Falling Kingdom

Tego poranka Airund wstał znacznie wcześniej niż zwykle. Choć zwykle z lubością przesypiał całe poranki i wstawał, gdy słońce było już wysoko na nieboskłonie (jednak wbrew pozorom nie był człowiekiem leniwym i na długi sen pozwalał sobie jedynie w sytuacji, gdy obowiązków było znacznie mniej, lub gdy na dworze nie wymagano jego obecności), tak dziś zbudził się wraz z pierwszymi chwilami, gdy noc zaczęła ustępować miejsca dniu. Powodem tak wczesnej pobudki było niemiłosierne uczucie niepokoju, które wstrząsało jego trzewiami i spędziło sen z powiek. Toteż nawet jeśli przez kilka chwil przewracał się w swoim łożu z boku na bok, usilnie próbując złapać ostatnie strzępki snu tańczące na powiekach, to wkrótce nie uzyskawszy ani minuty odpoczynku dłużej, podniósł się i nie czekając na służących, odział w swoje zwyczajowe, ciemne szaty. Na strojenie się nadejdzie stosowna chwila, jednak eleganckie stroje miały niestety jedną wadę: silnie krępowały ruchy i wprawiały Airunda w uczucie lekkiego dyskomfortu. Oczywiście, że chciał się jak najlepiej zaprezentować przed swoją wybranką, jednak na tę chwilę nie było potrzeby zakładania odświętnego ubioru, skoro do przybycia księżniczki miało minąć jeszcze kilka godzin.
Jak zwykle miał w zwyczaju, w odruchu sięgnął do kufra obitego żelazem i zdobionego złotymi ornamentami stojącego nieopodal łóżka. We wnętrzu w końcu znajdował się pakunek wszystkich listów, które otrzymał od dziedziczki tronu Zulen. Jednak nim jego palce musnęły pierwszą kopertę, zawahał się, a potem z powrotem zatrzasnął wieko drewnianej skrzyni. Tego dnia nie było już miejsca na wyobrażenia czy fantazje. Nic nie mogło więc zakłócić jego zmysłów podczas spotkania z kobietą, z którą miał dzielić resztę swojego życia.
Dlaczego właściwie tak bardzo obawiał się tego spotkania? W końcu w listach księżniczka wydała się być kobietą o miłym usposobieniu i charakterze. Czy było to może spowodowane tym, że w momencie, w którym kobieta przybędzie na dwór, będzie musiał postąpić wbrew sobie i własnej orientacji? W Tallaoth takich jak on karano chłostą, a kochanków brutalnie rozdzielano. Czasem padały oskarżenia o czarną magię, która namieszała młodzieńcom w głowie, a czasem oskarżano jednego z kochanków o paranie się zakazanym rodzajem czarownictwa. Nie ważne jak bardzo kochał swoją ojczyznę, tego jednego nie potrafił jej wybaczyć; Nie potrafił wybaczyć braku akceptacji do odmienności i stawiania zatwardziałej tradycji na pierwszym miejscu. I nie chodziło tu tylko o orientację; choć w krainie można było spostrzec przedstawicieli innych ras, to Smoczy Lud nigdy nie patrzył na nich przyjaźnie i na każdym kroku wyrażał swoje niezadowolenie z koegzystencji i życia obok nich. I to właśnie Airund zamierzał zmienić jako pierwsze w momencie, w którym zasiądzie na tronie swojego ojca, a złota korona zwieńczy jego skroń. Nie ważne, że jego lud wtedy po raz pierwszy go znienawidzi, że okrzykną go złym królem i gorzko zaprotestują przeciwko jakiejkolwiek zmianie. Zamierzał odmienić tą krainę i poniekąd liczył na wsparcie Renasty; w końcu w listach przekazała mu informację iż jej ojciec ma wobec tego typu związków przychylne spojrzenie, a w samym Zulen odmienność pod każdym względem traktowana jest jako coś najzupełniej normalnego. Być może właśnie tolerancyjna królowa wywodząca się z obcej rasy stanie się dobrym przykładem dla całego Tallaoth. Dlatego był gotów się poświęcić i spróbować pokochać ją tak mocno, jak tylko będzie w stanie. Nie miała być narzędziem w jego rękach – oczywiście, że nie! Ale miał wrażenie, że z nią u swojego boku będzie w stanie osiągnąć własny cel i zjednoczyć dwa skłócone ze sobą państwa.
Dlatego też po skromnym śniadaniu (Wuj stwierdził, że rodzina królewska powinna zachować miejsce w żołądku na powitalną ucztę, którą organizowano z okazji przybycia Renasty), pomówił jeszcze chwilę z wujem, który udzielił mu kilku rad i doglądnął służby, czy wszystko przygotowano jak należy. Po pracowitym poranku, ostatecznie powrócił do swojej komnaty w towarzystwie garderobianych. Już wkrótce odziano go w ciemną koszulę zdobioną haftem ze złotej nici, skórzane, ciepłe spodnie i równie zdobne wysokie buty. Na koniec narzucono na niego wilkołacze futro zdobyte na jednym z polowań, które zachowawszy nieco mocy swego właściciela, srebrzyło się w promieniach słońca. Przygotowania skończono w idealnym momencie, bo gdy w końcu książę mógł przejrzeć się w zwierciadle (i stwierdzić, że wygląda bardziej jak jego ojciec niż on sam – Airund nie znosił strojenia się „na pokaz”, choć dla swojej narzeczonej był gotów uczynić ten wyjątek), w zamku podniósł się gwar. Zwiadowcy dostrzegli na horyzoncie zbliżające się gryfy, a cała załoga zamku została postawiona na równe nogi. Już wkrótce na dziedzińcu ustawiono dekoracje, rozwinięto czerwony dywan i zwołano królewską gwardię, która hucznie miała powitać swoją nową królową. Wszystko to jednak wydawało się dla Airunda niezwykle sztuczne, choć miał nadzieję, że takie odczucia towarzyszą tylko i wyłącznie jemu samemu. Oby tylko księżniczka nie poczuła się przytłoczona nadmiarem wystawnego przepychu, który silnie odcinał się od surowych ścian kamiennej twierdzy.
Airund uśmiechnął się jednak, gdy dostrzegł, że rozwieszono gobeliny z wyhaftowanym symbolem rodowym księżniczki. To był jego pomysł, gdyż z listów zrozumiał, że Renasta jest niezwykle związana z własnym krajem – toteż chciał zapewnić choć odrobinę, namiastkę czegoś znajomego na zupełnie obcej dla kobiety ziemi.
Dopiero teraz poczuł, jak bardzo się stresuje, w myślach dziękując sobie, że założył wysokie rękawice. Gdyby miał teraz ująć dłoń księżniczki, na pewno nie byłaby zadowolona z dotyku chłodnych i spoconych ze zdenerwowania dłoni. Jeszcze chwila. Już lada moment stanie oko w oko z osobą, z którą spędzić miał resztę swojego życia. Czas jakby spowolnił, a każda sekunda wydłużała się w nieskończoność; ta chwila wystarczyła, by Airundem poczęły targać potworne wątpliwości; Co jeśli okaże się być kimś zupełnie innym, niż pokazał się w listach? Co jeśli Renasta go odrzuci i zerwie całą umowę? On sam nie zamierzał posunąć się do czegoś takiego, nawet jeśli księżniczka nie przypadnie mu do gustu; Potrzebował jej. Potrzebował jej, by zmienić politykę własnego kraju. Wszystko więc zależało tylko i wyłącznie od niej samej.
Nie dziwne więc, że gdy w końcu kobieta znalazła się na ziemi, gdy jej orzechowe oczy spotkały jego własne, poczuł jak jego serce zaczyna wyrywać się z piersi. Była piękna; piękniejsza niż sobie wyobrażał i wcale nie zrażały go jej nieco męskie rysy czy niewyraźne, kobiece kształty. Nic więc dziwnego, że w pierwszej chwili się zawahał; czy on również przypadł jej do gustu? A może było zupełnie inaczej? Choć oczy dziewczyny zdawały się odzwierciedlać całą jej duszę, czekał aż w końcu przemówi, nie ważąc się przerwać tej panującej między nimi ciszy.
