Czas na wakacje

         To było nawet prostsze niż sądziłem. Śmiertelnik, który był swego rodzaju ulubieńcem Ojca, bardzo szybko odrzucił całą tą świetlistą łaskę, by stać się brudnym i grzesznym robakiem, strąconym w najgłębsze czeluści mojego królestwa. Zabawne, że wystarczył jeden, malutki prztyczek, by cały ten misterny, Boski plan całkowicie runął w gruzach. Widocznie „wybraniec” tak naprawdę był tylko kolosem o glinianych nogach, w rzeczy samej niegodnym by trafić do Nieba i śpiewać uroczyste „Hosanna”. Ojciec powinien być zadowolony, w końcu wyświadczyłem mu ogromną przysługę.
         Usadowiwszy się wygodnie na czarnej, skórzanej kanapie, z zadowoleniem ułożyłem nogi na małym, szklanym stoliku i w zwycięskim uniesieniu wetknąłem między wargi papieros.
         Nie sądziłem, że gaszenie ludzkich istnień w taki sposób, może być tak przyjemnym i zajmującym zadaniem. Widok umierającej duszy przepełnił mnie inspiracją, której nie zaznałem od bardzo, bardzo dawna – z tą myślą przesunąłem palcami po kieszeni ciemnych spodni, jednak nie znalazłszy w niej zapalniczki, z krzywym uśmiechem pstryknąłem palcami, wyzwalając spomiędzy nich iskrę wystarczającą do rozpalenia małego nałogu trzymanego w ustach. Ciepły, gryzący dym wypełnił moje płuca, idealnie zwieńczając tą chwilę zwycięstwa, którym zamierzałem jeszcze długo się rozkoszować.
         Nie dane mi jednak było długo się nad tym rozwodzić, bo w chwili, gdy z zadowoleniem gasiłem papierosa w kryształowej popielniczce i miałem zamiar sięgnąć po kolejnego, na korytarzu rozległy się kroki. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie to, że nieproszony gość coraz bardziej zbliżał się do drzwi lokum, w którym obecnie się znajdowałem. Zmarszczywszy brwi, przymknąłem oczy, w myślach tocząc małą grę z zakładami, czy przybysz będzie tak głupi, by zakłócić mój spokój, czy jednak nie odważy się zapukać. Nie cieszyłem się w końcu nadmierną reputacją – inni mieszkańcy budynku raczej omijali mnie szerokim łukiem, recepcjonistka z fałszywym uśmiechem zawsze przyglądała mi się z bezpiecznego dystansu, a dozorca rzadko kiedy zapuszczał się w rejony korytarza prowadzącego do apartamentu, w którym obecnie rezydowałem. Mimo, że (jak na razie) nie dałem nikomu powodu do obawy, wewnętrznie ich dobre dusze kajały się i obawiały, zupełnie tak jakby podświadomie wiedziały o moim małym sekrecie. Na szczęście nie wszyscy traktowali mnie z dystansem - gdy tego chciałem, otaczałem się kobietami i mężczyznami, z cudowną przyjemnością sprowadzając ich na ścieżkę ku ich osobistej zagładzie.
         Na moje nieszczęście mój gość okazał się należeć do tej drugiej grupy ludzi. Po krótkiej chwili niemiły dźwięk rozległ się po całym apartamencie, zwiastując odwiedziny. Jeśli jednak przybysz myślał, że niczym piesek z merdającym ogonem podbiegnę do drzwi, to grubo się mylił. Zamiast tego jeszcze wygodniej ułożyłem się na kanapie, zakładając nogę na nogę i z rozbawieniem zerknąłem w stronę drzwi, postanawiając przetestować cierpliwość tego, kto swoją obecnością postanowił zakłócić to przyjemne popołudnie. Gość nie był jednak chętny na takie zabawy - już po chwili rozległo się dziarskie pukanie do drzwi, a jego stłumiony głos w prostym zdaniu oznajmił jego zamiary.  Oh, więc w końcu zaczęło się robić ciekawie.
         Z pewnym ociąganiem, podniosłem się i przeczesując palcami jasne włosy, podszedłem do drzwi, lekko je uchylając, ot tak by jednocześnie móc dojrzeć sylwetkę policjanta i nie dać mu możliwości wtargnięcia siłą do środka. Mężczyzna po drugiej stronie nie był jednak dwumetrowym dryblasem, który przybył tu we wrogich zamiarach (a szkoda), wręcz przeciwnie - wydał mi się zwyczajnie-niezwyczajny. Choć z łatwością dałoby się określić go mianem szarego człowieka, miał w sobie coś, co wydało mi się jednocześnie dziwnie znajome. Nie potrafiłem jednak określić co to mogło być.
        -Słucham pana, panie Wanker. W czym mogę pomóc?- spytałem specjalnie przekręcając jego nazwisko i z zastanowieniem taksując go spojrzeniem. Chciałem wzbudzić w nim gniew, ot tak, dla zabawy. Kto wie, może ten człowiek przyniesie mi więcej rozrywki niż wszystkie dotychczasowe „marionetki” razem wzięte?
        -Liczę, że ma pan nakaz?- mruknąłem przeciągle, nie zamierzając potulnie wpuścić go do środka. Jeśli sądził, że się go przestraszę, to grubo się pomylił. To ja byłem w końcu tym, którego należało się obawiać.

     Z zaciekawieniem taksowałem rozmówcę spojrzeniem, starając się rozgryźć z jakim rodzajem „marionetki” mam do czynienia. Byłem tu już wystarczająco długo by wiedzieć, że ludzie nie byli idealni. Często pod ich „publicznym” obliczem skrywało się inne, dużo bardziej brudne i mniej idealne. Być może Jakobe tylko zgrywał dobrego policjanta, a w gruncie rzeczy na sumieniu miał naprawdę wiele potworności? Może miał smykałkę do używek, hazardu, prostytucji? Może pobierał łapówki albo interesował się nieletnimi? Musiało istnieć coś, co pozwoliłoby podrzucić mu pod nogi kłodę i ściągnąć go na samo dno piekieł – dokładnie tak, jak moją poprzednią ofiarę. Mimo uporczywego wpatrywania się i angażowania wszystkich zmysłów, coś skutecznie przysłaniało jego duszę, nie pozwalając mi dostrzec w pełni, jakim człowiekiem tak naprawdę był Jakobe Walker. Zwykle z łatwością dawało się dostrzec małe ziarenka grzechu, które prawidłowo pielęgnowane, przynosiły plon pełen bólu i cierpienia – jednak nie tym razem. Mężczyzna stojący przede mną był nieodgadnioną zagadką, był jak czysta tablica, nieskazitelny posąg z marmuru. Nigdy nie spotkałem jeszcze kogoś takiego, ba! Nie przypuszczałem, że ktoś taki, kto był w stanie ukryć się przed moim spojrzeniem, naprawdę istnieje i przechadza się po ziemi jak gdyby nigdy nic. Istna łamigłówka.
     Kącik moich ust uniósł się nieznacznie w górę, gdy odrobina ekscytacji rozpaliła mnie od środka. Być może to on był wyzwaniem, na które tak długo czekałem? Czułem, że on także mi się przygląda, jednak nie potrafiłem określić czy było to bardziej zainteresowanie, czy zwykły nawyk – prawdę mówiąc (jak na razie) trudno było mi powiedzieć o nim cokolwiek, co tylko jeszcze bardziej rozpalało moją ciekawość.
     Z trudem powstrzymałem uśmiech, gdy wywołałem w nim reakcję, której oczekiwałem. Drobna pulsująca żyłka na skroni bardzo jasno obwieściła, że nie spodobało mu się powitanie, które mu zgotowałem. Zabawne, że wystarczyło tak niewiele, aby go zezłościć, a jeśli myślał, że na tym poprzestanę, to bardzo grubo się pomylił.
     -List? – mruknąłem, unosząc głowę w górę i z zastanowieniem przeczesując palcami włosy. Czułem jak cisza między nami wręcz wibrowała, a ja nie chcąc jej zakłócać z ociąganiem starałem się przeciągnąć tą niezręczną chwilę jak najdłużej, by dać mu nadzieję, a następnie zgnieść ją w zarodku.
     -Ach tak! – powiedziałem po chwili z entuzjazmem, pstrykając palcami i wykrzywiając usta w najmilszym uśmiechu, na jaki było mnie stać. - Był całkiem dobrą podpałką do kominka – skwitowałem, opierając się barkiem o futrynę drzwi i tym samym odcinając mu drogę prowadzącą do wnętrza mieszkania. Widziałem jego spojrzenia rzucane ukradkiem nad moją głową, a jego zniecierpliwienie było wręcz namacalne. Nawet idiota zorientowałby się, że aż go świerzbiło aby wejść do środka, ale nie zamierzałem dzielić się z nim sekretami, które trzymałem wewnątrz. Jeszcze nie. Nie tak łatwo.
