which way to rome

————————   A    L    L        T    H    E        R    O    A    D    S        L    E    A    D        M    E        T    O        Y    O    U

W      H      I      C      H                W      A      Y                T      O                R      O      M      E
w a s      a l l      i      a s k e d      b e t w e e n      y o u r      p e t t y      c r i m e s

—————————   K A S A N D R A  &  S U S I N N A   —————————

Gdy wraca na górę, krok jego wyraźnie ociężały jest od stoczonej chwilę wcześniej batalii nie tyle ze śmierdzącym jak menel Anibalem, co z samym sobą i związanymi z tym wątpliwościami ważkości podjętych działań i dobytych słów. Jeszcze moment temu jedyne czego pragnie to stateczna bliskość, jaka solidną linią rysuje sylwetkę kochanka w nietrwałej pamięci Eliecera; teraz wciąż przemawia sugestywnie, jednak pogrzebana pod żwirem łez i gorzkimi wodami upokorzenia przekonuje do siebie znacznie cichszym, niemal niedosłyszalnym szeptem - odgłosem, którego słabe brzmienie może ignorować, oddając się piekącej od jadu retoryce krzywdy. Gdy oddala się schodami na piętro, rzuca ostatnie spojrzenie w stronę przybyłego, zupełnie jakby liczył, że nakrywszy go na nieuważnej uczciwości uczuć, zdoła wzbudzić w sobie ich ginącą namiastkę. Nic podobnego jednak się nie dzieje - facjatę Anibala skrywa zalegający po pomieszczeniu półmrok, a w rzadkich snopach światła wpadających przez odsłonięte żaluzje Elia dostrzega martwe zdegustowanie gęstym całunem oplatające upiorną od chorowitej bladości twarz Valverde.
       Wchodzi pod prysznic ze zwieszoną głową, próbując dłońmi odszukać gałki kranu - trzęsie się jednak zbyt gwałtownie i palce ześlizgują się po gładkich krawędziach kurków. Jest jednak wytrwały, więc próbuje jeszcze raz i jeszcze raz, nim widok kamieni pod stopami nie rozmywa mu się przed oczami, a ręce wzbudzane do drgania chłodem pomieszczenia nie opadają w luźnym zrezygnowaniu wzdłuż ciała. W pierwszym odruchu chce je podnieść i spróbować po raz kolejny, zupełnie jakby powtarzał ten z pozoru prosty układ jak mantrę; poddaje się mimo fiksacji i składa dłonie na ścianie, gdy świat wokół niego wiruje niczym na karuzeli. Piszczy mu w uszach, w gardle czuje suchość, a tuż za nią zaciskającą się gulę, która odbiera oddech i rozbudza panikę w pozostałych zmysłach. Tępieje od mnogości bodźców napierających jednocześnie z otoczenia oraz jego samego i tylko odkręcona cudem woda koi szalejącą burzę. Struga leje mu się na głowę, a on oddycha coraz wolniej, coraz spokojniej, wyczekując nadchodzącej oazy zobojętnienia.
       Zgrzyt otwieranych drzwi dociera do niego jak z odległego wszechświata i nie wzbudza należytych obaw - pomaga mu jedynie stanąć na nogi jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, by Anibal nie dostrzegł przy najmniejszej sposobności czerwonych oczu i rozedrganego podbródka. Elia tłumaczy sobie jego obecność w najbardziej logiczny sposób - pewnie przyszedł umyć zęby lub przegrzebać kosmetyczkę w poszukiwaniu bóg wie czego - i nawet na moment nie przychodzi mu do głowy pomysł kroków, jakie starszy podejmuje na sekundy po wkroczeniu do łazienki.
       Dotyk ciepłego, mokrego ciała Anibala na plecach wzbudza w Eliecerze dreszcze i paniczne przeczucie nadejścia czegoś złego. Nie żeby Valverde nie robił podobnych rzeczy wcześniej - tym razem jednak w powietrzu wisi jego ciężki, wzburzony oddech, a intuicja Alvy krzyczy o pospieszną ewakuację. Tak też próbuje zrobić - nieskutecznie. Silne ramiona oplatają się wokół jego ciała i wszystkie drogi ucieczki zostają odcięte; Elia skazany zostaje na łaskę i niełaskę zaćmionego umysłu kochanka, na którego litości oraz zbawieniu polegał może ten jeden raz za dużo.
       - Miło że się martwisz, ale uspokoję cię, ktoś skończył twoją robotę - strach nie przeszkadza mu jednak w złośliwościach. Jednocześnie podejmuje próbę zignorowania swobody, z jaką folguje sobie Anibal, ciągnąć dalej temat, który powinien był zostawić. - Nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz.
       Może tylko domyślać się, z jaką niechęcią ze strony starszego spotyka się ta odpowiedź. Gdy lądują twarzą w twarz, Elia hardo spogląda w pochłonięte bezopamiętaniem oczy, unosząc wysoko podbródek i nie dając się zbić do roli posłusznie uległego. Powtarza w głowie, że nie może się poddać i te myśli napełniają go siłą do wytrzymania kolejnych słów kochanka.
       - Tęskniłem? Za twoim brakiem zdecydowanie czy mnie wyruchasz czy nie? Hmm zastanówmy się - Elia ze skwaszoną miną udaje głębokie zamyślenie, które rozbija wydobywające się z ust prychnięcie. - Szczerze wątpię. Spróbuj szczęścia następnym razem.
       I choć stara się utrzymać przybraną retorykę wyniosłości, następne słowa uderzają inaczej - zamiast rozpaść się w pył na wzniesionym murze, wnikają w jego struktury i rozsadzają konstrukcję od środka; jak woda wlewają się okrucieństwem w szczeliny, by zmrożone raną zadaną prosto w serce, zwiększyły swoją objętość i wyłamały otwory dla czekających u stóp atakujących. Oskarżenia dotykają go w miejscach świętych i wrażliwych, odsłoniętych na co silniejszy podmuch z zewnątrz i nie gotowych do obrony. Anibal się zmienia nie tyle w drapieżnika, co w personifikację diabła, najokrutniejszego z istniejących ciemiężycieli, przed którym drży jednostka tylko na pozór silna, w jakiej ramach operuje Elia. Czuje że rozsypuje się od słów, wbijanych jak noże, raz za razem bez chwili wytchnienia i ginie pod batem spojrzeń, tak wnikliwie krytycznych wobec przedmiotu inspektorskiej kontroli, badania stopnia niewierności.
       Instynkt samozachowawczy podpowiada Eliecerowi, że wystarczyłoby teraz przyznać się do błędu i szczerze przeprosić - jednak chłopiec jest na to zbyt dumny nawet w godzinie złamania i wszystko, każda podłość okaże się bardziej zniosła niż gorycz wypełniająca gardło po błaganiu o litość i wybaczenie za napiętnowanie grzechem. Nawet gdy Ani przytrzymuje go za krtań tak mocno, że ten niemal nie może oddychać, wciąż bucha w nim ogień pychy i płoży się po suchych przestworzach wątłego wnętrza, pożerając najdrobniejsze źdźbło, najsłabsze z uciekających w popłochu stworzeń; ogień ten pęcznieje w brzuchu młodszego i nabiera w sile, wspina się po żywej tkance popieląc ją i niszcząc, aż nie pozostaje nic poza kruchą skorupą, w której szaleje gotowość na najpodlejszą z wymierzonych kar.
       Ręce Anibala są szorstkie i niedelikatne, i Elia stęka z bólu, gdy starszy bez ostrzeżenia przesuwa dłonią po jego członku. Zaraz jednak stara się skupić na tej niedogodności, gdy słowa uderzają go po twarzy, wywołując silniejsze kłucie niż narwana agresja. Nawet jeśli nie kocha i nie pokocha nigdy, to jak postrzega go teraz Valverde wbija się szpikulcem prosto w serce. Nie chce być dla niego przedmiotem ani dziwką, nie chce by ten traktował go jak gorszego i sprzedajnego, nie chce, by jedyne co mógł o nim powiedzieć to ile razy musi wziąć w dupę, by nie móc następnego dnia wstać z łóżka - a paradoksalnie nie ma między nimi nic, prócz tego. Anibal go tak postrzega od dawna, tylko teraz mówi o tym głośno i o wszystkich niewygodnych prawdach, od których Elia odgrodził się dziecięcą niefrasobliwością. Pęka pod pręgierzem prawdy, trzęsie się na drobnych nogach i tylko ta zaciśnięta na gardle dłoń, które przeszkadza mu oddychać, powstrzymuje go przed upadkiem. Gdy znika, Elia osuwa się po ścianie, nie mogąc wytrzymać ciężaru własnych przewinień i lęku przed bezdennym okrucieństwem obłąkańczo obłapiającym wnętrze doprowadzonego na skraj Anibala.
       Eliecer nie ma siły się podnieść, więc robią to za niego silne ramiona starszego. Pozbawione delikatności podrywają go w górę i przyciskają do ściany, i Alva znów ma wrażenie, że się dusi, jednak teraz zalega mu w płucach panika przed zbliżeniem z kochankiem. Nie chce tego, nie chce by ten go dotykał, by wyładowywał złość, podczas gdy Elia będzie po trochu umierał wewnątrz - upada więc na kolana, zdzierając z nich skórę i roztrzęsionymi rękami gładzi krocze Anibala, nim językiem przejeżdża po nabrzmiałym wzwodzie. Robi to ponownie i ponownie, nim nie przepędzi zaciśniętego w gardle lęku i nie weźmie go do ust całego, tak jak lubią wszyscy jednorazowi kochankowie, którym Ani na ten moment się staje. Elia wyłącza myślenie, odpływa w ciepłe ramiona oceanu, gdy krztusi się spływającą po ciele Valverde wodą. Każdy jego ruch jest intuicyjny lecz jakby zmechanizowany, jakby nie liczyła się czynność tylko jej niechybny koniec, do którego sukcesywnie z kolejnym ruchem dłoni i głowy zmierza.
       Po niezidentyfikowanym upływie czasu czuje, jak Anibal wplata palce w jego mokre włosy i musi powstrzymać odruch wymiotny spowodowany agresją starszego. Łzy i opadająca z prysznica woda zasnuwają mu widok, gdy Valverde drętwieje, a Elia niemal krztusi się wyczekanym orgazmem. Wyrywa się z silnego uścisku i opada dłońmi na kafelki tuż przy stopach studenta, a biała struga miesza się przy odpływie z szumem wody. Jest słaby i trzęsie się z własnego upodlenia, próbując złapać oddech i uspokoić bijące jak szalone serce. Zbyt dużo w nim wstydu, by ośmielił się podnieść wzrok na stojącego nad nim Anibala - kotara włosów i strumieni maskuje wyraz absolutnego załamania i zranienia, jaki przewija się po drobnej twarzy. U boku Aniego istniało jedyne miejsce, gdzie nie czuł się jak dziwka. Teraz i ono zniknęło w kształcie nocnego wyskoku, roztrzaskane na kawałki po długim locie z okna.

