unfortunate meeting

  
U N F O R T U N A T E                       M E E T I N G
NOWENA AND NANA AS TWO EX-BOYFRIENDS, TRYING NOT TO KILL EACH OTHER

____Jessie przebudzał się w nocy kilka razy, ale każda próba podniesienia się z wygodnego, ciepłego łóżka kończyła się poważnymi mdłościami. Skutecznie go to zniechęcało do opuszczania pokoju, w którym kilka godzin wcześniej działy się rzeczy niesamowite. Jego szanse na dotarcie do łazienki były znikome, a i tak gdyby jakimś cudem udało mu się tam doczołgać, pewnie już zostałby tam do rana, leżąc półnago na lodowatych kafelkach. Taka zabawa skończyłaby się w najlepszym przypadku katarem, a w najgorszym — przeziębieniem, którego wolałby zdecydowanie uniknąć. Nie miał najmniejszej ochoty na chorowanie, przecież portfel magicznie nie wypełni się stertą bilonów, a że za pierwszy miesiąc w nowym mieszkaniu zapłacił z góry jeszcze przed wprowadzeniem się do nowego lokum... cóż, niespecjalnie mógł sobie pozwolić na L4. Nie ryzykując, każdorazowo po przebudzeniu, po prostu wtulał się głębiej w poduszkę i pozwalał, by przyjemne ciepło ciała Xaviera leżącego po jego prawej ponownie utuliło go do snu.
____Dopiero nad ranem udało mu się zapaść w głębszy sen, nieświadomy zupełnie tego, że tak naprawdę snu zostały mu niecałe dwie godziny. Pracę miał zacząć zgodnie z grafikiem o siódmej, niestety telefon z nastawionym budzikiem spoczywał bezpiecznie w kieszeni jeansowej kurtki, rzuconej niedbale na półkę gdzieś w korytarzu. Zza zamkniętych drzwi pokoju rozszalałego alarmu nie było słychać, więc nic dziwnego, że w czasie gdy Jess miał już dawno być na nogach, ten spał w najlepsze zakopany w pieleszach. Niemożliwe było także, by usłyszał jak dwadzieścia minut po siódmej dodzwonić się do niego próbował jego koordynator. Po trzeciej nieudanej próbie skontaktowania się już więcej nie dzwonił, tylko zajął się załatwianiem zastępstwa za nieobecnego Jessiego.
____Ze snu wyrwał go ostatecznie dźwięk głośno zamykanych drzwi. Jess szybko zamknął, a potem na nowo otworzył oczy — niechętnie, jak gdyby sama ta czynność była dla niego zadaniem ponad miarę — mrugnął parę razy, licząc może że ten zabieg mógłby mu przywrócić ostrość widzenia, po czym przekręcił się z szybkością godną ślimaka w stronę krańca łóżka i wyciągnął rękę do sterty rozrzuconych w ramach wczorajszej nocy ubrań, gdzie miał nadzieję znaleźć swoje czarne okulary. Wymacał je z zadowoleniem gdzieś pomiędzy nogawkami ciemnych spodni, przyjrzał się krytycznie zamazanym soczewkom, przetarł je o czysty skrawek prześcieradła i włożył spokojnie na nos. Teraz mógł się w spokoju rozejrzeć po pomieszczeniu, które okazało się nie być jego pokojem, ale z całą pewnością znajdowało się w nowo wynajętym mieszkaniu. Nie panował tu taki chaos jak w jego czterech kątach i może to było powodem tego, że ostatecznie tu wylądowali — w pokoju jego nowego współlokatora, tego samego, który wczoraj nie pojawił się w barze o umówionej porze. Jess nie przejmował się tym, jak mu się wytłumaczy ze spania (i to jeszcze z kimś dla niego obcym) w pokoju, który miał być zarezerwowany dla niego. Skoro jeszcze nie wparował tu z wiązanką nieprzyzwoitych przekleństw to znaczy, że jeszcze nie było go w mieszkaniu. Może tylko wypakował swoje graty i wyszedł gdzieś wieczorem, skąd jeszcze nie wrócił? Niewiadomych było na tyle dużo, by Jessie zrezygnował z rozmyślania nad całą tą sprawą. Później tu posprząta, jakby nigdy nic się nie działo i nie będzie musiał się nikomu tłumaczyć.
