Czas na wakacje

    -Lucas. – poprawiłem go w zamyśleniu, gdy przekręcił moje imię. - Chociaż możesz zwracać się do mnie tym prawdziwym imieniem. Już je znasz. – dodałem. Miałem nadzieję, że domyślił się kim jestem – w jego zaskoczonym spojrzeniu dostrzegłem przebłysk, zupełnie tak jakby do tej pory moja prawdziwa tożsamość była dla niego jedną, wielką zagadką. Czyli nie wiedzieliśmy o sobie – Ojciec wciągnął nas w swoją gierkę, zupełnie nieświadomych istnienia i intencji tego drugiego, mieliśmy tańczyć w tym dziwacznym układzie, aż…. No właśnie, aż co? Aż jeden z jego cennych aniołków splamiłby skrzydła? Czy może aż ja…. Nie, to absurdalne. Po tym co uczyniłem, nie zasługiwałem na wybaczenie ani tym bardziej na drugą szansę. To wszystko tylko potęgowało mętlik w głowie, który przyprawiał mnie o coraz większą migrenę.
W obawie o własną skórę, mocno trzymałem anioła, nie zamierzając dać mu okazji na atak – nawet jeśli wyglądał niewinnie i zupełnie bezbronnie, wciąż mógł mieć w zanadrzu coś, co odesłałoby mnie do mojego królestwa szybciej, niżbym tego chciał.
    -Nie puszczę cię, dopóki nie wyjawisz kim jesteś.- powiedziałem hardo, a mój głos zabrzmiał bardziej jak rozkaz lub groźba, niż zwykłe stwierdzenie faktu. Musiałem przyznać jednak sam przed sobą, że z takiej odległości anioł wydał mi się nieco mniejszy i słabszy – nawet rozprostowane skrzydła nie nadawały mu tak wielkiej powagi i chłodnej postawy niż niejednemu aniołowi, którego spotkałem na swojej drodze.
Zaraz jednak okazało się, że były to tylko pozory – nim się spostrzegłem jego dłonie zacisnęły się na moich ramionach, a siła którą na nie naparł była tak duża, że musiałem się cofnąć. Warknąłem cicho pod nosem, nieco uważniej taksując go spojrzeniem i zauważając, że Jakobe był osobą pełną pozorów.
    -Aniołem Stróżem- powtórzyłem z zastanowieniem, zaczynając krążyć po pokoju, w taki sam sposób jak on poprzednio. Ta informacja zaskoczyła i przeraziła mnie chyba bardziej niż gdybym usłyszał, że ma mnie odstawić prosto do domu.
    -Każdy demon takiego dostaje, czy tylko ja jestem tym szczęściarzem? – spytałem w końcu, doskonale znając odpowiedź na to pytanie. Lubiłem być wyjątkowy, wyróżniać się, ale nie koniecznie chciałem aby razem z tym w pakiecie dołączony był anioł
doczepiony do mnie jak rzep psiego ogona.
    -Czyli co, miałeś wpłynąć na mnie, żebym stał się grzecznym chłopcem? Chcesz mi przez to powiedzieć, że ktoś taki jak ty, miałby sprawić, że ktoś taki jak ja się nawróci? – dodałem, pokazując palcami najpierw na niego a później na siebie, by po chwili wybuchnąć głośnym śmiechem i paść na kanapę. To brzmiało tak absurdalnie, że gdyby ktokolwiek mi o tym powiedział, uznałbym to za naprawdę nieśmieszny żart.
    -Wierzysz w ogóle w to, że miałoby to szansę się udać? Przecież wiesz co zrobiłem, dlaczego znalazłem się tu gdzie teraz jestem. Jak miałbyś na mnie wpłynąć, żebym zaczął żałować tego, że zrozumiałem, że ślepe posłuszeństwo i oddanie jest czymś złym? Gdyby mnie nie było, ludzie nie mieliby rozróżnienia między dobrem a złem. Czy Ojciec ma na to jakieś rozwiązanie? A może już wyznaczył kogoś innego na moje miejsce? – spytałem, przysłaniając twarz dłońmi i starając się jakoś otrząsnąć z tego wszystkiego. Miałem nadzieję, że to tylko głupi sen, z którego szybko się obudzę. Już wolałbym obudzić się obok policjanta, przykuty do niego kajdankami.

