Equinox of Altara

____________________________Fortin ✘ Dario Rodriguez
____________________________Fortin ✘ Astra Chen
____________________________Fortin & Kass ✘ Echo
____________________________Kass ✘ Zone Spark
____________________________Kass ✘ Vector Cronn




Emme

         Codzienność na Altarze z punktu widzenia mechanika z trzeciego sektoru naprawczego zwykle jest bardzo prosta i monotonna, choć bywa i niejednostajna. Na Arce często psują się sprzęty, więc stale potrzebne są ręce do działania przy zadaniach naprawczych, w tym też Spark niezawodnie zdaje egzamin. I choć awarie potrafią zbudzić ją z niedźwiedziego snu w ciągu nocy czy wyciągnąć spod pościeli o samym świecie – nie zmieniłaby swojej pracy na żadną inną. Naprawianie maszyn, pomaganie Glanco w warsztacie, wymiana akumulatorów na Altarze czy koordynowanie działań systemu informacyjnego to zajęcia, którym Zone jest w stu procentach oddana i do których ma swego rodzaju smykałkę, odkąd Arka pamięta i wielu jest w stanie przyznać, że bez jej innowacyjnych pomysłów, nastałyby kłopotliwe czasy. Potwierdza się to również w tym momencie. Dziewczyna, zmierzając do warsztatu po naprawieniu paru sprzętów kuchennych w barze mlecznym, otrzymuje wiadomość od Laytona.
         — Alarm w sektorze M. Spark będziesz potrzebna — Przed jej oczyma migocze mały hologram, przedstawiający pociągłą twarz czterdziestoparoletniego mężczyzny. Lay zajmuje stanowisko kierownicze, będąc jednym z najstarszych członków składu naprawczego. Od dawna nie zajmuje się wykonawstwem – z uwagi na swoje, nieco już podstarzałe metody – a zamiast tego jest postacią reprezentatywną na spotkaniach Rady, jest wierzytelnym źródłem informacji dla nowych oraz przewodnikiem po latach świetności Arki. Choć Spark miała z nim pierwsze do czynienia na praktykach zawodowych, których Layton jest organizatorem. To właśnie pod jego skrzydłami Zone szlifuje swój talent przez ostatnie lata.
         Przyspiesza kroku, aby w końcu przejść przez szklane drzwi, dzielące ją od warsztatu. Przystaje w progu, czując chłodny powiew klimatyzacji na swojej skórze, a dopiero po chwili dostrzega wyraźną pustkę panującą w sektorze. Potwierdza swoje przeczucie, że mowa o niebyle jakim alarmie. Warsztat zwykle tętni życiem i każdego speca można znaleźć przy swoim stanowisku o określonej porze, choć w godziny popołudniowe często wypada tak, że są w nim wszyscy. Poczynając od Glanco, trzydziestoletniego brodacza, którego Spark poznała jako pierwszego. Mężczyzna od jej pierwszych kroków postawionych w sektorze naprawczym jest dla niej niebywale życzliwy. To on w dużej mierze pokazał jej o co w tym wszystkim chodzi, a także przedstawił jej każdego z kolejna. I choć Zone nie jest od niego taka znowu młodsza, to Glanco uważa ją za swoją córkę. Jak go zwykle mówi, gdy razem pracują, chce sytuować na „starego, na którym zawsze może polegać”. I wiele więcej nie trzeba mówić, ponieważ ich pracownicza relacja naprawdę się sprawdza. Glanco zawsze wychodzi z pomocną ręką, pomaga jej wprowadzać wszelkie innowacje do systemu, a Spark wykonuje swoją pracę zawsze z dokładną starannością i zwykle na czas.
         Po prawej stronie o stacji Glanco, zajmuje miejsce Otto, będący drugim najmłodszym członkiem grupy, jest przy tym zaledwie dwa miesiące starszy od Spark. Otto jest im znany jako majsterkowicz, który prócz naprawiania sprzętów, zwykle składa coś z niczego i to jest piękne. Zone zdarza się podążać za nim wzrokiem oraz przyglądać się jego pracy, z której wciąż wyciąga nowe motywacje. A mimo wszystko jest tutaj jeszcze jedna osoba, którą Spark może uważać za prawdziwą role model i jest nią Raven. Dwudziestoośmiolatka prócz niesamowitego warsztatu, pracowitości i punktualności jest także najpiękniejszą kobietą, jaką Arka zna – z punktu widzenia Zone. Nigdy nie słyszała, aby ktoś narzekał na Raven, czy to Layton, czy to inni mechanicy czy nawet sami klienci. Wszystko czym się zajmuje, zostaje dopięte na ostatni guzik i chociaż obie nie miałby nigdy zbyt wielu okazji do zamienienia ze sobą słowa, to Spark jest pewna, że to jest poziom, do którego dąży.
