My Divine Addictions

_____W ciemnym pomieszczeniu, oświetlonym tylko przez biel wpadającą przez okno, w rogu siedział mężczyzna. Ubrany w spodnie dresowe i jasny T-shirt, zamyślony ze spojrzeniem wtopionym w stojące łóżko. Pościel o szarym kolorze posiadała na sobie wielką plamę. Poza tym, leżało tam też ciało kobiety. Z zamkniętymi oczami, wyglądała jakby smacznie spała, lecz nienaturalne ułożenie głowy zdradzało fakt, że jednak nie żyła. Jej kark wykręcony, a z ust leciała kilka godzin temu stróżka krwi, która teraz zaschła. Można było się domyślić, że plama na pościeli miała swojego właściciela. Tą kobietę. To była jej krew. Złote mężczyzny wbite w zwłoki leżące na łóżku, rozmyślały nad czymś, a po twarzy nie widać było ani paniki, ani zaskoczenia. Otoczeni w ciszy, żywy mutant i zmarła kobieta. Niestety, ten spokój nie trwał do długo, do uszu mężczyzny dobiegł odgłos kroków podchodzących coraz bliżej tego pomieszczenia. Oderwał więc swoje spojrzenie od jasnowłosej piękności i spojrzał za okno, gdzie zobaczyć mógł tylko chmury. W końcu drzwi do pokoju zostały otwarte i stanął w nich wysoki ciemnowłosy mężczyzna z okularami na nosie i zadziornym uśmiechem na twarzy.
– Widać jednak nie wytrzymała. – zaśmiał się spoglądając na twarz zmarłej i wszedł głębiej do pomieszczenia zamykając za sobą drzwi. – Szkoda, lubiłem ją. Świetne cycki. Nie sądzisz szefie?
_____Podszedł do mężczyzny siedzącego na fotelu, lecz jego wzrok cały czas spoczywał na nagim ciele kobiety. Przypominał sobie co takiego on z nią robił. Wtedy jednak, jeszcze żyła i mogła poruszać biodrami. Teraz była już tylko problemem. W końcu to on będzie musiał pozbyć się tego ciała.
– Za dużo gadasz Kevin. – odezwał się mężczyzna w fotelu. Jego ton, ciężki i poważny, szybko sprawił, że ciemnowłosy wyrwał się ze wspominek. – Pozbądź się tego ciała zanim wylecę z kraju.
– Ale Lutz! – Kevin rzucił – Przecież wiesz, jak ciężko jest pozbyć się ciała w Japonii. Zwłaszcza, że ma skręcony kark i pewnie liczne obrażenia wewnętrzne.
_____W odpowiedzi otrzymał tylko niski pomruk, a Lutz, jego szef i przyjaciel, wstał z fotela mijając go. Ta rozmowa byłą już zakończona. Kevin miał się pozbyć ciała i tyle. Gdy godził się z tą decyzją, sprawca całej tej sytuacji opuścił pomieszczenie zamykając za sobą drzwi. Wszedł do łazienki znajdujące się tuż obok i zrzucił z siebie wszystko, łącznie z rękawiczkami, które do tej pory cały czas miał na sobie. Jego ciało nie nosiło licznych blizn czy tatuaży. Było wyrzeźbione od treningu i przez misje, które przechodził całe życie. Jedną z ważniejszych blizn posiadał na nadgarstku, a poniżej jej znajdował się faktyczny powód, przez który nosi rękawiczki. Na twarzy mężczyzny nie było widać złości czy irytacji, że kobieta umarła, kiedy jednak dostrzegł w lustrze znak Itis na swojej dłoni, zmarszczył brwi. Żeby nie wkurwiać się niepotrzebnie wszedł pod prysznic i zimną wodą postanowił zmyć z siebie narastające ciepło. Czy jeśli zabije swoją drugą połówkę będzie wolny od tego znaku? Symbolu, że należy do kogoś innego od siebie. Lutz nie dostał jednak dużo czasu, żeby pomyśleć nad sobą, bo całkiem szybko do łazienki, znów bez pukania wszedł Kevin. Nie zastanawiając się długo, wszedł do środka i podszedł do przeszklonego prysznica, przez który dokładnie mógł obejrzeć ciało Lutza. Złotooki wyłączył deszczownicę i zebrał dłonią swoje włosy zaczesując je do tyłu.
– Słucham.
– Dostałem telefon z centrali. – głos okularnika był poważny. Na tyle, że mokry mężczyzna postanowił się odwrócić i spojrzeć mu w twarz. – Dostałeś powołanie na bycie zastępcą mistrza gildii w Londynie. Mamy dokończyć tą misję i za dwa dni znaleźć się w Londynie na przekazanie pałeczki?
– Co się stało z poprzednim? – mutant nie wydawał się zaskoczony swoim nowym stanowiskiem, lecz w jego oczach tliło się zainteresowanie. – Jak umarł?
– Morderstwo. Zabiła go kobieta, z którą spał. – odpowiedział bez chwili zawahania. – Został znaleziony kilka godzin temu.
_____Usta Lutza wykrzywiły się w krzywy uśmiech. Czuł ironię i hipokryzję całej tej sytuacji. Wiedział, że jego przyjaciel także ją czuł, ale nie odzywał się, bo istotność tej wiadomość niosła wielką wagę. Za dwa dni stanie się drugą najważniejszą osobą w Londyńskiej Gildii, jeden z trzech najważniejszych. Tej kontrolującej cały kontynent Europy i kawałek Afryki oraz Azji. W ciągu trzech dni zajmie stanowisko po kimś zupełnie mu nie znanym, w całości nieistotnym. Na razie jednak zamierzał skupić się na misji, którą chciał skończyć. W jego żyłach, jego krew mówiła mu, że coś dobrego wyniesie z tego zadania.
– Za chwilę skończę, wyjdź. – rzucił do Kevina i odwrócił się do niego plecami włączając ponownie wodę. – Zająłeś się już kobietą?
_____Wiedział, że nawet przez dźwięk wody, usłyszał go. Obrócił lekko głowę, żeby kątem oka widzieć odpowiedź, która polegała na lekkim kiwnięciu głową. Dostając odpowiedź, które się spodziewał, wrócił do swojego zajęcia – zmycia z siebie wkurwienia, krwi i możliwych resztek tego co zostawił po sobie wysiłek fizyczny jakiego doświadczył przez noc. Słysząc zamykane drzwi od łazienki, zamknął oczy. Będzie musiał się pośpieszyć.
_____Około godziny dwunastej, przed budynkiem, w którym wynajmowali mieszkanie zjawił się samochód. Czarny mercedes, który zabrał Lutza oraz Kevina do miejsca oznaczonego jako ich cel misji. Kierowca wiózł ich przez centrum cały czas lekko trzęsąc się w swoim fotelu. Obaj mężczyźni, zignorowali to. Lutz wpatrywał się w idących ludzi i las parasolek, który miał uchronić ich przed załamaniem chmury, które miało miejsce. Kevin w tym czasie siedział na telefonie, korespondując z kimś. Złotooki dostrzegł jego działania w odbiciu szyby i mógł tylko westchnąć. Doskonale wiedział kto znajduje się po drugiej stronie tej rozmowy i nie interesował go fakt, że to kolejna kobieta. Na około ich dwójki zawsze się kręciły. Jak dobrze, że jeden z nich to wykorzystywał, inaczej byliby hańbą dla gatunku ludzkiego. Oh, chociaż, czy wciąż się do niego zaliczali jako mutanty?
_____W końcu samochód zatrzymał się, ciemnowłosy wyszedł pierwszy otwierając czarny parasol i obchodząc pojazd, żeby otworzyć drzwi Lutza. Mężczyzna wysiadł i zabrał przyjacielowi sprzęt, wiedział, że Kevin posiada drugą. Nie wpatrywał się za długo w wysoki płot, przed którym się zatrzymali. Wiedział, co kryje się za bramą, na szczycie schodów. Teraz trzeba było to tylko zabrać.
– Zamierzamy po prostu wejść do nich i sobie wziąć tą tablicę? – do uszu Lutza dotarło pytanie Kevina. – To chyba nie będzie takie proste.
– Będzie. – odparł lekko i w ciągu kilku kroków stanął przed wielką i wyraźnie ciężką bramą, którą lekko popchnął dłonią otwierając. – Ci ludzie nie wiedzą kto przyszedł po ich skarb. – na ustach Lutza pojawił się uśmiech. – Nawet nie będą wiedzieć, kiedy sobie poszliśmy.
– Tak, tak. Jak chcesz szefie. – Kevin westchnął lekko, nie zamierzał poruszać tego tematu dalej. W końcu to nie on będzie walczył z tymi ludźmi. – Poczekam tutaj.
– Jak chcesz.
_____Rzucił i wszedł do środka. Wiedział, że jego partner nie lubił walczyć, wolał zdobywać informacje albo latać za niego i wykonywać jego polecenia. Nie nadawał się do akcji, raczej to komedii romantycznej. To on tutaj był od horroru i dramatu. Przed jego oczami znajdował się teraz tradycyjny japoński ogród, prowadzony według zasad brzydoty i niedoskonałości. Powoli podążał kamienną ścieżką do domu wykonanego lata temu, z drewna i papieru. Jego ciemna barwa pięknie łączyła się z zielonymi jeszcze krzewami i czerwonymi liśćmi drzew. Wśród tego wszystkiego, jego złote oczy dostrzegły kobietę stojącą przed głównym wejściem, z parasolką w deszczu, ubrana w jasną yukatę. Z poważnym wyrazem twarzy i długimi czarnymi włosami wpatrywała się w jego. Jej beznamiętne oczy spotkały jego spojrzenie i natychmiast, jakby obudziła się ze snu, zrobiła krok w tył nie wierząc w to co widzi. Lutz trzymając parasol w prawej dłoni, lewą dłoń trzymał w kieszeni spodni. Stanął w miejscu przyglądając się co takiego zrobi kobieta. Spodziewał się bardziej aktywnego i agresywnego przywitania. Ona jednak po zrobieniu kroku w tył, widząc, że niezapowiedziany gość zatrzymał się, także stanęła w bezruchu. W końcu próbując otworzyć usta.
– Proszę. Nie zabijaj mnie. – Jej głos załamał się. – P-proszę!
_____Była przeraźliwie wystraszona, czuł to. Bóg wojny był bogiem strachu. Lutz widział, że jej kolana za chwilę przestaną trzymać jej ciężar. Wyciągnął dłoń z kieszeni i pstryknął palcami tworząc nad całą posesją sferę zatrzymując wszystko w środku. Spadające krople deszczu. Upadające liście. Trzęsienie kobiety. Wszystko stanęło w miejscu. Złotooki ruszył do przodu mijając kobietę i wchodząc do domu. Dzisiaj nie miał ochoty na krew, już z samego rana się jej naoglądał.

_____Yukio wpatrywała się przed siebie. W miejsce, gdzie przed chwilą zobaczyła śmierć w czystej postaci. Ze złotymi oczami predatora i ciemnym garniturze wpatrywał się w nią. Następnie zniknął. Jakby nigdy nie istniał. Miała dzisiaj pilnować głównego wejścia, bo podobno babka, głowa rodu, wyczuła coś złego idącego w ich stronę. Dlatego też stała w deszczu, przed głównym drzwiami, czekając na to zło. Czując, iż nie da rady dłużej, słysząc własne serce w uszach, postanowiła kucnąć wypuszczając drewniany parasol ze swoich białych dłoni. Nie przejmowała się deszczem, bała się ruszyć, bo wiedziała, że to zobaczyła było prawdziwe. Gdy powoli jej serce przestawała dudnić jej w uszach zaczęła słyszeć głosy z domu. Krzyki i histerię. Otworzyła szerzej oczy czując ponownie rosnącą panikę. Bez gracji, pośpiesznie, wstała i wleciała do domu. Jej spojrzenie zetknęło się z bałaganem, między którym chodziła jej rodzina. Krzyczeli, że zniknął ich skarb rodzinny, że ktoś tutaj musiał być, że w ciągu sekundy znikąd powstał ten chaos. Rozglądali się po domu i zniknęła tylko jedna rzecz. Nikt nie był ranny, nikt nie ucierpiał. Szkoda tylko, że ta jedna rzecz była dla nich najważniejsza od wielu lat. Yukio nie wiedziała o chodzi, dlaczego to było takie ważne. Ona nie stała się jeszcze egzorcystą jak powinna, kilka lat temu.
_____W tym czasie Kevin siedział w samochodzie koło zadowolonego Lutza. Czuł na skórze, że stało się coś dobrego i złego jednocześnie. Nie miał jednak komu rzucili kłody pod nogi, a kogo obdarują niesamowitym prezentem. Rzucił spojrzeniem na kierowcę zmierzającego na lotnisko. Ich wycieczka do Kioto dobiegła końca, teraz czas na Dubaj. Widząc jednak trzęsące się dłonie na kierownicy zaczął się zastanawiać, czy dadzą radę spokojnie dojechać na samolot.
– Szefie. – odezwał się do pasażera – Co takiego się wydarzyło? Normalnie nie byłbyś taki zadowolony ze zwykłego sprawdzania lokacji.
– Hm… – Lutz wydał z siebie głęboki pomruk i odwrócił wzrok od szyby wpatrując się w lekko zaniepokojonego Kevina. Widać było na jego twarzy, że nie ma pojęcia co takiego udało mu się znaleźć. Jego gałki zerknęły szybko na kierowcę, który doskonale słyszał ich rozmowę. Nie mógł więc zdradzać za dużo informacji. – Informacje były błędne, ale zobaczyłem coś zabawnego.
_____Czy to tłumaczyło jego dobry humor? Tak i nie. Był uważany za ekscentryka, który zawsze robił wszystko po swojemu i samo Zgromadzenie Królów nie potrafiło na to wpłynąć. Czasem, gdy jeden z członków zmieniał się ze swoim młodszym następca, potrafili się znaleźć nadgorliwi chcący pokazać swoją pozycję. Zwykle wtedy musiał pokazać swoją twarz na życzenie Philipa i sprowadzał nowego kota do parteru. Później już go nie wołali, wręcz omijali łukiem. Czy więc kierowca powiadomi kogoś ze zgromadzenia o jego niecodziennym zachowaniu? Lutz przeniósł swoje spojrzenie na lusterko wstecznie, gdzie jego wzrok spotkał się z oczami kierowcy. Od razu później starszy Japończyk schylił głowę. Mutant miał pewność, że będzie się bał powiedzieć coś. Żeby nie spotkać się z nim ponownie, bo każdy z obecnych wiedział kto puścił parę, gdyby miał się tłumaczyć.
_____Dojechali na lotnisko i wszyscy wysiedli z ciemnego mercedesa, włącznie z kierowca, który przeszedł szybko do bagażnika, żeby wyciągnąć ich walizki. Nie były duże, dość poręczne, żeby mieć je ze sobą w kabinie. Zupełnie inne niż będą posiadać wszyscy inni pasażerowie tego lotu. Przeszli spokojnie odprawę i wsiedli do samolotu rozkładając się w pierwszej klasie. Posiadali miejsca obok siebie, na wszelki wypadek, chociaż taki wypadek raczej nie nastąpi. Mieli w końcu przed sobą dziesięć godzin lotu i przynajmniej jeden z nich musi odespać sobie nockę. Niestety, zaśnięcie w wykonaniu Lutza nie należało do łatwych.
– Kevin. – odezwał się, żeby zwrócić uwagę przyjaciela. Widząc, że podniósł wzrok od ekranu spytał. – Kiedy ostatnio spałem? Ile godzin temu?
– Według mojego rozpisu wychodzi, że około sześćdziesięciu pięciu, bo raczej nie spałeś tej nocy. – na jego ustach pojawił się uśmieszek, który wraz z resztą mimiki twarzy miał przypomnieć Lutz’owi noc pełną zabawą jaką miał przeżyć. Widząc jednak zmarszczone brwi swojego szefa zrzucił z twarzy zawadiacką maskę zachowując zupełną powagę. – Mam dla ciebie leki, jeśli chcesz teraz wyzerować licznik.
– Daj mi je.
_____Po tym jak wziął leki popijając je wodą, odpłynął na kilka godzin budząc się, gdy znajdowali się około dwóch godzin od celu. Kevin od razu zrobił mu szybkie podsumowanie kto próbował się z nim skontaktować, w tym też informację, że ludzie z Londynu zostaną za chwilę poinformowani o jego przyjeździe, bo do tej pory nie wiedzieli nawet o braku zastępcy mistrza gildii. Został powołany na to stanowisko z ręki Zgromadzenia, bo pewnie mają na uwadze fakt, że Lutz nigdy nie bawił się w zarządzanie niczym poza własnym tyłkiem. A w tym był idealny tworząc sobie współpracowników, o których nikt nie wiedział. Nawet chodziły plotki, że jedna z jego najlepszych podwładnych była jego wrogiem i wchodziła mu w drogę na każdym kroku. Ludzie chcieli mówić, nieważne czy prawdę, czy fałsz, ważne, żeby mówić.
