Life on the edge

Fakt, że klient zainteresowany był rezerwacjami spotkań ogromnie schlebiał Aizakowi. Polubił Nathana znacznie bardziej niż przeciętnego gościa klubu, a jego towarzystwo odpowiadało młodemu mężczyźnie. Zachowywał się on w sposób subtelny, choć bywały momenty, w których znajdowali się blisko siebie, nie było to nic rażącego i nasyconego podtekstami, zwyczajnie rozmawiali. A w tym miejscu takie rozmowy były rzadkością, jakiej Foster nie często doświadczał. Gesty jakimi obdarowywał go klient były dość subtelne, delikatne i czułe, a to przekonywało do niego Ravena jeszcze bardziej.
- Zamknięte serce nie wyklucza partnerki bądź partnera…- podkreślił ciemnowłosy gdyż dla niego jedno nie wykluczało drugiego. Mężczyzna wyglądał na skrytego i tajemniczego, mógł więc mieć zamknięte serce na innych, jednak jednocześnie spotykać się z kobietą bądź mężczyzną nie obdarzając ich szczególnymi uczuciami. Dla Ravena nie miało znaczenia czy ktoś jest w emocjonalnie zaangażowanym związku czy takim strikte fizycznym. Nie zamierzał być odskocznią dla nikogo, bez względu na okoliczności. W klubie doświadczał tego wystarczająco wiele, by nie chcieć mieszać w ten sposób w swoim życiu prywatnym.
Słysząc pełną deklaracje ze strony Nathana łagodnie się uśmiechnął. Nie miał powodów sądzić, że jasnowłosy go okłamuję, nie miał w tym żadnego interesu. Jeśli tak bardzo chciałby zaciągnąć go do łóżka, mógłby zrobić to w tym miejscu, choćby teraz. Bez takiego nakładu starań. A mimo, że miał jego ciało na wyciągnięcie ręki nie korzystał z tego.
- Takie cechy się ceni…- stwierdził szczerze. Każdego dnia pracy obserwował ludzi sięgających po zdradę, a ta stała się dla Aizaka skazą i czymś żenującym. Dopuszczali się jej zwykli tchórze bojący się zabrać za swój związek. Jeśli osoba, z którą się było ci nie wystarczała, nie było co jej okłamywać. Nikt nikomu nie broni szczęścia trzeba mieć jedynie odwagę go szukać. Głupcami są ci, którzy tkwią w pętli samozniszczenia, bo strach nie pozwala zrobić kroku na przód.
- Nie obiecuj, bo nie jest to coś zależnego od ciebie - posłał rozmówcy tajemniczy uśmiech. W końcu mężczyzna może i nie ma drugiej połówki, ale nie znaczy to, że nikt nie będzie się o niego dopominać. Choć on nie zauważa nikogo na tyle sobie bliskiego, nie odpowiada i nie zna uczuć innych ze swojego otoczenia. A jeśli jest ktoś, kto rości sobie do niego prawa? Czy Aizak na pewno chciał się w to pakować? Nie miał pojęcia jednak bliższe poznanie mężczyzny niebywale go kusiło.
Z zaciekawieniem słuchał wszelkich propozycji, które wymieniał Nathan. On naprawdę się nad tym wszystkim zastanawiał i zależało mu, na zdaniu Aizaka, na tym by spotkanie było w jego guście. Było to naprawdę miłe z jego strony. Już po raz kolejny udowodnił, że liczy się ze zdaniem drugiej osoby, a to bardzo dobrze o nim świadczyło.
- Kino i bar będą dobrym początkiem… ale mimo wszystko chciałbym byś wybrał film, taki jaki ty lubisz, może choć w taki sposób czegoś się o tobie dowiem, lepiej cię poznam…- odparł na sam koniec, po szybkiej analizie dostępnych opcji. Kino było niezobowiązujące, a i dawało możliwości do późniejszych rozmów, a przynajmniej do ich rozpoczęcia. A bar wydał się Fosterowi najlepszy, obaj będą czuć się w takim miejscu swobodnie i najmniej obserwowani. Restauracje są ciekawe, jednak ludzie siedzący we dwoje przy stoliku są mocno wystawieni na liczne spojrzenia z każdej strony, kluby są bardziej incognito. A podawany w nich alkohol i głośna muzyka pomaga się rozluźnić i być nieco swobodniejszym.
- Ciekaw jedynie jestem, w jaki sposób chcesz mi podać szczegóły ewentualnego spotkania? - spytał zadziornie spoglądając w oczy Nathana. W milczeniu sięgnął do swojego paska, gdzie przypięty był drobny tablet do komunikacji i mini notesik z długopisem. Wziął notesik w dłoń, w drugiej umieścił długopis, zapisał na kartce numer telefonu po czym wyrwał zapisaną stronę i podał kartkę jasnowłosemu.
- Myślę, że to sporo ułatwi…- dodał przypinając notes ponownie do paska. Zdecydował się na odważny krok, w końcu podał mężczyźnie swój numer telefonu, jednak uznał to, za mało inwazyjne. W końcu co złego miało być w wymianie kilku wiadomości? Przynajmniej na ten moment nie dostrzegał w tym problemu, mężczyzna zbyt go zaciekawił, by zechciał się z tego wycofać. Choć nigdy wcześniej nie przypuszczałby, że w jego kręgu zainteresowania znajdzie się inny facet, to skoro już do tego doszło, chciał sprawdzić ten nieznany sobie teren, który go tak kusił.

Kluby takie jak ten, w którym przyszło pracować Aizakowi nie służyły do rozmów i nawiązywania głębszych bardziej znaczących znajomości i relacji. Stąd też Raven nie należał do ufnych, sądząc, że klienci po prostu chcą się nim zabawić. Co więc sprawiło, że wykonał taki krok? Dając obcemu klientowi swój prywatny numer telefonu? Czy te dwa spotkania były na tyle znaczące, by wybadać intencje jasnowłosego mężczyzny? Foster nie był tego pewny, nie był pewny niczego, jednak chciał spróbować. W końcu co miał do stracenia? A dobrze i miło spędzało mu się czas z Nathanem ich rozmowy były interesujące i wciągające, ich bliskość też była w tym wszystkim odpowiednio ważona, nienatarczywa i swobodna. A fakt, że klient sam wykazywał zainteresowanie, sam zagadywał, pytał i wyglądał na zainteresowanego sprawiając, że Raven przekonywał się do niego.
- Może tak być, skoro tak uważasz… i nawet dobrze, że tak jest, bo być może to ta tajemnica cię tu przyciąga…- odparł z lekko zadziornym uśmieszkiem robiąc łyk wody ze swojej szklanki i ją odstawiając.
- Jeśli pójdziemy na nieznany nam film oczywistym będzie, że może nam podejść bądź nie, ale spokojnie jakoś sobie poradzimy w obu przypadkach…- złociste tajemnicze oczy wyłaniające się z pomiędzy czarnych kosmyków włosów wpatrzone były w twarz rozmówcy. Interesował go z czym Raven się nie krył. Ich rozmowy nie były czymś nużącym, nie oczekiwał ze zniecierpliwieniem ich końca wodząc spojrzeniem po pomieszczeniu i odpływając myślami gdzieś indziej, był skupiony, w pełni skoncentrowany na kliencie, który w jego odczuciu przestawał być zwykłym gościem klubu.
- Jesteś na dobrej drodze by je poznać Nathanie, jednak to miejsce nie jest odpowiednie na takie kroki…ale jeśli dojdzie do spotkanie, to zdecydowanie staniesz się bardziej wyjątkowym klientem…- stwierdził, a jego dłoń wylądowała na policzku mężczyzny, kciukiem lekko musnął delikatną skórę polika, po czym zsunął rękę przez szyję na jego pierś, po to by po chwili ją zabrać.
- Taki już ten czas jest złośliwy…kiedy nam zależy to ucieka, a gdybyśmy chcieli by szybciej upłynął wtedy niemiłosiernie się wlecze..- zaśmiał się pod nosem dobrze wiedząc o czym mówił w tym momencie, w klubie bywały chwile, gdzie pragnęło się by ten czas rozpędził się jak szalony na złamanie karku, jednak on na złość wszystkiemu robił co chciał. A najlepiej na przekór.
