą ranę na twarzy. Caine’owi nie podoba się, że dostrzega go na tyle późno, że może już dojrzeć tę przestrzelinę w jego policzku. Drugi ma rozbiegane spojrzenie dużych, ciemnych oczu i mimo wychudzenia wygląda na bardzo silnego. Caine sięga mu ledwie do ramienia, widzi to już z daleka.
        Dzieci porozumiewają się między sobą swoim tajemnym językiem, złożonym ze spojrzeń i cichych szeptów. Płoszą się i lgną do Sechmeta. Do Caine'a też.
        — Sechmet? — pyta cicho, bo może chłopak ich zna. Jednak jego spojrzenie podpowiada Caine’owi inaczej.
        Niepokój obmywa go równomierną, czystą falą.
        Jeden z mężczyzn, ten z raną, uśmiecha się miło i Caine’owi wcale się to nie podoba. Dziura w jego policzku śmierdzi tak bardzo, że czuć ją z odległości dwóch metrów.
        — Kim jesteście i skąd przychodzicie? — Edeńczyk odwraca się do drugiego mężczyzny, który pozostaje z tyłu, a wtedy ten mniejszy robi kilka kroków do przodu. Caine posyła mu lodowate spojrzenie i człowieczek zamiera w pół kroku, posyłając mu kolejny, tym razem przepraszający uśmiech.
        Podnosi ręce do góry, pokazując, że nie trzyma żadnej broni.
        — Nie wiedzieliśmy, że kogo spotkamy. Macie co do jedzenia?
       Nie odpowiada na pytanie. Jego głos jest nieco szorstki, mówi przy tym niewyraźnie, jakby nie miał wszystkich zębów, w które zwykle wyposażony jest człowiek. Caine ledwo go rozumie.
        Przez moment Edeńczyk im współczuje. Są głodni, marzną na deszczu. Nie wiedzieli, że przestraszą dzieci.
Wtedy odzywa się ten drugi.
        — Nie jesteś stąd, co, beau garçon?
        Caine wpatruje się w niego, nieco za długo milcząc. Nie ma pojęcia co powinien powiedzieć, więc jakoś głupio sięga do ramienia Sechmeta, który stoi tuż obok. On będzie wiedział co mają zrobić.
        Caine chciałby pomóc wszystkim. Może jego własna wyższość go zaślepia, a Bóg postawił tych ludzi na jego drodze z jakiegoś powodu?