~ Fox Temple ~

Yasuda Nobu


Wiek: 26 lat
Urodziny: 10.11
Rasa: Człowiek
Płeć: Mężczyzna
Orientacja: Homoseksualny

Wzrost: 179 cm
Waga: 67 kg
Kolor oczu: Niebieski
Kolor włosów: Popielaty brąz
Cera: Jasna
Sylwetka: Wysportowana
Znaki szczególne: Brak lewego kła, drobne blizny rozsiane po całym ciele, znamię po ugryzieniu na palcu wskazującym lewej dłoni

Ciekawostki:
- Chodzący magnes na problemy i nieszczęścia.
- Wychowany w domu dziecka do którego oddała go jego nieletnia wtedy matka. Choć wiele razy był wybierany do adopcji z powodu swojego anielskiego uśmiechu, to przez swój trudny charakter zawsze wracał do przytułku.
- Jego ojcem jest Amerykanin, po którym odziedziczył jasne włosy i oczy. Z matką się spotkał, jednak jego nawet nie próbował szukać.
- Ledwo wiążący koniec z końcem student weterynarii. Wynajmuje pokój wspólnie z kolegami z jego kierunku w przestarzałym domu. Miejsce praktycznie się sypie, ale płacą za nie tak małą sumę, że lepszej oferty nie znajdą.
- Do niedawna pracował i zarabiał grosze na stacji benzynowej. Niestety właśnie został zwolniony.
- Od małego miał smykałkę do aparatów. Ma oko do kompozycji, wie jak ustawić ludzi i panuje nad kątami. Jest to jego hobby, ale też dodatkowe źródło zarobku.
-

┌──────────────────────────┐

D  A  N  E     P  O  D  S  T  A  W  O  W  E

└──────────────────────────┘
     
             II   H a j i m e   S a t o   II   肇  佐藤   II              U F N Y  |───────────────────────█───────|  P O D E J R Z L I W Y
              II 329 lat  II  177 cm  II  10 maj  II                     E M O C J O N A L N Y   |─────────────────█──────|  L O G I C Z N Y
              II m e z c z y z n a  II  h o m o II                         Z A B A W N Y  |───────────────█───────────────|  P O W A Ż N Y
              II   Y A K O   II   b o s t w o    II                           S A M O L U B N Y  |──────█───────────────────|  A L T R U I S T A
              II   Y o k a i   II    L I S    II                                     I N F A N T Y L N Y  |──────────────█─────────────| D O J R Z A Ł Y