    To wszystko było tak komiczne i absurdalne jednocześnie, że nie byłem pewien, czy mam zacząć w tej chwili śmiać się, płakać, czy może odczuć ogromną złość i nienawiść. Nie potrafiłem uwierzyć w to, co właśnie działo się na moich oczach, mimo że sam byłem bytem nadnaturalnym, który w tej chwili powinien znajdować się w zupełnie innym miejscu. W głowie wciąż odbijało się pytanie „dlaczego ja?”. Dlaczego to właśnie mnie spotkał ten „zaszczyt”? Dlaczego ja kiedykolwiek miałbym zasługiwać na wybaczenie? Dobrze wiedziałem, że to czego się dopuściłem, było największym złem, za które zostałem strącony z nieboskłonu wprost w najgłębsze czeluści piekieł. Bolesny upadek bardzo dobitnie uświadomił mi, że Ojcu nigdy nie należało się sprzeciwiać. I był to grzech niewybaczalny.
     Z pewnym powątpiewaniem wpatrzyłem się w anioła, a później w moje własne dłonie, które zaraz ujął. Jego dotyk był chłodny, a jego jasny odcień skóry niezwykle kontrastował z moim. Byliśmy swoimi przeciwieństwami i było to dla mnie aż nazbyt widoczne.
Po chwili uniosłem głowę, patrząc mu w oczy i bez zastanowienia sam rozwijając ciemne jak noc skrzydła, tak by mógł ujrzeć je w
pełnej okazałości.
    -Naprawdę myślisz, że TO da się naprawić?- spytałem, lekko nimi poruszając, a kilka ciemnych piór osypało się na podłogę. Nie były one tak piękne i zdrowe jak jego – wyglądały wręcz jakby od wielu lat toczyła je bliżej nieokreślona choroba.
    -Przypatrz się uważnie. To się z nami dzieje, gdy sprzeciwimy się Ojcu. I uwierz mi, po tym co sam doświadczyłem… co doświadczyli moi bracia… obawiam się, że nawrócenie nie będzie możliwe.- mruknąłem, zaraz jednak wzdrygając się, gdy poczułem Jego obecność. Wpatrywał się w nas i przyglądał, zupełnie tak jakby sprawdzał nasze reakcje i to, w jaki sposób oboje zareagujemy. Prychnąłem cicho pod nosem, zabierając dłonie i patrząc na niego z pewnym współczuciem.
    -Lepiej mnie nie dotykaj.- mruknąłem po chwili, uznając że tego typu gesty mogły zostać naprawdę źle zinterpretowane, za co oberwałoby się nam obu.
Z pewnym zastanowieniem przyjrzałem się jego twarzy, zaraz potem śmiejąc się cicho na własną myśl.
    -Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tej sytuacji. Bo tak samo jak ty możesz teoretycznie mnie nawrócić, tak samo i ja mogę zagwarantować ci upadek, wprost do basenu pełnego smoły.-  dodałem, podnosząc się z kanapy i zerkając przez okno, zupełnie tak jakbym posłał Ojcu nieme wyzwanie. Jeszcze zobaczymy, kto będzie zwycięskim. W porządku, Ojcze. Skoro dałeś mi anioła, z chęcią zobaczę jak zareagujesz, gdy niedługo sam stanie się jednym z nas.
Z tą myślą, przeciągnąłem się lekko i jak gdyby nigdy nic chwyciłem czystą bieliznę i ręcznik, powoli kierując się w stronę łazienki.
    -No dobrze aniołku, nie wiem co będziesz teraz robił, ale ja idę spać. Padam z nóg.- mruknąłem swobodnym tonem, zupełnie tak jakby cała ta rozmowa przed chwilą, w ogóle się nie odbyła. Napełniony nowym entuzjazmem, ruszyłem pod prysznic, już obmyślając plan w jaki sposób mógłbym wpłynąć na aniołka, by zrozumiał mój punkt widzenia.

