Witamy na miejscu zbrodni

                Spogląda na sierżanta, unosząc nieco brew do góry, gdy ten wyciąga przed siebie przedramię, aby sprawdzić różnicę w kolorze ich skóry. Przepaść między ładną opalenizną blondyna, a bladą karnacją Nikity jest ogromna i mężczyzna nie musi się wcale samemu sobie przyglądać, aby stwierdzić coś równie oczywistego. Na jego usta wciska się westchnienie, gdy Lex kwituje tą sytuację parsknięciem.
                — Nic nie poradzę, że mnie w piwnicy chowali —  dodaje i choć jego głos nie nabiera tej znanej rozbawionej barwy, to wciąż niebywale trudno byłoby stwierdzić, że ów fakt jakoś Nikitę zraża. A fakt faktem wygląda, jakby rzeczywiście latami nie wychodził z ciemnej piwnicy, do której nie docierał najmniejszy promień światła słonecznego.
                Już ma zamiar zrobić udawanie posępną minę, gdy Sword oświadcza, że nie posmaruje spalonego na pomidora towarzysza, jednak po chwili dociera do niego następna część zdania, która wybija się radością ponad horyzont. Bo tego, że sierżant wysmaruje go kremem na plaży właściwie się nie spodziewał, aczkolwiek po chwili musi sam przed sobą przyznać, że z ich dwójki, to właśnie blondyn ma cały czas głowę na karku. Nikita sam z siebie od razu nie pomyślał o kremie, tudzież również o zabraniu go ze sobą i chronieniu się przed poparzeniami w trybie natychmiastowym. Pewnie dlatego, że zawsze robi takie rzeczy po fakcie, umierając w męczarniach, gdy tylko sucha i zmęczona słońcem skóra ociera się o szorstkie nawierzchnie.
               — Umiem, choć można rzec, że od całkiem niedawna. Zwykle umiałem pływać tylko do momentu, gdy czułem grunt. Jednak jak byłem w ostatniej klasie liceum, to na obozie znajomi wrzucili mnie do wody, bez wcześniejszego pytania czy się z tej sytuacji jakoś uratuje. I choć byłem przerażony jak cholera, to koniec końców wypłynąłem. I wtedy doznałem olśnienia, że jednak woda jakimś dziwnym sposobem, potrafi mnie utrzymać — rzuca, rozwijając swoją opowieść na ten temat, nie pomijając najmniejszych szczegółów swojej przeszłości. Mimo wszystko Alexander musi być już do tego przyzwyczajony, że niezależnie od tematu Nikita jest bardzo wylewny. — Zawsze wydawało mi się, że akurat ze mną jest coś nie tak w tej kwestii. Bo jak to tak, że tego grubasa Parkera utrzymywała woda, a mnie nie. Mowa tu o prowadzącym obóz, był bardziej stuknięty ode mnie. Za to powinno się dostawać medal — dodaje chwilę po tym, dalej krocząc ramię w ramię z blondynem. Chwilę później jego wzrok utkwiony jest już w lazurowe morze, gorący złocisty piasek i atrakcje, jakie oferuje im pobyt w Fern Hill. I pomyśleć, że Lex ma coś takiego na co dzień! Nikita na jego miejscu pewnie korzystałby na całego, w wolnych chwilach.
                — To ten słynny gang, o którym wspominałeś ostatnio? — pyta, gdy podchodzą bliżej dziwnie wyglądającej atrakcji. Sanders nie może wyjść z podziwu rzeczywistej pomysłowości nastoletnich chłopów, bo zarówno ciemna konstrukcja rozpościerająca się parę metrów przed nimi jest imponująca, to i kostiumografia, jeśli w ten sposób można to nazwać – także odgrywa w tym wszystkim dużą rolę. W dodatku bezsprzecznie przyciągają do siebie całą rzeszę zaciekawionych ludzi, o czym świadczy gromadka zebrana przed nim i sierżantem. Nikita ładuje luźno ręce do kieszeni spodenek, przyglądając się każdemu najmniejszemu szczegółowi, a także przysłuchując się wypowiedzi jednego z chłopaków. Przez myśl przechodzi mu nawet, że gorąco im musi być w tych czarnych wdziankach. Na wzmiankę o demonie prycha pod nosem.
                — Mogłem się spodziewać, że Fern Hill jest niczym wiocha. Informacje szybko się roznoszą — rzuca, aby zaraz z zaskoczeniem wymalowanym w oczach spojrzeć na blondyna. Kiwa przecząco głową, jednak z zaciekawieniem wyciąga telefon z kieszeni, aby sprawdzić, co takiego wujek Google ma do powiedzenia na jego temat. Szybko wychodzi na to, że jest całkiem sławny w demonologicznym półświatku i mawianie o sobie jako o ekspercie w tej dziedzinie, jednak nie jest tak bardzo przereklamowane jak myślał. Kiwa głową z uznaniem, gdy dostrzega artykuł na temat demona złapanego we współpracy z policją w Texasie.
                — A ty sprawdzasz o sobie takie rzeczy? — pyta retorycznie, aby zaraz pokazać Lex’owi swoje znalezisko. — Skoro jestem taki sławny, powinni mi lepiej za to płacić — parska pod nosem, na chwilę przed tym, nim zbliża się do nich jeden z chłopaków przebrany za wampira. Nikita nie może powstrzymać krótkiego śmiechu, gdy okazane zostają im dokumenty.
                — Siejesz postrach, nawet w dni wolne. Aż trudno stwierdzić kto ma bardziej przesrane, ty z nimi czy oni z tobą — rzuca wciąż rozbawiony, aby raz spoważnieć i podejść do wampirzego chłopca i objąć go przyjacielsko ramieniem. — Demon w domu strachów robiłby furorę. Trzeba było uprzedzić, że robicie takie przedsięwzięcie, mógłbym wam wtedy jakoś pomóc — mówi, aby zaraz odsunąć się o krok i spojrzeć z równie uroczym uśmiechem na Alexandra.
