i

AureliaBagley64 lata

Apple Pie & Hot Cocoa

CZYLI O STARSZEJ PANI ORAZ JEJ WNUKU*.

Aurelia

Mogłaby uchodzić za podręcznikową definicję babci. To pełna ciepła kobieta, która dla każdego znajdzie nie tylko odrobinę czasu na wysłuchanie wszelakiej maści skarg, problemów i żali, ale także kawałek świeżo upieczonego ciasta z przykuchennej spiżarni. Całe życie spędziła w tym samym domu, w tym samym mieście, lecz nie jest to dla niej powód do wstydu, bo sąsiadów oraz okolicę zna wzdłuż i wszerz. Ma za sobą nieudane małżeństwo z cholerykiem. Przez 39 lat jej rola sprowadzała się głównie do sprzątania, gotowania, prania, cerowania dziurawych skarpet, doglądania malutkiego gospodarstwa w rodzinnym domu małżonka oraz sporadycznym opiekowaniem się gromadką dzieci, jeżeli któraś z sąsiadek potrzebowała kilku godzin wytchnienia. Po śmierci męża, 5 lat temu, odkupiła od młodego mężczyzny lokal pod swoim mieszkaniem w kamienicy w centrum, gdzie za oszczędności życia otworzyła kocią kawoherbaciarnię z wypiekami własnej roboty.

Bruno

Jedyne dziecko dwójki ekscentrycznych muzyków, którym pokrzyżował dokładnie zaplanowaną przyszłość. Rodzice włożyli dużo wysiłku i pieniędzy w jego edukację, od najmłodszych lat uczęszczał na wszelakiej maści zajęcia dodatkowe — do szkoły muzycznej, na zajęcia teatralne, językowe... Na pierwszy rzut oka wydawało się, że wygrał na boskiej loterii i nie mogło mu się trafić lepsze życie. Jednak rodzice nie mieli dla niego zbyt wiele czasu, a chłopiec podczas ich nieobecności przesiadywał w mieszkaniu Aurelii, która chętnie się nim opiekowała. W wieku 14 lat zainteresował się modelingiem, a już po roku nawiązał współpracę z prężnie rozwijającą się Agencją. Kolejne lata swojego życia spędził na podróżach po Europie i Azji. Rok temu zakończył jednak karierę z uwagi na traumatyczne wydarzenie, po którym zamknął się w sobie i wrócił do rodzinnego miasta. Zamieszkał u babci Aurelii, ponieważ jego rodzice postanowili opuścić Cornamonę, by realizować się jako muzycy na pokładzie luksusowego statku kursującego przez Atlantyk.

i

BrunoNorthrop19 lat

ZOBACZ LEPIEJ:

Wei Mishckel

Kto rano wstaje, ten ma psa lub chodzi do pracy                ~ Wei Mishckel         32 lata   -   urodziny 13 X ma latynoskie oraz chińskie korzenie, ale nie zna żadnego z języków przodków od dziecka mieszka w Cornamona w domku na obrzeżach miasteczka, obecnie pracuje jako policjantka w patrolu drogowym w wolnych chwilach haftuje i szyje, uwielbia klimaty retro i vintage jest dość zarozumiała i nie umie przyznawać się do błędów, ludzie mówią, że jeszcze życie jej nie doświadczyło i jeszcze się przekona, że bycie zbyt optymistycznym człowiekiem prowadzi do upadku

    Dzień Festiwalu Jesieni od zawsze był moim ulubionym dniem w roku. Cornamona jesienią i zimą zapierała dech w piersiach, szczyty górskie zaczynała pokrywać coraz grubsza warstwa śniegu, drzewa mieniły się czerwienią i żółcią, można było szurać nogami w liściach, powietrze pachniało szarlotką z cynamonem, zapotrzebowanie na wełniane sweterki wzrastało, a dzień festynu oficjalnie inaugurował ten cudny czas. Po lecie pełnym pracy na roli, nawale turystów, jesień była czasem odpoczynku, złapania oddechu, przygotowania na sezon zimowy. Nawet w chwilach pogodowego załamania, gdy cały dzień padało, wszystko wokół było takie… przyjazne. Ludzie czasem mówili, że patrzę na świat przez zbyt różowe okulary, a jako policjantka powinnam bardziej twardo stąpać po ziemi. Nie chciałam z tym nic robić. Wolałam cieszyć się światem wokół siebie, niż mieć ponurą minę, wiecznie złe dni i podły nastrój. Nie było z tego żadnych korzyści, a poza tym zirytowany policjant zawsze był gorzej odbierany od uprzejmego. Nawet w tak znienawidzonej drogówce, w której pracowałam.