┌──────────────────────────┐

D  A  N  E     D  O  D  A  T  K  O  W  E

└──────────────────────────┘

      Delikatny powiew wiatru poruszył grubymi warstwami kimona, które przypominały czarne morze oblane krwistoczerwoną krwią. Ten jeden moment ujawnił skrytą za czerwonym filarem postać mężczyzny, bacznie wpatrującego się w postać chłopaka. Na ogół Hajime nie byłby zainteresowany ludzkim szczeniem, ale ten człowiek zrobił coś, czego lisie Yako całkowicie się nie spodziewało. Po pierwsze: dostrzegł jego maleńkiego sługę, Kagę. Lisiczka często zgrywała poszkodowane zwierzę, aby dorwać nieco ludzkiego mięsa. Dziewczyna uwielbiała ich zapach, smak ciepłej tkanki, ale tym razem nie obwieściła się przed oczyma swej ofiary. Ogólnie, nie miała na to czasu, walcząc z opętaną duszą, zamieniającą w świeże Yokai. To z tym upierdliwym problemem miała zamiar się uporać, aby pokazać swą wartość przed obliczem Bóstwa świątyni. Niestety dała się zaskoczyć, kończąc z raną na ciele. Dlatego Hajime miał drugi powód. Jeszcze nigdy nie spotkał człowieka, który byłby wstanie widzieć Yokai, a ten młodzieniec ewidentnie to wykazywał. Jakby nigdy nic zajrzał w krzaki zanim Yako to zrobił i zabrał Kagę ze sobą. Cholera wie gdzie. Lisie Bóstwo wsunęło cienką końcówkę fajki między swe wargi, zaciągając tytoniem. Pogrążony w swych myślach niespieszno wypuścił obłok dymu, leniwie śledząc go wzrokiem.
      - Intrygujące - wyszeptał sam do siebie z delikatnym pomrukiem, a jego kąciki ust wygięły się w górę, w iście przebiegłym uśmieszku. Odwrócił się tyłem, wracając niespiesznie do swych czterech ścian, machając swym ogonem w rytm stawianych na stopniach kroków. Cały czas zastanawiał się, czy młodzieniec wart był jego czasu, jego uwagi i czy samo mięso młodej krwi mogłoby smakować jeszcze lepiej, gdyby zająłby się jej obróbką.
      Zaskoczona Kaga nie potrafiła zdrowo zareagować na pochwycenie obcego człowieka. Ranna, zwyczajnie pozwoliła zanieść się do kliniki, gdzie nieznajomy skupił swą uwagę na opatrzeniu jej ran. Lisi sługa cały czas w głowie bił się z własnymi myślami. Czemu Pan nie zabił człowieka? Czemu Pan siedział cicho i nie kontaktował się z nią telepatycznie? Czemu? Tak po prostu pozwolił odejść dziewczynie. Może był to test? W końcu to ona miała odziedziczyć świątynię, gdy Hajime postanowi odejść na emeryturę, albo zwyczajnie umrze. Co prawda Yokai żyły bardzo długo, a większość z nich niedozywała spokojnej starości, ale jednak nie były one wieczne. Potrafiły umrzeć nawet za sprawą ludzkich obaw. To właśnie dlatego Kaga pokazywała się swym ofiarom z samego początku pod postacią lisa, aby strach przed bolesną śmiercią wypalał siłę w Bóstwie Yako. Nie trzeba było jej wiele do szczęścia. Sam zapach krwi oraz smak mięsa był wystarczającą nagrodą za trudy. Jednak teraz, leżąc i pozwalając na opatrzenie rany, wpatrywała się intensywnie swoimi błękitnymi oczyma w chłopaka, podobno zwanego Nobu. Tak przynajmniej krzyczała kobieta, gdy ten wpadł w popłochu do budynku. Znosiłą ból, znosiła dotyk, całkowicie pogubiona, bezradna. Zadając jedno pytanie: Dlaczego mnie widzi?
      Gdy tylko zapadła noc, a w klinice nie został nikt poza innymi zwierzętami oraz wybawicielem lisiego Yokai, Kaga postanowiła zbudzić się ze snu, słysząc i czując delikatne mrowienie. Uniosła swe uszka, unosząc powieki. Nobu wykończony spoczywał na foletu, przykryty kocem. Sakura nie mógł przejść obojętnie obok nadopiekuńczego chłopaka.
       - Kaga, co widzisz? - głęboki głos Pana rozległ się echem w jej głowie.