     -No proszę, ale jest pan szybki – dodałem z rozbawieniem, sięgając do kieszeni i wyjmując z niej paczkę papierosów, następnie wtykając jeden z nich między wargi. Czy chciałem pokazać mu, że go lekceważę? Być może. Czy chciałem go zawstydzić i ośmieszyć? Jak najbardziej.
     -Wcale się nie znamy a pan już chce przejść do rzeczy. Może najpierw zabierze mnie pan na randkę? A może to taki pana fetysz? spytałem nieco lubieżnie i z ogromnym rozbawieniem spojrzałem mu głęboko w oczy. Musiał mieć jakąś słabość, jakąś skłonność do grzechu. Może było nim pożądanie? A może gniew? Już raz udało mi się go sprowokować, czemu więc na tym zaprzestać?
     -No cóż, w takim razie skoro jest pan tak rozpalony, to może nie powinienem pozwalać panu czekać~? - spytałem, jak na razie postanawiając przestać się z nim droczyć i wpuścić go do środka. Mimo wszystko nie chciałem aby doszło do rękoczynów, ani tym bardziej połowy komendy policji na głowie, gdyby zdecydował się wezwać posiłki. To byłoby zbyt upierdliwe – dużo bardziej niż jeden zbłąkany pies, który przede mną stał.
     -Proszę tylko zdjąć buty. Nie chcę żadnego syfu na dywanie – powiedziałem już normalnym, nieco formalnym tonem i z westchnięciem odwróciłem się, wchodząc w głąb mieszkania, dając mu w ten sposób kilka sekund na ruszenie w ślad za mną, nim drzwi, które do tej pory trzymałem, zatrzasną się odcinając mu drogę. Miał ostatnią chwilę aby wycofać się i uciec z podkulonym ogonem.

     Tym razem nie potrafiłem powstrzymać uśmiechu na jego słowa. Jakobe uniósł się chyba nawet aż za bardzo na te niewinne zaczepki. Kąciki ust wygięły się w lekkim uśmiechu, gdy ważyłem słowa, którymi chciałem mu odpowiedzieć, bo w końcu to, że nieco mu odpuściłem, wcale nie znaczyło, że zamierzałem powstrzymywać się przed lekkimi przytykami w jego stronę. W zasadzie doceniałem to, że jeszcze nie uciekł, a dzielnie znosił wszystkie te drobne szpileczki, które w niego wbijałem.
     - Cóż, nie powiem. Cieszę się, że kwalifikuję się do kategorii „przyjemności”. Gdyby było inaczej, mógłbym się bardzo rozgniewać – przyznałem w końcu, dopalając papierosa i nucąc z zadowoleniem, skierowałem swoje kroki do kuchni. Nie byłem w końcu barbarzyńcą, który zamierzał zachowywać się jak cham i prostak. Mimo, że w przeciągu mojego życia rzadko miewałem gości (a przynajmniej nie takich, którzy chcieli plotkować przy kawce i ciastku), pamiętałem jeszcze jak powinno się ich witać. Mogłem się mylić, ale pan Walker nie wyglądał na miłośnika kawy – choć zwykło się mówić, że jest ona ulubionym napojem policjantów, nie wydawało mi się, że był to na tyle „bezpieczny” napój, by każdemu zasmakował. Zamiast tego sięgnąłem po jeden z czarnych kubków, do którego po chwili wsypałem łyżeczkę mieszanki herbacianej o przyjemnym zapachu. Nieco podrygując w tańcu do bezgłośnej muzyki, zalałem ją wrzątkiem, wyjmując z lodówki kawałek ciasta, który pokroiłem na małe kawałki. Zabawne, że po tylu latach bycia kimś na miarę zła wcielonego, całkiem dobrze odnajdowałem się w roli domowej gospodyni. Być może to świat ludzi tak na mnie wpływał, a może była to jakaś moja wewnętrzna, dobrze skrywana natura?
     - A dlaczego miałbym?- spytałem, wracając do salonu i zauważając, że mój rozmówca wygodnie umościł się na sofie. Zadziwiająco szybko się aklimatyzował i zaczynał czuć jak u siebie! Spodziewałem się, że zastanę go stojącego w kącie i dreptającego z nogi na nogę, nie potrafiąc znaleźć sobie miejsca. Tymczasem on zajął największy mebel w całym tym pomieszczeniu. Ciekawie się zaczyna.
     Zerkając na mężczyznę z zaciekawieniem, postawiłem na szklanym stoliku przed nim parujący napój i talerzyk z ciastem. Sam natomiast podszedłem do małego barku, z którego wyjąłem niską szklankę, którą zaraz napełniłem do połowy kostkami lodu i złocistą Whisky.
     - Życie jest od tego, aby czerpać z niego pełnymi garściami. Proszę nie wierzyć w te bzdury wypowiadane przez osoby udające świętych. Nie znam nikogo, kto wyszedłby dobrze na tym skromnym życiu w permanentnym cierpieniu i masochistycznym karaniu siebie i samobiczowaniu. Dosłownie i w przenośni. - Westchnąłem, biorąc łyk płynu i zerkając na mężczyznę.
     - Panu nie proponuję, jest pan na służbie – dodałem, machając szklanką i uśmiechając się przepraszająco. No bo gdzieżbym śmiał kogoś kusić do złego. Ja? Nigdy.
     Z zadowoleniem usiadłem w fotelu, wygodnie opierając się i nieco zatapiając w miękkim materiale. Podłożywszy dłoń pod brodę, od niechcenia zerknąłem na świstek, który pojawił się na stole i dopiero po chwili pochyliłem się, żeby wziąć go i przeczytać. Cóż, dokument był obrzydliwie ludzki. Tylko oni mogli lubować się w całej tej niepotrzebnej biurokracji i drukowaniu niepotrzebnych dokumencików, które i tak później lądowały w koszu. A to nam się wmawia, że przyczyniamy się do katastrofy ekologicznej i niszczenia planety, bzdura! Nigdy nie miałem zamiaru niszczyć tego świata – to, że ludzi traktowałem inaczej wiązało się raczej z moją osobistą vendettą i zatargiem z Ojcem – ale nie znaczyło to, że chciałem unicestwić wszystko, co stworzył. W końcu i ja częściowo przyczyniłem się do powstania wszystkiego, co nas otaczało i na swój  sposób lubiłem to, co później z tego wyewoluowało.
Na jego kolejne pytanie, roześmiałem się – tym razem całkiem szczerze. W jakiś sposób rozbawiła mnie ta dociekliwość i chęć kontroli każdego skrawka mojego życia – naprawdę sądzili, że będą mogli mnie kontrolować? Nawet Ojciec nie potrafił.
     - Oh panie Walker, jak pan widzi, jestem obecnie na… urlopie. Nie snuję planów, robię to na co mam ochotę. Jeśli chcę się napić, idę do baru, jeśli chcę zatańczyć, idę do klubu, a jeśli chcę zjeść ciastko, to idę do cukierni i kupuję od razu pięć różnych.- wzruszyłem ramionami, kolistym ruchem nadgarstka nieco mieszając napój i przykładając naczynie do ust.
     - Każdy mój dzień jest inny, dlatego, że miałem dość rutyny w pracy. To mnie dobijało. Dlatego jestem tutaj i w zasadzie robię co tylko chcę. Proszę kiedyś spróbować, naprawdę odświeżające uczucie. – dodałem, po chwili z zaciekawieniem przyglądając się temu, co miał na szyi.
     - Może na przykład powinien pan spróbować rozsznurować to, co ma pan na szyi. Wygląda na dość ciasne i nieprzyjemne. Nic dziwnego, że policjanci są często tacy sztywni - dodałem, sięgając po jedno z ciasteczek i z zadowoleniem konsumując je na jego oczach i oblizując palce z czekoladowej masy. Jakobe coraz bardziej mnie intrygował. Z jednej strony reagował na moje zaczepki, a z drugiej niesamowicie dobrze się kontrolował. Nie do końca potrafiłem wyczuć, jak powinienem się przy nim zachowywać, mimo że z reguły jako wąż byłem dość śliski i potrafiłem dopasować się do każdej osoby i sytuacji. Z nim było inaczej, przez co i mi zaczynała udzielać się dziwna niezręczność.
     - Ale zanim pan pójdzie na całość, może mi pan wytłumaczy jaki jest powód pańskiego zjawienia się w tym miejscu? Mam rozumieć, że policja była tak miła, że przydzieliła mi osobistego detektywa, który będzie śledził każdy mój krok? Mimo, że dowody jasno wskazują, że nie jestem zamieszany w tą sprawę? Składałem już zeznania i nie mam nic więcej do dodania. – Teraz naprawdę żałowałem, że puściłem tamten list z dymem. Oczywiście, (gdybym był sam) być może z odrobiną mocy udałoby mi się wydobyć skrawki nadpalonego papieru z kominka i złożyć je na nowo w całość. Teraz jednak, gdy była przy mnie para wścibskich oczu, całkowicie musiałem zdać się na jego wyjaśnienia.

