which way to rome

————————   A    L    L        T    H    E        R    O    A    D    S        L    E    A    D        M    E        T    O        Y    O    U

W      H      I      C      H                W      A      Y                T      O                R      O      M      E
w a s      a l l      i      a s k e d      b e t w e e n      y o u r      p e t t y      c r i m e s

—————————   K A S A N D R A  &  S U S I N N A   —————————

    Anibal sprawia, że Eliecer czuje się jak król - każde jego słowo spotyka się z poklaskiem, najśmielsze pragnienie nie odchodzi w zapomnienie, a cień zmartwienia ledwie tylko momentami chłodem nachodzi na opuszki palców u stóp. Od paru miesięcy jego życie przypomina egzotyczną baśń o zapachu kadzidła i smaku miodu z grubej księgi arabskich opowieści tysiąca i jednej nocy. Słodka pikanteria i rozkojarzające lenistwo w subtelnym uścisku trzymają opalone ciało Alvy, a on tylko zapada się coraz głębiej, coraz dalej w puchową pierzynę nieprzerwanej wygody.
    Starszy przenosi za niego walizkę, dopina wszelkie formalności i odnajduje drogę wśród lotniskowego rozgardiaszu, a Elia za każdym razem obdarza go dziękczynnym, szerokim uśmiechem, jakby wgrywał w oprogramowanie prostą zależność - będę kochany, jeśli zrobisz co zechcę, ale uprzykrzę ci życie za jakąkolwiek niedogodność. Ta niepisana zasada wchodzi w pakiecie wraz z ciemnowłosym, nie posiadając opcji dezinstalacji; pielęgnuje ją w sobie dość nieświadomie, wręcz biernie, pozwalając hedonizmowi kwitnąć ponad zestawem wątpliwych cnót. Gdy przestaje otrzymywać, zwyczajnie odchodzi bez spojrzenia w tył, przerzucając się na kolejny obiecująco wyglądający okaz.
    Anibal nie jest pierwszym i pewnie też nie ostatnim - jeszcze za czasów pełnego wsparcia finansowego uzyskiwanego od apodyktycznych rodziców Eliecer korzystał z daru ładnej buzi i zdobywał dodatkowe finansowanie. Czasem byli to jednorazowi kochankowie od kolacji i drogiego hotelu, znajomość z konkretnym zamiarem uzyskania posiadanego dobra lub przypadkowe wyjścia, w których to zawsze ten drugi wyciągał kartę kredytową. Niekiedy to oni mówili nie i odwracali się z obojętnością niewzruszonego serca, a chłopak pozostawał z gorącą potrzebą i widocznymi pamiątkami w przestronnej szafie. Potem poznał Aniego, z którego ust padało tylko tak i tylko tymi ustami go dotknął.
    Skóra obijająca fotel samolotu skrzypi pod wiercącym się Alvą, jakby błagając o litość chwili wytchnienia od przygniatających ją pośladków. On jednak nie ma zamiaru przestać; Elia należy do tego typu osób, które ruszają się nawet w stanie spoczynku. Potrząsa przydługą czupryną, pochyla się do okna, przekręca z boku na bok lub, gdy znajdzie odpowiedni kąt, mruga zawzięcie zakręconymi rzęsami, jakby to one miały dać upust roznoszącej go energii. Cieszy się na wyjazd jak szczeniak, jakby podskórnie czuł, że te wakacje odmienią jego życia o 180 stopni i już nie może się doczekać, aż skosztuje czekających go atrakcji. Znikający gdzieś w trakcie Ani jest miłym dodatkiem, ale chłopak pamięta o zadowoleniu sponsora wycieczki.
    Zamówiony niewielki drink zostaje mu dostarczony zaraz po zamówieniu, a młody wychyla go za jednym razem, rozglądając się uważnie za nieobecnym brunetem. Choć czuje się wyjątkowo pewnie w razie przypadkowego konfliktu (tak  długo, jak samolot stoi na płycie lotniska, as w postaci zagrożenia powrotem wciąż spoczywa w jego dłoni), krzywe spojrzenie oraz tyrada o szkodliwym wpływie alkoholu na jego zdrowie, tylko popsułaby mu humor. Pieczenie w gardle wywołuje ciche prychnięcie, jednak niezachwiana radość zaraz wraca na chłopięcą twarz. Domawia kiść winogron, a wraz z nią w polu widzenia zjawia się przyjemna dla oka sylwetka Anibala.
    Eliecer lubi na niego patrzeć - czy to z profilu, czy en face Valverde przyciąga zainteresowanie głębokim spojrzeniem i wyraźnie zarysowaną linią szczęki, której milimetrowy zarost dodaje ponadprogramowe punkty w skali męskości. Jego sylwetka, nawet skryta za ciemnym materiałem koszulki, ta uczta dla oka i bodziec dla pazernej wyobraźni, rozrywającej na strzępy każdy skrawek odzienia otulającego usłaną pieprzykami skórę.
    Ogłuszający ryk rozrywa powietrze przy starcie, a Alva w pierwszym odruchu chwyta masywną dłoń siedzącego obok mężczyzny. Jest szorstka od palącego słońca, wilgotna i lepka od potu z liniami papilarnymi pogłębionymi przez rozhulany nad Hiszpanią ze snów wiatr. Przyjemnie ją trzymać; daje poczucie bezpieczeństwa i dreszcz podekscytowania, gdy te same palce przeczesują czekoladowe kosmyki Eliecera. Anibal świdruje go najłagodniejszym ze spojrzeń, pozbawiając tchu rozkapryszonego chłopca i zamykając go w pluszowej klatce przywiązania.
    Bo Elia jednak pragnie czarnowłosego. Nie kocha, nie oddałby za niego życia, ale oczekuje, że ten w nim będzie - on i jego pieniądze, które tym mocniej spajają pokrętną relację. Bez nich Ani to tylko mężczyzna z tatuażem, którego zazdrość przez moment pozwala oddychać w mniejszym poczuciu własnej beznadziejności.
    - Dziś? - pyta kontrolnie, a następnie chowa wargi i zaciska je mocno, jak to ma w zwyczaju, gdy intensywnie myśli. - Dziś się nie wyspałem, żeby zwiedzać. Możemy... Możemy odwieźć rzeczy i przejść się po okolicy. I chcę zjeść gelato, a potem się zdrzemnąć i wyjść nocą. Powiedz mi, że mają dobre klubu w Rzymie.
    W odpowiedzi dostaje tylko zgodę i obietnicę wypełnienia wszystkich najmniejszych pragnień. To jednak nie satysfakcjonuje Eliecera i postanawia poprzeszkadzać szykującemu się do snu Anibalowi; a zobaczymy Koloseum, pyta za chwilę, łaskocząc starszego. A Bazylikę? A Piazza Navona? A Panteon i Forum Romanum? A czy Ani sądzić, że Elia spodoba się Włochom? Czy będą nim zainteresowani, jak Ani będzie obok? Czy będzie mógł wybrać się nad Morze Tyrreńskie sam?
    Zasypuje starszego gradem pytań, a gdy samolot osiada na ziemi i wita ich skwar włoskiego słońca, Elia rozpina połowę guzików lnianej koszuli, nie zważając na zgorszone spojrzenia oślizgłych wielkoludów daleko poza sferą zainteresowań chłopaka. Grzecznie podąża za Valverdem, chowając się za jego szerokimi barkami jak za murem obronnym, jednak w budynku zatrzymuje się w pół kroku.
    - Idź - mówi, wręczając mężczyźnie swój plecak, a gdy zdziwione spojrzenie wypełnione pytaniami omiata jego sylwetkę, wyjaśnia. - Muszę do toalety. Znajdę cię i dołączę za chwilę.
    Odwraca się i przeciskając przez tłum z mrugnięciem oka rzuca do Anibala:
    - A jak się zgubię, pójdę do ochrony i powiem, że szukam mojego dzianego daddy- za chwilę spędzone bydło klasy ekonomicznej rozdziela go od bruneta, a zaraz za nim i skrzypiące w zawiasach drzwi męskiej toalety.
    Pech chce, że przed dotarciem do kochanka powstrzymuje go cichy podszept potrzeby wzbudzenia zazdrości i nietypowe poczucie estetyki. Elia kocha kobiety w garsonkach. Przypominają mu matkę z czasów, gdy był chłopcem, a rodzicielka pachniała słodkim mlekiem oraz męskimi perfumami nie należącymi do ojca. Odbierała go późno z przedszkola, gdzie z twarzą wciśniętą między pręty balustrady wyczekiwał tylko jej przybycia i wtulała w poły marynarki na tylnym siedzeniu starego autobusu. Dlatego teraz żywi do nich wyjątkową sympatię i jeśli kobieta jest atrakcyjna, sam zagaduje. Choć nie interesują go przedstawicielki płci pięknej, przed Anim utrzymuje odmienną wersję; ekscytacja na myśl o zagrożeniu kobiecych kształtów napawa go niepowstrzymywalną radością.