_____Lądowisko w Dubaju było wielkie. Przesadnie wypełnione wszystko co mogłoby być potrzebne pasażerom. Tak, żeby nie wychodzili stąd i podróżowali dalej. Niestety, Lutz i Kevin mieli tutaj sprawę do załatwienia i tutejsza gildia o tym wiedziała, skąd ich przypuszczenia, że wyślą po nich jakiegoś agenta. Niestety, ich wnioski i logika były zupełnie błędne, gdy zamiast ubranego w czarny garnitur mężczyzny ich wzrok zastał dziewczynkę o prawie idealnie białych oczach. Jej włosy związane w dwa wysokie kucyki opadały na biały mundurek. Widząc ją, zaskoczenie złotookiego szybko minęło i oddał swoją walizkę Kevinowi, który wiedział, że tak to się skończył. Był już gotowy ja przejąć i wykonał ten ruch bardzo płynnie pozwalając Lutzowi kucnąć i rozłożyć ręce. Na ten znak dziewczyna z uśmiechem na twarzy zerwała się do biegu i wpadła w jego objęcia. Mężczyzna szybko wstał i z trzymając dziecko, siedzące na jego przedramieniu spytał.
– Chyba nie przyszłaś sama. – jego twarz była zadowolona z widoku dziecka, które objęło go za szyję. – Gdzie jest Ellen?
– Została przy wejściu, powiedziała, że da nam chwilę. – na promiennej twarzy dziewczynki pojawił się jeszcze większy uśmiech. – Czułam z daleka, że masz prezent dla mnie!
_____Słysząc to Lutz tylko zaśmiał się na głos i pogłaskał dziecko po dwukolorowej głowie. Jej lewa połowa głowy miała inny kolor od prawej. Biała i czarna połowa. Żeby nie stać w miejscu Lutz cały czas trzymając dziecko na rękach ruszył do wyjścia, a dwa kroki za nim szedł Kevin z walizkami. Nikt ich nie zatrzymywał, nie pytali się czyje to dziecko lub gdzie jest matka. Bali się podejść do niego, poza tym zarówno on w dobrym markowym garniturze jak i dobrze ubrana dziewczynka na jego rękach rozmawiali do siebie w obcym dla nich języku. Po niemiecku.

_____Gildia w Dubaju leżała idealnie pomiędzy wpływami Centrali w Londynie i Centrali w Szanghaju mając do czynienia do codziennej walki o te złote tereny. Posiadali największe zyski i najmniejsze straty wśród wszystkich gildii na świecie. Lutz jako nowy vice-mistrz Londynu powinien próbować przekonać siedzącą naprzeciwko niego kobietę od podpięcia się do Europy zyskując poparcie ludzi ze Sztabu Generalnego. Cóż. Pewnie by tak było, gdyby to była normalna sytuacja. Oparty o białą puszystą kanapę trzymał w ręku filiżankę kawy ze spodkiem, a tuż obok niego siedziała Annabell, dziewczynka o białoczarnych włosach wpatrująca się w kawałek tablicy zamknięty za szkłem. W całej tej ciszy i spokoju, która im towarzyszyła kobieta nie wytrzymała. Siedząc w wysokim fotelu odłożyła swoją filiżankę na stolik obok i przybliżyła się do krawędzi fotela.
– Co zamierzasz zrobić? – spytała zbierając kilka czarnych kosmyków i zatrzymując je za uchem. – Jeśli faktycznie zaczniesz spełniać obowiązki w Londynie nie będziesz miał tyle czasu, żeby sprawdzać wszystkich.
– Jedno nie przeszkadza w drugim. – jego wzrok wtopiony w zachwycony wyraz twarzy dziecka nie został tam długo. Podniósł spojrzenie kierując na kobietę, Ellen, przy okazji pozbywając się lekkiego uśmiechu, który zdobił do tej pory jego twarz. – Do was będę mógł przyjeżdżać nawet całkiem często. Do Rosji czy Afganistanu na pewno także. Najbardziej martwię się chyba tylko o ośrodki w Azji i Ameryce Południowej. Zwłaszcza Mars w Chile.
– Przenieść personel do Europy? – rzuciła wpatrując się w Lutza swoimi szarymi ślepiami.
– Doskonale wiesz, że to nie jest opcja. – zaśmiał się i położył dłoń na głowie dziecka głaszcząc ją lekko niczym psa. – Nie po to ustawialiśmy tak ludzi, żeby teraz zabierać ich ze stanowisk.
– W każdym razie nie zamierzam pozwolić im usidlić cię w Londynie!
_____Wstała na równe nogi zwracając tym samym uwagę na siebie. Ona właśnie krzyknęła. Podniosła głos. Na Lutza. Zarówno oczy Annabell jak i siedzącego w kącie Kevina znalazły się a niej. Nie były to przyjemne spojrzenia. Wszyscy byli tutaj, w tym pomieszczeniu, z tego samego powodu. Fakt, że uniosła głos był zrozumiały. Nikomu z nich nie podobało się, że Zgromadzenie zdecydowało bez pytania i zrzuciło stołek na Weinmann’a. Do tej pory chodził i robił co chciał, blondyn nie zamierzał zmieniać swojego zachowania, lecz widać wszyscy obecni myśleli, że przyporządkuje się i zostanie grzecznie w Londynie, w górze papierkowej roboty. Ani trochę mu się nie podobała ta opcja. Westchnął ciężko i wstał sprawiając, że Ellen odruchowo zrobiła krok w tył. Stukot jej czerwonych szpilek rozległ się po zamkniętym pomieszczeniu, gdy obcas uderzył o marmurową posadzkę.
– Ellen. – odezwał się nisko, a kobieta zrobiła kolejny krok w tył i usiadła z powrotem w fotelu. – Uspokój się. Nic się nie zmieni.
_____Spojrzenie kobiety, które wpatrywało się w niego z przerażeniem zaczęło łagodnieć. W sercu wiedziała, że nic jej nie zrobi. Nie musiała się go bać, lecz w takich chwilach, gdy zachowywał się jak Król, mogła tylko wspomnieniami wrócić do ich pierwszego spotkania i potężnego strachu, który wtedy czuła. Widziała jak gołymi rękami wyrwał człowiekowi głowę, a następnie zmiażdżył tą czaszkę jakby była niczym. Szare oczy spadły z Lutza i skierowały się do Annabell wpatrującej się w nią jakby to ona była tutaj tą dziwną. Przecież powinni się martwić! Ta cała sytuacja komplikowała im plany.
– Przepraszam. – westchnęła, a mutant zrobił kilka kroków do przodu i kucnął prosto przed nią beznamiętnie wpatrując się w jej twarz, która nie mogła teraz na niego spojrzeć. – Zbyt się przejmuję tym powołaniem. Szło nam idealnie, tak mamy obsuwę czasową. To źle.
– Rozumiem. – odezwał się i lekko uniósł jej twarz do góry, żeby patrzyła na niego, a nie na własne buty. – Ale?
– Nie będziesz tolerował panikowania. – wypowiedziała te słowa i Lutz jak na znak wstał odchodząc w stronę drzwi. – Zadzwonię do siostry, że tutaj byłeś. Przekaże wszystkim twoje nowe wytyczne.
_____Nie odpowiedział tylko podniósł rękę pokazując, że usłyszał i dawał pozwolenie. Ellen westchnęła lekko, gdy zniknął wraz z Kevinem za drzwiami. Spojrzała wtedy na siedzącą naprzeciw Annabell. Wyraźnie widać było, że miała coś do powiedzenia.
– Wiem, że zachowałam się jak gówniara. – uprzedziła dziewczynkę. – Nie patrz tak na mnie.
– Jak?
– Jak na robaka.
– Podniosłaś głos. – Annabell zmarszczyła brwi i opadła na bok zajmując tym samym miejsce, które przed chwilą należało do Lutza. Jeszcze było tam jego ciepło. Czując je rozluźniła się. – Wiesz, że tego się nie robi. Czemu mu nie wierzysz? – spytała wpatrując się w zakłopotaną twarz kobiety. – Wszyscy zawdzięczamy mu dużo. Nawet ja to wiem. Sama mówiłaś, że gdyby nie pojawił się wtedy to już dawno gryzłabyś glebę ze swoją siostrą.
_____Ellen nie potrafiła na to odpowiedzieć. Znała go długo, wiedziała do czego dążą i była pierwszą, żeby zawsze stanąć w jego obronie. Jednak słysząc, że stanie się następnym mistrzem Londynu zaczęła się wahać. W przeciwieństwie do nich, Lutz od początku miał wszystko, a jednak walczył za nich. Za te mutanty, które miały zostać wyrzucone na bok. Wstała z fotela i podeszła do przeszklonej ściany wyglądając jak spod budynku odjeżdża czarna limuzyna. Poświęciłaby wszystko, dlaczego więc nachodzą ją teraz wątpliwości? Zmarszczyła brwi próbując przekonać samą siebie, że kobieca intuicja to syf i odwróciła się od szyby. Czekało ją teraz wiele pracy. W końcu była mistrzem tej gildii.
_____Przelot między Dubajem, a Londynem trawa prawie osiem godzin. Jako że Lutz spędził ciekawy dzień w mieście przepychu, nastał czas, aby popracował. Usiadła do laptopa przemaglowując wszystkich, którzy należeli do centrali, ważnych klientów i wszystkie zdarzenia jakie miały ostatnio miejsce. Przy czym, przez ostatnio miało się na myśli, że do kilku dni temu. W Londynie miał tylko jednego człowieka i to jeszcze zawsze zabieganego, bo nikt tam nie potrafił dobrze pracować. Dokumenty były składane bez sensu, raporty nigdy nie były na czas. Każdy robił co chciał, a przynajmniej tak to wyglądało. Z tyłu głowy, patrząc na to wszystko, doskonale wiedział, dlaczego Zgromadzenie Królów wysłało go w to miejsce. Potrzebowali podkładki, aby awansować go później do Zgromadzenia, a bycie Mistrzem Centrali dawało wolna kandydaturę… Powiedzmy, że zasady głosowania były tam skomplikowane, a on pijał wódkę nie raz z ludźmi siedzącymi na około tamtego stołu. Czasem nawet, nieszczęśliwie, był obiektem westchnień córek co starszych członków.
_____Wylądował w Londynie, gdy tylko słońce wstawało na horyzoncie. Spojrzał na fotel koło siebie i smacznie śpiącego tam Kevina, który nawet nie zdjął ze swojego nosa okularów. Na twarzy blondyna pojawił się mały uśmiech, po czym sięgnął i poprawił je, aby nie spadły. Nie dziwiło go, że mężczyzna był zmęczony. Wymieniają się. Gdy po kilku dniach Lutz kładzie się spać Kevin jest wstanie czuwania całą noc. Co prawda nie nadaje się do walki, ale doskonale wie, jak obudzić Lutza, a ten fakt daje mu duże prowadzanie nad możliwym przeciwnikiem.  Ta maszyna do zabijania jak już spała to zwykle jak kamień, dopóki Kevin nie zrobi wcześniej ustalonej czynności. Było to jedno z kilku praw, które nałożył na siebie lata temu. O dziwo przydało się kilka razy. Czując, że za chwilę będą lądować szturchnął Kevina, który obudził się poprawiając w fotelu i próbując dojść do siebie, bo właśnie zrobił sobie „drzemkę” na prawie siedem godzin.
_____Z lotniska zostali zawiezieni do jego apartamentu. O dziwo nie musiał instruować kierowcy, gdzie jechać. Dostał wcześniej wszystkie informacje. Patrząc jak trzęsie się i pewnie za chwile popuści na fotel, Lutz kiwnął głową do Kevina, aby zrobił coś z tą sytuacją. Okularnik poprawił swoje szła robiąc minę, że bardzo mu się to polecenie nie podoba, jednak postanowił otworzyć usta.
– Hej, kolego. – uwiesił się na fotelu kierowcy – Powiesz mi, gdzie tutaj dają najlepsze piwo?
– Eh? – kierowca był zaskoczony całą tą sytuacją, zwłaszcza widząc uśmiech na twarzy mężczyzny pochylającego się nad nim. Szybko zerknął na potwora siedzącego ze wzrokiem wbitym w widok za oknem. Westchnął w sercu i uspokoił się lekko, bo był już blisko, aby zmoczyć się ze strachu czując na sobie spojrzenie blondyna. – W… Wydaje mi się, że najlepszy bar będzie na Oxford Street.
– Dzięki! – wyczekiwał aż chłopak skończy mówić i od razu kontynuował – A wiesz może jak nastroje w bazie?
_____W tym momencie, nawet Lutz potrafił usłyszeć jak głośno kierowca przełknął ślinę. Wręcz czuł jak mężczyzna postanowił pocić się ze stresu i jak nerwowo ślizgają się ręce po skórzanej kierownicy. Westchnął ciężko co prawiło, że Kevin odpuścił sobie sprawę wracając na swoje miejsce. Kilka skrętów dalej znajdowali się przed wysokim budynkiem mieszkalnym. Jego dom był całkiem wysoko, ale nie pamiętał, gdzie. Nie czekali długo aż wyszli po nich i po ich walizki. Na ich twarzach pojawiło się zdziwienie, gdy zobaczyli tylko dwie małe podróżne walizeczki, a nie całą stertę ogromnych kufrów. W końcu mutant właśnie się przeprowadzał, prawda? Wracał do swojego domu, na pewno potrzebował więcej rzeczy. Nikt nic jednak nie mówił, zabrali rzeczy i zaprowadzili go do jego mieszkania, gdzie Kevin wprowadził kod i otworzył mu drzwi do jego małego królestwa.
_____Było kilka minut po ósmej więc Kevin zawitał do łazienki Lutza, jak zwykle bez pukania, żeby podać mu filiżankę herbaty. Earl Grey. Blondyn nie podniósł się z wanny, w której leżał. Rozłożony i prawie w całość zanurzony pod wodą spoglądał na miasto, którego widział panoramę. Za każdym razem jak tutaj był zawsze widział coś innego. To tylko świadczyło jak długo to miejsce stało puste. Oczywiście, czasem zatrzymywali się tutaj jego ludzie, jeśli musieli coś tutaj szybko załatwić. Spojrzał na zadowolonego z siebie Kevina i wziął filiżankę popijając ciepłą herbatę.
– Mamy tam być na dziewiątą.
– Tak. – wiedział, że to nie było pytanie, ale postanowił upewnić go. W końcu przyszedł mu przypomnieć. – Chcesz coś zjeść zanim pojedziemy? Ja bym na twoim miejscu umierał z głodu.
– Zjemy coś. – westchnął i dopił duszkiem napój oddając zastawę w ręce przyjaciela. – Tylko nic brudzącego, nic ostrego, nic lokalnego.
_____Ta lista mogłaby ciągnąć się w nieskończoność, gdyby tylko na to pozwolić. Wyszedł wiec z łazienki zostawiającego nagiego Lutza z samym sobą i rozśmieszonym wyrazem twarzy. To była ta jedna z niewielu chwil rozluźnienia, bo za chwilę, ubrany w garnitur zostanie przewieziony do Centrali, gdzie będzie musiał znosić ludzi oraz mutanty płaszczące się na jego widok, żeby tylko nie spotkać jego złotych oczu. W końcu nigdy nie wiesz za co dostaniesz kulkę w łeb albo stracisz ramię za niedosłodzoną kawę.
_____Punkt dziewiąta wszedł do budynku, za nim szedł Kevin z zadziornym uśmiechem na ustach i jeszcze jeden mężczyzna o jasnych włosach i przekutym lewym uchu. Obaj spoglądali na morze ludzi rozstępujące się robiąc miejsce chodzącej maszynie do zabijania. Wzrok w dół, schować swoją obecność jak najmocniej. W głowie obu mężczyzn tliła się jedna myśl – nikt z tej zgrai nawet by nie zainteresował Lutza więc nie mają po co się ukrywać. Gdy jednak idąc korytarzem, zza rogu ktoś zderzył się z ciałem mutanta i poleciał na tyłek, wszystkie spojrzenia były skupione na tej scenie. Jedni obawiali się, że kobieta, która upadła zostanie zgnieciona niczym robak albo w inny sposób zakończy swój żywot. Blondyn stał jednak nieruchomo, co zaintrygowało zarówno ciemnowłosego Kevina jak i jasnowłosego mężczyznę obok. Patrząc jak kobieta wstała, przeprosiła i sobie poszła nie pokazując żadnego strachu czy zainteresowania wrócili szybko do twarzy Lutza, na której pojawił się przelotnie mały uśmiech. Wprawił on w osłupienie obu, ale każdy stojący dalej przypadkowy świadek zdarzenia patrzył na odchodzącą od nich całkiem zgrabną blondynkę, nie patrzyli na Lutza. Nie widzieli tego co im udało się dostrzec.
– Idziemy. – odezwał się przywołując dwójkę na ziemię. – Musimy pokazać się Edwinowi.
– Hahaha – zaśmiał się białowłosy – Na pewno będzie zachwycony.

_____Są ludzie, którzy będą nadają się do zabijania, są ludzie nadający się do administracji, albo tacy nie mający problemu, żeby przerzucać czyjeś gówno. Jest tych ludzi i ich rodzajów sporo. Do jakich więc osób Lutz zaliczał mistrza gildii w Londynie? Centrali i centrum całej Europy? No właśnie, do żadnych. Widział tego człowieka kilka razy i za każdym razem robił pod siebie, gdy podchodził na odległość mniejszą od trzech metrów. Jakby fakt, że jest na wyciągnięcie ręki sprawiał, że zwieracze nie znały swojego zadania i wszystko puszczało. Płacz, mocz, pewnie zacząłby krwawić uszami jakby dało radę. Olivier Lloyd, bo tak się nazywał, był drobnym mężczyzną, przeciętnego wzrostu o okrągłych okularach na nosie i starym zegarku na lewym nadgarstku.  W normalnym okolicznościach prawdopodobnie siedziałby teraz w dokumentach starając się opanować górę papierów i źle wypełnionych raportów. Teraz, gdy w jego gabinecie miał znaleźć się Lutz, potwór, którego obawiał się każdą cząstką siebie, był wstanie tylko schować się w obecnej tutaj szafie jak dziecko chowające się przed burzą. Rozległo się pukanie do drzwi.