       - Głupca - odpowiedziała dość chłodno, mierząc postać człowieka. Po chwili jednak zrozumiała jak opryskliwa i bezczelna była w stosunku do Hajime i jej zachowanie od razu się zmieniło. - Wybacz mi Panie. Czy mam zabić i wrócić? - musiała spytać, aby nie popełnić błędu. Bóśtwo nigdy nie pozwalało nikomu tak długo żyć. Owszem, lisiczka była poniekąd wdzięczna za ratunek, ale jednak nie było to czymś normalnym. Ludzie zwykle przychodzili w progi świątyni, modląd się o wysłuchanie ich egoistycznych zachcianek, czy problemów. Potem wrzucali parę drobniaków w nadziei, że Yako uchyli się nad ich prośbami. Owszem, czynił to, lecz zapłata była o wiele większa niż ktokolwiek mógł to sobie wyobrazić.
       - Zostaw - to jedno słowo przepełnione licznymi emocjami wystarczyło, aby jasnowłosa zrozumiała plan Hajime. Lisie maleństwo usiadło, prostując dumnie w klatce wyścielonej licznymi kocami, wypalając swój wzrok na postaci Nobu. Widać było ja tęczówki ozywają, a źrenice błyszczą. Światło księżyca zostało nagle przysłonięte gęstymi chmurami, a ciemność zapadła w pomieszczeniu. Jedynie jej błękitne oczy połyskiwały, zaś ciało zaczynało owiewać tajemnicza mgła. Kaga całkowicie przemieniając się w szarą mgłę, wyszła zza krat, formując swoje na w pół ludzkie ciało. Pochylając nad ciałem chłopaka, oparła ręce o fotel, uśmiechając lubieżnie przed smaczną kolacją.
       - Mam nadzieję, że będziesz zabawny - wyszeptała, oblizując dolną wargę, tłamsząc w sobie jęk podniecenia jaki zalągł się w podbrzuszu kobiety. Jej Puszysty ogon leniwie smugał nogi jasnowłosego. Uszy sterczały rozgorączkowane, a jej szpiczaste palce przejechały ostroznie po policzku Nobu. Uniosła niespiesznie podbrudek ludzkiego szczenięcia, aby mieć łątwiejszy dostęp do ust, po czym wpiła się w nie dość zachłannie, uśmiechając. Tuziny wspomnień przemknęły przed jej oczyma, pozostawiając pewnego rodzaju niedosyt, gdy zmuszona była odkleić się od warg chłopaka. Światło księżyca na nowo wpadło przez okno do kliniki, a lisiczka odsunęła się bezszelestnie, wracając do poprzedniej formy jak gdyby nigdy nic. W postaci zwierzęcia spoglądała na Yaude, ciesząc w duchu na nadchodzącą przygodę. Niezmiernie intrygowało ją spotkanie Pana z wybawicielem.
      Parę dni później w świątyni Lisiego Bóstwa było nie małe zamieszanie. Przynajmniej nie było tego widać na pierwszy rzut oka. Kilka maleńkich lisów przechadzało się po okolicy. To jeden spał przy wejściu na kamieni, inny zaś wygrzewał się brzuchem do góy na dachówkach. Kolejne ganiały się wokół kapliczki, az nagle tę sielankowość przerwały czyjeś kroki. Wszelakie uszy w okolicy nastroszyły się, śledząc stukoty butów. Sama Kaga grzecznie siedziała w ramionach Nobu, choć od środka całkiem ją rozsadzało. Wiedziała o sekrecie chłopaka, znała jego strach, obawy i prosiła tylko, aby był kolejną ofiarą Pana Yako. Gdy tylko jasnowłosy puścił lisiczkę, ta usiadła z radosnym pyszczkiem, wydając ku niemu dźwięk podziękowania, a potem zrobiła dwa kółka dając mu znać, aby poszedł za nim. Liczyła, ze chłopak będzię głupiutki, a zarazem mądry, idąc w jej ślady. Zaprowadziła go prosto do kapliczki, gdzie ludzie wrzucali podarki. Wskoczyłą na drewnianą skrzynię, drapiąc lekko kraty, za którymi lezało sporo drobniaków.
       - No dalej - pomyślała, czując spojrzenia innych lisów na ich dwójce. Czuła równie wyraźnie spojrzenie Hajime, choć nie miała bladego pojęcia gdzie się znajdował. Równie dobrze jego dusza mogła ukrywać się w posągu duzego lisa stojacego zaraz za skrzynią.