         Na szczycie niebywale zżytej z pracą piramidy stoi Peggy, będąca koordynatorem większości działań przeprowadzanych w sektorze naprawczym. To że z rzadka widziana jest przy swoim stanowisku jest uzasadnione, zwłaszcza że często staje się ich zwierzchnikiem pod nieobecność Laytona. Spark na początku za nią nie przepadała, jako że Peggy wpada niczym burza do warsztatu, rozstawiając wszystkich po kątach. Dopiero pracując ze sobą nieco więcej, Zone odkrywa jak duży wpływ ma na Peggy ta praca oraz jak wiele rzeczy potrafi się posypać, przez jedną, zbyt prędko podjętą decyzję.
         Przy ostatnich dwóch stanowiskach rozkładają się Chase i Crow, których Spark nigdy nie uznała albo za wartych szczególnej uwagi albo zwyczajnie nie zauważyła. Crow jest jedną z tych osób, które lubią działać indywidualnie i w ciszy. To też sprawia, że Crow pracuje w godzinach, w których nie ma zbyt wielu osób w warsztacie, albo zwyczajnie znajduje się poza ich zasięgiem. Jako jedyny może dyskutować i dowolnie zmieniać swój grafik, a pozwala mu na to połowa rodziny znajdująca się w Radzie. Może to też sprawia, że w bezpośrednim kontakcie nie mówi zbyt wiele. A przynajmniej Spark odnosi wrażenie, że ktokolwiek jest połączony w jakiś sposób z Radą, jest niebywale małomówny. A Chase? Cóż za nim Zone nieszczególnie przepada, czego nie można powiedzieć w drugą stronę.
         — Przekaż Lance’owi, żeby nie wchodził ot tak na nasz sektor, skoro do niego nie należy — mówi Layton, wychodząc ze swojego gabinetu, najpewniej w celu wprowadzenia dziewczyny w szczegóły jej dzisiejszej pracy. Gdy znajduje się nieco bliżej, rzuca na stół jej własną kartę dostępu, co wprawia Zone w dezorientacje. Krzyżuje niezrozumiałe spojrzenie z Laytonem, aby zaraz zacząć przeszukiwać swoje kieszenie i rzeczywiście, w żadnej z nich ma magnetycznej karty. Lay podpowiada jej swym spojrzeniem, że jest w posiadaniu tej karty nie bez powodu. — Mam nadzieję, że Lance miał ją dlatego, że ci ją zwinął, a nie dlatego, że sama mu ją dałaś. To byłoby jawnym naruszeniem regulaminu. Peggy jest pewna, że po jego wizycie zniknęło parę ważnych części. Niebawem będzie świadom konsekwencji, ale porozmawiamy o tym później — dodaje Layton i choć po wypowiedzi mogłoby się zdawać, że jest zły ze względu na podobny tok sprawy, to jednak ton jego głosu oraz mimika twarzy nie wyrażają zbyt wielu emocji. Spark dogląda kierownika tylko przez chwilę, ponieważ ten jak to ma w zwyczaju wygłaszając morały, zaczyna spacerować po warsztacie.
         Hala warsztatu jest na tyle duża, aby pomieścić siedem stanowisk naprawczych, od których na wschód rozciąga się pomost z maszynami, pozostawionymi przez innych wykonawców. Często reprezentacji różnych sektorów zgłaszają jakieś awarie albo przywożą stare graty, z których pozyskiwane są części, a rozkręcenie w wolniejszych chwilach przypada właśnie Spark albo Chase’owi, którego ciemnowłosa już od paru dni na warsztacie nie widziała. Zresztą na rozmówki z chłopkiem Zone niekoniecznie ma czas, zwłaszcza że jej rówieśnik zdaje się robić wszystko, aby zawracać jej gitarę. To nawet lepiej, że go nigdzie nie ma.
         — Porozmawiam z nim po robocie. Naprawdę nie wiem, kiedy mógł mi ja zabrać — odpowiada Spark w zastanowieniu. Od poranka widziała się z Lance’m dzisiaj co najmniej pięć razy, okazji na zabranie karty dostępu miał dotąd nazbyt dużo, aby mogła zarejestrować, w którym przypadku rzeczywiście do tego doszło. I na dłuższe zastanowienia również nie maja czasu, duże awarie nigdy nie czekają, a za to lubią powodować dodatkowe szkody. Ta myśl nakładania Spark do przejścia schodami przy biurze Laytona na niższy poziom, gdzie mieszczą się szatnie, aby zabrać ze sobą rękawice ochronne i maskę z butlą tlenową. Wiadomość od Peggy świecąca w hologramowej skrzynce pocztowej już jej podpowiedziała, że ich część roboty związana jest z naprawą od strony zewnętrznej. Zaznacza przy tym, że wyczekuje Spark przy pomoście, a Otto i Glanco są już na miejscu.
