Noce w Aincradzie do złudzenia imitują rozgwieżdżone niebo na południe od koślawych i przeżartych rdzą portów Osaki: czuć w nich jakąś dziwną woltę, jakby wyzwoliły się spod jarzma wykreślonych kątomierzem łuków i przerysowanych od linijki prostych, rozsypały w chaotyczny pejzaż nieprzystających ku sobie kątów i w końcu zaległy ciężko w pajęczych blaszkach liści i trotuarach niedbale usypanego igliwia. Wysoko, wysoko ponad nimi — tam, gdzie wiatr przegania rozsupłane kokonki podpiętych pod nieboskłonem obłoków — srebrne oczy migoczą w rytm tylko sobie znanych melodii. Szept niektórych to słodka opera; inne, zachęcone bezbarwnym deseniem nieba i spolegliwością uśpionej fauny, wykrzykują swoje kwestie jak artysta na wadliwie zaprojektowanej scenie, tak oddalonej od widowni, że tyrady roztapiają się w mleczne wstęgi chmur jeszcze w głośnym mlaśnięciu języka o podniebienie. Ich impertynencka potrzeba atencji nakreśla kontury leśnej ścieżki, przerywając nienaturalnie miękką linię chybotliwym cieniem suchych źdźbeł życicy, a blask mrugnięć zamienia miraż żwiru i rozsypanego chrustu w wylany marmurem parkiet.
             Bose stopy Awaremi prześlizgują się po nim w rytm melodii nuconej przez odciśniętych na nieboskłonie herosów. Zna gibkość pięciolinii i pazerne tąpnięcia molowych tonacji bezludnych, leśnych głuszy, zna ciszę i szum wibrującej światłem księżycowym gleby, zna kroki w rytm których prowadzą ją przystrojone w smoking nuty i skoczne półnuty w pantofelkach z rozsypanej etiudy.
              A jednak: ciało ma ciężkie, jakby żeliwne i zbyt obszerne, jakby napuchła podczas tego krótkiego, niespokojnego snu i teraz nie mogła się odnaleźć w nowych wymiarach pokracznie rozdmuchanych kończyn. Choć między opasłymi pniami drzew wiedzie ścieżka na tyle szeroka, by prowizoryczne legiony amatorskich gildii mogły przecisnąć się w zwartej falandze, Awaremi bezładnie zaczepia o pokiereszowaną korę policzkiem i ciepła krew występuje u załamania kości jarzmowej w świeżych ustach płytkiej rany. Trzy krople formują sią i pęcznieją, a Awa ściera je wierzchem dłoni nim — dość niechlujnie, otępiale — zostawiając rozmazany ślad po osoce niby niemą deklarację wojny. Zmyje ją zaraz w górnym biegu potoku: na wzgórzu, z którego widzi uśpiony księżycowym pyłem obóz.
              Belzee właściwie jej nie budzi; wybudza się sama od trzaśnięcia gałęzi i łopotu, jakim poruszona wiatrem klapa namiotu wypełnia odgrodzoną przestrzeń między skrajnymi punktami prowizorycznego obozowiska. Uznaje to za znak do nocnej wędrówki, do stonowania własnego oddechu i symbiozy z kodem płynącego dookoła nich świata: staje się oczami śpiących towarzyszy, ich skórą i kośćmi, tłuszczem pod którym spoczywają nieświadomi i bezbronni, miarowo pulsujący życiem, które zostało stworzone tylko po to, by je odebrać. Dla niej samej senna aura stanowi rzadkość. Przeważnie rzuca się po materacu w pulsacyjnych drgawkach, a koszmary wpatrzonych w nią ślepi pozostawiają na plecach lepki osad potu: biegnie on od nasady włosów w dół, wzdłuż kręgosłupa, wybijając się z rytmu na przeszkodach z wystających kręgów i rozlewając kleistymi dłońmi wzdłuż krzywizn bioder między uwięzione w paraliżu nogi. Czasem nawiedza ją nicość, taka jak tej nocy, jakby każda widziana śmierć urządzała apatyczne requiem na harmonii jej żeber.
              Tak wita świt: skulona na grani wąwozu ze spojrzeniem utkwionym w pulsującym chucią obozie, przemarznięta i otoczona woalem marazmu, obserwowana. Czuje na sobie oczy i wie do kogo należą, a świadomość konsekwencji denuncjacji sprawia, że powrót w kleszcze macek wydaje jej się kojącym remedium.