                — Naczelny demonolog czuje się namówiony na darmowego drinka, a pan… panie sierżancie? — rzuca zaczepnie, nie mogąc się powstrzymać od tego niewinnego flirtu. Niby, od czasu ich pierwszego spotkania nie używał tego formalnego sformułowania – może przez komfort jaki płynie z ich wspólnej relacji, a może z niepamięci wobec pięknej miny, pełnej niezrozumienia, którą Lex przykleja sobie na twarz, gdy tylko Nikita odezwie się w ten sposób? Nieważne, w każdym razie zamierza do tego wrócić.
                — Poprosimy o dwie wejściówki — mówi, otwierając swój portfel, aby zapłacić chłopakom za oba bilety. Humor wyraźnie mu dopisuje, bo szczerze powiedziawszy, tak jak Sanders kocha swoją pracę, tak i kocha wszelkiego rodzaju domy strachów, które może bardziej niż o pietra, przyprawiają go o zawał. Jak tu się nie wzdrygnąć, jak coś niespodziewanie wyskakuje ci przed twarzą! W każdym razie uważa, że może to być ciekawym doświadczeniem. Po otrzymaniu małych bilecików, ściąga jeszcze Lexa na bok, aby omówić z nim jedną kwestię.
                — Najpierw idziemy się obsrać ze strachu czy popływamy? — pyta póki co na głos, gdy jeden członek nastoletniego gangu znajduje się w obrębie słuchu, aby zaraz dodać nieco ciszej — Takie zgromadzenie ludzi w jednym miejscu, może rzeczywiście być dobrą wyżerką dla demona.

              Niegdyś w stosunku do pływania Nikita był raczej opozycyjnie nastawiony. Morska toń od zawsze stawiała mu się w pozycji niewiadomej i to budziło w nim największy strach. Nie chodziło nawet o to, że niespodziewanie przestanie czuć grunt pod nogami, bo tam jak zazwyczaj mawiał, pływał dopóki czuł grunt pod nogami. Między innymi kryło się podwodne życie, koralowce budujące rafę, głębokie morskie rowy, w którym żyły ryby, głównie te z latarkami nad główkami, które omawiał na biologii; oraz te krwiożercze rekiny, które widywał na filmach. Nie czuł jednak większej potrzeby, aby wymieniać w tym momencie swoje obawy, bo choć z reguły był naprawdę ufny wobec ludzi, w jakiś sposób wcześniejsza podejrzliwość Alexandra, wybudziła w nim chęć zatrzymanie tych bardziej bliższych mu wrażeń w tajemnicy.
              W dodatku mówiąc o swoim podopiecznym z obozu, nie miał do końca na myśli samej kwestii umiejętności pływackich Trevor Parker będący wówczas kimś w rodzaju przewodniczącego na obozie, który był niemalże równym tym, którzy go organizowali, mimo że był niewiele starszy od niego; był naprawdę dziwny i pokręcony. Nikita każdą swoją niefrasobliwą wypowiedzią czy godnym podziwu wyskokiem podnosił skalę, jednakże Parker chcąc pokazać swoją wyższość nad innymi, wciąż pokazywał, że może więcej. I w ten sposób chciał zirytować Sandersa,  o czym wszyscy doskonale wiedzieli. I właściwie Nikita po powrocie do domu był niesamowicie dumny sam z siebie, że nie dał się sprowokować, bo to co mogło wyjść w następstwie przekraczało wszelkie możliwości moralnego myślenia. Może gdyby rozwinął bardziej wypowiedź, Lexy mógłby również się pod to wyprowadzić, ale obecnie nie widział wobec tego większego sensu. Liczył się głównie ich pierwszy luźny wypad nad morze i demonolog zamierzał z tego czerpać całymi garściami.
               Musiał przyznać z ręką na sercu, że „miejscowy gang” z opowieści Alexa trochę inaczej jawił mu się w głowie i został miło zaskoczony. Spodziewał się raczej szajki dzieciaków, która postanowi w jakiś osób odstraszyć wszelkich plażowiczów, którzy znajdą się w obrębie wzroku, a wbrew temu domniemaniu byli grupką, która zgodnie z prawem zamierzała zarobić trochę pieniędzy. Gdyby miał być podejrzliwy, mógłby zarzucić młodszym że robią sobie podkład pod coś bardziej spektakularnego, jednak takie uczucia nie chodziły z parze z Nikitą. Wszelką podejrzliwość tak więc pozostawił na barkach Lexy’ego.
              — To wiele wyjaśnia, mnie jakoś koniecznie nie przejmowała opinia innych, zwłaszcza że pracuje w okręgu osób które znają moje dokonania i ufają mojemu przeczuciu —  odpowiada, nie kryjąc podziwu wobec swojego towarzysza. W końcu sam nigdy przesadnie nie zwracał uwagi na opinię innych i nie uważał ją za najcenniejszą, a mimo wszystko jakoś udawało mu się wybić. Aczkolwiek wciąż nie posiada dobrego sprzeciwu, okraszonego w słowa kontrastu, którym mógłby swoją postawę określić.
               — Racja, musisz mi wybaczyć, ale jak już zdążyłeś zauważyć… Nawet przy wyborze wakacyjnego pobytu opieram się na możliwościach podejścia do pracy —  zwraca uwagę na swój pracoholizm, do którego przyznaje się szczerze dość rzadko. Kieruje się za blondynem wypożyczalni, zostając raczej z tyłu i przyglądając się jak towarzysz wynajmuje dla nich deski. Łapie własną w dłonie, wraz z kapokiem i wiosłem po czym kieruje się na plażę. Osobiście nie czuje, aby kapok był mu jakoś strasznie potrzebny, ale nie wspomina o tym. Koniec końców okaże się czy pójdzie mu tak dobrze, jak sądzi.