         Gdy Zone wraca z całym wyposażeniem, Laytona już nie ma w przestrzeni warsztatu, dlatego zmierza bezpośrednio w stronę Peggy, która macha do niej rękawicami z pomostu, gdy tylko znajduje się w zasięgu wzroku.
         — Długo ci zeszło – marudzi kobieta, prowadząc do prawego skrzydła, podczas gdy Spark poprawia butle tlenową na plecach i stara się założyć rękawice, trzymając w rękach maskę. Wygląda przy tym raczej nieporadnie. — Prąd szwankuje w całym sektorze M, ponadto przed chwilą doszło zgłoszenie, że w jednym z przyległych sektorów mieli zwarcie. Glanco już sprawdził możliwe obciążenie. Akumulatory zewnętrzne muszą być słabe, pamiętasz może kiedy ostatnio ktoś je wymieniał? — rzuca protekcjonalnie Peggy, a w jej głosie słychać, że jest lekko poddenerwowana.
         — Byłabym wcześniej, ale rozmawiałam z Lay’em. Przepraszam za Lance, spytam wcześniej co mu odbiło — rzuca, odbijając od lekko od tematu. Jak już było powiedziane to Peggy zauważyła zniknięcie sprzętu, tak więc sprawa Lance’a musiała mocno grać jej na nerwach, co też odbijało się aktualnie na Spark. Mimo wszystko kobieta zostawia tą wypowiedź w ciszy, bardziej oczekując odpowiedzi na aktualne tematy. — Nie jestem pewna, ale Chase o nich wspominał przy podliczaniu strat kwartalnych — zauważa, po czym dodaje. — Właściwie co z Chase’m? — pytanie wypowiada tak prędko, że niemal sama się na tym nie łapie. Nie to, żeby była ciekawa co się z nim dzieje, jednak jego brak na warsztacie jest równie dziwny.
         — Przygotuj się, zaraz wychodzimy na zewnątrz — Irytacja wznosi się na wyższy level, gdy Spark stale skacze po tematach, więc niedziwnym jest, że Peggy nie udziela jej żadnej odpowiedzi. Zamiast tego pędzi ile sił do sektora M, gdzie natykają się na Otto. Chłopak przedstawia im sytuacje, z której wynoszą trochę więcej informacji, niż samo to, czym podzieliła się Peggy. Nie czekając ani dłużej, wiedząc z jaką falą oburzenia mierzą się pracownicy tego sektora, wyruszają na zewnątrz, aby naprawić szkody. Zone jest dodatkowo przekonana, że sprawa cierpi zwłoki z wiedzy, że prąd przepływając w dół Altary sięga także więzienia. A tam strażnicy muszą przeżywać prawdziwe piekło, które dodatkowo zagraża całej populacji Arki.
         Naprawa akumulatorów napędowych zdaje się nie załatwiać całego problemu, z którym się mierzą, stąd Zone decyduje się sprawdzić inne możliwe zniszczenia. Pierwszą najracjonalniejszą opcją, która przychodzi jej do głowy są panele słoneczne, które najpewniej zostały naruszone przez słońce. Zostawia więc Peggy w początkowym miejscu, samej przenosząc się w miejsce ich instalacji. Jest pewna, że agregator działa tak jak powinien, w przeciwnym razie mieliby o tym wzmiankę w systemie, a cała sprawa, choć nie byłaby prostsza w samym działaniu, to z pewnością nie sprawiałaby problemu z identyfikacją.  Pływanie w kosmosie kojarzy się Spark zawsze w ten sam sposób. Z niezmierzoną wolnością, a tego uczucia nie da się kupić. To również największy przywilej z pracowania poza obszarem Altary i gdyby tylko technologia pozwalała na życie w bezkresie nieba, Zone zgodziłaby się. Komos od zawsze ją ciekawi, a więc zgłębianie jego tajemnic i mechaniki jest dla dziewczyny ogromną przyjemnością. Chciałaby zostać tu na zawsze, nawet jeśli od wszechstronnej wolności dzieliłby ją mury Arki. Dlatego stale nie rozumie ludzi, którzy chcą wrócić na grunt, zasmakować czegoś nieznanego, zakazanego – co by nie było, dzieciom urodzonym na Altarze - Ziemię przedstawiają w przestrogach.