              W porę dołącza do śniadania i zwijania prowizorycznego schronienia, by uniknąć spostrzeżenia nieobecności w godzinach poprzedzających brzask. Naostrzona broń Norviny znajduje miejsce przy rzeczach właścicielki, lśniąca i zadbana, jakby nigdy wcześniej nie leżała w dłoni i nie służyła do bezecnych celów. Awaremi jest dumna z tego szlifu: gdy na próbę tnie powietrze, zebrana u podnóża wąwozu mgła pęka niby bryła lodu cienkim, trzaskającym uskokiem. Gdy obserwuje zasklepiającą się ranę, budzi się w niej płocha nadzieja, że może wystarczająco cienką krawędzią dałaby radę rozciąć starannie ukryte węzły, z których zbudowano ich więzienie. Zaraz jednak wstydzi się tego wybuchu infantylizmu — w Aincradzie nic nie ma prawa być tak obłudnie łatwe.
              — Wydaje mi się, że w takim razie decyzja podjęta została większością głosów — peroruje zwięźle, gdy ospały Carthery i Flipper wyrażają aprobatę dla nocnej pory. Ignorowanie słusznych uwag Audalla w kwestii przekonania ich do swojej racji jest wymagającym zadaniem, ale Awaremi jakoś zapomina o jego zasługach — jeszcze jest zbyt wczorajsza, zbyt czuła na swoim punkcie, aby zaakceptować racjonalność jego przemyśleń.
              Sama może dorzuciłaby od siebie serię wątpliwości: wspomniała o trudach z koncentracją podczas długich wart, o sztuczkach, jakie nocą do magicznego kapelusza wkłada las, nawet finalnie o ich defektach i mankamentach pracy wspólnej, które przerażają ją bardziej niż występni zwyrodnialcy, których zrodziło bezprawie systemów Aincradu; ale milknie zamiast tego, uświadamiając sobie, że argumenty brzmią licho w porównaniu z ambicjami i gotowością drużyny. A gdy teraz do jednej należy, musi szanować jej wynik.
              — Powinniśmy przygotować się na ewentualność ograniczonego widzenia — wspomina jedynie, rozdrapując skostniały na policzku strupek. Robi to nieświadomie, daleka myślami od kształtów słów i chaosu dłoni, i dopiero irytujące szczypanie budzi palce do wytarcia nabrzmiałej juchy. — W mieście na 3 poziomie, w Torubanie, słyszałam że alchemicy, którzy odeszli w górskie pustelnie, sporządzili wywar ułatwiający poruszanie się w niedoświetlonych rejonach. Ile w tym mitów a ile faktów nie wiem, ale posiadam dwa flakony tego specyfiku. Nie powodują cudu, ale dla czwórki z nas najbardziej niepewnej w walce w ciemności powinny być wystarczającą podporą. W innym wypadku wolałabym wiedzieć teraz, kto ma zamiar naiwnie spróbować szczęścia, choć nigdy wcześniej nie walczył w nocy.
              Pod koniec zdania jest już poirytowana wpatrzonym w nią Audallem, więc bez zbytecznej kontynuacji myśli mającej polegać na wytypowaniu jej zdaniem nieudolnych jednostek, skupia uwagę na ciasnym opięciu rzemieni skórzanej zbroi. Szarpie się przy tym wyraźnie, ale finalnie podkład karaceny leży niby druga, pewniejsza w swej wytrzymałości skóra. Metal Awie nie służy; nic nie zastępuje defensywnego ciężaru spoczywających w dłoni ostrzy.
              I tak wyruszają, w nowych nastrojach, z utylitarnym celem, już jakby dalecy od wydarzeń dnia poprzedniego, które w amalgamacie wspomnień buzują rojem much w głowie Awaremi. Choć nie uświadamia sobie tego, ma to nich uraz o lekkość kroku jaki wykonali, o katharsis przespanej nocy, która pomaga im oddzielić wczorajszy zachód słońca od dzisiejszego wschodu. Ta niewymówiona i bezwiedna frustracja na dojrzałość otoczenia robi z niej w chwili śmierci Asai’a męczennicę, spisuje na nią wstyd i hańbę zniedołężnienia grupy przed ochroną swoich, tak podstawową, że stanowiącą prymarny dowód ich złączenia się w nią. A jednak zawodzą, utykają na znaczeniu i w efekcie tracą — i ponad wszystko Awa traci siebie w sposób niekontrolowany, popadając w otępiałą, pasywną złość.