              — Hej! Widzę, że humor się ciebie trzyma —  prycha rozbawiony, choć w głosie drzemie mu nienaturalny cień urażenia. Choć i cieszy się, za ten łopatologiczny opis surfowania, w istocie nie wydaje się aby cała sztuka była wyjątkowo trudna.
              — Lubię próbować nowych rzeczy, nim się obejrzysz będę śmigał, zobaczysz —  dodaje, uśmiechając się szeroko. Może początkowo z pływaniem miał problemy, jednak im więcej wolnego czasu spędzał nad wodą, tym łatwiej odrzucał do siebie towarzyszące mu obawy. Natomiast jeśli chodzi o wszystkie inne rzeczy - zdecydowanie… szybko się uczy. Nie jest pewien jak pójdzie, jeśli chodzi o surfing, jednak nie odejmuje sobie pewności siebie, a przynajmniej będzie tak do pierwszego bezdennego wpadnięcia do wody, przez prawdopodobny brak utrzymania równowagi.
              Gdy Lexy wybiera miejsce, w którym się osadzą, Nikita odkłada nadmiar rzeczy na gorący piasek, aby również zabrać się za ściąganie z siebie zbędnej odzieży. Wpierw koszulka ląduje na ziemi, odsłaniając blady tors, z naprawdę delikatnie zarysowanymi mięśniami, za to bogato obsypany pieprzykami. Chwilę później spodenki również lądują na piasku, a Sanders z kokieteryjnym uśmiechem paraduje w kąpielówkach, jakby chcąc się upewnić, że wzrok Sworda chociaż na moment osiądzie na jego zgrabnych pośladkach. Dopiero sam po chwili zauważa przylegające spodenki w kwiatki na biodrach Alexandra.
               — Urocze —  prycha cicho pod nosem. Dalej taksuje mężczyznę wzrokiem, w końcu oplatając zaskoczonym spojrzeniem tatuaż rozpościerający się po jego opalonych plecach. Musi przyznać, że to naprawdę mu imponuje. Przypomina sobie tudzież, że w młodości miał naprawdę wiele planów na tatuaże, o których przez ostatnie lata zapomniał. Najpewniej przez to, że skupia całą swoją energię na pracy.
               — Och wow, tego bym się po tobie nie spodziewał —  rzuca, przystając przy blondynie i w odruchu dotykając pięknej ważki na jego plecach. Dopiero kiedy ich spojrzenia się ze sobą krzyżują, odrywa palce od opalonego ciała. — Też chciałem kiedyś zrobić sobie parę dziarek, ale w końcu totalnie wypadło mi to z głowy. Macie w Fern Hill jakiegoś tatuażystę? Może bym się zastanowił nad tym, skoro jestem już na wakacjach —  śmieje się, odbierając od Lexy’ego krem z filtrem, który rozsmarowuje po ciele. Zostaje jedynie plecy, które niedługo później odsłania przed towarzyszem.
               — Uda też mógłbyś mi posmarować —  rzuca, nie szczędząc sobie również innych dwuznacznych tekstów. Uśmiech nie schodzi mu z twarzy. W końcu jego wzrok pada niechętnie na kapok, którego naprawdę niechętnie na siebie wciska, jednak czuje, że gdyby wykazał się taką głupotą, aby iść surfować bez niego, spotkałby się ze srogim spojrzeniem sierżanta.
              — To idziemy?

               Zapatruje się przez moment w kierunku słońca, zasłaniając po chwili twarz dłonią, gdy przed jego oczyma zaczynają tańczyć przeróżne kolory, a poblask i kształt słońca odbija się nawet pod zamkniętą powieką. Towarzysząca uczuciu świeża nadmorska bryza, w akompaniamencie cichego gwaru turystów przywodzi mu na myśl dawniej wyryte wspomnienie z wakacji spędzonych z rodziną. Nie zamierza się jednak rozmarzyć, gdyż tamte wczasy nie jawią się w zbyt barwnych kolorach z paru względów. Mowa o czasach, w których buduje się w nim zafascynowanie demonologią, które rodzina wówczas potępia, starając się zwieść jego myśli w nieco innej trajektorii. Obecnie świadom, że za ich zachowaniem stał strach, stara się zrozumieć te postępowanie, przy tym jednak nie mając wyrzutów sumienia wobec własnego młodzieńczego buntu, który zwiódł go niegdyś na nieciekawe progi. Lex by się przeżegnał, gdyby wiedział! Na wszystko mimo wszystko przyjdzie odpowiedni czas.
                W chwili, w której towarzysz rozsmarowuje na jego ciele krem, uśmiecha się z przyjemnością chłonąc nie tylko specyfik, ale również każdy najmniejszy delikatny dotyk męskich dłoni. Szczerze mógłby tak pozostać na dłuższy moment, jednak śmie wątpić, że pan sierżant zgodzić na dłuższe obmacywanie jego ciała. Na wzmiankę o smarowaniu pośladków przez myśl przeszło mu parę nieczystych myśli, których nie kryje na swojej twarzy, obdarowując blondyna drapieżnym spojrzeniem.
                — Po takim kremowaniu i tych sprawnych rączkach nie musimy wątpić, że się nie spalę na totalną marchewkę — rzuca, już gotowy do podjęcia się nowych wyzwań, dopiero po chwili rejestrując na swoim udzie odbicie dłoni Lexa. Parska pod nosem, aby zaraz rozsmarować nadmiar. — A tak wracając do tych kwiatków — mówi, rzucając spojrzenie na spodenki kompana.  — To całkiem do twarzy ci w nich.
