Widziałem

Leraje Sajr – Strażnik bram zaświatów
Ale ostatnio polubił imię Leo
Powołany na stanowisko trzy tysiące osiemset siedemdziesiąt pięć lat temu
Wyglądem podchodzi pod trzydziestkę

Słuchaj no...:

       Wieczność trwająca jeden dzień i dzień trwający wieczność. Każda kolejna uciekająca sekunda którą otaczający go świat wyciskał jak cytrynę. On natomiast z powierzonym mu zadaniem siedział, obserwował i czekał. Zachody zaczęły zlewać się ze wschodami słońca. Podążał za urną której był strażnikiem aż trafił w to miejsce. Zapomniane i skryte, nieodwiedzane i odsunięte sprzed oczu ciekawskich spojrzeń. Drzemał, był aktywny. Oddalał się i wracał. Tak było i tego dnia, tak było i w tych czasach.
       Postęp jakiego dokonali ludzie bardzo często go fascynował, zaskakiwał! Uwielbiał patrzeć na technologię, na wynalazki sprawiające, że coraz bardziej rozleniwione społeczeństwo miało coraz mniej czasu na rzeczy ważne. Spieszyli się nie doceniając tego jak otaczająca ich wygoda otwiera przed nimi ogrom możliwości. Osobiście nie oceniał, starał się być tylko bystrym obserwatorem tego jak zmieniały się czasy. Starał się ale ciekawość była silniejsza. Od kiedy mógł obcować z tym wszystkim co narzucała globalizacja, sam łapał się na tym, że coraz to częściej przywdziewał ludzką powłokę i odchodził od urny. Nie na długo! Raz po kawę, raz odkrył nieziemski wynalazek w postaci sernika z galaretką. Innym razem z ciekawością przeglądał Internet w poszukiwaniu informacji które w czasach które on pamiętał jako złoty wiek swojego istnienia były dostępne dla wybranych – teraz natomiast wystarczyło wpisać odpowiednią frazę w magiczne pudełko. Chodził po mieście obserwując przecinające chmury budowle ze szkła, z radością żegnał słońce odbijające się od tysięcy luster. A później wracał, chował się i spał śniąc o tym wszystkim co widział.
       Tego dnia było podobnie.
       Wychodząc wieczorem obiecał sobie, że to tylko na chwilę. Jego żołądek z którego wydobywały się śpiewy godowe waleni domagał się jedzenia. Ostatnio przeginał z tą ludzką powłoką czego właśnie czuł efekty. Musiał coś zjeść, a tym czymś bezsprzecznie był kubełek z kebabem i masą bardzo słonych frytek.
       - I wszystko zaleje sosem czosnkowym… – Snuł plany pod nosem uśmiechając się nieco idiotycznie do siebie. Ale co mógł na to poradzić, że fast food był jego głównym grzechem. Dobrze, że nie tył bo wałeczku tłuszczu widoczne byłyby również w postaci duchowej.
       Po zakupieniu jedzenia na widok którego się niebotycznie ślinił, spacerowym krokiem i specjalnie zahaczając o park który wydłużał jego drogę o co najmniej kwadrans, zaczął przeżuwać. Przy tym jego wzrok uciekał za mijanymi zwierzętami, kilkukrotnie kiwnął głową do duchów które miały pozwolenie przebywać na ziemi w ramach powitania, z jednym z nich nawet zamienił dwa zdania o samopoczuciu. Było to niezwykle urocze z ich strony, że z takim poważaniem ale i spokojem traktowały Strażnika, że w momencie gdy przekroczył bramę nekropolii będącej jego obecnym domem, uśmiechał się pod nosem. Przynajmniej, do momentu aż aura tego miejsca nie zmąciła jego spokoju.
       Wyrzucił opakowanie, otrzepał dłonie i przetarł kąciki ust. Zmrużył oczy, a światło odbite w jego okularach chwilowo przysłoniło jego tęczówki. Duch, silny, bez dokumentów? Podkasał rękawy i strzelił na palcach chcąc zrobić z nim porządek. Powstrzymał go jednak alarm. Ktoś dotknął urny bez jego pozwolenia. Ktoś przenosił groźna naczynie bez jego obecności. Jego serce oszalało z niepokoju i ruszając galopem napędzało jego kroki. Te szybko przeszły w bieg, a gdy był już kilka metrów przed grobowcem, koło niego śmignął pierwszy zodiak.
       - Nie… – Zaskamlał niczym pobity pies starając się złapać uwięzione duchy. Nie wyszło mu i tylko mu się w nos dostało. Ruszył więc w stronę krypty żeby zamknąć drzwi, uwięzić w środku te które jeszcze się nie opamiętały i wtedy jego wzrok skrzyżował się z osobą odpowiedzialną za chaos i problemy jakie teraz będzie miał.
       Jego oczy cisnęły piorunami mrużąc się niebezpiecznie. Miał ochotę go rozerwać żeby jego mięso stanowiło ofiarę dla zmęczonych więzieniem duchów. Ba! Był już gotów rzucić się na niego gdy dostrzegł to. Jego wzrok. Był tak dziwny, tak bystry. Podążał za ostatnim duchem który pozostał w pomieszczeniu, który śmignął nad jego ramieniem krzycząc niczym umęczony niewolnik o upragnionej wolności. Pal licho, że debil skończony sam się podpalił i sprowadził na ziemię ogromne zniszczenie, ból i nienawiść. Coś było w nim…
       - Przerobię Cię na szaszłyk. – Oświadczył bardzo spokojnym i zrównoważonym tonem obserwując jak gaszący się mężczyzna zaczyna taktycznie go mijać. Tyle wystarczyło żeby i on się odwrócił, w idealnym momencie aby obserwować chaos. Duchy harcowały w najlepsze po cmentarzu. Niszczyły nagrobki, przewracały znicze i kwiaty. Trzask szkła, huki spadających fragmentów marmuru. Jego usta zacisnęły się w wąską linię, zerknął na niego z wyższością mrużąc ponownie oczy w geście zastanowienia. Nieznajomy wydawał się widzieć to co on. Widzieć duchy, widzieć sprawców zniszczenia. Ale zanim w ogóle zdążył go zapytać, dostał przyjaznego kuksańca w ramię i oświadczenie, że „Nie no, mogło być gorzej co nie? Żyjemy i w ogóle... No, ale poradzisz sobie już, co nie?”. Aż mu brew drgnęła w niebezpiecznym geście gdy odprowadzał go spojrzeniem.
       Gdy został sam wrócił do krypty spoglądając na rozbite naczynie. Westchnął ciężko delikatnie zbierając każdy fragment. Musiał go skleić, musiał znaleźć zodiaki. Usiadł nieco zrezygnowany masując sobie kark. Do czego on doprowadził? On i jego bezmyślność! Był wściekły. A mógł dzieciaka przerobić na szyneczkę. Uderzył pięścią w posadzkę której jednak płytka pękła pod naporem jego siły. Po tym jednak wziął uspokajający uśmiech, przetarł twarz w geście zmęczenia po czym z rękawa wyciągnął podłużną karteczkę zapisaną czarnym tuszem.
       - Znajdź mi Widzącego na tyle silnego, że pomoże mi ponownie zamknąć zodiaki.

       Przemierzając ulice na których zwolna zapalały się latarnie gorączkowo zastanawiał się co go czeka. Strażnik o kant dupy rozbić, będzie miał pewnie w najbliższym czasie poważną rozmowę ze swoim przełożonym chyba, że… zdąży wszystko naprawić zanim zło jakie niosą za sobą tak silne duchy zapuści korzenie tak głęboko żeby ktoś się zorientował. Zależnie od tego na jakich ludzi trafią mogło to się odbyć szybciej albo wolniej. Jego wewnętrzny optymista liczył na to, że zdecydowanie wolniej. Będąc jednak dość dobrze poinformowanym w kształcie obecnego społeczeństwa – realistycznie czuł, że będzie to proces błyskawiczny.
       Drugim wyjściem więc był Widzący do którego właśnie zmierzał. Znak jarzył się w jego oczach przyjemnie niebieskim światłem, a on śledząc szlak którym go prowadziło w głowie układał już sobie monolog jakim zacznie pertraktacje. Oni przecież nie pracowali za darmo, on szczęśliwie jednak miał swoje finanse w dobrach materialnych. Dogadają się. Szczególnie w momencie gdy chciał go okłamać co do siły zodiaków. Przecież nie musiał wiedzieć z czym walczy dopóki pewnym było, że ich siła była na poziomie standardowej poczwary. Dopiero gdy te zaczną nabierać na sile, magii i konszachtach uchyli rąbka tajemnicy.
       Zaprowadzony pod ładną starą kamienicę spojrzał w okno z którego dochodził go blask amuletu. Przymknął oczy i zmieniając na chwilę swoją postać przeniknął przez ściany niczym czarny dym, po to by na ludzkich nogach stanąć na środku małej kawalerki. Urocza. Pokój oświetlony ciepłym światłem lampki przy kanapie i tej w kredensie, mały aneks kuchenny utrzymany w ogromnym porządku, do tego samo mieszkanie również błyszczało czystością co go rozluźniło. Czyli trafił na perfekcjonistę albo chociaż, profesjonalistę. Niemniej, nie krępował się przy okazji samodzielnie obsłużyć. Słyszał szum wody, a światełko które zgasił machnięciem dłonią dając znać, że tu jest wydobywało się ze szpary jedynych drzwi w środku mieszkania. Miał czas. Wstawił więc sobie wodę w czajniku, wyciągnął kubek który stał z tyłu więc był rzadziej używany, bez problemu znalazł kawę w pięknym ceramicznym pojemniku. Czekając na zagotowanie się wody ściągnął płaszcz który odwiesił przy wejściu zostając w białej koszuli. Napój po chwili sobie zalał po czym rozsiadł się na kanapie z nogą zarzuconą na nogę.
       Jak gigantycznym było jego zdziwienie gdy z łazienki, w kłębach pary i otoczce pachnącego mydła, pojawił się jegomość odpowiedzialny za całe zamieszanie. Kubek automatycznie odsunął się od ust, wylądował na otwartej dłoni robiącej za podstawkę. Jego brwi marszczyły się i unosiły. Kilkukrotnie uchylił usta.
       - Jesteś… – Widzącym! – Jak śmiałeś… – Zbić tak cenny artefakt?! – Więcej opuściło jego myśli niżeli usta. Zamilkł targany szczerym szokiem. Jak ktoś kto miał w sobie tyle sił witalnych żeby zwabić amulet mógł być takim ignorantem?! Gnojek nie szanował kodeksu!? Nie szanował zasad i miejsc?! Nie widział i nie czuł jak wiele to miejsce i ta urna znaczyły w świecie duchów?! Jak on w ogóle mógł… jak śmiał.!! I jeszcze… jego zachowanie które rozgrzało jego policzki do czerwoności.
       Dzieciak ani nie spróbował się odezwać. Nie tłumaczył się, nie przepraszał i nie podejmował dialogu. Zajął się ignorowaniem go jakby go tam wcale nie było, zajął się przygotowywaniem sobie jedzenia. Aż mu dłoń zadrżała. Zwolna więc wstał, odstawił kubek na niskim stoliczku i podchodząc do niego od tyłu, wśliznął się między jego bok i lodówkę i gruchnął pięścią w blat. Gdy Widzący podskoczył jakby co najmniej wypluł przez ten gest serce i spojrzał na jego twarz z przerażeniem, on uśmiechnął się do niego pięknie i kontynuował. Złapał go za szmaty i przyciskając do ściany podniósł go na tyle żeby ledwo dotykał stopami podłogi.
       - Zaczniemy od początku. „Wybacz mi o strażniku za zniszczenie Twego skarbu.” – Jego twarz, wzrok wszystko było łagodne i spokojne. Jego gesty były pewne, a siła jaką w to wkładał zrównoważona. Chociaż nie było tego widać był na niego wściekły. Mógłby go teraz roznieść ale pasek na jego szyi przykuwał raz po raz jego spojrzenie, zalewając go goryczą i niesmakiem do tego osobnika.
       William miał wrażenie, że za chwilę zemdleje. Miał zawał, prawda? Na pewno ma zawał. Dzwońcie na pogotowie! I na policję, ten typ chciał go zabić! W jego własnym domu!
       - Uwaaaaa - wydał z siebie niezidentyfikowany dźwięk pełen przerażenia i czegoś, co wskazywało, że jest na skraju łez. – W-w-wyb-aaaaaacz m-m-mi ooo - tu jego głos drżał jak wystawiony do lodówki sfinks – s-s-s-s-s-strażni-ni-ni-ni-ku. J-ja-ja-ja n-n-nie chciałeeeeem! Nie, nie, nie, nie, nie zabijaj mnie błagam. Przysięgam, ż-ż-że gdybym m-m-m-miał pieniądze t-t-to bym ci odkupił t-t-ten sk-k-k-k-skarb. T-t-t-to był wy-wy-wy-wy-padek. Przy-przy-przysięgam.
       Przekręcił głowę jak ciekawska sowa. W drugą stronę. Co on plótł? Jak odkupić? On nie wiedział z kim, dlaczego i o czym rozmawia? Wkręcał go? Czy to była skaza na wymaganym na jego pozycji szacunku. Warknął groźnie, gardłowo i nieco demonicznie.
       - Dobrze Ci radzę, nie igraj ze mną. Wypuściłem groźne demony z więzienia w którym szykowały się do przejścia na drugą stronę przez dwa tysiące lat. Co niby chcesz okupować?! Co niby było przypadkiem?! – Zapytał, a widząc łzy w jego oczach ponownie przekręcił głowę w bok. Nie. Przecież nie było już Widzących którzy nie znając swojego przeznaczenia tkwili w niewiedzy zatracając się w mroku daru który miał być ich oświeceniem. Puścił go.
       - Czy Ty rozumiesz co do Ciebie mówię? – Zapytał opanowując ton. Był chłodny ale nie ział już taką bezwzględnością.
       Był już totalnie na skraju łez. Chyba tylko absurd śpiewającego im w tle Franka Sinatry sprawiał, że nie rozryczał się jeszcze jak baba. Naprawdę nie miał pojęcia, co ta dziwna istota, nazywająca siebie strażnikiem, do niego mówiła. Gdy został puszczony, upadł na ziemię, odsuwając się od razu i wystawiając przed siebie rękę, jakby to miało powstrzymać nieznajomego.
        - T-t-t-tak! – pisnął, chociaż w rzeczywistości mało z tego kumał. Naprawdę zniszczył coś tak cennego? Jakim cudem? Dlaczego w ogóle więzienie stało sobie niepilnowane w jakimś zwykłym budynku w środku lasu, do którego każdy mógł wejść? - A-ale... M-m-m-musiałeś mni-ni-ni-nie z kimś p-po-pomylić – jego głos wracał do normy, gdy mężczyzna nie stał już tak blisko.
       Mimo to serce wciąż waliło, a szybki oddech sprawiał, że było mu słabo. Czy on drżał? Na pewno.
        - J-jestem zwykłym s-s-studentem. Skoro było t-to super hiper turbo więzienie d-d-dla duchów, które wytrzymało dwa tysiące lat, t-to jak ktoś taki, jak ja, mógłby je zniszczyć? - mówił niepewnie, jakby bał się, że i za to może oberwać.
       Nie łapał. Mocno czegoś nie łapał chociaż on w niego tym bardzo precyzyjnie rzucał. Zrobił więc krok w tył, później odwrócił się biorąc kubek do ręki i upił łyk nieco chłodnej już kawy. Założył przy tym ręce na piersi żeby ta oplatająca jego pierś stanowiła podpórkę dla tej w której trzymał kubek. Naczynie natomiast przystawił sobie do ust i badał go wzrokiem. Zwykły młody mężczyzna. Czy aby na pewno. Przechylił głowę i dostrzegł bardzo silną aurę. Nic dziwnego, że pod wpływem niekontrolowanego wyrzutu mocy z ciała Widzącego waza pękła. Upadek zwieńczył dzieła. Znowu zrobił łyk kawy raz marszcząc, raz unosząc brwi.
       - Ty naprawdę nie rozumiesz co się dzieje. Z jakiego jesteś rodu? Dlaczego nikt Cię nie wtajemniczył? Dlaczego nie panujesz nad swoją aurą? – Zapytał już całkowicie neutralnym tonem. Ani mu nie współczuł ani się już tak nie gniewał. Obecnie był zaskoczony i zafascynowany tym do czego przyprowadził go amulet. Musiał to wyjaśnić i ruszyć dalej ale chciał… cokolwiek wiedzieć.

       Dostał w twarz.
       Normalnie został spoliczkowany co go tak nieziemsko rozbawiło, że niekontrolowany uśmiech wykwitł na jego ustach. Ba! Zaśmiał się pod nosem wygładzając białą koszulę na piersi. Co. Ale, że co?! Przy tym uświadomił sobie wiele ważnych rzeczy. Właśnie rozmawiał i zapieczętował Widzącego który pochodził ze starego, pomocnego i bardzo silnego rodu. Jego aura była niezwykle jasna, o intensywnym zapachu i smaku, i chociaż pozbawiona kontroli z łatwością mogłaby sobie podporządkować… a i jego! Przy tym został boleśnie sprowadzony na ziemię odnośnie wiedzy Williama. Porzucony przez swoich przodków został skazany na myślenie popkulturowe. Jeżeli w telewizji leciały duchy i potwory, a on takowe widział w rzeczywistości oznaczało to ni mniej ni więcej, że właśnie tym były te istoty. W ogóle nie brał pod uwagę, że jedno jego warknięcie mogłoby wiele błąkających się przodków sprowadzić na tory szacunku i kultury, że jedno jego spojrzenie i odpowiednia manipulacja aurą mogłyby siać postrach i spustoszenie co takim jak on – Strażnikom – dawało ogrom możliwości w takich właśnie… wypadkach jak ten. Nie wiedział, że przy odpowiednim szkoleniu i dzierżąc odpowiednią broń tak silne duchy jakimi były chociażby zodiaki wypuszczone z urny mogłyby z łatwością znaleźć ponownie schronienie w zapieczętowanym naczyniu. On niszczył, on naprawiał, on był uosobieniem równowagi pomiędzy dwoma stronami bram których strzegli Strażnicy. Ale nie, nic z tego. William był zwykłym śmiertelnikiem, przestraszonym i sparaliżowanym niewiedzą. Aż mu żal było bo Widzących rzeczywiście ubywało i tak cenny egzemplarz byłby na wagę złota.
       - Cnotka niewydymka. – Rzucił przechylając się żeby dobrze widzieć jak ten ucieka przed nim do łazienki. Pokręcił z niedowierzaniem głową, upił łyk kawy po czym zaczął szukać tych obiecanych ciastek. Może jeszcze wyszczubi nosek ze swojej norki i z nim porozmawia, a jeżeli nie – przynajmniej zasili jego ciało odpowiednią dawką cukru.
       Po tym jak upił mniej więcej pół kubka drugiej już kawy i zjadł mu pół opakowania czekoladowych ciastek, William ponownie pojawił się w drzwiach łazienki. Jego oczy błyszczały determinacją, a postawa gwałtownie się zmieniła. On przełknął zwolna to co żuł, zaciekawiony tym co Widzący teraz zrobi. Znowu go uderzy? Tym razem mu nie da. Jak wielkie było jednak jego zdziwienie gdy kategorycznie kazał się mu wynosić. „Idź stąd, nie chce mieć z Tobą nic do czynienia.” Aż poczuł ten dreszczyk odpowiedniego tonu, jak aura Widzącego wibruje! Otworzył szerzej oczy po czym, uśmiechnął się złowieszczo.
       - Jak sobie życzysz, Williamie Larsen. Będzie Cię to jednak kosztować. – Wywinął nadgarstek sprawiając, że między jego palcem wskazującym a kciukiem tkwił kawałek papieru z narysowanym czarnym tuszem znakiem. – Ceną będzie Twoja przeszłość. – Oświadczył zaczynając mówić, zbliżając się do niego z taką determinacją w każdym kroku, że niejeden pewniejszy od niego Widzący by się zawahał.

Przodków swych wspominał będziesz,
W sercu drzemiące pokłady siły zrozumiesz,
Poznasz kim jesteś, gdzie Twe przeznaczenie,
Dostrzeżesz światy do których należysz.
Śnij głupcze, pamiętaj!
Niewiedza Twym wrogiem.
Śnij głupcze, przypomnij sobie!
Kim jesteś i jak służysz.

       Papierek który przy ostatniej zwrotce czegoś co można by określić klątwą spłonęło w jego palcach, a czarny popiół który został mu na palcach sprawnym ruchem wtarł w jego czoło.
       - Jeżeli zapragniesz mnie znaleźć, wiesz gdzie mnie szukać.