              Dlatego też nie widzi słońca, które mackami drzew rysuje esy floresy na dziko czerwonych od owoców krzewach, ani nie dostrzega stadka niegroźnych fearryń przelatującego nisko nad ziemią tuż pod stopami nadciągającego pochodu. Mają piękne skrzydła o metalicznej barwie pancerza żuka i Awaremi lubi wszywać je w ciemny kaptur płaszcza jako dystraktor dla napastników. Tę sztuczkę pokazuje jej Kage. “Popatrz” szepcze któregoś wieczoru, gdy mokry piasek zastyga na ich skórze w fantazyjnych skupiskach wysk, “jeśli ustawisz je pod odpowiednim kątem, odbiją promienie”. Więc Awa zasadza się w burych rowach lasów w pobliżu ich tkanych z czułością gniazd i wyłapuje chore osobniki; potem przynosi do domu same pióra, a Kage tworzy z nich witraże na ich zbrojach — układa je starannie, z delikatnością czułego ojca gładzi nastroszone włókna i Awaremi pragnie, by pogładził tak coś w niej. Tej samej nocy kładzie jej dłoń na głowie i Awa czuje się jak jedno z tych piór tak łagodnie naprawianych drobnymi, dobrotliwymi palcami — daje się wlać w formę, której nigdy dla siebie nie przewidziała, a którą wypełnia po krańce z tak gorliwą nadzieją, z takim nieukojonym łaknieniem spokoju, że aż przeraża się na myśl o własnej naiwności wieczności.
             Całe szczęście nie musi bać się długo. Trzy dni później, Kage rozsypuje się w emblemat śmierci, a jego palce po raz ostatni muskają jej policzek, tak jak gładziły niesforne pióra.

              Pojawienie się Audalla jest niezapowiedziane, ale jakże typowe i pyszne. Emanuje tą swoją manierą, tym mlaśnięciem megalomanii i sykiem pompowanego ego, których Awaremi po niecałej dobie ma dość bardziej, niż samej siebie. “Czemu nie mógłby pan być Kage?” ciśnie jej się na usta, lecz gdy podnosi spojrzenie nie umie wydobyć z krtani nawet najcichszego dźwięku. Zamiast tego, jakże przewidywalnie, znajduje je Audall. Wybrzmiewają między nimi, ale jakby dostępne dla wszystkich, ze skruchą w znaczeniu, jednak jej brakiem w tonie. Mężczyzna nawet gdy przeprasza, orientuje się Awaremi, schlebia sam sobie, kładzie kwiaty pod własny pomnik i nagradza się tą wyniosłością, jaka odseparowuje go od wszystkich wkoło. Wypowiada trzy zdania, lecz jest w nich więcej sprzeczności niż w jej odczuciach od kiedy poznała swojego narzeczonego i zgubiła myśl o samostanowieniu.
              Dlatego nie odpowiada przez ciągnącą się jak pajęczyna w powietrzu chwilę. Zamiast tego idą jednym rytmem, noga przy nodze, on wolniej niż naturalnie, ona niespiesznie; gdy na gałęzi nad nimi ląduje tłusty ptak i liście szeleszczą jak w horrorze, Awaremi podskakuje przestraszona i może przysiądz, że Audall się z niej śmieje.
              — Zgodzę się, że ostatnim razem pan i ja raczej nie wypowiadaliśmy się w stosunku do siebie w sposób najżyczliwszy — zaczyna z umiarem, ważąc słowa jakby przygotowywała z nich niezwykle aktywną i wybuchową miksturę. — Aczkolwiek nie wydaje mi się, by nasza relacja kiedykolwiek była na poziomie, cóż, nawet nie przyjacielskim, a sympatycznym. Zgodziliśmy się, choć zgodnie z prawdą trzeba przyznać, że to ja się zgodziłam na znajomość z panem — podkreśla dobitnie mimochodem —  zawarliśmy pewien układ, który zobowiązuje mnie względem pana do określonych działań. Nie jest on jednak równoznaczny z sympatią. I choć nasza poprzednia dyskusja nie była pożyteczna dla ogółu sytuacji, bądźmy szczerzy, z poziomu z którego zaczęliśmy naprawdę nie ma jak spaść niżej. Równocześnie wątpię, czy da się wspiąć na jakieś… Pozytywne rejestry.
              Awaremi zdaje sobie sprawę, że kluczy w tej wypowiedzi wśród niewyartykułowanych barier — jest zdystansowana i poprawna, stara się być daleka od audallowych prób przekonania jej do swojej osoby. Orientuje się w połowie, że ich rozbieżność w podejściu do siebie nawzajem wynika z zupełnie odmiennego celu, w jakim wchodzą w ten pokraczny układ sił. Audall chce żyć, więc do tego potrzebuje jej żywej; Awaremi za to…
              Przystaje gwałtownie, a końcówka pochodu uderza w jej plecy czymś zimnym i sztywnym. Mogłaby się odwrócić i w zjadliwy, ostry sposób zbesztać winowajcę za gapiostwo, jednak coś innego, znacznie bardziej niepokojącego przykuwa jej uwagę.