       W klęczącym i trzęsącym się na dnie brodzika Eliecerze nie ma nic z dawnej dumy chłopca o wiecznie roześmianym obliczu; maluje się on raczej w barwach listopadowego popołudnia do znudzenia deszczowej Anglii, gdy mgła aż po horyzont zasnuwa wąskie ulice, a wypełniwszy je po brzegi, wlewa się przez nieszczelne okna do oświetlonych pokoi i pnie po ścianach, pełznie w żłobieniach drewnianych podłóg, wprasza się do oprószonych kurzem pajęczych domostw naturalnie wplecionych w zapomniane zakamarki pod schodami i napełnia ustawione w kredensie filiżanki szarą, przygnębiającą masą - w takie dni bolączki życia codziennego zrzucić można na wszechogarniający marazm, na pesymizm wykreowany ręką samego świata i udzielający się równo wszystkim podróżnikom zagubionym w mgle na chybotliwych płytach chodnika.
Woda paruje rozgrzanych kamieniach i tą parą Elia próbuje oddychać, gdy otwarcie oczu nie usuwa mu sprzed nich mgły, jakby ta wsiąkła w niego, w każdą komórkę i w każdy mięsień i roztapiała go od wewnątrz, by nie mógł czuć niczego więcej. Wśród obłoków dopiero unaocznia mu się ważkość istnienia, wymalowana cienką linią rozgraniczającą zdrowe zmysły od popadnięcia w niebyt - w obłęd i pustkę, raz brudną jak londyński smog, raz oślepiającą jak hiszpańskie słońce, ale ponad tym obezwładniającą i totalną, wykraczającą poza ograniczone pojęciami ludzkie zrozumienie, a przez to zabójczą w braku definiowalnej, a co za tym idzie możliwej do pokonania, formy. To co z początku wydaje mu się przerażające, bo zdolne do przyjęcia formy najgłębszych lęków, okazuje się raptem preludium - bo mgła nie jest masą, z której tworzy upiory, mgła  j e s t  strachem w najczystszej postaci, jego pierwotnym źródłem i rozszalałą chucią, jest czarna i biała jednocześnie, zawsze tam, gdzie pójdzie i zawsze tam, skąd odejdzie; jest nim sprzed dwudziestu lat i sprzed dziesięciu minut, tylko że w przybranych maskach i przyjętych pozach, a dopiero bezgraniczna słabość upodlenia, pogardy dla wszystkiego, czym pragnął się stać dla oprawcy-uzurpatora, dopiero upadek na samo dno duszy uświadamia mu, że od początku był niczym, które czekało na ten moment, by ogłosić swoją miałkość pozornego istnienia. Nigdy nie stanowił czegoś więcej, choć momentami rościł sobie prawa do tytułu bóstwa, obłudnie wierząc w prorocze znaczenie dóbr składanych mu u stóp.
       Dlatego ten chłód w duszy tak nieziemsko go boli, jakby cała armia piekła na okrzyk przeszyła go legionami mieczy. Słyszy słowa, które ściskają go za ramiona i czuje ręce, które przemawiają do niego jadem okrucieństwa, lecz to wszystko wydaje się równie abstrakcyjne, co tańczące przed oczami obłoki wypełnione muzyką i smakujące fioletem; tonie w ich puchatych odcieniach docierających do uszy po wężykowatej nitce, a gdzieś w tle wyrastają z ziemi ostre szpikulce jadowitego chichotu - żałosne, żałosne, żałosne tkają słowa, na które Elia kuli się i otwiera bezwolnie usta, bo już mu wszystko jedno, czy śmiech przebije mu serce czy rozerwie go muzyka.
       Muszą wkroczyć do innego pomieszczenia, bo nawet otumaniony Alva odczuwa chłód na nagiej skórze i odruchowo wtula się w to obce ciało, w którego ramionach się znajduje. W rwanych jak strzępki papieru wspomnieniach odnajduje mapę po rzeźbie wszechpotężnego Kolosa, ale grająca pod jego palcami muskulatura jest tak różna, że postać wydaje mu się podróbką - dziurawą, nierówną, o ostrych krawędziach i zaciśniętych dłoniach, ciskającą pioruny nie w herezje, a w najwierniejszego wyznawcę, który zbłądził ślepy od poczynań wewnętrznych demonów. Natychmiast pragnie się przed nim kajać i błagać o wybaczenie, ale równie silnie rodzi się w nim przezorna kalkulacja ucieczki. Chciałby wstać i odejść, ale ciało go tak bardzo boli, tak ciąży, że może jedynym sposobem jest wznieść się ponad nie i odlecieć do słońca, za horyzont nieprzekraczalny dla człowieka.
Przez ulotną chwilę zdaje mu się, że osiąga ulotny cel wzbicia się nad żywotność, ale zaraz uderza o gleba i szamoczący się duch wraca do drobnego worka kości. Uchyla nieprzytomnie powieki i wspina się na łokieć, ślamazarnie odsuwając od Anibala, jakby w ten sposób zdołał mu uciec - naiwnie, bo spojrzenie jak bicz wiąże go w zmiętolonej pościeli. Pełen strachu trwa w oczekiwaniu, podczas którego każdy skrawek jego ciała egzaminowany jest z krytyczną starannością; a on pali się ze wstydu, czując przyklejone do twarzy włosy i zaschłą strużkę spermy na policzku, ale przede wszystkim onieśmiela go fakt, że zdradza go jego własna biologia i silna erekcja.
       Nadchodzące polecenie wykonuje z lęku, bardziej jako efekt bezwolnego podążania za silną dłonią, byle uniknąć uderzenia z jej strony. Z ociąganiem wspina się na dygoczące kolana, jeszcze chwilę licząc na łagodny dotyk i zmianę stanowiska, jednak gdy dociera do niego poganiające warknięcie, opada dłońmi na posłanie i wypina się na Anibala. Robi to, bo tak powinien, bo jak Valverde zaznaczył, jest małą kurwą i tylko do tego w tym momencie w oczach kochanka się nadaje - tylko by przyjmować bez zająknięcia, dopóki starszy nie padnie pokonany własnym głodem.
       W dźwięczącej ciszy czeka na przemoc, spodziewa się bólu, który obiecują opętane żądzą oraz pazernością oczy - ale zemsta nie nadchodzi w gwałtownej formie z zapowiedzi, a subtelnym ciepłem sprawnego języka. Powodowany nieskrępowaniem pieszczoty pozwala sobie nawet na głuche westchnięcie, naiwnie licząc, że to nowa strategia, która z nimi pozostanie na najbliższe minuty i w której Alva zanurzy się z kocimi pojękiwaniami.
Krótkowzrocznie rozluźnia nerwy, zapominając o owczym przebraniu wilka. Dlatego sapie w zdumieniu, gdy zamiast gładkiej miękkości języka czuje w sobie najpierw jeden, a potem dwa palce śmiało poczynające sobie przy jego dziurce. Nim zdąży zaprotestować, jego głowa gwałtownie pociągnięta zostaje do tyłu, tak że ledwo może odetchnąć, a coraz intensywniejsze klapsy spadają na wypięte pośladki. Wraca szaleństwo i mroczny bliźniak pasji, a Elia przeklina się w duchu za próżną naiwność.
       — Ani — szepcze płaczliwym głosem, gdy kosmyki włosów wyplątują się z dłoni Valverde, zwracając Alvie możliwość oddechu. — Nie chcę tego, proszę. Przepraszam, przepraszam, proszę, A-a…
       Urywa wraz z pierwszą literą, gdy oddech grzęźnie mu w gardle i zamienia się w zduszony szloch - jeszcze chwilę ma nadzieję, że Anibal zniechęci się niepowodzeniem i da sobie spokój z nietrzeźwymi pragnieniami, ale chwila ta trwa krótko. Valverde wchodzi w niego bez skrępowania, zupełnie jakby po raz pierwszy w życiu kosztował zakazanego owocu bez wizji brutalnych konsekwencji i odczuwał wolną od ocen pełnię samozadowolenia. Alvie dźwięczy w uszach ale już nie wie czy z szoku czy przez osuwającą się w kąt świadomość. Łapczywie łapie powietrze, dziwnie przekonany, że zaraz i ono zostanie mu odebrane, więc chce oddychać na zapas, pożyć chwilę dłużej, nim Anibal pozbawi go i tego przywileju.
       Usta, które na co dzień sączą słodycz, teraz napadają na wargi Alvy jak drapieżcy. Całują się szalenie i bez opamiętania, jeden pochłonięty przez ból zdrady, drugi zdradzony przez ból. Odbierają sobie oddech, splatają języki jak za czasów namiętnych uniesień, a ich ciepło i wilgoć przypomina Eliecerowi czułą pieszczotę przy jego dziurce i nie może powstrzymać dreszczu podniecenie, obłudnie przejmującego ciało. Nawet jeśli wie, że ten pocałunek to atrapa czułości, poświęca się jemu jak ostatniej desce ratunku, dzięki której utrzyma głowę na powierzchni. Zapomina się w obłudzie bliskości, spychając na dalszy plan coraz gwałtowniejsze pchnięcia Anibala. Przerywają na chwilę, podczas której mokre od wstydu, podniecenia i zagubienia oczy Eliecera spotykają się z zimnym spojrzeniem Valverde, w którym miesza się kpina i rozbawienie naiwnością, z jaką Elia oddaje pocałunki; dostrzega je wyraźnie, a starszy nawet nie stara się, by je ukryć. Od początku sobie pogrywa, uświadamia sobie Alva, od początku gra w sadystyczną rozgrywkę, gdzie tylko upokorzenie i agresja liczą się w finalnym rozrachunku.
       Anibal też musi zorientować się, że jego napad zostaje przejrzany, bo gwałtownie wychodzi z Eliecera i za włosy przyciąga go na klęczki przed sobą. Mierzą się wzrokiem, a raczej starszy obwieszcza w ten sposób swoją wygraną, jakby ta miała kształt wysuszonych ust i drżących ud młodszego. Valverde oblizuje wargi w ponętny sposób, który w każdej innej sytuacji zwaliłby Alvę z nóg, jednak tym razem napełnia go obawami. Jest pewien słów które zaraz padną i wie, że go to złamie doszczętnie, że jego egzystencja zostanie całkowicie wymazana ze świata, lecz nie jakby zginął śmiercią tragiczną, ale jakby w ogóle nigdy nie istniał.
       — Pomyślałeś, że coś znaczysz, szmato? — łzy napływają do oczu Alvy, który resztką woli powstrzymuje je przed wypłynięciem. — Chyba zapomniałeś, kim jesteś. Nędzną, puszczalską kurwą, która przyjmie w dupę każdego bogatego fiuta. Kiedy ostatni raz sprawdzałem, zaliczałem się do tej kategorii, więc będę cię pieprzył, aż nie będę miał dość, a ty nawet się nie zająkniesz. Jasne?
       Słowa Anibala grzmią w głowie Alvy obcym głosem; choć stara się wyrzucić je z pamięci, są w każdej myśli i znaczą wszystkie wspomnienia tak, że może obracać się tylko wokół nich i wśród nich. Poza tym nie istnieje nic, żadne wyobrażenie, którego w godzinie potrzeby mógłby się złapać, bo wszystko co sakralne spłonęło w nim w wyzwolonych latach młodości. Ojcze nasz, zawodzi cicho, niemal niedosłyszalnie wśród natłoku inwektyw, ojcze nasz, ojcze! Ale to nie pomaga. Jego szczęka spoczywa w ściśniętej dłoni Valverde, więc ledwo szepcze:
       — Jasne,
       nim rzucony zostaje na pościel i brutalnie przyciągnięty z wypiętymi pośladkami.
       — Nie pytałem o pozwolenie — słyszy, warknięte tuż nad uchem, gdy najpierw wchodzą w niego palce, a zaraz za nimi penis Anibala, wydzierając z gardła młodszego stłumiony szloch.
       Tym razem cała delikatność, nawet ta oszukańczo referująca do słodkich chwil ich wspólnych wspomnień, znika zupełnie, najpierw rozmywając się w wolnych i stopniowych posunięciach, by potem zaniknąć wraz z przyspieszonymi ruchami. Anibal sapie w górze, a Elicer szlocha na dole, jak grzesznik zrodzony ze spermy Stworzyciela; łyka własne łzy wraz z oddechem, dławi się słowami, którymi chce wyrazić sprzeciw nieludzkiemu traktowaniu, ale pozostaje z nich tylko nieskładny bełkot zapleciony w łańcuch z bezsensownych głosek.
       Dłoń Anibala ląduje we włosach Alvy i popycha jego twarz w poduszkę. Robi to tak gwałtownie, że Elia traci oddech i zapowietrza się, a otwarte oczy wyłapują tylko odgrodzoną od świata czerń poduszki - gdy próbuje nabrać tchu poszewka wchodzi mu do ust i blokuje bezwarunkowe westchnienia, wypełniając pokój ledwie słyszalnymi, stłumionymi dźwiękami. On sam nie słyszy jednak nic. W przerażającej klatce rozbijają się jedynie szaleńcze uderzenia serca i głuche, powtarzalne plaśnięcia ciała Anibala uderzającego o pośladki Alvy. Odstępy między kolejnymi się zmniejszają, a wraz z nimi maleje siła uścisku na głowie - unosi więc twarz, by zaczerpnąć oddechu i wydać z siebie głośny jęk, gdy członek raz po raz stymuluje go do granicy przyjemności. Zaciska zęby, choć spełnienie jest nieuniknione i Eliecer tryska, zaciskając dłoń na pościeli. Rozlewa się w nim ciepło, niemal tak otumaniające jak narkotyk, wzbiera falami i pochłania jego świadomość do tego stopnia, że zapomina o inwektywach padających z ust Anibala, byle tylko pozwolić porwać się błogiej nieświadomości, że jedyny mężczyzna, który doprowadza go tej nocy do orgazmu, nienawidzi go tak mocno, jak mocno go pożąda.