                Czyni dokładnie to samo co Lex, ubiera kapok, zapina deskę i wspólnie wychodzą w stronę brzegu morza, aby niedługo później znaleźć się na nieco głębszych jego obszarach. Nikita normalnie czuje się jak ryba w wodzie, jednakże na desce musi przyznać, że wzmagany jest w nim pewien dyskomfort i niepewność, która przebija się przez wcześniejsze dumne uznanie o łatwości przyswajania nowych rzeczy. Nie drży jednak z lęku jak panienka, gdy przechodzą do momentu wstania na równe nogi. Prawdą jest, że udaje mu się dość nieporadnie, jednak bez większej wywrotki do tego momentu. Kiwa głową ze zrozumieniem, lokalizując kierunek, w którym zamierzają się udać, aby zaraz zacząć wiosłować za sierżantem. Mimo wszystko delikatny wiaterek w takich sytuacjach okazuje się zdradziecki, a przynajmniej Nikita pragnie właśnie na niego zrzucić całą winę o swoich problemach z utrzymaniem równowagi. Dziękuję w duchu blondynowi, za to że pozostaje w zasięgu wzroku w razie niespodziewanego upadku, a następnie w dwóch przypadkach ratuje go przed niefortunnym wpadnięciem do wody. Gdy można uznać, że łapie co i jak, budzi się ekscytacja, dlatego też zmienia trajektorię płynięcia, oddalając się nieco, aby zaraz zawrócić wraz z nawoływaniem Lexa.
                — Szczerze nie sądziłem, że Fern Hill jest aż tak malownicze. Mój przyjazd w to miejsce ani na moment mnie nie zawodzi — zauważa, wysłuchując opowieści o jaskiniach, które rzeczywiście jawią się jako dobra atrakcja turystyczna. Swoją drogą jest w nich coś, co w jakiś niewyjaśniony sposób ciągnie go do siebie, tylko obecnie nie może sprecyzować czym to coś jest.
                Nagły krzyk ze strony Lexa sprawia, że Sanders wzdryga się, w efekcie czego trafi równowagę i ląduje w wodzie. Oczywiście, nie byłby sobą, gdy odrobinę nie upił słonej morskiej wody, jednak udaje mu się z powrotem wdrapać na deskę i przy tym zaobserwować w czym problem. Prędkość z jaką zareaguje Lex jest dla Nikity naprawdę zdumiewająca oraz w pewnym sensie odwaga, którą się wykazuje, podpływając w kierunku stromego klifu, z którego najprawdopodobniej jakiś młody turysta postanowił poskakać. W końcu miejscowi raczej by wiedzieli, że tutaj jedyne co, to można narazić swoje życie na niebezpieczeństwo. Podpływa położony na desce w tym samym kierunku, coraz bardziej czując dziwną energię płynącą ze strony jaskiń. Zauważa rozbiegane spojrzenie dzieciaka, od razu wysnuwając jakieś podejrzenia, ale to może być jedynie jego demonologiczne przeczulenie. W końcu takich samych objawów, w tym zdezorientowania można się nabawić przez szok, który istotnie wystąpił w tej sytuacji.
                — J-ja… nie wiem — rzuca dzieciak, jeszcze bardziej zdezorientowany sytuacją i spłoszony zdenerwowanymi krzykami ze strony sierżanta. Nikita siada na swojej desce, gdy już znajduje się dostatecznie blisko, aby zaraz obrócić wzrok w stronę jaskiń. Ma wrażenie, że przez ułamek sekundy widział cień jakiegoś zwierzęcia w jednym z otworów, trudno to jednak potwierdzić. Wzrusza więc ramionami i klepie Lexa w ramię.
                — Aj, nie bądź taki surowy. Dzieciak jest w szoku. Lepiej zabierzmy go na plażę, później będziesz go sądzić za głupstwa — rzuca, kiwając na młodego, który wygląda jakby zobaczył ducha. Jako że Sanders czuje się już pewniej na desce, nawet pomimo smaku słonej wody w ustach; dopływają z powrotem do plaży, odstawiając szałaputa na ląd. Dopiero teraz jego twarz zaczyna nabierać kolorów.
                — Opowiesz nam od początku co się stało i dlaczego postanowiłeś skoczyć z tamtego klifu? — pyta Nikita, jakby szczerze zainteresowany, bardziej niż zmartwiony sytuacją. To pewnie przez to, że coś nieczystego wisi mu w powietrzu, zresztą jak zawsze!
                — To nie tak, że chciałem! Nie wiem… W jednym momencie chodziłem z bratem po klifach, a potem… Potem nie wiem jak to opisać, ale coś przywiodło mnie na klif i kazało skoczyć —  mówi, jąkając się. Nikita marszczy brwi, wysłuchując wypowiedzi młodego, w którego kierunku zaraz podbiega nieco starszy chłopak, najwidoczniej będącym wspomnianym w rozmowie bratem ich skoczka.
                — Uważajcie na siebie i nie chodźcie na klify! — rzuca na odchodne, zaraz po tym jak Lex dorzuca od siebie trzy grosze do rozmowy, widocznie nadal pełen emocji. Sanders szczerze po raz pierwszy chce sądzić, że za tym wyskokiem nie stoi Fern hillowski demon. To ma być miły czas spędzony na plaży.
                — Nie jesteś na służbie, żeby patrolować teraz przybrzeżny teren i dbać o turystów — rzuca, jakby wiedziony tym, że wie co właśnie przeszło Lexowi przez myśl.  — Idziemy na drinka, żeby się trochę zrelaksować — mówi, ściągając z siebie kapok, aby zaraz zwrócić się w kierunku miejsca, w którym porzucili swoje rzeczy. Należało je zabrać ze sobą, czyż nie?
                A do wody zawsze mogą wrócić, gdy alkohol z nich wyparuje. Przy takim słońcu to wcale nie powinno być takie trudne. Choć Sanders to akurat najmniej zna się na procesie trzeźwienia. Kwestia jednej z jaskiń, dziwnego cienia i tej dziwnej energii wciąż chodzi mu po głowie, jednak nie zamierza teraz martwić Lexa, już wystarczająco dzieciak podniósł mu ciśnienie.

