travel to the void

... Wydobywający się z podłączonego pod ładowarkę telefonu dźwięk budzika robił zamęt w całym domu już od jakichś dobrych piętnastu minut. Dzwonił nieustannie, a Elliotowi nie śpieszyło się, żeby go wyłączyć. Najprawdopodobniej nawet w ogóle go nie słyszał. Już dawno temu dorobił się twardego snu, przez co jeśli któryś z domowników go nie obudził, to nie było szans na to, żeby się podniósł. Codziennie nastawiał alarm na siódmą i codziennie go przesypiał, spóźniając się do szkoły. Już dawno wszystkich przestało to dziwić. On nie potrafił być punktualny. Energetyki już na niego nie działały, więc drzemki popołudniami też były w jego przypadku czymś normalnym.
    Po kolejnych pięciu minutach do pokoju weszła jego siostra, która bezceremonialnie chwyciła smartfona w dłoń i rzuciła nim prosto w jego czoło. Poleciła, że jak zamierza znowu zostać w domu, to żeby chociaż wyłączył ten cholerny budzik. Trochę zabolało, ale pogadał tylko coś niezrozumiałego pod nosem i podniósł się, siadając na brzegu łóżka. Nie miał żadnych chęci iść na zajęcia ze sztuki, ale intuicja mu podpowiadała, że z jakiegoś powodu warto się tam dzisiaj przejść.
    Elliot i Emma bardzo często przebywali sami w domu. Ich mama była burmistrzem tej małej nory, jaką było Blackburry. Potrafiła wyjść jeszcze przed szóstą rano i iść załatwiać te swoje wszystkie sprawy, które tak skutecznie zabierały jej czas, choćby na obiad z rodziną. Ojciec natomiast wychodził godzinę później i już od siódmej trzydzieści babrał się w smarze, oleju i silnikach. Nie byli może jakoś super bogaci, ale zdecydowanie mogli sobie pozwolić na życie ponad stan. Mieli duży dom, z równie dużym ogrodem, a wnętrza były urządzone naprawdę nowocześnie i modnie. Widać było, że nie oszczędzają na niczym, bo nawet rodzeństwo ze swoimi ciuchami mieściło się w najnowszych trendach. Mieli własne karty, dostawali regularnie kieszonkowe. Przynajmniej do niedawna, bo tym razem jednak od trzech miesięcy konto Elliota było wyczyszone do granic możliwości. Dlaczego? Rodzice odcięli go od pieniędzy do momentu, dopóki nie nie poprawi swoich ocen. Niestety nie zapowiadało się na to, by w najbliższym czasie się to miało wydarzyć.
     Zebrał się z łóżka, skoczył pod szybki prysznic, a później ubrał, żeby zejść na dół. Matka oczywiście zostawiła im na stole zimne, suche grzanki i własnej roboty marmoladę, jakby było to najbardziej pożywne śniadanie na całym świecie. Żadne z nich nie spróbowało, przeciwnie. Emma usmażyła sobie jajko na bekonie i zrobiła świeże tosty, a on zajrzał do lodówki w poszukiwaniu puszki energetyka. Napoju, którego rodzice regularnie się pozbywali, bo twierdzili, że ich dziecko już dawno się od nic uzależniło.
   – Sprawa jest – stwierdził niemalże od razu, siadając naprzeciwko siostry i otwierając puszkę. – Kasa. Nie mam fajek i po szkole wychodzę.
  – A co mnie to obchodzi? – Oburzyła się od razu Emma. Ona natomiast była oczkiem w głowie swoich rodziców. Ułożona, bez żadnych nałogów pilna uczennica, normalnie wzór do naśladowania. Tylko z pozorów, bo miała za uszami więcej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. – Popraw oceny, to nie będziesz musiał żebrać ode mnie.
  – Dawaj albo powiem starym o tej imprezie w zeszłą sobotę – zarządził od razu, unosząc brew do góry. Prawdopodobnie już był na zwycięskiej pozycji. – Raczej nie chcemy, żeby się dowiedzieli, że ich grzeczna córeczka puszcza się po klubach.
  – Dobra, robię ci przelew i spierdalaj – prychnęła w odpowiedzi, podnosząc od razu komórkę z blatu.
    Wiedział, że szantażowanie własnej siostry, to nie jest zbyt dobry pomysł, ale przecież musiał sobie jakoś radzić. Nie zmierzał się zapożyczać u znajomych, a później zakończyć wszystkie relacje,  by skutecznie ich unikać. Rodziców nie mógł przekonać za nic w świecie, a na Emmę miał mnóstwo haków. Na pewno byliby rozczarowani, gdyby dowiedzieli się co wyprawia ich idealna dziewczynka. Gdy tylko dostał przelew, uśmiechnął się do niej uroczo i podziękował, chwytając puszkę w dłoń, łapiąc za czarną ramoneskę i wychodząc z domu. Było nieco chłodno, ale on mógł przechodzić całą zimę w skórze i sportowych butach. Pogoda i tak zawsze była najmniejszym problemem.
     Dotarł do sali, w której odbywały się zajęcia i usiadł na końcu, na swoim miejscu. Nauczyciel poprosił, żeby nie przeszkadzał i w domu ma przygotować obraz jakiejś martwej natury na płótnie. Teraz nie zdążyłby już tego zrobić. Wszyscy zbliżali się do końca, więc trochę bawił się telefonem, a trochę czytał mangę. Kieszonkowe wydanie Dr. Slump. Zawsze miał jakiś tomik w tylnej kieszeni spodni, gdyby akurat bardzo mu się nudziło.
    Zaraz po tym nadeszła przerwa, gdzie od razu poszedł przed szkołę, żeby zapalić. Niemalże od razu dojrzał swoją grupę, która stała gdzieś nieopodal bramy i namiętnie o czymś dyskutowała. Zdążył im pomachać, kiedy ktoś nagle chwycił go za ramię. Automatycznie odwrócił się w tę stronę i dojrzał przed sobą jakiegoś nieznanego mu chłopaka. Nie wyglądał jak typowy uczeń Blackburry High, wręcz przeciwnie. Wyglądał jak nastolatek wyrwany z jakiejś prywatnej szkoły dla elity najbogatszych uczniów całych Stanów Zjednoczonych. Miał na sobie idealnie wyprasowaną polówkę, wypuszczoną luzem na, modne wśród mężczyzn, joggery, a złoty łańcuszek na jego szyi aż raził po oczach swoich blaskiem.
    Elliot uniósł brew, spoglądając na nieznajomego pytającym spojrzeniem. Chodził do tej szkoły już tyle czasu, ale tego typa zupełnie nie kojarzył. Przypuszczał, że jest to najpewniej dzieciak tej dziwnej rodziny, która niedawno wprowadziła się do miasta. Nie wiadomo skąd się wzięli, nie wiadomo dlaczego postanowili się tu przeprowadzić. Wiadomym było tylko tyle, że wykupili dworek Whitevale, a to znaczyło, że mają pieniędzy jak lodu. Wcześniej mieszkało tam chyba z siódme pokolenie rodziny Snoor. Jednakże nieopodal zagajnika brzozowego, od którego wzięła się zresztą nazwa dworu, z niewiadomych przyczyn wybuchł pożar. Małżeństwo, w tym ciężarna kobieta, spłonęli razem z tymi nieszczęsnymi drzewami, a całą posiadłość wkrótce wystawiono na sprzedaż, za naprawdę rekordowe pieniądze.
  – Cześć, nazywam się Kane Magana i jestem tutaj nowy –  zaczął na pewniaka, machają zaraz jakąś sztywną kartką, którą trzymał w ręce. –  Nie miałem okazji jeszcze cię poznać, więc z przyjemnością zapraszam na moją wyczesaną imprezę urodzinową. Gwarantuję, że jeszcze nie widzieliście takiego melanżu. Prezenty nie są obowiązkowe, ale zdecydowanie mile widziane.