       Nie tylko trzęsą mu się nogi, co trzęsie się całe jego jestestwo - kruche serce dygocze szaleńczo, rozbijając się o ramy z żeber, wargi drżą w rozpostartym pragnieniu powietrza, powieki migoczą, a wraz z nimi świat i wzburzone morze pościeli wtapiające w siebie pogubione zmysły Eliecera. Rozpływa się w momencie, gdy wszystko w nim krzyczy od rozkoszy i bólu przeplatających się niczym dwie równoważne siły. Naprzemiennie wypełniają go ekstazą, od której pragnie krzyczeć i wić się, poddać falom targającym drobną sylwetką, albo poją żalem zbudowanym ze strachu i uniżenia przejmującym chłodnym dreszczem od kręgosłupa po końcówki włosów. Gdy tylko popada w jeden stan, by odnaleźć wzorzec zachowań ułatwiający przetrwanie pod naporem siły Anibala, zaraz drugi budzi się z uśpienia i niczym wulkan wybucha pełną mocą, przypominając o nieuniknionej konfrontacji dwóch sił jednakowoż budujących co destrukcyjnych.
    Chyba próbuje zachęcić struny głosowe do błagania o litość, gdy kochanek podciąga go ku sobie i przytrzymuje sztywno, a na samą myśl o tym dotyku Elia traci panowanie nad sobą i tylko trwa wygięty, oczekując na bliski finisz. Najpodlejsza z nadziei rodzi się w nim niepewnie, dość naiwnie, bo wyobraża sobie orgazm starszego i za nim spokój, spełnienie niewypowiedzianej prośby o zakończenie tego festiwalu upodlenia. Dlatego wędruje rękami w górę i splata drżące dłonie na karku starszego, jęcząc cicho tuż przy jego uchu, a gorące powietrze z lubych ust owiewa mu szyję. Wzdryga się na następujące po sobie pieszczoty, wpierw broni przed nimi, bo jak miałby zaakceptować czułość dłoni, które chwilę wcześniej zsyłają na niego tylko ból? Jednak w miarę upływu czasu Elia staje się ufny, wręcz przymilny w bierności i oszukuje tak samego siebie przed świadomością odkrytego charakteru kochanka. Powtarza sobie rwane zachwyty nad ruchem palców, wbija paznokcie w szyję Anibala, gdy pokonany nagłym dreszczem wiotczeje i osuwa się po muskularnym torsie, albo opiewa ciepły język wraz z pomrukami tworzący uwerturę przy delikatnej skórze jego ucha.
    Ale iluzoryczny moment wytchnienia nie trwa wiecznie, nie ważne jak żarliwie by siebie nie przekonywał. Pozbawiony podparcie osuwa się na materac, gdzie kuli się pod pręgierzem kpiny epatującym ze spojrzenia starszego. Karmel, którego słodycz chwilę temu roztapiała mu się na języku, teraz smakuje gorzką spalenizną i Eliecer ma dość serwowanego posiłku. Pociągnięty za ramię osuwa się połową ciała poza łóżko, wczepiając dłonie w pościel i ściągając ją za sobą, zupełnie jakby miała ona ukryć go przed niespożytkowaną energią Anibala. Jeszcze chwilę wierzy w litość, nawet próbuje dostrzec ją w przybrudzonych opętaniem tęczówkach, lecz to płonna wizja zaślepiona przebłyskami dzielonych chwil, teraz tak odległych jak migrującym ptakom zdaje się być daleka ziemia ojczysta. Po cieple znanego gniazda zostaje jedynie wspomnienie - teraz Eliecer unosi się pod nieskończonym błękitem nieba, dryfując na szeroko rozpostartych skrzydłach nad szumiącym i obcym oceanem. Tak wysoko plusk wody zdaje się ledwie dosłyszalny, a powietrze po horyzont wypełnia stająca w gardle samotność; już nawet nie krzyczy, bez szans na samarytański ratunek.
    I wtedy ponad niewyraźnymi słowami coś spada na jego policzek. Mruga zaskoczony, jakby dopiero wybudził się z długiego i męczącego koszmaru, jeszcze nie do końca dopuszczając ku sobie świadomość, że to co brał za nocne omamy tak naprawdę jest rzeczywistością. Podnosi spojrzenie z jednej z wielu plamek na ramionach Anibala wprost do jego oczu, przelewając w nim boleść i skonfundowanie sytuacją, pod nimi pytając o pochodzenie nieodkrytego. Jak na własną zgubę odkrywa w nich tylko pogardę i wyższość, a gdy one spajają strzępki na linii zdarzeń, pieczenie w okolicy policzka nasila się, aż w końcu promienieje na całą twarz bólem, ale co ważniejsze - poddaną nadzieją.
    Bez krzty emocji bierze Anibala do ust, aż pali go przełyk i powietrze zanika w płucach. Już mu wszystko, wszystko jedno, myśli, gdy łzy strumieniem toczą się po policzkach, a jego głowa tylko nieznacznie rytmicznym ruchem odsuwa się od krocza starszego. Odruch wymiotny wita go szybciej niż pod prysznicem, sprawiając że wydyma policzki i próbuje wykaszlnąć to, co trzyma w ustach. Anibal jest jednak temu daleki - przytrzymuje jego głowę i Elia może jedynie dławić się śliną i odorem twardniejącego penisa.
    Czuje się tak szkaradny - a szkaradny staje się słaby.
    Dlatego ślepo podąża za nabierającymi na sile sapnięciami, gdy bez pomocy dłoni starszego na włosach kreśli językiem linie na wzwodzie. Kwestia zasłużenia na litość traci na znaczeniu pod naporem zimnej obojętności - porusza się intuicyjnie, tylko tak, by zadowolić Anibala, bo jeśli nie może być dla niego skarbem i najdroższym z arcydzieł, będzie tym czego tamten oczekuje. Będzie przymilał się do stóp, ocierał policzkiem o mokrego od śliny penisa i ssał jądra, byle tylko słyszeć zadowolenie z okrutnych ust. Nie liczy się on ani jego przyszłość, gdy językiem pięści wędzidełko, a wszystko czym myślał, że jest, blednie w zestawieniu z postawną sylwetką starszego górującą nad załzawionym Elią. Bierze go znowu w usta, zasysa się delikatnie i wznosi rozedrgane spojrzenie, w którym więcej czai się śmierci niż życia. Błaga już sam nie wie o co. Może to jego kara w piekle, może naprawdę zasłużył sobie na miejsce wśród grzechów, personifikując ich bezmiar.
    Oplata dłońmi tułów Anibala i przejeżdża paznokciami po pośladkach kochanka, przyspieszając ruchy. Choć wolałby utrzymać znaną pieszczotę w lęku o sadystyczne następstwa jej zakończenia, nie jest w stanie powstrzymać mechanizmów rządzących nim samym. Tym razem połyka wszystko, pamiętając niezadowolenie z jakim mierzył się poprzednim razem. Nie chce zawieść - nie chce zasłużyć na więcej cierpienia.
    Odsuwa się nieznacznie od Anibala, nie podnosząc oczu na wyryte w marmurze rysy - nie śmie spojrzeć i otrzymać nagany, zmierzyć się z niezadowoleniem, podczas gdy przygniata go świadomość, że już więcej nie da rady, że to wszystko co mógł dać i zaraz rozpadnie się na miliardy kawałków. Ponad opadającymi kosmykami dostrzega, jak dłoń partnera zmierza w jego kierunku i...
    I panikuje. Ten dotyk go pali, więc podrywa się na równe nogi, wiedziony wystrzałem adrenaliny. Serce dudni w klatce piersiowej, gdy bełkocząc niezrozumiale pod nosem i krzycząc pełne absurdu frazesy macha dłońmi, odpędzając kochanka gdyby tylko ten chciał go złapać. Nie chce już. Nie chce nic. Cofa się pozbawiony zmysłów i niestabilny, a wtedy stopą natrafia na śliski materiał pościeli. Może gdyby był w pełni sił, zdołałaby złapać równowagę, ale teraz leci w przód, wprost na kolano Anibala i uderza w nie głową, poddając wszystko co nastąpiło i wszystko co nastąpi.

       Eliecer opuszcza pomieszczenie i zaraz znajduje się w innym, od razu, bez momentu przejścia, jakby czynność kroku nie następowała w czasie a ponad nim, działa się natychmiastowo, nie posiadłszy materialnej formy wysiłku mięśni i tętniącej w ciele krwi. Wędruje tak po ogromnym kompleksie z pokoju do pokoju, przenika od drzwi do drzwi w nieskończonym ciągu, zatapiając się naprzemiennie w zbytecznym świetle lub pozbawiającej oddechu ciemności. Pełen świerzbiącego przekonania, że coś wiernie kroczy za nim, zawsze za plecami i nigdy w tej samej aranżacji, przyspiesza kroku, wpadając w kolejne drzwi szybciej i szybciej, choć rzeczywistość nie drga nawet o sekundę wcześniej. Męczy się tylko tym szalonym biegiem, a tymczasem nie znajduje się dalej od tajemniczej persony, pozbawiony jedynie sił i popadający w panikę nad bezmiernym kataklizmem swojego położenia. Pomimo wycieńczenia rusza dalej, naiwnie odwlekając nieuniknione, prześladowany przeczuciem, że wszystko co zrobił i wszystko co zrobi doprowadzi do finalnej konfrontacji.
       I choćby nie chciał, w tej przepowiedni ma rację. Nie liczy czasu, który upłynął, gdy wpada do ostatniego pomieszczenia - wpada? wydaje mu się że przesiąka przez deski podłogi i skapuje na roztrzaskane szczątki gipsowego odlewu, wnikając w nie i tworząc nowe ciało bez duszy lub serca, sztywne jak trup i delikatne niczym porcelana, ale na pewno nie wpada, bo nawet w tej pozbawionej pojęcia czasu iluzji proces trwa niewspółmiernie długo, nuży go, drażni, odczuwa rozrywanie i spajanie w każdym nerwie, bolesną ciągłość obumierania i tworzenia - lecz dalej nie ma nic. Żadnych drzwi, żadnych zapadni, jest tylko on w nowej formie, zduszony w pokruszonych fragmentach i jednocześnie wszechobecny, jakby był nie tylko w pokoju ale również nim samym, widział siebie z perspektywy osoby trzeciej oraz gipsowymi oczami, umiejscowionymi tak, że wpatrywać się mogą jedynie w pozostawione za plecami przejście. Brak im powiek, więc zdane są na obserwację i oczekiwanie na potwora ciężko kroczącego śladem eliecerowego zapachu strachu.
       A gdy to już następuje, Eliecer dławi się i krztusi, bo przy umazanych farbą drzwiach do damskiej toalety ktoś częstuje go papierosem i zaraz własnym językiem długim jak u węża, przesuwającym się w dół przełyku aż do żołądka, gdzie tryska kwaśną cieczą i składa jaja, na co Alva mruczy cicho pozbawiony strachu, choć obawiać ma się czego. Oczy ma zaciśnięte, a pod powiekami rozlewają się barwy nocnego nieba, przeganiane pierwszymi promieniami leniwie wschodzącej srebrnej tarczy księżyca. Ogarniają go całego, gdy tak trwa w bezruchu, pozwalając by ciepło i przyjemność wsiąkły w jego ciało; wodzi po nim dłońmi, czując jak rozkwita i pięknieje, odzyskując stracone w szaleńczej ucieczce siły. Nie miał się czego bać - goniła go rozkosz.
       Tylko, że to mylne twierdzenie.
       Przyjemność jest elementem poprzedzającym lęk, ziemią na której wyrasta kwiat paniki - jest czuła i pragniona, i kontrastuje z nadejściem chłodu zwiastującego objawienie samej śmierci, dlatego tak idealnie na nią przygotowuje. Wznosi ponad szczyty, napełnia nadzieją oraz ulgą tylko po to, by zaraz oddać w ramiona spękane od grozy i naznaczone bruzdami nieprzerwanie uciekającego czasu. W ekstazę można się zanurzyć wraz z pryncypialną obawą, zażyć ją jak narkotyk, by ułatwić przeprawę, ale i odczuć ją znacznie dotkliwiej, gdy nieopacznie zdecyduje się wyjrzeć za nasuniętą na oczy kotarę w celu skonfrontowania podstawowego z praw z pozornie postrzeganą siłą ludzkiego umysłu, przeceniając wszelki znany fizyczny ból ponad bezdenny paraliż nicości.
       Gdy spogląda w bok, dostrzega oczy, na których dnie żarzy się epicentrum piekła i parę rogów opalizującą nad męsko wyciosaną szczęką. Źrenice prześwietlają go na wskroś, jakby wiedziały o popełnionym występku i gnieździe uciech zasianym we wnętrzu, i mówiły: "zbliż się". I Eliecer podchodzi, choć bliżej prawdy byłoby powiedzieć podpływa. Nie boi się, choć powinien odczuwać uzasadniony lęk przed mężczyzną, który tak beznamiętnie traktuje wszystkich wkoło, którego żar gaśnie, gdy odrywa spojrzenie od pulsującej ciepłem sylwetki Alvy. Nie przedstawiają się sobie, bo nie ma po co, bo mniej od tego co znaczy nazwa, fascynuje ich własne wyobrażenie drugiej strony albo ukryte pod wierzchnią warstwą przymioty, coś co można eksploatować bez cienia poczucia winy. W przygaszonym świetle, poza smugami słońcami rozpływają się w sobie, w pożądaniu i eksplozji pragnień, zarysowując kontury lęku utraty jako podstawowego spoiwa zalegającego na sercu i ustach grubym plastrem. Jesteś tylko mój, szepcze nieznajomy, zapamiętaj, Eliecerze, jesteś mój.
       I Alva duszą jest tylko jego, każdym skrawkiem bytu, ale gdy dojrzewają w nim jaja i węże wspinają się po przełyku, coraz mniej całuje jego, a coraz częściej ciałem znajduje wytchnienie w setkach pokoi, gdzie obce dłonie wypełzają spod łóżek i znaczą go swoim zapachem. Cuchnie fetorem słabości i śmierci, a rogi tylko rosną nad głową nieznajomego, by w końcu górować nad nią i przytłaczać. Wtedy też wzywa go do siebie z surową twarzą, ale oczy zdradzają gniew. Rozgrzane do białości ognie buchają przez ciemnię źrenic, wydostając się na ich brzeg jęzorami i sięgają ku Alvie, gdy nieznajomy grzmi: "Powinieneś być świadomy, że ta duma i próżność kiedyś cię zgubi. Z każdym dniem rozczarowujesz mnie coraz bardziej. Jesteś nic nie wart i tak też będę cię traktował". I ogień sięga ku niemu, i wciąga go w siebie palącymi palcami, tak że Elia znika w szalonych oczach, krzycząc i błagając, kłamliwie obiecując poprawę, byle tylko uwolnić się od kary.
       Jesteś tylko mój, Eliecerze, tylko mój, zapamiętaj to sobie.

       Ciemność, w której brodzi jest wszędzie, w każdym skrawku ziemi dookoła. Na pierwszy rzut oka możnaby stwierdzić, że w charakterze wszechrzeczy króluje czerń, ale po wnikliwym przyjrzeniu nawet ona znika jako komponent mroku - wtapia się tak, że nie sposób jej odróżnić od nicości i bezgłosu. W ciemności migoce blask i tęcza obok głodu, łez i upodlenia. Przelewa się smoła, a w smole woda, śmiech goni krzyk w rydwanie swobód po jęczących od bólu polach. Naginają się drzewa ciężkie od kwiatów, a spadające z nich płatki płoną w locie, obsypując popiołem puchary wina. Jest w niej pełnia i nów, świt wraz z zachodem, deszcz pod czujnym okiem słońca. I światło - światło w jądrze przepychu niebytu, na które Elia patrzy i uświadamia sobie, że ciemność nie dociera do niego z zewnątrz, ale wycieka z wewnątrz, że to on jest jej źródłem i od niego pochodzi ciężar, jaki niesie w sobie noc. Cofa ją więc w kielich bytu, a pobrzask rozlewa się na świat widziany, zwracając mu głębię i jednostkowość wolności.

