i don't need you

13 października 2023 roku, piątek

    Dzisiejszy dzień zapowiadał się dokładnie tak, jak każde inne tego roku. Wczesna pobudka, pominięcie śniadania, bo pobudka jednak tak wczesna nie była, potem piracka jazda po ulicach Stanford nieco starą, ale sportową Hondą, a następnie skrupulatna nauka przez kolejne siedem godzin. No, żyć nie umierać. I gdyby nie fakt, że Josie od zawsze miała niesamowitego pecha, ten dzień rzeczywiście byłby dokładnie taki sam, jak inne…
    Dziewczyna uznała, iż wybierze drogę na skróty, aby jak najszybciej dostać się do budynku swojego uniwersytetu. Pech oczywiście chciał, że nagle z jakiegoś powodu zamknęli ulicę i Josephine musiała zawrócić, a następnie jechać główną drogą. W międzyczasie w radiu poinformowano, że odcinek, którym chciała dostać się na uczelnię, jest wyłączony z ruchu. Cóż… Lepiej późno, niż wcale. Nie mniej, młoda Waller była już mocno zdenerwowana. Oliwy do ognia dodał fakt, iż wszystkie miejsca na parkingu przed uczelnią były zajęte, więc była zmuszona stanąć kawałek dalej. I tym oto sposobem przekroczyła czas, jaki przysługiwał studentom na spóźnienie. Weszła na aulę dwadzieścia dwie minuty po czasie, a profesor dość dosadnie poinformował ją, iż może zostać, jednak na jego liście będzie nieobecna.
  – No po prostu świetny początek dnia… – mruknęła z cichym westchnieniem, zajmując miejsce tuż obok Anne Whiterspoon. Rudowłosa dziewczyna była przyjaciółką Josephine od blisko czterech lat. Poznały się pierwszego dnia studiów. Waller weszła do budynku Uniwersytetu Stanford niezwykle zagubiona i przerażona. Nie potrafiła odnaleźć się wśród krętych korytarzy, pięter i masy sal, które zdawały jej się nawartswiać z każdym kolejnym krokiem. Z odsieczą przyszła jej właśnie Annie, która już jakiś czas wcześniej postanowiła urządzić sobie zwiedzanie uczelni. Jej, już teraz były, chłopak uczył się w tej konkretnej uczelni i przez wzgląd na niego Whiterspoon zdecydowała się kształcić właśnie tutaj. I mimo że jej były okazał się niezwykłym chamem i prostakiem, który zdradził ją przy pierwszej lepszej okazji, to Josephine powinna była mu podziękować. Gdyby nie jego krótki, acz intensywny związek z Annie, dziewczyny nigdy by się nie poznały. Kalifornia jest ogromna i równie dużo w niej uniwersytetów. Whiterspoon mogłaby dostać się na każdy ze swoimi wynikami, a jednak wybrała właśnie Uniwersytet Stanforda.
  – No widzę. Włosów zapomniałaś uczesać. Chyba, że to taka nowa moda, o której jakimś cudem jeszcze nie słyszałam, to pardon – zaśmiała się Annie, zerkając kątem oka na przyjaciółkę. Josie uniosła brwi, a potem wyciągnęła z plecaka telefon, przeglądając się w wygaszonym ekranie. Wywróciła oczami i szturchnęła delikatnie przyjaciółkę w ramię.
  – Nie jest tak źle, nie czepiaj się. Musiałam tutaj biec z parkingu przed marketem – odparła jasnowłosa, odkładając telefon na blat i wyciągając z plecaka również znienawidzony przez nią kodeks karny i laptopa. – Dużo mnie ominęło?
  – Tak! – powiedziała nagle, być może nieco zbyt głośno rudowłosa, tym samym zwracając na siebie uwagę połowy auli i prowadzącego zajęcia. Profesor spojrzał na przyjaciółki z dezaprobatą i odszedł od swojego biurka.
  – A Paniom to się przypadkiem coś nie pomyliło? Jesteśmy na zajęciach, a nie bazarze w Stambule. Panno Waller, jeśli już się Pani spóźnia na moje wykłady, to proszę chociaż nie przeszkadzać studentom, którzy chcą wynieść z nich coś pożytecznego – skarcił je profesor, po czym powrócił błyskawicznie do swojego monologu, nie czekając nawet na odpowiedź czy przeprosiny.
  – Strasznie jest dzisiaj spięty i bardziej fiutowaty niż zazwyczaj… – mruknęła cicho Annie, nie patrząc już na przyjaciółkę.
  – Nie miałam pojęcia, że to możliwe – odparła szeptem Josephine, unosząc klapę laptopa i uruchamiając go. – Prześlesz mi później te notatki?
  – Jakie notatki? Stara, cholera, nie czytałaś czatu grupowego? Od czterdziestu minut ustalamy, gdzie dzisiaj wychodzimy pić. Musieliśmy się przenieść na pisanie, bo przecież Pan Zrzęda nie dałby nam w spokoju pogadać – odparła rudowłosa, jakby to co powiedziała, było najbardziej oczywistą rzeczą na świecie. Wywołało to delikatny uśmiech na twarzy Josie, która mimowolnie spojrzała na przyjaciółkę.
  – Czterdzieści minut zajmuje wam wybranie lokalu do picia? No bez jaj – powiedziała rozbawiona blondynka, co spotkało się z delikatnym niezadowoleniem Annie.
  – No przecież to bardzo ważna decyzja. Trzeba wybrać coś z duszą i nie za drogim alkoholem – stwierdziła oburzona Anne.
  – To kupcie kilka flaszek i idźcie do parku. Będzie klimatycznie i tanio – powiedziała z delikatną ironią Josie.
  – Jakie “kupcie” i jakie “idźcie”? Idziesz z nami. A z chlania w parku w taką pogodę już wyrosłam. Zarabiam i mogę sobie pozwolić na drinka w fajnym lokalu – stwierdziła z dumą Annie, unosząc przy tym delikatnie głowę. Josie wywróciła oczami, odwracając wzrok.
  – Ja dzisiaj spasuję. Mam jutro zmianę w Cukierkolandzie. I jeszcze, żeby tego było mało, otwieram tę zapyziałą, różową budę – mruknęła niepocieszona Waller, wzdychając głośno, aby jeszcze bardziej podkreślić niezadowolenie z faktu, iż musiała iść jutrzejszego dnia do pracy. Niestety, jej rodziców nie byłoby stać na utrzymanie siebie, dwójki dzieci i jeszcze opłacać mieszkania swojej najstarszej córki. Josie wynajęła kawalerkę cztery lata temu w bardzo dobrej cenie, ale stawka rosła z każdym rokiem. Dziewczyna musiała znaleźć sobie pracę, więc wylądowała w sklepie z cukierkami na wagę, którego nienawidziła z całego serca. Szczerze nie mogła się doczekać ukończenia studiów i znalezienia pracy w branży.
  – Przecież to się otwiera o dwunastej. Zdążysz wytrzeźwieć. Joss, no nie daj się prosić… Nie lubię chodzić na imprezy bez ciebie – odpowiedziała Whiterspoon, spoglądając na przyjaciółkę tymi swoimi szczenięcymi oczkami. Josie zagryzła wargę, przez chwilę próbując nie ulec Annie, jednak wiedziała, że rudowłosa tak łatwo nie odpuści. Wolała zaoszczędzić sobie jej proszenia i błagalnego wzroku oraz gadania tylko o tym wyjściu przez resztę dnia.
  – Dobra, pójdę. Ale tylko na jednego drinka i jestem maksymalnie do północy. I w zamian masz mi załatwić notatki z pierwszych trzydziestu minut wykładu – powiedziała z powagą Josie, unosząc przy tym palec.
  – Panno Waller, Panno Whiterspoon, to już drugi raz, gdy zwracam wam uwagę. Proszę zabrać rzeczy i opuścić salę. Nie życzę sobie rozmów i spoźnialstwa na moich zajęciach – powiedział groźnie profesor Richardson, wzrok skupiając na dwóch przyjaciółkach.
  – Ale Panie Profesorze, nie może nas Pan wyrzucić z sali. To wbrew zasadom – zaprotestowała Annie.
  – Daj spokój… – mruknęła cicho Waller, aby przypadkiem jej rudowłosa przyjaciółka z niewyparzoną gębą nie zagalopowała się zanadto.
  – Podważa Pani moją decyzję? Nie będę tego słuchać. Proszę natychmiast opuścić salę, a na następne zajęcia chcę widzieć od Pań esej na przynajmniej dziesięć stron na omawiany dzisiaj temat. Do widzenia – powiedział stanowczo profesor. Annie próbowała jeszcze walczyć o pozostanie, albo chociaż uniknięcie pisania eseju, ale ich prowadzący był nieugięty. Obie dziewczyny opuściły salę i obie były równie niezadowolone, choć to Anne okazywała to głośno i agresywnie, rzucając wyzwiskami w stronę profesora. Josephine tłumiła emocje w sobie, jednak była równie wściekła.
  – Dobra, wyżyłam się, przeszło mi. To skoro mamy okienko a potem przerwę na lunch, to chodźmy do galerii. Potrzebuję nowej kiecki na dzisiaj – zarządziła Annie, na co Josie uniosła pytająco brwi.
  – Masz całą szafę kiecek, a niektóre nawet z metką. Po kij ci kolejna? – spytała, nie kryjąc delikatnego zaciekawienia.
  – Bo wyszła nowa kolekcja. Chodź, tobie też coś znajdę, bo jeszcze pójdziesz w tym – odparła, mierząc oceniająco przyjaciółkę wzrokiem. Ta natomiast wywróciła oczami i ostatecznie dała się przekonać rudowłosej do tych zakupów.