    Fields spojrzał na kartkę, którą dostał od nieznajomego, jednak kiedy uniósł wzrok, to jego już nie było. Rozpłynął się, niczym mgła o poranku. Rzeczywiście. Było to zaproszenie, gdzie od razu podkreślono, że impreza odbędzie się w Whitevale. Po tamtym pożarze nikt specjalnie nie zapuszczał się w te konkretne rejony Blackburry. Wśród młodzieży, a zwłaszcza wśród tych czubów, którzy kółko dyskusyjne zamienili w kółko teorii spiskowych, chodziły plotki, że jakoby miałoby tam straszyć. Małżeństwo do dzisiaj miało poszukiwać sprawców tego pożaru, tłumacząc, że to nie był tylko zwyczjany przypadek. Nikt niby w to nie wierzył, jednak zupełnie nikt się tam nie zapuszczał.
  – Też dostaliście zaproszenie na urodziny od tego dziwnego typa? –  Zagadał Elliot, chowając kartkę do kieszeni i stając tuż obok swojej grupy. –  Dziwny był.
  – Dziwny, nie dziwny. Pójdę tam tylko po to, żeby się porządnie spić –  odpowiedziała mu jedna z koleżanek, Tamara, która czasami miała bardzo niezdrowy problem z alkoholem. – Jak daje za darmo, to dlaczego by nie skorzystać ten jeden raz?
  – Zwłaszcza, że to jest przecież syn tych typów, co kupili Whitevale – dodał Hiro, wzruszając ramionami i przekazując mu Elliotowi swoją fajkę. – Myślisz, że słyszeli plotki odnośnie domu i pożaru? Kto w ogóle chciałby kupić dwór po kimś, kto się tam żywcem spalił?
  – O, może urządzimy na tych urodzinach seans spirytystyczny i sami zapytamy – tym razem Jules dołączyła do rozmowy. – Może ta rodzina to tak naprawdę jacyś krwiożerczy kanibale, którzy na tej imprezie chcą pobić rekord zamrożonego, ludzkiego mięsa, które będą wpierdalać przez najbliższe pięć lat?
     Blondyn zaczynał wybitnie nie rozumieć, dlaczego ich koleżanka nie należy do kółka teorii spiskowych. Przecież ona nadawałaby się tam idealnie, podsuwając tej bandzie przygłupów coraz to nowsze pomysły, w które bez kiwnięcia palcem by uwierzyli. Życie pozaziemskie to było jedno. W to, jak i w projekty nad kosmosem w zamkniętej Strefie 51 wierzyła połowa populacji. Duchy, z lekkim niesmakiem, ale też jeszcze jakoś szło wytłumaczyć. Jednak to, co działo się w kółku dyskusyjnym, to już była istna paranoja. Też przez chwilę mieli jakieś spekulacje odnośnie Whitevale i to chyba konkretnie przez nich nikt nigdy tam nie poszedł.
  – Straszna z ciebie debilka, Jules – stwierdziła Valentine, która nagle znalazła się za nimi. Zdaniem Elliota, praktycznie zawsze pojawiała się jako ten ostatni i najcenniejszy głos rozsądku, który sprowadzał wszystkich na ziemię. – To są naprawdę bardzo mili ludzie. Moja mama już zdążyła na nich wpaść, przy okazji zakupów na targu.
  – Nie oceniaj ich po zaledwie jednym, krótkim spotkaniu – stwierdziła w odpowiedzi druga koleżanka, będąc wyraźnie oburzoną jej słowami.
  – A ty nie oceniaj ich bez spotkania – skwitowała Tamara, która później mówiła już tylko o tym, jak bardzo chciałaby już iść na tę imprezę i upić się do nieprzytomności, bo znów ma nieciekawą sytuację na chacie i musi zapomnieć o tym, co się dzieje.
    Zdecydowali więc, że wszyscy pójdą tam razem. Urodziny miały odbyć się następnego dnia, przy okazji piątku, więc świetnie się wszystko składało. Umówili się wszyscy razem przy fontannie, dołączył do nich jeszcze Leo, którego dzień wcześniej nie było. Zaproszenia też nie dostał, ale założyli, że skoro chłopaczek wciskał je nawet nieznajomym, to nie będzie problemu, jak wezmą go ze sobą. Tami chciała napić się jeszcze czegoś przed pójściem do Kane’a, więc szybko wypili jeszcze po piwie w parku, bo nie dałaby im żyć. Później natomiast znaleźli się już w okolicy, w której żadne z nich nie było od dobrych trzech lat.
   Whitevale wyglądało natomiast tak samo zachwycająco jak kiedyś. Jakby wcale nie zdarzyła się tam straszna tragedia. Ktoś wyciął cały, duży fragment zagajnika, w którym wybuchł pożar i ładnie oczyścił teren dookoła. Ewidentnie w tym miejscu posiana była nowa trawa, bo jej kolor był znacznie żywszy od całej reszty. W najbardziej wypalonym niegdyś miejscu, pomiędzy nieruszonymi przez ogień brzozami, znajdowała się duża drewniana huśtawka i pokaźnych rozmiarów pergola, którą całą pokrywał winobluszcz, spomiędzy którego gdzieniegdzie wystawały różowe powojniki. Sam dom natomiast wyglądał jak śnieżnobiały pałacyk, w którym miałaby mieszkać uwięziona księżniczka. Robił naprawdę duże wrażenie, zwłaszcza, że kiedy poszło się w głąb dworu, mieli również niewielką przystań, z prowizorycznymi łodziami, gdyby chcieli spędzić sobie trochę czasu na łowieniu ryb lub nurkowaniu. Po lewej zaś mieli stajnię z trzema kucykami. To były te same, które należały do państwa Snoor. Wychodziło na to, że i je przez ten cały czas ktoś dokarmiał, skoro wciąż były przy życiu.
    Na samym wejściu do posiadłości stał Kane, chłopak, który dzień wcześniej rozdawał wszystkim zaproszenia. Obok niego zaś stały dwie dziewczyny, które Elliot kojarzył ze szkoły. To były chyba pierwszoklasistki z drużyny cheerleaderskiej. Częstowały drinkami, których powoli chyba im zaczynało brakować. Póki co wszystko wyglądało jak zamknięta impreza w eleganckim klubie, tylko i wyłącznie dla celebrytów, tylko może nie aż na taką skalę. Chwycił jeden kieliszek, drugi zaś podał Valentine, która jako jedyna później dzielnie szła obok niego, kiedy cała reszta ekipy rozpłynęła się po pomieszczeniach, szukając alkoholu.
  – Witam, cieszę się, że przyszliście – uśmiechnął się dumnie Kane, wskazując zaraz na tace z drinkami i rozkładając ręce. – Częstujcie się. Prezenty, jeśli jakieś macie, możecie położyć na jednym ze stolików, w rogu salonu, czyli tam, gdzie wszyscy. Następnie się rozgośćcie, a kiedy tylko przywitam wszystkich, to z przyjemnością do was dołączę.
    Weszli do środka, kierując się do salonu. Rzeczywiście. Na samym środku była naprawdę spora góra prezentów. Fields miał wrażenie, że ten mały szklany stolik za chwilę pęknie, a szkło rykoszetem poharata wszystkie nogi i ręce, znajdujące się w jego zasięgu.  Zajęli wolne miejsca na jednej, ze skórzanych kanap i rozejrzeli się dookoła. Gości było naprawdę dużo. Pokusiliby się o stwierdzenie, że to zdecydowanie było pół szkoły. Jeśli chodziło o wnętrze, to nie zmieniło się tutaj kompletnie nic. Za czasów Snoorów było tak samo. Wiedział to stąd, że czasem tutaj wpadał w asyście rodziców i siostry na niedzielne herbatki. Jasmine Snoor przyjaźniła się z jego mamą wiele lat, więc każde niedzielne popołudnie spędzały razem, plotkując o mieszkańcach i zajadając się ciastem truskawkowym. Reszta rodziny była tu przy okazji większych przedsięwzięć i obiadów.