Wystąpił jednak krok w przód, kłaniając się w sposób, w jaki robiono to na jej dworze, co polecił mu jeden z Zuleńskich ministrów stacjonujący na tutejszym dworze. Airund poprosił go przed kilkoma dniami, by nauczył go wszystkiego o kulturze swojego kraju, o powitaniach i wszystkich konwenansach, byleby tylko nie zrazić swojej przyszłej małżonki lub wyjść na gbura.
-Moja Pani...- powiedział łagodnie, gdy żołnierze unieśli w górę swoje miecze i dłonią uderzyli się w pierś na znak szacunku. Czuł jednocześnie na swoich plecach świdrujące spojrzenie Calistor, która obserwowała całą sytuację z tarasu. Czuł, że bacznie przygląda się jego narzeczonej, więc w pewien sposób w obronnym geście stanął tak, by przysłonić kuzynce widok. Calistor już od kilku dni wyraźnie okazywała niechęć i zazdrość za każdym razem, gdy jej ojciec Folmar wspominał o Renaście; choć dla Airunda kuzynka starała się być wyrozumiała i wspierała go w chwilach zawahania, tak nie szczędziła śliny jeśli przychodziło do rozmów o Wielkiej Wojnie, czy układzie między królestwami. Dlatego też i teraz wyraźnie oceniała swoją przyszłą królową, najpewniej wcale nie zamierzając przywitać ją z otwartymi ramionami.
Pozwolił sobie na łagodny i ciepły uśmiech, na słowa dziewczyny i wyprostował się z długiego ukłonu, którym ją obdarzył.
-To dla mnie wielki zaszczyt, móc Cię w końcu spotkać- powiedział, po chwili odsuwając się nieco, gdy jego wuj, Folmar również podszedł by powitać księżniczkę.
-Moje drogie dziecko, witaj w stolicy. Wierzę, że podróż minęła szybko i bezpiecznie. Musisz być głodna, nie stójmy więc tak na zewnątrz.- powiedział z sympatią i machnięciem ręki nakazał służącym, by nakryli do stołu i sam po krótkiej chwili ruszył w kierunku wejścia, a następnie ogromnej jadalni, pozostawiając Airunda i Renastę samych.
Mężczyzna westchnął cicho, nie bardzo rozumiejąc czy żywiołowe podejście wuja było w tym momencie odpowiednim powitaniem. Uśmiechnął się więc jedynie przepraszająco i zaoferował dziewczynie swoje ramię, by poprowadzić ją w stronę jadalni.
-Wybacz mi mojego wuja. Nie mógł się już doczekać Twojego przybycia. Zupełnie jak ja.- zaczął, starając się wybrnąć z niezręcznej sytuacji i delikatnie wybadać grunt, na którym obecnie stał. Nawet jeśli listy jasno mówiły, że są przyjaciółmi, w rzeczywistości ich relacja wciąż była lekko zachwiana i Airund nie miał pojęcia jak powinien się zachować. Mimo licznych dni spędzonych na naukę, cała ta wiedza jakby wyparowała w przeciągu kilku sekund, pozostawiając go zdanego jedynie na własną intuicję i urok osobisty.
-Jeśli wpierw chciałabyś się odświeżyć po podróży, Mirina wskaże Ci drogę do Twych komnat. Będzie sprawować nad Tobą pieczę, więc w każdej chwili możesz ją zawezwać- powiedział jeszcze, gestem dłoni wskazując wysoką dziewczynę o jasnych włosach, która na dźwięk swojego imienia, dygnęła lekko i pochyliła głowę w geście szacunku przed swoją nową panią. -Jeśli jednak wpierw chciałabyś zaspokoić głód, pozwól mi poprowadzić Cię na ucztę przygotowaną na Twą cześć- dodał, posyłając jej łagodne spojrzenie, które miało upewnić ją, że Airund liczy się z jej potrzebami i zdaniem.

[justify]
Ilość trudu jaką ktoś sobie zadał przygotowując cały dziedziniec na jego przybycie powoli wprawiała go we wstyd. Wodząc spojrzeniem po gobelinach, ilości zgromadzonych zbrojnych, czerwonym dywanie, specjalnie ściętych kwiatach, oczach przyglądających się mu z każdego zakamarka powoli tracił pewność siebie. Miał być kimś ważnym, miał być godny i reprezentatywny. Miał być kobietą! Tymczasem Airund otrzymał po pierwsze: męża, po drugie: dość luźno obytego z kulturą osobistą podrostka, po trzecie: ogromnego pasjonata luźnych i szczerych kontaktów których widocznie tutaj nie praktykowano. W tym momencie zaczął więc panikować, nogi zaczęły się trząść jeszcze mocniej, serce drżało z niepewności gdy niebieskie spojrzenie tak ciekawsko się po nim ślizgało.
„Nie potknij się, nie zahacz o nic, pierś do przodu, kręć biodrami i jak łania Ren, jak łania!” Powtarzał sobie w myślach krocząc w stronę swojego przyszłego męża, swego lubego, swego… o matko jaki on był przystojny, opanowany, spokojny i szarmancki! Nie umiał oderwać od niego spojrzenia w tym momencie pragnąc się z nim zaszyć przed kominkiem i porozmawiać. Był o niebo lepszy niż sobie wyobrażał, a jeżeli tylko w drobnej części spróbuje być tak szczery jak w listach, rozkocha go w sobie jeszcze przed ślubem! Co było równie smutne co zabawne. No ale przecież taki miało plan przeznaczenie podsuwając ich ojcom ten pomysł, prawda? On tylko płynął z prądem.
Otrzymując powitanie tak klasyczne w swoich stronach rozszerzył oczy do wielkości spodków szybko miotając się w tym jak je odwzajemnić. Dygnął, zatrzepotał skrzydłami, zaplątał się w część sukienki i prawie zahaczył stopą o drugą stopę. Nie przewrócił się jednak, nie stuknął swoim czołem o to jego, wyszło więc koślawo ale poprawnie. Jedyne co to nadal nie był skory do odzywania się i uśmiechając się jedynie ciepło starał się utrzymywać iluzję na jak najwyższym poziomie. Utrudniało mu to otoczenie, stres i sam Airund ale chyba nie mogło być już gorzej!
Po czym podszedł do niego król…
Ponownie dygnął, ponownie zrobił to tak jak nakazywał jego obyczaj nie mając do tej chwili świadomości swojego braku ogłady. Mógł przecież dowiedzieć się jak przebiegały pewne konwenanse na dworze smoków i z własnej ignorancji tego nie uczynił na co teraz czerwieniły się jego policzki. Wstyd, jeszcze większy wstyd niż to, że tak wielu ludzi musiało sobie nim zawracać głowę! A na domiar złego uczta, pewnie ze wszystkimi możnymi i oglądanie go niczym towaru na straganie. Powoli zaczynał czuć jak mija mu głód i jak chce uciec stąd byle dalej, gnany wiatrem i swoimi obawami.
Słów nie skomentował bo i nie miał jak. Król raczej nie przewidział z nim dyskusji na co dygnął jeszcze raz po czym jego spojrzenie ponownie skierowało się na spiętego księcia. Obaj wyglądali teraz pewnie jak kołki wbite w ziemię obok siebie i chociaż pragnął to zmienić, kompletnie nie miał planu działania.
- Nakłada to na mnie pewną presję. Mam nadzieję, że was nie rozczaruję. – Uśmiechnął się półgębkiem ponownie musząc odchrząknąć. Gdy tylko ściszał głos podnoszenie go już w ogóle mu nie wychodziło. Będzie musiał to zrzucić na jakąś chorobę bo inaczej oszaleje albo, mniej mówić do siebie, tak jak w tej chwili.
Łapiąc za zaproponowane ramię spojrzał na profil mężczyzny z którym nagle stał tak blisko, obawiał się, że będzie coraz mniej wiarygodny w takiej odległości ale z drugiej strony, nie wiedział gdzie iść ani nie był pewien swoich sił otępionych stresem. Polegając więc całkowicie na jego sile i powstrzymując się z uporem maniaka przed dotykaniem go, tylko wlepiał w niego spojrzenie wiedząc, że zamek będzie miał jeszcze okazję obejrzeć. Wolał napatrzeć się na cud który mógł się mu z łatwością wymknąć spomiędzy palców.