– Panie Lloyd. – głos należał do jego ludzkiej asystentki. – Przyszli.
_____Nie odezwał się. Zdradziłby w ten sposób swoją pozycje. Poza tym czuł jak powoli jego pęcherz odmawia posłuszeństwa. Gdy więc drzwi do pokoju otworzyły się, a do jego uszu dobiegł głos dwóch mężczyzn, którzy nie byli tym potworem. Uchylił więc lekko drzwi szafy tylko po to, aby spotkać się oko w oko ze złotym spojrzeniem drążącym w jego sercu i mózgu dziury. Bardzo szybko pojął, że Lutz stał właśnie przed nim. Jego przerażenie sięgnęło tego poziomu, że nie potrafił zamknąć otwartych ust, z których nie potrafił wydobyć dźwięku. Z jego oczy leciały łzy, lecz nawet przez te wielkie krople mógł zobaczyć niezadowoloną twarz Lutza, która sprawiała, że już mentalnie nie wytrzymał i jego świadomość zniknęła.
_____Kevin patrzący na tą scenę, siedząc za swoim szefem na kanapie próbował się nie śmiać. To była reakcja ludzi, którzy byli nie przygotowani na śmierć i nie radzili sobie za dobrze ze strachem. Zero bólu, zero złego. Widział wkurzenie Lutza, więc postanowił zmienić temat na coś co odwróci jego uwagę od mistrza gildii, który właśnie posikał się, tradycyjnie, na widok blondyna.
– Od czego zamierzasz zacząć spotkanie późniejsze? – rzucił pytaniem. – Chyba nie chcesz od tak wyjść i powiedzieć wszystkim, że robisz porządek od zera, bo to miejsce to jeden wielki burdel?
– Chyba właśnie to zrobimy. – białowłosy o imieniu Sasha śmiał się lekko. – Wiesz, że szef nie jest przyjemny i ludzie nie spodziewają się, że będzie. No i Zgromadzenie go poprze.
_____Lutz westchnął i odwrócił się do stojącej w drzwiach z kawą asystentki. Widział, że świetnie sobie radzi z faktem, że jej szef, który miał budzić postrach i szacunek właśnie zemdlał w kałuży własnego moczu wypłakując wszystkie swoje łzy. Chyba. Tak można było przyjąć patrząc na ich ilość. Spojrzał na Kevina, który zobaczył jak kiwnął głową i od razu podniósł się podając dokumenty kobiecie z uśmiechem. Wzięła je, a on podniósł dłoń, żeby nic nie mówiła i odwrócił się do Lutza pokazując kobiecie, żeby też tam spojrzała.
– To są dokumenty, które ma podpisać. – zaczął. – Na ich mocy da mi pełną władzę nad zarządzaniem jednostką.
– Może Pan coś takiego zrobić. – odezwała się niepewnie rumieniąc się lekko wpatrując się w twarz Lutza. – Na to chyba potrzebna jest zgoda kogoś jeszcze wyżej prawda?
– Hahahah – Sasha wydał z siebie głośny śmiech. – Słońce, właśnie stoi przed tobą ten ktoś wyżej. Chcesz pytań dalej?
_____Obaj, Kevin oraz Sasha brali z tego wielką dumę, że na tym świecie, dokładnie – w ich świecie, tylko kilka osób mogło powiedzieć Lutzowi nie. A też robili to bardzo sporadycznie, żeby nie wejść na jego złą stronę. Jeśli nie mieli powodu, nie mogli się angażować. To była gra w otwarte karty, a on zabierał im coraz więcej asów z talii. Jedną z nich była Gildia w Rosji, która jest kontrolowana przez bliźniaka Sashy i ich ojca. Przeszli na stronę silniejszego jak tylko zetknęli się z nim. W końcu nikt nie chce siedzieć w miejscu, które przegra. Kevin doskonale pamiętał jak przerażony był Sasha i Nico, gdy dowiedzieli się kto pracuje i jest do dyspozycji dla Lutza. Bliźniaki postawili wtedy złotookiego na piedestale.
_____Kobieta otrzymała wszystkie dokumenty i przytaknęła głową rozumiejąc swoje zadanie. Zostawili ją więc z problemem jakim był obecnie jej przełożony. O dziwo dobrze radziła sobie z tym zadaniem. Trójka zrobiła nawet lekko zaskoczone miny go podniosła jego ciało jakby nic nie ważyło. Nie zamierzali jednak zostawać dłużej więc wyszli i skierowali się holem pełnym ludzi, w miejsce, gdzie mieli zrobić przemowę i wyznaczyć nowe trendy centrali. Tak było przynajmniej opisane na dokumentach, które otrzymały wszystkie mutanty, bo to im musiał pokazać swoją twarz. Przechodząc między ludźmi Sasha postanowiły się odezwać zaciekawiony poprzednią sytuacją.
– Szefie. – Lutz przechylił lekko głowę pokazując, że słucha. – Dlaczego nie zrobiłeś porządku z tamtą laską co na ciebie wpadła?
– O! – uruchomił się Kevin. – Też chcę wiedzieć
– Dlaczego mam bić kobietę, która jako jedyna pracuje w tym burdelu? – w jego tonie było słuchać powagę, a następnie rzucił spojrzeniem po otaczających ich pracownikach – Powinien za to tym wszystkim przetrącić kark za nie wykonywanie swoich obowiązków.
_____Ta informacja i grobowy ton głosu, który wydobył się spomiędzy ust mężczyzny rozbrzmiał po korytarzu docierając do wielu uszu. Każdy ucichł wpatrując się w Lutza z przerażeniem, jakby właśnie dowiedzieli się, że ich życie wisi na włosku. Czy to była wina kobiety, która wpadła na niego czy ich? W każdym razie bardzo szybko uciekli z widoku chowając się w swoich biurach. Lutza westchnął ciężko w sercu. Teraz zamierzają udawać, że pracują? Dobre sobie. Kontynuowali swoją podróż, aż stanął przed pokojem wyglądającym jak posiedzenie okrągłego stołu. Był to Sztab Główny, który zostawił przy stole kilka wolnych miejsc. Lutz usiadł z nimi do rozmowy, a Kevin i Sasha stojąc przed zamkniętymi drzwiami pilnowali, aby nikt nie starał się głupio podsłuchiwać lub przeszkadzać w tej rozmowie. Nawet gdy rozległ się huk i krzyki, uśmiech nie zniknął z ich twarzy, a zareagowali tylko wyciągnięciem materiałowej chusteczki, którą podali osobie otwierającej drzwi. Lutz złapał za nią i wytarł swoją twarz, żeby nie pozostawić na niej rozbryzgu krwi. Następnie spojrzał na wystawione dłonie Sashy, który czekał na coś. Zdjął więc czarne pobrudzone krwią rękawiczki i podał mu je od razu wyciągając rękę po nowe do Kevina. Wręcz wyrwał je chłopakowi z rak, żeby założyć.
_____Skierowali się hali i weszli prawdopodobnie jako ostatni od razu stając na podium. Lutz, nieprzytomny mistrz gildii, który dochodził dopiero do siebie z pomocą asystentki oraz Kevin i Sasha robiący za coś na wzór ochroniarzy. Złote oczy przeleciały po wszystkich zebranych. Nie zamierzał zapamiętywać ich twarzy, nie byłby do tego zdolny. Sprawdzał raczej ich reakcję. Zarówno na stan mistrza gildii, który miałby tutaj najsilniejszy pod jakimś względem jak i na niego. Wiedział, że mogą go nie lubić, ale nie widział nienawiści na twarzach, a raczej podziw, strach, szacunek czy ciekawość. Nie mógł zająć im za dużo czasu.
– Efektywność waszej pracy jest tak straszna, że przysłali mnie tutaj. – wskazał dłonią na siedzącego z chusteczkami i wodą mistrza gildii – Od dzisiaj Olivier staje się papierowym prezydentem i moje decyzje są ostateczne aż wprowadzimy wszystkie zmiany jak chce.
_____ Następnie zaczął wymieniać wszystkie ważne zmiany, które nastąpią w całej organizacji. Za równe te dotyczące zadań, raportów, ubezpieczeń czy zwykłego wychodzenia z dormitorium dla mutantów nie należących do jednostek terenowych. Nowe przepisy na badania. Nowe zasady przyjmowania zleceń. Było tego dużo, ale dotykały wszystkich problemów i dziur jakie istniały do tej pory. Lutz nie zamierzał zostawić tego rozjebanego i nieogarniętego, gdy już go tutaj wysłali. Swoją robotę trzeba zawsze wykonywać dobrze.

_____Jego wypowiedź nie była długa, jego wystąpienie skończyło się bardzo szybko, ale nadal dla ludzi stojących pod sceną trwało to wieczność. Każda chwila była dłuższa i płynęła wolniej gdy musiałeś wpatrywać się w swój obiekt strachu sprawiający, że na twojej skórze pojawiała się gęsia skórka, serce przyśpieszało, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Lutz brał mistrza gildii, Oliviera za dość ekstremalny przypadek, jednak nie był takim zachowaniu jedyny i złotooki doskonale to wiedział. Gdy powiedział wszystko co chciał, zakończył przemowę nie przyjmując żadnych pytań i zszedł z podium wraz z uśmiechniętą dwójką asystentów. Wyszli pierwsi pozostawiając za sobą resztę pracowników. Skierowali się do biura, która od dzisiaj miał zajmować.
_____Gabinet poprzedniego wice-mistrza znajdował się w północnym skrzydle z dala od blasku wschodzącego lub zachodzącego słońca. Aby rozjaśnić to pomieszczenie ściany miały kolor biały, tak samo jak większość mebli. Gdy tylko wszedł w te cztery ściany zmarszczył brwi. Nie był zadowolony. Ogólnie cały ten dzień tylko działał na jego ciśnienie. Najpierw pracownicy zamiast robić swoje postanowili patrzeć na nich niczym na eksponat w zoo, potem zamiast rozmowy z mistrzem gildii dostał omdlałego, pachnącego moczem i potem człowiek w brązowym garniturze, a teraz jeszcze będzie musiał znosić całkiem białe pomieszczenie. Kevin szybko dostrzegł, że jego szef nie miał dobrego humoru i doskonale wiedział, dlaczego.
– Przemalowanie i udekorowanie inaczej zajmą przynajmniej trzy dni, do tygodnia maksymalnie. – oznajmij siadając przy długim stole posiadającym mnóstwo krzeseł. – Wiesz, że nie mieli czasu przygotować się pod twojego gusta.
– Wiem. – odpowiedział przez zęby i usiadł na przesadnie luksusowym fotelu zupełnie nie pasującym do całego wystroju. – Za ile mają przyjść ci od terenowych?
– Około piętnastu minut do dziadka Georgy – Sasha spojrzał na zegarem. – Potem kolejne pięć minut do pojawienia się reszty. Chce z tobą porozmawiać jeszcze bez świadków.
_____Lutz słysząc to podniósł jedno brew do góry, jednak nie zamierzał dyskutować. Rozmowy z nim, w cztery oczy, nigdy nie były w cztery oczy. Zawsze miał przy sobie kogoś jeszcze. Nie tylko jako zabezpieczenie dla samego rozmówcy, ale też jako asystenta dla mutanta, gdyby okazało się, że ktoś planuje coś więcej niż tylko dyskusję. Oparł się o fotel i przeszli z dwójką do robienia listy zmian tego gabinetu. Nie zamierzał spędzać w tak białym i sterylnym miejscu kolejnego dnia więc musieli zorganizować sobie pracę tak, aby wrócił tutaj dopiero po remoncie. Zwykle nie był wybredny, ale taka czysta biel drażniła jego nerwy przypominając o laboratoriach i sterylnych szpitalnych pokojach. Były to nie miłe wspomnienia kończące się zwykle wybuchami gniewu. Widząc jak powoli chodzi mu żyłka z wkurwienia, Kevin podszedł i zaoferował tytoń, który Lutz od razu przyjął. Odpalił i zaciągnął się mocno wciągając dym do płuc i wypełniając je nikotyną. Następnie otworzył lekko usta i pozbył się białej chmury z siebie. Kilka wdechów i wydechów później był już spokojniejszy. Może przydymione pomieszczenie, które mąciło wizję czystości uspokajało Lutza, a może siłą sprawczą był tytoń.
_____Już do tak zadymionego pomieszczenia, że swoim sprzętem przyszedł starszy człowiek z lekkimi zakolami. Jego siwiejące włosy i niezaprzeczalnie niezadowolony grymas, który usilnie starał się przemienić w uśmiech sprawiał, że trójka obecnych w pomieszczeniu spojrzała na siebie nawzajem. Nie rozumiała, dlaczego zmusza się do udawania, ale z drugiej strony czy nie robił tego każdy będąc z królem w jednym pomieszczeniu? Sasha przynajmniej uważał to za normalne. Każdy powinien zachowywać się w taki sposób jak kogoś dobrze nie znasz. Zwłaszcza jak może cię łatwo zabić. A do tego zdolnych w pomieszczeniu było ich dwóch. On i Król.
– K-… Szefie. – odezwał się białowłosy prawie robiąc małą pomyłkę. – To jest Gregory Floyd, który odpowiada za całą część terenową. Ma pod sobą czwórkę oddziałów, ale to już wiesz. Został poproszony o przedstawienie reportów z wydajności.
_____Uśmiech na jego twarzy był zwodniczy, ten Rosjanin, Sasha, nie znał za dobrze Gregoriego, bo nie pracował pod nim, a dla działu laboratoryjnego i kontrolował eksperymenty w Centrali Londyńskiej. Jego lisi uśmiech, który zawsze był przyklejony do twarzy tym bardziej intuicyjnym jasno dawał znać, że kryje się za nim bestia. Niestety, za dużo osób brało go dosłownie za miłego i przyjacielskiego mutanta, nawet gdy pełnił stanowisko kierownicze. Co robił z tymi wszystkimi plotkami i informacjami zdobywanymi po alkoholu i kilku wspólnych posiłkach? Prezentował Lutzowi na złotym talerzu. W końcu zgodził się na pracę tutaj, zostawiając Rosję lata temu, tylko dlatego, że miał zająć się najważniejszymi dziełami Londynu – jego eksperymentami i archiwum.
_____Raport, który otrzymali nie różnił się od tego co już wcześniej oszacował im Sasha, ale nadal Lutz zmarszczył brwi zaciągając się mocniej papierosem. Czy przejmował się popiołem? Nie, strzepywał go wprost na białe biurko zupełnie nie przejmując się tym, że może to spowodować pożar czy zniszczyć mebel. Jego złość zmieniła się w irytacje widząc coraz to kolejne słupki i wyliczenia. Dlaczego to miejsce było zostawione samopas tak długo? Czemu Zgromadzenie nie postanowiło zorganizować sobie małej czystki szybciej? Miał wiele pytań, ale nie zamierzał skupiać się teraz na odpowiedziach, bo przecież praca czekała. Kevin posadził starszego faceta naprzeciwko siebie i zaczął analizować z nim te wszystkie dane starając się nakierować na odpowiedni tor myślenia. W końcu nie było nikogo lepszego od myślenia i wiedzy niż ciemnowłosy. Okularnik znał się na tym najlepiej na świecie. Lutz zadbał o to. W tym momencie po lekkim zapukaniu, do pomieszczenia weszły trzy osoby z notatkami i laptopami. Złote spojrzenie szybko przesunęło się po nich. Dwie kobiety i mężczyzna. Ciemnowłosy i zestresowany samym faktem, że patrzył na niego. Wśród obecnych dwóch kobiet panowała pewna różnorodność. Jedna z ciemnymi długimi włosami i ukazująca swoje walory i druga, krótkowłosa blondynka, która na niego wpadła. Tak jak wspomniał, zupełnie różnie ubrane. Jedna pokazywała, że jest kobietą, drugiej ukrywała to pod garniturem. Bardzo szybko, próbując ukryć swoją obecność dwóch pracowników usiadła na swoje miejsce. Złote oczy Lutza podążyły jednak za kobietą, która nie zachowała się jak inni. Otworzyła okno, sprawiając, że jego oczy pociemniały. Nie podobało mu się to. Czy nie mogła usiąść jak każdy normalny i udawać, że jej nie ma? Nie przerwał jej jednak, pozwolił otworzyć okno i zająć miejsce. Następnie zostawił ją i spojrzał na ciemnowłosą chowającą się jak tylko się da za mężczyzną ze strachem wymalowanym na twarzy. Kevin i jego pytanie przykuło jednak jego uwagę.
_____Słyszał o tym. O kobiecie, która wykonywała dość… niepokojące zadania w Paryżu. Była jedyną istotną osobą, o której słyszał, jeśli chodziło o oddział Francuski, ale nigdy jej nie widział i się nie interesował głębiej niż musiał. Kevin nie raz go jednak informował o zadaniach, które kończyła, bo normalnie nikt by się tego nie podjął. Ich rozmowa nie należała jednak do udanych, a w ustach Lutza pozostał jakiś niesmak nieznanego pochodzenia. Może chodziło to, że nie zachowywała się jak każdy kobieta, które świeciła do Kevina oczami, a może o jej ton wypowiedzi. Brzmiała jakby nie rozmawiała z ludźmi za dużo. Antyspołeczna. Co więcej znaczyło spojrzenie mężczyzny lgnące do niej? Jej kolegi z pracy wpatrującego się w nią oczami widzącymi coś dobrego i miłego. Lutz właśnie otrzymał kolejny powód do nieuzasadnionej irytacji, który szybko został wyłapany przez siwiejącego mutanta.
