in his arms

    Patrzyłem się w biały sufit, leżąc na swoim łóżku Dzisiaj w planach miałem dość ciekawe włamanie, ale nie wiem czego mogę się spodziewać w małym mieszkaniu. Nie pasował mi tam mężczyzna, który go zamieszkiwał, ale jego ubiór oraz samochód... Musiał być dziany, a to oznaczało, że trzymał tam sporą gotówkę albo wartościowe przedmioty. Było to jednak dość niebezpieczne, ale to mnie wcale nie zniechęciło. Z pensji ojca nie miałem nic oprócz jedzenia, a do pracy mały kto chciał kogoś bez doświadczenia, tym bardziej, że nie skończyłem liceum. Wtedy mieliśmy bardzo kiepską sytuację. Ojciec wziął jakieś pożyczki, a przez ich spłatę ledwie nam starczyło na mieszkanie czy żywności. Z matką nie miałem kontaktu, ale wiedziałem, że żyje sobie bardzo dobrze i nie narzeka na brak pieniędzy. Szkoda, że mnie zostawiła z ojcem, a teraz nawet nie dorzuci mi się na szkołę czy inne potrzebne wydatki. Dlatego zacząłem kraść. Początkowo były to drobne kradzieże ze sklepu, a później zaczynały się włamania. Robiłem wszystko sam i choć nie miałem żadnego doświadczenia, to jeszcze nikt mnie nie złapał. Zawsze chodziłem zamaskowany i miałem rękawiczki, więc nie zostawiałem po sobie żadnych śladów, które pomogłyby policji mnie złapać. Ojciec o niczym nie wiedział, skłamałem mu, że znalazłem pracę hotelu, gdzie sprzątam. Nie chciałem go niepotrzebnie martwić, a dzięki moim włamaniom mogłem go wesprzeć.
    Wyszedłem z pokoju, po czym zerknąłem w stronę salonu gdzie siedział mój ojciec. Piwo w jednej dłoni, w drugiej pilot, dzięki któremu przeskakiwał kanały na starym, jak świat, telewizorze. Codziennie miałem takie widoki, ale ignorowałem to, bo nie popadł jeszcze w alkoholizm.
    - Dzisiaj masz wolne? Myślałem, że idziesz na nocną zmianę - powiedziałem, zerkając na godzinę w telefonie. Sam będę musiał się zaraz zbierać, aby obserwować mieszkanie. Co jak co, ale mężczyzna zwykle wychodził o tej samej godzinie, więc miałem nadzieję, że dzisiaj będzie tak samo.
    - Jutro, dzisiaj dali mi wolne. A ty... Wychodzisz? - zapytał. Nawet na mnie nie spojrzał. Zawsze chciał dla mnie, jak najlepiej, ale czy to się zmieniło? Wydaje mi się, że tak. Ojciec był zmarnowany, wymęczony... Miał też już swoje lata i wiedziałem, że taka praca jest też dla niego męcząca. Jeśli dzisiaj mi się poszczęści, to zabiorę go na wakacje, aby mógł odpocząć.
    - Tak, będę jakoś w nocy lub nad ranem - uśmiechnąłem się delikatnie, po czym poszedłem do łazienki. Musiałem udawać, że się gdzieś szykuję, a tak naprawdę stałem przez pękniętym lustrem i opierałem się o umywalkę. Zawsze się stresowałem przed włamaniem, ale musiałem wziąć głęboki wdech i się uspokoić, aby nie popełnić żadnego błędu. Wróciłem do pokoju, gdzie się naszykowałem, po czym dwa razy sprawdziłem czy wszystko schowałem do plecaka.
    - Wychodzę, nie siedź za długo i zamknij dobrze drzwi - powiedziałem, ubierając czarne trampki. Usłyszałem tylko "dobrze", więc wyszedłem z mieszkania. Czasami bałem się, że nie wrócę do domu albo ojciec będzie musiał mnie odwiedzać w więzieniu. Nie chciałem mu dawać dodatkowych zmartwień, ale dzięki tym drobnym kradzieżom czy włamaniom, mogliśmy wszystko opłacić i jeszcze nam zostawało na życie.
    Udałem się na miejsce, z którego mogłem dobrze obserwować mieszkanie. Założyłem rękawiczki oraz zakryłem połowę twarzy. Jeszcze był, ponieważ paliło się światło. Oby wychodził, inaczej pokrzyżuje moje plany, a drugi raz... Cóż, musi pójść dobrze za pierwszym razem. Skoro codziennie wychodził, to czemu dzisiaj miałby zmienić swoje plany? Schowałem się bardziej, kiedy mężczyzna zgasił światła, po czym wyszedł na zewnątrz. Czyli jednak szczęście dalej się mnie trzyma.
    - Mam nadzieje, że niczego nie zapomniał... - powiedziałem do siebie, a kiedy odjechał samochodem, to od razu ruszyłem. Upewniłem się, że nie ma nikogo w okolicy. Zamaskowany i zakradający się mężczyzna wygląda podejrzanie. O dziwo, wejście do środka nie było w ogóle trudne, byłoby gorzej, gdyby miał drzwi antywłamaniowe.