    Rosanna ma miękkie fale kasztanowych włosów, które lśnią w załamywanym przez szklane ściany świetle dnia i szorstki głos osoby przyzwyczajonej do wydawania poleceń, na których piórach ważą się losy fortuny liczonej w tysiącach euro. Eliecer umie to wyczuć i wie jak podejść tego typu łowczynie okazji - dostrzega starannie zrobiony manicure, komplementuje dobór ubrania do figury klepsydry i uśmiecha się zawadiacko spomiędzy opadających na czoło kosmyków. Pogawędka przebiega w miłej atmosferze, aż wargi kobiety nie zastygają w zdziwieniu, a potężne ramię obejmuje od tyłu rozgadanego Alvę.
    - Ani! - Elia rozpoznaje od razu ostrą woń perfum szyprowych  i zaciska dłonie na otulającym go przegubie. - Właśnie mówiłem Ros - mogę Ros, prawda? - o tobie. Wiesz, że Ros zajmuje się sprzedażą win włoskich w Hiszpanii? Niesamowite, mają z tego ogromne przychody. Słuchaj, musimy pójść do... Costanti? Cosnati? Costantini! Właśnie, Costantini! Pójdziemy?
    Przyciśnięty do kamiennego torsu z trudem odwraca się, by stanąć przodem do kochanka i niewinnie cmoknąć go w suche usta. Celowo unika przeszywającego spojrzenia i wyswabadza się z żelaznego uścisku, by wymienić numery z Rosanną i pożegnać zarumienioną kobietę.
    - Masz nasze bagaże, cudownie! Idziemy?
    Szybko łapie swoją walizkę i próbuje nadążyć za odchodzącym w ciszy Anibalem. Nie wydaje mu się, by przesadził - niegroźna rozmowa jeszcze nikogo nie zabiła, a starszy bez wątpienia jest w stanie sobie poradzić w razie jakichkolwiek problemów lepiej, niż gdyby Eliecer mu w tym towarzyszył. Dlatego, gdy czekają na umówiony samochód, chwyta ciężką dłoń i wpatruje się z przejęciem w oczy koloru ziemi.

       Piosenka, którą nuci dość pokracznie, utrzymując brzmienie bliżej fałszu niż harmonijnej melodii, opowiada o miłości. Choć Eliecer rozumie tylko pojedyncze, odsunięte od siebie szeregiem liter słowa, nie ma wątpliwości co do przekazu - dźwięki spływają spokojnym, życzliwym strumieniem po skalistych wybrzeżach wyobraźni, a miękkie zdania zdają się opatulać umysł jedwabną powłoką. Tak wyobraża sobie idylliczne brzmienie prawdziwego uczucia. Wzburzone w przestrzeń pieszczotliwymi podmuchami ciepłego wiatru, pędzone dookoła zwartych w oddanym uścisku ciał i wygładzające wszelkie rysy drży niesłyszalne dla postronnych, a jasne jak werbalna latarnia kierująca ku bezpiecznym brzegom obdarzonych darem słuchu. Wyobrażenia Alvy nadają melodii wręcz boską formę, kształtują ją na miarę antycznego opiekuna, herosa zakochanych o szerokich ramionach i ognistym spojrzeniu namiętności splecionym złotą nicią z czułą miękkością warg. Powstaje on z kolan, sprzeciwia się wyrokom, prze w zamieci w stronę upragnionego zjednoczenia z personifikacją drzemiącej w nim animy i pada u stóp powstałego z marzeń sennych animusa - i w tę mistyczną, efemeryczną chwilę chłopiec, który nie kocha i którego nikt nie kocha, naiwnie scala się duchem z gorącymi zapewnieniami latynoskich frazesów, by wylądować na obślizgłej posadzce szorstkiej codzienności i na żwirze rozczarowań zetrzeć skórę z pośladków.
       - Jesteś obleśny - mruczy po przełknięciu sporego kęsa, próbując przybrać jak najbardziej poważny wyraz twarzy w odpowiedzi na perwersyjną propozycję Anibala.
       Jednak jest to niemożliwe z co najmniej dwóch powodów. Skłamałby zaprzeczając szybkiemu, nienasyconemu spojrzeniu, jakim taksuje odsłoniętą klatkę starszego i tworzącej się głęboko pod świadomością wizji wypełnienia wieczoru w wyraźnie zaproponowany sposób. Zapewne przystałby na nią, odkładając na bok odrobinę perfidnego dystansu, pozwalając kochankowi na swobodne doprowadzenie do wyobrażeń - ale cienie ironicznego śmiechu zaplątane w kąciki wąskich ust przeszywają ciało Eliecera odstręczającym dreszczem. Jest w nich coś niepokojąco pogrążającego, coś, czego Alva nie potrafi sklasyfikować w konkretnych ramach; gdzieś pod powierzchnią uprzejmości i troski czai się pyszałkowata gra, na której wibrację śniada karnacja zastyga w bezruchu, a rozsiane po skórze pieprzyki kończą wielobarwny taniec na tle bieli pomieszczenia. Zwężone oczy Elii śledzą sprawne ruchu ramion i niemal dżentelmeńskie napełnienie kieliszków, tracąc po drodze blask radości.
       Żadna z reakcji Anibala nie jest tą, której Elia oczekuje - liczy na furiatną złość, podtrzymywaną przy życiu buchającym z pragnienia ogniem, dziką i nieprzystępną, niemal skrzywdzoną, którą zazwyczaj prezentuje Valverde. Umiałby zmanipulować ciszę obrażenia, przegiąć na swoją stroną zamknięte suwakiem urażenia usta i własnym językiem rozwiązać pętlę, jaką zaborczość zawiązała na języku kochanka. Problemu nie stanowiłyby również wyrzuty albo dalsze upominania, które Elia mógłby z łatwością parować uległymi obietnicami zmiany i kłamstwami oddania.
       Jest gotowy na największy huragan, ale przygniata go mżawka rosząca ziemię w promieniach słońca z rozkwitającą tęczą na błękicie horyzontu.
       Więc Elia zamyka się za ustawionym pospiesznie murem dekoncentracji i zdziwienia. Twarz mu się ścina niby wysuszony daktyl, usta zamierają sklejone milczeniem, a ogniki piwnych oczu bacznie śledzą igrający na wargach Anibala zadziorny uśmiech. Cała postawa chłopaka kipi od skoncentrowanego skonfundowania i próby rozszyfrowania fortelu. Ale im większe Anibal okazuje niewzruszenie, tym bardziej Alva zatacza się w żrących domysłach i zawiłych planach, poprzysięgając przed sobą i światem, że to on zostanie ostatni na placu boju.
       - Na główne danie będziesz musiał poczekać - odwzajemnia niezbyt subtelną sugestię, a gdy Ani podkrada kawałek suppli, marszczy gniewnie nos i bez użycia siły uderza go w ramię. Choć sam przed sobą nie przyzna, ten złodziejski wyskok przeistacza się w skromne drgnięcie zwartych ust i napełnia mieszankę poirytowania oraz dezorientacji słodką nutą draki. - Siu, nie kradnie się od przyszłego policjanta, chyba się zapominasz! Skuję cię kajdankami i nie będzie żadnego przedawnienia.
       Ale Anibal zdaje się nic sobie nie robić z pogróżek młodszego i tylko ciepłe spojrzenie, jakie rozgrzewa twarz Eliecera, dowodzi ukrywanemu rozbawieniu. Uwydatnia je też szeroka dłoń bawiąca wśród czekoladowych kosmyków zapraszającym gestem prowadząca go później nad brzeg basenu. Alva ociąga się jak może, przypatrując plecom partnera i rozmyślając nad przeciągnięciem liny na swoją stronę - czymś spektakularnie nęcącym swoją prostotą, grającym na nadszarpniętych nerwach, a co najważniejsze, wyciągające z głębi pazerną złość i uwielbienie. Elia uwielbia te chwile, kiedy spokojny na co dzień i niewzruszony Anibal jest wściekle bezradny, poddany wahaniom Alvy i graniczący zdrowym umysłem z całkowitą utratą świadomości. Doprowadzanie go do tego stanu może trwać dniami, ale teraz liczy na natychmiastowy efekt - dlatego też potrzebuje wręcz perwersyjnego, pozbawionego moralności zapalnika, za którym kochanek pójdzie na dno.