       Było minęło. Rzucenie klątwy na Widzącego, który poza tym, że był panikarą nie wniósł kompletnie nic w jego życie stało się mętnym wspomnieniem w gonitwie myśli której doświadczał. Od tygodnia który minął od nieprzemyślanego zbicia wazy miotał się niczym ryba wyciągnięta na brzeg, chcąc załagodzić sprawę zanim ta na dobre się rozniosła. I trzeba podkreślić, wybornie mu nie szło! Nie pamiętał bowiem czasów w których nie dałoby się znaleźć młodego, silnego mentalnie Widzącego, który chętnie podjąłby się współpracy. Ba, w którymś momencie obniżył swoje oczekiwania i szukał wsparcia w pomniejszych acz nadal wprawionych rodach obijając się za każdym razem od drzwi. Niedołężni już starcy, których pamiętał w kwiecie wieku, chociaż ich oczy nadal błyszczały żywiołowością z wyraźnym smutkiem tłumaczyli mu, że Widzący się już nie rodzą. Ale, przecież to było naturalnie niemożliwe! Dopóki istniały duchy, musieli istnieć Strażnicy i Widzący, a duchy istniały tak długo jak istnieli ludzie. Wszystko było więc ze sobą ściśle związane, a gdy zaczynało brakować jednego ogniwa… Nie, przecież tak nie mogło być!
       Po kolejnej porażce spojrzał na swoje dłonie które z nieznanych mu jeszcze przyczyn zaczęły drżeć. Zacisnął mocno palce w pięść, rozluźnił i powtórzył, po czym podciągając odrobinę okulary wyżej, rozmasował nasadę nosa. Zamruczał przy tym nieco zdesperowany, a biorąc spokojny oddech zamknął oczy rozluźniając poszczególne partie ciała. Kilka minut dla medytacji, może wpadnie mu coś do głowy.
       Podsumowując: nie rodzą się już nowi Widzący i powoli wiedza o pomaganiu duchom, o szkodliwości demonów i niebezpieczeństwie niesionym przez zodiaki zanika. Nie szkolą się już nowe pokolenia więc mentalna siła obrony wrót spada. Nie ma już nowego pokolenia więc w razie katastrofy Strażnicy pozostawieni są samym sobie. Co teraz?
       Nie wiedział co teraz. Jego szef pewnie pojawi się na dniach z zapytaniem co on odkurwił z wazą, on nie będzie miał żadnego planu żeby mu przedstawić i jedyne na co mógł liczyć to nadstawianie swojego karku. Tylko, że to tak nie działało! Alianse istniały po to aby przekierowana moc Strażnika dała Widzącemu możliwość zapieczętowania silnego demona, niemniej sami Widzący wszystko niższe mogli pieczętować samodzielnie. Strażnik sam w sobie mógł jedynie przepychać tego typu istoty: przez wrota, do naczyń, w pieczęci. Sam jednak nie potrafił nakreślić tak silnego zaklęcia żeby pułapka zadziałała i nikomu nic się nie stało. Dodatkowo Strażnika dało się zmylić, duch odpowiednio zakorzeniony w przejętym ciele człowieka podatnego mógł zakłócić swój zapach, po to również istnieli Widzący aby nikt kto przedarł się przez wrota i pozostał na Ziemi bez wyraźnej zgody wrócił tam gdzie jego miejsce. Z drugiej natomiast strony sam Widzący nie mógł sprawnie interweniować z dużą grupą silnych demonów, nie czerpiąc z mocy Strażnika przez co współpraca była tak łatwa, przyjemna i częsta. Dlatego tak mocno się… bał. Zwyczajnie się bał.
       Wracając do starej krypty która od lat była jego domem zaczął dreptać dookoła kwadratowego pomieszczenia. Widzącego nie znalazł, musiał radzić sobie sam. Musiał więc dorwać się do zbioru starych zwoi z zaklęciami pieczętującymi, przygotować sobie amulety i zacząć szukać licząc na to, że moc go nie rozerwie, nie popełni żadnego błędu i się nie zabije. W tym czasie również obowiązkowo powinien powiadomić swojego Szefa o problemie w jaki się wpakował z własnej głupoty, wykazać ogromną skruchę i obiecać poprawę. Achh, jakże on był zmęczony tym stresem!
       Ludzka powłoka powoli zaczęła topnieć, zlewać się z niego niczym wosk ze świecy pozostawiając na środku krypty niedużą, bo zaledwie metrową istotę okrytą czarnym jak smoła pierzem. Uszy przypominające czółka, brak paszczy za to para czerwonych i świecących w ciemności ślepi. Górne kończyny zmieniły się w ptasie skrzydła, a te po chwili intensywnie trzepocząc przeniosły silne łapy zakończone trzema pazurami z przodu i jednym z tyłu na grzędę. Tam zazwyczaj odpoczywał, a mogąc skulić się w sobie, przybrać kształt nawet rozkosznej kuleczki, obecnie próbował się uspokoić, pomyśleć, zapomnieć.
       Zasnął. Spał snem niespokojnym, nękającymi go wyrzutami sumienia i porażką poniesioną na swojej straży ocknął się dopiero słysząc zaklęcie.
       Co.
       CO?!
       Nie, nie, nie! Tylko nie to!
       Zleciał szybko na ziemię używając skrzydeł niczym spadochronu. Ciało ptasiego demona okryła ludzka powłoka, a on wybiegając przed kryptę spojrzał na Williama Larsena wielkimi oczami. Co on… czy on…!! Nie… on…! Zanim zdążył się zająknąć, zanim spróbował negocjować spętały go więzy zawieranego paktu. Ten jednak nie miał żadnych cech partnerskiego stawiania czoła zodiakom. Och nie, to silny i całkowicie nieprzemyślany czar, pieczęć pozwalająca dostosować go do swojej woli. Tylko najlepsi mogli go używać, a on?! On zrobił to źle!
       Przed oczami zamigotała mu tabliczka bez napisanego imienia, bez nowego imienia którym William Larsen miałby go wołać kształtując do swej woli, każąc mu spełniać wszystkie swe życzenia. Dlaczego ich nie zabiło? Nie wiedział który znak został pomylony, zamiast tego jego dusza przywarła do duszy śmiertelnika, a dusza Williama przywarła do niego. Stali się jednym, stali się partnerami, stali się zależnymi w swej niezależności bytami które obecnie…
       - Przez… przypadek?! – Podniósł się do siadu sapiąc jakby pół nocy biegał, blady na twarzy i z obolałą piersią. – UPS?! – Powtarzał po nim chłodnym, ostrym i nie wróżącym niczego dobrego tonem. – Zaraz wgryzę się w Twoje flaki. CZY TY WIESZ COŚ TY WŁAŚNIE NAROBIŁ?! – Zawołał głosem drżącym od zwyczajnego strachu. On… on… on nigdy nie należał do człowieka! On nigdy nie był uwięziony! Nic nigdy nie zostało w nim zakłócone, a tymczasem ten dzieciak, szczur który nie znał swojego przeznaczenia, właśnie sprawił, że na jedno jego życzenie on poświęci swoje życie w jego obronie. Aż… aż się mu łzy w oczach zebrały. Co on zrobił?!
       Przed rzuceniem się na dzieciaka powstrzymał go ogień. Niebieski, łagodny płomyk który zapalił się przed jego nosem i wędrując niczym niesione wiatrem ziarno dmuchawca osiadł między nimi, w miejscu gdzie niedawno był krąg. Ten jednak się zatarł przez zrywający się gwałtownie wiatr, a gdy wzbity w górę kurz gwałtownie opadł, nad płomykiem stał barczysty i niezwykle wysoki mężczyzna w pięknej, białej szacie falującej na przecież nie poruszającym się powietrzu. Jego osobę jednak otaczała tak dziwna aura, że i ten ruch był zrozumiały.
       - Leraje Sajr, usiądź. – Zwrócił się do Strażnika z którego gwałtownie opadły emocje. Usiadł po turecku i nieco się w sobie kuląc patrzył na swojego Szefa bez odwagi, nieco spode łba.
       - Podejdź, dla Ciebie wystarczy. – Jego twarz odwróciła się do Williama do którego wyciągnął dłoń. A widząc wahania chłopaka siłą własnej woli przyciągnął go delikatnie do siebie, a ujmując jego rękę ściągnął obie klątwy. – Ostatniego zaklęcia ściągnąć nie potrafię. Leraje należy do Ciebie, a Ty na niego aczkolwiek brzmi to jak właściwa kara. Co się stało? Dlaczego zodiaki są na wolności? – Zapytał gładząc Liama po dłoni okrężnymi ruchami chociaż oczy zwrócone miał na swojego podwładnego. Gest ten jednak był tak przyjemny, przelewający moc na Widzącego, że nie chciało się odchodzić. – Bardzo silny ród Widzących nie wpływa pozytywnie na obraz sytuacji. Czy to skoordynowana akcja duchów? – Zapytał zerkając z ciekawością ponownie na Widzącego czekając na wyjaśnienia Leo.
       - Mistrzu, ja… to… był… jakby wypadek. – Przyznał opuszczając głowę, czując napór aury na własne ciało.
        - Jakby?
        - Odszedłem od pieczęci, a ta została przerwana. Wszystko jest moją winą…
       - Więc Ty znajdziesz wszystkie zodiaki i wraz ze swym partnerem duszy zapieczętujesz je z powrotem, idealnie. – Zaświergotał głosem chodź spokojnym tak na tyle lodowatym, że Strażnik skulił się w sobie. – Nie dam wam terminu, nie ułatwię wam również zadania. Zodiaki w trybie pilnym mają zostać zapieczętowane. Inaczej obydwaj obrócicie się w proch. Zrozumiano? – Dopytał z przyjemnością obserwując jak Leo kiwał intensywnie głową. Wtedy też stwór z porożem odwrócił się przodem do Williama któremu nadal masował dłoń i pochylając się do jego ucha wyszeptał mu: „Leraje Sajr, wezwij go tym imieniem, a będzie Ci posłuszny”. Później ponownie podniósł się pył miotany przez wiatr. A razem z wiatrem odszedł i płomyk pozostawiając ich samym sobie. Z tą różnicą, że gwałtownie ostudził ich emocje.

Szefu:

       Ależ koszmar. Setki lat zakłócone przez jednego małego Widzącego. Tysiące godzin które spędził w spokoju i błogiej codzienności zawaliły się niczym domek z kart przez jedną nieodpowiedzialną decyzja. Ta, łańcuchem nieszczęść, przetoczyła się przez jego życie stawiając go właśnie tutaj. Ze wściekłym Szefem na karku, z niedopełnieniem powinności, jako Chowaniec osoby która nie chciała mieć nie wspólnego z nim i jego światem chociaż w połowie właśnie do niego należała. Ależ go żołądek bolał. Wszystko go bolało. Powoli czuł jak ludzka powłoka topi się, pragnie opuścić go pozostawiając opierzoną kuleczką rozgoryczenia i drżących z nerwów mięśni. Dostawał migreny. Jakże mocno chciał więc w tym momencie utopić się w kawie. Poprosi od razu całą wannę w której będzie mógł się wyłożyć i chłonąć cudowny napój porami.
       Ilość zmęczenia jaka niedługo miała się w nim nagromadzić, w związku z trzymaniem widocznej powłoki w miejscu przepełnionym nieświadomymi bytami, miała być również gwoździem do jego trumny. Będzie potrzebował po tym snu. Długiego, może nawet tygodniowego snu który zregeneruje jego umysł. Skąd miał wiedzieć, że William Larsen wyjdzie z propozycją brzmiącą w tym momencie jak zbawienie. Aż spojrzał na niego szukając jakiejś podpuchy, jedyne co znalazł to odrobina klasycznego już zmieszania i prośba żeby szedł kawałek za nim i nie mówił do niego w trakcie drogi, żeby nikt go nie wziął za szaleńca. Wtedy owszem, otworzył usta żeby kwaśno stwierdzić, że go ludzkie oczy widzą ale nie, nie skomentował. Zamknął się i dając upust swojej chęci pozwolił by po oddaleniu się Williama jego powłoka stopniała niczym gorący wosk na świecy pozostawiając go bytem przypominającym pozbawioną dzioba sowę. Otrzepał się i zjeżył, jakby było mu zimno. Przymknął czerwone niczym rubiny ślepia i chwilowo wtulił się w swoje własne ramię szukając tam ciepła. Trwał tak moment zanim ruszył za Williamem.
       Drepcząc niczym pingwin, chowając się przed podmuchami wcale nie tak chłodnego wiatru w kryzie z piór tworzącej swoisty szal, przyglądał się swojemu właścicielowi. Z jego wnętrza wydobył się skrzek chociaż stłumiony. Nie, nie mógł przeklinać bo to nic nie zmieni. Złota nitka przewieszona pomiędzy nim, a czarnowłosym Widzącym nie zniknie gdy na nią nakrzyczy. Będzie dalej radośnie dyndać pomiędzy nimi oznajmiając to co miało miejsce na cmentarzu, ten wstyd! I tak skrzeknął wyrażając swoje niezadowolenie. Późnie jednak jego wzrok natrafił ponownie na postać Widzącego. Silna, bijąca po oczach aura nad którą nie miał kontroli mieszała się z tą jego, nieco mniejszą, zdecydowanie spokojniejszą. Miał ciarki, jakby go macał! Ugh, kto to w ogóle wymyśli?! Kto dał prawo Widzącym wiązać… *skrzeek, skrzek* kolejne przekleństwo.
       Dochodząc pod kamienice w której mieściło się małe mieszkanie zawalone kartonami spojrzał w górę po czym jego wzrok padł na sklep z antykami. Skrzywił się jakby zjadł cytrynę, jakby zobaczył dekapitację i krew prysnęła mu w nos. Splunął wtedy pod nosi i kołysząc się na nieco ugiętych, ptasich nóżkach okręcił się dookoła własnej osi żeby przegonić ewentualny zły urok. Nie żeby był przesądny ale w takich miejscach mogły kryć się naprawdę silne i paskudne stwory. A on wolał nie mieć z nimi nic wspólnego.
       Stając koło Williama ponownie przybrał ludzką postać. Wsadził dłonie do kieszeni, poprawił na ramionach otulający go płaszcz. Nieco odpoczął w trakcie tej wędrówki co dało odzwierciedlenie w jego mimice. Jedna brew się uniosła do góry, spojrzał na kamienicę.
       - Mogę wejść drzwiami ale musisz mnie zaprosić stojąc w progu w misce z zimną, osoloną wodą, z puklem moich włosów w zębach, krzycząc „przybądź duchu”. – Pokiwał głową z wyraźną pewnością tak w głosie jak i na twarzy obserwując z satysfakcją jak William się poważnie zmieszał, spojrzał na niego nie wiedząc czy powinien się nerwowo zaśmiać czy iść po wspomnianą miskę z wodą. Niemniej nie chciał go dobijać, klepnął go lekko w łopatkę, prawie że go nie dotknął po czym ruszył pierwszy przez drzwi.  - Spokojnie, żartowałem. – Machnął na niego ręką, zrobił krok po schodach i się zatrzymał. – A może… Nieee, żartowałem. Chodź, chodź.
       Przekraczając próg tuż za plecami gospodarza ponownie na jego twarzy wymalowała się emocja: zdziwienie. Z uznaniem wodząc wzorkiem po ogarniętym – chociaż niekoniecznie czystym – wnętrzu które od jego ostatniej wizyty nabrało duszy. Przekręcając głowę i wzruszając obojętnie ramionami na paniczne próby ogarnięcia mieszkania, z zaciekawieniem podszedł do tablicy korkowej na której wisiały naprawdę imponujące szkice. Stając koło niej posprzątał wszystkie leżące na ziemi kartki i przyglądając się odrzuconym szkicom z uznaniem zaczął wodzić po liniach, owalach czy cieniach. Ładne. Bardzo dobra robota ćwiczonej ręki. Ale mu tego nie powie. Zamiast tego ogromnie zainteresował się dodatkami do kawy.
       - Och. – Zdziwił się z fałszywym uśmiechem zadowolenia za okazaną propozycję, tyle wyborów. – Jestem zaskoczony, że jednak coś tam wiesz. Tak! Dokładnie! Płyn do mycia naczyń w połączeniu z dobrze zagotowanym majerankiem idealnie wydobywają aromat kawy. Aczkolwiek brak krwi dziewicy jest problematyczny. Jak tam z Twoim życiem seksualnym? Może ze dwie kropelki odstąpisz? – Zapytał uśmiechając się, przepięknie i niewinnie, po to by zaraz wywrócić oczami w tak teatralny sposób, że za sam ten gest powinien dostać jakąś nagrodę.
       - Odrobinę mleka, łyżeczkę cukru i nie pogardzę cynamonem. – Pokręcił głową samemu chcąc sobie dosmaczyć. Odłożył więc projekty na biurko i podszedł do blatu obserwując z uniesioną brwią jak William od niego odskakuje. Brakowało żeby syczał. – Dziękuję, sam sobie doprawię. – Zaproponował zabierając kubek przeznaczony dla niego i dolewając jedynie kilka kropel mleka, posłodził i dodał przyjemnej korzennej przyprawy. W tym czasie rzucił spojrzenie na krokiety i cicho przełknął ślinę. Och jaki on był głodny.
       - Może coś zamówimy? Jestem głodny. Wiesz, jakieś flaki poległych w walce wikingów posypane nienawiścią i strachem niewinnych. Takie tam, do przegryzienia.
Wzdrygnął się na te słowa i o mało co nie upuścił szklanki, która z pewnością rozbiłaby się wraz z dotknięciem ziemi. Zrobił krok w tył, mierząc go przerażonym spojrzeniem.
        - Chyba nie jestem głodny - wyznał zgodnie z prawdą, bo jego wnętrzności zacisnęły się nieprzyjemnie w chwili, gdy wyobraził sobie takie danie. Zrobiło mu się niedobrze.
        - Williamie błagam Cię, oddychaj. – Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Może pizzę? Albo coś wschodniego? Nie jadłem ostatnio za dużo i mi burczy. – Przyznał ogromnie ze sobą walcząc żeby go nie przyciągnąć do siebie żeby posłuchał tego wycia wielorybów. Niestety, jedynie się uśmiechnął po czym znowu rzucił wzrokiem na krokiety. – Chyba, że wyjemy Ci zapasy, a ja zrobię do tego sos? – Już, już. Już go nie straszył.
        Jakoś mu nie wierzył. O wiele łatwiej bowiem było sądzić, że ten pożerał ludzi na przystawkę, niż że jako duch żywi się zwykłym jedzeniem. Z drugiej jednak strony... opcja pizzy lub krokietów była o niebo lepsza niż jego wnętrzności. Zdecydowanie. Mruknął coś niewyraźnie, nie przestając patrzeć na niego podejrzliwie. Jakby bał się podejść.
          - W l-lodóce s-są... jest w-więcej, j-jeś-śli masz ochot-tę. - wydukał. - Cz-częstuj s-się.
        Westchnął ale nie skomentował. Mimo jego dziwnych reakcji satysfakcję sprawiało mu dokuczanie mu. Dopóki William nie zrozumie zawiłości świata duchów takie wkręcanie było wręcz nieziemską rozrywką. Chwilowo jednak, odpuści mu. Odstawił kubek z kawą w momencie gdy upił dwa pierwsze łyki kontrolne po czym zajrzał do lodówki. Krokiety i garnek z zupą. Do tego mały pojemnik z sosem pieczarkowym z czego on z przyjemnością skorzysta. Wyciągnął wszystko po czym bezczelnie przegrzebał mu szafki w poszukiwaniu patelni. Wstawił wszystko na ogień, przygotował dwa talerze – te głębokie które miał zamiar wykorzystać do obu dań żeby mniej zmywać – po czym oparł się krzyżem o blat biorąc ponownie do ręki kubek.
        - Dobrze Williamie, zaczniemy od początku. Jesteś Widzącym. Istotą stąpającą w dwóch światach i do obu należącą. Ludzka powłoka i dar podporządkowywania duchów siłą aury i woli. Jakieś pytania do tego? – Zagaił odwracając krokiety na drugą stronę. Chciał je podgrzać, nie spalić.
        Widząc brak zainteresowania swoją osobą, Liam odrobinę odetchnął. Oparł się o ścianę, upijając łyk gorącego napoju, który boleśnie oparzył mu język, na co syknął. No tak, czego innego się spodziewał?
          - W jaki sposób miałby to zrobić? Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek duchy dały mi spokój, kiedy im kazałem.
        - Nie robisz tego w odpowiedni sposób. Krzycząc piskliwym tonem nikogo nie odstraszysz. A w kontakcie z duchami musisz dodatkowo użyć swojej aury, a tą masz bardzo niestabilną i zmąconą. Wymaga odrobiny praktyki, srogich godzin ćwiczeń. – Przyznał rozlewając przyjemnie parującą i apetycznie pachnącą zupę do dwóch talerzy. Przy tym ponownie przekręcił krokiety i przykrywając je pokrywką zmniejszył ogień do minimum, sos natomiast całkowicie już odstawił na bok. Po tym wziął oba naczynia i podchodząc na uprzątniętą kanapę przysiadł wygodnie, drugi talerz podał chłopakowi i życząc smacznego zaczął cicho pałaszować. Och jak to dobrze robiło w brzuszku!
        Żachnął się, nadymając policzki na podobne oskarżenie. On miałby piszczeć? Nie był babą! Mimo to nie powiedział nic, zajmując swoje miejsce i odbierając naczynie. Jedli przez chwilę w ciszy przerywanej przez Whitney Houston i jej "I wanna dance with somebody". W pewnej chwili Liam zaśmiał się cicho, od razu zasłaniając dłonią twarz. Zaraz jednak jego piersią wstrząsnęła kolejna fala radości a on odrzucił głowę do tyłu, zaśmiewając się nagle prawie że do łez. Cóż za absurdalna sytuacja!
        Czy zupa była zatruta? Czy William w łazience się czegoś nawąchał? A może był po prostu wariatem? Nie wiedział, za to z zaciekawieniem go obserwował kręcąc głową z niedowierzaniem. Nie rozumiał o co mu chodzi, a może makaron łaskotał go w język?! Czyli, że był dodatkowo fetyszystą? Sam się zaśmiał. O co chodziło? Nie wiedział!
         - Chyba czas żebym to ja się zaczął Ciebie obawiać. Williamie, brałeś coś? – Zapytał z udawaną troską, a gdy ten wymierzył w niego ostre spojrzenie, uśmiechnął się do niego pięknie. – Kontynuując. Osobą która zaszczyciła nas swoją obecnością był mój Szef. Jest on najsilniejszym bytem świata duchów i aktualnie pilnuje porządku aby bilans po obu stronach wszystkich bram zaświatów się zgadzał. Natomiast w wazie którą zbiłeś znajdowały się zodiaki. Jest to dwanaście demonów ostatniego stopnia niebezpieczeństwa utożsamiających najgorsze cechy ludzkie. Taka Puszka Pandory duchowego półświatka.
         Nie mógł w to uwierzyć. Jadł zupę w wynajętym mieszaniu z duchem. Z DUCHEM. Dziwna postać przed nim, która tak szybko i zachłanne wręcz wlewała w siebie zwyczajne przecież jedzenie, była nie z tego świata, a mimo to zamiast mu grozić, chcieć go pożreć czy coś gorszego, najzwyczajniej w świecie pałaszowała aż się uszy trzęsły. Absurd! Chyba tylko używane wciąż w jego stronę pełne imię "William" w jakiś sposób sprowadziło go do pionu. Nie lubił go. Ani jego pełnej wersji, ani skróconego "Will".
          - Świat duchów? Dlaczego więc pałętacie się wśród nas, skoro macie swój własny świat? - zapytał naiwnie wciąż rozbawiony, nabierając odrobinę zupy i wracając do jedzenia.
          - Duchy powstają w świecie ludzi i samodzielnie przechodzą do drugiego świata jeżeli umieją się zachować, czasami wymagają przeprowadzenia przez Strażnika. Jest jednak cała rzesza takich którym ani się śni przekraczać wrota lub, będąc po tamtej stronie stwierdzają, że im nudno i wracają. Dlatego istnieją Strażnicy. Pilnujemy żeby nikt nie wylazł chociaż system nie jest doskonały. Dlatego istnieją Widzący. Żeby takie duchy zaciągnąć za wrota otwierane przez Strażnika.
          Mruknął przytakująco, żując makaron namiętnie. Nie spodziewał się, że jest aż tak głodny.
            - Czaję... Trochę przekichane utknąć w naszym świecie... I mówisz, że ja jestem tym całym "Widzącym"? Chyba się do tego nie nadaję... Sam mówiłeś, że nie umiem panować na tymi całymi aurami. Tylko będę ci przeszkadzał.
           - Nie śmiem zaprzeczyć. – Przyznał wstając z miejsca i idąc do krokietów które ponownie wypadało przewrócić. W kuchni zaczynało nimi przyjemnie pachnieć, a skórka powoli się rumieniła. – Ale po pierwsze jesteś jedynym Widzącym w okolicy, po drugie jesteś jedynym tak silnym Widzącym w okolicy żeby dać sobie radę z zodiakami, po trzecie śmiałeś mnie spętać więc i tak nie mogę od Ciebie odejść na dalej niż trzy metry! – Ostatni punkt powiedział głosem jak radosna nastolatka piszcząca na widok swojego idola, nieco szybszym tonem, po czym gwałtownie spochmurniał i coś warknął pod nosem. – Jeeej. – Dodał jeszcze zanim zaczął nakładać krokieta. Brzuszek był już połechtany ale nie napchany niczym radosny kociaczek.
            - Dodatkowo Szef Ci kazał, a z nim się nie dyskutuje. Więc jak widzisz, jesteśmy w czarnej i mrocznej dupie ogarniętej przez najgorsze ludzkie cechy które bez nadzoru plączą się po mieście i knują coś niedobrego. Przejdziesz więc szybki kurs ogarniania. – Uśmiechnął się szeroko, jakoś tak… cholera no, niebezpiecznie!
           Miał cichą nadzieję, że dzięki temu się wymiga. W końcu nie miał najmniejszej ochoty współpracować z duchem. Tymczasem... Nie wiedział, co ma odpowiedzieć, więc uśmiechnął się głupkowato.
            - Mówisz, że jestem silny? - powtórzył, prostując się nieoczekiwanie. - Czekaj chwilę, jak to nie możesz się ode mnie odsunąć? Dlaczego niby?
           Dotarło do niego w końcu.
           Wrócił na swoje miejsce w krokiecikiem opływającym w sosie pieczarkowym na którego sam widok ślina zbierała się mu w ustach ale nie! Jeszcze momencik. Musiał się powstrzymać. Odstawił talerz na niski stolik kawowy. Uśmiechnął się zalotnie. Przysunął się. Poczekał chwilę aż William się zestresuje. Przysunął się jeszcze bardziej i oburącz złapał jego twarz w dłonie miętosząc mu policzki.
            - Tak Williamie! Jestem tylko Twój i cały Twój. Jestem Twoim Chowańcem, będę z Tobą mieszkać, chodzić do łazienki, wychodzić na studia. Nie będę Cię odstępował na krok i będziemy przy-ja-ciół-mi! Będziemy razem spać i będę mył Ci plecy! Będziemy sobie rozbić pijama-party i zachwycać się dziewczynami! Jeeej. – Był przerażający z tym uroczym acz sztucznym uśmiechem i postawą każącą jednocześnie kpić z niego i brać nogi za pas. Puścił jedną rękę, złapał go za policzki palcami jednej dłoni robiąc z jego ust dzióbek, twarz mu się wykrzywiła z bystrości i delikatnej goryczy. – Albo się nauczysz szybko kontrolować swoją aurę i pozwolisz mi się oddalić. Wtedy będziesz miał spokój, ba! Wtedy będziesz mógł nawet mnie wywalić z mieszkania, a ja nie będę miał prawa dyskutować! – Poklepał go po policzku i śmiejąc się pod nosem wrócił na swoje miejsce. Mmm, krokiecik.