- Jesteś taki przystojny, nie spodziewałam się. Szarmancki, dobrze wychowany i wysoki tak ale… – Zamilkł zdając sobie sprawę z tego, że do niego mówiło się coś całkiem innego niżeli mu chodziło po głowie. Ponownie więc odchrząknął dając sobie moment na czerwienienie się po czym uśmiechnął się do niego przepraszająco. – Dziękuję Ci za ogromną troskę. Wiedziałam, że dokładnie taki będziesz. Jednocześnie skoro dajesz mi taką możliwość pragnęłabym najpierw zjeść. Będę miała jeszcze czas aby cieszyć Twoje oczy strojem. – Dygnął ponownie lekko, a posyłając kobiecie szczery uśmiech ponownie przeniósł spojrzenie na jego twarz. Jeszcze będzie miał czas się z nią zapoznać i oświecić ją jak niewiele jej pomocy będzie potrzebował, teraz musiał uspokoić tego wilka w swoich trzewiach.
Sala była pomniejszą chociaż stoły w niej się znajdujące uginały się od przeróżnego jedzenia. Jego oczy momentalnie rozbłysnęły chociaż powoli martwił się jak zareaguje się na ilości które potrafił pochłonąć. Miał oczywiście na to wymówkę i to całkiem prawdziwą – kochał bowiem latać, a to zużywało tak wiele energii, że należało ją sukcesywnie uzupełniać. Zasiadł więc na odpowiednim miejscu wcześniej witając się ze wszystkimi którzy i jemu się kłaniali po czym rozpoczęła się ta szopka, inaczej nie mógłby tego nazwać.
Starał się być dystyngowanym jednak jego ciekawość dawała się we znaki. Po tym jak nałożył sobie cały talerz pyszności, mięsa i pieczonych warzyw w sosie, zaczął próbować zagadywać Airunda chcąc dowiedzieć się o nim czegokolwiek! Zaczął więc szlachetnym „powiedź mi mój książę…” Wtedy też pierwszy raz strzelił go groszkiem prosto w czoło. W tym momencie zamarł i obserwując jak zielona kuleczka odbija się i spada na stół parsknął.
- Och wybacz mi! – Podniósł dłoń uposażoną w serwetę i chcąc wytrzeć mu plamkę sosu szturchnął jego kielich. W prawdzie złapał go odpowiednio szybko ale kilka kropel wylało się na stół. Stały się więc jego priorytetem do wytarcia, a gdy tylko położył łokieć na blacie w powietrze uniósł się podbity widelec który ponownie skrzywdził smoka plamiąc jego jasną skórę.
- Tego również nie chciałam! – Pisnął czerwony jak burak chociaż z uśmiechem tak szczerym i zaraźliwym, że zaczął niepotrzebnie zwracać na siebie uwagę. Nie zraziło go to jednak przed wyczyszczeniem swego lubego. Przysunął bliżej krzesło, chciał się lekko unieść ale przygniótł sobie krawędź części sukni na co spojrzał gwałtownie w dół. Na tyle nieumyślnie, że podnosząc spojrzenie walnął się z nim głową tak, że aż zadźwięczało mu w uszach. To przelało czarę goryczy, usiadł prosto z ustami wypchniętymi w dzióbek i kładąc serwetę na jego udzie westchnął.
- Masz sos na czole. – Oświadczył spokojnie po czym ponownie próbując grać damę, odchrząknął i zaczął stosować groch jako broń masowego rażenia. Kolejne kilkanaście strzałów, wyciągnięty poza usta i wetknięty w ich kącik język w geście głębokiego skupienia i precyzyjne ruchy prób przebicia grochu widelcem sprawiły, że pochylał się coraz mocniej do przodu. Po chwili poczuł jednak znaczący ruch koło siebie, delikatne stuknięcie w ramię. Podniósł spojrzenie na Smoka po czym zrobił zeza na łyżkę wypełnioną – ach cudownym! – grochem. Uchylił usta, a poczęstowany z najwyższą delikatnością zamrugał prędko.
- Logiczne. – Wybełkotał z pełnymi ustami uśmiechając się przy tym jak najszczęśliwsze dziecko na świecie.
Kolejnym celem natomiast najpewniej stanie się postawiona niebezpiecznie blisko niego sosjerka. Na razie jednak, zajął się zajadaniem przyjemnie świeżego groszku z dłoni o długich palcach i wyglądającej na przyjemnie ciepłą skórze.

Airund wierzył w skuteczne działanie specyfiku Veirona i choć mag przestrzegł go, by dodał do kąpieli tylko kilka kropel, książę znacznie zwiększył ilość pachnącego ziołami olejku – ot tak dla pewności! Oczywiście tak jak na Smoka przystało, Airund wszelką magię traktował z dystansem, jednakże jeśli miała mu ona pomóc, tym jednym jedynym razem postanowił jej zaufać. W końcu Veiron rzadko się mylił i do tej pory wszystkie wytwarzane przez niego maści, czy eteryczne olejki spełniały swoją funkcję. Właściwie nikt nie wiedział, skąd przybył nadworny mag – przez lata jego służby wokół tajemniczej sylwetki obrosły setki legend, każda barwniejsza i znacznie bardziej wymyślna od poprzedniej. Sam Veiron niewiele o sobie mówił, pozwalając wszystkim na setki domysłów, zupełnie tak, jakby nie dbał o to co i kiedy mówiono na jego temat. Wszystkie legendy jednak zbiegały się w jednym miejscu – w tym, że sam mag na smoczy dwór przybył niecałe trzysta lat wcześniej, pełniąc służbę u Salesa, dalekiego przodka Airunda, a później służył jego synowi i synowi jego syna – i tak dalej, aż do obecnych czasów. Swój wigor i młodzieńczy wygląd mag zawdzięczał silnym czarom, których jednak szczędził w obecności swoich władców, unikając wszelkich konfliktów zbrojnych i ograniczając się jedynie do tworzenia lekarstw i najróżniejszych specyfików, które były czasem niezbędne. Veiron zwykle stronił od mieszkańców pałacu, snując się korytarzami i znikając w królewskich ogrodach. Jednak choć uchodził za szorstkiego gbura tylko dla jednej osoby okazywał jakiekolwiek cieplejsze uczucia – i tą osobą był właśnie Airund. Calistor powiedziała kiedyś, że było to najprawdopodobniej spowodowane poczuciem winy, jakie wywołała w magu wieść o śmierci rodziców młodzieńca, której (choć miał możliwość) nigdy nie zapobiegł. Być może obiecał sobie wtedy, że pomoże w wychowaniu chłopca, a gdy tylko rozpoznał w Airundzie przypadłość, jak najgorliwiej przystąpił do prób jej wyleczenia, pozostawiając tą wieść w tajemnicy. Tak więc o przypadłości (jak Veiron to nazywał) wiedziała jedynie ta dwójka i tak miało pozostać przynajmniej do czasów, gdy Airund nie uzyskałby możliwości przybrania smoczej formy już na stałe. Niestety mag wciąż nie odnalazł odpowiedniego lekarstwa.
  Kąpiel w olejku była więc na tę chwilę najlepszym rozwiązaniem, i choć umożliwiała Airundowi przemianę jedynie na krótką chwilę, zamierzał wykorzystać jej zbawienną moc następnego dnia. Z takim postanowieniem, książę położył się spać, a gdy osuwał się w objęcia morfeusza na jego powiekach wciąż tańczył obraz roześmianej i rozpromienionej Renasty.