    Włączyłem latarkę, ostrożnie przechodząc przez korytarz. Nie było żadnego alarmu, ani psa obronnego, więc poczułem ulgę. Zacząłem od sprawdzania szafek oraz szuflad, ale nic nie mogłem znaleźć. Czyżbym się mylił i ten mężczyzna nie miał tu nic wartościowego? Nie, to niemożliwe. Odsłoniłem twarzy, ponieważ przez nerwy ciężej mi się oddychało. Poszperałem jeszcze trochę i w końcu znalazłem jakąś kopertę, w której znajdowały się pieniądze. Teraz nie byłem w stanie stwierdzić ile ich tam było, ale nie powstrzymałem się przed ich schowaniem.

    Kiedy wrócę do domu, to od razu przeliczę pieniądze. Może uda mi się znaleźć coś jeszcze cennego, abym mógł sprzedać. Mieszkanie mogło skrywać wiele wartościowych przedmiotów, wystarczyło dobrze poszukać. Aż dziwne, że nikt nie pilnował tego mieszkania, kiedy było tak bogato, a raczej elegancko urządzone. Jeszcze takiego miejsca nie widziałem. Mimo tego, ktoś powinien stać na czatach lub powinien być chociaż alarm, a tu nic. Zdecydowanie mi się poszczęściło! Moja radość dość szybko przeobraziła się w koszmar. Poczułem uderzenie w głowę, po czym obraz stał się całkowicie czarny.
    Obudziłem się w zupełnie innym miejscu, niż pamiętam, że byłem. Chciałem się ruszyć, rozmasować bolącą głowę, ale nie mogłem. Miałem związane ręce i to dość boleśnie, z każdym ruchem czułem, jak lina wżyna mi się w skórę. Natomiast moje usta były zakneblowane przez jakiś materiał. Uspokoiłem się w chwili, kiedy dym z papierosa owiał moją twarz. Spojrzałem na mężczyznę, który siedział na przeciwko mnie. Kojarzyłem go, ale chwilę mi zajęło przypomnienie sobie skąd go znam. To do jego mieszkania się włamałem i to właśnie go chciałem okraść. Niemożliwe... Przewidział to? Myślałem, że dobrze się kryłem z obserwacją. Może miał kamerki zamontowane w mieszkaniu i dzięki nim mnie dorwał? Łzy spłynęły mi po policzkach, kiedy dostałem pięścią prosto w nos. Gdybym mógł, to zawyłbym z bólu. W co ja się wpakowałem? Znał moje imię, mojego ojca... Miałem po prostu przejebane. Zacząłem się kręcić niebezpiecznie, kiedy wspomniał coś o pozbyciu się palców. Czy on postradał zmysły? Kim on był? Jakimś psycholem? Bałem się, tak cholernie się bałem... Nigdy nie byłem w takiej sytuacji i jedynie takie sceny widziałem w filmach. Odkaszlnąłem, kiedy uwolnił moje usta, po czym spuściłem wzrok. Nie mogłem patrzeć w te przerażające oczy, czułem się przez nie niekomfortowo.
    - Ja... Przepraszam, naprawdę przepraszam! - powiedziałem, nie do końca wiedząc co mam robić. Poddać się i dać się zabić? Nawet jeśli pozbędzie mnie palców, to mogę się wykrwawić. - P-proszę, nie rób mi żadnej krzywdy... Oddam wszystkie pieniądze, które zabrałem, ale proszę... Oszczędź mnie - dodałem, uważając, aby mój głos się nie łamał. Było to trudne, ponieważ byłem przerażony sytuacją. Czemu akurat teraz musiał złapać mnie pech? Na dodatek wszystko mnie bolało i nie mogłem się zbytnio ruszać. Chwilę milczałem, aby się uspokoić, jakbym miało mi to w czymś pomóc. Mężczyzna na pewno nie żartował i nie była to żadna ukryta kamera. Co powinienem w takiej sytuacji zrobić? Skoro znał moją tożsamość, to pewnie wiedział gdzie mieszkam, a nie chciałem w to wszystko mieszać nieświadomego ojca. Przełknąłem gulę w gardle i spojrzałem w końcu na mężczyznę.
    - Zrobię co tylko zechcesz, możesz mnie wykorzystać, jak tylko chcesz - zacząłem, ale słowa z trudem przechodziły przez gardło. - Tylko pozwól mi żyć i nie mieszaj w to mojego ojca, on nic nie zrobiłem... Ja jestem w to tylko zamieszany, więc zrobię wszystko - powiedziałem. Nawet na chwilę nie odwróciłem od niego wzroku, licząc na to, że zobaczy w moich oczach skruchę. Jeśli nie przekonam go tymi słowami, to zapewne mogę już jedynie modlić się o to, by przeżyć.
    Gdybym nie miał skrępowanych ruchów, to może mógłbym jakoś uciec. Obezwładnić go i wymknąć się z samochodu, ale teraz byłem skazany na jego łaskę. Naprawdę nie chciałem tracić życia przez to głupie włamanie. Dostałem nauczkę, nabawiłem się strachu... Czy to naprawdę musi się źle skończyć? Na dodatek nie miałem pojęcia na kogo trafiłem, więc oferowanie siebie mogło być złym wyjście z sytuacji.