    Wielu by mogło pomyśleć, że Anne Whiterspoon tłamsiła przyjaciółkę. Prawda jednak była taka, że Josie potrafiła się postawić, jeśli czuła taką potrzebę. Nie widziała jednak sensu, aby odmawiać Whiterspoon, skoro wiedziała, że miała rację. Waller nie miała się w co ubrać na imprezę, zwłaszcza jeśli ta odbywała się na mieście. No i poniekąd miała ochotę się rozerwać. Dlatego właśnie Annie nie musiała jej namawiać zbyt długo na nic.
    Udały się na bardzo szybkie zakupy, podczas których Annie nie kupiła jednej, a trzy sukienki. Wszystkie były piękne, seksowne i takie bardzo w stylu rudowłosej. Natomiast jeśli chodziło o Josie… Ona miała nieco większy problem. Wszystko zdawało jej się być niezwykle drogie, jednak uznała, że przyda jej się choć jedna ładna sukienka. Dlatego wydała sporo pieniędzy i przez moment nawet żałowała, jednak potem doszła do wniosku, że skoro pracowała i zarabiała, to raz na jakiś czas mogła zaszaleć. Z tego też powodu nawet zjadła lunch na mieście i kupiła chyba najdroższą kawę w życiu! Musiała jednak przyznać, że wypad był bardzo fajny i obie dziewczyny zdążyły zapomnieć, iż zostały wyrzucone z zajęć.
    Wróciły na uczelnię chwilę przed kolejnym wykładem i tym razem Waller się nie spóźniła. Skupiała się na omawianym temacie, a jeśli chciała porozmawiać o czymś z Annie, pisała do niej smsy. I tym sposobem przeżyły te kilka godzin na uczelni, a potem udały się do kawalerki Josie.
  – Masz jakiś alkohol? Trzeba wejść przygotowanym do knajpy – rzuciła z lekkością Anne, rozkładając się wygodnie na kanapie. Trzeba było przyznać, iż ta kanapa była wyjątkowo wygodna i rudowłosa bardzo lubiła się na niej wylegiwać, albo przesypiać noce. To był bardzo dobry zakup.
  – Mam jakieś whisky od brata. Uznał, że muszę się przekonać, czym jest dobry alkohol, ale nigdy tego nie otworzyłam – odparła Josie, wzruszając ramionami. Schyliła się i wyciągnęła z szafki zamkniętą butelkę bursztynowego trunku oraz dwie szklanki. Akurat wiedziała, że whisky piło się ze szklanek, najlepiej ładnych, a takowe dziewczyna dostała w zestawie z alkoholem. Otworzyła butelkę i nalała niewielką ilość do tych pięknych, kryształowych szklanek. A przynajmniej wyglądały, jak z kryształu.
  – Co tak żydzisz? Więcej nalej – powiedziała Annie, wyglądając zza kanapy na przyjaciółkę. Josephine zaśmiała się, kręcąc głową.
  – Nie, bo nie zamierzam cię prowadzić do tego baru – odparła z delikatną ironią, dołączając do rudowłosej w mini salonie. Podała jej jedną szklankę i stuknęła swoją o tę jej, aby następnie spróbować trunku. Skrzywiła się dość mocno i potrząsnęła głową. – Paskudne.
  – Alkohol nie ma być dobry, tylko klepać. Nie narzekaj i pij, bo musimy się jeszcze ogarnąć. I masz rację, wolę makijaż robić na trzeźwo – zażartowała Anne, wypijając duszkiem zawartość szklanki. Josie spoglądała na nią z pewną dozą podziwu.
    Po pół godzinie rozmów i wypiciu dwóch porcji whisky, obie dziewczyny zabrały się za przygotowanie do imprezy. Josie nie była fanką mocnego makijażu, ani w ogóle makijażu, więc ten jej opierał się na niewielkiej ilości korektora, pudru i tuszu do rzęs. Natomiast Annie… Annie była niesamowicie piękną, pewną siebie młodą kobietą. Lubiła zwracać na siebie uwagę, co wychodziło jej perfekcyjnie. Mimo to, nie była łatwa, jak zakładało wiele osób. Ceniła się i od momentu zerwania ze zdradzającym fiutem, nie była w żadnym związku. Miała parę przygód, które jednak nie zakończyły się poważną relacją. Josie uważała, że jej przyjaciółka zasługiwała na kogoś wyjątkowego, kto ją doceni i wytrzyma z jej wybuchowym charakterem.
  – I jak? Dobrze to wygląda? – spytała rudowłosa, wychodząc z łazienki już w pełni przygotowana. Miała na sobie lśniącą, czerwoną sukienkę bez ramiączek, sięgającą ledwo za pośladki, masę biżuterii i dość mocny makijaż. Komponowało się to nieziemsko, zresztą, nic dziwnego. Annie była królową mody i nie miała sobie równych.
    Sukienkę Josie również wybierała ona. Różnica się jednak znacznie od tej rudowłosej. Była krótka i lekko obcisła, w kolorze czarnym i z długimi, luźniejszymi rękawami. Była ładna, choć nie robiła tak ogromnego wrażenia, jak stylizacja Anne.
  – Jeśli zamierzasz znaleźć męża, to nie wygląda dobrze. Ale jeśli chcesz zwrócić na siebie uwagę wszystkich, to tak, jest okej – odparła sarkastycznie blondynka, uśmiechając się przy tym. – Wyglądasz super, jak zawsze. Możemy już iść? – spytała zniecierpliwiona. Siedziała na kanapie, gotowa już od piętnastu minut, czekając na przyjaciółkę, która nieco się guzdrała.
  – Możemy. Tylko jeszcze po łyku whisky.
    Waller musiała przyznać, że po alkoholu miała znacznie lepszy humor. Taksówka zawiozła przyjaciółki na miejsce, gdzie powoli zbierała się grupa spragnionych picia studentów. Znaleźli dość spory, okrągły stół, który pomieścił ich wszystkich i zamówili pierwsze trunki. Niektórzy poszli od razu w szoty, jednak zarówno Josie, jak i Annie postawiły na drinki.
  – Ej, Annie, patrz, czwarty stolik po lewo – zagaiła Zoe, szturchając rudowłosą w ramię. Dziewczyna zmarszczyła brwi i zaczęła błądzić po dość ciemnym pomieszczeniu wzrokiem. – To nie ten typ, którego obserwujesz na Insta?
  – Ty, faktycznie, to on. Ciekawe, czy jest z jakąś laską. Nie widziałam na jego zdjęciach, żeby się z kimś spotykał… – zastanowiła się Whiterspoon, obserwując z uwagą ciemnowłosego mężczyznę, siedzącego w niedużej grupce.
  – Kto to? – spytała zdezorientowana Josephine, marszcząc brwi i wzrokiem szukając mężczyzny, o którym dziewczyny rozmawiały.
  – Syn piekielnie bogatych Farrellów, Christian Farrell. Nie słyszałaś o nich? Mają wykurwistą firmę, z której trzepią miliony, jak nie lepiej – wyjaśniła spokojnie Zoe, nie odrywając wzroku od niejakiego Christiana Farrella.
  – A, tak, coś słyszałam o tej firmie. Nie wiedziałam, że tak was kręcą faceci z wyższej ligi – zażartowała blondynka.
  – Kogo by nie kręcili? Christian jest cholernie przystojny i jeszcze bardziej cholernie bogaty. Aż dziwne, że żadna jeszcze go nie usidliła – mówiła Annie, przenosząc powoli wzrok na przyjaciółkę.
  – Może też nie jest taki łatwy – odparła Waller, wzruszając ramionami. Chciała napić się drinka, jednak zorientowała się dość szybko, że nic przez słomkę nie poleciało. Zmarszczyła brwi i zaczęła wstawać. – Idę po drinka. Chcecie coś?
  – Ja się przerzucam na szoty. Muszę przeboleć fakt, że facet taki, jak Christian Farrell nigdy nie zwróci na mnie uwagi – stwierdziła z lekkim rozbawieniem Anne. Josie zaśmiała się i pokręciła lekko głową. Czuła, że alkohol zaczął jej już uderzać do głowy, bo chodzenie stawało się coraz trudniejsze. Na szczęście dotarła do lady barowej, nie wpadając po drodze na nikogo, z czego była niezwykle dumna. Zamówiła sobie Pina Coladę, bo odkąd pamiętała, uwielbiała to połączenie smakowe. Dlatego była to już druga Pina Colada tego wieczoru. Poczekała krótką chwilę, aż barman zrobi drinka, a następnie podsunie jej terminal. Dziewczyna wygrzebała z torebki kartę i przybliżyła ją do małego ekraniku. Wszystko szło dobrze… Do momentu, w którym chciała zabrać rękę. Przypadkiem szturchnęła szklankę, która przewróciła się, a jej zawartość znalazła się na blacie oraz marynarce siedzącego obok mężczyzny w średnim wieku.
   – Nosz kurwa, co ty odwalasz? – wydarł się na nią, zeskakując z krzesła i otrzepując się z płynu.
  – Strasznie Pana przepraszam. Pomogę to panu wytrzeć – powiedziała, zbliżając się do mężczyzny i wyciągając z torebki paczkę chusteczek.
  – Dawaj to. I odsuń się, niezdarna idiotko. – Blondynka posłusznie się odsunęła, gdy mężczyzna wyrwał jej z ręki chusteczki. I wtedy napotkała przeszkodę za plecami. Zderzyła się z kimś, kto akurat podszedł do lady barowej.
  – Ja pierdole… – mruknęła zażenowana, odwracając się w stronę potrąconego przez siebie mężczyzny. – Przepraszam. Los postanowił dzisiaj się na mnie uwziąć i utrudniać życie od samego rana. Przepraszam – powiedziała, wzdychając głośno. Kątem oka dostrzegła, jak barman wyciera rozlany przez nią trunek, przez co przeklęła pod nosem jeszcze raz.
  – Jeszcze raz to samo? – spytał, spoglądając z niezadowoleniem na klientkę.
  – Chyba podziękuję. Jeszcze nie dotrę z tym do stolika – odparła, odwracając zawstydzona wzrok.