  Następnego poranka wstał wcześniej niż zwykle. Znajdując w sobie spore dozy niecierpliwości i dziecięcej ciekawości, znów nie zaczekał na służbę i zajął się sam swoją garderobą. Choć nie miał na sobie już tak oficjalnych szat, wciąż starał się wyglądać godnie. Mimo, że tego dnia miał stanąć do krótkiej walki. Ubrał się więc tak, jak nakazywał obyczaj; ciemne spodnie wpuścił do wysokich i podkutych butów. Jasna koszula dopięta wysoko pod szyję została przepasana ciemną peleryną, która spowijała jedynie jego prawe ramię, lewe pozostawiając zupełnie odkryte. Miało to znaczenie, ponieważ rękawica, okrywająca lewą dłoń sięgała znacznie wyżej niż ta, która miała ochraniać prawą. Airund westchnął cicho, gdy tylko jego spojrzenie napotkało jego sylwetkę odbijającą się w stojącym w kącie komnaty zwierciadle. Choć nie zwykł przeglądać się w lustrze, teraz przystanął, na chwilę, wpatrując się głęboko w swoje oczy. Czy był zawiedziony tym, co widział? W pewnym sensie tak. Od niepamiętnych czasów chciał zobaczyć w tym miejscu kogoś, kto byłby taki sam, jak jego ojciec. Choć ten zginął, gdy Airund miał zaledwie kilka lat, tak obraz, który rysował się z legend i pieśni przedstawiał mądrego i majestatycznego władcę. To wrażenie potwierdzały także portrety spoglądające ze ścian w sali tronowej. Jego ojciec był dumnym smokiem, czego on sam nie potrafił powiedzieć o sobie. Był przecież wybrakowany, nie potrafił utrzymać swojej formy i prawdę mówiąc przestawał łudzić się, że kiedykolwiek się to w pełni powiedzie. Obawiał się więc tego, że gdy wszystko wyjdzie na jaw, Renasta zerwie zaręczyny. W końcu obiecano jej kogoś, kim on wcale nie był i czemu najprawdopodobniej nie mógł w pełni sprostać.
 Te przytłaczające myśli towarzyszyły mu przez całą drogę do pałacowych ogrodów. Widok stołów rozstawionych na bruku nie potrafił jednak w pełni odciągnąć jego wzroku od miejsca, które miało stać się swoistym polem bitwy.
  -Airund, co ty taki naburmuszony?- wuj Folmar zmartwił się, widząc najpewniej lekki grymas, który pojawił się na twarzy bratanka. Szczęśliwie dla księcia, nim ten został wciągnięty w tyradę na temat wydarzeń obecnego dnia, na schodach pojawiła się postać Renasty, której sam widok sprawił, że wyraz twarzy Airunda znacząco zelżał i rozchmurzył się. Księżniczka miała w sobie coś, co nie pozwalało blondynowi długo się trapić, roztrząsać pewnych spraw, czy złościć. Niosła ze sobą radość i całą masę optymizmu, którym promieniała od samej chwili, w której postawiła stopy na ziemi rodu Hanehrson.
  -Witaj moja Pani. Wyglądasz dziś olśniewająco.- zaczął, uśmiechając się łagodnie i lekko skłaniając przed nią w geście powitania i szacunku. Gestem dłoni wskazał jej wolne miejsce przy stole, które znajdowało się tuż obok niego.
 -Noc minęła mi dobrze, liczę że tobie również. Mam nadzieję, że nie doskwierały ci żadne niedogodności.- zaczął, na co Calistor (która zapewne nie wytrzymała tych słodkich uprzejmości) zaśmiała się cicho.
  -Powiedziałeś jej, że w wieży, do której wejście znajduje się obok jej komnaty, straszy Biała Dama?- spytała, posyłając Renaście kpiące spojrzenie.
  -Ponoć straszy każdą pannę. Czy to nie dziwne, że jej nie zbudziła?- spytała, na co król, wyraźnie zdenerwowany tak jawną zniewagą, uderzył dłonią w stół.
-Calistor, hamuj swój język. Nie przejmuj się moja droga, siadaj, siadaj. Musisz być strasznie głodna.- Folmar rozchmurzył się jednak, postanawiając nieco rozluźnić napiętą atmosferę swoją naturalną życzliwością względem płci pięknej.
  Renasta jednak zdawałoby się w ogóle nie przejęła się tą sytuacją, bo już po chwili rozpoczęła swoje zwyczajowe (jak Airund zdążył już to wdzięcznie nazwać) „buszowanie po stole”. Nie czuł się oburzony czy onieśmielony zachowaniem dziewczyny, a wręcz zazdrościł jej tego, że miała u Folmara pewien immunitet i mogła pozwalać sobie na taką otwartość i naturalność w zachowaniu przy stole. Korzystając jednak z tego, że wuj skoncentrował się na rozmowie z Calistor i z faktu, że Renasta zajęła się sięganiem po kilka warzyw, z chytrym uśmiechem podkradł jej z talerza jedną ze smacznie wyglądających kromek chleba.
  -Dziękuję- powiedział, posyłając jej łagodny uśmiech i nim dziewczyna zdążyła się zorientować, że została tak jawnie okradziona, a z jej talerza zniknął jeden, smaczny kąsek, wpakował sobie jedzenie do ust, by Renasta już nie zdążyła odebrać mu swojej zguby.
  -Wstrzymaj się z tymi planami moja droga.- Folmar zainteresował się księżniczką dopiero, gdy ta zaczęła wypytywać o plan dzisiejszego dnia. A Airundowi wcale nie podobało się to, co król właśnie zamierzał powiedzieć.
  -Zanim jeszcze w pełni zaczniemy przygotowania do ślubu, należy przystąpić do tradycyjnej prezentacji.- zaczął, nadąwszy się dumnie jak paw i palcami gładząc swoją ciemną brodę. -Tradycja jest u nas rzeczą świętą. I ta właśnie tradycja nakazuje, by książę stanął do walki z wybranym przez swoją przyszłą małżonkę kandydatem.- powiedział, na co Airund zjeżył się nieco, kątem oka zerkając na Veirona, który ni stąd ni zowąd pojawił się w ogrodach, przysiadając na kamiennych schodach i głaszcząc swojego ulubionego kocura. Mag najpewniej zjawił się, chcąc ocenić czy jego specyfik odpowiednio działa i najprawdopodobniej również po to, by przyjrzeć się Renaście i odpowiednio ją ocenić. Airund zauważył jednak, że to, w jaki sposób księżniczka obchodziła się z Kaninem wywołało zaciekawienie u maga, który uśmiechnął się jedynie z sympatią. No tak. Veiron zawsze miał słabość do wszelkiego rodzaju zwierząt i najpewniej znajdzie w tej kwestii z Renastą wspólny język. Zwłaszcza jeśli ta również wykaże sympatię względem pupila Veirona, którym był
ciemny jak noc kocur.
  -Trafił ci się mały rozrabiaka- przyznał książę w stronę swojej wybranki, w momencie gdy pochwycił w swoje dłonie białe stworzonko i na powrót umieścił je na kolanach Renasty. Po chwili delikatnie podrapał je w odpowiednim miejscu i Kanin ziewnąwszy cicho, zwinął się w kłębek, zasypiając na kolanach dziewczyny.
 -Jeśli będziesz drapać tutaj- wyjaśnił, ostrożnie ujmując dłoń dziewczyny i przykładając ją w odpowiednie miejsce na jasnym futerku
 -Najpewniej uspokoi się i zaśnie. To dobry sposób, żeby utrzymać go w ryzach, przynajmniej na początku.- dodał, wracając na swoje miejsce i powoli dokańczając śniadanie. Nie dało się jednak niezauważyć, że jadł szybko, zupełnie nie skupiając się na tym, co właściwie przeżuwał. Pomidora? Sałatę? A może kawałek mięsa? To nie miało dla niego znaczenia, tak długo, jak długo w głowie krążyły mu myśli o tym, co miało go niedługo czekać. W końcu jednak stres wziął górę i Airund pozostawił resztę swojego śniadania zupełnie nietknięte. A gdy i król odłożył sztućce, stało się to sygnałem, by służący w pośpiechu uprzątnęli talerze i stoły, a na dziedzińcu zjawiło się kilkoro rycerzy, którzy mogli stać się potencjalnymi przeciwnikami Airunda.
