DEUTSCHLAND ÜBER ALLEN

————————————————————————————————————
j  o  h  a  n  n       k  o  n  s  t  a  n  t  i  n       s  c  h  n  e  i  d  e  r    |   37 jahre alt    |   14.11
die ehefrau und zwei söhne    |    munich, deutschland    |    hauptmann    |   abteilung III
gruppe III f: abwehr im ausland       |       blonde haare      |      blaue augen      |     180 cm
————————————————————————————————————
S C H E N K          M I R           W O R T E           I C H           E R T R I N K          I M          S C H W E I G E N
L A S S              M I C H             D E I N E              W E L T             V E R S T E H E N     -     V E R S T E H N
G E H         N I C H T         F O R T          L A S S         M I C H       N I C H T        L Ä N G E R        L E I D E N
U  N  D      U  M       D  E  I  N  E      G  N  A  D  E       F  L  E  H  E  N

6 kwietnia, 1941

   
Nad Warszawą wisiała ponura, gęsta mgła.

       Spowijała wszystko. Nawet blady blask reflektorów mercedesa 170VK nie był w stanie się przez nią przebić. Całości dopełniał kierowca, który co parę minut pozwalał sobie na ciche przekleństwo, próbując sobie przypomnieć, w którą ulicę należało skręcić, aby dojechać do dzielnicy niemieckiej z dworca głównego.
       W międzyczasie siedzący z tyłu mężczyzna rozglądał się z widocznym w oczach zainteresowaniem po okolicy. Co prawda ledwie było widać drogę, a co dopiero całe miasto, ale to nie zniechęciło Hauptmanna Schneidera. Nawet malujące się wśród mgły widoczne zarysy kamienic wzbudzały w nim ciekawość, która wyjątkowo nie była tylko popychana jego profesją.
         Poprawił płaszcz. Kwiecień nie był zbyt ciepłym miesiącem, a już zwłaszcza rano. Odsłonięty dach mercedesa sprawiał, że zdawało się jeszcze zimniej.
       Pierwszy raz widział to miasto na oczy. Od Berlina różniło się nieporównywalnie, lecz czy było gorsze? Niewątpliwie atmosfera nie sprzyjała. Liczył na to, że niebawem mgła opadnie, chciałby ujrzeć je w świetle dnia. Może tak naprawdę było odrażające, a może...
       — Verdammt! — warknął głośniej niż wcześniej kierowca, co wyrwało z zamyślenia mężczyznę i posłał swojemu adiutantowi, Markusowi Wintersteinowi pytające spojrzenie. Tamten się lekko zmieszał i przełknął ślinę. — Przepraszam panie kapitanie, ta przeklęta mgła...
       — Nie szkodzi — odpowiedział Johann, którego naprawdę w tym momencie nie interesowały przeprosiny adiutanta. Jazda była przyjemna, skoro się wydłużyła, należało z tego korzystać. — Jesteśmy blisko?
       — Za chwilę będziemy, panie kapitanie. Właśnie — zgrzytnął zębami — Minęliśmy skręt. Muszę zawrócić.
       Johann nie skomentował tego ani słowem, jednak w głowie zrobił sobie małą notatkę, by później nakazać młodemu oficerowi wyuczyć się mapy całego miasta. Chociaż nie mógł narzekać. Chłopak o wyjeździe do Warszawy dowiedział się parę godzin po nim, a i tak dobrze sobie radził w terenie.
       Ostatecznie udało się wjechać na teren Strasse der Polizei i zająć odpowiednie miejsce, a Johann mógł w końcu opuścić samochód. Wysiadając, wziął swoją czapkę oraz aktówkę, ale nie było to wszystko, co przywiózł z Berlina. Odszukał wzrokiem Wintersteina i przywołał go do siebie.
          — Zawieź moje rzeczy do mieszkania, które mi przydzielili. Tu masz adres. —  Wyciągnął z kieszeni zapisany kawałek papieru i wręczył go mężczyźnie.
               — Tak jest panie kapitanie!
       — No leć już. — Johann uśmiechnął się do Wintersteina, który zaraz ponownie uruchomił silnik samochodu.
       Sam kapitan skierował swoje kroki ku głównemu gmachowi, skąd miał odebrać kolejne rozkazy.