– Mariken tutaj jest najmłodsza i najnowsza. Dopiero wczoraj przejęła obowiązki, więc pewnie ma jeszcze sporo do nauki.
– To nie znaczy, że-
– Sasha. – Lutz odezwał się po raz pierwszy natychmiast zamykając usta białowłosego. – Zamknij okno.
_____Chłopak bez większego zawahania czy humorów poszedł zamknął okno. Nie widać było po nim niezadowolenia, że ktoś przerwał jego wypowiedź czy złości, że coś mu kazano. Zachowywał się jak pies lecący za patykiem. Tylko z większą gracją. W tym czasie jego właściciela kończył palić i zgasił to co zostało z papierosa o blat przed nim. Następnie spojrzał na Kevina, który wydawał się zaskoczony spojrzeniem jakie mu posłał, ale nie dyskutował i westchnął lekko.
– Skoro mamy tutaj kolejnego nowego pracownika będziemy ją zabierać na nasz wyjazd objazdowy. – posłał wszystkim w pomieszczeniu swój markowy uśmiech. – Mam nadzieję, że Mariken znajdzie czas, aby towarzyszyć nam przez najbliższe kilka dni. Przy okazji zapozna się ze wszystkimi placówkami i ich umiejscowieniem. – oczywiście Kevin po swojej wcześniejszej rozmowie już mniej więcej wiedział, że dziewczyna może odmówić tłumacząc się jakimiś zadaniami więc szybko dał do zrozumienia, że nie ma wyboru – To jest twoje pierwsze zadanie, od mistrza gildii w Londynie i Centrali Europy.
_____Te słowa jasno dawały znak, że jeśli chciała pracować w tym miejscu to musiała posłuchać. Nieważne czy chciała czy nie, Kevin musiał się upewnić, że spełni zadanie powierzone mu przez Lutza wpatrującego się teraz niezainteresowanym wzrokiem w dokumenty przed nim. Powołał się więc na autorytet, który blondyn teraz posiadał. Był ważniejszą osobą w Europie dla mutantów. Pomijając, że pewnie też najsilniejszą. Kto taki chciałby niszczyć sobie życie dla czegoś takiego jak zwykłe zadanie w terenie? Sasha w tym czasie skończył swoje zamykanie okna i wrócił na swoje miejsce tuż obok Lutza z lekko niezadowolonym wyrazem twarzy, lecz jego oczy kryły ciekawość. Zainteresował się tą sytuacją i faktem, że jego szef postanowił zabrać ze sobą kogoś nieznaczącego na wyjazdy, gdzie będzie obijał mordy ludziom za zła pracę.
– Wróćmy do głównego celu tego spotkania. – blondyn otwierając usta skupił na sobie przez chwilę spojrzenie wszystkich, które po chwili zniknęło, gdy skierowali wzrok poniżej na kartkę przesuniętą do przodu. – Płace i wasza wydajność. Jest za niska. Co wy kurwa robicie?
_____Przez następne pół godziny Lutz i Kevin na zmianę dawali wykład i tłumaczyli o co chodzi czwórce, która jasno nie robiła tego co do nich należało. Jak można było się spodziewać, gdy po tym czasie wyszli z pomieszczenie nie mieli zadowolonych min. Edith oraz Harry dostawali ładnie po głowie, a każdy ich błąd wytknięty i rozpatrzony na szybko od nowa. Jakby mieli powtórkę z kazania jakie dostali lata temu. Sasha i Georgy chyba byli jedynymi, którzy mogli zrozumieć tą sytuację. Cały czas robili ten sam błąd. Nic dziwnego, że dostawali po głowie. Na zakończenie do ich uszu doszedł jeszcze głos Lutza.
– Mariken, jutro o 7 przed główny wejściem.
_____Zaraz po tym drzwi się zamknęły, a w pomieszczeniu została tylko trójka mężczyzn mająca przed sobą kilka spraw do obgadania. Głównie dotyczącą wyjazdu i jego reorganizację, bo jednak dostali właśnie czwartą osobę do wycieczki. Czy Kevin lub Sasha zamierzał spytać dlaczego postanowił na coś takiego? Nie. Nigdy nie podważali słów Lutza. Tego się nie robi i nie pyta o powód.

_____Pozostawieni sami w zadymionym pomieszczeniu nie zastanawiali się długo nad ludźmi, którzy właśnie opuścili gabinet. Sasha i Kevin odprowadzili ich co prawda wzrokiem głównie skupiając się na tyłku jednej z tych ludzi co nie uszło niezauważone w oczach Lutza. Westchnął mentalnie patrząc na notatki pozostawione przed nim. Nie zamierzał poruszać tematu pieprzenia się z pracownikami niższego szczebla, bo bycie szefem lub kierownikiem jakieś części organizacji nie należy do bycia „niższego szczebla”. No i sam to robił więc zachodziłoby to pod hipokryzję. Zwłaszcza czy jesteś szefem, ale też i przyjacielem. W zapisane przed nim liczby jasno jak słońce wskazywały, że albo ludzie w centrali nie umieli liczyć, albo mieli popsute kalkulatory, albo gdzieś ktoś kątem realizował swoje projekty za ogólne fundusze. Lutz mógł tylko westchnąć na głos.
– Naprawdę zamierzamy przeglądać jutro wszystkie projekty laboratorium z blondynką? – odezwał się Sasha siadając na krzesło najbliżej Lutza. – Nie możemy jej pokazać wyników badań, do których nie jest upoważniona.
– I jej ich nie pokażemy. – odpowiedział pewnie biorąc jedną rękę i rozmasowując szczyt mostu swojego nosa jakby nosił tam cały dzień okulary. – Razem z Kevinem przejrzą się i zajrzą wszędzie po ośrodku. Wygląda jakby czepiała się wszystkich możliwych szczegółów, więc będzie w tym dobra.
– Nie boi się też wytknąć komuś jak nie chce czegoś zrobić. – zaśmiał się lekko Kevin. – Nadal nie rozumiem czemu akurat bierzemy ją, ale widać coś ci się w niej spodobało.
_____Twarz ciemnowłosego okularnika nabrała wyrazu, jakby właśnie droczył się z blondynem. Chciałby powiedzieć wprost, że wpadła mu w oko, lecz pewnie straciłby za to kilka zębów. A kochał swój biały i perfekcyjny uśmiech. Widząc więc niezadowoloną żartem twarz Lutza skupił się na Sashy, który siedział i właśnie robił coś w telefonie. Gdy podniósł spanikowane oczy i spotkał spojrzenie Kevina ten szybko otworzył usta.
– Tylko mi nie mów, że coś się zjebało.
– Chyba?
_____Odezwał się niepewnie i pokazał wiadomość SMS jaką dostał od numeru podpisanego „Kochanie <3”. Słowa nie mówiły dużo. Nawet nie zawierały pełnych zdań, a raczej zwykłe podpowiedzi i synonimy, które dla całej trójki miały jednak jakieś znaczenie, skoro każdy spoważniał.
– Planeta zderzenie korona Bazylia. – przeczytał na głos Kevina spoglądając na Lutza, którego ta wiadomość nie ruszyła i westchnął z ulgą. Ruchem ręki uderzył Sashe po głowie z otwartej dłoni. – Weź nas nie strasz!
– Ale to przecież złe wieści, nie? – spytał skołowany.
– Tak, ale ten dupek w Chile dostał nowe polecenia zanim załatwiliśmy szybko sprawę w Japonii. – odpowiedział Kevin zakładając ręce i odwracając się do Lutza. – Rozumiem, że będę niańką jutro, ale co dokładnie mam jej powiedzieć z rana? Jakie jest jej zadanie?
– Jej?
– Mariken Breker?
– Ah. – Lutz zastanowił się przez chwilę po czym z lekkim uśmiechem otworzył usta. – Powiedz prawdę.
_____Po raz kolejny dziś zaskoczył swoich asystentów, którzy patrzyli na niego z dużymi oczami zastanawiając się co takiego zadziało się w jego głowie. Znów, czy zamierzali zapytać? Nie. Tym razem także nie. Po prostu wrócili do swojej pracy. W ciągu następnych godzin udało im się zlokalizować główne problemy i ich rozwiązanie, które teraz zamierzają osobiście wprowadzić. Gdy wyszli z biura po godzinach, w samej centrali pozostało tylko kilka jednostek, w tym HR. Skąd Lutz, Sasha i Kevin wiedzieli, że został HR oraz część administracji w budynku? Bowiem wpadli na nich. Dosłownie. Gdy Kevin otworzył drzwi zobaczył grupkę kobiet siedzących przy stoliku i pijących coś w zasłoniętych kubeczkach, ale słysząc po głośnym śmiechu i braku pohamowania w czynach – na pewno były po alkoholu. Okularnik nie wszedł głębiej, aby go nie zauważyły i kiwnął do dwójki stojącej za nim. Sasha od razu zainteresowany przysunął się bliżej zostawiając Lutza patrzącego na nich jak na debili.
– Nadal uważam, że nowy towar jest lepszy! – krzyknęła jedna z nich. – Żadna z was nie powie mi, że ten nowy asystent nie ma lepszego tyłka od Damiena!
_____Słysząc to Lutz uniósł jedną brewkę spoglądając pytająco na dwójkę asystentów oczekując jakichś wyjaśnień. Nie pamiętał imienia nikogo takiego jak Damien, nie słyszał także rozmowy, która działa się gdzieś w głębi pomieszczenia stojąc tak daleko. Widział natomiast twarze Kevina i Sashy zmieniające się jak w kalejdoskopie. Raz rozbawieni, za chwilę lekko wkurzeni innym razem zaskoczeni. W momencie, gdy zaczerwienili się lekko blondyn już nie wytrzymał tego idiotyzmu i wszedł do pomieszczenia hucznie otwierając szeroko drzwi, aby kobiety wiedziały, że ktoś się pojawił. Ominął dwójkę, która potrzebowała chwili, aby pozbierać się z miejsca. Po wykonaniu kilku kroków spotkał się z lekko przerażonym, lekko zszokowanym i lekko zawstydzonymi spojrzeniami całej grupki. Co tutaj się działo? Nie odezwał się jednak, jego ciekawość należała do niego i pewnie zostanie niezaspokojona. Odwrócił głowę do wejścia i westchnął ciężko, a ten odgłos rozległ się po pomieszczeniu. W tym momencie Kevin i Sasha wyszli zza gigantycznego kwietnika próbując wyglądać normalnie. Lutz wiedział, że jest z nimi źle i zamierzał zmusić ich do przebywania w tym pomieszczeniu z grupką widocznie pijanych kobiet.
– Kawa. – rzucił i Kevin wyprzedzając Sashe ruszył do automatu, aby przynieść mu ciepły trunek. On natomiast odwrócił się do kobiet. – Jeśli nie zostałyście dłużej ze względu na pracę to zachęcam na przeniesienie tej zabawy do waszego dormitorium.
_____Słysząc jego słowa, cała grupka zaczęła się zbierać nie negocjując warunków. Zamierzały zniknąć z jego pola widzenia jak najszybciej się dało. Nie tylko dlatego, że czując jego spojrzenie zaczynamy lekko drżeć. Raczej głównym powodem było zawstydzenie, fakt, iż zostały przyłapane. Widząc to zachowanie Lutz postanowił wbijać dalej gwoździe w trumnę jaką dla niego postawiły. Spojrzał na dochodzącego do siebie Sashe i z lekkim uśmiechem spytał.
– To kim jest Damien?
_____Na to pytanie usłyszał trzask. Jedna z kobiet upuściła całą teczkę, która nieszczęśliwie wypuściła wszystkie materiały jakie zawierała. Rozłożone po całej podłodze poleciały także w stronę mężczyzn. Mutant mimo głosowego sprzeciwu kobiet zauważających jego działania, schylił się i podniósł jedną z kserówek, które znalazły się przy jego butach. Jak tylko doszło do niego co znajduje się na papierze przed nim, zgniótł to i upuścił na podłogę. Z twarzy Lutza odpłynęło całe zirytowanie i lekkie rozbawienie sytuacją. Teraz był po prostu zdegustowany. Spojrzał na Rosjanina, który nie mógł mu spojrzeć w oczy, a następnie na kobiety stojące w miejscu jakby był drapieżnikiem mogącym je rozszarpać w każdym momencie. Zastygnięte w czasie starały się uratować resztki godności udając swoją niewinność w ten sytuacji. Z każdą mijającą chwilą mógł dostrzec jak zrozpaczone kobiety chcące z całych sił zapaść się pod ziemię starają się przełknąć całą tą sytuację. Mężczyzna im się nie dziwił. Właśnie zobaczył na własne oczy zestawienie najlepszych męskich pośladków. On. Lutz Weinmann. Na własne oczy. Fakt, że znajdował się także na tej liście go nie pocieszał. W tym momencie pojawił się Kevin z kawą.
– Jutro chcę zobaczyć list przepraszający za wulgarne zachowanie w miejscu pracy. – rzucił na odchodne i szybkim krokiem ulotnił się z tego miejsca, a za nim asystenci. Gdy tylko byli wystarczająco daleko spojrzał na Kevina niosącego spokojnie kawę i Sashe z głową w chmurach. Postanowił więc spytać po raz kolejny. – Damien?
– Asystent twojego poprzednika. – odpowiedział Kevin nie przejmując się dziwnym zachowaniem kolegi. – Te kobiety były… Sam list przepraszający ci wystarczy czy jutro mam wymierzyć inną karę?
– Na razie chcę zobaczyć, jak przyniosą mi te listy i spojrzą przy tym w oczy.
– Hahaha – zaśmiał się białowłosy wracając na ziemię. – Jak zwykle dręczysz innych.
_____Reszta wieczoru przebiegła sprawnie. Wrócili do jego mieszkania, udało im się zjeść coś zamówionego pod same drzwi. Co prawda system dostaw nie był aż tak rozwinięty jak w Azji, ale Londyn i jego różnorodność curry przypadało zawsze Lutzowi do gustu. Zjadł je oglądać wiadomości ze świata na kanapie słysząc jednym uchem jak Kevin i Sasha grają w pokera i ogrywają się nawzajem. Jeden oszukując z kartami, drugi licząc je. Nie przejmując się jak bardzo obaj robią siebie nawzajem w chuja, poszedł poćwiczyć w swojej małej siłowni. Czy potrzebował tego? Nie, ale miał satysfakcję i ludzkie ciało, nawet jeśli posiadające w sobie dużo boskich tablic, nie powinno spędzać całego dnia za biurkiem. Wychodząc z Sali ćwiczeń dostrzegł, że jego mieszkanie stało się ciche. Zarówno Kevin jak i Sasha poszli spać pozostawiając go na warcie. Uśmiechnął się pod nosem i usiadł do laptopa, aby poczytać co chcą od niego ludzie z innych zakątków świata.
_____Gdy skończę zaczęło wstawać i wpadać do wysoko usadowionego mieszkania oderwał wzrok od komputera i patrząc na niezbyt widowiskowe słońce próbujące przebić się przez czarne chmury. Widocznie dzisiaj znów miało padać. Sięgnął po telefon Kevina i włączył aplikacje z dostawami wybierając pierwsze lepsze otwarte miejsce i zamawiając mnóstwo różnego jedzenia. Nie zastanawiając się i nawet nie patrząc, ile to wszystko będzie kosztować – kliknął, aby zamówić i spojrzał na czas dostawy. W tym momencie drzwi do jeden z sypialni się otworzyły i zza drzwi wyczołgał się wręcz obolały Sasha. Białowłosy był wysoki, nawet jak teraz się garbił prawie zginając w pół. Zmrużył oczy w kierunku Lutza i założył okulary, które trzymał w dłoni.
– Ah! Cześć Szefie. – przywitał się widząc do kogo należy twarz siedząca przy stole z laptopem. – Mam nadzieję, że nic głupiego się nie wydarzyło w nocy.
– Głupiego? – prychnął pod nosem. – Co takiego mogłoby się stać.
– Na przykład Mars postanowił znowu uderzyć na placówkę wykopaliskową, tym razem bez zgody.
– Nie mów takich rzeczy. Jeszcze się spełnią. – westchnął i zamknął laptopa nie wyłączając go. – W jakim stanie jest Kevin?
– Hm? Ah. – białowłosy spojrzał za siebie do ciemnego pokoju. – Jeszcze nie wstał. Śpi i jest lekko umierający. – odwrócił się i z uśmiechem powiedział. – Teraz jak masz jeszcze mnie tutaj na miejscu, to będzie mu łatwiej.
– Mam taką nadzieję. – wstał ze swojego miejsca i skierował się do kuchni. – Kawy?
– Nie, nie! Ja to zrobię!. – zawołał podbiegając do niego.