  -Zasada jest jedna moja droga. Musisz wytyczyć przeciwnika dla swojego narzeczonego. Może to być ktokolwiek z nas wszystkich tu zebranych. Choć ja rekomenduje naszego czempiona! Harlind von Aladorn. Zwycięzca zeszłorocznego turnieju. Jeden z najlepszych. Taki przeciwnik to nie lada gratka- zacmokał, najpewniej licząc na pełną brutalności, krwi, potu i łez walkę. Airund jednak posłał Renaście krótkie, acz pewnego rodzaju błagalne spojrzenie, które miało wyrazić jego awersję do tego przerażającego pomysłu. Miał nadzieję, że Renasta oszczędzi mu upokorzeń i wybierze kogoś, kto nie pokona go w przeciągu kilku chwil.
  -Mój los jest w twoich rękach o pani. Możesz wytyczyć kogokolwiek.- przyznał, na co Calistor, posłała Renaście krótkie, acz pełne chytrości spojrzenie.
  -Kobiety też u nas walczą. Nie jesteśmy tchórzliwe tak jak wy w Zulen. Założę się, że nie staniesz do tego pojedynku.- powiedziała z szerokim uśmiechem.

Airund czuł na swoich plecach uważne spojrzenie Veiron'a, które wcale a wcale nie pomagało mu w tej sytuacji. Oczywistym było to, że mag chciał upewnić się, czy jego „leczenie” zmierza w dobrym kierunku i podopieczny jest w stanie przybrać smoczą postać choć na krótką chwilę, jednak w jego spojrzeniu dało się zauważyć nie tylko troskę o własne eksperymenty, a troskę o samego księcia. Nawet on nie wierzył w młodego Hanehrsona na tyle, by żywić jakąkolwiek nadzieję na wygraną, nie ważne kogo Renasta wystawiłaby do tego pojedynku. Jeśli wybierze któregokolwiek z rycerzy, ci pokonają go w kilka minut – właściwie wystarczył jeden rzut oka na gabaryty najszczuplejszego z nich, by jasno stwierdzić, że przerastał Airunda siłą mięśniową. Airund nie łudził się że wyszedłby zwycięsko nawet z potyczki z własną kuzynką albo wujem. Ta dwójka nie siliła się na jakiekolwiek fory i pragnęła zwycięstwa za wszelką cenę.
Zdziwił się jednak, gdy Renasta postanowiła zaskoczyć chyba wszystkich zebranych – choć wcale nie musiała tego robić, postanowiła stanąć do tego pojedynku, zupełnie tak jakby nie obawiała się, że smok mógłby ją zranić, albo wyrządzić jej krzywdę. Widocznie należy jednak zwracać uwagę na to, czego się sobie życzy.
-Ależ drogie dziecko...- Folmar jako pierwszy postanowił zareagować i wyrazić swój sprzeciw przeciwko temu pomysłowi. Nim jednak zdążył powiedzieć coś więcej, Calistor powstrzymała go gestem dłoni.
-Ależ dajmy się jej wykazać. Skoro ma być królową, niech dowiedzie swojej siły.- powiedziała jedynie kuzynka, najprawdopodobniej mając niewątpliwą nadzieję, że Airund wcale nie będzie dawał Renaście forów. Król cmokał jeszcze chwilę i cmokał, ostatecznie uznając, że księżniczka nie złamała przecież żadnych reguł i jeśli tego chciała, sama mogła stanąć do pojedynku, co nie zdarzało się na tym dworze przecież zbyt często. Ostatnią księżniczką, która postanowiła stanąć oko w oko ze swoim przyszłym mężem była matka Airunda. Ta jednak była waleczna od dnia swoich narodzin, więc nie dziwiło to tak bardzo, jak postanowienie księżniczki zupełnie obcego kraju, która najpewniej nigdy jeszcze nie miała okazji stanąć oko w oko ze straszliwą bestią.
-W takim razie niech walka się zacznie. Powodzenia moje dzieci.- te słowa króla, stanowiły sygnał, by Airund skłonił się lekko i odsunął na bezpieczną przestrzeń – nie chciał przez przypadek kogoś zranić w momencie, gdy będzie przybierał swoją smoczą postać.
Już po chwili, książę przymknął oczy, wzbierając w sobie magię wspomaganą specyfikami Veirona. Ta poczęła kłębić się w nim i kłębić, aż gwałtownie wystrzeliła rozrywając jego ludzką powłokę na strzępy. Kości pękały, wyginały się i wydłużały w momencie, gdy skóra pokrywała się kolejnymi rzędami ciemnych łusek. Każdej tej drobnej przemianie towarzyszył potworny ból – czy to dlatego smoki były tak zaciętymi wojownikami? Być może właśnie przez to, że ból towarzyszył im od pierwszej przemiany i był obecny w każdej kolejnej. Nie dało się do niego przyzwyczaić, nawet jeśli usilnie by się próbowało. Z gardła Airunda wyrwał się po chwili krzyk, który jednak już nie przypominał tego należącego do człowieka. Złowieszcze zawodzenie rozbrzmiało po błoniach, dokładnie w tym samym momencie, w którym potężne cielsko spoczęło na czterech łapach i wyszczerzyło kły. W tej formie Airund był znacznie większy, choć swoją wielkością nie dorównywał rycerzom, czy nawet wujowi. Jego sylwetka stanowiła jednak spory kontrast w stosunku do drobnej dziewczyny stojącej tuż nieopodal niego.
Bystre, smocze oko nie omieszkało jednak zauważyć broni, która już po chwili zmaterializowała się w dłoniach księżniczki. Jedynej, która była w stanie przebić twarde łuski i sięgnąć skrytej pod nimi skóry. Bezpośrednia szarża nie wchodziła więc w ogóle w grę. Czekał więc chwilę na pierwszy ruch przeciwniczki, a gdy ta zaatakowała, silnym uderzeniem ogona, spróbował wytrącić dzierżony przez nią oręż. Gdy to jednak nie poskutkowało, odskoczył w momencie, gdy ostrze otarło się o kilka łusek na jego piersi. Zdążył jednak odsunąć się w porę, nim doznał jakiejkolwiek rany. Zamachnął więc swoimi skrzydłami, siłą podmuchu starając się uniemożliwić wróżce poderwanie się do lotu; zwinniejsza od niego mogła z łatwością zaatakować go w powietrzu i powalić nim zdążyłby na to w jakiś sposób zareagować. Starał się jednak jej nie skrzywdzić; nawet jeśli miałoby to skutkować jego przegraną, nawet jeśli miałby znosić przez kolejne dni żarty Calistor. Po prostu nie był w stanie tego zrobić.
Ku swojemu zdziwieniu w smoczej formie wytrzymał znacznie dłużej niż pierwotnie zakładał. Choć z chwili na chwilę coraz trudniej było ją utrzymać, a każde splunięcie ogniem, zamachnięcie ogonem, czy kłapnięcie szczękami kosztowało coraz to więcej energii, to nie zamierzał łatwo poddawać się, mimo kolejnych zadrapań i drobnych zranień.
Wkrótce jednak wycieńczony nie był w stanie dłużej bronić się i atakować i nim się obejrzał, włócznia pokonała barierę łusek i gładko wbiła się w jego pierś. Nie była to rana na tyle głęboka by go zabić; była jednak na tyle bolesna, że Airund syknął głośno z bólu i po chwili bez sił runął na podłożę, powracając do własnej, ludzkiej formy.
-Myślę, że ta barbarzyńska tradycja może dobiec końca- Veiron nie zamierzał czekać na reakcję Calistor i Folmara i nim ci zdążyli zareagować, złapał księcia za ramię i mocnym szarpnięciem podciągnął go do siadu. W milczeniu i ze ściągniętymi brwiami, nakreślił na zranionej skórze kilka run, a po ranie już po chwili nie było śladu.
-Dobrze się spisałeś. Ale mówiłem ci, żebyś na własną rękę nie zwiększał ilości specyfiku. To zaszkodzi ci bardziej niż pomoże.- mruknął surowo i bez ani odrobiny delikatności pociągnął księcia tak, by ten wstał.