  – Nic się tutaj nie zmieniło – stwierdził Elliot, wypijając całą zawartość swojego kieliszka i odstawiając go na najbliższej szafce, koło lampy. – Ciekawe gdzie jest reszta rodziny tego chłopaka? Zostawili mu tak po prostu cały pałac, żeby robił, co chce?
  – A co miało się zmienić jak dopiero się ci nowi wprowadzili? – Mruknęła niedbale wzruszając ramionami. Idąc śladem chłopaka, Val dokończyła swojego drinka i odstawiła szkło na drugim stoliku kawowym stojącym przed kanapą. – Wiesz, nasz gospodarz ma urodziny, więc pewnie gdzieś pojechali, żeby zorganizował imprezę bez rodziców na głowie. To całkiem normalna sprawa.
  – Myślałem, że raczej będą chcieli urządzić to miejsce po swojemu, zanim na dobre tu zamieszkają, ale może kręci ich ten sam, nowoczesny styl – zauważył, marszcząc zaraz czoło. – Teoretycznie normalne, ale z drugiej dziwne. Twoi rodzice zostawiliby ci tak o wolną chatę? Nie sądzę.
     Gości z każdą chwilą zaczynało przybywać. Wszyscy zaaferowani darmowym alkoholem najwyraźniej zapomnieli już o tych plotkach, o nawiedzonym domu. Elliot stwierdził to po tym, że nawet laska z kółka dyskusyjnego mignęła mu gdzieś przed oczami.
    Jak to na początku imprez, było póki co cholernie nudno. Czuł się bardziej jak na bankiecie, niż urodzinach nastolatka, a do tego bardzo szybko zaczęło robić mu się cholernie gorąco. Ściągnął bluzę, którą przepasał na swoich biodrach i… Zdecydował, że po prostu pójdzie się napić. Pociągnął za sobą oczywiście Val i skierowali się do kuchni, gdzie już urzędowała jakaś ekipka. Kiedy tylko ich zobaczyli, to zostawili wszystko, ulatniając się stamtąd, jakby właśnie zobaczyli ducha. Elliot uśmiechnął się tylko do koleżanki, otwierając szafkę i sięgając z niej chyba ostatnie czyste szklanki. Rozlał im tequilę, zalał sokiem i wypił znowu duszkiem, żeby zaraz zrobić następnego. Wkrótce nawet Kane wrócił do środka. Ludzie składali mu życzenia, a ci dwoje raczej trzymali się zdala. Gospodarz zadeklarował, że koło północy będzie otwierał prezenty i służba przyniesie też tort. Służba. Nawet Elliot, będąc synem pani burmistrz, nie miał w domu cholernej służby.  
   Siadł na blacie w kuchni, popijając kolejnego drinka i przyglądając się swojej przyjaciółce.
  – Hej, Val, a ty się nie boisz tutaj być, po tych wszystkich plotkach? – Parsknął rozbawiony Fields, mając nadzieję, że za moment nie zarobi w gębę.

19.09.2020-22.09.2020, sobota/wtorek

     Wiedział, że nowemu mieszkańcowi ich małego miasteczka nie można ufać. Obawy, które tamtego wieczora, po zaćpaniu, skutecznie wygłuszył, okazały się być jak najbardziej słuszne. W momencie kiedy Kane zamachał zadowolony telefonem i pokazał im ten filmik, Elliot poczuł się zupełnie tak, jakby ktoś wymierzył mu solidnego plaskacza w policzek, a później jeszcze poprawił w drugi. Wychodziło na to, że z jakiegoś powodu ten koleś miał wszystko obmyślone. Z pewnością to nagranie nie wyszło zupełnie przypadkowo. Nie zamierzał jednak tego widzieć. Tuż po jego słowach zabrał Valentine i wspólnie opuścili dom szanownego pana Magany.
    Cały kolejny dzień myślał o tym, jakim cholernym cudem dał się tak bardzo wkopać. W rzeczywistości pewnie byłoby mu całkowicie obojętne czy ktokolwiek zobaczy ten film, jednak wiedział, że jeśli ujrzy on światło dzienne, to nie tylko jemu się oberwie. Matka Burmistrz najprawdopodobniej zostanie kozłem ofiarnym, a wytykanie palcami było tym, czego ta kobieta obawiała się najbardziej. Wiadomo, że i tak znaleźliby się ludzie, którzy nie zgadzali się z jej polityką mniej lub bardziej, ale nie zdzierżyłaby raczej pozostania pośmiewiskiem przez to, co wyprawiało jej dziecko. Zwłaszcza, że na Emmę nikt nie miał żadnych dowodów. Na niego, jak się okazało, już tak.

***

    Całą niedzielę przesiedział w pokoju i grał na komputerze. Nie miał ochoty nigdzie wychodzić, choć matka wciąż zachęcała go do jakiejkolwiek aktywności. Proponowała nawet, że sama osobiście oderwie się na chwilę od pracy i zawiezie go na siłownię, ale potrzebował pobyć chwilę sam. Jego pokój był dla niego naprawdę ogromnym azylem, tutaj czuł się jakkolwiek bezpiecznie i mógł przemyśleć rzeczy, nad którymi nie potrafiłby się skupić w innej przestrzeni rodzinnego domu. Nie wychodził nawet na dwór zapalić, smolił bezczelnie w pokoju, jednak rodzice chyba udawali, że po prostu tego nie czuli. Może dla odmiany chociaż raz się nim przejęli? Nie, raczej nie.
    Tak naprawdę dopiero pod koniec dnia Kehlani Fields ponownie zajrzała do pokoju swojego syna. Prawdopodobnie dlatego, że od jutra zwyczajnie nie miałaby czasu, żeby go o poinformować o pewnych planach, jakie miała na najbliższy wtorek.
  – Zostaliśmy całą rodziną zaproszeni do państwa Magana na obiad, pojutrze – rzekła spokojnie, nie wchodząc w głąb pomieszczenia. Ewidentnie odór papierosów i niekąpiącego się chłopca w wieku dojrzewania mocno ją odrażał. – Idziemy tam prywatnie, ale jako burmistrz chciałabym zrobić również dobre wrażenie na nowych mieszkańcach i odpowiednio ich przywitać. Nie przynieś mi wstydu, okej?
  – A dostanę kieszonkowe na ten tydzień? – Zagaił od razu Elliot, odwracając się na obrotowym krześle w jej stronę. Dotychczas na nią nie patrzył, bo był zbyt zajęty animacją na ekranie. Matka wydawała się też mieć wyjątkowo dobry humor, dlatego nic nie stało na przeszkodzie, by ewentualnie spróbować ją udobruchać. Albo zwyczajnie pogrozić.
  – Skarbie, kara jest karą – odpowiedziała mu kobieta, wyraźnie powstrzymując się od uniesienia na niego głosu. – Poprawisz oceny, to odzyskasz kieszonkowe. I przewietrz tutaj, śmierdzi gorzej niż z publicznych śmietników.
    Miał nadzieję, że chociaż poprawi sobie nastrój małymi zakupami, ale najwyraźniej nie było mu to pisane. Jedynym, co musiał zrobić, to nastawić się psychicznie na wiztę w Whitevale. Ciekawiło go tylko jaki cała rodzina nowych mieszkańców miała w tym cel. Dlaczego Kane na swoich udawanych przyjaciół wybrał akurat ich? To dlatego, bo miał czym ich szantażować czy może miało to jakieś zupełnie większe i głębsze dno? Choć Elliot bardzo próbował, to za nic nie umiał połączyć kropek. Nic mu tu nie grało. Najgorsze jednak było to, że nawet gdyby chciał, to dla własnego bezpieczeństwa nie mógł odmówić.  