13 października 2023

    Pech towarzyszył Josephine od najmłodszych lat. Czasem objawiał się niezwykle delikatnie, jak chociażby potknięcie się na prostej drodze. A czasem tak, jak tego dnia, gdy spóźniła się na zajęcia, została wyrzucona z sali, a następnie oblała niezwykle bucowatego mężczyznę swoim drinkiem. Najbardziej z tego wszystkiego szkoda jej było właśnie drinka, za którego zapłaciła i którego nie było jej dane skosztować. Ten dzień po prostu nie mógł już skończyć się gorzej. A może jednak mógł…
    Młoda Waller nie miała również szczęścia w miłości. Nie była dobra we flirtowaniu z obcymi, a ze znajomymi tym bardziej nie było takiej możliwości. Gdy wychodziła z Annie do barów czy po prostu na miasto, to właśnie rudowłosa była w centrum zainteresowania. I poniekąd Josie już do tego przywykła. Mężczyźni wręcz szaleli za rudowłosą pięknością, choć ona nieustannie każdego odtrącała. Cóż, Josie nawet nie miała kogo odtrącić. Czy narzekała? Niekoniecznie. Było jej dobrze w takim stanie, świetnie się czuła jako singielka i nie widziała potrzeby tego zmieniać. A przynajmniej tak sobie wmawiała.
    Wewnątrz była ukrytą romantyczką, która marzyła o miłosnej przygodzie jak z filmów. Problemem było tylko to, że życie znacznie różniło się od filmu.
    Mężczyzna, którego Josie oblała drinkiem, okazał się być nieprzyjemnym bucem i tego samego dziewczyna spodziewała się po drugiej ofiarze. Ten jednak zareagował zupełnie inaczej, czym niesamowicie zaskoczył Waller. Spoglądała na niego z nieco zdezorientowaną miną, gdy opieprzał drugiego z mężczyzn, nie mogąc do końca pojąć tego, co właśnie miało miejsce. Otrząsnęła się dopiero w momencie, gdy tajemniczy mężczyzna zwrócił się do niej, proponując zajęcie miejsca na drugim z barowych krzeseł. Z początku Josie zamierzała po prostu odejść, ale ostatecznie usiadła tuż obok nieznajomego. Albo może nie aż tak nieznajomego…
  – Uznajmy, że podkładu – odparła z lekkim uśmiechem, zaciskając po chwili usta. Zerknęła na barmana, który kiwnął głową, jednocześnie rejestrując zamówienie, a potem wzrok przeniosła z powrotem na mężczyznę. Przekrzywiła delikatnie głowę, przyglądając mu się z uwagą. – Żeby tylko wieczór… Cały dzień jest do dupy – stwierdziła, wzdychając cicho.
    Josephine raczej nie była z tych osób, które użalały się nad sobą obcym. Jednak spożyła już wystarczającą ilość alkoholu, aby nieco się otworzyć i porozmawiać z mężczyzną, który właśnie postawił jej drinka. Po raz pierwszy nieznajomy mężczyzna postawił jej drinka… Musiała przyznać, że było to dziwne, ale również ciekawe przeżycie.
  – Jeszcze studentka. Zobaczymy, czy profesor nie postanowi mnie następnym razem wyrzucić z uczelni, a nie tylko sali – zażartowała, posyłając mężczyźnie delikatny, nieco rozbawiony uśmiech. – A ty? – dopytała.
  I wtedy mężczyzna się przedstawił. W głowie Josephine nagle zaświtało. To był ten sam facet, którego chwilę wcześniej obserwowała z przyjaciółką. Niejaki Christian Farrell, syn właścicieli jednej z lepiej prosperujących firm w Stanach. Według Annie, piekielnie bogaty i piekielnie przystojny.
  – Chris? Już mi się dzisiaj obiło twoje imię o uszy przy stoliku – powiedziała, zagryzając dolną wargę. – Zdaje się, że moja przyjaciółka jest twoją fanką.
    Oczywiście tylko żartowała, co dzisiaj przychodziło jej z niesamowitą łatwością. Alkohol jednak potrafił zdziałać cuda. A jeśli o alkoholu była mowa, barman podał ostrożnie dwa napitki. Josie sięgnęła po swój, uważając, aby nikogo znowu nie oblać. Wolała uniknąć kolejnych kłótni czy zniszczonych ubrań.
  – Dzięki za drinka. Mój poprzedni też miał kiepski dzień – powiedziała, biorąc do ust słomkę. Upiła niewielkiego łyka i oblizała wargi, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego jeszcze nie wróciła do stolika. Chyba zwyczajnie spodobał jej się fakt, że ktoś zwrócił na nią uwagę. Miała ochotę zostać i porozmawiać z Christianem. – Jestem Josephine, tak w ogóle – przedstawiła się, upijając kolejnego łyka trunku.
   W pewnym momencie Josie poczuła wibrację telefonu. Zmarszczyła brwi i mruknęła ciche przepraszam, wyciągając urządzenie z torebki. Spojrzała na wyświetlacz, gdzie była masa wiadomości od Annie. Blondynka mimowolnie spojrzała na podekscytowaną przyjaciółkę, która wypisywała jej smsy z pytaniami, czy ma świadomość z kim rozmawia, albo czy jest tak przystojny, jak na zdjęciach… Waller wywróciła oczami i zgromiła przyjaciółkę spojrzeniem, po czym zablokowała telefon i schowała go z powrotem.
  – Natrętne reklamy – mruknęła z delikatną ironią. Zacisnęła usta i odwróciła wzrok, odsuwając nieco dalej szklankę z drinkiem. – Tak szczerze, czuję się trochę dziwnie. Pierwszy raz ktoś mnie zaczepił i nawet nie wiem, jak się zachować.