               Nie trudno zauważyć, że nastolatkowie rzucający się w środku dnia z klifów, a zwłaszcza tacy, którym nie da przypisać się skłonności samobójczych - a przynajmniej te nie wynikają z obecnie toczącej się sytuacji, tudzież również podejrzenie o nich nie pokrywa się z zeznaniami w temacie wersji zdarzeń - nie są czymś codziennym. Mimo wszystko Fern Hill już i tak jest dziwne, więc Nikita szczerze nie wie, czy powinien się tą kwestią martwić. Przywykł do przypisywania takim wydarzeniom czysto demonicznych właściwości i gdyby nie Lex najprawdopodobniej w jego głowie samoistnie pojawiłaby się pełna gama teorii. Zwrócenie na to uwagi nasuwa cień uśmiechu na jego usta. Wcześniej nie czuł potrzeby, aby zdać sobie z tego sprawę, ale pomimo krótkiego pobytu w domu sierżanta, niemal miło zauważyć, że mężczyzna ma jakiś wpływ na niego.
               Nikita Sanders prócz rzeczy, które wiadomo o nim z internetu; rzeczy, które dotyczyły jego życia zawodowego, słynie również z całkowitej samowolki, nawijania w kółko i bez przerwy, łamania zakazów i niesłuchania się ludzkich rad. Aż cud, że pobudzono w nim chęć, aby iść w ślad za czyimś światopoglądem, zamiast narzucać własny. Albo raczej… Sprawiać pozory, ponieważ całkowicie nie zamierza odstąpić od założenia, że za dziwnymi zdarzeniami, które mają miejsce w Fern Hill stoi pewien demon. Jeszcze co prawda nie jest w stanie go zidentyfikować, ale ten dzień w końcu nadejdzie. I wtedy jego wiedza i możliwości naprawdę przydadzą się tej nadmorskiej mieścinie.
               — Jestem turystą na wakacjach, w pewnym sensie — parska pod nosem, nie zdążając obronić się przed kuksańcem wymierzonym w żebra. Przewraca oczami, przyglądając się uważnie blondynowi, który starannie ukrywa przed nim napięty wyraz twarzy, który nadal mógłby wskazywać na zmartwienie wcześniejszym zdarzeniem. A tak poza tym… Nikicie miło jest patrzeć jak Alexander zdecydowanie zmniejsza dystans między nimi, zarówno w rozmowie, jak i zwykłych czynnościach. Przynajmniej jest zdecydowana różnica pomiędzy tym, jak zachowywał się w jego towarzystwie na samym początku, a jak to wygląda wówczas. Można by rzec, że na swój sposób trochę go to rozczula.
               — Dobra, dobra — marudzi, oddając kuksańca, gdy sierżant się na niego odwraca. — Ja proponuje, to ja stawiam. Ale skoro tak, to nasze wyjście można już nazwać randką? — pyta szczerze rozbawiony z dobrze znanym sobie dwuznacznym uśmieszkiem. Nie zdoła usłyszeć odpowiedzi, ponieważ zostają zaczepieni przez mężczyznę prowadzącego mały barek na szczycie klifu, w rejonie którego właśnie się znaleźli. — Proszę nie zapomnieć o bitej śmietanie — dopowiada do zamówienia, rozglądając się za miejscem do siedzenia. Namierza stolik na świeżym powietrzu, z dobrym widokiem na dom strachów, morze i gorącą plażę, z której przed chwilą zeszli.
               Gdy znajdują się już na wolnych krzesłach, Nikita wyszukuje swoje imię w internecie, aby zaraz przesunąć telefonem po blacie stołu, aby pokazać Lex’owi co o nim piszą. — Skoroś taki ciekawy — rzuca, kładąc ręce luźno na stole. Jego uśmiech poszerza się, gdy nadchodzi powiew nadmorskiego wiatru, który porusza jego mokrymi kruczoczarnymi włosami oraz nawiewa na nie tak dawno wilgotną skórę, na której powolnie pojawia się gęsia skórka. Jako że ruch w knajpce nie jest ogromny, drinki wraz z wcześniej pośrednio przedstawionym Wasowsky’m pojawiają się na blacie koło nich.
               — Już się tak nie napinaj. Ja wiem, że dzieciak poszalał z tym skokiem, ale naprawdę nie powinieneś psuć sobie tym wypadku. Takim to tylko wygłupy w głowie, coś o tym wiem z moich czasów młodzieńczych. Nie są tylko uświadomieni, że porywanie się na takie akcje, może być często naprawdę niebezpieczne — Nikita prostuje nieco sprawę, przyciągając jednego drinka w swoją stronę. Zbiera trochę bitej śmietany na palec, aby zaraz smyrnąć nim nos Sworda. — Teraz ci bardzo do twarzy, sierżancie — flirtuje, przygryzając nieco wargę.
               Dopiero po chwili jego wzrok kieruje się w stronę domu strachów, z którego wychodzą następni przestraszeni turyści, którzy również wyglądają, jakby mieli kupić flaszkę czystej, aby wyrzucić ostatnie poty wraz z wymiotami po przeholowaniu z alkoholem.
               — Też jestem zdania, że najpierw powinniśmy się trochę napić przed tą wyprawą. Zawsze lubiłem domy strachów, a ty? — pyta ze szczerą ciekawością i jak można się spodziewać za tym zagajeniem kryła się następna historia życia. A trzeba przyznać, że od chwili poznania Nikita uraczył Lexa już wieloma. — Kiedyś namówiłem starych braci na wypad do wesołego miasteczka, a potem do domu strachów. Obaj wyszli obsrani i polecieli do mamy poskarżyć się na mnie, bo chyba najbardziej tam to ja ich straszyłem. Aktorów w tym domu mieli naprawdę słabych! Ale no już swoją drogą, jak wróciłem do rodziców i powiedziałem, że chcę jeszcze raz, to powiedzieli, że mogą mnie tak zostawić. — opowiedział. Z jednej strony takie wspomnienie można by uznać za dość przykre, ale nie dla Nikity. Szczerze, gdyby go tam zostawili, przynajmniej by się nie nudził. A zamiast tego, zmuszony był łazić za nim skubiąc z naburmuszoną miną watę cukrową z patyka.