       Budzi się gwałtownie i myśli: "to był tylko sen, a przecież sny nie mogą zranić". Słyszy odgłosy ruchu ulicznego dolatujące zza otwartego okna, jednostajny szum klimatyzacji, trzask ramy łóżka, gdy porusza zastałymi od snu kończynami, a nawet plusk wody w basenie piętro niżej; wsłuchuje się w nie i uspokaja, wdychając pełnymi płucami świeże powietrze. Z oddali dociera ku niemu zapach jedzenia, a pusty żołądek bulgotem uświadamia, jak wiele by dał za smaczny posiłek. Może to Anibal przygotowuje śniadanie w kuchni, myśli i myśl ta wkrada się na jego usta rozleniwionym uśmiechem.
       Próbuje się przeciągnąć, ale tak go wszystko nieznośnie boli.
       To nic, stwierdza niefrasobliwie, wyciągając ręce spod kołdry i unosząc je ponad głowę, pewnie po prostu krzywo spałem. Uspokaja go to i pozwala rozluźnić mięśnie, gdy na powrót zatapia się w lekki letarg, rozkoszując harmonią zmysłów. Zrywający się co jakiś czas podmuch gorącego powietrza pieszczotliwie pięści skórę na klatce piersiowej, a promienie słońca przelewają się pomiędzy skrzydłami żaluzji, by pasami złota ozdobić twarz chłopaka. Ciepło rozczula go, obejmuje troskliwymi ramionami, gdy w tle kolejny skwarny dzień budzi się życia. To lato ich młodości i szaleństw, którego smak Eliecer porównać chce do sorbetu truskawkowego jedzonego na szumiącym polu obsypanym kwieciem; słodkiej samotności, którą wypełnić można namiętnością.
       Rozchyla powoli powieki, jakby musiał przebić się przez grubą warstwę pyłu, lecz już po chwili zauważa kontur sylwetki ciemny od wyzierającego zza pleców słońca. Para oczu wpatruje się w niego intensywnie, a Elia odwzajemnia spojrzenie, uśmiechając się przy tym wdzięcznie.
       — Hej — mamrocze zachrypniętym głosem, dziwiąc się temu, lecz zrzucając na barki zaspania.
       Anibal nie odpowiada - zamiast tego z jego oczu wyziera ból i przejmująca skrucha, na widok których Eliecerowi łamie się serce, bo nie przypomina ich sobie na jego twarzy nigdy wcześniej. To nowy obraz, pełen niepokoju i niewymówionej awersji. Konfunduje Alvę, który próbuje się podnieść, a ból w biodrach i żebrach wykrzywia w trakcie procesu jego twarz grymasem cierpienia; gdy w końcu staje o własnych siłach, lekko się trzęsąc na słabych, skostniałych nogach, omiata spojrzeniem pomieszczenie i siebie samego, i aż musi podeprzeć się o łóżko, gdy świadomość źródła anibalowej ciszy zwala go jak uderzenie w brzuch.
       Żółć podchodzi mu do gardła wraz ze wspomnieniami, które w trakcie porannego rozbudzania zrzucał na karby koszmarów. Widzi pościel na podłodze, jak zły duch jawi mu się zamroczony Anibal w nogach łóżka, czuje pieczenie na pośladkach i twarzy i kompletną niemoc, z jaką odpływa w ramiona nieświadomości, by skosztować ulgi od bezdusznej woli kata. Na nowo przejmuje go lęk i poniżenie, niczym bat smagając po dumnie wyprężonych plecach, a żołądek przewraca się i bulgocze, aż Elia musi zakryć dłonią usta i ignorując ból rzucić się do łazienki. Zamyka drzwi na zamek, nim mieszanina alkoholu, żółci i obrzydzenia sobą oraz wydarzeniami nocy pali mu przełyk w drodze do kanalizacji. Jest tak słaby, gdy drży na klęczkach przy toalecie, a niechciane łzy wysiłku wyciekają z kącika oka, pociągając za sobą żałość istnienia.
       Tak brzydko odbija się w lustrze. Tak marnie.
       Malujące się w zwierciadle ciało pstrzą świeże zadrapania i bordowo-fioletowe zasinienia, wpadające w podobny odcień co podkrążone oczy. Suche i spękane od zagryzania wargi pławią się w czerwonej otoczce, gdy Elia przejeżdża po nich palcami z wyrazem strachu zaplątanym w drgającym kąciku. Brzydzi się samego siebie, tak szkaradny się wydaje, gdy przemywa usta wodą i myje zęby, próbując zneutralizować gryzący posmak wymiocin. Wątpi, czy to dostateczne przygotowanie do stawienia czoła Anibalowi, ale choćby chciał nie może spędzić reszty wyjazdu w łazience ani unikać mężczyzny dopóki sprawa nie rozejdzie się po kościach. Ona nie wyginie, nie spłynie jak woda z prysznica, pod którym El próbuje uspokoić bijące niebezpiecznie szybko serce; będzie ropieć i gnić, i cuchnąć dopóki nie zdecydują się pochować zwłok, a wraz z nimi...
       Nie. Pomimo żalu i zranienia Alva nie potrafi tak o tym myśleć. Prostota porzucenia wcale nie spada z łoskotem z serca, tylko zalega na nim jeszcze bardziej przygnębiającą nutą, jak nasączony wodą płaszcz potrafi ciążyć na ramionach. Odejście z pozoru brzmi niewymagająco, ale dla Eliecera wiąże się z utratą szerokiej gamy przywilejów, rozpoczynającej się i kończącej na łatwej gotówce, ale również na czymś nienazywalnym i nienamacalnym, co sprawia że mimo grzeszków i grzechów nieustannie wraca, zupełnie jakby światło z niewidocznej latarni prowadziło go do znanego brzegu wśród skał strzelistych ponad wrakami, w których szczątkach morze śpiewa pieśni tragiczne.
      Wyłącza wodę i osuszywszy się ręcznikiem obwiązuje go dookoła pasa. Ostatni rzut okiem w lustro i stwierdza, że wciąż prezentuje się mizernie z czerwonym policzkiem i rozbieganym spojrzeniem, na którego dnie czai się bezmiar doświadczonego poniżenia. Z bijącym jak oszalałe sercem zaciska dłoń na klamce i tylko błaga w duchu, by nie dać sobie odebrać tej zeskrobanej z dna dawki pewności siebie wystarczającej na jedną beznamiętną konfrontację.
       Anibal stoi w progu drzwi balkonowych, a Elia niemal krztusi się powietrzem, gdy ich spojrzenia się krzyżują. Teraz bardziej niż kiedykolwiek pragnie znaleźć w sobie siłę i odpowiednie słowa, ale zamiera zszokowany, pełen lęku, który myślał że zwalczył, z krwią szumiącą w uszach i ranami na sercu, których nie sposób opatrzyć plastrem. Ucieka wzrokiem, wbijając go w bezsens zieleni za plecami kochanka i jeszcze paręnaście minut temu tak opiewane słońce, teraz jakby śmiejące się z naiwności jaką włożył w spokój poranka. Trwają w milczeniu, a każdy z nich spodziewa się, że to ten drugi podejmie kroki mające nadać bieg przyszłych wydarzeń i odpowiedzialność za rozpoczęcie sądu nad sprawą, która winą leży po obu stronach sporu. Elia czeka spięty i cichy jak nie on, pozbawiony kolorów, że nawet karmelowa skóra szarzeje w obliczu słabości i otępienia, przychodzących jakby separacja od wydarzeń tej szalonej, nocnej ucieczki od obietnic i konsekwencji.
       — Jak masz się ciskać na pusty żołądek, to zrób mi tę przyjemność i zjedz, żebym nie musiał zbierać cię z podłogi — Anibal przerywa milczenie, a jego głos drży pod pokrywą z chłodu. — Proszę.
       Eliecer zapowietrza się, gdy starszy wskazuje ruchem głowy talerz na szafce nocnej, jednak nie śmiem nawet drgnąć. Boi się odmówić lecz stres zaciska pięść na żołądku i nawet głód maleje w obliczu wyzwania utrzymania spokoju na twarzy. Zamiast tego zamyka delikatnie drzwi od łazienki i opiera się o nie plecami, licząc w myślach do dwudziestu dla uspokojenia nerwów. To do niego niepodobne, z taką skruchą i bojaźliwością podchodzić do starszego. W każdym innym wypadku już by się z nim drażnił i przekomarzał, kradnąc pocałunki z przeważnie zaciśniętych ust i wodząc za nos do wtóru pragnieniom. Pewnie śmiałby się perliście, uosabiając idee złotego chłopca, który w marzeniach sennych przyprawia Anibala o niekontrolowany wzwód. Wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby po prostu nie wyszedł ten jeden raz, gdyby nie przekreślił wyjazdu, gdyby tylko nie uciekał przed każdą trudnością lub dumną urazą wyolbrzymionego ego. Gdyby tylko...
       Ale wyszedł i nawet gdy wrócił, nie zmienił podejścia, dalej brnąc w niezależność od robiącego mu na złość Anibala. W końcu on też wyszedł i wrócił śmierdzący klubem oraz kobiecymi perfumami z szyją usypaną zasinieniami. Zrobił dokładnie to samo, a tymczasem tylko Alva cierpi, tylko on ponosi konsekwencje winy ich obojga.
       — Nie jestem głodny — odpowiada łamiącym się głosem, ignorując zdradę ssącego żołądka. Anibal kręci głową, a gdy jego kosmyki podskakują wokół twarzy, do nozdrzy Alvy dociera gorzka woń świeżo wypalonego papierosa. — Paliłeś. — Bardziej stwierdza niż pyta, ni to oskarżycielsko, ni zazdrośnie. — Też chcę, daj.
       Instynkt i doświadczenie podpowiadają mu, że palenie na pusty, podrażniony żołądek to najgorszy z możliwych pomysłów, ale nie dba o to. Potrzebuje zająć czymś ręce i z wręcz dziecinną nieodpowiedzialnością pokazać Anibalowi, że panuje nad swoim życiem i podejmuje niezależne decyzje - nie ważne jak opłakane w skutkach. Że nie tylko Ani może wychodzić i robić co chce, i unikać konsekwencji, a on będzie grzecznie czekał. Nie, tak to nie wygląda.
       Próbując powstrzymać skrzywienie dyskomfortu pełzające od bioder przez kręgosłup i szyję aż na twarz, podchodzi bliżej starszego i wyciąga w żądającym geście dłoń. Zazwyczaj miałby czelność spojrzeć mu prosto w oczy, lecz teraz nie jest w stanie utrzymać wzroku na czekoladowych tęczówkach, błądząc zamiast tego po szczegółach ramy. Chyba spaliłby się na miejscu, gdyby choć przez chwilę mierzył się z Anibalem. Zapadłby się w sobie i zmalał, odpłynął na fali goryczy porywającej resztki dumy, jakie zdołała wykrzesać z gasnącego płomienia. Mógłby wypowiedzieć słowa, które zaraz rozbiłyby w pył całą jego dygoczącą estymę.
       Obejmij mnie.
       Ale nawet moment sprawia, że dostrzega sine półksiężyce rysujące się pod powiekami starszego i dziwnie ściągniętą twarz, jakby próbował utrzymać na wodzy najmniejsze drgnienie powieki. Nie tyle martwi to Eliecera, co zastanawia w przebłysku współczucia, na tyle silnym, by wyrwać z klatki retoryczne:
       — Nie spałeś?
       nim przyjęta droga egoistycznej polityki wymiecie myśli o trosce o cudze dobro.