         Przechyliłem lekko głowę, z zadowoleniem zauważając lekkie zdziwienie w jego oczach na ten mały, acz przyjazny gest z mojej strony. Czyli już z góry nie spodziewał się żadnych „dobrych” ani uprzejmych zachowań z mojej strony. Ciekawiło mnie, czy nastawił się względem mnie tak negatywnie przez wzgląd na swoją pracę, czy być może jakieś osobiste uprzedzenia – w końcu chyba nie było to możliwe aby w jakimś stopniu wyczuwał, kim tak naprawdę jestem… Prawda?
Na jego odpowiedź jednak jakby cały mój dobry humor wyparował w ułamku sekundy. Gdy tylko wspomniał o Ojcu, jedna z moich brwi drgnęła bardzo niebezpiecznie, a wewnątrz klatki piersiowej poczułem bolesny żar, który dotkliwie przypomniał mi o tym jak bardzo nieprzyjemne potrafiło być dla mnie obcowanie ze wszystkim, co istniało w otoczeniu Ojca. To nie tak, że płakałem, krzyczałem i uciekałem na widok krzyża albo wody święconej. W przeciwieństwie do demonów zrodzonych w piekle, mnie te artefakty nie potrafiły zabić, jednak ich obecność… była drażniąca, była jak setki małych igiełek wbijających się pod skórę, albo jak stąpanie bosymi stopami po odłamkach szkła lub rozżarzonych węglach.
         W pierwszej chwili miałem ochotę unieść się i zagrozić mu by nigdy więcej nie mówił o Ojcu w mojej obecności. Czułem jak przez sekundę zebrała się we mnie siła zdolna jednym susem doskoczyć do mężczyzny i skrzywdzić go w bardzo dotkliwy sposób. Szybko jednak zdusiłem ją w zarodku, oddychając nieco głębiej i starając się rozluźnić. Nie mogłem odstawiać scen, nie mogłem dać poznać po sobie, że coś jest nie tak. Mimo, że złość tak gwałtownie jak się pojawiła, tak szybko opadła, obawiałem się, że nie dało się nie zauważyć chęci mordu wypisanej w moim spojrzeniu lub ukłucia bólu. Miałem ogromną nadzieję, że bardziej powiąże to z moim zniecierpliwieniem cała tą sytuacją, niżeli faktyczną awersją do Stwórcy i jego… skrzydlatych sługów.
Uśmiechnąłem się na to słabo, ukrywając obolałość ciała i wyraz twarzy za szklanką z alkoholem. Skoro był sługą Bożym, mógł sprawić niemały kłopot, jeśli dowiedziałby się kim jestem. Lepiej było trzymać wszystko w tajemnicy.
         -Oby nie żałował pan swoich słów – powiedziałem w końcu, zaczynając odczuwać jakąś dziwną nostalgię, zupełnie tak, jakbym zaczął mówić do niego i zarazem do samego siebie.
         -On nie jest kimś, kto zrobi wszystko aby pomóc i wyciągnąć dłoń do cierpiącego. Jest biernym obserwatorem, na którego nie można liczyć. Na pewno nie w potrzebie. – przyznałem gorzko, powoli sącząc napój ze szklanki, a gdy ta była pusta odstawiając ją na stolik i wpatrując się w kostki lodu, które powoli rozpuszczały się pod wpływem ciepła – choć odniosłem wrażenie, że w
pomieszczeniu zrobiło się nieco chłodniej.
        -Oh więc naprawdę jest pan aniołkiem- stwierdziłem, gdy radośnie oznajmił, że nie pija alkoholu. Naprawdę zagadkowy człowiek – nie pił, brzydził się papierosami, wykazał wyraźne uprzedzenie względem bogactwa, seksu i innych uciech doczesnego świata. Czy naprawdę nie popełnił nigdy żadnego grzechu? Jeśli tak… jego upadek byłby czymś naprawdę wielkim. Czymś, czym naprawdę warto było się zainteresować. Oh Ojcze, ciekaw jestem co byś zrobił, gdyby i on trafił do mojego królestwa. Byłbyś wściekły? Zawiedziony? Może w końcu zacząłbyś działać? Może zamiast stać z boku i patrzeć, w końcu pokusiłbyś się o interwencję?
         -Dowód? – spytałem z pewnym zainteresowaniem, obserwując go spod przymrużonych powiek. Wydawało mi się, że uciekał ode mnie wzrokiem, że w jakiś sposób onieśmielałem go swoją obecnością. Teraz jednak zrozumiałem, dlaczego zachowywał się w ten sposób. Miał dobrą duszę, oddaną Ojcu – nawet podświadomie uciekał od wszystkiego co złe, unikał tego i nie chciał z tym obcować. Byłem ciekaw kiedy więc odpuści i ucieknie, przygnieciony i przeciążony aurą grzechu unoszącą się w tym miejscu.
         - Panie Walker, ten człowiek popełnił samobójstwo. Wszyscy to wiemy i zgadzamy się w tej kwestii. Jak miałbym się do tego przyczynić? Przecież znaliśmy się bardzo krótko, do tego była to osoba bardzo zrównoważona i oddana swojej wierze, ale jednocześnie cierpiąca na depresję i zmagająca się z długami. Skąd podejrzenia, że miałbym mieć z tamtą sytuacją coś wspólnego? – spytałem, mimo wszystko ciekaw jego odpowiedzi. Choć bardzo bym chciał, nie byłem wszechwiedzącym, toteż nie do końca mogłem rozstrzygnąć w jaki sposób policja połączyła kropki i dotarła aż do mnie. Byłem chyba zbyt nieostrożny, a jedyny sposób żeby wystrzec się tego błędu na przyszłość, to wyciągnięcie informacji od policjanta, który siedział naprzeciwko mnie.
         Jego kolejne słowa były jednak jak uderzenie obuchem w głowę. Wiedziałem, że ludzie byli kreatywni, ale nie sądziłem, że potrafili wpadać na tak okrutne i beznadziejne pomysły. Złość rozgorzała we mnie na nowo, jednak przyszła z taką siłą, że nie do końca byłem w stanie ją powstrzymać.
         Ze zdenerwowaniem wstałem z fotela, przeciągając się niczym kot i gwałtownym krokiem podszedłem do okna, udając, że wpatruję się w zachodzące słońce i ruchliwe ulice powoli rozświetlane przez lampy. W rzeczywistości jednak patrzyłem na swoje odbicie, które z sekundy na sekundę coraz mniej przypominało człowieka. Krwisto-czerwone oczy wpatrywały się we mnie z gniewem, a z ciemnych pęknięć na policzkach powoli sączyła się wrząca smoła. Nie chciałem, aby Jakobe widział rodzącą się we mnie demoniczną wściekłość, gdy przez pewien czas zaczynałem rozważać czy jednak nie dopaść do niego i rozszarpać na strzępy. Zaraz po tym przyszła jednak myśl, że byłoby to dalece niestosowne i nieprzemyślane działanie – tym razem ludzie od razu mieliby pewność że to ja skróciłem jego marny żywot i przyniosłoby to wiele upierdliwych komplikacji.
         - Jest pan pewien, że tego chce? – spytałem w końcu, gdy udało mi się nieco opanować. Mimo to mój głos zabrzmiał o wiele ostrzej, zwierzęcej niż bym tego chciał. Przypominał on bardziej syczenie wściekłego węża połączone z warknięciem dzikiej bestii – był to głos, którego nawet i moi poddani się obawiali.
Uspokojenie przyszło dopiero po chwili, gdy wraz z miarowym oddechem demoniczne Ja ponownie zapadało w głęboki sen. W końcu udało mi się zdusić wściekłość, a moje ciało zaczęło powoli wracać do normalności i znów przypominać idealnego i pięknego, acz zepsutego do szpiku kości człowieka.
         Odwróciłem się do mężczyzny gwałtownie, wpatrując mu się głęboko w oczy ze zwierzęcą wściekłością i nadzieją, że to ostateczne ostrzeżenie z mojej strony wykurzy go z mieszkania. Jakobe wyglądał jednak na nieugiętego, ba! Nawet dziwnie rozbawionego całą tą sytuacją.
        - Cóż, chyba nie mam wyboru- powiedziałem w końcu, ściskając jego dłoń o wiele mocniej niż powinienem. Miałem ogromną ochotę zmiażdżyć ją w uścisku, usłyszeć dźwięk pękających kości, musiałem jednak zachować dobrą twarz i póki co zagrać w tą małą grę. To chyba oznaczało koniec mojego spokojnego urlopu. Musiałem wymyślić coś, co pozwoliłoby mi odczepić ten denerwujący rzep w postaci pana Walkera i to szybko, jeśli chciałem jeszcze móc wrócić do moich dotychczasowych zajęć.
         - To duże mieszkanie. Może sobie pan wybrać jakiś kąt. Ale od gabinetu proszę trzymać się z daleka - to jedyna zasada.- stwierdziłem w końcu, odsuwając się od niego i ze wściekłością ruszając w stronę wspomnianego miejsca – dając tym samym do zrozumienia, że rozmowa dobiegła końca. Ze złością trzasnąłem za sobą drzwiami, zamykając je na  klucz i opadając na obrotowe krzesło stojące przy biurku. Musiałem pomyśleć jak się go pozbyć.