              — Hej, stójcie! — Podnosi głos, by zatrzymać prowadzących zanim oddalą się zbytnio od miejsca zdarzenia. — Ktoś tu skręcał w las, może godzinę temu, duża grupa. Osiem, może dziesięć osób, ciężko opancerzeni, ciągnęli coś za sobą. — Wskazuje na bruzdę wśród traw, jaką mógł wywołać wspomniany przedmiot, a potem na znaki ludzkiej obecności: na złamane gałęzie, skrawek materiału zaplątany o wyjątkowo czepliwe pazury drzew, ogołocone z płatków kielichy kwiatów i krzewy ze świeżymi, pustymi szypułkami. — To za wcześnie na questa i zbyt chaotycznie na gildie o czerwonych znacznikach, ale miałabym na uwadze, że nie jesteśmy tu jedyni.

           Choć cała grupa decyduje się niczym jeden mąż na walczenie z Ki’Rionem po zmroku, Bellzee sam mu się zastanowić, czy aby na pewno jest to najbezpieczniejsza opcja z danych im do wyboru. Informacje dotyczące zadania to jedynie kilka kwestii w książeczce podróżniczej, plotki niesione wiatrem i legendy podawane z ust do ust, a z natury podejrzliwy Bellamy nie jest taki pewien co do ich szczerości. Wierzytelność danych bardzo łatwo będzie można podważyć, chociaż niestety dopiero kiedy staną oko w oko z zagrożeniem. Nawet jeśli ataki słonecznego lwa będą słabsze w nocy, wcale nie znaczy, że bardziej ograniczone oraz, że nie będzie w stanie ich czymś zaskoczyć. Po ostatnich wydarzeniach, Bellzee nie chce stracić nikogo nowego, jest świadomy, że wybór towarzyszy jego wiedziony tym samym rozumowaniem – może sam wyolbrzymia fakt, jednakże woli wziąć pod uwagę każdy najmniejszy aspekt, który mógłby grać na ich niekorzyść.
           — Bywało lepiej, choć może być to winą rzadkiego nocowania w śpiworze — śmieje się w odpowiedzi na pytanie Scarecrow’a, wciąż nie wspominając o swojej przechadzce po lesie. Cóż dużo mówić, samo wymknięcie się aktualnie jawi się jako coś absolutnie głupiego i w obecnej sytuacji może jedynie spotkać się z pogadanką ze strony przyjaciół. Albo nawet lepiej – z potką, która wspomaga widzenie w ciemności, o której wspomina Awaremi. Co do tego, że ktoś inny będzie potrzebować jej bardziej nie ma żadnych wątpliwości. Sam Bellzee niejednokrotnie mierzył się z zagrożeniami nocy, bądź w głębokiej ciemni jaskiń, walka na otwartej przestrzeni powinna być dużo prostsza. Licząc, że zdoła sobie uciąć popołudniową drzemkę.
           — Ta wizja sprawia, że automatycznie mam więcej energii i chęci do eksploracji terenu. Swoją drogą, gdybyśmy mieli zostać wypuszczeni z gry – podejrzewam, że stalibyśmy się żywą częścią skandalu. To niemożliwe, żeby nikt się nie zainteresował zniknięciem tak dużej ilości osób. W każdym razie zmierzam do tego, że byłoby mi szkoda naszych znajomości, których podejrzewam przez odległość nie moglibyśmy kontynuować — mówi, dając się ponieść nostalgii, rzeczy tak odległych, że aktualnie niemal nieosiągalnych. Zresztą byli dopiero na piętnastym piętrze, co znaczyło, że mieli wyzwania z następnych osiemdziesięciu pięciu przed sobą, o ile rzeczywiście nie uda im się wkraść do systemu gry z wnętrza Aincradu. Pozwala tej nostalgii odejść w momencie, gdy podchodzi do nich Norvina z pytaniem o strategię na ustach, do czego Bellzee nie był szczerze przygotowany. A może po prostu jest trochę skonfundowany przebywaniem w obecności dziewczyny, ze względu na ich ostatnią rozmowę, przy której planował odejść z zespołu. Cieszy się, że ta kwestia pozostaje jedynie między nimi, ale z drugiej strony automatycznie staje się trochę bardziej spięty. Ma nadzieję, że Norvina błędnie nie dojdzie do wniosku, że zachowuje się inaczej przez to, co mu o sobie powiedziała.