          — Kapitan Johann Schneider. Oddelegowano mnie tutaj.
          — Awizowano pańskie przybycie — Wysoki, dość sztywno stojący mężczyzna o siwych włosach mierzył go przez chwilę czujnym spojrzeniem, po czym wyciągnął dłoń, którą zaraz Johann uścisnął. — Standartenführer Wolfgang von Meyer. To ze mną i moimi ludźmi będzie Pan teraz pracował. Świetnie się składa, że jest Pan wcześniej, za chwilę mamy naradę gdzie wydam nowe instrukcje dotyczące prowadzonych przez nas operacji. Jak się Panu podoba gabinet?
       — Bardzo przyjemny. Nie wiedziałem, że to Pan odpowiada za jego przydział.
       — Zwykle się tym nie zajmuję — Meyer machnął dłonią niedbale i wyciągnął papierosy z kieszeni munduru. — Pali Pan?
       — Na razie podziękuję.
       Mężczyzna wyciągnął papierosa i wsunął sobie do ust.
       —  Proszę mnie nie zrozumieć źle Schneider. Nie mam nic przeciwko Abwehrze, zastanawia mnie jedynie, dlaczego przysłano kogoś aż z Berlina...
       — Nie moją rolą jest kwestionować rozkazy moich przełożonych, Herr Meyer —  odparł Johann z lekkim uśmiechem, który jednak nie przysłaniał wyczuwalnej w głosie nuty ostrzeżenia. —  Pana zapewne też nie.
       Mężczyzna przyjrzał mu się uważnie, po czym powoli wypuścił dym z ust, a na jego twarzy również pojawił się uśmiech, tylko wyjątkowo chłodny.
       — Niech Pan się nie zapomina. Prawdziwy wróg jest poza murami tego budynku. Proszę o tym pamiętać.  
       Esesman przyglądał mu się dłuższą chwilę, jakby chciał wyczytać coś z twarzy kapitana, doszukać się jakichś słabości, podejrzeń. Najwyraźniej nie znalazł nic, co mogłoby go zainteresować, bo dopalił papierosa i klasnął w dłonie.
       —  Dobrze. Nie traćmy czasu. Zapraszam do mojego gabinetu. Tam przekażę Panu i reszcie współpracowników odpowiednie wytyczne.
       Johann pokiwał głową i udał się z von Meyerem przez długi korytarz i na drugie piętro, gdzie znajdował się gabinet oficera. Szli w milczeniu, wsłuchując się w charakterystyczny stukot podbitych obcasów oficerek. Trwało to jednak może niecałe dwie minuty, bo zaraz byli już na miejscu. Mężczyzna wpuścił Johanna do środka i zamknął za nimi drzwi.
       — Panowie, mamy dziś gościa. Hauptmann Schneider z Abwehry —  przedstawił go znudzonym tonem Standartenführer, zupełnie jakby co tydzień musiał robić to samo. Nie było to wykluczone, aczkolwiek to zwykle SD próbowało wchodzić w kompetencje kontrwywiadu. — Abwehra postanowiła wspierać nas w operacjach przeciwko partyzantom w Warszawie. Bardzo ładnie z ich strony.
       Tu i ówdzie pojawiło się parę rozbawionych min. Johann zasalutował reszcie oficerów zgromadzonym w pomieszczeniu i zajął miejsce na fotelu bardziej na  uboczu, skąd miał dobry widok i na  Standartenführera i na esesmanów. Jeden z nich szczególnie się wyróżniał, ponieważ poza dowódcą również miał na sobie czarny, elegancki mundur, na którym wyraźnie odznaczał się umiejscowiony na piersi krzyż żelazny. Musiał być zdecydowanie kimś ważniejszym niż otaczających go trzech kolegów. Johann kątem oka zerknął na patki od munduru. Sturmbannführer. Miał wyjątkowo zobojętniały wyraz twarzy, jakby nieszczególnie go interesowało co się obecnie dzieje.
       Dźwięk rozsuwanej mapy na ścianie przyciągnął uwagę kapitana i pozostałych zgromadzonych w gabinecie. Narada się rozpoczęła.

       —  Oto mapa działania bandyckich grup dywersyjnych. — Standartenführer von Meyer pokazał wskaźnikiem na mapę dystryktu warszawskiego, na której nakreślone były czerwone okręgi. —  Aktywizację zaobserwowano w kwadratach A2, C4, H7 oraz w D6 i E3 gdzie dotąd nie notowano żadnych incydentów. —  Meyer spojrzał na słuchające go towarzystwo i ustawił się do niego przodem, zaciskając dłonie w skórzanych rękawiczkach na srebrnym wskaźniku.  - Sprawa jest jasna. Pobłażliwość rozzuchwala. Toteż najbliższe tygodnie poświęcimy akcji oczyszczania naszego zaplecza. Dzisiejsze zebranie to omówienie najlepszych metod służących do wykonania zadania postawionego przed policją i służbą bezpieczeństwa naszego dystryktu. Doniesienia naszych agentów potwierdzają przypuszczenia naszej radiolokacji, że na terenie tego powiatu działają  dwie bądź trzy stacje szpiegowsko-dywersyjne. —  Niespodziewanie oficer uśmiechnął się, choć przecież w tej wiadomości nie było nic, co mogłoby go zadowolić. Dopiero po odczekaniu stosownej chwili był skłonny podzielić się z resztą oficerów w pokoju pozytywną informacją. —   Jedną udało się nam zlokalizować...
       Johann nie spuszczał wzroku z mężczyzny od początku jego wykładu, a gdy usłyszał o pomyślnym wykonaniu zadania, wyprostował się. Tymczasem Meyer ciągnął dalej.
       — Jeśli nie likwidujemy jej natychmiast, to tylko dlatego, aby umożliwić naszemu agentowi rozpracowanie grupy i nazwisk oraz kontaktów.
       To ciekawe. Gestapo musiało robić całkiem dobrą robotę na terenie miasta, ale Johann nie zamierzał powiedzieć tego na głos. Zamiast tego cicho odchrząknął, czym ściągnął na siebie uwagę dowódcy.
         — Jakieś pytania?
       — Ja. Z tego co Pan powiedział, Herr Standartenführer, rozumiem, że SD dysponuje agentem wewnątrz grupy?
       Na twarzy mężczyzny pojawił się pobłażliwy uśmiech.
       — Niekiedy i nam się coś udaje. Nie tylko Abwehrze, Schneider.
       W pomieszczeniu rozbrzmiał głośny śmiech, a siedzący w czarnym mundurze esesman odpalił papierosa, przez co pokój wypełnił się jeszcze bardziej duszącym dymem. Johann, słysząc te śmiechy, również pozwolił sobie na uśmiech, choć potwierdzenie informacji przez Standartenführera wcale go nie ucieszyło. A jego szef będzie jeszcze mniej zadowolony.
       — Z gratulacjami wstrzymam się do czasu zakończenia akcji —  odpowiedział spokojnym tonem, gdy towarzystwo się uspokoiło.
       — Tylko bez partykularyzmu, moi panowie. —  mruknął ciszej Meyer, przeciągając nieznacznie głoski. W Berlinie wszyscy zdawali sobie sprawę z wyraźnych podziałów między Abwehrą a SD, najwyraźniej na terenach okupowanych te podziały stawały się jeszcze bardziej widoczne.
       Dowódca rozejrzał się po zgromadzonych, a następnie podszedł do swojego biurka i wziął do ręki opakowanie papierosów. Wsadził sobie jednego do ust i odpalił od zapałki, którą następnie wrzucił do kryształowej popielniczki, leżącej tuż obok paczki.  
       —  Wracając —  Meyer chcąc na powrót przykuć uwagę współpracowników, stuknął kilka razy wskaźnikiem w blat biurka. —  Waszym zadaniem jest rozpracowanie siatki agentów wroga działających w naszym dystrykcie. Skoncentrujcie siły przede wszystkim na powiecie warszawskim — Zaciągnął się dymem i wypuścił go powoli. —  To wszystko panowie. Dziękuję.
     