- Nie obiecuj tak, bo będę cię wypatrywać ze zniecierpliwieniem, a tak będę mieć miła niespodziankę…jeśli się pojawisz…- przyjął buziaka z subtelnym uśmiechem i wstał. Informacje o wiadomości przyjął z dystansem skinął głową i lekko się uśmiechnął, nie śmiałby wydzwaniać do mężczyzny, jednak nie bombardował jego propozycji. Ostatni raz spoglądając na jasnowłosego posłał mu ciepły uśmiech, po czym wyszedł wołając kelnerkę, która zajmie się wystawieniem rachunku. Tu jego praca się kończyła, a przynajmniej przy tym kliencie, bo dyżur trwał dalej, po spotkaniu z Nathanem nie musiał się nawet bardzo poprawiać, lekkie odświeżenie i ruszył pomóc pozostałym. Musiał odczekać do końca zmiany, bo kto wie, może ktoś jeszcze by się skusił na jego towarzystwo, choć o tej godzinie szanse były na to znikome, klienci od dawna byli pozajmowani, więc spokojnie Raven dotrwał do końca zmiany. Jedna z dziewczyn podpytywała go o przebieg spotkania. Foster lubił kobietę, była jedyną życzliwą w tym miejscu duszyczką, za co ja cenił i pozwalał sobie na swobodniejsze rozmowy, kobieta ogromnie była zaskoczona bez stosunkowym przebiegiem spotkania doskonale wiedząc, że było ono już drugim. Takie rzeczy w tym klubie nie były niczym normalnym, a raczej częstym. Co sprawiało, że Nathan nawet nieświadomie był wyjątkowym klientem.
Po zakończeniu pracy Aizak mógł spokojnie odetchnąć i ruszyć do szatni, by przebrać się w swobodniejsze ubranie i wrócić do domu. Chowając telefon do kieszeni dostrzegł migającą diodę oznaczającą nieodczytaną wiadomość. Z początku nie zwrócił na to uwagi, chciał jak najszybciej wrócić do domu i tak właśnie zrobił. Wieczór był chłodny, więc chowając dłonie w kieszenie przyspieszył.
Całą drogę pogrążony był w myślach, przez co nawet nie zorientował się kiedy zamykał drzwi od swojego mieszkania i zdejmował buty i kurtkę. W głowie stale analizował rozmowę z Nathanem, całe ich spotkanie to jak się podczas tego czuł. Było to coś innego i nowego dla mężczyzny. Nawet nie miał sił na prysznic, przez co zrzucając ubrania po prostu zakopał się w pościeli, resztkami sił jedynie sięgnął po telefon w celu ustawienia budzika, wtedy dopiero zwrócił uwagę na nieprzeczytaną wiadomość. Numer nieznany, dopiero po jej otworzeniu dotarło do niego, kto był nadawcą. Uśmiech samoistnie wkradł się na jego twarz, więc nie zapomniał i zgodnie z zapewnieniami napisał do niego. Był to drobny acz jednak istotny gest, który sprawił Aizakowi przyjemność. Stale się uśmiechając zapisał numer pod imieniem mężczyzny i trzymając telefon w dłoni po prostu zasnął.
Po tak sympatycznym spotkaniu z tajemniczym i pociągającym Nathanem pozostały Aizakowi jedynie wspomnienia. Dni rutyny mijały bezlitośnie, błyskawicznie przemieniając się w tygodnie. Jeden, a potem drugi, przy trzecim Foster już przestał nawet spoglądać na telefon. Oczywiście nie liczył na odzew ze strony Nathana, a przynajmniej tak sobie wmawiał, w jakiś sposób chciał się z nim spotkać, jednak nie łudził się. Dwa miłe spotkania były po prostu przyjemną odskocznia od codziennej pracy i niczym więcej. Tak właśnie podchodził do tego. Coś miłego, jednak przemijającego.
Codzienne sprawy w pełni go pochłonęły, praca i dom wystarczyły w zupełności by zająć jego czas i myśli. W końcu zwykłych problemów nie brakowało, tak jak i obowiązków, które spoczywały na barkach mężczyzny. A te stały się dla niego czymś naturalnym, robił wszystko machinalnie. Nawet chodząc po sklepie głowę miał przemęczona i pustą, zbierając produkty spożywcze z półek sklepowych nie wiele o nich myślał. Spoglądał na listę i szedł w odpowiednia alejkę niczym robot wrzucając produkt do koszyka i idąc po kolejny podpunkt na liście. Aż stawał w końcu na kolejce do kasy i zmęczony wyczekiwał swojej kolei. To oczekiwanie było jednocześnie i męczące i zbawienne. W końcu były to chwile, gdzie mógł odsapnąć, nie mogąc gnać dalej, miał chwile na oddech. Bez najmniejszego celu wodząc wzrokiem po taśmie patrzył na leżące tam produkty dłuższa chwilę wpatrywał się w samotnie leżącą paczkę prezerwatyw przed nim. Chwilę zajęło mu zebranie myśli i zorientowanie się na co się patrzy. Natychmiastowo odwrócił spojrzenie i to wylądowało na plecach mężczyzny przed nim. Sylwetka wydała się Aizakowi dziwnie znajoma i ten kolor włosów, tak niespotykany. Czyżby? Zmobilizowało go to do lekkiego wychylenia się i spojrzenia na profil mężczyzny przed nim, było to potwierdzenie jego domysłu. Jeden kącik jego ust lekko się uniósł w zadziornym uśmiechu.
- Szykuję się ciekawy wieczór co? Proponuję jednak do tego bogatego zestawu dobrać jakąś butelkę wina…- skomentował wystarczająco głośno, by mężczyzna stojący przed nim to usłyszał, ale i by nie dotarło to do uszy innych ludzi stojących w okolicy.

Jaki ten świat był mały, a może los specjalnie krzyżował ścieżki ludzi bawiąc się nimi, w końcu gdyby nie klub w tym momencie spotkanie w kolejce do kasy zostałoby przez Ravena zupełnie zignorowane, gdyby nie klub nie znałby jasnowłosego i przeszliby obok siebie obojętnie. Ile drobnych zdarzeń ma na nas wpływ.
Aizak zauważył jak mężczyzna lekko drgnął reagując na jego głos, potem ten dyskretny, luk w stronę taśmy z zakupami, dla Fostera było to dość zabawne. Nie miał na celu zawstydzenia Nathana, jednak właśnie chyba to zrobił, w końcu każdy wolałby uniknąć spotkań przy takiego rodzaju zakupów.
Subtelny i łagodny uśmiech ozdobił twarz ciemnowłosego kiedy Nathan odwrócił się w jego stronę. Spojrzenia się spotkały żadnego z nich to nie krępowało.
Wyjaśnienia jakimi został zasypany odrobinę go rozbawiły, w końcu niczego nie oczekiwał. To naturalne, że mężczyzna żył po swojemu, obaj mieli własne obowiązki, a przez to nie padły żadne terminy, których musieliby się trzymać. Dla Ravena spotkania z Nathanem były miłą odskocznią od codziennej pracy niczym więcej, a przynajmniej tak starał się o tym myśleć. Życie nauczyło go cieszyć się z tego co dostaje bez oczekiwań na więcej. Lepiej liczyć na mniej, wtedy przynajmniej człowiek się nie rozczaruje.
Nim zdążył cokolwiek powiedzieć kasjerka upomniała Nathana. No proszę jak nagle kolejka ruszyła. Jasnowłosy raz dwa zapłacił za swoje zakupy, po których przyszła kolei na te Aizaka, trochę ich było, dlatego niespiesznie przeszedł na drugą stronę pakując je do torby. Nie było tam nic specjalnego same produkty spożywcze i zwykła chemia. Zapłacił i dopiero z zapakowaną torbą odwrócił się w stronę czekającego rozmówcy.
-Nie stresuj się tak, nie musisz mi się z niczego tłumaczyć… nie ma znaczenia dla kogo są te gumki, w końcu lepiej je mieć choćby na wszelki wypadek…- łagodny uśmiech nie schodził z twarzy Fostera, który skierował swoje kroki do wyjścia z marketu.
- I to zrozumiałe, że masz wiele obowiązków, dlatego nie przejmuj się. Moje życie nie należy do dynamicznych, więc jak trafi ci się wolny wieczór napisz, może wyskoczymy na drinka, o ile będziesz chciał, ale bez pośpiechu - kojący spokój złotych tęczówek padł na jasnowłosego po tym jak opuścili market.
- No nic nie będę cię zatrzymywać, życz Jasonowi udanych łowów, a sam wypocznij. Wyglądasz na zmęczonego…- uważnie przyglądał się mężczyźnie, przystanął na chwilę, by mogli swobodnie się rozejść. W tych okolicznościach kompletnie nie wiedział jak powinno to wyglądać. Ich spotkania w klubie w jakimś stopniu wymuszały bliskość, choć delikatne całusy prezentowali sobie sami z własnej woli, jednak teraz tu na ulicy wydało się to Ravenowi zbytnim spoufalaniem, nie miał pojęcia czy powinien i czy może na tyle zbliżyć się do Nathana, dlatego by zachować jego przestrzeń osobistą obdarował go tylko ciepłym uśmiechem i nikłym skinieniem głowy, obracając sylwetkę w kierunku, w którym powinien się udać.