_____ Około godziny szóstej, cała trójka była już na nogach, gotowa do kolejnego dnia, chociaż patrząc na cały czas klejące się oczy Kevina, Lutz zastanawiał się czy nie lepiej jutro zrobić sobie wolne, żeby sobie odespał. Niestety, nie mieli do końca takiej możliwości. Głównie za sprawą faktu, że zrobienie tej objazdówki po wszystkich dostępnych placówkach było czymś ważnym i niecierpiącym zwłoki. Stanęli na parkingu koło centrali i nieszczęśliwie śpiący Kevin został wygoniony po ich dzisiejszą towarzyszkę. Sasha za kierownicą cieszył się do lusterka widząc jak poirytowany asystent idzie z parasolką do siedzącej na murku dziewczyny. Blondyn spojrzał na zegarek, aby sprawdzić godzinę. Okazało się, że oni byli wcześniej, ale Mariken była jeszcze szybciej. Czyżby aż tak chciała im towarzyszyć? Chwilę później otworzyły się drzwi za kierowcą i kobieta wsiadła do samochodu. Obaj mężczyźni w samochodzie na ten widok unieśli brwi do góry i wyjrzeli, aby dostrzec twarz Kevina patrzącego na tą sytuację z równym zaskoczeniem. Widać żart poszedł nie po jego myśli. Westchnął po raz kolejny tego poranka.
– Kevin, wsiadaj. – skoro już byli wszyscy wcześniej to mogli zacząć wcześniej, zwłaszcza, że po tej wycieczce Lutz musiał przyjąć jeszcze listy. – Nie marnujmy czasu.
– Mam nadzieję, że dzisiaj pójdzie nam sprawnie. – odezwał się lekko Sasha prawie tańcząc w swoim fotelu kierowcy. – Ja sprawdzam tylko papierki z tobą, prawda Szefie?
– Tak, będziemy siedzieć nad kosztorysami i zapiskami. – odpowiedział i spojrzał na siedzącą koło niego blondynkę. Wydała się mała przy nim, lecz nie tak bardzo jak większość kobiet. – Twoim zadaniem z Kevin będzie obejście placówki. Szukamy wszystkie co podejrzane.
– Po wczorajszym przeglądaniu raportów finansowych mamy przypuszczenia, że ktoś robi sobie projekty po kątach. – powiedział wsiadający Kevin z lekkim uśmiechem. W oczach Lutza był z czegoś zadowolony, ale nie był wstanie wskazać z czego. – Będziemy sprawdzać wszystko, nawet jeśli jest podpisane, że zostało zrobione za zgodą czyjąś.
– Na miejscu Kevin ci wszystko wytłumaczy. – rzucił przerywając mężczyźnie.
_____ Dojazd do placówki nie zajął im długo, nawet wliczając korki. Ośrodek badawczy znajdował się na obrzeżach miasta i otoczony wysokim płotem oraz drzewami próbował ukryć swoje wielkie rozmiary. Na tablicach pisało, że był to prywatny instytut badawczy, a sprawdzając go na stronach dowiesz się o eksperymentach z laserami oraz dronami. Wielkie kwadratowe szarawe już budynki nie prezentowały się nowocześnie, lecz spełniały wszystkie standardy i wymogi. Lutz zmarszczył brwi myśląc, ile pieniędzy znika w tym miejscu przynosząc tylko marne rezultaty. Mogliby zlikwidować to całe miejsce i pewnie dobrze by na tym wyszli patrząc na raporty. Pomyślałby o tym każdy. Co więc się tutaj ukrywa? Miał nadzieję, że jeden dzień wystarczy na odkrycie tej tajemnicy.

_____Samochód zatrzymał się przed wejściem do budynku, stając wręcz przed samymi stopniami, zupełnie ignorując idee zaparkowania na nie utwardzonym piachu, gdzie stały pojazdy reszty pracowników. Sasha, kierowca, widać szanował mercedesa nie chcąc, aby jego karoseria została porysowana piachem, gdy będą odjeżdżać. Chociaż Lutz podejrzewał, że chodziło tutaj bardziej o samo bycie leniwym i fakt, że potrzebują dużo miejsca, aby wysiąść. Zwłaszcza on. Cóż, wąskie parkingi nigdy nie były jego ulubionym miejscem. Opuszczenie samochodu przebiegło bez zbędnych słów ze strony Sashy czy Kevina, bo jednak czegokolwiek ze strony Mariken, Lutz się po prostu nie spodziewał. Była tutaj zabrana wręcz za kare. Blondyn odruchowo stanął z tyłu pozwalając, aby reszta stanęła przed nim. Nie wiedział kto taki ich przywita, ale na pewno nie zamierzał być pierwszym co spotka wzrok nieszczęsnego pracownika. Omdlały człowiek w niczym im nie pomoże. Nie skupiał się nawet zbytnio na rozmowie i samym białym fartuchu, wyczekując, aż w ciągu kilku sekund zostaną zaproszeni do środka. Skupił się na rozmowie dopiero gdy usłyszał jąkający się głos, nadal, na tyle odważny, aby odmówić mu czegoś. Zmarszczył brwi i odwrócił wzrok z budynku na stojącego przed nimi mężczyznę. Nie musiał się odzywać, bo zwykły człowiek stojący przed nimi od zaczął się trzęść w miejscu. Bardzo szybko potem uzyskali pozwolenie, Sasha nosił na swojej twarzy cały czas rozbawienie idąc wzrokiem za uciekającym w popłochu mężczyzną, a Kevin starał się nie śmiać, gryząc swoje policzki, aby powstrzymać uśmiech. Lutz miał ochotę westchnąć i zostawić tych debili tutaj, ale jego spojrzenie powędrowało do klęczącej Mariken. Zobaczył kartkę w jej ręku i jak następnie wchodzi od razu do środka. Wyczyścił gardło dając znak chłopakom, że mają się ruszać, na co dość szybko zareagowali. Lutz jednak nie czekał na nich, wszedł do środka obserwując co takiego robi dziewczyna. Nie wiedzieć czemu, jego spojrzenie zawsze wędrowało w jej stronę. Jakby musiał się upewniać, że wszystko z nią dobrze, co takiego robi i czy musi jej pomóc. Kevin i Sasha nadal nie rozumieli jego postępowania, ale znowu, nie zamierzali pytań. Ich Król miał zawsze swoje powody do działania i do tej pory się to nie zmieniło. Nawet teraz gdy stał na środku recepcji, z założonymi rękami, uniesioną brwią i przyglądał się co takiego robi blondynka. Bez słowa, przytaknęli sobie, zawierając jakieś dziwne porozumienie w nieznanej nikomu innemu sprawie.
_____Przejście się do gabinetu dyrektora nie było długą drogą, na szczęście, bo Sasha widząc niezadowolone spojrzenie Lutza miał coraz to więcej potu na plecach. Nie stresował się faktem, że jego szef coś odwali. Bardziej faktem, że po prostu nie będzie potem zadowolony. Potem, znaczy, gdy opuszczą ją to miejsce. To białe, teoretycznie sterylne i jasne miejsce. To on z Kevinem będą musieli znosić jego złe humory. Niezadowolony Lutz nigdy nie był czymś dobrym. Spędzając z nim tyle czasu dali radę, w jakimś stopniu, przemóc się strachu i wytrzymać to, ale jego humorki cały czas do nich trafiały. Gdy więc okazało się, że pomieszczenie, przy którym stała tabliczka „gabinet dyrektora”, nie było jasne, a ciemne i źle oświetlone – Sasha westchnął w duchu. Widać, tutaj spędzi dzisiejszy dzień. Ciemne ściany zagospodarowane z jednej strony regałami na papiery, z drugiej obrazami poprzednich dyrektorów. Na środku pomieszczenia znajdowały się dwie kanapy, a między nimi stolik kawowy z ciemnego drewna. Tego samego, z którego zostało wykonane biurko przy ścianie. Tej naprzeciw drzwi, przeszklonej. To właśnie światło zza tego szkła, ukazujące widok na to co dzieje się w placówce, były jedynym co oświetlało to pomieszczenie. Jedyną osobą w tym miejscu, była kobieta. Ubrana jak każdą sekretarka, w białą koszulę i czarną spódniczkę z obcasami na nogach. Gdy tylko ich zobaczyła stojących w drzwiach, spięła się. Sasha wszedł do pomieszczenia stając od razu przy drzwiach, Lutz ominął go jednak i podszedł do szyby, spoglądając na biel jaka znajdowała się za nią ze zmarszczonymi brwiami.
– D-dzień dobry… Nazywam się Alice, j-jestem asystentką dyrektora. – odezwała się kobieta wstając ze swojego miejsca, mówiąc w stronę Lutza, lecz widząc jego brak zainteresowania, odwróciła się do Sashy. – Mam za zadanie, p-pomóc państwu, w c-czym trzeba.
– Jąkasz się ze strachu, czy po prostu masz taki problem na co dzień? – białowłosy rzucił pytanie udając miłego, lecz jego ton wydawał się teraz najeżony jadem. – Jesteś mutantem, nie powinnaś mieć takich problemów po spożyciu tablicy.
– Sasha. – odezwał się Lutz, przerywając ten dysput. Nie miał na niego humoru, spojrzał na Rosjanina, który tylko odwrócił wzrok, niczym niegrzeczne dziecko, udając, że to nie on. Następnie wzrok skierował się na kobietę. Ciemne włosy, jasne oczy. Czuł od niej, tak jak asystent powiedział, jest mutantem. – Nie przeszkadza mi twoje jąkanie się. I tak będzie mi odpowiadać tylko „tak”. – skierował się do kanapy nie przejmując się Sashą, który nie mógł ustać w miejscu i kobietą przed nim z dziwnym wyrazem twarzy. Znał go, lecz nie wiedział co z tym zrobić. Kevin zwykle zajmował się takimi twarzami. Westchnął, wyciągnął telefon z kieszeni i rozpiął guzik marynarki siadając na kanapie. – Nie zamierzasz mi odpowiedzieć?
_____Kobieta czuła na sobie spojrzenie, jakim obdarował ją siedzący już Mistrz Gildii w Londynie. Wiedziała o tym co wczoraj zaszło w centrali, bo jednak takie wieści szybko się rozchodzą. Nie spodziewała się, że tak szybko zobaczy jednak tego człowieka. Teraz, gdy patrzył na nią niczym drapieżnik, o dziwo nie miała ochoty uciekać. Skinęła głowę, żeby ukryć swój wyraz twarzy i w takim pozycji odpowiedziała.
– Tak, proszę Pana. – wyrwało się z jej ust i jak często wypowiadała te słowa, tak nigdy nie była przy tym podniecona. Może chodziło o osobę, do której to mówiła? – Co mogę dla Pana zrobić?
– Zacznij od przyniesienia krzesła dla Sashy. – Lutz bardziej zainteresowany telefonem niż czymkolwiek innym nie przejmował się zaskoczoną twarzą Alice. – Potem raporty finansowe, które zostały składane miesięcznie i rocznie.
– Tak, proszę Pana.
_____Białowłosy stojący przy drzwiach w tym momencie ledwo powstrzymał się przed śmiechem. Może dlatego, że wraz z ostatnim wypowiedzianym słowem, kobiety wybiegła lekko poirytowana z pomieszczenia? Na jej twarzy widać było, że oczekiwała chyba czegoś innego. Czy to przez to, że Lutz miał niezainteresowaną wyraz na swojej ślicznej twarzyczce? Szef zauważył jednak, że Sasha ledwo się powstrzymuje od śmiechu. Wyłączył telefon, który pobierał maile i wbił swoje złote oczy w towarzysza.
– Co tym razem? – westchnął ciężko.
– Szefie. – wydostało się zaraz przed salwą śmiechu, gdy w końcu się pozbierał. Udało mu się kontynuować wypowiedź. – Mój królu złoty, wydaje mi się, że wiem, dlaczego z Kevina robi się dziwkę ostatnimi czasy.
_____Na to stwierdzenie tylko uniósł brwi do góry. Wyraźnie pokazując, że nie rozumie przekazu tej wiadomości. Rosjanin jednak tylko zaśmiał się lekko i machnął ręką cały czas stojąc przy drzwiach jako zabezpieczenie, tylko dla kogo. Obaj wrócili więc do swoich zajęć, lecz tylko na kilka sekund. W końcu pojawiła się w drzwiach kobieta z krzesłem i wyraźnym zdenerwowaniem na twarzy, a za nią kilkoro ludzi z raportami finansowymi, które sprawnie wyłożyli na stole. Przy okazji starając się nie nawiązać żadnego kontaktu wzrokowego z Lutzem. Może na ich szczęście, bo on także nie zamierzał wchodzić w ich życie. Sasha jednak chciał zrobić trochę chaosu, którego nie mógł, bo jednak nawet jeśli nie słownie, to każdy z pracowników wyraźnie kiwał głową wchodząc i wychodząc z pomieszczenia. Przywitali się. Nawet jeśli nie słownie. Dramatycznie więc usiadł na podane mu krzesło, założył nogę na nogę i oparł się wygodnie. Blondyn w tym czasie skończył sprawdzać maile, jakie do niego przyszły, odłożył telefon i złapał za pierwsze papiery zaczynając je przeglądać. Nie zajęło długo zanim faktycznie coś znalazł. Niespójność jakich nie robi nikt, bo księgowość na pewno wróciłaby do tego. Jednak taka gafa została w papierach. Odrzucił to na siedzenie obok i tak z każdym kolejnym podejrzanym lub nie dość dobrym raportem.

_____Nie musiał poświęcić temu dużo czasu, aby sterta papierów, w których szczegóły były zbyt ogólne, wyliczenia błędne lub ważne fragmenty pozostawione jako luki, rosła. W tym momencie, była wręcz jego rozmiarów. Siedział więc koło samego siebie wykonanego z papieru przeglądając coraz to kolejne i kolejne raporty. W końcu rzucił złączony spinaczem dokument finansowy na stół, opierając się i wzdychając ciężko. Rozmasował most nosa i odwrócił się do siedzącego obok Sashy. Jakiś czas temu przeniósł się z krzesła pod drzwiami na podłogę obok niego. Aby przyśpieszyć pracę zaczął przeglądać te papiery, które dotyczyły już wyselekcjonowanych spraw z błędami i lukami informacyjnymi. Mając tyle dowodów niedbalstwa spokojnie mógł kogoś zwolnić, ale nie po to tutaj był. Lutz potrzebował przewrotu. Takie, gdzie będzie mógł bezkarnie pozbyć się większości personelu, a najlepiej wszystkich. Na razie miał materiału na dyrektora i kilka innych ważnych. Chociażby za to, że nie zachowywali się odpowiednio i nie dopilnowali innych. Musiał zebrać jednak prawdziwy materiał dowodowy. W końcu tutaj, nikt go nie zapyta o powody, bo nie może. Co innego Zgromadzenie Króli, oni mogli powołać się na jego stanowisko teraz i dopytywać. Nawet jeśli nie wyciągną konsekwencji, może napsuć sobie krwi z tymi dziadami.
_____Po cichym pomieszczeniu rozległo się pukanie do drzwi. Chwilę temu asystentka ogłosiła, że skończyła przynosić wszystkie papiery, które do tej pory wymagał i wyszła razem z innymi. Można było więc rzec z całą pewnością, obaj mężczyźni nie spodziewali się teraz nikogo. Sasha jednak mówiąc głośniej dał pozwolenie do wejścia, a w lekko otwartych drzwiach pojawił się niski pracownik w za dużym kitlu laboratoryjnym. Do swojej piersi przyciskał teczkę. Lutz nie musiał długo się zastanawiać, dlaczego starszy mężczyzna nie podchodzi bliżej, a trzyma się drzwi i framugi niczym ostatniej deski ratunkowej na tonącym statku. Spojrzał na Sashę i kiwnął głową, aby się tym zajął. Normalnie uspokajanie ludzi, było zadaniem Kevina, lecz ten dostał ważną misję spaceru po placówce. Białowłosy wstał z klęczka wynurzając głowę zza starty raportów. Dopiero teraz był widoczny dla mężczyzny.
– Masz coś dla nas? – spytał lekko wstając i podchodząc w jego stronę i widząc, że siwiejący człowiek cały czas obserwował szefa jakby był lwem, który może go zaatakować w każdej chwili. – Spokojnie. Mój szef nie zabija ludzi, którzy wykonują swoją pracę.
– …Co..? – odpowiedział kierując swój wzrok na stojącego u jego boku Sashę.
– Mój szef, siedzący tutaj Lew, nie zabija od tak. – uśmiechnął się nikczemnie. – Trzeba się wykazać, żeby to on przyszedł po ciebie.
_____W tym momencie złapał za ramię faceta wciągając go do środka i zamykając za nim drzwi. Chciał odciąć mu drogę ucieczki, bo jednak Sasha nie był dobrym człowiekiem, który zamierzał z uśmiechem podejść i koić czyjeś nerwy. Czuł, jak ten trzęsie się ze strachu. Niczym mysz przed kotem. W pewien sposób pobudzało to jego instynkt, każący mu dalej bawić się z przerażonym starcem, aż w końcu wyzionie ducha. Oprzytomniał szybko, gdy usłyszał lekki kaszel ze strony Lutza. Było to jasne zwrócenie na siebie uwagi, zwykłe czyszczenie gardła. Białowłosy, puścił ramię i szybkim ruchem ręki wyciągnął teczkę, której nie trzymał już tak kurczliwie pracownik. Obrócił się na pięcie i lekkim krokiem jakby nic się nie stało złożył ją na wystawionej już po nią, dłoni blondyna. Prychnął pod nosem odwracając wzrok. Jego szef był czasem bardzo kapryśny. Tak jak w tym momencie, gdy praca okazała się ważniejsza.
– Co nam przyniosłeś? – w końcu otworzył usta, otwierając teczkę i nie przejmując się trzęsącym się ze strachu mężczyzną. Lutz nie musiał podnosić głowy, aby wiedzieć co takiego planuje ten człowiek. – Radzę ci sobie odpuścić, nie jesteś szybszy od Sashy.