***

     W poniedziałek był w szkole normalnie, w prównaniu do swojej koleżanki. Tej, z którą wpadł do gigantycznego bagna i jak na razie nic nie wskazywało na to, żeby udało im się z niego wyjść. Na lekcjach nie mógł się skupić, a chodzący za nim wszędzie Kane wcale w tym nie pomagał. Fields odnosił wrażenie, że ten chłopak dosłownie go śledzi. Obserwuje każdy jego ruch, jego krok. Próbuje podsłuchiwać o czym mówi i sprawić, żeby poczuł ogromny dyskomfort. Świetnie mu to wychodziło, bo gdzie nie poszedł, dziwnym trafem nowy uczeń zawsze znalazł się tuż w jego peryferyjnym polu widzenia. Miał przez moment nawet wrażenie, jakby czuł jego oddech na swoim własnym karku.
     Gdy wracał ze szkoły ciągle odwracał się za siebie. To cholerne poczucie, że ktoś za nim idzie nie opuszczało go aż do momentu, dopóki nie przekroczył progu własnego domu. Znów zamknął się w pokoju i dla odmiany nawet zajął się pracą domową. Wszystko było zdecydowanie lepsze, niż ciągłe rozmyślanie o tym, że ten człowiek ewidentnie czyha na jego życie.
    Następnego dnia natomiast prawie punktualnie zjawił się w szkole. Wyszedł piętnaście minut po siostrze, jako że ta pojechała swoim nowiutkim mercedesem. On natomiast wolał się przejść. Zresztą i tak była duża szansa, że nawet by go nie podrzuciła. W końcu nigdy nie chodzili do tejże placówki edukacyjnej razem.
    Przywitał się z każdym i nim na dobre  chociaż spróbował się rozgadać, Valentine pociągnęła go za nadgarstek i odseparowała od reszty towarzystwa. Spojrzał na nią nieco zdezorientowany, jednak słysząc jej kolejne słowa zamilkł na dłuższą chwilę. Dotarło do niego, że w takim razie nie tylko jego rodzina została zamieszana w cały ten popieprzony teatrzyk. Pewnie dlatego Kane obserwował go, być może ich, na każdym kroku.
  – Moi też. Matka powiedziała, że idzie tam prywatnie, ale przy okazji chce ich odpowiednio przywitać i zrobić dobre wrażenie jako burmistrz – zacytował słowa matki, robiąc palcami niewidzialny cudzysłów i wywracając oczami. Rozejrzał się zaraz dookoła i nachylił się w stronę przyjaciółki, ściszając nieco swój własny ton. – Ten pojeb cały dzień wczoraj za mną łaził. Miałem wrażenie, że odprowadzał mnie pod sam dom. Dosłownie, gdzie nie poszedłem, to nagle znikąd pojawiał się gdzieś niedaleko.
  – Ciekawe czy jakbym wczoraj była, to też by za mną łaził. Chłop jest tak walnięty, że za chwilę zacznie się rozdwajać i być w kilku miejscach naraz, byleby tylko kontrolować sytuację – Valentine zakończyła swoją wypowiedź głośnym westchnięciem. Nie chciała się dowiedzieć do czego zdolny był Kane, tym bardziej, że w jego otoczeniu mieli pojawić się jej bliscy.
    Elliota to nie dziwiło. Sam też niespecjalnie chciał się przekonać co się stanie, kiedy postawią na swoim i zwyczajnie go zignorują. Wychodziło na to, że facet był kompletnie nieobliczalny. Pytaniem natomiast było dlaczego uwziął się akurat konkretnie na nich. Miał tyle oferm i najróżniejszych wyrzutków w całym mieście, a z tych, niespełna, trzech tysięcy mieszkańców, postanowił sobie wybrać akurat ich, to był ewidentny żart.
– Ta, jeszcze stwierdził, że to ja przyniosłem towar i zacząłem nam sypać – mlasnął niezadowolony i wyciągnąwszy z kieszeni papierosy, wkrótce odpalił jednego. – Zaczynam się wkurwiać, bo nie przychodzi mi do głowy absolutnie nic, co wyjaśniłoby chociaż o co mu chodzi.
–  Może kiedyś bym jeszcze pomyślała, że po prostu ma taki głupi sposób szukania przyjaciół – wzruszyła ramionami, po czym od razu nerwowo się rozejrzała.
    W tym momencie Fields zadecydował, że pora się rozdzielić. Dopalił jedynie fajkę, peta przydeptał, a później udał się na lekcje. Plusy były takie, że Kane był w innej klasie, więc nie byłoby możliwości, żeby wpatrywał się w niego również na lekcjach. Najwyraźniej to była jedyna chwila, kiedy mógł odetchnąć i nie wkręcać sobie manii prześladowczej. Mógł też mentalnie przygotować się na najgorsze. Czyli cholerny grill w Whitevale.

***

     Po lekcjach oczywiście udali się do posiadłości nowej rodziny. Oczywiście nie uniknęli Kane’a, który po drodze się zatrzymał i zaproponował, że może ich ze sobą zabrać. Ci jednak odmówili, a on o dziwo nie naciskał i nie wyciągał telefonu, każąc im wsiadać. Droga minęła im dość spokojnie, choć kiedy zaczęli zbliżać się do posiadłości, Elliot poczuł dziwnego rodzaju niepokój. Miał naprawdę cholernie złe przeczucia co do tego wspólnego obiadu. Nie wiedział nawet w jakim celu zaproszono zarówno jego rodziców, jak i państwa Dumont, ale z pewnością nie tylko na obiad.
    Rozmyślał tak intensywnie, że nagle poślizgnął się o jeden z drewnianych schodków, a całe życie przeleciało mu przed oczami. Jak na złość drzwi wejściowe zdążyły się otworzyć, kiedy on walczył z podniesiem się w taki sposób, żeby przypadkiem spodnie na dupie mu nie puściły na szwach. Ze środka wyjrzała kobieta, która od razu rozentuzjazmowana zaprosiła ich do wnętrza domu. Przedstawiła się jako Aubriella Magana, więc najwyraźniej była matką ich szantażysty.
      W głowie Elliota od razu pojawiła się myśl kto daje dziecku tak kretyńskie imię jak Aubriella, ale szybko się okazało, że w ich rodzinie najwyraźniej wszyscy mają takie dziwne imiona. Kane jeszcze było jak cię mogę, ale jego siostra nosiła imię Ainhoa, a ojciec Kamryn.
    Siedzieli wszyscy za domem, na tarasie, gdzie rozciągał się piękny widok na przystań. To na nim skupił się Fields, od czasu do czasu spoglądając na Valentine. W którymś momencie padło jednak pytanie, którego chyba żadne z nich się nie spodziewało. Przynajmnej on się nie spodziewał.
  –  Jak to się stało, że tak szybko się zaprzyjaźniliście? – Zapytał pan Magana, wkładając sobie do ust kawałek mięsa. – Kane jest raczej nieśmiały, a wspominał, że macie stałą grupkę, z którą się trzymacie i zaprosiliście go do niej. Jak to było, co?
    Gorszym od samego pytania jednak było tylko to, że syn pytającego był według niego nieśmiały. Zdaniem blondyna zaś był aż nazbyt śmiały. Szantażował ich, robił wielkie melanże, a okazywało się, że rodzice nie mają najwyraźniej pojęcia o jego podwójnych standardach. Następnie jednak sam zainteresowany skłamał, a na jego słowa Elliot uniósł tylko brew, nie dokońca wierząc w to, co właśnie usłyszał.