               W chwili, gdy rozmazuje kapkę bitej śmietany na twarzy Lexa, nie spodziewa się, że mężczyzna się zrewanżuje, tak więc jego mimika szybko przekształca się w zaskoczenie, a następnie drobny uśmiech. Zlizuje ze smakiem słodycz i przeciera nos, aby zaraz upić nieco swojego drinka, który przyjemnie rozgrzewa go od środka. Zdecydowanie lepiej przyswaja tę formę ciepła, w przeciwieństwie do promieni słonecznych, skutecznie osłoniętych przez rozłożysty parasol. Jego wzrok później koncentruje się na ustach sierżanta, a może bardziej na palcu pokrytym białą pianką – przechodzi mu przez myśl, że sam by ją chętnie zlizał, ale nie mówi tego na głos, czując że tego typu komentarz nie przejdzie.
               — Porno stronka, kolejna, demonolog i dziki demon, hentai… — słyszy, gdy blondyn odbiera od niego telefon i przegląda zawartość historii. Wbrew wszelkim oczekiwaniom, na twarzy Nikity nie pojawia się żaden niespodziewany rumieniec, jedynie potwierdzający, że pośród linków takowe rzeczy mogą się znaleźć. A nawet jeśli, wciąż Sanders ma przeczucie, że to jego towarzysz byłby bardziej zażenowany swoimi wykopaliskami, niż ich właściciel.
               — Czyli dokładnie wszystko, czego byśmy się po mnie spodziewali, huh? — rzuca, parskając cicho i wspierając brodę na splecionych dłoniach. — Upewnij się jeszcze, czy ten „demonolog i dziki demon” to nie tytuł jednego z pornoli — dodaje rozbawiony, wyobrażając sobie jakby to mogło wyglądać w kreskówkowym wydaniu. Z wrażenia aż potrząsa głową, aby wyrzucić z niej tą nieoczekiwaną fantazję.
               — Gdybyś nie szedł tam ze mną też bym się obawiał — odpowiada, ciągnąc dalej potyczkę słowną, czerpiąc przy tym dużo zabawy, zwłaszcza w momencie, gdy Lexy posyła w jego kierunku zrezygnowane spojrzenie. Ma ogromną ochotę zaśmiać się w głos, ale oszczędza swojego towarzysza, przy tym również doceniając jego wysiłek – a zatem próby przegadania Nikity Sandersa. To w gwoli ścisłości bardzo trudne wyzwanie, bezsprzecznie nie prowadzące do wygranej, kiedy znajduje się w tak wyśmienitym humorze.
               Temat zawartości internetowej przeglądarki zostaje porzucony, a telefon zostaje zwrócony właścicielowi. Nikita układa go obok drinka na blacie stolika ekranem do dołu, koncentrując się przy tym na swoim rozmówcy oraz ponawiając picie barwnego trunku wraz z zauważeniem, że jeśli chodzi o picie – aktualnie jest w tyle. A to się zwykle nie zdarza! Stąd też bierze nieco głębszy łyk, czując że jeszcze po paru takich, może się nieźle wstawić. Nie powiedziałby o sobie, że ma słabą głowę, jednakże wysoka temperatura powietrza w tej sytuacji wywiera duży wpływ na upojenie.
               — Dwójkę starszych braci. Iwan jest ode mnie dwa lata starszy i to ten prawnik, o którym ci już wspominałem. Z kolei Maksim jest trzy lata starszy i siedzi razem z ojcem w Ufie, w Rosji. Nie utrzymujemy zbyt dobrych kontaktów, więc nawet nie jestem do końca pewien czym się obecnie zajmuje. O i przy okazji nadmienienia następnej ciekawostki z mojego życia, która w tym momencie będzie niemal oczywistością… Mam rosyjskie korzenie. Moje imię już pewnie ci tą myśl podsyłało – opowiada, znowu się rozgadując z dziecinną łatwością. Z reguły wypowiadanie się przychodzi mu bardzo swobodnie, aczkolwiek konwersacje prowadzone z Aleksandrem sprawiają, że za każdym razem rzuca fakty o sobie z większą chęcią, najpewniej z tego względu, że blondyn go nieprzymuszenie słucha. Taki słuchacz to skarb.
               — Co do tego że każdy pierwszy raz boli, szczerze bym polemizował — odpowiada, uśmiechając się dwuznacznie, poruszając przy tym fikuśnie brwią. Nikita nie byłby sobą, gdy nie odniósł się do tego tematu. — Wszystko zależy od pewnych aspektów, ale tego ci raczej tłumaczyć nie muszę — mruczy, dopijając drinka do końca. — Jak będziesz się bardzo bał, to możesz się do mnie przytulić — Puszcza oczko, uśmiechając się jeszcze szerzej, wyglądając w kierunku domu strachów, z którego wychodzi następna grupka, wiernie wtaczająca się na klif po drinka, tak jak poprzednia. Ów fakt sprawia, że Sanders jest jeszcze bardziej zaciekawiony tym, co zastaną po przekroczeniu progu atrakcji.