13 października 2023, piątek

Pieniądze były czymś, czego każdy pragnął i potrzebował, ale jednocześnie nie każdy je miał. Wielu ludziom tych pieniędzy brakowało, zdarzało się, iż ledwo wiązali koniec z końcem, podczas gdy inni pławili się w luksusach, mogąc sobie pozwolić na drogie wakacje, piękny dom czy samochód. Albo nawet postawienie drinka nieznajomej osobie w barze za kilkanaście dolarów. Dla Josie ten rozlany alkohol był ogromną tragedią, bo wiedziała, że nie było możliwości, aby wydała kolejne pieniądze na to samo. Natomiast Christian Farrell…
Josephine nie słyszała o nim wcześniej. Albo słyszała, tylko puszczała to mimo uszu. Nie miała pojęcia o jego istnieniu, w przeciwieństwie do przyjaciółki, która żyła w świecie social mediów. Była perfekcyjnie obeznana w świecie większych i mniejszych celebrytów. I być może sam Christian niekoniecznie do nich należał, ale jego nazwisko było znane. Josie nie do końca wiedziała, czym zajmuje się firma, w której ponoć zarabia masę pieniędzy, ale miała świadomość, że jego rodzina czerpała z tego ogromne zyski. I to nie było do końca tak, że Josie zazdrościła tym wszystkim bogatym ludziom. Poniekąd ich podziwiała. Byli w stanie dotrzeć na szczyt i zapracować sobie na wszystko to, co osiągnęli.
Ona również pracowała i zarabiała na swoje utrzymanie, ale była jedynie biedną studentką w małej kawalerce i z masą długów u rodziców. Kierunek studiów, jaki wybrała, mógł jej zapewnić lepsze życie, choć wiedziała również, że liczyły się także znajomości. A ona takowych nie posiadała i obawiała się, że znalezienie pracy w zawodzie nie będzie tak łatwe, jak myślała z początku.
– Dokładnie tak. Ruda Miss naszej uczelni – zaśmiała się, mimowolnie zerkając na obserwującą ich Annie. Potem wzrok przeniosła z powrotem na Chrisa i mimowolnie poprawiła materiał swojej sukienki, coby się lepiej układał. – Ponoć czarny to najbezpieczniejszy kolor, a dzisiaj wolałam nie ryzykować.
Waller przysunęła szklankę bliżej siebie i dopiła jej zawartość. Zdecydowanie powinna już przystopować z alkoholem, bo zaczynała robić się podejrzanie odważna. Mimo to, rozmowa z Christianem Farrellem była bardzo interesująca, a spożywanie tych drinków było poniekąd pretekstem do tego, aby ją kontynuować.
– Prawie ci się udało. Studiuję prawo. A właściwie niedługo je kończę i szczerze nie mogę się tego doczekać. Nawet nie wiesz, jakie masz szczęście, że możesz się skupić tylko na pracy – odparła z lekkim uśmiechem. Musiała przyznać, że mężczyzna był niezwykle sympatyczny i… Cóż, gdyby nie wiedziała, nie przypuszczałaby, że jest z bogatej rodziny, bo zwyczajnie się tak nie zachowywał. I całkiem jej się to spodobało. – Mówienie komplementów zawsze przychodzi ci z taką łatwością? Bo jeśli tak, to bardzo ciekawa umiejętność – zaśmiała się. – Alkoholu miałam już dzisiaj pod dostatkiem. Inaczej bym tutaj z tobą nie rozmawiała.
Mężczyzna zamówił jeszcze jednego drinka i przez chwilę Josie chciała odmówić, ale chęć spróbowania tego specjału zwyciężyła. Barman zmieszał składniki i postawił szklankę na blacie, wkładając do niej dwie słomki. Josie wyciągnęła rękę i przysunęła ją bliżej siebie, aby spróbować.
– Słodkie drinki to jest to – uznała z delikatnym uśmiechem, podając alkohol Chrisowi. – Czyli skończyłeś studia i pracujesz? Annie coś wspominała o jakiejś firmie… Tylko błagam, nie mów, że jesteś typem korpo-szczura. Albo, co gorsza, korpo-dupka – powiedziała z delikatną ironią, oczywiście w żartach.
– Josie, Zoe trochę odleciała, więc się będziemy zbierać. Idziesz, czy…? – spytała nagle Annie, która pojawiła się tuż obok przyjaciółki, kładąc dłoń na jej ramieniu. Spojrzała na Christiana znacząco, po czym posłała mu lekki uśmiech. – Cześć, jestem Annie.
– Mam jeszcze drinka. Wrócę taksówką – odpowiedziała Josie, upijając kolejny łyk trunku. Rudowłosa spojrzała podejrzliwie na przyjaciółkę i zmarszczyła brwi.
– Na pewno? Zawsze to ty pierwsza ciągnęłaś mnie do domu i trochę boję się ciebie zostawiać tutaj samą – powiedziała zmartwionym głosem Whiterspoon. Josephine natomiast wywróciła oczami i zgarnęła kosmyk blond włosów za ucho.
– Annie, daj spokój, bo wyjdę na jakąś nudziarę – zaśmiała się Waller.
– Bo trochę jesteś nudziarą – odpowiedziała Anne, po czym spojrzała na Christiana. – A tak na serio, to jest straszną nudziarą i zastanawiam się, czy dosypałeś jej coś do drinka, że jeszcze nie chce wracać – dodała żartobliwym tonem. – Dobra, ja się zawijam. Napisz koniecznie, jak wrócisz bezpiecznie do domu.
Z tymi słowami Annie rzeczywiście się ulotniła, machając jeszcze przyjaciółce i jej towarzyszowi na pożegnanie. Josie przygryzła dolną wargę i spojrzała na mężczyznę.
– Nie dosypałeś mi niczego, co nie? – spytała sarkastycznie, po czym uśmiechnęła się z rozbawieniem. – I żeby nie było, nie jestem aż taką nudziarą, jak Annie mówiła. Po prostu lubię się wysypiać i nie lubię hałasu. W sumie… Trochę jednak brzmi, jakbym była nudziarą.