   –  Mówiłem ci, tato – uśmiechnął się czarująco Kane, a przy okazji tak obrzydliwie sztucznie, że aż dziw, iż nikt na to nie zareagował nieufnym spojrzeniem. – Zapytałem Elliota i Valentine czy mogą pomóc mi zrobić obchód po szkole, ponieważ jestem nowy. Później też jako jedyni przyszli na moją urodzinową imprezę. Chyba nie do końca lubią w tej szkole nowe osoby… – Tutaj skruszył się nieco, patrząc smutno na całe towarzystwo po kolei.
 – Nie przejmuj się, słoneczko, młodzież bywa trudna – wtrąciła się pani burmistrz, posyłając mu pokrzepiający uśmiech.
    Na słowa chłopaka jednak nawet Emma zareagowała cichym parsknięciem. Sama chyba doskonale wiedziała, że jej brat jest ostatnią osobą, która z radością w oczach oprowadzałaby nowicjusza po szkolnych korytarzach. To zwyczajnie nie pasowało do jego wizerunku. Zresztą, wiedziała również, że jej bliźniak to egoista i narcyz. Nie interesowało go nic poza czubkiem jego własnego nosa, a pomagał innym tylko w momencie, kiedy miał z tego jakiś interes. Oczywistym było, że młodszy Magana nie może powiedzieć nikomu, że on i Dumont zostali jego przyjaciółmi, bo ma na nich parszywego haka.
    Cały ten grill generalnie w oczach nastoletniego syna pani burmistrz był niewypałem. Rodzice jednego i drugiego, choć przyjechali samochodami, to zdecydowali się na wypicie lampki wina. Oczywiście ich poczęstowano tym bezalkoholowym, bo żadne z nich nie było pełnoletnie. Elliot zaś nie tknął praktycznie nic, patrząc, jak jego siostra i starzy zajadają się pieczonym, krwistym stekiem. Przeszło mu nawet przez myśl, że może jakimś cudem do jego kawałka dodali trutki na szczury. Chciało mu się rzygać od tej przesiąkniętej fałszem atmosfery. Najchętniej poszedłby się przejść gdzieś po okolicy i zapalić, żeby odetchnąć, jednak z pewnością wzbudziłoby to podejrzenia wszystkich zgromadzonych. No i matka oczywiście dałaby mu później w domu reprymendę, że to bardzo nietaktowne i znowu przyniósł jej wstyd. Jakby Emma wystarczająco go nie przynosiła, trzymając ciągle komórkę pod stołem i uśmiechając się do ekranu jak głupi do sera.
     W pewnym momencie jednak Kane wstał od stołu. Popatrzył na wszystkich zgromadzonych i znów przywdział na twarz ten uśmiech, który pewnie każdą nastolatkę zwaliłby zupełnie z nóg.
  – Pomyślałem, że możemy się przejść nad przystanią – wypalił nagle, wygładzając materiał koszuli, która na krawędziach nieco mu się przygniotła. – Chętnie pokażę wam jak odnowiliśmy z tatą łódkę w niedzielę. Dorośli porozmawiają, a my sobie pochodzimy. Judy, Emmo, możecie iść oczywiście z nami, do czego zachęcam.
     Siostrzyczka Fieldsa nie za bardzo chciała odchodzić od stołu, ale po chwili najwyraźniej ją oświeciło, że będzie korzystać z telefonu bez narażania się na gniew rodziców. Ucieszona więc od razu wstała, chwytając w dłonie swoją torebkę i czekając, aż reszta ruszy swoje cztery litery. Siostra Dumont zaś była trochę niepewna tej decyzji. Nie dziwiło go to, bo Valentine popatrzyła na nią tym swoim zabójczym, pojebanym wzrokiem, ale ostatecznie zachęcona przez rodziców również podniosła się z krzesła. Cała piątka skierowała się nad wspomnianą przystań, gdzie zacumowane były dwie małe żaglówki. Wyglądało to fajnie i momentami naprawdę szło pozazdrościć takiego miejsca, ale to nie był teraz czas by rozmyślać o nocnych popijawach na tym pomoście.
     Emma niezbyt była zainteresowana opowieścią o odnawianiu łodzi. Poszła tylko dlatego, żeby w połowie drogi siąść na wielkim kamieniu i machnąć na nich wszystkich ręką. Zarzuciła nogę na nogę i zaraz kontynuowała swoje rozmowy na czatach randkowych. Jej brat tylko czekał na to, aż zacznie się rozbierać na kamerkach, bo zeszmaciła się już wystarczająco, żeby zacząć to robić. Judy zaś dzielnie kroczyła za nimi i zdawała się w ogóle nie zwracać uwagi ani na swoją siostrę, ani na jej przyjaciela. Spoglądała gdzieś w dal, przyglądając się łodziom.
  – Mogę obejrzeć je z bliska? – Zapytała młodsza Dumont, posyłając Kane’owi niepewny uśmiech i odwracając zaraz wzrok.
  – Judy, kochana, ależ oczywiście. Daj mi, proszę, rękę i wspólnie je zobaczymy – wyciągnął do niej dłoń, jednak jego wzrok przeniósł się na jego towarzyszy. – Możemy nią nawet popływać, jeśli miałabyś ochotę. W Chicago nie mieliśmy takich bajerów, ale z tatą często jeździliśmy nad wodę. Wiem jak się pływa.
  – Obejdzie się – prychnął Elliot, łapiąc zaraz dziewczynę za ramię i przyciągając ją w swoją stronę. Zamilkł na chwilę i puścił ją. Wyciągnął telefon i udał, że wpatruje się w jakąś wiadomość. – Judy, skocz do mojej siostry i powiedz jej, że mama ją woła.
     Dziewczyna nieco zdezorientowana spojrzała na niego, ale zaraz kiwnęła głową. Oddaliła się na odpowiednią odległość, a wtedy miał szansę po raz kolejny skonfrontować szantażystę. Jeszcze zanim zostali sami był bardziej niż pewien słów, które chciał powiedzieć. Szybko jednak wszystkie myśli wyparowały z jego głowy, a on nie do końca wiedział jak się zachować. Otworzył usta i już miał coś powiedzieć, kiedy to właśnie Magana przemówił jako pierwszy.
  – Trochę powęszyłem na wasz temat – rzekł ze spokojem, chowając ręce do kieszeni spodni i patrząc w stronę lasu, którego rozłorzyste korony drzew rozlegały się daleko za horyzontem. – Zastanawiam się jakim cudem naczelny fuckboy i agresywna dzikuska znaleźli wspólny język. Chociaż sądząc po ostatnich wydarzeniach na mojej imprezie urodzinowej, to nie mam już żadnych wątpliwości.
   – Podpuściłeś nas, draniu – warknął Elliot, podchodząc do chłopaka i chwytając go za kołnierz. Nim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, Kane złapał go za nadgarstki, ściągając z siebie jego ręce i odpychając lekko do tyłu.
  – Trzymaj ręce przy sobie, jeśli nie chcesz popsuć obiadu najbliższym. Przypominam, że ciągle mam telefon pod ręką – zagroził, po raz kolejny poprawiając swoją koszulę.
  – Uspokójcie się obaj, jeszcze ktoś nas usłyszy – Val stanęła pomiędzy nimi, chociaż w najgorszym scenariuszu sama najchętniej złapałaby Maganę za szmaty i zrobiła z nim porządek. Konsekwencje użycia języka przemocy w obecnej sytuacji byłoby co najmniej strzeleniem sobie ogromnym bełtem w kolano. Miała nadzieję, że Fields dojdzie do takiego samego wniosku. Jednak całkowicie na darmo, bo w chłopaku buzowało już na tyle emocji, że wystarczyło jedno niewłaściwie słowo, żeby ponownie rzucił się na niego z rękoma. Tylko tym razem prawdopodobnie i finalnie po prostu poszedłby siedzieć.