- To spokojnej nocy albo chociaż takiej przyjemnej…- zażartował z ciepłym uśmiechem i odwrócił się powoli odchodząc, sam zaczepił go i nie chciał marnować jego czasu.

Decyzja o odejściu była ze strony Ravena dość nagła i szybko zrealizowana. Było to zwykłe spotkanie w sklepie, naprawdę nie chciał zajmować cennego czasu mężczyzny, który jak widać stale gdzieś gnał.
Zwykłe słowne pożegnanie i miał odejść jednak dłoń chwytająca za jego nadgarstek skutecznie go zatrzymała, spojrzał z niemym pytaniem na Nathana. Ciepło, które w krótkim impulsie rozlało się po jego ciele zakomunikowało, że ten gest mu się spodobał, jednak sam Aizak nie dał tego po sobie poznać, jego twarz skryta w ciemnych kosmykach cały czas była spokojna. Wysłuchał słów i łagodnie się uśmiechnął, termin, który zaproponował był całkiem ciekawy, w tygodniu zwykle jego zmiany bywały luźniejsze, więc szansa na spotkanie była, jednak nie zdradził tego od razu. W ogóle nie dano mu odpowiedzieć gdyż zagłuszył go dźwięk klaksonu od samochodu, z którego od razu wyjrzał Jason. Foster dobrze pamiętał tego mężczyznę, więc ze swoim tradycyjnym spokojnym uśmiechem skinął mu w odpowiedzi na powitanie.
- Jasne, to dobrze się nim zajmij, bo słabo wygląda…- odparł Jasonowi krótko na niego spoglądając i powrócił spojrzeniem do Nathana, który ponawiał pytanie o czwartkowe spotkanie.
- Sprawdzę i dam ci znać…- jego twarz niczym w odruchu przylgnęła do dłoni, która na niej spoczęła, przymrużył lekko oczy i uśmiechnął się, po czym odprowadził spojrzeniem Nathana do samochodu.
-Hej…- rzucił krótko w odpowiedzi i kiedy pojazd ruszył, sam Raven ponownie skierował swoje kroki ku domowi. To spotkanie było ciekawym zakończeniem wieczoru. Subtelny uśmiech nie schodził z jego twarzy nawet ciężar toreb nie był w stanie go zmazać.
Wtargał zakupy na trzecie piętro, wszedł do mieszkania zamykając drzwi i ledwie postawił torby pod ściana by zdjąć buty, a zza rogu wbiegł na korytarz jeden z jego braci.
- AIZAK! AIZAK! A Timi oblał mnie zupą! - biegł prosto na najstarszego Fostera nie patrząc na to, że podczas jego drogi ucierpiały zakupy lądując na podłodze i wysypując się z torby.
- Wcale nie! Nie słuchaj go! Dany kłamie! On chciał spróbować mojej zupy i sam się polał! – na korytarzu pojawił się i drugi z braci.
- I próbowałem twojej i mnie szturchnąłeś!
- Nie szturchnąłem! Miałeś muchę na rękawie!
- Nie miałem żadnej muchy!
- Miałeś widziałem ją! Anny! Ty też ją widziałaś? – dzieciak w czerwonej koszulce obrócił się w stronę pokoju, z którego wyszła młoda kobieta, na oko mogła mieć z dziewiętnaście lat. Długie włosy w kolorze ciemnego blondu spływały po jej odsłoniętych ramionach. Skrzyżowała ona ramiona na piersi i ciężko westchnęła widocznie rozbawiona tą sytuacją, ale i zmęczona.
- Hej, wybacz, że tyle to zajęło, dzięki, że ich przypilnowałaś…- Raven posłał dziewczynie życzliwy uśmiech pełen wdzięczności. Po czym złapał jednego z dzieciaków, a potem drugiego tak, że wylądowali oni na jego barkach przewieszeni przez nie, bez szans na ucieczkę.
- Ale to on mn…! – zaczął jeden, lecz wtedy Aizak obrócił się z tą dwójką wokół własnej osi raz, drugi i trzeci, a kiedy obaj zaczęli się śmiać i ledwie łączyć sylaby puścił ich i klepnął po czuprynach.
- Zdejmować te uflejone ubrania i do wanny, bo nie będzie chrupek do ostatniej bajki! - oznajmił, a obaj chłopcy czym prędzej popędzili w kierunku łazienki. Dziewczyna głośno się zaśmiała i podeszła bliżej Fostera.
- Ty to masz z nimi urwanie głowy… jej uśmiech był życzliwy.
- No, nie pozwalają mi się nudzić. Jeszcze raz dzięki za dziś, proszę…- szybko wyjął z kieszeni jeden banknot i wręczył dziewczynie w ramach zapłaty. W tygodniu nie mógł zostawiać braci samych, dawał rade zaprowadzić ich do szkoły, a potem odebrać, jednak musiał wychodzić na zmiany, a ktoś był potrzebny do przypilnowania urwisów, by odrobili lekcję i odpowiednio zjedli. Z resztą byli stale kontrolowani, wiele wysiłku musiał włożyć w to, by pozwolono mu zajmować się braćmi.
- Dzięki i spoko, wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć, to jutro tak samo? - zapytała odbierając zapłatę i chowając ją do kieszeni nawet bez sprawdzenia, znali się od jakiegoś czasu, byli sąsiadami i dziewczyna praktycznie każdego dnia zajmowała się chłopcami. Była studentką i nie przeszkadzało jej czytanie książek w towarzystwie chłopców, którzy zmuszani byli wtedy do odrabiania swoich lekcji.
- Tak, tak samo, a miałbym pytanie odnośnie czwartku… mogłabyś zostać z nimi dłużej? Albo na noc najlepiej? - zaczął niepewnie łapiąc się za kark.
- Wkleili ci nocną zmianę? No, ale spoko, zostanę z nimi ile będzie trzeba, jak chcesz mogę nawet ich rano zaprowadzić, to i tak po drodze na moją uczelnię…- stwierdziła, jednak jej mina była lekko zmartwiona.
- Nie, to nie przez pracę, wiesz, ja…- zaczął, a na jej twarzy wykwitł szeroki uśmieszek.
- Randka? Ty z kimś wychodzisz?! – zaśmiała się lekko podekscytowana, ale Aizak tylko się lekko speszył.
- Nie, to nie, a raczej , nie.. Po prostu chciałem wiedzieć czy jest taka opcja…- mocno się zamotał co jedynie rozbawiło Anny.
- Spokojnie, nie rozgadam, a i ty nie zapeszaj! Zostanę z chłopakami i przenocuję w twoim wygodnym wyrku, pościelę ci kanapę, ale wolałabym rano cię w niej nie zastać, zaprowadzę chłopaków o to się nie martw…- poklepała go po ramieniu. Aizak nawet nie miał sił z nią dyskutować, wiadomo jak to było kiedy kobieta coś wbiła sobie do głowy, nie było siły na ziemi by ja od tego odwieźć.
Anny pomogła Fosterowi pozbierać rozsypane zakupy i zanieśli je do kuchni układając w odpowiednich pułkach. Po tym ona się pożegnała i wyszła, a on udał się do łazienki, by skontrolować swoich braci i ich postępy przy kąpieli. Obaj siedzieli w niej już gotowi, więc nalał wody o odpowiedniej temperaturze i dla urozmaicenia dolał im trochę mydlin, by buzujący strumień narobił nieco piany.
Mając pewność, że zajmie to im kilka chwil sam wyszedł i zerknął jeszcze w swój grafik, tak czwartek jak myślał był luźny, a i Anny mogła wpaść, czy powinien pisać tak od razu? Zastanawiał się nad tym trzymając telefon w dłoni. Niewiarygodnym było ile myśli i odczuć towarzyszyło mu przy pisaniu tak krótkiej i prostej wiadomości „Czwartek mi pasuję.”. Uznał, że tyle powinno wystarczyć. Długi czas wpatrywał się w treść, aż w końcu wcisnął hasło wyślij. I poszło. Uśmiechnął się pod nosem, po czym wrócił pogonić braci, w końcu rano musieli iść do szkoły.

Położenie braci do spania oraz kilka domowych obowiązków pochłonęło kolejną godzinę i tak późnego wieczoru, a może i dwie? Sam już nie wiedział, był zmęczony i gubił rachubę czasu.