    Przyjemny wiatr rozwiał mi włosy, wywołując na mojej twarzy delikatny uśmiech. Dzisiejsza pogoda była wręcz wymarzoną na Festiwal, na który przybyli tłumnie nie tylko mieszkańcy naszego miasteczka i turyści, ale też ludzie z okolicznych miejscowości. Przy każdym stoisku, atrakcji było pełno zainteresowanych, a wesoły gwar dobiegał mnie ze wszystkich stron. Jak zwykle, dużą popularnością cieszyła się wata cukrowa, jabłka w karmelu, loteria i karuzela, jednak żaden z wystawców nie mógł narzekać na brak pracy. Poza tym byłam pewna, że przy zagrodzie ojca Sama, był największy tłok. Wszyscy chcieli na własne oczy zobaczyć jego zwierzęta, zwłaszcza te piękne owce czarnonose.

    Spojrzałam ostatni raz w kierunku niewielkiego namiotu, w którym siostry Klara i Diane sprzedawały moje wyroby. Haftowane tamborki, kolorowe wełniane swetry i równie wzorzyste szaliki cieszyły się niesłabnącą popularnością. W tym roku poszłam o krok dalej, bo przygotowałam nawet ozdoby — okrągłe, pomarańczowe dynie, aniołki oraz liski.  Lubiłam dziergać, ale niezbyt przepadałam za staniem i sprzedawaniem, dlatego z chęcią przyjęłam pomoc dziewczyn. Od każdej sprzedanej rzeczy miały dostać mały procent, co po całym Festiwalu powinno im dać całkiem przyzwoitą sumę. Ja zaś mogłam ponownie doświadczyć festynu jako jego uczestnik, a nie współtwórca. Zdążyłam już raz obejść całe pastwisko, gdzie odbywała się impreza, ale tylko pobieżnie sprawdziłam, co w tym roku zostało przygotowane. Później ostatni raz poinstruowałam siostry, jak powinny zająć się sprzedażą, przypilnowałam ich trochę i dopiero gdy miałam pewność, że sobie poradzą, opuściłam je, obiecując przyniesienie im tarty z jabłkami i bitą śmietaną oraz dyniowej kawy o umówionej porze.  

    Idąc teraz ścieżką między stoiskami, przyglądałam się ludziom. Większość twarzy siłą rzeczy rozpoznawałam, mimo wszystko nasze miasteczko nie było zbyt liczne, a gdy się często przebywało na zewnątrz, udzielało obywatelskiej pomocy i sprzedawało wełniane wyroby, to już w ogóle większość osób była albo znajomymi z widzenia, albo stałymi klientami. Prawie wszyscy wydawali się cieszyć czasem, który postanowili spędzić na Festiwalu, naburmuszone miny rzadko się pojawiały na twarzach tych, których mijałam. To było oczywiste, że nie dało się zadowolić każdego, ale najważniejsze było, że ogólna atmosfera była przepełniona radością i zadowoleniem. Mijając trochę awanturującą się grupkę, musiałam przypomnieć samej sobie, że ani nie jestem tutaj służbowo, ani nie wchodzi to w zakres moich obowiązków. Kto inny odpowiadał za mandaty za prędkość, a kto inny za pilnowanie porządku i patrolowanie. Dzisiaj mam się dobrze bawić powiedziałam sobie w myślach, kierując się ku zagrodzie owieczek.

    Dzisiaj jestem niczym niewyróżniającą się Wei i nikt ani nic tego nie zepsuje. Dzisiaj nie będę sama.

Czując nowe pokłady energii i chęć do obcowania z ludźmi wracającą ze zdwojoną siłą, przyspieszyłam kroku, który stał się bardziej sprężysty. Długo wyczekiwałam tego dnia, więc łatwo mi było przywrócić swoje myśli na odpowiedni tor. Do zwierząt Sama prowadził mnie nie tylko podekscytowany tłum, ale też różnorodne odgłosy, od beczenia, trele, aż po dziwne sapnięcia. Jego małe zoo najwidoczniejsze było równie podekscytowane, co uczestnicy festynu, którzy pierwszy raz mieli do czynienia z wesołą, zwierzęcą gromadką. Łatwo mogłam ich zrozumieć, ludzie spoza miasteczka nie mieli zielonego pojęcia, że znajduje się tutaj taka różnorodna fauna, do tego będąca pod pieczą księdza. Bardzo barwnego i ekscentrycznego księdza, który przyjezdnych zaskakiwał nie mniej niż jego zwierzęcy milusińscy. Zwykle pozostawiały dobre wspomnienia w umysłach turystów, co zachęcało ich do powrotu do Cornamona. Można było powiedzieć, że stanowiły spory procent powodów zadowolenia z wyboru miasteczka jako celu wakacyjnych podróży.