     Cała ta sytuacja była popieprzona, choć jeszcze nie minął nawet tydzień, a zaledwie trzy dni. Elliot jednak ewidentnie dostawał już białej gorączki. Miał wrażenie, że brakuje sekund, żeby go doszczętnie pojebało i żeby zaczął niszczyć wszystko, co spotka na swojej drodze. Teraz jednak nie mógł sobie tak po prostu wyjść, kiedy był wkurwiony. Siedział w tym razem z Valentine i podejrzewał, że gdyby tylko któreś z nich postanowiło wyjść z tego gównianego obiadu, to najpewniej jeszcze dzisiaj nagranie trafiłoby do absolutnie wszystkich.
– To niech powie wreszcie o co mu, kurwa, chodzi! – Jęknął blondyn, odwracając się do nich plecami i kładąc ręce na swojej twarzy. Prawdopodobnie miało go to uspokoić, ale nie dało zupełnie nic. – Po cholerę się do nas przyczepiłeś? Po co te wszystkie kłamstwa, że oprowadzaliśmy cię po szkole, że nic nam nie sypałeś, chociaż to ewidentnie ty wyciągnąłeś prochy! Po chuj to wszystko?
    Kane widocznie spodziewał się pytań tego typu. Uśmiechnął się jedynie cwanie i od razu miał odpowiedź na wszystkie nurtujące ich pytania. Zarządził dłonią, żeby poszli jeszcze kawałeczek dalej, bo przez Elliota wszyscy zaczęli zerkać w ich stronę. Wystarczająco nielubiany przez parę przyjaciół nastolatek pomachał radośnie do rodziców i Emmy, którzy akurat na nich spojrzeli i poszedł zaraz do przodu, wskazując ręką na pustą przestrzeń. Najwyraźniej, żeby wyglądało, iż Fields był tylko i wyłącznie podekscytowany historią.
  – Potrzebuję mieć was blisko siebie – wypalił nagle, wzruszając ramionami. – Zdaję sobie sprawę, że jestem dziwakiem. Między innymi dlatego w swoim osiemnastoletnim życiu przeżyłem już osiem przeprowadzek. Jeszcze zanim się tu pojawiłem, nawiązałem kontakt z pewnym chłopakiem z Blackburry. Miał mi opowiedzieć o mieście, o jedynym liceum, które tutaj jest. Powiedział mi również o was. Raczej nikt nie chciałby się ze mną kolegować i na nikogo nie udałoby mi się zebrać czegoś wstydliwego, żeby móc go szantażować. Wy jesteście zdemoralizowani i znienawidzeni. Kto inny poleciałby na darmowe prochy? Próbowałem najpierw z tą całą Jules, wydawała się być najgłupsza z was, ale dziewczyna najwyraźniej nie sięgała po twarde narkotyki, bo kompletnie jej odjebało. Ta druga laska zainteresowała się moim kumplem, który przyjechał specjalnie z Chicago, a ten chłopak zniknął mi z zasięgu wzroku. Padło na was. Uczciwy układ. Wy się ze mną przyjaźnicie, a ja nie pokazuję nikomu waszych ćpuńskich przygód.
    Nie mógł uwierzyć w tak kretyńskie tłumaczenia. Naprawdę, zamiast po prostu naturalnie próbować jakkolwiek rozwinąć znajomość i pokazać się z fajnej strony, to on od razu ustalał sobie pełen plan działania, w którym zamierzał tę przyjaźń na nich wymusić.
  – Jest milion innych sposobów na pozyskanie przyjaciół, Kane – stwierdziła trafnie Dumont. – Wcale nie musiałeś nam dawać narkotyków i bawić się w cały ten szantaż. Co to za przyjaźń, skoro grozisz nam zniszczeniem życia?
  – To jest przyjaźń po mojemu – uznał błyskotliwie, za moment zaczesując włosy do tyłu. – Nie denerwujcie się, ale naprawdę uznałem, że nie mam innego wyjścia. Jak widać, słusznie zresztą. Wracajmy z powrotem, mama chyba przyniosła deser.
     Powolnym krokiem Kane udał się z powrotem w stronę domu, a pozostała dwójka stała jeszcze przez chwilę w milczeniu. Najwyraźniej obydwoje próbowali przetrawić to, czego właśnie się dowiedzieli. Wychodziło na to, że cała ta sytuacja to był zwyczajny kaprys chłopaka. Elliot nie wierzył też w to, że państwo Magana przeprowadzali się osiem razy tylko dlatego, że ich syna nikt nie lubił w szkołach. Za tym ewidentnie musiało kryć się coś więcej, tylko za cholerę nie mogli sobie uświadomić co. Przyjaźń zbudowana na szantażu na pewno nie była jego jedynym celem.
     Wrócili do stołu, gdzie pani Aubriella rzeczywiście przyniosła deser. Całkiem przyzwoicie wyglądający sernik z czekoladą i wiórkami kokosowymi.
  – Elliot, nic nie zjadłeś, jesteś wegetarianinem? – Uśmiechnęła się ciepło kobieta, podając mu za chwilę talerzyk z ciastem. – Spróbuj chociaż mojego deseru. To sernik czekoladowo–kokosowy, z przepisu mojej praprababki. Na pewno ci posmakuje.
   Odpowiedział tylko również uśmiechem i przyjął poczęstunek, stawiając go przed sobą. Odechciało mu się jeść jeszcze bardziej. Zamiast tego, tuż po tym obiedzie, zamierzał zaprosić do siebie Valentine i zamówić pizzę, płacąc oczywiście kartą Emmy. Musiał pogadać z przyjaciółką i to koniecznie, w bezpiecznej przystani. Tam, gdzie Kane nie mógł ich dojrzeć, usłyszeć, ani dyktować warunków.

***

    Wrócili z jego rodzicami. Elliot poprosił czy mogą ze sobą zabrać Val i o dziwo nie mieli nic przeciwko temu. Kehlani nawet sama zaproponowała im pizzę, mówiąc, że jedzenie na grillu u nowej rodziny nie było zbyt apetyczne. Dodała też, by Dumont nie czuła się zbyt urażona, ale jej mama źle przyprawiła mięso. Jej syn wywrócił tylko oczami i resztę podróży spędzili już w ciszy, słuchając tylko paplaniny pani Fields, która w skrócie uznała, że całkiem sympatyczni ludzie, jednak nieco dziwaczni. Zwróciła też uwagę na kretyńskie imiona, choć, gdy dojeżdżali, stwierdziła, że sama ma równie kretyńskie.
    Zaraz po wejściu do domu ojciec przetelefonował po pizzę, wcześniej uzgadniając kto jaką chce. Val i Elliot postanowili wziąć jedną na pół, z podwójnym serem, papryczkami jalapeno i kurczakiem. Nic specjalnego, ale ileż smaku. Wyszli jeszcze zajarać przed dom, tym razem chłopak poczęstował przyjaciółkę swoim. Zawsze ją opalał, dla odmiany mogło być inaczej. Następnie od razu po fajku skierowali się do jego pokoju. Blondyn od razu rozwalił się na łóżku i odetchnął głośno, jakby właśnie przeżył najcięższy dzień w swoim życiu. No i teoretycznie taki był. Od tego wszystkiego już nawet łeb pulsował mu na tyle mocno, że miał poczucie, iż za chwilę wybuchnie.
  – Musimy coś zrobić – odezwał się nagle, podnosząc się do siadu. – Też czegoś na niego poszukam. Choćbym miał zginąć.

