Falling Kingdom

       Zdecydowaną większość nocy przeleżał wpatrując się w sufit. Nie mógł zasnąć przez tysiące myśli błądzących mu po głowie, przez pomysły na samego siebie i to wszystko co powiedział, a co przeczyło jego sercu. Do tej pory kierując się jego głosem nigdy się nie zawiódł. Obecnie natomiast miał ogromne poczucie porażki, był zraniony i co jakiś czas w oczach zbierały się mu łzy. Ostatecznie więc postanowił sobie ogromną poprawę. Skoro i tak go nie akceptowali to zobaczą w pełnej krasie to czego nienawidzą. Zobaczą inteligentnego księcia potrafiącego rozwiązywać masę problemów z nieschodzącym z twarzy uśmiechem. Ogromne serce, błyskotliwy umysł i skoro Airund koniecznie chciał mieć z nim kontakt, dostanie najwspanialszego przyjaciela na którego zdecydowanie zasługuje! Z ich agresją będzie walczył przebiegłością i ciętym językiem, a w ostateczności… rzucił spojrzenie na skrzynię w której schowaną miał zbroję. Uznano, że posiadanie takiego ekwipunku jest niezbędne tak daleko od domu i teraz dziękował za to ojcu. Da tym wszystkim pseudo jaszczurkom popalić.
       Rano chociaż niewyspany był w pełni zdeterminowany. Swoją służkę uraczył najpiękniejszym uśmiechem jaki posiadał, dał jej kilka zadań i poprosił o załatwienie odpowiedniego manekina na którym będzie mógł powiesić zbroję. Dość chowania siebie i swoich umiejętności. Poprawił się jeszcze, sprawdził w lustrze jak leży na nim strój jeździecki. Mocno męski ale innego nie miał, a skoro miał pół dnia spędzić w siodle nie będzie cierpiał. Wygładził skrzydła, przy pasie przypiął pochwę z krótkim nożem po czym zaczesał jeszcze włosy za lekko szpiczaste ucho i ruszył. Z uniesioną głową, wypiętą piersią, idealnie nałożoną iluzją i morderczym spojrzeniem. Niech no tylko spotka kogoś kto źle mu życzy.
       Znajdując się na dziedzińcu i widząc nieco zmarnowanego blondyna jego postawa nieco się zmieniła. Spojrzał na niego ciepło, uśmiechnął się, a w momencie gdy miał wsiąść na gryfa który to radośnie nastroszył piórka na jego widok, pogłaskał księcia po dłoni. Rzucił mu przy tym figlarne spojrzenie, a gdy ten ruszył przed siebie, on chwilę czekał. Spojrzał jeszcze za siebie, na dowódcę straży i dwóch rycerzy którzy to mieli towarzyszyć w ich wyprawie po czym pochylił się nad uchem gryfa. Wyszeptał do niego dwa słowa, jego oczy błysnęły jasnym blaskiem który odbił się w tęczówkach zwierzęcia. Ten natychmiast stanął  na tylnych łapach, jego pisk odbił się od murów zamku po czym ruszył do przodu targnięty nieznaną dotąd siłą. Dwa, trzy susy, rozłożyły się jego skrzydła i po chwili już szybował. Wystarczyło wyprzedzić Airunda. Gdy to się stało gryfie cielsko spadło na ścieżkę i trzymając szybkie tempo w towarzystwie jego śmiechu nabrało znaczącej przewagi. Przynajmniej do momentu aż nie wyjechali poza miasteczko. Wtedy też zaczął zwalniać, wyprostował się godnie w siodle, a gdy Rund go dogonił rzucił mu spojrzenie kątem oka.
       - Och, jednak jesteś. Co tak wolno? – Zapytał zaczepnie odwracając zaraz twarz w jego stronę  i uśmiechają się do niego pięknie. Po chwili odwrócił się za siebie żeby sprawdzić w jakiej odległości od nich są strażnicy po czym poprawił się jakby było mu niewygodnie i zaczął przygryzać wnętrze policzka próbując zebrać myśli. Zanim jednak się odezwał jego uwagę zwróciły dzieci, prosty lud, który widocznie zadowolony widokiem ich książęcej pary wypatrywał w ten sposób szans na pokój. Zrobiło się mu ciepło na sercu. W jego kraju pokładano w nim dokładnie takie same nadzieje, a on tak mocno bał się zawieźć. Dlatego też gdy zaproponowano mu wianek od razu się pochylił żeby ten mógł spocząć na jego głowie, poprawiając go jedynie nieznacznie żeby nie leciał mu na oczy.
       - Dziękuję, moje drogie damy. Jest przepiękny. – Zapewnił z pięknym uśmiechem po czym spojrzał jeszcze na Airunda, widocznie ogarniętego ulgą, że przynajmniej jego poddani widzieli to co miało to małżeństwo przynieść. On również był niezwykle wdzięczny, a gdy ruszyli dalej zdjął z siebie wianek gładząc palcami jeden z kwiatów.
       - Myślałam o naszej… wczorajszej rozmowie. – Zaczął chcąc zamknąć ten temat raz na zawsze. – I masz rację. Jeżeli mamy coś zmienić to tylko wspólnie. Jeżeli mamy rządzić w pokoju musimy być w tym razem. Jeżeli… jeżeli nadal chcesz mieć we mnie przyjaciółkę przypomina, że miałeś pomóc mi szkolić Kaina. – Uśmiechnął się do niego pięknie jeszcze raz sprawdzając jak daleko są strażnicy po czym wyciągnął do niego dłoń odzianą w skórzaną rękawicę żeby złapać tą jego. – Pójdę też za Twoją radą i się nieco poniektórym postawię. Myślę, że część osób na zamku powinna zrozumieć dlaczego konflikt pomiędzy naszymi królestwami trwał długie lata i nie zwyciężyliście przy pierwszym uderzeniu. – Napuszył się niczym paw, a jego skrzydła zawibrowały. Zaśmiał się jednak zaraz po czym wyrwał jeden z kwiatków i podstawił mu pod nos.
       - Fiołki, bardzo słodkie w smaku. Dłużej przeżuwane powodują odprężenie. – Mruknął sam odgryzając jeden z kwiatków i marszcząc w rozbawieniu nos na jego idiotyczną minę. – No masz, masz. Spróbuj. – Zachęcił go jeżdżąc płatkiem po jego ustach. Prześlicznie pełnych i wyglądających na bardzo miękkie. W całym swoim misternym planie nie przewidywał tylko idealnego rozwiązania na swoje zakochanie ale to będzie robił cichutko i w odosobnieniu, wzdychając do swojego króla.
       Zapuszczając się coraz dalej w kraj jego uwagę przykuwało absolutnie wszystko. Całkowicie inna flora i fauna, inaczej realizowane uprawy. Miał pytania zaczepiające o każdą dziedzinę życia, a biedny Airund musiał mu cierpliwie odpowiadać. Ostatecznie wjechali na ziemie jednego z lordów gdzie ciągnęły się długie winnice. Oblizał się nieco nieświadomie. Och jakby chętnie wypił lampkę dobrego wina! Zanim to jednak zaproponował dostrzegł, że w miasteczku koło którego przejeżdżali było jakieś większe poruszenie i wszyscy kierowali się w stronę kamiennego kręgu umiejscowionego na szczycie małego pagórka, tuż przy linii lasu.
       - O, co się dzieje? – Zapytał zaciekawiony stając w strzemionach żeby przyjrzeć się całemu temu miejscu. Wzbudzało w nim niezrozumiały niepokój.

       Airund był niereformowalny. Jego miękkość za każdym razem gdy go zaczepiał, jego szlachetny uśmiech i ciepło w spojrzeniu którym obdarowywał go – głąba naczelnego, przyprawiał go sukcesywnie o ciarki na plecach. Nie robił absolutnie nic co ułatwiłoby utarcie pomiędzy nimi granic. Nie robił nic żeby zmienić swój wizerunek w jego oczach, żeby przestać był chodzącym ideałem, żeby pohamować uczucia których przecież żaden z nich nie chciał. Cóż, będzie musiał walczyć o swoje serce samodzielnie co nie oznaczało, że będzie się przy tym w jego towarzystwie źle bawił. Uśmiechnięty, dumnie wyprostowany i ciekaw absolutnie każdego robaczka, który przelatywał mu nad głową pytał. O ludzi, o ziemie, o rośliny i zwierzęta, o zwyczaje, o kulturę i religię. Chciał pojąć jakie znaczenie ma przemiana w smoka, jak wiele to daje, chciał pochłonąć wszystko co wykształcony książę mógł mu zaoferować samemu będąc przecież molem książkowym.
       Przeżuwając niespiesznie kwiatek, którego słodki smak rozpływał się po jego wrażliwym języku w pewnym momencie zamarł w pół ruchu patrząc na niego zaskoczony. Po chwili parsknął śmiechem na jego zmieszanie i jeszcze jednego kwiatka ugryzł prosto z łodyżki.
