[ DANCES WITH DRAGONS ]

          Piętnasta zima nadchodzi z północy, zawoalowana w wieniec trucheł: pożera wioski, a biały jeleń — ostatni zew pradawnej magii — tratuje dzieci i starców, kłusując na przestrzał Tarheel. Piętnastej zimy niemowlęta rodzą się martwe, zasiniałe; przyodziewają ciała bezimiennych zmarłych wydobytych ze stopionej marzłoci. Piętnastej zimy Kelehes każe wychłostać go jak psa.
          Piętnasta zima zostawia po sobie sztywne, blade blizny oraz sny, które nie powinny zostać wyśnione.
          Rayline gorączkuje wtedy cztery dni i cztery noce, podczas których pobrzask naftowych lamp zlewa się z białymi wyziewami mrozu, widocznego zza rozhuśtanych pędem wiatru, połamanych okiennic. Rany jątrzą się i rozpalają juchą zmieszaną z wysiękiem, spływając mu po plecach, jak wyrzucone na brzeg Drows Brook ciała topielców, wydęte i napęczniałe mętnymi wodami rzeki. Zapomina jak się mówi. W osnowie śmierci, niepamięć rozpościera przed nim całuny ognia, który płonie, ale nie pali. Oraz obraz kobiety — jej sylwetki trawionej mrokiem kazamatów, słów szeptanych w ojczystym języku, których znacznie zatarło się dawno temu.
          Powinien umrzeć. Marzy o tym, żeby umrzeć.
          A niedługo później zabija po raz pierwszy — tej samej zimy, w karczmie pod Ferwick, tam gdzie pochodnie płoną gorąco, a trubadurzy snują pieśni o minionych królestwach i obróconych w pył rodach. Tamtego wieczoru wykwitłe na plecach plamy ropy, pozostałe z niedogojonych ran zalewają mu ubranie, które przyrasta do skóry wraz z mrozem i trawi kości. Ta zima jest zbyt sroga, żeby posłać pod Ferwick kogoś innego — konie giną w zaspach, a kupcom ucinają odmarznięte palce.
          Castedraska kurwa. Zdradziecki bękart. Słowa rzeźbione latami, skrupulatnie i troskliwie, w kościach czaszki; ich fragmenty pozostawiające ciemne wnęki w zgłębieniu oczodołów i rozdrapane szramy na skroniach. Tego dnia dźwięczą jak grobowe sentencje. Rayline nie zna mężczyzny, który wyłania się wtedy z mgławicy mrozu, ale ten mężczyzna z pewnością zna jego. Chociaż głos ma drżący, rozmyty przez wiatr, to chłopak jest w stanie usłyszeć bluźnierstwa rzucane w dialektycznym języku. Pamięta dotyk jego skutych przez lód i szadź palców wbijanych głęboko we wklęśnięcie wiotkiego przedramienia.
          Pamięta twardą rękojeść noża masarskiego we własnej dłoni, posokę parującą w mroku i swobodę z jaką rozpłatuje gardło. Jego jaźń, do teraz jednie wpół otwarta — rozchylona jak niedomknięte drzwi folwarku — wylewa się na zewnątrz, dosięgając obcego horyzontu. Dosięgąc miejsca, w którym zbiegają się ścieżki dawnej krwi i odpieczętowanego jestestwa. Właśnie tam goreje ogień, który płonie, ale nie spopiela. I nagle jest już tylko ogień. Mrok i ogień. Ogień i krew. A Rayline ćwiartuje tego człowieka do śmierci i jeszcze na długo po niej — dopóty nie przyłapuje go własna samoświadomość.
          Ta noc rozdziera go na strzępy.
          Później strach prowadzi go z powrotem do spichlerza własnego znoju, ale tej nocy Rayline nie ma siły, ani odwagi, żeby wejść. Tej nocy, pokryty śniegiem i krzepnącą krwią, klęczy przed parcelą Kelehesa aż do świtu. Czeka aż po niego przyjdą — śmierć zawoalowana w mroźne dłonie i glacjalną koronę lub tarheelscy żołnierze, którzy zaprowadzą go prosto na stryczek. Bez znaczenia.
          Ale nikt nie przychodzi. Ani wtedy, ani nigdy później.
          A dziś Rayline Castedras zamierza zabić po raz kolejny.