         Ma rację! Widząc w jakim stanie znajdują się panele słoneczne, ani śmie ich dotykać. Od razu wraca na Altarę, zauważając przez szybę, że w tym samym momencie Peggy zamyka sprawę akumulatorów z Glanco. Niespełna dziesięć minut później Zone do nich dołącza.
         — Panele są do wymiany — mówi zadowolona z siebie, ponieważ jej odkrycie pomoże im w doprowadzeniu Arki do ładu. Glanco odpowiada jej z uśmiechem, informując, że zajmą się z Otto wymianą, choć nie wątpi, że i przy tym Spark dałaby sobie radę. Zone zdaje sobie sprawę, że do zmiany paneli słonecznych zdatny jest stale ten sam skład, nie zamierza więc zabierać nikomu roboty i możliwej premii. Zbiera się z powrotem do warsztatu wraz z Peggy, która wciąż boczy się na nią za Lance’a, a jednak udziela jej informacji na temat Chase’a. Okazuje się, że poszedł na dwutygodniowe zwolnienie z powodów osobistych. To zdecydowanie wiele wyjaśnia.
         Wypracowuje do końca swoje dzisiejsze godziny, po czym kieruje się w stronę głównej hali, gdzie też natyka się na Lance’a. Ten zdaje się jeszcze nie wiedzieć, jakie konsekwencje go czekają za kradzież jej karty magnetycznej i sprzętu z sektora naprawczego. 
         — Słyszałem, że sektor M miał niezłą awarię. Załatwiliście to? — pyta kompan, wyrównując swój krok. Kierują się wówczas do najbliższego sklepu, aby kupić coś do jedzenia. Spark stara się zgrywać opanowaną, chociaż gdy widzi niczego nieświadomą minę Lance'a, ma ochotę zwyczajnie na niego zakrzyczeć.
         — Mhmm — odpowiada markotnie. — Panele słoneczne były do wymiany. Kiedy zwinąłeś mi kartę? – spytała, idąc z flow wypowiedzi. Z początku Lance zdaje się nie wyłapać kontekstu, jednak gdy Spark zatrzymuje się w półkroku patrząc na niego, wie że nie może dłużej grać na zwłokę. — Oddaj sprzęt, który zwinąłeś.
         — Podrzucę ci go do pokoju. Miałem napraaawdę pilną sprawę, a sektor naprawczy był ostatnią deską ratunku, nie mogłem czekać aż wrócisz z pracy — mówi lekko, nieprzejęty konsekwencjami. Ani tymi, które mogą go spotkać, ani tymi, które mogły spotkać Spark. Za tym typem zachowania dziewczyna szczególnie nie przepada, jednak pozostawia je bez komentarza. Niezależnie od jej odpowiedzi Lance i tak będzie za nią chodził.
         — Co chcesz zjeść? Ja nabroiłem, to ja stawiam — rzuca Lance, kiedy wchodzą do sklepu. Taka pokuta brzmi już zdecydowanie lepiej.
         — Weźmy jakieś gotowce — odpowiada, kierując się w stronę zamrażarek, gdy w tym skrzydle padł prąd pewnie byłby już dawno niedobre.
         Wybór staje na jakiś makaron i z nim kierują się do kwatery Spark, która od razu dopada do komputera, sprawdzając czy w skrzynce ma nowych klientów. Okrągłe zero. Od dłuższego czasu nie naprawiała innych wszczepów, niż tych należących do Lance’a i totalnie nie wie, dlaczego nagle wartość jej usług tak bardzo zmalała. Nie obiła jej się o uszy żadna konkurencja.
         — Halo, uszy i oczy Altary, czemu nie mam żadnych nowych pacjentów?
         — Bo wszczepy im się nie psują? Jestem ewenementem w tej sprawie, więc pamiętaj, zawsze masz mnie – odpowiada Lance, starając się ją rozczulić.
         — Części też brakuje, uh — dodaje, niepokrzepiona Spark, kładąc głowę na klawiaturze, która wypuszcza na ekran szyfr liter.
         — Jest na to rada — mówi tajemniczo Lance, rozkładając się na dywanie obok łóżka. Kontynuuje dopiero, gdy Zone zwraca na niego uwagę, unosząc brew do góry. — Seraphine? Jest o niej głośno w całej Altarze, z pewnością mogłybyście się dogadać — Uszy więdną, a Spark przewraca oczami.
         — Lewe wszczepy wcale nie muszą być dobrej jakości.

NAX004T-037... Błąd krytyczny_PermissionError
def access_system
  __except__ Exception as e: 0100010010100101101010101001010...
- Ten Firewall jest gorzej zaprojektowany aniżeli podstawowe systemy NovaTechu...