       - Plotki głoszą również, że rozmawiamy ze zwierzętami ale jeszcze żadna łania mi nie odpowiedziała na pytania. – Przyznał ze słodkim uśmiechem specjalnie chcąc go nieco mocniej zmieszać. Wyglądał wtedy niezwykle uroczo! – Wiesz, jesteśmy daleko od zamku, możesz już lekko odpuścić. Nie zjem Cię. Wolę listki. – Przyznał z rozbawieniem bo Airund nadal miał hamulce. Nadal miał nałożony filtr tego co mu wypada, a czego nie. A prawda była taka, że dopóki nikt na nich nie patrzył oceniającym wzrokiem, według niego mogli wszystko. Nawet jakby chcieli się teraz potaplać w błocie, nie widział żadnych przeciwwskazań!
       Na jego słowa dotyczące kuchni uśmiechnął się do niego ponownie już rozczulony. Jego ogrom troski był cudowny. Nikt nie dbał o jego komfort tak jak Airund – teoretycznie obca mu osoba. Nawet w domu nikt się nim tak nie przejmował! Przez chwilę więc patrzył na niego jak na siódmy cud świata dopiero po chwili opamiętując się, że jego serduszko ponownie za mocno uderzyło. Odkrząknął po czym ponownie obdarował go uśmiechem.
       - Nie musisz się mną tak przejmować. Podczas posiłków stoły są tak suto zastawione, że sobie wybieram warzywa. Ale muszę przyznać, że wasza dieta jest… ciężka. Przywyknę tylko z czasem. – Zapewnił zastanawiając się przy tym jak bardzo głodny Airund chodziłby u niego w momencie gdy mięso pojawiało się sporadycznie i zazwyczaj gotowane. Nie było złe! Jeżeli ktoś chciał można było je codziennie piec ale z natury ich dieta była oparta na świeżych warzywach, owocach czy produktach mlecznych. Po prostu nieco inna, lżejsza bo i wróżki były całkowicie innej budowie bo było widać po ich dwójce.
       - Ogólnie możesz się o mnie trochę mniej martwić. Niedługo się oswoję z tym miejscem i będziesz miał problem bo będzie mnie wszędzie pełno. – Przyznał po chwili namysłu oczami wyobraźni widząc już swoje wieczorne wycieczki do pustej kuchni, bieganie boso obładowanym ziołami po to by po drodze zahaczyć o bibliotekę i ciągnąć za sobą wór książek. Przynajmniej tak było w domu, gdy czuł swobodę i możliwości. Tutaj najpewniej by się trochę obawiał chociaż przy blondynie istniała ogromna szansa, że mając poplecznika w sprawach prozaicznie prostych w końcu poczuje tu komfort. Ba! Jego podejrzenia zostały po chwili ugruntowane gdy Airund z ogromną cierpliwością i spokojem zaczął mu opowiadać, odpowiadać na wszystkie pytania i wątpliwości. Przynajmniej do momentu w którym się poważnie zdenerwował.
       - Co? Czekaj! Jaka przypadłość?! – Zawołał za księciem po czym jednym susem wskoczył na siodło stopami i odbijając się od niego podleciał kawałek zanim opadł na ziemię. Wtedy też przystąpił do truchtu próbując za nim nadążyć, nie rozumiejąc co się dzieje ale sądząc, że w tym wszystkim Airudn będzie potrzebował pleców. Ostatecznie doszedł do wniosku, że postąpił słusznie i pomagając w przedarciu się przez tłum przykucnął. Jego skrzydła intensywnie zawibrowały po czym złotawy pyłek falą uderzeniową obił się o kostki licznych gapiów sprawiając, że część z nich gwałtownie odskoczyła na bok, a część się szybko cofnęła. Wtedy dobiegł do Airunda upewniając się, że ma przy pasie nożyk. Nie potrzebował go. Jedno spojrzenie smoczych oczu księcia wystarczyło żeby jego wzrok uniósł się na przerażonego podrostka. Momentalnie odbił się od ziemi, podleciał do niego po czym uśmiechnął się ciepło kucając koło niego.
       - Spokojnie, uspokój się. – Poprosił machając mu dłonią przed twarzą czym nieco podrażnił jego nos pyłkiem. Jeden oddech sprawił, że nieco oszołomiony dzieciak pozwolił się mu wziąć na ręce tym samym będąc w pełni przez niego bronionym. A żeby dać ludziom do zrozumienia, że mają się nie zbliżać, kolejna fala ostrych drobinek wywołana trzepotem skrzydeł odbiła się na wysokości piersi standardowej osoby. O dziwo, uważał na tyle żeby każdorazowo fala ominęła Airunda obecnie zerkając na niego ze zniecierpliwieniem. Nie złapał co do niego mówił ale patrząc po temperaturze sytuacji, dzieciak był zagrożony.

       Początkowo całkowicie niezrozumiałym były dla niego nerwy i pośpiech Airunda. Biegł za nim i wspierał go tylko dlatego, że czuł powinność. Chciał trwać przy jego boku nawet jeżeli absolutnie nic nie rozumiał i chyba właśnie mu to pokazał. Jednocześnie, wystraszony dzieciak, który zasnął w jego ramionach chyba czuł się bezpieczniej nieświadomy całego zajścia, niżeli jakby Rund miał się szarpać z – jak się zaraz okazało – katem. Jego skrzydła zjeżyły się i wibrując dźwięczały odgłosem przypominającym ważkę czy też szerszenia. Jego wzrok był bystry, w każdej chwili był gotów zareagować, dobyć noża bądź zwyczajnie uniknąć ataku. Szczęśliwie, ryk który wydobył się z książęcego gardła wszystkich postawił na baczność, w tym na chwilę jego.
       Przełykając nerwowo ślinę śledził tłum gapiów oraz jego ukochanego księcia kontrolując fakt przemiany. Jeżeli w zasięgu jego wzroku pojawi się jakiś smok będzie gorąco. Czuł jak drobinki magii buzują w jego żyłach, jak po skórze przepływają elektryzujące dreszcze. Jednocześnie, kołysał lekko podrostka chcąc żeby ten silniej padł w objęcia Morfeusza i nie przejmował się tym co miało tu zajście. A działo się znacznie więcej niżeli on na chwilę obecną widział.
       Sławetna Przypadłość o której wszyscy tu mówili nadal nie miała dla niego kształtu. Nie wiedział czy to choroba czy może jakieś znamię. Nie miał pojęcia czy cierpieli jedynie szlachcice, czy zwykli ludzie również byli na nią narażeni. Wiedział za to doskonale, że ta powodowała ogrom emocji, tak pozytywnych jak i negatywnych co tym samym go zastanawiało co denerwowało. Gdy tłum zaczął wyrażać swoje oburzenie dotyczące decyzji Airunda, kolejna fala wydobyła się z jego ciała, a skrzydła intensywniej zawibrowały. A niech ktoś tylko spróbuje podejść..!
       W momencie w którym jego gryf kilkoma susami znalazł się przy nim posłał mu spokojny uśmiech po czym wchodząc z idealną równowagą na jego grzbiet powoli usiadł w siodle. Nie chciał młodzika budzić ani zrzucić uspokajającego go pyłku z twarzy. Był jednak widocznie nerwowy. Następnie pogonił zwierzę delikatnym szturchnięciem piętą w bok dotrzymując kroku Airundowi który zakończył swoją wizytę w tym miejscu. Dopiero wtedy, gdy oddalili się od tłumu, on nieco odetchnął rozluźniając mięśnie ramion. Zaczął też spokojniej kołysać młodego zaczesując mu włosy z czoła. Swoją drogą dzieciak był niezwykle uroczy. Smocza uroda miała kilka egzotycznych dla niego aspektów które codziennie cieszyły jego oczy. Tym razem było podobnie i na dobrą sprawę, dopiero w momencie w którym Airund zaczął mówić podniósł na niego spojrzenie.
       - Mnie? Na co? – Dopytał zdziwiony. – Przypominam kto skopał komu dupsko w walce. – Uśmiechnął się uroczo próbując rozluźnić atmosferę. Nie rozumiał dlaczego Airund był tak zestresowany, cały spięty i nerwowy. Chciał go jakoś pocieszyć przez co nieco już automatycznie, wyciągnął do niego rękę żeby pogłaskać go po wierzchu dłoni. – Spokojnie. Wyjaśnisz mi teraz o co chodziło? – Zapytał starając się dać mu pełne wsparcie, niezależnie od tego co powie. Chociaż, na szczerą prawdę chyba nie był przygotowany.
       Słysząc o tradycji która związana była z przemianą w smoka pokiwał głową pozwalając sobie na zaniechanie uśmiechu. Słuchał go uważnie, śledząc wzorkiem całą jego postawę, mimikę twarzy. Wyglądał jakby cały problem dotyczył go personalnie na co on mocno się zaniepokoił. Szczególnie gdy wreszcie przedstawiono mu pełny obraz rytuału który przerwano.