Świetnie się bawisz, co Tatku? To twoja sprawka, czyż nie? Postanowiłeś się odegrać, ale nie doceniasz mnie. Nie będę grał jak mi zagrasz.

         Ze zmarszczonymi brwiami okręcałem się dookoła własnej osi na skórzanym, obrotowym krześle, otoczony ciemną aurą gabinetu. Przez zasłonięte rolety, do wnętrza sączyły się jedynie delikatne promienie zachodzącego słońca, a później ciemna aura zapadającego mroku i ciemności. Zabawne, że w jakiś sposób tak bardzo zżyłem się z moim miejscem w piekle, że postanowiłem odtworzyć je w ludzkim świecie co do ostatniego, najdrobniejszego szczegółu. Mimo, że gabinet był ciemny, słabo oświetlony i bardzo minimalistyczny, szuflady i półki na dokumenty porozstawiane po kątach zawierały akta wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek trafili (albo mogli trafić) do mojego królestwa, łącznie z ich szczegółowymi życiorysami i każdym, najmniejszym grzechem który popełnili w życiu. Gdy tylko chciałem, miałem na wyciągnięcie ręki całą tą dokumentację – ot gdyby nagle była potrzebna. Niestety mimo urlopu, wciąż od czasu do czasu musiałem kontrolować, czy w moim królestwie wszystko przebiega prawidłowo – a to czy grzesznicy otrzymują odpowiednie kary, lub czy ktoś nie postanowił przeprowadzić buntu!  Kilkukrotnie miewałem także wizyty niezapowiedzianych gości, którzy próbowali doradzić się, jak prawidłowo wykonywać swoje obowiązki.
         Po chwili, gdy bezcelowe kręcenie się wkoło znudziło mnie prawie na śmierć, zdecydowałem się sięgnąć do jednej z szuflad i niby od niechcenia zacząłem szukać nazwiska. Jakobe Walker. Jego kartoteka musiała tu istnieć – nie potrafiłem uwierzyć, że w ciągu całego swojego życia nie popełnił ani jednego grzechu. I nie pomyliłem się! Ze zwycięską miną po chwili przeszukiwania kolejnych teczek, w końcu natknąłem się na tę okraszoną jego nazwiskiem. Faktycznie była bardzo cienka – poza kilkoma błahymi sprawami jak nieopłacony bilet parkingowy czy drobne kłamstwo, nie było w niej nic interesującego. Faktycznie był niczym czysta, niezapisana tablica, chodzący ideał! Niemożliwy do skuszenia lub przeciągnięcia na swoją stronę. Przykładny policjant, dobry syn i sąsiad, pilny uczeń, bohater. Każde kolejne zdanie, które czytałem jeszcze bardziej mnie frustrowało. Wyglądało na to, że byłem zmuszony na przebywanie w jego towarzystwie, co znacznie będzie uprzykrzało mi dotychczasowe życie. W końcu przy takim świętoszku na pewno nie było mowy o jakiejkolwiek zabawie.
         Z frustracją zatrzasnąłem teczkę i cisnąłem ją ponownie do szuflady, którą zasunąłem z głośnym trzaskiem. Siedzenie w tym miejscu, gdy był tuż za ścianą, gdy słyszałem jego kroki i to, jak przetrząsa moje mieszkanie, coraz bardziej mnie irytowało. Czułem się tak, jakby ktoś wszedł do mojej świątyni i próbował wywrócić ją na drugą stronę w poszukiwaniu nie wiadomo czego. Frustrujące. Irytujące. Drażniące.
         Nie mogąc tak dłużej wytrzymać, postanowiłem postąpić w jedyny słuszny sposób – dyskretnie się wycofać. Noc zbliżała się wielkimi krokami, a to właśnie po zachodzie słońca działo się najwięcej złych rzeczy, o wiele łatwiej było kogoś skusić, czy nawet przekonać do zaprzedania własnej duszy. Z nadzieją, że chociaż wieczór uda mi się spędzić w nieco lepszej atmosferze, szybko przebrałem się w nieco odpowiedniejsze ubrania i korzystając z tego, że policjant chwilowo zajął się czymś innym (swoją drogą, czy to nie była aby przesada, żeby zamawiać sobie jedzenie i czuć się jak u siebie w domu?!), z zaciętą miną wymknąłem się z gabinetu, zmierzając w stronę jedynej drogi ucieczki z tego miejsca. Na moje nieszczęście Jakobe nie był tak pochłonięty posiłkiem, jakbym tego chciał, a jego głos zatrzymał mnie w połowie drogi. Zerknąłem na niego kątem oka, po chwili kalkulacji uznając, że raczej nie odpuści mi tak szybko.
         -Tylko wynieść śmieci, nie kłopocz się. Zaraz wrócę.- mruknąłem, przybierając na usta przyjazny uśmiech i dla potwierdzenia mojego kłamstwa, faktycznie podchodząc do kosza na wszelkie nieczystości i zgrabnym ruchem wyciągając worek, który natychmiast związałem. Nucąc cicho ruszyłem w stronę drzwi, po drodze jeszcze szybko zgarniając kurtkę, w której miałem kluczyki do samochodu i jak gdyby nigdy nic wyszedłem na korytarz, zamykając za sobą drzwi. Po kilku spokojnych krokach, rzuciłem się biegiem w stronę podziemnego garażu. Śmieci porzuciłem nieopodal zsypu, mknąc w kierunku windy, jakby w obawie, że policjant spróbuje mnie dogonić i wciskając przycisk prowadzący na piętro okraszone numerem „-2”. Choć nie do końca odpowiadało mi to, że to ja musiałem uciekać, w jakimś stopniu miałem nadzieję, że łatwowiernie i wspaniałomyślnie uwierzy w to banalne kłamstewko. Z tą myślą, gdy tylko drzwi windy rozsunęły się z cichym brzdęknięciem, szybkim krokiem skierowałem się do zaparkowanego nieopodal Astona Martina. Nie kłopocząc się zapinaniem pasów (w końcu i tak byłem nieśmiertelny), z piskiem opon ruszyłem w kierunku wyjazdu, a następnie jednego z ulubionych miejsc, w których spędzałem samotne wieczory.
         Klub Eden prowadzony był przez człowieka wiernie służącemu Asmodeuszowi. Mój bliski przyjaciel z wielką pieczołowitością zadbał o to, aby to miejsce stało się idealne do zwodzenia ludzi i zachęcania ich do oddania się wszelkim możliwym pokusom. Głośna muzyka sączyła się od wejścia, zachęcając okolicznych przechodniów do zagłębienia się do wnętrza i oddania zabawie w towarzystwie dobrej muzyki, używek a także osób świadczących wszelkie możliwe usługi.
Z lekkim uśmiechem wszedłem do środka, zaciągając się słodkim zapachem grzechu i czując jak całe napięcie dzisiejszego dnia powoli ze mnie uchodzi. Już nieco pewniej przysiadłem przy barze, prosząc barmana o mocnego drinka i odchylając się na krześle, z zadowoleniem obserwowałem upadki ludzkich dusz, które za odrobinę zabawy i przyjemności były w stanie zgodzić się na wieczne potępienie i cierpienie.
         Nawet jeśli Jakobe mnie ścigał – miałem nadzieję, że to miejsce odpowiednio go odstraszy, lub – kto wie – może skusi go do zrobienia czegoś złego?

      Ze zwycięskim uśmiechem kręciłem się na barowym krześle, powoli sącząc orzeźwiającego drinka i obserwując cały ten przybytek. W gruncie rzeczy byłem w końcu pełen podziwu! – nawet mi nie przeszło przez myśl by stworzyć miejsce, do którego grzesznicy sami będą walić drzwiami i oknami, wprost w szpony demonów i demonic. Choć czułem lekką zazdrość (no bo w końcu nie był to mój pomysł), jednocześnie lubiłem to miejsce i przychodziłem do niego, gdy musiałem pomyśleć. Woń grzechu była niezwykle orzeźwiająca i inspirująca, a ci co bardziej cnotliwi, którzy lubili patrzyć mi się na ręce, zostawali na zewnątrz. Miałem nadzieję, że ta taktyka sprawdzi się i tym razem – Jakobe nie wydawał być się osobą, która z przyjemnością zatopiłaby się w to miejsce, a to znaczyło, że mogłem mieć z nim choć przez chwilę spokój. W końcu ta cnotka na pewno nie odważy się tu wejść.
      -Ciężki dzień, co?- bardzo melodyjny i jednocześnie pociągający głos rozległ się obok mojego ucha, a na miejsce tuż obok opadł dziwny jegomość, przyodziany w barwny garnitur, jednocześnie odsłaniający nieco klatkę piersiową w niezwykle wyzywający sposób. Palił cygaro, przyglądając mi się spod długich rzęs i po chwili wydmuchując w moją stronę obłoczek szarego dymu. Uśmiechnąłem się na to lekko, przytykając szklankę do ust. Tak myślałem, że w końcu się pojawi, nie przepuściłby takiej okazji.