_____Podniósł wzrok na mężczyznę spotykające jego przerażone oczy. Jasnym było, że teraz gdy Rosjanin nie stał u jego boku, rzuci się do drzwi, aby wydostać się z tego miejsca. Z „ciasnego” pomieszczenia, w którym przebywali. Atmosfera się zagęszczała, gdy nie przerywali wymiany wzrokowej między sobą. W końcu nie był znany z poddawania się albo rezygnowania.
– Odpowiedz szefowi, dopóki jest miły. – Sasha oparty o drugą kanapę na łokciach nosił na twarzy uśmiech, który jego szef dobrze kojarzył. – Dopóki jeszcze pyta.
– Ch! – chciał zacząć mówić i zadławił się własną śliną. Gdy przełknął ją tak głośno, że usłyszeliby to na dole budynku. Zaczął. – T-To są dokumenty, k-których szukacie. D-dowody na nieodpowiednie użycie funduszy i… – zatrzymał się w swojej odpowiedzi i ponownie przełknął ślinę wystawiając rękę z palcem wskazującym na teczkę. – d-dowody zbrodni pracowników na innych. M-mutantach.
– Hoh… – wyszło lekko od Sashy. – Aż jestem ciekawy, czemu nam to przynosisz.
– B-bo…
– Sumienie go gryzie. – Lutz nie spoglądał ani na Sashę ani na pracownika. Otworzył teczkę i przeglądając dokumenty przed nim wiedział mniej więcej jednoznacznie co się tutaj działo. Podniósł głowę i zetknął się z pytającym wzrokiem białowłosego. – Brał w tym udział i teraz chce mieć czystsze sumienie przed śmiercią.
_____Nie czekali długo na potwierdzenie od mężczyzny, który szybko wyśpiewał im, jak pozbywali się słabych lub niepotrzebnych mutantów. Byli szczurami laboratoryjnymi w projekcie mającym na celu stworzenie tabliczki bóstwa, sztucznie. Ich krew, wnętrzności, kości. Wszystko co posiadali było im zabierane. Nawet jeśli w głosie mężczyzny był ból i chęci wybaczenia, prawdopodobnie od ofiar, to zarówno Sasha jak i Lutz nie przejmowali się tym emocjonalnym występem. Interesował ich fakt, że mutanty znikały. Nie przerywali historii, nie podali chusteczki płaczącemu, nie zmienili nawet swojego miejsca. Gdy w końcu opowieść dosięgnęła epilogu – spojrzeli na siebie wymownie i niezadowolony obrotem sytuacji Sasha podszedł do klęczącego w tym momencie na ziemi mężczyznę i poklepał go po ramieniu.
– Wyspowiadałeś się przed Królem. Możesz iść do domu. Lepiej, żeby cię tutaj dzisiaj nie było. – powiedział i wstał, a za nim starszy pracownik podchodząc do drzwi i po raz ostatni oglądając się, wpatrując w blondyna czytującego raporty strat. W jego oczach był lwem i cała jego postać przypominała największego predatora. Samo spojrzenie na sylwetkę powodowało, że na nowo zaczynał drżeć. Sasha nie dał mu więcej niż kilka sekund, zanim zamknął za starcem drzwi i odwrócił się do swojego szefa. – Wierzymy mu?
– Patrząc na to. – Lutz podniósł jedną z kartek do góry. – Tak. – posłał znaczące spojrzenie do Rosjanina, który od razu się uśmiechnął czekając w napięciu na następne słowa. – Idź po ludzi. Czas na łowy.
_____Jakby był poparzony zabrał kartkę z dłoni mutanta i wyszedł z pomieszczenia kierując się do asystentki. Znalazł ją tam, gdzie powinna być, na swoim stanowisku. Nie tłumaczył się, nie prosił o wytłumaczenia. Zażądał, aby każdy człowiek z przekazanej listy, jego podwładni oraz przełożeni zjawili się na przesłuchanie. Kobieta o zapomnianym już imieniu zrobiła kwaśną minę, lecz wzięła do ręki listę i przyjęła do wiadomości, że mają poważne problemy. Pierwsi, którzy pojawili się przed Lutzem, spotykające jego złote spojrzenie, upadli na kolana i prosili o możliwość wytłumaczenia się. Dostali pół godziny na znalezienie dowodów swojej niewinności, aby tylko zrzucić całą winę na kogoś innego. Kolejni także, czując, że mają szansę, spróbowali. Niestety, ich ton nie spodobał się tyranowi, który dla ukojenia swojej głowy zapalił papierosa. Oparty teraz o kanapę, poświęcając się lekturze przyniesionej teczki i zrzucając popiół na położony pod stopami dywan nie odezwał się ani słowem, gdy z pasją w oczach Sasha odciął głowę naukowca. Wszyscy widząc lub słysząc o tym wydarzeniu, w ciągu kilku sekund zaczęli przeczesywać całe archiwum, robiąc wielkie zamieszanie na piętrach budynku.

_____Czerwona plama z krwi barwiła podłogę rozlewając się między dywanem i wchodząc w szczeliny między drewnianymi panelami, które ktoś położył w swoim gabinecie.  Na kanapie, zaraz obok Lutza widać było kilka wypalonych punktów świadczące o tym, że zleciało już kilka długości papierosa, a wypalone pety leżały zaraz koło jego buta. Blondyn lubił pozostawiać po sobie takie ślady, zwłaszcza w zbyt jasnych pomieszczeniach. Tutaj jednak chodziło o coś innego. Z zainteresowaniem skupiony na lekturze przed nim, dowiedział się więcej niż myślał, że wyciągnie. Z tymi materiałami spokojnie mógł zrobić to co chciał. Ludzie i mutanty, które zamierzały uchować swoje życie, a znajdowały się na liście zamieszanych w problematyczny projekt, co jakąś chwilę stawali przed drzwiami od gabinetu z dowodami, że to nie oni są winni. Blondyn lubił, jak ludzie wykonywali za niego robotę, a dokładnie to teraz robili. W końcu, gdy te dokumenty znikną – może pozbyć się wszystkich biorąc tylko teczkę, spoczywającą spokojnie na jego udzie.
– Wpuść kolejnego. – rzucił do Sashy, który z uśmiechem oczekiwał, kiedy pod jego lodowe ostrze napotka się kolejna osoba. – Nie chcemy bałaganu.
_____Mężczyzna otworzył drzwi i wpuścił pierwszą osobę, która z szeregiem papierów zrobiła pewny krok na przód tylko po to, aby zamarznąć w miejscu widząc świeżą krew i kostki lodu leżące obok. Przełknęła głośno ślinę i zrobiła kolejny krok na przód podając dokumenty Lutzowi siedzącemu wygodnie w tym samym miejscu. Zabrał i przeskanował wzrokiem co dostał wzdychając lekko. Kolejny, który swoje okrucieństwo na dzieciach tłumaczy faktem, że zostało mu to nakazane odgórnie i jego rodzina była zastraszana. W tym momencie… to nie było żadne tłumaczenie, bo liczba zwłok, które stały się jakimiś tabletkami albo jedzenie dla… czegoś… była większa niż jego rodzina kiedykolwiek będzie warta. Ruchem ręki, znudzony Lutz rzucił papierami na stertę z boku dając tym samym sygnał Sashy, który szybkim ruchem odciął głowę mrożąc ranę i uniemożliwiając rozprysk krwi. W ten sposób, mimo kilkunastu morderstw cały czas pomieszczenie było w miarę czyste.
_____Przez następne spotkania, z pomieszczenia wyszły tylko dwie osoby. Jedna, której zadaniem było posprzątać pokoje po zakończonych „procedurach” oraz druga, która mimo posiadania innego stanowiska, w zupełnie innym miejscu, została wpisana jako lider całego procederu. Jasno pokazując, że prawdziwy sprawca zamieszania, który mógł grozić rodzinom i mordować małe dzieci zaaplikowane tablicami, ukrywał się od samego początku. Nikt inny nie miał wytłumaczenia, a w ich oczach widać było, że gotowi byliby wykonać to samo jeszcze raz, aby przeżyć. Sasha uprzejmie pozbył się takich śmieci sprzed oczu swojego Króla. Ten zdecydowanie nie powinien oglądać czegoś takiego. Specjalnie, że ofiary były najbardziej niewinne i bezbronne na całym świecie. Jak niby w traktować ich pobłażliwie? Tak, przelecieli przez całą listę, uchowały się dwie osoby, które Rosjanin wpisał do monitorowania. Czy obawiali się procesu o morderstwo? Bez ciała sprawa się komplikuje, a jedynym dowodem jest zakrwawiony dywan i dwie panele. Nic wartego uwagi. Patrząc na to, ile ciał przewija się przez to miejsce – Weinmann wiedział, że nikt nie kiwnie palcem. Zwłaszcza, że prowodyrem był on.
_____Zapalając kolejnego papierosa, drzwi zostały otwarte bez pukania, a do pomieszczenia wszedł czarnowłosy okularnik, którego dzisiaj bardzo brakowało Lutzowi. Zaciągnął się i wypuścił powoli dym pochylając się do przodu i opierając przedramiona o uda, odkładając teczkę na stół.
– Już skończyliście? – spytał rzucając pytające spojrzenie. Ciekawił się, dlaczego przyszedł sam, ale to może lepiej. Sasha siedział teraz na podłodze i zamrażał krew, bawiąc się nią i usuwając wszystkie dowody zdarzenia. – Nie jesteście razem?
– Szefie! – Kevin zamknął za sobą drzwi i melodramatycznie podszedł siadając na kanapie niczym aktor, którzy przedobrzył. Spotykając się jednak ze spojrzeniem dwójki mężczyzn, opuścił swoją grę. – Mariken, ona jest dziwna.
– Hoh? – Lutz wydał pytający dźwięk i zaciągnął się ponownie.
– Znaleźliśmy jakieś dziwne ukryte pomieszczenie, w których były tabletki, a ona ją bierze od tak i zjada! – im dalej brnął w swoje zdanie tym bardziej podnosił głos, aby w końcu odchrząknąć i uspokoić się. – Nikt normalny tak nie robi? Poszła teraz do archiwum, bardzo chciała je sprawdzić. Jakoś niezdrowo jej zależało, aby znaleźć więcej dowodów.
– Czekaj. Pozwoliłeś jej to zjeść bez sprawdzenia co to jest? – Sasha, jakby do niego doszło co właśnie usłyszał, wychylił się lekko ze swojej pozycji, aby twarzą w twarz spytać Kevina. – Nie zdjąłeś okularów i nie sprawdziłeś co to jest? Po prostu pozwoliłeś jej to zjeść? – zadał kolejne dwa pytania i widząc, że czarnowłosy pomału kiwa głową wtapiając swoje spojrzenie w Lutza, ten także się odwrócił w jego stronę. – Szefie?
– Kevin nie może użyć swoich mocy, gdy są gapia. – odpowiedział pomału, tłumacząc dość nierozsądne zachowanie asystenta. – Nigdy nie wiesz kto i gdzie się wygada. Im mniej osób wie, tym lepiej.
_____Rosjanin rozumiał, ale czy nie zależało im też trochę na zdrowi tej laski, która ma z nimi chodzić przez najbliższe kilka dni? W sensie… zjadła coś niezdrowego, zrobione z krwi i ciała niemowląt lata temu. Pomijając główne składniki… co z datą ważności?
– Za bardzo się przejmujesz. – Kevin westchnął widząc zaskoczoną i cały czas pytającą minę Sashy. – Ta kobieta jest nieśmiertelna. To jest jej jedyna moc, podobno fizycznie może uleczyć swoje wszystkie rany.
– To wiele tłumaczy. – Białowłosy wstał z kucaka i otrzepał spodnie jakby coś tam mogło się znajdować, a jego słowa przywołały w jego stronę spojrzenia. – Jak nie boi się śmierci, nic dziwnego, że w miarę swobodnie reaguje na obecność Szefa
_____Te słowa uderzyły Lutza, który do tej pory nie połączył tych faktów. Może dlatego tak mocno zwracała jego uwagę? Nie reagowała jak każdy, bo nie miała powodu. Aby doznać śmierci pewnie musiała spełnić jakieś dość wygórowane wymagania. Jego agresywna natura i skręcenie jej karku przez przypadek nie robiło na niej wrażenia, gdy koniec końców… i tak nie umrze. Blondyn nie wiedział czy to dobrze czy źle. I czy aby na pewno właśnie to go przyciągało do niej? Chwilę później kobieta weszła do pomieszczenia, a oczy wszystkich znalazły się na niej, gdy Kevin zadał jej pytanie. Odpowiedź jakiej się spodziewali. Podsumowanie akcji nie musiało odbywać się tutaj, przy osobie postronnej, którą była Mariken. Sasha jednak przedstawił dwójce co faktycznie znaleźli i że to im wystarczy, aby posunąć plan do przodu. Nie chodzili jednak w żadne konkretne szczegóły tego „planu”. Trójka mężczyzn wiedziała i nie było potrzeby, aby wdrążać blondynkę. Zwłaszcza gdy nie mogli jej zabić w przypadku rozgadania się po kątach.
– Na tym możemy zakończyć. – oznajmij Lutz, gdy Kevin skończył przedstawić ich proces i przebieg dnia do teraz. – Mamy wszystkie dowody, aby zmienić personel i posprzątać. Co do tabletek oraz listy ludzi. – zgasił papierosa o kanapę i spojrzał na kobietę. – Zapomnij, że istniała. Dla twojego mentalnego dobra.
_____Nie zamierzał odpowiadać na pytania ani czekać na jakiś rozwój rozmowy. Wstał i ruchem ręki pokazał, że mogą się zbierać. Kevin i Sasha złapali za dokumenty, które zamierzali zabrać, nie zostawiając nic dla wątłej przy nich kobiety. Później te teczki zostały wrzucone do bagażnika, tuż po tym jak vice-kierownik pożegnał ich ledwo stojąc na trzęsących się nogach. W samochodzie zajęli miejsca jak poprzednio, zwłaszcza, że okularnik pośpieszył się specjalnie, aby usiąść z przodu i zostawić miejsce z tyłu dla jedynej damskiej członkini wycieczki. Gdy tylko odjechali spod placówki, Sasha postanowił spytać
– Jest pora obiadowa. Gdzie teraz Szefie?
– Do Centrali. Musimy odebrać przeprosiny za złe zachowanie w pracy. – zaśmiał się Kevin zanim Lutz zdążył się odezwać. Z uśmiechem na ustach przypomnieli sobie sytuację z wczoraj. – Chcę zobaczyć miny tych dziewczyn jak przyjdą z listem przepraszającym do Szefa i jeszcze zostaną spytane „czy wiesz co źle zrobiłaś?”
_____Dwójka facetów na przednich siedzeniach bawiła się przednio z myślą o tym. Lutz nie był na tyle wrażliwą emocjonalnie osobą, aby płakać, bo ktoś postanowił uprzedmiotowić jego osobę… zwłaszcza, że mężczyźni byli zwykle tego prowodyrami. Sam… pewnie nie raz dokonał tego nie świadomy swojego czynu. Idea jednak, że robią tego typu listę, pijąc alkohol w miejscu pracy to było dla niego lekkie przegięcie. Zwłaszcza, że sam ranking tyłków znalazł się w jego rękach, a nigdy nie powinien.
– Gdy dojedziemy do Bazy możemy iść robić swoje. Na dzisiaj jesteś wolna. – blondyn odezwał się do Mariken nie patrząc w sumie na nią, a raczej na roześmianą dwójkę z przodu. – Jutro o tej samej porze. Pojedziemy w inne miejsce. Trochę mniej cywilizowane.

Dopiero po chwili, gdy Mariken przyzwyczaiła się do drapiącego zapachu dymu, jej nos wyczuł delikatny zapach krwi. Uważnie rozejrzała się po pomieszczeniu i nie trudno było jej zgadnąć co miało się tutaj odbywać. Krew i powoli topniejący się lód wskazywały na dość czyste i skuteczne pozbycie się problemu w postaci pracowników ośrodka. Gdy wracała do biura nie widziała prawie nikogo na korytarzu.
Blondynka nie mogła powiedzieć, że było jej szkoda tych ludzi, po których została wyłącznie mokra plama. Zabijali dzieci dla zwiększenia własnego majątku. Nie byli więc dobrymi ludźmi, któych śmierć wywołałaby u Mariken współczucie i może nawet poczucie winy. Mieli oni szczęście, że śmierć, która ich spotkała była pewnie w miarę szybka. Gdyby to jej przydzielono to zadanie, znalazła by sposób by sprawić, że śmierć będzie wyczekiwanym końcem męczarni.
Spotkanie podsumowujące trwało krótko - obie stron szybko podzieliły się swoimi znaleziskami, dzięki czemu udało się stworzyć spójny obraz tego, co miało tutaj miejsce przez ostatnie kilka lat. Kobieta cieszyła się na to, że wreszcie będzie mogła wrócić do biura. Towarzystwo mężczyzn było mniej męczące niż oczekiwała, chciała jednak szybko wrócić do swojej właściwej pracy - wciąż musiała przejrzeć dawne materiały i spis klientów. Nie wspominając już o tym, że Arturo Benedetti chciał się z nią spotkać - a mężczyzna nie należał do osób lubiących spokojnie czekać.
Zanim zdążyła chwycić jakiekolwiek dokumenty mężczyźni zdążyli wszystko zabrać. Przez głowę przeleciała jej myśl, że nie chcieli dopuszczać jej do wszystkich informacji. Nie przeszkadzało jej to zbytnio - zdobyła to co chciała i nie widziała potrzeby ingerowania w ich interesy.