22.09–23.09.2020, wtorek/środa

     Dowiedzieli się kilku rzeczy na własną rękę. Właściwie raptem dwóch, ale wciąż było to dużo lepsze, niż okrągłe nic. Już sam fakt zmienionego nazwiska i to, że kupili dom, w którym brutalnie zamordowano małżeństwo, świadczył o czymś. Nie wiedzieli jeszcze tylko o czym, ale wystarczyło spojrzeć na posiadłość, którą kupili w Blackburry. Również tę, w której małżeństwo zginęło w niewyjaśnionym pożarze. W całość nie łączyło się jeszcze nic, ale w tym momencie Elliot obiecał sobie, że dociągnie to i rozwiąże tę dziwną zagadkę do samego końca.
    Nie widziało mu się jechać aż do Norfolk, zwłaszcza, że jak Valentine trafnie spostrzegła – ciągle mieli na karku Kane’a. Koleś obserwował każdy ich ruch, więc nie byłoby zaskoczeniem, gdyby okazało się, że jakimś cholernym cudem właśnie stoi za drzwiami i słucha o czym rozmawiają. Nie mieli jednak wyjścia. Jeśli chcieli posunąć się do przodu, próbując uporać się z nieproszonym gościem w ich życiach, to musieli tam pojechać. W dodatku prędzej, niż później.
    Dlatego właśnie Elliotowi najrozsądniejszą opcją wydało się jechać tam od razu. Gdyby bezsensownie cokolwiek planowali i przenosili to na weekend, była bardzo duża szansa, że Magana rzeczywiście mógłby się dowiedzieć o ich małej wycieczce. Mało tego, byłby pewnie tak bardzo zdesperowany, że jechałby za nimi, żeby tylko pozbawić ich jakiejkolwiek prywatności. Ta myśl była przerażająca, ale mogła się wydarzyć. Niemniej, decyzja została podjęta, a jemu pozostało ogarnięcie tylko pieniędzy od siostrzyczki, spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy i wyjazd.
     Skierował się więc do pokoju swojej siostry, bezceremonialnie wpadając tam bez pukania i jakiejkolwiek informacji o tym, że ktoś za moment przekroczy próg pomieszczenia. Zdążyła zakryć się bluzką, jako że siedziała w samym biustonoszu i w pierwszej kolejności chwyciła kosmetyczkę, którą z impetem w niego rzuciła. Ten roześmiał się tylko i zamknął za sobą drzwi, podchodząc bliżej swojej bliźniaczki i zaglądając w ekran jej laptopa. Blondynka momentalnie go zamknęła i spojrzała na brata, zakładając bluzkę na siebie.
  – Wypieprzaj stąd – warknęła niezadowolona, odpychając go od siebie i wskazując na drzwi. – Tam masz wyjście.
  – Ostatnio sądziłem, że myśl, iż mogłabyś występować na kamerkach, to tylko domysły, ale najwyraźniej miałem rację – prychnął rozbawiony Elliot, siadając na łóżku. – Co na to rodzice? Wspominałaś, że dorabiasz sobie do kieszonkowego?
  – Co? Nie twój interes! Zresztą, to nie żadne kamerki, tylko… – Mruknęła w odpowiedzi Emma, by za chwilę potrząsnąć głową i spojrzeć na niego z wyrzutem. – Mówiłam już. Nie twój interes. Przylazłeś znowu zatruwać mi życie, bo ci się nudzi?
     Był pewien, że to były kamerki i choć jeszcze niedawno rzeczywiście były to tylko przypuszczenia, tak teraz był pewien. Gdyby z kimś się założył o to, że jego siostra się zeszmaci, to zgarnąłby całkiem pokaźną sumkę pieniędzy. Tak naprawdę miał w dupie to, co robiła. Potrzebował tylko wielu jej odpałów do tego, aby ją szantażować i wyciągać od niej pieniądze. Póki rodzice nie zechcą znów dawać mu kieszonkowego, to musiał sobie radzić zupełnie inaczej. Nie był to do końca humanitarny pomysł i robił totalnie to, co robił z nim Kane, ale Fields robił to dla kasy. Kane – chuj wie dlaczego.
     Milczał dłuższą chwilę i przyglądał się siostrze, tym swoim obojętnym wzrokiem, jakby miało to cokolwiek zmienić. Dziewczyna raczej miała świadomość po co przylazł, ale do końca chciała wierzyć, że to po prostu irytowanie jej w wyniku nudy. Westchnęła wkrótce, opierając się wygodniej o różowy, biurkowy fotel.
  – Ile chcesz, żebyś nic nie powiedział rodzicom?  
  – Muszę się dostać do Norfolk i z powrotem. Paliwo, jakieś żarcie, może pamiątki – wymieniał, uśmiechając się już zwycięsko pod nosem.
     Blondynka wyciągnęła telefon, poklikała przez chwilę po ekranie. Dość sprawnie jej to szło. Jego smartfon natomiast za sekundkę zawibrował. Spojrzał na powiadomienie i uśmiechnął się, machając sprzętem z nieukrywanym zadowoleniem.
  – Interesy z tobą to czysta przyjemność – skwitował krótko. – Gdyby rodzice pytali, to nocuję dzisiaj u Val. Tak swoją drogą, nie zaczepiaj jej więcej.
  – Poza obiadem na dole, to jej nie widziałam – Emma wyglądała na zaskoczoną, unosząc brew. – Poza tym nie interesuje mnie jakakolwiek komunikacja z tą laską. Dobrze wiesz, co o niej sądzę.
    Elliot zmarszczył wyraźnie czoło, nie odpowiadając już nic. Raczej Dumont nie miałaby powodów, żeby wymyślać sobie, iż jego siostra domniemanie ją zaczepiła. To pewnie bliźniaczka naściemniała, że nic o tym nie wie, ale przynajmniej mógł ją ostrzec. Dobrze wiedziała jak to się skończy, jeśli to wszystko się powtórzy.
    Już miał wychodzić, kiedy przypomniało mu się o prośbie przyjaciółki. Nie pytał siostry o zdanie, zamiast tego po prostu otworzył jej szafę i sięgnął byle co, rzucając tylko krótko, że pożycza. Zaraz po tym wrócił do siebie. Rzucił nimi w stronę przyjaciółki i zaczął szperać pod łóżkiem, w celu poszukiwań sportowej torby, którą czasem nosił na treningi koszykówki. Częściej korzystał ze zwykłego plecaka, ale tym razem postanowił zrobić wyjątek.
  – Mogą być? Nic lepszego nie chciało mi się szukać – spytał od razu, wyciągając torbę i spoglądając na biały top w różowe kwiatki, który dziewczyna akurat chwyciła w dłonie. – Nie do końca twój styl. Najwyżej coś ci kupię z okazji urodzin, Emma podzieliła się budżetem, to poszaleję.  
  – Cóż, bluzka w stylu Valentine lat dziesięć, ale i tak dziękuję – odparła po obejrzeniu niezbyt urodziwego topu. W ich obecnej sytuacji jednak nie czuła się, jakby miała jakiekolwiek prawo do narzekania.
  – Wolę Val lat dziesięć, niż Val lat pięćdziesiąt – stwierdził, wzruszając ramionami. – Właściwie, to nie wiem czy aż tak potrzebujemy tych wszystkich rzeczy. Jedziemy tam na chwilę, a ja mogę prowadzić w obie strony. Zdrzemniesz się w drodze.
  – Dla mnie przebranie się, to po prostu kwestia komfortu – rzuciła, wlepiając wzrok w ekran telefonu, gdzie wystukiwała wiadomość do matki. Wolała uprzedzić rodziców, że za szybko nie wróci, chociaż pewnie ten fakt nikogo nie obchodził.
  – A moim zdaniem po prostu wymyślasz, ale niech ci będzie. Zatem mam nadzieję, że kwiatkowy top będzie leżał jak ulał – uśmiechnął się ironicznie, pakując zaraz do torby jakieś rzeczy.