____Do pokoju z parującą kawą wszedł Xav. Jego pytanie Jess puścił mimo uszu. Tak, możliwe że taki właśnie był plan, szczegółów nie mógł sobie przypomnieć. Technicznie nie znajdowali się u niego, bo przecież wciąż zajmowali pokój nic niepodejrzewającego (jeszcze) współlokatora, ale jakie to miało w ogóle znaczenie. Przyszli do jego mieszkania, co sprawiało że — tak, znajdowali się, jakby na to nie patrzeć, u niego. Jessiemu przeszło przez myśl, że Xavier za dobrze go znał, by nabrać się na porządek panujący w pomieszczeniu. Nie dało się ukryć, że słynął z bałaganiarstwa, ale przecież nie był beznadziejnym przypadkiem i mógł się przez ten czas zmienić. Już rozbudzony, Jess dźwignął się na łokciach i przesunął w tył, by oprzeć głowę i górną część tułowia na chłodnej, nieudekorowanej ścianie, w miejscu gdzie powinno teoretycznie znajdować się wezgłowie łóżka. Poprawił poduszkę i wziął od czarnowłosego gorący kubek. Przez moment obserwował Xaviera w ciszy. Myślał, że trzask zamykanych drzwi zwiastuje ulotnienie się chłopaka, ale najwyraźniej ten nie chciał odchodzić bez słowa. Teraz ten odpalił papierosa, co spotkało się z dezaprobującym zmarszczeniem nosa przez Jessa. Nienawidził papierochów i Xav dobrze o tym wiedział. Nie wypadało mu go jednak karcić. W sumie, było mu wszystko jedno — niech sobie pali ile wlezie.
____— Tiaaa... — powiedział przeciągając wyraźnie ostatnią samogłoskę. Zdenerwował się, bardzo, ale postanowił nie nikomu niepotrzebnie poranka i przysunął kubek z gorącym napojem do ust, licząc że w ten sposób uchroni ich obu od kąśliwości cisnących się mu na usta. Para wydobywająca się z naczynia szybko zajęła szła okularów, przez co Jess przeobraził się z rozczochranego niby-nerda w profesora zła z jakiejś bajki. Upił szybko łyk czarnej kawy i skrzywił się, odciągając od siebie kubek. Fujka. Smak okropnej kawy sprawił, że w końcu postanowił odpłacić się Xavierowi: — Wydawało mi się, czy słyszę skwierczenie boczku na patelni? Deek uwielbia mi robić jajecznicę na śniadanie, może pójdę dać mu całusa na dzień dobry.
Jessie, obrażony, odstawił kubek z gorącym napojem po prostu na podłogę. Nie zamierzał go dalej pić — był okropny jak cała ta rozmowa. Odkopawszy się spod kołdry, włożył na siebie wczorajszą koszulkę i w samych bokserkach opuścił pokój. Nie fatygował się zamykać za sobą drzwi, po co. Swoje kroki skierował pospiesznie na korytarz, gdzie znajdowała się jego kurtka. Teraz zaczęły się gorączkowe poszukiwania telefonu. Kiedy w końcu go odblokował, zamarł na parę minut. Godzina i powiadomienia o nieodebranych połączeniach jeszcze bardziej zepsuła mu humor.
____— Kurwa mać! — warknął do siebie i pobiegł tym razem do swojego pokoju, by zabrać z szafy jakieś sensowne ciuchy, a przede wszystkim pęk kluczy i bejsbolówkę z logiem firmy kurierskiej, w której pracował.