       Iluzja na jego twarzy zawibrowała, jakby tracił zasięg. Brew niespokojnie drgnęła, a on musiał wstrzymać oddech żeby jego moc nie świrowała. Zrobiło się mu gorzej na żołądku na i sercu. Z automatu mocniej przytulił dzieciaka dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, że nie oddycha. Co za… CO ZA BESTIALSTWO!!
       Najgorszy był moment w którym Airund z taką ufnością zwrócił się w jego stronę. Wtedy ponownie iluzja została na ułamek sekundy zaburzona, a on jak idiota totalny przerzucił nogę nad głową gryfa, poprawił sobie młodego w ramionach i zeskakując na ziemię stanął tyłek do niego próbując się uspokoić. Jeden głęboki wdech, drugi wdech, trzeci. Ostatecznie znowu wstrzymał oddech i kucnął próbując się ogarnąć. To było dla niego niepojęte! On tak szanował życie. Każdą istotę w której żyłach płynęła magia, niezależnie czy uśpiona czy pobudzona.
       - Już. Już dobrze. – Mruknął po dobrych pięciu minutach załamania nerwowego po których wrócił do stojących nieopodal gryfów. Wsiadł ponownie w siodło, wyprostował się dumnie i wziął spokojny oddech. – Nie godzę się na to. Nie ma najmniejszych szans. – Oświadczył twardo patrząc w jego oczy z determinacją.
       - Oczywiście, że pomogę! Muszę dowiedzieć się więcej i go przebadać ale pomogę! – Oświadczył pewnie jeszcze raz patrząc na dzieciaka. Uroczy słodziak, nie zasługiwał na nic innego jak beztroskie dzieciństwo pełne możliwości. I choćby miał być ogłoszony szarlatanem, pomoże mu.
       W chwili gdy atmosfera determinacji między nimi zaczęła nieco się uspokajać, on zaczął wolniej oddychać i nie był już tak podminowany, los ponownie zmusił go do pełnej gotowości. Wystarczyło żeby raz usłyszał trzepot potężnych skrzydeł, odwrócił się i dostrzegł na horyzoncie smoczą sylwetkę i niepokój wrócił. Jego ciało zwolna zaczęła obudowywać zbroja, nie umiał nic na to poradzić. Gad natomiast przeleciał nad ich głowami i wylądował na ścieżce. Jego skrzydła wzbiły w powietrze kłęby pyłu zmuszając go do osłonięcia obu przedramieniem. Gdy natomiast jego ręka opadła dostrzegł sylwetkę w pas skłonionego mężczyzny.
       - Mój książę. – Przywitał się i na gest Airunda wyprostował. Wtedy Ren poczuł jak dreszcz przebiega mu po plecach. Mężczyzna miał zbolałą twarz, oczy pełne żalu, bólu i nienawiści. Jednocześnie cała jego sylwetka wyrażała boleść, niemożność poradzenia sobie z problemem który spoczął na jego ramionach. Mimo to gdy jego spojrzenie padło na śpiące dziecko w tęczówkach zabłysnęła czysta miłość.
       - Moja Pani. – Przywitał w końcu również i jego kłaniając się. On automatycznie kiwnął głową i przytulił mocniej chłopca. – Nie powinienem tego mówić i hańbić tradycji ale jestem wam, mój Panie, dozgonnie wdzięczny za przerwanie tego w porę. – Zaczął mówić z zaciśniętym gardłem. Wtedy też Ren przekręcił głowę w bok pozwalając by złota zbroja powoli się z niego wycofywała.
       - Hańbisz tradycję? – Zapytał zdecydowanie zbyt oschłym tonem jak na niego.
       - To nie jego wina moja Pani. Naprawdę nie jego. – Jęknął w rozpaczy na co jego serce zabiło szybciej. Kiwnął głową żeby ten kontynuował. – To niezwykły chłopak z talentem do zarządzania. Dzięki jego pomysłom nasze plony z roku na rok się powiększają. Jest uwielbiany. A raczej był, do czasu próby. Moja Pani, on miał poważny wypadek za niemowlaka. Uderzył się w głowę i był nieprzytomny przez trzy dni. Ja… on… nie jest w stanie się zmienić i nigdy nie będzie ale… to tak niezwykłe dziecko! – Mówił coraz mocniej rozemocjonowany tym czego był świadkiem. Widocznie czuł ulgę ale i strach na myśl, że książęca para musiała interweniować i teraz tłum będzie przeciwko nim wszystkim.
       Ren natomiast słuchał i obserwował z ogromną uwagą ojcowską miłość. Ostatecznie uśmiechnął się ciepło po czym odwrócił spojrzenie na swojego księcia.
       - Może wpadniemy do lorda na obiad? – Zaproponował z uśmiechem którym również obdarzył mężczyznę. Chciał mu pokazać, że nic mu nie groziło. Że oni byli po jego stronie. W oczach mężczyzny tylko na moment pojawiła się łza na co ponownie się skłonił w pas przed nimi.
       - Zapraszam w me progi. – Zapewnił wskazując miejsce docelowe, lasek za którym musiała mieścić się jego rezydencja. On na ten gest kiwnął głową i chwytając wodze pogonił gryfa do wzbicia się w powietrze. Żeby w towarzystwie lorda-smoka udali się do jego… przepięknej posiadłości!
       Mały zameczek schowany był za gajem. Biały niczym śnieg, porośnięty gęstym bluszczem w połowie przedniej ściany. Przecudowny ogród, liczne kwiaty kwitnące przed wejściem. Wysypana jasnym kamieniem ścieżka która prowadziła pod dwuskrzydłowe drzwi z ciemnego hebanu. Był urzeczony i z zaciekawieniem ponownie zaczął się rozglądać w szczególności gdy mógł zsiąść z gryfa. Ten otrzymał od niego kilka drobnych całusów w dziób na co się żachnął zawstydzony szturchając go przy tym głową. Wtedy też mógł poprawić sobie śpiącą galaretę i udając się za panem domu do środka ponownie wodził spojrzeniem po całym pomieszczeniu.
       - Zaniosę go do jego pokoju. – Zaproponował w momencie w którym jedna ze służek próbowała zabrać mu dzieciaka. Jego skrzydła ponownie zawibrowały na co kobieta spojrzała na swego pana czekając na jego zgodę. Ten ją szybko wydał i Ren mógł powędrować na piętro do pokoju pełnego książek, zabawek i kolorów na widok którego ponownie się uśmiechnął.
       - Wyjdź. – Rzucił do kobiety tonem nieznoszącym sprzeciwu po czym pociągnął kołdrę robiąc miejsce na śpiocha. Ułożył go wygodnie na poduszkach, pogłaskał po policzku po czym coś go naszło. Obejrzał się za siebie sprawdzając czy jest sam, ściągnął z siebie na chwilę iluzję i postawił skrzydła na sztorc. Dłonie ułożył tak jakby trzymał piłkę i zamykając oczy powoli wodził nimi nad ciałem młodego. Poczuł złamaną nogę, która w połowie piszczela miała lekkie zgrubienie. Kilka siniaków logicznych dla tak intensywnego wieku w jakim ten był. Niespokojnie drgnął natomiast w momencie gdy dotarł do jego głowy. Uchylił oczy zdziwiony, jeszcze raz się za siebie obejrzał po czym przysiadł na łóżku łapiąc młodzika za policzki. Przyłożył usta do środka jego czoła zaraz marszcząc nos jakby poczuł nieprzyjemny zapach.
       - Serio? Tyle? – Pomasował sobie skronie nie dowierzając w swoje odkrycie. Jeżeli cała ta „Przypadłość” była spowodowana blokadą magii w ciele to wyśmieje cały ten naród. U nich takie przypadki po prostu leczono! Ponownie się więc zirytował i nakładając na siebie iluzję ruszył do salonu gdzie Rund siedział z mocno zestresowanym lordem. Gdy wszystkie oczy skierowały się na niego ostentacyjnie podszedł do księcia, przysiadł półdupkiem na podłokietniku fotela i opierając się przedramieniem o jego ramię pochylił się nad jego uchem.
       - Chyba wiem co mu jest. – Oświadczył zaraz nadziewając się na pełne zdziwienia spojrzenie. Tak księcia jak i lorda. Zanim jednak przystąpił do wyjaśnień założył nogę na nogę, poprawił strój i zmierzwione nieco włosy. Nie spieszył się nadal czując złość.