    Choć sam mógł przechodzić w tej jednej koszulce jeszcze najbliższy czas, to jednak zdecydował się również na wzięcie chociaż jednej dodatkowej. Nie będą możliwości, żeby się wykąpać, więc perfumy i czysty tees musiały być po prostu wystarczające. Wziął ze sobą jeszcze parę drobiazgów, by na koniec wrzucić wszystko do torby. Później już tylko wsiedli do auta i odjechali spod posiadłości Fieldsów, nie informując nikogo więcej o swoich planach. Emma i tak wiedziała już za dużo, więc przyszedł moment, by zamilknąć już w tej sprawie i nie rozmawiać z nikim innym.
    Podróż minęła im w dość średniej atmosferze. Choć w normalnych okolicznościach pewnie by śpiewali, wygłupiali się i przeżywali najlepszą podróż samochodem, jaką tylko mogli, to tym razem to wszystko nie wchodziło w grę. Oboje byli dość zdenerwowani, choć żadne z nich nie bardzo chciało się do tego przyznać. Siedzieli w niebieskim dodge’u challengerze jak na szpilkach i ani myśleli zwiększyć głośność muzyki, którą Elliot wybierał na telefonie. Czasem trochę rozmawiali albo komentowali to, co akurat zdążyli minąć, jednak aura między nimi była naprawdę cholernie gęsta.
     Byli cholernie ciekawi, co zastaną na miejscu. Wiedzieli, że jadą do Norfolk, obejrzeć dom, który ojciec Kane’a wykupił. Nie wiadomym było czy ktoś tam mieszkał, czy w końcu tę działkę sprzedano, skoro się przeprowadzili. Czy znajdą tam coś, co naprowadzi ich na jakikolwiek trop w kwestii tego, czego nowy w mieście nastolatek od nich chce. Dlaczego uparł się akurat na nich. Jego argumentacja była do dupy, nie tłumaczyła absolutnie niczego, a sam Elliot nie dowierzał, że wszystko tylko po to, żeby mieć paru znajomych. Przyjaźń przecież można było nawiązać w inny sposób. Nie było koniecznością upijać, narkotyzować, a później szantażować ludzi, którzy w domniemaniu mieli być bliscy.
    Zajechali na miejsce bardzo późno. Zdążyli jedynie minąć tabliczkę informującą o wjeździe do miejscowości, kiedy zdecydowali się przespać, a poszukiwania zacząć od rana. Stanęli więc na jednym z parkingów i ułożyli się do snu. Choć chyba żadnemu z nich nie za specjalnie ten sen chciał przyjść. Valentine strasznie się kręciła, aż w końcu poprosiła kolegę, by zamknął samochód od środka. Zrobił to bez żadnego zrzędzenia, odsuwając po chwili nieco fotel od kierownicy. Wciąż oglądał widok za oknem, choć nie było tutaj zdecydowanie, co oglądać. Sprawiło to jednak, że udało mu się przysnąć. Niestety nie na długo. Jego przyjaciółka bowiem nagle zaczęła się strasznie kręcić i coś majaczyć pod nosem. W pewnym momencie brzmiała jednak tak, jakby się dusiła. Fields podniósł się więc, patrząc na nią podejrzliwie i wreszcie kładąc swoją dłoń na jej przedramieniu. Nie wiedział co to było, ale z pewnością nie chciał, by cokolwiek jej się stało.
  – Val – powiedział cicho, trząchając nią lekko, jednak nie uzyskał żadnej reakcji. Złapał ją więc nieco mocniej i potrząsnął bardziej. – Val! – Powtórzył głośniej, a kiedy dziewczyna się ocknęła, ten położył jej wierzch dłoni na czoło. – Co ci jest? Myślałem, że mi tu wykitujesz za chwilę. Jesteś rozpalona.
  – Miałam okropny koszmar – wydusiła z siebie po dłuższej chwili. – Kolejny raz, kiedy przeżywałam tak realistyczne tortury we śnie – podniosła się powoli, prosząc zaraz o wodę, żeby ugasić chociaż trochę palące w gardle pragnienie.
    Blondyn wygiął się wpół, żeby zaraz zza tylnego siedzenia wyciągnąć butelkę. Niemalże od razu jej ją podał, a ta pociągnęła z niej kilka solidnych łyków, jakby nie piła co najmniej od zeszłej środy. Zaraz po tym wrzuciła ją z powrotem na tył, a on wyciągnął do niej ręce.
  – Warunki trochę średnie, ale przytul się, chociaż na chwilę. Będzie ci z pewnością lepiej – stwierdził Elliot, nie spuszczając z niej wzroku. – To tylko sny, Val. Są czasem pojebane i powtarzalne, ale nie wolno ci się bać.
  – Po prostu uderzają w takie bardzo wrażliwe rzeczy – wymamrotała, wtulając się w klatkę piersiową Elliota. – Od czasu tamtej imprezy u Magany, wracają do mnie wspomnienia i emocje, które wymazałam ze swojego życia.
  – Tamta impreza po prostu sprowadziła na nas nieszczęście – westchnął, głaszcząc lekko jej plecy i patrząc się na wciąż rozgwieżdżone niebo. – Po prostu się boisz i niepotrzebnie sobie wkręcasz jakieś rzeczy. Ten koleś nic nam nie zrobi, rozumiesz? Nie pozwolę mu na to.
    W pełni rozumiał jak musi czuć się Valentine. Sam miał cholerne obawy, że ta znajomość z Kane’m i ten szantaż nie doprowadzą ich do niczego dobrego. Było mu trochę szkoda koleżanki, jednak uważał, że niepotrzebnie pozwala się pożreć natrętnym myślom. W normalnych okolicznościach pewnie zacząłby się z nią droczyć i wyśmiał jej senne koszmary, ale tym razem wyglądała naprawdę źle. Jej skóra aż parzyła, a wilgotna bluzka przyklejała się do niej jak taśma. Nie wspominając już o tym, że byli w obcym mieście, nie wiadomo gdzie, w środku nocy i zamknięci w aucie.
  – Gdybyś doświadczał tego samego, co ja, to byś zupełnie inaczej gadał – westchnęła, zastanawiając się czy w ogóle powinna mówić o swoich snach i dziwnych przeczuciach, które prześladowały ją od czasu pamiętnej imprezy.
  – To źle, że próbuję cię podnieść na duchu? – Prychnął, odsuwając głowę i zerkając na nią. – Jeśli ci wygodnie, to śpij. Czeka nas zwiedzanie, gdy tylko wstaniemy.
    Rzeczywiście usnęli w swoich objęciach, choć zdecydowanie nie była to najwygodniejsza pozycja. Fields obudził się obolały i zmęczony bardziej, niż przedtem. Po tym jednak, co w nocy przeżywała Val, nie miał serca robić jej o to wyrzutów. Zamiast tego po prosu się przeciągnął i wysiadł z auta, żeby zapalić. Zaraz po tym skoczyli do pobliskiej knajpki na jakieś śniadanie, choć trzeba było przyznać, że cała ta sytuacja znacznie odbierała mu apetyt. Na szczęście w sprzedaży mieli jego ulubionego energetyka, więc to śniadanie było w zupełności wystarczające.
    Najgłówniejszym punktem podróży było jednak oczywiście zbadanie tajemniczego domu, który… Okazał się nie wyglądać tak, jak na zdjęciu w Internecie. Właściwie, to wyglądał na budynek, którego od bardzo dawna nikt nie zamieszkiwał. Elliot sądził, że w środku może udałoby im się znaleźć jakieś ślady użytkowania, jednak na pewno nie sięgały ostatnich miesięcy. Zanim tam weszli, to obeszli oczywiście dom dookoła. Wybita szyba z tyłu, wokół pełno butelek, petów i niedopalonych blantów, a także pomazana sprejem ściana. Klasyczny, opuszczony dom, jednak i tak budził pewnego rodzaju niepokój. Pewnie dlatego, bo oboje wiedzieli, kto był jego właścicielem…