       Gra świateł odbijanych przez taflę basenu przychodzi z niewybredną solucją. Pycha przedwczesnego zwycięstwa na moment kładzie się cieniem na suchej twarzy chłopca, gdy za plecami Anibala dopracowuje ostatnie, wcale nie tak skomplikowane szczegóły. Z flegmą odstawia swój kieliszek, telefon i jedzenie na stolik, zupełnie ignorując pytanie starszego, a pod uważnymi kamerami osłoniętymi żaluzjami z rzęs zrzuca z siebie wszelkie ubranie i w pełnej krasie wskakuje na główkę do basenu.
       Chłód powietrza na nagiej skórze wita go gęsią skórką, gdy kręcąc głową i zrzucając deszcz kropel na deski tarasu wynurza się z przejrzystej wody. Powstałe fale rozbijają się o jego plecy, gdy wpatrzony w plecionkę barw na horyzoncie rozkoszuje się kojącymi muśnięciami. Czuje, jak Anibal spojrzeniem wypala mu dziurę w karku, powodując dreszcze zjeżdża po kręgosłupie i smaga jaśniejącą pod powierzchnią linię pośladków. Na tę chwilę nie może powstrzymać uśmieszku, dlatego zanurza się na dno basenu i otworzywszy oczy kontempluje piękno zniekształconych promieni słonecznych przebijających przez płynne lustro. Ten majestatyczny świat mieni się wszelkimi kolorami tęczy i nęci zawiłymi kształtami, wzmagając u Alvy podziw dla ulotnego piękna; wśród gry światła budzi się w nim pragnienie pozostania pod powierzchnią, ale piekące oczy i puste płuca obietnicą życia wyciągają go ku powietrzu.
       Wynurza się tuż przed leżakiem Anibala, ale zanim ten zdąży wypuścić choćby przedsmak słów z ust, Elia bez ceregieli chwyta go za nogi i niczym syrena wciąga kochanka do basenu. Nad tarasem przetacza się nieukrywalny okrzyk zdumienia, z którym walca odtańcza perlisty śmiech młodszego. Niby przypadkiem przytrzymuje starszego pod wodą odrobinę dłużej, a gdy ten w końcu wykasłuje całą wodę z płuc, Alva chwyta go mocno za szczękę i z całą zgromadzoną w sobie pasją wpija się w gorzkie od wina usta kochanka. Nie jest tak silny, ale nie nie jest słaby, zazwyczaj ulega gestom pragnących go przelecieć facetów, jednak w całej swej niewinnej posturze zdobycie się na władczość przychodzi mu aż nazbyt łatwo. Przelewa całą skumulowaną frustrację w rozchylone wargi Anibala w tym długim, przerywanym więdnącym w gardle oddechem, wplata palce w gęste kosmyki i na pograniczu świadomości zaczyna żałować wyzbycia się wszystkich ubrań, które teraz osłoniłyby go przed nadmierną ekspozycją. Działania jednak pozostają przeszłością, a on odsuwając się od nabrzmiałych ust może tylko z dumą prezentować Aniemu ich skutek.
       - Gdy wrócę, będziesz wiedział jak smakuje połowa tego miasta, więc lepiej zapamiętaj jak to jest całować tylko mnie - mruczy nisko, wpatrując się bezlitośnie w oczy starszego, po czym jakby nigdy nic wyciąga się na ramionach na brzeg.
       Z wolnego leżaka ściąga ręcznik i oplata go sobie dokoła bioder, by z kieliszkiem w dłoni obrócić się w stronę wciąż stojącego w basenie Anibala. Przybiera lekki uśmiech, popija wino i z anielskością wymalowaną na twarzy wodzi po nieodgadnionym obliczu. Jeśli Valverde chciał się bawić w niezauważanie, Elia jest gotów, by to kontynuować.
       - Coś nie tak, kocie? Nawet nie wiesz jak mi ulżyło, że nie będę musiał animować ci wieczoru, na czas mojego wyjścia - rozsiada się na leżaku, sięgając drugą ręką po niedokończone suppli. - Cieszę się, że jako duży chłopiec umiesz sam się o siebie zatroszczyć i zaspokoić wszystkie swoje potrzeby. Idealnie się dobraliśmy.

       Na twarzy Anibala przeważnie pałęta się boski, wyważony spokój, którego jednolitą fakturę przysłania cieniutka woalka rozbawionego zdziwienia człowieka, który przewidział wszystkie mające zajść zdarzenia i teraz niezbyt starannie powstrzymuje się od powiedzenia “a nie mówiłem”. Wyraz ten ma w sobie jednocześnie coś ujmującego oraz onieśmielającego, coś na granicy politowania oraz płynącej z serca sympatii. Alvie przypomina misterne rzeźby aniołów w barokowych kościołach, których mimika ulega zmianie od pobożnej trwogi po piekielną mękę wraz z kątem padania promieni słonecznych. Jego kochanek drgnieniem najkrótszego z mięśni jest w stanie przywołać na twarz emocje diametralnie różną, zmieniając odbiór swojej osoby niemal nieodwracalnie; ale potem znów wprawia w ruch ociosaną wiatrem machinerię i prezentuje światu kalejdoskop mikroskopijnych ekspresji, do których harmonii lgną skuszeni śmiertelnicy.
       Niekwestionowanie tylko Eliecer jest w posiadaniu mocy ścierającej z facjaty Anibala wszelkie oznaki człowieczeństwa - pokrywa się ona wtedy mgłą, cała radość ginie w czarnym morzu pustki, a płynne, kasztanowe spojrzenie smaga pejczem dzikiej nienawiści. Właśnie tego wzroku Alva pragnie, gdy z figlarnym uśmieszkiem popija wino, wpatrując się w przemoczoną sylwetkę starszego. Ledwie powstrzymuje się przed oblizaniem warg i rzuceniem kolejnej rozjuszającej zaczepki, gdy mokry plask spodenek uderzających smutno o drewniany taras odkrywa przed nim niemal pełną krasę wdzięków kochanka. Przejeżdża zwycięskim spojrzeniem po idealnie zarysowanych mięśniach brzucha, okala kształtne łydki karmelem czułości i tylko na parę chwil wtapia macki wyobraźni w jedyne miejsce, które wciąż jak na złość skrywa się przed światem. Elia doskonale zdaje sobie sprawę, że tylko marne niedobitki przytomności wyrastające na frywolności młodszego, trzymają przylegający materiał na biodrach kochanka - choć jeśli pod groźbą kryje się to, o czym chłopak myśli, nie utrzymają się tam długo.
       - Masz rację, wypijasz mi wino, to może rzutować na naszą kompatybilność - odgryza się, marszcząc brwi, chwilę przed tym, gdy silne ramiona podrywają go z leżaka, wyzwalając z ściśniętego gardła okrzyk zaskoczenia.
Moment, w którym dłonie Anibala bez odrobiny współczucia zaciskają się na pośladkach młodszego, uruchamia natychmiastową sekwencję oburzenia i wzbraniania. Elia rzuca się bezskutecznie, próbując wyrwać z żelaznego uścisku, podczas gdy palce coraz śmielej poczynają sobie na jego tyłku, podszczypując go i ściskając do granicy bólu. Groźby odgryzienia każdego palca po kolei nic nie dają, a Alva już po chwili ląduje plecami na łóżku, wpatrując się z dezorientacją w twarz starszego. Nie takiego biegu spraw się spodziewał - miał nadzieję na płaszczenie u jego stóp, delikatne próby przekupienia, błaganie ulatujące spod zaciśniętych, bladych warg, podczas gdy on będzie rozkoszował się wszystkimi sznurkami związanymi nierozerwalnym supłem na jego nadgarstku. Zupełnie inny efekt chciał uzyskać, choć najwyraźniej nie docenił frustracji, jaką od rana kropla po kropli wprowadzał do krwioobiegu Anibala.
       - Nie widzę żadnego zagrożenia - zdąży tylko wyszeptać przy ściśniętym gardle, nim z bezkresną mocą zostaje zatopiony w pościeli.