               Zgadza się na następnego drinka, który jest nieco delikatniejszy od poprzedniego, za co jedynie może podziękować Lex’owi. A jeśli o tym mowa, to naprawdę szczerze i nieprzymuszenie. Z tyłu głowy wciąż siedzą mu przemyślenia, związane ze złym przeczuciem, które zrodziło się, gdy tylko spojrzał w stronę jaskini. Istniało prawdopodobieństwo, niewyimaginowanego zagrożenia, któremu podpity Nikita by nie sprostał, ani w kontekście obrony samego siebie, ani tym bardziej sierżanta. Z nich dwóch, to o blondyna przyjdzie mu się bardziej martwić, jako że ten dotąd nie miał żadnego do czynienia z demonami. Te myśli wiszą gdzieś w przestrzeni jego szarych, współpracujących komórek, podczas gdy prowadzą konwersacje dalej wymieniając się informacjami o życiu, o domu strachów, rodzeństwie Nikity, wplatając gdzieniegdzie niewinne żarty. Aby po wypiciu drinka udać się w stronę zawaliska.
               Na wyjście sporej grupy osób poprzedzających ich przybycie, wcale nie muszą długo czekać. I w ten sposób nastaje ich kolej na zwiedzanie, do którego Sanders podchodzi z pełną ekscytacją. Najprawdopodobniej gdyby nie był podchmielony, wciąż emanowałby taką samą radością i zawziętością wobec tematu. Jakoby dom strachów powstał na jego cześć, prawda?
               — Gdybym wiedział, że czekają mnie takie atrakcje, wziąłbym miecz świetlny z domu. Chociaż w przypływie samoobrony bicie dzieciaków plastikowym mieczem, byłoby widziane jako przestępstwo? — pyta, chcąc rozluźnić nieco atmosferę, poprzedzając przy tym pierwsze spięcia, po wkroczeniu w pierwszy etap. W pomieszczeniu jest okropnie ciemno, z uwagi na fakt, że dopiero co przeszli z idealnie oświetlonej słońcem plaży, stąd i wzrok musi się przyzwyczaić do tej gwałtownej zmiany. Nikita mruży przy tym oczy, jak gdyby miało mu to w czymkolwiek pomóc. Nie widzi przy tym własnych dłoni, ale wyczuwa obecność Lexa. Wtem z boku pobłyskuje lampa, która zaraz gaśnie, a z głośnika umieszczonego za czarną kotarą, pobrzmiewają pierwsze upiorne odgłosy. Szczękanie metalu, echo ludzkiego płaczu i narastające wycie.
               W chwili, gdy jego oczy przyzwyczajają się do ciemności, może dostrzec posturę blondyna, który kroczy obok niego ramię w ramię. Przesuwają się do przodu dość powolnie, co Nikita normalnie przyjąłby z westchnieniem, jednak w obecnej sytuacji, sam czuje przesmykujące się po jego karku dreszcze. Nie mniej spowodowane puszczonym nagraniem, niż wspomnieniem z przeszłości, które zostaje przez nie rozbudzone. To jeszcze nie powód do niepokoju.
               — I jak? Pierwszy raz bardzo boli? — pyta rozbawionym tonem, odwracając się w kierunku blondyna i w tym samym momencie, dostrzegając niewiele niższą od nich postać wyłaniającą się z mroku. Nikita szybko kuma, że to jeden z aktorów, zamiast uzupełniać postać o jakiś swoje demonologiczne domniemania, ale przeczuwa, że Alexander ma co do tego inne zdanie. Chociaż przez panującą wokół ciemność, faktu potwierdzić nie może, bardziej przeczuwa go intuicyjnie. Z tego też powodu łamie palcami materiał kwiecistych spodenek kąpielowych, delikatnie ciągnąć je w swoim kierunku, aby zwrócić na siebie uwagę. Oczywiście nie spodziewa się, że przyniesie to odwrotny skutek do oczekiwanego, bo uwaga zwrócona na niego, odwraca ją od młodego aktora. Za Nikitą najpewniej wyjawił się następny. A lampa wcześniej pobłyskująca co jakiś czas jasnym blaskiem, aktualnie staje się czerwona, jakby sygnalizując, że ich przygoda w domu strachów, dopiero się zaczyna.

         Nikita od zawsze jest amatorem takim miejsc jak domy strachów i idealnie wpasowuje się w klimat, tak jak już wcześniej zostało wspomniane w młodości zdarzało mu się straszyć nawet samych aktorów dla zabawy. Jednak to czego obecnie jest świadkiem i czego doświadcza przechodzi jego wcześniejsze oczekiwania. Otóż miejsce stworzone przez bandę dzieciaków z Fern Hill jest o wiele bardziej dopracowane niż jakikolwiek dom strachów, w którym Sanders dotąd gościł. Nie może nadziwić się kreatywności tych nastolatków i dopiero teraz, gdy przychodzi mu się mierzyć z ich autorskim pomysłem, przyznaje, że wcześniejsze opowieści Lexa zaczynają przeistaczać się w spójną całość. Normalnie, Nikita już dawno pędziłby na swoich ustach najszerszy uśmiech w dziejach, aby poklepać dzieciaka z tasakiem po ramieniu ze słowami pełnymi uznania. Jednakże… Poczucie, że coś niedobrego wisi w powietrzu nie daje mu przejść tak swobodnie w ten znany, i kochany tryb. Kiełkuje się w nim odczucie, że coś we wszechświecie znajduje się nie na swoim miejscu i nim zdoła obwieścić swoje przeczucie sierżantowi, zaczyna się niezła heca.
         Nie dane mu jest nawet zaoponować, gdy Lex łapie go w swoje ramiona w przypływie adrenaliny połączonej z przerażeniem. Co prawda Nikita nie słyszy łopotania jego biednego serduszka, jednakże donosi wrażenie, że czuje jego rytm na swoich plecach i trzeba przyznać, że nadaje z zawrotną prędkością. Obijając się o kamienną ścianę jaskini, opadają na przygotowany materac z głuchym hukiem, aż pył z podłoża unosi się do góry, delikatnie zasłaniając im widoczność. W ich kierunku zmierza postać z tasakiem, której Nikita z pewnością w innej sytuacji przyglądałby się z zaciekawieniem, bądź rozbawieniem bez dwóch zdań cisnącym się na ust, jednak teraz? Teraz jest przyciskany niczym pluszowa zabawka do tułowia sierżanta, który najwidoczniej chce wycisnąć z Sandersa ostatnie soki i zmiażdżyć wszystkie organy.