__name__ == "__Seraphine__"
:   access_granted()
- Piece of cake - pomyślała Astra. uśmiechając się pod nosem.
- Mam jakieś 70 sekund zanim zacznie się automatyczny reboot systemu przed startem.. łatwizna
Seraphine zaczęła lawirować pomiędzy podrzędnymi programami antywirusowymi - póki cały system był offline nie musiała obawiać się wykrycia, tak długo jak nic nie uruchomi go ręcznie. Nawet jeśli ochrona posiadała w placówce netrunnera odpowiedzialnego za kontrataki na potencjalne bridge to bez zapasowego zasilania do połączenia byli uziemieni. Zresztą nie ma się czego obawiać nawet gdyby takowe mieli, nie bez przyczyny postarali się aby awaria wyglądała możliwie naturalnie - nikt nie powinien się jej spodziewać.
def initiate_reboot():
  import time: 60
- Minuta.. no dalej, gdzie jesteś
("Inicjowanie procedury uruchomienia...")
Potrzebowała znaleźć rdzeń systemu z którego mogłaby zgrać kopię zapasową, ale wokół widziała jedynie puste bloki danych. Serwer na którym stało oprogramowanie musiał być przemyślany na archiwizowanie danych lata do przodu bowiem ilość wolnej przestrzeni była ogromna.
  import time: 50
Przestała zwracać uwagę na kolejne wyskakujące komunikaty. Znalazła pozostałości po kodzie uwierzytelniającym, który musi prowadzić do jednej z głównych macierzy danych. Zdecydowała się więc na podążanie w tym kierunku mijając z wielką prędkością pusty sektor serwera. Ze swoją przepustowością mogłaby w ułamku sekundy znaleźć się na drugim jego końcu, ale działania ponad możliwości samego oprogramowania pozostawiły by ślad dla wprawnego oka, a tego wolałaby uniknąć.
  import time: 40
Minęła pomost dyskowy i znalazła się na mniejszej przestrzeni, ale zdecydowanie szybszej. Wszędzie wokół znajdowało się mnóstwo rozmaitych danych, które jedna po drugiej zaczynały krążyć i łączyć się we wspólne pasmo sunące w jednym kierunku.
- Proces uruchomienia, procesor musi być już blisko
  import time: 30
Jest! Większość danych za którymi podążała, kończyła rozbijając się o czarny blok w kształcie cylindra znajdujący się na środku tego dysku. Teraz musi tylko nawiązać z nim połączenie i wyciągnąć kopię na podstawie której będzie można stworzyć niezbędny klucz. Zbliżyła się do procesora i zanurkowała w środek oprogramowania.
  import time: 20
Jeżeli porównać netrunning do pływania to dotychczas sunęła jedynie po powierzchni, zaś wpięcie do procesora było niczym nurkowanie na głęboką wodę. Zalało ja morze danych, z każdej strony dopływały do niej informacje o wszystkich procesach zachodzących w tym momencie na serwerze. Poświęciła moment i selekcjonując informację potwierdziła, że oprócz niej nie ma śladu po innej ingerencji z zewnątrz.
  import time: 10
Dziesięć sekund to aż nadto. Teraz gdy potwierdziła, że jest sama mogła z pełną prędkością zaimportować niezbędne dane. Pozwoliła odfiltrować sobie mniej istotne funkcje które będzie w stanie odtworzyć i skompresowała szkielet framewaru na osobisty neurodysk.
- Mam Cię - Astra pozwoliła sobie na moment samozadowolenia
  import time: 3..2..1
- ups.. prawie bym wpadła - błyskawicznie wyczyściła logi autoryzacyjne z rejestru
("Twoje połączenie zostało ręcznie przerwane")

Przenikliwe zimno jak zawsze błyskawicznie pobudziło jej zmysły nim automatyczny system bezpieczeństwa zakończył proces wybudzania. Lekko drżącą dłonią oparła się na krawędzi komory kriogenicznej i uważając na splot kabli na podłodze wpasowała stopę między nie. Gdyby miała wskazać co najmniej podoba jej się w netrunningu byłaby to z pewnością procedura wychładzania organizmu. Zbyt duże obciążenie serwera do którego się podłącza może usmażyć większość wszczepów w organizmie toteż komora kriogeniczna bądź też zwykła wanna z lodem stają się przykrą koniecznością.
- Nigdy nie przywyknę do tego zimna - pomyślała, sięgając po koc
- Eirin, ustaw ogrzewanie na maksimum - dodała od razu
- Witaj Astro, ustawiam klimatyzację na maksymalny, dziesiąty poziom - odezwał się miły dla ucha głos sztucznej inteligencji
- Dobrze, napiłabym się też kawy
- Oczywiście, na jaką miałabyś ochotę?