Airund zachwiał się lekko ze zmęczenia, jednak zaraz, gdy palce maga rozluźniły się, książę ukłonił się lekko Renaście, posyłając jej łagodne spojrzenie.
-Wygląda na to, że wygrałaś moja pani. To był zaszczyt stanąć z tobą do walki.- przyznał, choć zmęczony ton jego głosu i postawa jasno wskazywały na to, że w tym momencie jedyne o czym marzył to chwila wytchnienia i odpoczynku. Czuł się całkowicie pozbawiony sił, nawet jeśli z początku podczas walki miał ich ogromną ilość. Teraz jednak ledwo utrzymywał się na własnych nogach, a myśl o tym, że czeka go jeszcze masa obowiązków, wcale nie polepszała jego humoru. Jednocześnie jednak był zły na siebie; zły na swój własny organizm, na swoje własne ciało, które odmawiało w takich chwilach posłuszeństwa. Gdyby była to prawdziwa bitwa, zginąłby w pierwszej kolejności i co gorsza nie miał na to żadnego wpływu. Nie mógł polepszyć swojej sytuacji...
-Jesteś dowodem Pani, że pozory potrafią mylić.- Veiron jednak wydawał się być pełen wigoru i już po chwili całe swoje zainteresowanie przeniósł na stojącą tuż obok Renastę. Jego spojrzenie stało się nieco ostrzejsze, trudne do określenia. Zdawało się, że dostrzega coś, czego nikt inny z zebranych wcale nie widział i słowa, które wypowiedział miały być swego rodzaju ostrzeżeniem.
-Mam nadzieję, że w przyszłości będziesz miała dobry wpływ na swojego narzeczonego, a nie przybyłaś tu by go skrzywdzić. Twoja magia może zabić Airunda, ale może też go uleczyć. Pamiętaj o tym.- powiedział tylko zagadkowo i wziąwszy na dłonie swojego ulubionego kocura, odwrócił się i ruszył w tylko sobie znanym kierunku.
Książę powiódł za nim spojrzeniem, które następnie przeniósł na Renastę.
-Wygląda na to... że cię polubił. – skwitował z łagodnym i pocieszającym uśmiechem.

Potencjalnie zła kondycja Airunda po ich walce zaczynała coraz mocniej napawać go trwogą. Zaczął poważnie zastanawiać się nad tym czy nie zrobił mu czystym przypadkiem jakiejś krzywdy, czy może całe starcie wcale nie było tak pokazowe jak sobie wyobrażał. Książę w ledwością stał na nogach i wcale nie trzeba było być spostrzegawczym obserwatorem żeby to dostrzec. Dlatego też po chwili, głęboko w jego oczach pojawiła się chęć pomocy. Pragnął zaciągnąć go do komnat, położyć w łóżku i pozwolić mu złapać oddech. Nasmarować zmęczone mięśnie, uspokoić rozdrażniony umysł. Aromaty olejków mocno by mu pomogły! Cierpiał jednak przez fakt, że mimo chęci pomocy nie mógł go nią obdarować przez co zacisnął tylko mocniej zęby, uśmiechnął się wymuszenie i dygnął przed osobą króla. Pochwała chociaż okraszona licznymi zastrzeżeniami uspokoiła go co do potencjalnej pozycji jaką niedługo będzie mógł zająć na dworze. Jeżeli wszyscy zainteresowani dowiedzą się, że poza złotym sercem cechuje go też waleczność może nie będzie musiał z takim uporem walczyć o swoje przetrwanie. Może nie narazi się nikomu innemu niż nadwornemu magowi.
Jeszcze raz dygając przed królem uśmiechnął się skromnie po czym skinął głową z wdzięcznością za otrzymanie dam dworu. Nienawidził ich całym sercem. Plotkary, intrygantki, często również zwyczajne dziwki. Ich celem było uwodzenie, knucie i zdobywanie tak pikantnych szczegółów z życia dworu żeby dało się bez problemu prowadzić szantaż. Jednocześnie wszystkimi sposobami próbowały podnosić swój status i sypianie z władcą nie stanowiło dla nich problemu. On i jego kompas moralny zdecydowanie gorały w ich obecności. Ale były dla niego jedyną nadzieją. To od nich najlepiej dowie się jak zachowywać się według kultury i obyczaju, to one pozwolą dobrać wszystko do ślubu na miarę sojuszu dwóch królestw, to od nich mógł dowiedzieć się komu ufać, a kogo omijać. Bał się jedynie tego wzroku kuzynki księcia, która od samego początku robiła mu pod górkę, a której raz po raz ucierał nos. W końcu się to na nim odbije.
- Dziękuję Panie, że z taką troską obchodzisz się z moim brakiem płynności w kulturze. Dołożę wszystkich sił i najszczerszych chęci aby ślub był piękny i udany. – Zapewnił po czym gdy został sam z Airuden, ledwo powstrzymywał się przed przytuleniem się do niego i błaganiem żeby go nie zostawiał z tymi harpiami. Zamiast tego mógł tylko wyciągnąć dłoń w geście pożegnania i odliczać minuty do kolejnego spotkania. To jednak co blondyn zrobił sprawiło, że jego oczy stały się wielkości spodków, serce walnęło jak oszalałe, a on z niedowierzaniem przyglądając się temu momentowi, który w jego głowie trwał wieczność. Zapomniał oddychać. Czy on się właśnie nim… zachwycił? Czy może uspokoił? A może uważa, że dziwnie pachnie?! Nie! Nie możliwe! Kąpał się wczoraj w eterycznych olejkach i jeszcze dzisiaj rano jak sprawdzał, nadal czuć było od niego róże. Chociaż może przez tą walkę..! To było dobre czy złe?! Powinien coś zmienić czy nie zmieniać nic? Spanikował przez co cała jego twarz zrobiła się czerwona jak burak. Dygnął przed nim.
- Do-do-do zobaczenia. – Wyjąkał nie rozumiejąc jak mógł poddać się tak gwałtownemu wstydowi gdy całym sobą obiecywał, że nic do niego nie poczuje. Był zbyt idealny! I do tego ideału postanowił jeszcze chwilę westchnąć zanim pozwolił aby otoczył go wianuszek dam dworu.
Podłe harpie, witajcie.
Ten. Dzień. Był. Koszmarem.
Biegał jak kot z zapaleniem pęcherza. Uśmiechał się, wyrażał zdanie na tematy które go nie interesowały, recytował słowa których nie rozumiał, poznawał zasady które nie wiedział do czego służą. Etykieta, tańce, rozmowy. Dyganie, stroje, buciki. Szacunek, uprzejmości, uśmiech. Kwiaty, posiłki, sztućce. Broń, zbroja, smocze łuski?! Jego głowa dymiła od ilości informacji i gdy chwilowo padł na biurku w przestronnej i najpiękniejszej bibliotece jaką kiedykolwiek w swoim życiu widział, chyba mu się zdrzemło. Obudził go natomiast jego przyjacielski zwierzaczek dzięki czemu uchronił się przed wydaniem i ponownie, rzucony w wir rozmów, przyswajania wiedzy i podejmowania odpowiednich wyborów… przegapił obiad!
Jak on wieczorem nad tym ubolewał! Nie mógł zobaczyć się z Airundem bo zwyczajnie nie wiedział która jest godzina. Natomiast w trakcie kolacji księcia w ogóle nie było, a on się czuł tym faktem tak przybity jakby jego najlepszemu przyjacielowi stała się krzywda. Ponownie więc zaczął zastanawiać się czy nie zrobił mu krzywdy, a gdy po położeniu się do łóżka – cały pachnący bzem – nie było najmniejszych szans na zaśnięcie stwierdził, że ma to w dupie. Zasady, etykietę, gniew króla! Wszystko miał w dupie! Jeżeli nie sprawdzi stanu Airunda to prędzej oszaleje niż odpocznie. A był koszmarnie zmęczony! Wstał więc, ubrał materiałowe spodnie i białą koszulę w której kształt jego klatki piersiowej wydawał się nierozstrzygnięty, do ręki wziął leczniczy olejek na obolałe mięśnie, a w chustę zawinął prawie całą paterę ciasteczek z czekoladą o które poprosił przed pójściem do siebie. Słodycze poprawiały mu humor gdy był zamknięty sam ze sobą, do tego tak dobity, postanowił się tym podzielić.