         — Twoje pierwsze razy musiały być okropne, skoro twierdzisz, że im głębiej tym gorzej — rzuca zduszonym głosem Nikita, wręcz nie mogą nie odwołać się do wcześniejszego tematu. Obraca przy tym delikatnie głowę w kierunku blondyna, aczkolwiek jest to na tyle niedogodna pozycja, że natychmiastowo wraca do poprzedniej. — Nie ściskaj tak mocno, bo prócz starych trupów, będzie tu również nowy — wyrzuca z siebie z trudem, łapiąc hausty powietrza wraz z pyłem, przez który chwilę później się krztusi. Żeby tego było mało, gdy materac niespodziewanie zabiera ich w kierunku następnego pomieszczenia, Nikita znowu traci tlen w płucach.
         — Wypuść, że mnie z tego żelaznego uścisku! — błaga męczeńsko, z nadzieją, że Lex przejrzy na oczy i da mu trochę swobody. Nie to, żeby Nikicie nie odpowiadał kontakt fizyczny między nimi oraz taka bliskość – wręcz przeciwnie! Nawet nie przeszkadza mu fakt, że wokół nich kręcą się ludzie i możliwie dzieciaki, których oczy nigdy nie powinny dostrzec, co przeszło Sandersowi przez chwilę przez myśl. Nie pora jednak odpływanie w marzeniach. Nikita w końcu używa siły, aby wydostać się z objęć swojego „przeznaczenia”. Bierze głęboki wtedy i wydech, dochodząc do siebie i obserwując jak sierżant radzi sobie z dłonią wciągającą go z jednej z odnóg tunelu i szczerze przyznaje, że przydałyby się tu okulary na podczerwień.
         Nikłe czerwone światło połyskujące w ciemności nie pozwala na zbyt wielką widoczność i Nikita jedynie może sobie wyobrażać, co w tym momencie odczuwa Sword. Dopiero po chwili jest gotowy, aby mu pomóc, jednak znajduje się coś, co w tym nie pozwala. Znowu obejmują go dłonie, jednak już nie tak ciepłe i męskie, te przynajmniej go aż tak nie miażdżą, choć są zezwoleniem na ruszenie się, chociażby krok dalej.
         Grzesznicy pokłońcie się wobec potęgi.
         Obskurny głos wydobywa się znowu z głośników, przyprawiając nawet Nikitę o ciarki na plecach. A może to te lodowate dłonie, które obniżając temperaturę jego ciała? Trudno mu tak naprawdę stwierdzić. Jednak jak by nie było, pozwala sobie na chwilę zamyślenia, czy aby przypadkiem wspomniana „potęga” nie jest zapowiedzią kolejnej niespodzianki. Odwraca się delikatnie w stronę wymalowanego aktora, jednak zamiast ludzkiej twarzy dostrzega jedynie pustą czaszkę ze sztucznie wstawionymi oczami, które zdają się penetrować mu duszę.
         — Z rozmachem przyznaję — mówi, próbując wydostać się z uścisku, aby jednak pomóc Lex’owi, a przy tym nie uszkodzić atrakcji z rozmachem, aczkolwiek dokonanie tego wcale nie jest tak proste, jak początkowo zakłada. Szarpie się dłuższą chwilę, aby przy następnych śpiewnych groźbach potknąć się o wystający korzeń czy cokolwiek innego i upaść na krawędź materaca. — Zaraz skończymy tu totalnie połamani — rzuca w kierunku sierżanta, nie mogąc w ogóle dostrzec go w mroku, gdy czerwona lampka przestaje mrugać, pozostawiając ich w całkowitej ciemności.
         — Nie pocieszę cię, ale w tym domu strachów jest coś nie tak. Nie czujesz się dziwnie osłabiony? — pyta w eter, chcąc uzyskać odpowiedź od towarzysza, jednak jego głos zdaje się odbijać w pustym pomieszczeniu, jak gdyby na chwilową część postanowili ich rozdzielić. Nikita już w momencie szarpania się z kościotrupem czuł się wyprany z siły, a co dopiero teraz i szczerze wątpi, że jest to spowodowane alkoholem. Nie wypili zbyt dużo, a zresztą Nikita po trunkach wyskokowych ma zdecydowanie więcej energii. Nikita nie daje się zwieźć nieprzychylnym słowom, starając się ruszyć szare komórki i dowiedzieć się, co mu nie pasuje w tym miejscu. Podnosi się z materaca, ale plącze się przy tym odrobinę, przez co wpada na Lexa. — Dobrze wiedzieć, że wciąż tu jesteś. Wierz mi lub nie, ale następny pierwszy raz, który zaliczysz ze mną, będzie przyjemniejszy — rzuca, starając się rozluźnić nieco sytuację.
         Czeka was zagłada. Wraz z tymi słowami w ciemności błyszczą dwa światełka, niczym oczy, wpatrzone w ich dwójkę z oddali.

         Choć obecnej sytuacji daleko do komicznej, Nikita nie może powstrzymać cichego parsknięcia, składając do kupy całą ich dwuznaczną wymianę zdań. Jest pewien, że w normalnej, a przy tym nie zakrapianej alkoholem chwili, nie przy ucięli by sobie równie zabawnej konwersacji, zwłaszcza że coraz śmielej przekonuje ona Sandersa, że w swoim czasie powinien pokazać co potrafią, jego zwinne ręce… A może i nie tylko one. Myślenie w ten sposób pozwala mu na łatwiejsze zagnieżdżenie złego przeczucia na dnie własnego umysłu. Lex zresztą zaraz sprawnie mu w tym pomaga, gdy jego męska dłoń zaczyna obmacywać jego udo.