- Tą co ostatnio
- Rozumiem, będzie gotowa za 40 sekund
- Dziękuję
Sekundę później usłyszała z kuchni znajomy syk dyszy do mleka, a chwilę później przyjemny dla ucha dźwięk mielonych świeżo ziaren.
- Wpierw praca, później przyjemności - pomyślała podchodząc wpierw do komputera.
Poluzowała płytkę na karku i odsunęła ją żeby złapać końcówkę od neurodysku. Wyjęła go i przetarła delikatnie z fluidu po czym podpięła pod tablet i rozpoczęła dekompresje. Nim odda tą kopię będzie musiała ją uzupełnić o brakujące fragmenty kodu, który była zmuszona naprędce pominąć. Gdyby wciąż była na serwerze w momencie rebootu jej dane również mogłyby zostać usmażone, w tym i jej świadomość - wielu netrunnerów skończyło już w ten sposób. Całe szczęście główny szkielet zdawał się przenieść bez większych problemów.
- W porządku... czas na kawę - stwierdziła przeciągając się ze zmęczenia.
Nie spała całą noc gotowa na rozpoczęcie akcji, a póki nie upewni się, że nikt jej nie wyśledził nie będzie w stanie usnąć. Wyłączyła komputer i maszynę kriogeniczną po czym przeszła do kuchni. Jej salon przypominał raczej pracownie techniczną lub warsztat aniżeli miejsce do spędzania wolnego czasu, ale tak to już wygląda kiedy pół życia spędzasz w przestrzeni cyfrowej. Jedynym pomieszczeniem, które wyglądało w miarę przyzwoicie i do którego mogłaby wprowadzić gości- to jest gdyby kiedykolwiek jakichś planowała to właśnie kuchnia. Przestronna, z dużym blatem na środku w kształcie półksiężyca i wszelkimi udogodnieniami pozostawała czysta bowiem gotowaniem i utrzymywaniem porządku zajmowała się Eirin. Jedyna pomoc jakiej SI wymagała było odnoszenie naczyń, których jej zdroworozsądkowość i tak nie pozwalała zostawiać w pobliżu elektroniki walającej się gdzie indziej.
- *ding* Kawa gotowa - rozległ się głos Eirin
Podeszła do ekspresu i podniosła swój ulubiony kubek po czym wychyliła łyk, gorąca słodycz karmelu rozlała się jej po gardle zapewniając błyskawiczny zastrzyk energii.
- Pyszna jak zawsze - pochwaliła SI
- Do usług
Skrzywiła się na dźwięk tych słów. Próbowała nadać SI więcej człowieczeństwa ale czuła, że im bardziej stara się aby Eirin się z nią spoufaliła tym bardziej inteligencja stawiała się w roli służącej. Niestety na nic lepszego nie mogła liczyć. Restrykcje dotyczące sztucznej inteligencji na arce były bardzo wyraźne i mało kto chciał je naginać mając nad głowami straszaka w postaci Ziemi i tego dokąd zaprowadził ludzkość rozwój tej gałęzi technologii. Może gdyby ktoś odważył się stworzyć nową inteligencję nie popełniając przy tym błędów przeszłości... ale nie, strach nikomu na to nie pozwoli. Chociaż...

Od dalszych przemyśleń oderwał ją dźwięk przychodzącego połączenia.
- Kontakt nieznany, lokalizacja i tożsamość niemożliwa do ustalenia - zakomunikowała Eirin
-To prawdopodobnie Kenji, ale warto być ostrożnym - pomyślała Astra po czym usiadła na stołku i uruchomiła neuroprzekaźnik na skroni
- Włącz szyfrowanie, modulator i połącz - wydała Eirin polecenie
...
- Zdążyłaś? - rozległ się męski głos w słuchawce
- Masz mnie za amatora?
- Za kogoś kto czasem zbyt luźno podchodzi do przyjmowanych zleceń
- Tylko kiedy słabo płacą, spokojnie. Mam go, ale nie jest jeszcze kompletny
- Ile?
(Astra pociągnęła dłuższy łyk z kubka)
- Myślałam, że znasz moją cenę. 10 tysięcy kredytów
- Nie pytałem o cenę, dostaniesz swoją działkę. Nawet więcej jeżeli obeszło się bez problemów. Pytam za ile będzie gotowy - Astra wychwyciła delikatną nutę irytacji
- Muszę odtworzyć kilka algorytmów i fragmentów kodu, ale nie jest to nic co mogłoby mi zająć dłużej niż kilka dni
- Masz 48 godzin, a dorzucę Ci bonus o którym wspomniałem. Nie możemy zwlekać, bo zaktualizują serwer i obecne kody dostępu pójdą się jebać - teraz nuta przestała już być subtelna
- 15 tysięcy - powiedziała pewnie
- Nie przeginaj
- Myślałam, że zależy ci na czasie
- Wiesz, że za połowę tego mógłbym wynająć kogoś kto by wykradł od Ciebie te dane?