       Dłonie Anibala smagają opaloną skórę chłopca, a ten przygryzając wargi wyrywa z ust ostatni kpiący śmiech. Po chwili wcale nie jest mu do śmiechu - nie może powstrzymać głuchego jęknięcia, gdy mokra ciecz znaczy ścieżkę między jego pośladkami, spływając gęstymi kroplami po jądrach. Intuicyjnie zaciska mięśnie i przywiera do materaca biodrami, próbując uciec od niespodziewanej przyjemności; działanie jednak przynosi odmienny efekt, gdy nacisk ciała na członka rozchodzi się prądem po ciepłym ciele. Elia dyszy ciężko, unosząc nieznacznie pośladki i tym proszącym gestem nastawiając się na kolejne pieszczoty.
       Kochanek i tym razem go nie zawodzi, smyrając palcami najwrażliwsze okolice pachwin młodszego, zupełnie jakby pamiętał o wszystkich razach, podczas których Alva nie pozwalał skupiać mu się na żadnym innym skrawku ciała. Gdy intensywność działań wzbiera na sile, a oddech Anibala omiata zaciśniętą dziurkę chłopaka, Eliecer nie może powstrzymać się od wypuszczania z ust cichych jęków. Z każdym pocałunkiem przebiega go coraz silniejszy dreszcz podniecenia, a dyszenie zdaje się wybrzmiewać głośniej i głośniej, by wylać się morzem pojękiwań na taras. Chowa twarz w satynową pościel, by zagryźć usta na poszewce, gdy usta starszego znaczą ścieżkę między jego pośladkami i niemal przypadkowo zahaczają o nabrzmiałe jądra. Staranna pieszczota wyzwala z jego ciała nowe, przepełnione lepkością podniecenie odgłosy, których punkt kulminacyjny zlewa się z niespodziewaną przyjemnością. Język Anibala penetruje go bezlitośnie, a on nie może powstrzymać się od gardłowego dyszenia, gdy czuje żwawe ruchy przy wrażliwej dziurce. Gdy poczucie nacisku ustępuje, pozwala sobie na krótki wydech i nadzieję, że to już koniec doprowadzających go na skraj przyjemności.
       W jak wielkim jest jednak błędzie. Wielkie dłonie ujmują jego biodra, zadzierając je bardziej do góry, a gdy Elia czuje napór na pośladkach, momentalnie wypuszcza z ust głośny jęk. Wypina się jeszcze mocniej, napierając na członek starszego, by poczuć go jak najbliżej przy sobie. Wpierw nie zauważa, że wciąż okala go materiał i dopiero po bezowocnych próbach nakierowania penisa na swoją dziurkę odkrywa ten fakt.
       - A-ani, proszę - jęczy, nie zwracając uwagi na podsłuchujących innych gości. Odwraca głowę, przytula policzek do materaca i spod przylepionych do twarzy kosmyków patrzy błagalnie w beznamiętne oczy starszego. Nie próbuje go przebłagać - on po prostu bezgranicznie pragnie wreszcie poczuć penis starszego w sobie. - Proszę, Ani, zrób to, proszę.
       Żadna z jego próśb nie zostaje wysłuchana, a dyszący ciężko Eliecer nie jest w stanie klarownie wyartykułować pożądania. Nawet nie wie kiedy leży na plecach, wpatrując się rozmazanym wzrokiem w kochanka, pragnąc tylko, by ten w końcu dał mu to, czego tak bardzo pragnie. Jego nadzieje znów szybują, gdy z ciężkim oddechem przyjmuje palce starszego, jednak upragnione połączenie nie następuje - chłopak nie dostaje też przestrzeni na finish, gdy wierci się i jęczy głośno, dostosowując rytm do Anibala. Spod półprzymkniętych powiek obserwuje grę mięśni na ciele starszego, niepoprawnie marząc, by ten odpowiednio zakończył to, co zaczął. Spomiędzy zaschniętych warg wydostają się kolejne błagania, na które kochanek jest jednak nieczuły. A Elia naprawdę nie pragnie niczego magicznego - jego ciała krzyczy tylko o zwierzęce, niepohamowane rżnięcie.
       Jest tak zmęczony i doprowadzony na skraj, że nie ma dostatecznie dużo energii, by pomyśleć, jak zwabić kochanka z powrotem do siebie. Opada bezwładnie na poduszki i tylko spod przymkniętych powiek i zaschniętych ust ma siłę zawołać za kochankiem:
       - Pieprzony chuj.

       Pozwala sobie na dłuższą chwilę odpoczynku, gdy podmuchy wiatru, wdzierającego się przez pozostawione na oścież drzwi tarasu, chłodzą jego rozgrzane ciało. Pod powiekami powidoki niedawnych namiętności nie chcą jednak stygnąć, przecinając układający się do snu umysł palącymi impulsami, rozniecającymi na nowo żar w dotykanych miejscach. Słabną one jednak z wolna, zastąpione gorzką pigułką upokorzenia i drażniącym odorem potu - skutecznymi zabójcami wszelkich uniesień. Alva po raz ostatni przewraca się na brzuch, by wciągnąć duszący zapach zmiętolonej pościeli i leniwie zacisnąć pięść na skołtunionej narzucie, zupełnie jakby próbował w swojej drobnej dłoni uchwycić esencję minionych chwil.
       Strumień lodowatej wody spływa po czekoladowych włosach chłopaka, otrzeźwiając przytłumione natłokiem wrażeń zmysły. Eliecer oddycha ciężko, gdy wnosi twarz w stronę słuchawki prysznica i pozwala strugom zmyć lepkie ślady śliny, do której przylepiło się kudłate niezadowolenie. Chłód koi zaczerwienione miejsca, pocałunkami kropel uśmierzając ból wrażliwego ciała. Nie jest w stanie złagodzić tylko cierpienia dumy, nadszarpniętej tym godnym pożałowania pokazem uniżenia i bezwzględnej uległości, w której Alva zamknięty został kajdanami zaskoczenia. Naiwnie próbuje się okłamać, że gdyby nie ten pierwiastek niespodziewanego miałby wszystko pod kontrolą, a tym samym dałby radę obrócić bieg wydarzeń na swoją korzyść - został jednak niezapowiedzianie wyrwany z figlarnego stanu i wrzucony na głęboką wodę, więc nie miał jak się bronić przed mocą mięśni oraz dzikiej żądzy władzy, wylewającej się falą powodziową ze zwężonych źrenic demonicznej otchłani.
       Ostatnie krople wody spadają z prysznica na uniesioną twarz Alvy, by jak łzy stoczyć się po podbródku chłopaka i zniknąć w materiale ręcznika. Kolor powoli wraca na twarz Eliecera, gdy podśpiewując pod nosem przygotowuje się do wieczornego wyjścia; powraca w bukiecie drogich perfum, przemyka na policzki wraz ze złotą nitką fantazyjnie wijącą się na czarnej koszuli i kosmetycznymi poprawkami makijażu dodaje dzikości piwnym oczom. Jedno spojrzenie w wymuskane odbicie lustra i nawet zadziorny uśmieszek znajduje swoje miejsce na wyrysowanych pędzlem profesjonalisty ustach. Alva jest ponętny i jeśli Anibal nie chciał tego mieć, nie widzi przeciwwskazań do trzymania tak zjawiskowego ciała w cieniu cudzych niezdecydowań.
       Będąc całkowicie gotowym do wyjścia, wkracza na taras z wysoko uniesioną brodą, gdzie skąpo ubrany kochanek z beznamiętnym wyrazem twarzy bawi się szyjką niemal opróżnionej butelki. Elia bez pytania zabiera mu ją z ręki, nie zważając na przywiązanie starszego do trunku i wychyla marną pozostałość. Taka rozgrzewka na jedną nogę mu się przyda, jeśli ma pozbyć się świeżych wspomnień i zapolować na chwilowe znajomości. W tym momencie nie uznaje Valverde za godnego jakiegokolwiek wyjaśnienia, więc tylko zbiera ze stolika swój telefon, odstawia szkło na podłogę i skrupulatnie milcząc, zbiega schodami na dół. Ciężkie kroki dają mu jednoznacznie do zrozumienia, że kochanek fatyguje się za nim, jednak, zupełnie ignorując jego obecność, porywa karę kredytową Anibala, swój dowód i kartę do drzwi, by zatrzaskując je na pokaz, opuścić apartament i po pokonaniu bogatego holu wypaść na ożywającą ulicę.