____Nie zwracając uwagi na możliwe wtargnięcie gamonia palącego papierosy w drugim pokoju, zaczął się ubierać, robiąc w pokoju jeszcze większy bałagan niż zwykle. Nie widział sensu dzwonić do firmy z wytłumaczeniami, tylko jak najszybciej się tam zjawić, już osobiście. Przy odrobinie szczęścia uda mu się jeszcze porozwozić kilka paczek.

____Szalona burza, jaka przetoczyła się przez jego własny pokój nie pozostawiła po sobie wyłącznie ofiar. Był przecież ubrany — i to zadziwiająco odpowiednio, zważając na okoliczności — w ręce dzierżył mocno kluczyki do służbowej białej rakiety, którą tak chętnie śmigał przez zakorkowane miasto, zatrzymując się niejednokrotnie w miejscach, w których niekoniecznie powinien parkować; a w zębach trzymał daszek firmowej czapeczki, będącej obowiązkowym wyposażeniem jego służbowego stroju. Dokumenty wsunął wcześniej w kieszeń spodni zabezpieczoną zamkiem, by nie ganiać kolejny raz w tę i z powrotem w celu ich odnalezienia. I całe szczęście, bo straciłby kolejne cenne minuty.
____Jednak zdawszy sobie sprawę z sensu uwagi wypowiedzianej przez Xaviego w mig wyrzucił z głowy wszystko inne. I tak oto stanął krok od drzwi pokoju, zatrzymany w pół kroku, ze ściągniętymi mocno brwiami, gapiąc się trochę niby cielę wprost w te dziwne zielone oczy. Jessie nie był takim idiotą, na jakiego teraz wyglądał, dodał dwa do dwóch i skrzywił się brzydko na wynik tego prostego działania. Przed nim stał nie kto inny, jak jego nowy współlokator. Losie, grasz w prześmieszne, kurwa, gierki, no nic, tylko pogratulować kreatywności — pomyślał gorzko, zmywając z twarzy tę nieatrakcyjną minę. Kolejne pytania wznieciły w jego wnętrzu pożar, który ostatkami sił próbował jakoś ugasić. Raczej niepotrzebne były im w tej sytuacji zgryźliwe odpowiedzi, wycedzone z nienawiścią, chociaż Jessiego tak kusiło, oj kusiło, by dać się porwać w słowne przekomarzanki, niemające nic wspólnego z dobrym wychowaniem, a już tym bardziej z uczuciami, jakie kiedyś do siebie żywili rozmówcy. Nie chciał wyjść na ostatniego dupka, więc sprawnie wyminął wszystkie przeszkody stojące mu na drodze i czym prędzej opuścił lokal, który miał mu oszczędzić kłopotów — chociaż ostatecznie dodał jeden, acz całkiem poważny — pozostawiając zielonookiego bez odpowiedzi.

____Późnym wieczorem wrócił z powrotem do mieszkania, zupełnie wyssany z energii życiowej i szczęścia, niepewny co do tego, czy uda mu się równie pomyślnie co rano przeżyć konfrontację z nowym współwynajmującym. Pokusił się nawet na odwiedzenie jakiejś malutkiej restauracji, skąd dobiegł go zapach smażonych warzyw i makaronu ryżowego, a którą opuścił po piętnastu minutach wraz z dwoma białymi pudełeczkami oraz kompletami pałeczek, tak dla poprawy atmosfery. Osobiście bardzo ucieszyłby się na widok żarcia, gdyby był w butach Xava, zwłaszcza że lodówka była zupełnie goła i wesoła. Może do tego przydałoby się coś na przepłukanie gardła, ale Jess czuł, że wtedy padłby na twarz o wiele wcześniej niż zamierzał. Raczej nie słynął ze zbyt mocnej głowy — bywało tak, że już po jednym piwie czuł wyraźne mrowienie w udach, a po dwóch zaczynało mu się delikatnie kręcić w głowie, a przy tym mówił jakoś tak bez sensu.