Kiedy w końcu udało mu się położyć ciężką od natłoku myśli głowę na miękkiej poduszce przymknął oczy chcąc oddać się w objęcia Morfeusza. Po niecałej minucie podniósł się jednak energicznie i sięgnął dłonią po telefon leżący na szafce nocnej przy jego łóżku. Wyświetlacz poinformował go o braku nowych wiadomości, mało przyjemne ukłucie na dnie żołądka uświadomiło go, że chyba odrobinę przesadza. Wiadomość, którą wysłał nie wymagała żadnej odpowiedzi, z poza tym Nathan mógł już spać bądź był bardzo zajęty. W głowie zaraz pojawiło się wspomnienie paczki prezerwatyw na taśmie sklepowej, a potem Jason wołający Nathana do samochodu, kolejny obraz jaki postanowił podsunąć mu umysł, to kolega jasnowłosego obmacujący i wręcz uprawiający seks z jego współpracownikiem w klubie. Jason nie krępował się ich obecnością, więc ciekawe gdzie dzisiejszej nocy się bawili. Skoro nawet w środku tygodnia lubili wyskoczyć na łowy.
Dłoń mężczyzny wylądowała na ciemnych kosmykach włosów, które sam przeczesał i lekko potrząsnął. Jakby w ten sposób chciał wytrząsnąć z głowy głupie i męczące myśli. Po co w ogóle o tym myślał? Co robił Nathan było jego sprawą, w końcu sam powinien się zastanowić nad tym co sam wyprawiał, wystarczył jeden dzień pracy, a lista obrzydlistw wykraczała poza jakiekolwiek normy. Było można śmiało stwierdzić, że był lepszym ziółkiem od Jasona. A ta myśl go zdołowała. Poczuł silne obrzydzenie do samego siebie, ale nie mógł z tego zrezygnować, tylko dzięki tej pracy dawał radę zajmować się braćmi, domem i spłacaniem starych długów.
Westchnął ciężko i zakopał się po uszy w kołdrze, jakby miała go ona osłonić przed trudami życia.
Budzik wybudził go wcześnie rano, kolejny wspaniały dzień już się rozpoczął i nie mógł sobie wziąć wolnego. Leniwym krokiem ruszył do kuchni, gdzie przygotował śniadanie dla dwójki rodzeństwa, potem spakował im kanapki do szkoły i naszykował plecaki przy wyjściu. Teraz musiał przejść do tej trudniejszej części poranka, obudzenia dwójki dzieciaków. Jak zwykle nie obeszło się bez wody wylanej prosto na ich twarze i głowy. Chłopaki ze śmiechem uciekali nad swym opiekunem, biegnąc prosto do kuchni. Co jakiś czas wzrok Aizaka lądował na wyświetlaczu telefonu, jednak nic w nim nie zastawał.
Naszykował się do wyjścia, po czym poczekał aż chłopcy zjedzą śniadanie i musiał zmusić ich no przebrania się z piżam. Co dziwne nie było to takie łatwe i oczywiste, bliźniaki uwielbiały utrudniać mu życie i wychowanie wielokrotnie twierdząc, że pójdą do szkoły w piżamach, uzasadniając to buntem wobec tak wcześnie rozpoczynanych zajęć lekcyjnych. Obaj mieli charakterek i masę głupich pomysłów co przerażało Aizaka, ponieważ teraz jego bracia byli dziećmi, a co gdy wkroczą w wiek nastoletni? Bądź starszy? Co uchroni go przed uduszeniem tej dwójki?
Kiedy cała wycieczka stała gotowa przy wyjściu, telefon Fostera zakomunikował wszystkim, że otrzymał on wiadomość. Zamarł na chwilę jakby przetrawiając usłyszany dźwięk, aż w końcu Timi szturchnął go, by ten się ruszył. Wyrwany z zamyślenia szybko spojrzał na ekran telefonu i uśmiechnął się widząc tytuł wiadomości, a następnie jej treść. Odpisał krótko, że będzie czekać na instrukcje po czym opuścili mieszkanie.
Po codziennej wycieczce pod szkołę krewniaków mógł zastanowić się nad dalszym dniem. Zakupy zrobił wieczorem więc odpadało to z listy dzisiejszych obowiązków. Najważniejszym punktem było ugotowanie obiadu, by Anny mogła jedynie przypilnować urwisów, a on spokojnie wyjść do pracy.
Dzień mijał spokojnie, a i zgodnie z porannym esemesem otrzymał informacje co do godziny wyjścia i miejsca spotkania. Czyli Nathan faktycznie wybrał kino. Uśmiechnął się łagodnie na te myśl, miło będzie posiedzieć i obejrzeć coś w jego towarzystwie. Foster lubił przebywać z jasnowłosym, choć tak rzadko się widywali, to jednak spotkania te były niezmiernie przyjemne i sympatyczne dla ciemnowłosego.
Po kilku dniach nastał wyczekiwany w pewnym stopniu przez Aizaka czwartek. Był ciekawy spotkania, jego przebiegu i Nathana, wokół wszystko to się kręciło.
Ubrał się znacznie inaczej niż do pracy, tam chodził w czarnych spodniach i koszulach o tym samym kolorze i choć nie należał do kolorowych ptaszków na co dzień, lubił przełamywać czerń, która kojarzyła mu się głównie z pracą.
Założył idealnie dopasowane jasne jeansy, biały T-shirt z czarnym nadrukiem, trampki i czarną skórzaną kurtkę. Spotkać mieli się pod kinem, a więc wyjście kojarzyło się Fosterowi z czymś luźnym. Najwyżej zbłaźni się przed mężczyzną, jednak założenie eleganckiej koszuli do kina jakoś nie leżało w jego naturze.
Anny podekscytowana chodziła za nim po domu, stale poprawiając jego ubranie, komentując bądź próbując ułożyć mu włosy. Aizaka to bawiło, kobieta wyglądała jakby bardziej przeżywała to od niego. Cóż kobieca natura i ciekawość z tym nie dało się dyskutować.
Gotowy i wypsikany perfumami, których używał również w pracy ruszył na miejsce spotkania. Pod kinem był kilka minut przed czasem, wolał poczekać niż się spóźnić.
Tuż po ujrzeniu Nathana mężczyźni do siebie podeszli, na twarzy ciemnowłosego pojawił się łagodny, ciepły uśmiech.
- Witaj Nathanie miło cię widzieć…- zaczął i wyciągnął dłoń w stronę jasnowłosego.
- Aizak jestem…- dodał krótko, spotkali się poza jego pracą, więc nie chciał być nazywany pseudonimem z niej. Prywatne życie było prywatnym, a skoro zgodził się na to spotkanie to i zgodził się dodać Nathana do prywatnego życia.

Przed kinem zbierało się coraz więcej osób, a wraz z każdą, która mijała postać Aizaka w mężczyźnie rosła obawa. Czy podjął słuszną decyzję? Spotkanie z klientem poza miejscem pracy było naprawdę odważnym krokiem. Stale po głowie ciemnowłosego chodziła myśl, czemu Nathan zdecydował się go zaprosić? Przecież wiedział czym się Foster zajmował, a mimo to dążył do poznania go. Skąd w tak dobrze usytuowanym mężczyźnie zainteresowanie kimś takim? Nerwy wzbierały na sile, a chęć ucieczki z pod kina zdusiło przybycie Nathana. Jasnowłosy przyciągał spojrzenie Aizaka, jego dumna postawa i dobrze dobrane ubrania prezentowały się imponująco. A to jedynie wzbudzało w ciemnowłosym więcej pytań, czy ten szykowny mężczyzna naprawdę przyszedł tu dla niego?
Uśmiech sam zagościł na twarzy Aizaka, kiedy Nathan podszedł do niego i odwzajemnił uścisk dłoni.
- Ja twoje znam, więc byłoby nie w porządku dalej zatajać swoje…- stwierdził puszczając jego dłoń i zaczepiając kciuk o kieszeń spodni.
- Ty również świetnie wyglądasz…- wyznał krótko i szczerze, był pod wrażeniem mężczyzny. Dlatego kompletnie nie wiedział jak zagaić jakąkolwiek rozmowę. Nie często bywał na takich spotkaniach zwłaszcza z klientami. Taka sytuacja zdarzyła mu się pierwszy raz i nie chciał jej popsuć. Choć ledwie znał mężczyznę, zdążył go polubić. Ich rozmowy w klubie dawały odetchnąć od codziennych obowiązków i natrętnych klientów. Obecne okoliczności były zupełnie inne i Aizak zastanawiał się, czy uda mu się odnaleźć w takim rodzaju spotkania.
Skinął lekko głową godząc się z propozycją wejścia do kina. Musieli zająć miejsce w kolejce i odebrać bilety na seans, który niebawem miał się rozpocząć.