       Miasto ma szkielet z żelaza i serce z kamienia. Przy jego równomiernym grzechocie karmelowy chłopiec płynie po przepełnionych duchami arteriach, wpada na oblane alkoholowymi plamami place zmurszałej świętości i wśród nieznajomych ciał ginie między kamiennymi oddechami zduszonej stolicy. Wpierw bezwiednie krąży jak samotna krwinka kierowana pradawnym rytmem ochrzczonym najwznioślejszym dźwiękiem ewolucji, podczas gdy nad jego głową przesuwają się roziskrzone spojrzenia imponujących budynków. Z łososiowych fasad zwisają girlandy barwnych kwiatów, napełniające przeżarte spaliną i smrodem mikcji powietrze nieśmiałą nutą świeżości, a na brzoskwiniowych elewacjach trzepoczą niczym ptak skrzydłami ciemnozielone okiennice. Znad fantazyjnych gzymsów śledzą go osadzone w pociągłych twarzach, martwe oczy, pod którymi zastygłe w niewyraźnym uśmiechu usta wznoszą weredystyczne apelacje w malowane farbami wodnymi niebo. Złota nić wplata się promieniami słonecznymi między gęsto tkany materiał rzeczywistości, rozsadzając upadające w mrok marmury płomiennymi iskrami.
       Eliecer z głową w chmurach i ściągniętymi brwiami zatrzymuje się pod jedną z tonących w topazowym blasku kamienic. Od dusznej ulicy odgradza ją wysoki na dwa metry płot wykończony zdobieniami z nachodzących na siebie, metalowych obręczy. Zza ogrodzenia dobiegają go błazeńskie krzyki dzieci i szum zraszacza ogrodowego, z którego skrajne krople przelatują przez wysoki mur, by zrosić odsłonięty kark chłopaka. Ten wzdryga się lekko, zaskoczony tym chłodnym powitaniem z delikatnością twardej, ojcowskiej ręki sprowadzającym go z powrotem na ziemię. Roztargniony spogląda szybko na boki, próbując odtworzyć krętą trasę, którą zamyślenie przywiodło go w wyjątkowo cichą dzielnicę.
       Nie pamięta jednak zbyt wiele z niemrawo stawianych kroków i nieprzytomnych zderzeń z gorącem przeludnionych alei. Gdy wychodził z chwilowego lokum, szalejąca w nim, urażona duma arsenałem obojętności i wręcz zabójczej pewności siebie obstawiła wszystkie flanki - jednak delikatne podmuchy wiatru już po paru minutach na ulicy rozgoniły prowizoryczną soldateskę na cztery strony świata, pozostawiając ziejące pustką bastiony. Bijący od nich chłód momentalnie chwycił w szpony nadszarpnięte uczucia i związał je lodowatą nicią, dopiero teraz powoli topniejącą pod naporem uspokajającego zmęczenia.
       Smutek to już przeszłość - a w każdym razie tak próbuje sobie wmówić, gdy uważając na delikatny makijaż, pociera dłonią przesuszoną twarz. Na powoli odchodzące w zapomnienie emocje istnieje tylko jeden lek i Elia doskonale zna jego słodko-gorzki smak rozpusty i porannych mglistych refleksji. Wystarczy tylko rozluźnić grymas upokorzenia, przywdziać donżuański uśmieszek i prawdziwie piekielną energią przyciągnąć śmielszego osobnika niż pozbawiony litości Anibal.
       Tak też się dzieje. Gdy słońce nieśmiało skrywa lico za górzystym widnokręgiem i tylko blask strzelistych latarni oraz łuny otwartych okien rozjaśniają zawiłe uliczki, naturalny urok Eliecera przyciąga do niego dwie trajkoczące turystki o smukłych sylwetkach i zaraźliwym śmiechu szczerej dziękczynności za niewymuszone piękno świata. Elia czuje się przy nich jak stary znajomy, więc nawet nie protestuje, gdy zgrabne nogi ciemnowłosych Amerykanek stukotem obcasów osaczają go jak spłoszone jagnię i prowadzą między przysadzistymi budynkami. W trakcie drogi dowiaduje się o nich więcej, niż jest w stanie zapamiętać - że przyjechały tydzień temu z facetami, że to najgorsza podróż ich życia, ale przynajmniej widoki piękne, że zdaje im się, jakby nic innego nie robiły, tylko nieustannie zwiedzały, a wciąż zostało im tyle tajemnic do odkrycia, że babka Georgii pochodziła z północnych Włoch, a przodkowie Phoebe przypłynęli do wybrzeży Nowego Świata na “Mayflower”, ale powinęła im się w trakcie późniejszego bytowania noga, a wręcz wszystkie cztery. Bombardowany informacjami odwzajemnia ich entuzjazm, z wrodzoną ironią opisując feralny akt swojego kochanka, tak nieszczęśliwie rozpoczynający ich pierwsze oraz ostatnie wspólne wakacje.
       -Nie pozostaje Ci nic innego, jak się upić i… - kwituje wyższa z przyjaciółek, sugestywnie przeciągając ostatnią literę, a jej oczy układają się z kocią przebiegłością w dwie ciemne szparki.
       Nie ma komu ta propozycja nie przypaść do gustu - Phoebe przyklaskuje z entuzjazmem, a Eliecer zapala się do pomysłu z perfidnym wręcz uśmieszkiem. Dziewczyny stanowią idealne towarzystwo na rozgrzewkę, jednak nie wątpi, że prędzej czy później rozejdą się ich drogi; choć atrakcyjne i wygadane, według chłopaka nigdy nie upolują takiego kąska, jaki jemu wyłoży się na platynowym talerzu w towarzystwie gęstego sosu i kielicha otumaniającego wina. Amerykanki mają w sobie dzikość oraz egzotykę zza oceanu, nie brakuje im również krągłych bioder i kobiecej uwodzicielskości, ale wszystko w nich wydaje się być ordynarnie oczywiste, albo przynajmniej sztampowo przewidywalne. Niewątpliwie zdradzą dziś swoich partnerów i to nie jeden raz, jednak następnego dnia przygniecie je moralny kac. Są w końcu kobietami, stworzeniami, którymi Elia woli bawić się dla zazdrości Anibala lub korzystać z ich płynących spomiędzy nóg koneksji.
       W tym wypadku niepodważalną korzyścią jest znajomość nocnego życia wiecznego miasta, dzięki której po niezobowiązującym drinku w zachęcającym gwarem i bogato wyposażoną, neonową aranżacją półek za kontuarem barze trafiają do usytuowanego pod ziemią klubu. Obwieszone plakatami i upstrzone graffiti ściany drgają tu od echa elektronicznej muzyki, w rytm której zgodnie porusza się zahipnotyzowany dźwiękami tłum. Pojedyncze kontury sylwetek zyskują na wyrazistości, gdy snop stroboskopowego światła zatrzymuje je w pół ruchu, wygięte niczym w spazmach, odrealnione stwory o nienaturalnie jarzących się oczach i makabrycznych twarzach. We wnęce po prawej stronie podłużnej sali Elia dostrzega oznaczony zielonym podświetleniem bar, a dookoła niego kilka obitych skórą, niskich kanap. Całość nie wygląda jak lokum klasy A, ale nie bije również tandetną speluną, do której bałby się zapuścić. Nie upatruje w zgromadzonej tu chmarze głównego celu na upojną noc, jednak zabawa w towarzystwie Amerykanek może mu przynieść pretekst, do przeniesienia się gdzie indziej.
       Po chwili jego nadgarstek oplatają kościste palce Georgii i dziewczyna krzyczy mu do ucha dość wulgarną zachętę do zanurzenia w rozgrzane alkoholem panoptikum. Odmowa nie leży w naturze Eliecera, któremu nie trzeba dwa razy powtarzać propozycji przeniesienia na parkiet. Ocierając się o plejadę piersi i tyłków, podąża za towarzyszkami, a muzyka wraz ze złością przejmują kontrolę nad zgrabnymi nogami chłopaka.
       Zapomina o kłótniach, pluje na problemy, depcze opinie innych i co najważniejsze - jebie Anibala. Dosadnie i z premedytacją nie ogranicza się wśród pięknych ciał, gdy z wpół przymkniętymi oczami pozwala nieść się mocnym dźwiękiem. Nie jest niczyją własnością i nigdy nie będzie, i jeśli Ani myślał, że po takim potraktowaniu zatrzyma go przy sobie, był głęboko w błędzie. Eliecer chce, by siedział teraz załamany i wściekły, wypominając sobie swoją arogancję, wyrzucając z ust przekleństwa, podczas gdy wargi Alvy szukają miękkich krzywizn zielonookiego obcego. Niech cierpi i niech trawią go wyobrażania, których kształtów doświadczył na własnej skórze, których pragnienie spala go żywcem z każdym wyskokiem kasztanowłosego - bo że dla Valverde największą bolączką jest wyzwolona suwerenność, młodszy nie wątpi. I tylko z żółcią kipiącą pod skórą zatapia się w męskich dłoniach, próbując odsunąć od siebie wizerunek kochanka. Ten wraca z nieustępliwością bumeranga, jątrzy świeżą ranę na wygórowanej dumie, osiągając efekt odwrotny od zamierzonego, jeszcze intensywniej pchając Eliecera w roztańczony tłum i dzikie rozkosze.