           Jak ekskluzywna wydaje mu się teraz nienawiść! Niemal jak woda u stóp Prometeusza i jabłoń nad jego głową, tak bliska, by pochwycić spojrzeniem i wzbudzić nadzieję, jednak na tyle odległa, że nie sposób jej dostąpić.
           Gdy wylewa z siebie łzy, cichy płacz mogący przekuć chłopca w mężczyznę, niczego więcej nie pragnie niż możliwości wykrzesania emocji tak silnej i ostatecznej, jak nienawiść. Znajduje w sobie jej źródło i potencjalny opał, jednak brak mu mocy, by wykrzesać pierwszą iskrę. Podejmuje próby, jedną za drugą, rozdrapując wspomnienia i infekując rany, tak usilnie potrzebuje teraz niepodważalnie silnego uczucia, by zrzucić z ramion ciężar przytroczony słowami Anibala. Lecz zamiast tego kruszy się w sobie, zapada w niewygodny stan oczekiwania na policzek, gdy docierają do niego oskarżenia ze strony starszego. Spadają na niego jak kamienie rzucone ręką równego grzesznika, pozbawione głosu i kontekstu mogące działać jak broń na ich obu. Ale lecę tylko w jego stronę i tylko jego głowę rozbijają, podczas gdy łzy ciekną po brodzie schowanej w kolanach.
           Przyjmuje słowa i dlatego nienawiść byłaby łatwiejsza. Dałaby mu bezpośrednią siłę, rozpaliła, a teraz żal jedynie go wypala. Wciąga hausty powietrza przez nos i usta, hiperwentyluje się, choć w płucach nie przybywa tlenu, a zamiast tego dygoczą one jak przy zapaści, jakby mięśnie puściły i żebra przebijały je połamanymi krańcami. Jest przy tym wszystkim cichy, niemal spokojny, tylko drży w pozycji embrionalnej. Czeka aż Anibal skończy.
           W końcu zapada cisza i Elia wpada w letarg, w stan ni to snu, ni to osłabienia, gdzie wspomnienia mieszają się z fantazjami i to co rzeczywiste traci na ostrości. Wyobraźnia podsuwa mu powidok domu rodzinnego, szkoły, basenu, wszystkich tych miejsc, w których nie czuje się chciany i najważniejsze, gdzie dopada go przedziwny system wartości deprecjonujący go jako człowieka.
           Opiera się plecami o łóżko i odchyla głowę na materac, a słońce przez moment rani go w zbyt długo ściskane oczy. Palący ból dudni w skroni, gdy przeciera ręką twarz i wyobraża sobie facjatę Anibala, a wraz z nią słowa, które opornie przeciskają mu się przez gardło.
           — Chciałbym cię nienawidzić — zaczyna słabo, pociągając nosem, jakby wchłaniał dowody swojej małości i tej nieprzemyślanej, emocjonalnej ekspozycji. Głos mu drży w nucie nieoswojonej histerii, a chwilowy kaszel miesza się z rwanym śmiechem, gdy uświadamia sobie jak musi brzmieć w uszach Anibala — rachitycznie i trwożliwie, ubierając w słowa targające nim niepewności, on, wiecznie na górze i nieustająco niewzruszony, o kpiącym stosunku do wszelkiej poruty. — Ale nie potrafię. Nie potrafię również cofnąć czasu i nigdy cię nie poznać. Albo dać ci włożyć kutasa w to soczyste dupsko, żebyś spróbował dorównać innym tym popisem niepotrzebnego, płytkiego brutalizmu. Byś zrobił to... — waha się, wyraźnie zmieszany określeniem nasuwającym się na myśl, a jednocześnie zbyt nieśmiały w obliczu jego brzmienia, by przerwać powietrze krawędzią faktycznego oskarżenia — Co zrobiłeś. Czy wtedy zostałbym z Tobą? Nie. Zobaczyłbym to... Coś. I wtedy, na początku, umiałabym cię znienawidzić.
           Przykrywa oczy dłonią, odgradzając się od widzianego świata. Nie w smak mu patrzeć na rozlane po suficie słońce, układające się w szachownicę bambusowego przepierzenia niedokładnie wpasowanego między boczne okno a ramę łóżka; wolałby znaleźć się teraz w skąpanej nocą Skandynawii, między strzelistymi wzniesieniami o srogim obliczu, gdzie piękno i ciepło istnieją tylko na kartach przewodników po oddalonych o setki kilometrów miejscach. W tym surowym, kamienistym klimacie przewianym na wskroś nadciągającym z północy oddechem zimy, wygasły ogień eliecerowej ekspresji nie odbiega temperaturą od mglistych wierzchołków i grani.
           Gdy tak siedzi z głową odchyloną na granicę mobilności karku, czując mrowienie przeskakujące od pośladków po wypustkach kręgosłupa jak biegacz przez płotki na torze przeszkód, dopada go poczucie bezradności i kruchości w obliczu czasu, który mknie na złamanie karku niczym stary rzęch spuszczony po pionowym zboczu urwiska.
           Wzdycha, a z oddechem ulatuje z niego namiastka młodzieńczej naiwności. Eliecer nie potrafi poważnie rozmawiać — nie umie skupić się na pokojowych rozwiązaniach ani wejść w zagmatwane myśli drugiej strony. Wzbiera w nim opór, który nie pozwala uznać słów Anibala za równoważne. Brzmią jak wytrychy od odpowiedzialności, którą to Elia składa na jego barkach — jego i tylko jego, na plecach jak mur odgradzających od niedogodności.
           — Teraz czuję się jedynie smutny i oszukany, trochę rozczarowany, ale nie potrafię spojrzeć na ciebie z nienawiścią. Mogę się ciebie brzydzić, mogę uciekać od ciebie— I wiesz, pewnie to zrobię, bo w końcu w twoich oczach tylko do tego się nadaję, podczas gdy ty znowu zaćpasz się w jakiejś spelunie i z tęsknoty za mną przelecisz jakąś nawaloną małolatę, bo dopiero przy niej poczujesz się męsko i władczo. Różnica między nami jest taka, że ja robię to co chcę. A ty robisz to, bo chcesz mnie.
           Mija chwila, nim znowu się odzywa. Teraz, gdy żal zakwasza żyły i toksycznymi oparami przenika myśli, znów próbuje łapać wypuszczone przy płaczu sznurki. Zapiekla się w sobie, spaja z wymuskaną formą pewności i władczej niezależności, zjadliwością zasklepiając prześwity powstałe przy spektakularnym upadku. Tacy chłopcy jak Elia podnoszą się szybko zbyt przerażeni brudem pokrywającym ziemię, by zdzierać na nim kolana lub broczyć po pas w mule pospolitości.
           Eliecer wierzy, że pisana jest mu wielkość i ku niej wyciąga twarz, mierząc Anibala wzrokiem pozbawionym cienia zawahania — czekoladową głębią spalonych na słońcu ziaren, z których wydobyć można uzależniającą słodkość.
           Gdy chrząka i po raz ostatni pociąga nosem, wyobraża sobie siebie dnia wczorajszego. Przywołuje pewność i dumę, a one jak glina oblepiają nogi kolosa, jeszcze dygoczącego i kruchego, jednak już górującego nad mrówczym pośpiechem, wyniosłego jak boska personifikacja.
           — Zrzucasz na mnie winy za siebie, za swoje zachowania, a jednocześnie... [b]— przerywa, smakując na języku słowo, którego ma zamiar użyć, którym sam został ugodzony, więc teraz jedynie wyjmuje ostrze z piersi i napiera w celnym kontrataku. [b]— Jednocześnie mówisz że to ja jestem marionetką. Sam sobie zaprzeczasz. Jeśli to ja jestem przyczyną twoich działań, to tylko ty tu jesteś uwiązany na sznurkach, Anibalu. Tylko ty jesteś tu marionetką.
           Eliecer nigdy nie zwraca się do kochanka pełnym imieniem — zawsze ceni zdrobnienie, jakby wyznaczało ono stopień zażyłości między nimi i nakładało kaganiec na paszczę charakterów. Jest jak obroża i adresatka w jednym, przytrzymuje i nazywa, określa to co płynne i niesprecyzowane w sposób wyjątkowo pozbawiony frymuśnego wyszukania. Ale teraz łączące ich nici są splątane i Elia nie widzi celu w emanowaniu sztuczną komitywą. Stare układy wygasają w świetle powstałych okoliczności i nawet chytre sztuczki przywiązania, skutecznie potrafiącego naprowadzić wykolejone postanowienia na lśniące od wyjeżdżenia tory, nie manifestują odpowiedniej mocy, by zespolić rozwarstwione części.
           Sięga po leżącą u stóp paczkę, nim chwiejnie podnosi się na rozdygotane nogi. Dyskomfort pustego żołądka i przemęczenia daje o sobie znać — skręca go w kiszkach, a świat jaśnieje i nabiera wyraźnych konturów, jak prześwietlona fotografia. Odgarnia kosmyki uporczywie wplątujące się w firankę rzęs i nabiera dusznego powietrza, podczas gdy serce galopuje mu w piersi. Rozgrywa karty, które niepewnie trzyma w dłoni, na stół indywidualnej rozgrywki obleczonej szeregiem haczyków i kruczków prawnych, pełnej zapadni i zagadek albo upiorów gotowych wyskoczyć zza zakrętu. W takiej sytuacji prawdopodobnie rozsądniej jest grać zachowawczo, jednak rozpędzony pociąg eliecerowej zemsty i okrucieństwa nie zatrzymuje się na jawnych ostrzeżeniach, mknąc prosto w ciemny i kręty tunel.
           Papieros wkłada między wargi, obraca parę razy rulon i bawi się filtrem w ustach. W zasadzie nie chce mu się palić — chce jedynie zamanifestować swoją niezależność i gotowość do autodestrukcji, jakby straszak ten podziałać miał na Anibala niczym wiadro lodowatej wody. Nie do końca nawet to lubi, ale logicznym wydaje mu się opakowanie zranienia w pewne synonimy dekadentyzmu. Zaczyna tym sposobem prezentować w swoich oczach obraz coraz bardziej spójny i coraz mocniej konsekwentny, a przy tym trwalszy niż tylko wyobrażenia. Teraz nie tylko stoi o własnych siłach, używając zadanych mu ran jako broni, ale również własną dłonią wyznacza ścieżkę moralnego i fizycznego rozpadu, przyjmując cechy niewskazane dla długości życia.
           Zapalniczkę lokalizuje w dłoniach Anibala i jak kot po narkozie, trochę kiwając się na boki, przepływa przez próg prosto w ramiona starszego. Traci przy tym zwinność i gibkość, a pozostawia kleisty osad udawanej bliskość. Odbiera zapalniczkę i niespiesznie odpala papierosa. Zaciąga się i pokasłuje płytko, gdy wypuszcza dym prosto w klatkę piersiową starszego. Podąża za nim dłonią, próbując przytrzymać chmurę przy skórze Valverde, jednak smukłe nici wydostają się spomiędzy palców, a skóra ciasno przylega do skóry. Alva spogląda mu kpiąco w oczy, gdy sunie między zarysowanymi mięśniami, a twarz Anibala sinieje od wstrzymywania oddechu. To dotyk kpiący i toksyczny, tak samo wyszydzający jak spojrzenie i barwa głosu, która trucizną zdobi eliecerowe wargi.
           — Więc tak to teraz będzie wyglądać, hmm? Jak to sobie wyobrażasz? Mam się do ciebie uśmiechnąć i udawać, że wszystko jest dobrze? Robić dobrą minę do złej gry? Nie wiem czy jestem gotowy na taką formalizację naszej relacji — prycha, gdy dłoń dociera za pasek i lekko zaciska się na kroczu, a oczu zwierają w szparki. — Dla ciebie to na pewno nie problem, zdawało mi się że masz doświadczenie w rzucaniu banknotami po seksie. Naoglądałeś się w filmach czy to praktyka?
           Rzuca pytanie w przestrzeń, a zaraz cała jego postawa się zmienia; twarz przecina wyraz obrzydzenia i pogardy, ciałem wstrząsa dreszcz, który odsuwa Alvę od Anibala, zupełnie jakby bieguny ich magnesów zgodnie obróciły się na tę samą stronę. Eliecer chowa dłoń w kieszeń, drugą wyjmując z ust papierosa i wpatrując się w tlącą się końcówkę jak w wyrocznię. Sam nie wie, co próbuje w niej dostrzec — może potwierdzenie dla słów, które ma zamiar wypowiedzieć, może zbawienie od dotyku, który sam zainicjował, a który teraz sprawia, że żołądek skacze mu do gardła i parzy trzewia.
           Łokciami opiera się o wypolerowaną barierkę i przechyla nieznacznie poza granicę balkonu, obserwując poruszających się pod nim ludzi. Część z nich spieszy się do zwykłych zajęć, z telefonem przy uchu przemyka po uliczce, gdzieś biegnie w meandrach życia. Inni anielsko wtapiają twarz w witryny okolicznych sklepików i tym ludziom Eliecer zazdrości. Na ich twarzach słońce znaczy zmarszczki przeżyte lata, jednak nie odbiera młodości oczom ani pewnej żywotności ruchom — konserwuje je prędzej u szczytu namiętności pomiędzy pragnieniem istnienia a jego wypełnianiem.
           Eliecer wypuszcza dym z ust i zastanawia się, czy na niego gdzieś też czeka taka czysta radość i czy przypadkiem nie wyzbyta jest z milczącej sylwetki Valverde.
           — Czy może po prostu... Może po prostu damy sobie spokój?