Przepuszczony w drzwiach jedynie posłał rozbawiony uśmiech towarzyszowi. Tego typu gesty były dla niego nowością choć miłą. Stając w kolejce dłoń Aizaka odruchowo powędrowała ku wewnętrznej kieszeni w jego kurtce w celu wyjęcia portfela, wtedy jednak Nathan poinformował go o swoich zamiarach związanych z płatnościami tego wieczoru. Odruchowo ciemnowłosy zmarszczył brwi i uchylił usta w celu zanegowania tego pomysłu, jednak argument o odwdzięczeniu się i słuchaniu starszych trafił do upartego charakteru Fostera. Nie podobał mu się ten fakt, jednak jeśli mężczyzna miał takie życzenie i jeśli da mu się kiedyś odwdzięczyć to mógł się na to zgodzić. Nie wyjął więc swojego portfela, a jedynie poprawił kurtkę.
- Niech ci będzie… ale z tym wiekiem nie przesadzaj, bo wezmą cię za pedofila…- prychnął lekko rozbawiony, ale niezbyt głośno, by nikt nie powołany nie był w stanie tego usłyszeć.
- Zdecydowanie popcorn…- odparł konkretnie tak jak miał w zwyczaju. Choć nie czuł się komfortowo z tym, że Nathan miał za ten popcorn płacić, to nie chciał robić cyrków. Czuł się trochę jakby naciągał mężczyznę, jednak to była zwykła przekąska, a nie komórka czy wóz, bo w końcu różne incydenty bywały przy takich znajomościach.
Kiedy przyszła ich kolei Aizak stał obok jednak zgodnie z ich dogadaniem nie ingerował w płatność za seans. Naprawdę dziwnie się z tym czuł, cały czas z tyłu głowy miał wiele obaw co do tego spotkania. Nie był w stanie zrozumieć co kierowało Nathanem, czemu zaprosił tu akurat jego? Czy mężczyzna coś planował? I czy te plany były czyste? Właściciel warsztatu na wyjściu ze zwykłą dziwką, bo tak ciemnowłosy się postrzegał. Jego wzrok wędrował po zgromadzonych ludziach, miał dziwne wrażenie jakby wszyscy na nich patrzyli, jakby wiedzieli kim był. Doskonale wiedział, że to tylko złudzenie, paranoja, a mimo to ciężko było mu się wyluzować, jednak nie chciał popsuć tego wyjścia. Chciał dobrze się bawić, skoro miał na to okazję. W końcu drugiej szansy nie będzie mieć, jeśli to popsuje.
Kiedy tylko Nathan otrzymał bilety udali się na salę, by zająć miejsca, ich fotele znajdowały się w ostatnim rzędzie na środku, tak zwane najlepsze. Stąd było widać wszystko, a jednocześnie nikt nie widział ich.
- Widziałeś już ten film? - zapytał cicho kiedy rozsiedli się już wygodnie, a na ekranie leciały jeszcze reklamy.

Droczenie się z mężczyzną wyszło ze strony Aizaka dość naturalnie, nie w wymuszony sposób. Mężczyzna nawet tego nie zaplanował, a po tym jak już coś powiedział zrobiło mu się odrobinę głupio, bo może zbyt swobodnie się poczuł? Widział po twarzy towarzysza, że nie spodobała mu się taka przytyczka, jednak kiedy jasnowłosy odgryzł mu się w bardzo trafny sposób Raven uśmiechnął się pod nosem.
- Więc po kinie idziemy kupić mi jeansy? I doładowanie do komórki? - kontynuował zaczepkę, choć był to bardzo trafny przytyk w ich stronę. Foster nie przejmował się tym, dobrze wiedział czym się zajmował, za co brał pieniądze, a że trwało to już dłuższy czas zdążył się z tym oswoić. O ile w ogóle można oswoić się z tego typu rzeczami, to zdecydowanie nabrał dystansu do siebie. A żart o sponsorze jedynie go rozbawił, bo faktycznie jeśli Nathan uprze się na opłacenie wszystkiego, będzie można śmiało uznać to za sponsoring. Przy jednorazowym wyjściu nie będzie to jeszcze takie rażące. Jednak jeśli jeszcze gdzieś razem wyjdą, zwyczajnie to Aizak musi się odwdzięczyć. A przynajmniej w ten sposób odbierał to aktualnie ciemnowłosy.
Po wejściu na salę Aizak ułożył popcorn na swoich kolanach i wziął pierwszy słony smakołyk do ust delektując się nim. Lubił słone przekąski, a że w zwyczaju miał bardzo wolne jedzenie, to nie musiał się martwić, że opakowanie zostanie opróżnione jeszcze przed rozpoczęciem się filmu.
- A więc zobaczymy czy masz farta do strzałów w ciemno…- posłał jasnowłosemu łagodny uśmiech i wysłuchał informacji co do gatunku filmu. Horror ciekawy wybór jak na pierwsze spotkanie. Ulżyło Fosterowi, że nie padło na żaden romans czy usypiający thriller.
- Tu niestety to się umęczysz. Mam taką okropną przypadłość, że nawet jeśli film jest słaby to muuuszę obejrzeć go do końca, bo nie da mi to spokoju…- zaśmiał się pod nosem wyznając prawdę. Wielokrotnie już nadział się na jakiś nudny film w telewizji, ale wystarczyło krótkie zapoznanie się z jakimkolwiek wątkiem w filmie i był już stracony, po prostu wciągało go to, a spokój dawało dopiero poznanie losów upatrzonego bohatera.
Informacje o strachu przyjął z zadziornym uśmiechem. Wolał nie zgrywać odważniaka, bo nie miał pojęcia z jakiej półki będzie ten seans, a głupio byłoby się teraz zapierać o swym opanowaniu, a potem podczas filmu skakać z piskiem.
W końcu blok reklamowy dobiegł końca, a na ekranie pojawiły się pierwsze sceny wyczekiwanego przez wszystkich zebranych filmu. Na Sali zapadła cisza, w której nawet nie było słychać szelestów i chrupania. Już pierwsze momenty zaparły dech w piersi. Film naprawdę należał do tych mocniejszych i niewiarygodnie trzymających w napięciu. Nie była to fuszerka. Postarano się nad najdrobniejszymi detalami, dźwięki już mroziły krew w żyłach. Aizak reagował nieco odmiennie do pozostałych, kiedy inni podskakiwali on zamierał z szeroko otwartymi oczyma wpatrując się w ekran. Nawet nie zauważył kiedy dłoń Nathana wylądowała na jego udzie, dopiero kiedy ta się na nim gwałtownie zacisnęła w dość kulminacyjnym momencie filmu ciemnowłosy aż podskoczył. Czy on chciał wywołać u niego zawał! Spojrzał na jasnowłosego pretensją, ale i rozbawieniem, jednak wtedy usłyszał przeprosiny ze strony mężczyzny i lekko się zreflektował. On mu zaproponował swoją dłoń, ale Foster tego nie zrobił, zwyczajnie się zagapił, a jak widać Nathan świadomie bądź nieświadomie szukał tej dłoni i natrafił na udo.
- Wiem, że moje uda to dobry kawałek mięcha, ale może i dłonią się zadowolisz…- spojrzał kątem oka na mężczyznę i położył swoją dłoń na jego. Spojrzeniem szybko uciekł na ekran, by nie stracić więcej filmu, a i by nie zawstydzić się gestem, który zainicjował.
Kolejne sceny pozwoliły mu szybko zapomnieć o zawstydzeniu i trzymanej dłoni, która okazała się niezwykle pomocna. Kiedy tylko czuł zaciskające się na niej palce przypominał sobie, że można już oddychać, każda straszniejsza scena zapierała mu dech w piersi.
Na ekranie pojawiły się napisy końcowe, a na twarzy Aizaka szeroki uśmiech, westchnął z ulgą i krótko się zaśmiał sam z siebie.
- Nooo… nie wiem jak dla ciebie, ale dla mnie to było mocne. Masz strzała, jak nic możesz puścić totka…- stwierdził nie ruszając się jeszcze ze swojego miejsca. Siedzieli na samym końcu, a ludzie już cisnęli się przy wyjściu, wystarczyło chwilę poczekać, a wyjdą swobodnie bez przepychania się z innymi.
- Ale mnie ta ruda zirytowała, no przecież nie powinna tam wchodzić! Oczywistym było, że jest to pułapka! Ahhh.. no ale się sama załatwiła! - musiał sobie pogadać. W jakiś sposób zużyć nadmiar emocji kotłujący się w środku po takim filmie.
Dopiero kiedy wstał ze swojego miejsca, a dłoń jego uniosła coś czego nie przewidział zreflektował się lekko i puścił lekko speszony dłoń Nathana, którą trzymał aż do tego momentu.
- To dokąd teraz? - uśmiechnął się kryjąc za tym lekkie speszenie. Podniósł pudełko popcornu co prawda udało mu się zjeść prawie połowę, jednak emocje z filmie nie sprzyjały zajadaniu się przekąskami.