Wtem wpadłam na Sama, częściowy powód moich rozmyślań. Z radością rozpoznałam sweter, który na sobie miał, a był moim dziełem. Zawsze lubiłam podziwiać swoje małe dzieła na innych.

— Sam — skinęłam głową na powitanie, odwzajemniając uśmiech. — Cóż, nie byłoby tak kolorowo, gdyby nie mięciutka wełna z twoich owieczek, samo jej dotknięcie woła Chcesz mnie, chcesz! - Mówiąc to, rzuciłam porozumiewawcze spojrzenie na czarne pysia na jego swetrze. - Do tego stanowisz całkiem niezłą, żywą reklamę, dzięki tobie mogłabym zrezygnować z działań marketingowych — zażartowałam. — Nie spodziewałam się, że będzie na tobie tak dobrze leżał, aż mam ochotę zrobić drugi, ale w bardziej świątecznym wydaniu.

Pozwoliłam mu wziąć się po rękę i poprowadzić w zupełnie innym kierunku niż planowałam się znaleźć. Oglądaniem owieczek można było zająć się później, ale na rozmowę z Samem mogło już zabraknąć czasu. Na każdym festynie był rozchwytywany, a jego własna, energiczna natura również nie pozwalała mu usiedzieć w miejscu dłużej, niż trzeba było. Mimo to praktycznie wszyscy go uwielbiali, chodzili do niego po rady, oferowali pomoc ze zwierzętami, nawet starowinki, które z początku patrzyły na niego bykiem, w końcu przyzwyczaiły się do jego sposobu bycia i chętnie zapraszały go na herbatkę. Ja najczęściej spotykałam się z nim, gdy przychodziła pora strzyżenia owiec. Tak to niezbyt często mieliśmy okazję porozmawiać, gdyż każde z nas było zajęte. On swoją kościelną działalnością i zwierzętami, a ja pilnowaniem miasteczka przed piratami drogowymi. Dlatego teraz postanowiłam skorzystać z okazji i spędzić z nim trochę czasu.

— Muszę przyznać, że jak zwykle stanęliśmy na wysokości zadania. Może i powtarzam to co roku, ale tym razem naprawdę jest to najlepszy festiwal, jaki zorganizowaliśmy. Mam wrażenie, że wszyscy są zadowoleni, no i pogoda dopisała! Iście jesienny klimat, aż wierzyć się nie chce, że to wszystko jest naprawdę. — W moim sercu zawsze trwała jesień, a gdy przychodził jej czas w roku, wpadałam w trudny do określenia nastrój. Z jednej strony moje zmysły wręcz rozpływały się pod wpływem bodźców i atmosfery, która panowała wokół, z drugiej miałam wrażenie, że trwam na pograniczu jawy oraz snu, tak surrealistyczne mi się to wydawało. Wraz z nadejściem zimy ten stan przemijał, ale świąteczno-śnieżna atmosfera też kreowała niesamowity nastrój.

— Karuzela? Nie, nie próbowałam. Nawet o niej nie pomyślałam. Moją uwagę przykuła informacja o zapasach w błocie. Wiesz, mógłbyś spróbować, założę się, że byś wygrał. Chyba nie stchórzysz, prawda? — Wizja naszego ulubionego księdza pokrytego błotem była dość kusząca. Nie, żeby przy zwierzętach nie zdarzało mu się być całym w oborniku, ale to byłoby coś innego. Normalnie nieczęsto można było zobaczyć duchownych bez sutann czy koszul, ale skoro Sam nie był takim typowym księdzem…

Słysząc szereg pochwał, poczułam lekkie zawstydzenie. Nie byłam najlepszą w przyjmowaniu komplementów. Lubiłam sprawiać innym radość, rozdawać prezenty, dziergać, a za najlepsze podziękowanie miałam uśmiech na twarzach obdarowywanych i ich powroty do mnie po nowe wyroby. To wydawało się lepsze niż słowa, stawiały mnie w mniejszym świetle. Mogłam schować się za drutami lub maszyną do szycia, obiecując kolejne skarpetki i swetry, od razu kontrując radość, przenosząc uwagę z powrotem na klientów. A przy mówionych komplementach, zawsze brakowało mi odpowiednich słów, wszystko zdawało się być oklepane. Teraz też tak było, dlatego postanowiłam odwrócić temat w stronę Sama.