       Gdy w końcu zmęczony (i nieukontentowany zdobytymi względami) dopada baru, nie szczędzi na szczodrości wobec powiększonego grona znajomości. W dziecinny sposób chce dać Anibalowi sygnał, że bawił się ponad wszystko w doskonałym gronie, doprowadzając siebie do stanu, w którym bez wątpienia łatwiej wciągnąć go w dowolne, najbliższe, w miarę intymne miejsce w wiadomym celu. Od tego kroku najpewniej ratuje go brak potencjalnie bogatego faceta, którego charyzma przyciągałaby czymś więcej niż uśmiechem równych ząbków i grą mięśni pod opiętą koszulką. Na dziś szuka czegoś niebezpiecznego - i mrowienie w kręgosłupie daje znać, że to znajdzie.
       Jednak tak jak poprzednim razem, przy ryku muzyki w tłumie łapie nienasycone spojrzenia pozbawionych ogłady maczo, z których tylko paru przyciąga na dłużej jego osobę. Klub ściąga w swoje progi wyjątkowo wielu obcokrajowców, owocując gamą różnorodnych twarzy, a ten, który obecnie go zagaduje, ze skośnymi oczami i wypielęgnowanymi dłońmi przypomina gwiazdę koreańskiego popu. Eliecerowi miło się z nim rozmawia, ale jeszcze milej byłoby go zbyć przed początkiem następnego mixu. Na szczęście mężczyzna ginie gdzieś po chwili, oddzielony przez tańczących młodych dorosłych, a Elia z westchnieniem ulgi wychodzi zaczerpnąć świeżego powietrza i zapalić pokątnie przemyconego z Alicante papierosa. Gdyby Anibal go zobaczył, straciłby resztki trzymającej go na powierzchni wiary.
       -Ukradłeś ojcu, zanim zdążył ci powiedzieć, że to szkodzi zdrowiu? - słyszy za swoimi plecami miękki głos z charakterystycznym włoskim akcentem, od którego wszystkie włoski stają mu dęba.
       - A co, brakuje ci jednego? - odpowiada z jawną kpiną chwilę przed tym, jak jego spojrzenie napotyka parę piwnych oczu.
       Stojący za nim mężczyzna zdaje się wyjęty z perfekcyjnej fotografii reklamującej nowe prezerwatywy w kraju kojarzonym z dzikością serc - ma kształtną szczękę pokrytą milimetrowym zarostem, w której rzeźbiarz osadził wąskie usta, a malarz pociągnął kąciki oczu grubą kreską hebanowych rzęs. W zsuniętych na nos okularach odbijają się neony i pobliska sygnalizacja, a wśród gęstych, długich na jakieś dziesięć centymetrów włosów zaczesanych z należytą starannością do tyłu bawią światła migoczącej latarni. Nieznajomy trzyma obie dłonie w kieszeniach, jednak znad rąbka materiału błyska kwarcowym okiem srebrna tarcza masywnego zegarka i pleciona z matowych kamieni bransoleta. Ciemnofioletowa koszula niedbale wpuszczona w spodnie z subtelną nienachalnością podkreśla atuty rozbudowanej sylwetki.
       Elia może przysiąc, że w dotyku na pewno jest twardy.
       Nie kryje się z łakomym spojrzeniem, jakim taksuje nieznajomego, tak jak on wręcz z bezczelną uwagą przesuwa wzrokiem po odsłoniętej szyi Alvy. Zadowolony uśmieszek, błąkając się po nieogolonej twarzy, odbija się iskierkami rozbawienia w nieprzebytej toni na oko starszego mężczyzny. Zdaje się podchodzić pod trzydziestkę, jednak wszystko w nim krzyczy flegmatycznym nienasyceniem gorejącej w biodrach młodości.
       -Wolałbyś, żebym nie sprawdzał - podchodzi trochę bliżej, a Eliecer wśród leśnej gamy perfum może wyczuć nieznany, słodkawy zapach. Zaciąga się nim z przyjemnością, podczas gdy odpalony papieros znika z jego ust i ginie między skórzanym butem a betonem.
       - Nic nie szkodzi i tak miałem zamiar zrobić zapas z cudzych kolekcji. Myślisz, że zauważysz zniknięcie jeszcze dwóch? - udaje zmartwienie, o którego nieuczciwości świadczą tylko bawiące w kącikach zmarszczki. Cały Elia się bawi - i już czuje, że będzie to przednia noc.
       - Myślę, że powinienem to natychmiast sprawdzić. I wydaje mi się, że powinieneś jechać ze mną, w razie gdybym zauważył tę małą kradzież i, nie wiem, szukał winnego.
       Na taką propozycję Alva podświadomie liczy, a gdy tylko ona się pojawia, nie widzi sensu w nadmiernym przedłużaniu - taksówka wkrótce sunie z nimi na tylnym siedzeniu, pogrążonymi w sugestywnej rozmowie, świadomymi, gdzie obaj skończą ten maraton pochopnych decyzji, których wcale nie zdają się żałować. Świat za oknem miga jak szalony, a gwar z barów i restauracji wpada przez uchylone szyby, podczas gdy ozdobiona sygnetem dłoń zaciska się na udzie młodszego. Ten prosty gest wyciąga z odmętów dzisiejszego dnia zdecydowaną władczość Anibala. Obie czynności mają w sobie coś wspólnego, a jednocześnie diametralnie różnego; wywołują w Eliecerze dreszcz oczekiwania, zapowiadają jego ciału ekspresyjne wizaże, ale w uścisku Valverde czai się wściekłość niemocy, podczas gdy Luigi* emanuje spokojem przekonanego o swej władzy posiadacza. Alvie nawet nie przychodzi na myśl przed tym uciekać, bo szalony bieg nie zdałby się tu na nic, jeśli ziarno pragnienia zostało w nim zasiane i rozkwitło ciernistą palisadą wokół krnąbrnego umysłu.
       Pod wskazanym adresem czeka na nich imponujące wejście do ekskluzywnego królestwa, z którego przez zaciemnione drzwi przelewa się sensualna muzyka. To miejsce bije po oczach niedostępnością dla pierwszego lepszego przybłędy, jednak para goryli bez słowa zająknięcia przepuszcza mężczyzn w przejściu, a ich oczom wkrótce ukazuje się przestronna, tonąca w zjawiskowym mroku sala. Eliecer nie zdąży napatrzeć się na minimalistyczną estetykę parteru, gdy za łokieć zostaje pociągnięty w wąskie przejście i prowadzące w górę schody. U ich szczytu migoczą kolejne drzwi z obstawą, a po ich przekroczeniu od następnej sali odgradza ich gruba, światłoszczelna kotara. W stworzonej w ten sposób ciemni Luigi przyciąga go zdecydowanie do siebie i w sposób nie znoszący sprzeciwu całuje Eliecera, jakby trzymał za szczękę swoją własność.
       I Elia właśnie tak się czuje - jak upragniona zdobycz, której spośród tysiąca innych kandydatów nie można odmówić. Czuje się pożądany i przepełniony pewnością, że właśnie teraz określa się jego wartość, którą Anibal tak bezczelnie złamał.
       Poły kotary rozsuwają się gładko, a przed oczyma Alvy maluje się skrzyżowanie egzotycznej burleski wysokiej klasy z vipowską lożą w strip clubie. Omiata roziskrzonym spojrzeniem zaczarowane alkoholem i bezwstydnością towarzystwo, które tonie w eksplozji niezliczonych barw. Między miękkimi poduszkami i ukrytymi za kotarami stolikami zdaje się nie istnieć pojęcie grzechu - świat stoi tu na głowie, za bezeceństwo uznając wstrzemięźliwość i nastręczające wyrzutów sumienia myślenie o dniu jutrzejszym, którego początek nadejdzie wraz z przewrotnością żołądka oraz niebotyczną sumą na otwartym rachunku. Prym wiedzie wolność i zabawa, karnawał osobowości z indywidualnymi pragnieniami i majątkami, na myśl o których Alvie zapalają się chytre oczy. Gdyby tylko mógł poznać tu kogoś, zawiązać korzystną relację i spijać pianę z piwa, które Anibal swoim niezdecydowaniem mu uważył.