           W zapalczywości, z którą skubie mikroskopijne plamki farby pstrzące balustradę jak pieprzyki gładką twarz anioła, jest coś maniakalnego i z perspektywy osoby trzeciej niepokojącego, jakby usilnie tłumiony tym sposobem afekt zbliżał się z każdą sekundą do cienkiej granicy między pozornym wyciszeniem a huraganem chaotycznego wzburzenia. Wydaje się dostrzegać w kilku kropkach więcej niż tylko odpryski lakieru, jakieś wizualizacje własnych myśli, splątanych i przemieszanych, ropiejących od przyklejonego do nich brudu. Trze je i zdziera powłokę za powłoką, byle dogrzebać się do sedna i przejrzeć w błyszczącym metalu — stawić czoła rzeczywistym asumptom, wejrzeć w odbicie piwnych oczu i odnaleźć w nich remedium na bolączkę.
           Więc skrobie i skrobie nieświadomie, łamiąc sobie przy tym paznokieć. W miarę upływu czasu i zalegania ciszy, przyspiesza ruchy; szybciej, szybciej, sprawniej krzyczą jego myśli, równie skupione na paliatywnym zadaniu co na analizie siebie samych. Poświęca plamom swoje dłonie i nieświadomą część umysłu, wpatrując się w płynące pod balkonem życie. Przesuwa palce po wypukłościach, na ślepo odnajdując ich nierówne brzegi, niektóre owalne i łagodne niczym piaszczysta plaża leniwie podmywana pieszczotliwymi falami, inne powykrzywiane niby drzewa po przejściu wichury, ze sterczącymi wypustkami o ostrych wierzchołkach. Gdy natrafia na równą krawędź, nawet nie mruga, jednak grań spiczastych wzniesień co i rusz przywołuje na twarz grymas niehamowanego bólu. Odskakuje wtedy dłonią i pociera palec o palec, próbując pozbyć się wrażenia wbitego w skórę odłamka, nim ponownie nie zacznie wodzić opuszkami po rurce.
           W tej chwili ciszy zastanawia się, czego naprawdę pragnie. Co w tej całej pokręconej sytuacji jest w stanie wyciszyć echo rozbijające się o rozpadliny jego wnętrza; czym je zalać, jak zasklepić wąwozy, które wcześniej przykrywała imitująca piasek płachta. Nie potrzeba mędrców ani wielkich przepowiedni objawionych pod wpływem narkotyzujących oparów, by stało się jasne, że stan z poprzedniego poranka nie wróci — że to nie tyle zamknięty etap, co kryształowa rzeźba strącona z piedestału, opadająca w zwolnionym tempie na kafelki, by dokonać końca spójnego żywota.
           I gdy Eliecer tak patrzy na milion dyletanckich kawałków, zastanawia się, kto odpowiada za strącenie okazu; gdy podnosi wzrok na stojącego po drugiej stronie kataklizmu Anibala, dostrzega w nim jedynie winy.
           Tym sposobem udaje mu się wydusić z siebie sugestię rozstania. Rani przy tym gardło krawędziami niewidzialnych łez, będących pokłosiem cynicznego spoiwa lęków i pragnień. Im bliżej ciepła, tlącego się specjalnie dla niego w zimnej skorupie uczuć Anibala, chce się znaleźć, tym dalej od niego upada; gdy już wyciąga dłoń do ognia po mozolnej walce z własnymi demona, parzy się o buchające gwałtownie jęzory. Czasem sam jest zbyt gorący, zbyt rozpalony i wątły ognik blednie przy ekstatycznej ekspresji. Innym razem dostrzega jedynie ciemność — nieprzeniknioną i ostateczną, szumiącą o samotności nieodłącznie splecionej z fałszem nazwanych emocji.
           Taka ciemność obłapia go teraz; nie ma jedynie pewności, czy bierze początek w nim, czy jej źródło wybija ze skał Anibala.
           A potem Ani mówi: “Nie pasujemy do siebie” i choć Eliecer stara się go nienawidzić, nie jest w stanie powstrzymać kłucia serca.
           Płatek farby opada jak liść na uliczkę, a dłoń nie znajduje kolejnego zgrubienia. Jej błąd próbują naprawić oczy: skanują barierkę niewidzącym spojrzeniem, lecz zamiast plamek napotykają zamglony brąz oczu i topią się w nim jak w trzęsawisku, w bagnie studium kuriozalnej aberracji jego uczuć, tym gwałtownym skurczu serca boleśniejszym niż jakakolwiek z fizycznych kar.
           — Kurwa, Anibal, to nie jest drobne potknięcie — zaczyna spokojnie, bezbarwnym głosem, cichym i niskim, ale doskonale słyszalnym ponad gwarem życia — wyróżnia się jak figura kostuchy w karnawale, niby prosta i niezauważalna, jednak wyczuwalna w gwałtownym, zimnym dreszczu biegnącym po kręgosłupie. — To upadek z pieprzonego wieżowca, z trzydziestego piętra prosto pod rozpędzoną ciężarówkę! Tego się nie przeżywa. Jeśli jesteś taaaki pobłażliwy, to, w porównaniu z tą sytuacją, wcześniej skakaliśmy do kałuży.
           Nie jest złośliwy ani pełen wyrzutów — odzywa się zupełnie naturalnie i chłodno, i jedynie załamanie pod koniec wypowiedzi przejawia jakąkolwiek formę uczuć. Myśli o niekompatybilności brzmią łagodnie w jego głowie, ale wyzute ze skruchy w ustach Anibala zasiewają wątpliwość co do całokształtu ich burzliwej znajomości, zdającej się prowadzić po koleinach prosto do tego momentu, do starcie dwóch obojętności i sieci przyzwyczajenia, tkanej tak gęsto, że nie sposób dostrzec świata poza nią.
           Odrywa spojrzenie od odbicia i przenosi je na Valverde, a raczej na to co za nim, jakby patrzył przez szklane drzwi. Przez moment marzy, by być jedynie obrazem w barierce, Alicją po drugiej stronie lustra — powtarzać cudze ruchy i nie brać za nie odpowiedzialności, stać się efektem, a nie przyczyną, biernym refleksem światła zakodowanym w mózgu. Ale cisza narasta, jawnie oczekując od niego odpowiedzi, jego decyzji i jego kroku w którąś stronę. Sęk w tym, że Eliecer najchętniej postąpiłby o krok do wczoraj.
           Tylko czy to by coś zmieniło?, pyta sam siebie i zaraz kręci głową, uśmiechając się pod nosem w wyrazie dezaprobaty. “Dziś” wciąż by w nich czekało — ukryte i zakonserwowane jak mumia zgrabiona z odmętów piramidy. Pęczniałoby i gniło, aż w końcu znów znalazłoby ujście, może nawet tego samego dnia przy pospolitym porannym pocałunku (Elia nieświadomie przykłada palec do warg, myśląc o pieszczocie, która jeszcze paręnaście godzin temu wydawała się tak oczywista, a teraz pokrywa ją tłuszcz i kurz) albo za tydzień w nagle urwanym śmiechu. Wybiłoby prędzej czy później, chyba że do tego czasu poróżniłoby ich co innego i stało się spiritus movens burzliwego rozejścia. Bo że pokojowe rokowania nie są im pisane, Eliecer podświadomie zdaje sobie sprawę.
           — Nie wiem, czy jest jakikolwiek drugi rozdział. Prędzej epilog — podejmuje temat, gdy cisza dzwoni w uszach.
           Bez pośpiechu i wyraźnej chęci dopala papierosa, ledwie wytrzymując świdrujące spojrzenie Anibala. Gasi niedopałek o barierkę, dokładnie między swoimi oczami, pozostawiając okruchy popiołu na czole. Przygląda się im — tworzą plamę, jakby wyrżnął sobie pistoletem prosto w czaszkę i wciąż uśmiechał się głupio, nieświadomy nadchodzącej śmierci.
           — Jak wyobrażasz sobie nieudawanie i spędzanie razem czasu? Patrzysz na mnie jak na zło konieczne, a ja mam odruch wymiotny, gdy tylko pojawiasz się w pobliżu. Warczymy na siebie. Widzę w tobie jedynie tę agresję i nienawidzę jej. Cholernie nienawidzę jej, ale nie nienawidzę ciebie! Mimo, że jesteście tym samym… I teraz chcesz, by było naturalnie i jakkolwiek “razem”. Cokolwiek to dla ciebie znaczy. Dobrze, Anibalu. I tak zależy mi jedynie na twoich pieniądzach. Dla paru dodatkowych luksusów nawet się do ciebie uśmiechnę — kończy kpiąco, przywdziewając najbardziej naturalny uśmiech, ale wciąż skażony świeżymi wspomnieniami.
           Tym sposobem wraca do początków — do początków siebie i iluzorycznej ucieczki od fiaska dziecinnej beztroski, na którą myślał, że jest już obojętny, a która wkrada się telepaniem serca w rytm nowej codzienności. Znów jest tym nastolatkiem ściganym pustym domem, który wymyka się co wieczór i co noc na ulice pobliskich miast, szukając w nich lekcji późniejszego życia; znajduje Kemala, Davora, Lihue, rozsmakowuje się w słowach Velii i wdycha estymę Licerio. Poznaje pragnienia nieznajomych, a oni nadają mu wartość — metkę, której potem Eliecer już nie odkleja.
           Chowa dłonie w kieszenie, przestępując przez próg. Gorąc balkonu zastąpiony zostaje na duchotę milczącej sypialni, z której ktoś niedokładnie zmiótł dowody kataklizmu. Elia wzdycha sam do siebie na wspomnienie nocy, jednak jest już zbyt głodny, by grać wzburzonego. Zresztą — zgodził się na pokój za pieniądze. I choć ściska go w gardle, bo jedyne co usłyszał to swój koszt i powierzchowną wygodę, postanawia zastosować się do nowej umowy. Nie ma w niej miejsca na emocje — w końcu wyraźnie dali sobie do zrozumienia, że są sobie obojętni.
           — Mogę? — Odwraca się w stronę Anibala, prawą ręką wskazując na leżący na szafce nocnej talerz. Po chwili dodaje trochę sztucznie, trochę siląc się na uprzejmość i zwyczajową lekkość głosu — Jestem pewien, że jest pyszne.

           Gdy patrzy w przeszłość, a zaraz potem w przyszłość traci zdolność rozróżnienia tego, co pomiędzy — charakterystyki przemijającego i nadchodzącego teraz, tego dokładnego momentu aktualnej egzystencji, w której myśli stają się jedynie coraz dalszymi wspomnieniami. Wszystko już się wydarza lub ma dopiero zdarzyć, ale chwila obecna, naoczny proces “dziania” umyka przed kontrolnym pochwyceniem, pozostawiając Eliecera w zawieszeniu między źródłami lęków i ich personifikacjami. W ciemności bezczasu, chaotycznym desygnacie rozpierzchłych po kątach nadziei jego wyblakłe tęczówki rozpaczliwie poszukują nici, z których spleciono most rozrzucony po dwóch stronach rozpadliny linearnego przemijania. Z determinacją przykrytą miazmatami położenia szuka miejsca dla siebie w tym pędzącym w dół zbocza wraku — ciepłego i statecznego dzisiaj, buforu dla przejściowości wczoraj i jutro.
           Jednak wytchnienie niewyobrażalnie trudno znaleźć, gdy most tonie w mgłach marazmu. Elia próbuje dawnych sztuczek, wyblakłej uprzejmości i skrygowanego bólem uśmiechu, w założeniu mającego oddawać polot oraz gibkość nabytych akrobacji manipulacji. Wychodzi dość pokraczny, ciut przymilny z fałszywością mięsożercy przy strumieniu zwierzyny; zupełnie nie taki, jakim pragnął go wyrazić i stanowiący prędzej zaprzeczenie obietnicy normalności niż podążanie za przyjętymi warunkami. Zbyt wiele w nim najświeższego wcześniej zmasakrowanego w zestawieniu z dalekimi widziadłami. Choć metodą tie-dye nabiera barw jutra, wciąż przeważa pierwotna tekstura.
           — Dzięki — Kolejna próba legnie w niezdefiniowanym pomieszaniu sprzecznych oczekiwań, ugina się pod fasadowością wdzięcznego brzmienia nad pękającym lodem serca. Musi się wysilić, by oddać wampowatą niefrasobliwość wczorajszego siebie, pazurzasty pstryczek w nos. — Ale tak beze mnie pod prysznic? Od kiedy?
           Ponad nerwowym przytłumieniem zmysłów zdaje sobie sprawę, jak celnie rani Anibala tym werbalnym nakreśleniem subtelności wywróconych na lewą stronę sytuacji. Jeśli wcześniej jeszcze łudzili się, że poza cielesnością skłonni są do uniesień duszy, nieświadomych poświęceń niezależności w imię poplątanej komitywy, ślepych, wręcz intuicyjnych preferencji wzajemności — jeśli istniało coś ponad, coś co odróżniało ich od powidoków figur, coś nieuchwytnego i wartościowego jak zapieczętowana w muszli perła — jeśli kiedykolwiek odczuwali wobec siebie skomplikowany feblik młodzieńczości, teraz nie ma nic. Nie ma bliskości ani pragnienia jej, jedynie wyrwa w kształcie nocnych godzinach rozciągająca się ku porankowi, zasysająca wspomnienia o smaku winnych pocałunków.
           To pozostawia go z pytaniem, czym właściwie jest teraz — czy powstaje z łona nadciągającej przyszłości czy przejawia cechy atawistyczne, wczesne. Czy niemożność pochwycenia chwili obecnej wynika z ułomności impotencji wyrosłej na gruncie odartego z godności człowieczeństwa, czy zawsze istniała trwale wpleciona w genom, jednak dalece zbędna w słodkich chwilach młodzieńczości. Może dopiero nocą Eliecer rozbija akwarium, by dostrzec świat gnijący poza widnokręgiem, poza wyciągnięciem ręki.
           Ale to holistyczna interpretacja — desperacki ratunek z otchłani. Równie irracjonalna co duszone marzenia o bliskości, co paląca potrzeba niezachwianej miłości gotowej jak latarnia przeprowadzić przez czerń sztormowego morza. Elia nawet nie wie, po co o tym myśli. Śmieje się pod nosem zrezygnowany; odpowiada mu jedynie odbite od ścian, grobowe ha ha ha.
           Rozważania o własnej bezsilności pochłaniają go do tego stopnia, że traci podarowaną przez los szansę na ucieczkę. Moment przecieka mu między palcami i kończy się z rytmicznym tupotem mokrych stóp na panelach sypialni — wybijają one ostatnie sekundy wolności, by obwieścić północ wraz z trzaskiem drzwi o framugę. Alva podnosi wolno ociężałe od wyrzutów spojrzenie, profilaktycznie przykrywając smutek spreparowaną na szybko uprzejmością. Wiążą go nowe traktaty i świeża omerta jawnie zabraniająca współpracy z żółcią przeżytego wieczoru. Może dlatego też nie wraca na rzymskie ulice pod nieobecność Anibala; może wciąż braknie mu sił na złamanie kagańca.
           Przez moment rozważa nawet, czy posłuszeństwo nie da mu ciepła.
           Strząsa tę nienaturalną myśl rwanym ruchem głowy. Powoli sam zaczyna dostrzegać obmierzłą pasywność własnego położenia, nieskończony znak żałości, po którego konturach błądzi pochwycony przez impas wypracowanego rozwiązania, nie rozstrzygającego nic, na czym mu w epicentrum okrucieństwa i smutku zależało. Wciąż nie słyszy przepraszam z ust Anibala ani zapewnień o winie — o poharatane wargi rozbijają się jedynie oskarżenia, a za nimi bylejakość codzienności, obłudnie stałej lecz pisanej nową kredą. Valverde się nie zmienia; nie zmieni się również jego gra.
           I jeśli to ma tak wyglądać, orientuje się Eliecer, to mogłoby nie wyglądać wcale. W końcu cofnięcie danego słowa nie uczyni go mniej wiarygodnym ani mniej wartym — w oczach Anibala i tak jest tylko kosztem, przedmiotem na wystawie nieobłożonego kaucją brania, porzuconą lalką w biurze rzeczy znalezionych. Trochę przykurzony z zamazaną dawną świetnością, o wartości jedynie kolekcjonerskiej lub sentymentalnej, ale już nie aktualnej, już znanej, takiej, którą posiedli wszyscy.
           Eliecer staje się takim na własne życzenie i nie dziwne, że Anibal w końcu to dostrzega: absurdalną doktrynę marionetkowego bytu.
           Pytanie Valverde wbija go na powrót w ramę zakotwiczonej wersji teraźniejszości. Na powrót wchodzi w kostium złotego chłopca i skrywa smutne oczy pod makijażem uwielbienia: na powiekach rozpyla bogactwo młodzieńczej żywotności, pudruje nosek zadziornością, policzki pruszy karmelem niegasnącego słońca, by podkreślić usta cwaniaczkowatą filuterią rozkapryszenia. Niechcący przesadza tu i ówdzie, próbując kolorytem zatuszować papirusową bladość skóry, niemal przezroczystą w obliczu wygaszonego źródła światła. Zapałkami próbuje rozpalić ogniki zduszone pod żałobną woalką źrenic, by ogrzać ciążące w dłoniach zamiary i rozświetlić snopem wątłego światła wyboistą drogę do dawnego kochanka. Finalnie miga rubasznie, gargantuicznie okutany w boa rzęs i niewyraźnych wspomnień samego siebie.
           Niespiesznie podchodzi do Anibala, trzymając go jednak na odległość niesionego w dłoni, pustego talerza. Bliżej jest już tylko pole minowe, a Eliecer i tak stoi tuż na jego początku; zdaje się osobliwie suicydalny w obliczu cielesnych kontaktów ze starszym. Przysuwa się z masochistyczną przebiegłością tylko w histerycznym celu uświadomienia sobie wzburzonej awersji, by drętwieć pod naporem skrzyżowanych spojrzeń.
           — Najpierw zobaczyć cię ubranego na dole — mruczy zjadliwie, a gdy oddech starszego owiewa mu czoło, dreszcz mdłości pnie się kręgami i usztywnia szyję.
           Z niemałą paniką orientuje się, że nie wie, co teraz zrobić. Nie zna skryptu własnych ruchów ani zaprogramowanych odpowiedzi na działania, które sam wywołuje. Musi zadać sobie pytanie, co zrobiłby wczorajszy Eliecer — czy wspiąłby się na palce i cmoknął Anibala w usta, czy odszedł bez wyjaśnień, pozostawiając odciśnięty rant talerza na skórze brzucha studenta i powidok flirciarskiego uśmiechu, zapraszającego do podjęcia gry. To tak, jakby nagle w środku filmu zgubił scenariusz a wraz z nim całe pojęcie o reprezentowanej roli. Nie wie nic: nie wie, kim jest Eliecer Alva.
           Dlatego odsuwa się pospiesznie i wymyka z pokoju, nie realizując żadnej z odkrytych funkcji. Może dawnego Eliecera po prostu nie ma, może to czas wprowadzić w obecnym parę zmian, odejść od retoryki rozwiązłości i nieustannego zwodzenia? Ustabilizować pragnienia, wymieść za próg kompleksy i rozdarte wartości, by zastąpić je intersubiektywną piramidą i pozwolić indoktrynować się na właściwego swojemu wiekowi obywatela? Może to pora na garnitur i okulary, aktówkę pełną martwych płodów marzeń, nowy kalendarz tylko od poniedziałku do piątku 8-16, poszarzałą twarz i wykastrowane wnętrze? Może…?
           Absurd! Tak szybko jak wymyka się z pokoju, tak szybko do niego wraca i przyciągnąwszy Anibala za szczękę, obdarza go jednym z wymuszonych lecz władczych pocałunków, takich które zna z podziemi nocnych klubów: śliskich, bezosobowych i egoistycznych, przeznaczonych dla inicjatora a nie odbiorcy, mających udowodnić stopnie zależności. Podkreśla spaczenie, które wkradło się między tryby ich relacji — degrengoladę naniesioną na podeszwach butów przez Anibala.
           — Myśl o mnie i jak mi to wynagrodzisz — syczy przymilnie, nakreślając nową kredką kontury poprzedniego siebie.
           Budzi się w nim prawdziwy apologeta chaosu infernalnej rozwiązłości.
           Zbiega po dwa stopnie, by rozsiąść się wygodnie przy wyspie kuchennej. Parujący kubek z kawą zajmuje zasłużone miejsce w jego dłoniach, gdy zatapia oczy w lekturze pozostawionych przez właścicieli pensjonatu przewodnikach po Rzymie i śledzi spojrzeniem wytyczone trasy. Robi to trochę pobieżnie, trochę nieuważnie, jedynie przemykając po tekście, lecz uwagą obdarzając głównie obrazy. I ceny. Nie mógłby pozbawić się przyjemności zmaltretowania portfela Anibala po tym, co między sobą ustalili.
           Gdy starszy wkracza do kuchni, Eliecer już ma przygotowany cały plan, jak oskubać go na swoją korzyść, nie wywołując jednocześnie podejrzliwych uwag.
           — Pewnie jesteś zmęczony po nieprzespanej nocy — kwili pozornie słodko, z uprzejmością wybudzającą najgorsze obawy. Filiżanka z kofeiną zgrzyta o blat, gdy wytrwale przesuwa ją w stronę Valverde. — Zrobiłem ci kawę. Tak, jak lubisz. Ustaliłem też możliwe plany wycieczki, ale wciąż zostaje ci jakaś część wpływów. W końcu pewnie ciebie wcześniej zmuli, więc możemy z czegoś zrezygnować. W założeniu mamy tu spędzić trochę czasu i wiesz, że nie jestem fanem zwiedzania. Możemy stąd dojechać metrem na Spagna, obejrzeć kościół i Schody Hiszpańskie, no i oczywiście zobaczyć plac i fontannę, słyszałem, że gdzieś obok są drzwi z ozdobami jak paszcza diabła, ale, cholera, zgubiłem tę stronę w przewodniku. I jak zrobimy sobie spacer w stronę Mauzoleum Augusta, to zaraz już Tyber, może znajdziemy stolik i coś zjemy? O, albo wiem, przecież Rose zapraszała mnie do siebie! — dodaje niby niewinnie, skrywając się za fasadą gapiostwa i rozgadanej niewinności. — To powinno być gdzieś niedaleko, może wpadniemy do niej do winiarni? Czy myślisz, że to za wcześnie, przecież dopiero wczoraj się poznaliśmy. Powinienem odczekać parę dni? Masz większe doświadczenie z kobietami…