Sposób dostania się do komnat księcia wybrał jednak niekonwencjonalny. Otwierając okno wszedł na parapet, odwrócił się przodem do zewnętrznej szyby i rozkładając skrzydła pozwolił się im rozgrzać. Ich wibracje były tak intensywne, że brzmiał jak ważka, a gdy odezwał się od betonu, złapał mocniej to czym chciał się podzielić i ruszył na poszukiwania odpowiedniego okna. Był o tyle sprytny, że się go dopytał wczoraj w której części zamku mieszka więc i znalezienie okna w którym nadal odbijało się światło świec nie było skomplikowane.
Podlatując do okna zajrzał do środka odsuwając się gwałtownie, mrugając kilkukrotnie i jeszcze raz zerkając. Jaki on był cudowny! Jakie on miał wyrzeźbione plecy! Podleciał na balkon, przysiadł na poręczy i przyglądając się przez falujące firany w połowie rozebranemu księciu zastanawiał się co on w ogóle wyprawia. Ma być żoną, a nie przyjacielem. Ma grać o swoje, a nie się martwić. Ale każda jedna rozmowa z Airudem sprawiała, że te plany porzucał. Chciał go kochać, rozpieszczać, dbać o niego! Chciał mu pomagać, słuchać. Chciał… nie być sam. Przez tą myśl lekko posmutniał ale i gdy zauważył, że luźna koszula ukazująca pierś już znajduje się na tych cudownych ramionach które wraz z resztą torsu obserwował maślanym spojrzeniem, stuknął obcasem buta o balustradę. Zwrócił na siebie uwagę po czym zeskoczył na posadzkę, nałożył na siebie jeszcze iluzję po czym do komnaty wsadził tylko dłoń wyposażoną w olejek i ciasteczka.
- Nie było Cię na kolacji, mój Panie. Wybacz śmiałość, chciałam sprawdzić czy aby nasz pojedynek nie wyrządził Ci krzywdy… – Przyznał szczerze gotów na ewentualną naganę i krzyki. Zasłaniał sobie przy tym oczy – chociaż niechętnie! – dłonią i dopiero czując jego obecność tu obok, a jego dłoń na swoim nadgarstku, podniósł na niego spojrzenie.
- Jak się czujesz? – Wyszeptał z obawą, troską i ogromnym ciepłem w głosie. – Przyniosłam ciasteczka.

       Niespodziewany brak agresji, niedowierzania bądź ogólno pojętej hańby sprawił, że na jego ustach bardzo szybko pojawił się szczery uśmiech. Nie chciał go speszyć ale mając możliwość ponownie utonąć w jasnych oczach w których usilnie chciał odnaleźć wszystko to co Airund teraz musiał czuć czekał na zapewnienie o dobrym samopoczuciu. Jeżeli takowego nie otrzyma, bezczelnie był gotów go całego obmacać nakładając grubą warstwę olejku! Wszystko dla jego zdrowia szczególnie, że dzisiejszy pojedynek był całkowicie niepotrzebnym wydarzeniem. Wszyscy byli nim zmęczeni, nic sobie nie udowodniono poza możliwościami bojowymi obu ras. Mogli się niszczyć, a przecież nie taki cel miały całe zaślubiny.
       - Wybacz mi proszę bezczelność, wiem jak mocno hańbię teraz nasze tradycje ale Twoje nagłe osłabienie nie pozwoliłoby mi spać spokojnie. – Przyznał mając nadzieję, że ten przypływ szczerości zostanie odwzajemniony. Z czego nie zakładał, że w postaci wsadzenia go do szafy.
       Nagłe kroki na korytarzu kierujące się prosto w stronę książęcej sypialni spłoszyły jego serce. Początkowo chciał uciec drogą którą tu przybył ale widocznie blondyn w ogóle nie wziął takiej możliwości pod uwagę. Wepchnął go do szafy na co on ledwo nie parsknął śmiechem. Najlepsza skrytka! W dziecińskie bywało, że chował się tak przed książęcymi obowiązkami, a teraz? Robił za ukrytego kochanka? Aż musiał zakryć usta dłonią żeby nie parsknąć i kręcąc z niedowierzaniem głową wyjrzał przez zostawioną szparkę by być świadkiem… schadzki kochanków.
       Mężczyzna który całą drogę go tutaj eskortował w łapczywym pocałunku rzucił się na Airunda na co na jego policzkach pojawiły się delikatne rumieńce, a w sercu zawód. Cóż, nie mógł zakładać, że taka osoba jak książę byłaby sama aczkolwiek gdzieś w głębi siebie żywił nadzieję, że kiedyś uda się mu go… mało istotny i idiotyczny pomysł! Do swojej płci przyznać się nie mógł, a jako kobieta widocznie nie miał szans. Niemniej, jeżeli książę po ślubie miałby tą znajomość kontynuować i być szczęśliwym, była nadzieja na chociaż odrobinę przyjaźni i wzajemnego szacunku w tym wymuszonym związku, zamiast zawiści i braku zaufania które to naturalnie narzucało. Właśnie, wymuszonym. Ich znajomość była czysto polityczna i nie śmiałby się wtrącać w jego życie bardziej niż musiał. A widocznie, najlepiej jakby to wtrącanie się jeszcze bardziej ograniczył.
       Nie sądził, że miał tutaj aż tylu wrogów. Nie sądził, że poza księżniczką jeszcze ktoś mógł mu źle życzyć, a grono to właśnie urosło do trzech bardzo znaczących osób: z kapitanem i nadwornym magiem włącznie. Po tym jak obydwaj skończyli obdarowywać się pieszczotą od której on dla samego szacunku do Airunda odwrócił spojrzenie, do jego uszu dobiegła niepokojąca rozmowa. O nim. W samych superlatywach. Z ledwością powstrzymał się od westchnięcia, a cicho zmieniając pozycję na siedzącą, sądząc że to spotkanie może chwilę potrwać, ułożył brodę na kolanach które objął ramionami. Czy to było tak ciężko zrozumieć, że jemu też się to nie podobało? Że został wysłany długie dni podróży z dala od domu i od osób, które darzyły go sympatią. Że nie miał tu teraz nikogo, a jeszcze Ci którym chciałby ufać uważali, że przyniesie na nich zgubę? Coraz mocniej podejrzewał, że jego panowanie tak szybko jak się zacznie tak szybko się skończy, a obwiniany o każde zadrapanie na książęcym ciele w końcu skończy w jakimś lochu. Cóż, z drugiej strony miło, że tak szybko dowiadywał się co o nim sądzono i za jak groźnego go uważano.
       W momencie gdy drzwi do komnaty trzasnęły wyciągnął na pocieszenie ciasteczko sądząc, że tylko słodycze go rozumieją i zaczął je chrupać do momentu gdy Airund otworzył drzwi. Wyglądał tragicznie. Rozdygotany, ze złamanym sercem i brakiem nadziei i jakiekolwiek szczęście w przyszłości. Nie komentował, dojadł pyszny wypiek po czym wstał, otrzepał się z okruszków i w pierwszym momencie chciał po prostu wyjść. Jako wróg publiczny numer jeden chciał odwołać wszystko o co go kiedykolwiek prosił, nie spotykać się z nim już do ślubu, a po nim unikać równie skutecznie. Ale wtedy książę zaczął go przepraszać jakby to wszystko było jego winą i tym samym, skruszył jego serce.
       Jego wzrok złagodniał, oddech się uspokoił i niewiele myśląc objął go na wysokości piersi przytulając.
       - Nigdy nie prosiłam Cię o poświęcenie. Nigdy nie kazałabym Ci wybierać. Słuchaj. – Złapał go za policzki kierując spojrzenie na siebie, nadal opierając się o jego pierś. – To tylko polityka. Zapewnimy tym ślubem bezpieczeństwo zbrojeniowe, skończy się wojna, okres zawieszenia, ja pójdę w swoją stronę, Ty w swoją. Będziemy się widywać tylko na uroczystościach na których będą nas oczekiwać i poza tym możesz być szczęśliwy. – Przyznał uparcie patrząc na niego z ogromną pewnością w oczach. A on? Będzie siedział w ogródku, hodował te puchate zwierzątka i zabójczy groszek. Będą mieszkać, jadać, żyć osobno i tylko czasem się widywać. Wtedy nawet nie muszą rozmawiać! Byleby stwarzali pozory.