      Gdy sylwetka młodzieńca zniknęła za horyzontem, posąg lisa zalśnił jaskrawą łuną, a postać Yako wydostała się na zewnątrz gdzie przed chwilą stał zbawiciel młodej Kagi. Ona sama pod postacią puchatej kulki podreptała do lewej nogi swego pana, zas drugi lisek, rudawy w przeciwieństwie do swej siostry zagrzał swej miejsce po prawej stronie. Obie pary lisich ocząt wpatrywało się w blisko nieokreślony punkt przed sobą. Zamyślone, czekały na decyzję Bóśtwa świątyni.
      - Trzy - stwierdził beznamiętnie, choć w jego kącikach ust widniał delikatny uśmieszek. Groźny, zwiastujący kłopoty dla swej niedoszłej ofiary.
       - Miłosierdzie Pana jest nie do opisania - głos Kagi rozniósł się wraz z podmuchem wiatru, a ruda lisiczka zasłoniła swój pyszczek puszystą kitą.
       - Panie, nie uważasz, że to za niska cena? - spytała z lekkim rozbawieniem w swym głębokim, lecz kobiecym głosie.
      - To wiśniowe drzewo, którego owoce są warte poświęconego czasu i wysiłku - odpowiedział, kucając i głąszcząc po główkach swe dwie ulubienice, po czym odwrócił się na pięcie, spoglądając na dary ukryte w skrzynce. Yako wiedział, że ten chłopak był interesujący. Sam fakt jego zdolności widzenia Yokai była niezwykła. Za swego życia znał jedynie dwóch osobników, którzy nie zaznali starości.
       Znudzona Kaga ziewnęła szeroko, ukrywając się w gałęziach jednego z nielicznych przy klinice drzew. Obserwowanie chłopaka z jednej strony było ciekawe zaś z drugiej nudne, choć nie raz myślałą, że posika się ze śmiechu widząc jak stara się udawać, iż nie widzi postaci Yokai przed sobą. Ciekawa była nawet ile razy obudził się w swoim łóżku, majac pod pościelą jakiegoś stwora i aby nie zginąć, musiał zachować zimną krew. Cóż, aż tak dokładnie nie pilnowała Nobu. Pracą swą dzieliła się również z Akagi, aby mieć czas wolny na zapełnienie brzuszka. Dzisiaj jednak, tego ciepłęgo wieczoru Yasuda dał się ponieść swoim emocją, wyjawiając swoje zdolności przed czarnym stworem. Zadowolona pognała zaraz za nimi, patrząc z góry budynku jak Yokai dopada ludzkie szczenie i zrzuca z ogrodzenia prosto na ziemię. W tym samym momencie dołączyła do niej Akagi, zaalarmowana całym zdarzeniem.
       - Ludzie są tacy słabi - westchnęła lekko zrezygnowana, widząc jak chłopak pomału traci przytomność.
       - Kaga, on go zaraz udusi. Pan będzie niezadowolony - oznajmiła ruda lisiczka, na co młodsza sisotra jedynie ciężko westchnęła, przytakując. Wstała na swe cztery łąpki, rozciągnęła leniwie i zeskoczyła, a jej drobne ciałko nabrało ludzkich kształtów. Z idealną precyzją i wyprostowanymi nogami wcisła swe bose stopy w głowę karykatury, którą wbiła w ziemię. Macki od razu poluxnił swój uścisk. Białowłosa nachyliła się nad chłopcem, nadal nie schodząc z Yokai, aby sprawdzić, czy Nobu nadal jest żywy. Cóż, był przytomny, to wystarczyło.
       - Łahahaaa, ale cię załaaatwił - pomachała przed swą twarzą ręką, czując jak stwór znów zaczyna się poruszać. Zgrabnie zeskoczyła z niego, ale nim wylądowała, macka oplotła się wokół jej ciała. Zanim przepołowił ją na pół, usłyszał jedynie krótkie "ojć" z ust białowłosej. Jej ciało spoczywające na ziemi zaczynało coraz mocniej się wykrwawiać, a rudowłosa Akagi tylko pokręciła głową na nieostrożność siostry.
       Kopiując swą młodzą, martwą siostrę, zeskoczyła na dół, zaraz obok ciała, spoglądając groźnie na swego przeciwnika.
       - Ze mną nie będzie tak łatwo - uśmiechnęła się łobuzersko, przykłądając dłoń no klatki piersiowej, wysuwając po chwili spomiędzy piersi długą katanę. Yokai wyczuwając problemy, od razu zaszarżował na kobietę, któa pierwsze ataki mackami odparła ostrzem. Lśniące zelazo zadrżało dźwięcznie, a Akagi okręciła się wokółswej osi, wbijając ostry koniec u podnóża stworzenia. Nabrałą siły w rękach i jednym, zwinnym ruchem przecięła wzdłuż Yukai, które wyparowało. To samo chwilę później stało się z ciałęm Kagi, lecz jej starsza siostra zdawała się być obojętna śmierci sojuszniczki.
       - Dalej będziesz tak leżał? Złapiesz wilka - zmruzyłą swe powieki, patrząc na ludzkie szczenie z góry. Zawsze traktowała ludzi jak kawałek głupiego mięsa. Gdyby Yako miał porównywać usposobienie obu lisiczek, to Kaga bez wątpienia była tą delikatniejszą.
       - Udawaj, że ich nie widzisz, jeśli tobie życie miłe - zakryła swe usta puszystą kitą, pokazując przed nim dwa palce z długimi, szpiczastymi paznokciami. Nie mówiła co one oznaczały. Nie mniej jednak, chłopak wykorzystał właśnie jedno koło ratunkowe z trzech. Jeszcze dwa, a potem będzie musiał radzić sobie sam.
        Odwróciła się plecami do Nobu, powolutku krocząc przed sobą, aby się oddalić. Nie miała ochoty rozmawiać z tym nieudacznikiem.