          W bezdeni słowiczego lasu, gdzie dzika trawa zamszonymi językami scałowuje ruczaje rosy, a ziemia dudni pulsem końskich kopyt. Rayline dotyka dłońmi jej rozedrganego serca: wyhaftowanych w jej głębinach, splecionych z korzeni platanów mięśni i huczących tętnic. Ma czarne od krwi i brudu paznokcie, namokłe ubranie chłepta dziedzictwo wiosennych deszczy, a stygmaty marazmu osiadają w przesmykach wyznaczonych przez ostrą linię jego pleców, napiętych jak wysokogórskie przełaje, nabite na sterczące łopatki.
          Tutaj, gdzie zaczątek i koniec zbiegają się w nieśmiertelnym kręgu śmierci i rodzenia, duchy kniei chwytają wskazówki zegara w swe dziewicze, pierwotne palce. Rayline, wciąż ścigany obłudnymi snami o wolności i obietnicami tkanymi ze zwodniczej nici, pozwala sobie odetchnąć. Rozdziawione usta puszczy prowadzą przez wilgotną grdykę przełęczy i łagodne fałdy spienionych strumieni. Zmrok powoli obtacza łęgi rumianym całunem, i gdzieś tam — daleko od głównej arterii, gdzie las pąsowieje w obliczu własnego mirażu odbitego od dna akwenów — Rayline odnajduje pierwsze ślady ezoteryki, której fragmenty rozprysnęły się pośród gajów dawno temu: wybite w piaskowej niwie, półksiężycowe kształty. Rwące dreszcze zaczynają oddzielać jego mięśnie od kręgosłupa.
          Najpierw przychodzi bezdźwięk. Jakby ktoś rozerwał skrzydła wszystkim ptakom, których cienkie karki z bladym łopotem połamały się na suchym gruncie. Później pomrok zagarnia połacie ziemi, tępiąc kwiecie i matowiejąc wody. Właśnie wtedy Rayline go dostrzega: zblakłego jak kłosowa lliatra, widmo zrodzone przez wraki umarłych, nad którymi ucztuje stary las.
          We własnym zachowaniu Rayline nie odnajduje tej dystynktywnej afazji człowieka, który ronił rzewne łzy gdy harty Kelehesa doścignęły łanię w tarheelskim lesie. Jego ruchy są prędkie i śmiałe gdy sięga do zawieszonego przez plecy kołczanu i wypuszcza pierwszą strzałę. Rychło sięga po kolejną, ale cienie podpełzają jak pozbawione kończyn kundle, więc strzela na oślep, a potem rzuca się do ucieczki. Wiatr nad jego głową nuci złowieszcze arie, zawodzi.
          Szepcze mu, że tej nocy zginie.
          Paszcza łęgu przygarnia go jak marnotrawnego syna, utracjusza obdartego ze splendoru własnej jaźni. Wyplute przez łono lesistej warowni zjawy wyciągają wrzecionowate palce, naznaczając zapłonionymi pęknięciami fasadę twarzy. Daleko za sobą pozostawia główny trakt i ujście rzeki, goniąc do miejsca, w którym nikt nie znajdzie jego, a on nie znajdzie siebie. Równiny zmieniają się w wąwozy, a te przechodzą w kolubrynowe urwiska — na ich dnie czeka obietnica łakomej wolności. Ku niej skierowany ma wzrok, gdy zstępuje na brzeg załomu.
          A uskok obrywa się jak wychłostana oceanicznym gniewem skarpa –  niszczycielska siła lasu kładzie go pokotem, miota o drzewa i kaliszcza, nie mając już nic wspólnego z matczyną troską i ciepłym światłem zarania. Pozostawia jedynie wyłomy w pamięci, a gdy Rayline ponownie staje na zwiotczałe nogi odkrywa, że nie wie skąd przyszedł i nie ma pojęcia dokąd biec. Ma piach w nozdrzach, grząską ziemię na języku i tenor krwi w gardle.
          — Nie przedłużajmy już tego —  wzdycha otępiale i wznosi spojrzenie wysoko, ku areałowi nieba, w myślach próbując przehandlować wszystko. Rzecz w tym, że Rayline Castedras nie ma niczego co mógłby zaoferować.
          Wyciąga zza pasa składany nóż myśliwski i zwalnia ostrze.
          I obiecuje sobie, że ten mrok nie jest zwiastunem jego końca.