       - Wiem, że oni wszyscy mnie nienawidzą i uważają za najgorszego wroga ale zrozum, jestem tu sam i ostatnie o czym myślę… – Odrobinę tracąc kontrolę nad tym co, jak i komu mówi zatrząsł się z całej tej złości, frustracji i nieporadności po czym zamarł w miejscu, z dłońmi ułożonymi na jego ramionach i twarzą powoli acz sukcesywnie przypominają pomidora. Jeszcze na chwilę podniósł spojrzenie obserwując jak ciepłe usta odrywają się od jego czoła po czym całkiem zawstydzony, zmieszany i zdziwiony odsunął się od niego delikatnie i chowając twarz w dłoniach spojrzał na niego przez szparki w palcach. Ostatecznie westchnął głośno uspokajając się, pomasował policzki, które nadal piekły wstydem po czym wziął powolny i głęboki oddech, jeden, drugi, trzeci.
       - Porozmawiamy? – Zapytał ostatecznie żądając w tym momencie całkowitej szczerości. Ustalą jakąś taktykę, staną wreszcie na pewnym gruncie i przestaną cierpieć. Przynajmniej taką miał nadzieję.

[justify]
       Już dawno nie czuł tak wielu tak sprzecznych emocji w sobie. Z jednej strony miałby ochotę od niego uciec za łatwość z jaką przychodziło mu zawstydzanie go, zbliżanie się i zostawianie go z rozkołatanym sercem przepełnionym nadzieją. Z drugiej jednak miał ochotę go trzepnąć i naprostować niczym gówniarza który nic nie wiedział o życiu. Za co on do cholery go przepraszał?! Za to, że był szczęśliwy i kochał? Przecież wiedział doskonale jakie było podejście wróżek do tych kwestii. Liczyła się osoba, a nie jej płeć no ale, zaraz mu to przetłumaczy. Tylko przestaną go tak piec policzki, tylko serce nieco zwolni, a maślane oczy nabiorą większej ilości pazura.
       Nie spodziewał się, że jego przestrzeń osobista po raz kolejny zostanie naruszona. Po tym co zobaczył wątpił żeby w jakikolwiek sposób Airund lubił kobiety; kuzynka terrorystka i wymuszone małżeństwo raczej temu nie sprzyjało. Mimo to wziął go za rękę i poprowadził na usłaną poduszkami ławę na której on usiadł w pozycji mało królewskiej. Pociągnął jedną nogę pod siebie, śledził wzorkiem wszystkie zmarszczki na jego twarzy, a gdy on się przed nim tak otworzył, uśmiechał się delikatnie pod nosem słysząc jak wiele i od jak dawna ich łączyło. Tym mocniej postanowił sobie wycofać się. Polityka i nic więcej. Nie będzie wkraczał w jego uporządkowany świat i jedynie kibicował. Po cichu i z daleka.
       - Za mocno się przejmujesz zapominając przy tym z jakich kręgów pochodzę. – Przyznał odnośnie całości relacji, na razie puszczając mimo uszu fakt stawienia czoła tej całej niechęci jaka go otaczała. Jeszcze się tu nie odnalazł, a oni wszyscy kazali mu wyrywać siłą każdy kolejny oddech. Na razie nie miał w sobie na tyle odwagi, na razie nie miał pojęcia jak to robić i chociaż podejrzewał, że efektem będzie całkowite zniszczenie go, na razie się nie przejmował.
       - Rozumiem jego obawy i za przeproszeniem ale po prostu nie będę wchodzić mu na razie w drogę. Miałabym jednak prośbę. Nie odtrącaj go. Po prostu porozmawiajcie jeszcze raz, powiedz mu, że zgadzam się na waszą miłość i nigdy nie stanę jej na drodze. Nie musi mnie przy tym zabijać… – Prychnął ostatnie ni to na żarty, ni z wyrzutem. Odchrząknął jednak zachowując chociaż pozory neutralności, trzymając się swojego nowego planu na przetrwanie. Chociaż w momencie gdy Airund dopytał o jego pewność, gardło się mu zacisnęło. Straciłby wtedy jedyną osobę do rozmów, jedynego kompana uśmiechu i chociaż musiał na chwilę odwrócić wzrok i wziąć głębszy oddech, chciał się tego trzymać.
       - Tak… niech to będzie tylko polityka. – Mruknął prawie niesłyszalnie, nie będąc kompletnie pewnym tych słów, zasadniczo przecząc i swojej logice i swojemu sercu, przynajmniej do momentu aż ponownie nie został złapany za rękę na co prawie że podskoczył. Zacisnął przy tym szczękę, poczuł jak szklą się mu oczy i ostatecznie postanowił się wyrwać i wstać. Natychmiast od niego odszedł i chociaż wolałby cofnąć czas, nie zjawić się tu albo po prostu uciec, zaczął krążyć co i rusz na niego spoglądając.
       - Życie na dworze jest skomplikowane. Wiele osób nie życzy dobrze władcom, wiele osób chce zaszkodzić, odgryźć coś dla siebie. Nie warto więc odtrącać tych, którzy stoją murem po Twojej stronie. A to byś zrobił chcąc się ze mną przyjaźnić. Ja na pewno będę Cię wspierać i w każdej chwili możesz na mnie liczyć ale chyba, lepiej się trzymać od siebie z daleka. – Przyznał z ciężkim sercem i rosnącym bólem głowy. – Oczywiście, że bym chciała się wyrwać ale jakbym miała jeszcze Twojego wuja przeciwko sobie to by mnie odesłano do domu. W kawałkach. – Uśmiechnął się próbując chociaż odrobinę rozładować napięcie podjętych fatalnych dla nich decyzji. Miał właśnie szansę się z nim zaprzyjaźnić, być nieco bliżej i wszystko to z kopniaka odrzucił. Airund dawał mu do myślenia, wspierał i podpowiadał rzeczy o których on nie miał zielonego pojęcia i co otrzymywał w zamian? Jego niewdzięczność. Jak on okropnie się teraz z tym poczuł. Musiał schować na chwilę twarz w dłoniach, przetrzeć ją w wyraźnym geście zmęczenia. Jak dobrze, że chociaż Airund był opanowanym mężczyzną!
       Nie stał długo gdy poczuł dookoła siebie ciepłe ramiona. Zareagował w momencie i zdecydowanie nie tak gwałtownie jak wcześniej. Wsunął dłonie dookoła jego piersi, stanął na palcach żeby wtulić się w jego szyję i przywarł do niego jak mała koala. Wtedy też wypuścił powietrze z płuc i uśmiechnął się delikatnie czując jak jego skrzydła z całej tej ulgi lekko zawibrowały.
       - Nie możesz być taki idealny. – Oświadczył nieco zbulwersowany śmiejąc się przy tym cicho. – Jakby to miało według Ciebie wyglądać? Po ślubie, po koronacji, nie będziesz miał czasu żebyśmy się… widywali. Chcąc zrealizować wszystkie swoje plany będziesz miał masę na głowie. Poza tym ja naprawdę chce żebyś był szczęśliwy i jeżeli Varell nie będzie długo chował urazy, żebyście byli razem. – Przyznał wreszcie porzucając próby nieudolnej dyplomacji i mówiąc po prostu to co leżało mu na sercu. A tam znajdowała się wielka kula niepewności, strachu i smutku której nie umiał na razie ruszyć. Nie przeszkadzało mu to jednak wspinać się po blondynie i już po chwili miał ręce zaplecione dookoła jego szyi, głaskał go po jednym, dłuższym kosmyku i lekko brakowało mu stabilnego gruntu pod nogami gdy stał na czubkach palców. Mimo to czuł obecnie spokój i ani myślał sobie go żałować.