       Spokojny tydzień trwający tylko co błysk flesza w aparacie dla jego umysłu, był jednocześnie chwilą ciągnącą się w nieskończoność dla jego ciała. Jakże on się uspokoił. Jak wiele myśli uporządkował. Jak wiele zrozumiał. Ileż on spał! Po tym jak Williamowi udało się go odesłać z powrotem do świątyni, umościł się na swojej sowiej grzędzie gdzie zapadł w kojący letarg. Jego ciało zaczęło regenerować ból którego doświadczał przez los, ponownie gromadzić energię niezbędną mu do funkcjonowania. W tym czasie poddał spokojnej analizie wszystko to czego doświadczył, co zaburzyło harmonię jego nikłej egzystencji przez ostatnie stulecia i… uśmiechnął się do siebie. Owszem, mieli ogromny problem ale jakie to było… przyjemne uczucie! Poznanie Williama który miał w sobie potencjał jednak nie miał wiedzy. Porzucony Widzący, którego ktoś prześmiewczo postawił na jego drodze. Przerażony tym w co próbował go wprowadzić, niepewny w swoich krokach w obu światach. Czy mógł mu pomóc? Czy chciał mu pomóc czy zostanie potwornie przez niego zirytowany? Czy to był większy plan? Jeżeli tak to skrupulatnie zaczął go realizować rozpoczynając od rozpuszczenia na mieście wici o pewnym duchu który przechytrzył Strażnika i uciekał – w ten sposób powinien zlokalizować pierwszego z wielu zodiaków. Na razie jednak, drzemka!
       Obudził się piątego dnia odnajdując wewnętrzny spokój. Przez wieki nauczył się nie denerwować na to na co nie miał wpływu, w tej sytuacji na pakt z Williamem i rozbitą wazę. Stało się, po prostu się wydarzyło i powinien przyjąć tą sytuację z obowiązkami ale i dobrodziejstwami jakie za sobą niosła. Może od początku tak właśnie miało być? Może miał coś zmienić? Miał być ogniwem zapalnym do wielkich wydarzeń? Siła przeznaczenia była dla niego mityczna i nieodgadniona ale wierzył w nią, całym swoim sercem wierzył, że wszystko co miało miejsce w jego życiu właśnie tak miało się potoczyć. Dlatego też chętnie rozpoczął wędrówkę na swoich nieco nieskoordynowanych nóżkach, kołysząc się przy każdym kroku na boki, prosto do duchowego świata w tym ludzkim wymiarze.
       Duchy lubiły gromadzić się w obszarach tętniących mocą. Najczęściej moc ta pochodziła z ich pierwotnego wymiaru ale część duchów zwyczajnie na Ziemi przebywać musiała. Dlatego rekompensowały sobie braki w spokoju przesiadując w świątyniach czy miejscach mocy. Tam też panował zgiełk rozmów, rumor toczonych dyskusji, czasem kłótni. Tam prowadzono duchowy handel, wymieniano się amuletami, zakupywano za magiczne przedmioty te ludzkie żeby w tym obszarze również móc się odnaleźć. To właśnie tam poszedł otulając się swoimi skrzydłami niczym długim płaszczem po czym dosiadł się do większej grupki słuchając uważnie co tam w trawie piszczało. I wtedy się zaczęło.
       Wystarczyła idea. Szkielet historii którą okryją płaty wymyślnych domysłów, uzasadnień tego co nielogiczne. Urodzajny grunt szybko wypuści bogaty plon, a jemu aż oczy się żarzyły na myśl o tym jak szybko powinny spływać do niego liczne – ach i niestety niesprawdzone – informacje o zodiakach. Ich moc, obecność i zamieszanie jakie za sobą niosły nie przejdą obojętnie i w końcu jakiegoś znajdzie. A później to już jak po sznurku do kłębka.
       Kolejnym punktem programu – czy słońce w tym czasie zaszło i ponownie wstało? – było naładowanie swojej ludzkiej powłoki. Udał się do dzielnicy słynącej z ulicznych rarytasów gdzie rozsiadł się w małym ogródku i ciesząc się z nieco chłodniejszych ale nadal znacząco łechcących promieni słońca jadł. Nie spieszył się, był w tym mocno kulturalny ale gdyby ktoś mu bez przerwy towarzyszył i obserwował ile on może w siebie wcisnąć, przeraziłby się. Szczególnie, że oblizując palce z lekko pikantnego sosu już wiedział, że pójdzie jeszcze na deserek.
       Siódmego dnia licząc od ostatniego kontaktu z Williamem nadeszła wiekopomna chwila na kawę. Siedząc w jednej z ulubionych chodź nieco dziwnych jak chodzi o wystrój kawiarni, obserwował jak kelnerki wykładają do małej lodówki słoiczki z pożywnymi drugimi śniadaniami: tak na słodko jak i na słono, kasze, płatki owsiane, owoce i warzywa, raz sos czosnkowy, innym razem odrobina deserowej czekolady. Zamlaskał w momencie gdy delikatnie słodka kawa przez szczyptę mleka załaskotała go w język. Tak, chyba sobie zje taki pęczak z burakiem, orzechami, rucolą i aksamitnym sosem. Oblizał się i niewiele dłużej się zastanawiając wstał zamówić. Pyszność podano lekko podgrzaną, łechtała podniebienie.
       W trakcie całego jego pobytu w kawiarni, dokładnie na drugim końcu małej Sali wypchanej po brzegi różnymi roślinami, rozsiadła się jakaś para. Ludzie nie byli starzy, raczej przed trzydziestką jednak żarli się i wylewali swoje złości niczym doświadczone małżeństwo. Początkowo, gdy czytał wiadomości w poszukiwaniu spustoszenia sianego przez zodiaki, w ogóle nie zwracał na nich uwagi. Dopiero gdy energia zaczęła lekko szczypać go w czubki uszu podniósł oczy nad okulary i spojrzał na nich. Oho, zdrada, wściekłość, bezradność i zawiść. Okropna mieszanka wybuchowa przez którą zwolna zaczął się rodzić duszek. Nieszkodliwy na dłuższą metę, ulotny niczym przekwitły dmuchawiec czekający na letni podmuch ale nadal, istniejący! Wtedy wyprostował się i poprawił na krześle uznając, że to już ten czas.
       Czas ponownie nękać Williama Larsena.
       Duch w samej swojej osobie nie był szkodliwy. Gorsza była aura którą roztaczał i to co powodowała – podsycała emocje z których powstał. A zważywszy na sytuację, jego obecność mogła doprowadzić do stłuczenia kilku filiżanek, talerzy i rozbryzgania na ścianie czekoladowej babeczki. Niedopuszczalne! Szczególnie, że on ogromnie zapragnął zaprzyjaźnić się z tworem przypominającym przejechaną jaszczurkę której poważnie wyszły oczy na wierzch. Dlatego też wolno wstał. ŁUP! Poleciała pierwsza filiżanka z niedopitą kawą. Zrobił pierwsze dwa kroki biorąc ze sobą słoik po przysmaku. Kolejne kilka kroków. Dostrzegł jak kelnerki z lekkim przerażeniem obserwują jego sylwetkę wystrojoną w białą koszulę. Przedarcie się do dwójki awanturników zajęło mu chwilę. Stanął koło nich, niezauważony po czym uśmiechnął się ciepło, wzrok wlepił w ducha, a gdy ten zaczął boksować za długimi pazurkami o blat stołu nie umiejąc wystartować żeby uciec, ŁUP, walnął słoikiem dnem do góry tym samym zamykając potworka w szkle.
        - Ach Miłość! – Zaczął na co obydwoje na niego spojrzeli.
        - Przepraszam?! – Warknął facet po tym jak zmieszany podskoczył nagłym uderzeniem w stół, chciał zareagować jednak jedno jego ostrzejsze spojrzenie wystarczyło by ten jednak zrezygnował ze wstania z miejsca.
        - Zołza nigdy nam nie pozwala wybierać kogo kochamy i kto nas kocha. Nigdy nie daje nam wpływu na to jak potoczy się nasza historia i wiecie, chyba za to my ją tak kochamy. Za tą spontaniczność i piękno które nam pokazuje w codziennych sytuacjach. Za to jak możemy zbudować coś czego potrafimy się obawiać. Czy to jest aż tak bodzące w honor? – Zapytał zmieszaną parę, retorycznie. – Owszem, staniecie się silniejsi i bardziej wyrozumiali ale czy ten huragan musi przechodzić przez kawiarnię? Drogie panie z obsługi bardzo się starają zapewnić innym gościom komfort. Miłość do własnej duszy jest równie ważna. Dlatego dziękuję, wyjdźcie. I kochajcie się równie głośno i intensywnie co teraz, poza czyimś zasięgiem i niesłusznym osądem. – Zaproponował wskazując ruchem głowy drzwi. Nie musiał powtarzać. Kobieta ochłonęła i patrzyła na swojego lubego jedynie z wyrzutem. On potulnie zapłacił z nawiązką za szkody i szybko się pozbierali. Leo? Leo natomiast został z rozjechaną jaszczurką uwiężono w słoiku po buraczanym przysmaku.
        - Przepraszam mógłbym kupić ten słoiczek? Jest prześliczny! – Oświadczył uśmiechnięty do sprzątającej kelnerki na co ta oczywiście pokiwała głową, a poproszona o przyniesienie denka chętnie udała się na zaplecze. Jeszcze chwila, odrobina kombinowania i duch był szczelnie zakręcony rzucając się jak oszalały w obrębie szklanego więzienia. On natomiast spokojnie dopił kawę.
       Dzień upływał w spokoju. Odwiedził jeszcze duchowy targ po ploteczki i dopiero gdy słońce zaczynało spadać z nieboskłonu poszedł po zakupy. Nie krępował się. Kupił mielone mięso, pomidory na sos oraz makaron. Warzywa którymi miał zamiar doprawić dzieło ale i kilka owoców w ramach przekąski. Ciasteczka! Koniecznie ciasteczka dla siebie. Na kolację świeże pieczywo, pokrojony w plastry ser żółty i kusząca wędlina. Słoik ogórków konserwowych, główka sałaty i rzodkiewki. Natchnęło go też na twarożek więc dokupił szczypiorek i w razie jakby William nie miał – jeszcze kilka przypraw. Tak zaopatrzony, w zapasy na kilka dni, ruszył do Williamia do którego, jakże by inaczej, wszedł oknem!
       - Williamie! Mam dla Ciebie ducha, patrz jakie ma kaprawe oczka, jak Ty! – Zaświergotał radośnie wprawiając młodego Widzącego w zawał. Jak zwykle. – Zje? Fuj. Chcesz go zabić? – Dopytał czując się jak u siebie, zamykając okno i po postawieniu słoika na kawowy stolik ruszył do kuchni rozpakować zakupy z lnianej torby. – Williamie nie panikuj, to są buraki, nie flaki. To zwyczajny duch złości i zawiści. Twój nowy przyjaciel do ćwiczeń. Cieszę się, że od rana pałasz takim entuzjazmem, pewnie dobrze spałeś? – Rzucił tonem który jednoznacznie nie mógł poświadczyć o tym czy on z niego kpi czy jest autentycznie zainteresowany. Kontynuował przy tym rozpakowywanie zastanawiając się czy ten dzieciak w ogóle je. No i włączył wodę w czajniku, kawusia!
       Pisnął niekontrolowanie, gdy paskuda znalazła się tak blisko, choć dzięki temu mógł zauważyć, że naprawdę mała jaszczurka kąpała się w burakach. Zaczął mieć dziwne wrażenie, że...
        - Do ćwiczeń? - powtórzył głucho - Ja także nie mam zamiaru go zjeść.
       No bo z jakiego innego powodu duch miałby być w takim pojemniku? Chyba zaraz dostanie migreny. Albo udaru. Jego błękitne oko uciekło na ekran i tam już pozostało. Całe szczęście gadzina w słoiku nie hałasowała, a sam czajnik nie przeszkadzał mu w oglądaniu. Sięgnął go zupkę, wracając do pałaszowania. Zignoruje go po prostu.
       Po szybkim rozpakowaniu zakupów na blacie pozostały tylko rzeczy z których miał zamiar zrobić sos. Tu również się nie krępował. Wziął sobie deskę, ostry nóż, pokroił świeże pomidory które obrał ze skóry, również te suszone które miały dodać ciekawego smaku, dorzucił cukinię żeby było pożywniejsze. Na głębokiej patelni (którą też sobie znalazł) po chwili wylądował czosnek i cebula do podsmażenia, po nich krojone warzywa, pomidory z puszki. Wszystko to doprawił, zamieszał i zostawił na małym ogniu. Teraz się będzie dusić. Jak duch w słoiku. Następnie wziął się za kanapki.
       Sam był najedzony ale czując w powietrzu zapach zupki chińskiej bolał go żołądek, a co dopiero Williama. Dlatego nakroił cztery kromki, przygotował kolorowe kanapki które same wołały żeby je zjeść, zaparzył sobie kawy i tak wyposażony podszedł do swojego ulubionego oszołoma. Bez krępacji klapnął po drugiej stronie kanapy od niego ciekawsko zerkając na ekran.
       - Też nie masz go jeść. On ma wykonywać rozkazy. Powiedz mu żeby usiadł. - Siorbnął sobie drobnego łyka śledząc wzrokiem bajkowe postacie w animacji.
       Liam nie zwracał na niego większej uwagi, zbyt zaaferowany tym, co działo się na ekranie. Uwielbiał bajki. Wręcz je kochał. Wszelkiego rodzaju animacje w teorii przeznaczone dla dzieci, nie raz udowodniły mu, że starszy widz może znaleźć w nich coś równie wartościowego dla samego siebie. Samo "Naprzód", jak się okazało, było mu bliższe, niż się spodziewał.
        - Mmm - odpowiedział na słowa o niejedzeniu ducha. Dopiero po chwili dotarło do niego, co znaczyły, na co zmarszczył brwi. Zerknął na jaszczurkę i chcąc mieć to już za sobą, rzucił spokojnym i poważnym tonem. - Siad.
       Po czym znów spojrzał na ekran. Zupełnie nie przeszkadzało mu, że siedzi półnagi obok ducha. Był zbyt zaaferowany.
        - Ten niższy niedawno miał urodziny... - zaczął opowiadać fabułę towarzyszowi. Bardzo skrótowo i cicho, przerywając za każdym razem, gdy tylko postaci coś mówiły.
        - Zastanawiam się, jak zachowa się ojciec, który nie widział syna przez tyle lat. - wyznał, kończąc swój monolog i odkładając puste już opakowanie po zupie. Okrył im obu nogi kocem, a następnie oparł się wygodnie, zachowując pomiędzy duchem tyle miejsca, że zmieściłaby się jeszcze jedna osoba.
        Podmienili mu Widzącego? Może William miał w nocy udar? Albo bardzo mocno uderzył się w głowę i stracił pamięć? Nie wiedział co z nim nie tak ale wyrażał całym sobą zmieszanie, siorbiąc dalej kawę, ze wzrokiem wyrażającym pełną analizę przypadku autentycznie nie rozumiał. Do tego ten ton. W momencie gdy kazał duchowi usiąść aż do dreszcze przeszły po plecach. Aż powietrze zawibrowało. Nieco się przez ten fakt skulił w ramionach i napił większego łyka czując jak mu włoski się jeżą. O właśnie o to mu chodziło cały czas. Taki się mu podobał! Chociaż nie, zaraz zaś mu zabił ćwieka bo nie dość, że opowiedział co do tej pory się wydarzyło w bajce to jeszcze go przykrył kocem. Wzięta odrobina cieszy prawie wypłynęła mu przez zęby z powrotem do kubka. A może on właśnie przechodził ten udar?!
        - Wszystko dobrze? - Zapytał ale uciszony jedynie uniósł brwi w zdziwieniu. Inaczej. Przysunął mu talerz pod nos sprawdzając czy z automatu zacznie jeść czy się będzie wahał, zerkał. To da odpowiedź na ile wyłączył myślenie i właśnie poddał się instynktowi.
        - Strasznie zdenerwowany. Mógłby pójść spać. - Przyznał zerkając na ducha który się tym faktem poddenerwował i ponownie wstał.
        Zaczęła się sytuacja w szkole. Że też na to nie wpadł! Oczywiście, że wróciliby do początku, przecież to tak znany zabieg, że aż głowa mała! No i zaraz miał świtać. No dalej... dacie radę...
         - Mmm - odpowiedział znów, odbierając talerz. Prawie natychmiast wgryzł się w jedną z kanapek, dopiero po chwili zerkając, z czym faktycznie są. Trochę zdumiony spojrzał na siedzącą obok postać, ale wtedy w telewizji zagrzmiało. Och! To... To... SMOK!
         - Zaśnij - rzucił w stronę jaszczurki głosem tak pewnym, jakby i gadzina w telewizji miała z tego powodu paść na ziemię i nie sprawiać bohaterom problemu.
        Zaaferowany pałaszował szybko, machinalnie, czując, że im bliżej końca byli, tym bliżej ekranu się pochylał. Przy końcowych scenach zaczął pociągać nosem. A kiedy młodszy brat poświęcił swoje spotkanie z ojcem, aby osoba, która opiekowała się nim przez całe życie, mogła się pożegnać... Łzy leciały mu strumieniami, spływając po twarzy i uderzając to o talerz, który trzymał kurczowo, to znów tworząc nowe koryta na klatce piersiowej.
        Ponownie dreszcz który przebiegł od czubka głowy aż po kość ogonową tym razem wywołał łobuzerski uśmiech. Ile siły! Ile charyzmy i łatwości w podporządkowywaniu sobie duchów! Ach, dawno nie miał z kimś takim doczynienia. William przypominał Widzących ze starożytności gdzie duchów było znacznie więcej, były bardziej niebezpieczne. Wtedy to była pełna względów profesja! Miał ochotę jeszcze raz! Żeby docisnął mocniej. Może duszka zanihiluje!
        A nie, chwila. Stary William na chwilę wrócił w kroplach cieknących po policzkach. Co się... Ach, film. No tak. Podał mu jedną chusteczkę którą wyciągnął z opakowania leżącego na małej półeczce pod blatem stolika. Złapał też talerz który odstawił żeby sobie mógł zdrowo smarknąć.
        Ależ on go dzisiaj... Nie umiał rozgryźć! Co się działo?!
        Przyjął podarek, nie od razu puszczając porcelanowy spodek. Jaka to była piękna, a zarazem smutna scena! No i... no i... tak okropnie im zazdrościł siebie. Myśląc o swojej sytuacji, nie potrafił pozbyć się myśli, że gdyby i on miał kogoś bliskiego - kogoś, kto zrobiłby dla niego wszystkie te rzeczy z listy - byłby... wszystko byłoby jakieś takie prostsze. Nie czułby się tak fatalnie.
        Sięgnął po kolejne chusteczki, bo ta nie nadawała się już do niczego. W tle radośnie leciały reklamy i zapowiedzi filmu, jaki miał zacząć się niebawem, ale to już go nie interesowało. Powoli zaczynał się uspokajać i dotarło do niego, że...
        - Łaaaa! - krzyknął niespodziewanie, spoglądając, jak blisko niego znajduje się ten sam duch, który ostatnio go prześladował.
        Odsunął się na sam koniec kanapy z którego spadł z łoskotem, zaliczając naprawdę niesamowitą glebę. Nie było jednak czasu na rozmasowanie obolałego tyłka.
        - D-d-d-la-c-cz-czego s-s-sie-d-dzisz t-t-t-t-tak b-b-blisko?! - zdenerwował się, odwracając i w geście obronnym wystawiając przed siebie rękę. Kiedy on... jak mógł nie zauważyć?!
        I, koniec. Miło było ale wszystko co fajne szybko się kończy. Za szybko.
        - Witaj Williamie, ja również się cieszę, że Cię widzę. Miło, że wróciłeś do rzeczywistości. A widzisz, siedzę sobie tu tak o od jakiejś godziny oglądając z Tobą bajkę pod kocykiem. - Przyznał od niechcenia, wywracając oczami i wędrując zamieszać sos. Ostatnią kanapkę sam dojadł po czym pozmywał talerz kładąc go koło suszącej się deski. Teraz czas na herbatę! – Wracając do Twojego treningu. Patrz jak ładnie śpi jak mu kazałeś. - Uśmiechnął się tajemniczo rzucając mu ten grymas przez ramię.
        Przetransportował się szybko na drugi koniec stołu, jakby ten miał go obronić przed duchem. Tym samym znalazł się bardzo blisko słoika z buraczkami. Zainteresowany zajrzał do środka. Faktycznie jaszczurka spała w najlepsze, niewzruszona faktem, że tak przerażony wrzasnął, ani że telewizor grał głośno.
        - Faktycznie, niesamowite. Ja to zrobiłem...? - powiedział zszokowany. Usiadł po turecku na ziemi, obserwując gościa krzątającego się po kuchni i czując, jak gotujący się sos zaczyna pachnieć. - Słuchaj... - zaczął pesząc się odrobinę. Nie chciał, by ten miał go za jakiegoś mazgaja czy nie wiadomo kogo. – Lejereje - poplątał mu się język, gdy próbował zwrócić się do niego po imieniu – Zazwyczaj się tak nie zachowuję... Po prostu... ta bajka mi o czymś przypomniała i no... za bardzo się wczułem... Zapomnijmy o tym, okay?
        - Leonard. - Rzucił odwracając się ponownie na chwilę na niego. – To imię mi się podoba w tym stuleciu, możesz mówić tak jeżeli nie masz zamiaru mi nic kazać. - Wyjaśnił nie umiejąc powstrzymać rozbawionego uśmiechu jaki wkradł się mu na usta. Był rozkoszny, irytujący i zatrważająco potężny w tym samym czasie. Udusiłby go i jednocześnie poczochrał. – Nic z tego. Będę Cię nękał, że płakałeś nad losem zjadanych kanapek za każdym razem jak będziesz je jadł następnym razem. - Żart. Tak! Żart i to wyraźny brzmiał w jego głosie, a on nawet posłał mu rozbawiony grymas. Zalał przy okazji herbatę. – Słuchaj. Jak jesteś rozkojarzony czy jak wolisz, skupiony na czymś zupełnie innym to wychodzi Ci to czego chce Cię nauczyć. Tak, okiełznałeś jaszczura sam. Brawo. Możesz być z siebie dumny i powoli próbować świadomie.
        - Leonard... Leo? - powtórzył, skracając je sobie tak, robiły to niegdyś dzieciaki z jego dawnej szkoły.
        Na informację, że jego prośba nie zostanie spełniona, zrobił przerażoną minę. Ta jednak zmieniła się w krzywy uśmiech. W porządku. Lepiej, żeby myślał, że chodziło o kanapki.
        - W takim razie i ja będę musiał wtedy wspominać, że o mało nie udławiłeś się kawą - odpowiedział bardzo niepewnym żartem, rozluźniając się po chwili i opierając na dłoniach, które ustawił za sobą. Czuł się naprawdę fantastycznie z myślą, że ma broń, dzięki której może przeganiać - bądź póki co usypiać - duchy.
        Gdy William skrócił jego imię chwilowo zatrzymał się w tym co robił i zastanowił. Chłopaka strasznie irytowało mówienie mu imieniem i nazwiskiem, raz już mu to wypomniał. – Will? - Spróbował zerkając na niego, nie, oberwał krzywym grymasem obrzydzenia. – Skraca się Twoje imię? Też możesz mi powiedzieć jak mam się do Ciebie zwracać. Tak będzie łatwiej, ogólnie, jak zaczniemy rozmawiać. - Zauważył wywracając oczami, jeszcze raz zamieszał sos po czym odwrócił się w jego stronę opierając krzyżem o blat. Na wzmiankę o kawie uśmiechnął się rozbawiony. – Touche. - Zaśmiał się szczerze, a widząc go takiego rozluźnionego przestąpił z nogi na nogę biorąc do rąk herbatę. – To co? Zaczniemy jeszcze raz?
        Aż się wzdrygnął słysząc słowo "Will". Nie wiedział, co gorsze - bycie nazywanym pełnym imieniem, jak czyniła to matka, czy też przezwiskiem, które nadali mu jeszcze za czasów szkolnych. Z obiema formami wiązały się niebyt przyjemne wspomnienia.
        - Liam - podpowiedział. – Will brzmi tak, jakbyś był tą okropną ciotką z imienin, która zawsze pyta, czy "masz już tę szczęściarę".
        Przekręcił delikatnie głowę, zastanawiając się, co owo "touche" oznacza. Dopóki jednak był w stanie go rozbawić, czuł się całkiem w porządku. Tym bardziej, że dzieliła ich odległość prawie całego pomieszczenia.
        - Hm... Nie myślisz, że powinienem się najpierw ubrać?
        - Okropna ciotka? – Uśmiechnął się rozbawiony nie komentując dodatkowo. Ale rzeczywiście, „Liam” brzmiał ładniej. – Leo – Liam, już robimy postępy. – Wskazał najpierw na siebie, później na niego po czym posłał mu ponownie uśmiech. Autentycznie był w boskim humorze dzisiaj. – Ależ po co, takie znajomości są najciekawsze – jak się dziwnie zaczynają! – Przyznał robiąc krok do przodu. – Usiądę sobie, a Ty patrz dalej na jaszczura i spróbuj go obudzić. Tylko pamiętaj, nikt nikogo nie zje, spokojnie.
        Posłał mu kontrolne spojrzenie, widząc, że się zbliża. Malutka pewność siebie działała, dopóki ten był dość daleko. Kto wie, co mogło się z nią stać, jeśli znajdzie się obok?
        - Może lepiej tam zostań...
        Obudzić jaszczurkę? To nie było tak trudne zadanie. Zanim Leo był w stanie go powstrzymać i wyjaśnić, że nie o to mu chodziło, Widzący zaczął stukać w szybkę słoika. Nie sądził, że gadzina nie będzie prawie w ogóle ważyła, a co za tym idzie - że szklane naczynie zachyboce się i przewróci z charakterystycznym dźwiękiem, a następnie zacznie jechać po stole kawowym, zatrzymując się dopiero na misce z sezamkami z trzaskiem. Liam podskoczył w miejscu, podczas gdy mały duszek otworzył oczka skonfundowany. Jego pierś poruszała się szybko, a gdy dodatkowo otworzył pyszczek...
        - Łaaaa! Mówiłeś, że mnie nie zje! - czarnowłosy cofnął się, zasłaniając ramionami. – Przepraszam, to był jego pomysł! Jego zjedz!
        I znowu ten nieuzasadniony stres który kazał Liamowi stracić rezon gdy tylko on usadził swe krągłe pośladki na kanapie. No błagam, przecież tylko pił herbatkę i się zachęcająco uśmiechał! Obiad mu robił! No przecież nie wyrządzi mu krzywdy... Chyba? Miał przynajmniej taką nadzieję która gasła z każdym pokonanym przez jego paluch milimetrem, a gdy ten zatrzymał się na szkle wywracając słoik, przyprawiając o zawał małego ducha, a jemu wywołując pulsującą żyłkę na czole, no nie wytrzymał.
        - Ty myślisz czasem co robisz? - Zapytał ale nie ostro, nie z prezencją, za to z wymierzoną celnie w jego durny łeb poduszką z kanapy. – I co? Biedaka przestraszyłeś!
        Oberwanie miękkim przedmiotem było tak niespodziewane, że Liam zamrugał kilka razy wlapiając błękitne tęczówki w Leo, zanim dotarło do niego, co się stało. Całe przerażenie w jakiś sposób minęło. Niewiele myśląc, złapał broń i odrzucił ją w kierunku oprawcy.
        - Czemu nikogo nie obchodzi, że on pierwszy wystraszył mnie? - odpowiedział równie mało pretensjonalnie.
        Złapał poduszkę mrużąc groźnie oczy. Odstawił kubek, na ziemię za kanapą bo nie będzie ani jej prał ani swoich spodni po czym wymierzył w niego znowu, tym razem pocisków były dwa!
        - To Ty zacząłeś po nim krzyczeć zanim w ogóle się odezwał bo buraki z mojego śniadania z flakami pomyliłeś! Przeproś go!
        Spodziewał się, że rękawica zostanie podniesiona i złapał jeden z przedmiotów. Kto mógł jednak przewidzieć, że za nim poleci drugi...? No nie, on sobie nie pozwoli na takie traktowanie! Poza tym...
        - To on powinien przeprosić mnie, że pojawił się nieproszony w moim mieszkaniu! - odparował, choć nie miało to większego sensu, bo - jakby nie patrzeć - duch nie był tu nawet z własnej woli.
        I odrzucił jedną z poduszek niczym ten jakże wspaniały argument.
        Gdyby tylko był inny, gdyby to miało miejsce kilka stuleci temu, parsknąłby gromkim śmiechem i śmiał się tak aż do bólu brzucha. Nie był już jednak tą osobą chociaż sam William... Liam... wywołał w jego sercu przyjemne ciepło. Niemniej, poduszki złapał i położył obok siebie próbując przybrać inny niż rozbawiony i zachwycony sytuacją uśmiech.
         - A tu zmyślasz! Mówiłem Ci, że przyniosę Ci ducha. Po prostu nie spodziewałeś się kiedy to nastąpi. No już, postaw go i uspokój. Biedak zaraz pęknie. - Mruknął próbując nie chichotać. Co właśnie się działo? Nie do końca rozumiał ale czuł ogromne rozluźnienie.[/color]