       Mężczyzna, z którym tu przyszedł, zdaje się mieć zupełnie inne plany, prowadząc Eliecera w odizolowany kąt pomieszczenia. Dźwięki i salwy śmiechu nie dochodzą tu tak gromko jak poprzednim razem, a kotara jest grubsza i nie przepuszcza światła. Dopiero za nią Elia rozluźnia się i odbierając od Luigi kieliszek z winem, opada na miękkie posłanie. Następne minuty nikną gdzieś w świadomości ciemnowłosego, a rozmowa budzi jeszcze większą tęsknotę za oczekiwanym dotykiem. Gdy w końcu do niego dochodzi, do sterów dopada również przewrotne usposobienie chłopaka, które każe mu nęcić i wodzić powoli tracącego panowanie kochanka. Ten finalnie wybucha, a Alva ląduje pod nim na delikatnych w dotyku poduszkach, z dłońmi tkwiącymi w żelaznym uścisku nad głową i ustami sunącymi po odsłoniętej szyi.
       Ale nie dane jest mu skosztować czegokolwiek więcej - czerwony jak rozżarzone żelazo moment przerywa pojawienie się ubranego w smoking młodzieńca. Twarz Luigi przecina grymas niezadowolenia wraz z natłokiem słów przekazywanych mu przez przybyłego. Elia rozumie z nich tylko pojedyncze zlepki, więc skupia się na rozleniwionym sączeniu wina.
       - Zaczekaj na mnie, muszę coś załatwić - słyszy tuż przy swoim uchu. - Gdybyś czegoś potrzebował Enrico będzie w pobliżu. Postaraj się nie okraść mnie z nałogu, bo wrócę bardziej zdenerwowany, a i tak nie zamierzałem być delikatny. - ze szmerem znika za zasłoną, a Alva pozostaje sam w obcym królestwie nieznanej części miasta.
       Jednak sprzeczne z naturą Eliecera jest czekanie, a co dopiero wykonywanie nudnych poleceń. Dopiwszy wino, wymyka się z wnęki i niezatrzymywany przez nikogo przemyka po zamkniętej sali, aż nie znajduje uchylonych drzwi, zza których dochodzi go głos Luigi. I drugi, brzmiący dziwnie znajomą, niską nutą przepracowanego smutku, z której można by zawiązać sznur i zacisnąć go na grdyce. Alva nasłuchuje czujnie z uchem przy szparze, a gdy kroki i głosy zaczynają zbliżać się w jego stronę, uskakuje w lukę za wmurowaną w ścianę kolumną. Pchany niezdrową ciekawością wygląda jednak zza niej akurat w momencie, gdy poznany dziś mężczyzna ściska dłoń zwróconego tyłem do chłopaka przybysza. Przez krótką chwilę, gdy otaczający ich tłum się przerzedza, Eliecer dostrzega ciemne, krótkie włosy i znajomie szerokie ramiona, których widok wyciąga z jego płuc stłumiony okrzyk. Przepełniony pytaniami wycofuje się do opuszczonej wnęki, w której niebawem dołącza do niego Luigi.
       - Ten mężczyzna, z którym się spotkałeś - Elia zaczyna niepewnie, by zaraz ugryźć się w język. Baczne spojrzenie ciemnowłosego chwyta go jednak w wąską alejkę bez możliwości odwrotu.
       - Poszedłeś za mną? - pytanie rozcina powietrze jak bicz i smaga uciekający wzrok Alvy. Oczywiście, że poszedł - przecież to zawsze robi.
       - Powinienem strzec przed tobą nie tylko papierosów, ale również biznesowych tajemnic - dociera do niego już znacznie bardziej miękko, jednak słowo biznesowych pulsuje czerwonym światełkiem. - Pozwól mi zarabiać, a dam ci dziś wszystko, czego tylko zechcesz.
       - Zabawne, ktoś powiedział mi dziś dokładnie to samo - Alva chce coś jeszcze dodać, jednak smakujące winem usta odbierają mu oddech, a zaciśnięte wokół bioder dłonie powolnym spacerem odsuwają myśli w pozbawioną pytań sferę.

       Gdy Luigi wraca z rzeczonego spotkania, coś się w nim zmienia - Eliecer może dostrzec to dopiero teraz, gdy starszy mężczyzna nieśpiesznie zapina guziki wygniecionej koszuli. Choć nie, zmiana nie następuje od razu. Najpierw Luigi jest zaborczy i po prostu spragniony; potem, gdy z zaczerwienionych ust Eliecera płyną gorzkie słowa, staje się zainteresowany. Jeszcze zanim jednonocny kochanek położy na każdym skrawku jego ciała szorstkie dłonie, Elia dostrzega otaczające go bogactwo rzeźb i obrazów, odnajdując w nich wytrych do odsunięcia zbliżenia o choćby chwilę, nim twarz Anibala nie przestanie nawiedzać go pod przymkniętymi powiekami.
       Więc żeby zapomnieć o Anim, pyta Luigi o zgromadzoną kolekcję i słucha w wytężeniu zachrypniętego głosu, pozwalając mu znaleźć i rozbić w pył każdy skrawek ewokacji piekielnie znajomych szerokich barków. Luigi z początku mamrocze z wyraźną niechęcią, wynajdując pokrętne odpowiedzi na coraz zawilsze i śmielsze kwestie, w których jednostajną nutą wybija naiwna desperacja, jednak z czasem coś w nim pęka i rozwiązuje mu się język - Eliecerowi zdaje się wtedy ponad miarę samotnym człowiekiem zaplątanym w bieg gnającego życia. Człowiekiem na co dzień nie słuchanym, zupełnie jakby przedwcześnie owdowiał lub zestarzał się duchowo, budując nowy, na pozór wspaniały pałac z siły mięśni oraz uzależniającego szmeru gotówki.
       Jednak to wciąż nie ta przemiana zwraca uwagę karmelowego chłopca. To gwałtowne wyostrzenie rysów twarzy i po dyletancku kryte, nagłe zainteresowanie, które wtedy Elia odbiera jako szczerą ciekawość słowotokiem Alvy, a nie konkretnie jego treścią, dopiero to go silnie zastanawia. Eliecer wspomina Anibala - nie z imienia ani pełnionej w jego życiu niepochlebnej funkcji - w temacie słabości Luigi do unikatowych rarytasów, której analogiczną, aczkolwiek nie bliźniaczą skłonność powiela jego Hiszpan.
       - Nie uwierzyłbyś, że czasem woli wybrać studiowanie jakiegoś niewyględnego obrazu, niż parę chwil w mojej słodkiej obecności - rzuca z maskowanym pod śmiechem wyrzutem, przejeżdżając drobną dłonią po bogato zdobionej ramie podtrzymującej odrestaurowaną tkaninę. Przedstawiona na portrecie kobieta uśmiecha się niewinnie, a zirytowany jej filuterią Elia z dziecinną niefrasobliwością wystawia w jej stronę język. - Założę się, że była wampem.
        Luigi przysuwa się bliżej niego, zapewne upatrując w niewinnym przekomarzaniu z płótnem przyzwolenie na pochwycenie chłopca w swoje ręce, jednak zapewne kierowany pozazmysłowym przeczuciem pyta jeszcze:
       - Co on przedstawiał?
       Gdy Eliecer odwraca się w stronę kochanka, a na jego twarzy wykwita szczere zdumienie, Luigi łapie go za dłonie i przyciąga blisko siebie, zamykając w szczelnym uścisku i krótkim zetknięciu warg.
       - Chcesz usłyszeć odpowiedź czy niezbyt cię to interesuje? - mruczy, przerywając pocałunek. Nie daje jednak dojść do słowa oniemiałemu mężczyźnie, zaraz podejmując temat niby na złość, niby z przekorą. - Był brzydki. Znaczy rozumiesz, mi się nie podobał - strasznie dynamiczny i nieintuicyjny, dużo postaci i jakieś zwierzę na środku. Wpierw nawet nie wiedziałem co to za brązowa plama, ale mój znajomy był nim tak zafascynowany, że zapomniał o wszystkim wkoło i zanim znów powrócił na ziemię, udało mi się rozgryźć, że to, uwaga, uwaga, dzik. Dziwnie wykrzywiony, przytłoczony postaciami stojącymi z boku, końskimi kopytami. Okropny. Jestem od niego przynajmniej dziesięć razy piękniejszy, a on wolał wpatrywać się w to nieokrzesane bydle.