       - Każda istota w której płynie magia ma nerw po którym moc rozchodzi się po ciele. Ten nerw początek ma tutaj – Położył palec na środku czoła swojego narzeczonego po czym pociągnął nim po jego głowie, dokładnie przez jej środek i zaczepnie posmyrwał go po karku. – i ciągnie się po całym kręgosłupie aż do miednicy po której idą jego rozgałęzienia. – Zamilkł ponownie kładąc przedramię na szerokim barku Airunda. – Jeżeli początek tego nerwu ma zator magiczny, magia się nie rozchodzi i nie można z niej korzystać. Mówiłeś Panie, że syn miał wypadek za niemowlaka. Mogło się zdarzyć tak, że ten nerw został wtedy zablokowany. Chociaż równie dobrze blokada mogła powstać jeszcze w łonie matki i taki się urodził. – Wzruszył ramionami widząc przerażenie na twarzy mężczyzny. – To się leczy. A raczej, rehabilituje magicznie. My, wróżki, mamy w tym wykształconych specjalistów. Proces mozolny, tym mocniej problematyczny im starsza jest osoba ale jest do pokonania. Wyrazisz zgodę żebym go przebadała i wdrożyła leczenie? – Zapytał w odpowiedzi otrzymując tak głuchą i ciężką ciszę, że zainteresował się wystrojem wnętrza, dając im przyswoić wiedzę której mogli w ogóle nie być świadomi. Ach te smoki.

       Miejsce w którym obecnie przebywał raziło jego estetykę w oczy. Owszem, zdobienia pokrywające czy to sufit czy liczne kolumny, te będące częściami mebli bądź zdobiące podłogę, w momencie gdy układały się harmonijnie z czymś co było jednolite, o stosunkowo stłumionych kolorach było przepiękne. Nawet złote elementy odbijające poranne promienie słońca, które licznymi oczkami słały się niczym dywan na zwyczajnej, drewnianej podłodze były magiczne. Ale tutaj, nie wiedział na co patrzeć i im dłużej to robił tym mocniej bolała go głowa. Ktoś miał pieniądze i chciał się pochwalić właśnie ich posiadaniem. Jednocześnie nie mając krzty gustu. Dlatego po chwili skupił się na czymś przyjemniejszym, na jego księciu.
       Nieco nawet histeryczny śmiech jaki wydobył się ze smoczego gardła kazał mu nagle skupić się i wszcząć taki swój mały alert. Nie chciał go urazić w momencie gdy widocznie wszedł na bardzo drażliwy temat, ba! Wyprostował się nawet gładząc go delikatnie po ramieniu, dając mu do zrozumienia, że miał w nim wsparcie choćby nie wie co. Obecnego obrotu spraw się jednak nie spodziewał.
       Początkowo nie wiedział wręcz co mu odpowiedzieć na coś co było bardzo brutalną prawdą! Dlatego złapał za krawędź koszuli mnąc ją lekko żeby dobrać odpowiednio myśli.
       - Chorych – owszem, łatwych do wyleczenia – niekoniecznie. – Zapewnił jednocześnie odwracając się za nim gdy ten prawie wybiegł z salonu do ogrodu. Wtedy też chociaż początkowo zmieszał się, przybrał na twarzy spokojny wyraz, poprawił się po czym wstał.
       - Zajrzyj proszę do syna. Zaraz się obudzi i lepiej żeby widział wtedy kogoś kochającego. Może lekko spanikować przez nagłe zaburzenie świadomości. – Wyjaśnił na co szlachcic momentalnie poderwał się z miejsca i najpewniej tylko przez wzgląd na fakt obecności rodzin królewskich, nie wybiegł jak opętany tylko nerwowo wszedł po schodach. On natomiast splótł dłonie za plecami i spokojnym krokiem poszedł za swoim narzeczonym rozglądając się czy nikt ze wścibskiej służby nie śmie ich podsłuchiwać.
       Gdy natomiast upewnił się w ich samotności skupił swój wzrok na Airundzie. Pierwsze co w oczy rzucił mu się ukruszony kamień pokryty krwią. Rozumiał go, sam czasami był taki porywczy. Dlatego momentalnie zaczął grzebać w swojej torbie, a dobywając z niej mały flakonik czegoś przypominającego wodę i bandaż, usiadł obok niego prosząc go o podanie mu dłoni.
       - Zanim zrozumieliśmy jak połączone są naczynia w ciele, jak odpowiednie odblokowywanie mięśni czy przepustów magii działa przy minimalnym wysiłku, sądzono że najskuteczniejszym rozwiązaniem… jest rozciąganie. Mięśnie, które pękały sprawiały, że nerwy były przerywane, a magia zaczynała płynąć. Szkoda, że przy okazji kruszyły się kości, a chory umierał w długiej agonii wykrwawiając się do środka. – Wyjaśnił po tym jak polał jego kłykcie szczypiącą wodą pachnącą rozmarynek i zaczął owijać bandażem, długo siedział w zupełnej ciszy żeby pozwolić smokowi wyrównać swój oddech i nieco uspokoić myśli. Kłótnia z nim nie była jego celem, Airund go fascynował, z każdym dniem był w jego oczach coraz wspanialszym mężczyzną na którym sam by mógł się oprzeć. Nie chciał tego stracić.
       - Nasza historia splamiona jest litrami krwi osób które mogły cieszyć się długim życiem. Czy to w imię odkryć, nauki, religii czy tradycji. Nie zmienimy tego. Możemy za to zmienić naszą przyszłość. Ocalić tego jednego chłopca, później kolejnych, zlikwidować coś co było skazą na waszym honorze. – Zapewnił całując opatrunek po czym uśmiechnął się do niego najpiękniej jak potrafił.
       - Po ślubie mogę sprowadzić tu medyków. Możemy szkolić Smoki w tym zakresie. Nie zawsze wymaga to ingerencji magicznej, czasem wystarczy czysto fizyczna. – Przyznał przytulając jego całe ramię, opierając głowę na jego barku.
       - Chcesz mi może o czymś powiedzieć?
       Airund słuchał w milczeniu wszystkiego, co Renasta miała mu do powiedzenia. Czuł, że z każdym z nich jego złość powoli odpływa w zapomnienie, a zamiast tego pojawia się głębokie współczucie dla każdej z tych istot
       - Nie wiem od czego zacząć - powiedział krótko, wbijając spojrzenie w opatrunek na dłoni i wciąż jeszcze czując lekkie szczypanie zdezynfekowanej rany.
       - Pewnie sama zauważyłaś to podczas naszej walki. Nie chciałem cię oszukiwać, ale z drugiej strony bałem się tej prawdy. Obawiałem się, że poczujesz mną rozczarowanie, gdy tylko ci ją wyjawię - przyznał, przenosząc spojrzenie na twarz dziewczyny i jej piękne, mahoniowe spojrzenie
       - Ja również dotknięty jestem przypadłością. Odkąd pamiętam smoczą postać przybieram z ogromnym wysiłkiem i na bardzo krótki okres czasu. Wtedy podczas naszej potyczki Veiron podał mi odpowiednie mikstury, których jednak skutki uboczne sprawiły, że przez resztę dnia walczyłem o zachowanie przytomności. Przepraszam, że ci o tym nie powiedziałem. - przyznał ze szczerą skruchą.
       Na wyznanie którego już się domyślał czekał spokojnie przytulając się do jego ramienia. Głaskał go samemu dając sobie okazję do zaznania spokoju w sercu. Cisza jaka ich otaczała, znakomicie zadbany ogród i samotność. Nikt na nich nie patrzył i o nic się nie czepiał, a on topniał w jego obecności rozkoszując się dotykiem jego koszuli i dźwiękiem jego głosu. Nawet jeżeli ten był smutny.
       Początkowo w głowie pojawiło się mu: „a żebyś Ty wiedział jak ja Cię okłamuję” co wywołało gorzki uśmiech. Zaraz jednak się opamiętał, wyprostował i pogłaskał go po policzku.
       - Ale wiesz, że ja Cię uwielbiam takim jakim jesteś? – Dopytał wciskając się mu pod rękę żeby móc się do niego przytulić, wtulając w jego pierś niczym ufne dziecko albo bardzo radosny szczeniaczek.
       - W listach poznałam interesującego mężczyznę pełnego życzliwości, o wielkim gorącym sercu i głowie pełnej pomysłów. Nowoczesny ale szanujący tradycję, chcący coś zmienić ale nic na siłę. To czy masz Przypadłość czy nie niczego między nami nie zmienia. No może poza tym, że chyba będę Cię częściej w nocy odwiedzać. – Przyznał wreszcie go zostawiając, samemu napawając się odpowiednią dozą miłości i dotyku po której wyprostował się i poprawił ponownie koszulkę. Nie omieszkał posłać mu kolejnego uśmiechu pełnego wsparcia po czym jeszcze raz zwrócił uwagę tylko na otoczenie.
       - Czy dodamy to do naszej wielkiej listy zmian? Wyleczymy tego malucha, a po  ślubie poproszę mojego kuzyna żeby wpadł z odpowiednimi materiałami naukowymi i może dwoma specjalistami? On natomiast jest jednym z najlepszych! – Dodał szczycąc się tym jak jego nijak nie spokrewniony z nim przyjaciel wspaniale rozwinął się w ciągu kilku ostatnich lat. Był szanowanym na dworze medykiem, a na „Przypadłości” znał się jak nikt. Leczył dzieciaki z największą skutecznością na dworze, a jego flirciarskie zapędy były tylko drobnym mankamentem jego osobowości. Aczkolwiek! To on go nauczył całować tak świetnie, że partner się po prostu rozpływa więc poniekąd był mu wdzięczny.