- Zdajesz sobie sprawę, że nikomu się to nie uda?
(nastąpiła chwila ciszy w słuchawce podczas której Astra z rozbawieniem przygryzła dolną wargę)
- Pojutrze tam gdzie zwykle - usłyszała pogodzony i zrezygnowany głos mężczyzny
- Dobrze robić z tobą interesy ~ ciaoo - zakończyła połączenie delikatnym cmoknięciem
...
- Aaaamh - Wydała z siebie dźwięk będący jednocześnie wyrazem zadowolenia jak i przeciągłym ziewnięciem po czym odchyliła się do tyłu na stołku
Uwielbiała to poczucie dominacji wynikające z faktu bycia najlepszą netrunnerką na arce. Wykręciła ręce do tyłu żeby się rozciągnąć i zerknęła zza rogu na wyłączoną aparaturę.
- Czterdzieści osiem godzin, huh? - pomyślała rozmasowując zastany kark
Po prawdzie to była w stanie zrobić to w niecałe piętnaście minut, ale gdyby się z tym zdradziła straciłaby pozycję do wystawiania warunków. Lepiej żeby nikt nie znał pełni jej możliwości. Dopiła resztkę kawy i odstawiła pusty kubek na blat. Natychmiast wysunęło się zautomatyzowane ramię zamontowane pod sufitem po czym delikatnie go pochwyciło i schowało do zmywarki.
- Szczyt technologiczny AI - prychnęła
- W czym mogę pomóc? - spytała Eirin błędnie odbierając słowa Astry za komunikat
- Nie możesz - odpowiedziała gorzko Astra
- Gdybyś mnie potrzebowała wystarczy, że poprosisz
- Wychodzę, wyłącz systemy bezpieczeństwa i odetnij zapasowe zasilanie - rzuciła i zaczęła szukać ubrań
- Dezaktywuje systemy zabezpieczeń i rozpoc...- zaczęła odpowiadać Eirin, ale reszta jej komunikatu utonęła w dźwiękach zdejmowanych zabezpieczeń.
Astra traktowała swoje bezpieczeństwo bardzo poważnie i nie szczędziła pieniędzy na zabezpieczenia. Pancerne rolety w oknach, zamki cybernetyczne w drzwiach, skaner tęczówki przy wejściu, ściany wzmacniane tytanem, a to jedynie z zewnątrz. W środku zaś - Eirin potrafiąca obsługiwać nie tylko ekspres do kawy ale i potężne paralizatory, gaz usypiający czy nie do końca legalne wieżyczki laserowe i działka z ostrą amunicją. Jej mieszkanie było fortecą.
Kiedy ostatnie rolety wsunęły się spowrotem do kaset, w mieszkaniu zapadła ciemność rozświetlana tylko wątłym blaskiem gwiazd za szybą. Eirin odłączyła zapasowe zasilanie którego Astra użyła w trakcie bridgu. Założyła cieplejszą bluzę z kapturem i skórzaną kurtkę po czym opuściła mieszkanie. Zamknęła za sobą drzwi po czym ręcznie zaciągnęła fałszywą ścianę i przystawiła regałem z farbami. Szybkim krokiem wspięła się po metalowej kondygnacji schodów i wychyliła się spod podłogi warsztatu. Upewniwszy się że nikogo nie ma wyszła z ukrycia i zaczęła iść w stronę wyjścia.
- Chyba ci się udało? - usłyszała głos zza pleców
Astra szybko zganiła się za niezauważenie przyjaciela i obróciła się
- Oo, hej Yuto, wybacz nie zauważyłam Cię - odpowiedziała z udawanym uśmiechem
Yuto był jedną z niewielu osób która znała jej prawdziwą tożsamość. Był właścicielem warsztatu lakierniczego w podziemiach którego miała mieszkanie. Oboje znali się od dzieciństwa kiedy to Yuto jeszcze się w niej podkochiwał.
- Nic dziwnego w tych ciemnościach, technicy mają chyba problem ze zlokalizowaniem usterki bo trwa to już dłuższą chwilę - zauważył Yuto.