    Tej nocy prawie nie zmrużyłem oka. Targany myślami, a także wciąż czując wręcz palące spojrzenie Ojca, nie potrafiłem się odprężyć i pójść spać jak gdyby nigdy nic. Zabawne! Do tej pory przecież nie przeszkadzało mi to, jak wiele zła czyniłem, nie obchodziło mnie ile osób przeze mnie cierpiało, a ile sprowadziłem na manowce. Ba! Nie czułem się tak źle nawet po skuszeniu Ewy Jabłkiem z Zakazanego Drzewa! A teraz przejmowałem się taką błahostką? Prawdę mówiąc nie potrafiłem nawet określić jakie emocje towarzyszyły mi tego wieczoru i nocy. Nadzieja mieszała się z kpiną, z niedowierzaniem i odrazą. Nie wiem czy było to spowodowane całą tą sytuacją, czy tym że raczej do tej pory znałem tylko i wyłącznie negatywne emocje, które towarzyszyły mi każdego dnia.
Nad ranem doszła do nich także paląca, wręcz nieodparta chęć mordu. Gdy tylko choć na chwilę zmrużyłem oko, doszły mnie hałasy z kuchni, aż w końcu sam ich winowajca postanowił zaszczycić mnie swoją obecnością.
Słysząc jego słowa, jęcząc z niezadowoleniem, nakryłem się kołdrą po sam czubek głowy i bez skrupułów wypchnąłem go mocą za drzwi, zatrzaskując je tuż przed jego nosem. Jeśli sądził, że tak łatwo wywlecze mnie z łóżka, to bardzo grubo się mylił! W końcu to ja tutaj byłem Panem Podziemi, to ja decydowałem kiedy chciałem wstać, a kiedy nie. Z tą myślą ponownie zapadłem w płytki sen, nie zamierzając wstawać o tak barbarzyńskiej godzinie.
    I w końcu, po jakiejś godzinie z kawałkiem, udało mi się oswobodzić z działania Morfeusza i z niezadowoloną miną, szybko ubrać w ciemną koszulę i dopasowane jeansy. Dopiero, gdy byłem gotowy, ruszyłem do kuchni, rzucając znudzone spojrzenie na talerze na stole. A więc to było powodem całego tego zamieszania. W pewnym stopniu był to bardzo miły gest, ale tak dla samej zasady postanowiłem nieco pogrymasić.
-Dzięki za śniadanie. Ale wystarczy tylko kawa- to powiedziawszy, chwyciłem kubek, jednym dmuchnięciem na powrót nadając napojowi odpowiednią temperaturę i z zadowoleniem powoli ją sącząc.
    -Niepotrzebnie się trudziłeś, nie jadam śniadań. – dodałem, siadając przy stole i sięgając po telefon, by szybko rzucić okiem na najnowsze wiadomości. Uśmiechnąłem się pod nosem, przeglądając informacje odnośnie napadów, zamachów i ataków. Ahh tyle duszyczek do wrzucenia do największego kotła ze smołą, jaki w ogóle mieliśmy. I to na własne życzenie!
    -Mam nadzieję, że nie masz dzisiaj żadnych planów, bo o piętnastej mamy spotkanie z najnudniejszym aniołem, jakiego znam – powiedziałem, widząc wiadomość od Gabriela i wzdychając cicho w duchu. Czego tym razem chciał ten sztywniak? Pewnie znowu jęczeć mi nad uchem, że powinienem wracać do obowiązków. Nudziarz.
    -Szykuj się na przydługie kazanie i suszenie głowy o głupoty. Chociaż pewnie sam wiesz co mam na myśli.- dodałem, siorbiąc kawę i rzucając Stróżowi zaciekawione spojrzenie. Byłem ciekaw, czy Niebo wciąż funkcjonowało w ten sam sposób, jaki zapamiętałem. Czy anioły z różnych szczebli hierarchii w ogóle ze sobą rozmawiały? Czy może znały swoich przełożonych tylko z widzenia lub słyszenia, zupełnie jak w szczebelkach wielkiej korporacji zajmującej się tworzeniem i segregacją dusz. Zawsze zdumiewała mnie ich niezwykła szczegółowość i profesjonalizm. U nas było wprawdzie zupełnie odwrotnie, ale w tym chaosie dało się znaleźć coś przyjemnego. Był o wiele lepszy niż sztywna rutyna.