      -Można tak powiedzieć, Ozzie – mruknąłem, zerkając na starego przyjaciela i wzdychając cicho z niezadowoleniem.
      -Choć patrząc na ciebie widzę, że tam… na dole też nie jest zbyt wesoło- stwierdziłem zauważając jego zmęczone spojrzenie i lekko podkrążone oczy, nieumiejętnie zatuszowane zbyt dużą ilością jasnego kosmetyku. Choć jego ludzka postać była bardzo ekstrawagancka, nie dało się nie zauważyć zmęczenia a także aury rozgoryczenia unoszącej się wokół niego. Przez chwilę bił się z myślami, przerzucając cygaro między palcami, czasem wypuszczając z ust małe obłoczki dymu, a czasem manipulując nimi tak, by przybierały postać kółek lub innych kształtów.
      -Kiedy wracasz? – spytał w końcu, nieco ściszonym głosem, zupełnie tak jakby bał się mnie o to zapytać. -Wiesz, że cię tam potrzebujemy. – dodał, posyłając mi spojrzenie, którego nie widziałem od bardzo dawna. Przez chwilę miałem wrażenie, że próbował mnie o to poprosić, że bił się ze słowami, starając się sformułować błagalną litanię o mój powrót do obowiązków, jednak w końcu odpuścił, wbijając spojrzenie w tańczący tłum.
      -Nie wracam. Uczepił się mnie pewien… problem – dodałem, nie chcąc jednak zdradzać większej ilości szczegółów. Dobrze wiedziałem, że były anioł uwielbiał plotki, a nie chciałem by we wszystkich kręgach piekielnych szeptano o moim… związaniu się z człowiekiem. Jakkolwiek komicznie by to nie brzmiało.
      Nim jednak zdążyłem powiedzieć coś więcej, „problem” sam mnie odnalazł. Już po chwili poczułem rękę mężczyzny przewieszającą się przez moje ramię, a później usłyszałem słowa, które miały wybrzmieć jak obelga – choć nie do końca udana. Dostrzegłem jednak pewien niesmak, który pojawił się na twarzy Asmodeusza. Nie chciał zostawić tego tak bezkarnie.
      -Masz świadomość do kogo właśnie odzywasz się w ten sposób, dzieciaku?- zaśmiał się, choć jego głos zabrzmiał jak ostrzeżenie.
      -Daj spokój, Ozzie. To taki nieudany podryw z jego strony – powiedziałem, uznając, że nie powinienem dopuścić do jakichkolwiek rękoczynów. Nie chcąc jednak mierzić siedzącego obok demona, szybkim ruchem zrzuciłem z siebie Jakoba i ostentacyjnie otrzepałem jasną marynarkę.
      -To Westwood – mruknąłem z niesmakiem, niczym urażony bogacz, wpatrując się w pognieciony materiał i starając się jakoś wyprostować go przez kilkukrotne potarcie. Mogłem tylko przypuszczać, że ta marynarka była droższa niż wszystko to, co Jakobe miał na sobie przez całe swoje życie, tym bardziej nie zamierzałem puścić mu tego płazem – ale to nie było dobre miejsce  ani czas na takie awantury.
Mój towarzysz nie zamierzał jednak odpuścić tak szybko, bo już po chwili znalazł się przy chłopaku, łapiąc go za kurtkę i zwinnym ruchem unosząc nad ziemię.
      -Nie Lucy. Zaraz to odszczeka.- dodał, na co skrzywiłem się nieznacznie, gdy upadły anioł użył skrótu mojego prawdziwego mienia. Musiał się po chwili zreflektować, bo prychnął tylko cicho, opuszczając chłopaka i odpychając go od siebie.
W końcu:
a) awantura przyciągnęła spojrzenia niektórych osób
b) jako człowiek tak wątłej postury, nie powinien posiadać tak wielkiej siły
c) nie znosiłem tego typu bezmyślnych bijatyk, co jako mój podwładny musiał uwzględnić
d) przez drobny ułamek sekundy obaj odnieśliśmy wrażenie, że jesteśmy obserwowani
      -Zostaw go, to glina. Wiem co zaraz powiesz, ale naprawdę. Na dzisiaj już dosyć. – powiedziałem w końcu, odpychając się od baru i łapiąc za rękaw kurtki policjanta. Ta dziwna obecność nie dała mi spokoju – wiedziałem, że Ozzie także ją zauważył. W końcu obaj byliśmy kiedyś aniołami. Przez drobną chwilę, przez ułamek sekundy poczułem się jak gówniarz przyłapany przez swojego rodzica na gorącym uczynku. To ty Ojcze, nieprawdaż?.
      Chcąc jak najszybciej opuścić to miejsce i na powrót zatopić się w ciemność z dala od spojrzenia Stwórcy, rzuciłem Jakobe naglące spojrzenie i nie czekając na jego słowa, ruszyłem w stronę wyjścia, ciągnąc go za sobą i w duchu błagając o to, by puścił mimo uszu imię, którym zostałem nazwany.

     Z westchnięciem dezaprobaty przeciskałem się przez tłum, ciągnąc za sobą postać policjanta. Prawie zaczynałem żałować, że nie pozwoliłem upadłemu aniołowi troszkę ustawić chłopaka do pionu, może wtedy na zawsze by się ode mnie odczepił? Czułem na sobie zaciekawione spojrzenia stałych bywalców tego miejsca, jednak nie były one tak irytujące, jak obecność Ojca, który spoglądał na mnie karcącym spojrzeniem. Oj mogłem się założyć, że miał mi wiele do zarzucenia, nie rozumiałem jednak dlaczego tak nagle postanowił dać o sobie znać i niejako ochronić tego szarego człowieka przed marnym końcem, który go czekał. Patrzył na mnie w tej chwili dokładnie tak jak wtedy, gdy kolejni bracia przeciwstawiali się przeciwko jego woli.
W końcu muzyka coraz bardziej cichła, a nam udało się minąć wysokiego ochroniarza pilnującego wejścia do klubu, aż w końcu powiew chłodnego, świeżego powietrza oznajmił wszem i wobec iż udało nam się wyjść z tej istnej świątyni diabła.
Rzuciłem brunetowi rozbawione spojrzenie, pozwalając mu się wyrwać i odsunąć na bezpieczny dystans. Swoją drogą zabawne, że reagował tak gwałtownie na wszelki kontakt fizyczny – zupełnie jakby nikt nigdy nie zbliżył się do niego na odległość bliższą niż krok.
     -Ozzie zyskuje przy bliższym poznaniu- powiedziałem, z pewną nutą zamyślenia w głosie
     -Kiedyś też był takim grzecznym chłopcem jak ty. A potem spotkał mnie i stwierdził, że odrobina buntu mu nie zaszkodzi.- wzruszyłem ramionami, niezwykle trywializując całą tą historię. Bo też przekonanie aniołów do mojej racji nie było do końca takie łatwe. Wbrew pozorom nawet ci, którzy obecnie są mi najbliżsi, niegdyś oddani byli Bogu po wsze czasy. Teraz na przestrzeni czasu naprawdę nie rozumiałem jakim cudem tak wiele aniołów opowiedziało się po mojej stronie i było gotowych ponieść tego konsekwencje. Czy czułem się winny z powodu ich upadku? Cóż, nie mogłem przewidzieć, że ojciec ukarze nas w tak drastyczny sposób, strącając z nieboskłonu w najgłębsze czeluści piekieł, jednak tak jak i ja, pozostali również obdarzeni byli wolną wolą. Wiedzieli na co się decydują i pretensje mogą mieć tylko i wyłącznie do samych siebie.
     -Nie, to raczej takie miejsca i osoby same mnie znajdują- stwierdziłem nie mijając się z prawdą. W końcu każdy z tych grzeszników prędzej czy później będzie skazany na mnie. O ile oczywiście wrócę do pracy.
-Ja też jestem, a raczej byłem kimś w rodzaju policjanta. Pilnowałem by ci niegrzeczni dostali to, na co zasługują. Często tu przychodziłem, bo też tu takie gagatki chętnie spędzają popołudnia. – dodałem, sięgając palcami po paczkę papierosów i odpalając jednego z nich. Z przyjemnością zaciągnąłem się uzależniającym dymem, wbijając spojrzenie w nocne niebo. Szkoda, że w mieście nie było widać gwiazd, przysłoniętych światłami okolicznych domów i tych bijących z reflektorów rozświetlających chodniki.  
Moje rozmyślania przerwał jednak brzdęk kajdanek, a następnie chłód na jednym z nadgarstków. Uniosłszy wysoko jedną brew, zerknąłem na kawałek połyskującego metalu, a następnie na postać policjanta. Cóż, gdyby tylko wiedział, że z łatwością mogę je zdjąć. I gdyby tylko wiedział, na co się pisze.