       Opuścił gabinet Standartenführera i już miał zamiar udać się do swojego, gdy dostrzegł tego samego esesmana w czarnym mundurze, który był obecny podczas narady. Stał spokojnie, jakby kogoś oczekiwał. A może po prostu nie spieszyło mu się do pracy.
       Powiedzieć, że Johann miał niezbyt pozytywne zdanie na temat SS, to byłby przesadzony eufemizm. Tolerował ich jedynie ze względu na Rzeszę i niezbędną konieczność. Zwykle bezpośrednio unikał współpracy z nimi, ale teraz nie miał większego wyboru, rozkazy należało wypełnić jak najlepiej. Poza tym był na ich terenie. Tutaj wszystkim rządziło SD i Gestapo pod czujnym okiem RSHA. Nie chciał stać się ofiarą ich paranoicznych gierek i niezdrowych ambicji.
       Dlatego podszedł do mężczyzny i podniósł wyprostowaną prawą dłoń, tak, by widoczny stał się jej spód.
       — Heil Hitler.
       Dopiero teraz mógł zauważyć, że tamten był od niego co najmniej parę centymetrów wyższy. Głęboka czerń munduru idealnie kontrastowała ze śnieżnobiałą koszulą, perfekcyjnie wyprasowaną. Nie sposób było jednak nie zauważyć ciemnych włosów wystających spod czapki, które delikatnie psuły aryjską postawę Sturmbannführera. Dość niecodzienne u kogoś z tak reprezentatywnej organizacji, jaką były szeregi Schutzstaffel.
       —  Johann Schneider. Nie mieliśmy jeszcze okazji się poznać, Herr...?

         

         Esesman, który wzbudził jego ciekawość, również uniósł dłoń w powitalnym salucie, choć sprawiał on wrażenie dość lekceważące poprzez umieszczonego papierosa między dwoma palcami. Johann nie wiedział, jak bardzo przywiązywano tu wagę do takich szczegółów, ale znał osoby, które były gotowe urządzić awanturę z powodu takiej błahostki. Szczęśliwie, on się do takich nie zaliczał.
       Pokiwał głową z przyjaznym wyrazem twarzy, gdy rozmówca mu się przedstawił.
       — Es freut mich, Sie kennenzulernen. Będziemy teraz spędzać ze sobą całkiem sporo czasu.
       Czuł wewnętrzną potrzebę zaznaczenia tego faktu. Ostatecznie pomimo wszelkich przeciwieństw, będą musieli ze sobą współpracować, a Johann nie chciał aby esesmani cały ten czas odbierali to jako “mieszanie się Abwehry w nie swoje sprawy”.
       Eberhardt (Johann nie wiedział, czy celowo pominął imię, czy też nie), zaoferował mu papierosa i tym razem Hauptmann przyjął propozycję. Nie należał do wybitnych zwolenników palenia, ale też nie gardził tym; to właśnie dzięki takim drobnym czynnościom, zyskiwało się najwięcej.
       — Danke schön — podziękował uprzejmie i sięgnął dłonią do połyskującej srebrzystym blaskiem papierośnicy. Wyciągnął jednego papierosa, którego następnie umieścił w ustach. Sturmbannführer był tak miły i użyczył mu ognia jako pierwszemu, w międzyczasie pytając o Warszawę, na co Johann niemalże od razu udzielił odpowiedzi. — Przyjechałem dziś rano. Jeszcze nie miałem okazji zwiedzić miasta, ale na pewno prędzej czy później to się stanie, nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. — Powoli zaciągnął się papierosem i zaśmiał się cicho, po czym spojrzał na swojego towarzysza. — Sugeruje Pan, że jest tu co oglądać?
       Wysunął papierosa z ust i chwilę obracał go między palcami, jednocześnie wsłuchując się w odpowiedź. Johann nie kłamał, naprawdę chciał zobaczyć Warszawę i jak ona prosperowała pod protektoratem Rzeszy. O faktycznym zarządcy Generalnej Guberni Hansie Franku wypowiadano się w większości w superlatywach, choć ostatnimi czasy na hitlerowskim dworze nieliczni donosili, jakoby mężczyzna powoli tracił przychylność Führera. Jednakże Hans Frank rezydował w Krakowie, a stricte Warszawą zajmował się w tej chwili… Ludwig… Keist? Leist! Ludwig Leist. Ledwie przypomniał sobie to imię, komisarycznych prezydentów Warszawy wymieniano chyba co roku. Zresztą to byli wszystko polityczni figuranci. Prawdziwa władza w tym mieście tkwiła w rękach SS.
Dobrze było od czasu do czasu zainteresować się polityką, choćby w celach merytorycznych.
       — Długo Pan tu stacjonuje, jeśli wolno spytać? — Spojrzał w bladoniebieskie oczy Eberhardta, które zdawały się zimne i odpychające. Widział już taki wzrok. Na froncie, u żołnierzy, którzy po kilku dniach walk wyzbywali się wszelkich emocji i przypominali bardziej maszyny do zabijania niżeli ludzi. Ich umysły, nad którymi kontrolę przejął Pervitin, nakazywały im przeć wciąż naprzód i naprzód, nie ulegając emocjom i mordując wszystko co Soldaten napotkali na swojej drodze. Głównodowodzący nie zwracali na to uwagi. Dla nich liczył się końcowy efekt, którym było zwycięstwo. Wspaniałe uroki wojny. Hauptmann gardził sobą, że musiał być jej częścią i przykładać rękę do jej rozwoju.
       Możliwe, że umysł stojącego przed nim esesmana również lubował się w zabijaniu. Opowieści o haniebnych wyczynach Schutzstaffel krążyły od dawna wśród oficerów Wehrmachtu, od czasu wymordowania SA, choć to wydarzenie akurat powitano z pewną dozą ulgi. Sami członkowie SS wydawali się dumni z tego, co robią, a jakikolwiek sprzeciw wobec ich działań mógłby zostać surowo ukarany.
       Sturmbannführer Eberhardt sprawiał wrażenie takiej osoby, która potrafiła z niewzruszonym wyrazem twarzy spoglądać na cierpienie słabszych i gorszych jednostek, jak i takiej, dla której przystawienie pistoletu do głowy niewinnego człowieka nie sprawiało najmniejszej trudności.