Wraz z zakończeniem filmu młody Foster mógł odetchnąć z ulgą. Ujrzane sceny zdecydowanie należały do tych mocniejszych i nie dawały widzowi odpocząć ani chwili. Stałe napięcie było fascynujące jak i niewiarygodnie męczące, dlatego czuł mieszane uczucia. Jednocześnie był zmęczony i naładowany emocjami, jednak nie wyobrażał sobie w tym momencie zakończyć tego wieczoru i udać się na spoczynek. Wybrany przez Nathana film, a raczej sam wybór był ciekawy i chciał spróbować pozostałych atrakcji jakie jasnowłosy mógł mieć w planach.
- Zdecydowanie wykonali niesamowitą pracę… film choć przerażający to świetny - stwierdził śmiało zbierając wraz z mężczyzną rzeczy, które mogły po nich zostać.
- W sumie to masz rację… spodziewałem się czegoś takiego po blondynie, a nie tej rudej… Dobre zagranie z ich strony… Nie ma co gadać dobry film wybrałeś czy tam ustrzeliłeś…- posłał mężczyźnie ciepły uśmiech i skierował swoje kroki za nim do wyjścia, które już się nieco przerzedziło.
- Cóż popcorn i nachosy nie są dobrym podkładem pod drinka, więc wypadałoby by coś zjeść, jednak jestem za tą opcją ze spacerem… miło będzie się przejść i rozładować nieco tych emocji po flmie..- zaśmiał się pod nosem odpowiadając na pierwsze z pytań. Spacer wydał mu się przyjemnym pomysłem, bez pośpiechu się przejdą, spokojnie porozmawiają bez postronnych świadków, w końcu czy to knajpa czy restauracja to zawsze jest w nich wiele osób i nie jest się w stanie tak swobodnie porozmawiać jakby się tego chciało.
Po wyjściu na zewnątrz dotarł do nich chłód otoczenia, Aizak od razu narzucił na grzbiet swoją kurtkę i spokojnie wysłuchał kolejnego pytania towarzysza. Jego mimika niewiele wyraziła spojrzał krótko na jasnowłosego, by po chwili skupić wzrok na chodniku, którym podążyli.
- Bojąc się spotkania klienta na mieście nie mógł bym opuścić domu, również nie spacerował bym teraz z tobą. Fakt na początku miałem problem z rodzajem pracy jaką wykonuję, jednak poukładałem sobie pewne sprawy. Jestem tu w swoim wolnym czasie, a ewentualna spotkana osoba jest mi obca, nie ma prawa niczego ode mnie wymagać. Więc nie mam z tym problemu, nie chcę jednak ciebie stawiać w takiej sytuacji…- mówił dość spokojnie, wsunął dłonie w kieszenie kurtki.
- Będąc w takiej restauracji gdyby ktoś rozpoznał ciebie, a potem mnie… to raczej ciebie postawiłoby to w niekomfortowej sytuacji, wręcz oczerniło wizerunek i to rozumiem, ty jesteś właścicielem warsztatów, a ja no zwykłą męską dziwką, więc wolę byś wybrał miejsce komfortowe dla ciebie… byśmy się luźno i dobrze czuli. Nie chcę narobić ci problemów…- mówił szczerze, kiedy zaczynał pracę w klubie ciężko mu było przetrawić rodzaj pracy jakiej się podjął. Jednak czas znieczula, a robiąc to dla kogoś był w stanie zdystansować się do tego. Nie wybielał swoich czynów dobrze wiedział, że pałał się prostytucją i nie był z tego dumny, jednak musiał umieć o tym mówić. Nazywać rzeczy po imieniu. Najzwyczajniej w świecie puszczał się za pieniądze, bo wynagrodzenie tam otrzymywane dawało mu możliwość utrzymania siebie, domu i braci. Praca w klubie choć hańbiąca dała mu możliwości jakich nie był w stanie uzyskać nigdzie indziej. W końcu próbował, a po każdej nieudanej próbie zakopywał się coraz bardziej i ściągał na siebie kolejne problemy. Ten świat był już tak skonstruowany, jedni mieli wszystko, a inni nie mieli nic i musieli sięgać po takie opcje.
- Piwo, drinki brzmią dobrze, naprawdę możesz wybierać swobodnie, nie mam wymagań, chce po prostu poznać miejsca, które lubisz…- odparł luźno. Nie chciał stawiać żadnych barier w ich rozmowie, naprawdę chciał poznać mężczyznę, a unikanie jakichkolwiek tematów nie sprzyjało lepszemu zapoznaniu. Musieli umieć swobodnie obgadać każdy z tematów, również ten niewygodny jakim zdecydowanie była praca Aizaka. Dlatego w opanowany i spokojny sposób starał się podjąć tematu, nie miał w końcu pojęcia czy przeszkadzało to mężczyźnie. Jednak gdyby był tym obrzydzony raczej nie wychodziliby właśnie z kina w swoim towarzystwie. Przynajmniej takie wrażenie odnosił. Jednak nikt nie był nieomylny i za takiego ciemnowłosy się nie miał. Dlatego wolał wybadać teren, skoro sam Nathan zaczął.
- Mogę zapytać czy często wyciągasz na miasto osoby podsunięte przez Jasona? Facet ewidentnie stara się uprzyjemnić ci wieczory…- spytał luźno nie mając nic złego na myśli. Dało się w końcu zauważyć jak u nich to funkcjonowało. Bez żadnej szczegółowej analizy było wiadomym, że to Jason był prowodyrem ich wyjść, jako dobry kolega chciał nieco rozluźnić zapracowanego Nathana. Przynajmniej to zdążył wywnioskować ze swoich krótkich obserwacji. Nawet w dniu, w którym się spotkali na mieście Aizak był przekonany, że mężczyźni kierowali się na jakąś zabawę, przynajmniej to sugerowała paczka gumek i ten pośpiech Jasona.

Miłym był fakt, że Nathan tak przejmował się ich wyjściem, z tego co mówił naprawdę długo zastanawiał się nad wyborem filmu i widocznie był tym przejęty. Prawdziwie zaangażowany, a przynajmniej takie wrażenie sprawiał. Aizak nie spotkał się jeszcze nigdy z czymś podobnym wobec siebie, by ktoś wkładał tyle wysiłku, by mu przypasować i dogodzić. Zawsze to on jest tym, który musi wszystkim się zająć, więc to wyjście było naprawdę miłą odmianą od jego codzienności i coraz bardziej cieszył się z podjętej decyzji.
- Nathan… dziękuję ci za to co mówisz, że w ten sposób to widzisz… taki rodzaj pracy zwykle nie spotyka się ze zrozumieniem. Choć faktycznie głównie robię za kelnera, te weekendy jedynie są jakie są… - wyznał naprawdę wdzięczny za słowa mężczyzny. Faktem było, że gdyby jego praca miała polegać jedynie na zajmowaniu się klientami, nie dałby rady tego pociągnąć. Same weekendy bywały ciężkie, a utrzymywały go przy nich jedynie dobre zarobki. Bardzo dobre zarobki. Takie, których nie otrzymałby w żadnej innej pracy, a zwłaszcza na stanowisku zwykłego kelnera. Dlatego te weekendy choć nie łatwe to poprawiające jego finanse, a weekend to nie wieczność, szybko się to kończyło i powracał zwykły tydzień i podawanie drinków.
- A co potrafiłbyś lepiej się kamuflować? Taki spec jesteś?- zaśmiał się wyobrażając sobie ewentualne przebrania jasnowłosego.
- Fakt, nie miałem zielonego pojęcia co z ciebie za ziółko, szczerze mówiąc do tej pory nie wiem, jednak dobrze mi się z tobą rozmawia i miło spędza czas, dlatego uznałem, że warto zaryzykować… - wyznał bez ogródek. Oczywistym było, że rodzaj jego pracy wymuszał na nim czujność. Choć pozwalał klientom na wiele nie oznaczało to, że był tak otwarty na relacje. Oddać komuś ciało jest znacznie łatwiej niż otworzyć serce. Kiedy nie oczekujesz zbyt wiele nie możesz się zawieść, a więc nie ufał klientom i nie wierzył w ich słodkie słówka, które zawsze zmierzały do jednego. Ludzie byli przewidywalni, zwłaszcza ci napaleni i bogaci. Mężczyźni w tym temacie byli jak dzieci, które po prostu brały to na co miały ochotę, nieco inaczej bywało z kobietami, te przychodziły dla towarzystwa, by się pobawić, pogadać, napić i być wielbionymi, przynajmniej tak było z tymi samotnymi, pannie w większych grupach zwykle przychodziły na zabawę, a on jedynie im w niej towarzyszył, takie weekendy lubił zdecydowanie najbardziej.