       Sytuacja ostatecznie zakończyła się w taki sposób jak przewidywał. Liam miał raczej dziurawe ręce, do tego ta jego wszechobecna panika która nie pozwalała mu reagować inaczej jak tym piskliwym krzykiem paniki i rychłej śmierci nie nadciągającej z żadnej ze stron. To co natomiast kazało się mu zastanowić podczas poszukiwania odpowiedniej „klatki” dla ducha to on sam. Był spokojny, nawet nieco rozbawiony. Owszem, kilkukrotnie uraczył go sarkazmem ale nie chciał i nie wywoływał już w nim strachu, nie czerpał z tego chorej satysfakcji i zwyczajnie chciał się dogadać. Był odprężony, gdy jego wskazówki trafiały do Williama – nawet usatysfakcjonowany. Czy on był chory? Ten niechciany sojusz coś mu odebrał? Nie umiał tego zdefiniować i jedynie, przestąpił z nogi na nogę zagłębiając się w samego siebie.
       Po tylu latach znając już samego siebie szybko doszedł do odpowiednich wniosków – jeżeli William będzie chciał z nim współpracować jego charakter był na tyle sympatyczny i w ogólnym rozrachunku nieirytujący, że chętnie da mu szansę. Nie pozwoli się z łatwością oswoić, będzie swój charakterek trzymał głęboko w sobie ale małymi kroczkami… Mogliby się realnie zrozumieć i wyciągnąć coś więcej.
       Ponownie zadrżał, a ramiona automatycznie powędrowały w górę chowając między siebie policzki. Odwrócił się trzymając stosowną małą miskę, podszedł nieco bliżej żeby w pełni rozkoszować się wibrującym od mocy powietrzem. A jednak, był niesamowity. W każdym pozytywnym i negatywnym znaczeniu tego stwierdzenia. Gdy ten skończył i ducha pochwycił wyciągnął przed siebie stosowne naczynie po czym, gdy stwór znalazł się w środku, przycisnął na górę kawałek szmatki poskładanej na trzy po czym zaczął śledzić wzrokiem oddalającego się Williama. Autentycznie niesamowity.
       - Dobra robota. – Rzucił w momencie w którym ten nie mógł go usłyszeć po czym zajrzał do naczynia w którym potulnie siedział jaszczur, jakby owładnięty urokiem rzuconym przez Widzącego. Mrugnął dopiero czując na sobie spojrzenie, a gdy tylko jego wzrok spotkał się z oczami Strażnika poof, z ducha został złotawy pył osadzający się na dnie miski. Tą poszedł wypłukać, wymieszał sos i zerknął do gotującego się makaronu. Al dente, tak lubił i niestety, tak Will będzie jadł. Przygotował więc dwie porcje, obsypał obie tartym parmezanem i jedyne czego brakowało aby danie to stanęło koło najwybitniejszych to listki świeżej bazylii. Ale ta, podejrzewał, że straciłaby swoje życie w studenckim mieszkaniu, na razie więc jej nie narażał. Zjedzą w taki sposób.
       Po zaniesieniu obu talerzy na stolik kawowy, sam usiadł na kanapie i czekał cierpliwie aż Liam wyjdzie z łazienki. Gdy to się stało życzył mu smacznego po czym zaczął chętnie pałaszować. Tak, był głodomorem ale to boskie ciało musiało być czymś zasilane. Przy tym rozkoszując się wybitnie dobrym sosem rzucił mu kontrolne spojrzenie i zaczął, jakby od niechcenia.
       - Może wybierzemy się dzisiaj wieczorem na miasto? Możliwe, że to nieco za szybko, może mi spanikujesz i wyzioniesz ducha, ale uważam, że powinieneś poznać drugą stronę świata do którego należysz. Dzisiaj jest duże święto w świecie duchów, będzie spokojnie ale gwarno, spodoba Ci się. Nie będziesz na nic narażony, a jak będę cały czas przy Tobie to nikt się nawet nie odważy za głośno odetchnąć. – Zapewnił go chociaż czy chciał mu oferować spokój? Wątpił żeby uwierzył mu na słowo, chodziło raczej o podkreślenie swojej renomy.
       Wbrew pozorom chłopak miał całkiem dobry nastrój, gdy wyszedł. Przez te kilka minut ułożył sobie w głowie wydarzenia, które dopiero co miały miejsce i szczerze mówiąc... Nie czuł się najgorzej. Nie był zły, przerażony, zawiedziony, pełen nienawiści czy poczucia bezradności. Ba! Pierwszy raz pomyślał, że być może nie będzie tak źle i ma jakiś wpływ na istoty, które rujnowały mu życie od lat.
       Dość niepewnie dosiadł się odrobinę zdziwiony, że Leo wciąż tu jest. Tego dnia jednak ani razu - no, może poza początkiem - nie został przez niego zaatakowany, więc opuścił gardę. No i był głodny, a przygotowany przez ducha posiłek wyglądał piekielnie smakowicie. Nie minęły więc dwie sekundy, a szatyn pałaszował aż miło. On i duch razem przy jednym stole, no kto by pomyślał! Jakim cudem trafił na kogoś, kto za wszelką cenę nie próbował go pożreć, przestraszyć czy zwyczajnie mu dokuczyć? Czy wszyscy Strażnicy tacy są?
       Liam przyglądał się mu przez jakiś czas, jakby zastanawiając się, co odpowiedzieć. W rzeczywistości jednak bardziej układał w głowie słowa, których użyje, nie przestając wcinać makaronu. W końcu nie wiadomo, jak ten przyjmie odmowę...
       - Dziękuję za zaproszenie i w ogóle, ale... mam już plany - zaczął w końcu, wiedząc, że dłużej nie może przeciągać. – Wielkie dzięki za dzisiaj, no wiesz... oglądanie bajki, złapanie ducha, o którego nie prosiłem - to dodał odrobinę ciszej, jakby do siebie – zrobienie makaronu i... no wiesz, całą resztę. Świetnie się bawiłem i w ogóle ale no... sam rozumiesz... ludzkie sprawy - zaśmiał się dość nerwowo, wywijając oblizanym widelcem w powietrzu i posyłając mu ostatecznie dość nerwowy, przepraszający i nieporadny uśmiech. - Także no... taaaa... Chętnie bym poszedł, ale no...
       Wzruszył ramionami.
       - Ale makaron robisz super ogółem i równy z ciebie gość jak na ducha.
       Poklepał go po ramieniu pocieszająco.
       Oblizując widelec po wyjedzeniu wszystkiego do ostatniej nitki makaronu odstawił talerz z powrotem na stolik po to by się wygodniej ułożyć. Było przyjemnie dobrze, dawno nie jadł tego co sam ugotował i musiał przyznać, że smaku to on na pewno nie tracił. Ciepło rozchodziło się po jego trzewiach sprawiając, że miał na ustach delikatnie zarysowany uśmiech.
       - Och. - Zaczął słysząc odmowę. Początkowo spojrzał na niego z wyrozumiałością. Ani krzty dominacji! Po czym dodał. - No to inaczej. Idziemy dzisiaj na miasto, załóż ciepłe gacie. - Mruknął klepiąc go po przyjacielsku w kolano po to żeby wstać i po sobie posprzątać. Nie zostawi mu przecież syfu.
       Nastolatek gotów był uwierzyć, że jego zdanie w tej sprawie liczyło się w jakikolwiek znaczący sposób. Niestety zostało mu przypomniane, że to nie on rozdaje karty. Tylko... Kto za niego zrobi projekt pozostawiony prawie że na ostatnią chwilę?
       - Chyba mnie nie zrozumiałeś - zaczął znów dyplomatycznie, także wstając. – Mam już plany i nie mogę z tobą iść. Znajdź kogoś innego do towarzystwa.
Udali się do kuchni, gdzie Liam poczuł się w obowiązku gospodarza.
       - Ja pozmywam - zaoferował, jakby dzięki temu gość miał sobie pójść, bo nie miałby nic do roboty.
       Może gdzieś tam cichutko miał taką nadzieję...?
       - Ja gotowałem, ja zmywam. - Zabrał od niego talerz po czym zaczął podwinąć rękawy koszuli zabierając się za porządki. Przy tym zmrużył lekko oczy i na chwilę odwrócił na niego wzrok.
       - A czym będziesz taki zajęty? Studia? - Zapytał, luźno i z ciekawości. Musiał mieć podstawy żeby go przerzucić przez ramię i ukraść oknem.
       Znów się nie udało. Liam zaczął podejrzewać, że nowy "domownik" za bardzo się przywiązał do mieszkania i za wszelką cenę chce w nim pozostać, znajdując sobie co rusz nowe zajęcia. Oglądanie bajki, potem zrobienie obiadu, zmywanie... czy za moment zapyta, gdzie jest odkurzacz albo zaoferuje wyrzucenie śmieci? Już pomijając fakt, że do studenta dotarło, jak duże zakupy ten zrobił, gdy buszował w lodówce, szukając czegoś chłodnego do wypicia.
      – Mmm - odpowiedział mruknięciem, nalewając sobie soku porzeczkowego i mocząc w nim pyszczek. - Mam kilka szkiców do zrobienia na wczoraj.
       Jego wzrok dość naturalnie popłynął w stronę biurka. Trochę naginał fakty... w rzeczywistości na wczoraj było wtorkiem i środą, więc miał jeszcze czas, ale no... nie szło mu najlepiej przez ostatni tydzień z wiadomych względów.
       - Więc no rozumiesz... chętnie bym skorzystał z zaproszenia, całkiem się chyba też dogadujemy ostatecznie, ale... No.
       Pogratulował sobie elokwencji w tej jakże wspaniałej próbie odmówienia spotkania.
       O dziwo, czego nikt mógł się nie spodziewał, Leo to rozumiał. Sam miał za sobą ciekawy etap edukacji, w innych czasach, pod innym nazwiskiem i w innej skórze ale... Co miał wspomnienia to jego. Dlatego pokiwał głową ze zrozumieniem.
       - Pójdźmy na kompromis. Studiujesz coś związanego z architekturą, prawda? Jak pójdziesz to pokaże Ci jedną świątynie od środka, będziesz miał materiał na szkic, a ja dopnie swego. - Zaproponował, na razie dyskutowali i chyba nieźle im to szło. A świątynia o której myślał liczyła sobie już swoje lata, od wielu była zamknięta ze względu na przeprowadzane renowację więc miał nadzieję, że okazja stanowiła dla niego łakomy kąsek.
       Jego ręka zatrzymała się w połowie drogi a oczy otworzyły się szerzej. Skąd... W sumie patrząc na jego tablice korkową nietrudno było się domyślić, jaki kierunek studiuje, ale wciąż był odrobinę w szoku.
       - Chcę!
       Niebieskie tęczówki wręcz błyszczały na tę propozycję. Świątynia... Na wszystkie sezamki świata zobaczy świątynie od środka!
       Zawsze unikał podobnych miejsc, obawiając się spotkania z duchami i problemów. Poza tym nie wszędzie wolno było mu wchodzić i nie miał pieniędzy na dalsze podróże.
       - Jak mi ją pokażesz? - zainteresował się, odkładając szklane naczynie i stając bliżej niego. Ledwie się powstrzymał, aby nie złapać go za rękaw.
       - Co to będzie za świątynia? Kiedy?
       Na moment zapomniałam, że Leo jest duchem i mógł go najzwyczajniej w świecie okłamywać.
       -To jakąś że świata duchów? Macie tam świątynie?
       Gem, set, mecz. Leo właśnie wygrał ich małą, idącą zdecydowanie w złym kierunku konwersje na co, nie umiał powstrzymać zaskoczonego grymasu. Liam w tym samym momencie zaczął się zachowywać tak jakby dotąd stwarzany dystans przestał się liczyć. Jakby zachowywanie bezwzględnego bezpieczeństwa nie miało znaczenia. Widział jak jego dłoń wędruje i chociaż się wycofała, prawie go złapał na co ledwo powstrzymał nieco nietaktowne "och".
       - W starej części miasta znajduje się świątynia Boga Zaświatów, któremu oddaje się w opiekę zmarłych. Organizuje się tam małe festyny, oddaje duchom jedzenie na drogę i takie tam. Same duchy chętnie korzystają z tego, że świątynią trwa w renowacji od jakiś dwudziestu lat i robią w środku swoją imprezę. Spodoba Ci się. Szczególnie, że dzisiaj będzie tam nieco gwarniej. - Zapewnij z zachęcającym półuśmiechem. Festyn poza świątynia i w samej świątyni był wydarzeniem na które każdy Widzący wybrać się powinien. Choćby po to żeby zobaczyć tą lepszą stronę tej drugiej strony. – Po prostu wejdziemy. Możemy iść dzisiaj bo jak mówię, jest ciepło i więcej osób chętniej pamięta o zmarłych. - Rzucił luźno.
       Mina odrobinę mu zrzedła, gdy usłyszał opis miejsca, do którego mieli się udać. Wielokrotnie powielone słowo "zmarły" komponowało się z "zaświatów" i tworzyło wyobrażenie, jakiego naprawdę nie chciał uświadczyć. Niczym śnieg co roku zaskakujący kierowców w środku zimy, spadło na niego, że przecież Leo był duchem. On nie żył. Trudno powiedzieć, czy kiedyś umarł i odrodził się w tej formie, czy też - tak po prostu - taki się... sam nie wiedział, stworzył? To w ogóle możliwe? Poza tym, że w ogóle niemożliwe na standardy innych ludzi było to, że widzi zjawy. A może to kwestia jakiejś niezdiagnozowanej choroby psychicznej? Kiedyś o tym myślał, ale jakoś nigdy nie ośmielił się wybrać do terapeuty. No i nie chciał trafić do wariatkowa, bo tam to już w ogóle duchy nie dałyby mu spokoju.
       Ale chwila, bo odleciał gdzieś myślami, patrząc wciąż na gościa, który właśnie skończył zmywać naczynia.
       - Aha - poszczycił się elokwencją. Stracił wątek. – [/color=blue]A nie możemy iść, jak będzie mniej... gości? Trochę nie dogaduję się z duchami.
       No, żeby nie powiedzieć, że nienawidzą się nawzajem. Odsunął się ponownie na bezpieczną odległość, jakby przypominając sobie, z kim ma do czynienia.
        - Tak, zauważyłem, że się nie dogadujesz. – Przyznał swobodnie, a widząc kątem oka jak ten znowu się odsuwa na bezpieczną odległość przewrócił oczami. Szczęśliwie do siebie. – Dlatego chce Ci coś pokazać. Trochę inną rzeczywistość, inne duchy. Poza tym daje Ci gwarancję, że nikt Cię tam nie zaczepi bez Twojej wyraźnej zgody bo będę tam z Tobą. Jestem Strażnikiem, mogę ich niwelować, nie chcą ze mną pogrywać. – Przyznał niejako wyznając mu tajemnicę tego co stało się z jaszczurzym duszkiem gniewu. Może jednak… nie połączy wątków.
        Zaczął sunąć palcami po blacie, kreśląc opuszkami dziwne kształty.
        - Aha - powtórzył.
        Uciekł wzrokiem gdzieś na bok, pozwalając sobie na chwilę szczerej ekspresji. Ta zaś była dość... Ponura.
        Przypomniał sobie obrazy, jakich uświadczał co noc dwa tygodnie temu. Radosnych przodków w zgodzie z duchami, którzy cieszyli się każdym wspólnym dniem. On sam... Nie chciał tak. Chciał udawać, że ta "inna rzeczywistość" nie istnieje.
        To była moment. Kilka sekund, zanim na jego twarzy nie pojawił się szeroki uśmiech. Zamknął oczy, aby go nie zdradziły.
        - Mówisz, że strażnicy mają aż taką moc? - zmienił temat, skupiając się na nalaniu kolejnej dawki soku, mimo iż nie miał zamiaru go pić. Gdy tylko mógł, odwrócił się, by uciec do saloniku. Pilnował się, aby wyglądać na rozluźnionego, zaciekawionego i szczęśliwego. Beztroskiego. Zdawało mu się, że opanował to do perfekcji.
        - Więc, w jakim stylu jest zrobiona? Nigdy nie słyszałem, żeby jakąś świątynia w okolicy była naprawiana.
        Nieco się o niego niepokoił gdy nagle zobojętniał. Nie do końca bowiem rozumiał czy taka reakcja była spowodowana skoro jeszcze moment temu był cały podekscytowany. Kwestia bezpieczeństwa? Przekona się co to znaczy szacunek u duchów, niech no tylko któryś się zbliży. Niemniej jednak, nie dyskutował kontynuując rozmowę, kończąc sprzątanie.
        - W tym przypadku jest to odwzorowanie klasycznego wuxing w modernistycznej odsłonie. Świątynia sama w sobie nie jest tak stara żeby zachowano wszystkie elementy podstawowe. Niemniej, wejście jest od frontu, za kadzielnicą. W głównej hali wejściowej posągi czterech Niebiańskich Królów, w dalszej części podniebna studnia i za nią, sala z posągiem bóstwa zaświatów i ołtarze zmarłych. - Wyjaśnił zerkając na jego twarz czekając na oznakę niezrozumienia którą chętnie wyjaśni. Nie był zadufany w sobie ze swoją wiedzą, chętnie się nią dzielił.
        Przeszukał w pamięci chiński styl, kiwając kilka razy głową.
        - A pozostałe sale? Komu są poświęcone? Jest zachowana zasada symetrii, czy w centrum jest bóstwo? Jakie zwierzęta wybrano na obrońców? - zaczął się ekscytować, zadając pytania, zanim padła choć jedną odpowiedź. - Chwila, czy dzisiaj wypada święto środka jesieni? Na nie będziemy szli? Jak to możliwe, że nigdy nie słyszałem o tej świątyni? Nie boicie się, że pojawią się ludzie?
        - Nie wolałbyś przekonać się sam? Oprowadzę Cie po całej świątyni. – Przyznał wycierając ręce po zmywaniu do ścierki, rzucił mu przy tym łobuzerskie spojrzenie i podpuszczający uśmieszek. Wiedział, że to kupi. Widział to w jego oczach, że kategorycznie zapgragnie pójść. A on go ochroni przed wszystkim co spotykało go do tej pory.[/b]