     -Masz świadomość, że zrobiłeś chyba najdurniejszą rzecz w swoim życiu?- spytałem, wpatrując się w znikający w czeluści nocy kluczyk. Oj chyba ktoś tu czegoś nie przemyślał.
     -Zdajesz sobie sprawę, że od teraz będziemy nierozłączni, co więcej znaczy to tyle, że od dzisiaj będziemy razem brać prysznic, razem spać i razem korzystać z toalety? Jeśli chciałeś pooglądać mnie nago, wystarczyło tylko zapytać.- mruknąłem z lekkim uśmieszkiem. Choć było to upierdliwe, w jakimś stopniu bardzo mnie rozbawiło – byłem naprawę ciekawy, który z nas pęknie jako pierwszy, on czy ja.
     Dopalając papierosa, wyrzuciłem niedopałek do śmietnika, po chwili ruszając w stronę pobliskiego parkingu. Kto by pomyślał, że Jakobe zupełnie nieświadomie zapewni nam wieczorną dawkę adrenaliny. W ten sposób jeszcze nigdy nie prowadziłem samochodu!
     - No dobrze panie policjancie. Wracamy do domu. Ja prowadzę- powiedziałem, idąc w stronę zaparkowanego nieopodal Astona Martina i nie zamierzając przejmować się tym, że być może była to bardzo głupia decyzja. Przez to, że obecnie miałem dość ograniczoną mobilność jednej z dłoni, musiałem nieco pociągnąć Jakobe’a aby być w stanie włożyć dłoń do kieszeni marynarki i wyjąć z niej kluczyki do sportowego samochodu. Z zastanowieniem zerknąłem na nasze kajdanki, po chwili bez skrupułów ładując się na miejsce kierowcy. Nie zamierzałem wracać do domu na piechotę, a tak w zasadzie teraz to Jakobe musiał martwić się jak znaleźć sobie wygodne miejsce do jazdy. Wetknąłem kluczyk do stacyjki, od razu odpalając silnik. Panel zamigotał na różne kolory, witając mnie radośnie, a zaraz przestrzeń samochodu wypełniła muzyka z uruchomionego radia. Z iście szatańskim uśmiechem zerknąłem w lusterko, sprawdzając czy mogę bezpiecznie włączyć się do ruchu i wciskając pedał gazu, ruszyłem krętą drogą w stronę mojego lokum. Kajdanki nieco ograniczały moją mobilność, toteż jazda była niezwykle brawurowa – skręcanie okazało się dość sporym problemem, przez co nie byłem pewien czy nie zarysowałem kilku zaparkowanych na poboczu samochodów. To ich wina! Nie parkuje się w miejscu, w którym szaleńcy mogą do woli prowadzić swoje samochody! Mijając znaki zwiastujące koniec ograniczenia prędkości, wbiłem pedał gazu niemalże do samej podłogi, rozkoszując się pomrukiem silnika. To jedno udało się ludziom – tworzyli piekielnie dobre maszyny. Coś czułem, że od jutra Jakobe każe tłuc mi się komunikacją miejską, więc postanowiłem tej ostatniej nocy nacieszyć się resztkami wolności, które jeszcze mi pozostały.
     -Lubisz łamać przepisy?- zagadnąłem go, obierając nieco okrężną drogę do domu i z rozbawieniem zerkając na mijany radiowóz, z którego policjanci rzucili nam zaskoczone i zaniepokojone spojrzenie.
     -Twoi koledzy pewnie zaraz pomyślą, że jesteśmy jakimiś zbiegami- zauważyłem z rozbawieniem, zauważając że policjanci zamierzają ruszyć za nami w pościg.
     -Mam twoje zezwolenie aby uciec, czy wolisz się tłumaczyć?

    Z pewnym, nieco dziwacznym zadowoleniem rzuciłem mężczyźnie obok spojrzenie, gdy ten osunął się nieco na fotelu i pozwolił mi na odrobinę zabawy. Wyszczerzyłem się więc, mocniej zaciskając palce na kierownicy i słysząc krew szumiącą w uszach, docisnąłem pedał gazu niemalże do samej podłogi. Samochód wydał z siebie stłumiony warkot, gdy mknął między samochodami, w końcu wjeżdżając na obwodnicę i wiadukt ciągnący się ponad miastem. Wóz policyjny został daleko w tyle, a drobina mocy pozwoliła mi chwilowo zmanipulować napisem na tablicy rejestracyjnej, a także kolorem lakieru. Nie chciałem zrzucić sobie na głowę kolejnych podejrzeń, ani tym bardziej kolejnych policjantów, którzy sukcesywnie wierciliby mi dziurę w brzuchu swoją papierkową robotą a także komicznymi zarzutami. W prawdzie, gdyby nie chcieli żeby tak szybko jeździć, to po co tworzyli maszyny zdolne do takich osiągów?
W końcu nieco zwolniłem, obierając drogę powrotną do domu i śmiejąc się zwycięsko, rzuciłem policjantowi obok, pełne zadowolenia spojrzenie.
    -Żyjesz jeszcze, aniołku? – spytałem z rozbawieniem, zauważając że nie przepadał za tak szybką i brawurową jazdą. Cóż, nawet jeśli zamierzał potem spełnić swoje pogróżki i odebrać mi prawo jazdy, zobaczenie jego przerażonej miny było warte takiego poświęcenia. Tym bardziej, że w  pewnym momencie wezwał nawet moje imię, co zamierzałem wytknąć mu prędzej czy później. W końcu tak samo jak Ojciec, i ja byłem wyczulony na wzywanie mojego imienia – nawet jeśli wiązało się to z rzuceniem obelgi, albo porównaniem, moja uwaga gwałtownie koncentrowała się na osobniku, który odważył się mnie mniej lub bardziej świadomie wezwać.
    Zabawne, że nawet i Jakobe w pewien sposób o mnie pomyślał – nawet jeśli nie było to związane z pozytywnym wydźwiękiem.
Zaśmiałem się cicho, na myśl o tym, że gdyby tylko znał prawdę, zapewne nie wygrażałby się ani nie próbował mnie strofować. To w jakiś sposób utwierdziło mnie w przekonaniu, że całkiem nieźle zakamuflowałem się dzięki mojemu „przebraniu”. Musiałem być naprawdę wiarygodnym człowiekiem, skoro Jakobe kompletnie nic nie podejrzewał aż do tej pory - być może znaczyło to, że nie będę musiał się przy nim pilnować, tak jak z początku sądziłem.
    -Na pewno o mnie słyszałeś. No wiesz, w kontekście mojej pracy.- uśmiechnąłem się krzywo, pchany diabelską ciekawością jak zareagowałby, gdybym powiedział mu chociaż ułamek prawdy. Postanowiłem na chwilę wrócić do tematu naszej rozmowy sprzed brawurowej ucieczki, nie zamierzając jej porzucać w niepamięć. Było to coś, co chciałem powiedzieć mu już od jakiegoś czasu. W końcu znany ze swojej pychy, rzadko kiedy potrafiłem utrzymać tajemnicę zbyt długo.
    -Jestem znany pod pseudonimem „Gwiazda Zaranna”- wyjaśniłem jeszcze. Mógł uznać to wszystko za słaby żart, mógł także skojarzyć te dwa słowa z moim fikcyjnym nazwiskiem, które przyjąłem. Ale mógł także połączyć to z wiarą, z legendą, z mitem o moim pochodzeniu i tym, jaką funkcję pełniłem jeszcze na początku istnienia świata.
    Nie ciągnąłem tematu dalej – postanowiłem dać mu przestrzeń na interpretację, w momencie gdy ja wjeżdżałem już między dobrze znane budynki, a następnie zwolniłem, wjeżdżając do podziemnego garażu. Z westchnięciem zaparkowałem samochód na swoim miejscu, a potem wyjąłem kluczyk ze stacyjki, odchylając się nieco na siedzeniu.
    - No to jesteśmy. To był całkiem udany wieczór, nie uważasz?- spytałem, gramoląc się do wyjścia. Podtrzymałem go aby nie upadł, a gdy w końcu udało mi się wyswobodzić z samochodu, rzuciłem swojemu odbiciu w lusterku zadowolone spojrzenie i wolną dłonią przeczesałem palcami jasne kosmyki, które nieco rozsypały się przez nasze samochodowe akrobacje.
    - No cóż, skoro nie interesuje cię moje ciało, to radzę ci coś sensownego wymyślić, bo idę pod prysznic - przyznałem z lekkim uśmieszkiem, zamykając samochód i ruszając w kierunku windy prowadzącej w wyższe rejony apartamentu. Nie tyle co się z nim droczyłem, ile faktycznie czułem że potrzebuję odrobiny odświeżenia. Woń grzechu przesiąkła mnie na wskroś, a nawet i ona potrafiła być czasem irytująco-drażniąca. Z tego też powodu, gdy tylko znaleźliśmy się w apartamencie, nucąc z zadowoleniem, ruszyłem w stronę sporej łazienki utrzymanej w kolorach szarości. Spora kabina prysznicowa powinna zmieścić nas oboje, choć zaczynałem mieć pewne obiekcje przed całym tym pomysłem. Wbrew pozorom poczułem pewnego rodzaju skrępowanie na samą myśl, że ktoś miałby wtargnąć w tak prywatne sfery mojego życia. I to ktoś mimo że atrakcyjny, to kompletnie niezainteresowany.