 Jeżeli wkrótce nie przywrócą zasilania zrobi się tu jeszcze zimniej - dodał
Faktycznie - brak zasilania sprawiał, że oprócz światła nie działało też ogrzewanie, a w przestrzeni kosmicznej temperatura na arce szybko poczynała się wytracać.
- W najgorszym wypadku podprowadzą tu energię z sąsiedniego sektora, nie zamarzniemy - uspokoiła Yuto
- Wiem, nie martwi mnie to. Bardziej obawiam się o Ciebie, wyłączenie prądu w całym sektorze, Ast? A co jeśli ustalą przyczynę usterki? Na pewno będą szukać osób odpowiedzialnych - w głosie Yuto słychać było prawdziwą troskę
- Wyluzuj, nie ustalą. Kenji zadbał żeby ktokolwiek to zrobił, zrobił to tak aby wyglądało naturalnie.
- Czyli to nie ty?
- A czy ja wyglądam ci na technika?
- To czyja to sprawka? - dopytał zaciekawiony Yuto
- NIE wiem - Astra była już delikatnie podirytowana tą rozmową
- Miałam tylko wykraść dane, nic mi więcej nie przekazano
- Wiesz chociaż w jakim celu?
- Wiem tyle, że za Kenjim ktoś stoi, nawet nie próbował się ze mną targować. O cokolwiek by tu nie chodziło robi się ciekawie
- Obawiam się, że czasem nie potrafię zrozumieć twoich motywacji
- Cóż - Astra wzruszyła ramionami
- O mnie się nie martw, jeśli zrobi się gorąco zniknę jak zawsze - dodała po czym zrobiła dwa kroki w tył, obróciła się i ruszyła do drzwi
Yuto odprowadził ją jedynie wzrokiem do wyjścia i przez przeszklony front póki nie zniknęła za ścianą. Był lojalny i można mu było ufać, ale coraz częściej nadopiekuńcze zachowanie starego przyjaciela potrafiło wyprowadzić ją z równowagi.
Zacisnęła mocniej sznurki od kaptura, temperatura w otwartej przestrzeni spadła już do zaledwie kilku stopni. Usterka miała miejsce niecałe pół godziny temu, pozostał więc kwadrans nim temperatura w tym sektorze spadnie poniżej zera. Nim to się stanie protokół bezpieczeństwa wymagał aby podprowadzona została awaryjnie energia z sąsiedniego bloku. Minęła kilka budynków i wyszła ze strefy rzemieślniczej w której oprócz warsztatu Yuto znajdowało się jeszcze kilka innych zakładów technicznych. Każdy sektor arki składał się ze standardowych bloków, była tu więc również strefa mieszkalna, restauracyjna, sklepowa, administracyjna i kilka innych obecnych również wszędzie indziej na arce. Przyjęło się więc rozróżniać sektory dzięki unikatowym obszarom znajdującym się na ich terytorium.
Po krótkim spacerze dotarła na podwieszony w górnej części taras z którego można było spojrzeć na budynki znajdujące się poniżej. I właśnie z tego tarasu najlepiej było obserwować obiekt któremu sektor M zawdzięczał nazwę. Więzienie Mayhem o zaostrzonym rygorze będące obecnie jedynym rozświetlonym w sektorze punktem. Wysokie na kilka metrów otoczone siatką elektryczną mury w kształcie sześciokąta, patrolujące teren drony wyposażone w działka laserowe na podczerwień, tarcza energetyczna rozciągnięta jako kopuła i kręcący się w dole strażnicy z bronią energetyczną.
- Musiało być tam niezłe zamieszanie podczas awarii, jeżeli postawili na nogi tylu strażników - przeszło jej przez myśl
Przeszedł ją ciepły dreszcz na myśl, że dopiero co włamała się do ich systemów. Rozejrzała się wokół po innych osobach, które zebrały się tu aby podziwiać ten rzadki widok ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Wyciągnęła więc rękę pod barierkę i odczepiła pozostawiony wcześniej przekaźnik który potrzebowała zostawić w pobliżu aby przechwycić sygnał i podłączyć się do systemu. Lepiej zabrać go ze sobą co by nikt go nie znalazł i nie wzbudził  niepotrzebnych podejrzeń.
Chwilę później w powietrzu rozległ się narastający dźwięk uruchamiających się wentylatorów po czym poczuła na twarzy powiew ciepłego powietrza.
- Prąd? Wymienili solary nim temperatura spadła do zera - z zaskoczeniem stwierdziła Astra
Jedno po drugim zapaliły się też wszystkie światła uliczne, a więzienie przestało już robić takie wrażenie jak jeszcze przed momentem.
- Muszą mieć całkiem niezłego technika jeśli zdążyli wykryć i naprawić tą usterkę
- To może być problem