       Moment w pełni naturalnego przenikania się światów ludzi oraz duchów, wywołany przez pradawne źródło mocy na którym budowane najczęściej były takie miejsca jak świątynie czy cmentarze: skąd duchy mogły łatwo znaleźć drogę, był jednocześnie chwilą na którą on delikatnie się uśmiechał. Nawet pogrążony w swoim wewnętrznym cierpieniu lubił zerkać w takie miejsca, przychodzić i napawać się szczęściem oraz spokojem jakie wywoływały wspomnienia i spotkania. Cała atmosfera ciepła, zaufania, lekkiej zadumy i porzucenia pędu była tą która i jego serce koiła. Dlatego cieszył się, zwyczajnie oddawał się trwającym sekundom chociaż trzeba przyznać, że się spóźnił. Czy zrobił to specjalnie? Czy winą obarczał fakt, że ostatecznie pokonał go niesprawny kawałek pasa? Liam najpewniej nigdy się tego nie dowie. Podobnie jak tego, że w momencie gdy upływała kolejna minuta od ustalonej godziny spotkania on stał kawałek od niego i się mu przyglądał. Miał w stosunku do niego ogromnie mieszane uczucia.
       Był wystraszonym zającem. Stał tam na przystanku na którym się umówili błagając o to żeby jego osoba nie została zauważona, a jego życie było nieznaczące. Nie był jak inni Widzący, z wypiętą piersią dumnie noszący swoje proroctwo. Może po prostu udawał? Może pogrywał sobie z nim ale czy dało się udawać tak wielką panikę, tak znaczącą szczerość, cały czas i w każdej sytuacji?
       Ostatecznie podszedł do niego spokojnym krokiem oceniając to jak fatalnie było z jego strojem. Cóż, mógł mu wspomnieć, że powinien włożyć chociaż białą koszulę ale czy by go posłuchał? Pewnie pomyślałby jak zwykle, że go wkręca i przyszedł w jeszcze bardziej dobitych dresach. A tak? Nie było aż tak koszmarnie chociaż w stosunku do jego jedwabiu…
       - Dobry wieczór. Wybacz za to drobne spóźnienie. – Przywitał się z nim gdy ten najpierw skulił się w sobie, a później jakby czując delikatne poczucie bezpieczeństwa rozluźnił i podniósł na niego oczy, które… momentalnie zrobiły się wielkie jak monety. W pierwszym momencie uniósł jedną brew chcąc zapytać czy jest tak źle ale lekko uchylające się usta i niemożność wydukania z siebie niczego konstruktywnego dały mu odpowiedź. Uśmiechnął się nieco łobuzersko, uniósł dłoń i zamknął mu usta.
       - Ty za to się nie popisałeś. Przewidziałem to. – Rzucił tajemniczo, bez wyjaśnień, nie chcąc na razie grozić mu tym, że może nie zostać wpuszczony na stronę duchów z taką prezencją oraz starając się nie oceniać ale na litość, jak można się tak ubrać na randkę... Jednocześnie nie chciał znowu uganiać się za nim po mieście, spłoszonym niczym łania na dźwięk suchego patyka, uciekającą w biegu o swe życie. Chciał dać mu szansę podjęcia samodzielnie decyzji która miałaby doprowadzić go w odpowiednie miejsce, do odpowiednich wniosków. Dlatego nie gadał. Nie potrzebował rozmowy. Szedł rozkoszując się wibrującym powietrzem, unoszącymi się pozostałościami po świecie duchów które pachniały bryzą. Wróciłby tam. Posiedział kilka stuleci, zregenerował się sprawniej tylko, czy dałby radę później wrócić? Czy pozwolono by mu odejść? Westchnął jedynie, a gdy weszli w tłum świętujących ludzi otoczonych najbliższymi duchami, wyprostował się jedynie mocniej zaczynając nieco bardziej ostrzegawczym spojrzeniem wodzić po otoczeniu. Mimo ogólnej świątecznej atmosfery szczęścia, nie brakowało dookoła żartownisiów i średniej klasy zbirów.
       Jego postawa nie była długo konieczna. Z każdym krokiem który prowadził ich zwolna w stronę świątyni jego twarz się rozluźniała, nabierała naturalnego blasku ciepłego uśmiechu. Witał się, zatrzymywał czasem żeby zamienić zdanie albo dwa z biesiadującymi. Jego osoba bardzo sprawnie zmieniała przestrzenie. Raz był widoczny dla zwyczajnych oczu, raz całkowicie się rozpływał. Tylko William nigdy nie pozostawał w dyskomforcie samotności, cały czas go widział i mógł kontrolować odległość od niego. Ostatecznie poczekał na niego gdy wyjaśniano mu co tu w ogóle ma miejsce, jak powinien świętować oraz co powinien zrobić żeby ważne dla niego osoby, które już odeszły przyszły do niego tego wieczora. Wątpił żeby Widzący tego chciał, nadal w jego oczach był zestresowany i zastraszony, a przynajmniej tak mu się wydawało zanim go dotknął.
       Aż się wzdrygnął gdy ciepła dłoń objęła tą jego, lekko chłodną. Nie spojrzał jednak na niego, nie zareagował ani słownie ani czynami. Nie odtrącił go i nie chwycił mocniej. Pozwolił się trzymać marszcząc raz po raz nieznacznie brew i zastanawiał się czy to też mogło być zagranie. Ostatecznie, kątem oka zerknął na targaną licznymi emocjami twarz zaróżowioną od tego co kwitło w jego sercu. Naiwny. A jednak cudowny w swojej niewinności. Wywołał tym bardzo delikatny uśmiech, dumę z tego, że był powodem dla którego Liam to wszystko czuł, zanim go więc puścił ścisną delikatnie jego palce zaraz po tym pozwalając się im wyślizgnąć. To był jego gest otuchy dla dalszych przygód.
       - Nie jestem jedynie przekonany czy Cię wpuszczą… – Rzucił wreszcie chociaż tonem tak cichym, przez gardło tak ściśnięte, że na jego twarzy wykwitło wyraźne zaskoczenie. Odchrząknął po czym pokręcił przecząco głową jakoby w ogóle się nie odzywał i skierował swoje kroki między stragany.
       Cóż, czego by nie robił i jak mocno by ze sobą nie walczył nie umiałby sobie odmówić kupienia czegoś. Był głodny, ale on zawsze był głodny, a gdy otaczały go przyjemnie pachnące pyszności które można było znaleźć tylko w te kilka wyjątkowych dni w roku, w miejscach takich jak to, już w ogóle sobie nie żałował. Stał za Williamem i mówiąc do jego ucha ze względu na gwar, tłumaczył mu na co patrzy, jak to jest przyrządzone i w jakiej odsłonie osobiście lubił to najbardziej. Nawet się ucieszył gdy ostatecznie Liam coś wybrał, a gdy mógł nim zjeść porcję na pół przez co mogli próbować różnych rzeczy, w ogóle był wniebowzięty.
       Dopiero po napełnieniu brzuchów ruszyli dalej, przekraczając maleńki mostek nad wyschniętym korytem rzecznym. Ich oczom w pierwszej kolejności ukazała się kadzielnica. Piękna, mocno stojąca na środku drogi wszystkich pielgrzymów, kusząca i zachęcając do odwiedzin, aczkolwiek mająca w sobie coś niebezpiecznego, odstraszająca potencjalne zagrożenie. Cała świątynia okraszona była delikatnie pomarańczowym światłem. Jakby zachód słońca położył ostatnie promienie tego dnia na dachu, ścianach, wkradające się do środka i zdobiąc swoją miękkością wszystko to co intensywnym konturem przyciągało wzrok. Powodując jednocześnie, że i sam budynek wracał do lat swojej świetności, niczym duch wracający z zaświatów na swoje święto. Wiedział, że światło to nie miało nic wspólnego ze słońcem, że wydobywało się z tej drugiej strony której część wyłoniła się z szeroko rozwartych wrót. Jego oczy potrafiły dostrzec kontur wysokich drzwi, których skrzydła zachęcająco otwierały się na jasność panującą w świecie duchów. Widok niewyraźny aczkolwiek sprawiający, że na jego ustach rozświetlił się uśmiech.
       - Patrzysz a nie widzisz, czujesz ale nie dociera to do Twoich nerwów. Liam, jesteś zbyt skupiony na tym co Twoje oczy widzą, zamiast widzieć to co możesz dostrzec. – Mruknął widząc tą idiotyczną minę jakoby był winny napalenia go na przeżycie cudu architektonicznego i zamiast szybowania na skrzydłach rozkoszy rzucił mu ochłap z uśmiechniętą buźką „niespodzianka”. Ostentacyjnie więc przewrócił oczami, a sam ciesząc się blaskiem docierającym z zaświatów, zapachem który unosił się w powietrzu, docierającym zwolna tysiącem głosów pogrążonych w szczęśliwych rozmowach – nie mógł się doczekać aż zjawią się w salach biesiadnych.
       Ostatecznie Liam go posłuchał albo puścił kurczowo trzymane wodze stabilności w świecie ludzi i dał dojść do głosu instynktowi. Tak czy inaczej efekt był jeden: parsknął cichym śmiechem widząc jak ten z oczami jak talerze biega od kamienia do kamienia, wołając go żeby coś mu pokazać. Coraz mocniej wątpił żeby ten mógł to wszystko udawać. Obecnie był po prostu zafascynowanym dzieciakiem który dawał upust swojej pasji mogąc obserwować coś co dla większości było niedostępne. I przy okazji chyba go zaraził.
       Gdy go tak ciągał od miejsca do miejsca w którymś momencie zaparł się na nogach, złapał go za ramiona i pochylając się do jego wzrostu nakierował go oczami na rzeźby zdobiące dach. Przez oczy zwierząt przenikało światło, a te jarzyły się pod jego wpływem wywołując kaskadę kolorowych kropeczek okalających dach. Wszystko wydawało się wręcz lewitować, jakby cały strop unosił się kilka minimetrów nad ścianami tylko siłą woli nie odlatując.
       - A to dopiero początek. – Przyznał ponownie zamykając mu usta po czym pociągnął go w stronę grzybo-duszków w których ręce miał zamiar oddać ten pożal się sweter. Niech go spalą.
       Duchy czekały na zmierzających w tą stronę gości będąc jednocześnie komitetem powitalnym co strażnikami. Potrafiły odwieźć ludzi od myśli przekroczenia progu biesiady umarłych, a tych którzy wejść mogli zachęcić do pospieszenia się. On zapowiedział ich wcześniej. Czy było to koniecznie? Sądząc po zwróconych w ich stronę sylwetkach, cichym jak wiatr szepcie poszczególnych istot i kilku skinieniach w stronę Williama – absolutnie zbędne. Niemniej, przygotował za ich pomocą strój który pozwoliłby tak przekroczyć Liamowi próg co i jemu nacieszyć oczy odpowiednio ubranym Widzącym. Dlatego zatrzymując się, bez tłumaczenia – bo przecież i tak by dyskutował i uciekał – pozwolił go porwać i zgwałcić. Ekhem… rozebrać, przebrać, wystroić i zaprezentować.
       I nie żeby nie czerpał ogromu satysfakcji gdy ten z miną wściekłego kota wyciągniętego z kąpieli stanął przed nim. Cała jego postawa krzyczała nienawiścią do Strażnika i świata duchów, a on? Zdusił w pięści parsknięcie śmiechu.
       - Oj no, ale spójrz na siebie! Wyglądasz jak przystało na Widzącego. – Zauważył nadal mocno rozbawiony, a otrzymując w dłoń cienki pędzelek zamoczony w czerwonej farbie złapał Liama za brodę, uniósł niego jego głowę i każąc mu przymknąć oczy narysował na powiekach cienkie kreski. Wyglądał idealnie, był naznaczony w sposób wskazujący jego pozycję, mogli przejść przez bramę.
       - Z taką miną to na pewno żaden duch Cię nie zaczepi. – Nadal rechotał, a gdy minął drewniany twór stanowiący wejście, powietrze chwilę zawibrowało wpuszczając ich przez otwartą bramę do świata skrajnego.
       Świątynia sama w sobie nadal jarzyła się ciepłym światłem. Nadal w pełni swej chwały cieszyła wzrok odwiedzających intensywnymi kolorami, mozolnie wykonanymi rzeźbami, masywnymi filarami i delikatnymi niczym wiosenne pąki połami materiałów które otulały korytarze, sprawiały że atmosfera przybierała na intymności. Wrota pozłacane, z płaskorzeźbą przedstawiającą kolejne sceny powstania całego gmachu, otworzyły się przed nimi oraz kilkoma innymi gośćmi zmierzającymi na ucztę. Już po przekroczeniu progu marmurowych podłóg do ich uszu zaczęła docierać delikatna muzyka, zapach potraw zmieszany z kadzidłami. Wszystko to wśród delikatnych podmuchów bryzy chłodzącej ciało. Aż miał ciarki gdy wiatr muskał jego szyję, nie mógł doczekać się gdy skończy się długi korytarz, a oni zawitają w tą część kompleksu która obecnie żyła towarzysko. Jednocześnie, rzucił spojrzeniem na Williama, a później na monumentalne postury licznych bóstw zaświatów, które to miały chronić, odprowadzać, karać i nagradzać wszystkich tych którzy swoim życiem zasłużyli sobie na swój los. Nie zapominał przy tym po co tak naprawdę chciał go tu przyprowadzić i licząc na skuteczne działania jego intuicji sam bacznie się rozglądał.
       - I jak się czujesz? Podoba Ci się? – Zapytał tak jakby był zainteresowany jego przeżyciami wizualnymi. W rzeczywistości chodziło mu o objawy wyczuwania jednego z zodiaków który podobno od czasu wypuszczenia z wazy nie znalazł jeszcze żywiciela, przyczepił się więc do duchów. Problem polegał jednak na tym, że on sam nie wiedział jakie objawy mógłby taki Widzący mieć. Zodiaki były zamknięte od setek lat i nawet jeżeli kiedyś mógł być świadkiem takiego instynktu to obecnie za Chiny nie pamiętał – jako młody demon przywiązywał zdecydowanie za małą uwagę do zbyt ważnych rzeczy.

       Wewnętrzna rozterka między poczuciem winy, a zwyczajnym wrażeniem spadającego przez lata rozłąki z ludźmi intelektu targały nim w trakcie całej drogi powrotnej. Starał się go nie trzymać, nie kontrolować ale wzrok co jakiś czas uciekał mu w kierunku… no właśnie. Za kogo obecnie miał Williama? Za przepełnioną strachem i niesłuszną nienawiścią do duchów istotę, której w życiu poskąpiono dobrych doświadczeń i odrobiny zrozumienia? Za pozera? Nie, rany na rękach nie mogły być wynikiem przypadku, zaplanowanego działania, skrupulatnych działań! To był czysty instynkt, panika, puszczające hamulce, nagromadzone odczucia, przelana czara goryczy do całego jego świata. Bolało go to. Jego serce, które z natury było ciepłe i pełne zrozumienia krwawiło mocniej niż liczne zadrapania. Kilkukrotnie musiał westchnąć żeby… nie zrobić czegoś ponownie głupiego, nie zanieść się bólem którego doświadczył z własnej winy, głupoty, uniesienia się dumą i grania idioty ze… strachu?
       Zatrzymał się razem z nim. Wraz z jego wzorkiem powiódł po otoczeniu, wsłuchiwał się w gwar rozmów docierających z obu światów. Jeszcze raz wdychał bryzę, niespecjalnie oblizał się na zapach smakowitości. Tym razem on był ślepym głupcem, nie widział i nie rozumiał tego na co wskazywał mu Widzący. I tu tkwił szkopuł ich potencjalnej współpracy, bycia dla siebie drogowskazami, różnymi ścieżkami zbiegającymi się w tym samym punkcie.
       - Ktoś kazał Ci uciekać? – Zdziwił się dopiero teraz analizując jego wcześniejsze słowa. Rzeczywiście już któryś raz mówił mu o prowadzonej rozmowie, dywagacjach, obawach które niczym jad wtłaczał ktoś w jego żyły. Nie był jednak w stanie połączyć wątków. Nie był.. och. Zodiak. – Proszę, prowadź. – Wyciągnął do niego dłoń pozwalając mu zadecydować czy zechce go złapać za materiał, za skaleczoną skórę, za jeden tylko palec. A gdy poczuł jego drżące palce zaciskające się na nim pewnie, odwzajemnił ten uścisk nadążając w biegu z powrotem na ucztę duchów.
       Nie wiedział, nie rozumiał i nie czuł. Jego oczy śledziły licznych gości, z uwagi na dobre wychowanie przybrał delikatny uśmiech i delikatnie kiwał głową za każdym razem gdy ktoś słał mu pozdrowienia. Zmusił też Liama żeby nieco zwolnili. Szaleńczy bieg mógł im przysporzyć kłopotów, mogli nie dotrzeć do celu, mogli niepotrzebnie wywołać panikę bądź sensację. Mimo tego ufnie spojrzał mu w oczy gdy ten zerknął na niego: „idź, tylko wolniej, jestem za Tobą” gdyby tylko mógł mu to szepnąć do ucha. W końcu, zatrzymali się.
       Udeptany skwer na środku ogrodów otulony był dokładnie tym samym, ciepłym światłem, które okalało świątynię. Tu, między spadzistymi dachami pokrytymi dachówką wyraźniej było widać drzwi, to właśnie zza nich docierał zapach, powietrze, przenikały istoty. Wokół zasianych pąków czerwonych i białych róż figlarnie biegały ogniki – małe duszki, pomniejsze istoty wskazujące drogę. Jego oczy szybko jednak przyciągnęła osoba odpowiedzialna za zbiegowisko, za śmiech i rozrywkę.
       Błazen, swoją drogą wyśmienity, swoimi poczynaniami raz po raz wywoływał fale śmiechu. Nawet jego kącik ust drgnął, nawet on prychnął cicho rozbawiony na kolejną figlarną anegdotę z przeszłości. Dopiero William kazał się mu zastanowić, opamiętać. Przekręcił głowę, śledził jego spięte mięśnie. Nie odważył się go dotknąć. Oblizał się lekko zdenerwowany, a gdy Widzący rozpędził duchy, gdy otuliła go szczelna łuna mocy która zaraz dosięgła swymi mackami wszystkie istoty, zadrżał jakby ktoś przejechał lodem po jego karku. Zabolało. Szpilka wbita w serce była gwoździem do trumny pomniejszych duszków – były na jego skinienie. Spłoszyły się niczym łanie przed drapieżnikiem na tylko jedno sapnięcie Widzącego, a on jedynie groźnie obejrzał się przez ramię. Nikt nie oponował.