    - To co panie policjancie. Wymyślił pan coś na nasz mały… problem- spytałem, pokazując palcem na kajdanki i jednocześnie zastanawiając się, jak się rozebrać, aby nie uszkodzić drogich ubrań.

    Nie mogłem powstrzymać lekkiego uśmieszku, który wpełzł na usta, gdy tylko usłyszałem jego odpowiedź na uchylenie rąbka tajemnicy. Musiałem przyznać, że oburzenie było emocją, której się nie spodziewałem. Założyłem, że raczej wyśmieje mnie, spróbuje ośmieszyć albo zręcznie uniknie tematu. On jednak okazał zniesmaczenie. Z każdą chwilą zaskakiwał mnie coraz bardziej, a ja byłbym kłamcą, gdybym zaprzeczył, że nie zaczynało mi się to podobać. W końcu uciekłem z pracy, ponieważ miałem dość rutyny. Miło było spotkać kogoś, kto zachowywał się w zupełnie odmienny i nieprzewidywalny sposób.
    -Zostawiam to do twojej interpretacji- odparłem, z pewnym zastanowieniem wpatrując się w drogą marynarkę i zastanawiając się jak ją zdjąć. Niestety przez kajdanki, było to zupełnie niemożliwe – na pewno nie bez posiłkowania się mocą, którą dysponowałem. Ale czy mogłem jej użyć tuż przy nim? Był w końcu spostrzegawczy i z całą pewnością nie był idiotą, a wytłumaczenie w jaki sposób zdjąłem ubrania, byłoby dość trudne. Może gdybym go upił? Ale taki świętoszek raczej nie dałby się doprowadzić do stanu upojenia alkoholowego. Ba! Byłem prawie pewien, że nie dałby w siebie wlać ani kropelki.
    -To nie narcyzm. Moim grzechem jest pycha.- wzruszyłem ramionami na komentarz odnośnie poprawienia fryzury. W końcu kimże bym był, gdybym nie dbał o mój wizerunek? Gdybym nie upajał się własną potęgą i możliwościami? Nawet jeśli tego nie chciałem… w mojej pracy musiałem grać, musiałem okazywać swoją wyższość na każdym kroku, inaczej nikt by mnie nie słuchał. To była cena, jaką musiałem wówczas płacić – i jak widać pewne przyzwyczajenia zostały nawet i do dnia dzisiejszego.
    -Ale skoro ci to przeszkadza, to postaram się kontrolować. Wiesz miło byłoby, gdybyś dla odmiany zdradził jakieś swoje sekrety. Mam wrażenie, że póki co to głównie ja dzielę się swoją prywatą. – mruknąłem, pozwalając pociągnąć się w stronę kuchni i z pewnym powątpiewaniem wpatrując się w jego profil, gdy bezczelnie przeszukiwał szafki i szuflady.
    -Oh miło, że przyznajesz się do myszkowania po mieszkaniu.- mruknąłem na jego słowa, zaraz jednak orientując się czego tak uporczywie szuka. O nie. NIE. NIE MA MOWY. Z coraz większym przerażeniem wpatrywałem się w narzędzie zbrodni, którym wesoło wymachiwał to w lewo to w prawo. Czułem, że ten człowiek jest szalony, ale nie sądziłem, że był gotowy zniszczyć rzeczy, które nawet nie należały do niego. Gdy tylko przestąpił krok w moją stronę, ja odsunąłem się krok w tył, starając się odsunąć drogą marynarkę jak najdalej od ostrzy trzymanych w rękach policjanta.
    -No dobra panie geniuszu, a jak się mam potem ubrać? Chyba nie chcesz, żebym paradował z gołą klatą przez kilka dni!- mruknąłem, mając nadzieję, że to w jakiś sposób przekona go do odpięcia kajdanek po dobroci. Obawiałem się jednak, że ten argument nie będzie dla niego w żaden sposób przekonujący. Szlag by to.
    -Z resztą ty też musisz wziąć prysznic. Nie wpuszczę cię do mojego łóżka, śmierdzisz fajkami. Jak zamierzasz się potem przebrać? Pomyśl, Jakobe... – jęknąłem ze zrezygnowaniem, uznając że skoro argumenty dotyczące mojej osoby na niego nie działają, być może bardziej zmartwi się o samego siebie.
    -Musisz mieć jakiś zapasowy kluczyk. Zawsze jakiś jest, nie wierzę, że ten który wyrzuciłeś był jednym, jedynym. – mruknąłem, po chwili jednak wpadając na pomysł, który mógł się udać.
    -Słuchaj, możemy zawrzeć umowę. Odepniesz kajdanki na czas kąpieli, a potem przypniesz mi je z powrotem. Obiecuję, że przez te piętnaście minut nigdzie nie ucieknę.- powiedziałem, po chwili wyciągając w jego stronę dłoń na znak przypieczętowania umowy. Jeśli to nie podziała, to nie podziała prawdopodobnie już nic.

    Tak jak sądziłem, policjant nie chciał tak łatwo ustąpić. Każdy mój argument odparł z podwójną siłą – której w zasadzie się po nim nie spodziewałem. Sądziłem raczej, że zawstydzi się na samą myśl o tej jakże kłopotliwej sytuacji i bez skrupułów odepnie wiążące nas kajdanki. Był jednak dużo bardziej uparty i pewny siebie niż sądziłem – owszem już nie pierwszy raz pokazał, że nie jest słabiutką duszą, która drżała z przerażeniem na każdym kroku, lub onieśmielona odsuwała się i próbowała uciec, ale jej czystość dała mi nadzieję na to, że strach przed zbrukaniem się nawet przez ukazanie własnego ciała, zwycięży nad racjonalnością. Patrząc jednak w jego oczy, widziałem w nich nieustępliwość – Jakobe był jak skała, której nie sposób było rozkruszyć. Choć nie widziałem jego duszy jasno, nawet z tej odległości czułem jej siłę. Nie był osobą, którą łatwo było złamać lub nakłonić do czegoś wbrew wartościom. I to czyniło go w tym świecie tak wyjątkowym.
    -Dlatego postanowiłeś przejrzeć wszystkie szuflady w moim mieszkaniu? Dziwny sposób na orientowanie się i zadamawianie.- złapałem się tego tematu niczym tonący brzytwy, starając się jak najbardziej odwlec moment, w którym ostrza zatopiłyby się w materiale ubrań, które miałem na sobie. Jego zaczerwienione policzki jasno dały mi do zrozumienia, że uderzyłem w czuły punkt – przyłapałem mężczyznę na robieniu czegoś, co nie do końca było w porządku. Postanowiłem to wykorzystać, tym samym osłabiając jego zapał.
    -Mówił ci ktoś, że jesteś szalony? – mruknąłem, coraz bardziej zbliżając się do kanapy i czując się trochę jak osaczone zwierzę. Ostrza nożyczek niebezpiecznie błyszczały, coraz bardziej zbliżając się w moim kierunku. Kończył mi się czas i pomysły.
    -Wyrzucić jedyny kluczyk do kajdanek? Jestem naprawdę ciekawy w jaki sposób zgubił się ten oryginalny. Nie chcesz mi opowiedzieć?- spytałem, czując jak kropelka potu spływa po mojej skroni – cholera, nie pamiętam kiedy ostatni raz znajdowałem się w takiej sytuacji. To tylko dobitniej uświadomiło mi jak odmiennie zachowywałem się w tym miejscu. Czy to ludzkie ciało tak wpływało na moje poczynania? Przecież bez niego… byłem dumnym władcą Piekieł, chłodnym, opanowanym, potężnym. Mógłbym pozbawić tego człowieka życia jednym pstryknięciem palców, ale zamiast tego uciekałem przed nim i korzyłem jak przerażone zwierzę czekające na śmierć z rąk rzeźnika. To było tak odmienne, że w pewnym momencie zacząłem zastanawiać się, czy nadal byłem sobą. Czy to miał na myśli Asmodeusz, gdy prosił mnie o powrót do pracy? Czy bał się, że życie wśród ludzi tak bardzo mnie odmieni? Nonsens! Nie byłem przecież byle kim! I ten człowiek wkrótce przekona się o tym na własnej skórze.
Wyciągnięta dłoń w moją stronę ożywiła mnie i jednocześnie wywołała krzywy uśmiech na twarzy. Nie byłem w stanie odczytać jego myśli, ale wątpiłem by był w pełni świadomy tego, co właśnie robi. Chciał zawrzeć ze mną pakt? W porządku. Jakże mógłbym mu odmówić!