       Podczas gdy Johann zawsze szukał zrozumienia dla tych czynów, Eberhardt mógł uznawać to za coś zwyczajnego.

       Jednak były to tylko domysły, stek defetystycznych przemyśleń bez podparcia. Drapieżna, aczkolwiek również i leniwa postawa Eberhardta nie napawała optymizmem, ale może Johann się mylił? Nie powinien oceniać go po wyglądzie, może esesman był tak naprawdę kimś zgoła innym, zdarzały się takie sytuacje, jako agent musiał być otwarty na wszystkie możliwości. Dlatego kapitan odnotował sobie w myślach, by później zapytać przełożonego lub zdobyć parę informacji na temat tajemniczego mężczyzny.
       — Podczas narady Standartenführer Meyer mówił coś o akcjach dywersyjnych… Polacy nie są tak spokojni, jak Czesi, czyż nie? — Johann odsunął na bok swoje, łagodnie mówiąc, niezbyt pogodne myśli i zamiast tego zaczął sprowadzać rozmowę na nieco inny tor. Niewątpliwie w biurze już czekały na niego dokumenty dotyczące spraw, które zostały poruszone podczas narady, ale inaczej przedstawiały się pewne fakty w pismach, a inaczej w mowie. Plotki choć często głupkowate i bezpodstawne stanowiły źródło naprawdę ważnych informacji. — Od dawna macie z nimi problem?
        Po minie esesmana zrozumiał, że zbyt szybko przeszedł do tak bezpośredniego pytania, jednak nie pozwolił się zbić z tropu i pozwolił sobie na nieco zaczepny uśmiech, jakby chciał sprowokować rozmówcę. Wszystkiego by się dowiedział w swoim czasie, ale Johann z jakiegoś niezrozumiałego powodu uznał, że może sobie pozwolić na taką zagrywkę. Co prawda nie oznaczało to, że tamten zaraz zacznie skarżyć się na możliwe braki kompetencyjne w kadrze SS i Gestapo, ale może kiedyś…
       Na szczęście nim Eberhardt zdążył znacznie bardziej skomentować jego zachowanie, dołączył do nich jeden z jego kolegów, który również był z nimi na spotkaniu. Młody mężczyzna skinął Johannowi głową na przywitanie, jakby ledwo go dostrzegając, natomiast Eberhardta klepnął mocno w ramię, szczerząc przy tym zęby w szczeniackim uśmiechu. Johann mało się nie wzdrygnął; jakoś podświadomie zakwalifikował esesmana zupełnie do innej kategorii i przez to wydawało mu się, że ten zaraz uderzy nowo przybyłego za tak bezpośrednie zachowanie.
       To się jednak nie stało. Sposób, w jaki Sturmbannführer pozwalał ledwie Untersturmführerowi się traktować i to bądź co bądź przy innych oficerach, wzbudził w kapitanie konsternację. Intrygujące. Eberhardt z pogodnym wyrazem twarzy, który sięgnął nawet jego nieczułego spojrzenia, wyglądał… Inaczej.
       Johann szybko zorientował się, że chwilę zbyt długo wpatrywał się w mężczyznę i wzrok przekierował na dogasający papieros w jego dłoni. To go uświadomiło, że nie miał w pobliżu żadnej popielniczki, gdzie mógłby go zostawić, dlatego na ten moment postanowił nie wypuszczać niedopałka spomiędzy palców i zaczął po raz kolejny obracać nim między palcami, czując się nieco niezręcznie.
       — Herr Hauptmann Schneider, ja?
       Mężczyzna szybko skierował spojrzenie na porucznika, który na chwilę przerwał rozmowę z Eberhardtem i przyglądał mu się z ciekawością młodego chłopca, którzy tak często nie potrafili oderwać wzroku od maszerujących żołnierzy, jednocześnie wyobrażając sobie siebie na ich miejscach.
          — Jawohl.
     — Jestem Untersturmführer Hans Wittich — Napuszył się lekko młodzieniec, zupełnie jakby był kimś niezwykle ważnym. Johann uniósł brew w odpowiedzi, co chyba lekko zmieszało mężczyznę, ale twardo się w niego wpatrywał. — To prawda co mówił szef? Abwehra będzie nadzorować nasze działania?
       — Nie nadzorować, tylko w nich uczestniczyć. Bez powodu się tu nie pojawiłem, Wittich. To chyba zostało wyjaśnione podczas spotkania.
       W przeciwieństwie do Eberhardta, Johann postanowił traktować młodszego esesmana łagodnie, aczkolwiek z pewną dozą wyczuwalnej rezerwy. Młodzi funkcjonariusze SS, ale również i wojskowi mieli niewygodny zwyczaj zbytnio gloryfikować swoje zadania oraz naiwnie wierzyć we wszystko co słyszeli od swoich przełożonych. Johann nie wiedział czy Wittich również się do nich zaliczał, ale na wszelki wypadek postanowił się o tym nie przekonywać.