       Później już tylko mógł obserwować. Mógł z uchylonymi ustami przyglądać się jak w pewien pokrętny sposób William odprawia… nie, to nie był rytuał. To było szczere zrozumienie, przejęcie władzy nad Zodiakiem w sposób na który nikt przez wieki nie wpadł. W pewien sposób zaprzyjaźnił się z nim? Dał mu na pewno komfort. Ale w takich słowach... Zrobił to tak… niesamowicie. Chyba na chwilę zapomniał oddychać oglądając spektakl mocy, emocji, siły jaka drzemała w jego duszy ale i miłosierdzia w sercu. Zwykłej ludzkiej strony, siły Widzącego, dobra młodego serca i umysłu godnego genialnego taktyka. Poza tym było duszno, energia wibrowała w powietrzu dając jasno do zrozumienia, że wszyscy mają się trzymać z daleka, przyduszała go aż do chwili gdy z ciała ducha nie wyłonił się Wąż. Mały, zielony, niepozorny. Teraz już nawet nie krył się ze swoim zdziwieniem, usta jeszcze mocniej się rozchyliły.
       William po prostu pokonał Zodiak. Nie. On pozwolił mu dokonać wyboru takiego jaki ten chciał oglądać w rezultacie. Dopiero teraz zrobił wydech. Gdy jasne oczy spoczęły na nim wyczekując reakcji aż się zmieszał, zawstydził, próbował ogarnąć przez co zamrugał.
       - Jak sobie życzysz. – Skłonił się przed nim po czym pozwolił żeby z łoskotem łamanych kości wyrosły mu skrzydła. Nie pokazywał po sobie bólu i zniesmaczenia, częściowa forma była niekomfortowa ale nie wyobrażał sobie innej możliwości jak wziąć go… jak księżniczkę. – Pozwól. – Ostrzegł go zanim w sprawnym ruchu wziął go na ręce. Jeden zamaszysty trzepot piór wzbijający w powietrze tabuny pyłu i zrównali się z wielką bramą. Rzucił jej jeszcze tęskne spojrzenie, delikatnie skłonił głowę po czym ruszył w przeciwnym kierunku nabierając tak na wysokości jak i równości lotu. Wielkie skrzydła czarne jak niebo pozbawione gwiazd  niosły ich nad rozświetlonym miastem. Mocno go przyciskał do piersi, nie pozwalał żeby czuł dyskomfort szczególnie, że sunęli gładko jak statek po spokojnych wodach. Dopiero lądowanie było twarde, a mocne uderzenie o asfalt wprawiło go w lekką wibrację. Chowanie skrzydeł było dokładnie tak samo nieprzyjemne jak ich wyciąganie przy czym, tym razem lekko pobladł. Postawił go zanim się nie zachwiał po czym spojrzał na gmach kamienicy. Miał zamiar odprowadzić go pod same drzwi, do środka mieszkania, a później…
       - Pozwolisz mi odejść? – Zapytał gdy drzwi zamknęły się za jego plecami, a on z ledwością powstrzymał się żeby się o nie nie oprzeć. Łopatki go paliły podobnie żywym ogniem co sumienie, nie docenił go i bardzo tego żałował. Potrzebował spalić się ze wstydu i zastanowić nad tym jaką strategię obrać. Od czego zacząć przeprosiny.
Był wykończony. Psychicznie. Fizycznie. Nie było różnicy. Słońce dawno zaszło, spowijając mieszkanie w ciemnościach. Zapalił jedno ze świateł łokciem, bo ręce wciąż zajęte miał wężem.
        - Pomożesz mi? - zapytał, zamiast odpowiedzieć. – Chciałbym go gdzieś położyć. Zdejmiesz mi ten dziwny płaszcz i ułożysz go na stoliku? Proszę.
       W rzeczywistości chciał go po prostu zatrzymać przy sobie. Poza tym... dopiero teraz widział, jak koszmarnie wyglądały jego dłonie i policzek, który musiał podrapać. Pod paznokciami z pewnością miał zaschniętą krew.
       - Jeżeli mogę zasugerować… – Mruknął podchodząc do niego bez zbędnych dyskusji i po rozpięciu płaszcza ściągnął go z jego ramion i odwiesił na wieszak przy drzwiach. – Widziałem, że masz tekturowe pudełko. Jeżeli je zapieczętujesz to dasz mu jednocześnie bezpieczne miejsce i wyciszysz jego moc. Uspokoisz i jego i siebie. – Mruknął, a otrzymując niemą zgodę poszedł po wspomniane pudełko i czarny flamaster który znalazł na jego stanowisku szkicowniczym. Dodatkowo, nieco niepotrzebnie ale chodziło o pewnego rodzaju komfort, pudełko wyłożył kawałkiem szmaty, a podając mu mazak narysował wzór na kartce prosząc o odwzorowanie.
       Był dość sceptyczny co do tej metody. Sam gad poruszył się nerwowo, gdy tylko poczuł, że nie ma już płaszcza. Otworzył wężowe ślepia i prześliznął się na ramię, obserwując ich. Liam posłusznie odwzorował symbol. Jedyne, na co nie mógł się zgodzić...
       - Może jednak dam mu jakąś koszulkę czy coś? Wygląda, jakby miał zmarznąć w czymś takim.
       Poza tym... ten dziwny kawałek materiału, który znalazł kiedyś pod zlewem i wrzucił do pralki, nie wyglądał zbyt zachęcająco. Zdjął więc to, co miał na sobie i razem z Zodiakiem łożył w pudełku.
       - W porządku, teraz będzie ci miło i bezpiecznie. Nikt poza tobą nie będzie tam leżał.
       Zielone ciało prawie natychmiast zniknęło w fałdach ubrania.
       - Hej... - zaczął. – Czy... Może zaczekasz jeszcze chwilę. To przeze mnie więc... opatrzę cię - dość ostrożnie dobierał słowa, nie bardzo wiedząc, co powinien powiedzieć i jak. – Jestem w tym całkiem niezły no i... przepraszam.
       - Hym? – Podniósł na niego spojrzenie po tym jak chwilę niczym zahipnotyzowany patrzył jak Zodiak po prostu słucha Liama. Później jednak pudełko zostało przymknięte, bezpiecznie postawione na stoliku i zadziałała pieczęć, otrząsnął się. – Ach, mówiłem, że nic nie szkodzi. Bywało już gorzej. – Uśmiechnął się do niego blado widząc, że wszystkie nabyte tego wieczora rany zdążyły już zaschnąć. – Może… zaparzę nam herbaty? Tobie. Dobrze Ci zrobi teraz coś ciepłego. – Zaproponował jeszcze tym razem nie czekając na jego pozwolenie. Podszedł do aneksu i wstawił czajnik wody. Wyciągnął zaparzarkę do której wsypał suszoną mieszankę z zieloną herbatą i przygotował mu spory kubek. Na lepszy sen. – Zodiak będzie spokojny, nie będzie Ci już mieszał, tylko może go nie wypuszczaj zanim go nie zapieczętujemy w naczyniu?
Mimo iż Strażnik mówił, że nie szkodzi, wciąż czuł się winny. A zarazem był niezwykle wdzięczny. Wykręcając palce nerwowo, zerkał na ducha, dopóki ten nie zaproponował herbaty.
       - Nam. Poproszę. Wolałbym... nie zostawać z nim sam – przyznał, po czym... – Ja może... pójdę się... No. Zaczekaj chwilę.
       I zniknął w łazience, wcześniej zbierając jeszcze jakieś rzeczy. Miał nadzieję, że Leo faktycznie go nie zostawi tak bez pożegnania - przecież obiecał mu herbatę... Mimo to możliwie najszybciej ogarnął się, załatwił co trzeba i wyszedł, prawie od razu rozglądając się za nim. A gdy faktycznie go dostrzegł, odetchnął. Mówił, że nie musi, ale wciąż... znalazł apteczkę za makaronami i ryżem, po czym rozłożył najważniejsze rzeczy na stoliku, wskazując dłonią, aby usiadł.
       Gdy tylko Liam zniknął za drzwiami łazienki on wyciągnął drugi kubek, a suszoną mieszankę przesypał do małego czajniczka. To go zalał wrzątkiem, a przenosząc wszystko na stolik pozwolił się zaparzyć. W tym czasie sam się nieco ogarnął. Zdjął szeroki pas i płaszcz wierzchni zostając jedynie w zwiewnej koszulki z głębokim dekoltem zawiązanym na sznurkach. Rękawy białego materiału lekko splamione były krwią, szczęśliwie sięgały do łokci więc całe nie nasiąkły. Zdjął buty bo skoro miał zostać na chociaż jedną porcję kawy będzie kulturalny, a gdy niespodziewanie pojawił się ponownie William z kropelkami wody spływającymi z włosów, wykonał jego prośbę i usiadł na kanapie. Cudownej kanapie na której się rozluźnił. Niech mu jeszcze da kocyk i padnie spać przed pierwszym łykiem.
       - Skoro nalegasz. – Wyciągnął przedramiona na udach odwracając je wierzchnią częścią ku górze i pozwolił żeby szczypiąca woda utleniona wymyła zarazki. W tym czasie zjechał nieco niżej, głowa opadła mu do tyłu, a oczy lekko przymknęły.
       - Przepraszam Cię. – Mruknął w końcu gdy Liam zajęty był jego ranami. Wyswobodził przy tym jedną dłoń którą zaczesał mu mokry kosmyk za ucho po czym wytarł mu kropelkę z policzka nie wiedząc na ile może i powinien go po nim pogłaskać. – Bardzo mocno Cię zignorowałem, próbowałem zrobić wszystko po swojemu i wyszło koszmarnie. Niesamowicie sobie poradziłeś, jestem pod Twoim ogromnym wrażeniem. – Uśmiechnął się do niego delikatnie, przepraszająco, ciepło. Jeżeli się wystraszy wyjdzie. Ale wyrzucenie tego co leżało mu na żołądku było konieczne.
       Wyglądało to gorzej, niż się spodziewał. Nie raz już opatrywał skaleczenia, kiedy to wracał cały pokiereszowany po ucieczkach przez lasy. Pierwszy  raz jednak opatrywał kogoś. Był z siebie dość dumny.
       Spiął się, czując, jak coś go dotyka. Uniósł wzrok na ofiarę swojej paniki, ale nic nie powiedział. Po prostu zamarł na moment, nie rozumiejąc, dlaczego Strażnik to robi. Chyba pierwszy raz widział, aby jakikolwiek duch zachowywał się tak... miło. Leo w ogóle bardzo się różnił od tych, które spotkał. No i... nie przywykł do tak ciepłego uśmiechu. Zmieszał się wyraźnie, rumieniąc przy tym. Pospiesznie owinął mu dłoń bandażem, po czym sięgnął do tej z policzka.
       - Bo byłeś obok - mruknął bardzo cicho i niewyraźnie, zaraz zmieniając temat. – Kiedy byłem mały, w naszym domu zamieszkał duch. Wyglądał koszmarnie, jak stary dziad z wykrzywionym, zmarszczonym pyskiem wilka. Powtarzał, że nienawidzi dzieci i ganiał mnie po całej okolicy. Chował się pod łóżkiem, wyskakiwał zza rogu lub ze ściany. Szczególnie dokuczał mi w nocy. Byłem przerażony. Ale wiedziałem, że jeśli powiem matce, nic się nie zmieni. Ona ich nie widzi, uznałaby, że kłamię. Jak zawsze. Komu bym nie powiedział, nikt nie był w stanie nic z tym zrobić. - Opowiadał, nie przestając wpatrywać się w opatrywane rany. – Dlatego udawałem, że wszystko jest w porządku. A potem zdarzył się wypadek. Przeprowadziliśmy się. Nie widziałem go więcej.
       Skończył. Sięgnął więc po plaster, aby zakryć nim ranę na policzku Strażnika. Nie był pewien, w jakim dokładnie celu mu to opowiadał. Sytuacja z wężem przypomniała mu tamte wydarzenia. Czy gdyby wtedy miał kogoś, kto odgoniłby złego ducha, wszystko potoczyłoby się inaczej?
       - Hej a nie chciałbyś... zostać póki... nie zasnę?
       Tego dnia i tak był wystarczająco żałosny, by móc sobie pozwolić na tak dziecinne pragnienie. Spojrzał w te ciepłe tęczówki nieśmiało.
       - To nie musi tak wyglądać. – Przyznał po tym jak go bardzo dokładnie wysłuchał chociaż, jego postawa na to nie wskazywała. Gdy go przeprosił, chociaż nie czuł wyraźnej ulgi, ponownie opadł przymykając oczy. – Podejrzewam, że tego nie zauważyłeś ale dzisiaj, wszystkie duchy o słabej woli w pełni się Tobie poddały. Natomiast te na które wpłynąć należy w inny sposób, z przerażeniem od Ciebie uciekały. Nawet ja miałem ciarki. – Zerknął na niego z lekkim uśmiechem po czym niechętnie się podniósł, tylko po to żeby nalać herbaty. Dwie duże porcje w tym jeden kubek od razu mu podał.
       - Zostanę. Ale nie obiecuję, że nie przysnę. – Przyznał się bez bicia, że był podobnie do niego wykończony. Za to z przyjemnością i rozbawionym uśmiechem zerknął na opatrunki. – Wyborna robota, nie podoba mi się, że masz taką wiedzę. – Dodał jeszcze zanim nie posiedzieli chwilę w ciszy, a później nie zaczęli rozkładać łóżka. W międzyczasie on się nieco ogarnął, obmył w szczególności twarz i szyję oraz przebrał dopasowane spodnie na nieco luźniejsze, krótkie dresy. Tylko do siedzenia – powtarzał sobie i jemu. Problem pojawił się gdy usiadł na rozłożonym łóżku, przykrył się kołdrą i mimo lecącego filmu zaczął odpływać. Za ciepło i za wygodnie.
       O tej porze w telewizji nie było zbyt dużego wyboru, dlatego zdecydowali się na włączenie jakiejś platformy, gdzie mieli większy wybór - znaczy Liam miał, bo to on dzierżył pilota. Ostatnio często właśnie tak wyglądały jego wieczory. Robił coś tak długo, aż nie był na tyle wykończony, by w spokoju usnąć. Chociaż dzisiaj... zdawało mu się, że i z tym będzie problem.
       Kilka razy zdarzyło się, że zamykał oczy, nie zwracając większej uwagi na to, co akurat gadał Osioł, kiedy to wraz z Ogrem szli do zamku. I gdy już miał odpłynąć, nagle całe jego ciało spinało się na jakieś jedno, nie do końca jasne wspomnienie któregoś z duchów. Podskakiwał mimowolnie, szeroko otwierając oczy i rozglądał się. Jak można było się domyśleć - nikogo poza Leo i drzemiącym gdzieś w jego koszuli Wężem nie było. Podgłośnił odrobinę, jakby w ten sposób chcąc uniknąć sytuacji, gdy pomyliłby hulanie wiatru za oknem z szeptami i krzykami.
       Kolejny raz.
       Jeszcze jeden.
       Duchy tłumnie otaczające towarzysza o twarzy świni, który podcina sobie gardło. Duchy, które śmieją się, gdy ten tańczy, wykrzywiając pysk przerażająco. Duchy na kamieniach. Duchy między ludźmi. Duchy ganiające go po starym mieszkaniu.
       Podniósł się niespodziewanie, cały zlany potem. Nie potrafił o nich nie myśleć. Shrek uratował Fionę z wieży. Właśnie pompowali żabę  i węża, by wręczyć je drugiej osobie.
       - Śpisz? - szepnął, mimo iż gdyby wychylił się nieznacznie w prawo, mógłby zerknąć na jego profil.
        - Nie śpię. – Zerwał się po raz kolejny tego wieczora. Liam był koszmarny. Znaczy, nie on. Jego sen. To już któryś raz w przeciągu ostatnich czterdziestu minut gdy zrywał się prawie, że z krzykiem na ustach. – Nie śpię. – Powtórzył przeciągając się. Nie no, miał tego dosyć. Odłożył kubek po czym wdrapał się do niego na czworaka, położył się mu za plecami i wcisnął rękę pod głowę. – Spokojnie. Nikt tu nie przyjdzie. Żaden duch nie odważy się do Ciebie zbliżyć. Nie pozwolę. – Zapewnił ziewając, przyciągnął go jeszcze mocniej do siebie, otulił ich porządnie kołdrą. – Pozwól sobie odpocząć, pozwól na sen. Jestem przy Tobie.
        Chciał w to wierzyć - że jest bezpieczny, że w razie czego Leo by mu pomógł. Nie miał podstaw, by sądzić inaczej. Szczególnie po dzisiaj. Być może pierwsze ich spotkania nie były najlepsze, w końcu Strażnik straszył go, atakował i... cóż. Miał mu wiele do zarzucenia.
        A mimo to odwrócił się powoli, zaciskając oczy, jakby to miało sprawić, że nie zostanie oceniony. Tak dawno... nie, nie pamiętał już, kiedy ostatnio tak z kimś leżał. Czy w ogóle. Przecież Leo też jest duchem - powtarzał sobie, a mimo to wtulał się w niego niczym wystraszone dziecko, które szuka bezpieczeństwa w ramionach matki. Pachniał jakoś dziwnie, na co skrzywił się, delikatnie unosząc, aby schować nos gdzieś w okolicy jego szyi. Ta zaś pachniała mydłem. No niech już będzie.
         Nie miał pojęcia, co zrobić z rękoma. Też powinien go objąć? A może przytulić je do siebie? Było mu niewygodnie. W ogóle nie miał poduszki, leżał krzywo, tracił czuje w nodze. Naprawdę, naprawdę okropnie. Niemożliwe, żeby zasnął w takiej pozycji.
        Jedno oczko się klei.
        Drugie oczko się klei.
        Jedna powieka się zamyka powoli, powoli... och, czy teraz dołącza do niej druga? Usteczka uchylają się delikatnie, a wydostające się z nich ciche, senne westchnienie otula skórę starszego mężczyzny. Dłonie bez udziału myśli spływają na wygodne pozycje, a jedna z nich zakrada się, niby chłodny wiatr odnajdujący lukę w szaliku, aby przesunąć swą grzywą po rozpalonym licu. Gdzie wędruje? Paliczki odnajdują cel, drgając nieznacznie - może z ekscytacji? Delikatnie jak opadający płatek śniegu muskają zranione odpowiedniczki. Wplatają się między nie, ukrywają. Kiedy ta się tam znalazła? W dogodnym do pochwycenia miejscu. A może to wcale nie tak? A może to ta uwolniona spod jarzma rozsądku dłoń siłą nakazała tej należącej do leżącego obok mężczyzny zaleźć się tak blisko? Tak, by mogła raz jeszcze poczuć to, co wieczorem. By mogła poradzić coś na tęsknotę, którą czuła od tamtego czasu. Spleść się z nią ufnie. Zachłannie.
        - Śpij dobrze. Odpoczywaj.