    -Nie wiem czy chcesz to robić – powiedziałem, prostując się nieco i patrząc mu głęboko w oczy. Czułem jak elektryzujące ciarki ekscytacji przechodzą mi po plecach – nie pamiętałem kiedy ostatnio zawierałem pakt z człowiekiem. Nie byłem w końcu podrzędnym diabłem i rzadko kiedy wzywano moje imię. Zaraz jednak ekscytacja ostudziła się, gdy w niej pojawiło się uczucie, którego nie czułem już bardzo dawno temu. Troska. Czy ja naprawdę zmartwiłem się o tą biedną duszę? Czy to naprawdę było w porządku? Jeszcze raz zerknąłem w jego oczy, a to co w nich zobaczyłem stłumiło dobre uczucia i na powrót przywróciło wręcz zwierzęcą ciekawość. Był pewien. Choć nieświadomy, wypowiedział swoje słowa szczerze a w jego zamiarze ujrzałem tylko lekkie zawahanie. Chciał to zrobić. Więc winić powinien tylko siebie.
    -No dobrze. Skoro tego chcesz, nie mogę ci odmówić. Żadnych kłamstw ani ucieczek. Będę z tobą szczery od początku, do końca, odpowiem na wszystkie twoje pytania i będę grzeczny – w moim standardzie bycia grzecznym. Ale w zamian za to, nie będziesz się wtrącał gdy cię o to poproszę. I za obietnicę, że nie oszalejesz przez to, co możesz zobaczyć. - moje warunki nie były wcale takie złe, prawda? Mogłem zechcieć wszystkiego, jego duszy, posłuszeństwa, życiowej energii. Po dłuższym zastanowieniu niechętnie przyznałem sam przed sobą, że nie chciałem go krzywdzić, że w jakimś stopniu jego towarzystwo wcale nie było takie irytujące. Był ciężkim typem to prawda, ale… nie chciałem go stracić. A czułem, że to może się stać, gdy zmuszony będę wyjawić mu prawdę.
    -Umowa stoi- dodałem, ściskając jego dłoń. Po krótkiej chwili poczułem przyjemne ciepło rozchodzące się wzdłuż nadgarstka, a nasze splecione dłonie spowił błękitny płomień, znak naszej przysięgi, naszego paktu. Stało się, umowy nie można było już tak łatwo cofnąć.
    -No cóż, skoro chcesz prawdę, to znaczy że nie muszę się już ograniczać. - w pewnym sensie odetchnąłem z ulgą, a zwieńczeniem moich słów był brzdęk opadających kajdanek, które odpięły się z naszych nadgarstków i spadły na podłogę.
Westchnąwszy cicho, delikatnie (sam byłem zaskoczony własną delikatnością!) złapałem nożyczki i wyjąłem je z jego dłoni – ot tak na wypadek, gdyby w panice spróbował ich użyć. Jeszcze zrobiłby sobie nimi krzywdę.
     Zerknąłem na niego z zaciekawieniem, starając się ujrzeć jego emocje. Chciałem zobaczyć jego spojrzenie i wyraz twarzy, gdy zorientuje się, że nie ma do czynienia ze zwykłym człowiekiem.

    Nie powiem – odetchnąłem z ulgą na myśl, że już więcej nie muszę się przed nim ukrywać albo udawać, że jestem kimś innym. Zabawa w człowieka choć była z początku zabawna, na dłuższą metę zaczynała być męcząca i frustrująca – tym bardziej, że nawet we własnym apartamencie nie mogłem być zupełnie sobą, nie mogłem rozwinąć czarnych jak noc skrzydeł ani poprawić pękniętej i roztrzaskanej na milion odłamków aureoli. Teraz gdy w końcu odzyskałem swobodę, miałem ochotę zacząć się śmiać z ogromnej ulgi, która na mnie spłynęła i aż żałowałem, że nie przyznałem się do tego wszystkiego znacznie wcześniej. Jakobe chyba nie spodziewał się takiego ruchu – z dziwną satysfakcją obserwowałem jak jego źrenice rozszerzają się w szoku, gdy powoli dochodziło do niego to, co właśnie się stało. Byłem pewien, że jeśli tylko przyjrzałbym się dokładniej, mógłbym ujrzeć myśli, które przepływały w jego umyśle.
    -Oczywiście, że nie jestem. Nigdy nie twierdziłem, że jest inaczej.- zauważyłem zgodnie z prawdą, pozwalając sobie na łobuzerski uśmiech. Zabawne, że zaledwie mały pokaz był w stanie wywołać w nim tak burzliwą reakcję. Zaskakujące jednak było to, że nie dojrzałem w nim ani odrobiny strachu. Zmieszanie? Może troszkę, zaskoczenie? Raczej tak. Byłem przekonany, że jako człowiek tak czystej i nieskazitelnej natury, raczej wpadnie w panikę. W końcu zawarł ze mną pakt – może i nieświadomie, ale jednak. To z pewnością odbije się na jego rachunku sumienia i zostanie skrzętnie zanotowane na kartach jego losu, a następnie wykorzystane podczas sądu nad jego duszą gdy nadejdzie już kres życia. Dlaczego się nie bał? Zadawałem sobie to pytanie coraz bardziej dobitnie, czując jak wewnątrz mnie zaczyna rodzić się pewna obawa. Coś było nie tak – zwykły człowiek zachowałby się w zupełnie inny sposób.
    Wątpliwości zostały rozwiane szybciej niż się spodziewałem – nagle w pomieszczeniu rozległ się trzask pękającego materiału, a zaraz tuż zza pleców mężczyzny wystrzeliła para skrzydeł. Musiałem odsunąć się na krok, by nie oberwać jednym z nich prosto w nos – wolałem nie sprawdzać tego, czy mogłem wyjść z takiego „starcia” bez szwanku na własnym zdrowiu. W pierwszym momencie w szoku przeniosłem spojrzenie to z twarzy chłopaka, to na parę skrzydeł. Chyba tym najbardziej zaskoczonym – byłem jednak ja.
    -A ty prawdziwym aniołkiem- odpowiedziałem z zastanowieniem schylając się po jedno z piórek, które wypadło po tak gwałtownym rozwinięciu skrzydeł. Z pewnym westchnięciem wziąłem je między palce, wyczuwając bijące z niego boskie ciepło, dobro i łagodność. Przez chwilę obracałem je w dłoniach, z zastanowieniem wpatrując się w każde z delikatnych pasemek. Kim jesteś Jakobe Walkerze? Pojedyncza para skrzydeł co nieco mi o nim mówiła – nie był bytem postawionym wysoko w anielskiej hierarchii, nie wydawał się być także aniołem przeznaczonym do walki. Był zwykłym stróżem? A może pełnił jakąś inną rolę? Ale w takim razie dlaczego trafił akurat do mnie? Tak dobrze się zakamuflowałem? Bzdura! Przed wzrokiem Ojca kompletnie nic nie umyka, był świadomy tego, że wysyła swojego sługę wprost do mnie. Ale dlaczego?
    -To wiele tłumaczy. Już rozumiem dlaczego twoja dusza była przysłonięta. Nie mogę sądzić anioła.- stwierdziłem, unosząc spojrzenie wprost na niego i chwilę zastanawiając się nad kolejnym krokiem. Gdzieś w mojej duszy zrodziła się obawa przed nieznanym. Obawiałem się jego kolejnej reakcji, dlatego niczym dzikie zwierzę postanowiłem wykonać pierwszy ruch. Najlepszą obroną jest atak, prawda? Wtedy też gwałtownie doskoczyłem do anioła, przypierając go do ściany i zastanawiając się, co powinienem zrobić z tym fantem, że odsłoniłem się przed kimś takim jak on.
    -Dlaczego Ojciec cię przysłał? Masz zmusić mnie do powrotu? A może masz mnie zgładzić? Sądziłem, że do takiego zadania przydzieli bardziej jakiegoś Archanioła, a ty nie wyglądasz mi na kogoś, kto byłby w stanie siłą sprowadzić mnie do „domu”- mruknąłem ostrzegawczo. Czułem coraz większy niepokój związany z całą tą sytuacją – Jakobe (o ile tak naprawdę się nazywał) nie miał pojęcia o mojej prawdziwej naturze, co znaczyło, że Ojciec nie wtajemniczył go we wszystkie szczegóły. Nie rozumiałem motywów Stwórcy i chyba to przerażało mnie najbardziej. Nie miałem pojęcia co zaplanował i dlaczego prawdopodobnie stałem się częścią jego nowego, boskiego planu.
    -To dlatego Ojciec cię ochronił. Dlatego nie pozwolił Asmodeuszowi cię skrzywdzić tam w klubie. Myślałem, że zmartwił się o kolejną duszę, ale miał inny zamiar. Jaki?- spytałem, jednocześnie nieco mocniej dociskając go do ściany i kładąc dłonie po obu stronach jego głowy tak, by nie był w stanie mi uciec. Musiałem zrozumieć co tu się dzieje i to jak najszybciej.