Our promise from the past

O U R       P R O M I S E      F R O M       T H E       P A S T

― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ― ―

         Poranek przed zajęciami zaczyna dość wcześnie, zarówno z uwagi na lekki sen przerwany przez chrapanie współlokatora, jak i poranny trening. Od paru dni trudno mu zebrać myśli, dlatego biega o świecie nawet częściej, byleby nie myśleć o zerwaniu z ostatnich dni. Choć trzeba przyznać, że o tym temacie zapomnieć jest ciężko. Jego były już związek z Glorią jest na językach innych uczniów, a sama dziewczyna zbyt często pojawia się przed jego oczyma. Jest na siebie zły, może nie za własną reakcję, która była powodem ich kłótni, co właśnie na to, że nie byli w stanie po tylu latach razem przeprowadzić normalnej rozmowy. Jak na przyszłych dorosłych przystało. I głównie dlatego mógłby poświęcić wiele godzin na szukanie problemu w sobie, albo w swojej byłej, jednak zamiast tego bierze łyk wody i biegnie dalej wymierzoną sobie o poranku trasą.
         Do pokoju w akademiku dopada pół godziny przed pierwszymi zajęciami, gdzie bierze szybki odświeżający prysznic. Jego współlokatora, Rafaela; na szczęście nie ma na kwadracie, tak więc nie musi znowu znosić jego marudzenia. Od nieświeżej marchewki w sałatce, którą jada na stołówce, po następną pałę z matmy. To typ small talku, którego Brandon wciąż nienawidzi, dlatego zazwyczaj nawet nie odpowiada, pozwalając aby temat siedział zawieszony w powietrzu między nimi. Po prysznicu ubiera na siebie szkolny mundurek, układa włosy i traktuje suchą skórę twarzy kremem nawilżającym, aby wyglądała na bardziej miękką. Walka z trądzikiem w młodzieńczych latach nauczyła go, aby bardziej dbać o siebie, w tym stosowanie niektórych kosmetyków weszło mu już w nawyk.
          - A co to za czarne półkola pod oczami? Zerwanie nadal nie daje ci spać? - pyta Patrick, wyhaczając go tuż pod gmachem szkoły, gdy idzie niespiesznie na zajęcia. Zostało mu około dziesięciu minut do spożytkowania, zanim profesor Goodwick wyskoczy z następną kartkówką. Patrick jest obecnie jednym z jego lepszych kumpli, choć Brandon przyjacielem by go nie nazwał. Może to wina ich totalnie odmiennego poczucia gustu i humoru, przez co łatwo im wnosić do relacji indywidualne nieporozumienia.
         - Nah, mówiłem ci już, że gorzej sypiam. Właściwie… Odkąd przydzielili mi pokój z Rafaelem, gościu chrapie tak głośno, że ściany się trzęsą - Cóż nowy współlokator rzeczywiście jest jednym z powodów tej niskiej jakości snu, dlatego Chadburn pozostaje przy tym, zamiast podawać następne, bardziej trafne powody, dla których trudno mu zmrużyć oko. Zresztą wcale nie ma już takich cieni pod oczami, a może nie zwrócił na to większej uwagi patrząc zmęczonym okiem w lustro.
         - No tak, no tak! Może złóż podanie o pojedynczy pokój? Jak administrator cię zobaczy, na pewno się zgodzi - mówi żartobliwie Patrick, klepiąc kolegę po plecach, na co Brandon jedynie przewraca oczami, idąc w kierunku klasy. Pojedynczy pokój zdałby się na medal, choć może być ciężko dostać miejsce w tak gęsto zaludnionym akademiku.
         Poranna kartkówka Goodwicka przychodzi mu łatwo, nawet jeśli przesadnie się na nią nie uczył. Brandon zwyczajnie ma dobrą pamięć i o tyle, o ile zapamiętuje cokolwiek z lekcji, tyle też jest w stanie przenieść wiedzy na następną. A przynajmniej ta umiejętność zdaje egzamin, gdy nie ma zbyt dużo myśli na głowie i nie rozprasza się tak łatwo, jak teraz. Tak więc z obecnej lekcji nie wiele zapamiętuje, czując wręcz materialnie jak plotki wpływają mu jednym uchem i nie chcą wypłynąć drugim.
         Choć to dopiero początek, to dzień mu się okropnie wydłuża. Przy jego boku pałęta się Patrick ze swoim nie wyszukanym żartem, od którego zaczyna głowa boleć. A później zbiera się nawet więcej ludzi, które stoją po stronie Brandona w opozycji do Glorii, jak gdyby po ich zerwaniu społeczność rozwinęła dwa wojownicze fronty.
         - Myślisz, że już znalazła sobie nowego? - szepcze Valeria, do swojej koleżanki, rzucając Brandonowi współczujące spojrzenie, gdy przysiadają w stołówce na lunch. Spojrzenia wszystkich zamieszanych w dramę, lawirują między ich dwójką, co doprowadza Brandona do szału, choć nie daje tego po sobie poznać. Pod stoickim wyrazem twarzy wbrew pozorom wcale nie czai się wybuchowy czarny charakter, a chłopiec, który najchętniej ukryłby głowę w piasku, chcąc uciec od tych niechętnych spojrzeń skierowanych w jego kierunku. I choć ma paru ludzi po swojej stronie, to wciąż czuje się niemal tak, jak dawniej. Szkoda tylko, że nie pamięta, co za dzieciaka dawało mu tyle siły, aby stawić czoła wszelkim przeciwnościom.