13 października 2023, piątek

Rozmowa z Christianem wyjątkowo się kleiła. Było to zapewne spowodowane tym, iż to głównie on ją ciągnął i rzucał tematami, które Josie podłapywała. Niemniej, alkohol również zrobił swoje i wyjątkowo była wdzięczna przyjaciółce, iż ta wcisnęła jej whisky przed wyjściem. Przynajmniej była w stanie odpowiedzieć na zaczepkę zupełnie obcego mężczyzny i, mało tego, normalnie z nim rozmawiać. Poniekąd była z siebie dumna, bo był to jej pierwszy raz w takiej właśnie sytuacji. Nigdy wcześniej nikt jej nie zaczepiał w żadnych barach czy po prostu na ulicy. Poznawała ludzi w szkole, na studiach, w pracy… Wtedy, kiedy musiała poznać, bo stawała się częścią grupy.
Tym razem jednak było inaczej i… Jej się to spodobało. Nawet nie przyszło jej do głowy, aby się zastanowić, czemu taki mężczyzna jak Christian Farrell zainteresował się akurat nią. Żadna czerwona lampka jej się nie zapaliła, co mogło mieć jakieś późniejsze konsekwencje. Być może Chris uznał, że będzie łatwym celem, który bez problemu da się zaciągnąć do łóżka? Cóż, była taka opcja, jak najbardziej. Jednak Josie nie do końca myślała o tym w momencie rozmowy z mężczyzną.
– Oczywiście, bronienie bogatych oszustów jest właśnie tym, na co liczę najbardziej. Ale będę się cenić, pamiętaj o tym – zażartowała, mówiąc to z delikatną ironią. – Ewentualnie jeśli cię zastrzelą, mogę zostać też ich obrońcą i winę zwalić na ciebie.
Josie nie miała jeszcze określonego planu na przyszłość. Wiedziała, że chciałaby pracować w kancelarii, jednak w jakiej? Nie miała pojęcia. Zapewne zmuszona będzie najpierw odbyć bardzo mało płatny staż, aby gdziekolwiek się dostać. Liczyła się z tym i wiedziała, że była przed nią jeszcze niesamowicie długa droga.
– Przy mnie nie ma możliwości kłamania. Wyczuję kłamcę na odległość – uznała z pewnością w głosie i lekkim, rozbawionym uśmiechem. – Może i nie wyglądasz na takiego faceta, ale nie zmienia to faktu, że możesz kiedyś nim być. Wiesz, wyścig szczurów i tak dalej.
Christian poniekąd miał rację. Praca w korporacji często wysysała z ludzi całą radość i chęć do życia. Tak naprawdę niewielu z nich udawało się osiągnąć takie stanowiska, aby być względnie zadowolonym ze swojej posady. Zawsze chciało się więcej.
Po krótkiej rozmowie z Annie, która się ulotniła, Christian zaproponował wyjście na zewnątrz. Bardzo to odpowiadało Josephine, która naprawdę miała już dość hałasu i masy ludzi wokół. Dlatego też dokończyli drinka, dziewczyna zgarnęła płaszcz, który narzuciła na ramiona i opuścili bar. Stanęli kawałek dalej, aby ich uszy mogły nieco odpocząć. Christian odpalił papierosa, a Josie oparła się o ścianę budynku, krzyżując ręce na piersi.
– Przez stres w korpo musisz dotleniać płuca? – spytała ironicznie, obserwując uważnie Christiana. – Tak właściwie, czym ty się zajmujesz w tej firmie? I co to jest za firma? Do tego Annie nie zdążyła dojść – zagaiła. Właściwie całkiem ją to ciekawiło. Wiedziała jedynie, że był to rodzinny, ogromny i bardzo dochodowy biznes, jednak czym się zajmowali? Nie miała pojęcia. A skoro Farrell wypytywał ją o studia, to ona mogła równie dobrze odbić pałeczkę. Nawet jeśli mieliby się nigdy więcej nie spotkać, a ona za jakiś czas zapomni o istnieniu kogoś takiego.
– Co z twoimi znajomymi? Zostawiłeś ich przy stoliku już jakiś czas temu – zauważyła, mimowolnie zerkając w stronę drzwi wejściowych do baru.
Porozmawiali jeszcze przez chwilę, a potem Christian zamówił taksówkę. Josie chciała zrobić to samo, jednak mężczyzna zaoferował, że odwiezie ją pod dom. Dziewczyna sie zgodziła, nie uznając tego za niebezpieczne. A może powinna? W końcu nie wiedziała, czy mężczyzna nie będzie chciał wykorzystać faktu, iż samotna, młoda studentka włóczy się sama. Jednak w to też nie do końca chciało się jej wierzyć.
– Dzięki za miły wieczór. A właściwie jego część – powiedziała, gdy wysiadła już z taksówki. – Do zobaczenia. Może… W sumie nie wiem, jak się pożegnać z kimś, kogo prawdopodobnie już więcej nie zobaczę, a “żegnaj” jest strasznie oklepane – stwierdziła, wzruszając ramionami. Oddaliła się od taksówki i pomachała jeszcze Chrisowi na pożegnanie. Zaczęła szukać kluczy już w drodze do swojej klatki i pech chciał że idealnie przed drzwiami wypadły jej z rąk. Przeklęła pod nosem i podniosła je, chwiejąc się delikatnie. Wpisała kod do domofonu i weszła na drugie piętro, a następnie do swojej małej kawalerki. Choć jakby na to spojrzeć z innej strony… Jak na kawalerkę, metraż wcale nie był taki zły. Mieściła się ze wszystkim i miejsca też jej nie brakowało. I oczywiście było ją stać na opłaty, a kwestia ta zdawała się być najistotniejsza.
Waller ściągnęła płaszcz i dosyć niewygodne buty i weszła zmarnowana do salonu. Usiadła ciężko na kanapie, odblokowując telefon i od razu wysyłając wiadomość Annie. Obiecała w końcu dać znać, jak tylko dotrze do domu…

14 października 2023, sobota

    Wstanie rano było trudniejsze, niż zazwyczaj. Mimo że Josephine nie wypiła aż tak dużo, aby męczył ją kac, to odczuwała pewnego rodzaju zmęczenie. Obudziła się chwilę po dziewiątej i, cóż, spędziła w łóżku czas do blisko dziesiątej. Dopiero wtedy zdecydowała się wstać i wziąć prysznic. Udała się więc do łazienki i pozostawiła drzwi otwarte. Mieszkała sama, a więc nie widziała potrzeby w tym, aby się zamykać. I tak nie było w mieszkaniu nikogo, poza nią.
    Zrzuciła z siebie spodenki i koszulkę, a następnie puściła wodę. Weszła pod ciepły i przyjemny strumień, pozwalając kroplom zmoczyć ją całą. I nawet jeśli Josie miała określony schemat mycia włosów i dziś ten dzień nie wypadał, postanowiła także je odświeżyć. Można by uznać, że po wczorajszym piciu czuła się trochę… Brudna?
    Wyszła spod prysznica, zawinęła włosy w ręcznik, a drugim się wytarła i założyła na szybko szlafrok. Na twarz nałożyła krem nawilżający, bez którego nie ruszała się z domu, a następnie skierowała się do kuchni. Zajrzała do lodówki i skrzywiła się delikatnie, klnąc na siebie samą, że zapomniała wczoraj zrobić zakupów. Westchnęła delikatnie podirytowana i ostatecznie sięgnęła po jogurt, który zakupiła już dość dawno. I nareszcie nadszedł jego czas!
    Usiadła na kanapie ze swoim śniadaniem i włączyła telewizor. Miała do wyjścia jakieś czterdzieści minut, a więc mogła sobie na to pozwolić. Przy okazji zdjęła z głowy ręcznik, aby pozwolić włosom wyschnąć samoistnie. I gdy przesympatyczna pani w telewizorze mówiła o pogodzie na następny tydzień, jej telefon zawibrował. Dziewczyna sięgnęła po niego, będąc pewna, iż to wiadomość od Annie. Cóż… To nie była Annie.
    Josie kilka razy czytała wiadomość i nazwę użytkownika, jakby nie do końca dowierzając w to, że do niej napisał. Pamiętała doskonale wczorajszy wieczór i pamiętała Christiana Farrella. Pamiętała, że rozmawiali dość długo, a potem mężczyzna odwiózł ją do domu. Sądziła, że na tym ich znajomość się zakończy, bo przecież nawet nie wziął od Waller numeru. Jednak Chris znalazł sposób, aby się z nią skontaktować…
  “Wyspała i ma się bardzo dobrze. A ty? Widzę, że nie tylko w komplementach jesteś dobry, stalkowanie też nieźle ci wychodzi”
    Wiadomość od Christiana dość mocno zaskoczyła Josie. Z tego, co było jej wiadomo, pracował w dużej firmie swoich rodziców, zarabiał sporo pieniędzy, a dziewczyny wręcz za nim szalały. Przykładem była chociażby Anne Whiterspoon, którą niełatwo było oczarować. Dlaczego więc Christian Farrell zainteresował się przeciętną dziewczyną, podczas gdy mógł mieć wiele innych?
    Cóż, nawet to nie sprawiło, aby w głowie Josie pojawiła się ostrzegawcza lampka. Była zbyt ufna w stosunku do ludzi i nie potrafiła wyczuć złych intencji, jeśli takowe się pojawiały.
  “Twoi znajomi nie martwili się za bardzo, że tak nagle zniknąłeś? Wolałabym uniknąć konsekwencji. Zwłaszcza, że za godzinę zaczynam pracę”
    A jeśli o pracy była mowa… Josie dojadła swój jogurt, po czym wyrzuciła opakowanie do kosza. Zostawiła telefon na stole w pokoju, a następnie udała się do mini sypialni. Przebrała się, a właściwie ubrała, bo miała do tej pory jedynie szlafrok, po czym na szybko wysuszyła włosy. I wtedy znowu usłyszała dźwięk wibracji.
  – Stara, no co się nie odzywasz? Wróciłaś do domu z Christianem? Coś się wydarzyło? – pisnęła do słuchawki podekscytowana Annie. Josie musiała na moment odsunąć telefon od ucha, aby przypadkiem nie ogłuchnąć.
  – No tak, odwiózł mnie taksówką do domu – przytaknęła jasnowłosa, pakując do torby ładowarkę od telefonu i koszulkę na przebranie.
  – No i?! Mów mi wszystko – zarządała rudowłosa, co wywołało delikatne rozbawienie na twarzy Waller.
  – No i nic. Pogadaliśmy chwilę w barze, postawił mi drinka, a potem odwiózł do domu. Nawet mnie nie dotknął, więc nie mogło do niczego dojść – wyjaśniła ze spokojem.
  – Czyli jednak jesteś nudziarą. Jak mogłaś nie skorzystać? Ja bym skakała z radości pod sufit, jakby Christian Farrell postawił mi drinka, a potem odwiózł do domu – stwierdziła oburzona Anne.
  – Jak chcesz, to cię z nim zapoznam. Ale teraz muszę spadać do pracy. – Z tymi słowami Josie rozłączyła się, wzięła jeszcze butelkę wody z lodówki i wyszła z mieszkania.