       - Chodź, pomożesz mi przygotować jeden specyfik. Zostaniesz pomocnikiem szarlatana. – Wyciągnął do niego dłoń wstając w dość energiczny sposób, zastanawiając się przy tym czy kilka świeżych ziół znajdzie w okolicznym lesie albo samym ogrodzie. Musieli się porządnie rozejrzeć i przy okazji, odpowiednio uspokoić. Jak znajdzie dmuchawce to go w nie wrzuci i porządnie wytapla.

       Chwila szczerości jaką mieli właśnie za sobą sprawiła, że poczuł ogromne wyrzuty sumienia. Sam najchętniej też by się do wszystkiego przyznał. „Hej Airund, okłamuję Cię od samego początku, nie ma żadnej księżniczki ale jestem gotów ponieść śmierć byleby zakończyć ten spór. Poza tym jestem facetem.” Czuł się fatalnie! Wodził więc dłuższą chwilę wzrokiem po pięknie kwitnących kwiatach żeby odnaleźć w sobie siłę do ciągnięcia tej szopki dalej. Tak bardzo nie chciał. Blondyn był jedyną osobą która traktowała go normalnie, która miała w sobie odwagę się do niego uśmiechnąć. Jedno spojrzenie na ten uśmiech wystarczyło żeby poczuł się sam ze sobą jeszcze gorzej niż do tej pory co zamaskował równie przyjemnym uśmiechem w odpowiedzi. Oczy jednak mu wyraźnie posmutniały dlatego czym prędzej chciał zająć swoje myśli. W momencie gdy ruszyli w stronę głębszej części ogrodu, która płynnie przechodziła w las, odpowiedział mu na jego pytanie.
       - Enbolie – zator magiczny. Brzmi po prostu bardziej… jak choroba. – Przyznał szczerze bo akurat ta cała „Przypadłość” brzmiała nie tyle tajemniczo co na tyle mrocznie, że bałby się wypowiadać to słowo na głos w jakimś większym gronie. Dodatkowo,  z tego co mówił książę słusznie. Niemniej jeżeli obydwaj zaczną się posługiwać ich nazwą mogliby sporą ilością doświadczeń się wymienić zanim przybędą Medycy. Wtedy mógłby ostrzec swoich poddanych w jaki sposób postępować ze Smokami, jak ich uczyć i jak nie narazić się na ich gniew. Niemniej, to był kolejny z tysięcy tematów które musieli rozłożyć w czasie, a który da im autentyczną możliwość na spędzanie czasu wspólnie. Co ostatecznie go cieszyło.
       Gładząc jego przedramię w wysokiej nieświadomości, w celu skupienia się na rozmowie, w pewnym momencie zmarszczył brwi i spojrzał na niego mocno pytająco.
       - Pytanie tylko czy będą tu bezpieczni? To, że Smoki mogą nie chcieć się uczyć to jedno, to jest ich wybór. Ale jeżeli macie tradycyjne podejście do czegoś co ostatecznie okazuje się schorzeniem to czy leczenie tego nie będzie podchodziło pod… nie wiem do końca co, ale rozumiesz? – Mruknął po tym jak niespecjalnie się zawahał. Nie chciał wychodzić z jakimiś mrocznymi wizjami nadziewania cennych Medyków na pale przed pałacem ale… trochę się o to bał. Nie chciałby tu nikogo sprowadzać jeżeli nie mógłby gwarantować pełnego bezpieczeństwa wykonywania zawodu.
       Na wspomnienie o jego drogim przyjacielu zrobił dość idiotyczną minę próbując się z całych sił powstrzymać przed głupim komentarzem. Och tak, on bardzo by chciał się tu pojawić. Od początku marudził, że z nim pojedzie w ramach królewskiej świty. Po to żeby polować na Smoki… w łóżku… sprawdzać ich wytrzymałość… aż się gorzko roześmiał masując zaraz nasadę nosa.
       - Jeszcze pożałujesz tego zaproszenia. – Parsknął ostatecznie gromkim śmiechem nagle zastanawiając się czy ten podrywałby księcia. Albo raczej, jak intensywnie by go podrywał! Czy skończyłoby się to romansem? Czy… na pierwszy rzut oka z odległości dwóch kilometrów widziałby w jego oczach fascynację swoim przyszłym mężem? Tak wiele pytań z tak oczywistymi odpowiedziami. Aż westchnął z utęsknieniem za tą jego głupią gębą.
       - Zaproszę go, wyrównam trochę siły na dworze. – Szturchnął go zaczepnie łokciem po czym rozejrzał się uważnie po rosnących kępach kwiatów po to by po chwili się pochylić i zacząć zrywać… niczym nie wyróżniające się liście!
       - Ogólnie nie chce wątpić w wiedzę Twego druida ale ziołolecznictwo w którymś momencie jest niebezpieczne. Szczególnie, w tym przypadku. Jednak podejrzewam, że jesteś tak nafaszerowany, że mi to ostatecznie pomoże… oby… – Zmarszczył nos podając mu pąk listków. – Ale tak, każdy proces leczniczy ma etapy. W pierwszym należy przygotować organizm podając odpowiednie specyfiki które następnie pomogą bądź utrwalą efekt. Następnie następuje sama procedura i kolejno ponownie podaje się leki. Chłopczyk jest w jakimś stopniu zablokowany i natychmiastowe zwolnienie tej blokady mogłoby rozsadzić mu serce. Dlatego trzeba go przygotować ziołami – zrobię mu napary które będzie musiał regularnie przyjmować przez jakieś dziesięć dni. Później – chociaż muszę jeszcze doczytać – trzeba mechanicznie zwolnić blokadę, a na końcu podać lekki które utrwalą przepływ. – Wyjaśnił najprościej jak umiał mając nadzieję, że z tego bełkotu Rund cokolwiek zrozumiał. Oczywiście w praktyce był to proces kilkutygodniowy, a w momencie gdy on nie posiadał bogatych doświadczeń, a medycyny jedynie liznął przez własne zainteresowania, pewnie ze względu na niechęć wyrządzenia krzywdy jemu zajmie to jeszcze dłużej.
       - Boli Cię to, prawda? – Zapytał miękko po tym jak wsadził zerwane liście do torby i ruszył dalej rozglądając się za kolejnymi składnikami. Pech chciał, że weszli na wielkie połacia łąk porośnięte przede wszystkim… dmuchawcami. W momencie na jego ustach zawitał diabelski uśmieszek. – Wiesz co jest we Wróżkach najlepsze? – Zapytał nieskromnie odwracając się do niego przodem, stając dokładnie przed nim w bardzo dziwnej, niewielkiej odległości. – Nasza niepozorność. – Odpowiedział zanim Airund zapytał po czym gwałtownie zrobił krok do przodu tak żeby jedna jego noga znalazła się za tą Smoka, złapał go za jedno ramię, biodra i po prostu wziął nim rzucił używając klasycznej dźwigni i fizyki. Oczywiście specjalnie wybrał miejsce gdzie było najwięcej dmuchawców których fala wzbiła się w niebo w momencie gdy Rund wpadł w wysoką trawę. On natomiast parsknął śmiechem.
       - To masz nauczkę przed ślubem! Jakbyś chciał denerwować swoją żonę!
       Airund nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. W jednej chwili jak gdyby nigdy nic przechadzał się po całkiem urokliwej łące, a w drugiej jego twarz nagle znalazła się w głębokiej trawie. Było to zdarzenie tak nagłe, że wbrew wszelkiej logice, jego płuca wzięły głęboki haust powietrza, przez co masa pyłków i nasionek dmuchawców dostała mu się do ust. To z kolei wywołało charczący kaszel godny prawdziwego astmatyka.
       - Za co to było? - mruknął, podnosząc się do siadu i z lekkim skrzywieniem wyjął palcami jedno z nasionek, które dostało mu się do ust.
       - Jesteś odważna księżniczko. - dodał tajemniczo i gdy Renasta najmniej się tego spodziewała, szarpnął ją za rękę, tym samym wrzucając ją w jeszcze większy gąszcz dmuchawców.
       - Bo mam dosyć tej Twojej pochmurnej miny. Jest pięknie, jesteśmy na wycieczce, zamiast się cie… eeee… AAAA! – Wpadając w dmuchawce sam się ich najadł przez co podnosząc się w pozycji na radosną fokę zaczął pluć nasionkami. Trwało to chwilę po czym spojrzał na niego spod przymrużonych powiek uśmiechając się przy tym czarująco.
       - Rozpętałeś wojnę, mój książę. – Oświadczył zrywając kilka dmuchawców po to by go nimi trzepnąć w głowę i ani się obejrzał, a zaczęli się tarzać wzniecając falę pyłków, uciekających przed nimi koników polnych i gromkiego śmiechu. Pech chciał, że w tym wszystkim jego iluzja zaczęła nieco szaleć, a gdy wylądował pod ciałem smoka, leżąc na brzuchu w ogóle obawiał się, że zaraz się wszystko wyda.