         Nauczył się cierpliwości już w dzieciństwie, kiedy to ojciec uświadomił go, że nie dostanie wszystkiego od razu, choćby cukierka, który był wówczas przyczyną całego wykładu. Tylko musi na to zapracować lub chociaż poczekać wytrwale. Dlatego też lakoniczne odpowiedzi Eberhardta nie zniechęcały go, a wręcz przeciwnie. Kapitana zaintrygowało podejście esesmana do rozmów. Zwykle bywali aż nader gadatliwi i łasi na pochwały, co ułatwiało pewne… czynności.  Przecież nie był tu, aby śledzić poczynania warszawskiego SS, choć… Głupotą w sumie było wmawianie sobie, że tak nie jest. Może nie oficjalnie. Jednak zawsze.

         Ich rozmowa została przerwana poprzez dołączenie młodego esesmana, jak się Johann dowiedział, Hansa Witticha, który najwyraźniej miał ogromną potrzebę przypodobania się swojemu wyższemu rangą koledze. Odrobinę irytujące miał zachowanie. Johann powstrzymał się od mimowolnego wywrócenia oczami. Ostatecznie nie wypadało. A zaproszenie na picie przyjął, bo tego już tym bardziej nie wypadało odmówić, zwłaszcza, że naprawdę zależało mu na dogadaniu się z tymi ludźmi. Umówili się zatem, że spotkają się po pracy.



         Od początku delikatnie niepokoił się tym wyjściem do Adrii; z jednej strony była to niesamowita okazja, aby poznać bliżej pewne miejsca w Warszawie, z drugiej niewygodna konieczność obcowania z ludźmi, którym nie ufał, a już zwłaszcza podczas spożywania alkoholu. Dawno nie pił, praca w Berlinie mu na to nie pozwalała. Jego głowa na pewno straciła wytrzymałość, którą mógł się pochwalić za młodu.
         Po zmroku Warszawa wyglądała dość posępnie i była praktycznie pusta, z wyjątkiem patroli przemierzających ulice. One też nie napawały jakimś entuzjazmem; ot mundurowi wypatrujący bogu ducha winnych ludzi, by móc ich zastraszyć nowymi przepisami i potencjalnym zbiciem. Rozumiał aresztowania domniemanych bandytów, ale wątpił, czy kobieta z dwójką dzieci idąca nieco za szybko, jak na standardy wartowników, dokonywała właśnie zdrady Rzeszy. I czy zasłużyła na uderzenie w twarz, które sprawiło, że znalazła się na ziemię.
         Odwrócił wzrok. To nie była jego sprawa. Zaś spojrzenie, które posłał mu jeden z patrolujących teren esesmanów, gdy zauważył, czemu Johann się przyglądał, definitywnie go przekonało, by się na tym nie skupiać. Nie teraz.

To tylko Polacy.

         Adria była niezwykłym miejscem pełnym przepychu, a zarazem finezyjnie ujętej prostoty. Bardzo rzeczowe, bez zbędnych ornamentów i jednocześnie doskonałe, szlachetne. Johann odniósł wrażenie, że niezbyt pasował do niej, wszędzie szereg osób wystrojonych w najelegantsze garnitury, najlepsze mundury. W zasadzie bardziej spodziewał się wyjścia do jakiegokolwiek baru w Warszawie, nie tak… wysublimowanego lokalu z kryształowymi drzwiami i przykuwającym spojrzenie neonem z trzema kieliszkami. Z wielkim korytarzem i salami pełnymi gośćmi. Przesunął wzrokiem po wzorzystej posadzce, po czym przeniósł go na ściany z ciemnego marmuru i trawertynu. Nie sposób było mu też pominąć rzucający się najbardziej z tego wszystkiego w oczy zegar; wielka srebrna tarcza lokowała światło na sobie i zwracała uwagę wszystkich wchodzących. Dobrze, że zmierzali na dół, tam było już trochę bardziej zwyczajnie, chociaż orkiestra na żywo i ogromny parkiet taneczny ulokowany między kolumnami sprawił, że Johann nawet zatrzymał się na moment, by się temu przyjrzeć dokładniej. Lokal na iście europejskim poziomie. Mógł śmiało stawać w szranki z tymi berlińskimi.