____— Śpisz tam? — spytał, pukając lekko w zamknięte drzwi, zza których nie było wiele słychać. — Przyniosłem coś do zjedzenia, chodź...
____Nie czekając na odpowiedź ani reakcję właściciela zamkniętego pomieszczenia, pomaszerował do kuchni, gdzie ciężko opadł na krzesło przy stole. Sięgnął od razu po jedno z jeszcze ciepłych pudełek z jedzeniem, które powoli otworzył. Oblany ciemnym sosem sojowym makaron, posypany sezamem z dużą ilością zielonej fasolki, marchewki i kilkoma różowymi, smażonymi krewetkami pachniał jak spełnienie marzeń. Dopiero teraz poczuł jak bardzo był głodny.

____Makaron niknął z pudełka w zadziwiającym tempie, pozostawiał po sobie smugi ciemnych i tłustych kropelek sosu, które przyklejały się do wnętrza nie tak już białego opakowania. Na Xaviego nie trzeba było długo czekać, wypełzł po chwili ze swojego gniazdka, szybko zajmując miejsce vis-à-vis wygłodniałej bestii, w którą przemienił się Jess.
____— Jak było w pracy? — powtórzył pytanie z pełną buzią. Pozwolił sobie łypnąć na twarz oświetloną przez słabe światło lampy wiszącej nad ich głowami, marszcząc lekko brwi. Przełknął powoli jedzenie i oparł się wygodnie o proste krzesło, wyciągając daleko przed siebie nogi. Ręce rozłożył szeroko. — A jak wyglądam?
____Potargane włosy, wyprana z uczuć twarz, trochę opalcowane okulary, a do tego zmięta koszulka. Prezentował się mizernie i tak też się czuł. Nogi powolutku dawały o sobie znać — Jessie nie należał do osób przesadnie aktywnych, stąd też często po intensywnym dniu w pracy często doświadczał nieprzyjemnego bólu łydek oraz ud. Nie pamiętał już nawet, kiedy ostatnio miał do czynienia ze sportem. Może  przy okazji zajęć na uniwersytecie, ale to wszystko. Od tamtej pory nie wysilał się ani na poranne rozciąganie, ani też na wieczorne bieganie. Przy jego trybie życia prędzej czy później będzie musiał zmierzyć się z konsekwencjami braku aktywności, ale jak na razie próbował tę myśl od siebie oddalać.
____Jess wziął zaraz zmiętą karteczkę podaną mu przez Xavierego. Skoro ten zaproponował, że będzie w sklepie, dlaczego miałby unosić się dumą i nie skorzystać z okazji. Z kieszeni spodni wyciągnął poplamiony atramentem długopis, po czym zaczął zapełniać papier drobnym, acz schludnym pismem. Kawa, chleb, masło orzechowe, dżem wiśniowy. Jego codzienny must-have na śniadanie, więcej mu nie było trzeba, przynajmniej na razie. Skończył pisać i podsunął chłopakowi kartkę, krytycznie przyglądając się plamom niebieskiego tuszu na swoich palcach.
____— Rozumiem, że tu zostajesz — mruknął, bardziej zmęczony niż zły. — W sumie nadal nie jestem w stanie uwierzyć, jak dużego pecha musieliśmy mieć, skoro nie dość, że wczoraj wpadliśmy na siebie w barze i... ugh... to... to jeszcze ze sobą mieszkamy... Wyobrażam sobie, że dla ciebie też nie jest to najbardziej komfortowa sytuacja, z jaką się spotkałeś, więc wolę mieć tego typu rozmowy już za sobą.
____Przygryzł wargę, nie bardzo wiedząc jak właściwie poprowadzić tego typu rozmowę. Nie chciał się spowiadać Xavieremu ze wszystkiego, co działo się w jego życiu do tej pory ani tłumaczyć mu, dlaczego nie siedzi teraz w jakimś mieszkaniu o niebo lepszym standardzie. Chciał po prostu zakomunikować, że niekoniecznie z powodu ich byłego związku będzie jakoś szczególnie utrudniał drugiemu życie, czy wchodził w paradę. Z drugiej strony, miłoby było, gdyby od czasu do czasu miał do kogo otworzyć gębę.