— W sweterkach w zwierzątka wyglądasz bardziej przyziemnie i nie widać twoich dziarek. Dlatego starowinki zapominają, że je masz. Pewnie widzą wtedy w tobie swoich zbuntowanych wnuczków, których mimo wszystko można usadzić — zażartowałam. Mnie również starsze osoby traktowały z dystansem. Nie pasowałam barwą skóry, poza tym, kto to widział policjantkę z piercingiem, na dodatek w twarzy! W mniemaniu niektórych moje kolczyki pod dolną wargą były wystarczającym powodem, by traktować mnie bardziej jak zbuntowane dziecko, niż stróża prawa. Na szczęście na co dzień w pracy raczej rzadko miałam do czynienia z kierowcami starszymi paniami, więc stawianie im czoła było dość sporadyczne. Byłam jednak w stanie zrozumieć, co może czuć Sam. Pokręciłam głową, odsuwając od siebie te myśli. To nie była dobra pora na takie rozmyślania.

Na wzmiankę Sama o reniferach na swetrze, zmarszczyłam brwi.

— Bardziej myślałam o owcach w świątecznych czapeczkach, norweskich wzorkach w śnieżynki… Renifery faktycznie kojarzą się ze świętami, ale z tobą, to bardziej owieczki. Mówi się, że psy zawsze są podobne do właścicieli… W twoim przypadku podobieństwo jest z owcami. Założę się, że myjesz włosy tylko żelem dziesięć w jednym, a czuprynkę masz pełną objętości jak chmurka.

Moje włosy były całkiem usłuchane, ale musiałam im poświęcić dłuższą chwilę uwagi, jeśli chciałam mieć pewność, że będą dobrze wyglądać przez kilka dni w jednej fryzurze. Sam z kolei zawsze prezentował się nienagannie. A że najczęściej, gdy się z nim spotykałam, był w towarzystwie owiec, bo sama miałam do nich interes, to w mojej wyobraźni zawsze zestawiałam go właśnie z tymi zwierzętami. Wiedziałam, że ma ich znacznie więcej, ale to te włochate, czarne pysie, zawsze najbardziej mnie urzekały. Byłam zbyt swojskim, prostym człowiekiem, by w głowie latały mi pawie. Nie były aż tak użyteczne, a ja lubiłam łączenie wyglądu z praktycznością.

Radość i zadowolenie tryskające z Sama udzielało się także mnie. Wędrując z nim przez festyn, słuchając trajkotania głosem, który mógłby bajki na dobranoc czytać, a był wystarczająco donośny, by przebić się przez hałas tłumu wokół nas, można było się czuć tylko i wyłącznie dobrze. Jednocześnie zachwalając częściowo i przez nas przygotowany festiwal, czułam, jak rozpiera mnie duma — z naszych działań, efektów, możliwości życia w takim zgranym społeczeństwie. Dlatego, gdy po raz kolejny doszło do zmiany tematu, a w mojej dłoni wylądował dyniowy szaszłyk, nie oponowałam.

— Dla nas może takie przewalanie będzie zabawne, gorzej jeśli coś na kogoś wyleci — parsknęłam między gryzami. Co prawda nie musiałam się obawiać o swój żołądek, bo mój błędnik spisywał się wzorowo, a też nie była to karuzela mająca dosłownie powalić ludzi do poziomu, w końcu korzystały z niej i małe dzieci. Nie mniej jednak zdawałam sobie sprawę, że wrażliwsze osoby mogą nie podołać takiej przejażdżce.

Nagle coś mną szarpnęło i straciłam kontakt z ramieniem Sama. Rozejrzałam się, a widząc go leżącego jak kłoda pod ciężarem psa, nie wiedziałam, czy się roześmiać, zrobić zdjęcie, czy mu pomóc. Jego nowy kolega pozwolił sobie poczęstować się szaszłykiem księdza, nie zawracając sobie głowy, żeby nawet spytać, czy może. Sam chwycił psiaka za obrożę, podnosząc się. Od razu zaczęłam otrzepywać jego ubrania z suchej trawy i liści.

— Nic ci nie jest? Oba pośladki całe? Będziesz mógł siedzieć? — Spytałam, próbując ocenić, czy poniósł jeszcze jakieś straty poza jedzeniem. Wydawało się jednak, że wszystko jest w porządku.