Odrobinę zaskoczyła Aizaka szczerość jego towarzysza, jednak nie dał tego po sobie poznać. Słuchał go uważnie patrząc przed siebie na otaczający ich park, przez który przechodzili. Sam nie wiedział czy ma uwierzyć w jego słowa. Czy naprawdę mężczyzna wstrzymał się ze spotkaniami? Czy było to przez niego? Czy zwyczajnie nikt ostatnio napotkany nie wpasował się w gusta Nathana?
Kolejne wyznanie mężczyzny było niebywale szczere i bezpośrednie. Aizak, aż nie powstrzymał się od spojrzenia na jego twarz. Czy on żartował? Wprowadzał go w jakąs pułapkę? Czy naprawdę był z nim szczery? Zauroczył go? Nie spodziewał się takiego wyznania. Poczuł ukłucie w żołądku i rozlewające się ciepło po klatce piersiowej. Uczucie, że ktoś mógł myśleć o nim w ten sposób było niezwykle miłe, a jednocześnie zawstydzające. Jego delikatnie rumieniące się policzki prawie zdradziły jego uczucia całe szczęście Nathan oddalił się nim Foster zdążył cokolwiek powiedzieć. Miał dzięki temu chwilę na pozbieranie myśli, na uspokojenie emocji. Nie potrafił ukrywać przed samym sobą, że mężczyzna mu się podobał był atrakcyjny i miał w sobie taką tajemnicę, która niebywale pociągała. Choć Aizak nigdy wcześniej nie interesował się mężczyznami, to ten zawrócił mu w głowie w sposób, którego sam się nie spodziewał, jednak starał się panować nad uczuciami i mocno je tłamsić. To spotkanie również traktował jako najzwyklejsze bezinteresowne wyjście nie sądził, ze kryło się pod tym coś więcej. Jednak teraz, kiedy Nathan stanął przed nim wręczając mu breloczek uśmiechnął się z początku delikatnie, jednak po chwili uśmiech ten nabrał lekkiej zadziorności spojrzał on prosto w jasne tęczówki mężczyzny.
- Kwiaty na spotkanie ze znajomym? - powtórzył na głos zerkając na otrzymany breloczek, jego kolor był piękny i z czymś skojarzył się Fosterowi, jednak te myśl zachował dla siebie. Powrócił spojrzeniem na twarz jasnowłosego.
- Nathanie to jest spotkanie czy randka? - zapytał wprost. W jego życiu było zbyt wiele niepewności i niedomówień, więc choć w tej jednej kwestii chciał wiedzieć na czym stoi. A po tym wszystkim co przed chwilą usłyszał miał pełno prawo o takie podejrzenia.

To jak mężczyzna uciekł wzrokiem opuszczając głowę i wsuwając dłoń we włosy wprowadziło Aizaka w niepewność. Czy właśnie się wygłupił i Nathan szukał słów, by w delikatny sposób sprostować mój zły odbiór jego intencji. Jednak odpowiedź wydała się Fosterowi niebywale urocza. Nie miał pojęcia czy chciał go zbyć i wycofać się z tych torów czy nie umiał określić tego co sam czuł, ale jego zachowanie odrobinę rozluźniło ciemnowłosego.
Więc i on był skrępowany, może sam nie wiedział czego oczekiwał po tym spotkaniu i jedynie próbował. Sprawdzając jak ono przebiegnie na gruncie neutralnym, które nie było klubem.
Pochwycony za rękę myślał, że Nathan się zdenerwował, że chce odebrać mu wręczony upominek i odejść, jednak nie puścił jego dłoni i pociągnął go za sobą. Choć lekko niepewny nie opierał się temu i podążył za nim w nieco ustronniejsze miejsce. Siadł obok gdyż jego dłoń nadal nie została oswobodzona, jednak nie protestował był zaciekawiony, choć sam nie wiedział czy chciał słuchać odpowiedzi. Zapowiadało się poważnie, a takie poważne rozmowy nigdy nie kończą się dobrze.
Foster uważnie zaczął słuchać słów Nathana, a kiedy jasnowłosy puścił jego rękę oczekiwał już tylko pożegnania. Kolejne słowa jasno wskazywały, że zaczyna się gadka pod tytułem „lubię cię, ale zostańmy przyjaciółmi”, dlatego Aizak doznał sporego szoku kiedy usłyszał dalszą wypowiedź. Zaskakującym było jak dobrze mężczyzna odczytał jego niepewność. W końcu sam Raven nie miał pojęcia co mogłoby z tego być, nigdy wcześniej nie był z innym facetem, jego praca wymuszała na nim takie kontakty, jednak w życiu prywatnym sam się ich nie podejmował. Było to jego pierwsze tego typu spotkanie.
Ponaglenie do restauracji rozluźniło atmosferę, Aizakowi zwyczajnie ulżyło, a pytanie o breloczek dodatkowo go rozbawiło czego skutkiem był łagodny uśmiech, który ozdobił jego twarz. Ułożył dłoń na udzie Nathana po to by wstrzymać go przed wstaniem.
- Spokojnie… nie chciałem byś źle mnie zrozumiał. Nie przeszkadza mi to nawet jeśli miałaby to być randka, w końcu gdzieś ludzie muszą się poznawać. Po prostu mnie zaskoczyłeś, bo nie spodziewałem się jakiegokolwiek zainteresowania z twojej strony w ten sposób… okoliczności w jakich się poznaliśmy nie sugerowały mi niczego podobnego. Wiesz, wyskoczyć na piwo z kimś z kim ci się dobrze gada to jedno, a randkować z „facetem do towarzystwa” to spora różnica, zwyczajnie mnie zaskoczyłeś…- mówił nie zabierając swojej dłoni jakby Nathan miał mu uciec w każdej chwili.
- Jakiego charakteru by to spotkanie nie miało przyszedłem na nie, by lepiej cię poznać, bo mnie zaciekawiłeś. Choć jak sam słusznie zauważyłeś jestem niepewny w kwestiach męsko-męskich. W klubie pierwszy raz miałem z nimi styczność, nigdy wcześniej nie spotykałem się z żadnym facetem. Dlatego nie mam pojęcia jak to wyjdzie, polubiłem cię i nie da się ukryć, że jesteś atrakcyjny, ale jak to pójdzie to nie wiem…- chciał być szczery z mężczyzną, nikt nie powinien być wodzony za nos w niepewności, sam Aizak tego nie cierpiał, więc nie chciał w ten sposób potraktować jasnowłosego.
- Podoba mi się…dziękuję…- uśmiechnął się ciepło spoglądając na drugą dłoń, w której spoczywał nadal breloczek. Zabrał swą dłoń z uda mężczyzny i wyjął klucze, po to by doczepić do nich breloczek, nigdy wcześniej nic przy nich nie miał, więc może być to miła odmiana. Chwilę pobawił się z kółeczkiem, na które zamocował nową ozdobę po czym spojrzał na Nathana chowając klucze do kieszeni, wktórej spoczywały.
- Z tego wszystkiego aż zgłodniałem, więc chodźmy… - zaśmiał się i popatrzył w oczy jasnowłosego nim wstał.
- Więc to randka czy spotkanie? Bo ten kontekst wiele zmienia, przykładowo nie wiem czy jest na miejscu trzymanie twojej dłoni… - dopytał, by mieć pewność co do tego spotkania, jego mimika była ciepła i jednocześnie zadziorna. Tak krótko znany mu mężczyzna naprawdę go ciekawił, czy zawrócił mu w głowie? Nie miał pojęcia, nie wiedział czym to mogłoby się objawiać, jednak wiedział, że chce spędzić z nim więcej czasu, ale czym to było spowodowane nie wiedział nikt.

 Aizak nie potrafił zrozumieć czym zasłużył sobie na uwagę Nathana. Jednak nie potrafił nie wierzyć w jego słowa. Te wydawały mu się zbyt szczere, by miał je zignorować. Oczywiście, że z tyłu głowy rozsądek nakazywał mu zachować czujność, nie wierzyć w tego typu bajki, które wprowadzały w beztroski nastrój i konsekwencji wpadało się w jeden wieli błąd, który potrafił pogrążyć.  Jednak czy jasnowłosy chciał go skrzywdzić? Ciężko mu było w to uwierzyć. Jakim musiałby być człowiekiem, by narobić sobie tyle trudów, do zyskania zaufania dziwki, którą mógł po prostu sobie kupić w odwiedzanym klubie. Nie mogło mu więc zależeć na seksie, czego wiec mógł chcieć więcej? Jego serca? Może to typ rozkochiwacza? Uwodziciela, który skradnie jego serce po to, by potem je złamać i porzucić. To nie pasowało Aizakowi do wizerunku Nathana, który tyle trudu wkładał w najdrobniejsze rzeczy i starał się oraz przejmował efektami  swoich wyborów i przygotowań. Nawet zwykły breloczek spoczywający teraz w jego kieszeni.