    Josephine nie przypuszczałaby, że Christian Farrell mógłby napisać do niej następnego dnia. Była święcie przekonana, że mężczyzna zapomni o ich rozmowie i nigdy więcej nie będzie im dane się spotkać. Cóż, pomyliła się. Mężczyzna jakimś cudem odnalazł ją na instagramie, choć znał tylko jej imię i wiedział jak wygląda, nic poza tym. Poniekąd była pod wrażeniem jego umiejętności pewnego rodzaju zawziętości.
    Wyszła z mieszkania i schowała telefon do kieszeni. Wyciągnęła zamiast tego kluczyki od auta i wsiadła na miejsce kierowcy. Do centrum miała kawałek, a pech chciał, że akurat były korki. Zresztą, podobnie jak poprzedniego dnia. Josie miała tendencję do spóźnień, choć starała się tego unikać. Sama nie lubiła czekać i nie chciała, aby inni też musieli. Zwłaszcza, że to ona otwierała dzisiaj sklep i powinna wszystko przygotować na czas.
    Otworzyła szklane drzwi z różowym szyldem, wchodząc do środka. Od razu udała się na zaplecze, gdzie zmieniła ubrania na te robocze. Ubrała jasnoróżową koszulkę z logo cukierkowego sklepu oraz granatowy fartuszek. Związała również włosy i jeszcze na chwilę spojrzała w telefon. Zmarszczyła delikatnie brwi, widząc wiadomości od Christiana.
  “W takim razie ja też nie powinnam narzekać. Właściwie to jestem całkiem pod wrażeniem tego, jak szybko ci się to udało. Myślałeś nad zmianą branży? Byłbyś niezłym prywatnym detektywem”
    Wystukała szybko, przygryzając mimowolnie dolną wargę. Szybko jednak potrząsnęła głową i odchrząknęła cicho.
  “Przyszła Pani prawnik pracuje w cukierkolandzie. Wiesz, w razie jakby mi nie wyszło w kancelarii, mam już zapewnioną ciepłą posadkę”
      Widząc kolejną wiadomość, dziewczyna wywróciła oczami. Zapomniała, że miała do czynienia z bogatym facetem, którego rodzice zapewnili mu dobry byt. A przynajmniej tak wywnioskowała z tego, co najpierw mówiła Annie, a potem on sam. Rozmowa z nim jednak była tak przyjemna, że zwyczajnie nie zwróciła uwagi, aby Christian obnosił się ze swoimi pieniędzmi.
  “Możesz przepuścić część swoich pieniędzy w moim cukierkolandzie. Szefowa na pewno nie będzie narzekać. Innych pomysłów niestety nie mam i muszę spadać. Mam masę pracy do dwudziestej…”
    Z tymi słowami odłożyła telefon. Wyszła z zaplecza i zmiotła jeszcze podłogę, mając kilka minut do otwarcia sklepu. Zrobiła sobie również kawę, aby jakoś przetrwać dzień. Niestety, bywało, że jej się nudziło w pracy, gdy nie było klientów. Momentami nawet nie miała już czego sprzątać, bo dosłownie wszystko lśniło.
  Blondynka otworzyła sklep i po dosłownie pół godzinie przyjęła pierwszych klientów. Był to ojciec z niezwykle uroczą dziewczynką, która akurat obchodziła urodziny. Mężczyzna obiecał jej, że będzie mogła wziąć co chce i ile chce. I pożałował dopiero w momencie, gdy przyszło mu zapłacić. Niestety, w takim sklepie bywało drogo, mimo że słodycze były na wagę i wydawały się stosunkowo niedrogie. Dopiero przy kasie można było się nieźle zaskoczyć.
    Minęły jakieś dwie godziny, kiedy przyszedł kolega Josie z pracy. To on miał dzisiaj zamykać sklep o dwudziestej drugiej, dzięki czemu Josie wychodziła z pracy o dwudziestej.
  – Jak leci? Duży ruch? – spytał Aaron, kierując się od razu na zaplecze. Jasnowłosa ruszyła za nim, zgarniając niesforny kosmyk włosów za ucho.
  – Co ty. Nuda jak cholera – odparła, niemal od razu sięgając po swój telefon.
  – Poczekaj, jak przyjdą jacyś turyści, albo wycieczka – zaśmiał się chłopak, odkładając plecak na stół. Wyciągnął z niego dużą puszkę energetyka, od razu go otwierając i upijając duży łyk.
  – Nie kracz – powiedziała rozbawiona. – I przestań pić to gówno, bo ci serce w końcu stanie – dodała, klepiąc chłopaka w ramię. Odblokowała telefon i zacisnęła na moment usta.
  “I jak? Wymyśliłeś, co będziesz robił i na co przepuszczał dzisiaj pieniądze? Bo bardzo mnie to zaciekawiło”
    Sama nie wiedziała, dlaczego postanowiła wysłać tę wiadomość. Być może podświadomie chciała jeszcze porozmawiać z Christianem. Pisanie nie oddawało do końca rozmowy na żywo, jednak Josie obawiała się, iż bez alkoholu nie byłaby aż tak odważna, a pisać było jej zdecydowanie łatwiej.