           — Atakując bestię w nocy będziemy mieć do czynienia jedynie z dwoma głównymi atakami, a przynajmniej tak wynika z książeczki — odpowiada, wyciągając ją ze swojego ekwipunku w chodzie. Przygląda się uważnie wytycznym, po czym kiwa głową w letargu, omal nie przewracając się o wystający z ziemi korzeń. Może jednak powinien się zatrzymać w miejscu, kiedy nie patrzy na drogę? Chociaż nie chciał zatrzymywać ich w trakcie wędrówki do celu… — Z tego co mi się wydaje, jego machnięcie ogonem będzie nieść największe zagrożenie dla wojowników z bliska, dlatego w trakcie tej fazy ataków łucznicy i madzy powinni odwracać jego uwagę. Jeśli rozstawimy się tak, aby każdy atakował z innej strony jest mniejsze prawdopodobieństwo, że trafiając ogonem jedną osobę popchnie ją na drugą z tyłu. Wówczas nie polecimy jak domino. Co do drugiej fazy nie możecie dać się zamknąć w jego grzywie, bez wątpienia wojownikowi będzie łatwiej atakować Ki’Riona w uwięzieniu, niż wam.  Niepokoi mnie to, że mamy opisane tylko te dwa ataki, bo na pewno słoneczny lew kryje za sobą więcej, co może okazać się niebezpieczne, tak samo jak brak jakiegokolwiek słabego punktu, na którym chyba powinniśmy się skupić — rzuca, chowając książeczkę do ekwipunku, po czym kieruje wzrok w stronę Norviny, z delikatnym wciąż lekko zaspanym uśmiechem.
           — Może to nie dużo, jak na strategię z mojej strony, ale sam nie jestem pewien czy atakowanie go w nocy będzie najlepszym pomysłem, kiedy możemy się spodziewać tak naprawdę wszystkiego — dodaje, przeciągając się mocno, dopiero wówczas czuje na ramieniu ból po starciu ze skalnym wilkiem. Przygryza wargę, aby z jego ust nie wydobyło się syknięcie, choć łzy niemal błyszczą mu powiekami. Przy następnym postoju powinien zażyć jakąś miksturę leczącą, bądź łagodzącą symptomy.
           — Słyszałem o tym wywarze — podejmuje temat, który zaczęła wcześniej Awaremi, choć zapytany nie byłby w stanie powiedzieć, od kogo doszły do niego takie pogłoski. Podejrzewa, że ktoś w karczmie mógł śpiewnym głosem promili przynieść mu tę informację. Chociaż Bellzee przy swoich doświadczeniach z walki po zmierzchu nie miał nigdy większej ochoty skupić się na poszukiwaniu wywaru z plotek, który być może wcale nie istniał. Stąd też wniosek Awaremi, że jest w jego posiadaniu niezmiernie go ciekawi. — Jeśli okaże się, że większość z nas czuje się dobrze w walce po zmroku, myślałbym nad wytypowaniem jej dla osób, które będą szczególnie narażone przy walce z Ki’Rionem, tak dla dodatkowej ochrony w razie, gdyby rzeczywiście posiadał jakiś ukryty atak, o którym nikt nie wspominał — zauważa, zatrzymując się w pół kroku, gdy Awaremi zwraca uwagę na ślady gildii lub większej grupy takiej jak ich, poszukującej przygód. Jeśli odsunęli od siebie możliwość, że mogłaby to być gildia zabójców, to mógł być właściwie każdy.
           — Racja na quest jest za wcześnie, jednak jeśli zamierzają rozbić obóz i przygotować się do walki z nim w południe, możemy podejrzeć z czym mamy do czynienia — zauważa, choć oczywiście może się mylić. Prócz ludzi osiadłych w mieście początków, tych którzy starają się prowadzić swoje zwykłe życie w murach Aincradu i głównego frontu, może byli jeszcze ludzie, które uważali grę za wakacje i wybrali się na biwak? Parska pod nosem na to wyobrażenie, cóż gdyby sam miał się wybrać na biwak to z pewnością nie w obecności skalnych wilków, które już mu się trochę napatoczyły. — Jeszcze ewentualnie możemy stwierdzić, że zmierzają na front, jako że każdy z nas zszedł z głównego toru trudno stwierdzić, którą wieżę obrali za początek poszukiwań