W końcu aby nie robić mu przykrości, skusiłem się na bekon, podgrzewając go w ten sam sposób, co wcześniej kawę. Sałatka także jako tako mi posmakowała, natomiast niestety na talerzu znajdowało się także coś, czego nigdy nie zamierzałem tknąć nawet palcem. Jajka.
Z pewnym powątpiewaniem dźgnąłem widelcem jajecznicę, uznając jednak że nie mam zbytniej odwagi aby ich spróbować. Nie przejmując się marnowaniem jedzenia, wstałem więc i wyrzuciłem niezjedzoną porcję do kosza na śmieci.
    -A tak na przyszłość, wiesz że nie musisz mi matkować, prawda? Nie przepadam za tym, gdy ktoś układa mi życie. Myślę, że powinieneś o tym dobrze wiedzieć. - dodałem jeszcze, mając nadzieję, że te ostre słowa wywołają w nim gniew i niechęć. Plan sprowadzenia Aniołka na złą stronę, czas wdrażać!

    -Przypominam, że nie jestem człowiekiem. Nie potrzebuję jedzenia, nie padnę z głodu. Jem bardziej dla smaku i przyjemności.- stwierdziłem, widząc jego niezadowoloną minę i niemy protest na moje zachowanie. Przecież wcale nie prosiłem o to, żeby przygotowywał posiłek – ba! Nawet przez myśl mi to nie przeszło. Faktycznie wciąż byłem przyzwyczajony do kawalerskiego życia w pojedynkę i nie zwykłem spożywać posiłków z kimkolwiek, kto nie jest moim odbiciem w kieliszku wina. Obecność anioła była więc czymś nowym, nieco upierdliwym ale i odświeżającym jednocześnie.
Ciekawe czy poza przygotowywaniem posiłków będzie też prał i sprzątał? Może nieświadomie dorobiłem się nowej, darmowej gosposi?
    -Oj da się, da – mruknąłem na jego pytanie, wykrzywiając usta w lekkim uśmiechu. No proszę, nie spodziewałem się obelgi z jego strony. Jak widać nie był takim całkiem zwykłym, cnotliwym aniołkiem, który bałby się podnieść głos.
    -Pragnę zauważyć, że w skali nudności ja jestem tutaj – powiedziałem, dłonią rysując w powietrzu linię na poziomie mojego pasa -Ty tutaj- kontynuowałem, unosząc dłoń i kreśląc tym razem linię na wysokości piersi -A Gabriel tutaj – dodałem, unosząc dłoń nad głową.
    -Obaj jesteście tak irytująco poprawni i kompletnie nie znacie się na żartach ani rozrywce. Chyba anioły mają to już wpisane w swoich skrzydłach. – westchnąłem, biorąc puste naczynia i ruszając w stronę zlewu aby szybkimi ruchami umyć je z pozostałości śniadania. Przeciągnąłem się lekko, zerkając na zegarek a następnie ponownie na telefon, na którym zamajaczyły wiadomości od osób, z którymi ostatnio flirtowałem dla zabawy. Lubiłem gdy ludzie obsypywali mnie komplementami, gdy chwalili mój wygląd, gdy byli gotowi zrobić wszystko abym spędził z nimi chociaż chwilę. Mile łaskotało dumę i ego.
    -No dobrze panie porządny, zbieramy się. Im szybciej załatwimy formalności, tym szybciej będziemy mogli porobić ciekawsze rzeczy. – powiedziałem, zabierając kurtkę i nie czekając na niego, nucąc pod nosem i lekko podskakując, ruszyłem w kierunku windy a następnie zaparkowanego samochodu. Z niezadowoleniem przyjrzałem się paskudnemu otarciu na drzwiach, które powstało poprzedniego wieczora podczas naszej całkiem udanej wieczornej przejażdżki. Mrucząc pod nosem, pochyliłem się, przesuwając palcami po lakierze z nadzieją, że jest to tylko lekkie zabrudzenie, które na pierwszy rzut oka przypomina zarysowanie. Rysa była jednak tak wielka i głęboka, że zwykłe potarcie palcami w żaden sposób nie polepszyło wady. Mruknąłem pod nosem z niezadowoleniem, ładując się na miejsce kierowcy i ze złością wtykając kluczyk w stacyjce. Niestety nie potrafiłem tego naprawić – w przeciwieństwie do aniołów, byłem o wiele lepszy w psuciu i niszczeniu niż faktycznym ulepszaniu i reperowaniu czegokolwiek.