         Usiedli przy stoliku niedaleko baru, Johann powiesił swój płaszcz na krześle i ściągnął czapkę. Przesunął delikatnie dłonią po włosach, by sprawdzić, czy są dalej w stanie takim jak być powinny, a nie niechlujnie potargane i rozejrzał się po sali. Miejsce najwyraźniej niezależnie od pory dnia, musiało cieszyć się wielką popularnością, bowiem nawet teraz znajdowało się w nim całkiem sporo ludzi. Kapitan rozluźnił się nieco, ale wciąż nie mógł się pozbyć drażniącej myśli, że cały czas jest w pracy i że wszyscy go obserwują. Przykre nawyki.

         — Słucham? — Szybko odwrócił wzrok w kierunku Bergmanna, który niezrażony powtórzył pytanie. — Oczywiście! Dwóch synków, Karla i Reinera. Jeden ma osiem lat, a drugi jedenaście — powiedział z entuzjazmem, jaki zawsze mu towarzyszył, gdy miał okazję pochwalić się dziećmi. — Mam nawet ich zdjęcie, o!
Wsunął dłoń do kieszeni, żeby wyciągnąć portfel i pokazał Bergmannowi fotografię swojej rodziny, który wziął ją w dłoń i przyjrzał się jej uważnie.

         — A pan ma dzieci? — Johann spojrzał na siedzącego obok Sturmbannführera z ciekawością. W zasadzie Bergmann odpowiedział za kolegę, kręcąc głową, gdy oddawał mu fotografię, ale kapitan wolał usłyszeć to z ust Eberhardta.

         Nagle przy ich stoliku wyrósł wyjątkowo wysoki mężczyzna z dwoma kobietami uwieszonymi na jego ramionach. Johann wpatrywał się w niego przez chwilę z wyraźnym zaskoczeniem. Jego pierwsze skojarzenie było dość zabawne; mianowicie mężczyzna przypominał mu jakiegoś przerośniętego patyczaka, który akurat był przygnieciony przez dwa przejaskrawione żuki. W innych okolicznościach uznałby, że mężczyzna pomylił towarzystwa, ale nazwiska "Eberhardt", które rozbrzmiało wśród nich, nie dało się z niczym pomylić. Ewidentnie się tutaj znali.
         Lekko zdekoncentrowany, złapał za kieliszek i upił jeszcze trochę alkoholu. Wtedy nagle wstawiony mężczyzna (Eberhardt nazwał go “Gilbert”) odezwał się bezpośrednio do niego. Johann więc wstał i wyciągnął dłoń, aby się przedstawić.
           — Hauptmann Johann Schneider. — Drugi mężczyzna od razu chwycił go za rękę i mocno ścisnął.
         — Gilbert Stegmann, największy przyjaciel naszego cudownego SS, ale i ambitny przedsiębiorca — zaśmiał się i spojrzał na Johanna. Oczy mu błyszczały od nadmiaru alkoholu. — Hauptmann, hmm? Żaden coś tam-coś tam-führer? Rangi wam uległy jakiejś wielkiej zmianie?
         — Nie jestem z SS — wyjaśnił spokojnie Johann, uwalniając rękę, bo Gilbert najwyraźniej zapomniał, że wciąż ją trzymał.
Stegmann przez chwilę przetrawiał tę informację, po czym parsknął śmiechem i poklepał go beztrosko po ramieniu.
         — Wybaczy pan, gdy spędza się czas z takimi uroczymi łobuzami, jak Eberhardt, człowiek zapomina, że w ogóle są inne formacje.
Od których można być zależnym, dokończył bezgłośnie.

Johann kiwnął głową i rzucił coś, że nie szkodzi, rozumie. Bardziej rozbawił go epitet, jakim Gilbert określił Eberhardta. Kapitan mógłby użyć do jego opisu rozmaitych słów, ale na “uroczy” nigdy by nie wpadł.

         Po tym małym występie Gilbert Stegmann chwycił swoje koleżanki, pożegnał się z towarzystwem i przepadł gdzieś w tłumie. Johann spojrzał na zegarek; zrobiło się całkiem późno, a jutro miał rano pokazać się na spotkaniu u swojego bezpośredniego przełożonego. Z drugiej strony całkiem miło mu się siedziało i integrowało, dlatego ostatecznie stwierdził, że poczeka jeszcze godzinę i wtedy grzecznie podziękuje za spotkanie, zaznaczy, że koniecznie muszą to powtórzyć i opuści lokal.
         Kolejna butelka poszła w ruch. Porucznik Wittich już musiał być mocno wstawiony, bo zaczął się popisywać, że zaraz pójdzie na parkiet i "żadna panna mu tańca nie odmówi". Johann uśmiechnął się z dość specyficznym rozbawieniem, wskazującym na to, iż rozbawiony to on do końca jednak nie jest, po czym nachylił się do Eberhardta.
         — To miałeś na myśli, mówiąc o nadzorowaniu porucznika w Adrii?
         Zadał pytanie na tyle głośno, że wszyscy przy stoliku musieli to słyszeć, nawet nieszczęsny oficer, choć on akurat dalej był w swoim żywiole, rozprawiając nad czymś z ekscytacją ku zmęczeniu Bergmanna. Johann pod wpływem alkoholu nie zwrócił uwagi, że zaczął też bezpośrednio zwracać się do esesmana zamiast wygodnej i standardowej formułki grzecznościowej "pan". Dodatkowo, również obrócił się na krześle tak, że jego kolana niemal stykały się z udem Eberhardta.

         — Masz jakieś imię, Herr Eberhardt? Czy lubisz, jak zwracają się do ciebie po nazwisku, bo sprawiasz wrażenie bardziej tajemniczego?