       - Nie rób nic czego będziesz później żałował. – Ostrzegł go, rzucając mu spojrzenie przez ramię. W tej samej chwili poczuł ciepłe dłonie na swoich bokach i o ile wcześniej mógłby go podejrzewać o jakieś romantyczne zapędy, obecnie obawiał się bezwzględnego gwałtu.
       - Obślinię Cię! NIE ŁASKOCZ MNIE! – Krzyknął po chwili zalewając się czerwienią i dusząc ze śmiechu gdy ten paskudny gad nijak go nie posłuchał. Próbował protestować, owszem! Ale poza tym, że nie mógł zrobić kompletnie nic to nie mógł… zrobić kompletnie nic! Był na jego pełnej łasce, a uratowali go tylko strażnicy, którzy nagle pojawili się na wzniesieniu w ich poszukiwaniu, zwabieni najpewniej jego krzykiem, a Airund padł na niego chowając się w wysokiej trawie. Wtedy on mógł oprzeć czoło o wygnieciony kawałek, łapiąc przy tym ciężkie oddechy i chowając twarz pozbawioną iluzji. Do tego cały czas miał fale chichotu na które ten go uspokajał samemu się śmiejąc. Hipokryta.
       - Bierz ten smoczy tyłek ze mnie bo się zemszczę.

      Wszystkie ważne i poruszone przez nich właśnie tematy odeszły momentalnie w niepamięć. Obecnie, leżąc z nosem w łące, liczyło się dla niego tylko tyle, że:  A. siedział na nim jego bardzo przystojny narzeczony, B. jego bardzo przystojny narzeczony dopuścił się gwałtu w najczystszej postaci odmawiając mu możliwości nabrania zbawiennego, pełnego oddechu. Owszem, wiedział że kiedyś do tego wrócą. Wiedział, że w atmosferze spokoju i pełnego zrozumienia wymyślą razem błyskotliwy plan. Ale na ten moment w jego głowie kotłował się plan tego jak go z siebie zrzucić, przyszpilić do ziemi i pokazać swoją dominację przy tym przywracając na twarzy iluzję. W innym przypadku by się w bardzo spektakularny sposób spalił i to jeszcze przed ślubem! Koniec z pokojem, koniec z traktatem i współpracą. Nie mógł tego zrobić swojemu królestwu dlatego ostatecznie.. no odklepał. Poddał się z kretesem, a czując na sobie nieco inny rodzaj ciężaru, bijące ciepło od smoczej piersi, poczuł jak robi się czerwony. Co… on?!
       To nie tak, że było mu wstyd za obecną pozycję. Był dość otwartą osobą na wszelkiego rodzaju eksperymenty chociaż jak chodziło o uczucia – dbał tak o swoje jak i partnera stawiając na szczerą i otwartą rozmowę. Ale do jasnej! Potrafił docenić piękno i egzotykę, którą Airund wręcz emanował. Z łatwością mógł mu zmiękczyć kolana i wcale im nie ułatwiał całkowicie likwidując ostatnie granice między ich cielenościami. Aż mu się jęk rozgoryczenia wyrwał gdy uzmysłowił sobie jak skutecznie ten mógłby się dobrać do tych jego najdelikatniejszych obszarów. Aż jego podświadomość zaczęła zachęcająco pomrukiwać żeby go przygryzł w ucho. Miałby go całego i to natychmiast.
       W końcu jednak wstał, a on biorąc kilka głębszych oddechów pozwolił sobie uspokoić magię, przewrócił iluzję i dopiero przetoczył się na plecy. Z włosów wystawały mu źdźbła trawy, a zaróżowione policzki z dodatkowym najpiękniejszym uśmiechem jaki posiadał po prostu kusiły. Jak rusałka w zakazanym lesie, tylko sobie wziąć. Oczywiście nie podpuszczał go. Wyciągnął do niego ręce żeby pomógł mu wstać po czym ściągnął z siebie kilka roślinek.
       - Nie myśl mój książę, że to koniec. Wygrałeś bitwę ale nie wojnę. – Przykleił się dłońmi do jego piersi i stając na palcach rzucił mu pełne figlarności spojrzenie. Dopiero później zaśmiał się rozbawiony i zadzierając głowę w górę, nagle stracił optymizm. Nie znosił burzy! Bał się piekielnie, a te w smoczej krainie miały być wybitnie niszczycielskie przez panujący tu klimat. Dlatego chętnie wziął go pod rękę i dał się prowadzić do posiadłości.
       - Będę potrzebowała kilku dni na stworzenie odpowiedniej ilości mikstur. Zasadniczo, pewnie ponad tydzień zważywszy na nadchodząc nasz wielki dzień. Czy myślisz, że… znajdziesz… później czas żebyśmy znowu przyjechali tu razem? – Zapytał nieco niepewnie wiedząc doskonale ile obowiązków spłynie na ramiona blondyna. Wziął go przy tym pod ramię gładząc go delikatnie bicepsie. Przy tym wszystkim gorączkowo myślał jak mu pomóc skoro miał stanowić jego „ozdobę”. A przecież miał tyle wiedzy, którą mogliby razem spożytkować! Aż się oparł policzkiem o jego ramię marszcząc nos w geście ni zamyślenia ni niezadowolenia.
       Szczęśliwie Airund i jego nowatorskie podejście nieco go pocieszyło. Mogli bowiem wiele spraw omawiać na osobności, a on chętnie będzie do jego pełnej dyspozycji. Szczególnie, że dzisiejszy dzień pokazał jak niesłusznym było założenie, że powinna ich łączyć jedynie polityka. Rozumieli się, wspierali. W ich oczach błyszczało ciepło gdy tylko spojrzenia się krzyżowały, a on dawno nie czuł się żeby mógł komuś tak jak jemu zaufać. Chciał spróbować to z nim zbudować i nawet jeżeli zostaną tylko przyjaciółmi, będzie go to satysfakcjonowało.
       Zanim znaleźli się pod rezydencją od której wcale nie zapuścili się daleko zatrzymał go jeszcze. Jedna rzecz nie dawała mu spokoju i chciał ją na świeżo wyjaśnić. Dlatego złapał go za dłonie, podniósł na niego oczy i uśmiechnął się delikatnie, pełen nadziei.
       - Wiem, że wszystko sobie już wyjaśniliśmy ale chciałabym Cię jeszcze raz przeprosić. Za wczoraj. – Zaczął nie pozwalając się mu wtrącić. – Masz rację. Jeżeli chcemy cokolwiek zmienić musimy być w tym razem. Dzisiaj widzę, że ta współpraca może wyglądać niezwykle owocnie bo dajemy sobie szansę nie bycia doskonałymi. Obiecuję, że przy Tobie będę. Niezależnie. Tylko dalej bądź sobą. – Jedną, trzymaną dłoń uniósł sobie do ust i delikatnie całując go w wierzch palców zaraz przytulił ją do swojego policzka ponownie się do niego uśmiechając. Wiele zrozumiał na tej wycieczce i wiele chciał kontynuować. Inne rzeczy, w tym swoje podejście zdecydowanie zmieni. Niech życie dalej się toczy ale chciał mieć nad nim chociaż częściowo kontrolę.
       Uroczą scenę w której powoli zatapiali się w swoich oczach, a jego myśli skutecznie uciekały w nicość wprawiając go w nieopisany komfort zakłócił pierwszy piorun. Nie zauważył go do momentu aż nie nadszedł po nim grzmot, a on wręcz z piskiem podskakując nie przykleił się do Airunda obserwując otoczenie i nie rozumiejąc co się dzieje.
       - Ooooch… jak ja nie lubię buuurzyyyy. – Jęknął wsadzając nos w jego pierś. Wziął głęboki oddech i tym razem to on pociągnął go do rezydencji. Tam lordowi poświęcił dokładnie dwie minuty siedząc już w siodle. Na herb swego rodu przysiągł, że wróci z lekarstwem, a do tego czasu dziecko zostaje pod jego protekcją. W kolejnym dniu przyśle stosowne pismo, a jeżeli nastroje w miasteczku będą przytłaczająco – zabierze młodego szlachcica pod swoje skrzydła. Po tej chwili zapewnień, gdy kolejny grzmot przetoczył się nad ich głowami, pogonili gryfy w drogę powrotną wmawiając jeszcze ich strażnikom, że „przecież byli cały czas w pobliżu tylko ich okrążyli i szli im za plecami, a nie przed nimi”. Kupili to, a dodatkowo zbliżająca się burza nie zostawiała możliwości do kłótni.