         - To prawdopodobne. Widziałam ją ostatnio z… - dziewczyny kontynuują swoją teorię, podczas gdy po głowie Brandona chodzi myśl o nowym chłopaku Glorii. O ile taki, w ogóle istniał. I wtedy przychodzi mu do głowy całkowicie odmienna myśl, taka zdecydowanie mniej przygnębiająca. Dlaczego to właśnie on ma się czuć tak, jakby stracił coś wartościowego? W końcu to Gloria nie dała mu dojść do słowa, ani nie chciała zrozumieć jego intencji, które wcale nie były złe! Tak więc w drodze sprawdzenia, czy dziewczynie równie zależało na nim, co jemu na niej, decyduje się podjąć tą samą technikę. Wprowadzenie Glorii w zazdrość.
         Rozglądając się po szkole w poszukiwaniu ochotniczki, która zechciałaby udawać jego dziewczynę, ta werwa zaczyna nieco przygasać. Jak niby miałby coś podobnego zapoczątkować? Nie widzi siebie samego, podchodzącego do obcej dziewczyny z prośbą o chodzenie. Zwłaszcza takie nieszczere. W dodatku większość damskiej części szkoły, którą Brandon jakkolwiek kojarzy, wciąż stoi po stronie jego byłej. Więc prosząc o coś takiego, jedynie strzeliłby sobie w kolano. Na następnej przerwie okazja ukazuje się jednak sama.
         Wraca tymczasem z wychowania fizycznego, z torbą treningową przewieszoną przez ramię, którą zamierza zostawić w akademiku, aby nie ciągnąć ją za sobą przez wszystkie zajęcia, które ma do późnego popołudnia. Głównie ze względu na te wszystkie kółka, na które się zapisał - a które często przerastają jego ambicje. Na drodze do akademika staje mu grupka chłopaków, która zdaje się nagabywać drobniejszą od nich i widocznie bezbronną dziewczynę. Po wyrazie jej twarzy Brandon może łatwo stwierdzić, że nie życzy sobie ich obecności. Normalnie Chadburn nie lubi mieszać się w nie swoje sprawy, jednak pozostawienie nastolatki samej z tymi chłopakami jakoś go gryzie w sumienie. Dodatkowo dostrzega w tej sytuacji swoją ostatnią nadzieję.
         - Hej skarbie, długo czekałaś? - pyta na tyle głośno, aby zwrócić na siebie uwagę grupki chłopców. Ignoruje ich jednak, podchodząc do dziewczyny, przy której odkłada na ziemię swoją torbę sportową. Puszcza jej konspiracyjne oczko, mając nadzieję, że pozwoli mu płynąć z prądem i podejmie tą małą scenkę. W przeciwnym wypadku wyszłoby na to, że jedynie się wygłupi, chcąc pomóc. - Jeszcze trochę i trener Turner przyjmie mnie do składu, tylko muszę poprawić oceny z biologii - mówi dalej, krzyżując na chwilę spojrzenie z dziewczyną. Dopiero po chwili odwraca się w kierunku grupki, która stoi wryta za jego plecami.
         - Jakiś problem? Nagabywanie cudzych dziewczyny to wasze hobby, czy coś? - pyta ironicznie, spoglądając chłodnym wzrokiem po każdym z nich. - Usłyszę, chociażby jedną złą opinię o was od mojej dziewczyny, to policzymy się inaczej - dodaje, kiwając na nich głową, aby zjeżdżali. Mogłoby się zdawać, że jest zbyt pewny, jak na samego siebie, jednak drugie skrzypce w jego przedstawieniu gra nauczyciel przechadzający się po dziedzińcu na swojej zmianie. W razie, gdyby rówieśnicy zamierzali nabić mu guza, mieli szansę skończyć na dywaniku u dyrektora.
         Na szczęście nie dochodzi między nimi do zamieszek. Grupka zdaje się go kojarzyć, choć on sam nie kojarzy ani jednego z chłopaków przed sobą. Ci natomiast decydują się odejść bez słowa, choć z wyraźną niechęcią na twarzach. Może też zauważyli nauczyciela na zmianie?
         Brandon odwraca się w kierunku dziewczyny, czując na swojej twarzy wypieki. Sam nie jest pewien czy dobrze zrobił, wypowiadając się w ten sposób. Jakoby to dobry moment, aby zapytać ją o udawane chodzenie ze sobą, zwłaszcza że plotki rozejdą się w zastraszającym tempie. A ta grupka odkrywając że aktualna wymiana zdań była tylko scenką, mogą jeszcze bardziej nagabywać jego nową koleżankę.
         - Emm… To było najlepsze rozwiązanie na jakie wpadłem - powiedział cicho, nieco zawstydzony. Podnosi wzrok na rówieśniczkę, uśmiechając się delikatnie. - Jestem Brandon Chadburn, a ty? - przedstawia się, nie chcąc aby zapadła między nimi niezręczna cisza, o którą szczerze powiedziawszy może się prosić tym poronionym przedstawieniem. - Właściwie… Jest coś o co chciałbym cię prosić. Znalazłabyś dla mnie chwilę? - pyta, spoglądając na sportowy zegarek na swojej lewej ręce. Wychodzi na to, że mają jeszcze niecałe dziesięć minut przerwy, więc szczerze liczy, że dziewczyna poświęci mu chodzić minutę swojego czasu. Jeśli zgodzi się na jego propozycje, będzie uratowany!