Szybko spakowali się do samochodu, a blondynka zajęła swoje miejsce z tyłu. Gdy odjeżdżali, spojrzała na mężczyznę stojącego przy wejściu, który dławił się własnymi łzami. Można powiedzieć, że i tak miał szczęście, że udało mu się z tego wszystkiego wyjść żywym - większość jego kolegów nie miała takiego samego szczęścia.
Teraz czekał ich dość długi powrót do centrali i przerwa obiadowa. Blondynka wyjęła swój telefon z kieszeni i wysłała szybką wiadomość przypominającą innych liderów, by wzięli jej coś ostrego. Edith wysłała jej potwierdzającą wiadomość, wspominając, że właśnie zaraz miała zamawiać dla nich koreańskie jedzenie.
Uwagę blondynki przykuła wypowiedź Kevina. Spojrzała wyczekująco na blondyna i czarnowłosego siedzącego z przodu, jednak ci najwidoczniej również w tej kwestii nie chcieli jej odpowiednio wtajemniczyć. Nie była to informacja, która wpływała na jej pracę, więc nie miała zamiaru o to wypytywać.
- Mniej cywilizowane? Wydaje mi się, że w tej kwestii Ośrodek ustawił wysoką poprzeczkę. - oznajmiła, tym razem patrząc prosto na Weinmann’a.
Po krótkiej analizie wyglądu blondyna musiała stwierdzić, że widziała powód dlaczego tyle kobiet wzdychało na jego widok. Mężczyzna był obiektywnie bardzo przystojny jednak, nie to przykuło jej uwagę. Jego oczy miały unikatowy, złoty kolor - który jej, kojarzył się z znaniem na jej biodrze, które zawsze pojawiało się na jej skórze, nieważne, ilekrotnie wycinała ten konretny kawałek skóry. Fatum, tykający zegar, który przypomina jej, że może tak naprawdę nigdy nie miała i nie będzie mieć pełnej kontroli nad własnym losem.
Nie chciała mieć żadnego przeznaczonego partnera - nie miała też zamiaru się z kimś związywać. Oznaczało to
O ile wcześniej myślała, że zaczyna się przyzwyczajać do obecności starszego mężczyzny, ponownie poczuła dyskomfort, który w tym momencie nie był wywołany przypisaną mu tablicą.
Reszta drogi upłynęła im raczej w spokojnej atmosferze. Blondynka nie udzielała się w rozmowach mężczyzn, skupiając się na krajobrazie miasta. Dzięki temu droga minęła im tym razem znacznie szybciej. Wjechali do podziemnego parkingu - deszcz był zbyt intensywny, by próbować wysiadać na zewnątrz.
- Mariken, jutro ta sama godzina i to samo miejsce. Pamiętaj. - oznajmił jej Rosjanim, gdy ta powolnym krokiem zaczęła iść w kierunku schodów.
- Pamiętam. Do zobaczenia. - odpowiedziała tym samym finalnie rozstając się z grupą. Przerwę obiadową miała spędzić z innymi liderami, a z tego co zrozumiała z wiadomości zajęli tym razem salę konferencyjną, która znajdowała się obok jej biura. Szybciej było dla niej wejść po schodach, niż czekać z mężczyznami na wejdę.
Czuła na sobie ciekawskie spojrzenia, gdy spokojnym krokiem przemierzała korytarz. Dotarła w końcu do sali z której unosił się ostry zapach jedzenia. Zapukała kilkakrotnie i weszła do środka.
- Przepraszam za spóźnienie. - oznajmiła i rozejrzała.
Tym razem przyszłaś o czasie. Nie zdążyliśmy nawet rozdzielić porcji. - oznajmił Włoch zdejmując marynarkę.
Dziewczyna spojrzała również na Edith i Harry’ego, którzy patrzyli się na nią w niezrozumiały dla blondynki sposób. Wzięła swoją porcję jedzenia i usiadła obok Luciano. Przez chwilę jedli w kompletnej ciszy
- Dobrze doprawione. Skąd to zamawiałeś? - spytała w końcu blondynka, rozkoszując się pikantnym aromatem.
- Nowa restauracja, otworzyli ją chyba z dwa tygodnie temu. Nazywa się… - jego odpowiedź przerwał głośny huk. Spojrzeli na czarnowłosą kobietę, która zdecydowała się przerwać ich rozmowę.
- Mariken, powiedz. Jak było?
- Jak było? Co masz na myśli?
- Jak to? Spędziłaś pół dnia w obecności Lutza Weinmann…
- Tak naprawdę byliśmy ze sobą głównie w trakcie jazdy na miejsce. Większość czasu spędziłam w towarzystwie jego asystenta.
- Nieważne. Nie interesuje nas co tam robiliście. - Harry spojrzał na nią zdziwiony, wskazując przy tym na siebie palcem. - Chcę szokujące informacje, plotki, inaczej mówiąc - herbatkę.
- Dajcie spokój. Wiecie, że raczej nie wyciągniecie z niej “herbatki”.
- Och. Przepraszam, ale naprawdę chyba nie mam informacji, które mogłyby was zainteresować.
- Trudno. - czarnowłosa westchnęła głośno i machnęła ręką. - Będę musiała wykorzystać moją rozbudowaną sieć kontaktów.
- A może zaczniesz pracować? Chyba, że tak bardzo zależy ci na prywatnym spotkaniu z Weinmannem. - mruknął pod nosem Włoch, na co Edith delikatnie się zaczerwieniła.
- Oczywiście, że nie! Co ty w ogóle sugerujesz?
Między ich trójką nawiązała się gorąca dyskusja, w której blondynka postanowiła się nie udzielać. Posiłek minął im jednak w przyjemnej atmosferze i Mariken wróciła w dobrym nastroju do swojego biura. Tam czekała na nią spora niespodzianka. Na jej biurku leżała leżało eleganckie, beżowe pudełko owinięte czarną wstążką.
- Pani Breker, przyszła dla Pani paczka, nie ma ona jednak wpisanego nadawcy. - oznajmiła jej Sarah, nerwowo poprawiając okulary.
Mariken ostrożnie otworzyła pudełko, którego zawartość znała już dosyć dobrze. Znajdowały się w niej makaroniki z jej ulubionej cukierni. Akurat miała ochotę na coś słodkiego. Chwyciła truskawkową słodycz i przez chwilę rozkoszowała się jej smakiem. Jej uwagę przykuła potem elegancka kartka, która została ułożona na środku opakowania. “Claridge’s, dzisiaj, godzina 19”.
- Sarah, wpisz proszę do kalendarza, że na dzisiaj mam jeszcze zaplanowane spotkanie z panem Arturo Benedetti. - oznajmiła ostrożnie siadając na skórzanym fotelu.
Sięgnęła po następnego makaronika. Udało mu się ją sprytnie przekupić.

_____Przejazd do centrali szczęśliwie okazał się podróżą bez przygód. Nawet w miarę niezauważony był fakt, że Lutz prychnął lekko pod nosem, odwracając wcześniej głowę do okna. Komentarz Mariken ukazał mu jak bardzo nigdy nie podejmowała się wyzwań w zupełnie niecywilizowanych warunkach.. oraz zdał sobie sprawę jak bardzo on miał przesrane musząc wyjeżdżać w takiej miejsca. Z jednej strony były to ciekawe wyjazdy, z drugiej strony… Nie każdy był fanem przeszukiwania zapomnianych zakątków świata, aby znaleźć nową tablicę. Cóż, Lutz także nie był do tego konkretnie stworzony, ale miał z tego miłe wspomnienia więc… nie sprzeciwiał się kolejnym podobnym rozkazom. Potem, nawet nie zdążył się odwrócił i został jedynym agentem całej organizacji, mającym wolną rękę, a za wyznacznik sukcesu – znalezienie czegoś na podstawie bezpodstawnej plotki. Niestety, dostrzegł teraz dużo za dużo niż chciał. Jego wzrok przeniósł się na rozmawiających nadal i śmieszkujących kolegów na przednich siedzeniach. Oni też pewnie dawno by umarli, gdyby nie on.
– Mariken, jutro ta sama godzina i to samo miejsce. Pamiętaj. – rzucił Sasha do odchodzącej dziewczyny, która po chwili zniknęła z widoku. – Czy myślicie, że znowu będzie przed czasem?
– Pewnie tak?
_____Odpowiedział Kevin kierując się w inną stronę niż schody z parkingu. Nie zamierzali klatką dostać się do gabinetu, a windą umieszczoną trochę głębiej. Żaden z mężczyzn nie komentował wyboru Mariken, bo i po co? Nie ich interes, zwłaszcza, że szef także się nie odzywał.
– Chyba nas nie lubi. – powiedział cicho Kevin wzdychając przy okazji. – Powinniśmy coś zrobić, żeby nas polubiła?
– Hm? – czując, że to pytanie było do niego, blondyn skierował swoje spojrzenie z zamykających się drzwi windy na ciemnowłosego kolegę. – A czujesz potrzebę?
– A nie? – okularnik nie odpuszczał. – Wydaje mi się, że tworzylibyście ładną parę.
– Chociaż ona jest dziwna? – zaśmiał się Sasha ignorując lekko uniesione w geście zaskoczenia brwi Lutza. – Może ma ładną buzię, ale co ci po tym jak mimiki nie zmienia.
_____Na ten dźwięk otworzyły się drzwi i trójka mężczyzn wyszła ucinając rozmowę jak stała. Nie zamierzają publicznie obgadywać dziewczyny przechodząc przez korytarze biura. Prawdopodobnie kontynuowaliby omawiania kobiety, bo ich Król postanowi się nie odzywać w tym temacie jakby nigdy nie istnieli. Przed biurem, stał już rządek pracowników. Połowa z tego co powinno przyjść. Rozmawiając między sobą przy recepcji próbowały nie pokazać, że są zestresowane, ale gdy tylko Lutz ze swoim złotym spojrzeniem omiótł pomieszczenie, wszystko ucichło. Nawet ciche stukanie ludzkiej sekretarki zniknęło.
– D-dzień dobry! – wyciągnięta z szoku, wstała na równe nogi, aby przywitać trójkę. – Jak Pan widzi, mamy już całą linię osób, które chcą z nim Panem zobaczyć.
– Wiemy, wiemy.
_____Kevin wyszedł naprzeciw sekretarce w spiętych na boku włosach. Sam blondyn wykorzystał ten moment, aby bez odzywania się wejść do swojego gabinetu z Sashą, który na twarzy nosił swój zaraźliwy uśmiech. Dwójka mniej więcej wiedziała co muszą zrobić – ogarnąć jakieś miejsce na te wszystkie papiery, które później trzeba będzie jeszcze gdzie indziej przenieść i zarchiwizować. Widząc regały i cały czas jasne biuro, jedyne co dawało Lutzowi pewien spokój to wypalone na drewnienie dziurki, w których gasił papierosy.  Chyba będzie musiał sobie gdzieś wyjechać zanim skończą remont w tym miejscu. Nie czekając długo, zdjął marynarkę rzucając ją na wieszak i podwinął rękawy koszuli do łokciu, zakładając materiał i pokazując przedramiona, cały czas nie zdejmując jednak rękawiczek, które idealnie przylegały do jego dłoni. Może dlatego nie były utrapieniem. Ten gest zauważył rozglądający się po półkach Sasha.
– K-Szefie? Nie zamierzasz nam pomóc, prawda?
– Dlaczego? – spytał kończąc podwijanie mankietów z drugiej strony. – Tak będzie szybciej.
– Nie, nie, nie. – białowłosy zerwał się z miejsca podchodząc i stając przed wyższym od siebie Lutzem. – Królu, jak zaczniesz wykonywać fizyczną robotę to każdy pomyśli, że kroi się coś bardzo niedobrego. Przeniesienie pudeł zostaw mi, wezmę kogoś z korytarza do pomocy. To nie tak, że mogą odmówić.
_____Mutant w pewien sposób rozumiał o czym mówią do niego, bo jego obecność jest problematyczna zawsze i wszędzie, a jak jeszcze będzie nosił pudła to każdego od środka będzie jadła ciekawość co takiego znajduje się wewnątrz. Nie zostawi tego potem z czystym sumieniem w gabinecie. Zanim jednak zdążył się odezwać, do pomieszczenia wszedł Kevin z kobietą. Jej opuszczona głowa spoglądała tylko na podłogę, jakby ukryte tam zostały wszystkie odpowiedzi i sekrety na świecie. Westchnął lekko.
– Skończyłeś? – rzucił zmieniając temat.
– Tak, szefie. – zamknął drzwi za kobietą i wskazał na nią ręką. – Przyprowadziłem pierwszą z kobiet. Możemy od razu zacząć te wszystkie przeprosiny.
_____Po głosie można było zauważyć, ze Kevinowi dość nie w smak, że tyle ich się pojawiło. Na pewno nie aż tyle znajdowało się wczoraj w stołówce, gdy przyłapali je na robieniu listy i piciu. Pamiętał dokładnie ich twarze, więc wiedział, która nie dostała nakazu przyjścia.. oznaczało to, że były w innym celu, a to już mu podpadało. Nie mógł jednak nic z tym zrobić. Lutz wysłał Sashę po przyniesienie kartonów, a on, został wygoniony po kawę i zamówić jedzenie. Zostając sam na sam z przypadkową pracowniczką HR blondyn gestem ręki wskazał jej miejsce, aby usiadła, samemu podchodząc z drugiej strony biurka i kładąc telefon na blacie zanim usiadł.
– Więc? – rzucił, aby kobieta w końcu podniosła głowę i spojrzała na niego, albo chociaż zaczęła mówić. Ta jednak tylko podskoczyła w miejscu. Na co westchnął ciężko. – Okej. Nikt cię nie zamierza zabijać, masz list?
– T-tak.
_____Kobieta podniosła spojrzenie i zamarła w miejscu, czując na sobie jego złote spojrzenie. Musiał poczekać sekundę, aby podała mu kopertę, która od razu zaczął otwierać, aby wyciągnąć ze środka zawartość. Długi list pełen pięknych słów, które koniec końców nie znaczyły za dużo. Na szczęście jednak były to przeprosiny, więc Lutz czując, że nie ma siły na przechodzenie tej samej dyskusji z każdą z nich, położył papier delikatnie na biurku. Skupiając się na chodzącej w miejscu kobiecie, zastanawiał się czego aż tak bardzo się obawiała.
– Jak masz na imię? – spytał lekko, aby znowu podniosła wzrok na niego. Próbując być przyjaznym, uśmiechnął się lekko. – Więc?
– Faith. – odpowiedziała prawie szeptem, na jednym wydechu. – Zajmuje się przychodzącymi zleceniami.
– Dziękuję, Faith. – wyszło z jego ust, po czym położył dłoń na papierze skupiając na nim także swoje spojrzenie. – Wystaje mi się, że już wystarczająco odsunąłem was od pracy więc możecie wrócić wszystkie do pracy.
- A!
_____Wyszło z jej ust szybko, gdy zarejestrowała jak mówił jej, że nie musi żadna inna wchodzić do pokoju, aby z nim rozmawiać. Czyżby traktował ją wyjątkowo? Czując ponownie na sobie złote tęczówki, po jej plecach przeszedł dreszcz sprawiając, że musiała ścisnąć swoje uda i wyprostować plecy.  Nawet nie wiedziała, kiedy kazał jej opuścić gabinet i wrócić do pozostałych. Zrobiła to zupełnie bezwiednie, jakby coś ją opętało. Wpatrując się pustym spojrzeniem przed siebie natrafiła na światła recepcji.
– I jak poszło?
_____Spytała koleżanka wstając z krzesła, podbiegając wręcz, gdy tylko drzwi się zamknęły. Załapała Faith za ramiona i z wyczekiwaniem wpatrywała się w oczy koleżanki. Widząc to przeszywające i wyczekujące oczy, zaczerwieniła się lekko i wypowiedziała pierwsze słowa, które jej głowa była wstanie stworzyć.
– Ja… Chyba się zakochałam.
_____Cisza, która zapanowała, odbierając każdą mowę, nie trwała długo. Bardzo szybko została przerwana, lecz nie przez chichot koleżanek czy może krzyk lub pisk. Oj nie, każda z przywołanych do przeprosin kobiet, stała i wpatrywała się zszokowana. Co więc przerwało tą martwą i ciężką atmosferę? Dźwięk tłuczonej porcelany, wtórowany podniesionym, prawie krzyczącym głosem Kevina.
– No kurwa, nie! – każda spojrzała w stronę, z której dochodził dźwięk, lecz mężczyzna szybko znalazł się przy nich, odtrącając kobietę, która trzymała ramiona, skupiając wzrok wszystkich na sobie. – Nie zakochałaś się, jasne?!
– S-słucham?
– Nie zakochałaś się, jesteś po prostu napalona! – podniósł głos, a jego słowa wprowadziły lekkie rumieńce na twarze połowy kobiet. – Za długo patrzyłaś mu w oczy i jesteś napalona. Powtarzaj za mną.
_____Przez następne kilka minut, stopniowo, wydobył te słowa z ust kobiety, która z każdą sekundą coraz bardziej żałowała całej sytuacji. Widać nie powinna zdradzać swoich uczuć aż tak otwarcie. Gdy jednak tylko Kevin zniknął z pomieszczenia wchodząc z lekką rozpaczą w oczach do gabinetu, przyjaciółmi tłumnie zebrały się w otoczeniu Faith oczekując szczegółów.