    Gdy Jakobe zajął swoje miejsce, w milczeniu przekręciłem kluczyk i ruszyłem w kierunku wyjazdu z podziemnego parkingu. Już po chwili ponownie znaleźliśmy się na ulicach miasta – nieco bardziej zatłoczonych i gwarnych niż poprzedniego wieczoru. Skręcając kilka razy skierowałem pojazd na boczne drogi, omijając korki i tym samym kierując się w stronę dość malowniczego parku położonego na przedmieściach.
    -Możesz zostać w samochodzie jeśli chcesz, to nie powinno trwać długo – powiedziałem, zatrzymując się na pobliskim parkingu i przez szybę rzucając spojrzenie w kierunku odosobnionej ławki nieopodal stawu. Gabriel już tam był – postawny mężczyzna o chłodnym wyrazie twarzy wpatrywał się w drzewa, oczekując mojego zjawienia się. Ubrany był schludnie i elegancko - w jasny płaszcz spod którego wystawał dobrze skrojony garnitur. Prezentował się niezwykle - był przystojny a jednocześnie bił od niego majestat należny archaniołowi. Aż ciarki przechodziły po plecach na jego widok. Tym bardziej, że wyraz jego twarzy chmurniał z każdą kolejną sekundą. Choć nie wyglądał na zniecierpliwionego, wiedziałem że coraz bardziej denerwowało go nasze lekkie spóźnienie. Zawsze był taki idealny i nieskazitelny.
    -Cześć Gab – powiedziałem, podchodząc do niego i siadając na drugim krańcu ławki. Bijąca od niego boska energia nieprzyjemnie smagała moje zmysły – byłem przekonany że jego tak samo drażniła moja obecność.
    -Nie przyszedłeś sam – odpowiedział karcąco, posyłając spojrzeniem niemą naganę. -Chyba ci mówiłem, żebyś nikogo nie przyprowadzał.
    -Wiesz jak to jest – wzruszyłem ramionami -Narozrabiałem i dostałem niańkę. Powinieneś się cieszyć, bo w końcu ktoś ma na mnie oko- powiedziałem z wymuszonym uśmiechem, choć Gabriel wcale mnie nie słuchał. Całą swoją uwagę poświęcił mojemu towarzyszowi, zupełnie tak jakby spotkanie go w jakimś stopniu  go zaciekawiło.
   -Nie spodziewałem się, że ktoś będzie chętny na taką posadę. Zwłaszcza w kontekście Lucasa – te słowa anioł skierował do mojego opiekuna. Nie byłem pewien jakie relacje ich łączą i czy się znają, dlatego w zastanowieniu zerknąłem na szatyna, jednocześnie posyłając mu niemą prośbę aby nie wdawał się w zbyt długie i obszerne rozmowy – lepiej żeby Gab nie wiedział o naszej wieczornej przejażdżce i awanturze w klubie.

Musiałem zmusić się do tego, aby nie uśmiechnąć się na samo wspomnienie wyrazu twarzy Jakobe, gdy zauważyłem, że był niezwykle nudnym osobnikiem. A czego on się właściwie spodziewał? Anioły były przecież takie przewidywalne, nie miały w sobie ani odrobinę szaleństwa i chęci zabawienia się w jakikolwiek sposób. To było wręcz smutne, że w Niebie za największe rozrywki uznawano poezję, muzykę i inne dyrdymały, które potrafiły zanudzić wręcz na śmierć. Gdyby tylko spróbowali zabawić się tak jak my… Z całą pewnością zmieniliby zdanie co do bardzo dużej ilości rzeczy.