       Pędzili więc jak wiatr przez pola, a później lasek gdy niespodziewanie, z nieba spadł wodospad ostrych kropel. Początkowo skulił się w siodle ale z każdym kolejnym metrem robiło się gorzej. Nagle ktoś krzykną „gospoda!”. Nie miał obiekcji i szybko znajdując się pod dachem stajni przylegającej do przybytku potrząsnął głową zrzucając z przemoczonych włosów krople wody. A później otrzepał się jego gryf i wyglądał dokładnie tak samo jak przed otrzepaniem się.
       - Panowie, to może po jednym na rozgrzewkę? – Zaproponował próbując ogarnąć włosy ale te klapnęły mu na oczy i nie poddawały się rozczesywaniu palcami. Ostatecznie więc je zaczesał do tyłu i olał wyglądając – ponownie – nieco zbyt męsko. Dama zdecydowanie by nie miała tak wywalone na bycie przemoczoną do suchej nitki.

       Nie przypominał sobie żeby w swoim dotychczasowym życiu miał okazję do takiego stopnia zmoknąć. Autentycznie, ciekło mu po skórze, ubrania nie chroniły go ani odrobinę chociaż nie był pewien czy to skórzane spodnie w końcu poddały się żywiołowi czy ten raczył wtargnąć po prostu pod nie. Nie wspominał już tym bardziej o skrzydłach. Z nich można było wyciskać jeżeli tylko założyłoby się, że można je tak zgiąć. Cieszył się, że nie miał na sobie jakiegoś zbędnego makijażu który najpewniej by teraz płynął, a jednocześnie w całej zawierusze widział jedną pozytywną rzecz – była tak kiepska widoczność, że nie musiał trzymać iluzji co go tylko dodatkowo męczyło. Był więc całym sobą, uniesiony delikatnie w siodle i mrużącym oczy na szczypiące igiełki padającego deszczu. Zawiewało prosto na nich, droga zmieniała się w błoto, a nad głowami szalały im błyskawice. Jeżeli ktoś zapytałby go jak wyobraża sobie koniec świata to właśnie tak. Jego serce biło tak mocno, że można by je pomylić z grzmotami przetaczającymi się w ciemnych chmurach, a ręce chociaż drętwiały silnie trzymały się siodła. Byle dotrzeć w jakieś bezpieczne miejsce.
       Gospoda która niespodziewanie wyrosła im na drodze była dla niego oznaką litości niebieskich panów nad nimi. Wpadli pod zadaszenie z taką prędkością, że gryfy ledwo co wyhamowały po czym on musiał dać sobie chwilę. Po pierwsze na ponowne nałożenie na twarz iluzji, po drugie na próbę zejścia z siodła. Gdy mu się to wreszcie udało wycisnął jeszcze koszulę która prześwitując przylegała do jego ciała ukazując sprytnie założoną bieliznę. Sprytnie dlatego że nie dało się mieć wątpliwości co do kobiecych kształtów nawet mimo że one nie istniały. Był to pomysł jego drogiego przyjaciela i jak na razie sprawdzał się! A cycki wypchane materiałem na co dzień nawet wygodne były.
       Niemniej, poprawił nieco włosy, otrzepał skrzydła po czym wszedł do gospody rozglądając się uważnie za kominkiem. Musiał pilnie wystawić skrzydła do ogniska i je wysuszyć, inaczej nie będzie miał do dyspozycji pyłu co znacząco ograniczało jego magię. A bez niej to jak bez ręki! Dlatego nie czekając na napitek podszedł do paleniska, delikatnie rozwinął ciężkie od wilgoci skrzydła i delikatnie ustawiając je w odpowiedniej odległości od płomieni odetchnął głośno z ulgą. Jak przyjemnie. Udało mu się nawet na chwilę osiągnąć taki komfort, że przymknął oczy. Jednak zaraz je ponownie uchylił natrafiając na zmartwioną twarz Airunda.
       Na jego ustach od razu pojawił się przepraszający uśmiech. Wiedział, że gdyby zebrali się wcześniej – a nie zrobili tego z jego winy – może by wszystkiego uniknęli ale obecnie, nie mieli już innego wyjścia jak tu przeczekać. Dlatego dosiadł się do niego, wziął go pod ramię, a o jego bark oparł się brodą wlepiając w niego sarnie spojrzenie.
       - Wybacz, że tak wyszło. Ale przynajmniej się w spokoju napijemy. Rozruszamy przed jutrem. – Rzucił żartem gładząc go przy okazji po zziębniętej dłoni. Miał zamiar ich wszystkich wysuszyć ale do tego… musiały wyschnąć skrzydła!
       Gdy przed nimi pojawiły się i napitki i strawa, on przeniósł spojrzenie na młodą dziewczynę która została im oddana na własność. Uśmiechnął się do niej wdzięcznie, skinął delikatnie głową po czym zajrzał do zawartości kufli z których uderzyła go silna woń alkoholu. Tak! Wreszcie coś porządnego, a nie kiepskie wino do obiadu! Aż się tajemniczo uśmiechnął po czym wreszcie odsunął się od Airunda i wszystkim polał. Co się mieli ograniczać skoro dostali? Poza tym pieniądze mieli, karczmarz na nich nie straci, a on się chętnie rozgrzeje od środka! Zanim jednak podniósł toast zainteresował się tym co mówią żołnierze po czym omiótł wzrokiem salę.
       - Czy mamy pieniądze? – Szepnął do swojego księcia, a otrzymując pozytywną odpowiedź z podkreśleniem, że jak chce może szaleć kiwnął na młodą Irinę która miała być do ich dyspozycji. Szeptem poprosił ją żeby nalała po piwie dla wszystkich gości gospody i obciążyła ich tym kosztem po czym grzecznie poczekał aż ta zacznie podawać maczając w tłuszczu z mięsa kawałek świeżego chleba. Nie zdawał sobie sprawy z tego jak bardzo był już głodny.
       Ostatecznie kufle wypełnione spienionym piwem pszenicznym ruszyły na salę, a on zrywając się z miejsca wziął swój kufel w dłoń i stając na stole uderzył głośno obcasem o blat.
       - Na koszt królewskiej pary! Niech nam żyją! Piwo i zbożówka dla wszystkich! – Krzyknął zaraz rzucając strażnikom znaczące spojrzenia na co Ci uderzyli swoimi kuflami o blat stołu i podnieśli razem z nim toast. Cisza zapanowała tylko na moment. Gdy okazało się, że oni serio postawili wszystkim piwo rozbrzmiały wiwaty, a gdy jeszcze poprosił o tą wódkę dla każdego z dżentelmenów w ogóle atmosfera z grobowej zamieniła się w biesiadną.
       - Alkohol łagodzi obyczaje, a ten darmowy jednoczy ludzi. – Przyznał rozbawiony zbijając toast z Airundem po czym wychylił całą porcję na raz dopiero przy końcu się krzywiąc. – Uh! Ale mocne! – Zaśmiał się krzyżując nogi pod sobą i rozglądając się po stole za czymś do jedzenia. Nie miał zamiaru wymyślać, dostał ciepłe i zje wszystko, wolał jednak nie pytać co tak dokładnie spożywa.
       Skąd biedny miał podejrzewać, że jego sprytny zabieg ominięcia mordobicia przerodzi się w całonocną imprezę? No nie mógł tak zakładać będąc w tak niegościnnym kraju! A tymczasem co?! Łotrzyki, zbiry i bandziory po jednym piwku stały się ich najlepszymi kumplami. Dosiedli się, rozpoczęły się długie rozmowy, zaczęli grać w karty, a alkohol lał się strumieniami. Szybko okazało się, że ten nie był aż tak niszczycielski dla jego organizmu i po wypiciu porcji przeznaczonej dla rosłego chłopa wyglądał jak młody bóg! Na nieszczęście blondyna który z każdym kolejnym kieliszkiem wyglądał jakby się coraz mocniej poddawał. Dlatego też był przez niego karmiony. Nie pozwalał mu zostawać z pustym żołądkiem, czasem go wyhamował. Po prostu dbał o to żeby narzeczony mu nie wykitował gdzieś pod stołem samemu bawiąc się w najlepsze.
       Ostatecznie wybiła już coraz wcześniejsza godzina poranna niżeli późna w nocy gdy postanowili się chwilę przespać. On uregulował cały rachunek sądząc, że w jego obowiązku było pomaganie lokalnym biznesikom, w zamian otrzymali pokoje za darmo więc był całkiem zadowolony. Problem w tym, że był już tak pijany, że dowleczenie równie zalanego Airunda do łóżka stanowiło nie lada wyzwanie i gdy już padli w pościel, po prostu zasnął na nim nie licząc się z konsekwencjami. Wtulił się plecami w smoka, ten go mocno objął robiąc mu ze swoich ramion wygodną poduszkę. Całe szczęście, że byli już susi, przykrył ich jeszcze kołdrą i spał tak do momentu gdy pierwsze promienie wstającego po burzy słońca nie zaczęły łechtać go po policzkach. Niczym natrętna mucha.