         W chwili, gdy to powiedział, uświadomił sobie, jak to zabrzmiało. Cholernie głupio. Powiedział dokładnie to samo, co pomyślał w danym momencie. Speszył się niezwykle i wymamrotał zaraz, że to nieważne. Na litość... Przecież nie był aż tak pijany. Dlaczego zatem zaczął zachowywać się, jak skończony idiota? Ten nieprofesjonalizm... Taka bezpośredniość, za którą wcześniej krzywo przyglądał się innym, a tymczasem sam sobą reprezentował coś dokładnie podobnego. Bezczelność w stosunku do oficera wyższego rangą. I cóż, że nie z jego komórki frakcyjnej.

         Właśnie wtedy zrobiło mu się gorąco i pozwolił sobie na rozpięcie dwóch górnych guzików kurtki oraz białej koszuli pod nią. To nie pomogło jakoś bardzo, ale na pewno łatwiej mu było złapać oddech, gdy nie dusił go ciasny kołnierz.

         — Panowie wybaczą na chwilę — rzucił szybko i wstał, by następnie nieco chwiejnym krokiem opuścić część barową. Miał wrażenie, że jeśli dłużej tam posiedzi, to znowu powie coś mało zręcznego, a przecież nie o to chodziło.

          Johann kompletnie nie miał pojęcia, gdzie znajdowała się łazienka. W ogóle nie wiedział, gdzie co było poza barem i salą dancingową, która była z tego wszystkiego największa i ciężko było jej nie dostrzec, jeszcze z tym parkietem obrotowym, na który dopiero teraz Hauptmann zwrócił uwagę. Mimo ewidentnego wstawienia, całkiem ładnie lawirował między ludźmi, szukając jakiejś spokojniejszej przestrzeni.

         Koniec końców zaczepił chłopaka z obsługi (ci dopiero mieli mundury służbowe, jeszcze bardziej nie pasowały tutaj niż ten jego wojskowy), który pokierował go odpowiednio i odnalazł łazienkę, gdzie zaraz się zamknął. Wyjątkowo to miejsce było pozbawione dymu papierosowego, co pozwoliło mu odetchnąć, choć wciąż czuł ten przeklęty zapach na sobie. Nie mógł jednak nic zarzucić klimatyzacji gmachu, to raczej jego przeczulone zmysły dawały o sobie znać.
         Po skorzystaniu z toalety podszedł do umywalki i przemył kilka razy twarz zimną wodą, żeby choć odrobinę otrzeźwieć. Podziałało; kapitan westchnął ciężko i spojrzał na siebie w lustrze. Jasne włosy były nieco potargane, a parę mokrych kosmyków przyległo do twarzy. Przyczesał je palcami. Nie wyglądał najgorzej. Najlepiej też nie, ale ważne, że nie sprawiał wrażenia bardzo wstawionego. Jego nowi koledzy też już prezentowali się bardziej średnio niż dobrze, więc może nawet nie zauważyli, że ktoś im zniknął.
         Opuścił pomieszczenie, wsunął mało elegancko dłonie do kieszeni i już miał skierować swoje kroki ku barowi, gdy nagle usłyszał dyskusję między dwoma mężczyznami w charakterystycznych, czarnych mundurach, nieopodal wnęk telefonicznych.
         — …jak tak dalej pójdzie, to   r o z p i e r d o l i   nam to całą akcję…
         — …już idzie, kurwa, Ernst, ten głupi kundel Meyera--... Ach, nieważne.
         — Panowie takim swobodnym tonem rozprawiają o tematach pracy. SS wiecznie na służbie, nawet w takich chwilach?
 To wytrąciło mężczyzn z równowagi, zwłaszcza gdy Johann posłał im łagodny uśmiech. Jeden z nich prychnął, a drugi go odwzajemnił, z tym że jego był pełen chłodu.
         — Można to samo powiedzieć o panu, Herr Hauptmann. Stoi i podsłuchuje — Esesman mówił z rozbawieniem, ale nie wyglądał przy tym na zirytowanego. Gestem zaprosił Johanna, aby podszedł bliżej.
A Johann z tego zaproszenia skorzystał.

.

        Pytanie o to, czy ma dzieci Erik pozwolił sobie skwitować nieco skwaśniałym uśmiechem. Bergmann lekko pokręcił głową, bo ta cała sprawa to bardzo drażliwy temat dla Erika, że biedna Liesel nie może donosić…, Wittich za to niezrażenie wpatrywał się w Sturmbannführera jak w święty obraz.
        — Córkę —  Erik odpowiedział skąpo i wrócił do picia piwa. Nic nie wspomniał o ciąży Liesel.
        Na szczęście idiotyczne zachowanie Witticha szybko odwróciło uwagę całego stolika.

        Mimo wszystko nie umknęło Erikowi, że kapitan Schneider porzucił oficjalne Sie na rzecz bezpośredniego du. Zapewne chciał zmniejszyć dystans… i udało mu się to doskonale. Eberhardt pochylił się bliżej, żeby móc lepiej usłyszeć go w zgiełku lokalu.
        W tym momencie Erik był boleśnie świadom jego bliskości. Pozwolił, by kolana mężczyzny musnęły jego udo. Gdyby to pytanie zadała kobieta, byłby przekonany, że z nim flirtuje, nazywając go tajemniczym, pytając o imię… Ale nie rozmawiał z kobietą. Schneider po prostu próbował być przyjacielski, to oczywiste. Zwłaszcza, że szybko się wycofał i już nie siedział tak blisko, że Erik mógł czuć promieniujące od niego ciepło.
        Niestety nadal miał oczy. Nie był w stanie nie zauważyć, że kapitan rozpiął górne guziki koszuli, nie spostrzec jego smukłych palców, długiej szyi... Ruchy jego jabłka Adama zaczęły hipnotyzować majora Eberhardta, podobnie jak sposób w jaki spodnie munduru napinały się na jego udach, gdy zmieniał pozycję. To wszystko było takie fascynujące, każdy najmniejszy gest Schneidera, każde drgnienie jego ust absorbowały Erika do granic możliwości. Miał wrażenie jakby wszystko inne pokryło się ciemną winietą, jak na fotografii, a w centrum ujęcia pozostał tylko Johann Schneider.