____— Nie będę ci się pakował do łóżka — palnął bez sensu, jakby przepaliły mu się kabelki w głowie. — To znaczy... — przeciągnął sobie ręką po twarzy, próbując zrzucić komunikacyjny bełkot na poziom zmęczenia — miałem na myśli, że nie będę się zbytnio naprzykrzał, po prostu mieszkamy ze sobą i tyle. Ty masz czuć się jak u siebie i ja też na pewno będę tak się zachowywał, nie mam zamiaru robić tu jakiś scen, spraszać nie wiadomo kogo, urządzać imprez i tak dalej...
____Wyszło karykaturalnie, musiał przyznać, dlatego przestał mówić i posłał Xavemu pełne zażenowania spojrzenie.

____Życie nie lubiło rozpieszczać tej dwójki, choć Jess bez wahania wskazałby swojego byłego partnera jako bardziej poszkodowaną ofiarę, chociażby z powodu choroby, z jaką zmagał się od... jakiś sześciu lat. Każdy przyznałby rację, że wspólne zamieszkanie po rozstaniu nie jest najznakomitszym pomysłem, a bliższe spoufalanie się w łóżku jeszcze gorsze. Nie bez powodu mówi się przecież, że dwa razy do tej samej rzeki się nie wchodzi. Jess obawiał się, że pomimo odbytej przed chwilą rozmowy i względnie pojednawczej atmosfery, w końcu zaczną wychodzić, między innymi, stare przyzwyczajenia, które tak bardzo im w sobie przeszkadzały w przeszłości. Zbyt dobrze wiedział, jak jedna nieodłożona na swoje miejsce "skarpeta" może być początkiem niepokojącej burzy. Bał się tego, cholernie, bo kolidowało to z jego wyobrażeniem nadchodzących miesięcy. Miesięcy, które zamierzał spędzić na podreperowaniu swojego budżetu, a także na okazjonalnych wyjściach do klubów ze znajomymi.
____Po wyjściu Xaviera, Jess zmobilizował się po raz ostatni tego dnia. Sprzątnął po kolacji, a potem uporządkował we własnej sypialni porozwalane po całej podłodze ciuchy, rzeczy osobiste, papierki oraz puste kartony, mieszczących w sobie wcześniej cały jego dobytek. Po paru minutach widać było już różnicę. Ubrania co prawda wylądowały w szafie — nieposkładane, ale za to na swoich półkach, łóżko natomiast pozostało niepościelone, lecz tylko z tego powodu, że czarnowłosy miał w planach paść na nie jak kłoda zaraz po gorącym, odprężającym prysznicu.
____Zajmowany przez niego pokój był węższy niż ten w rodzinnym domu. Drzwi otwierały się na lewy róg pomieszczenia, gdzie znajdowała się rozłożona (na stałe) kanapa, na której spał, przy niej okno, zasłonięte teraz wysłużonymi już szarymi żaluzjami, pod nim, na równi z parapetem, biurko — a właściwie dwa granatowe kozły i, niepasujący do żadnego innego mebla kolorem, blat. Tam stały dumnie trzy okrągłe kaktusy oraz bujna zielistka, jedyne rośliny, jakie nie dawały mu się zabić; laptop, prezent od rodziców na któreś z urodzin, metalowe pudełko z milionem kluczy, kolorowych kuponów na darmową pizzę, wypisanych długopisów z obgryzionymi końcówkami... Przy prawej ścianie natomiast kolejno — niedomykająca się biała szafa, stolik nocny ze stosem ułożonych na niej książek, głównie kryminałów; stojąca lampa z papierowym abażurem (trochę porwanym po tej stronie od ściany), a także dwie skręcone ze sobą skrzynki po Coca-Coli, pełniące raczej funkcję dekoracyjną aniżeli użytkową. No i wciąż nierozpakowane dwa kartony, na prawo od drzwi. Meble oczywiście nie były Jessiego, należały do właściciela mieszkania, który dobrodusznie nie pozbył się ich. Jessie nie mógł powiedzieć, że pokój specjalnie trafia w jego gusta, ale cieszył się, że po ciężkim dniu ma gdzie wyciągnąć wygodnie nogi. Fakt, że pokój nie spełniał jego wysublimowanych preferencji estetycznych, był kwestią drugorzędną.