       Cieplutko, mogłoby być nieco wygodniej ale było bardzo cieplutko gdy otulony ramionami Airunda śnił o jakiś dziwnych rzeczach rodem z nierealnej przyszłości. Latał bez sensu nad Smoczym Królestwem, raz na jego widok wiwatowano, raz go wyklinano ale świat ten ewoluował wraz z kolejnymi etapami zmian jakie wprowadzali będąc już królewską parą. Wielu szlachciców gniło w lochach, widział smocze łapy pokryte krwią. Wojna się zakończyła, a jednak skrzydła wróżek nadal zdobiły gmachy instytucji państwowych. Krzywił się na te wszystkie obrazy, na całą tą brutalność aż w końcu sen zaprowadził go w smocze ramiona. Airund traktował go jak największy skarb. Razem dzielili łoże, swoje wątpliwości i obawy. Całowali się tak słodko, że aż miał ciarki, a słysząc jego głos nadal we śnie odpowiedział mu, że przecież jest mężczyzną i o Renaście może już zapomnieć.
       Dopiero później dotarło do niego, że cały ten alkohol mącił mu w głowie, a gdy jego poduszka wstała drgnął niespokojnie podnosząc głowę z nadal zamkniętymi oczami.
       - Jeszcze pięć minut. – Oświadczył zachrypniętym tonem i padł z powrotem w poduszkę otulając się szczelnie kołdrą. Ziewnął i poprawiając sobie za ciasne spodnie przez poranne problemy przeciągnął się niczym rasowy kot po to by wrócić do kłębkowej pozycji i jeszcze na moment zasnąć. Przynajmniej do chwili gdy poczuł jego usta na swoim czole co szybko wywołało rozbudzenie. Kochał takie gesty jako pieszczoch, a jednak za każdym razem gdy robił to Airund jego serce szalało, a głowa go ostrzegała. Zakopał się więc pod kołdrą po czubek głowy.
       - No już idę, już idę! – Zawołał za nim czekając aż trzasną drzwi żeby ponownie wychylił twarz zza pościeli. Gdy upewnił się, że został sam westchnął ciężko i przecierając twarz miał nadzieję, że Airund kompletnie nic nie zauważył. Że zrzuci to na upojenie alkoholowe. Ale on, wczoraj, totalnie nie przewidział takiego biegu wydarzeń i mogło się to zakończyć ostrą wtopą. Na własne życzenie! Co go nieco denerwowało, bo sam przez siebie tracił czujność i opuszczał gardę.
       Podnosząc się wreszcie z łóżka zaczął rozglądać się za częściami rzeczy które wczoraj zbyt mocno uwierałyby go w łóżku. Założył pas który przytrzymywał poły materiału spadające na jego pośladki w formie tyłu spódnicy, dobył broni i ostatecznie przerzucił przez ramię swoją skórzaną torbę z ziołami. Przemył twarz, ręce aż po łokcie, dokładnie kark i patrząc w skromnym lusterku na swoje blade acz bardzo zadowolone oblicze uśmiechnął się łobuzersko na widok tej świeżości. Alkohol mu nie był straszny! A kac nigdy nie doskwierał bólami trzewi ale w głowie to mu tak łupało, że mógłby kogoś zamordować. Niemniej ostatecznie udało się mu przybrać iluzję i zejść na dół próbując nie stukać wysokim obcasem. Omiótł przy tym salę wzrokiem, uśmiechnął się do wielce zadowolonego właściciela który wczoraj zbił na nich mały majątek po czym podszedł do lady rozglądając się po pułkach za gospodarzem.
       - Mleko, jaja, świeże pieczywo. Boczek i wędlina wędzona przez sąsiada. Wszystko zaraz podamy. – Zapewnił go mężczyzna na co jemu kiszki zaczęły grać marsza na samo wyobrażenie tychże pyszności. Musiał ciężko przełknąć ślinę, odchrząknął.
       ¬- Poproszę jeszcze o żeliwny czajniczek wrzątku i cztery kubki. – Oznajmił, a na skinienie głowy ruszył (nadal bardziej na palcach) do ławy przy której siedziała cała jego radosna kompania. – Mój Książę, Panowie. – Szeptał delikatnie dygając na powitanie po czym usiadł koło swojego przyszłego męża mając niebywałą ochotę paść policzkiem na jego ramię i jeszcze chwilę się zdrzemnąć. Przynajmniej do momentu gdy na stole pojawiły się wszystkie obiecane pyszności i chociaż ponownie – miał wrażenie, że wszystko obciekało tłuszczem – był tak cholernie głodny, że litry śliny napłynęły mu do ust.
       Zanim jednak zajął się nakładaniem sobie porcji która teoretycznie nie powinna w ogóle zmieścić się w jego ciele złapał ostrożnie czajnik wrzątku i odsłaniając jego pokrywkę zaczął zgniatać w dłoniach wysuszone zioła i wrzucać do wody. Cicho przy tym mamrotał powtarzając sobie przepis na najlepsze lekarstwo na kaca jakie istniało po czym zatkał ponownie czajniczek i czekał aż się zaparzy. Wtedy, nałożył sobie niebotyczną porcję!
       - Są plusy oraz minusy mieszanki która przed wami stoi. Plus jest taki, że bardzo szybko neutralizuje całość negatywnych skutków spożytego alkoholu. Minus – gdy mieszanki nie pije się co godzinę przez cały dzień skutki wracają z nasiloną siłą. Wasz wybór. – Oznajmił bardzo spokojnym i ponownie, bardzo cichym tonem. Sam sobie nalał gdy tylko mieszanka nabrała delikatnie zielonego koloru i delikatnie dmuchając upił pierwszy, drobny łyk.
       Pełny żołądek, bukłaki wypełnione magiczną miksturą na kaca i piękna pogoda towarzyszyły ich powrotowi do zamku. W prawdzie, im było bliżej tym on mocniej się stresował i jednak miał ochotę wymiotować. Pocieszał go fakt, że Rund wydawał się równie spięty, a łapiąc co jakiś czas jego spojrzenie i wymieniając półuśmiechu nieco się rozluźniał ale świadomość tego co nadchodziło niszczyła wszelkie próby wzięcia tego na chłodno.
       A gdy tylko przekroczyli główną bramę było tylko gorzej.
       Nie dostali sromotnego opierdolu bo nie było na to czasu. Za to nad jego uchem od razu zaczęto wykrzykiwać jaki to jest brudny, śmierdzący. Jak podróż go sfatygowała. Jak to damie nie przystoi tak się zachowywać. I ten paskudny uśmiech zwycięstwa Calistor. Szkoda, że nie wiedziała jak cenną dla ich małżeństwa ta przygoda była, jak zapletli pierwsze więzy nici porozumienia i jak skrzętnie on ją teraz będzie pielęgnował – żeby tylko wywalić tą podstępną jaszczurę poza mury zamku. Drugą rzeczą z której się niezwykle cieszył to ziółka. Gdyby nie one chyba w ogóle do ceremonii by nie doszło bo on, szarpany rozbierany i ubierany, nie wytrzymałby tego wszystkiego nerwowo. A tak? Wymyślał zgrabnie tysiące wymówek, poszanowanie tradycji wróżek żeby umyć się w pachnącym, różanym mydle samemu, żeby samemu ubrać bieliznę i dopiero po założeniu skrzętnie przygotowanej iluzji pozwolił aby rozpoczęto wszystkie inne czynności. Suknia, ozdoby, biżuteria. Białe rękawiczki, służki nie umiały sobie poradzić z jego skrzydłami przez co w którymś momencie szpetnie zaklął. Ostatecznie jednak… po długich godzinach przygotować, nerwówki i biegania, gdy spojrzał na siebie w lustrze delikatnie przekrzywił głowę w zdziwieniu. Wyglądał bajecznie. Wyglądał jak przepiękna królowa która miała onieśmielać swoją urodą niejedną szlachciankę. Jak paskudne i złudne było to kłamstwo. A jednak, jeden jego kącik ust powędrował do góry, pierś wypięła się, a on niczym wiosenny wiatr przemierzający łąkę rozpoczął swoją wędrówkę do przepełnionej gośćmi Sali koronacyjnej.
       Irytująca woń niepasujących do okazji kwiatów. Sztuczne uśmiechy gości szepczących między sobą o nich, udających że cieszą się na panowanie nowej pary królewskiej. Zawiść, obłuda, intrygi i śmierć unosiły się łuną wysoko pod stropem ciężkiego zamczyska. A jemu robiło się słabo. Jedyną pociechą był Airund. Mimo że się denerwował, nie był zadowolony, mimo że jego obecność właśnie niszczyła mu życie, wyglądał pięknie. Godny, z wypiętą piersią i zacięciem na twarzy. Cudowny chociaż całkowicie poza jego zasięgiem. W szlachetnym odzieniu podkreślającym wszystkie zalety jego sylwetki skutecznie go rozpraszał. Chociaż w momencie podpisania oficjalnego traktatu pokojowego jego dłoń drżała niczym zmarznięta.
       Oficjalnie zostali małżeństwem.