A Gabriel był kwintesencją nudy – idealny od koniuszka głowy po czubki butów, nieskazitelny i piękny jednocześnie. Jego jasne oczy taksowały mnie z nieprzeniknioną powagą – czasem zastanawiałem się co dokładnie dzieje się pod tym marmurowym wyrazem twarzy, jakie myśli krążą po tej głowie, co dokładnie chce osiągnąć spotykając się ze mną. Bo nie było to pierwsze spotkanie – oj nie. Odkąd zjawiłem się na Ziemi, Gab urządzał mi pogadanki, szalenie długie i nudne pogadanki na temat mojego zachowania, obowiązków i tego, że nie powinienem szwędać się po miejscu, do którego nie należę i nigdy nie należałem.
Westchnąłem w duchu cierpiętniczo, kątem oka odprowadzając mojego stróża i oddając się rozmowie.
-Zastanowiłeś się już nad tym, co ostatnio mówiłem? – spytał, choć wciąż posyłał Jakobe krótkie, urywane spojrzenia, jakby zastanawiając się, kim właściwie był i dlaczego przyjechał razem ze mną. Oh. Czyli o sobie nie wiedzieli, prawda? Aż poczułem iskierki ekscytacji w koniuszkach piór, bo to znaczyło, że Ojciec nie dzielił się swoimi planami nawet ze swoimi najbliższymi sługami.
-Owszem i wciąż utrzymuję się przy moim przekonaniu. Radzą sobie bardzo dobrze tam na dole i wcale mnie nie potrzebują. Mogę zostać na moim urlopie jeszcze trochę. – odpowiedziałem, uśmiechając się rozbrajająco, na co jasne brwi mojego rozmówcy rozmówcy groźnie się zmarszczyły. Ach uwielbiałem być taki bezczelny i tak bezgranicznie doprowadzać go do takich reakcji. Wciąż w głębi siebie traktowałem go trochę jak swojego brata, którym niegdyś przecież był. My, Archaniołowie (cóż, ja jestem ex-Archaniołem), byliśmy jednymi z pierwszych sługów Ojca i już od pierwszej chwili istnienia, czułem że po prostu uwielbiam irytować Gabriela i wystawiać jego cierpliwość na próbę. Nawet teraz, gdy staliśmy po przeciwległych stronach barykady.
Gabriel westchnął ciężko, pocierając palcami skronie, jakby chciał rozmasować ból głowy. To znaczyło, że byłem bliski osiągnięcia swojego celu.
-Sęk w tym, że nie możesz. Nie należysz do tego świata, zatruwasz go swoją obecnością. Ojciec nie jest z tego powodu zadowolony i ja też nie. – odpowiedział, kręcąc głową, na co wywróciłem oczami. I znów, Ojciec, Ojciec, Ojciec. Jak katarynka albo zepsuta, zapętlona płyta.
-Pozwól, że sam zdecyduję co jest dobre a co nie. W końcu od tego po części jestem, prawda? – powiedziałem, odwracając się na pięcie i wciskając na nos okulary przeciwsłoneczne.
-Pozdrów Michała, jak będziesz wracał. – rzuciłem przez ramię jeszcze na odchodne i skierowałem się w stronę, gdzie znajdował się Jakobe. W głowie wciąż dzwoniły mi słowa „Zatruwasz Ziemię swoją obecnością”. Czy to była prawda? Czy faktycznie przez moją obecność tutaj, coś się zmieniło, uległo jakiemuś przekształceniu? Czy ludzie stawali się przeze mnie źli, czy może tylko pomogłem im wyzwolić coś, co od początku głęboko w nich siedziało?
-Wybacz, że musiałeś czekać. – uśmiechnąłem się do Jakobe, beztrosko, zupełnie jakby nasza rozmowa z Gabrielem w ogóle się nie odbyła.
-Skoro już tu jesteśmy, może wybierzmy się na kawę. – zaproponowałem, uznając, że mam ochotę na coś słodkiego i bardzo kalorycznego, przyprawionego kolejną już tego dnia filiżanką mocnej kawy. Ot, by dodać sobie energii i umilić czas, zmarnowany na bezsensowną rozmowę w parku.
-Znacie się z Gabrielem? Bardzo go zainteresowałeś. – mruknąłem, niby od niechcenia, rzeczywiście będąc szalenie ciekaw odpowiedzi na to pytanie.