 Posłał subtelny uśmiech mężczyźnie kiedy ten wystawił do niego dłoń. Co prawda nie spodziewał się tak szybkiej reakcji i podłapania przykładowej propozycji, jednak nie wycofał się z niej i ujął dłoń jasnowłosego.
 Było to dla niego nowe i dość dziwne uczucie, podczas spaceru trzymać czyjąś dłoń, jednak tak skupił się na rozmowie, że wszystko wokół stało się dla niego normalne i oczywiste. A dłonie jakby do siebie idealnie pasowały były miłym dodatkiem do okoliczności.
 Luźna rozmowa jakiej się oddali była naprawdę sympatyczna, obaj mogli dowiedzieć się czegoś o sobie, w luźnej niewymuszonej formie. Zwykłe drobnostki, a pozwalały poznać lepiej drugiego.
 Stojąc przed ogromem szklanych szyb Aizak jedynie spojrzał w górę, nie był nigdy w podobnym miejscu, a więc i siłą rzeczy poczuł się maluczki.  Bez oporów puścił dłoń Nathana rozumiejąc tego powód i wszedł do środka. Poczuł się nieco dziwnie stojąc w gustownej windzie w jeansowej kurtce, jednak co miał zrobić, nie został uprzedzony co do okoliczności ich wyjścia. Wiedział jedynie o kinie, więc strój jego adekwatny był do wyjścia na wieczorny seans. Starał się jednak tym nie przejmować. Skinął kulturalnie do mężczyzny życzącego im smacznego posiłku i następnie przeniósł uwagę na kobietę, która ich powitała. Tutaj usłyszał coś ciekawego i dość istotnego. Nazwisko swojego towarzysza, tego wcześniej nie znał, więc zwrócił na nie szczególną uwagę. Zapamiętanie go, zaabsorbowała go na tyle, że odzyskał rozeznanie dopiero gdy znaleźli się przy odpowiednim stoliku. Cóż widok za oknem całkiem go zszokował.
 Siadając z podziwem wpatrywał się w widok za szybą, oświetlone miasto nocą z tej wysokości wyglądało niezwykle pięknie, nawet nie zdawał sobie sprawy, z tego jak go to zafascynuje.
 - Słucham..? A… tak jest pięknie, całkiem mnie to przyćmiło, wybacz..- posłał mężczyźnie przepraszający uśmiech i szybko się poprawił przenosząc spojrzenie zza okna na podane im przez kelnera menu.  
 - Tak pijam wino… - odpowiedział na zaległe pytanie, wertując spojrzeniem rozległe menu. Nie miał zielonego pojęcia co wypadało mu wziąć, a ceny widoczne przy daniach zdecydowanie go przerażały choć nie chciał tego po sobie pokazać. Cóż Nathan wspomniał o luksusowej restauracji, jednak coś takiego nawet nie pojawiło się w jego najśmielszych wyobrażeniach nadmienionego miejsca.
 - Wezmę coś co polecisz… proszę jedynie by było bez orzechów, mam na nie alergię…- poprosił spoglądając na jasnowłosego i poniekąd na kelnera.  Starał się zachowywać naturalnie, choć w pewnym stopniu czuł się skrępowany, to miejsce było mocno przytłaczające, jednak robiło na nim ogromne wrażenie, przez co złote tęczówki ukradkiem przyglądały się swemu otoczeniu, by zapamiętać jak najwięcej z tych luksusów.[/b]

Atmosfera panująca w reastauracji była zupełnie czymś nowym dla Aizaka. Nie był to zgiełk barów czy klubów. Wstrojona klientela, perfekcyjni kelnerzy i ta magiczna aura, wywołana widokami i odpowiednim oświetleniem. Wszystko co aktualnie otaczało Aizaka przyciągało jego uwagę, jednak tę starał się poświęcić w pełni Nathanowi.
Wysłuchał składanego zamówienia i uśmiechnął się łagodnie do odchodzącego kelnera, szybko powracając spojrzeniem do jasnowłosego mężczyzny, który go tu przyprowadził.
- Nie miałem pojęcia, że tak zahipnotyzuje mnie widok miasta... jednak muszę przyznać, że wygląda niesamowicie o tej porze i z tej perspektywy...- odparł, by w pełni usprawiedliwić swoje zamyślenie.
- Spokojnie, nie należę do wybrednych arystokratów, na pewno będzie dobrze, lubię próbować nowych rzeczy... a skoro mam okazje to już jestem zadowolony...- stwierdził, by zrzucić z barków Nathana wszelkie wątpliwości. Foster był wdzięczny mężczyźnie za jego podejście, to pokazywałom jak bardzo sie starał i nie lekceważył go. Było to niewiarygodnie miłe i podobało sie mężczyźnie, choć kompletnie nie potrafił pojąć czym zasłuzył sobie na takie zainteresowanie. Nathan był przystojny i wychodziło na to, że i bogaty, mógł postarać się o partnerkę badź partnera ze swojego poziomu, a on zapraszał na wyjście poznanego w klubie chłopaka do towarzystwa. Co więc miał o tym myśleć? Czy to wszystko naprawdę nie było zartem ani chwilową zachcianką czy kaprysem bogacza? Przecież dostrzegłby taki kaprys, gdyby ktoś tylko chciał sie zabawić jego kosztem, prawda?
Po chwili powrócił kelner z winem. Aizak w milczeniu poczekał, aż zawartość butelki zostanie przelana do kieliszków i wraz z Nathanem cicho podziękował mężczyźnie, który natychmiast odszedł. Wzrok ciemnowłosego powoli zlustrował postawioną na stole deskę serów, były ułożone w artystyczny sposób, ich kształty i kolory wręcz zachwycały Fostera, nigdy nie przypuszczał, że zwykły ser może mieć tyle odsłon.
Kiedy Nathan ogłosił swój toast, pod nosem Ravena pojawił się drobny uśmiech, chwycił za swój kieliszek i uniósł go aprobując słowa towarzysza.
- Więc za randkę...- odparł łagodnie, w ten sposób nazywając ich spotkanie czuł sie dziwnie, jednak dobrze. Nigdy nie spodziewałby sie po sobie, że zacznie spotykać się z innymi mężczyznami, a tu proszę, siedział na wykwintnej kolacji w towarzystwie przystojnego jasnowłosego mężczyzny i co więcej odpowiadało mu to. Towarzystwo Nathana było dla niego czymś innym nich dotychczasowe schadzki z klientami podczas pracy.
Po upiciu sporego łyka z kiliszka przymknął oczy by lepiej skupić się na wytrawnym smaku napitku. Subtelny uśmiech wyraził jego zadowolenie.
- Nie dziwię sie, że pozwoliłeś im dobrać wino, zrobili to wyśmienicie...- oznajmił odstawiając szkło.
- Dziękuję za ostrzeżenie...- odparł uważnie rejestrując, o którym z kawałków mówił Nathan. Wolał nie popełnic tego błędu i chwycić za swoją zgubę, psując sobie i jemu wyjście.
- Całe szczęście tylko to odziedziczyłem po matce albo pozostałe jeszcze sie nie ujawniły, jednak jeśli jakaś piekielna siła odbierze mi możliwość jedzenia truskawek to się chyba powieszę. - zaśmiał się cicho, by nie przeszkadzać innym gościom. Starał sie by słyszał go jedynie Nathan.
- A ty posiadasz jakieś? Dobrze wiedzieć takie rzeczy o sobie...- stwierdził delikatnie chwytając za swój widelec i nabił na niego jeden z bezpiecznych dla siebie kawałeczków serów. Tak jak wcześniej powiedział, prawdą było, że lubił próbować nowości, a nie miał na to zbyt wielu okazji, dlatego chciał skorzystać. Nie był jednak łapczywy, po spróbowaniu dwóch kostek, które jadł bardzo powoli odłożył widelec i uśmiechnął się zadowolony, wyroby te, były naprawdę wspaniałej jakości, rozpływały się i pieściły kubki smakowe ciemnowłosego.
- Pyszne, często tu bywasz? Jesteś całkiem obeznany z ich menu?- zapytał zaciekawiony, ale również chciał podtrzymać rozmowę, potrzebował luźnych tematów, by poczuć się swobodniej w tak luksusowym miejscu, do którego nie pasował. Jednak dzięki podejściu Nathana przestawał zauważać innych gości, ich cicha i spokojna rozmowa oraz miejsce na uboczu przy tak hipnotyzującym plenerze dawało poczucie prywatności i swobody, które powoli ośmielały Aizaka, który coraz bardziej był zainteresowany postacią tajemniczego Nathana.