____W czasie, gdy telefon wibrował wesoło pod wpływem napływających SMSów i prób dodzwonienia się, wyczerpany kurierzyna odhaczał kolejne punkty swojego niezapisanego nigdzie planu na końcówkę wieczoru. Po piętnastominutowej wizycie w łazience, skąd do pokoju wrócił z mokrymi włosami oraz gęsią skórką, postanowił spożytkować na obejrzeniu jednego odcinka ulubionego serialu, w łóżku. Położył laptopa przed sobą, jak to miał zwykle w zwyczaju, a sam ułożył się w wygodnej pozycji, przykrywając do połowy ciało cienkim kocem. Z początku nie chciało mu się spać, uważnie śledził bohaterów na ekranie laptopa, z czasem jednak coraz bardziej ciążyły mu powieki. Aż w końcu zasnął twardym snem, niedługo przed powrotem niezadowolonego Xaviera.

____Nie obudził się z kochankiem u boku, wtulony w jego gładki tors głową, czując na odsłoniętym policzku ciepłych promieni słońca, które wpadały do pokoju przez śnieżnobiałe okno. Zamiast tego o szybę stukały krople deszczu, odbijały się od niej i zaraz lądowały na szarym parapecie lub spadały dalej, na gołe, betonowe płyty chodnikowe. Jessie obejmował mocno przybraną w granatową pościel kołdrę — a nie przystojnego Deacona, obiekt jego niegdysiejszych westchnień, czy nawet niczego sobie Xaviera, byłego partnera — pozwalając, by kilka strużek śliny poplamiło poduszkę. Telefon wibrował żałośnie, zwiastując rozpoczęcie kolejnego świetnego dnia. Czarnowłosy, wciąż z zamkniętymi oczami, odszukał rozbudzone urządzenie i mechanicznie nacisnął odpowiedni klawisz z boku, by uciszyć irytujący alarm. Tego dnia nie musiał zrywać się wraz z budzikiem, bo za wczorajsze spóźnienie przyszło mu zapłacić cenę popołudniowych zmian, do końca tygodnia. W gruncie rzeczy nie była to najgorsza z możliwych kar, bo Jess mógł wykorzystać poranki na wiele ciekawych rzeczy, jak na przykład rozpakowanie ostatnich rzeczy z kartonów, zjedzeniu w spokoju ulubionego zestawu śniadaniowego (masła orzechowego, dżemu oraz kawy) w towarzystwie Xaviera (o ile ten byłby w tym czasie w domu) albo leniwemu przeglądaniu socialów na telefonie, przekręcając się z boku na bok w cieplutkim łóżeczku. Całe szczęście, że Jess nie zdecydował się na jakieś zwierzątko, bo jeszcze musiałby, cholera, wychodzić z samego rana, by delikwent mógł w spokoju obsikać mury okolicznych budynków i płotów lub, co gorsze, nawalić rzadką  kupę gdzieś w krzakach, którą zmuszony byłby pozbierać do foliówki i wyrzucić do najbliższego kosza. Nie żeby nienawidził zwierząt... czasami nawet wydawały mu się słodkie, ale te wszystkie obowiązki, które człowiek bierze na siebie, decydując się na futrzaka, były zdecydowanie nieprzyjemne...