    Josie nie kryła zaskoczenia, ale i pewnego rodzaju podekscytowania z powodu wizyty Christiana. W pracy wiało nudą, odkąd do niej przyszła i właściwie taka dodatkowa rozrywka, jak rozmowa z poznanym wczoraj mężczyzną, nie brzmiała tak źle. I nawet jeśli dziewczyna z początku się odrobinę denerwowała, tak po wymienieniu paru pierwszych zdań, ten stres gdzieś uleciał. Chris był strasznym gadułą, co odrobinę śmieszyło Waller, ale i sprawiało, że czuła się bardziej komfortowo w jego towarzystwie.
  – Oczywiście. Nie śmiałabym cię oskarżać o przeglądanie takich stron – zaśmiała się, zagryzając dolną wargę. Pojawienie się nagle Aarona odrobinę ją speszyło z początku, ale starała się zachować fason i udawać, że nadal wszystko było w porządku. I właściwie to było. Sama nie wiedziała, jak Christian to robił, ale sprawiał wrażenie tak sympatycznego, że rozmowa sama się kleiła. Było to dość zaskakujące, bo Josie niekoniecznie umiała rozmawiać z płcią przeciwną. Chyba, że łączyła ich przyjaźń i… Cóż, ten, z którym rozmawiała, nie podobał jej się fizycznie. I oczywiście nie miała tutaj nic złego na myśli. Aaron był bardzo przystojny, ale po prostu nie w jej typie i nigdy nawet nie pomyślałaby, aby spojrzeć na niego inaczej, niż jak na kolegę z pracy.
  – Los chce, żebyśmy się bliżej poznali, czy może jednak ty? – spytała, unosząc przy tym brwi. Oparła się łokciami o ladę, z uwagą przyglądając się Farrellowi. – W końcu też przypadkiem znalazłeś mnie na Instagramie, nie wiedząc nawet, jak się nazywam.
    Nadal czerwona lampka jej się nie zapaliła, bo i czemu by miała? Przecież to było normalne, że czasem dwoje ludzi spotyka się zupełnym przypadkiem, a rozmowa jest tak przyjemna, że chcą to powtórzyć. Josie jednak miała tendencję do zmartwień i wyobrażania sobie najgorszych scenariuszy. Często również ciężko było jej uwierzyć, iż jakiś mężczyzna mógłby się nią zainteresować. Zawsze była w cieniu swojej pięknej, niczym modelka Victoria’s Secret, przyjaciółki. To zazwyczaj na nią zwracali uwagę, a ona była jedynie dodatkowym towarzystwem. A przynajmniej tak jej się wydawało…
  – Uwierz, że z tą ceną wcale nie będzie tak trudno zostawić tutaj całej twojej wypłaty. Chyba, że zarabiasz w setkach tysięcy, to może – zażartowała, nieustannie spoglądając na Christiana, który zgarnął dwie papierowe torby, aby nawypychać je przeróżnymi słodyczami. Josie natomiast, mimo że się nimi otaczała, poniekąd miała ich trochę dość. Obrzydły jej całkowicie już po miesiącu pracy i miesiącu podjadania, gdy szefowa nie patrzyła.
  Blondynka przeniosła obydwie torby na wagę, aby następnie nabić na kasę kwotę, jaką mężczyzna miał do zapłacenia.
  – Skąd w ogóle pomysł, że teraz jesteś dla mnie interesujący? Nie każda leci na przystojnych i bogatych facetów. Niektóre wolą tych przeciętnych, którzy nie stalkują ich już na drugi dzień od poznania – odpowiedziała ironicznie, unosząc przy tym znacząco brew. Zawinęła papierowe torby i położyła je z powrotem na ladzie.
  – To będzie całe czterysta dolarów. Równa cena… Chyba pierwszy raz się z taką spotkałam. Albo masz jakiegoś przedziwnego farta, albo rzuciłeś klątwę na moją wagę – uznała, marszcząc przy tym brwi.
    Pytanie mężczyzny odrobinę ją zaskoczyło. Nie spodziewała się go za cholerę. Nabiła kwotę na terminal, do którego mężczyzna przyłożył swój telefon. Już miała odpowiedzieć mu na pytanie, gdy w sklepie pojawił się ktoś jeszcze.
  – Dzień dobry. Wnuczka ostatnio kupowała u Pani takie dobre żelki. Mogłaby Pani pomóc mi je znaleźć. Były w kształcie takich dużych zwierzątek, a ja niedowidzę… – powiedziała starsza kobiecina, od razu podchodząc do lady. Josie posłała rozbawione spojrzenie Chrisowi i wyszła zza lady.
  – Oczywiście. Chyba nawet wiem, o które chodzi – powiedziała, ruchem głowy wskazując kobiecie miejsce, do którego powinna się udać. Nim jednak poszła za nią, spojrzała jeszcze na Chrisa. – Lubię sushi.
    Uśmiechnęła się do niego ostatni raz i dołączyła do starszej pani, która co i rusz ją zagadywała.
  – Pewnie Pani przerwałam w rozmowie z chłopakiem. Najmocniej przepraszam, ale jeśli kocha, to na pewno zrozumie – powiedziała z uśmiechem. Josie otworzyła szerzej oczy i odchrząknęła.
  – Nie, nie, to nie jest żaden chłopak. Tylko znajomy, którego w sumie nawet za dobrze nie znam – przyznała, czując, jak jej twarz pokrywa się delikatnym rumieńcem.