              Gdy Anibal uśmiecha się z taką łatwością, Eliecer wie, że wszystko złe i okrutne, czego dla niego pragnął, wszystko co miało uczynić z niego cierpiącego i wedrzeć się w ropiejące rany karbowanym ostrzem, wszystko to kończy się fiaskiem. Anibal ani nie cierpi, ani nie odczuwa skutków ich walki, nie krwawi na polu jednej z wielu bitew tej wojny prowadzonej w jadzie słów i na floretach dziecinnych manifestacji. Odległy jest względem brudu napęczniałej od krwi ziemi, dziwnie czysty, spokojny, zupełnie jakby nie bywał w okopach wśród huku przekleństw oraz rozbłysków oskarżeń. W przeciwieństwie do Eliecera kołnierzyk ma wyprasowany, a mankiety obciągnięte — nie w próbie ukrycia blizn, lecz jako wyraz oddalenia od mułu rozbryzgującego pod ciężarem kul przebijających płuca kolejnych batalionów. Gdy wykłada dłonie na blat, ma w sobie coś z Heroda.
              Eliecerowe wojsko to słaba atrapa: pułk filuternych uśmieszków podpatrzony z czupurności Brada Pitta, niefrasobliwe lotnictwo napomknięć w barwach przypadkowości, piechota bezczelności nieprzystająca dojrzewającym mężczyznom w jego wieku oraz morskie siły defensywnego okrucieństwa, ataku wynikłego ze strachu. Ta soldateska z natury praw pozbawiona jest szans w starciu z wyrachowaną obmierzłością i narosłą frustracją anibalowego rozjuszenia. Choć stara się przyprzeć go do muru i zmusić do defensywy, każde pchnięcie bagnetem trafia w pustkę. Zupełnie jakby starszy poznał ograniczony zasób taktyk w dyspozycji Eliecera i przewidział kolejność podejmowanych kroków. Teraz tylko uskakuje z niewzruszonym spokojem, z teatralną akrobacją naśladując jęki konających. Trochę jakby się z nim drażnił, jakby chciał subtelnie wystawić język i powiedzieć: "Spójrz Eliecerze, jak słaby jesteś".
              I Eliecer naprawdę czuje się słaby. Choć niezadowolenie okazanym spokojem nie odbija się wśród matowego bielma jego oczu, a spadziste granie warg pozostają rozciągnięte w spreparowanym spokoju, wewnętrznie krztusi się mieszanką minionych godzin i ich następstw. Żółć podchodzi mu do gardła, aż chce krzyczeć, jednak choćby najdrobniejsze emotywne słowo złapane zostaje w pułapkę zastawioną w krtani przez panicznie przerażony umysł. Chowa łzy w sobie, wtapia je ponownie w obłość oka. To co prawdziwe zostać musi w środku — skisnąć w trzewiach i spleśnieć w przełyku. Może to wyrzygać jedynie w samotności, w bezgłosie bezosobowej pustki pozbawionej nawet dogasającego blasku jego zszarzałej estymy. Nigdy publicznie, nigdy świadomie.
              "Nigdy" staje się jego mantrą — odbiciem, które widzi w lustrze.
              — Robisz się ostatnio strasznie spontaniczny. Gdzie ta odpowiedzialność i zdecydowanie, które zanimowałoby nam cały dzień i noc? — Próbuje brzmieć neutralnie, lecz arbitralna bezstronność nie leży w jego naturze. Wychodzi więc zaczepnie jak połyskujący spod rękawa kurtki zegarek w ciemną, bezgwiezdną noc. — Zacznijmy od Schodów, wszystko inne jest w miarę niedaleko. Bez szans na veto.
              W skostniałych palcach obraca strzelistą sylwetkę solniczki. Wieża chybocze się na wyszczerbionym rancie, opada łukiem i nim Eliecer zdąży złapać wprawioną w ruch figurę, ta ze stukotem uderza w blat. Naruszone upadkiem wieczko odpada i toczy się po wypolerowanych, ciemnych kamieniach, a za nim jak świetliki na granatowej krynolinie nieba rozbiegają się grudki białego złota.
              Rozsypana sól. Siedem lat nieszczęścia.
              Musiał rozsypać ją dawno, pewnie jeszcze w łonie, na zawsze przekreślając prawdopodobieństwo ulotnego błogosławieństwa szczęścia. To łatwiejsze wytłumaczenie niż własna inkompetencja wobec pochwycenia cugli rozpędzonego życia i wykroczenia poza hamletyzm działań. Nie tłumaczy celowości, lecz przynajmniej wyjaśnia pochodzenie, a jednocześnie zdejmuje z niego odpowiedzialność za realizację założonych planów: udręczonego wyczekiwania na harmonię myśli i emocji, wyraźny krok naprzód względem kształtujących wspomnień. To by wyjaśniało wszystko. Wszystkie upadki, niezadowolenia, wieczne dążenie w stronę niezdefiniowanego bezpieczeństwa, ucieczki, rozboje, kradzieże serc i ich sabotaże, marazm, pasywność i agresję. Tłumaczyłoby nawet, czemu Anibal teraz przegrywa ze wszystkim, a czemu Elia wciąż patrzy w niego z nadzieją, że kiedyś ten go poskłada.
              Dreszcz przychodzi szybciej niż myśl. Sprawia, że Eliecer wczepia palce w powierzchnię blatu, jakby ratował się przed utonięciem. Bolesne ścieżki dłoni starszego pieką jak wykrawane rozżarzonym nożem, a świadomość kompletnego sponiewierania odbiera na moment oddech. Nie chce tu być. Chce uciec i nigdy już nie wyjść.
              — Niewielu mnie zapomina — odpowiada nieco mniej pewnie, zsuwając się ze stołka i na drżących nogach podchodząc do zlewu. Nagłe obezwładnienie maskuje żywym zainteresowaniem utrzymaniem porządku i niebotycznym pragnieniem. Woda z kranu chłodzi palące odciski, gdy nie kwapi się nawet na wyjęcie szklanki.
              Z rękami w kieszeniach opiera się pośladkami o krawędź blatu, mierząc spojrzeniem milczących świadków manifestacji straumatyzowania: wysypaną do zlewu sól, odcisk na poduszce krzesła, rząd kieliszków i piramidę talerzy przyczajoną za drzwiczkami szafki. Wszystkim im nakazuje milczenie pod groźbą śmierci. Przecież umowa teraz zakłada grę, marny popis aktorskich umiejętności. "Nie wracamy do przeszłości", mówią głosy unoszące się na brzegach szkła, "wczoraj było tylko snem". Tylko snem, złym snem, koszmarem, nocną marą. Wczoraj nie było.
              Wczoraj umarło, a wraz z nim poległo coś znaczącego.
              — Skoczę zebrać nasz stuff i możemy wychodzić. Coś ci znieść z góry?
              Poranek toczy się dalej, jak każdy inny z poranków. Przebiega tym samym rytmem, obraca się w zestawie wyświechtanych codziennością tematów, korzysta z nut przyzwyczajenia i niepierwszyzny. A jednak na krańcach brzęczy nową nutą — dysharmonią rozstrojonej gitary, niedokładnie naciągniętą struną kluczową dla spełnienia melodii. Gesty, którymi obdarzają się niby z przyzwyczajenia, teraz zdają się mechaniczne i wyuczone, odgrywane w ramach pochwały dla nowej omerty. Nawet dłoń Anibala mierzwiąca kosmyki Alvy tak jak to ma w zwyczaju zawsze przed wyjściem, jest jakaś odległa. Jakby dzieliły ich kilometry, mimo przebywania w tej samej przestrzeni.
              Ulice pełne są głosów, a oni wpadają w nie jak echo wystrzału w ciszę mokradeł Północnej Karoliny. Z nieba leje się skwar, tak że koszulka przylega Eliecerowi do pleców, a noski okularów nieprzyjemnie uciskają nasadę nosa. Wiatru niemal nie ma — pozostał na balkonie pensjonatu, wyganiając duchotę ze ścian milczącego pokoju. W powietrzu spaliny destylują zacieki z rur wydechowych nocnych taryf w brudny osad w kanionach płytek chodnika, a nowa warstwa dziennego pyłu osiada i przykrywa te dowody pomniejszych zbrodni. Dzień wrzuca czwarty bieg i rozpędza się w stronę górującego na soczystym błękicie słońca.
              Kieszeń Eliecera wibruje dwukrotnie. Nieco ślamazarnie, upojony duchotą miasta i usilnie powstrzymywaną paniką, wyjmuje telefon, by odczytać wiadomość. Z początku jego reakcja jest opóźniona, jakby dwie siły, dwa tory działań, walczyły o uwagę i posłuch; potem odpręża się sztucznie, śmieje niby z rozbawienia.
              — Cassie pyta, ile razy już zdążyliśmy się pokłócić — wyjaśnia Anibalowi, pokazując wiadomość od wspólnej znajomej. Zaraz relacjonuje dalej, gdy ciąg wibracji zwiastuje nadejście kolejnego tekstu. — Podobno założyli się z Martinem. O kolejkę w barze...? Nie, czekaj, o kolejne wyjście. Współczuję przegranemu, ale chyba jesteśmy w ich oczach przewidywalni. Chcemy wiedzieć kto ile obstawiał? O, spójrz! Nasza stacja! — płynnie zmienia temat, pociągając starszego za nadgarstek i wskazując majaczące między budynkami zejście do metra.
              Gdy wagon telepie ich pod ulicami stolicy arche współczesnego świata, dłonie Eliecera dalekie są od kolan Anibala, a podskakujące na zakrętach ramiona ani razu nie stykają się ze sobą. W natłoku skumulowanych podróżników zdaje się to niemal niemożliwe, jednak im w jakiś sposób się udaje — zupełnie jakby przekroczenie bariery milimetrów oznaczało śmierć obojga. Eliecer obawia się, że przez dotyk znów oddałby starszemu znamienną część siebie i nigdy już nie odzyskał jej z powrotem.
              Docierają w końcu do wyznaczonej stacji, a z niej do mieszaniny kolorów i brawury dialektów. Matczyne łono wszystkiego co znane i obecne rozpościera się przed ich oczami w białych promieniach nagiego słońca, pyszniąc się fasadami z wytrzymałego kamienia, opływając wstęgami barw i skwiercząc na szerokich patelniach przytroczonych do miętowych ram rowerów.