____Gdy na nosie znowu zagościły czarne okulary, Jess postanowił jednak wygramolić się z cieplutkiego wciąż posłania. W pierwszej kolejności odsłonił żaluzje i otworzył na chwilę okno. Szybko tego pożałował, bo powietrze z rana było wyjątkowo zimne. Narzucił na siebie ulubioną beżową bluzę, akurat leżącą na wierzchu wysokiej kupki na półce szafy i wychylił się, by przez chwilę poobserwować idących ulicą przechodniów. Niektórzy z nich zaopatrzyli się w parasole oraz odpowiednie obuwie, dzięki czemu tworzące się we wgłębieniach chodnika kałuże wcale nie były im straszne. W najgorszej sytuacji zdawać się były dzieciaki, prowadzone przez opiekunów do placówek opiekuńczych czy szkoły. Nie dość, że pogoda była okropna, to jeszcze czekało ich jakieś osiem godzin siedzenia w zimnych salach na niewygodnych krzesełkach i słuchania jakiś bzdur opowiadanych im przez dorosłych, którzy czuli się z jakiegoś powodu o wiele lepsi niż dzieciaki. Dobrze, że etap edukacji mam już za sobą, pomyślał, chowając głowę z powrotem do suchego pomieszczenia. Kilkoma szybkimi szarpnięciami strącił z włosów krople deszczu, a potem potrząsnął szybko głową, trochę jak otrzepujący się z kąpieli pies, by włosy ułożyły się w odpowiedni sposób. Swoją drogą, przydałoby mu się delikatne podcięcie końcówek, bo czasami wpadały mu w oczy. Gdyby przejawiał choć odrobinę talentu w posługiwaniu się nożyczkami, sam zająłby się swoją czupryną, ale po eksperymentach z maszynką w czasach liceum wolał już więcej nie ryzykować.
____— No... czas na jedzonko — zatarł ucieszony ręce. Pora śniadaniowa była zdecydowanie jego ulubioną.
____Opuścił pokój, pozwalając by nieco się przewietrzył. Najpierw oczywiście kawa, Jess robił ją już automatycznie — ulubiony kubek (zwykły, biały, z wizerunkiem kilku rybek, prawdopodobnie szprotek, około 400ml) podstawiał pod urządzenie, do którego wkładał czysty filtr i wsypywał 3-4 łyżeczki kawy (tym razem użył resztki, która została, a nie tej zakupionej przez Xaviera dnia poprzedniego). Ekspres uruchamiał jednym kliknięciem i cierpliwie czekał, aż kubek zapełni się odpowiednią ilością czarnego płynu. W tym czasie zazwyczaj smarował już chleb tostowy masłem orzechowym, ale tego dnia nie mógł go znaleźć w żadnej szafce. Już miał walić w drzwi osoby odpowiedzialnej za zrealizowanie jego życzeń na kawałku papieru, gdy jego oczom ukazał się leżący samotnie słoik z jasnobrązową zawartością na stoliku w dużym pokoju. Chwilowa euforia szybko zamieniła się w zawód, gdy Jessie zobaczył etykietę masła oraz karteczkę dołączoną do słoiczka.
____— Japierdole — mruknął do siebie, z miną jakby ktoś samym słoikiem miał zamiar rozpierniczyć mu dzień.
____I w takim stanie zastał go nowy (acz na wylot znany) współlokator.
____— No, jak chcesz mnie otruć to chociaż się z tym kryj, po co ułatwiać glinom zadanie... — przywitał go z ironicznym komentarzem, ale nie zamierzał długo gniewać się na chłopaka, który miał święte prawo kupić mu takie gówno. Nie napisał mu przecież, że masło ma być jakiejś konkretnej firmy. Nie obierał też telefonu i nie odpowiadał na żaden z nadanych SMSów, więc miał za swoje.