       Sądząc, że zostanie na noc w ciepłych połach kołdry, które szczelnie otulając jego ciało przyniosły by mu ukojenie na długie godziny nie wziął pod uwagę Liama. Widzącego, który niewychowany w symbiozie ze światem duchów doznał dzisiaj ogromnej krzywdy. Sprowadzonej ręką Strażnika, który to powinien o niego dbać. A nie próbować wywołać w nim zawał serca.
       Patrzenie na kolejne i kolejne ataki paniki które pod osłoną nocy przetaczały się przez szczupłe ciało bruneta łamało mu serce. To samo serce które odrętwiałe zimnem umierało od stuleci w samotności, cierpiąc na rany nie chcąc się zagoić, obecnie gorało zaskakującym żarem, godnym lat jego świetności. Ciepłem, wyrozumiałością i miłością, których nie czuł od tysięcy dni. Był bardziej podobny do siebie niż w ostatnim czasie, a to przekładało się na kolejne cierpliwe pobudki, ciasne trzymanie w ramionach targanego spazmami ciała, ścieranie łez z zaróżowionych policzków i całowanie po ciemnych włosach. Należało się mu. Brak snu, ból patrzenia na to do czego doprowadził. Należał się też Williamowi. Spokojnie znosząc to co się działo, przykre słowa i gesty. Był w końcu jego i wreszcie to pokazał.
       Obydwaj zasnęli dopiero nad ranem. Pozwolił się wtulić, wczołgać na siebie, chować dłonie pod materiałem koszulki i czerpać ciepło bezpośrednio ze skóry. Sam padł jak nieprzytomny w pół głaskania go po plecach i obudził dopiero w momencie gdy pierwsze promienie słońca zechciały połechtać mu twarz. Nie spodobało się mu to i z kwaśną miną spojrzał w stronę okna. Chwilę rzucał piorunami w stronę gazowego olbrzyma po czym padł na poduszkę pocierając zmęczoną twarz. To już lepiej spało się na grzędzie w lodowatej krypcie.
       Mimo okropnej nocy którą będzie sobie wyrzucał jeszcze długi czas, postanowił zacząć nowy rozdział dobrze. Porządnym śniadaniem, herbatą, spokojną bajką w tle i ciepłym prysznicem. Tylko, że przydałoby się… ciepłe bułki!
       Wstał. Niechętnie i z ogromnym ociąganiem. Opatulił go porządnie kołdrą, odgarnął kilka kosmyków które mogłyby mu przeszkadzać i jeszcze raz pogłaskał go po policzku. Później wziął prysznic, ubrał się i wyszedł do sklepu niedaleko po świeże pieczywo planując zrobienie najpyszniejszej jajecznicy jaka kiedykolwiek skalała podniebienie Widzącego. W tym czasie William zaczął się ruszać, budzić, w idealnym momencie w którym on postawił porcję jajecznicy, pieczywo i kubek zielonej herbaty na odsuniętym od rozłożonej kanapy stoliku.
       Pierwszy raz trafił na jego spojrzenie gdy rzucił mu je przez ramię. To od razu od niego uciekło, zawstydzone, zaciskając się mocniej na poduszce na której spał. Zdziwił się i chciał to skomentować ale ten zaraz William zasłonił się dłońmi chowając swoje zawstydzenie. Coś kliknęło. Parsknął. Nie chciał być wredny ale tak, widział jak ten szukał jego bliskości w przedmiotach które przesiąknąć musiały jego zapachem. Jak cały czas potrzebuje uspokoić drżące palce. Widział również jak mocno jest niespokojny i zamiast tego jednego dnia poddać się, próbuje walczyć sam ze sobą. Dłoń automatycznie powędrowała do jego policzka, a gdy ten zesztywniał, jeszcze chwilę go gładził śledząc jego mimikę. Nie musisz sobie tego robić, nie musisz być cały czas silny. Odpuść, pozwól na upust, będzie lepiej. Przecież nie oceniał. Nie miał zamiaru komentować. Chciał być. Nie, nie potrafił go tak zostawić. I chociaż w duchu sam żałośnie zaśmiał się nad swoimi chęciami, wdrapał się głębiej na łóżko i klęcząc przed nim, złapał go w objęcia gładząc po plecach.
       - Dzień dobry. – Mruknął układając głowę przy tej jego, ściskając go, po czym uśmiechnął się wrednie i zwolna zaczął go przeważać. Czuł, że ten walczy. Chwilę jeszcze trzymali się w pionie po czym padł na niego dociskając całym ciężarem ciała. Przy tym wcale go nie puścił! Ramiona nadal go oplatały i szukając wygodnego miejsca, błądził palcami po jego boku, licząc każde żebro i próbując się do nich dopasować.
       - Ooo, tak! Tak mogę spać! – Rzucił z wyraźnym rozbawieniem po czym uniósł nogi żeby zwiększyć masę swojego ciała. Jak go miażdżyć to konkretnie.
       Co... się działo?
       Liam zamrugał kilka razy, ale wciąż nie docierało do niego, dlaczego nagle został przytulony. Dlaczego coś miziało go plecach, a już po chwili zmusiło do uległego ułożenia się na rozłożonej kanapie. Oponował, ale był to opór dość bezrefleksyjny. Ot zwykła przekora i niezrozumienie. Przecież dopiero co wstał. Dopiero co poszukiwał tego zapachu, który w tym momencie był tak niezwykle intensywny. To dziwne coś z jego pleców przesunęło się na boki, sprawiając, że poruszył się niespokojnie, trochę impulsywnie. Zaczęło do niego chyba docierać, co się wyprawia, bo starał się walczyć, jednak każda kolejna sekunda sprawiała jedynie, że bardziej się wił, niż wyrywał, za wszelką cenę starając nie dać po sobie poznać, jak niezręcznie się czuje. Uczucie to jednak znalazło ujście w postaci nerwowych, odrobinę może i zawstydzonych chichotów i rumianej twarzy.
        - Miażdżysz mnie! - zarechotał w którymś momencie na wydechu, zamykając na moment oczy. Swoje dłonie ułożył po obu stronach bioder Strażnika, starając się go podnieść z siebie. - Łaskoczesz, ahaha! Jesteś ciężki, śmierdzisz. Złaź... ahaha, no złaź no. Dusisz mnie!
        - Oj doceń mnie! Właśnie robię Ci w żołądku miejsce na pyszne śniadanie! – Zaczął się lekko kołysać po czym… zdał sobie sprawę z tego jednego magicznego słowa które padło. Przestał błądzić palcami, podniósł się tak żeby na niego spojrzeć i jednym bokiem z niego zszedł żeby rzeczywiście nie zrobić z niego paćki. – Masz łaskotki? Och… jaka szkoda. – Uśmiechnął się złowieszczo ale na razie, nie wykorzystał tego. Stoczył się z niego i poprawiając poduszkę pod głową przeciągnął się niczym kot. – Poza tym dopiero co się kąpałem, wypraszam sobie. – Wsadził stopę pod jego koszulkę na boku i pchnął go w stronę krawędzi. Dlaczego się tak pouchwalał? Bo Liam nadal był zestresowany i smutny. A naprawdę nic mu już nie groziło, on realnie zadba o jego bezpieczeństwo. – Śniadaniem też wzgardzisz? Zaraz wyjdę, będziesz mógł mlaskać. Widzisz? Nawet sobie kawy nie zrobiłem. Doceń. – Domagał się.
        Odetchnął głęboko, jakiś jeszcze czas spędzając na uspokojeniu rozszalałego serca i oddechu, wciąż uśmiechnięty. Pewnie leżałby tak dłuższą chwilę, nie myśląc o niczym konkretnym, ale coś... Coś wysunęło mu się pod koszulkę!
        Zamarł.
        Skamieniał.
        Nie wiedzieć czemu pomyślał, że to z pewnością musi być wąż. Nie miało to większego sensu - przecież gad powinien być w pudełku, poza tym nie zatrzymałby się w takim miejscu, no i nie miałby tyle siły. Mimo tego nie był w stanie się poruszyć, zaciskając jedynie oczy i czekając.
Zostań. Nie wychodź. Nie zostawiaj mnie samego.
        Ale mimo gorączkowych myśli, nie odezwał się, zaciskając zęby.
        Ponownie się wyprostował, położył, widząc jak ten znowu zesztywniał. Nie no, nie chciał! A mimo to poczuł ogromny niepokój i potrzebę bycia bliżej. Przysunął się, podparł głowę na ręce po czym tyknął mu policzek, najpierw palcem ale zaraz pogłaskał go wierzchnią częścią paliczków. – To była moja stopa. Mam niższą temperaturę ciała od Ciebie. Nieznacznie ale wyczuwalnie, najbardziej na dłoniach i stopach właśnie. – Rzucił, ciekawostką przyrodniczą po czym położył się tuż obok niego. Zbliżył się. Poleżał chwilę i jeszcze bliżej. Znowu go przytulił. – Zjedzmy i zrobię sobie kawę, hym? – Zaproponował. Nie zapowiedział mu, że będzie mu siedział na głowie ale… lekko zasugerował.
Naprawdę próbował być opanowany i nie dawać po sobie poznać, jak bardzo go to zaniepokoiło. Ale nie potrafił, czego nie omieszkał sobie wyrzucać. Co się z nim dzieje? Od wczoraj czuł się tak... Tak... Spięty. Jakby czekał na nadchodzące nieszczęście.
       Niepewnie przytulił policzek do dłoni, gdy już otworzył oczy i zauważył, do kogo należała. Mimo to dla niepoznaki znów je przymknął. A później nieśmiało także się przysunął. Mając taką możliwość, schował twarz, muskając go delikatnie nosem po szyi. Odetchnął głęboko w jego ramionach, uspokajając się odrobinę.
       - Mmm - odpowiedział, a raczej odmruknął, owiewając skórę strażnika gorącym oddechem.
       - Czy on... Jest w stanie wydostać się z... Pudełka?
       Wygodnie go obejmując zaczął gładzić go po plecach. Policzek położył na czubku jego głowy i sam również przymknął oczy. Chyba po śniadaniu pójdą jeszcze na chwilę spać. Po takiej nocy jak nic by im się przydało.
       - Nie, nie ma szans żeby wyjść chyba, że sam go wyciągniesz. - Zapewnił będąc pewnym co do zastosowanej pieczęci.
       - Zrobiłem też herbaty, napijesz się? - Próbował go zachęcić żeby zapełnił żołądek. Później naprawdę mogli wrócić do przytulania się pod kołdrą.
       - A-aha. To... spoko - padła niezbyt kreatywna odpowiedź z jego strony. – Ciekawe, czy jak będzie tam siedział przez tydzień, to zacznie żywić się kurzem albo prowadzić fotosyntezę - spróbował zażartować, żeby pozbyć się niezręczności, która dziwnie zaczęła mu przeszkadzać.
       - Mógłbym - odpowiedział na wspomnienie o herbacie. – Albo kawy... chociaż nie. Nie mam dziś ochoty na majeranek. Ani płyn do naczyń - starał się dalej, mając ogromną nadzieję, że Leo choćby parsknie.
       Odsunął się nieznacznie, aby móc na niego spojrzeć.
       Czuł jak nadal był zdenerwowany chociaż powoli jego mięśnie się rozluźniały, a głos wracał do normy. Lekko rozluźnił uścisk żeby go nie zgniatać, żeby zapewnić mu nieco więcej komfortu i wybór gdyby chciał się odsunąć. Przy czym cały czas go uważnie słuchał, w pierwszym momencie marszcząc brwi w geście niezrozumienia. Dopiero na wspomnienie kawy, gdy spojrzał w jaśniejące powoli oczy, zdziwił się po czym parsknął szczerym śmiechem przewracając się na plecy.
       - Nie wiesz co tracisz. Odrobina soli z mlekiem, dwie gałązki majeranku i byś porządnie zaczął dzień. - Zapewnił rechocząc na wspomnienie tego jak proponował mu kiedyś kawę.
       Udało się! Sam także się zaśmiał, choć było to bardziej wtórowanie, niż wyraz nagłego rozbawienia. A może oba? Może to ta jego radość?
       - Chyba nie chcę tego sprawdzać - nie dawał za wygraną. – Chociaż wierzę, że daje to takiego kopa, że potem nie wychodzisz z łazienki przez kilka godzin.
       Podparł policzek na dłoni, zerkając na niego z boku z szelmowskim uśmieszkiem wymalowanym na ustach.
       - Ale to dziwne. Myślałem, że sól was odstrasza. No wiesz - wysyp sól na progu i na parapetach okien, żeby nie weszły zjawy. Jeśli bym cię nią posypał, to byś się rozpuścił?
       - A czy ja wyglądam jak ślimak? - Zapytał z szerokim uśmiechem po czym zmrużył podejrzliwie oczy. – Albo, nie odpowiadaj. - Uśmiechnął się cały czas rozbawiony po czym podniósł się i wziął talerz z nieco już chłodną jajecznicą. Była w sam raz do jedzenia. – Nie no, od takich manewrów jest płyn do naczyń zmieszany ze łzami bliźniaczych sióstr dziewic. Tylko później ciężko to domyć. - Pokiwał głową zachęcając go żeby jednak zjadł.
       A już otwierał usta, aby przytaknąć. By podać co najmniej dwa argumenty, dlaczego przypominał ślimaka, a każdy bardziej absurdalny. Zamiast tego padł na posłanie, wzdychając głęboko i cierpiętniczo.
       - Mówisz, że trudno domyć płyn do naczyń? - powtórzył i jakby dotarł do niego absurd. Umyć płyn do mycia. Przecież to... idiotyczne.
       Zaśmiał się głośno. Zmyć płyn do mycia, który się trudno domywa... Domyć płyn, który się ciężko zmywa. A kiwi, kiwi, kiwi.
       No więc śmiał się tam, nie wiedzieć z czego, aż w kącikach jego oczu nie zebrały się łezki. O jakie to było zabawne!
       Nie wziął za bardzo pierwszego gryza gdy za jego plecami zaczęły wybrzmiewać kolejne rechoty, śmiech nabierający coraz mocniej na szczerości, z nutką ulgi. Rzucił mu przy tym podejrzliwe spojrzenie przez ramię zastanawiając się czy jego obawy są słuszne.
       - Jeżeli właśnie wyobrażasz mnie sobie jako ślimaka wiec, że nie będę produkował śluzu do kosmetyków ani Ci lepił pierogów. Składam jakąś klauzurę nie bycia niewolnikiem. - Żachnął się dumnie, nie omieszkał jednak sam zacząć snuć odpowiednie obrazy i przy tym, przywdziewać głupi wyraz twarzy.
       Podejrzenie było równie absurdalne, co powód, więc nie przestawał rechotać. A do tego te miny! No przecież... on nie wytrzyma... o jak go rozbolał brzuch! Nie da rady. Zaraz zaśmieje się na śmierć!
       - Ahahaha - było tylko słychać, gdy nagle – Hik!
       Aż podniósł się do siadu, o mało co nie sprawiając, że Leo upuścił talerz z jajecznicą na ziemię.
       - Co j-Hik!-eeest. Hik.
       Czy on...
       Czy on dostał czkawki?
       - Hik!
       Czy on dostał czkawki od śmiania się? Rozumiem z nerwów, nie raz mu się zdarzało, ale ze... śmiechu?
       - To two- Hik! - twoja wi-Hik!- iiina.
       Woda, potrzebuje wody albo herbaty.
       A niech Ci istoto rządząca wszechświatem, każąca mu chwilę wcześniej skosztować doprawionej jajecznicy na kiełbasie, posypanej świeżym szczypiorkiem, rozpływającej się tak na talerzu jak i w jego ustach. Bowiem przy pierwszym czknięciu, cała zawartość wziętej łyżeczki która zwolna przesuwała się już do żołądka, cofnęła się do jego nosa na co on przełknął jeszcze raz, z ogromnym bólem, poczuł pieczenie drogach oddechowych, a na domiar złego zaczął się śmiać więc i krztusić mocniej. Skulił się w sobie, jego ramiona lekko podskakiwały chociaż on nie wydawał żadnego dźwięku. Przełknął jeszcze raz, a gdy kolejne czknięcia zaczęły go oskarżać - nie potrafił się już opanować i tylko parsknął głośno.
       - Co tam - HIK - mówisz? Nie rozumiem! Hik! Bo masz czkawkę! - Zaczął go przedrzeźniać jakby była to najzabawniejsza rzecz w jego życiu. Ale to chyba stres. Stres i troska które właśnie schodziły z niego, z Liama też.
       Podniósł się w końcu z łóżka, aby wyruszyć na poszukiwania czegoś, co przegoni czkawkę gdzieś daleko. W połowie drogi jednak zatrzymał się, by obrzucić ducha ostrym spojrzeniem, mimo iż kącik jego ust delikatnie się uniósł.
       - No na-Hik!-na praw-Hik!-dę. Boże. Hik! - Wziął głębszy oddech, mając nadzieję, że przejdzie. – Ale z cie-Hik!-eeebie dzieck-Hik!-ko.
       Zasłonił twarz rękoma, wstrzymując oddech i tylko sporadyczne podskakiwanie wskazywało, że czkawka nie ma zamiaru ustępować.
       - Łaaaaaa- Hik! - wydał z siebie dźwięk pełen frustracji, znów na niego spoglądając.
       Zignoruje go. Zignoruje i pójdzie po wodę, a potem jak gdyby nigdy nic zacznie jeść.
       Jak planował, tak też zrobił. Herbata zdawała się za gorąca, by wypić ją duszkiem, więc zdecydował się na kranówę. I gdy tak sobie czkał przy zlewie ku uciesze Leo, wpadł mu do głowy niecny plan. Znaczy nie niecny... Po prostu... Wyciągnął z szafki paczkę sezamków i bez większego ostrzeżenia rzucił nią we wstrętnego ducha.
       - Masz - Hik! - Przyda-Hik!-aj się na c-Hik! Nosz to cholery -Hik! - na coś i roz-Hik! -rozłóż je - Hik! - a nie rżysz - Hik!
       Czy ona przybiera na sile?
       Jeszcze chwilę musiał odkasłać jajecznicę z płuc i nosa, pokręcił głową z niedowierzaniem dla siebie i swojego idiotycznego śmiechu na całą sytuację. Może, nie na samą czkawkę a Liama który w całym tym zajściu był tak komiczny, że nie umiał się nie śmiać patrząc na niego. Przynajmniej... Do czasu aż paczka sezamków nie odbiła się głucho od jego czoła spadając na pościel.
       Spojrzał na nią zdziwiona po czym podniósł niebezpieczne, drapieżne spojrzenie na Widzącego. Przegiął. Doigrał się. Jak on tak mógł rzucać w swojego wybawcę? Kucharza?! Niewybaczalne!
Wahał się czy wstać czy siedzieć. Ostatecznie podniósł się, podszedł do niego powoli, z bardzo niewinną miną. Poczekał aż się napije, aż woda nic nie da, złapał go za dłoń zabierając szklankę po czym naparł na niego zmuszając do przywarcia krzyżem do blatu.
       - Ale tak... Sezamkami? We mnie? Gdzie ja z sercem na dłoni? - Mówił spokojnie chociaż jego oczy... Nie wróżyły nic dobrego. – Sam jesteś sobie winien. - Oświadczył na własną obronę, uniósł ręce jak do ataku po czym palce ducha wylądowały na żebrach Liama szybko szukając miejsc w których wywoła najbardziej bezlitosne i intensywne łaskotki.
       I nie, nie odpuści mu! Sam się prosił!
       Stracił czujność.
       Skupiając się na wstrzymywaniu oddechu, to znów popijaniu wody, nie pomyślał nawet, co takiego może chcieć zbliżający się w jego stronę osobnik. Jakiegoś ręcznika? Miał nadzieję, że tamten nie rozlał mu herbaty po kanapie, bo wtedy wywali go pod prysznic na noc.
       Huh?
       Na noc?
       Ale... to by znaczyło, że ma zostać. W sensie... nie, żeby nie chciał, ale też... to nie tak, że chciał. Znaczy się... na pewno Leo ma lepsze rzeczy do roboty, niż siedzenie z nim tutaj cały dzień, a jednak myśl, że miałby zostać, była poniekąd... uspokajająca? Ale to tylko ze względu na węża - kto wie, kiedy ta gadzina się obudzi i co spróbuje zrobić. Tak. Tylko o to chodzi.
       Zbyt skupiony na dziwnych myślach, które go naszły, zareagował za wolno. Otrząsnął się bowiem dopiero w chwili, gdy poczuł wbijający się w plecy blat.
       - Ahahahah -Hik! – hahahaha - wybuchnął, za wszelką cenę starając się go odsunąć, ale śmiech i czkawka skutecznie odbierały mu dostęp tlenu, a co za tym idzie, całą siłę także.
       - Przes - ahahaha Hik! hahah -przestań błagam hahaha Hik! Hik! Umrę! ahahaha.
       Zaczął mu się osuwać po tym blacie, nie mając siły utrzymać się na nogach.
       Potwór. Gwałciciel! I jeszcze kazał się mu śmiać! Ba, sam się śmiał schodząc z nim na podłogę i tam kontynuując swoją zemstę. Oszalał do reszty na jego punkcie? Czy to wina ogromnego komfortu w jego obecności? Przecież na logikę nie powinien się tak zachowywać! A jednak usiadł nad nim, trzymał mu ręce i dalej go łaskotał! Kilka sekund. Minuta. Liam był przyjemnie rumiany, a jego opętało.
       Opór słabł, a on postanowił to zakończyć. Podniósł mu koszulkę, łapczywie nabrał powietrza i tym razem pogrążając już do reszty swój honor, dobre maniery i uprzejmość, przyłożył lekko zwilżone usta do skóry na jego brzuchu i wypuszczając intensywnie powietrze potraktował go jak małe dziecko pierdząco-łaskoczącym atakiem ostatecznym.
       Przy tym, nie trwało to długo. Śmiał się sam z siebie i sytuacji. Zszedł z niego i padł na plecach chowając twarz w dłoniach. Debil. Ale jaki szczęśliwy.
       Na nic zdały się błagania przerywane sporadycznie przez czkanie, to znów łapczywe próby złapania oddechu i szczery, choć trochę wymuszony przez sytuację, śmiech. Podobnie jak jego wyrywanie się, które nie miało szansy na sukces. Pozostawało mu wicie się w czymś na wzór konwulsji, jakby to miało umożliwić mu odsunięcie się lub ukrycie najbardziej wrażliwych na łaskotki miejsc. Te jednak były szybo zauważane i drażnione z premedytacją. I jeszcze do zakończenie, które sprawiło, że zaczął płakać ze śmiechu!
       Ach, miał dość.
       Spinane mięśnie bolały. Naprawdę bolały. I chyba obtarł sobie nadgarstki tymi próbami ucieczki. A no i było mu przeraźliwie gorąco. Dyszał, kuląc się na ziemi i pojękując cicho, wciąż jednak rozbawiony.
       - Jesteś potworem - jęknął w pewnej chwili. – Okropny. Bezduszny.
       Mówione tym głosem, brzmiało jak komplementy. Spróbował się podnieść i nawet przeszło mu przez myśl, żeby się zemścić, ale był zbyt wykończony. Padł więc jedynie znów na ziemię, o mało co nie uderzając w nią głową z całym impetem.
       - Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny - zaczepił go.
       Sam był lekko rumiany. Malowało to jego ciemne policzki na kolor dojrzałej wiśni. Było widoczne ale dla wprawionego oka. Uśmiech również mu z ust nie schodził. Rozciągnięty bez kontroli, ciepły, pogodny i kuszący wyginął kąciki ust w górę. Zaśmiał się jeszcze raz po czym zmierzwił mu włosy. Ot, wisienka na torcie.
       - Nawet nie wiesz jak bardzo. - Zapewnił wstając, otrzepał tyłek z niewidzialnego kurzu po czym wstawił wodę na kawę. Teraz się stąd nie ruszy aż jej nie wypije, trudno, będzie musiał go wywalić. – Gdzie trzymasz majeranek? - Parsknął nie mogąc się powstrzymać, zasłaniając usta dłonią żeby nie chichrać się na głos. – I nie ma za co, czkawka minęła!
       Prychnął, choć bardziej miało to zrównoważyć ten dziwny obrót, który wykonało jego serce bezwiednie. Nadymał też policzki, jakby był dzieckiem.
       - Nie powiem - żachnął się, raz jeszcze wydając z siebie iście koci dźwięk. – Nie zasłużyłeś na majeranek, będziesz musiał zadowolić się solą i płynem do naczyń.
       On także był rozbawiony. I wykończony! Podobne ataki powinny by zakazane z rana!
       - O, masz rację - zauważył nagle, podnosząc się ostatecznie do siadu. Ale bardzo powoli. – Chociaż nie uwierzę, że taki był twój plan...
       Spojrzał na niego przez ramię z miną smutnego, małego pieska. – Jak to nie powiesz? A dobre zaczęcie tego dnia? - Zapytał z wyrzutem, a widząc, że nie ma wyjścia zrobił sobie zwyczajną, białą kawę. Chociaż kusiło teatralnie złapać płyn do naczyń!
       Przy tym rzucił mu tajemniczy uśmiech przez ramię i mijając go wrócił na kanapę gdzie serio chciał zjeść śniadanie. Był bardzo głodny!
       - Nie wierz, strać czujność, dla mnie lepiej. - Rzucił ponownie biorąc gryza śniadania. Z marzeniem posłanym w myślach żeby ten kawałek się już mu do nosa nie cofnął.
       - Jakie plany na dziś mój czkawkowy potworze?
       Wiedział, że to są jedynie żarty - bo to są żarty, prawda? Leo tak naprawdę nie dodaje sobie majeranku, krwi i innych dziwnych rzeczy do kawy z rana... prawda? - a mimo to miał taki impuls, żeby jednak cofnąć swoje słowa i przestać być stanowczym. Minęło to jednak w chwili, gdy został mu posłany uśmieszek. Odpowiedział tym samym, uspokajając się.
       Było mu dobrze na tej ziemi. W ogóle lubił czasem siąść sobie na podłodze z kubkiem w ręku i patrzeć przez drzwi balkonowe, gdy te akurat nie były zasłonięte. Z takiej perspektywy miał idealny widok na niebo. Co prawda lepiej było usiąść przy nich, żeby widzieć więcej ale... przez to on także byłby widoczny. A tak? Tak było dobrze.
       - Mam do skończenia te projekty na uczelnię - westchnął, chociaż poniekąd cieszył się, że zajmie czymś myśli. Otworzył usta, żeby dodać coś o świątyni i wczorajszych wydarzeniach, jednak... milczał.
       Przyszedł czas, żeby wziąć się za śniadanie, więc niechętnie przeniósł się bliżej stołu, przeciągając się przy tym.
       - Jajecznica? - zdziwił się. – Dla mnie też? Czy to jakaś opłata za pobyt?
       Zajadając się śniadaniem i uważnie go słuchając, jego wzrok mimowolnie zaczął ślizgać się po małej biblioteczce, konkretnie po grzbietach znajdujących się tam książek. Dopiero gdy Liam się do niego przysiadł, a on zrobił mu nieco więcej miejsca, zetknął na niego pamiętając o projektach.
       - Nie gotowałbym dla siebie, aż tak szalony nie jestem. - Przyznał niedyskretnie, że to karmienie Widzącego w tym wszystkim sprawiało mu przyjemność. – I nie doszukuj się niestety drugiego dnia. Po prostu miałem smaka. - Przyznał nie przestając posyłać mu uśmiechów. Było miło, po co to niszczyć.
       - Zjemy, posprzątam i pójdę. Mogę pożyczyć książkę? - Zapytał wskazując na kolorową oprawkę jednego tomiska. Tak idealnie na jedno popołudnie.
       - Mmm - mruknął w odpowiedzi, pakując sobie kopiastą porcję do ust.
Może powinien był najpierw w ogóle spróbować, czy nie było zatrute? Tracił czujność przy tym duchu... No cóż. Było na tyle dobre, że przez chwilę pałaszował w ciszy łapczywie. Nawet jeśli zimna, dawno nie jadł tak dobrej jajecznicy. A może nigdy takiej nie jadł? Jego mama nie nawykła do przygotowywania mu śniadań.
        - Nomszpogo - odpowiedział z pełnymi ustami. – Ale mugę pszyznamć, że dombła - pochwalił go nawet.
       ...
       Pójdzie?
       Uciekł spojrzeniem na herbatę. Co czuł? Nie był pewien...
       - Jasne, śmiało... - rzucił niby od niechcenia, upijając łyk. Była gorzka. Przełknął tę gorycz.
       - Co potem zrobisz?
       Jego głos był dość... pusty. Zamaskował go uśmiechem.
       Uśmiechnął się półgębkiem. Nie brzmiał przekonywująco, a on nie umiał pojąć czy chodziło i pożyczkę czy wyjście. Spojrzał więc na niego odrywając kawałki bułki i je pakując do ust.
       - Mam zostać? - Zapytał w końcu wprost. – Wziąłbym po prostu książkę, usiadł w jakiejś kawiarni i czytał. Do siebie nie mam co wracać bo kiepskie światło tam mam. - Przyznał spokojnie. Może to nie o to chodziło? Albo właśnie tylko o to? Żeby nie być samemu ale zajętym sobą? To potrafił. Nie przeszkadzałby mu a zrobił obiad!
       Raz jeszcze uciekł spojrzeniem, zupełnie jakby został przyłapany. Mógł tak po prostu to przyznać? Przytaknąć, że nie chce zostać sam? Nie był już dzieckiem przecież, Leo mógł go wyśmiać. Z drugiej jednak strony... przypomniał sobie, co powiedział nie tak dawno Zodiakowi.
       - Możemy złożyć kanapę, żeby było ci wygodniej - mruknął w końcu szczerze, co kosztowało go dużo silnej woli. – W kawiarni pewnie byłoby głośno, wiesz, jak to jest. W niedzielę dużo osób się tam kręci, jakieś spotkania, coś...
       Niemalże skończył jeść, nie unosząc wzroku, co by nie wiedzieć, jaką minę zrobi tamten, gdy to usłyszy. A jeszcze wczoraj starał się go zbyć wszelkimi sposobami.
       - Ale możesz też go po prostu zabrać ze sobą i... – i głos uwiązł mu w gardle. – No.
       Nieoczekiwanie z pudełka usłyszeli cieniutki, odrobinę zbyt przedłużający niektóre głoski i drżący głosik.
       - Nie chhcę z nim iśść nigdzie. Jesst ptakiem, boję ssię go. Nie wyrzuccaj mnie, Widząccy!
       Malutki, wężowy łepek wyjrzał znad materiału, robiąc możliwie najbardziej błagalną minkę, której nie sposób było się oprzeć.
       Jak wiele musiało kosztować go nie złożenie absolutnie żadnej obietnicy, a jedynie wyrzucenie z siebie swojego pragnienia. Pytanie dotyczyło jednak tego dlaczego się to działo. Przecież nie zrobił nic złego, po prostu zaproponował robienie czegoś co i tak był robił, w innej przestrzeni. Mogąc siedzieć bez obaw i nikomu nie przeszkadzać. Westchnął na to w duchu, uśmiechając się przy tym ciepło.
       - Chętnie zostanę. Masz rację, na mieście może być dzisiaj tłoczno. Przy okazji zrobię obiad, hym? Masz na coś konkretnego ochotę czy mogę szaleć? - Zagaił żeby się uspokoił. Przy tym drgnął słysząc głos węża. Obejrzał się na pudełko mrużąc oczy. – A Ty tam śpij. Nigdzie nie idziemy. - Mruknął upijając pierwszy, zbawienny łyk kawy. O, i upiecze babeczki skoro nie musi wychodzić!
       Nie wiedział, jak bardzo jest spięty, dopóki nie odetchnął bezdźwięcznie. Był wdzięczny, że ten zostanie. Ale także, że nie skomentował... tego. Co między nimi wisiało, wczorajszych wydarzeń, jego słów... Po prostu zachował się tak, że brzmiało to naturalnie.
       Zerknął niepewnie do pudełka, ale jeszcze nie skomentował tego, co wydarzyło się między Wężem, a Leo. Gad bowiem prawie natychmiast pisnął i skrył się w materiale jego koszulki. Widać było małe wybrzuszenie, gdy drążył sobie w niej tunele. Mimo to w pewnej chwili jedno oczko wyjrzało na niego, niby kontrolnie, po czym zniknęło, tym razem już na stałe. W sumie... nie był taki straszny. Prawie jak "one się boją ciebie bardziej, niż ty ich" powtarzane przez dorosłych, których widywał na placach zabaw z pociechami.
       - Obiad? - skupił się znowu, oblizując widelec. – A, miałem dzisiaj iść do Właścicielki, jak co niedzielę. Pomagam jej czasem...
       Jakby wyczuła, że o niej mowa, jego telefon zadzwonił. Sięgnął po niego, zerkając na wiadomość.
       - Jednak nie. Jednak jej nie będzie, mam przyjść w tygodniu.
       Wystukał szybką odpowiedź z życzeniami miłej zabawy dla niej i koleżanek na brydżu.
       - Ale ja mogę coś zrobić, spoko - zadeklarował się, zbierając naczynia, choć nie miał pojęcia, co mógłby przygotować. – Może... ziemniaki? I jakieś jajko, bo chyba nie mamy mięsa. No, brzmi spoko, co nie? Chyba mamy też śmietanę.
       - Właścicielki? W sensie mieszkania? Ach czyli stąd były ostatnio krokiety? - Zapytał zaciekawiony układami między Liamem a nieznaną mu kobietą. Przy tym złożył wszystkie brudne naczynia na jedną kupkę i wyciągnął się ponownie na kanapie, oparł się i sączył kawę. Przecież praca mu nigdzie nie ucieknie, a ułożyć się w brzuszku może tylko raz!
       - Jak o mnie chodzi to lubię gotować jeżeli nie gotuje dla siebie. Więc śmiało możesz się skupić na projekcie, a ja coś wymyślę. I zaskoczę Cię, mamy mięso. Planowałem na dzisiaj pieczone udka z kurczaka gdybyś miał zamiar mnie zaprosić. - Uśmiechnął się niewinnie jakby wcale tego nie planował i nie chciał go podpuścić w taki sposób żeby pozwolił mu ten obiad zrobić. – Ach, a jajecznica była wkupnym. Bo rano wziąłem prysznic bez pozwolenia. Teraz będzie wkupne na jutrzejszy prysznic. - Zażartował.
       - No, no - odpowiedział, wkładając naczynia do zlewu i uznając, że umyje je później. Nie uciekną przecież... Co by nie było problemu, zalał je jedynie wodą. – Wynajmuje mi mieszkanie prawie że za bezcen, a ja czasem pomagam jej ze sprzątaniem czy w zakupach. Taka tam staruszka. Kiedyś mieszkał tu jej syn.
       Wrócił do pokoju, unosząc brew. Aha? Chyba coś mu zajęło miejsce. Pokręcił głową i westchnął. To on się może pójdzie ubrać i ogarnąć, skoro tak.
- Cóż no, nie będę nalegał - stwierdził, bo w rzeczywistości wolał jeść niż stać przy garach. Jak chyba każdy... no, może poza tym tutaj pasożytem, który być może wcale takowym nie był. – Czyżbyś zadomowił się tu na stałe? - odpowiedział żartem, chociaż... miał wrażenie, że może to być prawda. – Uważaj, bo zacznę cię rozliczać za wykorzystanie wody - zagroził, zgarniając jakąś koszulę i wczorajsze spodnie. Jeszcze się nadają.
       Zanim zamknął się w łazience, dodał jeszcze z figlarnym uśmieszkiem:
       - Jeszcze za spanie na kanapie muszę cię więc rozliczyć i wykorzystanie prądu. Chociaż jak wyniesiesz śmieci to może ci daruję...
       Niby powinien się szczerze zastanowić nad tym co miało miejsce w ciągu ostatniej doby. Dlaczego reagował w taki a nie inny sposób. Chociaż znał już z siebie i z pewnym domniemaniem mógł stwierdzić co było powodem takiego jego zachowania. Ogólnie jednak, nie chciał. Nie chciał tego rozważać, rozkładać na części pierwszego, wpatrywać się w niego. Nie. Wolał rozsiąść się na złożonej kanapie z ciekawą książką, zrobioną drugą kawą i powoli rozchodzącym się po domu zapachu pieczonych udek. Wolał się rozkoszować ciepłem, bezpieczeństwem, brakiem konieczności udawania klienta. Był w domu. Nie jego, a jednak atmosfera tego miejsca sprzyjała rozkoszy.
       Czas do obiadu upłynął szybko, przede wszystkim w ciszy. On siedział na kanapie, Liam przy swoim biurku, zajęci sobą ale rozkoszujący się swoim towarzystwem. Oczywiście zerkał na niego. Nie mógł sobie odmówić patrzenia na jego skupioną twarz, na ruch odgarniający kosmyk za ucho, przygryzanie policzka za każdym razem jak się zastanawiał. Był uroczy, wywoływał w nim uśmiech z którym wracał do lektury.
       I tak płynęło, w trakcie obiadu i przy poobiednim zajadaniu babeczek kakaowych.