     Wyjście z egzystencjalnej matni nigdy nie jest prosty i bez wyrzeczeń – Anibal jest tego boleśnie świadomy oraz doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że przez jedną rozmowę samemu ze sobą, w trakcie której zdolny był przetworzyć swoje zachowania na łamach dość toksycznej przeszłości; nie osiągnie wyczekiwanych efektów. Jest jednak w tym momencie na tyle zmotywowany możliwym epilogiem znajomości, jak to Eliecer zdążył zaznaczyć podczas ich kłótni niejednokrotnie przeplatanej zrzucaniem win, a za tym czyszczeniem swojego podświadomego „ja”. Valverde dosadnie wie o swojej winie, wie w którym momencie popełnił błąd i niezależnie od tego jak bardzo Elia w związku przyczynowo-skutkowym pociągnął go do takiej sytuacji, to wciąż Ani mógł wcześniej to wszystko zatrzymać. A jednak… Karuzela wrażeń stale nakręcana przez ich obojga musiała się, w którymś momencie wykoleić. Nie trudem jest obwinianie siebie za przeszłość, co w prawdzie jest wyborem prowadzącym do następnej patowej sytuacji, dlatego wówczas należało się pogodzić i patrzeć jak przez nieprzemyślane wcześniej decyzje prowadzą do upadku ciężarówki pragnień w istną przepaść.
      Jego stęsknione i łagodne spojrzenie przesmykuje się pomiędzy ciemnymi włoskami, które tak uwielbia mierzwić przy niezadowoleniu ich właściciela. Płynnym ruchem źrenic bada promiennie obsypaną piegami buzię, wciąż pulchne od starych pocałunków usta, smukłą wysoko wyciągniętą szyję – która ma dać mu do zrozumienia, że Alva jest wysoko ponad wczorajszymi zdarzeniami – oraz drobną posturę, która wcześniej delikatna jak szkło, w jego dłoniach popchnięta działaniami furiata skończyła niczym wazon z chwil, gdy Eliecer na moment opuścił ich apartament. Wszystkie te bezcenne detale umiejscowione w zagubionej istocie, która w niepewności swoich ruchów porusza się tuż przed jego oczyma, wciąż objęta w ramkę niczym najpiękniejszy obraz. Gdyby tylko z oczu płynęły te same radosne iskierki, błyszczące niczym gwiazdy w świetle lamp Anibal mógłby rzec, że nic się nie zmieniło. Wszystko znajdowało się na swoim miejscu, a Alva wciąż i bezsprzecznie jest cały jego.
       — Odpowiedzialność i zdecydowanie, zarówno tak jak pewność siebie to ciche emocje, wówczas są najbardziej zdatne w użyciu — odpowiada, choć słowa tak mądre w jego ustach wydają się puste, a w szczególności przez fakt, że nie opasane są żadnymi emocjami, z których Anibal w oczach młodszego słynie. W końcu w tej znajomości ich dusze spętane w manipulacyjnej gierce zarówno przez siebie nawzajem jak i w samotni wnętrza kontrolowane są przez sprzeczne emocje władające ciałem, umysłem oraz pięknem i słowem. Może równie przez to, wszystko co miało miejsce do tego czasu było takie elektryzujące?
       — Nie uważasz, że zabawnie jest przybywać z Hiszpanii do Włoch, aby ujrzeć Hiszpańskie Schody? To całkiem ciekawe, może i nie mamy przewodnika, ale dobrze byłoby zagłębić się w historii tego miejsca — rzuca, uśmiechając się półgębkiem, zanim wyciąga telefon ze spodni, aby przyjrzeć się temu dokładniej. Może uda mu się zabłysnąć, gdy przejdą do rzeczywistego zwiedzania. Nie może jednak powstrzymać się przed zerkaniem na Eliecera, który wciąż z nasuniętą na twarz niepozorną maską, emanuje niezręcznością, a ta w niektórych momentach wręcz objawia się szerokim pasmem irytacji wobec własnej słabości. W kłótni Anibal najpewniej to też by mu wytknął, jednak obecnie trzyma język za zębami, podziwiając jak wiele ta delikatna istota, w której niegdyś zaklęty był sam diabeł z czeluści piekieł; potrafi znieść bólu i zawstydzenia oraz jak skrzętnie stara się utrzymać swoje emocje na wodzy. Szkoda, że z taką niewiarą we własne zdolności okraszoną najpewniej wypowiedzianymi słowami, których antonim rzucony obecnie przez Anibala nie miałby już tak silnego przebicia.
      Czar pryska wraz z rozsypaną solniczką, która popycha podziw w niebyt cudowne wyobrażenie, którego żaden z nich nie jest w stanie chwycić nawet najmniejszym koniuszkiem palca. Jak tu się nie obwiniać, kiedy przez spierzchnięte od żarliwych pocałunków usta i zniewieściałe dłonie między prześcieradła przeszło oświadczenie, że to dzieło sztuki nie jest warte złamanego grosza?
      —  Niewielu mnie zapomina  —  słyszy, na co w odpowiedzi reaguje serdecznym śmiechem, który może wprowadzić między burzliwe przestworze następne fale nie pewności, jednak w tym śmiechu naprawdę trudno doszukać się złośliwości, jako że Anibal wierzy, iż Eliecer ma całkowitą rację. Sam jest pewien, że momencie, gdy pozwolą, aby ich drogi ostatecznie się rozeszły, do końca życia będzie zasypiał z myślą o tym co stracił, a o co bez tchu obecnie będzie walczyć.
       — W to akurat nie wątpię. Takiego piękna się nie zapomina — drugą część dodaje nieco ciszej, przesiąknięty na wskroś sentymentem i mówi szczerze, bo choć będąc otulonym płatkami najczystszego wkurwienia spowodowanego nielojalnym zachowaniem Eliecera łgał jak pies, nigdy nie będzie w stanie uznać go za nieatrakcyjnego. Brzydkie mieli jedynie wnętrze.
       — Nie trzeba, mam wszystko czego potrzebuję — odpowiada, pozostając na krzesełku przy ladzie, gdy Eliecer przedostaje się po schodach na górę, aby zabrać swoje rzeczy. Podbiera brodę na jednej ręce, nie kryjąc westchnienia, jako że szczerze nie podoba mu się ta sytuacja i pomimo tej świadomości, wciąż brnie w zaparte z wiedzą, że za najbliższym zakrętem czeka ich następne wykolejenie. Bzdurne koło idealizacji życia musi trwać, niezależnie od wiary i intencji wkładanych w nowe nastawienie.
      Nie może powstrzymać dłoni żądnych dotyku od delikatnego zmierzwienia kosmyków swojego chłopca, tak jak to zresztą ma w zwyczaju. Jego palce zaplatają się w nich bezwiednie, a oczy nie doszukują się niechęci w spojrzeniu młodszego, bo sama wiedza o tym mu znacząco wystarcza. I z tą wiedzą wychodzą z pensjonatu, a właściwie Eliecer znacznie wyprzedza bieg wydarzeń, podczas gdy Anibal zatrzymuje się w holu, aby spojrzeć na obraz, za który niebawem dostanie krocie. U podstaw niemal zżera go ciekawość czy Eliecerowi zabłyszczą oczy na taką sumę, a przywiązanie do bogactwa zasiedli w połach zapoconej pościeli.
       — Zastanawiam się czy nie lepiej nagiąć trochę prawdę. Warto byłoby zobaczyć ich zaskoczone miny — odpowiada z rozbawieniem, gdy znajdują się już w centrum miasta, a Elia wspomina o otrzymanej wiadomości i ciągnie go do w stronę metra. Ani przyspiesza tempa, podążając w krok za swoim chłopcem. Och jak pragnie, żeby móc go tak nazwać...

              Na przepełnionym tłumem deptaku stygną w nim szaleństwa minionej nocy. Ekspresja ulic, którą jeszcze wczoraj odwzajemnia zdwojoną energią, blednie jakby w obliczu słońca, usycha na tle prezencji oblewającego kostkę skwaru i zabiera ze sobą pozostałe w rynsztoku emocje zmęczonego miasta. Teraz stolica jest inna, bardziej kulturalna, mniej śmiała. Wciąż przytłaczająca w doznaniach, jednak mniej wyuzdana. Chowa grzeszki za winklem, zadziorne uśmiechy usypia w cieniu uliczek, by dopiero po zmroku poluźnić niezbędny kaganiec. W dobie rodzin z dziećmi i obleczonych aparatami turystów przyjmuje maskę wzorcowej Mekki.
              Eliecer nie może powiedzieć, że tej twarzy Rzymu nie lubi. Wręcz przeciwnie, chłonie ją z zafascynowaniem, nawet na krótką chwilę zapominając, jak wielki ciąży mu głaz. Odczuwa wtedy tajemniczą lekkość niemego podziwu, która unosi go ponad ograniczoną percepcję własnego bytu i pozwala odetchnąć powietrzem najwznioślejszych władców. Rozluźnia nerwy jego członków, całuje czule zroszone potem czoło, uwalnia dłonie od ciężaru kajdan. Płuca wypełnione ma powietrzem i wreszcie, po tak długim czasie bezdechu, czuje chłód między komórkami. Kojący podmuch życia — tchnienie anemoi. Narkotyk dla żył. Przypomina mu ono uczucie z czasów, w których znał siebie; teraz siebie nie zna, więc i odczuwania wydaje mu się obce, obdarte z personaliów, którymi mógłby je oflagować. Jak wiatr, gdy wyciąga po niego dłoń, daleki od pochwycenia witek Boreasza rozciągniętych w bezustannym biegu.
              I dlatego moment się kończy, równie szybko i niespodziewanie co jego początek, i Elia z łomotem świadomości ląduje z powrotem w obolałych ścianach ciała.
              Spod zmrużonych od rażącego słońca powiek śledzi usta Anibala, układające się w propozycję fałszu. Nie planuje nic odpowiadać — wrodzona uszczypliwość robi to jednak za niego.
              — Ani razu, pie-przy-my się jak no-wo-żeń-cy — dyktuje przeciągle, gdy jego palce wystukują wiadomość w ekran telefonu. Przygląda się jej chwilę, dodaje: — Ani & Elia 1:0 Cassie & Martin — i wysyła plotkę w świat, świadomy jej nieprawdziwej treści. — Zakłamywanie rzeczywistości, a teraz jeszcze przyjaciół? Lecisz jak szalony w tym bingo kłamstw. Myślisz że możesz mi kiedyś dorównać?
              W dłoni gaśnie mu wzburzony psotą ekran, a wraz z nim dogasają ożywione fermentem ogniki w bursztynowych niciach oczu. Rozpala się jak pochodnia tym starym, zapisanym w genach zwyczajem, gwarantującym spokój za głupi śmiech i rozzuchwalone usta. Potem dogorywa, cichy, zamyślony, oddalony od rąk łapiących go za przegub łokcia na zatłoczonym szeptami placu. Naiwnie szuka w tym troski i własną obłudą dusi strach braku przynależności. Bo że go nie ma w żywym jeszcze wczoraj nas jest rzeczą tak ciężką, jak żar lejący się z nieba na zgarbione karki. Anibala też nie widzi w tym zbiorze. Są kolumnami po dwóch stronach placu — nie wspierają nawet tego samego budynku.
              Przy wysuszonym słońcem murze znajdują trochę cienia, ciemnego rarytasu smakującego słonawą strużką potu na popękanych gorącem wargach. Używają go wszyscy ci, którym zbrzydło piękno przestrzeni: lodowe dziewczęta wykute w zorzach polarnych i niepewni chłopcy ulepieni z szeptów pustkowia. Mają drżące dłonie o nabrzmiałych palcach, a ich języki lepią się od żutych leniwie gum. Na rzęsach osiadł im marazm południa; kołyszą się w takt pochodu gladiatorów, rozmyślając o czasach odległych ich pamięci.
              Elia z Anibalem przesuwają się wśród nich wolno. Jest coś świętego w tym drapieżnym oczekiwaniu na szarość wieczora. Chyboczą się niczym żeliwne wieka skrzyni — moment i gotowe opaść ciężko, z łoskotem na miarę wspomnień złożonych w sobie bibelotów. To strażnicy wymuskanego ciągu zdarzeń, z którego tacy jak ich dwójka mogą nieświadomie korzystać. To oni tu pilnują, by nocą błądziły tylko zagubione dusze dawno dorosłych dzieci. W dzień przepychają je za winkle: “schowaj się przed słońcem, w mroku nie widać twoich bruzd”, wołają przeciągle dymnym sygnałem spomiędzy szczelin w zębach.
              Tylko że dziś przyszło im obu udawać, że twarze mają gładkie. Dlatego Eliecer idzie tak pewnie, choć nie potrąca nikogo ramieniem. Destyluje się w nim nowe podejście do własnej niezależności, definiujące granice i śmiertelny w skutkach pakt o ich kruchej nienaruszalności.
              — To mi przypomina trochę wymykanie się z seminariów — wzdycha pod nosem, gdy zatłoczenie wypycha go z cienia na rozgrzane kamienie. — Dlaczego okna zawsze musiały wychodzić na dziedziniec, gdy chciałem się do ciebie wymknąć? Z historii teorii nie było problemu, ale statystyka dodawała mi +10 do przyszłego zawodu szpiega.
              Spogląda w górę, w przyklejone do karku ciemne kosmyki i próbuje nie mrugnąć z żałosnego poczucia, że znów został sam. Dlatego wędruje wzrokiem w zdobienia zabytków, zlewając się z nimi w podziwianą, lecz bezosobową bryłę. Szorstkie palce wkłada w paszczę wykutego w kamieniu węża, drażniąc miejsce, w którym powinny znajdować się zęby jadowe. Chciałby, żeby ten ożył; żeby świat zawirował w delirycznym tańcu i Eliecer albo umarł, albo zaskarbił sobie czyjąś troskę. W prostym rytmie nie śmie o nią prosić. Tylko tragedia, tak twierdzi, warta jest jego duszy.
              — Ssss — syczy przekonująco, pochylając się do pyska gada i mierząc spojrzeniem. A potem potrząsa głową, jak dziecko, które wpadło niespodziewanie pod pracujący zraszacz i przypadkowo uderza czołem w kolano przydeptującego stwora herosa. — Skamieniał, ale ja chyba oberwałem. Boli jak cholera.

         — Jesteś cały — odchrząkuje, zabierając ręce wraz ze zdaniem sobie sprawy, co właśnie czyni w tym momencie. — Widać nie należysz do ulubieńców ani kamiennych posadzek, ani posągów — rzuca, odwracając głowę w przeciwną stronę, aby przykryć nadciągające zażenowanie ponownym okazaniem słabości. Okazaniem, że Eliecer nie jest mu obojętny, choć relacja jest już stracona.