Mariken spodziewała się większego natłoku pracy. Została jednak pozytywnie zaskoczona. Nadal musiała poprawiać dokumenty po swoim poprzedniku - wielu informacji nadal brakowało w systemie i pewnie będzie musiała spędzić kilka godzin na przeszukaniu archiwum. Liderzy znajdujący się bezpośrednio pod nią zaczęli wykonywać jej polecenia i dostarczać dokumenty według sugerowanego wzoru. Nie były one bezbłędne, ale przynajmniej nie musiała już tyle czasu spędzać na dokładnym sczytywaniu całości.
W końcu wybiła godzina szestansta. Będzie miała z dzisiaj trochę zaległości. Nie mogła jednak dzisiaj zostać dłużej. Wstała i nałożyła na siebie gruby, wełniany płaszcz. Sarah nadal pracowała przy komputerze, pomagając Mariken z uzupełniem brakujących informacji dotyczączych wcześniejszych misji.
- Wychodzę dzisiaj wcześniej. Uzupełnij proszę do końca dnia dane z poprzedniego roku. Powinno ci to zająć około czterdzieści dwie minuty. - oznajmiła blondynka zerkając na elegancki zegarek, który znajdował się na jej nadgarstku. Prezent na osiemnaste urodziny.
- Dobrze Pani Breker. Wpisałam do systemu Pani spotkanie z Panem Benedettim. Jutro będzie trzeba tylko wpisać szczegóły spotkania.
- Dziękuję Sarah. Do jutra. - blondynka ruszyła w stronę wyjścia.
Jak zwykle, pogoda w Londynie pozostawiała wiele do życzenia. Dzisiejszy dzień miał być pochmurny, przez całą noc miało natomiast padać. Postanowiła skorzystać z usług szofera - miał również po nią podjechać za dwie godziny. Umówione miejsce spotkania znajdowało się daleko od jej domu - i tak musiałaby zamówić taksówkę, żeby tam dotrzeć.
Blaise od małego uczył ją, by ubierała się odpowiednio do okazji. W biurze zawsze powinna mieć na sobie garnitur. Było to schludne i eleganckie ubranie. A co najważniejsze, miała być traktowana z szacunkiem. Od małego wpajano jej jak seksistowskim miejscem jest organizacja.
Nie znaczyło to jednak, że miała non stop ubierać się jedynie w tradycyjnie męskie ubrania. Miała odpowiednio dobierać ubiór do okazi. W wolnym czasie Mariken lubiła chodzić w spódnicach i sukienkach. Nie były to jednak ubrania, które powinna nosić w biurze.
Blondynka szybko się umyła i zaczęła przeglądać zawartość swojej garderoby. Finalnie zdecydowała się na elegancką, brązową sukienkę i czarne szpilki. Starannie ułożyla włosy i pomalowała usta. Była gotowa do wyjścia. Narzuciła na siebie płaszcz i zjechała windą na parter. Tam czekał już na nią kierowca. Trzymał nad nią parasol, za co była mu wdzięczna
- Wygląda Pani cudownie. Czyżby randka? Zazdroszczę partnerowi.- oznajmił zamykając za nią drzwi.
- Dziękuję. Wybieram się jednak na spotkanie biznesowe.- odpowiedziała, gdy mężczyzna zajął swoje miejsce za kierownicą.
Reszta drogi minęła im w kompletnej ciszy. Kobieta spodziewała się korków, dlatego też planowała wcześniejszy wyjazd spod jej mieszkania. Dzięki temu też dojechali też idealnie na czas.
- Spotkanie może potrwać około pięćdziesięciu minut. Nie czekaj na mnie. Wrócę sama.
Weszła do środka. Od razu w jej stronę skierował się pracownik hotelu.
- Pani Breker. Pan Benedetti już na Panią czeka. - to powiedziawszy pokierował ją w stronę restauracji.
Pomieszczenie było puste, za wyjątkiem jednego stolika. Mężczyzna zarezerwował dla nich całą salę. Na jej widok starszy mężczyzna w okularach pomachał z entuzjazmem, sygnalizując, żeby podeszła bliżej.
- Mariken. Dobrze cię widzieć. Jak ci się podoba Londyn?
- Wolę Paryż. - oznajmiła otwierajac menu.
- Jak zwykle szalenie rozmowna. Gratulacje z okazji awansu! Wiedziałem, że zajdziesz daleko.
- Dziękuję.
Zapadła między nimi niezręczna cisza. Mariken już wcześniej wykonywała zadania dla mężczyznty, mniej lub bardziej krwawe. Zdążył się już przyzwyczaić do sposobu bycia Mariken i nawet w pewnym stopniu mu to odpowiadało. Nie kwestionowała poleceń, a swoje zadania wykonywała bardzo sumiennie.
- Bardzo ciężko cię teraz przez to złapać.
- Nie wykonuję już zadań terenowych. Pilnuję dokumentacji.
- A szkoda. Mam zadanie specjalnie dla ciebie.
- Kontaktował się Pan z organizacją?
- Oczywiście! Twój ojciec, to znaczy, przełożony, udzielił mi zgody, żebym kontaktował się bezpośrednio z tobą.
Blaise. Blondynka mogła się tego spodziewać. Nie potrafiła jednak zrozumieć, czemu mężczyzna wyraził na to zgodę - sama pewnie będzie musiała się tego domyślić.
- Co mam zrobić?
- To w tobie lubię Mariken. Brak bezsensownych pytań. - w tym momencie podszedł do nich kelner. Mariken pozwoliła mężczyźnie zamówić za nią. Nie ufała brytyjskim kucharzom.
- Za tydzień odbędzie się pokaz mody mojego domu towarowego w Londynie. Chcę żebyś tam była.
- Jako ochroniarz?
- Nie do końca. Widzisz, kojarzysz już moją cókę - mam również syna. Dziecko niegdyś popularnej modelki, zagubiony chłopak.
- Jako niańka?
- Partnerka.
- Panie Benedetti ja…
- Mariken, nie proponuję tego! Widzisz mój chłopak ostatnio popadł w złe towarzystwo. Rozumiem to, sam kiedyś byłem młody. Jednakże w jego przypadku zaszło to za daleko. Straciłem już trzy samochody! Wszystkie zostały wysadzone.
- Rozumiem. - podano im jedzenie. Blondynka spojrzała nieufnie na kawałek mięsa na złotym talerzu. Okazało się, że jej zwątpienia były kompletnie nieuzasadnione. Stek wręcz rozpływał się w jej ustach.
- Jakie są dokładne instrukcje?
- Nie lubię, gdy ktoś mi grozi. Przyjdź z nim na ten pokaz i na przyjęcie. Postaraj się wyglądać niewinnie. Jestem pewien, że będą próbowali zrobić coś jemu albo mnie. Wolałbym, żeby do tego nie doszło. Postaraj się więc wyeliminować zagrożenie, zanim coś się stanie. Jeśli ci się to nie uda- no cóż, zawsze miło pojawić się w prasie.
- Priorytetem ma być…
- Moja reputacja. Gdyby nie ten chłopak i jego próby robienia biznesów z sycylijską mafią nie musiałbym wydawać tyle pieniędzy na ochronę. Nie cierpię, gdy ktoś myśli, że może mnie kontrolować. Pokażę im, że nie warto ze mną zadzierać.
Zadanie wydawało się być proste. Młody chłopak miał robić za przynętę, gdy Mariken będzie się zajmowało brutalną eliminacją wrogów. Benedetti chciał pokazać swoje wpływy i kontakty. Nie do końca nadal rozumiała czemu Blaise się na to zgodził. Ani czemu akurat wybrano ją na to zadanie. Było przecież więcej mutantów, których zdolności Nie warto było tego jednak kwestionować - na pewno miał swój powód.
- Organizacja wyślę Panu rachunek. Ten sam adres co zawsze?
- Mariken! Wiedziałem, że można na ciebie liczyć. Nie przejmuj się rachunkiem za dzisiejszą kolację. Ja zapłacę.
Reszta kolacji minęła im w kompletnej ciszy. Nikt nie próbował rozpoczynać zbędnych konwersacji. Tak jak blondynka przewidywała, wyrobili się ze wszystkim w pięćdziesiąt minut. Przestało nawet padać. Gdy wyszła na zewnątrz wzięła głęboki oddech. Powietrze było wyjątkowo czyste i przyjemne.

_____Przy ognisku, rozpościerającym światło tylko w okolicy, siedziała grupka ludzi. Każdy z nich był członkiem organizacji i miał pewne zadanie – sprawdzić, czy plotka była prawdziwa. Dlatego też, zgrupowani, z różnymi celami, odpowiadając czy raportując do innych ludzi. Na uboczu, z telefonem w ręku siedział Mars. Wysoki mężczyzna podobno był niebezpiecznym mutantem, którego ciężko kontrolować. Miał na swojej głowie i barkach wiele morderstw i krwawych walk, bo jednak traktowany był jak niesforny pies wysyłany w najbardziej niebezpieczne miejsca jakby chcieli, aby umarł. Zdziwiliby się bardzo, gdyby okazało się, że ten czarnowłosy facet z przekrwionymi od braku snu oczami, miał osoby, których się słuchał. Wręcz chłonął ich słowa niczym mantrę, religię i katechezę. Teraz, siedząc w ciemności nad wodą, jeziorem, którego dno badają, patrzył na góry Torres Del Paine i zastanawiał się, kiedy dostanie odpowiedź na swoje wiadomości, w dłoni kurczowo trzymając telefon. W końcu, ekran się rozświetlił, a mężczyzna widząc odpowiedź wstał na równe nogi rzucając spojrzeniem na resztę zebranych, którzy od razu poczuli zagrożenie w powietrzu łapiąc za swoje bronie, cały czas pozostawione przy siedzisku.
– Coś się stało? – spytał jeden z innym mutantów do stojącego Marsa. – Nowe rozkazy?
_____Zadał kolejne pytanie przełykając głośno ślinę. Bał się, co takiego zrobi ten szalony człowiek. Nie był w tym sam. Każdy inny obawiał się, że zostanie nagle zaatakowany. Pomijając fakt, że zasięg telefonu nie istniał, a oni nie ufali innemu znajomemu z tej samej gildii, nie mówiąc już o Marsie, który nie miał powodu, aby faktycznie tutaj być. Słysząc to pytanie, uśmiechnął się, lecz inni zobaczyli tylko zmarszczki pojawiąjące się na około oczu, ponieważ wszystko niżej miał zakryte czarnym materiałem. I to nie jedną warstwą. Nie musieli jednak widzieć więcej, aby przeszły ich ciarki, a włosy stanęły dęba.
– Tak, nowe rozkazy. – powiedział łapiąc za swój plecak. – Ale tylko dla mnie.
– C-co m-
– Dokładnie to co powiedziałem. – nie pozwolił skończyć innemu z mutantów, zakładając swój plecach i wyciągając nóż, chwytając go mocno w dłoni. – Jak pójdziecie za mną to nie oczekujcie, że zobaczycie wschód słońca.
_____Rzucił oglądając naostrzenie narzędzia, po czym schował je na miejsce i ruszył przed siebie, znikając szybko z widoku reszty, chowając się w ciemności zadowolony, że w końcu dostał pozwolenie, aby nie przejmować się pozorami, a wykonać swoje zadanie i wrócić do gildii. Wiadomość jasno mówiła, że jego następnym celem będzie Brazylia i ruiny odnalezione głęboko w Tropikalnym lesie deszczowym. Dwa dni temu wysłał swój raport do Kevina, która oddał mu przed chwilą wytyczne związane z zawartością wiadomości. Niech tamci wspinają się po górach i szukają czegoś czego tutaj nie będzie. Siła kalkulacji jaką chował ten facet za okularami przerażała go nie jednokrotnie. Nic dziwnego, że był prawą ręką Króla.
– Powinnyśmy iść za nim? – spytał jeden z naukowców, powoli pakując swoje rzeczy co jasno można wziąć za znam, że znał odpowiedź na swoje pytanie. Spotykając się ze wzrokiem mutanta, który miał go chronić, spytał jeszcze raz. – Więc?
– Zależy.
– Od czego? – prychnął. – Albo idziemy albo nie.
– Od tego czy chcemy umrzeć i zniknąć bez śladu w lesie, czy może przeżyć do poranka i wtedy zobaczyć, gdzie się wybrał. – odpowiedział ktoś inny, mutant, który nie ruszył się z miejsca od samego początku. Na nowo odkładając broń na miejsce i przenosząc dłoń na kijek, który smażył kiełbaskę nad ogniskiem. – Ten szaleniec albo dostał wytyczne o miejscu albo zadanie, aby kogoś zabić. – mężczyzna podniósł swoje spojrzenie z ognia wbijając w naukowca. – Chcesz na własnej skórze sprawdzać, która z odpowiedzi jest poprawna?
_____Podniesiony kącik ust niewzruszonego mutanta niepokoił naukowca, który rozumiał podprogowy przekaz. Jeśli znaleźli nowe miejsce do poszukiwań – dowiedzą się pewnie za chwilę. Takie informacje rozchodziły się bardzo szybko. Gdyby chodziło o zabicie kogoś… szybko stracą życie śledząc Marsa w ciemności, jego domu i naturalnym środowisku. Naukowiec od kiedy pojawił się w tej grupie kilka tygodni temu dostał co jakąś chwilę upomnienie od innych, aby nie wymagać, nie pytać, nie kwestionować niczego związanego z tym człowiekiem. Pojawiał się i znikał zawsze patrząc im na dłonie podczas badań i kolekcjonując dane. Nikt nie wiedział do kogo je wysyłał, ale zwykłe informacja zwrotna była bardzo pomocna.
_____A co w tym momencie robiła osoba otrzymująca jego raporty, kiedy Mars wybierał się na długą wędrówkę z głębokiego bezludzia parku narodowego? Siedziała na kanapie w mieszkaniu Lutza. Dwójka oglądała serial z samego rana, nazywał się „wiadomości”. Sam blondyn przeglądał swoje maile kątem oka widząc, że Kevin powoli dostawał ból głowy, pocierając skronie i co chwilę zdejmując swoje okulary i czytając coś na telefonie. Może to był nowy raport, może ktoś zgłosił coś upierdliwego. Koniec końców Lutz nie musiał sam pytać. Sasha się tym zainteresował z własnej woli, opierając się o ramię kolegi i zaglądając w ekran, a czytając kolejne słowa tylko robił coraz to dziwniejsze miny w końcu lądując na niezadowoleniu i wyraźnym braku aprobaty.
– Aż sam się zaciekawiłem. – zaśmiał się lekko patrząc na dwójkę, która spojrzała od razu na niego. Co tam ciekawego macie?
– Mars dostał od nas nowe wytyczne. Porzucił Chile i udaje się do wyznaczonego punktu w Lesie Amazonki.
– Chyba musimy się do niego udać. – dorzucił Kevin wzdychając ciężko. – Na pewno nie poradzi sobie sam z tablicą. – spojrzał na Lutza, który cały czas miał zadowolony humor. – Mówimy o potencjalnej tablicy dla ciebie.
_____I tutaj zgubił swoje zadowolenie rozumiejąc powagę sytuacji. Niezależnie czy to wojna czy prawo, musieli ją zdobyć i lepiej, aby był obecny na miejscu. Już pomijając fakt, że nie mogło to trafić w niepowołane ręce i Lutz nie informował swoich „przełożonych” o takich znaleziskach. Nie musieli wiedzieć, ile faktycznie umiał, bo na pewno więcej niż było w jego papierach. Szybko przeszli do planowania wycieczki do Brazylii, która pochłonie spokojnie kilka dni. Samolot, walizki, ogarnięcie Centrali na czas ich małych wakacji w Jungli. W tym wszystkim, kiedy mieli już się zbierać i wychodzić, aby odebrać Mariken, Kevin postanowił spuścić na nich kolejną bombę-niespodziankę. Jak można się spodziewać, nie było to coś do końca miłego, chociaż to znowu… zależy, jak patrzysz. Wsiedli do samochodu i zmierzając pod Centralę, aby odebrać towarzyszkę wypadu do magazynów, siedzieli cicho, Kevin zajęty ustawianiem wszystkiego, a Sasha prowadząc maszynę. Podjechali i okularnik wyskoczył otwierając szybko drzwi, aby dziewczyna usiadła znowu koło szefa, gdy on przesiadł się na miejsce pasażera, akurat w telefonie szukając hotelu. Ich dzisiejszym celem było sprawdzenie magazynów, gdzie według wytycznych Sasha sprawdzi stan wraz z Mariken, a on z Kevin zajmą się czymś innym. Trasa nie była skomplikowana, a raczej dość łatwa do zapamiętania, gdyby nie korek pomiędzy.
_____Znaleźli się na miejscu idealnie w porę, aby oglądać jak dwójka pracowników bije się przed wejściem, a co oczywiście szybko zareagowali. Nie sam Lutz, bo pewnie dwa mutanty padłyby na miejscu, a tego nie chcieli. Zajął się tym Sasha rozdzielający dwójkę z uśmiechem na ustach, aby spytać co takiego miało miejsce. Na początku nie chcieli się pochwalić, ale spotykając pozostałe pary oczy, szybko zaczęli sypiać newsami, jak stacja radiowa. O zniknięciu przesyłki dla ważnego klienta, o tym, że kierownik umywa od wszystkiego ręce i jeszcze mają mieć dzisiaj jakąś kontrolę.
– No to my jesteśmy tą kontrolą, witam. – przywitał się Sasha i spojrzał na Mariken. – Wraz z nią jesteśmy waszymi kontrolerami, a teraz w drogę. Musimy znaleźć zaginioną paczkę.