       W momencie gdy Liam zamiast podjąć z nim walkę ustąpił, rozkoszując się pozycją pełną bezpieczeństwa i ciepła, na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech zwycięstwa. Wygrał i zwolna gwarantując mu komfort sam zainteresował się bajką. Podobała mu się, a przedstawienie nieco maniakalnego niebieskiego kosmity sprawiło, że zatopił się w historii równie chętnie co we wcześniej czytanej książce. Przy tym zaczął go głaskać, opatulił go mocniej kocem i ledwo powstrzymał się przed całusem w czubek głowy. Spojrzał za to na niego z góry, a widząc jego spokojną twarz wtuloną w pierś, pogłaskał go jeszcze kciukiem po policzku. Niech śpi. Należał mu się porządny odpoczynek, a jeżeli jego ramiona miały stanowić ukojenie, będzie czuwał ponownie całą noc.
       Sam miał zamiar dokończyć rozpoczętą historię, która jednak z każdą kolejną minutą sprawiała, że czuł się… zmieszany. Aniołek, który był paskudą zwolna ewoluował w najlepszego przyjaciela, w niepodważalne wsparcie i bezpieczeństwo, w członka rodziny. Jego brwi mimowolnie zaczęły się wyginać to w zdziwieniu, to zażenowaniu własnymi myślami, później zaś rozgoryczeniu.
       Nie, nie! Nie powinien doszukiwać się jakiegokolwiek podobieństwa.
       Jego sytuacja była zgoła inna!
       William go nie znosił. Nienawidził go dokładnie tak samo jak całej reszty duchów. Bał się go. Nigdy mu nie zaufa, nigdy nie będzie traktował go jako powiernika, przyjaciela, rodziny. Był w jego życiu koniecznością, przeszkodą którą rzucił tam los. Nie słuchał go, nie chciał się uczyć od niego, nie chciał znać jego opinii. A on? Owszem, nieco się uspokoił od wczorajszego dnia, był dla niego milszy, ale on taki był, potrafił być. Nie łudził się, że ich znajomość jakkolwiek ewoluuje, że coś się zmieni na lepsze. Może nawet obawiał się ponownego zaufania? W jego sercu kiełkował strach, że skończy się tak samo jak wtedy, a koło tego plonu wnosiła się równocześnie nadzieja i chęć na spróbowanie jeszcze raz. Po złapaniu Zodiaków rozejdą się każdy w swoją stronę, a on będzie dalej mierzył się z każdym dniem. Dlaczego więc rozważał? Tylko dlaczego teraz z taką chęcią gładził czarne kosmyki, zjeżdżał palcami na jego kark czy plecy. Poprawiał koc i ściskał nieco mocniej gdy drgał niespokojnie.
       Film ostatecznie dobiegł końca zostawiając go totalnie rozbitego emocjonalnie! W jego oczach na ułamek sekundy pojawiło się szkło łez, na kilka chwil w których nikt nie obserwował jego marnej sylwetki przytulił mocniej Liama, który większość filmu spokojnie przespał wtulony w niego. Mała rozbita rodzina. Dziwna aczkolwiek kochająca się. Miał kiedyś taką namiastkę. Ale wszystko się posypało już lata temu.
       Nieobyty z technologią wyłączył telewizję tylko przyciskiem „wyłącz” nie będą pewnym czy go czasem tylko nie uśpił. Gdy ekran zgasł ostrożnie przeniósł Liama na poduszkę. Szczęśliwie wcześniej rozłożyli kanapę. Sam miał zamiar z nim spędzić kolejną już noc, kolejny raz śpiąc od oparcia i reagując w odpowiednich momentach. Nie żeby mu nie ufał ale wolał nie spotkać się nagle z podłogą skoro i tak mógł spodziewać się ataku rąk i nóg Widzącego wpadającego w panikę. Tyle szkód wystarczyło.  Przy tym sam padł bokiem twarzy na poduszkę czując jak wreszcie dopada go zmęczenie. Ziewnął, a otulony spokojem tego dnia, zgarnął jeszcze bruneta w swoje ramiona, upewnił się że są porządnie przykryci i mógł zgasić lampkę. Liczył przy tym, że chociaż część nocy będzie spokojna.
       Nie pomylił się. Spał jak zabity kilka godzin, a Liam chociaż czasami spinał się, wystarczyło dać mu dłoń albo nieprzytomnie ucałować w skroń żeby oddech wrócił do leniwej normy. Dopiero w połowie nocy, gdy ta robiła się już coraz jaśniejsza przez zbliżający się poranek, William obudził się z paniką, w dość niespodziewany sposób budząc i jego. W pierwszym momencie musiał przyznać, że pojęcia nie miał co się dzieje, dlaczego ktoś tak gorączkowo dotyka jego twarzy i krzyczy jego imię. Dopiero po dłużących się kilku sekundach opanował się, złapał go za dłonie których paliczki ucałował.
       - Jestem. Spokojnie jestem. Nie poszedłem. – Zapewnił zgarniając go do siebie, siadając wcześniej żeby łatwiej było sięgnąć do lampki. Ciepłe światło po chwili rozjaśniło całe pomieszczenie, a on zamykając go szczelnie w ramionach próbował się dobudzić. Powieki jeszcze chwilę mu leciały.
       - Cały czas przy Tobie jestem. Nikt Ci nie zrobi krzywdy. – Oparł się policzkiem o czubek jego głowy i naciągając na niego kołdrę bo przez to wszystko zrobiło się mu zimno. Przy tym wziął jedną jego dłoń którą ułożył na swoim policzku żeby dać mu jeszcze większą pewność. – To był tylko sen.
       Nie wierzył mu, dopóki go nie zobaczył. Otulonego delikatnie przez sztuczne światło lampki, które błyszczało w złotych oczach, to znów gładko nurkowało w ciemnych kosmykach, jedynie ten jeden - biały - rozświetlając. Dopiero wtedy też dał się przytulić, tak całkowicie. Tak, aby sprawiająca, że jego powieki mrużyły się wciąż, jasność nie miała możliwości wkradać się między koszulę Leo. Koszulę, która za jego przyczyną stawała się coraz bardziej mokra i osmarkana.
       Zaczął mu wszystko opowiadać. Jak wędrował po wyspie, o szumiących leniwie drzewach i falach, których nigdy na żywo nie widział. O spokoju i słońcu, które muskały zarówno jego skórę, jak i duszę. Jak wszystko to zmieniło się w koszmar, gdy tylko ponownie został zagoniony niby spłoszone zwierzę do świata duchów.
       Na festyn.
       Do tańca.
       Jego głos zaczął się łamać i wtórować mu w drżeniu. Kilkakrotnie przyznał, jak bardzo się bał - nawet nie samego pobytu tam czy śmierci, ale faktu, że nic nie może z tym zrobić. Że nikt nie przyjdzie, żeby mu pomóc.
       Że jest tam zupełnie, zupełnie sam.
       W dziecięcej wręcz złości, która nie miała racjonalnego sensu, oskarżył Strażnika, że go przy nim nie było. A przecież nie była to prawda. Przecież w rzeczywistości leżeli tu przez cały czas, a on nie zostawił go nawet na moment. Przynajmniej on. Nie wiedział nawet, kiedy wspomniał o swoich rodzicach. Nieobecnym ojcu, którego nigdy nie spotkał i matce. Przerażonej, niepewnej i unikającej go - a może czasem i chłodnej? Bagatelizującej to, co się dzieje to znów przejmującej się za bardzo, ale jednak - jakby nie patrzeć - nieobecnej i nie będącej kimś, na kim mógł polegać.
       A kiedy zabrakło mu słów, po prostu łkał w jego pierś, dopóki w pełni się nie uspokoił. Bolała go głowa, całe jego ciało było dziwnie odrętwiałe, a do tego chciało mu się pić. Ale czuł się lepiej. Po praz pierwszy w życiu miał kogoś, z kim mógł się tym podzielić. Na kogo mógł zrzucić choć część tego, co nosił przez te lata.
        - Dlaczego...? - zapytał niejasno, unosząc na Strażnika zaczerwienione i opuchnięte oczy. Czy mógł wierzyć, że ten go nie zostawi?
       Słuchał go z ogromną uwagę czując jeszcze mocniejsze rozdarcie niż wcześniej. Nagle to ziarenko próbowania na nowo dostało więcej światła, zaczęło się piąć chociaż chciał je przydeptać. Przecież to był tylko skrzywdzony i porzucony dzieciak. Nie, młody dorosły któremu brak było wsparcia. A gdy pojawił się ktoś kto – może nawet od niechcenia – zaczął się o niego troszczyć, posypał się. A przecież nie zrobił mu nic. Nakarmił, dawał spokój, nie odzywał się rozkoszując swoim wzajemnym byciem w tym samym pomieszczeniu, a później spędzaniem cichutko czasu razem. Na pytanie o to dlaczego, zaśmiał się krótko, nieco żałośnie.
       - Bo czy tego chcieliśmy czy nie, zostaliśmy bratnimi duszami. A takiej osoby nigdy się w potrzebie nie zostawia. Nie ocenia, za to wspiera i daje poczucie bezpieczeństwa. Od tego są chowańce. – Wytarł mu jeden policzek po czym posłał spokojny uśmiech. – Będę tu i zostanę tak długo jak będziesz sobie tego życzył. A gdy przestaniesz mnie chcieć upewnię się, że dasz sobie beze mnie radę bo jak nie to choćby siłą będę chciał przy Tobie być. I będę Cię chronił. Już żaden duch nie wyrządzi Ci krzywdy. – Obiecał, szczerze obiecał bo miał zamiar się na tych śmieszkach duszkach nieco powyżywać. Może kilka zdezintegruje? Inne odeśle w zaświaty i nieco zmniejszy ich ziemską populację. Zobaczą co to znaczy dokuczać Widzącemu. Jego Widzącemu.
        - Chcesz tego? - wydusił z siebie dość niepewny, czy na pewno chce usłyszeć odpowiedź.
       Przecież tak samo, jak rodzice nie wybierają sobie dzieci - jak jego matka nie miała wpływu na to, że trafiło jej się tak skrzywione dziecko, które trwa między dwoma światami - tak samo Leo został wrzucony w tę sytuację wbrew swojej woli. On także co prawda. Przecież nie miał na celu ich związać, a się od niego uwolnić.
        - Daj mi się poznać. Mieliśmy z sobą przyjemność zaledwie kilka dni i to dość nerwowych. Będzie lepiej, tylko dajmy sobie kredyt zaufania. Nie jestem wcale aż taki zły. Szczególnie jak nie jestem głodny. – Uśmiechnął się nieco krnąbrnie pstrykając go lekko w nos. Miał rację, czy się mylił? Przeliczył się czy właśnie znał siebie odpowiednio długi? Liam będzie musiał przekonać się na własnej skórze ale gdy z jego strony pojawiała się chęć, mógł być pewien, że się przyłoży zanim kategorycznie dojdą do wniosków, że nie są dla siebie. I może, właśnie przez te starania wcale się tak nie stanie? Zawsze była nadzieja.
       Poprawił się więc żeby wygodnie się oprzeć, pociągnął go na siebie i gładził po plecach ziewając. Zerknął na zegarek na telewizorze, trzecia czterdzieści pięć, mogliby jeszcze tak z godzinę pospać…
Zakrył nos dłonią, rzucając mu długie spojrzenie. Za co to było?
Wsłuchując się jednak w jego słowa... Miał rację. Znali się tak krótki czas. No i nie zaczęli najlepiej, jakby nie patrzeć. Kto wie, może faktycznie Strażnik zyskiwał przy lepszym poznaniu?
        - Nah - mruknął, wykręcając się odrobinę, by sięgnąć po coś do picia. Mmm, prawie że wygazowane piwo, wspaniale. Przełknął gorycz, krzywiąc się nieznacznie, bo lepsze to niż wstawanie po wodę. - Nigdy nie chciałem lepiej poznać się z duchem. W ogóle jakoś tak was nie trawię - przyznał. - Ale... może zrobię wyjątek.
       Zachęcony przyciągnięciem, rozłożył się wygodniej. Jak mu było przyjemnie. Nie na długo jednak, bo znów się uniósł.
        - W sumie nie spodziewałem się, że to takie miłe - palnął, zanim pomyślał. Pobłądził chwilę dłońmi po jego piersi. Nawet pokusił się o postukanie w nią raz czy dwa. – No wiesz, leżenie na kimś. Na facecie. Jakby umówmy się - kaloryfer to ty pewnie masz. Ale no nie narzekam.
       Chyba zaczęło do niego docierać, jakie głupoty gada, bo zamilkł, opierając ten swój bezużyteczny łeb na opisywanej chwilę temu partii jego ciała. Nie mógł jednak milczeć zbyt długo.
        - Ej ale te całe chowańce to tak trochę jakbym miał zwierzę, wiesz? Psa. Sam rozumiesz -  Daje i poczucie bezpieczeństwa, całe jego życie kręci się wokół ciebie, nigdy cię nie zdradzi, jesteś dla niego super, super ważny no i ogółem lojalny taki, godny zaufania. No wiesz o co mi chodzi - siedzi w mieszkaniu i na ciebie czeka, a potem cieszy się na twój widok – o kim teraz mówił? O Leo czy o psie? - a jedyne, czego chce w zamian, to pełnej miski i kąta do spania. No i uwagi.
       Chyba przepaliły mu się jakieś obwody.
        - Ale beznadzieja, bo jestem okropnym kucharzem. Chyba że lubisz odgrzewane gotowce, to mi wychodzi.
        - Jeżeli to mają być rozkminy które chcesz mieć o takiej godzinie to ja wracam spać. – Oświadczył patrząc na niego jak na idiotę. Właśnie go srogo zmacał, a później nazwał psem. Och Liam, jesteś taki romantyczny, że aż rzygam. Przewrócił przy tym oczami i schodząc niżej zaraz się położył. Czy będzie leżał na nim, siedział czy położy się obok niego – jego wybór. Osobiście zamknął oczy i zaczął się rozluźniać.
        - Jak mi rozścielisz gazetę na sikanie to się przestane do Ciebie odzywać. – Ostrzegł go żeby nie było później zdziwienia.
        - Ahahaha - zaśmiał się głośno i radośnie, bo choć Leo ewidentnie nie przypadło do gustu porównanie, to jednak grał w jego grę. – Jasne, zapamiętam.
        Ożywił się. Trochę jakby ta wymiana zdań zmazała wszystkie przykrości tej nocy.
        - Ej - zaczepił je jeszcze raz, kładąc się obok i opierając twarz o zgiętą rękę.
        Drugą dłoń, tę, która nie dotykała policzka, wczesał w jego włosy. Pozwalał, by ustępowały pod naporem palców. No i beczelnie się na niego gapił.
        - Zawsze chciałem mieć jakieś zwierzątko.
        Do pragnienia posiadania drugiej, wyjątkowej osoby już się nie przyznał.
        - I strasznie się cieszę, że jesteś moim chowańcem.
         - Zobaczymy co powiesz jak z nerwów, że tak długo nie wracasz z uczelni zacznę podgryzać meble. – Rzucił tak teatralnym tonem, taką ironią, że musiał uchylić jedną powiekę żeby na niego spojrzeć i upewnić się, że poczuł, że żartuje. Kiedy przymknął oczy? W momencie gdy długie palce zatopiły się w jego włosach, a on jedynie łaskawością bogów czuwających nad jego duszą nie zaczął mruczeć. O tak, niech mu tak robi to zaraz zaśnie.
         - Mówię Ci, poznamy się lepiej, będziemy mogli ocenić to pewniej. Idziesz jeszcze spać. Cały czas jestem obok. – Wyciągnął jedną rękę zachęcając do położenia się na osmarkanej piersi. Skoro tak lubił go macać to niech się nie krępuje.
Raz jeszcze się zaśmiał, co skutkowało poczochraniem go odrobinę mocniej. Zaraz jednak wrócił do miarowego, łagodnego głaskania. W jego oczach na moment zabłysła czułość, jaką odczuwa się na widok ukochanego, włochatego towarzysza.
         - A... - zaczął dość niepewnie, próbują się jeszcze wykręcić. – A nie jesteś może głodny? - spróbował.
         - Nie, nie jestem. Ale możemy chwile posiedzieć. Chcesz jeszcze coś włączyć? – Zapytał pocierając jedno oko niczym małe dziecko. Przeciągnął się zaraz z cichym pomrukiem i nadstawił jeszcze raz do miziania po głowie, niech nie przestaje. – Możemy też zostawić włączone światło, chodź, połóż się jeszcze na chwilę. – Pociągnął go na siebie po czym wsadził mu dłoń pod koszulkę i niespiesznie acz z ogromną troską zaczął mu głaskać plecy. Powoli, każdy skrawek skóry, trafiając na wyraźny kręgosłup nieco bardziej dociskał żeby sprawić mu więcej przyjemności po czym zjeżdżał na boki i znowu go gładził. – Może niebieski kosmita ma drugą część? – Ziewał.
         Nie potrafił nie odetchnąć z ulgą, gdy padła alternatywa na sen. Jakoś tak nie czuł się na siłach, żeby podejmować kolejną próbę, gdy każde zamykanie oczu na dłużej kończyło się wracaniem myślami w kierunku festynu. Ile jeszcze czasu nie zazna odpoczynku?
         - Sam nie wiem - padła zdawkowa odpowiedź okraszona zaskoczeniem, gdy niespodziewanie coś wkradło mu się pod koszulkę. Zadrżał, nieprzyzwyczajony do tego rodzaju bliskości. No i chłodnych palców ducha.
         - Co... - ale nie dokończył.
         Nie dało się nie zauważyć, że Leo był bardzo kontaktowy.
         To było strasznie... dziwne uczucie. Nie że jakieś super nieprzyjemne - po prostu inne, niż dotąd. Spinał się, nie bardzo wiedząc, czego może oczekiwać. Pytającym spojrzeniem sunął po jego twarzy marszcząc brwi. Nic nie mówił, starając się nie wydawać żadnego dźwięku, który by go zdradził.
         W pewnej chwili obce opuszki musiały trafić w jakieś czułe miejsce, bo miał wrażenie, że przeszedł go prąd. Wygiął się, zaciskając palce na włosach, w których wciąż się chowały. To był moment. Chwila którą... chciał powtórzyć. Która... podobała mu się bardziej, niż gotów byłby przyznać. A mimo to gdy dłoń Leo znów zaczęła zbliżać się w tamto miejsce, wziął głębszy oddech i złapał go za rękę, zatrzymując. Nie wiedział nawet czemu.
         - N-n-ni-e-e w-w-w-ie-e-e-m.
         Czy jego głos zawsze tak się trząsł? Był tak słaby i wysoki? Co on z nim robił?! Zaśmiał się krótko, nerwowo.
         Zaśmiał się cicho wyciągając ręce spod jego koszulki i unosząc ręce w obronnym geście. Przy tym sam złapał go za dłoń którą wyciągnął ze swoich włosów - jak nie chciał go odprowadzić do krainy snów albo pobudzić nie tego fragmentu gąbki zwanej mózgiem to jemu też wystarczy.
         - Zacząłeś się znowu jąkać. To postęp czy krok w tył? - Zapytał rozbawiony czochrając mu włosy po czym obie ręce schował pod głową i w myślach rozpoczął nierówny bój z nie pójściem spać. – Spróbujesz zasnąć jak Ci opowiem bajkę? - Zapytał zaciekawiony.
         Czy był zawiedziony? Odrobinę. Tak, tak troszkę był. Nawet jeśli go powstrzymał, to... Agh, to wszystko było takie niejasne. Fuknął, wypuszczając powietrze i spoglądając na niego niejasno. Jakby był odrobinę chociaż zły, że ten przestał. A może, że się zaśmiał? A może, że mu teraz dokucza? Prychnął raz jeszcze w odpowiedzi na zarzut jąkania się. To twoja wina! - chciał mu wyrzucić, ale coś czuł, że jeśli spróbuje, to wyjdzie jak wcześniej. Uderzył więc go w pierś, opuszczając głowę, po czym zaczął energicznie nią potrząsać, atakując go nie tylko poprzez tarcie, ale i włosami, które zawirowały, łaskocząc nowy materac w nos.
         - Mphy - wydał z siebie w końcu, znów na niego patrząc. – Spróbuję - mruknął niezadowolony.
         Spinając mięśnie brzucha gdy Liam wpadł w niego twarzą po chwili zaśmiał się głośno gdy ten rozpoczął atak swoim owłosieniem kierowanym prosto do jego ust. Cholera, łaskotał go trący nos, urywany oddech. Ale Liam nie mógł wiedzieć, że on potrafił cierpieć tak samo jak on! Jednak nie śmianie się w obecnej sytuacji było prawie nie do wykonania.
         - No już już. Przestań. Wracam do drapania po pleckach i już opowiadam. – Zapewnił, a korzystając z ich nieco dziwnej ale bardzo dostępnej pozycji, wsadził ponownie palce pod jego koszulkę i delikatnie gładząc miękką skórę upomniał go żeby się położył jak człowiek: obok niego, na brzuchu i słuchał.
         Historia którą po chwili zaczął sączyć opowiadała o księżniczce żyjącej w pięknym, kwitnącym kraju pachnącym kwieciem wiśni i brzoskwini. Księżniczka mieszkała w pięknym pałacu którego ściany zdobione były jadeitem wraz ze swoim ojcem. Całe królestwo władane mądrą i rozsądną głową rozrastało się, parło do przodu odkrywając, zmieniając i tworząc własną historię. Ludzie byli szczęśliwi, żyjąc bez konfliktów i wojen. To co spędzało sen z powiek cesarza było nieszczęściem księżniczki.
         Kobieta wieczorami przesiadywała w ogrodzie śpiewając z kwiatami. Te wsłuchane w jej głos od którego pochodził jej przydomek „Skowronek” kwitły w promieniach wznoszącego się nad horyzontem księżyca. Pewnej nocy Księżyc zaczął wtórować pieśniom Skowronka. Tak zrodziło się w jej skostniałym sercu uczucie.
         Księżniczka całymi dniami szykowała się na noce pełne rozmów z Księżycem. Ubierała najpiękniejsze suknie które sunąć po marmurowych posadzkach cicho szeleściło wygrywając rytm utęsknionej duszy. Moment w którym jaśniejąca gwiazda nocy pojawiała się na horyzoncie jej serce biło głośniej niż dzwony na ryneczku. Rozmawiała z nim godzinami, tańczyła w falach oczka wodnego w którym ten odbijał swe lico, śmiała się i żartowała z nim, coraz mocniej przekonana o tym, że powinna do niego dołączyć.
         Wtem w jej sercu zrodził się pomysł.
         Weszła na stromy klif i tam kładąc pierwszy kamień rozpoczęła budowę wieży. Liczne schody kręcące się wokół owalnego rdzenia miały doprowadzić ją do jej ukochanego Księżyca. Na nic zdały się błagania jej bliskich, jej ojciec widząc pocięte delikatne dłonie z dnia na dzień marniał coraz mocniej. Posłał więc po ukochanego z dzieciństwa, generała zza gór który miał poruszyć jej serce i otrzeźwić umysł, aby została na ziemi i była szczęśliwa z nim, nie Księżycem.
         Wtem nastała krwawa pełnia, Księżyc był wściekły i nie chciał oddać Skowronka.
         Gdy rozpoczęła się noc pełna rozlanej czerwieni na niebie, gdy pociemniały gwiazdy uciekając przed rozeźlonym opiekunem, stoczona została wielka walka Generała z Księżycem. Walczyli długo, całą noc próbowali zdobyć serce księżniczki. Generał walczył o jej honor, o zdrowy rozsądek i szczęście poddanych – Księżyc maniakalnie chciał Skowronka posiadać aby co noc mu śpiewała. I gdy walka się zakończyła, gdy słońce chciało Księżyc przepędzić, rozdarty Skowronek wspiął się na szczyt niedokończonej wieży i runął w morską toń.
         Kochała Generała i na zawsze chciała się nim opiekować. Kochała również Księżyc który ją rozumiał. Nie umiała jednak patrzeć na ich konflikt, na łzy swego ojca i strach poddanych; więdnące w ogrodzie kwiaty. Dlatego stała się życiem, stała się Oceanem, niosącym na swych falach statki Generała, a w nocy trzymająca chociaż na moment Księżyc, gdy ten wyłaniał się z morskich toni.
         Gdy opowieść dobiegła końca uchylił powieki które opadły gdzieś w trakcie przypominania sobie licznych obrazów z tamtych czasów. Nie umiał się do siebie nie uśmiechać na całą tą historię która stanowiła podłoże pod bajkę chociaż nadal miał ochotę walnąć się otwartą dłonią w czoło na głupotę księżniczki. Niemniej, teraz najważniejszy był Liam na którego ciekawsko spojrzał, przestając go głaskać gdzieś między łopatkami i milnąc.