14 - 20 października 2023, kolejny piątek

    Praca w Cukierkolandzie nie była skomplikowana. Jedyne, co Josie musiała robić, to obsługiwać klientów, rozmawiać z nimi, dbać o porządek… Tak, to zdecydowanie nie było skomplikowane. Jednak Josie i tak nie znosiła tej pracy. Nienawidziła tego, że pojawiali się czasem ludzie, którzy nie potrafili okazać choć krzty szacunku. A ona nie mogła z tym kompletnie nic zrobić, bo przecież w jej obowiązku leżało, aby ich odpowiednio obsłużyć. Nie mogła być niemiła, ani kazać im wyjść. Niestety…
    Wtedy szefowa chyba by ją zabiła, gdyby wypłoszyła jej klientów. I może nie byłoby to aż tak złe? Przynajmniej Waller nie musiałaby się męczyć i skupiła tylko na nauce. Ale jednocześnie zapewne wylądowałaby na bruku, nie mając za co opłacić czynszu.
    Czasem jednak pojawiali się tacy klienci, jak Christian Farrell. Tacy, z którymi rozmowa to była czysta przyjemność, a oni sami zostawiali masę pieniędzy. Oczywiście to było duże zaskoczenie, że mężczyzna wziął słowa Josie na poważnie, choć nawet w najśmielszych snach nie pomyślałaby, że mógłby przyjechać.
  Chris nie miał skrupułów i mówił to, co ślina na język mu przyniosła. Na jego komentarz o losie, dziewczyna jedynie wywróciła oczami, uśmiechając się rozbawieniem. Jednak fakt, iż postanowił odpowiedzieć na zaczepkę starszej pani, nieco ją speszył.
  – O ile znowu postanowisz przepuścić część swojej wypłaty, to myślę, że tak, złączy – zaśmiała się, obserwując, jak chłopak opuszcza sklep.
  – Uroczy młodzieniec. Widać, że stara się o Pani serce – stwierdziła kobieta, spoglądając z uśmiechem na Josie. Ta również przeniosła na nią spojrzenie, a potem znowu skierowała je na drzwi, za którymi zniknął Christian.
  – To tylko bogaty korpo-dupek, któremu wydaje się, że może wszystko – odparła, mimo wszystko się uśmiechając i zagryzając dolną wargę. Otrząsnęła się po sekundzie, chcąc wreszcie zająć się pracą i przestać myśleć o Christianie.
    Niestety, Farrell nieustannie dawał o sobie znać. Jakieś półtorej godziny później do sklepu przyszło zamówienie. Młody chłopak wręczył blondynce ogromny zestaw sushi, a do tego jeszcze mniejsze pudełko. Jak się okazało, z sushiburgerem.
  – Ej, zamówiłaś sushi? Mogłaś powiedzieć, też bym sobie coś wziął – mruknął niepocieszony Aaron, spoglądając na sporych rozmiarów zestaw. Josie natomiast bardziej skupiła się na karteczce, która była do niego dołączona. Na jej odwrocie znajdował się numer telefonu. Musiała przyznać, że było to bardzo sprytne posunięcie, choć zamawianie jedzenia dla niemalże obcej osoby było dla niej delikatną przesadą. Już i tak Christian zostawił jej całą torbę cukierków…
  – Chętnie się z tobą podzielę, bo jest tego fura – odparła z rozbawieniem Waller.
  – No teraz mi to mówisz? Już sobie zamówiłem pizzę – jęknął chłopak, mimo wszystko, kradnąc jeden z kawałków sushi i od razu wkładając go sobie do ust.
    Blondynka przez resztę dnia nie mogła się skupić na pracy. Oczywiście obiadu nie dojadła, więc zwyczajnie zabrała w ponad połowie pełny zestaw do domu. Oczywiście razem z torbą z cukierkami, z którymi nie miała pojęcia, co zrobi.
    Idealnie, gdy się przebrała w wygodniejsze ubrania, do jej mieszkania wpadła Annie. Na początku zaczęła narzekać, że od rana męczył ją kac i niepotrzebnie aż tak mieszała, a dopiero potem dostrzegła plastikowe opakowanie w kuchni.
  – O, sushi. Od kiedy wydajesz hajs na taki luksus? – spytała, od razu otwierając pudełko i częstując się kawałkami. – O chuj, sushiburger. W życiu tego nie jadłam. Wezmę sobie tę połowę, bo ty i tak nie dojesz, a ja cierpiałam cały dzień i zasłużyłam.
    Blondynka zaśmiała się jedynie, zajmując miejsce na fotelu i niemalże się w nim zapadając.
  – W sumie to nie ja to zamówiłam. Christian był dzisiaj u mnie w pracy, a potem niespodziewanie przyszło sushi z karteczką od niego – wyjaśniła ze spokojem, a Annie niemalże się zadławiła swoim sushiburgerem. Z rozpadającym się jedzeniem ruszyła czym prędzej do salonu i usiadła wygodnie na kanapie. – Napaprasz mi tym. Weź chociaż talerz – jęknęła z delikatną pretensją Josie.
  – Oj, daj spokój. Lepiej mi powiedz, co Pan Bogate Ciacho robił u ciebie w pracy – zarządała rudowłosa.
  – Przyszedł przepuścić czterysta dolców na cukierki. Jeśli chcesz, to też się częstuj, bo mam całą torbę – zaproponowała blondynka, ruchem głowy wskazując na blat kuchenny. Annie zamrugała kilkakrotnie, jakby nie mogąc pojąć tego, co mówiła jej przyjaciółka. Dojadła burgera, z trudem przełykając wszystko i nieustannie patrząc na Josie.
  – Przyszedł tak o i kupił ci cukierki i sushi? On ewidentnie do ciebie startuje – stwierdziła podekscytowana dziewczyna, a Waller wywróciła oczami na jej słowa.
  – Może i startuje, ale sama jeszcze nie wiem, czy kręcą mnie takie bogate korpo-dupki w garniakach – uznała, wzruszając ramionami.
  – Zawsze wiedziałam, że jesteś pokręcona – mruknęła Annie.
    Whiterspoon przesiedziała u przyjaciółki dobre cztery godziny, nim zdecydowała się wrócić do domu. A Josie… Leżała w łóżku i spoglądała na kartkę od Christiana. Ostatecznie wpisała numer w telefon i wystukała szybką wiadomość.
  “Dzięki za sushi. Widzę, że nie dajesz o sobie zapomnieć”
    Tak się złożyło, że mężczyzna odpisał bardzo szybko i, cóż, spędzili na pisaniu pół nocy. I następne kilka dni. Rozmawiali o kompletnych pierdołach, poznając się nieco bliżej. Było to dość dziwne uczucie. Zwłaszcza, że Josie, spoglądając w telefon, nieświadomie oczekiwała wiadomości od niego.
  “Chyba będę mieć przerąbane u tego profesora do końca studiów. Miałam wrażenie, że zabije mnie wzrokiem, jak wchodziłam do sali…”
  “ A w twoim korpo-raju jak się wiedzie? Nie męczy cię to zarabianie pieniędzy?”

    Zajęcia, na których Josie obecnie siedziała, były jednymi z jej bardziej znienawidzonych przez całe cztery lata jej edukacji na tej uczelni. Profesor od tych wykładów był nie do zniesienia, a jego egzaminy często nie do zdania w pierwszym terminie. Josephine, tak bardzo pochłonięta nową znajomością, niemalże zapomniała o eseju, który miała mu na dziś przynieść. Oczywiście napisała go dzień wcześniej i był tak beznadziejny, że spodziewała się, iż żadnej oceny za niego nie dostanie. O ile profesor będzie na tyle łaskawy, aby nie wpisać jej dwójki.
    Obecnie też nie do końca skupiała się na jego słowach. Przeczytała z zainteresowaniem wiadomość od Chrisa i mimowolnie przygryzła dolną wargę.
  “Mam wrażenie, że jesteś zbyt pewny siebie. I bajery też nie masz najlepszej, więc nie wiem, czy jakaś inna by na to poleciała…”
    Uśmiechnęła się pod nosem, wpatrując w ekran telefonu, gdy poczuła szturchnięcie. Annie ewidentnie próbowała zwrócić na siebie uwagę przyjaciółki. Blondynka wygasiła telefon i przeniosła na nią pytające spojrzenie.
  – Z kim tak ciągle piszesz? – spytała szeptem, widocznie zainteresowana nowym hobby Waller. Dziewczyna rzadko kiedy używała telefonu tak często, ale ostatnio zwyczajnie miała dobry powód, aby ciągle się w niego wpatrywać. Jej pisanie z Chrisem nie odbywało się jedynie w dzień. Czasem siedzieli do bardzo późnych godzin nocnych, wymieniając się smsami.
  – Z Christianem – wyznała cicho, momentalnie odwracając wzrok.
  – Z tym Christianem? – spytała, marszcząc brwi. – Wiesz, trochę ostatnio o tym myślałam i nie jestem do końca pewna, czy mi się to podoba. Trochę to dziwne, że się tobą zainteresował. W końcu jest znany, bogaty i… Ponoć jest niezłym kobieciarzem.
  – Co w tym dziwnego? Myślisz, że nie zwróciłby na mnie uwagi, bo jest bogaty i znany w necie? No daj spokój… – mruknęła niezadowolona Waller.
  – Ej, mówiłaś jeszcze niedawno, że nie kręcą cię takie typy – zauważyła rudowłosa.
  – Poprawka, nie kręcą mnie korpo-dupki. A Chris… Wydaje się być całkiem fajny. I nie taki, jak mi się wydawało – szepnęła, ponownie odblokowując telefon w celu sprawdzenia, czy może odpisał. – No i zaprosił mnie na randkę.
  – Co zrobił? – spytała z niedowierzaniem Annie. – Skarbie, ja się naprawdę bardzo cieszę, że zaczynasz zachowywać się jak normalna dziewczyna w twoim wieku, ale uważaj. Christian Farrell może nie być najlepszym kandydatem na pierwszego faceta.
    Josie już nic nie odpowiedziała na słowa przyjaciółki. Umówiła się z Chrisem, a on przesłał jej adres restauracji, w której mieli się spotkać. Josie postanowiła zamówić taksówkę, bo uznała, że tak będzie szybciej dostać się do centrum. Zwłaszcza, że nie wykluczała spożycia alkoholu.
    I zwłaszcza, że restauracja, do której mężczyzna ją zaprosił, była tak ekskluzywna, że czułaby się dziwnie, nie zamawiając lampki wina…
    Weszła do środka, a przy wejściu od razu przywitała ją nienagannie ubrana, blondwłosa kobieta, pytając, czy miała rezerwację. Od razu odpowiedziała, że ktoś już tu na nią czeka, wypatrując wśród stolików ten zajęty przez Christiana. Dość szybko go dostrzegła. Kobieta wpuściła ją na salę, a ona w mgnieniu oka znalazła się przy swoim dzisiejszym towarzyszu. Dziwnie się tu czuła…
  – Mogłeś powiedzieć, że sztywniacy z korporacji zapraszają kobiety do takich miejsc. Może ubrałabym się stosowniej – powiedziała z ironią, jednocześnie witając się z mężczyzną. – Bardzo skromnie tu mają…
    Josie zajęła miejsce naprzeciw Christiana, uprzednio ściągając płaszcz i torebkę. Doprawdy, miała wrażenie, że w takie miejsca przychodziły jedynie same szychy. I w tym momencie zaczęła się zastanawiać, co ona tutaj robiła.
  – Zamówiłeś już coś? – spytała, zaciskając usta i wbijając spojrzenie w kartę, leżącą na stole.