       I to w tym momencie, Elia zdaje sobie sprawę post factum, ciało Luigi spina się na mikrosekundę, twarz tężeje, a wkradające pod koszulę dłonie zaciskają mocniej na pasie. Tak jak i wtedy tak i teraz zagadką pozostaje niecodzienna reakcja mężczyzny, którą coraz trudniej wpasować w ramy znanych motywów. Choć chwila jej trwania odpływa w niepamięć wraz z przyspieszonym oddechem, pogłos rozchodzi się po najciemniejszych dolinach, by echem powrócić na powierzchnię. Wybrzmiewa wśród spełnionej pustki stygnących mięśni i rezonuje tysiącem pytań w oczyszczonym od niezadowolenia umyśle. Racjonalnie byłoby porzucić temat lub zapytać o motywy ubierającego się kochanka, ale podszepty intuicji dalece odbiegają od uzyskania rzeczywistej odpowiedzi. Eliecer musi pogodzić się z tajemnicą.
       - Mój kierowca cię odwiezie - słyszy nad uchem. - Zostawi ci również mój numer i zapewni, że chciałbym jeszcze raz się z tobą spotkać, choć to akurat wolę zrobić samodzielnie. Mam parę rzeczy jeszcze do załatwienia w nocy, które nie mogą czekać.
       Spojrzenie, jakim obdarza Alvę, łechce jego ego, a pieszczotliwe objęcie i ślad po pocałunku pozostawiony jak wizytówka na szyi wywołują na obu twarzach ukrywane pod dywanem obojętności uśmiechy. Niebawem ich drogi się rozchodzą - za drzwiami czeka na Eliecera milczący szofer, a spochmurniała twarz Włocha znika w wąskim przesmyku między skąpo odzianymi ciałami. Interesy mężczyzny wydają się młodszemu nudne i zdecydowanie nie warte uwagi poza jednym aspektem - płynących z nich przychodów. Nawet nie łudzi się, że relacja jego i Anibala przetrwa dłużej niż do rozpoczęcia roku akademickiego. Rozjadą się każdy w swoją stronę - albo raczej Eliecer odjedzie w głąb kraju, pozostawiając za sobą spalone mosty i morze nienawiści - a wraz z ich rozłąką skończy się transfer gotówki oraz wszelkie zachcianki. Taki obrót spraw jest bardziej niż oczywisty, a przy tym zmusza rozrzutnego studenta do znalezienia kolejnego źródła utrzymania. Zuchwale twierdzi, że wcale nie będzie to takie trudne.
       Eliecer tak naprawdę nie chce nigdzie wyjeżdżać. Dobrze mu w Alicante wśród starych dróg i znanych knajp, między budynkami gorącymi od wspomnień i chłodzącymi powiewami znad zatoki. Przyjazny mu jest piasek pod gołymi stopami i żywe arterie naginające swe wiekowe lica ku morelowym fasadom z brudnymi zaciekami spod okien i trzeszczącymi wśród zgiełku miasta oknami. Nawet rozłąka z Anibalem, choć pytany nigdy nie przyzna, uwiera go w pazerne serce. Ale decyzja pozostaje decyzją i zawzięty chłopak prędzej padnie od strzału, niż zmieni obrany kurs. U startu czeka tylko rodzinne narzekanie i smagające po plecach bicze rodzicielskiego rozczarowania - na finiszu słodka okazja do pokazania wymaganiom środkowego palca.
       Gdy wpatruje się w przesuwający za oknami Rzym, jakaś cząstka jego osoby chciałaby tu po prostu zostać. Zaszyć się wśród kamienia, wśród skrzeku ptaków obsiadających fontannę di Trevi i odstawić na bok przemożną chęć manifestowania swojej egzystencji przed nosem tych, którym ona wadzi. Wsłuchać w oddech miasta i zamilknąć, by wraz z podmuchem wiatru uleciały smutki i zwątpienia, a na ich miejscu zasiać kwitnące przy odrobinie słońca fiołki. Elia chciałby jedynie odetchnąć pełną piersią i w szczerości z samym sobą po raz pierwszy kogoś pokochać.
       Wysiadając pod hotelem, odczuwa tylko zmęczenie i świdrującą pustkę, jaką zostawia po sobie widok uśpionego miasta dręczonego nienachalnym blaskiem neonu i światłem lamp. Ma nadzieję zastać Aniego w łóżku i wtopić się w jego znajome ciało, wybadać palcami zmiany w kamiennym murze klatki piersiowej i zamknąć ustami wszelkie wyrzuty. Jeśli będzie musiał przyznać się do błędu, bez mrugnięcia to zrobi - w końcu Valverde wie, że i tak pod koniec dnia Bahena należy tylko do niego i tylko w jego ramionach niespokojnie zasypia. Że choćby oddalili się od siebie o cały kontynent, jakaś część Eliecera wciąż pozostanie przy nim.
       Ale Anibala nie ma w łóżku - śladów obecności darmo również szukać na tarasie, balkonie, w kuchni i w salonie. Apartament stoi przeraźliwie pusty; na blacie walają się resztki opakowań po jedzeniu, a butelki i kieliszki po winie zdobią krajobraz nad basenem. Opuszczone lokum straszy duchotą i przestrzenią, przypominając bardziej pokoje z thrillerów niż zamieszkały loft, w którym jeszcze parę godzin wcześniej Elia bez pamięci topił pomieszczenie w fali westchnień.
       Z drżącym sercem sprawdza szafę, jednak wszystkie walizki stoją na miejscu - znaczy wyszedł i wróci, i nie zostawi go tu samego. Resztką nadziei Eliecer wtapia twarz w zmiętoloną pościel, próbując wyczuć resztki ciepła, jednak poszewki chłodem pieszczą jego twarz. Anibala nie ma od dawna i ta myśl niepokojem przejmuje umysł chłopaka. Może tym razem przesadził, może powinien choć raz dać kochankowi tego, czego ten potrzebował i zostać z nim udając, że wszystko między nimi jest w jak najlepszym porządku i wcale nie grają w z góry straconą grę. Chore udawanie i śmieszne wręcz przywiązanie, tak patologicznie ich ze sobą splatają, ale przegrywają z podłą, ludzką złośliwością. Eliecer ściska w rękach pachnące ich zbliżeniem poszewki i z wściekłym krzykiem zrywa je z łóżka na ziemię. Drży na całym ciele, ledwie powstrzymując się, by czegoś nie rozwalić i nie zrobić krzywdy samemu sobie - za głupotę i upór godny szaleńca.
       Zsuwa się po framudze posłania na podłogę i opierając o nie plecami, zwiesza markotnie głowę. Był idiotą myśląc, że wróci jakby nigdy nic - choć zawsze działało, kiedyś musiał nastąpić przełom. Kiedyś jego poczynania musiały spotkać się ze ścianą, a psychika z karą. Zasłużył na ignorancję oraz samotność, na noc, w której nie dostaje tego, czego pragnął. To jego kara i pokuta.
       Poczucie winy rozbija się pod karmelową czupryną, gdy na dole słyszy charakterystyczne piknięcie karty, a tuż za nią szmer otwieranych drzwi. Zrywa się na równe nogi, by pobiec do kochanka i go przeprosić, szaleńczym biegiem dopada schodów, jednak u ich szczytu kamienieje. Lęk przed zranieniem i ośmieszeniem spina jego ciało, a duma przywraca na twarz szarą obojętność.
       Anibal też sobie na to zasłużył. To jego wina. To Ani teraz odszedł.
       Powoli i niby od niechcenia schodzi na dół. Dopiero po drodze zauważa, że koszulę ma nierówno zapiętą, a zmierzwione włosy tylko miejscami przyklepane. Na nadgarstku wciąż dostrzec można lekkie posinienia, a krok ma nierówny. Odchrząkuje nieznacznie, gdy starszy mężczyzna łapie z nim kontakt wzrokowy.
       - Będę udawał, że wyszedłeś biegać - stwierdza beznamiętnie, wpatrując się chłodno w zmęczone, ciemnobrązowe oczy. - Jakbyś mnie szukał, biorę prysznic. Wydaje mi się, że pościel wymaga zmiany, więc cieszę się, że zgłaszasz się na ochotnika, by poszukać zapasu.
       Gdy mówi, ledwie powstrzymuje głos od drżenia. Wciśnięte w kieszeni spodni dłonie zaciska do bólu, byle tylko nie pokazać po sobie najmniejszych oznak emocji. Oddycha ciężko, by przeklnąć pod nosem i bez słowa wyjaśnienia zniknąć u szczytu schodów, a z nich prostą drogą za drzwiami łazienki.