____– A żebyś wiedział, spało się wybornie, wyobraź sobie. Żadnego kopania, sapania, dmuchania mi w nos, wiercenia się ani plączącego się prześcieradła między nogami… –  swobodnie nawiązał do poprzedniej nocy, którą to spędzali wspólnie w jednym łóżku, nieporuszony ani pobłażliwym klepnięciom po ramieniu, ani nieszczerym uśmiechom współlokatora –  No po prostu lepszej nocy nie pamiętam. Sny też miałem szczególnie odprężające, ale obawiam się, że nie jestem w stanie ani podzielić się z tobą, skarbie, ich przebiegiem, bo nigdy nie przejawiałem specjalnych zdolności gawędziarskich, a z drugiej strony, wolałbym trzymać cię w niepewności co do ich przebiegu, bo całkiem możliwe, że nie spodobałoby ci się, co chodzi mi nocą po głowie –  zakończył tajemniczo. – Swoją drogą, jestem zdania, że odrobina niewdzięcznej, fizycznej roboty pozytywnie wpływa na jakość życia i snu ludzi, proponuję ci czasami tego spróbować, Xav.
____Obserwował Xaviera w ciszy jak szykuje sobie śniadanie. Dopóki ten nie zdecydował się brnąć w niemiłą gierkę.
____– Ależ ty jesteś kochany – objął chłopaka ramionami od tyłu, gdy ten zasiadł do stołu, plecami do czarnowłosego, nie zważając na jego rosnącą irytację. – Wczoraj kawka, dzisiaj pyszne kanapeczki z moim ulubionym masłem orzechowym i odrobiną dżemu… Jeżeli będziesz mnie tak dalej rozpieszczał, jeszcze pomyślę sobie, że ci na mnie nadal zależy. A wtedy, kto wie, co się może wydarzyć. Jeszcze nie będę w stanie dotrzymać swojej wczorajszej obietnicy i znowu zajmę wolne miejsce na twoim posłaniu.
____Pocałował Xaviera w czubek głowy, po czym odsunął się i sam zajął się przygotowywaniem własnego śniadania. Trzy kromki posmarował zabójczym masłem, sumiennie pokrywając każdy centymetr pieczywa. Automat akurat w tej chwili postanowił zamilknąć, dzięki czemu Jess był w stanie usłyszeć kolejne pytanie byłego partnera, co ostatecznie przelało czarę jadu i niepohamowanej złośliwości (nie wiedzieć czemu).
____– Aj, nakryłeś mnie – stęknął cierpko, smarując kanapki grubą warstwą wiśniowego dżemu. – Do końca tygodnia wziąłem sobie wolne, żebyśmy mogli więcej czasu spędzać razem, tak jak teraz. Cieszysz się? Ja też – przewrócił oczami – baaardzo.
____Nie czekając na jakąkolwiek reakcję na swoje ostatnie słowa, jedną ręką chwycił za talerzyk z jedzeniem, drugą kubek z parującą, niesłodzoną i niebieloną mlekiem kawą, obrócił się na pięcie, po czym powędrował do swojego pokoju. Chciał zjeść w spokoju śniadanie, z kimś miłym przy stole, prowadząc niezobowiązującą rozmowę o wszystkim i niczym. Naprawdę. Taki miał zamiar. Ale swoje zamiary szybko zrewidował. Stopą udało mu się pchnąć drzwi tak, by te zamknęły się za nim. Talerz wylądował na biurku, a tyłek Jessiego opadł ciężko na obrotowe krzesło przed nim. Kawę wciąż trzymał w prawej ręce, bardziej z przyzwyczajenia niż dla wygody. Bez chwili wahania, jakby obawiając się najgorszego – wtargnięcia byłego do własnego azylu – zaczął pałaszować śniadanie, ignorując tym samym przenikliwe zimno, jakie docierało do środka przez otwarte okno.
____Klasyczny foch w jego wykonaniu – zamknąć się w pokoju ze skromnym zapasem jedzenia, ale bez porządniejszego nawodnienia niż kubek parującej kawy i złoszczenie się na cały, parszywy świat, jakby to wszyscy sprzysięgli się przeciw niemu.