Mógłby dotknąć jego kolana pod stołem.

        Znowu te myśli. Obrzydliwe, nieprzyzwoite myśli, które mogły doprowadzić do jego osobistej katastrofy. Gdyby tylko kapitan wiedział, zapewne skrzywiłby się z olbrzymim niesmakiem.
        Może się czegoś domyślił, a może po prostu musiał na chwilę odejść. W każdym razie po chwili Erik obserwuje jak mężczyzna znika w tłumie.
        — Co o nim myślisz?
        Pytanie Bergmanna na moment zawisło nad stołem. Erik od razu uznał, że jest głupie, dziwnie defensywny. Odpędził je lekceważącym ruchem dłoni.
        — Niewiele. Sam zamieniłem z nim ze dwa zdania. Może udałoby się więcej, gdyby Hans…
        Nie dokończył, bo kiedy spojrzał w bok, zdał sobie sprawę z tego, że Witticha już nie przy ich stoliku. Nieco zdezorientowany rozejrzał się po sali i spostrzegł go dopiero po chwili, na parkiecie. Musiał naprawdę siedzieć wpatrzony w tego kapitana. Miał tylko nadzieję, że nie było tego bardzo widać.
        — Jeśli znowu dostanie w twarz, udawajmy, że go nie znamy. Podaj mi papierosy — wymamrotał Hauptsturmführer, a Eberhardt oczywiście skinął mu głową z poważną miną i położył papierośnicę na stole. Bergmann przez cały wieczór palił jak smok, prawie tyle co Erik.

        Przez jakiś czas jeszcze rozmawiali, pijąc już coraz mniej. W końcu Bergmann spojrzał na zegarek i Eberhardt odczytał ten gest, tak jak to było przeznaczone — pora się zbierać.
        — Pójdę po kapitana, może się zgubił. Od razu zadzwonię po kierowcę. — Wstał powoli, jednak nawet nie kręciło mu się w głowie. Dobrze. Założył płaszcz, a czapkę wziął do ręki.
        — Czyli Hans należy do mnie. Ech... — Bergmann westchnął, próbując wypatrzyć młodego Untersturmführera między tańczącymi parami. Eberhardt jedynie posłał mu szybki, wąski uśmiech, zanim ruszył w stronę łazienki.

        Zgubę odnalazł wcześniej niż się spodziewał. Co jeszcze ciekawsze, w towarzystwie Ernsta Brücknera i Helmutha Krausa.
Mężczyźni zobaczyli go dopiero, kiedy podszedł dość blisko, choć trudno było go przeoczyć; wysokiego, w skórzanym płaszczu i z drwiącym uśmiechem pełnym białych zębów. Coś w sposobie, w jaki oświetlony był korytarz nadawało mu jeszcze ostrzejszego, niebezpiecznego wyglądu. Dwóm esesmanom przypominał psa szczerzącego zęby.
        — Ach, der Hund we własnej osobie. No, my właśnie mieliśmy iść. — Ernst był na tyle uprzejmy, żeby przykleić do twarzy fałszywy uśmiech. Kraus już nie.
        — Na pewno? Nie chciałbym przeszkodzić w czymś ważnym, jakiejś naradzie z członkiem Abwehry... — Wytyka im spoufalanie się ze Schneiderem, jakby sam go tutaj nie przyprowadził.
            — Nie, naprawdę. Kierowca już czeka.
        Wymienili ze sobą bezczelne spojrzenie i odeszli, nie czekając na odpowiedź Eberhardta, na którą i tak nie chciałoby mu się wysilać. Jedynie odprowadził ich wzrokiem.
        — Pan ma dużą łatwość w nawiązywaniu nowych znajomości, Schneider. Niedługo owinie pan sobie całe SS wokół palca.
       Dopiero kiedy to powiedział, zdał sobie sprawę z tego, że nie podoba mu się, że kapitan z nimi rozmawiał. Bardziej niż gdyby chodziło o kogoś innego.
        — Nieważne — dodał od razu.
        Chciał sięgnąć po papierosy, jednak wtedy zdał sobie sprawę z tego, że jego papierośnica nadal leży na stoliku albo ma ją Bergmann. Lepiej, żeby to był ten drugi scenariusz.
        — Scheiße. Ma pan może papierosa? — pyta Schneidera.
          Może jeszcze wpadnie na Bergmanna i uda mu się odzyskać jego ukochaną papierośnicę.
        — Zbieramy się. Bergmann musi już iść, a Wittichowi wystarczy.
        Mruczy w zamyśleniu.
        — Chyba że pan chciałby jeszcze zostać?
        Zwykle Erik nudził się pod koniec wieczoru, jednak z kapitanem mógłby jeszcze posiedzieć. Nawet nie był zmęczony. Teraz, kiedy skupił się czymś innym, te nieprzyzwoite myśli na chwilę się wycofały. Gdyby tylko miał papierosa, miałby czym zająć dłonie... Schneider na pewno nie wyczuł jego dziwnego nastroju, Erik zawsze się pilnował. To go uspokaja. Poza tym mężczyzna wyglądał na nieco wstawionego i bez wątpienia głowę zaprzątało mu coś innego.
Ciekawe co.